Είναι καλό να ανακαλύπτουμε καινούργια συγκροτήματα. Αν και είμαι "κολλημένος" με διάφορα γκρουπ και μουσικούς (βλέπε Paul Weller, Clash, Ramones, Tom Robinson, MC5, 13 Floor Elevetor, Bob Dylan k.a.) μ' αρέσει να μαθαίνω νέα γκρουπ. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι Future of the Left. Διάβασα το παρακάτω κείμενο του Δημήτρη Αναστόπουλου στην "Ελευθεροτυπία" (15/7/09) και πείστηκα. Διαβάστε και εσείς...«Τριάντα έξι λεπτά αδυσώπητης συμπαγούς μουσικής». Ετσι το αποκαλεί ο Αντριου Φάλκους ή σκέτο Φάλκο, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Future of The Left. Και από τις πρώτες νότες νιώθεις την ένταση να κόβεται με το μαχαίρι. Οι τρεις Ουαλοί σφηνώνουν δώδεκα κομμάτια στον δίσκο, ωμά, βρώμικα και γεμάτα οργή και σαρκασμό.
Αν στον πρώτο τους δίσκο, το «Curses», η ροκ εν' ρολ αγριάδα ήταν διάχυτη και στιγμές στιγμές ξέφευγε, εδώ ο Φάλκο μοιάζει να τη χώνει σε ένα κανάλι. Και από εκεί ξεπηδάει ακόμα πιο έντονα ένας λίβελος για τη μουσική βιομηχανία και τον Γκόρντον Μπράουν και πάνω από όλα η κραυγή απόγνωσης μιας γενιάς που πνίγεται σε έναν κόσμο που μοιάζει να καταρρέει. Και επιτέλους τέρμα με τους κλώνους τής μετά πανκ σκηνής. Αυτό είναι το πανκ του 21ου αιώνα, χωρίς στολίδια, χωρίς φτηνές πόζες και χωρίς καβάτζες. Οι Future Of the Left παίζουν με πάθος και τσαμπουκά και μιλάνε για τους εφιάλτες τους.
# Στο www.myspace.com/futureoftheleft ακούστε κομμάτια από τον νέο δίσκο.
1 comment:
ει, καλη φαση!!
Post a Comment