Γέροι για ροκ εν ρολ

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Πού να ’ναι τώρα οι συντηρητικοί, πού να ’ναι τώρα οι μετρημένοι;

Μείναμε μόνο αναρχικοί κι αριστεροί απελπισμένοι.

Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία

και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία.

Ομολογούμε ότι δεν έχουμε κανέναν σοβαρό δεσμό με τον λεγόμενοενδιάμεσο χώρο. Για να μην παρεξηγούμαστε, ήμασταν πάντα εναντίον της κομματοκρατίας (που περνάει κι από τα μικρά κόμματα προφανώς), ήμασταν πάντα εναντίον των κομματικών νεολαιών (που έχουν μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση της νεολαίας, προφανώς), ήμασταν πάντα εναντίον των καθωσπρεπισμών και της σοβαροφάνειας, ήμασταν πάντα εναντίον κάθε μορφής «συνεννόησης» με το ΔΗΣΑΚΕΛ (κάτι που κάνει ο ενδιάμεσος χώρος κατά καιρούς).

Προφανώς και λόγω των θέσεών μας (ειδικά περί ενώσεως) δεν θα μπορούσαμε να συμβαδίσουμε για πολύ με τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου, αν και κατανοούμε την αναγκαιότητα της συνεννόησης σε κρίσιμες φάσεις, είτε αυτές αφορούν το Κυπριακό είτε άλλα ζητήματα. Κατανοούμε, όμως, και την αδυναμία του ενδιάμεσου χώρου να συμπράξει και να δημιουργήσει ένα μέτωπο αντίστασης, είτε εξαιτίας εγωιστικών και προσωπικών φιλοδοξιών είτε εξαιτίας της ανικανότητας αντίληψης των σημείων των καιρών.

Η ζωή όμως αλλάζει, δίχως να κοιτάζει τη μελαγχολία του ενδιάμεσου χώρου. ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Συμμαχία Πολιτών και Οικολόγοι (το ΕΥΡΩΚΟ είναι προ πολλού εντός ΔΗΣΥ) οφείλουν να ζυγίσουν τις καταστάσεις και να κινητοποιηθούν, αλλιώς είναι καταδικασμένοι να αποτελούν μονάχα «φωνές αντίδρασης» κι όχι κινήσεις που θα απειλήσουν ουσιαστικά τις πολιτικές του ΔΗΣΑΚΕΛ, του Προέδρου Αναστασιάδη και του Άντρου Κυπριανού και θα έρθουν σε μια ευεργετική ρήξη με το αμαρτωλό πρόσφατο παρελθόν τους.

Η Ελένη Θεοχάρους άργησε πάρα πολύ να έρθει σε αυτήν τη «ρήξη». Τατερτίπια των προεδρικών του 2013, η (εν πολλοίς) σιωπή της για τα κακώς κείμενα του Συναγερμού θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας, αν και θεωρούμε πως δεν θα συναινέσει στην τουρκοποίηση της Κύπρου. Άγνωστο, βέβαια, τι θα γίνει με την «Αλληλεγγύη» της, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, που θα πρέπει να εξετάσουν και στον ενδιάμεσο χώρο.

Κατά την άποψή μας, λοιπόν, το πρόβλημα των «ενδιάμεσων» είναι η αδυναμία χάραξης μιας ξεκάθαρης πολιτικής. Η θέση εναντίον της ΔΔΟ, αλλά όχι της ομοσπονδίας γενικότερα δεν είναι πολιτική στάση κόμματος που θέλει να αναλάβει ευθύνες. Αυτό πάει για όλο τον ενδιάμεσο χώρο. Η θέση εναντίον των εκποιήσεων, αλλά όχι εναντίον κάθε επιτήρησης από το ΔΝΤ δεν είναι στάση ευθύνης. Η θέση περί ελληνικότητας δεν είναι θέση, εφ’ όσον παραμένει σε ασύντακτες προτάσεις αρχηγών. Το κακό (και γι’ αυτό γράψαμε παραπάνω για προσωπικές φιλοδοξίες) είναι ότι αυτοί που αποτελούν τον ενδιάμεσο χώρο «αφυπνίζονται» μόνο όταν πρόκειται να σώσουν το τομάρι τους (βλ. εκλογικό μέτρο). Κανένα όνειρο, καμιά ιδεολογία, καμιά θέληση για ελευθερία και δικαιοσύνη, καμιά ριζοσπαστική πράξη, καμιά διαφυγή.

Σάββατα ταβέρνα,
στο τένις κλαμπ τις Κυριακές,
κεφάλια μέσα τη Δευτέρα.

Επομένως, εμείς απορούμε αν είναι ικανοί στον ενδιάμεσο χώρο να αλλάξουν τα πράγματα. Χωρίς να είμαστε σίγουροι ότι αποτελεί πανάκεια μια συνεργασία, ίσως να πρέπει να σκεφτούν τι θα κάνουν κι όχι να περιμένουν τις «ώριμες συνθήκες». Σύντροφοι, γρηγορείτε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σας, έγραφαν τον Μάη του ’68. Θεοχάρους, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Οικολόγοι, Συμμαχία Πολιτών πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το Κυπριακό θα περνά κρίσιμες φάσεις συνεχώς, αν αφήσουν το ΔΗΣΑΚΕΛ να χειρίζεται τη μοίρα αυτού του τόπου κι αν συνεχίσουν να αναλώνονται σε ανούσια δελτία τύπου. Πρέπει να πουν ένα μεγάλο mea culpa (όλοι κατά καιρούς διέπραξαν σφάλματα), να κάνουν την αυτοκριτική τους, ειδικά γιατί «ευνουχίζουν» τον κόσμο και τη νεολαία σε γραφειοκρατικές μίζερες καταστάσεις και να αποφασίσουν αν θα αποτελέσουν την αλλαγή που θέλουν να δουν στον κόσμο ή αν θα παραμείνουν ισχνότεροι από τους παππούδες τους και βασιλικότεροι του βασιλέως…

Γέροι λοιπόν για το ροκ εν ρολ
και για τον θάνατο
νέοι κι ανώριμοι κι αυτοί.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΝΩΣΙΣ