Κάθε ημέρα μία νέα διαρροή έρχεται για να αυξήσει την δυσαρέσκεια του λαού προς την Ευρώπη. Την μια ημέρα μας παίρνουν τις συντάξεις, την άλλη τους τίτλους των σπιτιών μας και την αμέσως επόμενη οργανώνουν παιδομάζωμα. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο επικοινωνιακό παιγνίδι που εξυπηρετεί αμφίβολης ποιότητας βραχυπρόθεσμους στόχους, αλλά ρίχνει νερό στον μύλο της Χρυσής Αυγής. Και δεν καταλαβαίνουμε για ποιόν λόγο φοβούνται να πουν στον κόσμο την αλήθεια, ότι όλος ο καυγάς είναι για τις απολύσεις στο δημόσιο.
Όλα τα άλλα συζητούνται. Κι οι τριετίες και τα ποσά των αποζημιώσεων κι ό,τι άλλο έχει πέσει στο τραπέζι είναι διαπραγματεύσιμο. Αυτό το οποίο δεν συζητούν οι εκπρόσωποι της τρόικας είναι το θέμα των απολύσεων στο δημόσιο. Το θεωρούν κι όχι άδικα θέμα υψίστης σημασίας.
Από την άλλη πλευρά το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να κάνει το αυτονόητο. Αν αγγίξει το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων θα επαναστατήσουν κι οι τελευταίοι οπλαρχηγοί των άλλοτε δύο μεγάλων κομμάτων. Κι αυτό το φοβούνται, καθώς βλέπουν την εκλογική τους δύναμη διαρκώς να μειώνεται.
Αν η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε λάβει έγκαιρα αυτή την απόφαση, τότε δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό αδιέξοδο. Προτίμησαν να θυσιάσουν 1,5 εκατομμύρια εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα από το να θίξουν τους κομματικούς τους στρατούς. Αυτό και μόνο θα συνοδεύει την φήμη τους στις επόμενες δεκαετίες...
Η τρόικα, λοιπόν, επιμένει ότι θα πρέπει η κυβέρνηση να προχωρήσει σε απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Δεν κάνουν πίσω στο θέμα αυτό, ανεξάρτητα από το τι λέγεται δεξιά κι αριστερά. Ζητούν ένα ελάχιστο δείγμα γραφής ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα.
Οι τρομολάγνοι θα πουν ότι οι τροϊκανοί ζητούν κι άλλο αίμα. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Όταν όλοι έχουν διαπιστώσει ότι το πρόβλημα της χώρας είναι ο αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας, δεν είναι φυσιολογικό να ζητάει κανείς να γίνουν σε αυτόν κάποιες ουσιαστικές παρεμβάσεις; Ποιο είναι το νόημα να διατηρούνται οι θέσεις εργασίας Οργανισμών που έχουν καταργηθεί; Ποιός προστατεύει και με τι κόστος τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που δεν διδάσκουν; Τους νοσηλευτές που έχουν αποσπαστεί (;) σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου; Ποιος θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα ενός δημόσιου τομέα που ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζει με ακρίβεια πόσους υπαλλήλους έχει και σε ποιες ακριβώς εργασίες και πόσους συνταξιούχους;
Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση έχει δυνατότητες για έναν ακόμη ελιγμό. Για να κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο για λογαριασμό των εκλεκτών υπαλλήλων του δημοσίου, θυσιάζοντας άλλες 100 ή 200 χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους. Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Δίχως να θέλουμε, όμως, να αρνηθούμε την γοητεία της ευρωπαϊκής πολιτικής των συμβιβασμών. Να αποκλείσουμε, δηλαδή, μία νέα οπισθοχώρηση των ευρωπαίων από την υπεράσπιση της γραμμής του αυτονόητου, για χάρη κάποιου κεντρικότερου πολιτικού σχεδιασμού των Βρυξελλών. Αν αυτό δεν συμβεί, δηλαδή μία άνωθεν εντολή υποχώρησης από τις Βρυξέλλες, τότε θα δούμε στις επόμενες ημέρες να σπάει ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού της μεταπολίτευσης, αυτό της μονιμότητας του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Πηγή: www.capital.gr
6 comments:
Δεν ξέρω αν γνωρίζετε ότι ο ίδιος ο συγγραφέας τού άρθρου είναι διορισμένος στην ΕΡΑ από την χρυσή δεκαετία τού 80. Δεν μάς έχει πει βεβαίως με ποιόν... διαγωνισμό προσλήφθηκε, πόσες ώρες εργάζεται στην ΕΡΑ και τι μισθό παίρνει.
Οχι δεν το γνωρίζω. Φυσικά ισχύει ότι "η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο είναι, αλλά και να φαίνεται τίμια..."
Πάντως το δικαίωμα στη γνώμη δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς...
Δεν είπα κάτι τέτοιο. Το θέμα μου όμως κ. Διόγο είναι να ξέρουμε πότε κάποιος εφράζει γνώμη και πότε κάνει προπαγάνδα χρησιμοποιώντας ψευδή ή ανύπαρκτα στοιχεία.
Και αλήθεια, πόσο μακριά από την θυματοποιητική λογική τής ΧΑ βρίσκεται η πρόταση:
"Προτίμησαν να θυσιάσουν 1,5 εκατομμύρια εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα από το να θίξουν τους κομματικούς τους στρατούς";
Φταίνε οι ΔΥ για την καπιταλιστική κρίση; Ή μήπως πιστεύετε και σεις ότι έχουμε μεγάλο κράτος; Γιατί ακόμη και ο ΟΟΣΑ λέει άλλα.
Δείτε αναλυτικά:
http://cornel.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=36569&blid=95
Το θέμα δεν είναι μεγάλο ή μικρό κράτος. Αυτό είναι ένα δίλημμα που βάζουν οι φανατικοί κρατιστές. Το θέμα είναι αν το κράτος είναι παραγωγικό, είναι χρήσιμο στον πολίτη και αν εντέλει συμβάλει στην οικονομική & κοινωνική ανάπτυξη της χώρας. λυπάμαι αλλά το ελληνικό κράτος είναι αντιπαραγωγικό, χωρίς καμία συμβολή στην ανάπτυξη της χώρας. Αντίθετα ήταν ένα πελατειακό, κομματικό κράτος το οποίο έπαιρναν λάφυρο Πασοκ & ΝΔ κάθε φορά που νικούσαν στις εκλογές.
Σε τελευταία ανάλυση δεν θέλω το κράτος να είναι επιχειρηματίας. Θέλω να βάζει τους κανόνες, να εφαρμόζει τους νόμους και να παρέχει υγεία, παιδεία & πολιτισμό.
Το θέμα λοιπόν είναι τι κράτος θέλεις. Αλλά εσείς οι νεοφιλελεύθεροι (δεξιοί και "αριστεροί") μάς λετε ότι το κράτος είναι μεγάλο και γι' αυτό πρέπει να μικρύνει. Δεν θέλετε να βλέπετε ούτε ότι έχουμε τον μεγαλύτερο κατασταλτικό μηχανισμό (δεν βλέπω να αναδεικνύει η ΔΗΜΑΡ ότι αυτός ο μηχανισμός μάς στοιχίζει 50% πιό ακριβά από τις χώρες τής ΕΕ) ούτε ότι δεν υπάρχει κοινωνικό κράτος ούτε ότι δεν υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός τού κράτους. Παραβλέπετε αυτές τις βασικές αδυναμίες του και προβάλλετε μια ανύπαρκτη: ότι το κράτος είναι μεγάλο.
Κι όμως, το μεγαλύτερο κράτος (και από πλευράς επιχειρήσεων και από πλευράς δαπανών και από πλευράς αριθμού ΔΥ) το έχουν οι σκανδιναβικές χώρες. Οι οποίες, παρεμπιπτόντως, έχουν ελάχιστο δημόσιο χρέος και πολύ καλύτερες συνθήκες ζωής.
ΥΓ.: ποιός είναι κρατιστής; Εγώ που λέω να διαλυθούν τα ΜΑΤ ή οι "αντικρατιστές" που έδωσαν το 25% τού παγκόσμιου ΑΕΠ γαι να σωθούν οι ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ επιχειρήσεις βάζοντας το... κράτος να πληρώσει αντί γι' αυτές;
Post a Comment