Αργήσαμε (δυστυχώς...) ως Δημοκρατική Αριστερά να καταλάβουμε ότι ο Σαμαράς και το στενό του επιτελείο χρησιμοποιούσε την τρικομματική κυβέρνηση ως όχημα για την εκπόνηση του πολιτικού σχεδίου που θέλει έναν διπολισμό-δικομματισμό (που σωστά έχουμε χαρακτηρίσει καρικατούρα) με τη ΝΔ από τη μια πλευρά, τον Σύριζα από την άλλη με υγειονομική ζώνη ενδιάμεσα στους δυο αυτούς πόλους του νέου δικομματισμού. Ο Σαμαράς θέλει με όχημα τη κυβέρνηση συνεργασίας να φτιάξει το νέο συντηρητικό πόλο, έχοντας ανοικτό ορίζοντα προς τους ψεκασμένους του Καμμένου και τη Χρυσή Αυγή.
Καλοί και αγαπητοί σύντροφοι διαφωνούν με την αποχώρηση από τη κυβέρνηση και υποστηρίζουν ότι χάνουμε το μεταρρυθμιστικό στίγμα θεωρώντας α πριόρι ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι μεταρρυθμιστική. Για να δούμε λοιπόν στον ένα χρόνο που μείναμε και στηρίξαμε τη κυβέρνηση τι συνέβη. Γιατί συντρόφισσες και σύντροφοι ποια μεταρρύθμιση εμπόδισε η ΔΗΜΑΡ να γίνει; Εμποδίσαμε την πώληση του ΟΠΑΠ στον φίλο του πρωθυπουργού Μελλισανίδη; Εμποδίσαμε την πώληση της ΔΕΣΦΑ στους Αζέρους; Εμποδίσαμε την πώληση, που δεν έγινε τελικά (αλλά από το βήμα του συνεδρίου της ΝΔ ο Σαμαράς είπε ότι θα γίνει...), τη ΔΕΠΑ στους Ρώσους;
Εμποδίσαμε, λένε, τις απολύσεις στο δημόσιο. Κατηγορούν τον Αντώνη Μανιτάκη ότι δεν προχώρησε στην μείωση προσωπικού στο δημόσιο. Πρώτα απ’ όλα είναι οι απολύσεις μεταρρύθμιση; Αλλά και ας υποθέσουμε ότι είναι (για μένα δεν είναι...). Έστειλαν οι υπουργοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ τους υπό απόλυση υπαλλήλους των υπουργείων τους; Όχι βέβαια. Έπρεπε ο αριστερός Μανιτάκης να κάνει και φυσικά χρεωθεί τις απολύσεις. Έπρεπε ο Μανιτάκης που πρότεινε η ΔΗΜΑΡ να κάνει τη βρώμικη δουλειά και ο Σαμαράς να διορίζει από το παράθυρο στην ΕΡΤ συμβούλους με 3.500 ευρώ το μήνα μισθό. Αυτή τη μεταρρύθμιση ήθελε και θέλει η Νέα Δημοκρατία και το Πασοκ.
Όμως υπάρχουν και άλλα που η ΔΗΜΑΡ δυστυχώς δεν εμπόδισε και ουσιαστικά δεν ανταποκρίθηκε στους λόγους για τους οποίους πριν από ένα χρόνο μπήκαμε στη κυβέρνηση. Δεν εμποδίσαμε την διάλυση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα. Μπορεί να μην ψηφίσαμε το μνημόνιο το Δεκέμβριο, αλλά ψηφίσαμε τον προϋπολογισμό που εφάρμοσε το μνημόνιο και ουσιαστικά καταργήσαμε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και κάθε προστατευτικό δίχτυ για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Και είναι υποκριτικό να μας κουνάνε ορισμένοι το δάκτυλο και να μας λενε φύγατε από τη κυβέρνηση για τους τεμπέληδες της ΕΡΤ και δεν είπατε τίποτα πχ για τους απολυμένους του Κατσέλη τι στιγμή που η κυβέρνηση Σαμαρά, δυστυχώς και με τη δική μας σιωπή έχει αφήσει απροστάτευτους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα.
Να θυμίσω ότι δεν εμποδίσαμε την επέκταση του χαρατσιού στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ και συμφωνήσαμε να μειωθεί 10% και να αλλάξει όνομα. Ενας κεφαλικός φόρος που με τα ίδια κριτήρια πληρώνουν ο άνεργος, ο μισθωτός και ο επιχειρηματίας. Δεν εμποδίσαμε την «παραμονή» του 23% στο Πετρέλαιο θέρμανσης. Δεν εμποδίσαμε την ακροδεξιά εκτροπή. Τον περασμένο Δεκέμβριο εδώ στη κεντρική Επιτροπή εξέφρασα την αντίθεση μου στην πολιτική του Δένδια στις καταλήψεις στέγης (Διαβάστε εδώ την άποψη μου στις 20/12/2012), κάποιοι σύντροφοι έλεγα ότι απλά εφαρμόζεται ο νόμος. Οι ίδιοι σύντροφοι σφυρίζουν αδιάφορα για τη μη συμμόρφωση της κυβέρνησης με την απόφαση του ΣτΕ για την ΕΡΤ. Δυο μέτρα και δυο σταθμά στη νομιμότητα; Θέλετε να θυμηθούμε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο; Το άδειασμα του Αντώνη Ρουπακιώτη ο οποίος κατά τύχη και αυτός είναι πρόταση της ΔΗΜΑΡ;
Η Δημοκρατική Αριστερά πριν από έναν χρόνο πήρε μια γενναία απόφαση. Να συνδιαμορφώσει μια κυβέρνηση συνεργασίας για συγκεκριμένους εθνικούς λόγους. Στη πορεία ο Σαμαράς θεώρησε ότι η κυβέρνηση είναι της ΝΔ και λειτουργούσε μονοκομματικά. Η καλύτερη απόδειξη ότι η ΔΗΜΑΡ ήθελε την μακροημέρευση της κυβέρνησης ήταν οι συνεχείς υποχωρήσεις από θέσεις και αρχές. Από την καταπάτηση της προγραμματικής συμφωνίας. Στο συνέδριο της ΝΔ ο σύντροφος Σπύρος Λυκούδης ανέφερε ότι έγιναν λάθη και από τις δυο πλευρές (σ.σ. ΝΔ – ΔΗΜΑΡ). Διαφωνώ αγαπημένε μου σύντροφε. Αν εμείς κάναμε κάτι ήταν συνεχείς υποχωρήσεις από τις προεκλογικές μας εξαγγελίες, από τις ιδεολογικές μας αρχές και φυσικά από την προγραμματική συμφωνία πάνω στην οποία συγκροτήθηκε η κυβέρνηση συνεργασίας.
Αυτά δυστυχώς ξεχάστηκαν μονομιάς και από εκεί που ο Φώτης Κουβέλης ήταν ο υπεύθυνος αριστερός έγινε σχεδόν το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη. Μάλιστα ο κύριος Πρετεντέρης σε πρόσφατο άρθρο του παρομοίασε το δίδυμο Σαμαρά – Βενιζέλου μ’ αυτό των Τσαλδάρη – Σοφούλη του ’46. Λίγο ήθελε να χαρακτηρίσει και τον Φώτη Κουβέλη τον αντίστοιχο Ζαχαριάδη. Ας το πάρουμε απόφαση ότι η περίοδος που ορισμένα μεγάλα (;) ΜΜΕ «αγαπούσαν» τη ΔΗΜΑΡ τελείωσε. Τώρα δεν τους είμαστε χρήσιμοι... Πικρό, αλλά αληθινό!
Η ΔΗΜΑΡ εξάντλησε τις αντοχές της και αποχώρησε από τη κυβέρνηση. Προφανώς δεν τελειώνει εδώ η πορεία μας. Το αντίθετο. Έχουμε μπροστά μας μια δύσκολη πορεία, καθώς βρισκόμαστε ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να πάρει νέα επώδυνα μέτρα και σε μια αξιωματική αντιπολίτευση που εξαντλεί τη ρητορική της στην αέναη καταγγελία του μνημονίου, χωρίς να έχει καταθέσει έναν πιστικό εναλλακτικό δρόμο. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι η αριστερά της ευθύνης και βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων. Είμαστε το κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς και κουβαλάμε τις καλύτερες παραδόσεις του αριστερού κινήματος της χώρας. Στη πορεία προς το συνέδριο μας πρέπει να συζητήσουμε σε βάθος τη νέα φάση της ΔΗΜΑΡ, να βγάλουμε συμπεράσματα από την παρουσία μας στη κυβέρνηση συνεργασίας και το κυριότερο να καταθέσουμε πολιτικές και προτάσεις (εντός και εκτός κοινοβουλίου...) προκειμένου βρεθούμε δίπλα στα εκατομμύρια των πολιτών που πλήττονται καθημερινά από την πρωτοφανή οικονομική, πολιτική & πολιτισμική κρίση, η οποία όπως φαίνεται πλέον καθαρά δεν ξεπερνιέται με επιλογές «σκληρής» λιτότητας.
Η ομιλία μου στη πρόσφατη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ
No comments:
Post a Comment