Οι συγκεντρώσεις για την Πρωτομαγιά

Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ έχουν καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια (από το 1981 και μετά όπου ο Παπανδρεϊκός οδοστρωτήρας ισοπέδωσε τα πάντα στο λαϊκό κίνημα...) να απαξίωση κάθε έννοια συνδικαλισμού και ταξικής διεκδίκησης. Καλύτερη απόδειξη από τις θλιβερες συγκεντρώσεις της ΓΣΣΕ κάθε Πρωτομαγιά δεν υπάρχει. Μάλιστα φέτος δεν τολμούν να κάνουν συγκέντρωση στο Πεδίο του Αρεως και πάνε στη πλατεία Κλαυθμώνος με συναυλία του Θάνου Μικρούτσικου!!!!
Και είναι απορίας άξιο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να στηρίζει τη γραφειοκρατία. Αν και ο Συνασπισμός είναι αναπόσπαστο κομμάτι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας (έχει αναρωτηθεί πόσα χρόνια είναι στο προεδρείο της ΓΣΕΕ ο Καλύβης; Αλλος συνδικαλιστής δεν υπάρχει σ' αυτό το κόμμα;)...

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ

Από τη πλευρά του ΚΚΕ επέλεξε την τακτική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων μέσω του ΠΑΜΕ. Αυτές οι συγκεντρώσεις ενώ έχουν κόσμο και αγωνιστικό παλμό δεν έχουν γίνει (με ευθύνη του ΚΚΕ που θέλει "υγειονομικη ζώνη" και "καθαρότητα") πόλος συσπείρωσης των ταξικών δυνάμεων. Ισως γιατί και ένα μεγάλο κομμάτι της συνδικαλιστικής ηγεσίας του ΚΚΕ είναι κομμάτι της γραφειοκρατίας. Ρίξτε μια ματά στο Συνδικάτο των Οικοδόμων και θα καταλάβετε...

Η εναλλακτική λύση...

Και την φετινή Πρωτομαγιά υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές για όσους δεν θέλουν να ακούσουν παχειά λόγια από τον Παναγόπουλο ή την "γραμμή" από τον Πέρρο. Η Πρωτοβουλία για τον Ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, που έχουν συγκροτήσει οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς καλούν σε συγκέντρωση μπροστά στο Μουσείο στις 10.30, ενώ η Εργατική συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009 που απαρτίζεται από το νέο προλεταριατό (κούριερ, ανασφάλιστοι, stage, "ενοικιαζόμενοι" κ.λ.π.) διοργανώνει συγκέντρωση στη Πλατεία Βικτωρίας στις 11.

*** Το εξώφυλλο είναι της ελληνο-σοβιετικής κομματικής εφημερίδας του Καυκάσου "Κομουνιστής" (Από το "Πόντος & Αρσιτερά). Η αφίσσα είναι από το κάλεσμα της Εργατικής συνέλευσης για την Πρωτομαγιά 2009.

Η αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά

Ηταν Πρωτομαγιά του 1944. Η Καισαριανή βάφεται στο αίμα 200 παλικαριών, κομμουνιστών και αγωνιστών. «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». Μ' αυτά τα λόγια ένας απ' τους 200 εκτελεσθέντες κομμουνιστές στην Καισαριανή, ο Νίκος Μαριακάκης, έδειξε το δρόμο. Η ζωή του, όπως και των υπόλοιπων συντρόφων του, φόρος αίματος για τη λευτεριά. Η θυσία τους λίπασμα ζωής για την «επόμενη» μέρα. Για έναν κόσμο, έτσι όπως τον ονειρεύονταν. Λεύτερο και δίκαιο.
Οι γερμανοφασίστες κατακτητές μετέφεραν πρωί πρωί τα παλικάρια φορτωμένα σε φορτηγά στην Καισαριανή. Ανά 20 τους στήνουν στο απόσπασμα. Η 1η Μάη του 1944 καταγράφεται ως η πιο ματοβαμμένη. Ο ελληνικός λαός έπρεπε να πληρώσει το αντίτιμο για έναν Γερμανό στρατηγό που σκοτώθηκε σε μάχη στους Μολάους στη Σπάρτη, στις 27/4/1944.
Εγκλημα πέρα από κάθε λογική και φαντασία. Διακόσιοι κομμουνιστές, αγωνιστές για τη λευτεριά της πατρίδας, που παρέδωσε η χούντα του Μεταξά στους κατακτητές, έπρεπε να πληρώσουν με τη ζωή τους τον στρατηγό. Στο προσκλητήριο της Κυριακής κανείς δε φανταζόταν τι θα γίνει. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δε θα τους δολοφονούσαν εκείνη τη μέρα. Κυριακή δε γίνονταν εκτελέσεις.
Κανείς δε λύγισε. Ενας ένας, όσοι άκουγαν το όνομά τους στο προσκλητήριο εκείνης της Κυριακής, ήξεραν τι τους περιμένει. Θάνατος, φόρος αίματος για τη λευτεριά. Στο άκουσμα κάθε ονόματος, ρίγη σεβασμού για τον ήρωα που θα περνούσε στην ιστορία. «Ζήτω το ΕΑΜ! Γεια σας αδέρφια! Εκδίκηση!», τα λόγια του αποχαιρετισμού. Κανείς δε φοβήθηκε. Κανείς δε λύγισε. Κανείς δε ζήτησε να του χαριστεί η ζωή. Γιατί η ζωή κατακτάται και ζωή σημαίνει ελευθερία.
Και το προσκλητήριο τελείωσε. Συμπληρώθηκαν οι 200 που «χρωστούσαμε» για να πληρωθεί το «γραμμάτιο» του στρατηγού. Ξημέρωσε η Δευτέρα της Πρωτομαγιάς του 1944. Δέκα φορτηγά χρειάστηκαν να πάνε τους μελλοθάνατους στην Καισαριανή. Ο δρόμος προς το Σκοπευτήριο γέμισε ρούχα και σημειώματα των παλικαριών προς αυτούς που άφηναν πίσω, στο πόδι τους, να συνεχίσουν. Ολα τα σημειώματα, όλες οι κουβέντες τους αποπνέουν περηφάνια, λεβεντιά. Τίποτα δε δείχνει φόβο, μόνο την ανάγκη να πουν «αντίο». Να δείξουν σ' αυτούς που παραμένουν στη ζωή πως ο αγώνας δεν πρέπει να σβήσει, πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει. «Φάρος» η ζωή τους για τις μελλοντικές γενιές. Μέχρι σήμερα...
«Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να 'σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου. Ν' αγαπάς και να λατρεύεις την κορούλα σου και την αδερφούλα μου, κι οι δυο μεγάλοι άνθρωποι. Γεια, γεια πατερούλη. ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ».
«Δε σας ξέχασα ποτές. Για σας και για τον ελληνικό λαό έδωσα τη ζωή μου. Σήμερα, 1η Μάη 1944, σας φιλώ για τελευταία φορά», γράφει ένας απ' τους εκτελεσθέντες που δεν αφήνει καν το όνομά του. Μόνο το αρχίγραμμα «Α».
«Αγαπημένοι μου, ο θάνατός μου δε θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για την πάλη που διεξάγετε. Σφίξτε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια απ' τη νέα δοκιμασία. Ετσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά δεν πεθαίνει ποτέ. Με πολλή αγάπη. Σας φιλώ Μήτσος ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑΣ».
Στο πέρασμα των παλικαριών, των κομμουνιστών αγωνιστών λένε οι μαρτυρίες ότι οι άντρες έβγαζαν τα καπέλα τους και οι γυναίκες έρραναν με λουλούδια. Ολοι υποκλίνονταν στο μεγαλείο εκείνων που με ψηλά το κεφάλι έζησαν και στάθηκαν απέναντι απ' το απόσπασμα, διατρανώνοντας ως την τελευταία τους στιγμή μία και μόνο επιθυμία. Την επιθυμία τους για Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη, για Ελλάδα του λαού της.
Ενα είναι βέβαιο. Κανείς τους δεν έφυγε πραγματικά. Εξακολουθούν να συντροφεύουν τις ψυχές, τις καρδιές, τα οράματά μας, τους αγώνες μας. Ολοι τους κοσμούν το πάνθεον των ηρώων της πατρίδας, του λαϊκού κομμουνιστικού κινήματος.

Πηγή: Εφημερίδα Ριζοσπάστης

Περί κουκούλας...

Τα μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση για τους... κουκουλοφόρους θα αφορούν και τους...δημόσιους υπαλλήλους;

25 Απρίλη 1974

Κλείνουν σήμερα 35 χρόνια από την “Επανάσταση των γαρύφαλλων” στην Πορτογαλία, το 1974. Σαράντα χρόνια της δικτατορίας του Σαλαζάρ, έμπαιναν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ως μια από τις πιο μαύρες σελίδες της πορτογαλικής ιστορίας. Λίγο μετά κατέρρεε και η χούντα των Ελλήνων συνταγματαρχών. Ηταν η εποχή που το ένα μετά το άλλο τα αυταρχικά καθεστώτα made in USA έπεφταν, ενώ τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα κέρδιζαν συνεχώς έδαφος. Οι πρωτεργάτες της επανάστασης των γαρύφαλλων βέβαια, όπως ο Ντε Καρβάλιο, ο επικεφαλής των πορτογάλων κομάντος, κυνηγήθηκε μετά ως τρομοκράτης, το σύστημα αποκατέστησε τους μηχανισμούς και σήμερα έχουμε επικεφαλής της Κομισιόν τον Πορτογάλο, Μπαρόζο.

Κάθε Μάη...

Πιστοί στο μαγιάτικο ραντεβού τους και με νέο άλμπουμ παρακαλώ... Καιμε δυνατά support!

Δεν θ' αλλάξει τίποτα όσες τράπεζες κι αν κάψεις

«Μόλις ανακοινώσαμε τις συναυλίες άρχισαν τα μηνύματα στο myspace. «Ξαναπαίξτε, σας χρειαζόμαστε». Δεν καταλαβαίνουμε τι θέλουν. Να τους καθοδηγήσουμε; Δεν είχαμε ποτέ την όρεξη να στεφούμε αρχηγοί ενός κινήματος. Να υψώσουμε τα λάβαρα με τον όχλο να ακολουθεί; Δεν ανεβαίνουμε στη σκηνή για να γεμίσουμε κάποιο κενό. Δεν έχουμε προσδοκίες. Ποτέ δεν πήραμε λεφτά, ούτε θα πάρουμε τώρα, είκοσι χρόνια μετά. Θέλουμε να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο. Να μας βοηθήσει να ξαναηχογραφήσουμε το παλιό υλικό μας. Και εμείς να το προσφέρουμε δωρεάν στο Ιντερνετ. Γιατί σε αυτούς τους δίσκους από το '86, ο ήχος είναι σαν από παλιό τρανζίστορ. Ούτε εμείς δεν μπορούμε να τους ακούσουμε».
Η ιστορική μπάντα από τα χρόνια του '80, η «Γενιά του Χάους», που σημάδεψε όσο ελάχιστοι την πανκ σκηνή, επιστρέφει για δύο συναυλίες, σήμερα και αύριο, στο Gagarin. Ο τραγουδιστής Θοδωρής Ηλιακόπουλος και ο μπασίστας Αρης Αμπράζης πριν σταθούν στη σκηνή μαζί με τον κιθαρίστα Κώστα Χατζόπουλο και τον ντράμερ των Sleepin Pillow, Μπάμπη Πετσίνη, μας μίλησαν για όλα.

Για τις συναυλίες: «Το μόνο που θέλουμε είναι να επαναπροσδιορίσουμε λίγο το υλικό μας. Να το παίξουμε μια φορά καλά. Εχουμε κάνει καμιά πενηνταριά λάιβ στην ιστορία μας. Εχουμε ευχαριστηθεί τρία-τέσσερα. Ολα τ' άλλα ήταν χάλια. Εβγαινες να παίξεις και δεν άκουγες τίποτα. Εντάξει, όλοι έτσι παίζανε τότε. Δεν τους πείραζε. Εμάς όμως μας πείραζε. Γιατί πιστεύαμε ότι πέρα από τις ιδέες και τον πανκ αυθορμητισμό, η μουσική μας είχε κάτι να πει, δεν ήταν μόνο δύο ακόρντα. Δουλεύαμε γι' αυτήν ώρες ατέλειωτες, σε καταλήψεις, όπου να 'ναι».

Για την επανασύνδεση: «Είναι μια ιστορία δύο χρονών. Είπαμε να πιάσουμε το υλικό αυτό στα χέρια μας σήμερα. Να δούμε αν βγαίνει καλύτερο από τότε ή χειρότερο. Να το εμπλουτίσουμε, να το φέρουμε σε ένα όμορφο επίπεδο. Κάναμε δεκαοκτώ μήνες πρόβες. Ο ντράμερ ερχόταν από Θεσσαλονίκη και έφευγε την ίδια νύχτα. Κανείς δεν τα κάνει αυτά σήμερα. Μόνο εμείς οι παλαβοί και όσοι θέλουν να είναι μαζί μας».

Για τη μουσική: «Ακούγαμε την κολεκτίβα των Crass, αμερικανικό πανκ, Dead Kennedys Black Flag. Κανένας μας δεν άκουγε μόνο πανκ. Επηρεαστήκαμε από το νιου γουέιβ, το ιντάστριαλ και τη νέα γενιά του μέταλ, που δεν ήταν τόσο ανεγκέφαλη και κατευθυνόμενη. Ολοι είχαμε άποψη για τη μουσική. Και μετά πρόβες σε άθλιες συνθήκες. Παίζαμε σε καταλήψεις και πέφτανε οι σοβάδες. Αλλά θέλαμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό. Ολες οι απόψεις, μουσικές ή ιδεολογικές, μοιράζονταν και έβγαινε κάτι συλλογικό. Και ήμασταν πάντα ανοιχτοί σε όσους πρόσφεραν. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έφτιαξε το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου. Και εμείς παίξαμε μουσική για μια χορευτική του παράσταση».

Για το πανκ: «Ημασταν πανκ. Η λέξη δεν σήμαινε κάτι συγκεκριμένο. Δεν ήταν τα λοφία και οι αρβύλες που μέτραγαν. Ηταν μια συμπεριφορά, την οποία ο καθένας μετέφραζε με την προσωπική του αντίληψη. Ομως για όλους το πανκ σήμαινε να είσαι ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση. Υπήρχαν δεκάδες απόψεις, αλλά κανείς δεν επέβαλλε τίποτα στον άλλον. Μπορούσες να καθίσεις σ' ένα τραπέζι και να συζητάς μέχρι το πρωί. Δεν ήταν όμορφα χρόνια, σκληρά ήταν, αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέροντα».

Για τη «Γενιά του Χάους»: «Πόσοι ήταν τότε μαζί μας; Τώρα είναι σε χειρότερα πόστα από αυτά που χλεύαζαν. Δεν εκφράσαμε καμία γενιά. Δείχναμε μόνο τι θα συμβεί αν τολμήσει κάποιος να αμφισβητήσει ό,τι υπάρχει γύρω του. Η μουσική και οι στίχοι αντιπροσώπευαν τους χειρότερους φόβους μας, που έγιναν πραγματικότητα. Από τη μια ήταν η ευμάρεια, η οικονομική σταθερότητα. Από την άλλη, άνθρωποι που δεν είχαν στο ήλιο μοίρα, η πρέζα, η άθλια εκπαίδευση. Σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας μας έδωσε μάχες. Προχωρήσαμε αμφισβητώντας και θέτοντας διαρκώς ερωτήματα. Κι όλοι μάς έλεγαν: "βουλώστε το". Δεν το κάναμε για τη γενιά μας, για μας το κάναμε».

Για τη διάλυσή τους: «Από το '87 έως το '89 ήμασταν υπό διάλυση. Μας είχε κουράσει τρομερά. Ο,τι και αν κάναμε, ώστε να είναι δημοκρατικό και λειτουργικό για όλους, αντιμετωπιζόταν με την ίδια ελαφρότητα. Το σύνθημα των χίπις ήταν «ντροπ άουτ»: βγες έξω από την κοινωνία. Το πανκ έλεγε «ντροπ ιν», μπες μέσα και πολέμα για να φτιάξεις έναν κόσμο με αξιοπρέπεια. Αν διαλέξεις το δρόμο της σύγκρουσης, θα δεις τελικά ποιος είσαι. Πιστεύαμε ότι η μουσική μπορεί να οδηγήσει κάπου. Αλλά όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν στράφι. Κανείς δεν ήθελε να καταλάβει».

Για τον Δεκέμβρη: «Νιώσαμε μόνο θλίψη. Ηταν μια δικαιολογημένη αντίδραση, αλλά δεν παύει να ήταν ένα τυφλό ξέσπασμα. Το κράτος περίμενε να τελειώσει και αντεπιτέθηκε, με περισσότερη βία. Για να αντέξεις χρειάζεται αλληλλεγγύη, δύναμη και άποψη. Οταν δεν έχεις τίποτα, μόνο βία, αυτοακυρώνεσαι. Εχει χορτάσει βία ο κόσμος. Δεν θα αλλάξει τίποτα όσες τράπεζες και αν κάψεις. Χρειάζονται νέες ιδέες, προτάσεις. Αυτό που έγινε στην Αθήνα το '85 ήταν πολύ μεγαλύτερο. Μπορεί να μην είχε την εμβέλεια του Δεκέμβρη, αλλά δεν έχει επαναληφθεί, ούτε πρόκειται. Γιατί είχε κοινωνική απήχηση. Οταν έληξε η κατάληψη του Χημείου, 10.000 άτομα ήταν η πορεία που περικύκλωσε το κτίριο για να βγάλει τα παιδιά έξω. Εληξε η κατάληψη χωρίς να γίνει ούτε μια σύλληψη».

* 24-25 Απρίλη Gagarin Club Εναρξη 9.00 μ.μ. - είσοδος 15 ευρώ.

Ακούστε τη "Γενιά του Χάους" εδώ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Η Γενιά του Χάους ήταν το πιο συγκροτημένο γκρoυπ από εκείνη τη γενιά των πολιτικοποιημένων γκρουπ της γενιάς μου. Εκείνη την εποχή, μέσα της δεκαετίας του '80 όσοι είχαμε επηρεαστεί (μουσικά, κοινωνικά και... ενδυματολογικά) από τα ακούσματα της αγγλικής σκηνής (punks, mods, skins, garage, rockabilly) είμασταν μια παρέα. Η συνέντευξη του Δημήτρη Αναστασόπουλου στην σημερινή "Ελευθεροτυπία" δείχνει πόσο δίκιο είχα που πάντα εκτιμούσα το γκρουπ. Φυσικά και θα πάω στο Gagarin. Με τη κόρη μου για να μαθαίνει...

Αναιρέσεις 09: προφεστιβαλική εκδήλωση με τον Θ. Αγγελόπουλο

Η εφημερίδα ΠΡΙΝ και η πολιτιστική λέσχη ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ, διοργανώνουν προφεστιβαλική εκδήλωση των "Αναιρέσεων 2009".
Η εκδήλωση περιλαμβάνει ειδική προβολή της νέας ταινίας του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Η σκόνη του χρόνου» και θα γίνει την Κυριακή 26 Απριλίου στον κινηματογράφο «Τριανόν» (Πατησίων & Κοδριγκτώνος) στις 11:00 π.μ. Θα ακολουθήσει πολιτική συζήτηση με τον σκηνοθέτη, ενώ εισηγήσεις θα κάνουν, η Αιμιλία Καραλή, ο Θανάσης Σκαμνάκης και ο Παναγιώτης Φραντζής.
Οι πολιτικές-πολιτιστικές εκδηλώσεις "Αναιρέσεις 2009" της νΚΑ και του ΝΑΡ θα διοργανώσουν κι άλλες εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα το φετινό κεντρικό τριήμερο φεστιβάλ που θα γίνει στις 29 και 30 Μάη στην Αθήνα.

OXI σε νέο σχέδιο Αναν

Φανερός, ξεκάθαρος είναι και πάλι ο κίνδυνος επιβολής μιας άδικης και παράνομης λύσης, μιας λύσης με Παρθενογένεση ενός Πολιτειακού Εκτρώματος που θα ενταφιάζει την εθνική μας καταγωγή, θα καταλύει τη Δημοκρατία, θα παραμορφώνει τον μακραίωνα πολιτισμό μας, με φυλετικό-ρατσιστικό διαχωρισμό των πολιτών του σε βάρος των Ε/Κ, μιας λύσης που θα επιβληθεί από τον στρατοκράτη ισχυρό στον αδύναμο, θα τουρκοποιεί την πατρώα γη και που θα είναι ασφαλώς στα μέτρα ξένων προς την Κύπρο συμφερόντων.

Κύπριε συμπατριώτη και συμπατριώτισσα, εσύ που με την ψήφο σου στο Δημοψήφισμα του 2004 διέσωσες το κράτος και την ιστορική σου συνέπεια σ’ αυτή τη γη, καλείσαι τώρα, ανεξάρτητα από ιδεολογική ή κομματική σχέση να υπερασπιστείς τα δίκαια και τα δικαιώματά σου.

Καλούμαστε όλοι να στείλουμε το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν θα γονατίσουμε μπροστά στην αλαζονεία του Τούρκου εισβολέα, ότι δεν θα δεχθούμε τίποτε λιγότερο από αυτά που καθορίζονται από το Ευρωπαϊκό και το Διεθνές Δίκαιο.

Ελάτε να πούμε ξεκάθαρα ότι δεν δεχόμαστε εκ περιτροπής προεδρίες, συνεταιρισμούς συνιστώντων ισότιμων κρατών, παραμονή εποίκων και εγγυητικά – επεμβατικά δικαιώματα της Τουρκίας.

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, με τις συνεχείς υποχωρήσεις μας τρέφουμε τη βουλιμία του Τούρκου κατακτητή που μέσα από τη διαδικασία των συνομιλιών πετυχαίνει ολοένα και περισσότερο τους στόχους του για εξ’ ολοκλήρου υποτελές στην Τουρκία Κυπριακό κράτος και απόφραξη της πορείας της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συμπατριώτες και συμπατριώτισσες, οφείλουμε να πούμε στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε ολόκληρη την Πολιτική μας Ηγεσία, ότι πρέπει να ανακόψουν την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας και παράλληλα να επανατοποθετήσουν το Κυπριακό στις πραγματικές του διαστάσεις ως πρόβλημα απαλλαγής από την Τουρκική κατοχή και τους εποίκους και πλήρους εφαρμογής του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού δικαίου σε ολόκληρη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας, χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ελάτε να απαιτήσουμε την ανάληψη μιας δυναμικής παγκόσμιας διαφωτιστικής εκστρατείας αποκάλυψης του πραγματικού προσώπου της Τουρκίας για τα εγκλήματα πολέμου κατά της Κύπρου και τις γενοκτονίες γενικά κατά του Ελληνισμού και να ζητήσουμε από τις Πολιτικές Ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας, αναδιαμόρφωση της εξωτερικής τους πολιτικής έναντι της Τουρκίας αφού οι κίνδυνοι και οι απειλές της χώρας αυτής στρέφονται πάντα και προς τις δύο.

Ελάτε να στείλουμε ένα μήνυμα ότι απορρίπτουμε κάθε μορφής υποχωρήσεις οι οποίες δεν διασφαλίζουν ή αποκαθιστούν τα δικαιώματά μας.

Ας δώσουμε όλοι μαζικά το παρόν μας στο Συλλαλητήριο της 24ης Απριλίου για να προειδοποιήσουμε ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ ο περήφανος λαός μας θα δεχθεί ΣΥΓΚΑΛΥΜΜΕΝΑ ΄Η ΟΧΙ ΣΧΕΔΙΑ ΤΥΠΟΥ ΑΝΑΝ.

Κύριοι ομιλητές οι Βάσος Λυσσαρίδης και Γεράσιμος Αρσένης. Θα χαιρετίσουν η Α.Μ. ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, αρχηγοί ή εκπρόσωποι κομμάτων και εκπρόσωποι των Οργανωτών. Το Συλλαλητήριο οργανώνουν δεκάδες Κινήσεις, Σωματεία και Οργανώσεις της Κύπρου καθώς επίσης η εξ Ελλάδος Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης για Ελεύθερη Κύπρο (ΣΕΥΑΕΚ) και το Σωματείο στην Αθήνα Συμπαράστασης στον Αγώνα της Κύπρου (ΣΑΚ). Το ζωντανό αγωνιστικό μουσικό πρόγραμμα που θα πλαισιώσει την εκδήλωση θα λαμπρύνει με τη συμμετοχή του ο δεξιοτέχνης της κρητικής λύρας και τραγουδιστής Πάρης Περισυνάκης.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΥΠΡΙΑΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ & ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ

Συντονιστική Επιτροπή Υποστήριξης Αγώνα για Ελεύθερη Κύπρο (ΣΕΥΑΕΚ – Ελλάδα)

Συμπαράσταση Αγώνα Κύπρου (ΣΑΚ – Ελλάδα)

2ο τεύχος Αντίθεσης

Κυκλοφορεί το 2ο τεύχος της περιοδικής επιθεώρησης λόγου και δραστηριότητας ΑΝΤΙΘΕΣΗ. ΘΕΜΑΤΑ: ΠΡΟΣ ΤΗΝ 7η ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ: - Αριστερά το ζητούμενο του κινήματος που μόλις άνοιξε - ΕΙΣΗΓΗΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ Κ.Ο. ΤΟΥ ΚΚΕ(μ-λ) - Αριστερά: Ζήτημα προοπτικής - του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΝΟΥ - Να υπηρετήσουμε με συνέπεια την υπόθεση της εργατικής τάξης - του ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΝΔΡΕΑΤΟΥ - Σχετικά με το αγροτικό κίνημα - του ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΚΟΚΟΛΑΝΤΩΝΑΚΗ ΑΡΘΡΟ: - 18o Συνέδριο ΚΚΕ: Στρουθοκαμηλισμός για τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης - του ΑΝΔΡΕΑ ΒΟΓΙΑΤΖΟΓΛΟΥ
ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ: Κριτικές προσεγγίσεις - Παρουσίαση περιοδικών εκδόσεων

Αδιαφορία για τις ευρωεκλογές

Ο κίνδυνος μαζικής αποχής από τις ευρωεκλογές του Ιουνίου διαγράφεται ολοένα και πιο ξεκάθαρα, καθώς σύμφωνα με δημοσκόπηση του Ευρωβαρόμετρου μόνο το 34% των Ευρωπαίων δείχνουν αποφασισμένοι να προσέλθουν στις κάλπες για την ανάδειξη των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Στην ίδια δημοσκόπηση, η οποία πραγματοποιήθηκε από τα μέσα Ιανουαρίου ως τα μέσα Φεβρουαρίου σε δείγμα 27.218 ψηφοφόρων από τα 27 κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι ερωτηθέντες δήλωσαν σε ποσοστό 53% ότι «δεν ενδιαφέρονται» για τις ευρωεκλογές.

Ένα ποσοστό περίπου 62% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι η ψήφος τους δεν θα αλλάξει τίποτα, ενώ το 55% εκτιμά ότι «το Ευρωκοινοβούλιο δεν ασχολείται με αρκετά από τα προβλήματα που με αφορούν».

Η αδιαφορία για τις ευρωεκλογές φαίνεται να διαγράφει ανοδική πορεία, καθώς σε προηγούμενη ανάλογη δημοσκόπηση στα τέλη του 2007, οι Ευρωπαίοι είχαν δηλώσει αποφασισμένοι να προσέλθουν στις κάλπες σε ποσοστό 37% των ερωτηθέντων.

Η οικονομική κρίση και η ανεργία αναδύονται ως καθοριστικοί παράγοντες αυτής της αδιαφορίας.

Ενώ η εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων πολιτών προς τους θεσμούς όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο βρίσκεται σε πτώση, 57% των ερωτηθέντων στην τελευταία αυτή δημοσκόπηση (+10%) τοποθετούν την ανεργία στην πρώτη θέση των προβλημάτων τους.

Ακολουθεί ο πληθωρισμός και η πτώση της αγοραστικής δύναμης (+7%).

Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά

Θετική ανταπόκριση έχει η συγκρότηση της Αντικαπιταλιστικής Αριστερής Συνεργασίας για την Ανατροπή σε αγωνιστές, εργαζόμενους και νέους. Στις συνεδριάσεις του Συντονιστικού που πραγματοποιήθηκαν την προηγούμενη και αυτή την εβδομάδα καταλήχθηκε το τελικό λογότυπο, εγκρίθηκε ομόφωνα το ακρωνύμιο ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. και αποφασίστηκαν μια σειρά ζητήματα σε σχέση με την εμφάνιση, παρουσία και παρέμβαση του νέου σχήματος της άλλης αριστεράς. Την ερχόμενη εβδομάδα θα κυκλοφορήσουν τα νέα υλικά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μια μπροσούρα με τις αποφάσεις (κοινό κείμενο προβληματισμού, απόφαση Αθηναϊδας, κεντρικά συνθήματα) και πολιτική αφίσα του σχήματος. Παράλληλα προχωρά η τελική κατάληξη της Διακήρυξης και ο σχεδιασμός για καμπάνια αποκάλυψης του ρόλου της Ε.Ε. Θετική ήταν και η απάντηση της «Κομμουνιστικής Ανανέωσης» που αποφάσισε τη συμμετοχή της στο σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παράλληλα, πλούσια είναι η δράση και συζήτηση στις τοπικές και κλαδικές πρωτοβουλίες που συγκροτήθηκαν στις αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις σε όλη τη χώρα. Προγραμματίζεται ο νέος γύρος συνελεύσεων των πρωτοβουλιών και η εξωστρεφής παρέμβαση στα μέτωπα που αποφασίζονται.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Ο χώρος της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αν είχε ένα χαρακτηριστικό (πέρα από ιδελογικές αγκυλώσεις και οπισθοδρομήσεις) αυτό ήταν τις πολυδιάσπασης και των "μικρομάγαζων" που διεκδικούσαν το καθένα για τον εαυτό του την επαναστατική... αλήθεια. Αν και με τίτλο... σιδηρόδρομο η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α έχει ένα θετικό. Είναι μια ενωτική προσπάθεια του εξωκοινοβουλευτικού χώρου. Και ως τέτοια αν μη τι άλλο έχει την συμπάθεια της "Πιπεριάς". Σε δύσκολες εποχές που δεν υπάρχουν ιδεολογικές βεβαιότητες και το κομματικό αλάθητο είναι ανέκδοτο, η προσπάθεια για κοινή παρέμβαση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς πρέπει να στηριχθεί ανεξάρτητα από τα εκλογικά αποτελέσματα.

Κυκλοφορεί το νέο φύλλο της Ρήξης

Κυκλοφόρησε το Σάββατο 4 Απριλίου το νέο φύλλο της ανανεωμένης, μηνιαίας εφημερίδας Ρήξη.

Το 51ο τεύχος περιλαμβάνει ένα 4σέλιδο αφιέρωμα στην έκρηξη της εγκληματικότητας, της βίας και της κοινωνικής ανομίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, εξέλιξη η οποία έχει κάνει τη χώρα να θυμίζει το εφιαλτικό σκηνικό των τριτοκοσμικών μητροπόλεων. Ο φάκελος «Γίναμε Σικάγο;» περιλαμβάνει κείμενα των Γ. Καραμπελιά, Γ. Ρακκά και μια αναδημοσίευση από το εξαίρετο βιβλίο του Δ. Κωστόπουλου, Ο Νταβέλης στο Σικάγο, το Γουέστερν της ανάπτυξης…

Ακόμη, η Ρήξη περιλαμβάνει έναν φάκελο για τα 10 χρόνια από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία με κείμενα των Θ. Τζιούμπα και Ν. Μάλιτς, κείμενα του Γ. Καραμπελιά και του Ν. Ντάσιου για την οικονομική κρίση αλλά και την διάσκεψη των G 20 στο Λονδίνο.
Για τα ζητήματα οικολογίας, ο Γ. Σχίζας γράφει για την καταστροφή του Υμηττού και τις κατευθύνσεις των κινήματος προστασίας του, οι Β. Στοϊλόπουλος ο Θ. Ντρίνιας για τους μύθους της λεγόμενης «Πράσινης Ανάπτυξης».

Ο Β. Φτωχόπουλος γράφει για την Ελένη Φωκά, την ηρωϊκή δασκάλα της Καρπασίας, ενώ περιλαμβάνεται και ένα επετειακό κείμενο για την εθνικοαπελευθερωτικό-αντιαποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ, όπου ο αγωνιστής της Βίας Λειβαδάς περιγράφει τις σχέσεις της οργάνωσης με τον ΙΡΑ. Επίσης, ο Μ. Εγγλέζος γράφει για το ιδεολόγημα της «Αυτονομίας» στην Κρήτη και το τι παιχνίδι παίζεται πίσω από αυτήν.

Επίσης, οι Κ. Σεβρής και η Μ. Ρακκά καλύπτουν τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο των Πανεπιστημίων, ο π. Χ. Παπαδόπουλος γράφει για την συζήτηση περί «κουκουλοφόρων», η Μ. Πολυκάρπου για την παρακμή των βαρόνων των ΜΜΕ, ενώ οι Γ. Σπηλιόπουλος και Ν. Βεντούρας σχολιάζουν την πολιτική επικαιρότητα.

Στα διεθνή, ο Γ. Ξένος για τις εκλογές στην Τουρκία και ο Κ. Μαυρίδης για το σκάνδαλο με τους κηφήνες της AIG. Τέλος, ο Σ. Κουτρούλης σχολιάζει πάνω στην πολιτική και τον πολιτισμό, Ο Χ. Μόρφος γράφει για την επικαιρότητα του έργου της Ρόζας Λούξεμπουργκ, και το φύλλο ολοκληρώνεται με την γνώριμη αθλητική στήλη του Μ. Διόγου, την θεατροκριτική του Κ. Σαμάντη αλλά και τις αναγγελίες των εκδηλώσεων του επόμενου μήνα.

Η Ρήξη κυκλοφορεί ανανεωμένη, με νέα όψη και περισσότερες σελίδες στα περίπτερα όλης της Ελλάδας.

Στηρίξτε την προσπάθειά μας, γραφτείτε συνδρομητές. Περισσότερες πληροφορίες στα τηλέφωνα 2103826319, 2310543751. Μπορείτε να στέλνετε σχόλια, κείμενα, άρθρα και επιστολές στο efrixi@gmail.com

ΕΟΚΑ αέναων συλλογισμών…

ΑΠΕΡΑΝΤΑ μεγάλη η τιμή και η περηφάνια του κυπριακού Ελληνισμού για την αδιάλειπτη και έμπρακτη συμμετοχή των Κυπρίων, με ένοπλους εθελοντές και κάθε άλλη δυνατή μορφή, σε όλους ανεξαιρέτως τους αγώνες του έθνους. Από την Παλιγγενεσία του 1821, στις Κρητικές Επαναστάσεις, τον Ατυχή Πόλεμο του 1897, τους Απελευθερωτικούς Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, τη Μικρασιατική Εκστρατεία του 1919-1922, το Έπος του Σαράντα, την Εθνική Αντίσταση του 1940-45…

ΥΨΙΣΤΗ όμως, τιμή και περηφάνια για τον κυπριακό Ελληνισμό, αποτελεί, σε αιώνια διαβάθμιση, η ΕΟΚΑ. Ο ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αντιαποικιακός αγώνας του 1955-1959. Το σπουδαιότερο παράσημο που έχει στο στήθος της η Κύπρος. Κι ο ισχυρότερος εθνεγέρτης της. Που αδιάκοπα υπενθυμίζει, υποκινεί και φρονηματίζει, τους κληρονόμους της: Στο απελευθερωτικό καθήκον. Γονυκλινής σήμερα η Κύπρος αποθέτει, ευγνωμονούσα, τα πιο αμάραντα άνθη, εξ όλης της καρδιάς και εξ όλης της διανοίας της, στα μνήματα των Αθανάτων Ηρώων της ΕΟΚΑ.

ΚΑΘΕ ΜΙΑ εθνική επέτειος, πέρα από το πρώτιστο της ευγνωμοσύνης προς Εκείνους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία, πέρα από τον φρονηματισμό που οφείλει να μεταλαμπαδεύει αέναα σε κάθε νέα γενιά, από των πατέρων και παππούδων το επίζηλο κλέος («ους νυν υμείς [και ημείς] ζηλώσαντες» καθώς είπε κι ο Περικλής), σημαντικό είναι άλλο ένα: Ο ζωτικότατα αναγκαίος, για το παρόν και το μέλλον, συλλογισμός. Γύρω από τα πεπραγμένα και, ιδίως, τα μη πεπραγμένα του παρελθόντος. Ακόμα και του ηρωικότερου της συλλογικής μας ταυτότητας που ονομάζεται ΕΟΚΑ:

ΔΕΝ ΗΤΑΝ λ.χ., η ένοπλη οργάνωση ΕΟΚΑ, προϊόν ενός κάποιου επιτελικού σχεδιασμού του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων του ελλαδικού κράτους. Δεν έστειλε, π.χ., με κυβερνητική απόφαση το Γ.Ε.Σ. της Αθήνας, μυστικά στην Κύπρο, τον ανθό των ειδικά εκπαιδευμένων και ήδη εμπειροπόλεμων αξιωματικών και στελεχών του, για ν’ αναλάβουν τη διεξαγωγή του κυπριακού αγώνα, εναντίον της βρετανικής (συμμαχικής… πάντα!) αποικιοκρατίας, επιστρατεύοντας τον φλεγόμενα πρόθυμο, για κορυφαίες αυτοθυσίες, κυπριακό Ελληνισμό! Δεν σχεδίασε η Αθήνα του Αλ. Παπάγου, του Στ. Στεφανόπουλου, του Π. Κανελλόπουλου, του Κ. Καραμανλή, έναν αγώνα του έθνους (ολόκληρου) για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον αγγλικό ζυγό και την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα! Ούτε κάποιο «βαθύ» ούτε κάποιο «ξέβαθο» ελλαδικό κράτος, σχεδίασε κάτι τέτοιο. Μόνος, φευ, στην πράξη, ο κυπριακός Ελληνισμός το 1955-1959…
Χ Ρ Ω Σ Τ Α Μ Ε , λοιπόν και τούτα να συλλογιζόμαστε. Ακόμα και τώρα. Ιδίως τώρα…

ΕΡΩΤΗΣΗ

Όταν είναι αποδεδειγμένο ότι στην εφταετία του, 2002-2009, ο Ερντογάν, χωρίς ν’ αποσύρει ούτ’ ένα μεχμετζίκ, χωρίς να δώσει ούτε σπιθαμή εδάφους, πέτυχε στο Κυπριακό, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ, πολύ περισσότερα από όσα όλοι μαζί οι διαδοχικοί, μετά τον Ετζεβίτ, πρωθυπουργοί του Αττίλα, δεν είναι ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΟ το ότι οι ηγεσίες μας, Χριστόφιας, Αναστασιάδης, ΔηΣυ, ΑΚΕΛ κ.ά. ανησυχούν μήπως χάσει εκλογικά στην Τουρκία ο… Ερντογάν και στο ψευδοκράτος ο… Ταλάτ;

ΕΟΚΑ & IRA

Όταν στις 27 Αυγούστου 1956, έφθασαν οι έξη πρώτοι κύπριοι τής ΕΟΚΑ στις Αγγλικές φυλακές Wormwood Scrubs, του Λονδίνου, συνάντησαν τέσσερις Ιρλανδούς πολιτικούς κατάδικους και έγιναν αμέσως μια ομάδα. Έτσι όταν οι κατάδικοι ποινικού δικαίου στις ίδιες φυλακές, οργανωμένοι από δεσμοφύλακες-χίλιοι περίπου-προσπάθησαν να επιτεθούν εναντίον των Κυπρίων, μπήκαν μπροστά οι Ιρλανδοί και τούς δήλωσαν «μόνο πάνω από τα πτώματά μας θα αγγίξετε τούς Κύπριους». Μόλις το αντελήφθησαν οι Κύπριοι αγωνιστές προχώρησαν μπροστά μαζί με τους Ιρλανδούς έτοιμοι για μάχη. Όταν οι άγγλοι κατάδικοι διαπίστωσαν ότι οι αγωνιστές ήταν έτοιμοι, άρχισαν να διαλύονται σιωπηρά. Από τότε κανένας δεν τόλμησε να απειλήσει κανένα από την ομάδα των αγωνιστών.

Από τις 7 του Φεβράρη του 1957 τις 13 Νοεμβρίου, μεταφέρθηκαν συνολικά 20 αγωνιστές. Στις 14 Δεκεμβρίου μας χώρισαν σε δύο ομάδες των δέκα, η μια μεταφέρθηκε στις φυλακές του Kent και η άλλη στις φυλακές Wakefield του Yorkshire. Στην συνέχεια μεταφέρθηκαν άλλοι δέκα αγωνιστές στις φυλακές του Perth, Σκωτίας και ένας στις φυλακές Parkhurst, στην Island of Wight. Αργότερα έκανε απεργία πείνας ζητώντας να μεταφερθεί σε φυλακές όπου υπήρχαν άλλοι συναγωνιστές του και κατέληξε στις φυλακές Maidstone.
Πρώτη σκέψη όλων των αγωνιστών ήταν η απόδραση και επιστροφή στην Κύπρο για συνέχιση του αγώνα. Εκ μέρους της κυπριακής εθναρχίας ανέλαβε να προωθήσει το σχέδιο, σε συνεργασία με τον ΙΡΑ, ο φοιτητής Νικόλας Ιωάννου του οποίου ο αδελφός βρισκόταν στις φυλακές Wormwood Scrubs. Μετά την μεταφορά των Κυπριών σε άλλες φυλακές το σχέδιο σταμάτησε.

Συνεχίστηκε όμως στις φυλακές Wakefield όπου υπήρχαν άλλοι τρεις αγωνιστές του ΙΡΑ. Ο Νικόλας Ιωάννου ανέλαβε και πάλιν τις επαφές με τους Ιρλανδούς αγωνιστές του ΙΡΑ, αλλά κατά την δεύτερη επιστροφή του από το Δουβλίνο για τη διευθέτηση των λεπτομερειών τής απόδρασης, καθ’ οδό προς το Λονδίνο με μοτοσυκλέτα ένα φορτηγό αυτοκίνητο του ανέκοψε το δρόμο και τον σκότωσε, στις 17 Ιουλίου 1958. Δεν επρόκειτο για ατύχημα αλλά για δολοφονία αφού ο οδηγός του φορτηγού ήταν δεσμοφύλακας στις φυλακές που βρισκόμαστε τότε. Ακόμη ένας αγωνιστής της ΕΟΚΑ έδινε τη ζωή του για τον αγώνα ελευθερίας, αυτή τη φορά μέσα στην ίδια την αποικιοκρατία.

Ο θάνατος του Νικόλα δεν ανέκοψε τις προσπάθειες μας για απόδραση. Αποκαταστήσαμε επαφή με ένα παρακλάδι του ΙΡΑ, που δέχτηκε να μας βοηθήσει. Επειδή ως πολιτικοί κατάδικοι βρισκόμαστε διαρκώς υπό ειδική επίβλεψη, ενώ κατά τις επισκέψεις από δικούς μας γινόταν πολύ αυστηρός έλεγχος, έπρεπε να αναζητήσουμε σύνδεσμο ανάμεσα στους καταδίκους κοινού δικαίου, οι οποίοι είχαν μεγαλύτερες ελευθερίες. Δεχόντουσαν τους δικούς τους σε μεγάλη αίθουσα σε χωριστό τραπεζάκι με την παρουσία ενός μόνο δεσμοφύλακα, που δεν μπορούσε να ακούσει τις συνομιλίες.

Η οργάνωση των Ιρλανδών μας εξασφάλισαν τον Pat O’Donovan, ένα Ιρλανδό αγωνιστή που διέπραξε μια φανερή ληστεία τράπεζας στην παρουσία αστυνομικών. Παραδέχτηκε το αδίκημα και καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά χρόνων και στάλθηκε στις κοντινότερες φυλακές, στο Wakefield. Από την είσοδό του στις φυλακές η διαδικασία οργάνωσης της απόδρασης κινήθηκε με γρήγορους ρυθμούς. Τελικά ορίστηκε για τις 12 Φεβρουαρίου 1959.
Στις 11 Φεβρουαρίου είχαν υπογραφεί οι συμφωνίες Ζυρίχης. Διαβάζοντάς της διαφωνήσαμε με το περιεχόμενο και αποφασίσαμε να πραγματοποιηθεί η απόδραση. Σημαντική υπήρξε η βοήθεια του Tony Martin, ενός Άγγλου που υπηρετούσε στην Κύπρο και αναγνώρισε το δίκαιο του αγώνα μας, παρέδωσε τον οπλισμό του στην ΕΟΚΑ και προσπάθησε να φύγει, αλλά συνελήφθη από τους στρατιώτες και καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά χρόνων. Έγινε μέλος της ομάδας μας από την άφιξή του στις φυλακές. Σ΄ αυτόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η απόδραση αφού ο ίδιος έκοψε τα σίδερα του παραθύρου της τραπεζαρίας του, από την οποία έγινε η απόδραση.

Έτσι την καθορισμένη ώρα, στις 7.15 μμ άρχισε η εφαρμογή του σχεδίου. Πρώτοι έφυγαν ο Tony και ένας Ιρλανδός, πήγαν στον τοίχο όπου κρεμόταν το σχοινί, και άρχισε η αναρρίχηση. Πρόλαβε να βγει στον τοίχο μόνο ο Ιρλανδός με την βοήθεια του Tony. Εκείνη την ώρα φάνηκε η περίπολος των φυλακών και ο Tony έτρεξε προς την αντίθετη κατεύθυνση για να τούς παραπλανήσει. Οι Ιρλανδοί που περίμεναν απέξω, είδαν τι έγινε και έφυγαν παίρνοντας μαζί τους ένα μόνο δραπέτη.

Όταν οι άλλοι βγήκαν για να πάνε στον τοίχο, το σχοινί δεν το κρατούσε κανένας, έτσι επέστρεψαν πίσω από όπου μπήκαν και οδηγήθηκαν στην απομόνωση. Σε λίγες μέρες οι Κύπριοι κατάδικοι μετεφέρθησαν στην Κύπρο, ενώ εκείνοι που μας βοήθησαν πέρασαν αρκετό ακόμη χρόνο με πρόσθετες κατηγορίες, μέχρι την ώρα της δικής τους απόλυσης μετά την έκτιση των ποινών τους.

Πηγή: Αρθρογραφία του Βία Λειβαδά