«Σοσιαλθολούρες»

Ένας δημοσκοπικός γίγαντας του 27% με μυαλό 3% 

Του Γιώργου Ρακκά

Πήγε να κάνει την συνδιάσκεψη για να προσδώσει νέα δυναμική στο εγχείρημα και αντί αυτού ξεφούσκωσε ακόμα περισσότερο. Στήριξε όλη την αντιπολιτευτική γραμμή της πρώτης κρίσιμης περιόδου, στη λανθασμένη εκτίμηση ότι ο Σαμαράς δεν θα πάει τη δόση, ενώ όλα τα μηνύματα απ έξω συνηγορούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση, και προφανώς απέτυχε παταγωδώς.

Η κοινουβουλευτική του ομάδα, είναι μια παιδική χαρά, όπου τα «παιδία παίζει» με τα εθνικά μας θέματα (Γαϊτάνη), με λάιφσταιλ δηλώσεις αλά Πέτρος Κωστόπουλος (Τατσόπουλος), ή με τα πρώτα δείγματα ενός αριστερού μπερλουσκονισμού (λέγε με Ρένα Δούρου, και Πάνο Σκουρλέτη).

Σα να μην έφταναν όλα αυτά, η κυβέρνηση έχει βρει βολικό, καταστέλλοντας τις καταλήψεις των αντιεξουσιαστών, να περιορίζει την αντιπαράθεση με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκεί όπου επιθυμεί: Στον Δεκέμβρη του ’08, στις αντιασφυξιογώνες μάσκες, τα παλούκια και τα μπουκάλια της μπύρας. Έτσι, έχει βρει τον «μήνα που θρέφει τους τέσσερις» καταφέρνοντας ταυτόχρονα να περιορίζει την δημοφιλία του ΣΥΡΙΖΑ, τσιγκλώντας τους πλέον άπειρους και ξεφωνημένους των εκπροσώπων τους να λένε ό,τι τους κατεβαίνει, και να προωθεί παράλληλα την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων και της «ανάπτυξης». Και να είναι όλοι ευχαριστημένοι, διότι οι μεν νομίζουν ότι παίζουν σε ρυθμούς σκληρού αντιπολιτευτικού ροκ, και οι δε να παρουσιάζουν τάχα έργο, ενώ άστεγοι πεθαίνουν απ’ το κρύο και άνεργοι φουντάρουν από τις ταράτσες.

Από τον θλιβερό μέσο όρο, ξεχωρίζουν ελάχιστοι που δείχνουν αξιοσημείωτη για τις αδυναμίες του συνόλου στοχοπροσήλωση και επιμονή. Παράδειγμα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου, αν και υπερβολικά φιλόδοξη και γι’ αυτό αρκετά αποκρουστική, που έχει αναλάβει το κύριο βάρος των αποκαλύψεων για τη λίστα Λαγκαρντ. Τη μόνη επιλογή που έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κατά τους τελευταίους μήνες, η οποία τον ευθυγράμμισε επι τέλους με το λαϊκό αίσθημα και τον έστρεψε ξεκάθαρα ενάντια σ’ αυτούς που πρέπει: τον Μπόμπολα, και τους μεγαλοδημοσιογράφους, το κατεστημένο. Κι εδώ, βέβαια, πάλι δεν πέρασε με καλό βαθμό τις εξετάσεις, καθώς άφησε στην απ έξω τον μεγάλο ένοχο της ελληνικής τραγωδίας, Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου, δίνοντας έτσι αναπάντεχο ρελάνς στη Χρυσή Αυγή, να το παίξει «η αδιάφθορη των αδιάφθορων» στηρίζοντας την πρόταση των Αν. Ελ. για την παραπομπή στην δικαιοσύνη και των δύο πρωθυπουργών Παπανδρέου-Παπαδήμου.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, όλα τα παραπάνω είναι συμπτώματα ενός βαθύτερου προβλήματος. Θα έπαιζαν δε πολύ μικρότερη σημασία, αν είχε πραγματικά στρατηγική, αν δηλαδή ήξερε τι να κάνει μέσα στις ταραγμένες συνθήκες της ολοκληρωτικής ανασύνθεσης.

Κι εδώ, όμως, προς το παρόν η παρτίδα χάνεται υπέρ του πιο καπάτσου, μέχρι σήμερα βέβαια διότι αύριο κανείς δεν ξέρει, Σαμαρά. Έτσι σε μια εποχή που κυριαρχούν τα μέτωπα, οι ανασυνθέσεις και η υπέρβαση των παλαιών διαιρέσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει και με το παραπάνω το αδιέξοδο της μέχρι πρότινος γραμμής του περί «κυβέρνησης της αριστεράς», κινδυνεύοντας να καταστεί ανάδελφος στο υπό διαμόρφωση νέο πολιτικό σκηνικό. Αντίθετα, ο Σαμαράς έχει μυριστεί καλύτερα προς τα πού θα φυσήξει ο άνεμος, εκδηλώνοντας δειλά-δειλά την πρόθεσή του να συγκροτήσει έναν «ευρωπαϊκό συναγερμό» που θα υπερβαίνει τις παλιές διαιρέσεις και θα ενώνει όλους υπό το σκήπτρο της Γερμανικής Ευρώπης, από τον Γρηγόρη Ψαριανό μέχρι τον Μάκη Βορίδη.

Το αντίστοιχο άνοιγμα που αποπειράθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν προς την… αριστερή πτέρυγα της κεντροαριστεράς, και προς στιγμήν προς τους αρχειομαρξιστές του ΚΚΕ, οι οποίοι εσχάτως διακηρύσσουν ότι οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες τους αφήνουν παγερά αδιάφορους μπροστά στα καθήκοντα που μπαίνουν στο πραγματικό πεδίο του προλεταριακού αγώνα (sic!). Στο ίδιο μήκος κύματος, οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ κορόιδευαν τον Καμένο και τους Ανεξάρτητους Έλληνες, ενώ διασκέδασαν αρκετά με τον καταποντισμό του. Παρέβλεψαν, βέβαια, εντελώς αλαζονικά, να σκεφτούν ότι εάν αυτός εκλείψει θα παραμείνουν έστω και προσωρινώς άνευ συνομιλητών! Όταν το κατάλαβαν, βέβαια, τους έλουσε κρύος ιδρώτας…

Όλα αυτά είναι πολύ χαρακτηριστικά της στενομυαλιάς, των κοντόθωρων εκτιμήσεων και των εντελώς παρωχημένων αντιλήψεων που κυριαρχούν ακόμα και στους κόλπους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι άνθρωποι νομίζουν πως θα καταφέρουν να αντιμετωπίσουν το γιγάντιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής που υλοποιεί η γερμανική Ευρώπη πάνω στην Ελλάδα, δίχως να διαθέτουν ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική, και άποψη, από τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας, μέχρι το νέο μοντέλο ανάπτυξης που θα πρέπει να ακολουθήσουμε για να ξεφύγουμε από τον θανάσιμο παρασιτισμό που μας κατατρώει.

Νομίζουν, ότι μπορούν να τα βγάλουν πέρα στην κολοσσιαία σύγκρουση με την Μέρκελ, το γερμανικό κεφάλαιο, τους εν Ελλάδι εκλεκτούς τους, και τα δικά μας κλυδωνιζόμενα τζάκια με μια κακή απομίμηση του «σκληρού ροκ» που είχε εξαπολύσει προ δωδεκαετίας ο Λαλιώτης στη Νέα Δημοκρατία του Έβερτ!

Προς το παρόν αυτό που τους σώζει και συγκρατεί τα ποσοστά, είναι ότι πλέον υπάρχουν κατεστραμμένα μεσοστρώματα, τα οποία θα ζουν μόνιμα εκτός κοινωνικού συμβολαίου, και άρα θα κατευθύνονται σταθερά προς τις ριζοσπαστικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος. Η μεταπολίτευση μας τελείωσε και μαζί της τελείωσαν και οι ευρείες κοινωνικές συναινέσεις με τους μικρομεσαίους. Πλέον, θα υπάρχουν κοινωνικές ομάδες που θα ζουν μόνιμα με 400 ή 500 ευρώ και παράλληλα θα αποτελούν έναν μόνιμο παράγοντα αστάθειας για τον νέο καθεστώς, που αυτήν την στιγμή βρίσκεται υπό εγκαθίδρυση στη χώρα μας.

Μέχρι πότε, όμως, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών θα στηρίζουν ένα γίγαντα του 27% με μυαλό νάνου, που είναι κολλημένο στα χούγια του 3%; Ήδη, πάντως, οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ότι το μεγαλύτερο κομμάτι των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ έχει επίγνωση αυτών των προβλημάτων. Εξ άλλου, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι το κόμμα βγήκε στην αξιωματική αντιπολίτευση «κατ’ ανάθεση», ότι οι ψηφοφόροι του δηλαδή δεν αποτελούν οργανικό μέρος του εγχειρήματος, τουλάχιστον ακόμα, κι ότι τον στηρίζουν ως προσωρινή λύση…

Πηγή: Εφημερίδα ΡΗΞΗ