Ενιαία τιμή του βιβλίου; Ως πότε;

Με αφορμή την δικαστική απόφαση κατά της αλυσίδας βιβλιοπωλείων Ελευθερουδάκη να μην προβαίνει σε εκπτώσεις μεγαλύτερες του 10% στα σχολικά βιβλία έγινε ευρύτερα γνωστός ο λόγος που τα αγοράζουν οι πολίτες ακριβά.
Πιο συγκεκριμένα, οι ενάγοντες είχαν κατηγορήσει τον Ελευθερουδάκη ότι παραβιάζει την προβλεπόμενη από τον νόμο ενιαία τιμή του βιβλίου, την οποία καθορίζει ο εκδότης. Από τι φαίνεται, σύμφωνα με το Άρθρο 1 παρ. 3α του νόμου 2557/1997 περί ενιαίας τιμής βιβλίου, τα βιβλιοπωλεία δεν έχουν δικαίωμα έκπτωσης μεγαλύτερης του 10% ενώ ο Ελευθερουδάκης, όπως ισχυρίζονταν οι ενάγοντες και δέχθηκε το δικαστήριο, προέβαινε σε εκπτώσεις της τάξης του 20%.
Ο νόμος αυτός, με τις απαράδεκτες ρυθμίσεις που εισήγαγε, κατάργησε τον ανταγωνισμό και την ελεύθερη αγορά στον τομέα της εμπορίας του βιβλίου προς όφελος των εκδοτών και σε βάρος των πολιτών που επιμένουν να αγοράζουν βιβλία.
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία ενημερώνει τους πολίτες, για να προσωποποιούνται οι πολιτικές ευθύνες, ότι ο νόμος αυτός αποτελεί νόμο της κυβέρνησης Σημίτη τον οποίο εισηγήθηκαν οι υπουργοί Ανάπτυξης και Πολιτισμού δηλαδή η κ. Βάσω Παπανδρέου και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος αντίστοιχα. Οι πολίτες που ερεύνησαν και διαπίστωσαν την μεγάλη διαφορά τιμής μεταξύ των βιβλίων που αγοράζουν στην Ελλάδα σε σχέση με τους ξένους τίτλους, ας απευθυνθούν σε αυτούς τους πολιτικούς για να ζητήσουν εξηγήσεις…
Η Φιλελεύθερη Συμμαχία έχει επανειλημμένα καταγγείλει ότι εκατοντάδες, ή ίσως χιλιάδες, τέτοιου είδους ρυθμίσεις κατάργησαν την ελεύθερη αγορά στην Ελλάδα και την μετέτρεψαν σε χώρα σοβιετικού τύπου. Μόνη διαφορά της Ελλάδας με τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες είναι ότι η κατάρρευσή της επήλθε καθυστερημένα κατά δυο δεκαετίες…

Περί Λαζόπουλου

Του Ηλία Κανέλλη

Ο ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ είναι ο καλλιτεχνικός ηγέτης του κάθε πικραµένου. Αρκεί ο πικραµένος να είναι «λαός»: η γιαγιά στο χωριό, ο µισθοσυντήρητος υπαλληλάκος, οι Μήτσοι διάφοροι, δηλαδή, που περιµένουν από έναν τηλεοπτικό αστέρα να «τα ρίξει», να τους χαϊδέψει τ' αυτιά. Πού «τα ρίχνει»; Στους κακούς που πίνουν το αίµα του λαού µε το µπουρί της σόµπας: στην Ευρώπη, την τρόικα, τον Παπανδρέου (όπως παλαιότερα στον Σηµίτη, αλλά όχι στον Καραµανλή), τους εκσυγχρονιστές, σε όσους δεν βδελύσσονται το Μνηµόνιο... Μιλάει για λογαριασµό των καλών: δίκιο έχουν όσοι διαδηλώνουν, όσοι διαµαρτύρονται, οι κοινωνικές οµάδες που αντιστέκονται σε όποια µεταρρύθµιση, ακόµα και σ' αυτές που η Ελλάδα σέρνεται εκ των πραγµάτων για να αποφύγει τη χρεοκοπία. Προχθές, µετέτρεψε την εκποµπή του σε βήµα αντίστασης των φορτηγατζήδων. Εχουν άραγε δίκιο που επιµένουν να διατηρήσουν το επάγγελµά τους κλειστό, είναι κακό πράγµα να ανοίξει ο ανταγωνισµός στις µεταφορές; Τι τον νοιάζει τον Λαζόπουλο; Το µόνο που τον νοιάζει είναι να συνεχίσει να παριστάνει τη φωνή του πικραµένου. Είναι µια φωνή βουτηγµένη στη συγκίνηση. Η δηµοκρατία που προωθεί είναι µια δηµοκρατία της συγκίνησης, η λογική δεν έχει δουλειά σε ένα πετυχηµένο σόου. Η λογική είναι εξόριστη από το σόου, το προϊόν του Λαζόπουλου. Η κλάψα πουλάει, δεν πουλάνε τα επιχειρήµατα.

Ο Λαζόπουλος παίζει τέλεια τον ρόλο του. Ακκίζεται, κλαψουρίζει, τίγκα στις ευκολίες και τα κλισέ. Γιατί άλλωστε να το κάνει αλλιώς; Τίγκα στις ευκολίες και τα κλισέ ήταν πάντα, παραγωγών σλόγκαν και κλαψούρας. Υποτίθεται ότι είναι µια αντισυστηµική φωνή, παρίστανε τον αντισυστηµικό ακόµα κι όταν είχε βρεθεί στον προθάλαµο µιας ανυπόληπτης εξουσίας, µε αεροσυνοδούς και οιωνοσκόπους. Στην πραγµατικότητα είναι ο πνευµατικός ηγέτης του µόνου συστήµατος στο οποίο µπορεί να απευθυνθεί. Παλιότερα, συνήθιζε να λέει ότι µιλάει για λογαριασµό «της γιαγιάς στο χωριό» επειδή, προσέθετε, «η γιαγιά στο χωριό ξέρει». Ο Λαζόπουλος, φυσικά, ξέρει ότι η γιαγιά στο χωριό δεν ξέρει αλλά η άγνοιά της αυτή είναι που την κάνει πελάτισσά του. Αν ήξερε, δεν θα της έφταναν τα τραγουδάκια, τα συνθηµατάκια και η αφ' υψηλού «σάτιρα» των τρελών του τηλεοπτικού χωριού. Δεν θα της έφτανε ο παραλογισµός δήθεν της συγκίνησης. Θα ήθελε και λίγη λογική.

Σχόλιο: Εξαιρετικό κείμενο από τον Ηλία Κανέλλη στα Νέα. Νισάφι πια με τον Λαζόπουλο και τον χυδαίο λαϊκισμό του. Νισάφι!

Σχετικά με τους ιδιοκτήτες φορτηγών Δ.Χ.

Δήλωση του υπεύθυνου Οικονομικής Πολιτικής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, Δ. Χατζησωκράτη: Η αγορά και το δημόσιο στενάζουν. Η κυβέρνηση παλινωδεί ανάμεσα στη διαπραγμάτευση και στον τσαμπουκά. Η ΝΔ υποκρίνεται. Οι μεγαλο-ιδιοκτήτες του κλάδου πρέπει να ονοματισθούν και να κληθούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους.

Από το κράτος - ιδέα στο κράτος - κότα

Του Αγγελου Σταγκου

Κάποτε, λέγαμε ότι η Ελλάδα δεν είναι κράτος, είναι ιδέα. Αργότερα μιλούσαμε για κράτος - οπερέτα. Σήμερα διολισθαίνουμε σε εκφράσεις ταπεινωτικές και αναφερόμαστε σε κράτος - κότα και μάλιστα λειράτη. Χωρίς να έχει χάσει τις άλλες ιδιότητες, δηλαδή του κράτους - ιδέα, αφού συνεχίζει να μην έχει την οποιαδήποτε συγκρότηση και του κράτους - οπερέτα, καθώς εξακολουθεί να λειτουργεί κατά τρόπο κωμικό, πρόσθεσε και εκείνη του κράτους - κότα που φοβάται σε μόνιμη βάση να εφαρμόσει τους νόμους. Συνεχίζει να τους επικαλείται βέβαια, με τους… ενδιαφερόμενους όμως να τους γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Ο φόβος του κράτους να επιβάλει τους νόμους δεν είναι φαινόμενο του 2010. Τα αρκετά τελευταία χρόνια το παρατηρούμε στις αντιδράσεις του στα μπλόκα που στήνουν οι αγρότες στις εθνικές οδούς, παρακωλύοντας μετακινήσεις, μεταφορές, συγκοινωνίες και επικοινωνίες. Το μέγεθος του φόβου το αντιληφθήκαμε τον Δεκέμβριο του 2008, όταν κάηκε η Αθήνα. Φέτος όμως καταλάβαμε ότι ο φόβος αυτός έχει μπει στο DNA του ελληνικού κράτους, με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού, των κομμάτων και των μίντια. Η κρατική μηχανή αδυνατεί να εφαρμόσει τον νόμο, οι κυβερνήσεις αποφεύγουν να εφαρμόσουν τον νόμο, τα κόμματα δεν θέλουν να εφαρμόζεται ο νόμος και τα μίντια καιροφυλακτούν για να ασκήσουν δριμύτατη κριτική αν και όταν ο νόμος εφαρμόζεται.

Το κακό έχει παραγίνει, με μόνιμη δικαιολογία την «εκτόνωση της κατάστασης», ή το ενδεχόμενο να υπάρξουν θύματα. Κυρίως όμως συμβαίνει επειδή το πολιτικό προσωπικό δεν καταλαβαίνει την έννοια του νόμου, ενώ αντίθετα έχει ενσωματώσει πλήρως το δέος του κομματικού (όχι πολιτικού) κόστους. Με αποτέλεσμα φυσικά να κάνουν ό,τι θέλουν οργανωμένες συντεχνίες, κακοποιοί «αντιεξουσιαστές» και αγριεμένος όχλος, ανάλογα με την περίπτωση. Τα έχουμε δει, ο κόσμος τα αισθάνεται στο πετσί του, η οικονομία δέχεται σοβαρά πλήγματα, η καθημερινότητα υποφέρει συνεχώς.

Μόνο τους τελευταίους μήνες είδαμε τους λιμενεργάτες να σφραγίζουν το λιμάνι του Πειραιά για να μην έλθει η Cosco, τους αγρότες να μπλοκάρουν τους δρόμους στην παραδοσιακή κινητοποίηση του Νοεμβρίου, το ΠΑΜΕ να αποκλείει ξενοδοχεία, κρουαζιερόπλοια και πλοία, υπουργεία, ακόμη και την Ακρόπολη, τον όχλο να καίει τρεις ανθρώπους στη Marfin, βενζινοπώλες να σφραγίζουν τα πρατήρια και επιστρατευμένους φορτηγατζήδες να προσπαθούν να παραλύσουν τη χώρα, στα πρότυπα των συναδέλφων τους της Χιλής, επί Αλιέντε. Ολοι αυτοί, ασκώντας βία, παρανομώντας κυριολεκτικά με διάφορους τρόπους, υπό το ατάραχο έως και προστατευτικό βλέμμα των δυνάμεων του νόμου και της τάξης. Ε, πόσο να αντέξει αυτός ο τόπος; Το κράτος έφτασε στο έσχατο σημείο εξευτελισμού με το «πλαφόν» στις τιμές βενζίνης και την επίταξη των φορτηγών δημόσιας χρήσης. Προχώρησε δηλαδή σε δύο ακραίες ενέργειες, προκειμένου να εξασφαλίσει την ομαλότητα στις τιμές και τη λειτουργία της κοινωνίας. Στην περίπτωση του «πλαφόν» το έβαλε στα πόδια μέσα σε 24 ώρες, με το πρόσχημα ότι η κερδοσκοπία «κόπηκε μαχαίρι» και η αγορά ομαλοποιήθηκε, αλλά στην πραγματικότητα γιατί οι βενζινοπώλες έκλεισαν τα βενζινάδικα και οι Μιχ. Χρυσοχοΐδης και Ντ. Ρόβλιας μετάνιωσαν πικρά για την απόφασή τους. Η επιβολή και η άρση του «πλαφόν» μέσα σε ελάχιστες ώρες εξαιτίας των αντιδράσεων ήταν στα όρια του αυτοεξευτελισμού…

Ο εξευτελισμός του κράτους έφτασε στην κορύφωση με τους ιδιοκτήτες των φορτηγών. Ο αρμόδιος υπουργός Δ. Ρέππας επιχείρησε αρχικά να προωθήσει ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά δεν απελευθέρωνε την αγορά των μεταφορών και η τρόικα το απέρριψε. Στη συνέχεια άφησε τον εαυτό του να σύρεται από τους φοβερούς και τρομερούς φορτηγατζήδες σε παροχές και υποσχέσεις για να τους εξευμενίσει, φθάνοντας στο σημείο και αφού ψηφίστηκε ο νόμος, να τους δώσει γραπτά όσα τους έλεγε προφορικά. Εκείνοι απτόητοι, συνέχισαν να αποκλείουν δρόμους, λιμάνια και εργοστάσια, ξυλοφορτώνοντας όποιον βρισκόταν στον δρόμο τους, ή δεν τασσόταν με το μέρος τους. Και το πιο καταπληκτικό, όλα αυτά χωρίς πολιτική ή κοινωνική στήριξη και παρά την επίταξη που επέβαλε η κυβέρνηση και που θεωρητικά αφαιρούσε τη δυνατότητα αντιδράσεων από τους επιταγμένους, αφού τους τοποθέτησε σε στρατιωτικό πλαίσιο λειτουργίας.

Προφανώς, ο φόβος του κράτους μεταβλήθηκε σε τρόμο, όταν διαπίστωσε ότι οι αγριωποί φορτηγατζήδες αγνόησαν πλήρως την επίταξη. Αντέδρασε λοιπόν με το σύνδρομο της κότας, όπως ακριβώς αντιδρά χρόνια τώρα σε παρόμοιες περιστάσεις. Παρακολουθεί τις συνεχείς παραβιάσεις του νόμου (και μάλιστα του στρατιωτικού στη συγκεκριμένη περίπτωση) και τις βίαιες εκδηλώσεις, τονίζοντας ότι η ανοχή του τελειώνει και θα επιβάλει… τον νόμο, ενώ στην πραγματικότητα περιμένει πότε θα κουραστούν «οι κακοί».

Ωστόσο, η κωμικοτραγική συμπεριφορά του κράτους, ως κότα λειράτη, έχει σοβαρότατες κοινωνικές και παιδαγωγικές επιπτώσεις. Η ατιμωρησία της παραβίασης των νόμων και αντίστοιχα η στοιχειώδης τήρησή τους λειτουργεί σαν τη διατροφική αλυσίδα. Οταν το κράτος φοβάται επιδεικτικά να επιβάλει τον νόμο, γιατί οι μαθητές να μην κλείνουν τα σχολεία απαιτώντας… τετράγωνες τυρόπιτες και γιατί φοιτητές να μην χτίζουν τους καθηγητές και γιατί οι χουλιγκάνοι να μην τα κάνουν γης μαδιάμ μέσα και έξω από τα γήπεδα; Και μετά, όταν μεγαλώσουν, να επαναλαμβάνουν τα κατορθώματα του μπαμπά τους;

Πηγή: Εφημερίδα Η Καθημερινή

Να συμμετέχουμε στην πανευρωπαϊκή ημέρα κινητοποίησης των ευρωπαϊκών συνδικάτων, να υπερασπιστούμε το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλo

Η συνολική κρίση - οικονομική, κοινωνική και πολιτική - στην οποία έχουν καταδικάσει την Ε.Ε οι ασκούμενες από τις σημερινές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μονοδιάστατες πολιτικές δεν μπορούν να μένουν χωρίς απάντηση. Παντού στην Ευρώπη, η ανεργία διογκώνεται, το περιβάλλον υποβαθμίζεται, τα δημόσια αγαθά απαξιώνονται. Πρόκειται για συστηματική αποδόμηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, ενώ την ίδια στιγμή σε πολλές χώρες – μέλη επανεμφανίζεται η ξενοφοβική άκρα δεξιά. Το αίτημα για την προώθηση μιας δημοκρατικής πολιτικής ενοποίησης και η υπεράσπιση και διεύρυνση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου είναι απολύτως αναγκαία. Η απάντηση στις ασκούμενες πολίτες μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από τη συλλογική δράση, τόσο σε εθνική όσο και σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ καλεί τους πολίτες να συμμετέχουν μαζικά στις πανευρωπαϊκές κινητοποιήσεις των συνδικάτων. Καλεί τους πολίτες να συμμετάσχουν στην αυριανή συγκέντρωση στην Πλατεία Κλαυθμώνος.

Η Αττική Γη για το Ελληνικό...

Η πολυετής ανυπαρξία ολοκληρωμένης πολιτικής για το πρώην αεροδρόμιο στο Ελληνικό έχει αναδείξει μία μεγάλη δυνατότητα για την βελτίωση της ποιότητας ζωής και του περιβάλλοντος στην Αθήνα σε χρονίζον μεγάλο πρόβλημα του αθηναϊκού αστικού περιβάλλοντος. Το βασικό ζητούμενο στην υπόθεση του Ελληνικού είναι η διαχείριση του τεράστιου αυτού χώρου με γνώμονα την χωροταξική δικαιοσύνη για ολόκληρο το λεκανοπέδιο.

Η κεντρική διεκδίκηση από τους πολίτες της Αθήνας και της Αττικής θα πρέπει να είναι η εφαρμογή ενός μοντέλου αστικού αναδασμού για τον χώρο του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού: εάν το 25% της έκτασης του Ελληνικού πολεοδομηθεί και οικοδομηθεί με ποιοτικά περιβαλλοντικά κριτήρια και κοινωνική ευαισθησία, τότε,

• θα εξασφαλισθεί ικανή χρηματοδότηση προκειμένου ο υπόλοιπος χώρος που σήμερα είναι πλήρως εγκαταλειμμένος να διαμορφωθεί σε μητροπολιτικό πάρκο υψηλού επιπέδου και παράλληλα

• θα εξευρεθούν οι απαιτούμενοι πόροι για την απαλλοτρίωση σημαντικών εκτάσεων στις πιο πυκνοδομημένες περιοχές της Αθήνας για την δημιουργία πολλών μικρών πάρκων των 50 στρεμμάτων, μια παρέμβαση που θα έχει εκτός των άλλων και ευεργετικά οφέλη καταπολέμησης του φαινομένου της θερμικής αστικής νησίδας.

Στην προσπάθεια να βγει η χώρα από την δίνη της οικονομικής κρίσης, η πιθανή πώληση μέρους του Ελληνικού σε ξένους επενδυτές για την ανάπτυξη τουριστικού κέντρου τύπου Ντουμπάι, που ενδεχομένως περιλαμβάνεται στο μνημόνιο που υπέγραψε ο Έλληνας πρωθυπουργός με τις αρχές του Κατάρ (μένει να αποσαφηνισθεί το ακριβές περιεχόμενο), αποτελεί μια αρνητική εξέλιξη για τις ποιότητες του χώρου της Αττικής. Αν, αντίθετα, οι επενδύσεις αυτές κατευθυνθούν σε εγκαταστάσεις και χρήσεις φιλικές προς το περιβάλλον και την κοινωνία (βιοκλιματικά κτίρια, χώροι οικονομικής ανάπτυξης και πολιτισμού κοκ), τότε θα έχει γίνει ένα πρώτο βήμα για την δίκαιη και περιβαλλοντικά επωφελή διαχείριση του πρώην αεροδρομίου.

Η Αττική Γη θα διεκδικήσει για το Ελληνικό η οποιαδήποτε λύση να είναι σε όφελος ολόκληρης της αθηναϊκής κοινωνίας.

Aνθρωποι, ζώα, σκουπίδια μαζί...

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Ήρθαν

ντυμένοι«φίλοι»

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

το παμπάλαιο χώμα πατώντας.

Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

(Άξιον Εστί 1959-Ο. Ελύτης )

Η Σιέρα Λεόνε είναι μία χώρα της δυτικής Αφρικής, που συνορεύει βορείως με τη Γουινέα νοτίως με τη Λιβερία και δυτικά βρέχεται από τον Ατλαντικό Ωκεανό Είναι μία χώρα του Τρίτου Κόσμου, που αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Φτώχειας, Λοιμού, Εξαθλίωσης. Παραμένει μία από τις φτωχότερες στον κόσμο, με μεγάλες ανισότητες στην κατανομή του εισοδήματος Η ονομασία «Σιέρα Λεόνε» προέρχεται από την πορτογαλική ονομασία της χώρας Serra Leone, που σημαίνει Οροσειρά των Λεόντων. Το 18 αιώνα είχε αποκτήσει μεγάλο όνομα ως στρατηγικό λιμάνι για το δουλεμπόριο μεταξύ ηπείρων. Το 1808 η πρωτεύουσα της Freetown έγινε αποικία του Μεγάλης Βρετανίας(επέστρεφαν οι πρώτοι σκλάβοι μαζί με τους άγγλους )και από το 1896 η χώρα έγινε βρετανικό προτεκτοράτο. Απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1961.Την περίοδο 1991-2000 πέρασε ένα καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου σκοτώθηκαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, με φρικαλεότητες που διέπραξαν οι αντάρτες( ακρωτηριασμό των χεριών ή των ποδιών των θυμάτων τους). Οι ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ μαζί με τις βρετανικές δυνάμεις έδωσαν τέλος με τον αφοπλισμό 17.000 στρατιωτών και ανταρτών. Ο Sorious Samura στο ντοκιμαντέρ “Cry Freetown” προσπάθησε να δείξει την φρίκη του εμφύλιου και να δώσει ένα μάθημα στους συνεργάτες και τους χρηματοδότες των πολέμων. Συνάμα και μια προειδοποίηση ότι η διατήρηση της ειρήνης συνεπάγεται υπερβολών (ο ΟΗΕ έχει χάσει τον έλεγχο κατά τη διάρκεια της ειρηνευτικής αποστολής)

Τα λόγια ήταν περιττά. Οι εικόνες λέγανε χίλιες λέξεις. Εκεί στην Αφρική. Στην Σιέρα Λεόνε. Ο σκουπιδότοπος λειτουργούσε ως συνοικία. Όχι ονείρων αλλά φτώχειας και μιζέριας. Το ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ3 ήταν γεμάτο τραγικές εικόνες. Σε άνω των 4.οοο.οοο πληθυσμό ,δυνατότητα ανάγνωσης και γραφής έχουν μόνο το 35% του πληθυσμού Η εξόρυξη διαμαντιών παραμένει ο μοναδικός τρόπος εισροής ξένου συναλλάγματος(καλύπτει πάνω από το 50% του συνόλου των εξαγωγών) αλλά η οικονομία της εξακολουθεί να βασίζεται στη βοήθεια που αποστέλλουν διεθνείς οργανισμοί και είναι ιδιαίτερα ευάλωτη στις εσωτερικές αναταραχές.

Άνθρωποι, ζώα σκουπίδια μαζί όλοι ζουν πάνω σε μία τεράστια χωματερή κοντά στα παλιά πλούσια και εντυπωσιακά κτήρια της αποικιοκρατίας. Πεινασμένα παιδάκια παίζανε μέσα στα σκουπίδια Οι ματιές τους παιδιών δεν σου άφηναν περιθώρια επιλογής. Πρέπει να τα βοηθήσεις. Πώς; Πρέπει να αφήσεις στην άκρη, την συντηρητική και ανούσια ζωή σου για να τα σώσεις από τον σίγουρο θάνατο. Κάθε ημέρα πεθαίνουν δεκάδες παιδιά εκεί .Χωρίς τρεχούμενο νερό, χωρίς ιατρικές και υγειονομικές υποδομές και χωρίς φαί αυτοί οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι. Τα «ματωμένα διαμάντια» ,που ευθύνονται για τη μεγάλη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου,( μάταια η κυβέρνηση προσπαθεί να σταματήσει τη διακίνηση των διαμαντιών στα σύνορα ) φεύγουν από την χώρα. Οι μεγάλες δυνάμεις έσπευσαν να βοηθήσουνε στον εμφύλιο αλλά μετά χάθηκαν και παρατηρούν από μακριά τον αφανισμό του πληθυσμού. Οι ντόπιοι κατηγορούν τη Δύση για την τους υποκρισία και έλλειψη σεβασμού για την Αφρική .Δεν είναι μόνο υπόθεση ιεραποστολικών χριστιανικών βοηθημάτων και εράνων. Ο ΟΗΕ πρέπει να ασχοληθεί με τα προβλήματα μιας χώρας που σε δέκα χρόνια έχασε 70.000 πληθυσμό λόγω φτώχιας και πείνας. Δεν φτάνουν τα λόγια, οι φιλανθρωπίες και οι εικόνες Πως να ανακάμψει ;

“Αυτοδιοικητικό κίνημα περιφέρειας Στερεάς”

Το “Αυτοδιοικητικό κίνημα περιφέρειας Στερεάς” γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη να εκφραστούν οι τοπικές μας κοινωνίες, και στο επίπεδο της περιφέρειας, με όσο γίνεται πιο άμεσο, δημοκρατικό και αυθεντικό τρόπο. Με τη συμμετοχή πολιτών που πρωτοστατούν στους καθημερινούς αγώνες, σε κάθε γωνιά της περιφέρειας Στερεάς, μέσα από μια ποικιλομορφία κοινωνικών πρωτοβουλιών και μαχητικών κινήσεων πολιτών. Ένα μεγάλο μέρος από αυτούς συγκροτεί το κίνημά μας και όχι παράγοντες που διεκδίκησαν «χρίσματα» σε κομματικά γραφεία και δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα από τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών της περιοχής μας. Είναι οι πολίτες που και την επομένη των εκλογών θα σηκώσουν το βάρος της αντίστασης και της αντιπαράθεσης με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, που εξακολουθούν να δρουν ανεξέλεγκτα στην περιοχή μας, αλλά και με τις γενικότερες αντιλαϊκές πολιτικές υλοποίησης του μνημονίου που συσσωρεύονται στις πλάτες των εργαζομένων.

Για το λόγο αυτό, το “Αυτοδιοικητικό κίνημα περιφέρειας Στερεάς” αναδεικνύεται σε πόλο έλξης πολιτών που υπερβαίνουν την προβληματική διαδικασία του από τα πάνω “χρίσματος” υποψηφίων από τα κόμματα. Από το ξεκίνημα στις αρχές του χρόνου, η διαδικασία που υιοθετήθηκε ήταν η οριζόντια επικοινωνία και η λήψη αποφάσεων σε ανοιχτές συνελεύσεις με την ισότιμη συμμετοχή όλων, σεβασμό των διαφορετικών απόψεων και διάθεση συνεργασίας και ενότητας. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στο πλαίσιο του “Αυτοδιοικητικού κινήματος”, συνεργάζονται ήδη αρμονικά ενεργοί πολίτες χωρίς κομματική ένταξη, με πολίτες οι οποίοι εγκαταλείπουν τα πολιτικά κόμματα που ευθύνονται για την παραγωγή και ακραία όξυνση της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, καθώς και με ένα πολιτικά πολύχρωμο σύνολο πολιτών, που έχουν συνδυάσει την ένταξη στην αριστερά και στο χώρο της οικολογίας με τη συνεργασία στην κινηματική δράση. Η αρμονική αυτή συνεργασία αποτυπώνεται ήδη και στις διαδικασίες της από τα κάτω επιλογής όλων των υποψηφίων, που ξεκίνησαν και που θα ολοκληρωθούν τις επόμενες ημέρες σε συνελεύσεις με δημόσια πρόσκληση συμμετοχής.

Το “Αυτοδιοικητικό κίνημα περιφέρειας Στερεάς” έρχεται σαν φυσική συνέπεια μιας πλατιάς συσπείρωσης ενεργών πολιτών τα τελευταία χρόνια, που “χτίστηκε” στη βάση της αγωνιστικής στάσης και με τη λογική της προωθητικής σύνθεσης, μέσα από τις δικές μας ανάγκες και όχι με το αναμάσημα προκατασκευασμένων σχημάτων. Γι αυτό και ουδέποτε υιοθετήθηκε η πρακτική εκλογικών συμμαχιών μέσω κομματικών αντιπροσώπων. Αντίθετα, ζητήθηκε δημόσια από τους πολιτικούς φορείς να ενθαρρύνουν τα μέλη τους να συμμετάσχουν και να συνδιαμορφώσουν το πλαίσιο, τις αρχές και τη δράση του “Αυτοδιοικητικού κινήματος”. Όσοι, τελικά, επιλέγουν να διαμορφώσουν ξεχωριστά ψηφοδέλτια, ας αναλάβουν και την ευθύνη να υποστηρίξουν την επιλογή τους, χωρίς να επιδίδονται σε επικοινωνιακά παιχνίδια για εσωτερική κατανάλωση. Το “Αυτοδιοικητικό κίνημα” δεν εμπλέκεται και δεν αποτελεί μέρος οποιασδήποτε κομματικής αντιπαράθεσης, αποτελεί ένα αυτόνομο αμεσοδημοκρατικό αγωνιστικό σχήμα.

Το “Αυτοδιοικητικό κίνημα περιφέρειας Στερεάς” κατέρχεται στις εκλογές του Νοεμβρίου, με καθαρό πρόσωπο, με τη δυναμική των κινημάτων που το “γέννησαν” και με την ελπίδα να φέρει “φρέσκο αέρα” στα τελματωμένα νερά της αυτοδιοίκησης. Μιας νέας περιφερειακής αυτοδιοίκησης που επιχειρείται να ποδηγετηθεί από πρόσωπα, που από τη θέση των νομαρχιακών εκπροσώπων, φέρουν την ευθύνη για τεράστια περιβαλλοντικά και κοινωνικά προβλήματα της περιφέρειάς μας. Στη θέση της υποψήφιας περιφερειάρχισσας επιλέχθηκε μια γυναίκα, η Δέσποινα Σπανούδη, αγωνίστρια που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο το αγωνιστικό φρόνημα και την ανιδιοτέλεια των πολιτών που συγκροτούν το “Αυτοδιοικητικό κίνημα περιφέρειας Στερεάς”.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Αυτή είναι η (πολύ σωστή...) απάντηση του Κινήματος στην ανοιχτή επιστολή που έστειλε ο υποψήφιος του ΣΥΝασπισμού.

Ενα blog για σκεπτόμενους πολίτες

Η Πολιτική Επιθεώρηση φιλοδοξεί να αποτελέσει μια ηλεκτρονική εφημερίδα ποικίλης ύλης. Μια νηφάλια ματιά στην επικαιρότητα με ειδήσεις, σχόλια και απόψεις. Είμαστε μια ομάδα φίλων η οποία επιχειρεί να αναδείξει την κριτική σκέψη και τις ιδέες της ανανεωτικής δημοκρατικής αριστεράς, μέσα σε έναν κοινωνικό τοπίο στο οποίο κυριαρχεί ο θόρυβος των πληροφοριών και ο λαϊκισμός. Αντιστρατευόμαστε τη βία, τους ιδεολογικούς και πολιτικούς φανατισμούς. Θεωρούμε ότι ο διάλογος, ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης, όσα μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένα δεν είναι πια αυτονόητα και χρειάζονται καθημερινή επικύρωση.
Επιδιώκουμε μια κοινωνία η οποία δεν είναι περιχαρακωμένη αλλά ανοιχτή σε ρεύματα και πολιτισμούς, δεν εκχωρεί τον στοχασμό και την κριτική σκέψη στα στερεότυπα, στις βολικές «αλήθειες» που χαϊδεύουν τα αυτιά, περήφανη για τις συλλογικές κατακτήσεις αλλά ταυτόχρονα που δεν φοβάται να αντικρίσει όσα η κυρίαρχη εθνική μνήμη έσπρωξε κάτω από το χαλί.
Απέναντι στον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης και τον αυτάρεσκο εθνικισμό, που πολλές φορές φτάνει στα όρια του φονταμενταλισμού, πρέπει να αναζητήσουμε τη διαλεκτική ένταση του τοπικού με το παγκόσμιο. Ο ελληνικός πολιτισμός δεν διαμορφώθηκε με κλειστά σύνορα αλλά μέσα από τη διαφορά, τη σύγκριση και τον αδιάκοπο εμπλουτισμό του με το ξένο.
Η Πολιτική Επιθεώρηση είναι ανεξάρτητη και λειτουργεί χάρη στον ελεύθερο χρόνο που διαθέτουν οι συνεργάτες της. Είμαστε ανοιχτοί σε όποιον θέλει καλόπιστα να συμβάλει με απόψεις και ιδέες σε αυτήν την προσπάθεια.

Avanti Nichi

Τηλεοπτική συνέντευξη του αριστερού περιφερειάρχη της Απουλίας, Νίκι Βέντολα, κατά την οποία δήλωσε ότι είναι ομοφυλόφιλος και προτίθεται να διεκδικήσει το χρίσμα του υποψήφιου πρωθυπουργού της κεντροαριστεράς, προβάλλουν και σχολιάζουν την Πέμπτη τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης.

Σε συνέντευξή του σε σατιρική εκπομπή του τηλεοπτικού ομίλου Mediaset (ιδιοκτησίας του Σίλβιο Μπερλουσκόνι), ο Νίκι Βέντολα σημείωσε ότι σε περίπτωση εκλογής του, η κύρια προτεραιότητα της κυβέρνησής του, θα ήταν η απάλειψη των διαφόρων μορφών έκτακτης απασχόλησης. Σε ερώτηση εάν από τους πρωθυπουργούς της Ιταλίας των τελευταίων 60 χρόνων ήταν κάποιος ομοφυλόφιλος, ο περιφερειάρχης της Απουλίας απάντησε «ασφαλώς και υπήρξε gay πρωθυπουργός, χριστιανοδημοκρατικής ταυτότητας, αλλά δεν εννοώ σε καμία περίπτωση να αποκαλύψω το όνομά του».

Ο 52χρονος επικεφαλής του μικρού αριστερού κόμματος «Αριστερά, Οικολογία, Ελευθερία» επανεξελέγη -για δεύτερη φορά- περιφερειάρχης της Απουλίας, της νότιας ιταλικής περιφέρειας με πρωτεύουσα το Μπάρι. Στις εκλογές για το χρίσμα του υποψήφιου περιφερειάρχη των προοδευτικών κατάφερε να υπερισχύσει του αντιπάλου του, τον οποίο υποστήριζε ο ισχυρός άνδρας του Δημοκρατικού Κόμματος, Μάσιμο Ντ' Αλέμα.

Τώρα ζητά να γίνουν σύντομα εκλογές για την ανάδειξη υποψήφιου πρωθυπουργού όλης της κεντροαριστεράς και δηλώνει βέβαιος ότι μπορεί να τις κερδίσει.

Σε ερώτηση του παρουσιαστή της εκπομπής αν, για να κερδίσει τις εκλογές, θα ήταν διατεθειμένος να βγάλει το μικρό σκουλαρίκι που φορά στο αριστερό του αυτί, ο Βέντολα απάντησε «όχι, διότι κάτι τέτοιο θα αλλοίωνε την ταυτότητά μου με ένα είδος περίεργου καμουφλάζ. Είμαι το κομμάτι, που λείπει για να ολοκληρωθεί επιτυχώς το παζλ της κεντροαριστεράς».

Πρόσφατα, οι επαφές της προσωπικής του σελίδας του Νίκι Βέντολα στο Facebook, έσπασαν το ρεκόρ. Ξεπέρασαν τις 230.000 έναντι των 227.000 του Σίλβιο Μπερλουσκόνι.

Η Ιερά Εξέταση δεν ανήκει στον δικό μας κόσμο

Από το Left Liberal Synthesis αντιγράφω (και συμφωνώ):

O Ζιζεκ, έγινε υποψήφιος πρόεδρος της Σλοβενίας με την σημαία των Φιλελευθέρων. Ο Ζίζεκ είναι εναντίον των οικολόγων. Ο Ζίζεκ είναι κατά της ακαδημαϊκής αριστεράς γιατί μαξιμαλίζει εκ του ασφαλούς . Ο Ζίζεκ παίρνει μέρος σε TV show με τους Μικρούτσικους της Αμερικής, και γυρίζει βιντεοταινίες όπου διακωμωδεί τον εαυτό του

Ο Νέγκρι που έκατσε πέντε χρόνια φυλακή, και δέκα στην εξορία, μας κάλεσε να ψηφίσουμε Ναι στην πρώτη ευρωπαϊκή συνθήκη αυτή που καταψήφισε από τα αριστερά μέχρι και το Γαλλικό Σοσιαλιστικό κόμμα.

Ο Μπαντιού είναι όχι μόνο κατά του κοινοβουλευτισμού, αλλά και κατά του επίσημου συνδικαλισμού. Ωστόσο απορρίπτει την οικονομική και κοινωνιολογική διερεύνηση ως αριστερή οπτική. Αμφισβητεί τον κομμουνισμό ως ιστορικό στάδιο, αλλά δέχεται τις «κομμουνιστικές σταθερές» και την κομμουνιστική υπόθεση ως ιδεώδες ως ιδέα. Ταλαντεύεται αν η φιλοσοφία του μπορεί να ονομαστεί «αριστοκρατικός ιδεαλισμός» και αφιερώνει σελίδες ολόκληρες για να προειδοποιήσει ότι το έργο του δεν είναι αντίθετο με τις πολιτικές του απόψεις.

Ο Μηλιός κρατάει μόνος του είκοσι χρόνια το πιο φερέγγυο μαρξιστικό περιοδικό, αλλά καταθέτει ότι το Κεφάλαιο του Μαρξ έχει μια θεμελιώδη αντίφαση. Ταυτόχρονα συμμετέχει στο αμφισβητήσιμο εγχείρημα να μετατραπεί ο Μαρξισμός από υποκειμενικό εργαλείο αμφισβήτησης σε αντικειμενικό ακαδημαϊκό μάθημα, που μαθαίνεις την υπεραξία, όπως οι ηλεκτρονικοί τα κυκλώματα, και οι μηχανικοί το μπετόν αρμέ.

Συμπέρασμα. Η μαχόμενη σύγχρονη αριστερά είναι αντιφατική, αναθεωρητική ανήσυχη χωρίς πλέγματα. Η Ιερά Εξέταση δεν ανήκει στον δικό μας κόσμο.

Δικαίωμα στη πόλη, δικαίωμα στην Αθήνα...

Η Αθήνα είναι πλούσια. Έχει ένα κεφάλαιο ανθρώπων, εμπειριών, ιδεών και γνώσης, που συγκεντρώθηκε στη διάρκεια των χρόνων και συνεχώς εμπλουτίζεται, ανανεώνεται, μεγαλώνει. Συνήθως αγνοημένο, κάποτε περιθωριοποιημένο, αλλά, γι’ αυτό ακριβώς, πολύτιμο.
Σ’ αυτό το αναξιοποίητο κεφάλαιο απευθύνεται η κίνησή μας, είναι το μόνο που μπορεί να αλλάξει την πόλη. Σ’ αυτό απευθύνεται και η ιστοσελίδα μας. Σημείο συνάντησης γι’ αυτούς τους ανθρώπους, τις εμπειρίες, τη γνώση, και σημείο εκκίνησης για δράση.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Αθήνα έχει ανάγκη τόσο από δραστήριους πολίτες, όσο και από μια υπεύθυνη, δίκαιη και αποτελεσματική διοίκηση.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε πολλά να κάνουμε μαζί.Έχουμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στην πόλη.
Γιώργος Καμίνης

Απορίες...

Ρωταω τους αντι-μνημονιακούς επαναστάτες που υποστηρίζουν τους ιδιοκτήτες φορτηγων-βυτιοφόρων. Ολες αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι οδηγοί (που ζουν από την εργασία τους) πληρώνονται; Γιατί αν δεν πληρώνονται (καθότι οι ίδιοι δεν απεργούν...) πρόκειται για λοκ άουτ. Ενα λοκ άουτ που ο Λαφαζάνης και ο Συνασπισμός υποστηρίζει.

Μεταρρύθμιση τώρα!

Garden, Joan Miró (1893-1983)

Ακούω τα βήματά μου στο κενό
- αναχωρώ ή μήπως επιστρέφω;
Ορέστης Αλεξάκης, «Νυχτοφιλία», Ευθύνη, 344 (2000)

Του Βασίλη ΚΑΡΔΑΣΗ

Επειδή περισσεύουν οι επαναστάτες στις μέρες μας και υπαγορεύουν, δίκην Αγγλου Σακεσπήρου, την ερώτηση «υπέρ ή κατά του Μνημονίου;», για να συνεχιστεί το μαρτύριο με τη σχεδόν περιπαιχτική διαβεβαίωση «άρα είσαι εντός συστήματος», σκέφτηκα να απαντήσω με το κεφάλι στον ντορβά: «Η μόνη ορατή επανάσταση μπορεί να είναι η Μεταρρύθμιση». Ναι, η ελάχιστη θεραπεία χρόνιων συμπτωμάτων της ελληνικής καθυστέρησης συνιστά ρήξη, ανατροπή, τομή στην εξέλιξη της μικρής μας κοινωνίας.
ΖΟΥΜΕ μια ανείπωτη τραγωδία. Οι τρομερές ελλείψεις των στοιχειωδέστερων υποδομών, η αδούλωτη γραφειοκρατία, η πάγια αδυναμία της κυρίαρχης πολιτικής και των πολιτικών να στραφούν στην καθημερινότητα του πολίτη, η εμπλοκή της καθεστηκυίας Αριστεράς σε έναν ναρκισσιστικό βερμπαλισμό κενό κοινωνικού περιεχομένου, μα πάνω απ' όλα οι νοσηρές συλλογικές νοοτροπίες που δεν διακρίνουν τα προβλήματα -απεναντίας, επαίρονται για τα αήττητα προτερήματα των κατοίκων αυτής εδώ της χώρας, πασπαλίζοντάς τα με ένδοξους προγόνους, με λεβεντιά και υπερηφάνεια, και με άλλα συναφή ιδεολογήματα- έχουν καθίσει σαν κουρνιαχτός πάνω στην πόλη μας.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ που θα διαβλέψει το πασιφανές, ήτοι τη σημασία της εκπαίδευσης, που θα βελτιώσει το οδόστρωμα του δικτύου, που θα καταργήσει τις ουρές στις υπηρεσίες, που θα επιβάλει την αξιοπρέπεια στα νοσοκομεία, που θα μειώσει το κόστος των δημόσιων υπηρεσιών, που θα προκαλέσει έναν οποιονδήποτε σχεδιασμό και προγραμματισμό έργων, που θα επιτρέψει τη διείσδυση του ευρωπαϊκού ορθολογισμού και διαφωτισμού στη σχέση κράτους και Εκκλησίας, θα δημιουργήσει μια άλλη Ελλάδα· αυτήν να επιζητήσουμε.
ΧΑΙΡΩ πολύ. Εναντίον του Μνημονίου είναι σχεδόν σύμπασα η κοινωνία. Παραπέρα!!! Φαίνεται πως, ορισμένοι εξ αριστερών κινούμενοι, θεωρούν ότι η εναντίον του Μνημονίου ρητορική θα θεραπεύσει την ιδεολογική γύμνια και θα αποτελέσει άλλοθι στην πολιτική χρεοκοπία τους. Δεν κατανοώ γιατί ψηφίζοντας Μητρόπουλο είσαι υπέρ της ρήξης και αν ψηφίσεις Καμίνη είσαι συστημικός. Ας σταματήσουν εδώ οι σαχλαμάρες. Η ένταξη ή μη δεν κρίνεται από την εκ δόγματος υπόσχεση σοσιαλιστικού παραδείσου.
ΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ φορέας μπορεί να φαντασιώνεται την εισβολή στα χειμερινά ανάκτορα εντός των προσεχών ημερών. Δεν κοστίζει τίποτα, άλλωστε. Μέχρι τότε, είναι σίγουρο ότι θα βιώνει αδιαλείπτως τις συνέπειες της εντός συστήματος πολιτικής του.
kardasis@econ.soc.uoc.gr
Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Μια τόσο σημαντική απουσία...

... Κι ίσως κανείς δε σε προσμένει να γυρίσεις

μα εγώ νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου

κι ένα άνθος φυτρωμένο στην ώριμη,

πικραμένη σου μνήμη...

Μανόλης Αναγνωστάκης

Οι φίλοι, οι συνεργάτες, οι συναγωνιστές, οι σύντροφοι του Χρήστου Παλαιολόγου, έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, συναντιόμαστε σε μια εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον αξέχαστο Χρήστο. Για τον δήμαρχο, τον αγωνιστή της αριστεράς, τον άνθρωπο και φίλο εκδήλωσαν την επιθυμία να μιλήσουν και να τον θυμίσουν οι:
Φώτης Κουβέλης, Πρόεδρος ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, με θέμα: “Χρήστος Παλαιολόγος. Τόλμη και Ανανέωση στην πολιτική δράση”, Πάρις Κουκουλόπουλος, βουλευτής ΠΑΣΟΚ, τ. Πρόεδρος ΚΕΔΚΕ, με θέμα: “Με τον Χρήστο στους αυτοδιοικητικούς αγώνες”, Στέργιος Πιτσιόρλας, εκπρόσωπος Ρηγάδων, με θέμα: “Στους δρόμους του Ρήγα και της Αριστεράς”, Ηρακλής Τσάγκας, δικηγόρος, τ. πρόεδρος Δημ. Συμβουλίου Λιβαδειάς, με θέμα: “Ο άνθρωπος και Δήμαρχος Χρ. Παλαιολόγος”.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Συνεδριακό Κέντρο Κρύας στη Λιβαδειά την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010 και ώρα 11 π.μ.

Γρ. Ψαριανός: Να μιλήσουμε για την Αττική. Όχι για τα κόμματα και τις ιδεοληψίες μας

Σε ευρεία σύσκεψη στελεχών στην Αθήνα, μίλησαν ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ, Υποψήφιος Περιφερειάρχης Αττικής και ο συντονιστής της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΣΠΥΡΟΣ ΛΥΚΟΥΔΗΣ.
Ο Γρηγόρης Ψαριανός, μεταξύ άλλων, τόνισε:«Η Αθήνα είναι μια πόλη σχεδόν αβίωτη. Η Αττική εκπέμπει σήμα κινδύνου εδώ και πολλά χρόνια και ουδείς την ακούει. Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι, από τον Πρωθυπουργό έως την Αριστερά και από την ακροδεξιά έως το κέντρο που θεωρούν αυτές τις εκλογές δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Μνημονίου και του Καλλικράτη. Σε όλους επίσης τους συνδυασμούς αναφέρεται η οποιαδήποτε κομματική υποστήριξη.

Να ξαναπούμε: Έχουμε μπροστά μας περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Πρέπει να βρούμε τους καλύτερους ανθρώπους, τα προγράμματα, και τα οράματα για καλύτερη Αττική. Υπάρχουν τα σχέδια Δοξιάδη. Υπάρχουν βραβευμένες μελέτες για την αναμόρφωση της Αττικής και για τη βελτίωση της ζωής μας, σχέδια και προτάσεις που μένουν στα συρτάρια και που δεν εκπονήθηκαν μόνο από αριστερούς. Ούτε ο Δοξιάδης, ούτε ο Τρίτσης π.χ. ήταν αριστεροί! Γι’ αυτά πρέπει να μιλήσουμε, γι’ αυτά που απομείναν και που μπορούμε να σώσουμε. Πάρκα – δημόσιοι χώροι, Περιβάλλον, Ενεργειακό, Κοινωνικές ανισότητες, Εργασία – απασχόληση, Πολιτισμός – Παιδεία.Να μιλήσουμε για την Αττική. Όχι για τα κόμματα και τις ιδεοληψίες μας».

Ο Σπύρος Λυκούδης, μεταξύ άλλων, είπε τα εξής:«Πλούσια η παρουσία υποψηφίων Περιφερειαρχών στην Αττική από τον χώρο της ευρύτερης Αριστεράς, φτωχός όμως από τους περισσότερους ο πολιτικός Αυτοδιοικητικός τους λόγος. Με εξαίρεση τον υποψήφιο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Γρηγόρη Ψαριανό, οι υπόλοιποι εξαντλούνται στην αντιμνημονιακή τους στάση, ξεχνώντας την αττική γη.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, παρά την αντίθεσή της στο Μνημόνιο – το οποίο και καταψήφισε – επιμένει στην ανάδειξη των μεγάλων προβλημάτων της Αττικής, ενός ευλογημένου τόπου που καθημερινά υποβαθμίζεται και μαραζώνει οικονομικά και οικολογικά».

Στον Αγιο Παντελεήμονα

του Κώστα Γιαννακίδη

Οχι, δεν είναι μόνο Χρυσαυγίτες. Εχει και απλούς κατοίκους της περιοχής. Και είναι εμφανώς αγανακτισμένοι. Δεν ξέρω αν ο θυμός είναι η λύση στο πρόβλημα τους αλλά και δεν μπορώ να αγνοήσω την ύπαρξη του. Ισως πάλι να θέτουν το δίκο τους υπό αμφισβήτηση όταν δίνουν τη φωνή τους στον τύπο με τα μαύρα που φωνάζει «Εξω οι ξένοι από την Ελλάδα.» Τελικά δεν κοιτάμε το πρόβλημα αλλά μένουμε να διαφωνούμε για τους τρόπους αντιμετώπισής του.

Βρίσκομαι στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Πίσω μου είναι μία Σομαλή με το μικρό της, περιμένουν το λεωφορείο. Στο πάρκο Ρώσοι παίζουν σκάκι και ντάμα. Ανάμεσα στα κάγκελα ενός μπαλκονιού μόλις που φαίνεται μία κρυμμένη ματιά. Και στην πλατεία αρχίζει να μαζεύεται κόσμος. Οι περισσότεροι είναι απλοί άνθρωποι, ηλικιωμένοι, καταστηματάρχες, έχει και εφήβους, έχει και χρυσαυγίτες. Τα μεγάφωνα παίζουν τραγούδια «πατριωτικού» περιεχομένου, θυμούνται τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη. Ξαφνικά παίζει και ένα αντάρτικο.

Οι συγκεντρωθέντες τα βάζουν με όλους. Με τους ξένους, τον δήμαρχο, τα κόμματα, το μνημόνιο και το ΔΝΤ. Θέλουν λύση αλλά αδυνατούν να την υποδείξουν. Είναι από τα προβλήματα που μπορείς να περιγράψεις με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες αλλά δεν μπορείς να φωτίσεις τη λύση τους. Συζητώ με καταστηματάρχες. Μου περιγράφουν όλοι το ίδιο: για συμμορίες που δέρνονται μέσα στη βρώμα, για διαμερίσματα που ξεχειλίζουν ανθρώπους και ακαθαρσίες. Μου μιλούν για φόβο. Από τα μεγάφωνα ο παπάς ζητεί να επιστρέψουμε στις ελληνικές παραδόσεις και να αποκηρύξουμε τη βία. Οι αστυνομικοί χασμουριούνται. Δύο πυροσβέστες ξεκαρδίζονται στα γέλια. Πέρασε ένα λεωφορείο γεμάτο με μετανάστες. Δεν ξέρω αν ήταν νόμιμοι ή λαθραίοι αλλά όλοι προς την ίδια κατεύθυνση πήγαν.

Πηγή: www.protagon.gr

Δικαίωμα στη πόλη μας...

Δε θα κρυφτώ πίσω από το Μνημόνιο, ούτε θα κρυφτώ πίσω από τις ευθύνες της Κεντρικής Διοίκησης και δε θα επικαλεστώ τις περιορισμένες αρμοδιότητες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης προκειμένου να αποσείσω τις δικές μου ευθύνες. Ούτε επιτρέπεται να αγνοούμε το πρόβλημα που έχει δημιουργήσει στην Αθήνα η μαζική παρουσία οικονομικών μεταναστών, που έχουν μπει παράνομα στη χώρα.

Υπάρχουν κάποιοι που χάνουν το κεφάλι τους στην άμμο, αποφεύγοντας να αντικρίσουν μια σκληρή πραγματικότητα, υπάρχουν και οι άλλοι, ακούγονται μάλιστα όλο και πιο δυνατά, που εισηγούνται ένα είδος τελικής λύσης, κάτι σαν μαζική εξόντωση ανθρώπων.

Αν με ρωτούσε κάποιος ποιο είναι το δίλημμα αυτών των εκλογών, θα μπορούσα απλά να πω, σου αρέσει η σημερινή κατάσταση; Θέλεις να συνεχιστεί; Πιστεύεις ότι η πόλη είναι καλύτερη σήμερα από ότι ήταν πριν από 4 χρόνια; Το πιστεύει αυτό ειλικρινά κανείς; Ή προτιμάς να διεκδικήσουμε μαζί μια νέα δημοτική αρχή, που θα νοικοκυρέψει τον δήμο, θα κατανείμει δίκαια τους πόρους του, θα διοικήσει με διαφάνεια και αξιοκρατία και συμμετοχή των δημοτών.

Ονομάσαμε γι΄ αυτό την Κίνησή μας «Δικαίωμα στην Πόλη». Είναι η σύνθεση όλων των δικαιωμάτων που διεκδικούμε. Στην πόλη που διεκδικούμε. Διεκδικούμε το δικαίωμα σε μια πόλη με αναβαθμισμένο τον δημόσιο χώρο, καθαρή και περιποιημένη και ασφαλή.

Διεκδικούμε το δικαίωμα σε μια πόλη με σύγχρονες και επαρκείς κοινωνικές υπηρεσίες, αντίβαρο στο πρόβλημα της κρίσης και ασπίδα προστασίας για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα.

Διεκδικούμε το δικαίωμα σε μία πόλη όπου η φύση θα επιστρέφει εντός της, με δίκτυα πράσινων χώρων, με λιγότερα αυτοκίνητα, περισσότερους ποδηλάτες, με χώρους περιπάτου, άθλησης και αναψυχής. Το δικαίωμα σε μια πόλη που ενθαρρύνει την καινοτόμο επιχειρηματικότητα και στηρίζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που επενδύουν στη νέα γνώση.

Διεκδικούμε το δικαίωμα σε μια πόλη που αφομοιώνει τις πράσινες πρακτικές, βλέποντας σε αυτές μιαν απάντηση όχι μόνο στα προβλήματα του περιβάλλοντος, αλλά και σε εκείνο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, καθώς αναπτύσσουν την τοπική οικονομία, αναπτύσσουν νέες δεξιότητες στους ανθρώπους και νέες θέσεις εργασίας δημιουργούν.

Διεκδικούμε το δικαίωμα σε μια πόλη που αξιοποιεί τις σύγχρονες τεχνολογίες, για να διευρύνει τη δημοκρατία, να προσφέρει στους δημότες και στους επισκέπτες τις νέες υπηρεσίες και να υποστηρίξει τη νέα αναπτυξιακή της διαδρομή.

Γιώργος Καμίνης Υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων

Είμαστε η Αριστερά που σταθερά υποστηρίζει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, πέρα από το νεοφιλελευθερισμό και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

Ο πρόεδρος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ σ. Φώτης Κουβέλης απαραχώρησε συνέντευξη Τύπου κατά την επίσκεψη του στη Θεσσαλονίκη για την ΔΕΘ. μεταξύ άλλων ανέφερε:

"Είμαστε η Αριστερά που σταθερά υποστηρίζει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, πέρα από το νεοφιλελευθερισμό και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Είναι η αριστερή αντιμετώπιση της κρίσης. Η υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος είναι κεντρικό πρόταγμα για μας. Επικεντρώνουμε τη δράση μας στην πολιτική της κρίσης.

Παράλληλα με τη δημοσιονομική προσαρμογή της κρίσης και της χώρας, καταθέτουμε τις προτάσεις μας για την αντιμετώπισή της. Η δική μας Αριστερά επικεντρώνεται στην ανθρώπινη διάσταση της κρίσης και στον προστατευτικό ιστό που πρέπει να υπάρχει, αλλά και στην κοινωνική Δικαιοσύνη.

Η αναδιανομή, η αλληλεγγύη και ο επανακαθορισμός του προτύπου ανάπτυξης ανοίγει σήμερα το έδαφος για μια ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, στην Αυτοδιοίκηση με αποκέντρωση και στους θεσμούς, αλλά και στην οικονομία με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων.
Όσα αισιόδοξα μηνύματα και αν προσπάθησε να δώσει ο Πρωθυπουργός για τον ένα χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, η πραγματικότητα είναι τόσο κραυγαλέα, είναι τόσο πείσμων και οι επιπτώσεις της διακυβέρνησης τόσο χειροπιαστές, που δεν μπορούν με κανένα τρόπο να εξωραϊστούν.

Κάθε μέρα και μια ανακοίνωση ή μια νέα φημολογία για σκέψεις ή προθέσεις για τη λήψη νέων μέτρων. Όλα έχουν ένα στόχο: πως θα καλυφθεί η υστέρηση των προβλεπομένων από το Μνημόνιο, ή από την επικαιροποίησή του των προβλεπομένων εσόδων.

Ο φόβος των πολιτών και ιδιαίτερα των χαμηλόμισθων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα είναι πραγματικός. Η ανασφάλεια γιγαντώνεται γιατί την αποτυχία της υστέρησης των εσόδων, όλοι γνωρίζουν, ότι αναπόδραστα εφόσον διαρκεί το Μνημόνιο, θα την ακολουθήσει η γνωστή μέθοδος: δηλαδή η μείωση των δαπανών και η περιστολή των δαπανών σύμφωνα πάντα με την κυβερνητική πρακτική, δεν θα συνεπάγεται περιστολή της σπατάλης, αποφυγή δαπανών από δυσλειτουργίες από κακοδιαχείριση ή και έλλειψη ελέγχων, αλλά για μια ακόμη φορά, θα υπάρξει περαιτέρω μείωση του πραγματικού εισοδήματος, μια και αυτό ορίζεται με μονομερείς κυβερνητικές ενέργειες.

Η ανασφάλεια κυριαρχεί σταθερά σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίους επαγγελματίες, βιοτέχνες, εμπόρους που καθημερινά αντιμετωπίζουν τη ραγδαία μείωση ως και τον εκμηδενισμό του κύκλου των εργασιών τους και ταυτόχρονα βιώνουν την άρνηση και την τεράστια δυσκολία δανεισμού, αλλά και χρηματοδότησής τους για κεφάλαια κίνησης, αποπληρωμής εισφορών ή πολύ περισσότερο και αναδιαρθρώσεων και όποιων σχεδίων αναδιάταξης και προώθησης των επιχειρήσεών τους.

Το Μνημόνιο δεν είναι η αιτία της δημοσιονομικής κρίσης και της εξάρτησης από τον υπέρογκο δανεισμό. Το ανάποδο ισχύει. Η κρίση έφερε το Μνημόνιο. Εμείς το καταψηφίσαμε. Γιατί οι κυβερνητικές επιλογές που συμφωνήθηκαν με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι άδικες, καθηλώνουν την κοινωνία και την τεμαχίζουν.

Σήμερα όμως το Μνημόνιο είναι μια πραγματικότητα. Η απεμπλοκή από το μηχανισμό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, όσο κι αν αποτελεί Δίκαιο αίτημα της κοινωνίας -και είναι Δίκαιο- προϋποθέτει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση και αυτή στη συνέχεια προϋποθέτει την ύπαρξη συσχετισμών και ευρωπαϊκού χαρακτήρα, οι οποίοι δεν υπάρχουν. Αλλά και συμμαχίες στήριξης του σχετικού αιτήματος, που πρέπει βέβαια να διαμορφωθούν.

Ρεαλιστικό είναι να διεκδικείς την απαλλαγή της χώρας από ασφυκτικές ρυθμίσεις του Μνημονίου, να αποκρούεις ρυθμίσεις που επιβάλλονται πέρα και από τις δεσμεύσεις του Μνημονίου και να προωθείς εναλλακτική πρόταση διεξόδου. Αυτό συνιστά υπεύθυνη πολιτική και υπεύθυνη διεκδίκηση και όχι η γενικόλογη και πολλές φορές κραυγαλέα αναφορά στο θέμα αυτό, χωρίς επί της ουσίας να συνοδεύεται με την εναλλακτική πολιτική πρόταση που πρέπει να διεκδικηθεί, για να προχωρήσει.

Για τις αυτοδιοικητικές εκλογές

Εμείς δεν δίνουμε δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις αυτοδιοικητικές εκλογές και όποιος υποστηρίζει ότι έχει χαρακτήρα αυτή η εκλογική αναμέτρηση δημοψηφίσματος της μιας ή της άλλης μορφής είτε εναντίον του μνημονίου ή εναντίον του «Καλλικράτη» νομίζω ότι κάνει πολιτικό σφάλμα.

Όπως επίσης είμαστε αντίθετοι και το έχουμε αποδείξει με τις μέχρι σήμερα επιλογές μας στις δήθεν συσπειρώσεις εναντίον του μνημονίου. Στη βάση ποιων πολιτικών στοιχείων αυτές οι συσπειρώσεις, γενικά και αόριστα εναντίον του μνημονίου; Με ετερόκλητες, όσο και ετερογενείς πολιτικές επιλογές; Εναντίον του μνημονίου είναι και η Νέα Δημοκρατία, εναντίον του μνημονίου είναι και οι δυνάμεις της Αριστεράς, εναντίον του μνημονίου είναι η Δημοκρατική Αριστερά με το δεδομένο ότι όλοι οι βουλευτές του Κόμματός μας καταψήφισαν και όρθωσαν την αντίθεσή τους στο μνημόνιο. Σε ποια βάση;

Είναι δυνατόν αυτό να αποτελεί πολιτική συσπείρωση, πέραν του γεγονότος ότι εκείνο που κρίνεται στις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι το περιεχόμενο και η νέα πορεία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Και ερωτώ: Εάν υποθέσουμε ότι αυτές οι συσπειρώσεις στη βάση της αντιμνημονιακής λογικής δεν κατισχύσουν και επικρατήσουν αυτοδιοικητικές δυνάμεις που πρόσκεινται ή ανήκουν σε μια άλλη αντίληψη για το μνημόνιο, αυτό τι σημαίνει, ότι ο ελληνικός λαός θέλει το μνημόνιο; Προφανώς όχι.

Το δεύτερο. Εμείς αναδείξαμε την πολιτική μας άποψη για την Αυτοδιοίκηση με δύο κεντρικές επιλογές - προτάσεις. Η μία για τον Δήμο της Αθήνας με την υποψηφιότητα του υπερκομματικού μέχρι πρότινος Συνηγόρου του Πολίτη, του κ. Καμίνη. Και τη δεύτερη υποψηφιότητα επίσης με χαρακτηριστικά που δεν εντάσσονται σε συγκεκριμένο κόμμα για τη Θεσσαλονίκη του κ. Μπουτάρη.

Και το κάναμε αυτό για να καταδείξουμε ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να ασφυκτιά σε κομματικές περιχαρακώσεις και κηδεμονίες και ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να πορεύεται στη βάση πλατιών συνθέσεων, με φερέγγυα προγράμματα, φερέγγυα πρόσωπα που είναι δυνατόν να μετατρέπουν σε καθημερινό αυτοδιοικητικό αποτέλεσμα τις προγραμματικές συμφωνίες και τις προγραμματικές δεσμεύσεις.

Επιλέξαμε την αυτόνομη κάθοδο στις περιφέρειες Αυτόνομα θα κατεβούν οι αυτοδιοικητικές δυνάμεις που πρόσκεινται στη Δημοκρατική Αριστερά στην Κεντρική Μακεδονία με επικεφαλής την μέχρι πρότινος Βουλευτή Ασημίνα Ξηροτύρη και παλαιότερα Νομάρχη. Αυτόνομα θα κατεβούμε στην περιφέρεια Αττικής με επικεφαλής τον βουλευτή μας Γρηγόρη Ψαριανό.

Αυτόνομα θα κατέβη η Δημοκρατική Αριστερά στη Δυτική Ελλάδα με επικεφαλής τον επίσης παρόντα στη συνέντευξη Τύπου βουλευτή μας το Νίκο Τσούκαλη. Το ίδιο συμβαίνει στα Ιόνια Νησιά, το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες περιφέρειες. Και αυτό τι προσδιορίζει; Ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε τον πολιτικό ετεροκαθορισμό.

Η δική μας αυτονομία όμως δεν προσδιορίζεται γενικά και αόριστα και εξαγγελτικά, προσδιορίζεται στη βάση των συγκεκριμένων πολιτικών θέσεων, ιδεών, προτάσεών μας και δράσεων μας.

Τώρα τα άλλα τα οποία επικαλέστηκαν κάποιοι για να επιτεθούν στη Δημοκρατική Αριστερά θέλω μόνο ένα σχόλιο να κάνω. Φθαρμένος, εξαντλημένος αυτός ο πολιτικός λόγος που επιλέγει να επιτεθεί στη Δημοκρατική Αριστερά με ένα παλαιό κομματικό, στείρο, λεκτικό οπλοστάσιο. Δεν πείθει αυτός ο τρόπος. Και όχι μόνο δεν πείθει, αλλά κυρίως εγείρει και την απαξίωση εκ μέρους της κοινωνίας η οποία βαρέθηκε, δεν την αφορά αυτή η ενδοαριστερή αντίθεση και πολλές φορές η ενδοαριστερή μιζέρια.

Εμείς δεν κοιτάμε πίσω. Εμείς είμαστε ένα καινούργιο κόμμα που ερχόμαστε από μακριά και πάμε μακριά, είμαστε η Δημοκρατική Αριστερά. Και τα όσα συμβαίνουν σε άλλους χώρους αφορούν εκείνους που τα επιλέγουν και τους εκθέτουν".

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ σ. ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ ΣΤΗ ΔΕΘ ΕΔΩ

Ένας ακόμη χωρισμός, πάντα «για το καλό μας»

Του X. Γεωργούλα από την Εποχή της Κυριακής

Για άλλη μια φορά στην ιστορία της αριστεράς, με πρόταγμα την ανάγκη συσπείρωσης ευρύτερων δυνάμεων, υπηρετείται η λογική της διαίρεσης. Από τους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ προκύπτουν τουλάχιστον δύο –ίσως και περισσότερα– ψηφοδέλτια για την περιφέρεια Αττικής (και όχι μόνο γι’ αυτήν, καθώς επίκειται η επανάληψη του σκηνικού και σε άλλες περιφέρειες. Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του Αλέκου Αλαβάνου πριν ακόμα καλά-καλά τελειώσει η συνεδρίαση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν η τελευταία (όχι και έσχατη, δυστυχώς), πράξη του δράματος. Είχε προηγηθεί ένας μαραθώνιος προσπαθειών να βρεθεί ενωτική λύση, από τις δυνάμεις που πίστευαν σ’ αυτή τη δυνατότητα και στην αναγκαιότητα διατήρησης και ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ. Ένας μαραθώνιος, όμως, που εξελισσόταν παράλληλα μ’ έναν αγώνα δρόμου για την υπονόμευση κάθε τέτοιας δυνατότητας τόσο από την πλευρά του Μετώπου–Αλαβάνου όσο και από την πλευρά όσων χειρίστηκαν τα σχετικά ζητήματα εξ ονόματος του Συνασπισμού. Γίναμε μάρτυρες ενός φθηνού διαγωνισμού τακτικισμών και μπλόφας, που όμοιό του δεν έχουν ξαναζήσει τουλάχιστον δύο γενιές αγωνιστών της αριστεράς στη χώρα μας. Το επίδικο δεν ήταν, δυστυχώς, κάποιες αγεφύρωτες πολιτικές διαφορές (αρκετές από αυτές που προβάλλονται εσχάτως προσχηματικά, ανακαλύφθηκαν στην πορεία και, πάντως, το πολιτικό πλαίσιο για τις αυτοδιοικητικές εκλογές ψηφίστηκε σχεδόν ομόφωνα στο Πανελλαδικό Συντονιστικό και μετά πολλών επαίνων), αλλά ένας μέχρις εσχάτων αγώνας εξουσίας ανάμεσα σ’ έναν μέχρι χθες ηγέτη του Συνασπισμού και τη νυν ηγεσία του. Και μάλιστα με μέσα και συμπεριφορές που εντάσσονται μάλλον σε μια μεταμοντέρνα αντίληψη περί πολιτικής και αριστεράς, παρά στην αριστερή παράδοση, ακόμα και την αρνητική (χρήση και κατάχρηση των κυρίαρχων ΜΜΕ, επικοινωνιακοί χειρισμοί με ρηχό ή καθόλου πολιτικό υπόβαθρο, διαρροές και πρόκληση «ειδήσεων» και άλλα παρόμοια).
Το υπόβαθροκαι οι συνέπειες της κρίσης
Στο υπόβαθρο, όμως, τέτοιου είδους συμπεριφορών διακρίνεται πια διά γυμνού οφθαλμού ένα θεμελιώδες έλλειμμα στο ιδεολογικό οπλοστάσιο της σύγχρονης πολυδιασπασμένης αριστεράς, ειδικότερα της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής. Είναι το έλλειμμα συνείδησης της αδυναμίας της να δράσει πολιτικά επηρεάζοντας αποτελεσματικά τις εξελίξεις όσο παραμένει μακάρια υπό καθεστώς πολυδιάσπασης. Καθοδηγούμαστε ήδη από τη «σοφή» αντίληψη «όσο αραιώνουν τα σκόρδα, τόσο χοντραίνουν». Μόνο που δεν πρόκειται για σκόρδα...Και είναι σημαντικό, αποφασιστικής σημασίας αυτό το έλλειμμα, γιατί αποτελεί άμεση συνέπεια μιας βαθιά, όπως φαίνεται, ριζωμένης σε πολλές δυνάμεις της αριστεράς αντίληψης ότι κάθε μία τους κατέχει το μονοπώλιο της ορθότητας και της απόλυτης αλήθειας. Αυτό είναι το πραγματικό εμπόδιο που αναστέλλει και αποτρέπει τελικά την αναζήτηση μιας ενωτικής, προωθητικής λύσης για κάθε σημαντικό πολιτικό ζήτημα που προκύπτει σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Αν είμαι απόλυτα βέβαιος ότι κατέχω την ορθή λύση, τότε, πράγματι, θα θέσω –ρητά ή σιωπηρά– σε δεύτερη (και τρίτη...) μοίρα την αναζήτηση μιας κοινά αποδεκτής λύσης (και συνεπώς τη διαφύλαξη της ενότητας –όχι σαν ιερό κειμήλιο, αλλά σαν αριστερή μέθοδο σκέψης και δράσης) και θα θεωρήσω λογικά πρώτη επιλογή την επιβολή της «ορθής λύσης» με κάθε τίμημα –ακόμη και το διχασμό. Σ’ αυτή τη βάση βρίσκουν τα στηρίγματά τους τόσο οι επαναλαμβανόμενες τοποθετήσεις του Αλέκου Αλαβάνου, σύμφωνα με τις οποίες δεν προέχει αυτή τη στιγμή το ζήτημα της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και οι πέρα από κάθε αριστερή λογική πρακτικές της ηγεσίας του Συνασπισμού στην αναζήτηση υποψηφίων (για τις περιφέρειες κυρίως), που υπονομεύουν τη συνοχή του συμμαχικού πολιτικού οργανισμού. *Το ίδιο συμβαίνει και με τις συνέπειες αυτών των πρακτικών, δηλαδή με την επιλογή της διχαστικής, διαιρετικής λύσης, αντί της επιδίωξης μιας κοινά αποδεκτής λύσης που ενώνει. Η πίστη στην αμάχητη ορθότητα της άποψής μας είναι η γενεσιουργός αιτία των αριστερών (μικρο) αιρέσεων. Αυτό το δράμα ζει σήμερα ο κόσμος της αριστεράς που πείστηκε και εμπνεύστηκε από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ: το δράμα της διάψευσης των ελπίδων πως είχε εγκαταλειφθεί οριστικά η αυτάρεσκη αίσθηση αυτάρκειας της πολυώνυμης πανσπερμίας της ελληνικής αριστεράς. Με όλη την πίκρα, την απογοήτευση και τη διάψευση που βιώνουμε αυτές τις μέρες, οφείλουμε να παραμερίσουμε την αυθόρμητη τάση κυριαρχίας του θυμικού και να κάνουμε χώρο για ψύχραιμες σκέψεις. Όχι ψυχρές και υπολογιστικές, που δεν μας ταιριάζουν.
Θα εργαστούμε για την υπέρβαση;
Αυτός ο βαθύς τραυματισμός του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός ο διαρκής εξευτελισμός του από τα ίδια τα ηγετικά του κλιμάκια, αυτός ο διασυρμός του απέναντι σους αντίπαλους και ο οικτιρμός από τη μεριά των φίλων του δεν μπορεί να θεωρηθεί από κανένα μας το τέλος του «παιχνιδιού». Σωστά το είπε ο Αλέκος Αλαβάνος στη συνέντευξή του, όπου ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του (άλλη πρωτόγνωρη πρακτική για την αριστερά...): οι στιγμές που περνάμε σηματοδοτούν τη δύση αλλά και την ανατολή ταυτόχρονα. Μόνο που ό,τι χαρακτήρισε ο ίδιος ανατολή, στην πραγματικότητα πρέπει να γίνει η δύση μιας αντίληψης και μιας πρακτικής: του αλαζονικού ηγεμονισμού, που παντρεύεται με την πίστη στη «δικής μας» απόλυτη αλήθεια. Είναι η επιβεβαίωση πως δεν μπορεί να στεριώσει ενωτική προσπάθεια στο χώρο της αριστεράς χωρίς απόρριψη της αυθεντίας, χωρίς καταστατική – ιδρυτική κατοχύρωση της αλληλέγγυας ευθύνης, της αρχής της συνδιαλλαγής και της δημοκρατικής δοκιμασίας κάθε πολιτικής επιλογής πριν τη συλλογική της επικύρωση από τον καθένα μας και απ’ όλους μαζί, με την κατοχύρωση της άμεσης πρόσβασης όλων στη λήψη των αποφάσεων για κρίσιμα ζητήματα.
Ωριμότεροι και πιο έμπειροι τώρα
Ωριμότεροι και πιο έμπειροι τώρα οφείλουμε να αναζητήσουμε νέους δρόμους στην ίδια κατεύθυνση: της ενότητας και της ανασύνθεσης της αριστεράς –του μετασχηματισμού της από ένα σύνολο αυτάρεσκων για την αυτάρκειά τους οργανώσεων σε μια χρήσιμη για τους εργαζόμενους, τις λαϊκές τάξεις και την κοινωνία, μαζικά προσανατολισμένη πολιτική οργάνωση. Σε μια δύναμη ικανή να βοηθήσει αποφασιστικά στην οργάνωση των κοινωνικών αντιστάσεων και αγώνων, στη συνειδητοποίηση της ανάγκης να ανατραπεί το σημερινό καθεστώς της αδικίας και της εκμετάλλευσης και να υποκατασταθεί από την κοινωνία της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της δημοκρατίας, της απελευθέρωσης από κάθε ταξικό, φυλετικό ή άλλο καταναγκασμό. Να περισώσουμε ό,τι περισώζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Να συσπειρώσουμε όσες δυνάμεις εμπνέονται από το στόχο της ενότητας και το αποδεικνύουν καθημερινά στην πράξη. Να αναζητήσουμε και νέους συνοδοιπόρους σ’ αυτή τη δύσκολη πορεία. Να μην αφήσουμε ούτε μια μέρα να πάει χαμένη στα χέρια της απογοήτευσης και της αδράνειας. Να ξεκινήσουμε από ό,τι πολυτιμότερο διαθέτουμε: τις υπαρκτές μορφές κοινής δράσης στο χώρο δουλειάς, στους τόπους κατοικίας, τις υπαρκτές μορφές οργάνωσης της κοινωνικής αντίστασης, τις υπαρκτές σχέσεις εμπιστοσύνης που αναπτύχθηκαν και διατηρούνται είτε στο κοινωνικό είτε στο πολιτικό πεδίο ανάμεσα στις κοινωνικές και πολιτικές εκφράσεις της αριστεράς.

Δύο πολιτικά σχέδια που ταλανίζουν την αριστερά
Βρισκόμαστε στις συμπληγάδες δύο διαφορετικών (αλλά και... συμπληρωματικών) πολιτικών σχεδίων εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαστε υποχρεωμένοι να ξεφύγουμε με κάθε τρόπο από τις αυταπάτες που καλλιεργούν, γιατί συνιστούν κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξη μιας αποτελεσματικής και χρήσιμης για τους εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις αριστεράς. Το ένα σχέδιο επιδιώκει τη γρήγορη, θεαματική εκλογική (ή δημοσκοπική) επιτυχία, με αποδοχή του κινδύνου απώλειας του θεμέλιου λίθου μιας αριστεράς: της απαραίτητης αντιστοίχισης της πολιτικής–εκλογικής επιρροής με τη γείωση μέσα στην κοινωνία, το ρίζωμα μέσα στα κοινωνικά κινήματα, την αποφασιστική συμβολή στην οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων και των υποτελών τάξεων, στην κιονητοποίησή τους. Η προσοχή επικεντρώνεται στις «έξυπνες» επικοινωνιακές πρωτοβουλίες, στην αναζήτηση «λαμπερών» προσώπων στην «εκμετάλλευση» των μίντια (ποιος εκμεταλλεύεται ποιον;)...Πρότυπο και οδηγός σ’ αυτή τη λογική είναι τα σύγχρονα, σοσιαλδημοκρατικά κυρίως, κόμματα, που όχι απλώς αποσπάστηκαν από την κοινωνική τους βάση, αλλά η απόσπαση αυτή αποτελεί όρο ύπαρξής τους. Γι’ αυτό τα πολιτικά σχέδια αυτού του τύπου, που φαίνεται να γοητεύουν κύκλους της ηγεσίας του Συνασπισμού, παρασύρουν και από αυτή την πλευρά την αριστερά στη λογική της σοσιαλδημοκρατίας. Τη διευκολύνουν, ή δεν την εμποδίζουν, να τεθεί υπό την επιρροή της, ακόμη και όταν ορθά κατ’ αρχήν επιδιώκει τη συνεργασία με όσους διαφωνούν με την κυβερνητική πολιτική, αν και προερχόμενοι από το χώρο του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ.Το άλλο πολιτικό σχέδιο αποτελεί έκφραση της ενίσχυσης του κλασικού στην παιδική αρρώστια του κομμουνισμού αισθήματος αυτάρεσκης αυτάρκειας και επιστροφής στη λατρεία του μικρού και πολιτικά καθαρού πολιτικού σχηματισμού, ο οποίος κατέχει την ορθή γραμμή και φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως πρωτοπόρος –καταλύτης συμπαρασύροντας τους ανοήτως βραδυπορούντες. Διαφέρει, όμως, ουσιαστικά από τον κλασικό αριστερό βολονταρισμό, καθώς εμπεριέχει και στοιχεία του πρώτου σχεδίου –κι αυτό δεν είναι καθόλου παράδοξο. Στην ιστορία της αριστεράς σχεδόν πάντα συνδυαζόταν ο βολονταρισμός με τον αρχηγισμό και τον ηγεμονισμό. Σήμερα, πάντως, αυτά τα στοιχεία μοιάζουν μάλλον δανεισμένα από το λαϊκιστικό οπλοστάσιο μιας παλαιάς κοπής σοσιαλδημοκρατίας. Γι’ αυτό και οδηγούν στη φαντασίωση μιας μαγικής λύσης, μιας μεγάλης ευκαιρίας, ενός μεγάλου ηγέτη... Έτσι ερμηνεύεται η επιλογή της χωριστής καθόδου από το Μέτωπο και τον Αλ. Αλαβάνο.Αξίζει, πάντως, να σημειωθεί ότι η επιλογή αυτή συνάντησε την άρνηση και την επιφυλακτικότητα των συντρόφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που φαίνεται ότι, αν και προερχόμενοι από μήτρα που γεννά παρόμοια πολιτικά σχέδια, έχει αποτιμήσει με ορθό τρόπο ως τώρα –από τη δική της σκοπιά– τη σημασία της ενότητας και της κοινής δράσης. Δυστυχώς, είμαστε και πάλι υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε με τα αυτονόητα, να στρέψουμε την προσοχή μας και την ενέργειά μας στην άρση της αυταπάτης που καλλιεργούν αυτά τα πολιτικά σχέδια, ότι όλα είναι ζήτημα έξυπνων επιλογών την κατάλληλη στιγμή, ζήτημα αξιοποίησης της ευκαιρίας.
Σημείωση
* Αξίζει να σημειωθεί ότι η υποστήριξη της χωριστής καθόδου του Αλ. Αλαβάνου στην περιφέρεια Αττικής γίνεται εσχάτως με επιχειρήματα που αναφέρονται όλο και λιγότερο στην εαμική εμπειρία και όλο και περισσότερο στην εμπειρία του ΠΑΣΟΚ των αρχών της μεταπολίτευσης. Και δικαίως, γιατί η δημιουργία του ΕΑΜ εξ αρχής στηρίχθηκε στην ιδέα της συσπείρωσης πάντων και πασών σε ισότιμη βάση και χωρίς καμιά χωριστική διάθεση. Αντίθετα, ο Α. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, από την ίδρυσή του, αξιοποίησε στο έπακρο το επιχείρημα του χωρισμού, της διάκρισης από την κεντρώα παράδοση, αλλά και την «παραδοσιακή αριστερά», και πάνω σ’ αυτό στήριξε την απαίτηση να εκπροσωπεί αποκλειστικά «όλους τους φίλους τους παλιούς που είχε στη στομάχα», για να θυμηθούμε τους στίχους του Σαββόπουλου.Ο παραλληλισμός της πρακτικής του ΕΑΜ και του ΠΑΣΟΚ είναι μάλλον ανεδαφικός.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Από την εποχή του Ρήγα και του ΚΚΕ Εσωτερικού πίστευα ότι ο λόγος και η σκέψη του Μπάμπη Γεωργούλα ήταν από τις καλύτερες που είχε ο χώρος της ανανεωτικής αριστεράς. Η ανάλυση του για τα εκφυλιστικά φαινόμενα στον Σύριζα πιστεύω ότι είναι εξαιρετική και βαθειά αριστερή.

Εστω και αργά...

Οι εξελίξεις στον χώρο ΣΥΝ/Σύριζα είναι ραγδαίες. Η ύπαρξη δυο ψηφοδελτίων στην Περιφέρεια Αττικής (στην μεγαλύτερη & σημαντικότερη εκλογική μάχη του Νοεμβρίου) αποδεικνύει με τον πιο απλό τρόπο ότι οι επιλογές (με σταθερό τρόπο) της ηγεσίας του Συνασπισμού εχουν σαν αποτέλεσμα διχασμό και διασπάσεις.
Στο έκτακτο συνέδριο του Ιουνίου ακούσαμε τον Αλέξη Τσίπρα να δηλώνει στο κλείσιμο του: "Από Δευτέρα, θα πάρουμε την υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια μας. Θα κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ δική μας υπόθεση, μαζί με τους χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς, μαζί με τους συνιστώσες που επιμένουν να εμπνέονται από το ιδρυτικό τους συμβόλαιο, θα οικοδομήσουμε μια νέα στέρεη πολιτική συμφωνία, απομονώνοντας σχέδια ρήξεων και διασπάσεων". Μόλις τρεις μήνες μετά εκτός Συνασπισμού βρίσκεται το Ανανεωτικό κομμάτι και ο Σύριζα είναι τρια κομμάτια. Κοινό στοιχείο και στις δυο εξελίξεις οι λανθασμένες (το λιγότερο...) επιλογές της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ. Και αν στην αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας μπορούν να βρεθούν πολλές εξηγήσεις και δικαιολογίες, στην τριχοτόμηση του Σύριζα η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά την ηγεσία του ΣΥΝ και τον Αλέξη Τσίπρα. Η εμμονή του σε ένα πολιτικό σχέδιο χωρίς περιεχόμνεο , αυτό του ανοόιγματος στον περιβόητο (και αόρατο...) σοσιαλιστικό χώρο, έφερε αρχικά τον διχασμό στην πολιτική συμμαχία και στη συνέχεια η στήριξη στον Μητρόπουλο την τριχοτόμηση της.
Εχω ξαναγράψει ότι ο Αλέκος Αλαβάνος είναι ο καταλληλότερος για να ηγηθεί ενός "αντι-μνημονιακού" ψηφοδελτίου. Είτε αρέσει στον ΣΥΝ, είτε όχι. Ομως οι προσωπικές εμπάθειες και κυρίως ο "φόβος" της ενίσχυσης του Αλαβάνου "γέννησε" το άνοιγμα στον αόρατο και ανύπαρκτο σοσιαλσιτικό χωρο και στην στήριξη ενός ατόμου που όπως γράφει και ο φίλος μου ο Πάνος (καθηγητής στο Κιάτο που ανήκει στον χώρο του Σύριζα): "...Διότι είναι ο ευνοημένος του συστήματος, των μέσων, είναι από τους κυριότερους που επένδυσαν στον πόνο και την αγωνία χιλιάδων εργαζόμενων για να θησαυρίσουν(ιδίως τώρα με το τεράστιο κύμα συνταξιοδότησης, σύνεστησε ολόκληρη βιομηχανία παροχής ενημέρωσης και οδηγιών με το αζημίωτο φυσικά, χωρίς όμως απ’ ότι μάθαινα να παρέχεται ουσιαστική βοήθεια). Ο κύριος «καλέ μου φίλε, ευγενική μου κυρία», του οποίου ακόμη και οι Πανεπιστημιακοί τίτλοι θεωρούνται, σύμφωνα με δημοσιεύματα, υποδεέστεροι σε σχέση μ’ αυτούς που κατέχουν άλλοι Πανεπιστημιακοί, χρησιμοποίησε τα μέσα ενημέρωσης και το είδος της δουλειάς του για να προβληθεί επαγγελματικά. Μα τι να τα έκανε αυτά, όταν ο ίδιος φρόντιζε να καλλιεργήσει ένα προφίλ, που του απέφερε τεράστια ποσά ως ιδιώτης;".
Οι εξελίξεις στον Σύριζα φέρνουν, όπως είναι φυσικό, εξελίξεις και στον ΣΥΝ. Αρχικά ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, στη τελευταία ΚΠΕ του ΣΥΝ, αποδόμησε με επιχειρήματα τα φληναφήματα περί σοσιαλιστικού χώρου αποδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο ότι υπάρχει ακόμα.. ζωή στον Συν. Στη συνέχεια με τον πιο επίσημο τρόπο το "Αριστερό Ρεύμα" τοποθετήθηκε δημόσια για τις εξελίξεις (εδω μπορείτε να διαβάσετε την ανακοίνωση του Α.Ρ.) στέλνοντας σαφέστατο μήνυμα στην ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου για την επόμενη μέρα των εκλογών.
Εξελίξεις που πρέπει να παρακολουθήσει (και να συνδιαμορφώσει στο βαθμό που μπορεί...) και η Δημοκρατική Αριστερά. Η υπόθεση της Ανανεωτικής & Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα μας αφορά.

Ελάτε σωτήρες!

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Τελείωσαν τα ψέματα! Βγήκαν οι λίστες! Ξέρουμε ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές. Σε δύο μήνες θα ρίξουμε την ψήφο μας. Θα ασκήσουμε το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα μας να εκλέξουμε ποιοι θα μας σώσουν από το μαύρο μας το χάλι. Υπάρχει παντού, στην Ψωροκώσταινα, η εντύπωση ταύτισης των νομαρχιακών με τις πολιτικές δηλαδή τις βουλευτικές εκλογές. Ο Γ.Α. Παπανδρέου έχρησε τους, κατά τα άλλα απρόθυμους, πρασινοφρουρούς του, να σηκώσουν το λάβαρο και να προχωρήσουν στον αγώνα. Για τι δεν αναρωτιέται για τι δεν θέλανε να εγκαταλείψουν τις ζεστές και συμφέρουσες κυβερνητικές τους θέσεις; Πώς να τους πείσει όταν ο ίδιος τους παραμύθιαζε : «λεφτά υπάρχουν, λεφτά υπήρχαν αν θα τα ζητούσαμε»! Μετά ο ΓΑΠ θα τους τιμωρήσει δηλαδή θα ανακοινώσει τον προγραμματισμένο ανασχηματισμό του.
Ελάτε κύριοι υποψήφιοι! να μας σώσετε από την βρωμιά, τον ελλιπή φωτισμό και την οικονομική ακαταστασία που κυριαρχεί στους περισσότερους δήμους και νομαρχίες της χώρας μας. Ελάτε! Μαζέψτε τα μανίκια σας για να ξεκαθαρίσετε τι έκανε ο προηγούμενος με τα οικονομικά του δήμου. Ελάτε! Να αποφασίσετε πόσους από τους συμβασιούχους θα διώξετε! Πώς θα κάνετε μαγείες με τα άδεια ταμεία των δήμων και μην ξεχάσετε ότι θα είσαστε υπόλογοι για τα προεκλογικά σας έξοδα.
Ελάτε! Εσείς που πιστεύεται ότι είστε η ελπίδα του τόπου. Άντε φερθείτε έξυπνα και ετοιμάστε λαϊκό ύφος και φιλικό χαμόγελο. Βάλτε casual σακάκι σε συνδυασμό με κανονικό φθαρμένο παπούτσι για τις βόλτες σας στις γειτονιές και στις λαϊκές τις εκλογικής σας περιφέρειας. Τα καλά επώνυμα σας ρούχα και τα ακριβά ρολόγια σας βάλτε τα στην άκρη. Θα τα βάλετε το βράδυ της νίκης εάν εκλεχτείτε. Σας εύχομαι καλή τύχη και αέρα στα πανιά σας.
Μήπως θα αλλάξετε και θα αφήσετε στην άκρη τα συμφέροντα σας; Μήπως θα ξεχάσετε για λίγο τα φιλαράκια σας; Αυτά τα καλά παιδάκια μπλεγμένα με την παραοικονομία και την διαφθορά. Αυτά που με το πρόσχημα ότι θα σας στηρίξουν θα σας ζητούσανε κάποιες δουλειές, κάποιες εργολαβίες και κάποια προνόμια. Προσέξτε όμως επειδή το δικό σας πόθεν έσχες θα είναι ανοικτό για ελέγχους. Έχουν γνώσει οι φύλακες. Ψυλλιαστήκαμε πια ποια είναι η συνταγή επιτυχίας των υποψηφίων. Πήραμε το μάθημα μας ότι κανένας δεν το κάνει για την ψυχή της μάνας του. Ακόμα εκκρεμούν δικαστικές αποφάσεις με πρώην δήμαρχοι και νομάρχες που μπλέξανε με τα συμφέροντα.
Για καλό και για κακό προμηθευτείτε και ένα κράνος. Είδατε τι έπαθε ο Τόνι Μπλερ στην παρουσίαση βιβλίου του. Κρατήστε μικρό καλάθι. Ο λαός δεν σας αγαπάει ιδιαίτερα το αντιληφθήκατε αυτό το καλοκαίρι που όπου και να βγήκατε σας γιουχάιζαν. Ο κόσμος εκφράζεται ελεύθερα στην δημοκρατική, ακόμα , Ελλάδα μας. Δεν σας εγγυούμαι γιαουρτάκια επειδή στοιχίζουν λιγουλάκι (1,78 έως 2,20) αλλά σάπια ντομάτα έχετε σίγουρα έχετε εξασφαλίσει, άντε και κάνα κλούβιο αυγό. ( 1,10 η εξάδα). Στο καλό και με την νίκη!

Ο Αλέκος Αλαβάνος....

Παρακολούθησα τη συνέντευξη του Αλέκου Αλαβάνου στη ΝΕΤ. Μετά από πολύ καιρό μου θύμισε την εποχή που είχε αναλάβει τη προεδρία του ΣΥΝασπισμού. Ηρεμος, συγκροτημένος & πάντα λαϊκιστής (για να μην ξεχνιόμαστε), απέδειξε με τον πιο απλό τρόπο ότι είναι αναμφισβήτητα η κορυφαία ηγετική φυσιογνωμία του χώρου που θέλει να εκφράσει ο Σύριζα.
Με την κομματική απόσταση που μας χωρίζει μπορώ να πω ότι ο Αλαβάνος μπορεί να λειτουργήσει θετικά για το χώρο του, άρα και γενικότερα για την Αριστερά. καθώς μην ξεχνάμε ότι ο πλούτος της Αριστεράς είναι οι απόψεις της. Είναι ο μόνος που έχει το ηγετικό εκτόπισμα να ενώσει το σκορποχώρι του Σύριζα. Βέβαια διαφωνώ σε πολλές από τις πολιτικές & ιδεολογικές απόψεις του Α.Α. όμως μπορώ να συζητήσω μαζί του γιατί ασκεί πολιτική. Φυσικά κάνει τακτικισμούς (και κατά συνέπεια κωλοτούμπες...), αλλά ενταγμένους σε ένα (για μένα πολύ θολό και αβέβαιο...) πολιτικό σχέδιο το οποίο μπορώ πολιτικά να αντιμετωπίσω και γιατί όχι να συγκλίνω εκεί που συμφωνώ.

Αντίθετα με την σημερινή ηγετική ομάδα του ΣΥΝ η οποία ούτε πολιτικό σχέδιο έχει (είναι για γέλια το σχέδιο για συνεργασία με τον σοσιαλιστικό χώρο, καθώς αυτός ο χώρος ΔΕΝ είναι συγκροτημένος. Μιλάμε για μια χούφτα Πασοκους παράγοντες που πρώτα θελουν αξιώματα και μετά να αγωνιστούν για απόψεις & ιδέες), ούτε όμως μπορεί όπως έχει αποδειχθεί αυτά τα χρόνια να ηγεμονεύσει ιδεολογικά στον χώρο της ευρύτερης ανανεωτικής - ριζοσπαστικής αριστεράς. Αν παλαιότερα υπήρχαν τρεις ή τέσσερις ιδεολογικοπολιτικές απόψεις στον ΣΥΝ τώρα υπάρχουν 8 ή 9 ανάλογα με τις προσωπικές απόψεις των ηγετικών στελεχών του Συνασπισμού.

Απόψεις που φυσικά η ηγετική ομάδα Τσίπρα δεν μπορεί να συνθέσει (καθώς οι περισσότεροι διακατέχονται από ιδεολογική μονομανία που αρχίζει & τελειώνει στα Εξάρχεια), εξ ου και στο έκτακτο συνέδριο υπήρξε η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας (και στη συνέχεια η δημιουργία της Δημοκρατικής Αριστεράς), την οποία ορισμένοι από την ομάδα Τσίπρα όχι απλά ήθελαν, αλλά και μεθόδευσαν.

Δεν γνωρίζω ποια θα είναι η εξέλιξη στην υπόθεση του υποψηφίου περιφερειαρχή, αν και πιστεύω ότι πολύ δύσκολα δεν θα είναι υποψήφιος ο Αλαβάνος. Το σίγουρο είναι ότι με εμφανίσεις σαν τη σημερινή ο Α.Α. κερδίζει πόντους, πολύ περισσότερο όταν η αντιπρόταση του Τσίπρα είναι ένας Πασόκος (ο Αλέξης Μητρόπουλος) που δεν λεει ξεκάθαρα αν θέλει να δώσει τη μάχη στην περιφέρεια Αττικής.

Υ.Γ. Αργα κατάλαβε ο Α.Α. ότι έκανε λάθος όταν παρέδιδε την προεδρία του ΣΥΝ στον Αλέξη Τσίπρα. Αργά. Αλλά από την άλλη είναι θετικό ότι το κατάλαβε. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ που λεει και ο λαός...

Υ.Γ. 2 Επειδή κάποιοι στον ΣΥΝ βαυκαλίζονται και επικαλούνται το παράδειγμα του κόμματος "Αριστερά" στη Γερμανία, θα τους θυμίσω ότι το "Die Linke" γεννήθηκε από την ένωση της οργάνωσης που είχαν δημιουργήσει αποχωρήσαντες συνδικαλιστές από το SPD ( συγκρότησαν την Εκλογική Εναλλακτική για Εργασία και Κοινωνική Δικαιοσύνη WASG) και το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (το πρώην ΚΚ Ανατολικής Γερμανίας). Εδώ κάποιοι πάνε να βάλουν το κάρο μπροστά από το άλογο. Ας συγκροτηθούν οι διαφωνούντες του Πασόκ, ας εκφράσουν ολοκληρωμένη πολιτική άποψη (και όχι αποσπασματικές καταγγελίες του μνημονίου) και στη συνέχεια φυσικά να τεθεί θέμα συνεργασίας. Ομως ποιος να τα σκεφτεί αυτά;

«Καμπάνια στις γειτονιές και το Ιντερνετ»

Κύριε Καμίνη, τι σημαίνει για εσάς η επιλογή σας ως υποψηφίου στον Δήμο Αθηναίων όχι μόνο από το κυβερνών κόμμα, αλλά και από άλλες πολιτικές δυνάμεις όπως η Δημοκρατική Αριστερά και οι Οικολόγοι Πράσινοι; Είναι μία επιλογή που, όπως φαίνεται, υπαγορεύεται από το γεγονός ότι υπάρχει η βούληση να αξιοποιηθεί η εμπειρία που απέκτησα όλα αυτά τα χρόνια από τη θέση του Συνηγόρου του Πολίτη σε σχέση με τα προβλήματα της Αθήνας. Η υποψηφιότητά μου έχει το πλεονέκτημα ότι όλα αυτά τα χρόνια διαπίστωνα τα προβλήματα του Δήμου από την οπτική των πολιτών. Εχω αποκτήσει μία ιδιάζουσα γνώση των προβλημάτων της Αθήνας. Κάποιοι θεωρούν ωστόσο ότι ενδεχομένως να μην μπορείτε να υπηρετήσετε με τον ενδεδειγμένο τρόπο την Τοπική Αυτοδιοίκηση επειδή δεν προέρχεστε από αυτήν. Μα ακριβώς όσα έμαθα μέσα από τους δημότες είναι σημαντικά, διότι αυτούς πρέπει πρώτα να ακούμε. Αλλωστε δεν γνωρίζω πόσοι από τους τελευταίους δημάρχουςτουλάχιστον της Αθήνας- πριν εκλεγούν είχαν εμπειρία από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Εχετε σκεφθεί πώς θα οργανώσετε την προεκλογική σας εκστρατεία; Θα χρησιμοποιήσουμε όλες τις προτάσεις. Θα πάμε στις γειτονιές της πόλης και θα συναντήσουμε τις κινήσεις πολιτών. Παράλληλα θα αξιοποιήσουμε το Διαδίκτυο καλώντας τους πολίτες να μας επισημάνουν τα προβλήματα για να βρούμε λύσεις. Το επόμενο διάστημα θα συγκροτήσω ένα επιτελείο που θα επεξεργαστεί όλες τις ιδέες και προτάσεις για να φτιάξω ένα σχέδιο σωτηρίας για την Αθήνα, ένα σχέδιο συνεκτικό και πρωτίστως εφαρμοστέο.
Τι απαντάτε σε όσους λένε ότι η υποψηφιότητά σας δεν είναι υπερκομματική; Δεν μπορεί μία υποψηφιότητα να διεκδικήσει με αξιώσεις έναν μεγάλο δήμο, όπως της Αθήνας, εάν δεν υποστηριχθεί και από πολιτικές δυνάμεις. Η υποψηφιότητά μου δεν είναι διακομματική, υπερβαίνει τις κομματικές περιχαρακώσεις. Είναι ακομμάτιστη, όχι όμως και απολίτικη.

«Ενα ρεύμα πολύχρωμο και πλειοψηφικό»
ΜΕ ΕΚΔΗΛΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ και αισιοδοξία για την έκβαση των εκλογών πληροφορήθηκαν στο «στρατόπεδο» του Γιάννη Μπουτάρη την απόφαση του ΠΑΣΟΚ να στηρίξει την υποψηφιότητα του θεσσαλονικιού επιχειρηματία για τον κεντρικό δήμο της πόλης. Μια απόφαση την οποία ο ίδιος είχε πληροφορηθεί από το απόγευμα του Σαββάτου, όταν επικοινώνησε μαζί του ο γραμματέας του κόμματος Σωκράτης Ξυνίδης. Τη δε επίσημη ανακοίνωση του Εθνικού Συμβουλίου την παρακολούθησε σε καφετερία στο κέντρο της πόλης, όπου βρισκόταν μαζί με στενούς του συνεργάτες. Μεταξύ αυτών τα άλλα δύο μέλη της... τρόικας που ίδρυσε την Πρωτοβουλία, τα οποία είχαν κάθε λόγο να αισθάνονται δικαιωμένα: ο Ανδρέας Κουράκης, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής Θεσσαλονίκης, της Δημοκρατικής Αριστεράς, που επίσης στηρίζει την υποψηφιότητα του Γιάννη Μπουτάρη, και ο Παναγιώτης Αβραμόπουλος, μέλος του ΠΑΣΟΚ, στον οποίο είχε επιβληθεί πριν από τέσσερα χρόνια αναστολή της κομματικής του ιδιότητας, επειδή επέμεινε να κατέλθει στις εκλογές με τον ανεξάρτητο συνδυασμό. Μιλώντας στα «ΝΕΑ», ο κ. Μπουτάρης έκανε λόγο για δικαίωση των ανεξάρτητων αυτοδιοικητικών σχημάτων, ενώ τόνισε ότι η απόφαση του ΠΑΣΟΚ ανοίγει τον δρόμο για τη συσπείρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων της πόλης, ώστε να ανατραπεί το καθεστώς που έχει καταδυναστεύσει την πόλη τα τελευταία 25 χρόνια.
Τι σηματοδοτεί η επιλογή του ΠΑΣΟΚ για την παράταξή σας και για εσάς προσωπικά; Καταρχήν είναι μεγάλη τιμή, αλλά και ευθύνη η απόφαση του ΠΑΣΟΚ και του προέδρου Γιώργου Παπανδρέου. Ταυτόχρονα είναι δικαίωση του αγώνα που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια υπερασπιζόμενοι την κάθοδο στις αυτοδιοικητικές εκλογές αυτόνομων και αδέσμευτων σχημάτων, τα οποία δεν είναι εγκλωβισμένα σε κομματικές πρακτικές. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι η επιλογή της δικής μας υποψηφιότητας, σε συνδυασμό με τη στήριξη στο πρόσωπο του Γιώργου Καμίνη, αλλά και άλλων προσώπων ευρύτερης αποδοχής, δείχνει ότι το ΠΑΣΟΚ εννοεί τον «Καλλικράτη», ενώ θυμίζει τους αγώνες του κόμματος το 1981.
Περιμένετε αντιδράσεις από στελέχη του ΠΑΣΟΚ; Περιμένω αντιδράσεις από τον συντηρητικό κόσμο όλου του πολιτικού φάσματος. Δικός μας στόχος είναι η απελευθέρωση όλων των προοδευτικών δυνάμεων, που παρέμεναν περιχαρακωμένες στα κομματικά στεγανά και η συστράτευσή τους για να ανατραπεί το καθεστώς που εδώ και 25 χρόνια καταδυναστεύει τη Θεσσαλονίκη.
Θα επιδιώξετε συνάντηση με τους υπόλοιπους υποψηφίους του προοδευτικού χώρου που έχουν εκδηλώσει την πρόθεσή τους να διεκδικήσουν τον Δήμο Θεσσαλονίκης; Αμεσα θα επιδιώξω να συναντηθώ με όλους, ώστε να συγκροτήσουμε κοινό μέτωπο. Με την απόφαση αυτή του ΠΑΣΟΚ, εξάλλου, δημιουργούνται για πρώτη φορά όλες οι προϋποθέσεις για να διαμορφωθεί ένα ευρύ, πολύχρωμο, πλειοψηφικό ρεύμα από τις δημιουργικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της πόλης. Και σε αυτήν την προσπάθεια, δεδομένου και ότι βρισκόμαστε και σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία, κανείς δεν περισσεύει.
Ποιο θα είναι το βασικό προεκλογικό σας σύνθημα; Οτι την 7η Νοεμβρίου δεν αλλάζουμε απλά σελίδα, αλλά βιβλίο, για μια πόλη ευρωπαϊκή, προοδευτική και πράσινη.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Η αριστερά και το «ναι» στο Μπερσάνι. Επειδή η Κομμουνιστική Επανίδρυση δεν είναι ΣΥΝ/Σύριζα

Έντονες διεργασίες στην ιταλική αριστερά
Η Ομοσπονδία της Αριστεράς στην Ιταλία πρωταγωνιστεί στη δημιουργία ενός δημοκρατικού μετώπου για να απομακρύνει τον Μπερλουσκόνι και να διασφαλίσει ένα αναλογικό εκλογικό σύστημα, κρατώντας τις αποστάσεις της από οποιαδήποτε σενάρια εμπλοκής της σε κυβερνητικά σχήματα. Η Κομμουνιστική Επανίδρυση για να φύγει ο Μπερλουσκόνι θα συμμαχούσε και με το διάβολο, ισχυρίζεται ο γραμματέας της, Πάολο Φερέρο, στη συνέντευξη που παραχώρησε, στην Ντανιέλα Πρετσιόζι του Μανιφέστο. Προσπαθώντας παράλληλα να σώσει την ψυχή της, αποφεύγοντας μια «επανέκδοση» της συμμαχίας της Ελιάς με περισσότερο συντηρητικούς συμμάχους από αυτούς των δύο προηγούμενων κεντροαριστερών κυβερνήσεων. Η πολιτική του γραμματέα της Φερέρο στοχεύει στη δημιουργία μιας εναλλακτικής αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης και της «Αριστεράς και Ελευθερίας» του Βέντολα, η υποψηφιότητα του οποίου ενισχύεται όλο και περισσότερο για να οδηγήσει τη «Δημοκρατική Συμμαχία» της αντιπολίτευσης.Ταυτόχρονα ο Φερέρο όμως διαχωρίζει με τη μεγαλύτερη δυνατή ευκρίνεια τις αποστάσεις από τη συμμετοχή της Ομοσπονδίας της Αριστεράς στη Δημοκρατική Συμμαχία από τη συμμετοχή της σε μια κυβέρνηση.

Το «ναι» της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στη Δημοκρατική Συμμαχία του Μπερσάνι έρχεται από τη δύναμη της κεντροαριστεράς που βρίσκεται πιο μακριά από όλους από το Δημοκρατικό Κόμμα. Τι σας οδήγησε να το αποφασίσετε; Η πρόταση για τον Μπερσάνι είναι αυτή που έκανε εδώ και καιρό και ακριβώς τον προηγούμενο Μάρτιο στο όνομα της Ομοσπονδίας της Αριστεράς: ένα δημοκρατικό μέτωπο με στόχο να κερδίσει το Μπερλουσκόνι και να αλλάξει τον εκλογικό νόμο με ένα αναλογικό σύστημα, σε ένα πλαίσιο διάσωσης της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό το μέτωπο δεν συμπίπτει με την κυβέρνηση που μπορεί να αναδειχθεί. Για εμάς δεν υπάρχουν οι συνθήκες για να συμμετέχουμε σε μια κυβέρνηση με αυτή την κεντροαριστερά. Η λογική που σπρώχνει το Μπερσάνι μου φαίνεται ίδια. Για να κυνηγήσουμε το Μπερλουσκόνι, να κάνουμε ένα νέο εκλογικό νόμο και να βγούμε από το διπολισμό είναι έτοιμος να συμμαχήσει ακόμη και με το διάβολο.
Όμως ο ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος επαναλαμβάνει την επιλογή του διπολισμού και την προτίμηση του σκληρού ενισχυμένου πλειοψηφικού και όχι την απλή αναλογική. Την επιστροφή στο Πλάστη! Εμείς είμαστε υπέρ του απλού αναλογικού συστήματος. Άλλοι, όμως, προτιμούν το γερμανικό μοντέλο, όπως ο ντ’ Αλέμα, ο Ρουτέλι, ο Καζίνι. Θέλει να πει πως θα το συζητήσουμε. Το ουσιαστικό σημείο είναι ότι μέχρι σήμερα η συζήτηση ήταν μόνο στο σχήμα του Βελτρόνι, διπολικό και έως δικομματικός, με μοναδικό του στόχο να εξαφανίσει τις δυνάμεις της αριστεράς. Τώρα το πρόβλημα είναι πως θα πάμε προς την αναλογική ή τουλάχιστον πως θα δημιουργήσουμε ένα πλουραλιστικό σύστημα. Από αυτή την άποψη ο Πλάστης αποτελεί ένα βήμα εμπρός. Μετά θα δούμε το βαθμό του τελικού συμβιβασμού, Μα πάμε στη σωστή κατεύθυνση.
Η Ιταλία των Αξιών είπε το «ναι» στη Συμμαχία, με την προϋπόθεση ότι θα συμμετέχει και η κεντρώα UDC. Ισχύει το ίδιο και για εσάς; Εμείς δεν θέτουμε κανένα βέτο. Γιατί σε αντίθεση με τον ντι Πιέτρο, δεν ενδιαφερόμαστε να κυβερνήσουμε μαζί τους. Το δημοκρατικό μέτωπο αποτελεί μια πρόταση που απευθύνεται σε όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Με μεγάλη ειλικρίνεια θέλω να πω θα δούμε τον τρόπο που θα καθοριστεί το μέτωπο. Είναι ξεκάθαρο πως δεν μπορούν να βρίσκονται μαφιόζοι στη λίστα και πως το ηθικό προφίλ των υποψηφίων θα πρέπει να είναι σταθερό. Θέλω να θυμίσω στο ντι Πιέτρο ότι στην Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης ήταν και οι μοναρχικοί. Όσο για τα υπόλοιπα θα ήθελα να θυμίσω στο ντι Πιέτρο ότι τα προηγούμενα χρόνια ψήφιση τη χρηματοδότηση των ιδιωτικών σχολίων, όπως η UDC. Ήταν υπέρ των τρένων υψηλής ταχύτητας TAV, όπως και η UDC. Δεν ήταν μαζί μας εναντίον τον Νόμου 30, όπως η UDC. Ούτε υπέρ της Επιτροπής για τα γεγονότα της Γένοβας, όπως η UDC. Το ξέρω ότι με όλους αυτούς δεν μπορώ να κυβερνήσω. Για να φτιάξω όμως ένα δημοκρατικό μέτωπο οι πόρτες θα είναι ανοικτές σε όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Αντίθετα είναι δύσκολο να αποδεχθεί η UDC οποιαδήποτε συμμαχία με ένα κόμμα που λέγεται ακόμη κομμουνιστικό … Πρόβλημα τους. Θα ήταν παράξενο. Σε κάθε περίπτωση. Στην περιφέρεια του Τορίνο συμμαχήσαμε εναντίον του αχώνευτου Κότο της Λίγκας του Βορρά. Στην περιφέρεια της Γένοβα κυβερνούμε μαζί. Θα παρουσιαστούμε στις εκλογές ως Ομοσπονδία της Αριστεράς, που έχει σαν σύμβολο το σφυροδρέπανο. Το λέμε αμέσως. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να το βγάλουμε. Επαναλαμβάνω όμως: δεν με ενδιαφέρει η κυβέρνηση.
Σχετικά με αυτό. Η κυβέρνηση της παλιάς Ελίας είχε πέσει από την αριστερά, αφού έπεσε από εσάς το 1998. Η Ένωση, που αντίθετα έπεσε από τη δεξιά από τους ψήφους του Μαστέλα, είχε μια αριστερά που υπέφερε πολύ και είχε χαρακτηρίσει «θνησιγενή» την εκτελεστική εξουσία. Πιστεύεται ότι οι ψηφοφόροι θα έχουν τη θέληση να ψηφίσουν συμμαχίες με αυτά τα προηγούμενα; Πράγματι. Δεν θέλω να βρεθώ σε ένα κυβερνητικό συνοθήλευμα με δυνάμεις που πριν από είκοσι χρόνια κάλυπταν όλο το συνταγματικό χώρο. Το αποφασιστικό σημείο είναι να ψηφίσουμε έναν εκλογικό νόμο που θα επιτρέπει σε ορισμένες αντιλήψεις να εκφραστούν. Ο Μπερλουσκόνι έχει από μόνος του το 30% της χώρα και τίποτα παραπάνω. Ο ισχύον εκλογικός νόμος του επιτρέπει να έχει τους βουλευτές του. Υπάρχει αντίθετα μια μεγάλη πλειοψηφία που είναι εναντίον του Μπερλουσκόνι. Πρέπει να ετοιμάσουμε αμέσως, τους τρεις πρώτους μήνες της κυβέρνησης, έναν εκλογικό νόμο που να επιστρέφει την εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο. Εκεί μπορεί να βρεθεί ο Μοντετζέμολο, που θεωρώ ταξικό εχθρό, και ο Καζίνι, με τον οποίο δεν θα κυβερνούσα ποτέ.
Η κυβέρνηση που θα πρέπει να κάνει τον εκλογικό νόμο σε τρεις μήνες θα είναι αυτή της Ελιάς ή μια που θα δημιουργηθεί από την κρίση του Πόλου της Ελευθερίας; Μου φαίνεται ότι εκτός του ότι θα είναι πολύ μεγάλο λάθος να στοχεύουμε σε μια μεταβατική κυβέρνηση, γιατί είναι αδύνατη δεν είναι εύκολο να πάει ο Μπερλουσκόνι στο σπίτι του. Μια τέτοια κυβέρνηση θα ψήφιζε έναν εκλογικό νόμο που θα ξεπερνούσε κάθε δημοκρατική συζήτηση και προσδοκία για την χώρα. Στο κοινωνικό επίπεδο; Ίσως να έκανε χειρότερα πράγματα από αυτά της κεντροδεξιάς. Ο πραγματικός κίνδυνος είναι μήπως ξαναζωντανέψουν τον Μπερλουσκόνι, τον παρουσιάσουν σαν το φτωχό θύμα μηχανογραφιών, προκαλώντας παράλληλα και μια τρελή απογοήτευση στην χώρα. Με αποτέλεσμα οι ψηφοφόροι να της γυρίσουν την πλάτη.
Ποιος είναι ο πρωθυπουργός που θα θέσετε ως υποψήφιο στη Δημοκρατική Συμμαχία; Ο καθένας. Εκτός από το Φίνι, γιατί μιλάμε ότι θα είναι της αντιπολίτευσης. Η μεγαλύτερη δύναμη πρέπει να αποφασίσει.
Η Κομμουνιστική Επανίδρυση προτιμά να μην συμμετέχει στην επιλογή του υποψηφίου πρωθυπουργού με τις προκριματικές εκλογές; Είναι άνευ ουσίας. Το βασικό σημείο είναι να οικοδομήσουμε το συνασπισμό και το πρόγραμμά του.
Το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών, που συμμετέχει στην Ομοσπονδία της Αριστεράς μαζί σας, προτιμά τον ντε Ματζιστράτις ως υποψήφιο όλης της αριστεράς. Εσείς όχι; Η συζήτηση είναι εκτός χρόνου και τόπου. Όταν θα φθάσουμε σε αυτό το σημείο θα συζητήσουμε με τους υποψηφίους, τις προτάσεις μας.
Δείχνετε τόσο αδιαφορία για το πώς επιλέγεται ο αρχηγός ενός συνασπισμού, στον οποίο συμμετέχετε; Γνωρίζουμε το μέγεθος μας. Δεν θα κάνουμε την πρόταση για τον αρχηγό μιας κυβέρνησης στην οποία δεν θα συμμετέχουμε στο τέλος. Στις αυτοδιοικητικές εκλογές σε κάποιες περιπτώσεις συμμετείχαμε στις προκριματικές εκλογές, όπως στην περιφέρεια του Μπάρι που στηρίξαμε το Νίκι Βέντολα. Σε άλλες περιπτώσεις όχι.
Για αυτό το λόγο δεν υπάρχει η πιθανότητα να κατευθυνθείτε προς το Βέντολα; Επαναλαμβάνω: δεν μπορώ να το ξέρω τώρα. Θα δούμε τα προγράμματα, που μέχρι τώρα δεν τα είδαμε. Επαναλαμβάνω: εάν ενδιαφερόμαστε για ένα δημοκρατικό μέτωπο και όχι μια Νέα Ελιά είναι γιατί έχουμε ένα άλλο πολιτικό σχέδιο. Να ενώσουμε όλη την εναλλακτική αριστερά. Θα συνεργαστούμε με την Ελιά, προωθώντας παράλληλα μια πρόταση σε όλες τις δυνάμεις της εναλλακτικής αριστεράς, από την Αριστερά και Ελευθερία του Βέντολα, την Κριτική Αριστερά έως το Κομμουνιστικό Κόμμα των Εργαζομένων. Για να οικοδομήσουμε έναν εναλλακτικό πόλο. Αυτόνομο από το Δημοκρατικό Κόμμα.
Ο Βέντολα απευθύνεται σε ευρύτερη λαϊκή βάση, συμπεριλαμβάνοντας και τον εκλογικό σώμα του Δημοκρατικού Κόμματος …Σε αυτή την περίπτωση ο λαός της αριστεράς θα πρέπει να πει εάν θέλει να είναι μέσα στην Ελιά ή να οικοδομήσει μια αυτόνομη θέση. Γιατί από τη στιγμή που θα κερδίσουμε το Μπερλουσκόνι θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τους διάφορους Μοντετζέμολο, την ιταλική Καθολική Εκκλησία και άλλους.
Μιλάς εκ μέρους της Επανίδρυσης ή και του Κόμματος των Ιταλών Κομμουνιστών και της Ομοσπονδίας της Αριστεράς; Στο δημοκρατικό επίπεδο η θέση μου είναι αυτή της Ομοσπονδίας, που την ψηφίσαμε ήδη. Ο Τζέζαρε Σάλβι, που μας εκπροσωπεί κυκλικά, δεν την έχει εκθέσει γιατί θα λείψει για κάποιες ημέρες ακόμη για διακοπές. Η Ομοσπονδία υπάρχει. Στις εκλογές θα είναι με το σύμβολό της.
Πηγή: Εποχή

Μετάφραση: Αργύρης Παναγόπουλος