Ο Daniel Cohn-Bendit στο Ευρωκοινοβούλιο για την ελληνική κρίση

Το δώρο του επιχειρηματία

Tου Κώστα Γιαννακίδη

Την εποχή που οι κοιλιές ακολουθούσαν τους δείκτες του χρηματιστηρίου-φούσκωναν μέχρι να σκάσουν-οι επιχειρήσεις συνήθιζαν τα γενναιόδωρα εορταστικά δώρα προς τους δημοσιογράφους. Ο προβεβλημένος δημοσιογράφος έβρισκε στην είσοδο του γραφείου του κάτι μεγάλα καλάθια, σαν εκείνα που θα έδινες στην Κοκκινοσκουφίτσα για να πάει στη γιαγιά. Στη συνέχεια ο θηριώδης σεκιουριτάς αναλάμβανε να τα κουβαλήσει ως το αυτοκίνητο του προβεβλημένου δημοσιογράφου που άφηνε καμιά βότκα ως φιλοδώρημα. Αυτό δεν ήταν απαραιτήτως κακό. Τα καλάθια έφταναν στο σπίτι του συναδέλφου όπου όλο και κάτι θα περίσσευε για την καθαρίστρια και την κυρία που κρατάει τα παιδιά.

Οταν το χρηματιστήριο άρχισε να πέφτει σαν το παντελόνι του πεινασμένου, οι επιχειρήσεις ανακάλυψαν την κοινωνική προσφορά. Ξαφνικά εξαφανίστηκαν τα καλάθια και τα λευκώματα που μαζεύουν σκόνη αλλά ούτε μία δαχτυλιά. Αντικαταστάθηκαν από κακόγουστες κάρτες που υποτίθεται ότι ζωγράφιζαν παιδάκια με περίεργες ασθένειες τα οποία φιλοξενούνται σε εξίσου περίεργα ιδρύματα. Εννοείται ότι μέσα στις κάρτες έγραφαν κάτι γελοιότητες του τύπου «φέτος ας κάνουμε τη χαρά ευαισθησία, ας κρατήσουμε από το χέρι ένα παιδί.» Ασφαλώς τόσο ο επιχειρηματίας που έστελνε την κάρτα, όσο και ο δημοσιογράφος που την παραλάμβανε δεν είχαν κανένα ενδοιασμό να πουλήσουν το παιδάκι για όργανα. Ομως η γνωριμία με την έννοια της πολιτικής ορθότητας τους υποχρέωνε αμφότερους να τηρούν κάποια προσχήματα. Κάπως έτσι υπάρχουν παιδάκια σε ιδρύματα που κυκλοφορούν με Prada. Ηταν τυχερά και έπεσαν σε σακούλα με τα αποφόρια από παιδιά επιχειρηματιών και γνωστών δημοσιογράφων.

Αυτά τα Χριστούγεννα δεν αποκλείεται να διαβάσετε ότι στο Χαμόγελο του Παιδιού έβγαλαν δίσκο μήπως και συνδράμουν με κανένα ευρώ στο δράμα της ελληνικής βιομηχανίας. Δεν είναι παράλογο. Σε ένα περιβάλλον όπου οι μεγάλες επιχειρήσεις αρνούνται να επωμιστούν το μερίδιο τους στο κοινωνικό κόστος της κρίσης, είναι εξαιρετικά πιθανό να κατατεθούν αγωγές κατά ορφανοτροφείων με αίτημα την επιστροφή παλαιότερων δωρεών. Ουσιαστικά τώρα η κοινωνική ευαισθησία θα αναμετρηθεί με το επιχειρηματικό ένστικτο. Μπορεί να αντισταθεί η κοινωνία; Στοιχειωδώς ναι, μπορεί. Το άκουσα ως πληροφορία, ελπίζω και να υλοποιηθεί: τα συνδικάτα θα δημιουργήσουν site στο οποίο θα δημοσιεύονται στοιχεία των μεγάλων επιχειρήσεων που κάνουν απολύσεις. Μετά ο καταναλωτής μπορεί να κινηθεί κατά συνείδηση. Οι επιχειρήσεις οφείλουν να επιστρέψουν στην κοινωνία κομμάτι από τον πλούτο που συγκέντρωσαν τα τελευταία χρόνια. Αλλιώς, φοβούμαι, η κοινωνία θα το απαιτήσει αυτοβούλως.

Πηγή: www.protagon.gr

Ενισχύστε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Ένα από τα πλέον ανορθολογικά συστήματα που λειτούργησαν και λειτουργούν στη χώρα μας και ειδικά στο λεκανοπέδιο της Αθήνας, είναι αυτό των ΜΜΜ. Η πολυδιάσπαση των φορέων που ασχολούνται με το ίδιο έργο και η αδυναμία συνεννόησης για τον εντελώς αναγκαίο συντονισμό τους, η ανορθολογική τιμολόγηση των παρεχόμενων υπηρεσιών, οι άστοχες αναπτυξιακές επιλογές, η αδυναμία είσπραξης ακόμη και του εισιτηρίου, η επιβάρυνση από επιλογές τρίτων που μειώνουν τις εισπράξεις, η έλλειψη και κυρίως η αδυναμία εφαρμογής ενός στρατηγικού αναπτυξιακού σχεδίου όπου θα ενταχθούν όλα τα ΜΜΜ του λεκανοπεδίου, είναι κάποιες από τις κραυγαλέες και διαχρονικές αδυναμίες ενός τόσο κρίσιμου για τη λειτουργία της πόλης συστήματος.
Σε όλη την Ευρώπη η λογική που διέπει τη λειτουργία των ΜΜΜ είναι ότι αυτά επιδοτούνται από τα κράτη σε ένα ποσοστό της τάξης του 50% επί των συνολικών δαπανών τους και το υπόλοιπο 50% προέρχεται από τις εισπράξεις τους (εισιτήρια και διαφημίσεις, κυρίως). Στο λεκανοπέδιο το ετήσιο κόστος των ΜΜΜ ανέρχεται σε 750 εκ ευρώ περίπου και οι εισπράξεις μόλις φτάνουν τα 180 εκ. ευρώ (δηλαδή λιγότερο από το ¼. Η μεγαλύτερη διαφυγή οφείλεται στον πλημμελή έλεγχο της καταβολής εισιτηρίου, στη μη απόδοση από άλλους φορείς της επιβαλλόμενης συνεισφοράς τους σε θέματα μειωμένου εισιτηρίου (από τα Υπουργεία Άμυνας και Παιδείας, κυρίως), αλλά και στον ανορθολογικό τρόπο λειτουργίας του συστήματος.
Η καθιέρωση ενιαίου εισιτηρίου χαιρετίστηκε από όλους τους φορείς που ασχολούνται με τα θέματα της δημόσιας μετακίνησης, όπως και η προβλεπόμενη ενοποίηση όλων των φορέων που κατακερματισμένου συστήματος μεταφορών του λεκανοπεδίου.
Στη σημερινή κρίση, η ενίσχυση της δημόσιας μετακίνησης είναι αναγκαία όχι μόνον για λόγους κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά και με όρους «επιχειρησιακούς», λόγω της αυξημένης ζήτησης. Τώρα είναι η ευκαιρία να πάρει το ρόλο της η δημόσια συγκοινωνία, αυτόν δηλαδή, που έχει σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη και στις περισσότερες μεγαλουπόλεις του κόσμου.
Προτείνουμε:
- Επανασχεδιασμό της τιμολογιακής πολιτικής με βάση μια λογική χρηματοδότησης του συστήματος που θα τείνει στο 50-50. Αυτό προϋποθέτει εξορθολογισμό της λειτουργίας όλου του συστήματος, γενναία αναδιοργάνωση όλων των μηχανισμών ελέγχου, απόδοση στο σύστημα των αναγκαίων χρηματοδοτήσεων και κυρίως καλές, ασφαλείς, αξιοπρεπείς και γρήγορες μετακινήσεις.
- Συντονισμό όλων των ΜΜΜ, υπό ενιαία διοίκηση, σε ένα σύστημα απόλυτης προτεραιότητας στις μετακινήσεις στο λεκανοπέδιο
- Μείωση της τιμής της κάρτας, ώστε να στραφούν περισσότεροι χρήστες στη μόνιμη χρήση των ΜΜΜ.
- Διατήρηση του ενιαίου εισιτηρίου με αλλαγή μέσου μετακίνησης. Θετικά κίνητρα για τη χρήση ΜΜΜ έναντι του ΙΧ.
- Δημιουργία ενός σχεδίου γρήγορης ανάπτυξης των μέσων σταθερής τροχιάς και ειδικά του τραμ.
- Όχι στην πριμοδότηση της αγοράς ΙΧ αλλά μόνον στην ανανέωση του στόλου με όρους αποκλειστικά περιβαλλοντικούς.
Οι εργαζόμενοι έχουν τη δική τους ευθύνη και συμβολή στην ανάδειξη του κυρίαρχου ρόλου των ΜΜΜ στη λειτουργία μιας σύγχρονης πόλης.
Κάνουμε έκκληση για επιλογή μορφών πάλης που δεν θα ταλαιπωρούν το επιβατικό κοινό, αλλά αλληλέγγυα με αυτό θα πιέσουν την κυβέρνηση για την ενίσχυση του συστήματος της δημόσιας μετακίνησης, στη λογική της αειφορίας και της βιωσιμότητας.

Τομέας Πράσινων Πολιτικών & Οικολογίας
της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Τόσο παλιά, τόσο σύγχρονα...

"Υπάρχει όμως κι άλλη μια αιτία των παράλογων πεποιθήσεων του λαού: η μιζέρια που μοιραία του επιφυλάσσεται από την οικονομική κατάσταση της κοινωνίας ακόμα και στις πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης. Περιορισμένος πνευματικά, ηθικά και υλικά στο μίνιμουμ μιας ανθρώπινης ύπαρξης, εγκλωβισμένος μέσα στη ζωή του όπως ο φυλακισμένος στο κελλί, δίχως ορίζοντες και διέξοδο, και μάλιστα δίχως μέλλον αν πιστέψουμε τους οικονομολόγους, ο λαός θαπρεπε να έχει την ευνουχισμένη ψυχή και το ρυτιδωμένο ένστικτο των αστών για να μην αισθάνεται την ανάγκη να ξεφύγει. Ομως γι' αυτό υπάρχουν τρια μόνο μέσα από τα οποία δυο είναι φανταστικά και ένα πραγματικό. Τα δυο πρώτα είναι το καμπαρέ και η εκκλησία. Το τρίτο είναι η κοινωνική επανάσταση. Η τελευταία αυτή θα είναι ικανή, πολύ περισσότερο από την αντιθεολογική προπαγάνδα των ελεύθερων στοχαστών, να καταστρέψει τα θρησκευτικά πιστεύω και τις διεφθαρμένες συνήθειες του λαού, που είναι πολύ στενώτερα δεμένα μεταξύ τους απ' ότι γενικά πιστεύεται. Αντικαθιστώντας τις απατηλές όσο και κτηνώδεις απολαύσεις της σωματικής και πνευματικής εξαχρείωσης με τις λεπτές όσο και πλούσιες απολαύσεις του ανθρωπισμού του ανεπτυγμένου μέσα στον καθένα και σε όλους, η κοινωνική επανάσταση θα έχει τη δύναμη να κλείσει ταυτόχρονα όλα τα καμπαρέ κι όλες τις εκκλησίες. Μέχρι τότε ο λαός στη πλειοψηφία του θα πιστεύει έστω και αδικαιολόγητα"... Αυτά έγραφε ο Μιχαήλ Μπακούνιν στα 1882 στο "Θεός και Κράτος", ίσως το καλύτερό του βιβλίο. Βλέπετε καμία διαφορά με τη σημερινή υπερκαταναλωτική κοινωνία που έχει εναποθέσει τις όποιες ελπίδες της στον τζόγο και τον... θεό; Γιατί εγώ δεν βλέπω...

Ολοι τη Δευτέρα αγοράζουμε την ΕΠΟΧΗ...

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στα ΜΜΕ εξάγγειλαν 48ωρη απεργία για την Παρασκευή 17 και το Σάββατο 18 Δεκεμβρίου διεκδικώντας προστασία της απασχόλησης και του εισοδήματος τους.

Η «Εποχή» σεβόμενη πλήρως και στηρίζοντας τον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΕ αποφάσισε να μην κάνει ντρίπλες προκειμένου να κυκλοφορήσει σήμερα Παρασκευή.

Η Συντακτική Επιτροπή της «Εποχής» ταλαντεύθηκε στο να μην εκδοθεί καθόλου ή να κυκλοφορήσει τη Δευτέρα. Αν και γνωρίζουμε ότι θα έχει μεγάλη οικονομική επίπτωση που θα επιβαρύνει ακόμα περισσότερο τη ήδη άσχημη οικονομική κατάσταση της, σεβόμενη τους αναγνώστες και τους συνεργάτες της αποφάσισε να κυκλοφορήσει τη Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου.

Οι αναγνώστες της «Εποχής ας στηρίξουν την εφημερίδα μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καθώς και άλλες εφημερίδες, όπως τον «Δρόμο της Αριστεράς», που με τη στάση τους σέβονται και στηρίζουν τον αγώνα των εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Πανεργατική Απεργία Τετάρτη 15 Δεκέμβρη

Να κάνουμε την οργή μαζικό κίνημα ανατροπής! Στις 15 Δεκέμβρη απεργούμε όλοι!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, Μουσείο-Πολυτεχνείο 10.30 π.μ.

Γράμμα σε Έλληνα επιχειρηματία

Του Οδυσσέα Ιωάννου

Μία από τις παιδικές μου φοβίες, είναι ο ήχος ενός κεφαλιού όταν κατρακυλάει στις σκάλες… Κάποια ταινία θα είχα δει και πέρασε στο υποσυνείδητό μου και κάθε φορά που έπεφτα επάνω στην Σαλώμη και την μάνα της, να ζητάνε το κεφάλι του Βαπτιστή, μου πάγωνε το αίμα. Δεν ξέρω από πού είναι ο ήχος που ακούω τώρα. Από ποιούς. Από εκείνους που υπογράφουν τα χαρτιά, από εσάς που τους πιέζετε να υπογράψουν ή από εκείνους που τους επιδίδονται τα… συστημένα.

Με τι ταχύτητα τρέχει το αίμα στις φλέβες των υπουργών που έχουν υπογράψει τις τελευταίες μέρες αυτά τα χαρτιά; Έχουν καταλάβει τι κάνουν; Παίρνουν κάποια αγωγή για να αποστασιοποιηθούν –δεν είναι ντροπή τα φάρμακα- ή το κάνουν εν ψυχρώ; Πού να ξέρεις κι εσύ…

Αγαπητοί τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες, έχετε ανοίξει κανένα βιβλίο στη ζωή σας που να μιλάει για τα ανθρώπινα ή έστω ιστορικό; Ονειρεύεστε έναν κόσμο που τα παιδιά σας θα ζούνε στο εξωτερικό ή στην χώρα τους αλλά μονίμως φρουρούμενα για να προφυλαχτούν από την επαφή με τις στρατιές της απελπισίας και της απόγνωσης; Πιστεύετε πραγματικά πως τώρα είναι η ευκαιρία σας να ταπεινώσετε, να συνθλίψετε, να θησαυρίσετε; Τι σόι νίκη είναι αυτή; Εσείς πού σκέφτεστε να ζήσετε; Σε στοές; Σε συνοικίες με τείχη; Θα φέρετε και κροκόδειλους για τις τάφρους; Και πού είναι το περίφημο επιχειρηματικό σας δαιμόνιο και η δημιουργικότητά σας με τα οποία μας έχετε ζαλίσει το μαλακό υπογάστριο τόσα χρόνια; Η μόνη λύση που έχετε να προτείνετε ως φωστήρες του financial είναι η απόλυση, η μείωση του μισθού, η καρατόμηση του ανθρώπινου δυναμικού; Σπουδάζεται αυτό; Αυτήν την λύση θα πρότεινε και ο οδηγός σας!

Δεν είναι μόνο το κράτος ανεπαρκές. Δεν είναι μόνο το πολιτικό προσωπικό. Δεν είμαστε μόνο εμείς. Είστε κι εσείς που έχετε ταυτίσει το «επιχειρείν» μόνο με το «κερδοσκοπείν». Αφιλοσόφητοι, ανίκανοι στην παραγωγή ιδεών, μικροί και μοιραίοι που θέλετε να λέγεστε επιχειρηματίες –καθόλου επιλήψιμος ο χαρακτηρισμός- αλλά στην ουσία είστε ανθρωπάκια που σας έκατσαν δυο τρεις καλές από τύχη και φτιαχτήκατε. Όχι για την κοινωνία, μόνο για την πάρτη σας. Δυστυχώς, αυτό αποδεικνύεται. Αλλά η τύχη τελειώνει, και τώρα που χρειάζεται ικανότητα και δημιουργία εκ του μηδενός –εσείς που χρόνια διατείνεστε πως ξέρετε να κάνετε το μηδέν, ένα- έχετε κολλήσει στην ίδια λάσπη με μας και ζητάτε τα ρούχα μας για να σκουπίσετε τα κοστούμια σας. Πιστεύετε για τους εαυτούς σας πως είστε τα επίλεκτα και ικανότερα μέλη της κοινωνίας μας. Οκ, ας πούμε πως το δέχομαι. Αποδείξτε το, κατεβάζοντας καμία ιδέα πέρα από τις απολύσεις. Αποδείξτε το ή βουλώστε το!

Πηγή: www.protagon.gr

Οι δυσκοίλιοι..

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Έκαναν σκληρές διαπραγματεύσεις με τους ξένους και νικήσανε, μας λένε. Η χώρα θα σωθεί από το φαλιμέντο και πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι άλλα 5 χρόνια, λόγω επιμήκυνσης. Εκεί που τελειώνει το τούνελ, όσοι ζήσουμε θα δούμε μία άσπρη μέρα. Η Ευρώπη περνάει φοβερή οικονομικό-πιστωτική κρίση και εμείς ανήκουμε στην Ευρώπη! Το Δ.Ν.Τ. μας ετοιμάζει εξοντωτικές εργασιακές αλλαγές δίνοντας όλα τα κλειδιά στους έχοντες. Τα λεφτά που υπήρχαν, στο μυαλό του πρωθυπουργού μας, εξαφανίστηκαν επειδή υπολόγιζε τα χρωστούμενα και τα αγύριστα των διάφορων επιχειρήσεων και φυσικά και των κρατικών οφειλών. Ποιοί είναι οι βολεμένοι που θα πληρώσουν κύριε Παπανδρέου; Τώρα, στο πάρα πέντε θα περάσουνε, με την διαδικασία του επείγοντος, ένα πολυνομοσχέδιο όπου εξαφανίζονται δικαιώματα δεκαετιών μπας και ταιριάξουμε στα πρότυπα της τρόικας. Πολυνομοσχέδιο που περιέχει διατάξεις από την αύξηση των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ) μέχρι τη διάλυση των δημόσιων επιχειρήσεων και τη δυνατότητα μείωσης των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.

Ακούμε ψέματα από κυβερνητικά χείλη από το πρωί μέχρι το βράδυ. Βλέπουμε τις ίδιες σφιχτές φάτσες στα κανάλια μας. Τρέχουν από ένα γραφείο στο άλλο και από ένα κανάλι στο άλλο μπας και φάμε το παραμύθι: ότι παλεύουν για μας. Χαμόγελα παγωμένα και ξύλινη γλώσσα. Δήθεν κατανοούν ότι έγιναν λάθη (από άλλους φυσικά αυτοί δεν ήταν εδώ και δεν ξέρουν για το φόνο) και προσπαθούν να βγάλουν την χώρα από την αδιέξοδο .Υποδεικνύουν ευαισθησία απέναντι στο λαό αλλά τον γονατίζουν με την υπερτιμημένη καθημερινότητα. Επειδή κλέψανε και είπαν αναλήθειες μας αναγκάζουν να κάνουμε το σκ.. μας παξιμάδι !

Οι κακές διατροφικές συνήθειες, η καθιστική ζωή, η πολύωρη εργασία, το στρες αλλά και η αλλαγή περιβάλλοντος έχουν αρνητικές επιπτώσεις στον οργανισμό και συχνά οδηγούν στην εμφάνιση της δυσκοιλιότητας. Τους δυσκοίλιους που μας κυβερνούνε τόσα χρόνια ποιος τους ελέγχει; Ποιος γιατρός τους κουράρει; Ποίος θα τους συστήσει υγιεινή ζωή με κυρίως αλλαγή δίαιτας και περιβάλλοντος; Ισχυρίζονται ότι ο λαός συμφωνεί! Αν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα για τι ξεσηκώθηκε όλη η χώρα; Δεν υπάρχει σπίτι χωρίς άνεργο! Αντί για το πνεύμα των Χριστουγέννων, την αγάπη και την στοργή των συνανθρώπων σας θα ζήσουμε ένα θερμό χειμώνα με συνεχείς απεργίες .Όλα τα συνδικάτα, με αφορμή το εργασιακό, αλλά κυρίως τις περικοπές στις ΔΕΚΟ, το κλείσιμο δημόσιων επιχειρήσεων, τις «αναδιαρθρώσεις» στις συγκοινωνίες και την επέκταση των μέτρων και στις ιδιωτικές τράπεζες θα ενωθούνε για να βγούνε στους δρόμους! Αλίμονο σας κύριοι δυσκοίλιοι! μην υποτιμάτε την συσσωρευμένη αγανάκτηση τόσων διαφορετικών επαγγελματικών κλάδων. Σαν πληρωμένοι συνδικαλιστές, που είσαστε, να μη μας πλησιάσετε στις διαδηλώσεις σαν δήθεν συναγωνιστές!

Προσοχή κύριοι δυσκοίλιοι H χρόνια κατάσταση έχει σαν αποτέλεσμα (απώτερη επιπλοκή) την εμφάνιση των αιμορροΐδων. Ζοχάδες λαϊκιστή! Θα γίνεται νευρικοί, ράθυμοι και κακότροποι. Θα απορρίψετε, λόγω πόνου στο συγκεκριμένο σημείο, την καθιστική εργασία και θα αποφεύγεται τις καρέκλες που λατρεύατε τόσα χρόνια. Ίσως βγείτε στους δρόμους για να αντικρίσετε από κοντά τα χάλια στα οποία μας φέρατε!

Απεργία διαρκείας στον ΔΟΛ. Τολμάει η ΕΣΗΕΑ;

Για μια ακόμη φορά ο κύριος Ψυχάρης δοκιμάζει τις αντοχές της έτσι κι αλλιώς αναξιόπιστης ΕΣΗΕΑ. Οι εργαζόμενοι στο Βήμα εργάστηκαν μέχρι τη Πέμπτη το βράδυ και τη Παρασκευή (10/12) ανακοίνωσε την απόλυση 21 εργαζομένων από την εφημερίδα. Το σκεπτικό του είναι απλό. Τη Κυριακή θα βγει κανονικά το Βήμα (θα πουλήσει και πολλά με τα DVD που έχει...), την ερχόμενη Κυριακή λόγω της απεργίας δεν θα βγει καμία κυριακάτικη, μετά είναι Χριστούγεννα. Ολα θα έχουν ξεχαστεί. Θα αρχίσει το 2011 και κανένας δεν θα θυμάται ότι υπήρχαν... εργαζόμενοι δημοσιογράφοι στο Βήμα. Τυχαία όλα αυτά; Δε νομίζω!
Ομως έστω και την ύστατη στιγμή η ΕΣΗΕΑ μπορεί αν σωσεί κάτι από την αξιοπιστία της. Μπορεί να δώσει ένα καλό (και "ακριβό"...) μάθημα στον κύριο Ψυχάρη! Με μια κίνησή της. Τη Δευτέρα το ΔΣ προτείνει στο διασωματειακό να ανασταλούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις Παρασκευή 17 & Σάββατο 18/12 σε όλες τις εφημερίδες εκτός από το Βήμα. Παράλληλα για συμπαράσταση ανακοινώνει 48άωρη απεργία στα ΝΕΑ, Πέμπτη 16/12 & Παρασκευή 17/12. Ετσι δεν θα κυκλοφορήσει ούτε το Σαββατιάτικο φύλλο των Νέων. Με αυτή τη κίνηση ο κύριος Ψυχάρης θα δει την εφημερίδα του να μην κυκλοφορεί την προτελευταία Κυριακή των Χριστουγέννων, αλλά οι υπόλοιπες (ανταγωνιστικές...) θα κυκλοφορήσουν κανονικά. Πιστευω όλοι να καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό για το... ταμείο του ΔΟΛ. Γιατί όποιος δεν καταλαβαίνει ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το... μπαγιόκο (κοινώς τα ευρώ) και ότι μόνο χάνοντας χρήματα μπορούν να οπισθοχωρήσουν, μάλλον θα πρέπει να ζει σ' άλλο πλανήτη...
Το αίτημά μας θα είναι ένα: Καμία απόλυση - Απορρόφηση των εργαζομένων του καθημερινού Βήματος στον ΔΟΛ. Απλά πράγματα. Οσο δεν ανακαλούνται οι απολύσεις, το κυριακάτικο Βήμα δεν θα κυκλοφορεί...
Μπορεί το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ να συγκρουστεί ευθέως με τον κύριο Ψυχάρη; Μπορεί τουλάχιστον να αγωνιστεί προκειμένου να ανακληθούν οι απολύσεις;

Υ.Γ. Πιστευώ ότι αυτή θα πρέπει να είναι πλέον η συνδικαλιστική μας τακτική. "Στοχευμένες" απεργίες (ακόμα και διαρκείας) σε όσους εργοδότες συμπεριφέρονται... πειρατικά... Γιατί μόνο όταν "πονέσουν" στη τσέπη, μόνο όταν θα δουν τους ανταγωνιστές τους να κυκλοφορούν (ή να εκπέμπουν....) κανονικά, θα σκεφτούν ότι οι εργαζόμενοι δεν είναι αναλώσιμο είδος... 24άωρες απεργίες "ντουφεκιές" δεν έχουν κανένα νόημα πλέον...

Αυτή την Κυριακή (ούτε καμία άλλη...) δεν αγοράζουμε το ΒΗΜΑ

Αυτή την Κυριακή το ΒΗΜΑ που κυκλοφορεί διαφέρει. 20 εργαζόμενοι, αφού συντέλεσαν στην έκδοση του ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΝ!

Οι λόγοι και το παιχνίδι γνωστά. Μετά από το μεγάλο φαγοπότι χρόνων με το "πάρε δώσε" ΜΜΕ-Κυβερνήσεων, τώρα στέλνουν τον λογαριασμό στους εργαζόμενους.

Οι εργαζόμενοι του ΔΟΛ χρειάζονται την αλληλεγγύη μας.

Μπορούμε να σταθούμε στο πλάι τους. Αυτή την Κυριακή δεν αγοράζουμε το ΒΗΜΑ και ενημερώνουμε με mail και SMS φίλους και γνωστούς να μην το πάρουν κι αυτοί. Μια απλή κίνηση αλληλεγγύης και καταδίκης της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

Διαβάστε:

• Απόφαση - Ψήφισμα της γενικής συνέλευσης εργαζομένω του Βήματος, 10/12/2010
• Γιατί πρέπει να νοιαστούμε.
  

Η πρώτη ανάγνωση

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Τον Δεκέμβρη τον βάφτισαν κίνημα όλοι αυτοί, κόμματα και μέσα ενημέρωσης, που ήθελαν ή να προβάλουν πάνω του τα δικά τους ελλείμματα ή να τον κοντύνουν δια της νομιμοποιήσεως. Τώρα που μεσολάβησαν δύο χρόνια καταλαβαίνουμε όλοι ευκρινέστερα αυτό που και τότε φαινόταν με ψύχραιμο μάτι. Ότι επρόκειτο για μια στιγμιαία έκρηξη των παιδιών που ταυτίστηκαν με τον συμμαθητή τους που δολοφονήθηκε, που ένοιωσαν τα ίδια ευάλωτα στην κρατική καταστολή, που ενσωμάτωσαν στην εξέγερσή τους την συσσωρευμένη απογοήτευση και οργή για τον κόσμο των μεγάλων. Δεν μιλάω εδώ για τους συνήθεις πρόθυμους να πλαισιώσουν και να παραχαράξουν κάθε μαζικό γεγονός. Μιλάω για τον κύριο όγκο της εξέγερσης που ήταν συγκλονισμένα παιδιά.

Τα κινήματα έχουν μνήμη και συνέχεια, οι εξεγέρσεις επετείους. Τα κινήματα έχουν συμπαγή κεντρική ιδέα, σαφές αίτημα, συνεκτικό σκοπό. Οι εξεγέρσεις έχουν αυθορμητισμό, θυμικό, συναίσθημα. Κυρίως έχουν άρνηση ενώ τα κινήματα έχουν στόχευση.

Όταν μεγεθύνεις κάτι στην ουσία το αποστεώνεις από αυτό που είναι. Και στην περίπτωσή μας αυτό είναι σημαντικό. Εκεί που έπρεπε να ακούσουμε προσεκτικά ό,τι έχουν να μας πουν τα παιδιά, τις αγωνίες, τα όνειρα, τους θυμούς και τους φόβους τους δηλαδή, τους δίνουμε τον ρόλο του διαμορφωτή της εναλλακτικής πολιτικής πρότασης με τον ίδιο τρόπο που τους καλούμε στη Βουλή Των Εφήβων για να τους φορέσουμε έναν κορσέ που δεν είναι δικός τους, με αποτέλεσμα συνήθως να αναμασούν μικρομέγαλα κλισέ. Διότι τα παιδιά βρίσκονται στην πρώτη ανάγνωση του κόσμου και θα τον ξαναδιαβάσουν πολλές φορές μέχρι να σιγουρευτούν και τα ίδια. Ας πούμε επιτέλους αυτήν την αλήθεια, ας τα αντικρύσουμε με αγάπη, όχι με δέος.

Η κολακεία των νέων είναι παλιά ιστορία του δημοσίου λόγου. Και ο πιο ασφαλής τρόπος αφοπλισμού τους.

Πηγή: www.protagon.gr

Αριστερά, τα αίτια της καταστροφής

Με αφορμή το ακόλουθο άρθρο της Ροσάνα Ροσάντα, μια μεγάλη συζήτηση (ίσως όμως όχι τόσο μεγάλη όσο θα έπρεπε) έχει αναπτυχθεί στους κόλπους της ιταλικής αριστεράς. Διατυπώνονται απόψεις που αντικρούουν τη θεωρία της Ροσάντα περί «ανθρωπολογικής επανάστασης», θεωρώντας ότι υπ’ αυτή την έννοια υπάρχει μια υποτιθέμενη «ανθρωπολογική υπεροχή της αριστεράς», μια νέα εκδοχή του καλού και του κακού. Ένας μάλιστα αναγνώστης της εφημερίδας, σε επιστολή του ισχυρίζεται ότι πάντα η αριστερά είχε αυτή τη θέση και θυμίζει τον Τολιάτι, που κάποτε, γκρινιάζοντας για την ήττα της αριστεράς, μίλησε για Ιταλούς της πίτσας και του μαντολίνου. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Ροσάντα μιλάει στραμμένη προς το παρελθόν, ενώ το να αναλύει κανείς τη σύγχρονη ιστορία μπορεί να είναι μια ενδιαφέρουσα ασχολία για να περνάει τον καιρό του, μα η πολιτική γίνεται για να σχεδιάσουμε το μέλλον. Η συζήτηση αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και για τη δική μας αριστερά, μιας που υπάρχουν πολλά κοινά σημεία με την ιταλική (ας ελπίσουμε όχι τόσο πολλά ώστε να έχουμε τη δική της κατάληξη) και ίσως τα λάθη της να μας διδάξουν…

Τ.Τ

Η διάγνωση της κατάστασης της πολιτικής στην Ιταλία είναι απλή: οι μισοί πολίτες απείχαν από τις εκλογές, και μάλιστα, στη δεύτερη ψηφοφορία (στις νομαρχιακές) και στο δημοψήφισμα απείχαν ακόμη περισσότερο. Η εικόνα είναι παρόμοια σε όλη την Ευρώπη. Οι σοσιαλιστές έχασαν παντού, η ευρωβουλή είναι ευρέως κεντροδεξιά. Η ριζοσπαστική αριστερά είναι πιο αδύναμη από όσο προβλέπαμε, η ιταλική εξαφανίστηκε από τη σκηνή. Στην Ιταλία απουσιάζει μια σοσιαλδημοκρατία, που έχει εξασθενήσει αλλού. Επομένως, ξεπροβάλλει ή δυναμώνει η ακροδεξιά. Το σήμα είναι αντίθετο απ’ αυτό που ήρθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί στην Ευρώπη δεν έγινε καθόλου αντιληπτό.
Στην Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι δεν υπερβαίνει, όπως έλπιζε, το 35% και είναι λιγότερο δυνατός από όσο ήταν πριν από ένα χρόνο. Η Λέγκα φθάνει στο 10, είναι αχώριστοι. Ο Φίνι παίζει ένα δικό του παιχνίδι. Αν αυτό οδηγήσει σε μια κυβερνητική κρίση, θα παραχθεί από την πλειοψηφία και εκείνη θα τη διαχειριστεί (και θα τη στηρίξει το Βατικανό, μέσω του Καζίνι). Η μειοψηφία είναι διχασμένη, ανάμεσα σε ένα Δημοκρατικό Κόμμα που μειώνεται, είναι χωρισμένο και βρίσκεται σε σύγχυση, και ανάμεσα σε μια κατακερματισμένη ριζοσπαστική αριστερά. Ούτε οι Πράσινοι δεν φαίνεται να είναι έξω από την κρίση, παρόλο που ο Ομπάμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και πολλοί στην Ευρώπη βλέπουν την οικολογία ως μια απαραίτητη επένδυση και ως μια αξία- καταφύγιο. Η δικομματική επιλογή που ήταν κοινή για τον Μπερλουσκόνι και τον Βελτρόνι κατέρρευσε.
Αν συμφωνούμε πάνω σ’ αυτή την εικόνα σύνθεσης, μένει να δούμε αν συμμεριζόμαστε το γιατί αυτού του αποτελέσματος.

Οι αιτίες

Κατά τη γνώμη μου, όσον αφορά την Ιταλία, αυτό πρέπει να το αναζητήσουμε μακριά, στην περίοδο της γενιάς μου, που εξάλλου δεν είναι κάτι περισσότερο από μια ιστορική στιγμή. Πράγματι, η σημερινή καταστροφή φαίνεται πολύ πιο μεγάλη επειδή η αριστερά της μεταπολεμικής περιόδου ήταν πιο δυνατή από αλλού. Δεν ήταν ποτέ πλειοψηφία, όπως παρατήρησε ο Νορμπέρτο Μπόμπιο, αλλά αυτό συνέβαινε επειδή εκπροσωπούνταν, σε μια χώρα που έμεινε έξω από τη χοάνη ιδεών της δεκαετίας του είκοσι και του τριάντα στην Ευρώπη, από κομμουνιστές και σοσιαλιστές και από ένα ισχυρό συνδικάτο, που συνέθλιψαν, μεταξύ αυτών και των Χριστιανικής Δημοκρατίας, μια σημαντική τρίτη δύναμη (τη Δικαιοσύνη και Ελευθερία).
Αυτή η μορφή που πήρε η αριστερά από την εποχή της Αντίστασης μέχρι το 1956 είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες της δύσης. Οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές, ελεύθεροι από τις αντιδικίες της δεκαετίας του τριάντα που καλύφθηκαν από τον φασισμό, είναι ακόμη ενωμένοι και οι κομμουνιστές φαίνονται σε όλους, εκτός από τη Χριστιανοδημοκρατία και το «αμερικάνικο κόμμα», αρκετά αποδεσμευμένοι από την ΕΣΣΔ (που εξάλλου κι εκείνη προσλαμβανόταν όχι ως ένας επικείμενος κίνδυνος). Έτσι, μετά το 1956 και το χωρισμό από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ι.Κ.Κ. θα ξεπεράσει βαθμιαία σε ποσότητα και ποιότητα ακρόασης το ήδη δυνατότερο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, κάνοντας δική του μια ευρεία ζώνη της κοινής γνώμης. Είναι δύσκολο να χωρίσουμε απ’ αυτό τη θεμελίωση του ρεπουμπλικανικού, συνταγματικού, αντιφασιστικού κοινού αισθήματος. Κι αυτό, επιπλέον, ήταν χρωματισμένο με μια χροιά ταξικής αντίληψης (που ήταν ζωηρότατη στην Αντίσταση και στη Δικαιοσύνη και Ελευθερία και μετά στον καθολικισμό του Ντοσέτι και στο ρεύμα της βάσης της Χριστιανικής Δημοκρατίας).

Οι δεκαετίες του ΄60 και του ΄70

Η εικόνα αλλάζει στις δεκαετίες εξήντα- εβδομήντα, σε αντιστοιχία με τον μεγάλο εκσυγχρονισμό της χώρας ως προς την κοινωνική, παραγωγική και πολιτιστική σύνθεσή της. Το Σοσιαλιστικό κόμμα άλλαξε μέτωπο, στο Ι.Κ.Κ. ανοίγει μια αντιπαράθεση, το συνδικάτο μεγαλώνει και αλλάζει τη βασική του δομή, μια περιοχή της ριζοσπαστικής αριστεράς αρχίζει να εμφανίζεται χωριστά από τους κομμουνιστές, που όμως αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα.
Το βραχυκύκλωμα οφείλεται στο κίνημα του 1968. Αντίθετα από την υπόλοιπη Ευρώπη, δημιουργείται -ενώ υπάρχει- ένα μεγάλο κομμουνιστικό κόμμα, στο οποίο το κίνημα δεν επιτίθεται κατά μέτωπο, αλλά το οδηγεί στο τέλος της ηγεμονίας του.
Το 1968 έχει στην Ιταλία συνέπειες που θα κρατήσουν μια δεκαετία. Άλλαξε πολλές παραμέτρους της κουλτούρας, παρήγε την έντονη πολιτικοποίηση των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων –διαφορετική από εκείνη του κομμουνιστικού κινήματος- οδήγησε σε έναν ευρεία δραστηριότητα συλλόγων βάσης και επαγγελματικών σωματείων που οι πολίτες τη βίωσαν σαν αντικουλτούρα και αντιεξουσία. Είναι ένας δεύτερος και ταραχώδης εκσυγχρονισμός της χώρας που τοποθετείται στα αριστερά του Ι.Κ.Κ. αλλά δεν περιορίζει τη δύναμή του σε επίπεδο μαζικής επιρροής, το αντίθετο. Οι κομμουνιστές θα φτάσουν στο ένα τρίτο των ψήφων, το συνδικάτο είναι ισχυρό, η διανόηση είναι όσο ποτέ πολιτικοποιημένη και διαδομένη. Το «κίνημα» κριτικάρει το Ι.Κ.Κ. και το συνδικάτο Cgil, αλλά αυξάνει τα μέλη του συνδικάτου (εκείνου που άλλαξε περισσότερο) και την ψήφο στο Ι.Κ.Κ.: οι εκλογές του 1975 δίνουν στην αριστερά όλες τις μεγάλες πόλεις.
Αυτή η τάση δεν φαίνεται να βλάπτεται από τον ιστορικό συμβιβασμό (1973), που δεν γίνεται πολύ αντιληπτός σε επίπεδο κοινής γνώμης. Είναι σαν να αποκαλύπτεται το πραγματικό νόημά του μόνο από την αποχή των κομμουνιστών το 1976 απέναντι στην κυβέρνηση Αντρεότι. Εκείνο το καλοκαίρι είναι που τσακίζεται κάθε ελπίδα των μειοψηφιών του κινήματος, το ίδιο το κίνημα διασπάται και ένα μικρό μέρος απ’ αυτό (δεν χρειάζονται πολλοί για να πυροβολούν) πάει προς τα όπλα (δολοφονία Κόκο στη Γένοβα).
Παρόλα αυτά οι ψηφοφόροι θα στηρίξουν όλο και περισσότερο το Ι.Κ.Κ. μέχρι το θάνατο του Μπερλινγκουέρ: ο οποίος πραγματοποιεί, τα τελευταία χρόνια και απομονωμένος από την υπόλοιπη ηγεσία, μια αριστερή στροφή. Αργοπορημένη. Σε παγκόσμιο επίπεδο το 1968 δεν διέφυγε από τις άρχουσες τάξεις, που επανοπλίζονται. Το Ι.Κ.Κ. δεν κατανόησε το νόημα της κατάργησης του gold standard, ούτε αυτό της ενεργειακής κρίσης του 1974 και ακόμη λιγότερο τις δομικές αλλαγές του κεφαλαίου και των τεχνολογιών που υλοποιούνται και την επανασύνθεση των στρατηγικών που συνεπάγονται (την Trilateral).
Ούτε κατάλαβε πραγματικά τα υποκείμενα που μάχονται ενάντιά του. Δεν αντιλαμβάνεται καν, εκτός από ένα σύντομο σκίρτημα που αφορά τις γυναίκες, την παθητική επανάσταση που πραγματοποιείται από την αρχή μεταξύ των γενεών, στις οικογενειακές σχέσεις και στις σχέσεις εξουσίας. Δεν καταλαβαίνει το βεληνεκές των ιδεών του αντικαταναλωτισμού του κινήματος.
Του είναι εντελώς ξένο το ιταλικό 1977, αντιδρά σε μεγάλο βαθμό στις αλλαγές της εργασίας αλλά με λάθος προβλέψεις, όπως δεν είχε καταλάβει νωρίτερα τη διαμόρφωση του εξτρεμισμού, των Ερυθρών Ταξιαρχιών και της Πρώτης Γραμμής, στις οποίες δεν βλέπει παρά τον κίνδυνο που συνιστούν για τη διαπίστευσή του ως κυβερνητική δύναμη. Ο Μπερλινγκουέρ εφαρμόζει σκληρά την πολιτική έκτακτης ανάγκης ακολουθώντας τον Μόρο, που είναι κι εκείνος αβέβαιος και απομονωμένος μέσα στη Χριστιανική Δημοκρατία.
Στη δεκαετία του ογδόντα πραγματοποιήθηκε το τεχνολογικό άλμα, ιδιαίτερα στην πληροφόρηση και στα επακόλουθά του που αφορούν την κίνηση των κεφαλαίων και τη χρηματιστικοποίηση, μα οι κομμουνιστές αντιλαμβάνονται μόνο υπό όρους αντισοβιετικής πολιτικής την παλινόρθωση της Θάτσερ και του Ρέιγκαν, υποτιμώντας τη στασιμότητα της ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ, δεν καταλαβαίνουν την προσπάθεια του Αντρόποφ, διστάζουν στο ζήτημα της Σολιντάρνος στην Πολωνία, όπως δίστασαν στο ζήτημα της Πράγας. Η θέση του Μπερλινγκουέρ για το «τέλος της προωθητικής δύναμης» του 1917 έρχεται όταν η αποσύνθεση του ΚΚΣΕ είναι πια προχωρημένη και όλες οι σχέσεις με τους ακόμη αριστερούς αντιφρονούντες των ανατολικών χωρών έχουν εκλείψει. Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι την εποχή του Γκορμπατσόφ.
Με τον Κράξι και στη συνέχεια με το θάνατο του Μπερλινγκουέρ η κρίση του Ι.Κ.Κ. προχώρησε πάρα πολύ, αν και όχι υπό εκλογική έννοια. Αρχίζει τότε και η κρίση της Cgil. Το τέλος της πρώτης Δημοκρατίας είναι πάνω απ’ όλα το δικό τους τέλος.

Η δεκαετία του ΄80

Στη δεκαετία του ογδόντα το κίνημα του ‘68 τελειώνει οριστικά, χτυπημένο μαζί με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, με τις οποίες όμως δεν είχε καμία σχέση, γιατί ο ριζοσπαστισμός και ο εξτρεμισμός είναι ένα ζήτημα, το να περάσεις στα όπλα ένα άλλο. Διαμορφώνεται και δομείται, ξανά, μόνο το κομμάτι της δεύτερης φάσης του φεμινισμού.
Το 1989 η κρίση του Ι.Κ.Κ. απλά ολοκληρώνεται, η «στροφή» οδηγεί σε ένα άλλο κόμμα, από ιδεολογικής και οργανωτικής άποψης, και γίνεται χωρίς να εξεγερθεί η βάση. Η Επανίδρυση γεννιέται σαν μια επιστροφή στο χθες και θα παραδέρνει χωρίς γαλήνη αναζητώντας τον τρόπο με τον οποίο θα αποτελέσει το κλειδί για το αύριο. Το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς και η Κομμουνιστική Επανίδρυση δεν θα κάνουν ένα ιστορικό απολογισμό, ούτε του κομμουνισμού ούτε του ίδιου του ρόλου τους στην Ιταλία. Ολόκληρος ο χώρος που ανήκε στην αριστερά βυθίζεται στην απογοήτευση και στην αποδυνάμωση, ενώ καταποντίζονται οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές.
Απότομα κομματιάζεται αυτό που για είκοσι χρόνια φαινόταν ως κοινό αίσθημα, η άρνηση του «συστήματος». Η αριστερά περιορίζεται σε μικρές ομάδες, κάποιες αποδυναμώνονται περαιτέρω, δεν θα καταφέρουν ούτε θα θελήσουν πια να ενωθούν. Από τότε μια μόνιμη ασυνέχεια παράγει θραύσματα συνεπούς κινήματος που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Το σκίρτημα του τεράστιου κινήματος για την ειρήνη και στη συνέχεια του συνδικάτου στον ρωμαϊκό ιππόδρομο Τσίρκο Μάσιμο δεν θα δημιουργήσουν μια σταθερή ανάκαμψη, κι αυτό οφείλεται επίσης στην αίσθηση ανημποριάς που είναι η απόρροια του μηδενικού αποτελέσματος.

Αντιλήψεις του ’68 ανατρέπονται

Το ’89 το διαχειρίζεται ολόκληρο η ανάκαμψη του κεφαλαίου, στην προ-κεϊνσιανή μορφή του. Η ιδεολογία των Φουκουγιάμα και Χάτσινσον –αποτυχία για πάντα του σοσιαλισμού και αναπόφευκτη σύγκρουση πολιτισμών- πλήττει σε βάθος την ιστορική αριστερά, που την βασανίζουν οι αποτυχίες των σοσιαλιστικών ρεαλισμών, δεν τους αντιμετωπίζει και παραδίνεται. Οι σοσιαλδημοκρατίες αλλού και οι πρώην κομμουνιστές στην Ιταλία εφαρμόζουν με ζήλο και μετάνοια τις φιλελεύθερες πολιτικές.
Μα και η διαδεδομένη κουλτούρα της ριζοσπαστικής αριστεράς με δυσκολία επιπλέει. Πολλές αντιλήψεις του ’68 ανατρέπονται μέσα στη μνησικακία απέναντι σ’ αυτό που το εργατικό κίνημα, το πρώην τιμημένο, δεν κατανόησε: θυσίασε τον άνθρωπο για τη συλλογικότητα, το άτομο για το κόμμα, τη σύγκρουση των φύλων για τον «οικονομισμό», τη γη για την καταστροφική ανάπτυξη. Υποτίμησε το μέγεθος του ιερού, της εθνότητας, των κύκλων. Εξύμνησε τη λογική ενάντια στη συγκίνηση, τη δύση ενάντια στις διαφορετικότητες, το μέλλον σε σχέση με το παρόν. Το μεταμοντέρνο του έδωσε ένα χεράκι. Αυτή είναι η κύρια τάση. Παραμένουν, αλλά πολύ μειοψηφικά, κάποια κινήματα. Η στροφή προς την οικολογία είναι το πιο δυνατό κίνημα.
Η κατάντια της πολιτικής που στράφηκε προς τη διαφθορά και στη χαμέρπεια, η ανάδυση του Μπερλουσκόνι, δεν βρίσκουν εμπόδια. Ο πρώην κομμουνιστικός και σοσιαλιστικός χώρος δεν προσπαθεί καν να πετύχει μια αναδίπλωση προς τη σοσιαλδημοκρατία. Η αποπολιτικοποίηση ακολουθεί την απογοήτευση. Ζούμε το σήμερα γιατί η μνήμη του παρελθόντος είναι καταραμένη και δεν ξέρουμε τι θέλουμε από το μέλλον. Αβεβαιότητα, μνησικακία, φόβος. Προστατευτισμός αυτών που ακόμη απασχολούνται μπροστά σε μια κρίση που δεν κατανοούν. Ποτέ, για να παραφράσω τον Γκουιτσαρντίνι (ΣτΜ Ιταλός πολιτικός στοχαστής [1483-1540] που ισχυριζόταν ότι οι άνθρωποι είναι κακοί και κάνουν το καλό μόνο με εξαναγκασμό), οι Ιταλοί δεν ήταν τόσο δυστυχισμένοι και τόσο κακοί.

Τα αδιανόητα του ’68

Αν η λέξη «αριστερά» είχε κάποιο νόημα στον 19ο και στον 20ο αιώνα, αυτό ήταν ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, στο πλαίσιο της κληρονομιάς της γαλλικής επανάστασης. Η πρώτη με την ιδέα της δημοκρατίας, η δεύτερη από τον Μαρξ, η τρίτη (με διαφορετικό νόημα απ’ αυτό που είχε το 1789) ως αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Αυτές οι ιδέες θα διατρέξουν όλο τον 20ο αιώνα, ανάμεσα στις τραγωδίες.
Η αποποίησή τους δε σημαίνει ότι επήλθε ένας επαναπροσδιορισμός τους. Σημαίνει ότι η ελευθερία υποχωρεί απέναντι στον ατομικισμό και ότι η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου στρέφεται προς μετα-ιστορικές κατηγορίες (θρησκείες, εθνικισμούς, εθνότητες και άλλες υποτιθέμενες προελεύσεις). Σημαίνει να αρνιέσαι την ισότητα των δικαιωμάτων (και όχι μόνο με την ερμηνεία που δίνει ένα τμήμα του γυναικείου κινήματος) και να κάνεις την κυριαρχία του ισχυρότερου την αρχή και τον κινητήρα της κοινωνίας. Σημαίνει να πνίγεις την αδελφοσύνη μέσα στο μίσος και στο φόβο του άλλου και του διαφορετικού. Ήταν αδιανόητοι ο Μπερλουσκόνι και ο Μπόσι στη δεκαετία του ’60.
Αυτή είναι σήμερα η μισή Ιταλία που μιλάει. Η ηγεμονία πέρασε στη δεξιά. Η εδραίωσή της σηματοδοτεί πρώτα μια ανθρωπολογική επανάσταση και έπειτα μια πολιτική. Ο εκφυλισμός της πολιτικής είναι το συναίτιο και η συνέπειά της. Τουλάχιστον αν πολιτική σημαίνει, όχι υπό την έννοια του Μαρξ αλλά της Άρεντ, «να νοιαζόμαστε για τον κόσμο».
Αυτή τη χοντροκομμένη προσπάθεια σκιαγράφησης του πλαισίου, θα ήθελα να τη συζητήσω.

Μετάφραση από το «Μανιφέστο»
Τόνια Τσίτσοβιτς

Πηγή: Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ

Υ.Γ. Στη φωτο τα εμβλήματα των 8 κομμουνιστικών- αριστερών κομμάτων & οργανώσεων που προήλθαν από τη διάλυση-διάσπαση του θρυλικού Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (P.C.I.)

Ο Θανάσης Αθανασίου παρουσιάζει τα βιβλία του

"Στρατευμένοι, αλλά όχι στρατιώτες" Από το βιβλίο του Θ. Αθανασίου «Ο δρόμος που περπάτησα»
«Οι οργανωμένοι νεολαίοι στον «Ρήγα Φεραίο» μπορεί να ήταν στρατευμένοι στον αντιδικτατορικό αγώνα, αλλά στρατιώτες δεν ήταν. Δεν δέχονταν διαταγές από την «καθοδήγηση», την ιεραρχία … Ήθελαν να πείθονται, να ξέρουν πού πατάνε. Αυτό είχε τις δυσκολίες του γιατί σήμαινε έντονες συζητήσεις, πολύωρες καμιά φορά αναλύσεις, εξομάλυνση παρεξηγήσεων, αναίρεση αμφισβητήσεων και προπάντων «ανταλλαγή» εμπιστοσύνης και ψυχισμού. Αυτή ήταν όμως και η μαγεία, γιατί αισθανόσουν ότι είσαι ενταγμένος σε μια στρατιά ελεύθερων, αυτόνομων, συνειδητών ατόμων, με τα οποία συντόνιζες ιδέες και αισθήματα.
Σε μια τέτοια έντονη συζήτηση και «ανταλλαγή» έμελλε να εξελιχτεί εκείνο το βράδυ, σ’ ένα ημιυπόγειο πίσω από το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, η συνάντησή μου με τους Ανδρέα Σαββάκη (με τον οποίο είχαμε ήδη γνωριστεί) και Νικηφόρο Σταματάκη, που τον γνώρισα εκείνο το βράδυ. Στελέχη και οι δυο της ΔΝΛ από τα μαθητικά τους ακόμη χρόνια, στο Ηράκλειο της Κρήτης, αποτέλεσαν μαζί με άλλους Κρητικούς, τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Νίκο Γιανναδάκη – και αυτοί αποχώρησαν νωρίς από τον κόσμο αυτό – τον Κωστή Γιούργο, τον Γιώργο Μποτζάκη, τη Λάγια Γιούργου, τον «κρητικό κλάδο» της οργάνωσης, που πραγματικά έδιναν το δικό τους ιδιαίτερο, ξεχωριστό χρώμα. Η συζήτηση, λοιπόν, επικεντρώθηκε με έμφαση στις «μορφές πάλης», αν ήμασταν υπέρ ή κατά των δυναμικών ενεργειών, και, ακόμη, σε ζητήματα της μαρξιστικής θεωρίας και του διεθνούς κινήματος, ζητήματα για τα οποία ο Νικηφόρος ιδιαίτερα όχι απλώς ενδιαφερόταν αλλά είχε ισχυρές απόψεις, απόψεις μετά γνώσεως, ουσίας. Στο ζήτημα των δυναμικών ενεργειών η άποψή μου ήταν σαφής: υπό τις προϋποθέσεις ότι, πρώτον, κατέχουμε την τεχνογνωσία και δεν διακινδυνεύουμε από άγνοια οι ίδιοι, δεύτερον, ότι τις ενέργειες αυτές τις κατευθύνουμε σε στόχους με σαφή αντιχουντικό ή αντιαμερικανικό συμβολισμό και ότι διασφαλίζεται να μην τίθεται σε κίνδυνο ο απλός πολίτης, τότε, ναι, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιου τύπου δράσεις.Αφού λοιπόν εξομαλύναμε ιδέες, θεωρίες και πρακτικές, έφυγα για να επιστρέψω σε λίγες μέρες και να δω ένα θέαμα … εντυπωσιακό! Κατεβαίνοντας το σκαλοπάτι του διαμερίσματός τους, μια έντονη μυρουδιά καμένου μου κόβει την αναπνοή. Προχωρώ, μου ανοίγουν την πόρτα και βλέπω ένα βαθύ και πλατύ κάψιμο στο πάτωμα, στο ξύλινο παρκέ, σε όλο το μήκος του δωματίου. Ολόκληρη την εβδομάδα Νικηφόρος και Ανδρέας έκαναν «πειράματα», δοκιμάζοντας τεχνικές κατασκευής βομβών! Παραλίγο να κάψουν το σπίτι ολόκληρο! Όμως όχι μόνο είχαν βρει τρόπο να κατασκευάζουν ωρολογιακές βόμβες αλλά είχαν βρει και το στόχο. Στην πλατεία Συντάγματος, στο κέντρο της, η χούντα είχε τοποθετήσει μια ξύλινη κατασκευή περίπου 5 Χ 5 με βιτρίνα και την ελληνική σημαία, με δυο ασφαλίτες φρουρούς που μοίραζαν έντυπα για «τα εγκλήματα των συμμοριτών στο συμμοριτοπόλεμο», ενώ παράλληλα εκτίθονταν φωτογραφίες με κονσερβοκούτια, μαχαίρια και τσεκούρια και σφαγμένους … Ο Νικηφόρος, έχοντας εντοπίσει το όλο σκηνικό, αποφάσισε σε συνεννόηση με τον Ανδρέα Σαββάκη και τον Νίκο Γιανναδάκη να τοποθετήσουν τη βόμβα στο εν λόγω περίπτερο. Εγχείρημα ακραία τολμηρό και παρακινδυνευμένο στην καρδιά της Αθήνας, τη σκοτεινή περίοδο του 1968. Πράγματι, ύστερα από λίγες μέρες, αφού είχαν οργανώσει τις λεπτομέρειες, ο Νικηφόρος και ο Νίκος κατάφεραν, παρασύροντας τους ασφαλίτες λίγα μέτρα στο πίσω μέρος του περιπτέρου, να τοποθετήσουν τη βόμβα που εξερράγη κανονικά στη ρυθμισμένη ώρα, να καταστραφεί το περίπτερο και την άλλη μέρα η χούντα να αναγκαστεί να μαζέψει τα υπολείμματα της «έκθεσης» και να τα εξαφανίσει. Για την ενέργεια αυτή έγραψε ο ξένος Τύπος, όπως η Monde, ενώ η χούντα την αποσιώπησε πλήρως". Αποσπάσματα από το βιβλίο ‘Ο Δρόμος που περπάτησα’.

Μετά γνώσεως
«Όσοι δεν συνελήφθησαν, ελάχιστοι, περνούν στην παρανομία για να οργανώσουν την αντίσταση ενάντια στο καθεστώς της χούντας. Ο Αθανασίου και οι σύντροφοί του ξέρουν ότι μπαίνουν στον δρόμο του μαρτυρίου. Η τρομοκρατία, οι φυλακίσεις και οι εξορίες, τα βασανιστήρια στην Ασφάλεια και στην ΕΣΑ είναι στην ημερήσια διάταξη. Και ο λαός πορεύεται φοβισμένος και σιωπηλός... Η προσπάθεια οργάνωσης ενός κινήματος ανατροπής της χούντας φαίνεται, και είναι, ανέλπιδη. Όμως ο Αθανασίου και οι σύντροφοί του δεν είναι απλώς "πολιτικοί αντίπαλοι" της χούντας, αλλά φορείς ενός άλλου πολιτισμού. Πώς αλλιώς, δεμένος στον πάγκο στην ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας θα μετράς την αντοχή σου σε κλάσματα του δευτερολέπτου, για να μην επιτρέψεις στα κύματα του πόνου να αλώσουν την ψυχή σου; Η πτώση της δικτατορίας σημαίνει το τέλος του μαρτυρίου. Η μεταπολίτευση την απαξίωσή του. Από την αυτοεξορία του στο Παρίσι ο αρχηγός της Δεξιάς, που επί χρόνια ως πρωθυπουργός διακονούσε την τρομοκρατία και το παρακράτος, επέστρεψε ως «εθνάρχης» και σωτήρας. Και μεις νιώθουμε τα ίδια συναισθήματα με κείνα του Ελασίτη αντάρτη, όταν παρέδιδε το όπλο του ύστερα από τη Συμφωνία της Βάρκιζας που έκανε με τους απόντες η προκομμένη μας καθοδήγηση. Η δικτατορία ανέκοψε την ανανεωτική πορεία της Αριστεράς, όμως η ήττα της συνέβη στη μεταπολίτευση». * Απόσπασμα από την εισαγωγή του Χ. Μίσιου στο βιβλίο του Θ. Αθανασίου

Τρίτη 30/11 Αιθουσα εκδηλώσεων ΕΣΗΕΑ, 7.30 το απόγευμα

Το μήνυμα της Ιρλανδίας

Του Γιωργου Παγουλατου*
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να αποτύχεις στην Ευρώπη. Ο ένας είναι να τα κάνεις όλα –μα όλα!– λάθος. Ο δεύτερος είναι να κάνεις τα περισσότερα σωστά, αλλά να διαπράξεις το μοιραίο λάθος. Ο τρίτος είναι να τα κάνεις όλα σωστά για τον εαυτό σου, ξεχνώντας όμως ότι από σένα κρέμονται οι άλλοι. Και αυτοί, αποτυγχάνοντας, να συμπαρασύρουν κι εσένα. Στην πρώτη περίπτωση θα αναγνωρίσατε την Ελλάδα. Υπέρογκο δημόσιο χρέος και έλλειμμα, διαφθορά, χαμηλή ανταγωνιστικότητα, εσωστρέφεια. Δεν υπάρχουν αινίγματα στο γιατί καταλήξαμε στο έλεος των πιστωτών μας. Και δεν υπάρχει σοβαρός αναλυτής που να μη συμφωνεί ότι η Ελλάδα έχει μία μόνο επιλογή: να μειώσει τα ελλείμματα και το χρέος, να περιορίσει και να αναδιαρθρώσει το κράτος, να διευρύνει τη φορολογική βάση, να δημιουργήσει πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, να περάσει σε εξωστρεφή ανάπτυξη. Ενας δρόμος, τελευταία ευκαιρία.
Αν η Ελλάδα κατέληξε στο Μνημόνιο επειδή τα έκανε όλα λάθος, η Ιρλανδία οδηγήθηκε στο ίδιο αποτέλεσμα παρότι τα έκανε όλα σωστά. Ή σχεδόν όλα. Το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας το 2007, πριν από την κρίση, ήταν ασήμαντο, πολύ χαμηλότερο από της Γερμανίας. Χώρα με ευέλικτες αγορές, μεγάλη εξωστρέφεια, που όμως υπερέβαλε στον οικονομικό φιλελευθερισμό. Κράτος περιορισμένο, με χαμηλά δημόσια έσοδα όχι λόγω φοροδιαφυγής (όπως η Ελλάδα) αλλά λόγω χαμηλών συντελεστών φορολογίας. Ανταγωνιστικότητα που στηρίχθηκε υπέρμετρα στον φορολογικό ανταγωνισμό, ασκώντας πίεση στις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Το κυριότερο, εκμεταλλευόμενες τα χαμηλά επιτόκια της τελευταίας δεκαετίας, οι ιρλανδικές τράπεζες αφέθηκαν εκτός ελέγχου, δημιουργώντας ένα από τα υψηλότερα επίπεδα ιδιωτικού χρέους στην Ε.Ε. και (όπως και στην Ισπανία) μια φούσκα των ακινήτων. Οταν η φούσκα έσκασε, η ιρλανδική κυβέρνηση αναγκάστηκε να παρέμβει για να διασώσει τις τράπεζες, εκτινάσσοντας το δημόσιο έλλειμμα στο 32%! Το ιδιωτικό χρέος έγινε δημόσιο κι η Ιρλανδία έγινε ο επόμενος αδύναμος κρίκος μετά την Ελλάδα, που τελικά έσπασε οδηγώντας τη χώρα κατευθείαν στον μηχανισμό των Ε.Ε./ΔΝΤ.
Η κρίση της Ελλάδας απέδειξε ότι νομισματική ένωση χωρίς δημοσιονομική πειθαρχία δεν μπορεί να υπάρξει. Η κρίση της Ιρλανδίας τώρα (όπως και της Ισπανίας) δείχνει ότι η δημοσιονομική πειθαρχία είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής. Οπως συνόψισε η εφημερίδα Les Echos, «μετά την ιρλανδική κρίση η Ευρώπη θα πρέπει να αναθεωρήσει τα κριτήρια για το τι συνιστά υγιή οικονομική πολιτική. Αν η δημόσια αφροσύνη μπορεί να φτάσει στην κορυφή, το ιδιωτικό ντελίριουμ μπορεί να πάει ακόμα μακρύτερα».
Ομως υπάρχει κι ένας τρίτος δρόμος στην αποτυχία: να τα κάνεις όλα σωστά για τον εαυτό σου, ξεχνώντας όμως ότι οι ευθύνες που σου αναλογούν απαιτούν κάτι μεγαλύτερο. Η Γερμανία τα έκανε όλα σωστά για τη Γερμανία. Απέφυγε και τη δημόσια ανευθυνότητα και την ιδιωτική αφροσύνη. Πολλές χώρες θα ζήλευαν να είναι στη θέση της. Εκανε γενναίες εσωτερικές μεταρρυθμίσεις την περασμένη δεκαετία, αντέδρασε σωστά στην κρίση και μπήκε ξανά σε εξωστρεφή ανάπτυξη.
Ομως η Γερμανία δεν είναι ένα απλό μέλος της Ε.Ε. Είναι ο πυλώνας του ευρώ και της ενιαίας αγοράς. Είναι ο ηγεμόνας του συστήματος και εγγυητής σταθερότητάς του. Οι ευθύνες της είναι πολύ μεγαλύτερες. Στον αρχηγό της οικογένειας δεν συγχωρούνται αδυναμίες που διακρίνουν τα νεότερα, ασθενέστερα και ανώριμα μέλη.
Εκεί που η Γερμανία θα έπρεπε να τονώσει την εγχώρια ζήτηση για να δώσει ανάσα στις ελλειμματικές χώρες, βαδίζει συνεπής προς την υλοποίηση του περιορισμού του 0,35% δημοσιονομικού ελλείμματος που ενσωμάτωσε το 2009 στο Σύνταγμά της. Θεσμικός ζουρλομανδύας που για μια χώρα σαν την Ελλάδα θα ήταν ίσως σωτήριος, όμως για τη Γερμανία συνιστά απεμπόληση ευθύνης για τη συνοχή του ευρώ. Η πρόταση Μέρκελ για μελλοντική συμμετοχή ιδιωτών στην αναδιάρθρωση χρέους χωρών της Ευρωζώνης ήταν σαν να κραυγάζεις «φωτιά» σε ένα κατάμεστο θέατρο με στενή έξοδο κινδύνου: δυνητικά καταστροφικό ακόμα κι αν είναι βάσιμο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα spreads εκτοξεύθηκαν την επομένη των δηλώσεων Μέρκελ. Μετά την Ιρλανδία το παιχνίδι ανοίγει επικίνδυνα. Σειρά στη σπέκουλα έχει η Πορτογαλία και μετά η Ισπανία. Πού σταματά το σπιράλ θανάτου; Αν και η Πορτογαλία καταλήξει στον μηχανισμό διάσωσης, ο επόμενος ασθενής, η Ισπανία, είναι πια πολύ μεγάλος για να τον αντέξει η εντατική.
Τα μέτρα προσαρμογής που επιβάλλει ο μηχανισμός διάσωσης Ε.Ε./ΔΝΤ είναι αναγκαία, τουλάχιστον για την Ελλάδα. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει ελπίδα ανάταξης. Ομως σε βάθος χρόνου, όταν το κράτος θα έχει εξυγιανθεί και τα ελλείμματα θα έχουν τιθασευθεί, το βάρος του δημόσιου χρέους σε αρκετές χώρες ενδέχεται να είναι απολύτως ασφυκτικό για την οικονομική ανάκαμψή τους.
Τότε οι σκληρές εναλλακτικές θα έχουν ξεκαθαρίσει για τη Γερμανία. Είτε να δεχθεί κάποια οικονομική ένωση «μεταβιβαστικών πληρωμών», που όμως θα προκαλούσε σεισμό εγχώριας λαϊκής αντίδρασης. Είτε να επιτρέψει αναδιάρθρωση χρέους των υπερχρεωμένων χωρών μετά το τέλος του μηχανισμού Ε.Ε./ΔΝΤ, αφήνοντας στους ιδιώτες πιστωτές το πλήρες κόστος· όμως αυτό θα βύθιζε την περιφέρεια σε έναν φαύλο κύκλο αποσταθεροποίησης-υπερχρέωσης-ύφεσης, και δεν θα ήταν πολιτικά διατηρήσιμο. Είτε (η λύση) να δεχθεί κάποια μορφή οργανωμένης αναδιάρθρωσης χρέους, με κεντρικό ρόλο της ΕΚΤ, έκδοση ευρωομολόγου, φορολόγηση χρηματοπιστωτικού τομέα και αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία στο εξής. Η λύση αυτή αποκλίνει βέβαια από το πνεύμα της γερμανικής οικονομικής ορθοδοξίας. Αλλά όταν οι συνθήκες αλλάζουν, οι ευφυείς άνθρωποι προσαρμόζονται. Ιδίως εάν η μόνη απομένουσα εναλλακτική είναι η πλήρης κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
* Ο κ. Γ. Παγουλάτος διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Κολέγιο της Ευρώπης.
Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Είναι περίεργοι οι καιροί

Του Γιώργου ΚΑΜΙΝΗ, Δημάρχου Αθηναίων

Πριν από μόλις δέκα ημέρες, χιλιάδες άνθρωποι έκαναν την προσωπική τους υπέρβαση και με διάλεξαν για δήμαρχο της πόλης μας, παρότι λίγες εβδομάδες νωρίτερα οι περισσότεροι δεν με ήξεραν καν. Αυτοί οι συμπολίτες μας έδωσαν την πλειοψηφία σε ένα ανεξάρτητο σχήμα που ξεπερνά τα κόμματα και τους φορείς που το στήριξαν. Θα ήταν υποκρισία να πω ότι δεν χάρηκα το αποτέλεσμα. Το ευχαριστήθηκα και το γιόρτασα με φίλους, συνεργάτες αλλά και με ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά.

Τόνισα, όμως, από την πρώτη στιγμή πως η χαρά ήταν μισή όταν από τη γιορτή μας έλειπαν τόσοι πολλοί. Διότι έλειπαν οι μισοί και παραπάνω δημότες της Αθήνας. Έλειπαν κυρίως εκείνοι που δεν πείστηκαν ότι η ψήφος τους μπορεί να αλλάξει κάτι, εκείνοι που έμειναν στο σπίτι τους πιστεύοντας ότι το παιχνίδι είναι είτε στημένο είτε ήδη χαμένο. Και υποσχέθηκα να τους αποδείξουμε ότι δεν είναι έτσι.

Είναι περίεργοι οι καιροί. Οργισμένοι, φοβισμένοι, ανήσυχοι πολίτες, κάτοικοι μιας πόλης σε παρακμή, πρωτεύουσας μιας χώρας σε κρίση. Κρίση βαθύτατη όσο και πολύπλευρη: οικονομική, ιδεολογική, πολιτική. Οι συνέπειές της δεν έχουν εκδηλωθεί πλήρως, όχι ακόμα. Το μείγμα όμως είναι εν δυνάμει εκρηκτικό. Ιδίως όταν διαπερνά την κοινωνία και εκδηλώνεται ως μία άνευ προηγουμένου κρίση συλλογικότητας.

Η κοινωνία, η αγορά, η πόλη μας δεν αρέσει πια σε κανέναν. Ούτε πριν άρεσε πολύ, προσπερνούσαμε όμως τις αδυναμίες βρίσκοντας προσωρινή διέξοδο σε μικροευκαιρίες δημιουργίας, στις παρέες, αλλά κυρίως στην κατανάλωση. Σήμερα, η δημιουργική διάθεση μοιάζει εξωτικό προνόμιο λίγων εύπορων ή «τρελών», οι παρέες χάνονται στον καθημερινό αγώνα για ατομική επιβίωση και η κατανάλωση φθίνει λόγω έλλειψης διαθέσιμων πιστώσεων – διότι πραγματικά διαθέσιμα χρήματα δεν υπήρχαν ούτε πριν.

Κι έτσι το κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο αυτής της έστω και επίπλαστης προσωρινής ευημερίας φαίνεται να αμφισβητείται ανοιχτά. Αμφισβητείται πρώτα απ’ όλα από την ίδια την κατάσταση της οικονομίας, από τις επιβαλλόμενες ριζικές αλλαγές στην παραγωγή και από την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του ρόλου του κράτους και του πολίτη. Με απλά λόγια, δεν πάει άλλο έτσι. Η πραγματικότητα είναι σκληρή – ακόμα πιο πολύ επειδή την αγνοήσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ολα αυτά τα χρόνια που η συναλλαγή κάτω από το τραπέζι ήταν ο κανόνας και η μεγάλη διαφθορά τροφοδοτούσε και τροφοδοτούνταν από τη μικρή καθημερινή παρατυπία, ο πολίτης έμαθε να απαξιώνει την πολιτεία, να περιφρονεί τους συμπολίτες του και να αδιαφορεί για την ίδια του την πόλη. Δεν το έκαναν όλοι – το έκαναν αρκετοί και κάποιοι συστηματικά. Τους ανέχτηκαν όμως πολλοί. Από ανάγκη, συμφέρον ή αδιαφορία. Σημασία έχει ότι τους ανέχτηκαν.
Σήμερα, με την κρίση να απειλεί να κατεδαφίσει ό,τι χτίστηκε, όπως και αν χτίστηκε, τα τελευταία 35 χρόνια, η ανοχή αυτή δίνει όλο και πιο γρήγορα τη θέση της στην οργή. Μπορεί για την ώρα η οργή αυτή να εκφράζεται περισσότερο με συνολική απόρριψη του «συστήματος» παρά με στροφή σε ακραίες θέσεις, οι αξίες μας όμως, αυτές που είχαμε και αυτές που νομίζαμε ότι είχαμε, αδυνατούν πλέον να δώσουν περιεχόμενο στην κριτική. Και χωρίς αξίες, χωρίς όραμα, χωρίς νέες ιδέες, αυτή η συνολική απόρριψη του συστήματος –που εκδηλώθηκε στις πρόσφατες εκλογές ως άνευ προηγουμένου αποχή– κινδυνεύει να τροφοδοτήσει θέσεις ακραίες, ενέργειες μισαλλόδοξες και επιθετικές, να γίνει μίσος τυφλό και βία ανεξέλεγκτη.
Η ομάδα «Δικαίωμα στην πόλη», με την οποία διεκδικήσαμε τον Δήμο της Αθήνας, ξεκίνησε ως ένα ανοιχτό κάλεσμα για συλλογική δημοκρατική οργάνωση και δράση ενάντια στην απάθεια, την εγκατάλειψη και τη μοιρολατρία. Όσοι, λίγοι στην αρχή, περισσότεροι στη συνέχεια, ήρθαν και προσέφεραν ιδέες και ζωντάνια στην προσπάθεια αυτή, πιστεύουν ότι μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα βάζοντας δίκαιους κανόνες και επιβάλλοντας την τήρησή τους. Πιστεύουν ότι μπορούμε να κερδίσουμε την πόλη μας με όρους ελευθερίας, δημοκρατίας και αλληλεγγύης. Πιστεύουν τέλος ότι με προσωπική δουλειά, ο ένας δίπλα στον άλλον, θα κάνουμε καλύτερη τη ζωή τη δική μας και των γειτόνων μας. Σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.

Πηγή: Εφημερίδα ATHENS VOICE

The books' journal.... τεύχος δεύτερο!

Στο νέο τεύχος: Χρήστος Τσιόλκας, Τζόναθαν Φράνζεν, Τσαρλς Σίμικ, συνέντευξη με τον Μάριο Βάργκας Λιόσα. Μισέλ Φάις, Ρέα Γαλανάκη και Εβραίοι, Γιάννης Δαλιανίδης, Λιάο Γιβού, Βασίλι Γκρόσμαν, Λάρι Κλαρκ, Σλαβόι Ζίζεκ, Έκτωρ Κακναβάτος. Κι ακόμα: Το Νησί (Η Πολυάννα στη Σπιναλόγκα), τι είναι το facebook, φράκταλ, Ομπάμα, μουλτικούλτι, Ο αποκεφαλισμένος Τύπος, Τι είναι η Αθήνα μας, Το παράδοξο 1939. Και δυο σπουδαίες αποκλειστικότητες. Το ιστορικό κείμενο του Τόνι Τζαντ για τη Σοσιαλδημοκρατία & Η ανάλυση του Μπερλουσκόνι από τον Ιταλό φιλόσοφο Πάολο Φλόρες ντ' Αρκάις. Απίστευτο τεύχος.

Την Παρασκευή θα κυκλοφορήσει στα κεντρικά βιβλιοπωλεία και από Δευτέρα σε όλα τα κεντρικά περίπτερα σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Αν στη Θεσσαλονίκη είχε αρχίσει πριν μερικά χρόνια...

Του Φώτη ΓΕΩΡΓΕΛΕ
...στην Αθήνα η ιστορία ξεκίνησε μόλις το καλοκαίρι. Πολίτες από τις κινήσεις για την Αθήνα, μέλη της Δημοκρατικής Αριστεράς, στελέχη του μεταρρυθμιστικού τμήματος του Πασόκ, των Οικολόγων Πράσινων, συζητούσαν προσπαθώντας να καταλήξουν σε μια θετική υποψηφιότητα που θα αντιμετώπιζε τα διογκωμένα προβλήματα της πόλης. Τέλος Αυγούστου, ο Φώτης Κουβέλης πρότεινε τον Συνήγορο του Πολίτη Γ. Καμίνη. Κάθε ανεξάρτητη μεταβλητή που ξεφεύγει από το παγιωμένο και στάσιμο σύστημα αντιμετωπίζεται με φόβο. Οι μηχανισμοί προσπαθούν να την εξουδετερώσουν. Στο Πασόκ διενεργούσαν δημοσκοπήσεις, η Φώφη είχε υψηλότερα ποσοστά, λες και ένας ανεξάρτητος πολίτης θα μπορούσε ποτέ να έχει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από έναν υπουργό. Τα Μέσα Ενημέρωσης του λαϊκισμού έκαναν λογοπαίγνια, ο ποιος; Ο κύριος συνήγορος δεν εμφανιζόταν στα τηλεοπτικά παράθυρα, δεν έδινε παραπολιτικά, δεν διόριζε στα γραφεία Τύπου, δεν ήταν στα payroll των γνωστών λόμπι. Ήταν υποψηφιότητα αυτή για το μεγαλύτερο δήμο της χώρας; Με ένα μήνα καθυστέρηση, ο Γιώργος Παπανδρέου επέμεινε στην υποστήριξη Καμίνη. Οι Οικολόγοι Πράσινοι, επίσης. Οι φιλελεύθεροι του Στέφανου Μάνου απέσυραν το δικό τους υποψήφιο και συμπαρατάχθηκαν στο κοινό ψηφοδέλτιο. Ο «άγνωστος» κύριος καθηγητής, σε δύο Κυριακές, δημιούργησε ρεύμα και κέρδισε τον Δήμο της Αθήνας.

● Λένε ότι η πολιτική έχει και έναν παιδευτικό ρόλο, εκπαιδεύει τους πολίτες. Η υποψηφιότητα Καμίνη και η αντίστοιχη, με τους ίδιους όρους, υποψηφιότητα Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη είναι το αντίδοτο της αποχής. Δείχνουν ότι πολιτική μπορεί να είναι συμμετοχή, δράση, συνεργασία, κοινές προσπάθειες, ανατροπή κατεστημένων, αλλαγή. Ότι η πολιτική δεν είναι μόνο συναλλαγή, πελατειακές σχέσεις, σόου στα τηλεοπτικά παράθυρα, ξύλινοι μονόλογοι και κομματικές κασέτες.

● Οι υποψηφιότητες και οι νίκες Μπουτάρη και Καμίνη υπερβαίνουν τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δείχνουν ότι είναι κοντά μια αλλαγή του πολιτικού χάρτη. Από το αν είναι επιτυχημένες ή όχι οι θητείες τους εξαρτάται και μια συνολικότερη αλλαγή πολιτικής συμπεριφοράς. Και του πολιτικού προσωπικού, αλλά και του εκλογικού σώματος. Η αποχή ως απόρριψη είναι η εύκολη επιλογή. Οι κοινωνίες μπορούν εύκολα να απορρίψουν, δεν μπορούν να προτείνουν το ίδιο εύκολα. Η συμμετοχή, όμως, η αυτόνομη δράση, ο ρόλος του πολίτη που σκέφτεται και αποφασίζει, είναι πιο δύσκολη αλλά η μόνη που αλλάζει τη ζωή μας.

● Αυτές οι εκλογές ήταν πολύ σημαντικές για τις πόλεις μας. Το μέτωπο της στασιμότητας προσπάθησε να τις οικειοποιηθεί, να τους αλλάξει χαρακτήρα, να τις χρησιμοποιήσει για την αναπαραγωγή του. Αντί να συζητάμε τις προτάσεις και τα πρόσωπα που θα επιλέξουμε για να αλλάξουμε τις πόλεις μας που καταρρέουν σε τριτοκοσμικά επίπεδα, συζητούσαμε το δίλημμα της χρεοκοπίας, Μνημόνιο ή όχι Μνημόνιο, σε μια παράλογη αντιστροφή της πραγματικότητας: Δεν φταίει η γρίπη που έχουμε πυρετό, αλλά η ασπιρίνη. Δεν φταίει το χρεοκοπημένο σύστημα για τη λιτότητα, την ανεργία, την ύφεση, αλλά το δάνειο που πήραμε για να αντιμετωπίσουμε την πτώχευση. Τα κόμματα της συντήρησης επιχείρησαν μια οφθαλμοφανή λαθροχειρία. Έκρυψαν την πολιτική τους πίσω από τη δυσαρέσκεια των πολιτών. Στείλτε ένα μήνυμα στον κ. Παπανδρέου, έλεγε ο Α. Σαμαράς, όχι ψηφίστε Ψωμιάδη. Απορρίψτε το Μνημόνιο, διώξτε την τρόικα, έλεγε η Αριστερά, όχι ψηφίστε Μητρόπουλο. Τι να έλεγαν, ότι το σχέδιό τους για την Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν να κατεβάσουν στις εκλογές το πάνελ του Αυτιά;

● Τα Μέσα Ενημέρωσης, λαϊκίστικα, κρατικοδίαιτα, εκβιαστικά, σε κρίση διαρκείας χωρίς την κρατική ενίσχυση, υιοθέτησαν όλα τα πλαστά διλήμματα, ενίσχυσαν όλες τις αδιέξοδες λύσεις. Αν παρατηρείς προσεκτικά τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης αντιλαμβάνεσαι καθαρά την κολακεία της αποχής, την ενίσχυση της θυματοποίησης, την «κατανόηση» ακόμα και στην τρομοκρατία. Την πριμοδότηση οποιασδήποτε αντίδρασης δεν συνιστά δηλαδή απειλή.

● Το σύστημα, για να διασώσει τους παγιωμένους συσχετισμούς δυνάμεων, δεν δίστασε να κατασκευάσει μια πλαστή εικόνα, μια αντεστραμμένη πραγματικότητα. Μετά από ένα χρόνο σκληρής οικονομικής κρίσης η ΝΔ έχανε πανελλαδικά, έχανε τους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, έχανε στις περιφέρειες, έχανε στην Αττική του μισού ελληνικού πληθυσμού, έχανε στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη ήταν τρίτη δύναμη, στην Πάτρα δεν βρισκόταν καν στους δύο φιναλίστ. Τα τηλεοπτικά κανάλια μιλούσαν για νίκη του Αντώνη Σαμαρά και σχεδίαζαν συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων. Η προσπάθεια ανόρθωσης της ΝΔ για να προωθηθεί το σχέδιο συγκυβέρνησης απέτυχε. Το καινούργιο και αναζωογονητικό το οποίο μπορεί να προκύψει από αυτή την οικονομική κρίση είναι νέες πολιτικές δυνάμεις που θα έχουν την κουλτούρα της συνεργασίας, που θα μπορούν να παρεμβαίνουν και να αλλάζουν τα πράγματα. Ήδη ένα μικρό κόμμα 4 μηνών, η Δημοκρατική Αριστερά, έδειξε πόσο πολύτιμη μπορεί να είναι μια ορθολογική συνεισφορά της Αριστεράς. Ήδη αρχίζει να σχηματίζεται πάλι αρκετά καθαρά η διάκριση ανάμεσα σε προοδευτικές και συντηρητικές πολιτικές, αυτό δηλαδή που ήταν θαμπό και καλυμμένο μέχρι σήμερα.

● Αν και κάποιοι θεωρούν ότι η Αριστερά είχε κέρδη απ’ αυτές τις εκλογές, πολιτικά ήταν ανάμεσα στους χαμένους. Ταυτίστηκε με το «Κόμμα της χρεοκοπίας», απέδειξε ότι της αρκεί ο ανώδυνος ρόλος υποδοχής της διαμαρτυρίας που της έχει αποδοθεί στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Και είδε τη διαμαρτυρία να περνά από πάνω της και να πηγαίνει στην αποχή, στη συλλογική απόρριψη. Και όταν το κλίμα στη διάρκεια των τελευταίων ημερών αντιστράφηκε, προτίμησε την αρνητική στάση, τη διασφάλιση της αναπαραγωγής της, δηλαδή την πριμοδότηση του χρεοκοπημένου συστήματος που της επιτρέπει να υπάρχει χωρίς προσπάθεια, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς ιδέες. Όταν η Θεσσαλονίκη έφτασε απέναντι στην κατεδάφιση του τριγώνου της καθυστέρησης που 25 χρόνια κρατάει την πόλη καθηλωμένη, ο Σύριζα απεφάνθη ότι Γκιουλέκας και Μπουτάρης «είναι ακατάλληλοι και οι δύο». Και ο βουλευτής επικρατείας στην Αθήνα δήλωνε αυτάρεσκα «εγώ την Κυριακή θα πάω για τσίπουρα». Ο αφόρητος επαναστατικός εγωισμός, ο στόμφος της ακινησίας. Λευκό, άκυρο, αποχή, «μαύρο στους κυβερνητικούς υποψηφίους», φίλοι είναι οι εχθροί των εχθρών μου. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι αν το πολιτικό σύστημα δεν ανανεωθεί, το επόμενο στάδιο θα είναι μαφιόζικα μοντέλα διαχείρισης του πλούτου, ανεξέλεγκτες σκοτεινές καταστάσεις που ούτε αυτούς δεν θα περιλαμβάνουν.

● Την ίδια στιγμή ο Γ. Ψαριανός σε απλά ελληνικά έλεγε το αυτονόητο: Ότι η πολιτική είναι επιλογή. Αυτό το αυτονόητο, που δεν είναι όμως τόσο αυτονόητο, τις τελευταίες μέρες το καταλάβαιναν όλο και περισσότεροι. Η ανάδειξη του Ηλία Ψινάκη πρώτου σε ψήφους δημοτικού σύμβουλου, έβαζε το δίλημμα Ψινάκης ή Τομπάζης. Οι χομεϊνικού τύπου επιθέσεις του Άνθιμου, οι ακροδεξιές επιθέσεις εναντίον του Μπουτάρη και του Καμίνη που «θα φέρουν λαθρομετανάστες, Εβραίους και Τούρκους στην Ελλάδα μας», έβαζαν το δίλημμα με το “Tea Party” ή με τους Δημοκρατικούς;

● Οι εκλογές αυτές, ενώ έμοιαζαν στην αρχή με χάσιμο χρόνου, σαν άλλη μια φορά παραπλάνησης και αναπαραγωγής της στασιμότητας, έτσι όπως εξελίχθηκαν, έγιναν κάτι παραπάνω από νίκες και ήττες. Έγιναν ένα μάθημα πολιτικής αγωγής για τους πολίτες. Έδειξαν ότι τα πράγματα αλλάζουν, ότι η επικοινωνία δεν μπορεί να εκβιάσει την πραγματικότητα, ότι πολιτική σημαίνει επιλογή. Σημαίνει αντιφάσεις, συγκρούσεις αξιών, αντιθέσεις, σημαίνει αναζήτηση ισορροπιών ανάμεσα σε αντίρροπες τάσεις, ελπίζοντας ότι το αποτέλεσμα θα είναι ένα βήμα καλύτερο από το παρελθόν. Όσοι το κατάλαβαν αυτό, είναι οι κερδισμένοι της Κυριακής. Οι άλλοι, τόσες μέρες μετά, κάνουν ακόμα λογαριασμούς με τα κομπιουτεράκια, μετράνε ψήφους, ποσοστά, κομματική δύναμη, ζωγραφίζουν με χρώματα το χάρτη της Ελλάδας, νικάνε πάντα, αλλά σ’ ένα παράθυρο της τηλεόρασης.

Πηγή: Athens Voice

Το παραμύθι της αποχής και το... ΚΚΕ (μ-λ)

Ως αριστερός έχω με απέχθεια (ναι απέχθεια...) για την αποχή από την εκλογική διαδικασία. Ισως επειδή θεωρώ ότι η αποχή που αποφάσισε ο Ζαχαριάδης στις εκλογές του 1946 ήταν η απαρχή των δεινών του ελληνικού αριστερού κινήματος στη πατρίδα μας. Στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές η αποχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ποιοι όμως ήταν αυτοί που απείχαν; Είναι άραγε οπαδοί του ΚΚΕ (μ-λ); Δεν κάνω πλάκα. Μόνο η συγκεκριμένη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης καλούσε με καμπάνια σε αποχή από τις εκλογές. Μήπως είναι αναρχικοί & αντιεξουσιαστές; Γιατί οι αναρχικοί έχουν ως άποψη την αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες. Μάλλον απίθανο ξαφνικά το 50% του ελληνικού λαού να ασπάστηκαν τις απόψεις του Μπακούνιν, του Μαλατέστα και του Ντουρούτι. Προφανώς πολίτες με αντισυστημικές ιδεολογικές απόψεις έκαναν αποχή. Διαφωνούν με τις εκλογές, τις θεωρών απάτη και πολύ καλά έκαναν, για τις απόψεις τους, που απείχαν από τις εκλογικες διαδικασίες.

Ομως η συντριπτική πλειοψηφία όλων όσοι απείχαν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν οι ίδιοι που στις προηγούμενες εκλόγες ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ & ΝΔ. Αυτοί και τα παιδιά τους. ξαφνικά ανακάλυψαν ότι το πολιτικό σύστηξμα (sic) τους εξαπατά, τους κοροϊδεύει. Μπα; Αλήθεια; Τόσα χρόνια που στήριζαν, με τη ψήφο τους, αυτό το σύστημα ήταν καλά;

Πολύ θα ήθελα η αποχή αυτή να ήταν μαι συνειδητή πολιτική πράξη. Ομως δεν είναι. Είναι πράξη χαβαλέ, αδιαφορίας και ωχαδερφισμού. Πράξη ενός κακομαθημένου λαού που επειδή ήρθε η στιγμή αρκετοί (ίσως και πολλοί...) να ξεβολευτούν αποφάσισαν να "τιμωρήσουν" τα κόμματα που τόσα χρόνια τους βόλευε.

Δεν με ενοχλεί καθόλου που οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες εξελέγησαν με μικρή συμμετοχή, καθόλου δεν με ενοχλεί. Το αντίθετο μπορώ να σας πω. Τόσα χρόνια που ο "λαός" συμμετείχε έβγαιναν δήμαρχοι οι Αβραμόπουλοι και οι Παπαγεωργόπουλοι. Τώρα ψήφισαν μόνο αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τις πόλεις και τις περιφέρειες. Γι' αυτό και άλλαξαν τα πράγματα στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, τη Πάτρα.

Καλό το παραμύθι της αποχής, βολεύει τα τηλεοπτικά πάνελ όπου κανείς δεν συζητάει την ουσία αλλά την εικόνα. Ομως όπως όλα τα "ψεύτικα" παραμύθια έτσι και αυτό της αποχής δεν έχει... δράκο!!!

Για τον Καμίνη (αλλά και τον Μπουτάρη...)

Είμαι πολύ χαρούμενος. Ημουν μέλος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος το 1982 (19 χρονών) όταν ο Δημήτρης Μπέης με το συνδιασμό "Αθήνα - Αναγέννηση" (που στήριζαν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΔΑ, ΕΚΚΕ) εκλεγόταν Δήμαρχος Αθηναίων. Πέρασαν 28 χρόνια από τότε. Και τη Κυριακή ο Γιώργος Καμίνης κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα και κόντρα σε "θεούς & δαίμονες" να νικήσει τον Κακλαμάνη, να αναδειχθεί Δήμαρχος Αθηναίων. Ολοι όσοι πιστέψαμε (και εμπνευστήκαμε...) σ' αυτή τη προσπάθεια (ιδιαίτερα εμείς της Δημοκρατικής Αριστεράς που προτείναμε τον Γ. Καμίνη), σήμερα νιώθουμε περήφανοι. Νιώθουμε δικαιωμένοι γιατί η μας, η Αθήνα απέκτησε το δικαίωμα να ξαναγίνει ανθρώπινη, φιλική, ανοιχτή, χαρούμενη, ζωντανή. Από το βράδυ της Κυριακής αρχίζει μια προσπάθεια, ένας μεγάλος αγώνας προκειμένου να ξεβρωμίσουμε τη πόλη. Από τη βρωμιά των σκουπιδιών, αλλά και από την παρακμιακή "βρωμιά" 28 χρόνων δεξιάς. Ναι δεξιάς και ας μην αρέσει στη δήθεν ριζοσπαστική αριστερά. 28 χρόνια ο Δήμος της Αθήνας είχε γίνει παραμάγαζο της ΝΔ. Οι υπόψηφιοι αρχηγοί της ΝΔ έκαναν το αγορτικό τους στο κορμί της Αθήνας και μετά αριβάριζαν για την Ρηγίλλης. Αυτό το έκανε παρελθόν ο Γιώργος Καμίνης και ο συνδιασμός μας "Δικαίωμα στη Πόλη". 28 χρόνια παρακμής και μιζέριας τελείωσαν. Βέβαια τα δύσκολα αρχίζουν τώρα. Εχουμε μπροστά ένα βουνό προβλημάτων. Οι πολίτες που κινητοποιήθηκαν για την εκλογή του Γιώργου Καμίνη πρέπει να αναλάβουν δράση. Δεν αρκεί ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι. Η Αθήνα θα αλλάξει μόνο αν οι πολίτες της κινητοποιηθούν, δράσουν και παρέμβουν. Στο συνδιασμό "Δικαίωμα στη Πολη" συναντήθηκαν διαφορετικά πολιτικά και ιδεολογιοκά ρεύματα. Ο πλούτος αυτής της συνεργασίας είναι το όπλο μας στο μεγάλο αγώνα που πρέπει να κάνουμε για να αλλάξει η Αθήνα.

Δυο λόγια για τον Γιάννη Μπουτάρη. Η νίκη του ήταν νίκη της Θεσσαλονίκης του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Ντίνου Χριστιανόπουλου, του Γιώργου Κούδα, του Βασίλη Χατζηπαναγή. Της Θεσσαλονίκης που δεν φοβάται το διαφορετικό, το αντίθετο. Ναι η νίκη του Μπουτάρη ήταν νίκη του φωτός επί του μαύρου σκότους...

Μαζί στον δήμο και στις γειτονιές

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΜΙΝΗ
Θέλω να ευχαριστήσω τη διεύθυνση της Αυγής που μου έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες της εφημερίδας. Μιας ιστορικής εφημερίδας που έχει ταυτιστεί με τους αγώνες αλλά και –επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο- με τη νεότητα πολλών της δικής μου γενιάς. Αυτή η σχέση κρατάει από τότε. Και έχει περάσει, όπως όλες οι σχέσεις ζωής, από χίλια μύρια κύματα.
Ένα από αυτά μας έφερε σήμερα εδώ: Και δεν είναι ούτε μικρό ούτε εύκολο. Κυρίως για την πολιτική και την αστική αναγέννηση της Αθήνας.
Δεν νομίζω ότι οι αναγνώστες της Αυγής χρειάζονται επιχειρήματα για την καταλληλότητα ή μη της απερχόμενης δημοτικής αρχής. Η Αθήνα είναι μια πόλη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης , το φωνάξαμε κι εμείς από το «δικαίωμα στην πόλη», αλλά και την «Ανοιχτή πόλη». Όπως επίσης πιστεύω ότι συμφωνήσαμε πως ο λαϊκισμός του κ. Κακλαμάνη και η απουσία πολιτικής σκέψης και δράσης έχουν αποδειχθεί καταστρεπτικές για τη ζωή μας στην Αθήνα.
Όμως, εκτιμώ ότι θα έχει σημασία να συνεχισθεί μια συζήτηση που έχει ξεκινήσει καιρό τώρα, αλλά ίσως για πρώτη φορά μπορεί να συνεχισθεί και μετά από μία εκλογική αναμέτρηση.
Για το πολιτικό αύριο της Αθήνας θέλω να επικοινωνήσω μαζί σας. Μακριά από μένα τα διλήμματα αυτής της Κυριακής. Αλλά από την ερχόμενη Δευτέρα θα ανοίξει μια νέα προοπτική για τη διαχείριση της κρίσης της Αθήνας. Σʼ αυτές τις νέες συνθήκες, κανείς δεν επιτρέπεται να πιστέψει ότι έχει το μαγικό σφουγγάρι ή τις λαϊκές μάζες που θα τον στηρίξουν. Σʼ αυτές τις νέες συνθήκες απαιτούνται προγραμματικές συγκλίσεις, αλλά και ένας νέος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής πολιτικής τόσο στο δημοτικό όσο και στα διαμερισματικά συμβούλια.
Εκεί η νέα δημοτική αρχή, ελπίζω βάσιμα ότι θα είμαστε εμείς, οφείλει να επιδιώξει τη μέγιστη συναίνεση ιδίως στις γειτονιές της, ώστε να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες εγγυήσεις για τη ρήξη με ότι εδώ και 24 χρόνια αδρανοποιεί την πόλη. Η νέα δημοτική αρχή οφείλει, δεσμευτήκαμε δημόσια, να διευρύνει τη βάση της συμμετοχής στα διαμερισματικά συμβούλια και να αναβαθμίσει τον ρόλο και την εξουσία των άλλων δημοτικών παρατάξεων. Και είναι νομίζω προφανές ποιες δημοτικές παρατάξεις μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της πόλης.
Όταν αποδέχθηκα να θέσω υποψηφιότητα για την Αθήνα σκέφθηκα ότι ίσως η σημαντικότερη πρόκληση θα ήταν η επιστροφή της πολιτικής. Δηλαδή η εντός δημοκρατικού πλαισίου παραγωγή αποδεκτών και σύγχρονων λύσεων στα μεγάλα και στα μικρά προβλήματα.
Προσπαθήσαμε στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα να διασφαλίσουμε αυτήν την προοπτική. Νομίζω ότι παρά τα όποια λάθη μας το καταφέραμε. Η καλύτερη εγγύηση γιʼ αυτό είναι το πρόγραμμά μας. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα προσέξει ότι περιλαμβάνονται θέσεις και προτάσεις με τις οποίες δεν συμφωνούν τα κόμματα ή οι κινήσεις που μας υποστηρίζουν. Αλλά αυτό το είχαμε θέσει ως όρο από την αρχή. Το «δικαίωμα στην πόλη» δεν επιδιώξαμε να είναι απλώς το άθροισμα όσων μας υποστηρίζουν αλλά το γινόμενο αυτών και πολλών περισσότερων.
Γι' αυτό και επιμείναμε να αναδείξουμε, όπως και η Ελένη Πορτάλιου από τη σκοπιά της, το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών. Επιμείναμε ότι η απάντηση στην κρίση θα είναι για παράδειγμα η αναβάθμιση, ποιοτική και ποσοτική της κοινωνικής αλληλεγγύης από τις υπηρεσίες του δήμου. Η κοινωνική πρόνοια είναι η πολιτική βάση πάνω στην οποία πρέπει να στηριχθεί κάθε δημοτική δράση από δω και πέρα.
Φίλοι αναγνώστες της Αυγής δεν θα αναφερθώ στα διλήμματα αυτής της Κυριακής. Γνωρίζω (και από προσωπική εμπειρία) πως ο αυταρχισμός ενός σκέτου «ναι» ή ενός «όχι» είναι ξένος με την αριστερά. Αλλά οι προοπτικές που ανοίγονται μετά από αυτές τις εκλογές φέρνουν ελπίδα και απαιτούν κινητοποίηση ευρύτερων δυνάμεων. Σε μία πόλη όπου η “Χρυσή Αυγή” χτίζει αποκλεισμούς εμείς θα απαντήσουμε όπως πρέπει: Με αποφασιστικότητα και δράση.
Ελπίζω ότι σ' αυτή την νέα πορεία θα είμαστε μαζί. Και στο δημοτικό συμβούλιο αλλά και στις γειτονιές.

Πηγή: Εφημερίδα Αυγή

Αριστερά ενδοοικογενειακά

Από τον Βασίλη Καρδάση

Ισορροπούσα ιδανικά
μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Φάνηκε στον αιθέρα
μια αστραπή ανεξήγητη
και μ' έσχισε στα δύο.
Τάκης Γραμμένος, Ποίηση, 18 (2001)

Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν αποκαλυπτικό -συν τοις άλλοις- και για το μέλλον της Αριστεράς. Πλέον ο χώρος της αυτοχαρακτηριζόμενης ως αντισυστημικής Αριστεράς καταλαμβάνεται σε ρητορεία και ακτιβισμό κυρίαρχα από το ΚΚΕ και δευτερευόντως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άντε και τον ιδιόμορφο εθνικιστικοαριστερισμό του Αλαβάνου. Η κρίση φαίνεται να ανακατανέμει τις εκλογικές προτιμήσεις των αριστερών εκλογέων. Είναι ενδεικτικές η άνοδος του παλαιολιθικού κόμματος που εδρεύει στον Περισσό σε διψήφιο ποσοστό, η εντυπωσιακή εμφάνιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και η καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ.
ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ συμπαρομαρτούντα της κρίσης οδήγησαν αρκετούς αριστερούς πολίτες στα ψηφοδέλτια των δύο κομμάτων και τους απομάκρυνε από εκείνα των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Συνασπισμός αναμφίβολα πληρώνει την πρόσφατη διάσπασή του, αλλά και τις ατελεύτητες παλινωδίες των στελεχών του. Πράγματι, οι όποιες φιλοδοξίες του ΣΥΝ να πρωταγωνιστήσει στην πέραν του ΚΚΕ Αριστερά φαίνεται να διαψεύδονται από τη διείσδυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
ΟΣΟ ΚΙ αν δεν αρέσει στους επαγγελματίες της Κουμουνδούρου, παραμένει ζητούμενο η πολυπληθυσμική κάλυψη του χώρου της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Ας μην κομπορρημονούν περί επανάστασης, ούτε να ευελπιστούν στην τελεσφόρηση συμμαχιών τύπου Αλέξη Μητρόπουλου. Αποδείχθηκε πόσο αναξιόπιστες είναι στη συνείδηση των αριστερών πολιτών, ένα κατασκευασμένο σκηνικό χωρίς ιδεολογική έμπνευση και αισθητικό περιεχόμενο.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για τον πολιτικό χώρο που αφήνουν εκδήλως διαθέσιμο η διολίσθηση του κυβερνώντος κόμματος προς φιλελεύθερες θέσεις και η ασυνέπεια λόγων και έργων. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ της διαφθοράς και της τιποτολογίας απελευθερώνει πολίτες με οράματα, έντιμους και μάχιμους πολιτικά. Από την άλλη, η απώθηση του ΣΥΝ από τη δυναμική του παρεμβατισμού μοιάζει με αναχωρητισμό από την πραγματική πολιτική.
ΕΙΝΑΙ ο χώρος που επιχειρεί να εκπροσωπήσει η Δημοκρατική Αριστερά. Η τελευταία, αν και νεοσσός στην πολιτική σκηνή, καταγράφηκε ως υπαρκτή πολιτική δύναμη. Οχι μόνο δεν καταποντίστηκε, αλλά με σχεδόν μηδενική προβολή από τα ΜΜΕ επιβίωσε με αξιοπρέπεια. Για την προοπτική της οψόμεθα.

ΥΓ.: Η από κοινού αναιδής επίθεση των Σπηλιωτόπουλου και Βορίδη σε βάρος του άναυδου Γιώργου Καμίνη με εξόργισε. Και τούτο γιατί τεχνηέντως επιχείρησαν να διεγείρουν τα συντηρητικά ένστικτα των Αθηναίων, κατηγορώντας τον τέως Συνήγορο του Πολίτη ως δούρειο ίππο της παραμονής των μεταναστών στην Ελλάδα. Εκάς βέβηλοι! Δαγκωτό στον Καμίνη σάς χρειάζεται!

kardasis@econ.soc.uoc.gr
Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Μετά την ήττα του κ. Γ. Παπανδρέου: «Ψήφος κατά συνείδηση»

Του Νίκου Θεοτοκά*

Δώσαμε τη μάχη για τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Τα αποτελέσματα για την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά είναι ενθαρρυντικά αλλά κατώτερα εκείνων που υπαγορεύουν οι περιστάσεις. Ελάχιστοι δήμοι πέρασαν στην αριστερά από την πρώτη Κυριακή. Ο δεύτερος γύρος όμως μας επιφυλάσσει σημαντικές πιθανότητες επιτυχιών σε δέκα τουλάχιστον μεγάλους δήμους.

Στους κεντρικούς δήμους της χώρας η αριστερά, διατηρώντας ή όχι τις δυνάμεις της, βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Χρειάζεται, προφανώς, να μελετήσουμε το αποτέλεσμα και, ίσως, να ξανακουβεντιάσουμε τις παραμέτρους της πολιτικής μας και τις επιλογές που προκρίναμε ώς τώρα για την υλοποίησή της. Τέλος πάντων, ο καιρός είναι μπροστά.

Το σημαντικό είναι ότι, παρά τη διαλυτική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, κρατήσαμε τις δυνάμεις μας και, κυρίως, συμβάλαμε, ακόμα κι αν αυτό δεν αποτυπώθηκε ευθέως στην εκλογική μας δύναμη, στην κατάρρευση του διλήμματος που έθεσε ο πρωθυπουργός ορίζοντας τις αυτοδιοικητικές εκλογές ως «ψήφο εμπιστοσύνης» στους νεοφιλελεύθερους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και στην πολιτική του Μνημονίου. Ο κ. Γ. Παπανδρέου ηττήθηκε κατά κράτος. Κι από την άποψη αυτή η αριστερά μπορεί να εδραιώσει πλεονεκτική θέση στη δυναμική των συγκρούσεων που έρχονται.

Ο δεύτερος γύρος των εκλογών θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Κυριακή. Και τότε, για τους δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης, όπου οι δυνάμεις μας ήταν η μόνη ουσιαστική αντιπολίτευση στα προηγούμενα Δημοτικά Συμβούλια, τίθεται ένα άκρως πολιτικό ζήτημα, που δεν γίνεται να κάνουμε ότι δεν μας αφορά, επειδή έχουμε βρεθεί στη θέση της αντιπολίτευσης από τον πρώτο γύρο. Δεσμευτήκαμε και θα ασκήσουμε αντιπολίτευση σκληρή, κινηματική, σχεδιασμένη και τεκμηριωμένη. Αλλά με ποιον δήμαρχο; Επʼ αυτού του τελευταίου, μπορούμε ίσως να συμβάλουμε αποφασιστικά, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, στη δημιουργία των καλύτερων δυνατών συσχετισμών για την πολιτική της αριστεράς.

Αριστερή αντιπολίτευση στον δήμο Αθήνας με δήμαρχο τον Γ. Καμίνη ή τον Ν. Κακλαμάνη υπό τις ευλογίες της Χρυσής Αυγής και των εργολάβων; Αριστερή αντιπολίτευση στον δήμο Θεσσαλονίκης με δήμαρχο τον Γ. Μπουτάρη ή τον Κ. Γκιουλέκα υπό τις ευλογίες της ακροδεξιάς και του Ανθίμου;

Είναι αλήθεια ότι οι κ.κ. Καμίνης και Μπουτάρης δεν είχαν ως τώρα το θάρρος να διαφοροποιηθούν από την κυβέρνηση που τους έβαλε στο παιγνίδι του «δημοψηφίσματος» για το Μνημόνιο και τον «Καλλικράτη». Αμφιβάλω κι αν θα το αποκτήσουν ώς την Κυριακή. Τώρα, όμως, που το «δημοψήφισμα» διενεργήθηκε και το ΠΑΣΟΚ είναι απόλυτα απονομιμοποιημένο, με βάση τα κριτήρια και τα μέτρα που έθεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο δεύτερος γύρος των εκλογών στους δήμους έχει ήδη χάσει κάθε συσχέτιση με τους λεονταρισμούς και τους εκβιασμούς του κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Το ποιοι θα είναι οι αυριανοί δήμαρχοι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης έχει πια ριζικά διαφορετική σημασία για την πολιτική της αριστεράς. Κι ας μην μας μπερδεύει η αδυναμία τόσο της Δημοκρατικής Αριστεράς όσο και των «ανεξάρτητων» υποψήφιων δημάρχων να πάρουν αποστάσεις από το ρημαδιό που κυβερνά, λεηλατεί, καταχρεώνει και εκποιεί αυτή τη χώρα. Το πρόβλημα είναι δικό τους, όχι δικό μας.

Για το αύριο της αυτοδιοίκησης όμως, για τη ζωή στις πόλεις μας, για τα δικαιώματα των μεταναστών, για την κοινωνική αλληλεγγύη στις συνθήκες της κρίσης, έχει σημασία να πούμε σήμερα καθαρά, ξάστερα και δυνατά πως η επανεκλογή του κ. Κακλαμάνη και του Παναγιώτατου Άνθιμου, συγγνώμη, η εκλογή του κ. Γκιουλέκα, είναι προοπτικές δεινές.

Δεν πρόκειται για επιλογή του τύπου «το μη χείρον βέλτιστον». Πρόκειται για μια άκρως πολιτική επιλογή, βαθιά αριστερή εν τέλει, που προσβλέπει σε καλύτερους όρους για την επόμενη σύγκρουση στα κοινωνικά μέτωπα που θα ανοίξει η αριστερά στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην ελληνική κοινωνία. Θα μπορούσα νʼ αναφερθώ στον Κάρολο Μαρξ ή στον Βλαδίμηρο Ίλιτς, στον Τολιάτι ή στον Δημητρώφ, μα δεν είναι η ώρα για τέτοια. Αρκούμαι λοιπόν σε παλιούς κοινούς τόπους που θα έλεγαν πως είναι αδιανόητο και αυτοκτονικό να μείνουμε στην άκρη και να παρατηρούμε από την ασφάλεια του δίκιου που αποδίδουμε στον εαυτό μας την εκ νέου παράδοση των δημαρχιών Αθήνας και Θεσσαλονίκης στη μαύρη αντίδραση, στα συμφέροντα της αρπαχτής, στην ξενοφοβία, στον εθνικισμό. Είναι αδιανόητο και αυτοκτονικό για την ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά, για τις προοπτικές που έχει νʼ αλλάξει πορεία αυτή η χώρα, για το πρόταγμα της μεγάλης σοσιαλιστικής, δημοκρατικής και ριζοσπαστικής συμμαχίας στην οποία καλεί να προσχωρήσουν οι κοινωνικές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ.

Ας συμβάλουμε, λοιπόν, κατά συνείδηση να καθαρίσουν τα μέτωπα των νέων συγκρούσεων απʼ τους αρχαϊσμούς. Ο Κακλαμάνης κι o Γκιουλέκας να πάνε σπίτι τους. Η εξουσία και οι νέοι δήμαρχοι θα μας βρουν μπροστά τους στα νέα πεδία των ταξικών και πολιτισμικών αντιθέσεων, στις κοινωνικές συγκρούσεις που η δυναμική τους ξεχειλίζει στους δρόμους.

* Ο Ν. Θεοτοκάς διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝασπισμού
Πηγή: Εφημερίδα Αυγή