Προβολή οικολογικού ντοκιμαντερ

Τη Δευτέρα 9/12 στις 9 το βράδυ στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13 Εξάρχεια) θα γίνει προβολή του ντοκιμαντέρ του "Εξάντα" του Γιώργου Αυγερόπουλου "49 λέξεις για το χιόνι" από την αποστολή στη Γροιλανδία. Η δεκδήλωση γίνεται στο πλαίσιο των εκδηλώσεων ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΡΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ 8 ΔΕΚΕΜΒΡΗ, ΣΥΝΤΑΓΜΑ, 1.00 μ. μ.

Οικο-κοινωνική ομάδα του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

«I Will Be Waiting Till Dawn»

Η αλήθεια είναι ότι έχω μικρή (πολύ μικρή...) σχέση με την ηλεκτρονική μουσική. Κλασσικός ροκάς (με Mod-Ska-Jazz επιρροές…) άντε να έχω κανένα Mike Oldfield (τι κάνει αυτή η ψυχή;) και κανένα Bαγγέλη Παπαθανασίου. Την Τετάρτη το βράδυ πριν μπω για εκπομπή στον Sport FM 94,6 (κάθε Τετάρτη και Παρασκευή 12-2 το βράδυ...) έπεσε στα χέρια μου το cd του Yosebu. Στην αρχή πίστεψα ότι είναι κανένας τρελαμένος Γιαπωνέζος, αλλά τελικά διάβασα ότι είναι Ελληνας (που μάλιστα αφιερώνει το cd του στην γιαγιά του την Μαριάνθη. Με συγκίνησε γιατί και τη δική μου γιαγιά που μου έδινε χαρτζηλίκι και αγόραζα δίσκους την έλεγαν Mαριάνθη...). Το άλμπουμ του Yosebu λέγετε : «I Will Be Waiting Till Dawn» και σας λεω ότι πρόκειται για εξαιρετική δουλειά. Μου άνοιξε νέους μουσικούς δρόμους. Ψάχνοντας για τον Yosebu έπεσα πάνω σε μια κριτική από το blog http://founes.blogspot.com/. Διαβάστε τι γράφει: «Σε συνέχεια των ηχογραφήσεων που κράτησαν δύο ολόκληρα χρόνια ο Yosebu εγκαταλείπει για λίγο την ατμοσφαιρική deep house σκηνή και παρουσιάζει το νέο του album ‘I Will Be Waiting Till Down’. Στο νέο του project o Yosebu χρησιμοποιεί τους πλέον κατάλληλους χώρους και τεχνικές ακουστικής για να δεσμευθεί ο τόσο ζεστός ήχος του σε ένα cd. Τα αποτελέσματα δημιουργούν ηχητικά συναισθήματα που δεν έχουμε νιώσει ποτέ μέχρι τώρα. Cinematic downtempo ηλεκτρονικές μελωδίες που κινούνται γρήγορα σαν φωτιά από νότες. Ομορφες, εκκεντρικές, ερωτικές συνθέσεις από τον Yosebu που καταφέρνει να απεικονίσει τεχνικά την μουσικη που έχει στο μυαλό του αποφεύγοντας οτιδήποτε το τυποποιημένο υπάρχει σε αυτό το υφος. Ένας άψογος συνδυασμός από κιθάρες, samples και φωνές στο σημείο ακριβώς που τα ηλεκτρονικά στοιχεία συναντούν την ορχηστική μουσική και την παρασύρουν σε ένα άλλο επίπεδο. Αναμφισβητητα το σαουντρακ του χειμωνα».

Πραγματικά αξίζει να ακούσετε το cd του Yosebu...

FC St Pauli η άλλη άποψη για το ποδόσφαιρο

Είναι γνωστό ότι η FC St. Pauli είναι η ομάδα που εκφράζει με μοναδικό τρόπο τον "άλλο δρόμο" για το ποδόσφαιρο! Οι φίλοι της St. Pauli στην Αθήνα έχουμε δημιουργήσει σύνδεσμο φίλων ο οποίος συγκεντρώνεται (που αλλού;) στα Εξάρχεια συνήθως όποτε αγωνίζεται η ομάδα. Μάλιστα μετά από συντονισμένες ενέργειες του σ. Μιχάλη αποκτήθηκε και αποκωδικοποιητής και έτσι μπορούμε να παρακολουθοπύμε τους αγώνες της St. Pauli. Την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου κατά τις 18.30 το απόγευμα θα συναντηθούμε στο στέκι μας στα Εξάρχεια, στο Da Sein που βρίσκεται στην οδό Σολωμού 12. Θα παρακολουθήσουμε ζωντανά τον αγώνα της ομάδας μας εναντίον της FC Kaiserslautern για την 15η αγωνιστική της Bundesliga 2. Περισσότερες πληροφορίες στο σάιτ του συνδέσμου, www.fcstpauli.gr

Κυκλοφορεί το 6ο τεύχος του περιοδικού ΑΛΑΝΑ

• Οι ιστορίες μιας καλοκαιρινής φωτιάς

ΜΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙ
• Μουμία Αμπού Τζαμάλ: Περί λευκών δέντρων, μαύρων παιδιών και της πόλης Τζένα στην πολιτεία της Λουιζιάνα
• Μια φωνή από εδώ

ΓΕΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ
• Μεξικό: το κίνημα των Ζαπατίστας - Η μακριά ιστορία ενός αγώνα στο σήμερα
• Δεύτερη Συνάντηση των Ζαπατιστικών Λαών με τους Λαούς του Κόσμου
• Βραζιλία: MST, αντίσταση και αγώνας για τη δημιουργία του νέου
• 5ο Συνέδριο του MST: προς μια νέα Βραζιλία (του Iosu Perales, συγγραφέα, συντονιστή της οργάνωσης Grupo Sur)
• Αργεντινή: Κατειλημμένες επιχειρήσεις
-Eργοστάσιο Ζανόν: έξι χρόνια χωρίς αφεντικά (συνέντευξη με τον Αλμπέρτο Εσπάρσα, εργάτη από το κατειλημμένο εργοστάσιο της Ζανόν)
-Μπάουεν: ένα κατειλημμένο ξενοδοχείο στην καρδιά του Μπουένος Άιρες (συνέντευξη με την Έβα Λοσάδα, εργαζόμενη του ξενοδοχείου)
• Oαχάκα: Να φύγουν όλοι! Μπορούμε μόνοι μας!
-APPO: Καινούργια σταυροδρόμια (του Γκουστάβο Εστέβα, κοινωνικού ακτιβιστή, μέλους της APPO)
• Ειδήσεις: Μεξικό

Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Συνεταιρισμός «ο Σπόρος»: Ένα εγχείρημα αλληλέγγυας οικονομίας

ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ
• ALBA: Το όραμα της ενωμένης Λατινικής Αμερικής
• Περού: η αρχή μιας μακριάς διαδικασίας
• Ουρουγουάη: ισοπαλία με γεύση ήττας (του Ραούλ Ζιμπέκι, συγγραφέα και δημοσιογράφου)
• Χιλή: ένας άλλος χάρτης (συνέντευξη με την Κονσουέλο Ινφάντε, δημοσιογράφο, μέλος συλλογικοτήτων που αντιστέκονται στην υποβάθμιση των κοινοτήτων από τις μεγάλες εταιρείες)
• Βολιβία: ένας άλλος κόσμος που δεν θα γίνει εύκολα εφικτός
• Ειδήσεις: Κολομβία, Κόστα Ρίκα, Εκουαδόρ, Γουατεμάλα, Χιλή, Αργεντινή

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΑΠΟΔΑ
• Ποδόσφαιρο στους δρόμους
• Πάσκουα Λάμα: για τον χρυσό τα κάνουν όλα!
• Ταξιδεύοντας στο Εκουαδόρ
• Ειδήσεις: Περού, Εκουαδόρ, Σαλβαδόρ

ΟΥΣΤ!!!
Escuela de las Americas: Η μεγάλη (σ)χολή!

ΟΣΑ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ
• Με αφορμή ένα τραγούδι: Η μεγαλύτερη απόδραση στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής
• Μνήμη… τέχνη… ζωή
• Κινηματογράφος (δυο απόψεις για την ταινία Bordertown)
-Bordertown, στον δρόμο που χάραξε το Χόλυγουντ
-Bordertown, ευχάριστη έκπληξη από την Berlinale
• Πεζογραφία: Άνα Λίδια Βέγα (Πουέρτο Ρίκο)
• Ποίηση: Χούλιο Κορτάσαρ
• Η ιστορία των Μεσοαμερικάνικων πολιτισμών μέσα από τους τοίχους τους
• Σύμβολα και μνήμες: Για την υπόθεση Κρομανιόν στην Αργεντινή

ΑλΑΝΑ, όπως λέμε... ΑΛληλεγγύη, ΑΝτίσταση, Αξιοπρέπεια

Τηλ. επικοινωνίας: 210 9589022, 210 7522248
e.alana@gmail.com http://periodikoalana.blogspot.com/

Τα καταπληκτικά αυτοκόλλητα των Ιθαγενών...

Αυτά είναι τα αυτοκόλλητα που κατά καιρούς τυπώνουν οι Ιθαγενείς. Θα τα βρείτε κολλημμένα σε διάφορα σημεία των πόλεων της χώρας. Ασφαλώς, η αντιγραφή τους, όχι απλώς επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται!

Δείτε τα αυτοκόλλητα ΕΔΩ

Η Επαναστατική Αριστερά συζητάει και...συντονίζεται (;)

Στην προσπάθεια προώθησης της κοινής δράσης της "εκτός των τειχών" αριστεράς, διοργανώνεται κοινή εκδήλωση-συζήτηση στην Αθήνα. Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν το ΜΕΡΑ και η ΟΚΔΕ Εργατική Πάλη, το ΚΚΕ (μ-λ), η ΕΝΑΝΤΙΑ, η Κομμουνιστική Ανανέωση και η Κομμουνιστική Οργάνωση Ανασύνταξη.
Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 28 Νοέμβρη, στις 6.30 μ.μ., στο αμφιθέατρο ΜΑΧ του Ε.Μ. Πολυτεχνείου. Θέμα της συζήτησης η παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στα μέτωπα της περιόδου, όπως το ασφαλιστικό, η παιδεία, η λιτότητα και η νέα αντιδραστική ευρωσυνθήκη.

Οι επαναστατικές ιδέες στο «Φως που καίει» του Κώστα Βάρναλη

Το 1922, έτος της πρώτης έκδοσης του συνθετικού ποιήματος το «Φως που καίει», είναι η μεγάλη τομή στο έργο του Βάρναλη. Ο ποιητής αφήνει οριστικά πίσω τα μεγαλοϊδεατικά οράματα και γίνεται συνοδοιπόρος στην πορεία προς το μέλλον που οραματιζόταν η εργατική τάξη στη Δυτική Ευρώπη και πραγματοποιούσε στη Σοβιετική Ενωση.

Η αφετηρία της αλλαγής του Βάρναλη βρίσκεται στο μεσοπολεμικό Παρίσι, την επομένη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Εκεί, σε περιβάλλον με παράδοση στο εργατικό κίνημα και ανεπτυγμένη κίνηση ιδεών, στα πλαίσια έντονων ιδεολογικών ζυμώσεων που συντελούνται κάτω από τη διπλή επίδραση του πολέμου και της σοσιαλιστικής νίκης στη Σοβιετική Ενωση, ο Βάρναλης προσεγγίζει τη θεωρία του μαρξισμού. Ετσι, ο Βάρναλης θα πρέπει να θεωρηθεί ως πρωτοπόρος της ελληνικής επαναστατικής διανόησης με το δεδομένο ότι την εποχή αυτή το εργατικό κίνημα της χώρας μας μόλις αποκτούσε την οργανωτική και πολιτική του υπόσταση και αναζητούσε τη θεωρητική θεμελίωση της ταξικής του συνείδησης. Αν το ΣΕΚΕ (1918) αποτελούσε την οργανωμένη παρουσία του εργατικού κινήματος στην ελληνική ιστορία, η θεωρητική θεμελίωση των διεκδικητικών του αγώνων βρισκόταν ακόμα στην προϊστορία. Γι' αυτό και ο αγώνας για το θεωρητικό του εξοπλισμό αποτέλεσε επίμονη φροντίδα και διεξαγόταν παράλληλα και ανοδικά με την ταξική πάλη. Οι αναλύσεις και οι μεταφράσεις μαρξιστικών έργων στο «Ριζοσπάστη», μετά τη σύνδεση με τη Γ΄ Διεθνή (ΣΕΚΕ-Κ, 1920), και στην «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» ανταποκρίνονται σε αυτή την ανάγκη.

Ετσι, το «Φως που καίει», στα 1922, δεν αισθητοποιεί μόνο την κοινωνική συνείδηση του οργανωμένου κινήματος αλλά λειτουργεί ως διαμορφωτής και καθοδηγητής αυτής της συνείδησης, την οποία προσανατολίζει στην ταξική της αυτογνωσία. Αυτός ο χαρακτήρας εξηγεί ως ένα σημείο και την τεχνική ανωριμότητα του έργου, την οποία φροντίζει να βελτιώσει, δουλεύοντάς το ξανά και «ξαναπλάθοντάς» το σε δεύτερη (1933) και τρίτη μορφή (1945). Ο Κώστας Βάρναλης στη Μόσχα το 1959 για την απονομή του Βραβείου Λένιν. Αριστερά ο Ηλίας Ερεμπουργκ (Αρχείο εκδοτικού οίκου «ΚΕΔΡΟΣ»)

Χαρακτηρίζοντας τον Βάρναλη πρωτοπόρο της ελληνικής επαναστατικής διανόησης, δεν εννοώ πως το εργατικό κίνημα δεν είχε συγκινήσει προηγούμενα άλλους διανοητές και έργα. Η διαφορά του «Φωτός» με προηγούμενα έργα κοινωνικού προβληματισμού (Ταγκόπουλου, Γκόλφη, Πικρού, Παρορίτη) προέρχεται από τη συγκριτικά βαθύτερη εξοικείωση του Βάρναλη με τη μαρξιστική θεωρία, ώστε για πρώτη φορά να έχουμε εν πολλοίς ορατή την παρουσία αρχών του ιστορικού υλισμού σε έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Αυτό γίνεται πιο καθαρό στη μορφή του 1933, όπου το «Φως», αισθητικά αρτιότερο και ιδεολογικά ωριμότερο, απηχεί το επίπεδο της επαναστατικής συνείδησης της εποχής, μας δίνει την προοπτική που υιοθετούσε εκείνη την εποχή ο αγώνας του κινήματος και επιβεβαιώνει τη στενή σύνδεση του Βάρναλη με αυτό. Χαρακτηριστική είναι και η απήχηση που είχε στα 1933 στην κομμουνιστική διανόηση και στα έντυπά της.

Το «Φως που καίει» μεταφέρει σε αισθητικές μορφές, σημαντικές και εν μέρει πρωτοποριακές για τον καλλιτεχνικό κανόνα της εποχής, την ιδεολογική αντίκρουση στο αστικό εποικοδόμημα και την αποκάλυψη της σχέσης βάσης-εποικοδομήματος ως απάντηση στην προβαλλόμενη «ουδετερότητα» των αστών διανοουμένων και καλλιτεχνών της εποχής.

Η καλλιτεχνική πραγμάτευση αξιοποιεί μυθικά και ιστορικά πρόσωπα με ισχυρά φορτία σημασίας στο πολιτικό και το κοινωνικό πεδίο, όπως είναι ο Προμηθέας, ο Ιησούς και ο Μώμος. Κι ενώ, στην αρχή, τα πρόσωπα αυτά εμφανίζονται να αντιστοιχούν με τις διαλεκτικές σχέσεις, Προμηθέας-«θέση», Ιησούς-«αντίθεση», Μώμος-«σύνθεση», στην πορεία ολοκλήρωσης του έργου προκύπτουν νέες σχέσεις και πρόσωπα, όπως: Προμηθέας και Ιησούς αποτελούν τη «θέση», ο Μώμος την «αντίθεση» και τα πρόσωπα Οδηγητής και Λαός τη «σύνθεση», όπου η πάλη των αντιθέσεων οδηγεί εξελικτικά και νομοτελειακά στην προλεταριακή επανάσταση.

Θεματικοί άξονες είναι οι κύριοι τομείς του αστικού εποικοδομήματος: Θρησκεία-Φιλοσοφία, Τέχνη, Πατρίδα. Εδώ η ιδεολογική οπτική του Βάρναλη ευθυγραμμίζεται με τη μαρξιστική προσέγγιση που ασκούσε κριτική στα διάφορα ρεύματα του ιδεαλισμού που κυριαρχούσαν στο Μεσοπόλεμο, υποστηρίζοντας ότι σε τελική ανάλυση όλα καταλήγουν σε ένα φιντεϊσμό (θεολογισμό) και ότι η ιδεαλιστική φιλοσοφία και η θεολογία συμμαχούν εναντίον της επιστημονικής γνώσης.

Τα συμβολικά πρόσωπα του Προμηθέα και του Ιησού γίνονται τα μέσα για να δείξει ο ποιητής τη σχέση ανάμεσα στην εξουσία (πολιτική και κοινωνική) και στη φιλοσοφία που καλλιεργεί την ψευδή συνείδηση και στηρίζει την εξουσία. Ετσι, η Σταύρωση, ως κοινή τύχη και του Προμηθέα και του Ιησού, και ενώ υπαγορευόταν από το ζωτικό συμφέρον της εξουσίας (του Δία ή των Φαρισαίων) στο λαό περνάει αντίστροφα και εμφανίζεται ως δικό του αίτημα και συμφέρον. Να, μια στιγμή από το λόγο του Μώμου προς τον Προμηθέα: «Αν νικούσες τον Δία, τότε όλοι θα 'τανε μαζί σου. Και θεοί κι ανθρώποι. Δεν το ξέρεις; Πάντα οι νικημένοι έχουνε τ' άδικο. Και τ' άβουλο πλήθος πάει ταχτικά με τους νικητές». Και για τον Ιησού θα πει: «...μεγαλοπαπάδες και Φαρισαίοι κάνανε συμβούλιο και τον κατηγορήσανε από τη μια μεριά στη ρωμαϊκή εξουσία για οχτρό του Νόμου κι από την άλλη στον ιουδαϊκό λαό για οχτρό του Θεού. / Οχτρός του Θεού; Τότες ο λαός των κουρελήδων, που είναι θρήσκος (όλα κι όλα!) αγρίεψε, ξεσηκώθηκε και ζήτησε από τους Ρωμαίους το θάνατό του».

Στην εποχή του, ο ποιητής βλέπει ότι η συνεργασία εξουσίας και Φιλοσοφίας/Θρησκείας γίνεται πλέον τρισυπόστατη, με τη συγχώνευση και της αστικής τέχνης μέσα στο πλέγμα αυτών των σχέσεων. Στο συμβολισμό της πόρνης Αριστέας και της μαϊμούς καταγγέλλει την έσχατη καταστρεπτική συνέπεια που είναι η νομιμοποίηση του πολέμου. Εδώ ανιχνεύουμε τη μαρξιστική αντίληψη για την καπιταλιστική νομοτέλεια του πολέμου στη συνείδηση του Βάρναλη, ο οποίος στηλιτεύει την αστική διανόηση της εποχής του για την έμμεση και άμεση στήριξη που προσφέρει στον ιμπεριαλισμό του αστικού κράτους (Α΄ Παγκόσμιος, Μικρασιατική εκστρατεία). Η εξοντωτική σάτιρα του Βάρναλη, εδώ, ανατρέπει την ιδεαλιστική εικόνα της αστικής τέχνης, στο ευρηματικό σχήμα: «Μια θέισσα αντάμα μ' ένα ζο», όπου «θέισσα» είναι η αστική τέχνη και «ζο» η βαρβαρότητα του καπιταλισμού και των πολέμων του.

Για τον Βάρναλη η τέχνη (και η φιλοσοφία) οφείλει να βοηθήσει τον άνθρωπο να σκεφτεί ποια είναι η πραγματική του θέση στον κόσμο. Και επίσης να τον παρακινήσει να παλέψει για να αποκαταστήσει όσα υπάρχουν για να τον υπηρετούν και όχι να στηρίζουν τους δυνάστες του. Ο Μώμος (ως η μάσκα του ποιητή) εκφράζει το συνειδητοποιημένο προλεταριάτο της εποχής και πιστεύει ότι τόσο η θρησκευτική «πρόληψη» όσο και ο θεϊκός «μύθος» θα εκπέσουν οριστικά όταν ανατραπούν οι εξουσίες που τα δημιούργησαν: «...θα πέσετε μοναχοί σας (Προμηθέας, Ιησούς), χωρίς να μεταχειριστούν (οι άνθρωποι) ενάντιά σας ούτε σαγίτες ούτε σφεντόνες ούτε αστροπελέκια. / Αυτά θα τα μεταχειριστούν ενάντια στους αφέντες της Γης! Αμα ρίξουν αφτουνούς, θα πέσετε και σεις ο επουράνιος ίσκιος τους...». Η πίστη στην επιτυχία της επανάστασης που υπάρχει στο προηγούμενο παράθεμα δείχνει τη συμπόρευση με το κίνημα, που αναφέραμε. Στη μορφή του 1922 η επανάσταση υπήρχε ως όραμα και ευχή, τώρα, στα 1933, όπου και το ΚΚΕ στα επίσημα κείμενά του μιλάει για «σοβιετική Ελλάδα» και η Γ΄ Διεθνής προσδοκούσε την επέκταση της επανάστασης ως συνέπεια των φασιστικών επιλογών της αστικής τάξης, ο Βάρναλης μας παρουσιάζει τον οριστικό αφανισμό της αστικής κυριαρχίας. Σημειώνει χαρακτηριστικά: «Η Αριστέα κ' η μαϊμού... γλιστράνε και πέφτουνε αγκαλιασμένες και οι δυο μέσα στον ανοιγμένο τάφο και το χώμα τις σκεπάζει για πάντα». Και η επανάσταση είναι γεγονός και όχι μόνο ελληνικό αλλά παγκόσμιο: «...ένας φωτεινός κύκλος αρχίζει να χαράζει ολόγυρα στον ορίζοντα εκεί, που δένεται ο ουρανός με τα βουνά και με τη θάλασσα».

Στο μέρος του ποιήματος με τον τίτλο «Το τραγούδι του Λαού», ο λαός έχει ήδη νικήσει, όμως εξακολουθεί να αγωνίζεται τόσο για τη σοσιαλιστική δημιουργία όσο και ενάντια στα υπολείμματα της αστικής τάξης: «Για να μην ψάχνεις άδικα να μας δαγκώσεις ξαφνικά, / γραμμή τα ξεριζώσανε τα δόντια σου τα παστρικά...».

Συμπερασματικά, το Φως που καίει είναι το αισθητικό ντοκουμέντο των αρχών του εργατικού μας κινήματος, καθώς αποτυπώνει την καλλιτεχνική μετουσίωση της συγκίνησης που πλημμύριζε τις καρδιές των ανήσυχων, κοινωνικά ευαίσθητων και ασυμβίβαστων δημιουργών του Μεσοπολέμου.

ΠΗΓΗ: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Ενθετο "Ριζόχαρτο" της Γεωργία Λαδογιάννη Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

“Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα 1918-1926”

Επειδή η κυβέρνηση θέλει να μας γυρίσει σε "εργασιακό μεσαίωνα", καλό είναι εμείς να μαθαίνουμε πως η εργατική τάξη της πατρίδας μας αντιμετώπισε, σε πολύ δυσκολότερα χρόνια, τις αντεργατικές επιθέσεις κυβερνήσεων και κεφαλαίου! Σ' αυτό βοηθάει το βιβλίο "Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα 1918-1926" του Θανάση Καμπαγιάννη (που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο"). Στο πρόλογο του βιβλίου ο Δημήτρης Λιβιεράτος γράφει: "Το βιβλίο "Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα 1918-1926" του Θανάση Καμπαγιάννη έρχεται να συμπληρώσει πολλά κενά στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος εκείνης της εποχής. Δύσκολοι καιροί για τους εργαζόμενους. Ο κρατικός μηχανισμός των δύο κυριάρχων ρευμάτων της αστικής τάξης, του βασιλικού και του βενιζελικού, δεν ανέχεται εύκολα τις διαμαρτυρίες, κινήσεις, απεργίες, διαδηλώσεις των εργαζομένων. Δεν υπάρχει απεργία, εργατική εκδήλωση του μεσοπολέμου χωρίς καταπίεση, ξυλοδαρμούς, τραυματισμούς, συλλήψεις, δίκες, εξορίες, φυλακίσεις, ακόμα και άγριους σκοτωμούς... Σε κάθε ευκαιρία, ο καταπιεστικός μηχανισμός επεμβαίνει. Ήδη οι συλλήψεις, οι δίκες, οι εξορίες ταλανίζουν το πρώιμο εκείνο συνδικαλιστικό κίνημα των χώρας μας. Με κορυφαία στιγμή τη δολοφονία των εργατών της συγκέντρωσης-διαδήλωσης του Πασαλιμανιού τον Αύγουστο του 1923 [...]".

"Φέρτε πίσω τα κλεμμένα..."

Σε τεράστια μεγέθη έχουν φτάσει η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή. Φθάνουν τα 70 δισ. ευρώ, (35% του ΑΕΠ) τη στιγμή που τα φορολογικά έσοδα ανέρχονται ετησίως στα 54,6 δισ. ευρώ! Και όλα αυτά χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το μέγεθος της παραοικονομίας, η οποία προφανώς είναι σημαντικά υψηλότερη από τους μέχρι τώρα υπολογισμούς και μπορεί να προσεγγίζει το 50% του ΑΕΠ.

Το ποσό αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό αν συγκριθεί με το ΑΕΠ της Ελλάδας, το οποίο υπολογίζεται για το 2008 να φθάσει τα 245 δισ. ευρώ, αλλά και με τα φορολογικά έσοδα που φθάνουν ετησίως περί τα 55 δισ. ευρώ. Οχι αυτά δεν τα υποστηρίζουν ούτε τα συνδικάτα, ούτε τα κόμματα της Αριστεράς. Την αποκάλυψη αυτή έκανε στο φορολογικό συνέδριο που οργάνωσε το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, ο καθ' ύλην αρμόδιος για την πάταξή τους, ειδικός γραμματέας της Υπηρεσίας Ειδικών Ελέγχων του υπ. Οικονομικών (ΥπΕΕ) Σπύρος Κλαδάς, που θεωρείται από τους έμπιστους συνεργάτες του ίδιου του πρωθυπουργού, ανήκων στο ιδιαίτερο περιβάλλον του. Ετσι τη στιγμή που η κυβέρνηση ανοίγει μέτωπο με τους κοινωνικούς εταίρους και φέρνει απέναντι της όλους τους εργαζόμενους αυτής της χώρας «κατεδαφίζοντας» ότι έχει απομείνει από το ασφαλιστικό σύστημα υποστηρίζοντας ότι θέλει την επίλυση του ασφαλιστικού, η εισφοροδιαφυγή ροκανίζει τα θεμέλια της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.
Γι’ αυτό το σύνθημα «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα…» είναι επίκαιρο όσο ποτέ!
Ολοι στους δρόμους ! Ολοι στις 12 Δεκέμβρη στις εργατικές διαδηλώσεις!

Ασμαα Αμπντολχαμιντ: Μια ριζοσπάστρια μουσουλμάνα διχάζει αριστερά και δεξιά

Φεμινίστρια, σοσιαλίστρια και μουσουλμάνα είναι ιδιότητες που φτιάχνουν ένα περίεργο κοκτέιλ για αυτή την 25χρονη κοινωνική λειτουργό που αναμένεται να εκλεγεί, σύμφωνα με εκτιμήσεις, όταν ολοκληρωθεί η καταμέτρηση των ψήφων, μετά τις εθνικές εκλογές της Δανίας, στις 13 Νοεμβρίου. Αν επαληθευφτούν οι εκτιμήσεις, η Ασμάα θα είναι η πρώτη βουλευτίνα με χιτζάμπ, την παραδοσιακή μαντίλα δηλαδή, σε ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Οι καρικατούρες του Μωάμεθ που είχαν δημοσιευτεί στα τέλη το 2005 από μια δανέζικη εφημερίδα την έκαναν γνωστή: τότε η Ασμάα Αμπντολχαμίντ γίνεται το φερέφωνο ένδεκα μουσουλμανικών οργανώσεων που μήνυσαν την εφημερίδα. Δύο χρόνια μετά την κρίση που συγκλόνισε τη Δανία και ξεσήκωσε τη Μέση Ανατολή, η υποψηφιότητά της στο ψηφοδέλτιο του ακροαριστερού δανέζικου κόμματος φουντώνει τις αντιδράσεις, σε μια χώρα πολύ επιφυλακτική απέναντι στους μουσουλμάνους.

Η Ασμάα, όπως διαβάζουμε στις γαλλικές εφημερίδες που της αφιέρωσαν αρκετά άρθρα εν όψει των βουλευτικών εκλογών, ήρθε στη Δανία σε ηλικία έξι ετών με την οικογένειά της, καθώς ο πατέρας της ήταν πολιτικός πρόσφυγας. Λεπτή, συχνά ντυμένη στα άσπρα και πάντα με τη μαντίλα, κοινωνική λειτουργός στο επάγγελμα, χαιρετά τοποθετώντας το χέρι στην καρδιά της και δεν ανταλλάσσει χειραψίες ποτέ με άντρες. Πάντα χαμογελαστή, μιλά με μεγάλη άνεση για τους πολιτικούς της αντιπάλους, χωρίς να χάνει την ψυχραιμία της, ακόμη και απέναντι στους πιο δηκτικούς επικριτές της.

Ωστόσο, παρότι δηλώνει δημοκρατική, φεμινίστρια, σοσιαλίστρια, υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων για υιοθεσία παιδιών, εναντίον της θανατικής ποινής και υπέρ της ισότητας των φύλων, οι σύντροφοί της στο Κόμμα της Ενότητας την αντιμετώπιζαν με σκεπτικισμό.

Την περασμένη άνοιξη, το κόμμα αποφάσισε να της παραχωρήσει τη δεύτερη θέση στο ψηφοδέλτιο. Ομως, ύστερα από αυτή την απόφαση, τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις έπεσαν αισθητά. Για τη δεξιά, η οποία παρομοιάζει τη μαντήλα με «αγκυλωτό σταυρό», η νεαρή γυναίκα είναι ένα είδος πράκτορα της Αλ Κάιντα που προσπαθεί να διεισδύσει στη δανέζικη δημοκρατία. Ωστόσο, και για την αριστερά, ακόμη και για το ίδιο της το κόμμα, η υποψηφιότητα της Ασμάα ήταν ενοχλητική: οι φεμινίστριες, παραδείγματος χάριν, δύσκολα δέχονται το παραδοσιακό ισλαμικό ντύσιμό της. Αλλοι, πάλι, ενοχλούνται από τη φράση «ιστορική Παλαιστίνη», που έχει χαράξει σε ένα μενταγιόν που φορά. Ακόμη και οι μουσουλμάνοι είναι διχασμένοι: ο ηγέτης της κεντρώας «Νέας Συμμαχίας», Νασέρ Καντέρ, την κατηγορεί ότι «υπηρετεί τους ισλαμιστές».

Απέναντι στις κριτικές, η Ασμάα παραμένει ατάραχη: «Πράγματι αρνούμαι τη χειραψία με τους άντρες», λέει, «αλλά αυτό σε τι με εμποδίζει να κάνω τη δουλειά μου; Βλέπω τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του ισλάμ», εξηγεί. «Και το ισλάμ είναι εντελώς συμβατό με τις δανέζικες αξίες. Μάλιστα, είναι ευκολότερο να είσαι μουσουλμάνα εδώ από ό,τι στη Σαουδική Αραβία». Τα σχόλια αυτά εκνευρίζουν το Λαϊκό Κόμμα της Δανίας που ανήκει στην άκρα Δεξιά, κόμμα το οποίο παρουσίασε ένα νομοσχέδιο με σκοπό την απαγόρευση της μαντήλας σε δημόσιους χώρους. Μια από τις αφίσες αυτού του κόμματος δείχνει ένα χέρι να σχεδιάζει τον Μωάμεθ, και από κάτω τις λέξεις: «Η ελευθερία έκφρασης είναι δανέζικη, η λογοκρισία όχι. Ας υπερασπιστούμε τις δανέζικες αξίες». Μια «πρόκληση» στην οποία η Ασμάα απάντησε αμέσως, δημοσιεύοντας ένα πανό με ένα σχέδιο της ηγέτιδας του Λαϊκού Κόμματος, με τη φράση: «Η ελευθερία έκφρασης είναι δανέζικη, η βλακεία, όχι».

Σάλο έχει προκαλέσει επίσης η στάση της για το θέμα του Ιράκ. Συγκεκριμένα, είχε δηλώσει πως «υποστηρίζει την ιρακινή αντίσταση ενάντια στις δυνάμεις κατοχής». Ενα μήνα πριν από την απόσυρση των δανέζικων δυνάμεων από τη Βασόρα, δεν διστάζει να τις συγκρίνει με τους «ναζιστές που κατέλαβαν τη Δανία στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου». Σχόλιο που τη χρέωσε με την κατηγορία της «προδοσίας».

Της ΒΙΚΗΣ ΤΣΙΩΡΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 20/11/2007

Ηταν 21 Νοέμβρη του 1998

Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ
Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση στο φόρο σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις

σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες

σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια στα θούρια

στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους στους θεατές στον άνεμο

σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία

Σαν σήμερα, 21 Νοεμβρίου 1998, πέθανε ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός. Ένας ποιητής, του οποίο το έργο παραμένει ακόμα και σήμερα άφαντο, άσημο και παρεξηγημένο. Τα τελευταία δυο-τρεία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια από ανθρώπους αξιόλογους για την ανάδειξη της ποίησής του. Δυστυχώς, θάφτηκε κι αυτός κάτω από τη σκιά άλλων μεγάλων ονομάτων, όπως του Ελύτη, του Σεφέρη, του Ρίτσου. Δεν πειράζει όμως. Ποιητής που πάλεψε για τη ζωή ο Μιχάλης Κατσαρός, για τα πιστεύω του, για τις απόψεις του.

"Η φωτιά και ο λόγος"

Την Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007 στις 8μ.μ. ο Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού παρουσιάζει στην αίθουσα εκδηλώσεων του (ΟΔΟΣ ΑΜΙΣΣΟΥ –ΣΜΥΡΝΗΣ-ΛΕΝΤΑΚΗ , ΠΛΑΤΕΙΑ ΥΜΗΤΤΟΥ) το βιβλίο της Γκλόρια Μουνιόζ Ραμίρεζ "Η φωτιά και ό λόγος" εκδόσεων Κουκίδα. Το βιβλίο αναφέρεται στα είκοσι πέντε χρόνια του κινήματος του EZLN, από τη στιγμή δηλαδή που δώδεκα άτομα κατέβηκαν στην Τσιάπας για την συγκρότηση του Ζαπατίστικου κινήματος μέχρι τις ημέρες μας. Την παρουσίαση του βιβλίου θα κάνει ο μεταφραστής Ν. Κοκκάλας, μετά θα ακολουθήσει συζήτηση. Πιστεύουμε ότι είναι μια σημαντική εκδήλωση την οποία και θα παρακολουθήσουμε.

Η μάχη ενάντια στον εθνικισμό περνά μέσα από τη μάχη ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό

Του Δημητρη Παπανικολοπουλου

Δύο φίλοι και σύντροφοι έγραψαν πρόσφατα ένα πολύ καλό άρθρο στην κυριακάτικη Αυγή της 21ης Οκτωβρίου όπου υποστηρίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει και να εμβαθύνει τη "βεντέτα" με την ακροδεξιά. Πιστεύω πως αυτή η στάση απέναντι στην ακροδεξιά και τον εθνικισμό εκφράζει πολλούς αριστερούς και εν μέρει και εμένα. Και λέω εν μέρει γιατί η ευκολία με την οποία η επικαιροποίηση του εθνικιστικού κινδύνου μου ξυπνά εξαρτημένα διεθνιστικά αντανακλαστικά προσκρούει στη δυσκολία που δοκιμάζει το διεθνιστικό μήνυμα να κερδίσει ένα ευρύτερο ακροατήριο και, φυσικά, στην ευκολία με την οποία το κερδίζει το εθνικιστικό μήνυμα. Μ' άλλα λόγια οι επιθυμίες μου βρίσκονται σε διάσταση με την πραγματικότητα. Κι επειδή δε νιώθω ικανός να πω "τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα", θεωρώ ότι ο κριτικός αναστοχασμός πάνω στο ζήτημα αποτελεί μονόδρομο.

Πρωταρχικά θέλω να θυμίσω ότι ο χαρακτήρας του εθνικισμού, που στα δεδομένα χωροχρονικά πλαίσια που μας ενδιαφέρουν εμφανίζεται πέρα για πέρα αντιδραστικός, δεν ήταν ανέκαθεν τέτοιος. Πολλοί αγώνες με προοδευτική στόχευση και αποτελέσματα έχουν δοθεί κατά τους δύο τελευταίους αιώνες στο όνομα της νομιμοποιητικής αρχής του έθνους. Τη σχέση των προοδευτικών, τόσο ως προς τα αιτήματα όσο και ως προς τ' αποτελέσματα, αγώνων με τον εθνικισμό επιβεβαιώνει, κατά τη γνώμη μου, και η ελληνική ιστορική εμπειρία. Χαρακτηριστικά, θέλω να θυμίσω ότι η Αριστερά στην Ελλάδα κατήγαγε νίκες μόνο όταν πέτυχε τη συγκρουσιακή ιδιοποίηση της έννοιας "έθνος" και όχι όταν της αντιπαρατέθηκε.

Αυτό δε σημαίνει ότι προοδευτικοί ή πετυχημένοι είναι μόνο οι αγώνες που δίνονται στο όνομα του έθνους και ότι το μόνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι να δώσουμε στην έννοια προοδευτικό ή αριστερό περιεχόμενο προκειμένου να διεξάγουμε νικηφόρα τους αγώνες μας. Σημαίνει όμως ότι το "έθνος" είναι ισχυρότατη νομιμοποιητική αρχή ικανή --ακόμα-- να κινητοποιεί τους πληθυσμούς και, λόγω ακριβώς αυτής της οικειότητας, πρόσφορο σύμβολο κάτω από το οποίο μπορούν ν' αγωνιστούν οι αποκλειόμενες και περιθωριοποιούμενες κοινωνικές μάζες του σήμερα. Όσο το παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης καθηλώνει, περιθωριοποιεί ή αποκλείει μεγάλες μάζες από την εκάστοτε εθνική κοινωνία, αυτές θα προσπαθούν να επανενταχθούν και να αποφύγουν την υλική και/ή συμβολική αποξένωσή τους από την κοινωνία με ενστικτώδη τρόπο κινητοποιώντας οικεία σύμβολα. Ο εθνικισμός θα κληθεί να εξασφαλίσει την κοινωνική συνοχή, όπως το έκανε ήδη τους αιώνες που ακολούθησαν την κατάλυση των μεσαιωνικών δεσμών.

Όσο οι διαλυτικές επιδράσεις της παγκοσμιοποίησης, ή πιο σωστά του ιμπεριαλισμού, δεν θα αντισταθμίζονται από την επεξεργασία και διάχυση νέων ταυτοτήτων που να εσωτερικεύουν το παροντικό συλλογικό βίωμα, τόσο πιο εύκολα οι παλιές εθνικές ταυτότητες θ' αναζωογονούνται, θα καλούν σε δράση και "αντίσταση" και θα εγκαλούν τους αριστερούς --το είδαμε κι αυτό-- για επαναστατική μειοδοσία (!!!) Όσο θα απονεκρώνονται οι ζωντανές μέχρι πρότινος κοινωνικές ταυτότητες χωρίς να γεννιούνται άλλες, θα ζωντανεύουν οι νεκρές. Οι άνθρωποι δε μπορούν να ζήσουν χωρίς ταυτότητες. Και οι όλο και διογκούμενες μάζες που σπρώχνονται στο περιθώριο των κοινωνιών ή και του κόσμου, όταν πρόκειται για λαούς ολόκληρους, στατικοί και καταδικασμένοι να παρακολουθούν τα "δυναμικά" κοινωνικά στρώματα και λαούς να διαμορφώνουν τη μοίρα όλων, δεν έχουν παρά να αντιδράσουν "δυναμικά" για να ξαναέρθουν στο προσκήνιο της αποικιοποιημένης ιστορίας και για να μη συντριβούν. Όμως, το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης εγκλωβίζει ή στομώνει τις δημιουργικές δυνάμεις αυτών των πληθυσμών που "περισσεύουν" με αποτέλεσμα οι ίδιοι να τις προβάλουν σε κάτι εξωτερικό σε σχέση με τους ίδιους, μέσω ενός μηχανισμού αλλοτρίωσης όπως αυτός καταδείχθηκε απ' το Φόυερμπαχ και αναλύθηκε στη συνέχεια απ' τον Μαρξ. "Εγώ μπορεί να είμαι μικρός, αλλά το έθνος μου είναι μεγάλο".

Ο εθνικισμός λοιπόν εμφανίζεται σαν μια πρόσφορη ιδεολογία για τις διογκούμενες μάζες των καθηλωμένων, περιθωριοποιημένων και αποκλεισμένων που, στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποίησης που παρασύρει στο διάβα της κάθε κοινωνική αναφορά και ενός αναπτυξιακού μοντέλου που παραδίδει στη φιλανθρωπία το 1/3 του πληθυσμού, αντιστέκονται στην αποένταξή τους. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να είναι καλοδεχούμενη η παρουσία του ΛΑΟΣ στη Βουλή, που πρεσβεύει αυτόν τον εθνικισμό. Σημαίνει όμως ότι το πρόβλημα είναι η εν λόγω κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα και η σχέση που έχει μαζί της η δυναμική επανεμφάνιση του εθνικισμού είναι αυτή που έχει η αρρώστια με το σύμπτωμα. Η καλύτερη λοιπόν αντιμετώπιση του εθνικισμού είναι η σκληρή αντιπαράθεση όχι με τον εθνικισμό, αλλά με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που οι συνέπειές τους ρίχνουν λάδι στο καντήλι του εθνικισμού. Άλλωστε, πλατιές κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες στη χώρα μας είναι ευκολότερο να επιτευχθούν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό παρά ενάντια στον εθνικισμό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με πλατιές μάζες με τις οποίες είμαστε αντίπαλοι σε ζητήματα "υπερδομής", είμαστε (εν δυνάμει) σύμμαχοι σε ζητήματα "δομής". Ας συνεχίσουμε λοιπόν να αντιμαχόμαστε τα αίτια και ας μην αναλωνόμαστε στη διαχείριση των συμπτωμάτων, που ούτως ή άλλως δεν πρόκειται να εξαφανιστούν όσο θα υπάρχουν τα αίτια.

Δεν είμαστε οι εργολάβοι του διεθνισμού. Δεν είναι σκοπός μας να επιβεβαιώνουμε συνεχώς την αριστερή ριζοσπαστική μας ταυτότητα. Δεν θέλουμε να γίνουμε ήρωες, θέλουμε να νικήσουμε. Γι' αυτό όμως πρέπει να παίξουμε, αν χρειαστεί, στο έδαφος του αντιπάλου. Τότε γινόμαστε επικίνδυνοι. Δεν είναι ανάγκη να διεξάγουμε όλους τους αγώνες μετωπικά. Δεν πρέπει να γίνουμε σαν το ΚΚΕ που αυτοπεριθωριοποιείται στο δίκιο του. Η πολιτική δεν πρέπει να γίνει ηθική, όσο δεν πρέπει να γίνει και ανήθικη. Η πολιτική δεν είναι η προσκόλληση στην ουτοπία, όσο δεν είναι και τέχνη του εφικτού. Είναι μια κίνηση από το είναι στο δέον είναι. Και για να βάλουμε τα πράγματα σε κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση δεν πρέπει να είμαστε αυτοαναφορικοί, αλλά να πλοηγούμε σωστά μέσα στον κυκεώνα των διαντιδράσεων και να δρούμε πάντα σε συνάρτηση με τους άλλους δρώντες. Να εισάγουμε τη συνιστώσα μας με τρόπο, ώστε να γείρει η συνισταμένη προς την κατεύθυνση που επιθυμούμε. Με τέτοιο τρόπο που να επιδράσει στο πλέγμα των διαντιδράσεων θετικά, χωρίς υποχρεωτικά να δείχνει την πρόθεσή της για το τελικό αποτέλεσμα και χωρίς να επιθυμεί οι υπόλοιπες συνιστώσες να ευθυγραμμιστούν με αυτήν. Πρέπει να διαβάζουμε σωστά τη συγκυρία και να ριψοκινδυνεύουμε χωρίς να φοβόμαστε τους κριτικούς της αριστεροφροσύνης. Το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε εμείς αριστεροί με δεξιό αποτέλεσμα. Το ζητούμενο είναι να είναι αριστερό το αποτέλεσμα έστω και αν δεν το χρεωθούμε εμείς.

Πηγή: Κυριακάτικη ΑΥΓΗ

"Εμείς γράφουμε την ιστορία και όχι τα δικαστήρια"

"Εμείς γράφουμε την ιστορία..". Με αυτό το σύνθημα πάνω από 80.000 άνθρωποι κατέκλυσαν τη Γένοβα ανταποκρινόμενοι στο διεθνές κάλεσμα για συγκεντρώσεις στην πόλη της Γένοβα και έξω από Ιταλικές πρεσβείες στο εξωτερικό. Η συγκέντρωση καλέστηκε για διαμαρτυρία ενάντια στη δίκη-παρωδία των 25 διαδηλωτών του Ιούλη του 2001, όπου οι 2 εισαγγελείς αφού έχουν παραχαράξει την ιστορία και αλλοιώσει τα στοιχεία, προτείνουν ποινή 225 χρόνων!

Η προκύρηξη - κάλεσμα έγραφε: "Επιστροφή στη Γένοβα
- Καλούμε όλους όσους και όσες βρίσκονταν στη Γένοβα στις 19, 20 & 21 Ιούλη του 2001.
- Απευθυνόμαστε σε όλους όσους μάχονται ενάντια στον πόλεμο, την εργασιακή αβεβαιότητα, την καταστροφή του περιβάλλοντος και των κοινών αγαθών.
- Σε όλους όσους μάχονται ενάντια στην εκμετάλλευση μέσα στα πανεπιστήμια, στους εργασιακούς χώρους και στις γειτονιές.
- Σε εκείνους που αγωνίζονται ενάντια στα κέντρα κράτησης μεταναστών.

- Σε αυτούς που δεν εγκατέλειψαν ποτέ το όνειρο για ένα διαφορετικό κόσμο.

Οι δημόσιοι κατήγοροι Canepa και Canciani πρότειναν ποινές φυλάκισης 224 ετών για 25 διαδηλωτές για τη συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις ενάντια στους G8 εκείνες τις μέρες του Ιούλη 2001.
Αυτή η πρόταση τους αποδεικνύει ξεκάθαρα το είδος της δικαιοσύνης που προσπαθούν να επιβάλλουν. Τη δικαιοσύνη που πάντοτε αθωώνει τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς και το κεφάλαιο για τα εγκλήματα τους και στρέφεται με βία, φυλακίσεις και θανάτους ενάντια σε όποιον αποφασίσει να αντιδράσει όπως και στην περίπτωση του Carlo Giuliani.
Είναι αδύνατο να δεχτούμε την ποινικοποίηση της αντίστασης. Ο πραγματικός στόχος αυτής της δίκης είναι να ξαναγράψει την ιστορία από την αρχή και να τη διαστρεβλώσει ως ένα μελανό σημείο της ιστορίας.
Η ιστορία μας μιλάει για τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε του ηγεμόνες του G8 που αποφασίζουν πολέμους και σφαγές. Μιλάει για την ανυπακοή σε άδικους νόμους, ενάντια στην απαγόρευση της έκφρασης της διαφορετικότητας, όπως τότε που η Γένοβα μετατράπηκε σε μια τεράστια στρατιωτική ζώνη.
Αυτή η ιστορία που οι δημόσιοι κατήγοροι προσπαθούν να θάψουν με ποινές φυλάκισης 2 αιώνων αναφέρεται στους αστυνομικούς βασανισμούς στο Bolzaneto, τις επιθέσεις και τους ξυλοδαρμούς διαδηλωτών στους δρόμους της Γένοβας και στο μακελειό στο σχολείο Diaz".

Νοέμβρης 1973...

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.

"25 Μαϊου" Κατερίνα Γώγου

Η περίεργη φυλή των Πασόκων

«Ισχυρή εντολή απέναντι στα εξωθεσμικά κέντρα και τη μιντιοκρατία», χαρακτήρισε ο Γιώργος Παπανδρέου την άνετη χθεσινή του νίκη. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα του 46% των εκλογικών τμημάτων, ο Γ.Α. Παπανδρέου συγκεντρώνει ποσοστό 59,70% ο Μπενίτο Βενιζέλος 34,02% και ο Κώστας Σκανδαλίδης 6,13%. Ο ΓΑΠ δήλωσε ότι το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας αποτελεί το πρώτο μεγάλο βήμα της ανατροπής και της οικοδόμησης ενός πολιτικού συστήματος που σέβεται τον πολίτη. "...Πρόεδρος ενός ριζοσπαστικού Κινήματος, που διεκδικεί την εξουσία, όχι για να μοιράσει φέουδα και αξιώματα, όπως κάνει η συντηρητική παράταξη, αλλά για να φέρει ένα άλλο ήθος και ύφος στην εξουσία, στην Δημοκρατία μας, για ν' αλλάξει την Ελλάδα...", είπε χαρακτηριστικά ο ΓΑΠ. Λες;

Τι συμβαίνει ρε παιδιά;

Στις 16 Σεπτεμβρίου το ΠαΣοΚ υπό την ηγεσία του ΓΑΠ ηττήθηκε κατά κράτος από τη ΝΔ του Κ. Καραμανλή. Χθες 11 Νοεμβρίου το ΠαΣοΚ εξέλεξε (πάλι...) τον ΓΑΠ για πρόεδρο του κόμματος. Κόντρα στους διαπλεκόμενους δημοσιογράφους που προσπαθούσαν επί δυο μήνες να μας πείσουν ότι ο Μπενίτο Βενιζέλος είναι ο καταλληλότερος (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...) για να νικήσει τον Κ. Καραμανλή. Κόντρα λοιπόν στη λογική που ήθελε τον Μπενίτο αρχηγό και αυριανό (;) πρωθυπουργό (άρα επιστροφή στην κουτάλα του κρατικού κορβανά...) οι Πασόκοι επέλεξαν τον ΓΑΠ. Γιατί άραγε; Μήπως ξαφνικά έγιναν "αντιεξουσιαστές" όπως ειρωνικά είπε ο Μπενίτο Βενιζέλος; Μάλλον όχι. Μήπως θέλουν "αριστερή στροφή"; Μπααα! Περισσότερο ισχύει (κατά την ταπεινή μου άποψη...) ότι αυτοί που έγιναν πλούσιοι επί Σημίτη (μέλος των κυβερνήσεων ήταν και ο ΓΑΠ, άρα στο επερχόμενο συνέδριο αναμένουμε αυτοκριτική...) αποφάσισαν να παραμείνουν με την εξουσία (άρα και με τη ΝΔ), έτσι στο ΠαΣοΚ έμεινε, κυρίως, η λαϊκή βάση που βλέπει στον ΓΑΠ κάτι (;) από τον Ανδρέα. Βέβαια τις επόμενες μέρες θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολλά και διαφορά γαι τον ΓΑΠ και το ΠαΣοΚ. Στη πολιτική πάντως όλα κρίνονται από τις θέσεις και τις απόψεις. Αρα αυτές αναμένουμε. Ο ΓΑΠ από τη πλευρά του έδωσε στο ΠΑΡΩΝ της Κυριακής μια μεγάλη συνέντευξη όπου δηλώνει: "Άλλος Γιώργος από Δευτέρα"! Μπορείτε να την διαβάσετε ΕΔΩ

Λαϊκή δράση για τον Φιλοπάππου

Με τη συμμετοχή 300 ανθρώπων, κατοίκων των Πετραλώνων, Θησείου αλλά και όμορων περιοχών όσο και κατοίκων και από άλλεs περιοχέs τηs Aθήναs πραγματοποιήθηκε σήμερα λαική συνέλευση κατοίκων ενάντια στα επιχειρούμενα σχεδια κράτουs, ιδιωτών για την εμπορευματοποίηση του λόφου και την επιβολή εισητηρίου. Έγινε εκτενήs ενημέρωση και συζήτηση για την όλη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα και την προσπάθεια να μετατραπεί ο λόφοs σε τουριστικό προιόν. Οι κάτοικοι εδώ και πέντε χρόνια οργανωμένοι μέσα από λαικέs συνελεύσειs υπερασπίζονται τουs λόφουs φιλοπάππου και με άμεση δράση βάζουν φραγμό στα σχέδια τουs για τον "οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο" που σημαίνει περίφραξη με κάγκελα, εισητήριο, απαγόρευση των καθημερινών δραστηριοτήτων των κατοίκων τηs αθήναs στο λόφο, ακόμα και απαγόρευση τηs χρήσηs του λόφου την καθαρή δευτέρα. Βέβαια λογάριασαν χωρίs τον ξενοδόχο αφού σήμερα 11 Νοεμβρίου και αφού οι κάτοικοι εφτιαξαν νέα συντονιστική επιτροπή, εκαναν περιήγηση στο λόφο γύρω από την πνύκα και κατέστρεψαν γύρω στο ένα χιλιόμετρο συρμάτινηs περίφραξηs που είναι εσωτερικά του λόφου φιλοπάππου. Επιτέλουs έγινε η πραγματική ενοποίηση ....Σε όλη τη διάρκεια τηs κινητοποίησηs παρεβρίσκονταν μικρή αστυνομική δύναμη που αρκέστηκε στο ρόλο του παρατηρητή μια που ούτωs ή αλλωs δεν τουs έπαιρνε να κανουν κάτι περισσότερο μπροστά στην δίκαια οργή των κατοίκων. Μάλιστα κάποιεs στιγμέs όταν καταστρέφονταν το συρματόπλεγμα οι μπάτσοι απείχαν μόλιs δυο μέτρα απο τουs διαδηλωτέs και καθόντουσαν απλά και κοιτάγανε. Μικρό επεισόδιο δημιουργήθηκε όταν αρχαιοφύλακαs (κατά πάσα πιθανότατα) με ασύρματο καλούσε επανειλημένα να έρθει η αστυνομία ενώ όταν εθεάθη να τραβάει φωτογραφίεs των συγκεντρωμένων δύο μπάτσοι την φυγάδευσαν αφού αρκετόs κόσμοs κινήθηκε εναντίον τηs. Η συγκέντρωση επέστρεψε στο χώρο τηs λαικήs συνέλευσηs στο Λουμπαρδιάρη με συνθήματα, "τον λόφο δεν τον παίρνετε πάρτε το χαμπάρι τα κάγκελα θα πεφτουνε με ήλιο και φεγγάρι", "αν δεν αντισταθούμε σε όλεs τιs γειτονιέs τιs πόλειs μαs θα κάνουνε μοντέρνεs φυλακέs" και κατευθύνθηκε πρόs το Θησείο όπου και διαλύθηκε.

Πηγή: Indymedia

Η σημαία κυματίζει και ο πολίτης ζει στον φόβο

«Δεν θέλω να ανταγωνιστώ τον 50 Cent, ούτε να βρεθώ στην οθόνη του MTV. Θέλω να παίζω μουσική για μένα, την μπάντα μου και το κοινό μου». Τόσο απλά ο Μπρους Σπρίνγκστιν εξηγεί στο αμερικανικό περιοδικό «Rolling Stone», σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη, την επιλογή του να κυκλοφορήσει ένα νέο βαθιά πολιτικό και όχι προπαγανδιστικό άλμπουμ, το «Magic». Και ταυτόχρονα, να ξεκινήσει μια παγκόσμια περιοδεία με την παλιά του μπάντα, την Ε Street Band, που επανασυνδέθηκε. Ο πενηνταοχτάχρονος ρόκερ μιλάει στο περιοδικό για το άλμπουμ, τη στάση του στη μουσική σκηνή, την ευθύνη του μουσικού και, φυσικά, τη σύγχρονη Αμερική.

* Για το τραγούδι «Radio Nowhere», που σε εισάγει στο άλμπουμ: «Είναι ένα σενάριο για το τέλος του κόσμου. Ο τύπος, που οδηγεί σε ένα έρημο τοπίο, βλέπει την Αποκάλυψη. Κάθε επικοινωνία έχει χαθεί και ο ήρωας ακούει μόνο έναν βόμβο από το ραδιόφωνο. Αυτή είναι η δουλειά μου, προσπαθώ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους. Να τους κάνω χαρούμενους, να τους λυτρώσω από τη μοναξιά τους και ταυτόχρονα να ανοίξω έναν διάλογο για τα καθημερινά συμβάντα, τα θέματα που κυριαρχούν στη ζωή των ανθρώπων, προσωπικά, κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά. Πάντα έτσι έβλεπα τον ρόλο μου ως μουσικού».

* Για τη σχέση του με το κοινό: «Είναι ένας αέναος διάλογος για το νόημα της ζωής. Φτιάχνουμε μαζί έναν χώρο και ονειρευόμαστε τη ζωή που θα θέλαμε, τη χώρα που θα θέλαμε, το μέρος όπου θα θέλαμε να ζούνε τα παιδιά μας. Μιλάμε για όλα όσα νομίζουμε ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους, αλλά και όλα όσα φοβόμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε ενωμένοι ώστε να τα πολεμήσουμε. Αυτός είναι ο διάλογος με το κοινό που έχω στο μυαλό μου όταν γράφω. Και αυτόν έχω μπροστά μου κάθε φορά που βρίσκομαι πάνω στη σκηνή».

* Για το άλμπουμ «Magic»: «Δεν ήθελα να γράψω ένα οργισμένο άλμπουμ ενάντια στον Μπους. Το έχουν ήδη κάνει άλλοι και δεν είναι αυτό που χρειάζεται ο κόσμος ή δεν είναι αυτό που χρειαζόμουν εγώ αυτόν τον καιροό Η γραφή σου πρέπει να είναι πολυδιάστατη για να έχει και νόημα. Ετσι βρήκα τρόπους για να εκφράσω τις πολιτικές μου ανησυχίες παράλληλα με τις προσωπικές. Και θεωρώ ότι είναι προτιμότερο να συνδυάσεις αυτά τα δύο, αφού έτσι λειτουργεί ο καθένας στη ζωή του».

* Για την ταυτότητα της Αμερικής: «Ολοι οι άνθρωποι που θαυμάζω προσπαθούσαν με τον τρόπο τους να δώσουν την ταυτότητα της Αμερικής: ο Χανκ Γουίλιαμς, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Ελβις, ο Τζέιμς Μπράουν. Και οι άνθρωποι που αγαπάω, ο Γούντι Γκάθρι, ο Μπομπ Ντίλαν, έφτασαν στα σύνορα της συλλογικής αμερικανικής φαντασίας και άλλαξαν τη ροή της Ιστορίας και την ιδέα τού ποιοι είμαστε. Οπως το έκαναν και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μάλκολμ Χ.».

* Για την πολιτική του Μπους: «Δεν μπορείς να σπέρνεις την ανασφάλεια και δεν μπορείς να κυβερνάς έναν φοβισμένο λαό. Μπορεί με αυτήν την τακτική να καταφέρεις να κερδίσεις τις εκλογές, αλλά είναι μια τακτική που δεν σου προσφέρει το ηθικό ανάστημα και τη λαϊκή εντολή που χρειάζεσαι για να αντιπροσωπεύεις τις ΗΠΑ στον παγκόσμιο χάρτη. Είναι απλώς το τέχνασμα ενός δειλού ανθρώπου».

* Για τις σημερινές ΗΠΑ: «Ποιος θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει ότι θα ζούσαμε σε μια χώρα όπου όλο το νομικό σύστημα θα είχε αχρηστευθεί; Είναι ο κόσμος του Οργουελ. Ετσι λειτουργεί η βιομηχανία του φόβου και είναι απίστευτα αποτελεσματική. Το ένιωσα ακόμα κι εγώ. Φοβάσαι για την οικογένειά σου, για το σπίτι σου. Και τότε καταλαβαίνεις τον τρόπο που μια χώρα μπορεί να απομακρυνθεί από τα δημοκρατικά ιδεώδη. Με μία ή και δύο τρομοκρατικές επιθέσεις η ίδια σου η χώρα γίνεται ένα εφιαλτικό μέρος. Ο Φίλιπ Ροθ το περιέγραψε στο βιβλίο του "Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής": η σημαία κυματίζει περήφανη παντού την ώρα που τα δικαιώματα του πολίτη καταργούνται».

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/11/2007

Λαϊκή συνέλευση στο Φιλοπάππου

Φιλοπάππου με κάγκελα;
Στις 9 Οκτωβρίου το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), γνωμοδότησε για να μετατραπεί ο Φιλοπάππου σε “οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο”. Αυτό σημαίνει ότι επανέρχονται τα σχέδια του 2001 για περίφραξη του λόφου, μαζί και η περιφρόνηση των αναγκών της γειτονίας.

Σιδερένιος φράχτης σημαίνει:
Έξω η κοινωνία από του Φιλοπάππου, αφαίρεση του λόφου από την καθημερινή ζωή της πόλης μας, όπως έχει συμβεί με πολλούς άλλους χώρους του ιστορικού κέντρου.
Επιβολή εισιτηρίου. Η δήλωση του ΚΑΣ για μη επιβολή εισιτηρίου δεν έχει νομικό αντίκρισμα. Αποτελεί πολιτική υπόσχεση και έχει την τρέχουσα αξία των πολιτικών υποσχέσεων.
Μετατροπή του λόφου, -όπως επιχειρήθηκε και το 2001- σε χώρο κερδοσκοπίας με μανδύα τον πολιτισμό και πεδίο ικανοποίησης μικροφιλοδοξιών καριέρας για κάποιους αρχαιολόγους. Ας στήσουμε τον δικό μας ανθρώπινο φράκτη σε όλα αυτά, γιατί θέλουμε έναν λόφο ανοιχτό για όλους και όλες, χώρο βόλτας, αναψυχής, χαλάρωσης, καθαρό και χωρίς τροχοφόρα, χωρίς ιδιωτικά ή δημόσια έργα εκμετάλλευσης και κατασροφής του. Ένα λόφο όπου η ζωή, η φύση, η αρχιτεκτονική δημιουργία και η ιστορική κληρονομιά της πόλης μας, συνυπάρχουν σε αρμονία. Εδώ και 5 χρόνια οι κάτοικοι μέσα από έναν αυτόοργανωμένο αγώνα πήραμε την τύχη του λόφου στα χέρια μας μη περιμένοντας τίποτα και από κανέναν. Ας συνεχίσουμε…

Κυριακή 11 Νοέμβρη Λαϊκή Συνέλευση κατοίκων 12 το μεσημέρι, στο Λουμπαρδιάρη

Η ομιλία Αλαβάνου στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων

Η "Κόκκινη Πιπεριά" έχει ασκήσει "σκληρή" κριτική στις οβιδιακές μεταμορφώσεις του Αλέκου Αλαβάνου. Βλέπετε πορεύεται με τον πρόεδρο του Συν εδώ και πολλά χρόνια σε κοινά μονοπάτια, βλέπε Αρδην, Συν κ.λ.π. Με λύπη (και όχι με χαρά όπως θα πίστεψαν κάποιοι...) βλέπω τον Αλαβάνο να "πηδάει" από την μια άποψη στην άλλη. Η "σκληρή" (αλλά πάντα πολιτική και ιδεολογική...) κριτική που του έκανα (και πιθανότατα θα του ξανακάνω...) μου επιτρέπει να γράψω ότι η ομιλία του την Πέμπτη το βράδυ στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής είχε επιτέλους κάποια στοιχεία από τον Αλαβάνο που γνωρίσαμε στο Ευρωκοινοβούλιο και όχι μόνο. Δεν ξέρω αν ο πρόεδρος του Συνασπισμού έγινε σοφότερος κατά την επίσκέψη του στην FYROM, πάντως η ομιλία του ήταν αντάξια ενός ηγέτη αριστερού κόμματος. Να μερικα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

«Όπως ξέρετε χθες το βράδυ γύρισα από επίσκεψη στα Σκόπια. Θα σας πω μια μικρή αλήθεια που είναι ένα συμβάν. Πέρασα τα φυλάκια στα σύνορα μπήκα στο έδαφος της γειτονικής δημοκρατίας και μετά από 5 λεπτά πήρα ένα μήνυμα στο κινητό μου τηλέφωνο, το άνοιξα και έγραφε ΜΚΔ δηλαδή Μακεδονία, Cosmophone και έλεγε σας καλοσωρίζουμε στο χώρο της Cosmophone κ.λπ.. Η Cosmophone είναι θυγατρική της Cosmote. Είναι μια σοβαρή επένδυση που έχει γίνει στη γειτονική δημοκρατία η οποία κινείται σε άλλο επίπεδο από την εξωτερική μας πολιτική. Που λέμε ότι όπου ακουστεί το όνομα της γειτονικής χώρας εμείς διαμαρτυρόμαστε, ζητάμε να αποβληθούν , να φύγουν ή φεύγουμε εμείς στο τέλος. Άρα έχουμε δύο πολιτικές. Μια που κάνουμε στη ζωή και την πραγματικότητα και μια που εμφανίζουμε στην κοινωνία δηλαδή στους εκλογείς».

«Δεν κάνετε σαφές στο λαό μας και στην κοινωνία μας ότι έχει σημασία η ύπαρξη αυτής της χώρας και ότι σήμερα δημιουργούνται πολλές απειλές για την ύπαρξή της την ίδια. Ξεκινώντας από το Κόσσοβο και την ενδεχόμενη μονομερή ανεξαρτησία του Κόσσοβου και από το ντόμινο το οποίο μπορεί να ακολουθήσει. Δείτε τις σημερινές εφημερίδες για τις εμπλοκές που έχουν στο αλβανικό τους τμήμα, είναι μια χώρα που έχει μικτό πληθυσμό, εμπλοκές μεγάλες τις οποίες έχουν στο αλβανικό τμήμα της επικράτειάς τους. Είναι μια χώρα που κινδυνεύει με διαίρεση, απειλείται με διάσπαση, κινδυνεύει να απορροφηθεί από άλλες μεγαλύτερες δυνάμεις. Στη μισή πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας να βρίσκεται η Αλβανία; Στην άλλη μισή να βρίσκεται η Βουλγαρία; Θέλουμε στα σύνορά μας μεγάλες Αλβανίες και μεγάλες Βουλγαρίες; Γιατί δεν τα λέμε αυτά; Γιατί δεν λέμε στις Ελληνίδες και στους Έλληνες τα πραγματικά διλήμματα, στα οποία πρέπει να παρέμβουμε».

«...Βλέπουμε επομένως ειδικά τον τελευταίο καιρό πριν και μετά της εκλογές μια σκοπιανοποίηση της εξωτερικής μας πολιτικής που φάνηκε ακόμη και από τη δική σας ομιλία. Και αντιθέτως βλέπουμε να τρέχει το θέμα της Τουρκίας. Βλέπουμε την Τουρκία λόγω της γενικότερη κατάστασης να συγκεντρώνει διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα λόγω του ρόλου της την περιοχή και εμείς αφήνουμε τη διαδικασία της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ να κυλάει. Δεν έχουμε αποτέλεσμα στο κυπριακό, δεν έχουμε βήματα στο κυπριακό, δεν έχουμε βήματα στα θέματα των σχέσεων μας στο Αιγαίο και αντιθέτως ασχολούμαστε με ένα θέμα που το ξαναλέω είναι δευτερεύων στην εξωτερική μας πολιτική. Πρέπει να το καταλάβουμε όλοι και να βοηθήσουμε και την ελληνική κοινωνία να το καταλάβει».

Ολόκληρη η ομιλία του Αλ. Αλαβάνου ΕΔΩ

Σε ποιον ανήκουν τα εργοστάσια όταν (κάποιοι αποφασίζουν ότι) κλείνουν;

Το Σάββατο 10 Νοεμβρίου στις 3 το μεσημέρι στην πλατεία Ελευθερίας (Δράμα) χαιρόμαστε για τον αγώνα των εργατών στο Νορντχάουζεν και υποδεχόμαστε το Strike Bike. Θα ακολουθήσει ποδηλατοπορεία προς την πύλη του εργοστάσιου της Σόφτεξ…
Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που έκλεισε το εργοστάσιο της Σόφτεξ. Οι εργαζόμενοι δικαιώθηκαν πρόσφατα ότι οι απολύσεις τους ήταν παράνομες. Το εργοστάσιο όμως παραμένει κλειστό. Η ιστορία της Σόφτεξ μας είναι γνωστή σε όλους και όλες, όχι όμως κι αυτή η σύντομη που ακολουθεί:
«Το εργοστάσιο παραγωγής ποδηλάτων "Bike Systems" στην πόλη Nordhausen της Γερμανίας, βρίσκεται υπό εργατική κατάληψη από τις αρχές του Ιούλη, ώστε να αποτραπεί το κλείσιμό του από τον σημερινό ιδιοκτήτη, μια αμερικανική εταιρία επενδύσεων. Μετά από δύο μήνες καθημερινού, αλλά ατελέσφορου αγώνα, στις 19 Σεπτέμβρη, οι 135 εργάτες και εργάτριες αποφάσισαν να βάλουν μόνοι/ες τους το εργοστάσιο σε λειτουργία σε δοκιμαστική βάση. Ξεκίνησαν μια καμπάνια μέσω του διαδικτύου, με στόχο να μαζευτούν 1.800 παραγγελίες για τα "ποδήλατα της απεργίας" που θα παρήγαγαν μέχρι τις 2 Οκτωβρίου.
Η καμπάνια των εργατών/τριών είχε μεγάλη ανταπόκριση, τόσο στη Γερμανία, όσο και σε άλλες χώρες. Περισσότερα από 100.000 άτομα επισκέφτηκαν την ιστοσελίδα της καμπάνιας strike-bike.de, και η προσπάθεια δημοσιοποιήθηκε ευρέως σε πολλά γερμανικά μέσα ενημέρωσης. Πέρα από τη Γερμανία, έγιναν παραγγελίες ποδηλάτων από όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης, αλλά και από μέρη τόσο μακρινά όσο η Ν. Αφρική και οι Η.Π.Α.»
18 ποδήλατα Strike Bike – ποδήλατα της απεργίας - έφτασαν την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα, στον συνεταιρισμό για το αλληλέγγυο εμπόριο «ο Σπόρος». Ένα θα ταξιδεύει μόνιμα εκτός Αθηνών. Στην Δράμα. Η ιστορία της Bike Systems είναι ίδια με της Σόφτεξ, με την διαφορά ότι το εργοστάσιο στην Γερμανία είναι πια στα χέρια των εργαζομένων.
“We Few” και Αλληλέγγυοι Ποδηλάτες - Αλληλέγγυες Ποδηλάτισσες της Δράμας.

Πηγή: ΣΠΟΡΟΣ

Η μεγάλη Οκτωβριανή επανάσταση...

Για σας ο κινηματογράφος είναι ένα θέμα

Για μένα είναι σχεδόν μια αντίληψη του κόσμου

Ο κινηματογράφος είναι φορέας κίνησης

Ο κινηματογράφος είναι τόλμη

Ο κινηματογράφος διαδίδει ιδέες

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι

Με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση, διοργανώνεται στην Αθήνα φεστιβάλ σοβιετικού κινηματογράφου από τις 8 έως τις 22 Νοεμβρίου με την προβολή 40 ταινιών. Το φεστιβάλ θα διεξαχθεί στις αίθουσες Αστυ (Κοραή 4) και Αφαία (Δημοσθένους 96, Καλλιθέα).
Οι ταινίες θα είναι αφιερωμένες στην Οκτωβριανή Επανάσταση, σε σημαντικά γεγονότα και σε βασικές προσωπικότητες του κομμουνιστικού καθεστώτος. Στο Φεστιβάλ θα προβληθούν σπουδαίες ταινίες του Σοβιετικού σινεμά, όπως το Θωρηκτό Ποτέμκιν, η Απεργία του Σεργκέι Αϊζενστάιν, Ο Ανθρωπος με την κάμερα του Τζίγκα Βερτόφ, Το τέλος της Αγίας Πετρούπολης και η Μάνα του Βσέβολοντ Πούντοβκιν, Ο Λένιν τον Οχτώβρη του Μιχαήλ Ρομμ.

ΑΣΤΥ
ΠΕΜΠΤΗ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2007 17.30 «Η νιότη του Μαξίμ», 1934, Γιούλι Καράσικ (95Α) 19.15 «Θύελλα στην Ασία», 1928, Βσέβολοντ Πούντοβκιν (90Α) 21.00 «Μέρες επανάστασης», 1958, Σερκέι Βασίλιεφ (102Α) 23.00 «Έτσι δέθηκε τΑ ατσάλι», 1942, Μαρκ Ντοσκόι (85Α)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2007 17.30 «Η επιστροφή του Μαξίμ», 1937, Γκριγκόρι Κόζιντσεφ (100Α) 19.20 «Το λιβάδι του Μπέζιν», 1937, Σερκέι Αϊζενστάιν (30Α) 20.00 Εγκαίνια Φεστιβάλ Σοβιετικού Κινηματογράφου 20.30 «Το τέλος της Αγίας Πετρούπολης», 1927, Βσέβολοντ Πούντοβκιν (70Α) 22.00 «Στη φωτιά δεν τη γλυτώνεις», 1968, Γκλεμπ Πανφίλοβ (90Α) 23.45 «Η απροσδόκητη περιπέτεια του κ. Γουέστ στη χώρα των μπολσεβίκων», 1924, Λεφ Κουλεσόφ (60Α)
ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2007 17.30 «Ο Μαξίμ στην εξουσία», 1938, Γκριγκόρι Κόζιντσεφ (105Α) 19.30 «Απεργία», 1924, Σερκέι Αϊζενστάιν (75Α) 21.10 «Ευτυχία», 1934, Αλεξάντερ Μεντβέντκιν (45Α) 22.00 «Ο Λένιν τον Οχτώβρη», 1937, Μιχαήλ Ρομμ 23.50 «Αερογκράντ», 1935, Αλεξάντερ Ντοβζένκο (82Α)

ΑΦΑΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2007 17.30 «Ο κομμουνιστής», 1957, Γιούλι Ράισμαν (100Α) 19.30 «Ο Λένιν τον Οχτώβρη», 1937, Μιχαήλ Ρομμ (100Α) 21.30 «Τσαπάεφ», 1934, Σεργκέι Βασίλιεφ (85Α) 23.00 «Αρσενάλ» (Το οπλοστάσιο), 1928, Αλεξάντερ Ντοβζένκο (70Α)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2007 17.30 «Η νιότη του Μαξίμ», 1934, Γιούλι Καράσικ (95Α) 19.15 «Θύελλα στην Ασία», 1928, Βσέβολοντ Πούντοβκιν (90Α) 21.00 «Μέρες επανάστασης», 1958, Σερκέι Βασίλιεφ (102Α) 23.00 «Έτσι δέθηκε τΑ ατσάλι», 1942, Μαρκ Ντοσκόι (85Α)
ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2007 17.30 «Η επιστροφή του Μαξίμ», 1937, Γκριγκόρι Κόζιντσεφ (100Α) 19.20 «Το λιβάδι του Μπέζιν», 1937, Σερκέι Αϊζενστάιν (30Α) 20.00 Εγκαίνια Φεστιβάλ Σοβιετικού Κινηματογράφου 20.30 «Το τέλος της Αγίας Πετρούπολης», 1927, Βσέβολοντ Πούντοβκιν (70Α) 22.00 «Στη φωτιά δεν τη γλυτώνεις», 1968, Γκλεμπ Πανφίλοβ (90Α)

Το πλήρες πρόγραμμα ΕΔΩ

Εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ

Με αφορμή τη συμπλήρωση 90 χρόνων από την Οκτωβριανή Επανάσταση, ο ΣΥΡΙΖΑ διοργανώνει στις 9-11 Νοεμβρίου, τριήμερο εκδηλώσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Θα προβληθεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα η ταινία του Χέρμαν Άξελμπανκ ''Από τον Τσάρο στο Λένιν''(1937), που χρειάστηκε 13 χρόνια για να ολοκληρωθεί και τα γυρίσματά της έγιναν από 100 διαφορετικούς οπερατέρ στη διάρκεια της επανάστασης. Έκθεση βιβλίου και εικαστική έκθεση θα λειτουργούν στον ίδιο χώρο.
Παρασκευή 9/11: 6μ.μ προβολή ταινίας : «Από τον τσάρο στο Λένιν»
7:30 1917 Η χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο
εισηγητές: Χρ. Λάσκος, Αλ. Χρύσης, Τ. Μαστρογιαννόπουλος
Σάββατο 10/11: 11π.μ Από το 1917 στο 1989
εισηγητές: Αντ. Νταβανέλλος, Αλ. Ρήγος, Ρ. Ρινάλντι, Αρ. Μπαλτάς, Δ. Μπελαντής
· 6μ. μ

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΘΕΜΑΤΙΚΕΣ · Πολιτιστική έκρηξη
Εισηγητές: Ν. Βαλαβάνη, Ευγ. Κριτσεφσκαγια
· Θεσμοί, ανθρώπινες σχέσεις, οικογένεια
Εισηγητές: Δημ. Τζανακόπουλος, Γ. Τσίπρας, Κ. Παρδάλη, Σ. Μητραλιά
· Οι ανατροπές στην εκπαίδευση
Εισηγητές: Μπ. Νούτσος, Χρ. Μπάρτσα, Σωτ. Μάρταλης
Κυριακή11/11: Από το χθες στο σήμερα: Συμπεράσματα και προοπτικές. Εκπρόσωποι των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.

Ξαναγυρνώντας στον Κόκκινο Οκτώβρη

Συνεχίζεται ο κύκλος σεμιναρίων που διοργανώνει η Πολιτική - Πολιτιστική Λέσχη «Εκτός Γραμμής» με θέμα «Ξαναγυρνώντας στον Κόκκινο Οκτώβρη».
Τετάρτη 21 Νοεμβρίου: «Ρώσικη πρωτοπορία: Η επανάσταση στην τέχνη». Εισηγητές: Δ.Λένης, Κ.Ράπτης, Χ.Σπηλιωτόπουλος
Τετάρτη 28 Νοεμβρίου: «Η ανάδυση του Μπολσεβικισμού, η Λενινιστική τομή και η 3η Διεθνής». Εισηγητές: Π.Σωτήρης, Γ.Παπαφράγκου
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου: «Η κριτική της αστικής οικογενειακής συγκρότησης και του ρόλου των δύο φύλλων και τα εναλλακτικά πειράματα της επανάστασης». Εισηγητής: Γ.Αλεξάτος
Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου: «Δικτατορία του προλεταριάτου και ταξική πάλη στην ΕΣΣΔ» Εισηγητές: Γ.Μηλιός, Τ.Μπέτζελος, Γ.Καλαμπόκας
Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου: «Οι θεωρίες της γλώσσας και του υποκειμένου στις δεκαετίες του ΄20 και του ΄30 στην ΕΣΣΔ» Εισηγητές: Κ.Ράπτης, Γ.Νικολαΐδης
- Στα Σεμινάρια θα υπάρξουν και άλλοι εισηγητές,
- Τα σεμινάρια θα γίνονται κάθε Τετάρτη, εκτός της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου (εκείνη την εβδομάδα δε θα διεξαχθεί σεμινάριο) και της Τετάρτης 19 Δεκεμβρίου (εκείνη την εβδομάδα το σεμινάριο θα διεξαχθεί την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου)
Πολιτική – Πολιτιστική Λέσχη «Εκτός Γραμμής»
Στρατηγοπούλου 7 & Μαυρικίου (Στάση Λασκάρεως, Χαριλάου Τρικούπη – Αθήνα)

Κωμωδία, όντως...

"...Πριν από λίγες μέρες ένας πολιτικός αρχηγός δήλωνε ότι το Μακεδονικό «εντάσσεται στην ελληνική κωμωδία του επαρχιωτισμού και της καθυστέρησης», η οποία «αναδεικνύει ζητήματα μειωμένης σημασίας σε κεντρικά». Σήμερα, ο εν λόγω πολιτικός βρίσκεται στα Σκόπια για επαφές με την πολιτική ηγεσία της γείτονος, με αφορμή τη διελκυστίνδα του «Ονόματος»... Τι να υποθέσει κανείς; Οτι ο κ. Αλαβάνος -περί αυτού ο λόγος- ασχολείται με «ζητήματα μειωμένης σημασίας», ξοδεύοντας τον χρόνο του; Οτι με την επίσκεψή του αυτή εντάσσεται αυτοβούλως στην «ελληνική κωμωδία του επαρχιωτισμού και της καθυστέρησης»; Οτι πήγε στα Σκόπια για το θεαθήναι; Ή ότι ανακάλυψε οψίμως την κρισιμότητα του θέματος; (...Ακαιρη η επίσκεψη -θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί νωρίτερα-, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: ο κ. Αλαβάνος θα έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει την αδιαλλαξία και ανελαστικότητα της αμερικανόπνευστης ηγεσίας της γείτονος. Και να εξαγάγει πολύτιμα συμπεράσματα, συζητώντας με εθνικιστές που πίνουν νερό στο όνομα των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, και ανακοίνωσαν, μόλις προχθές, ότι θα στείλουν στρατιώτες τους στο Αφγανιστάν)..."

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ Ο ΤΥΠΟΣ των ήλων ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/11/2007

Και για όσους δεν έχουν διαβάσει τις δηλώσεις του Αλαβάνου ορίστε: «Δυστυχώς, εντάσσεται (σ.σ. το Μακεδονικό), στην ελληνική κωμωδία του επαρχιωτισμού και της καθυστέρησης, όπου αναδείχνει ζητήματα μειωμένης σημασίας κεντρικά κι όπου τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας δεν αντιμετωπίζονται με τις προτεραιότητες που έχουν, όπως είναι τα κοινωνικά, τα οικολογικά κ.ά.». ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/11/2007

Τη Κυριακή τελειώνει ο Σημιτισμός...

Τελικά φαίνεται ότι η εκλογή προέδρου στο ΠαΣοΚ έχει μεγαλύτερη σημασία απ' ότι δίνουμε όλο αυτό τον καιρό, όπου μεταξύ χαβαλέ και πολιτικής ανάλυσης, παίρνουμε θέση υπερ του Γιώργου ή του (Θεός φυλάξοι...) Μπένυ! Ο Πρετεντέρης έδωσε το βράδυ της Δευτέρας από το Mega την ύστατη μάχη υπέρ (;) του Μπένυ παρουσιάζοντας (μεταξύ άλλων) δημοσκόπηση (διαβάστε τη ΕΔΩ) του γνωστού (και φυσικά μη εξαιρετέου...) Θεοδωρικάκου (πρώην γραμματέας της ΚΝΕ, πρώην μέλος του συνασπισμού, πρώην "δεξί" χέρι του Ανδρουλάκη και νυν δημοσκόπος) στην οποία το ΠαΣοΚ με αρχηγό Μπένυ "νικά" τη ΝΔ! Είναι πραγματικά συγκινητικός ο αγώνας που κάνει ο Πρετεντέρης και δείχνει ότι ξέρει να σέβεται τις αρχές του. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι ο "Σημιτισμός" μας τελειώνει... Ο Σημίτης (που ήταν μανούλα στη ραδιουργία και στο παρασκήνιο...) δεν πήγε στην συνδιάσκεψη για να μην... πωλώση! Χι,χι, χι! Βλέπει την... "ταφόπλακα" να έρχεται! Στην "Ελευθεροτυπία" της Τρίτης ο Παύλος Αθανασόπουλος γράφει μεταξύ άλλων για την ιδεολογική καθαρότητα που προτείνει (που προτείνει άραγε;) ο ΓΑΠ: "...Οι απόψεις του "πατριωτικού" ΠΑΣΟΚ που τον στηρίζει; Οι απόψεις της "Αριστερής Πρωτοβουλίας"; Οι απόψεις του Δημήτρη Τσοβόλα; Ή μήπως επειδή δεν υπάρχει ενιαία πολιτική βάση, ιδεολογική καθαρότητα σημαίνει τυφλή υποταγή στον αρχηγό;" Και ο κύριος Αθανασόπουλος ρίχνει το "τυράκι": "Το ΠΑΣΟΚ για να εφαρμόσει το πρόγραμμα του, για να βοηθήσει τη κοινωνία που ασφυκτιά από τη κυβέρνηση της ΝΔ πρέπει να γίνει ΓΡΗΓΟΡΑ κυβέρνηση. Για όλα αυτά κατάλληλος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απεδείχθη όλον αυτόν τον καιρό ότι είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος...". Αυτό ενδιάφερει τον "ιδεολόγο" κύριο Παύλο Αθανασόπουλο να γίνει ΓΡΗΓΟΡΑ το ΠαΣοΚ κυβέρνηση.

Είμαι σίγουρος ότι όσο θα πλησιάζουμε προς τη Κυριακή θα διαβάσουμε διάφορα "νόστιμα" και "ωραία". Βλέπετε ο Σημιτισμός έχει πλοκάμια παντού και ειδικότερα στα ΜΜΕ. Κάτι τέτοια... διαβάζω και μου μπαίνουν κάτι ιδέες, μα κάτι ιδέες. Αλήθεια 2 ευρώ κοστίζει να γίνει... φίλος; Δηλαδή με 2 ευρώ ο καθένας μπορεί να βάλει την Κυριακή μια σφήνα στον βρυκόλακα του Σημιτισμού; Λες;

Η πολιτεία του πράσινου βουνού

Ο πρώτος σοσιαλιστής βουλευτής στην ιστορία είναι ο Μπέρνιο Σάντερς. Και είναι από το Βερμόντ. Η «πολιτεία του πράσινου βουνού», όπως ονομάζεται το Βερμόντ, αποτελούσε πάντα την εξαίρεση στην αμερικανική ομοσπονδία: Πολύ πριν τον αμερικανικό εμφύλιο αντιτάχθηκε στο σύστημα της δουλείας και ζήτησε την κατάργησή της. Εχει μια ισχυρή παράδοση κοινοτισμού και αυτονομίας, σε σημείο να διαχειρίζονται οι τοπικές κοινότητες σχεδόν τα πάντα, με αποφάσεις που λαμβάνονται σε λαϊκές συνελεύσεις. Το Βερμόντ εξάλλου έστειλε στις εκλογές του 2004 στη Βουλή των Αντιπροσώπων τον Μπέρνιο Σάντερς, τον πρώτο σοσιαλιστή βουλευτή στην ιστορία.

Το Μονπελιέ, η πολιτειακή πρωτεύουσα, είναι η μόνη στις ΗΠΑ που στερείται των υπηρεσιών της αλυσίδας Μακντόναλντ, ενώ έχει κρατήσει σε απόσταση και τα υπερμεγέθη εμπορικά κέντρα πολυεθνικών προς όφελος των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, έχει θεσπίσει περιβαλοντικούς νόμους από τους αυστηρότερους στις ΗΠΑ, ενώ έχει απαιτήσει από τις αυτοκινητοβιομηχανίες οχήματα αυστηρότερον προδιαγραφών.

Το Βερμόντ αποτελεί ιδιοτροπία του συστήματος και ακριβώς αυτό εκφράζεται και πολιτικά με μια κίνηση που βρίσκει μεγάλη ανταπόκριση από τους κατοίκους: Τώρα έχει αρχίσει να σκέφτεται την ανεξαρτησία του, ή για την ακρίβεια την απόσχισή του από την αμερικανική ομοσπονδία!

Οι ακτιβιστές της «Δεύτερης Δημοκρατίας»

Η κίνηση δεν είναι καινοφανής, καθώς υπήρξε ανεξάρτητο κράτος από το 1771 έως το 1791 και έχει μεγάλη παράδοση ανυπακοής απέναντι στην κεντρική εξουσία. Η σύγχρονη έκφραση του κινήματος ανεξαρτησίας συνδέεται επίσης με το αντιπολεμικό κίνημα και την αντίθεση στον πόλεμο του Ιράκ. Ιδρυτής του κινήματος είναι ένας 70χρονος συνταξιούχος καθηγητής οικονομικών του Πανεπιστημίου Ντιουκ, ο Τόμας Νέιλορ, ο οποίος έχει διαμορφώσει και την πολιτική πλατφόρμα της απόσχισης σε ένα μανιφέστο 112 σελίδων: «Θέλουμε ένα πράσινο Βερμόντ, εθελοντική ένωση των τοπικών κοινοτήτων του, με δημοκρατία και συμμετοχή των πολιτών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, με ήθος και σεβασμό στους πολίτες», λένε οι ακτιβιστές της «Δεύτερης Δημοκρατίας του Βερμόντ», όπως ονομάζουν το κίνημά τους.

Πρακτικά, θέλουν μια Ελβετία της Βορείου Αμερικής. Οι δημοσκοπήσεις έδιναν στους αυτονομιστές 8% το 2006 και τώρα έχουν ξεπεράσει το 13%. Οι συμπαθούντες φαίνεται να είναι πολλοί περισσότεροι. Τα μαγαζιά που πουλάνε τα μπλουζάκια με το σήμα του ανεξάρτητου Βερμόντ κάνουν χρυσές δουλειές.

Η τελευταία φορά που τέθηκε θέμα απόσχισης αμερικανικής πολιτείας από την Ομοσπονδία ήταν το 1861, όταν υπερψηφίστηκε σχετική πρόταση από τη Βουλή της Βόρειας Καρολίνας. Ανάλογο ζήτημα είχε προκύψει την ίδια περίοδο και με το Τέξας, όμως το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο έθεσε νομικό φραγμό στο εγχείρημα το 1868 και από τότε ισχύει η νομολογία του.

Η περίπτωση Βερμόντ δεν είναι η μόνη σήμερα, είναι πάντως η πιο σοβαρή και η πιο μαζική από όλες τις άλλες που εκφράζονται κινηματικά στις ΗΠΑ. Κινήσεις αυτονομίας υπάρχουν στη Χαβάη, την Αλάσκα, το Τέξας, την Καλιφόρνια, ακόμη και τη Νέα Υόρκη.

"Παραφωνία στην αστερόεσσα", του Νικόλα Ζηργάνου, "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" - 04/11/2007

Για την Δημοκρατία του Βερμόντ (Vermont Republic) διαβάστε ΕΔΩ

Επιθετική άγνοια

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Ενας φίλος φιλόλογος, διορισμένος σε μια μικρή και απομονωμένη κωμόπολη, ρώτησε τους μαθητές της Γ΄ Λυκείου πότε έγινε ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μια από τις απαντήσεις ήταν «το 1970», ενώ σε μιαν άλλη περίπτωση τού είπαν ότι «το 1821 η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία συνασπίστηκαν για να καταλάβουν τη Θεσσαλία». Είναι αυτονόητο ότι παρόμοιες κουφές απαντήσεις θα μπορούσαν να δοθούν και από μαθητές της πρωτεύουσας, καθώς και από ενήλικες πασών των ηλικιών.

Πολλές φορές, συνεχίζει ο φίλος, τα παιδιά ξέρουν φαρσί το μάθημα της ημέρας, γράφουν άριστα στο διαγώνισμα για τις συνέπειες της Μικρασιατικής Εκστρατείας, αλλά αν ρωτηθούν αυθημερόν «πότε δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος», ίσως απαντήσουν «το 1930», δηλαδή πριν από τη Δίκη των Εξι. Μα τότε, σε ποια χώρα συνέβησαν αυτά που οι ίδιοι έγραψαν σωστά, παραθέτοντας μάλιστα και χρονολογίες; Και αν ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε το 1970, πότε έγινε ο Β΄; Μήπως γίνεται τώρα; Και αν δεν έγινε ποτέ, αλλά τον περιμένουμε;

Δεν πιστεύω ότι σήμερα οι μαθητές διαβάζουν λιγότερο από ό,τι οι γονείς ή οι παππούδες τους. Δεν είναι ούτε λιγότερο έξυπνοι ούτε λιγότερο επιμελείς ούτε ξέρουν λιγότερα - ίσως ξέρουν περισσότερα. Απλώς δεν ενδιαφέρονται για ό,τι δεν τους είναι άμεσα και προσωπικά χρήσιμο ή ευχάριστο. Παρά τις εξαιρέσεις, οι περισσότεροι θα διαβάσουν όσο χρειάζεται για να περάσουν την τάξη ή να εισαχθούν σε κάποια σχολή - και πέραν τούτου ουδέν.
«Γι’ αυτούς υπάρχει μόνο το εδώ και το τώρα», εξηγεί ο φίλος που είναι γύρω στα 35. «Ομως, κάθε μέρα που περνάει η άγνοια γίνεται όλο και πιο επιθετική - και στους μικρούς και στους μεγάλους. Αν προσπαθήσεις να τους πεις κάτι εκτός ύλης, σε βλέπουν καχύποπτα έως και εχθρικά. Δεν ντρέπονται για την άγνοιά τους ή τουλάχιστον δεν προσπαθούν να την καταπολεμήσουν ή, έστω, να την αποσιωπήσουν».

Το πρόβλημα δεν έχει σχέση με τον πατριωτισμό ή τον αφελληνισμό των νέων. Το πρόβλημα είναι ότι καταργείται η γραμμικότητα της ιστορίας, η ικανότητα να τοποθετούμε τα γεγονότα -έστω, χονδρικά- στον χρόνο, π.χ. να κατανοούμε ότι η Αναγέννηση ακολούθησε τον Μεσαίωνα. Ο ιστορικός χρόνος μετατρέπεται σε αρχέγονη σούπα, όπως σούπα συχνά γίνεται η ζωή μας όλη, η εργασία ή η προοπτική της εργασίας, οι προσωπικές σχέσεις.
Ο φίλος αποδίδει το φαινόμενο της ιστορικής αφασίας στην αποπολιτικοποίηση της κοινωνίας. Το ενδιαφέρον για την πολιτική συχνά συνοδεύεται από το ενδιαφέρον για την Ιστορία, από την επίγνωση ότι οι άνθρωποι, οι λαοί είναι αυτοί που τη γράφουν. Ποιος ο λόγος όμως να νοιαστεί κανείς για την Ιστορία, όταν όλα δείχνουν όχι μόνον ότι η «αλήθεια είναι εκεί έξω», αλλά και ότι η Ιστορία γράφεται εκεί έξω, γράφεται από άλλους, ποτέ από εμάς, και ότι σ’ αυτήν τη ζωή μόνο το χρήμα, η τύχη και τα «κονέ» μετράνε;
Αντί για μεγάλη Ιστορία, μικρές ιστορίες, στιγμιότυπα, ενσταντανέ, όλα χύμα στον σκληρό μας δίσκο. Και οι μαθητικές καταλήψεις γίνονται οι συγκινητικοί και αβέβαιοι σπασμοί ενός ιστορικού κινήματος που ακόμα δεν έχει αποκτήσει ιστορικό σώμα.

Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 4/11/2007

Δεξιότερα... Πρετεντέρη!

Ολοκληρώνεται τη Κυριακή 4/11 η Εθνική συνδιάσκεψη του ΠαΣοΚ. Η εκλογή του νέου προέδρου θα γίνει την ερχόμενη Κυριακή 11/11 με ανοιχτή ψηφοφορία (χμ, χμ...). Είναι σαφές ότι το πραγματικό πρόβλημα του ΠαΣοΚ, που η είναι η δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική του γραμμή που εδραιώθηκε επί Σημίτη μάλλον δεν θα αλλάξει. Παρ' όλα αυτά οι εξελίξεις στο ΠαΣοΚ, το ποιος θα είναι πρόεδρος μετρά τις 11 Νοέμβρη έχουν σημασία. Είναι η δεύτερη φορά που τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, οι "βαρώνοι" της τηλοψίας, εκτέθηκαν δημόσια υπερ ενός πολιτικού, υπερ του κυρίου Ευάγγελου Βενιζέλου. Τέτοιο "σπρώξιμο", τέτοια "αγιοποίηση" είχαμε να δούμε από την εποχή του Σημίτη. Τότε που ο "σημιτισμός" ήταν διαβατήριο για κοινωνική άνοδο, ενώ γνωστοί δημοσιογράφοι συνέτρωγαν στα Δολιανά, "φτιάχνοντας" τη γραμμή του ΠαΣοΚ. Είναι τυχαίο ότι τα ορφανά του Σημίτη (ο ίδιος δεν συμμετέχει στις διαδικασίες του κόμματος που υπήρξε πρόεδρος και πρωθυπουργός. Για τέτοιο τύπο μιλάμε...) και "στήριγμα" τον ΔΟΛ υποστηρίζουν τον Ευάγγελο Βενιζέλο; Μόνο τυχαίο δεν είναι... Με την ευκαιρία της εθνικής συνδιάσκεψης του ΠαΣοΚ, αλλά και της επικείμενης εκλογής νέου προέδρου "σέρφαρα" στην "μπλοκόσφαιρα" και ιδιαίτερα στα "πράσινα" μπλόγκια. Η αλήθεια είναι ότι οι υποστηρικτές του ΓΑΠ δίνουν μεγάλη μάχη στα "μπλογκ" και έχουν ενδιαφέρουσα παρουσία (ΕΔΩ μπορείτε να δείτε ένα κατάλογο με ΓΑΠικα μπλογκ). Εξάλλου δεν πρέπει να αδικούμε τον ΓΑΠ, καθώς ασχολείται με το διαδίκτυο πολλά χρόνια. "Σερφάροντας" λοιπόν πέτυχα την "Εξόρμηση των ιδεων" του δημοσιογράφου Νίκου Λαγκαδινού στην οποία είχε δημοσιεύσει το κείμενο "Δεξιότερα... Πρετεντέρη", κατά το "Δεξιότερα Κουροπάτκιν". Το κείμενο μ' άρεσε και το αναδημοσιεύω:

"Ανελλιπώς διαβάζω τα κείμενα του δημοσιογράφου, αναλυτή, σχολιογράφου και σε λίγο επθεωρησιογράφου (άλλωστε υπάρχει η παράδοση...) Γιάννη Πρετεντέρη. Σήμερα κατάφερε (μετά τους Πασόκους, που καθημερινώς τους περνάει από γενεές δεκατέσσερις - εννοώ δηλαδή ότι συμβουλεύει και τις περασμένες γενεές μπας και διορθωθούν και ορισμένα ιστορικά λάθη), να βάλει στο ανατομικό τραπέζι τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες σε μια ενδελεχή και τεκμηριωμένη ανάλυση με τίτλο "Αριστερή στροφή"... Όποιος θέλει, μπορεί να πάρει την εφημερίδα (1 Νοεμβρίου) και να διαβάσει την επιχειρηματολογία του κ. Πρετεντέρη. Ωστόσο, διαβάζοντας τα "Εμπιστευτικά" του (είναι μεγάλη υπόθεση ο δημοσιογράφος να εμπιστεύεται έναν απλό αναγνώστη), μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το εκπληκτικό "Δεξιότερα Κουροπάτκιν", που αποτελούσε το μοτίβο των συζητήσεων των θαμώνων στο ξακουστό καφενείο του Ζαχαράτου στο Σύνταγμα μιας άλλης εποχής, που παρακολουθούσαν, αφού δεν υπήρχε το Mega το Alter ή το CΝΝ ώστε να έχουν αυτόματη ενημέρωση, ας πούμε, με καθυστέρηση αρκετών ημερών την εξέλιξη της πιο φονικής ίσως μάχης του Ρωσο-ιαπωνικού πολέμου (20 Φεβρουαρίου - 11 Μαρτίου 1905). [Κάτι σχετικό, παλιότερα για τον Κουροπάτκιν γράφτηκε και στον Αθεόφοβο, από όπου πήρε και τη φωτογραφία του Κουροπάτκιν - τον ευχαριστώ]

Την τακτική που θα ακολουθούσε ο Ρώσος στρατηγός Κουροπάτκιν εναντίον των Γιαπωνέζων την ανέλυαν οι θαμώνες του Ζαχαράτου, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν κάθε είδους συνταξιούχοι, κάποιο ξερόλες αλλά και απόστρατοι αξιωματικοί που επιδείκνυαν στρατιωτικές γνώσεις. Η κραυγή "Δεξιότερα Κουροπάτκιν" αντηχούσε στην πλατεία Συντάγματος κι όλοι θεωρούσαν ότι μπορούσαν με τις γνώμες και συμβουλές τους να βοηθήσουν τον Ρωσικό στρατό (που τελικά ηττήθηκε), να κατατροπώσει τους Γιαπωνέζους. Κι αυτό, όπως καταλαβαίνετε, οι Ρώσοι το πλήρωσαν ακριβά: δεν άκουσαν το "Δεξιότερα Κουροπάτκιν", πήραν λάθος απόφαση, έκαναν αριστερότερα και φάγανε τα μούτρα τους.
Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί δεν πάει καλά το ΠΑΣΟΚ. Παρά την επιμονή του ανωτέρω δημοσιογράφου να συμβουλεύει τους Πασόκους (Παπανδρέου, στελέχη, οπαδούς κ.λπ.), αυτοί δεν βάζουν μυαλό και γι' αυτό δεν πάνε καλά! Τους συνιστώ να διαβάζουν Πρετεντέρη και να τον ακούνε..."