Με αφορμή τα χθεσινά...

Του Γιώργου Ρακκά

Το ποδόσφαιρο, ως γνωστόν, λειτουργεί κατά κάποιο τρόπο ως συμβολική υπεραναπλήρωση της πολιτικής. Ο Ντεμπρέ [άντε πάλι...] μιλάει για τις «δημοκρατίες της στρογγυλής θεάς». Άλλη μια απόδειξη για τούτο, είναι ότι στην χώρα μας, είναι τουλάχιστον εξίσου εκφυλισμένο με την πολιτική την οποία υποκαθιστά, ενώ --όπως κι αυτή-- τροφοδοτείται και περιστρέφεται γύρω από την εμφύλια αντιπαράθεση.

Κοινώς, αφού τα κάναμε σκατά, και έχουμε περιέλθει στην τελευταία βαθμίδα της ανυποληψίας ως λαός, ε δεν ρίχνουμε και έναν αλληλοσκοτωμό για να εκτονώσουμε αυτό το τρομακτικό αίσθημα μειονεξίας το οποίο μας έχει καταλάβει;

Οι περισσότεροι που αντικρίσαμε τα χτεσινά, αισθανθήκαμε την ανάγκη να φωνάξουμε δυνατά «πω! Μα τι κατάντια...». Άλλοι υψιπετείς, έσπευσαν αμέσως να τα φορτώσουν στην 'συγκινησιακή πανούκλα' του οπαδισμού. Υπεκφυγές. Κι αυτό κομμάτι του συλλογικού μας βίου είναι, και αντανακλά τα ευρύτερα ήθη και τις πρακτικές του: Γιατί, δηλαδή, τι διαφορετικό συμβαίνει στην κεντρική πολιτική σκηνή, τα συνδικάτα, τους πολιτιστικούς συλλόγους, στις «συνελεύσεις των κινημάτων» ή στις συνελεύσεις των πολυκατοικιών; Μόνο ο βαθμός και η ένταση διαφέρουν --τα καταστροφικά αποτελέσματα είναι τα ίδια.

Και ως προς αυτό έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, το γεγονός ότι το 'παιχνίδι' (δεν είναι πια παιχνίδι, δυστυχώς) διακόπηκε ή ότι κάθε δύο-τρείς μήνες όλοι οι 'ιθύνοντες' από τον υπουργό μέχρι τους παράγοντες [όλοι, μέρος του προβλήματος] βγαίνουν και λένε «μα δεν μπορεί να γίνει πρωτάθλημα έτσι...». Μα φυσικά και δεν μπορεί να γίνει, αφού ο εκφυλισμός της διαδικασίας πλέον υπονομεύει την ίδια την πρωταρχική της λειτουργία. Μήπως υπάρχει τίποτε άλλο «συλλογικό» που να λειτουργεί 'κανονικά' σε αυτήν την χώρα;

Εδώ η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου [δεν λειτουργεί πια σαν επέτειος, δυστυχώς], αμαυρώθηκε επειδή «κάποιοι, δείραν κάποιους άλλους, γιατί νόμιζαν ότι ήταν άλλοι, κι όταν το κατάλαβαν, γύρισαν πίσω και τους είπαν, να τους δείρουν κι αυτοί». Όσο νόημα βγαίνει από την παραπάνω πρόταση, άλλο τόσο νόημα βγαίνει και από την πραγματικότητα που καλείται να περιγράψει...

«...παράξενο πώς χαμηλώνουν/
όλα τριγύρω κάθε τόσο/
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν/
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα».