Αλέξης Μητρόπουλος: η επιτομή της μεταπολιτευτικής μιζέριας

γράφει ο θείος Άκης

Αν μας ρωτήσουνε μετά από 30, 40 χρόνια πως θυμόμαστε τους πατεράδες μας θα τους απαντούσαμε με ένα σχήμα οξύμωρο. Να ζούνε σε μεγάλα άνετα σπίτια με δεκάδες έπιπλα και συσκευές, να ακούνε τραγούδια για φτώχεια και να… κλαίνε. Να τραγουδάνε για κάποιους «επτά νομά σε ένα δωμά» σε ένα περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από στερήσεις και πόνο. Υπάρχει κάποια δικαιολογία για αυτή την παράξενη συμπεριφορά τους. Οι σημερινοί 50αρηδες και 60αρηδες βίωσαν ως ενήλικες την τρομακτική ανάπτυξη μετά το ’70 που άλλαξε συνήθειες αιώνων. Ραγδαία ανοικοδόμηση, αστικοποίηση και πρόοδος της τεχνολογίας μετέβαλαν τα πάντα. Τα σπίτια όλο και μεγάλωναν αλλά παράλληλα συνέβαινε και ένα άλλο παράδοξο. Όσο αυτά μεγάλωναν, τόσο οι ιδιοκτήτες του μίκραιναν και μίκραιναν στο κάδρο του ευρύχωρου σπιτιού. Έτσι γεμίσαμε από αρχοντικά και χάσαμε τους άρχοντες.

Η επιτομή αυτής της κατηγορίας στην πολιτική σκηνή είναι ο Αλέξης Μητρόπουλος. Ενώ γνωρίζεις την πολύ καλή οικονομική του κατάσταση σου αποπνέει μία επαρχιώτικη μιζέρια, έναν αθεράπευτο μικροαστισμό. Καμία σχέση με τη περηφάνια και την αρχοντιά του λαϊκού σώματος. Είναι εργατολόγος, δικηγόρος εκατοντάδων εργαζόμενων και απολυμένων με ένα γραφείο που κάνει χρόνια χρυσές δουλειές. Όταν τον ακούς νομίζεις πως μένει με άλλους δέκα σε μία σοφίτα και τα ρούχα τα κρεμάει στην πρόκα πάνω στο τοίχο. Σαν σκηνικό από παλιά ταινία με τον αντιπρόεδρο της βουλής στο ρόλο του εμίρη-κακομοίρη όπως τον υποδυόταν ο συνάδελφός του Γιώργος Πάντζας.

Η υπόθεση με το έμβασμα που ξαναήρθε στη δημοσιότητα, τον έβγαλε πάλι σε πανελλήνια σύνδεση. Τον βλέπεις να μιλάει με μία σοβαροφανή καθαρεύουσα και κάτι δακρύβρεχτους σουσουδισμούς που σου έρχεται να βάλεις τα γέλια με τόση υποκρισία. Δεν τον νοιάζει αν έκανε κάτι παράνομο, αρκεί να μην το «διασύρουν» τα κανάλια. Το τι θα πει ο κόσμος τον ενδιαφέρει σαν παλιά νοικοκυρά της αυλής. Μπροστά σου έχεις ολοζώντανο τον διαχρονικό μεταπολιτευτικό παράγοντα. Επαρχιωτόπουλο, προέρχεται από τον κόσμο της εσωτερικής μετανάστευσης που έφτασε πένης στην Αθήνα, έμαθε να ελίσσεται, τρούπωσε σε θέσεις και θεσούλες και γεύτηκε την ευημερία των τελευταίων δεκαετιών. Και αφού τα έκανε μαντάρα και παραδίδει συντρίμμια στους νεότερους χρησιμοποιεί την ευχή της μάνας του ως άλλοθι για τις παρανομίες του. Μιλάει για παλιές αξίες που δεν χάθηκαν ενώ ο ίδιος τις ξεπούλησε όσο-όσο.

Είναι ο πασόκος που εν μία νυκτί πήγε στο σύριζα επειδή το καράβι βούλιαζε. Στάσιμος καθηγητής στην σχολή του, τακτικός θαμώνας στον Αυτιά και στον Λαζόπουλου που τον έβγαλαν βουλευτή στο υπόλοιπο Αττικής. Κυριολεκτικά μας έπρηξε κάθε μέρα! Στα πρωϊνάδικα, την προσωποίηση της ελληνικής μιζέριας, για τις επιπτώσεις των μνημονίων. Και τώρα που κατανοεί την βοή των πλησιαζόντων γεγονότων έχει το θράσος να μιλάει για κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μα ενωμένοι με «μνημονιακούς» κύριε καθηγητά;

Μην ξεχνάμε πως αντιπροσωπευτικό είναι το πολίτευμα, κατά δικό μας. Δεν έχουμε απαιτήσεις για οραματιστές που θα κοιτάξουν το μέλλον. Κανένα ρουσφετάκι θέλουμε να μας κάνουνε κάποιοι Χαϊκάληδες, πρόσωπα γνώριμα της τηλεοπτικής μας θαλπωρής. Να πηγαίνουμε σαν κακομοίρηδες να ζητάμε κάποια χάρη από κάτι νάνους.

Και κάτι τελευταίο αλλά πολύ ουσιαστικό. Έχουμε να σκεφτούμε και να στεναχωρηθούμε για πολλούς. Για μακροχρόνια άνεργους, για νέους που σαπίζουν στα καφενεία και γέροντες που μοναδική καθημερινή συντροφιά τους είναι τα διαφημιστικά φυλλάδια των σουπερ-μάρκετ. Για αυτούς που δεν κραυγάζουν στα ανυπόληπτα κανάλια του λαϊκισμού και της οχλαγωγίας γιατί ψάχνουν καθημερινά τροφή. Δεν μας μένει χρόνος να μυξοκλαίμε για κάποιους που έχουν εξασφαλισμένα και τα δισέγγονα τους επειδή άκουσον-άκουσον δεν θα κατέβουν υποψήφιοι…

Πηγή: ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ