Αυτή τη φορά... δεν πέρασαν!

Ευτυχώς δεν δικαιώθηκε ο... Λίνεκερ! Η Ισπανία νίκησε με 1-0 την Γερμανία χάρη στο πανέμορφο γκολ του Τόρες στο 33' και κατέκτησε το δεύτερο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της ιστορίας της, ύστερα από 44 ολόκληρα χρόνια. Ηταν η "εκδίκηση" του καλού ποδοσφαίρου κόντρα στο "αντι-ποδόσφαιρο" των Γερμανών (και συναφών άλλων τύπου Ρεχάγκελ...). Αυτή τη φορά δεν πέρασαν!

Ο Ανθρωπος με το ταμπούρλο

Στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη γραμμένοι σε πακέτα τσιγάρα. Κριτική της ποίησης

Αυτό, λοιπόν, είναι η άμεση απάντηση του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη προς όσους διαλαλούν τη θεωρία τους «η τέχνη για την τέχνη». Καταγράφοντας τη σκέψη του σε ελεύθερο στίχο, ο ποιητής κατεβαίνει από το βάθρο ο ίδιος και ξεφεύγει από τη φορμόλη της ιστορικής δόξας, φωνάζοντας «Ε! τι κάθεστε λοιπόν ποιητές. Ποιος θα σας δει κρυμμένους στα σκοτεινά γραφεία σας τα φορτωμένα με χαρτιά για ποιον γράφετε για μας για τον κόσμο τούτο ή για τον ιστορικό του μέλλοντος που θα υποθέσει το τι θέλει να πει ο ποιητής...

Γιατί αν θέλετε μια αστική επίφαση υστεροφημίας σας τη χαρίζουμε. Μα τάχα τα ποιήματα να αξίζουν κάτι άμα καταφέρουν τώρα τον άνθρωπο που δε χαρίζει το χρόνο του σε ρεμβασμούς δίχως να σταθεί να στήσει αυτί και να ανοίξει τις πύλες του μυαλού του και να το αφήσει να ριζώσει και να ανθίσει εκεί το λουλούδι της πολυπόθητης άνοιξης. Γιατί αν δεχτεί ο μηχανοδηγός, η αντρογυναίκα της λαϊκής ή ο εναερίτης να σας ακούσει κι αν σας δανείσει ένα μικρό χώρο στη σκέψη τους που τόσες έννοιες την πολιορκούν σημαίνει πως κάτι αξίζει».

Οι ποιητές του καιρού μας, είτε κομπάζουν μακριά από τον κόσμο και ακόμα πιο μακριά από την πνευματική του δίψα κάνοντας τον πνευματικό τους μόχθο στεγνό εμπόρευμα που απευθύνεται στους κατέχοντες, είτε κρύβονται από ντροπή γιατί τους έπεισαν πως αυτό που κάνουν είναι κάτι ασήμαντο και γελοίο. Κι είναι λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, αυτοί που επιδιώκουν να φέρουν το πανανθρώπινο αγαθό της απόλαυσής της κοντά στις πλατιές μάζες.

Γιατί όταν ο ποιητής γίνει ένα με τους πολλούς, όχι με φτηνή λαϊκίστικη προδιάθεση μα με την ευθύνη που του προσδίδει η θέση του στην κοινωνία, τότε αναπτύσσεται η αίσθηση του ωραίου και αυτό γκρεμίζει τα οχυρά της κακογουστιάς και τα παλάτια του συμβιβασμού γιατί η ποίηση και η τέχνη ξέρει να διεκδικεί το άριστο.

Μαρία ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΗΛ

Πηγή: Κυριακάτικος Ριζοσπάστης

Το ιρλανδικό χαστούκι, τα αίτια και οι συνέπειές του

Της Μαρίας ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ - ΔΕΛΗΒΑΝΗ*

Παρότι η ηγεσία της ΕΕ προσπαθεί απεγνωσμένα να υποβαθμίσει τη σημασία του βροντερού ΟΧΙ των Ιρλανδών, δεν κατορθώνει ωστόσο να συγκαλύψει το κλίμα πανικού, καθώς και την αμηχανία της σχετικά με τα επόμενα ευρωπαϊκά βήματα. Το θλιβερό ιστορικό του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, που διαχρονικά βαθαίνει και διευρύνει επικίνδυνα το «δημοκρατικό έλλειμμα» της ΕΕ, έχει συνοπτικά ως εξής:

* Μετά την απόρριψη του Ευρωπαϊκού Συντάγματος από τη Γαλλία (9.5.2005) και την Ολλανδία (1.6.2005), το αρχηγείο της ΕΕ αποσύρθηκε σε μακρόχρονη «περίοδο περισυλλογής», όπως η ίδια χαρακτήρισε το μεσοδιάστημα ως την 12.12.2007. Εύλογα θα ήλπιζε κανείς ότι στα δυόμισι περίπου αυτά χρόνια «προγραμματισμένης σιωπής», αναφορικά με το Σύνταγμα, οι ιθύνοντες των τυχών της Ευρώπης θα είχαν μπορέσει να αναλύσουν και να κατανοήσουν τα βαθύτερα αίτια της απόρριψής του, από τη Γαλλία και την Ολλανδία. Η ευρωπαϊκή ωστόσο ηγεσία απαξίωσε να ασχοληθεί με τους λόγους της απόρριψης του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, αρνήθηκε να συνειδητοποιήσει την ανερχόμενη δυσαρέσκεια των ευρωπαϊκών λαών, που οφείλεται στην αποστασιοποίηση της ΕΕ από τα μεγάλα προβλήματα, που τους απασχολούν, και που είναι η ανεργία, η μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, η ακρίβεια, οι εκρηκτικών πια διαστάσεων ανισότητες σε όλους τους τομείς, η σταδιακή κατεδάφιση του ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κράτους. Αντιθέτως, οι ιθύνοντες της ΕΕ προτίμησαν να στραφούν στην αναζήτηση και στην κατάστρωση εκλεπτυσμένων μεθοδεύσεων αποπροσανατολισμού των λαών της.

* Και, ξαφνικά, την 12.12.2007, οι Ευρωπαίοι ηγέτες εμφανίζουν στη διάσκεψη της Λισαβόνας ένα κείμενο, πανομοιότυπο κατά 90% περίπου, με εκείνο του 2004, το οποίο όμως βαφτίζουν, ύστερα από σχετική πρόταση της Γερμανίας, «Συνθήκη Μεταρρύθμισης» ή «Συνθήκη της Λισαβόνας». Ταυτόχρονα ισχυρίζονται ότι, δήθεν, πρόκειται για εντελώς διαφορετικό κείμενο από αυτό που είχε απορριφθεί το 2005, ότι δε φιλοδοξεί η «απλή αυτή Συνθήκη» να γίνει Σύνταγμα, και επομένως αποκλείεται το δημοψήφισμα. Το μεταμφιεσμένο αυτό Ευρωπαϊκό Σύνταγμα υπογράφεται τις πρώτες πρωινές ώρες της 13.12.2007, στη Λισαβόνα, με την πρόθεση να επιβληθεί στους λαούς της Ευρώπης από την 1η Ιανουαρίου του 2009.

* Η νέα αυτή και εντελώς ανορθόδοξη προσπάθεια εξασφάλισης Συντάγματος στην Ευρώπη διακρίνεται από συνοπτικές διαδικασίες, με στόχο να επιβληθεί όσο γίνεται πιο αθόρυβα. Ο διεθνής ημερήσιος, αλλά και περιοδικός Τύπος, καθώς και το σύνολο των ΜΜΕ υποτιμούν, σαφώς, τη σημασία του. Δεν υπάρχει η ελάχιστη σχέση με τις τυμπανοκρουσίες και τη γενικευμένη καμπάνια του 2005. Η δικαιολογία που προβάλλεται, γενικά, είναι ότι «ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πια για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα», αλλά ωστόσο αυτό είναι απαραίτητο για να δώσει «πνοή στην Ευρώπη που ασφυκτιά». Εύλογα, όμως, προκαλεί εντύπωση η πειθήνια στάση των επιμέρους εθνικών κυβερνήσεων που, αδιαμαρτύρητα, συναινούν στην αφαίρεση των κυριαρχικών τους δικαιωμάτων.

* Η επικίνδυνη ολισθηρότητα της οδού, που επέλεξε να ακολουθήσει η ΕΕ, στην επιθυμία της να επιβάλει το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα στους πολίτες της ΕΕ, έστω και σε πείσμα της θέλησής τους, προβάλλει μέσα από την κυνικότητα του περιεχομένου σχετικών αναφορών, από επίσημα χείλη όπως, ανάμεσα και σε άλλα, ότι: «Η απαίτηση διενέργειας δημοψηφίσματος ισοδυναμεί με την κατάργηση των πολιτικών μας, που αφού εκλέχτηκαν, μπορούν αυτοί να αποφασίζουν... διαφορετικά τους προσβάλλουμε», «η Ευρώπη δεν μπορεί να προοδεύσει με δημοψηφίσματα, και είναι κοινό μυστικό σε όλους όσοι έχουν σχέση με την ΕΕ, ότι ούτε ευρώ θα υπήρχε, αλλά ούτε ευρωπαϊκή διεύρυνση και ούτε ενιαία αγορά, αν τα θέματα αυτά είχαν τεθεί σε δημοψήφισμα», «το κείμενο της Συνθήκης της Λισαβόνας περιέχει πλήθος υποσημειώσεων και διασταυρωμένων αναφορών, ακριβώς, για να βοηθηθούν έτσι οι κυβερνήσεις που, όπως στην περίπτωση της Μ. Βρετανίας, είχαν υποσχεθεί δημοψήφισμα... τώρα, ένας Αγγλος πρωθυπουργός μπορεί να ισχυριστεί ότι το κείμενο είναι εντελώς ακατανόητο, πρόκειται για τυπική Συνθήκη των Βρυξελλών και συνεπώς δεν υπάρχει λόγος δημοψηφίσματος», ή ακόμη ότι είναι «επικίνδυνο να απαιτεί κανείς τόσο μεγάλη διαφάνεια και σαφήνεια».

Αποστομώθηκαν, έτσι, οι λαοί της Ευρώπης, ενώ η ηγεσία της μπόρεσε να καθησυχάσει τις φοβίες της, σχετικά με τα αποτελέσματα δημοψηφισμάτων. Δημοψηφίσματα τέλος! Σιωπηρώς, δηλαδή, υιοθετήθηκε ένας τύπος «ολιγαρχικής δημοκρατίας» στους κόλπους της ΕΕ, ικανής για τη λήψη αποφάσεων που να υποκαθιστούν τις δήθεν ανώριμες και ατυχείς επιθυμίες των λαών της. Το ευρωπαϊκό αυτό στρατήγημα φάνηκε να είναι τέλειο στη σύλληψή του. Υπήρχε, βέβαια, η Ιρλανδία, που με βάση το Σύνταγμά της δεν μπορούσε να αποφύγει το δημοψήφισμα για το νέο αυτό κείμενο Συντάγματος, έστω κι αν επέμενε να εμφανίζεται ως «μη Σύνταγμα». Αλλά, η Ιρλανδία, που επί σειρά ετών αποτελούσε «παράδειγμα προς μίμηση» για τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες, δε θα μπορούσε να δώσει κακά αποτελέσματα.

Τελικά, όμως, μπόρεσε, μια και ήταν αυτή η μικρή Ιρλανδία, που έδωσε ηχηρότατο ράπισμα στην ηγεσία της ΕΕ, απορρίπτοντας συλλήβδην τα αβάσιμα επιχειρήματά της, εκθέτοντας τις θλιβερές μεθοδεύσεις επιβολής μεταμφιεσμένου Συντάγματος, και διανοίγοντας, ως σκαπανέας, διάπλατες λεωφόρους, για να ακολουθηθούν και από άλλους λαούς της Ευρώπης. Σε πείσμα των προσπαθειών υποβάθμισης της σημασίας αυτής της ιρλανδικής απόρριψης, με επίκληση του μικρού της μεγέθους, με απειλές ότι θα απομονωθεί, με πρόβλεψη ότι θα της επιβληθεί μελλοντικά και νέο δημοψήφισμα για το ίδιο θέμα, για «να ανανήψει», κ.ά., το ΟΧΙ των Ιρλανδών είναι, από πολλές πλευρές, σημαντικότερο από τα δύο προηγούμενα ΟΧΙ της Γαλλίας και Ολλανδίας. Πράγματι, η Ιρλανδία, στη φάση αυτή, ήταν το μοναδικό ανοχύρωτο σημείο του ευρωπαϊκού φρουρίου, μια και κάθε άλλο είχε επιμελώς ενισχυθεί. Ετσι, το ιρλανδικό ΟΧΙ, θεωρητικά τουλάχιστον, περικλείει και αντιδράσεις άλλων κρατών - μελών, από τα οποία με μη δημοκρατικές διαδικασίες αφαιρέθηκε η ελευθερία έκφρασης. Η Ιρλανδία, εξάλλου, αποκάλυψε περίτρανα, ότι το περιφερόμενο κείμενο της δήθεν «απλής Συνθήκης των Βρυξελλών» ήταν άλογο της Τροίας, με προορισμό να εξαπατήσει τους λαούς της Ευρώπης. Ακόμη, με το ΟΧΙ των Ιρλανδών συνειδητοποιήθηκε και η ψευδαίσθηση γύρω από το «ιρλανδικό θαύμα», που δήθεν οφειλόταν στην πιστή εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων προδιαγραφών, και μάλιστα όφειλε και η Ελλάδα να συμμορφωθεί μ' αυτές. Αποδείχτηκε, δηλαδή, το τεράστιο χάσμα που δημιουργεί το δίδυμο της παγκοσμιοποίησης και του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, ανάμεσα στη μεγέθυνση των οικονομιών και στην ευημερία των λαών, όταν οι καρποί της προόδου συσσωρεύονται σε ολοένα μικρότερο αριθμό δικαιούχων. Και πάνω απ' όλα το θαρραλέο ΟΧΙ των Ιρλανδών σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, στο διάστημα της οποίας η ηγεσία της ΕΕ πίστευε ότι έχει την πολυτέλεια να αγνοεί τη βούληση των λαών της.

Τώρα, βρισκόμαστε σε πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι, και οφείλουμε, εθνικές κυβερνήσεις και λαοί, να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία, που προσφέρει το ιρλανδικό ΟΧΙ. Τώρα, πρέπει να αντιδράσουμε, και όχι μόνο για να μην επιβληθεί στην Ευρώπη ένα Σύνταγμα, που δεν έχει τη συναίνεσή μας, αλλά ακόμη και κυρίως επειδή η σημαντικότερη κατηγορία εναντίον αυτού του νέου κειμένου είναι η επιβολή στις οικονομίες της ΕΕ μιας ανανεωμένης «νεοφιλελεύθερης Συναίνεσης της Ουάσιγκτον». Μιας Συναίνεσης, δηλαδή, που στρέφεται εναντίον της κοινωνικής Ευρώπης, και που εκπροσωπεί τη σκληρότερη έκφανση του νεοφιλελεύθερου συνονθυλεύματος.

Το γενικό συμπέρασμα προκύπτει, αβίαστα, από τα παραπάνω. Επιβάλλεται, δηλαδή, να γίνει δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα δεδομένου ότι, σε αντίθεση με τα επιχειρήματα των αρμοδίων, δεν υπάρχει γι' αυτό συναίνεση των λαών. Η άμεση αποστασιοποίηση από τις επικίνδυνες δοξασίες, με τις οποίες υποχρεωθήκαμε να συμβιώσουμε τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, είναι τώρα, στα μέσα αυτής της τελευταίας σφοδρότατης κρίσης, υπόθεση ζωής και θανάτου. Γιατί, είναι ξεκάθαρο ότι για την ηγεσία της ΕΕ, ακόμη και τώρα που γενικεύεται η φτώχεια και η πείνα, η συνέχιση της φανατικής δημοσιονομικής πειθαρχίας εξακολουθεί να περνά πάνω από την ανάγκη επιβίωσης των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των χαμηλόμισθων. Αλλά, βέβαια, αυτή η νοσηρή προσκόλληση στη νομισματική σταθερότητα σημαίνει, ειδικά σε πληθωριστικές περιόδους όπως η τωρινή, ότι η συνεχής άνοδος των τιμών δε θα συνοδεύεται από ανάλογες αυξήσεις μισθών. Δηλαδή, θα ενταθεί η αφαίμαξη των μισθών από τα κέρδη κι οι μάζες των νεόπτωχων θα πληθαίνουν. Ενα δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα όχι μόνο μπορεί, αλλά και επιβάλλεται να συμπεριλάβει αυτά και άλλα ανάλογης σπουδαιότητας «συνημμένα».

*Η Μαρία Νεγρεπόντη - Δεληβάνη είναι Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η αφίσα είναι από τη νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιρλανδίας

Ο Γιάννης Μπανιάς για την κοινή αεροπορική άσκηση Ελλάδας - Ισραήλ

Πέρασε στα "ψιλά" (ως συνήθως...) όμως παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρων το γεγονός ότι ο σύντροφος (με όλη τη σημασία της λέξεως...) Γιάννης Μπανιάς κατέθεσε ερώτηση προς τον υπουργό Εθνικής Αμυνας με αφορμή την ελληνοϊσραηλινή άσκηση της πολεμικής αεροπορίας. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ: "Στο διάστημα από 28 Μαΐου έως 12 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε στον ελληνικό εναέριο χώρο ελληνοϊσραηλινή άσκηση της πολεμικής αεροπορίας με την ονομασία «Γκλόριαν Σπάρταν».

Τα δεδομένα της άσκησης ταιριάζουν, όπως συμφωνούν όλοι οι αναλυτές διεθνώς, σε δοκιμή επιδρομής του Ισραήλ εναντίον του Ιράν, χώρας με την οποία η Ελλάδα έχει αγαθές σχέσεις. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι οι μόνες χώρες που επιμένουν ότι, στη διένεξή τους με το Ιράν για το πρόγραμμα ανάπτυξης της πυρηνικής τεχνολογίας σε αυτή τη χώρα, υπάρχει και η δυνατότητα της ένοπλης επέμβασης. Σχεδιασμούς των Ενόπλων Δυνάμεων του Ισραήλ για επίθεση εναντίον του Ιράν έχει επιβεβαιώσει ο Υπουργός tης χώρας αυτής Σαούλ Μοφάζ.

Το Ισραήλ βρίσκεται επίσης σε εμπόλεμη κατάσταση με δύο γειτονικές του χώρες, τη Συρία και τον Λίβανο, με τις οποίες η Ελλάδα διατηρεί φιλικές σχέσεις.

Επιπλέον, το Ισραήλ επιδεικνύει διαρκώς επιθετικές διαθέσεις εναντίον της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στον Λίβανο, με προκλητικές ενέργειες, όπως εικονικές αεροπορικές επιθέσεις εναντίον τόσο χερσαίων όσο όμως και θαλάσσιων δυνάμεων του ΟΗΕ, στις οποίες συμμετέχουν και ελληνικά πολεμικά πλοία.

Είναι γνωστό ότι το Ισραήλ διαθέτει πυρηνικά όπλα. Αυτό επιβεβαιώνεται από όλες τις πηγές, δημοσιογραφικές, ινστιτούτα στρατηγικών μελετών, εμμέσως και από το ίδιο το Ισραήλ, που είχε καταδικάσει ισραηλινό επιστήμονα σε πολυετή κάθειρξη, επειδή είχε αποκαλύψει το πυρηνικό οπλοστάσιο της χώρα του. Με δεδομένη την επιθετική πολιτική του Ισραήλ στην περιοχή, αλλά και τη στρατιωτική ισχύ του Ιράν που πιθανόν θα μπορέσει να αποκρούσει, ίσως και να ανταποδώσει τα πλήγματα που θα επιχειρήσει να του επιφέρει το Ισραήλ, είναι πιθανή η διεύρυνση της σύρραξης και η χρήση από την ισραηλινή στρατιωτική ηγεσία πυρηνικών όπλων εναντίον του Ιράν ή χωρών που θα θελήσουν να βοηθήσουν το Ιράν ή να επωφεληθούν από τη σύρραξη για να ανακτήσουν εδάφη που τους έχει αφαιρέσει το Ισραήλ. Επίσης υπ’ αυτές τις προϋποθέσεις είναι πιθανή η εμπλοκή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε μια τέτοια σύρραξη, εμπλοκή που πιθανότατα θα συμπαρασύρει και την Ελλάδα. Σε μια τέτοια περίπτωση είναι τελείως απίθανο να αδιαφορήσει η Ρωσία, αλλά και είναι απολύτως πιθανό να υπάρξει γενική εξέγερση των ισλαμικών λαών, ανεξάρτητα από τη στάση της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ο Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι, επικεφαλής της Διεθνούς Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας σε δηλώσεις του προειδοποιεί ότι σε περίπτωση ισραηλινής επιδρομής κατά του Ιράν «Η περιοχή θα μετατραπεί σε πυριτιδαποθήκη».

Επομένως, η στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ, και μάλιστα σε δοκιμή επιδρομής εναντίον άλλης χώρας, θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της Ελλάδας.

Ερωτάται ο κ. Υπουργός

1. Ποιο είναι το ελληνικό αμυντικό ενδιαφέρον για την ελληνοϊσραηλινή αεροπορική άσκηση σε ελληνικό εναέριο χώρο;

2. Ποιο είναι το κοινό αμυντικό ενδιαφέρον Ελλάδας και Ισραήλ που θεραπεύεται με αυτού του είδους τη στρατιωτική συνεργασία;

3. Ποιο είναι το κοινό ελληνοϊσραηλινό στρατιωτικό ενδιαφέρον εναντίον του Ιράν, που αποτελούσε, αρρήτως μεν αλλά ασφαλώς, τον στόχο της ελληνοϊσραηλινής στρατιωτικής άσκησης;

4. Τι μονάδες και ποιας ισχύος συμμετείχαν από τις δύο πλευρές στην ελληνοϊσραηλινή άσκηση Μαΐου-Ιουνίου και ποιο ήταν το σχέδιο της άσκησης;

5. Υπήρξαν προκλητικές ή επιθετικές ενέργειες των Ενόπλων Δυνάμεων του Ισραήλ εναντίον της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στο Λίβανο; Στρέφονταν και εναντίον ελληνικών πολεμικών πλοίων; Τι σχετικά μέτρα πήρε η ελληνική κυβέρνηση;

Κοινή ανακοίνωση για την άσκηση εξέδωσαν το ΚΚΕ και το ΚΚ Ισραήλ. ΕΔΩ μπορείτε να την διαβάσετε!

Σχόλιο "Πιπεριάς": Ο σ. Γιάννης Μπανιάς (από τις ηρωϊκές εποχές του ΚΚΕ Εσωτερικού και του ΚΚΕ Εσωτερικού - Ανανεωτική Αριστερά) παραμένει μια από τις εμβληματικές μορφές της ελληνικής αριστεράς. Την είδηση "βρήκα" από το μπλογκ του φίλου Κώστα Παπαδάκου

Το ΚΚΕ για τους μετανάστες

Αρχίζουν σήμερα στο πάρκο «ΦΙΞ» (Πατησίων 307) το 8ο Τριήμερο πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων για Ελληνες και μετανάστες εργάτες, που διοργανώνει η ΚΟΑ του ΚΚΕ. Οι εκδηλώσεις θα αρχίζουν κάθε μέρα στις 8 μ.μ. και η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
Στη διάρκεια των εκδηλώσεων, στις οποίες συμμετέχουν κοινότητες, σύλλογοι μεταναστών και προσφύγων, καθώς και άλλοι μαζικοί φορείς, θα γίνουν οι παρακάτω συζητήσεις:
Παρασκευή 27 Ιούνη, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες και οι Ελληνες εργαζόμενοι, για το πώς πρέπει να οργανωθεί ο κοινός τους αγώνας, για την ανάγκη να δυναμώσουν τα συνδικάτα. Την εισήγηση θα κάνει ο Θοδωρής Κούτρας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Σάββατο 28 Ιούνη, για την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και την αντιμεταναστευτική της πολιτική. Την εισήγηση θα κάνει ο Γιώργος Τούσσας, μέλος της ΚΕ και ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.
Κυριακή 29 Ιούνη, στις 8.30 μ.μ., θα μιλήσει η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Στο χώρο θα λειτουργεί παιδότοπος, όπως και περίπτερα των συλλόγων μεταναστών, άλλων μαζικών φορέων, καθώς και του ΚΚΕ. Και τις τρεις μέρες θα υπάρχει πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Το φετινό τριήμερο έρχεται σε μια εποχή που το ΚΚΕ βρίσκεται στη πρώτη γραμμή του αγώνα για τα δικαιώματα των ξένων εργατών. Μην ξεχνάτε τι έγινε στη Μανωλάδα και την καθοριστική παρέμβαση που είχε το ΚΚΕ στον αγώνα των εργατών γης για καλύτερα μεροκάματα.

«Είμαστε ευλογημένοι να τυραννιόμαστε»

Ο Βασίλης Λαμπρόπουλος είναι καθηγητής Νεοελληνικής και Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, κάτοχος της Εδρας Καβάφη, και ήρθε πρόσφατα στη χώρα μας για μα δώσει δύο διαλέξεις, προσκεκλημένος του Αμερικανικού Κολλεγίου Αθηνών για το οποίο μιλά με θερμότατα λόγια. Πριν από λίγο καιρό ο νεολληνιστής βρέθηκε αντιμέτωπος με πολλούς Ελληνες φιλολόγους εξαιτίας μιας διαμάχης για το θέμα της ελληνικότητας στη λογοτεχνία. Σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» ανέλυσε στη ματιά του για τη σύγχρονη Ελλάδα και τους τρόπους με τους οποίους κάνει τους Αμερικανούς φοιτητές να την ανακαλύψουν και να την αγαπήσουν.
[
«Γεννήθηκα το 1953 και μεγάλωσα στο Μεταξουργείο. Τώρα που το ζω σαν επισκέπτης βρίσκω τη γειτονιά συναρπαστική. Παλαιά ήταν ένα μείγμα ελληνικών τάξεων, περιοχών και ιδιολέκτων διότι εκεί είχαν εγκατασταθεί πολλοί Ελληνες από την επαρχία. Σήμερα οι μετανάστες δεν είναι εσωτερικοί αλλά εξωτερικοί. Είναι μια περιοχή με ζωντάνια που διαρκώς ανανεώνεται. Μετά τις σπουδές μου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πήγα στην Αμερική όπου ζω και διδάσκω τα τελευταία 30 χρόνια», λέει στην «Κ».

Με την πολυτέλεια της απόστασης (χρονικής και γεωγραφικής) του ζητήσαμε να περιγράψει τη σύγχρονη Ελλάδα: «Τους τελευταίους δύο αιώνες ήταν πάντοτε ένας τόπος κοινωνικών οσμώσεων, μεταμορφώσεων, οπισθοχωρήσεων, προόδων. Είναι μια χώρα σε βρασμό, που διαπραγματεύεται έναν καινούριο εαυτό, εκείνον της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της παγκοσμιοποίησης, του 21ου αιώνα. Δυσκολεύεται, μπερδεύεται. Βρίσκει όμως τον βηματισμό της. Εχει μια δυναμική. Είμαι σε μόνιμη επαφή με τη σύγχρονη Ελλάδα, διότι τη διδάσκω καθημερινά. Είμαι νεοελληνιστής. Είμαι υποχρεωμένος να ενημερώνω 18χρονους Αμερικανούς για το τι συμβαίνει εδώ. Διαβάζω τις ελληνικές εφημερίδες στο Διαδίκτυο, ακούω τους ίδιους ραδιοφωνικούς σταθμούς, βλέπω ελληνικά κανάλια μέσω δορυφόρου. Αυτό δημιουργεί ένα καινούργιο, αλλά ιδιόρρυθμο αίσθημα. Εχω την εμπειρία του τι γίνεται στην Ελλάδα, χωρίς να ζω εδώ. Μια περίεργη εγγύτητα. Μια ετεροτοπική συγχρονικότητα. Κάθομαι στα χιόνια του Μίσιγκαν και βλέπω την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην Αθήνα. Καμιά φορά μου λείπουν οι πορείες που βλέπω στις ειδήσεις...».

Πώς όμως ένας νεοελληνιστής περιγράφει την Ελλάδα σε 18χρονους Αμερικανούς; «Προσπαθώ να μιλάω για τον Ελληνισμό και όχι μόνο για τη χώρα. Υπήρχε πάντα ένας Ελληνισμός ταυτισμένος με την Ελλάδα και ένας οικουμενικός ελληνισμός σε όλες τις ηπείρους. Οι νεοελληνιστές του εξωτερικού είμαστε ελληνοκεντρικοί, όχι ελλαδοκεντρικοί. Η Ελλάδα ήταν πάντα ένας τόπος όπου κανείς βρίσκει περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις. Είναι ένας πολιτισμός που συνεχώς ερωτά και ερωτάται. Εξηγώ στους φοιτητές ότι αξίζει να ασχοληθούμε μαζί του γιατί προσφέρει κάτι ασυνήθιστο. Τις διαρκείς ενοχλητικές ερωτήσεις για τα πράγματα. Αλλιώς δεν εξηγείται πώς μια τόσο μικρή γωνίτσα στον χάρτη έχει παίξει έναν τόσο σημαίνοντα ρόλο».

Ενα από τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει ο Βασίλης Λαμπρόπουλος είναι ότι ενώ ο ίδιος μεγαλώνει οι μαθητές του παραμένουν πάντα στην ίδια ηλικία: 18 ετών. Πρέπει λοιπόν να βρίσκει συνέχεια νέους κώδικες για να επικοινωνήσει μαζί τους και να τους μιλήσει για την σύγχρονη Ελλάδα. «Εχω το βάρος του να πρέπει να απευθύνομαι σε έναν αέναο 18άρη και να γίνομαι κατανοητός. Ακούω ραπ και είμαι ενημερωμένος μουσικά. Αν απαντήσεις με ένα στίχο της Μαντόνα κερδίζεις τους φοιτητές. Είναι η γλώσσα συνεννόησης με τους φοιτητές μου. Εγώ διδάσκω χρησιμοποιώντας το You tube. Αναθέτω στους φοιτητές -ανάλογα με το πόσο καλά γνωρίζουν τα ελληνικά- να βλέπουν από ελληνικά τραγούδια μέχρι Λάκη Λαζόπουλο και από Μαρία Κάλλας μέχρι την τελευταία σκηνή του “Αμέρικα - Αμέρικα’’. Τους λέω ότι η Ελλάδα τους αφορά όχι μόνο διότι είναι το λίκνο του δυτικού πολιτισμού. Αυτό έγινε όμως πριν από 2.500 χρόνια. Η Ελλάδα είναι ένα παράδειγμα όπου μπορεί να δει κανείς σε μικρή κλίμακα να διαδραματίζονται διλήμματα του πολιτισμού που μας αφορούν όλους. Αν εξοικειωθούν με αυτά που έχει αντιμετωπίσει ο Ελληνας στον νεότερο κόσμο θα δουν ερωτήματα, προβλήματα, απορίες, δυσκολίες τα οποία αντιμετωπίζουν ως νέοι άνθρωποι. Είτε είναι η εισβολή σε μια ξένη χώρα, οι σχέσεις των φύλων, η θρησκευτική ελευθερία, η κοινωνική Δικαιοσύνη, η σύγχρονη κοινωνική, πολιτική, οικονομική αγωγή του πολίτη. Είμαστε από τους ελάχιστους πολιτισμούς που μπορούμε να πούμε στους Αμερικανούς: “το ελληνικό στοιχείο είναι στη ζωή σου, απλώς δεν το ξέρεις’’. Η γλώσσα έχει ελληνικά στοιχεία, το κτίριο του πανεπιστημίου έχει κίονες, στην αμερικανική λογοτεχνία ή τις ταινίες υπάρχουν Ελληνες ήρωες. Η Ελλάδα δεν είναι κάτι ξένο αλλά οικείο».

Το χρονικό βάθος

Γιατί όμως η Ελλάδα είναι καλό case study; «Η Ελλάδα έχει μερικές ιδιαιτερότητες. Διαθέτει χρονικό βάθος. Μπορούμε να πάμε πιο πίσω στην ιστορία Η ελληνική ιστορία όμως δεν είναι μια συνεχής γραμμή. Ηδη ο Αριστοφάνης τρώγεται και λέει “πού είναι τα χρόνια του Σοφοκλή και του Αισχύλου’’. Αυτή είναι η σχέση μας με το παρελθόν. Είμαστε ευλογημένοι να τυραννιόμαστε. Να ζούμε μια ασυνέχεια. Αυτή όμως είναι η συνέχειά μας. Αναζητούμε πάντα έναν Ελληνισμό που νομίζαμε ότι ήταν πιο ακέραιος, καθαρότερος, αυτούσιος, ενοποιημένος. Και δεν κατορθώνουμε να τον πιάσουμε. Αυτό μας δημιουργεί ένα σύμπλεγμα, μια συνεχή ανησυχία. Αν το αφήσουμε να μας φέρει βόλτα, τότε γίνεται υστερία και εθνικισμός. Αν το αντιμετωπίσουμε όμως σαν ωραία πρόκληση τότε κατορθώνουμε έναν καινούργιο Ελληνισμό που είναι ο δικός μας».

Αποφεύγουμε τις ευθύνες μας

Ρωτήσαμε τον Βασίλη Λαμπρόπουλο γιατί το φαινόμενο του αντιαμερικανισμού είναι τόσο έντονο στην Ελλάδα. «Επειδή η ελληνική ρητορική και το σκεπτικό συχνά στρέφεται εναντίον του άδικου που μπορεί να είναι από την άκαρδη γυναίκα που μας παράτησε μέχρι την παγκόσμια ηγεμονία. Ο Ελληνας βρίσκει στην αναμφισβήτητη αμερικανική ηγεμονία έναν εύκολο στόχο. Στην αρχή ο αντιαμερικανισμός είναι εν μέρει δικαιολογημένος, αλλά στη συνέχεια γίνεται μετάθεση ευθυνών και υπεραπλούστευση. Αποφεύγουμε τις ευθύνες μας. Οταν όμως τις αποδεχτούμε, διαπρέπουμε και έτσι εξηγείται και η επιτυχία των Ελλήνων στο εξωτερικό. Πετυχαίνουμε εκτός Ελλάδας χάρη σε δύο χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι ο σκεπτικισμός που μας διακατέχει. Μας αρέσουν οι ερωτήσεις. Μας αρέσει να κάνουμε την κατάσταση πρόβλημα. Επίσης είμαστε μαχητικοί, κάποτε ανταγωνιστικοί, κάποτε συναγωνιστικοί. Πάντως αποδεχόμαστε τις προκλήσεις. Σηκώνουμε το γάντι».

Της Μαργαρίτας Πουρνάρα

La Guerra Final

Το καλύτερο (για την "Πιπεριά") ελληνικό ροκ γκρουπ, οι EARTHBOUND, "κτυπάνε" ξανά υποστηρίζοντας: "La Guerra Final". Δεν γνωρίζω αν ξέρουν κάτι παραπάνω και το λένε (ότι ο πόλεμος τελείωσε...), αυτό που άκουσα πάντως (το cd δηλαδή...) είναι εξαιρετικό. Με το ξεχωρίστο στυλ των Earthbound και την μοναδική φωνή του (καλού μου φίλου...) Αλέξη, το "La Guerra Final" είναι ένας αξιόλογος δίσκος.

Οι Linkin Park στην Αθήνα

«Είμαστε πάντα μερικά λεπτά πριν από την καταστροφή αυτού του κόσμου. Αυτό σημαίνει ο τίτλος του τρίτου άλμπουμ μας "Minutes to Midnight". Αναφέρεται στο "Ρολόι της Ημέρας της Κρίσης", ένα ρολόι που έφτιαξαν κάποιοι επιστήμονες στο Σικάγο μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι. Πίστευαν ότι από τη στιγμή που η ανθρωπότητα κατείχε ένα τόσο ισχυρό όπλο με τόσο καταστροφικά αποτελέσματα, το τέλος του κόσμου θα μπορούσε να έρθει οποιαδήποτε στιγμή. Οι δείκτες του ρολογιού κινούνταν μόνο σαράντα πέντε λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα. Οταν χτυπούσε μεσάνυχτα, ο κόσμος ήταν ασφαλής. Στη δεκαετία του '60, καθώς κορυφωνόταν ο ψυχρός πόλεμος, το ρολόι είχε κουρδιστεί, ώστε να υπολείπονται μόνο τρία λεπτά -τόσος θα ήταν ο χρόνος που θα έμενε σε περίπτωση επίθεσης με πυρηνικά όπλα. Τώρα το έχουν βάλει πέντε λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα...».

Αυτή την αίσθηση της απειλής προσπάθησαν να δώσουν οι Linkin Park στο τρίτο άλμπουμ τους, όπως λέει ο Μάικ Σινόντα, ράπερ και κιθαρίστας της μπάντας. Και τη συνόδευσαν με έναν ήχο πολύ διαφορετικό από το μέταλ ραπ των προηγούμενων άλμπουμ, ήχο που πλησιάζει το ανεξάρτητο αμερικανικό ροκ. Το παρουσιάζουν αύριο μαζί με τους παλιούς τους δυναμίτες στο Terra Vibe στη Μαλακάσα.

«Αποχαιρετήσαμε τον παλιό μας εαυτό με πιο ωμούς ρυθμούς και πιο σκληρές κιθάρες», όπως το θέτει ο Σινόντα. Διαγράφει έτσι τον ήχο που τους ανέδειξε με άλμπουμ όπως το «Hybrid Theory» του 2000 αλλά και το «Meteora» του 2003. Αλμπουμ εμπνευσμένο από φωτογραφίες με τα μοναστήρια στα Μετέωρα και τον τρόπο που είναι χτισμένα, ώστε να «αμφισβητούν τη βαρύτητα».

Οι έξι ρόκερ από την Καλιφόρνια είδαν -οκτώ χρόνια πριν- το ντεμπούτο τους να γίνεται ένα από τα πιο εμπορικά άλμπουμ της χρονιάς. Προκαλώντας την οργή των εταιρειών, που τους είχαν απορρίψει για τον ραπ-μέταλ τυφώνα τους, δήλωσαν: «Δεν θα υπογράφαμε ακόμα και αν μας δίνατε ένα εκατομμύριο δολάρια». Υστερα ήρθαν τα «Meteora», που τους καθιέρωσαν επεκτείνοντας «αυτόν τον επίφοβο ήχο».

Τώρα, το «Minutes to Midnight» σήμανε την είσοδό τους σε νέες ηχητικές περιοχές. Λιγότερο ραπ, περισσότερο ροκ. Ηχογραφήθηκε υπό την επίβλεψη του φημισμένου παραγωγού Ρικ Ρούμπιν. Ενώ από την άνοιξη έχουν ήδη αρχίσει να γράφουν το επόμενο άλμπουμ πάνω στην ίδια μουσική κατεύθυνση. «Με το "Minutes to Midnight" επιστρέψαμε στο μηδέν», λέει ο Σινόντα. «Δεν θέλαμε να βγάλουμε τη μουσική, που όλοι περίμεναν από μας». Οπότε ξεθεμελίωσαν το ραπ-μέταλ και έφτιαξαν αυτό που γούσταραν εκείνη τη στιγμή. «Είναι γελοίο να γράφεται ότι αυτός δεν είναι ο ήχος των Linkin Park. Είμαστε μια μπάντα και γράφουμε μουσική και κυκλοφορούμε ό,τι μας αρέσει».

Ταυτόχρονα, το νέο άλμπουμ τους κατέληξε να σημαίνει και μια προειδοποίηση για την καταστροφή του κόσμου. Οχι όμως από μια πυρηνική έκρηξη, όπως περίμεναν οι επιστήμονες στο Σικάγο, αλλά από την αδιάκοπη λεηλασία των φυσικών πόρων και την αλόγιστη χρήση ενέργειας. Οι Linkin Park έφτιαξαν την οργάνωση «Music For Relief» μετά το καταστροφικό τσουνάμι στην Ινδονησία και το χτύπημα του τυφώνα Κατρίνα στη Νέα Ορλεάνη. «Θέλαμε απλώς να προσφέρουμε κάτι στα θύματα αυτών των φυσικών καταστροφών», εξηγεί ο Σινόντα. «Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι όλα αυτά οφείλονται στην αύξηση της θερμοκρασίας στον πλανήτη και μαζί με την περιοδεία κάνουμε και μια καμπάνια. Τίποτε το περίπλοκο, μόνο απλές συμβουλές για εξοικονόμηση ενέργειας σε κάθε σπίτι και οδηγίες για δενδροφύτευση σε περιοχές που κάηκαν τα δάση. Και για όποιον αναρωτιέται αν έχει νόημα, απαντάω ότι οι μικρές ενέργειες όλων μας έχουν μεγάλη σημασία για το περιβάλλον».

Οσο για τις αμερικανικές εκλογές ο Σινόντα είναι αποστομωτικός: «Δεν μπαίνουμε σε τέτοιες διαδικασίες. Θεωρούμε το κοινό μας αρκετά έξυπνο για να ξέρει τι θα κάνει, αν θα πάει να ψηφίσει και ποιον θα επιλέξει για πρόεδρο».

**Πριν παίζουν οι Ουαλοί Black Out. Εναρξη 20.00 - Εισιτήριο 50 και 75 ευρώ. Οι πόρτες ανοίγουν στις 18.30.

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Συζήτηση για το Ιρλανδικό "ΟΧΙ"

Το περιοδικό Monthly Review και η εφημερίδα Αριστερά οργανώνουν συζήτηση την Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008, ώρα 07.00 μ.μ., στην αίθουσα του Συλλόγου Υπαλλήλων Εμπορικής Τράπεζας (Ευπόλιδος 12, Πλατεία Κοτζιά), με θέμα: Οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά το «ΟΧΙ» της Ιρλανδίας

Ομιλητές:

Χρήστος Καραμάνος, μέλος της διεύθυνσης της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ
Θανάσης Παφίλης, ευρωβουλευτής KKE
Θέμος Στοφορόπουλος, πρέσβης ε.τ.
Βαγγέλης Χωραφάς, εκδότης περιοδικού Monthly Review

Συντονιστής: Κώστας Μελάς, καθηγητής Πανεπιστημίου

40 χρόνια ΚΚΕ Εσωτερικού

Ο σ.Μπάμπης Δρακόπουλος και ο σ. Λεωνίδας Κύρκος στα έδρανα της πρώτης μεταδικτατορική βουλή

Από τον ΑΝΤΑΙΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗ*

Δυο αφίσες της ΑΚΟΑ κολλημένες στις κολώνες της Εμμανουήλ Μπενάκη (και δύο αντίστοιχες εκδηλώσεις της ίδιας οργάνωσης στη Νομική της Αθήνας) ήρθαν να μας θυμίσουν ότι φέτος τον Μάιο γιορτάζουμε τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ Εσωτερικού και του "Ρήγα". Θα περίμενε κανείς περισσότερες κινητοποιήσεις, περισσότερους προβληματισμούς, περισσότερες συζητήσεις, περισσότερη συγκίνηση για μια επέτειο που, έτσι κι αλλιώς, είναι πλέον γραμμένη Ιστορία. Και θα περίμενε όλα αυτά κυρίως από τον Συνασπισμό, εκεί όπου η μεγάλη πλειοψηφία των μελών και των ψηφοφόρων του ΚΚΕ εσωτερικού εξακολουθεί -όχι χωρίς προβλήματα- να αναγνωρίζει τον εαυτό της, ή, έστω, ένα μέρος του εαυτού της.
Ο Συνασπισμός, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν έδειξε διάθεση να ασχοληθεί με το θέμα. Να οφείλεται σε κάποια λαθεμένη αντίληψη που βλέπει το παρελθόν μονάχα ως παρελθόν, ένα παρελθόν που δεν έχει να προσφέρει τίποτα στο παρόν και στο μέλλον; Ή μήπως να οφείλεται στο γεγονός ότι ένα μεγάλο τμήμα του σημερινού Συνασπισμού δεν είχε και δεν ήθελε να έχει καμιά σχέση με το ΚΚΕ εσ., άρα δυσκολεύεται να "γιορτάσει" μια επέτειο που ουσιαστικά το αφήνει αδιάφορο;
Μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί να επηρεάζομαι από προσωπικές μνήμες, νομίζω όμως ότι το γεγονός ότι δεν συζητάμε για το ρόλο, τη σημασία, τα λάθη, τις νίκες και τις ήττες του ΚΚΕ Εσωτερικού δείχνει μια αδυναμία, σχεδόν παρόμοια με αυτή που μας χαρακτηρίζει ως ελληνικό λαό μπροστά στο θέμα του εμφυλίου πολέμου (σε αντίθεση, για παράδειγμα, με ό,τι συμβαίνει στην Ισπανία). Το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν ήταν μονάχα ένα κόμμα που πάλεψε για την κομμουνιστική ανανέωση. Αν ήταν μόνο αυτό, θα μπορούσε πράγματι να θεωρηθεί μια ξεθωριασμένη εικόνα, όπως ξεθωριασμένες από τον χρόνο μπορούν να θεωρηθούν οι λενινιστικές θεωρίες και η δικτατορία του προλεταριάτου. Ήταν, όμως, πάνω απ' όλα, ένα κόμμα που έφερε ένα διαφορετικό αέρα στην Αριστερά, ένα κόμμα που έφερε την Αριστερά πιο κοντά στους δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά και σε μια εθνική πολιτική που ήταν πάντα ζητούμενο από τον καιρό του εμφυλίου και μετά.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να μετρηθούν τα βήματα που έκανε το κόμμα αυτό. Να μετρηθούν οι επιτυχίες του, η επιρροή του σε ένα μεγάλο τμήμα αριστερών αυτού του τόπου που βαρέθηκαν και αντέδρασαν σε χρόνια ολόκληρα στείρου δογματισμού. Να μετρηθούν οι ήττες του, οι ατέλειωτες εσωκομματικές φαγωμάρες του, η δυσκολία του να ανοίξει δρόμους χωρίς να προχωρά δυο βήματα εμπρός και ένα πίσω, ο φόβος του μήπως και προχωρήσει πολύ μπροστά και δεν το ακολουθήσουνε οι μάζες. Να μετρηθούν οι πραγματικές του δυνατότητες στο χώρο μιας Αριστεράς που ήταν διχασμένη και μπερδεμένη μεταξύ πραγματικότητας και εσωκομματικής "νομιμότητας", μεταξύ αυτού που πίστευε πως ήταν ο "υπαρκτός" και αυτού που πραγματικά ήταν. Να μετρηθεί η εποχή του, το κλίμα στο οποίο θριάμβευαν οι αντίπαλοί του, ο λαϊκισμός του Αντρέα και ο λαϊκισμός του Φλωράκη. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ο σημερινός Συνασπισμός, με όλες τις τάσεις του και όλες τις εσωκομματικές διαφορές του, θα υπήρχε αν δεν είχε υπάρξει το ΚΚΕ Εσωτερικού;
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι οι διψήφιοι αριθμοί που τα γκάλοπ δίνουν στον ΣΥΝ σήμερα, δεν είναι και αποτέλεσμα αυτής της συμπάθειας και του κύρους που το κόμμα του Δρακόπουλου και του Κύρκου είχε στην ελληνική κοινωνία, ακόμα κι όταν δεν κατόρθωνε να εκλέξει ούτε έναν βουλευτή; Σαράντα χρόνια πέρασαν, και όποιον να ρωτήσεις από τα τότε μέλη του ΚΚΕ εσ., ακόμα κι από αυτούς που στο μεταξύ αλλαξοπίστησαν, θα δεις να μένει ζωντανή η συγκίνησή του για εκείνη την ιστορική προσπάθεια. Γι' αυτό η σιωπή δεν του αξίζει. Δεν μας αξίζει.

* Δημοσιεύθηκε στη Κυριακάτικη Αυγή 22/06/2008

Σχόλιο "Πιπεριάς": Πόσο δίκιο έχει ο κ. Ανταίος Χρυσοστομίδης. Πόσο δίκιο...

"Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται..."

Οι αποκαλύψεις για το "μαύρο" χρήμα της Siemens έχουν δημιουργήσει ραγδαίες εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Ο λαός μας λεει ότι "ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται..." και στη προκειμένη περίπτωση ο "λύκος" θυμίζει την ... "πουτάνα που θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει"! Στο "Δίκτυο" του συναδέλφου Νίκου Λαγκαδινού αναρτήθηκε ένα εξαιρετικό κείμενο με τίτλο "ΠΡΟΣΟΧΗ: ΚΑΤΙ ΚΥΟΦΟΡΕΙΤΑΙ [στο κατακαλόκαιρο]!"το οποίο αναδημοσιεύω. Είναι καλό να είμαστε υποψιασμένοι.

"Ελπίζω ότι δεν κοιμούνται στο ΠΑΣΟΚ. Το σημερινό “Βήμα” είναι άκρως αποκαλυπτικό: Πρωτοσέλιδος τίτλος με τρεις λέξεις: ΩΡΑ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ! Αν λάβει κανείς υπόψη και το άρθρο του Ψυχάρη, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι κάτι ετοιμάζουν τα μαγειρεία. Δεν μας φτάνουν καθημερινά οι χαλκευμένες ειδήσεις από τις κατά τεκμήριο “δημοκρατικές” εφημερίδες αλλά και από τα τηλεοπτικά κανάλια που ελέγχουν οι μεγαλοκαρχαρίες, κι έρχεται τούτη η Κυριακή για να τσιμπηθούμε λιγάκι μπας και κοιμόμαστε. “Ώρα για αλλαγή”, λέει το “Βήμα”. Εάν αναλύσει κανείς λέξη-λέξη τα σχόλια και το άρθρο του Ψυχάρη θα καταλάβει πολλά πράγματα.

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑ

Προετοιμάζουν εδώ και χρόνια το αναγνωστικό και τηλεοπτικό κοινό τους με τέτοια μαεστρία, που πλέον τα δέχεται όλα. Το σύνδρομο του οδοστρωτήρα στην ημερήσια διάταξη. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το πολιτικό σύστημα περνάει κρίση. Και χρειάζεται ανάλυση για να οδηγηθεί στα σωστά συμπεράσματα. Παρατηρούμε τους διαφόρους αναλυτές που καμώνονται τους “ουδέτερους” πως όταν ακουστεί μια επικριτική παρατήρηση για το κόμμα που κυβερνάει, αμέσως προσθέτουν μια ανάλογη παρατήρηση για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν ήταν στην εξουσία. Δεν είναι απλώς η μανία να εξισώνουν τα δυο κόμματα [ο περιώνυμος "δικομματισμός"] που κι αυτή έχει την εξήγησή της. Υποκρύπτεται μια βάσει σχεδίου συμπεριφορά, μια επικίνδυνη τακτική. Υποβαθμίζουν τη σημασία των ολισθημάτων του κυβερνώντος κόμματος, δικαιολογούν το κόμμα που είναι στην εξουσία και καταδικάζουν με αυτό τον τρόπο το σύνολο του πολιτικού κόσμου. ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ! Η εξίσωση των κομμάτων, ξεχνώντας την ιστορία και την προσφορά του καθενός, εξυπηρετεί μόνο τις “σκοτεινές δυνάμεις” που σήμερα είναι ολοφάνερες. Τι άλλο να υποθέσει κανείς όταν απλοί άνθρωποι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι όλοι οι πολιτικοί και συνεπώς και τα πολιτικά κόμματα είναι ίδια, τότε τι άλλο μένει; Είναι ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι, γιατί εκτρέφει τον αμοραλισμό και εξουδετερώνει όλες τις ηθικές αντιστάσεις. Γι’ αυτό μίλησα παραπάνω για το σύνδρομο του οδοστρωτήρα. Όταν τα ισοπεδώσουμε όλα, τι περιμένουμε να προκύψει από μια τέτοια ισοπέδωση; Βέβαια, τη μια σε ισοπεδώνουν και την άλλη σε εξυψώνουν. Λόγου χάρη, παλιότερα τον Νίκο Κωνσταντόπουλο τον είχαν βάλει στο σημάδι και τον βάραγαν κατ’ εξακολούθηση. Δεν τον άφηναν σε χλωρό κλαρί. Τώρα του ζήτησαν άρθρο - να πει τη γνώμη του για το πώς θα βγούμε από την κρίση [Η έξοδος από την κρίση]!

ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ

Έτσι, λοιπόν, προκύπτει η ανάγκη των “σωτήρων”! Μια πρώτη ανάγνωση του “Βήματος” αυτό υποδηλώνει. Το “σάπιο” πολιτικό σύστημα πρέπει να αντικατασταθεί με κάτι άλλο! Αυτό το κάτι άλλο σημαίνει πως μπορεί να είναι κάποιοι άλλοι πολιτικοί ή κάποιο άλλος κομματικός σχηματισμός. Εξάλλου, αυτή η φιλολογία περί “μπερλουσκονισμού” συνεχώς την πιπιλάνε διάφοροι. Ακόμα και στο σημερινό “Βήμα” ο Πρετεντέρης γράφει άρθρο με τίτλο: Και ύστερα ήλθε ο Μπερλουσκόνι…. . Να κάποια σημεία: Αυτό που καθιστά την υπόθεση Siemens διαφορετική, άρα και υποψήφια να ανατρέψει το κομματικό σκηνικό, συνοψίζεται σε τρία σημεία:

Πρώτον, ουδείς γνωρίζει ακριβώς το βάθος, την έκταση και τα πραγματικά στοιχεία της υπόθεσης. Την ερευνά η Δικαιοσύνη, σωστά! Αλλά ποιος στη σημερινή Ελλάδα εφησυχάζει με αυτή τη διαβεβαίωση; Συνεπώς ποιος μπορεί να προεξοφλήσει τις πολιτικές συνέπειες που θα προκύψουν;

Δεύτερον, η διακίνηση της φημολογίας αλλά και πραγματικών στοιχείων δημιουργούν τη βάσιμη υπόνοια ότι υπάρχει ένα «κέντρο» που ενορχηστρώνει τις αποκαλύψεις. Ποιο είναι αυτό; Ποιοι το αποτελούν; Και τι επιδιώκει;

Τρίτο και σημαντικότερο, το κομματικό σύστημα πλέει ήδη στη θάλασσα της απαξίας και της ανυποληψίας. Το σκάνδαλο της Siemens μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό όχι μόνο για ό,τι περιλαμβάνει αλλά επειδή έρχεται να επιβεβαιώσει όσα πιστεύει ήδη ο μέσος έλληνας πολίτης για τα κόμματα και τους πολιτικούς.

Εμείς, φίλτατε Πρετεντέρη, πού να ξέρουμε ποιο είναι αυτό το “κέντρο”; Εσύ που κινείσαι στα αλώνια και τα σαλόνια κάτι θα έχεις ακούσει. Από σένα περιμένουμε ν’ ακούσουμε νέα για να φωτιστούμε κι εμείς οι ανίδεοι. Ρωτάς: “Και τι επιδιώκει;”. Έλα ντε, τι επιδιώκει αυτό το “κέντρο”; Θα μας φάει και η περιέργεια! Γράφεις ακόμα και κάτι που είναι το σημαντικότερο: “το κομματικό σύστημα πλέει ήδη στη θάλασσα της απαξίας και της ανυποληψίας”. Αν οι πολιτικοί είναι οι κυρίως υπεύθυνοι γι’ αυτή την κατάσταση, κανείς δεν μπορεί σήμερα ν’ αρνηθεί ότι “πολλαπλασιάστηκαν” τα “συμπτώματα” με τη συμμετοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης που την τρίχα την κάνουν τριχιά, που αντί για ειδήσεις, μας μεταδίδουν την ερμηνεία των ειδήσεων, που τις περισσότερες φορές ακούμε το σχολιασμό τον δικό σας από την τηλεόραση και μετά μας λέτε την είδηση, που έχετε μια κακία για το ΠΑΣΟΚ και τον Παπανδρέου σαν να αναφέρεστε στους χειρότερους εχθρούς σας! Αυτά που πιστεύει “ο μέσος έλληνας πολίτης για τα κόμματα και τους πολιτικούς” είναι τις περισσότερες φορές αυτά που εσείς τα ΜΜΕ [και δεν ξέρω ποιοι άλλοι!] θέλετε να πιστέψουν.

Το τι κυοφορείται αυτό το καλοκαίρι δεν μπορώ να το καταλάβω με τα δεδομένα που έχω. Ξέρω ότι πάντοτε υπάρχουν πάνω στο γραφείο κάποια σενάρια. Όποιο πετύχει. Όπως την άλλη φορά με τον Βενιζέλο. Τον στήριξε το συγκρότημα, τον στήριξε το Mega, τελικά δεν τους βγήκαν τα πράγματα όπως ήθελαν. Άλλες οι βουλές του κόσμου".

Ξεριζωμός, ένα φαινόμενο που γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκο

Του Αntonio Guterres*

Έπειτα από πέντε χρόνια σταθερούς μείωσης, ο αριθμός των προσφύγων και των εσωτερικά εκτοπισμένων αυξήθηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά το 2007, φτάνοντας συνολικά τα 37,4 εκατ.- περίπου 11,4 εκατ. πρόσφυγες εκτός της πατρίδας τους, τα υπόλοιπα 26 εκατ. εσωτερικά εκτοπισμένοι. Και υπάρχουν δυσοίωνα σημάδια ότι στο μέλλον θα δούμε ακόμα περισσότερους ανθρώπους να ξεριζώνονται.
Τα προειδοποιητικά σημάδια είναι εμφανή εδώ, στα σύνορα Κένυας- Σομαλίας: σχεδόν 200.000 Σομαλοί έχουν αναζητήσει καταφύγιο στο διαρκώς επεκτεινόμενο σύμπλεγμα του Προσφυγικού Καταυλισμού Ντανταάμπ εξαιτίας της φαινομενικά ατέρμονης εμφύλιας διαμάχης στην πατρίδα τους. Και συνεχίζουν να έρχονται- 20.000 μόνο από τον Ιανουάριο.
Στον σημερινό κόσμο, ο ξεριζωμός είναι ένα φαινόμενο πολύ πιο περίπλοκο από ό,τι το 1951, όταν ιδρύθηκε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες. Πολλά από τα εμπόδια στην ανθρώπινη κινητικότητα έχουν πλέον αρθεί και νέα, επαναλαμβανόμενα μοτίβα μετακινήσεων έχουν αναδυθεί.
Μπορεί οι συγκρούσεις να υποκινούνται από πολιτικά ζητήματα, σε ένα βαθύτερο επίπεδο όμως, είναι επίσης πιθανό να οφείλονται στην οικονομική κακοδιαχείριση, την κακή διακυβέρνηση και πλήθος άλλων παραγόντων, ανάμεσά τους και τον εκφυλισμό που προκαλεί στο περιβάλλον η κλιματική αλλαγή. Οι ακραίες αυξήσεις των τιμών παράγουν αστάθεια και συγκρούσεις σε πολλές περιοχές, με τον κίνδυνο πυροδότησης περισσότερων εκτοπισμών.
Η ακραία ένδεια είναι από μόνη της ένας εκλυτικός παράγοντας συγκρούσεων. H διαφοροποίηση ανάμεσα στον πρόσφυγα που δικαιούται προστασία και στον μη πρόσφυγα γίνεται όλο και πιο νεφελώδης. Υπάρχει λοιπόν επείγουσα ανάγκη να βρει η διεθνής κοινότητα τρόπους να αντιμετωπίσει τα ολοένα και πιο περίπλοκα γενεσιουργά αίτια του εκτοπισμού συντονισμένα και αποτελεσματικά.
Πρέπει επίσης να βρεθούν πλαίσια δράσης τα οποία θα διασφαλίσουν ότι η διεθνής κοινότητα μετέρχεται όλα τα διαθέσιμα εργαλεία- οικονομική βοήθεια, εμπόριο, διπλωματία, ασφάλεια και αρωγή- που μπορούν να οδηγήσουν διαλυμένες χώρες στη βιώσιμη σταθερότητα.
Στο μεταξύ, η πρόσβαση σε μια αποτελεσματική διαδικασία ασύλου και η δίκαιη αντιμετώπιση των αιτούντων άσυλο και των προσφύγων παραμένουν επιτακτική ανάγκη. Γίνονται όμως όλο και πιο δύσκολες σε πολλές χώρες, ανάμεσά τους και οι χώρες εκείνες στις οποίες οι προσπάθειες ελέγχου της παράνομης μετανάστευσης δεν καταφέρνουν να κάνουν τον πρέποντα διαχωρισμό ανάμεσα στους ανθρώπους που επιλέγουν να μετακινηθούν και εκείνους που τρέπονται σε φυγή.
Πάρα πολύ συχνά, πρόσφυγες που αναζητούν ασφάλεια απωθούνται στα σύνορα κατά ευθεία παράβαση της Σύμβασης του 1951 για τους Πρόσφυγες. Παρ΄ ότι οι κυβερνήσεις έχουν δικαίωμα να ελέγχουν τα σύνορά τους, παρόμοιοι έλεγχοι θα έπρεπε να λαμβάνουν υπ΄ όψιν τα δικαιώματα προστασίας των προσφύγων.
Οι πρόσφυγες επιδεικνύουν εκπληκτικό θάρρος και εγκαρτέρηση ξεπερνώντας τεράστια εμπόδια προκειμένου να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Βοηθώντας τους να λάβουν την προστασία που δικαιούνται βοηθάμε τους εαυτούς μας, διότι τα δικαιώματα των προσφύγων είναι ανθρώπινα δικαιώματα- δικαιώματα που ανήκουν σε όλους.

Το άρθρο του Αντόνιο Γκουτέρες, του Ύπατου Αρμοστή του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, δημοσιεύεται στην Ελλάδα κατ΄ αποκλειστικότητα από «ΤΑ ΝΕΑ»

Ισπανία - Ιταλία: Η κόντρα πάει... γήπεδο

Συγκρούσθηκαν στην πολιτική και την οικονομία. Τώρα, Ιταλία και Ισπανία είναι έτοιμες να μεταφέρουν τις διαφορές τους στα γήπεδα. Ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, με τον Θαπατέρο να δίνει το σύνθημα: «Νομίζω ότι θα κερδίσουμε 3-2».
Δύο πράγματα δεν μπορούν να χωνέψουν οι Ισπανοί στο ποδόσφαιρο: Το πρώτο είναι ότι έχουν να κερδίσουν 88 ολόκληρα χρόνια την Ιταλία σε επίσημο αγώνα. Το δεύτερο είναι το ματωμένο πρόσωπο του Λουίς Ενρίκε από μια κλωτσιά του Τασότι όταν οι δύο ομάδες βρέθηκαν αντιμέτωπες στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994. «Ιταλία, αυτό δεν ξεχνιέται», ήταν χθες ο πρωτοσέλιδος τίτλος της αθλητικής εφημερίδας «Μarca».
Και ο Ισπανός πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Θαπατέρο έριξε το γάντι: «Σήμερα η Εθνική Ισπανίας είναι καλύτερη από την Ιταλία και πρέπει να κερδίσουμε. Πιστεύω ότι θα κερδίσουμε 3-2», δήλωσε στην ισπανική τηλεόραση. Το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο πεδίο σύγκρισης και σύγκρουσης ανάμεσα στις δυο χώρες. Είχαν προηγηθεί, πρόσφατα, η πολιτική και η οικονομία. Τον περασμένο Μάιο παραλίγο να προκληθεί διπλωματικό επεισόδιο, όταν η αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θαπατέρο, Τερέσα Φερνάντες ντε λα Βέγα, είχε κατηγορήσει για ξενοφοβία την Ιταλία με αφορμή το νομοσχέδιο που προωθούσε η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι για τους λαθρομετανάστες.
Ένα μήνα νωρίτερα, ο Ιταλός πρωθυπουργός είχε χαρακτηρίσει «πολύ ροζ» τη νέα ισπανική κυβέρνηση επειδή στη σύνθεσή της είχε εννέα γυναίκες υπουργούς, προκαλώντας οργή στους Ίβηρες. Εδώ και μερικά χρόνια, ο Ιταλοί μετρούν την οικονομική τους κρίση σε σχέση με την άνθηση που γνωρίζουν οι οικονομικοί δείκτες στην Ισπανία και η σύγκριση συνοψίζεται σε ένα ερώτημα: Ποιος έχει μεγαλύτερο ακαθάριστο εθνικό προϊόν; Και μόνο η διατύπωση του ερωτήματος προκαλεί μελαγχολία στην Ιταλία. Με αφορμή τον αγώνα της Κυριακής, η εφημερίδα «La Repubblica» αφιέρωσε μια σελίδα στον κάποτε «φτωχό συγγενή» που πλέον έχει ξεπεράσει σχεδόν σε όλους τους τομείς τους Ιταλούς. «Οτιδήποτε κάνουν, το κάνουν καλύτερα από εμάς, είτε πρωθυπουργός είναι ο Αθνάρ είτε ο Θαπατέρο», σημείωνε η ιταλική εφημερίδα. Σε δύο ημέρες θα αποδειχθεί αν έπειτα από σχεδόν έναν αιώνα τα καταφέρνουν καλύτερα και στο ποδόσφαιρο.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Περικλής Δημητρολόπουλος
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ανάμεσα στον Λουίς Χοσέ Θαπατέρο και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι πρέπει να επιλέξουμε τον Ισπανό; Δε νομίζω...

Λαθρομετανάστες στην ευρωπυρά

Με οριακή πλειοψηφία (367 ψήφοι υπέρ, 206 κατά και 109 αποχές) και στηριζόμενη στις ψήφους των Χριστιανοδημοκρατών, των Φιλελευθέρων και της Ομάδας «Ενωση για την Ευρώπη των Εθνών», η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου αποφάσισε, χθες, να υψώσει απαγορευτικά τείχη στην είσοδο των λαθρομεταναστών στην Ε.Ε. και να δείξει τον δρόμο της εξόδου, από την πολιτισμένη Ευρώπη, σε οκτώ εκατομμύρια παράνομους μετανάστες.

Αφήνοντας κατά μέρος τις διατυπωθείσες ευαισθησίες περί των ίσων δικαιωμάτων που πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι στην ευρωπαϊκή επικράτεια, οι υπερψηφίσαντες ευρωβουλευτές αποφάσισαν, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, να κλείσουν την Ευρώπη στο «γυάλινο κλουβί» της, αφήνοντας τους απελπισμένους των τρίτων χωρών να αναζητούν, επί ματαίω, φιλόξενο λιμάνι στις χώρες υποδοχής.

Με βάση το ψήφισμα που υιοθετήθηκε, τα οκτώ εκατομμύρια των παράνομων μεταναστών που ζουν σήμερα στην Ευρώπη, θα κληθούν, εντός τριάντα ημερών, να επιλέξουν ανάμεσα στην «εθελούσια επιστροφή» στις χώρες διέλευσης ή στις πατρίδες τους και στον εγκλεισμό τους στη φυλακή, για χρονικό διάστημα που μπορεί να φθάσει και τους 18 μήνες.

Διώξτε τους...

Οσοι δε από αυτούς δεν αποχωρήσουν εθελοντικά και εκδιωχθούν κακήν κακώς από τα εδάφη της Γηραιάς Ηπείρου, δεν θα μπορούν να πατήσουν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος για πέντε χρόνια.

Μια τροπολογία των Σοσιαλιστών, σύμφωνα με την οποία η διάρκεια κράτησης θα μπορούσε να είναι 3 μήνες και να επεκταθεί κατά ακόμη 3 μήνες, απορρίφθηκε.

Οπως απορρίφθηκαν, επίσης, οι τροπολογίες των Σοσιαλιστών, των Πρασίνων και της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς, περί ισότιμης μεταχείρισης των λαθρομεταναστών με τους Ευρωπαίους ιθαγενείς.

Με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής, οι υπερψηφίσαντες ευρωβουλευτές αποπειράθηκαν να χρυσώσουν το «χάπι» για το επερχόμενο «πογκρόμ» εναντίον των λαθρομεταναστών, θεσπίζοντας μία υποχρέωση για τα κράτη-μέλη. Σύμφωνα με αυτήν:

«Κανένα κράτος δεν θα μπορεί, με κανέναν τρόπο, να απελάσει έναν πρόσφυγα προς μια χώρα όπου απειλείται η ζωή και η ελευθερία του».

Τώρα, για το ποιες χώρες θεωρούνται ασφαλείς και ποιες όχι, για την αποπομπή σ' αυτές των λαθρομεταναστών, θα συναποφασίσουν, εν ευθέτω... χρόνω, το Ευρωκοινοβούλιο με το Συμβούλιο Υπουργών της Ε.Ε.

Απέλαση παιδιών

«Παράθυρο», στο κείμενο που εγκρίθηκε, αφήνεται και για την απέλαση παιδιών και οικογενειών.

Ναι μεν προβλέπεται ότι τα παιδιά δεν θα πρέπει να υποβάλλονται σε εξαναγκαστικά μέτρα, αλλά δίνεται η δυνατότητα (σ.σ.: στα παιδιά) να επιλέξουν τον τόπο και τον τρόπο κράτησής τους.

Τα ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά δεν θα μπορούν να απελαθούν, παρά μόνον αν οι οικογένειές τους ή κάποια άλλη μορφή υποδοχής τα αναλάβει κατά την επιστροφή τους, υποστηρίζει το ψήφισμα.

Δύο ημέρες πριν από τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας των Προσφύγων, η Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου επέλεξε να υιοθετήσει μια έκθεση με την οποία, όπως τονίστηκε από μεμονωμένους ευρωβουλευτές, «η Ευρώπη κλείνει όλες τις πόρτες και πετάει και το κλειδί...» σε ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν ένα καλύτερο μέλλον, το οποίο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στις χώρες τους.

ΣΤΡΑΣΒΟΥΡΓΟ, Του ΝΙΚΟΥ ΡΟΥΣΣΗ sisour@orange.fr

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

"Στρατηγική"... επένδυση!

Μήπως ο Σημίτης ζήτησε από τον Γιώργο Παπανδρέου "κάλυψη" για τις επερχόμενες αποκαλύψεις για το σκάνδαλο Siemens, ο Γιώργος αρνήθηκε και ο Σημίτης "θυμήθηκε" τις διαφωνίες του στο θ'έμα της Ευρωσυνθήκης; Αναρωτιέμαι γιατί διάβασα την παρακάτω είδηση: Ραγδαίες εξελίξεις γύρω από την υπόθεση της Siemens, καθώς λίγο μετά την ανακοίνωση της Χαριλάου Τρικούπη ότι θα τίθενται εκτός ΠΑΣΟΚ όσοι εμπλέκονται στην υπόθεση, ο κ. Θ.Τσουκάτος, με ανακοίνωσή του, «δείχνει» τα κομματικά ταμεία για ποσό 1 εκατ. μάρκων, εν όψει των ευρωεκλογών του 1999, και αναφέρει ότι ο ίδιος δεν είχε κανένα προσωπικό όφελος.
Ο κ. Τσουκάτος αναφέρει ότι εκ της θέσεώς του είχε ενεργό ανάμειξη στην προεκλογική καμπάνια. Στο πλαίσιο αυτό δέχθηκε επίσκεψη από τον τότε διευθυντή της Siemens-Ελλάς Μ. Χριστοφοράκο, o οποίος του ζήτησε λογαριασμό για να συνεισφέρει στην καμπάνια του κόμματος.
Ο κ. Τσουκάτος προσθέτει ότι γνωστό του πρόσωπο ανέλαβε να διευκολύνει το ΠΑΟΣΚ, χωρίς δικό του όφελος, και τα χρήματα, χωρίς άλλη ανάμειξη του κ. Τσουκάτου, παρελήφθησαν από τους αρμόδιους «και εισήλθαν στο ακέραιο στο Ταμείο του Κινήματος».
«Δεν είχε ποτέ καμία προσωπική ανάμειξη ή άλλη αθέμιτη συμμετοχή» προσθέτει ο κ. Τσουκάτος και προειδοποιεί με προσφυγή στη Δικαιοσύνη για όσους τον εμπλέκουν στην υπόθεση.

Για όσους έχουν... ξεχάσει ο Τσουκάτος (εκτός από κολλητός του Σωκράτη Κόκκαλη...) ήταν ο "στρατηγός" του κυρίου Κώστα Σημίτη.

Ολοι την Πέμπτη (7.30) στο Σύνταγμα

Μετά την επιτυχία του μποϋκοτάζ στο γάλα, ο αγώνας ενάντια στην ακρίβεια συνεχίζεται! Καιρός να το καταλάβουν όλοι: Καταναλωτής σημαίνει «δύναμη»... όχι μάζα !
Οι Ενώσεις Καταναλωτών μαζί με ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΣΕΓΕΣ και Τοπική Αυτοδιοίκηση, διοργανώνουν μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στην Αθήνα και στις περισσότερες πόλεις της Περιφέρειας, το βράδυ της ερχόμενης Πέμπτης 19 Ιουνίου 2008.
Μοιάζει θαρρείς με ξεθωριασμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία η εποχή, που ο καταναλωτής είχε άμεση πρόσβαση στην αγνή τροφή και γνώριζε σε προσωπικό επίπεδο τον παραγωγό που του παρείχε τις πρώτες ύλες.
Με το πέρασμα των ετών πολλά άλλαξαν και ήταν οι μεσάζοντες, που φρόντισαν για την άρδην και προς το χειρότερο αλλαγή των δεδομένων στην αγορά.
Η λιγοστή, έως τότε, παραγωγή βεβαίως αυξήθηκε, παράλληλα όμως ανέβηκε και η τιμή ενώ κατέβηκε η ποιότητα.
Οι μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες στην προσπάθεια τους να καλύψουν τις ανάγκες της αγοράς σε ποσότητα έκαναν σκόντο στην ποιότητα του παρεχόμενου προϊόντος, ενώ μόνιμος στόχος τους ήταν η αύξηση των κερδών με την μείωση του κόστους εργαζόμενου και πρώτης ύλης (τιμή παραγωγού).
Σήμερα πια, οι παραγωγοί είναι δέσμιοι συμβολαίων δουλοπαροικίας. Πωλούν κοψοχρονιά τα προϊόντα τους στα καρτέλ και ο κόπος τους φτάνει στον καταναλωτή σε τιμές αντιστρόφως ανάλογες, που συνήθως είναι 4-5 φορές πάνω από το κόστος αγοράς της πρώτης ύλης. Οι δε εργαζόμενοι καταναλωτές, παρά την αύξηση της παραγωγικότητας, βλέπουν συνεχόμενη πτώση της αγοραστικής δύναμης των αποδοχών τους.
Είναι εμφανές ότι οι μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες απευθύνονται στους καταναλωτές σαν σε μάζα. Τόσο η ποιότητα όσο και η τιμή έχουν ως βασικό γνώμονα τα κερδοσκοπικά συμφέροντα και...ως μόνιμο πελάτη ένα τηλεκατευθυνόμενο άβουλο κοπάδι.
Έτσι, όταν αποδυναμώθηκε ο μικρομεσαίος παραγωγός, δεκάδες διατροφικοί Φρανκεστάιν βγήκαν με φόρα στην αγορά. Ανάμεσά τους το χημικά επεξεργασμένο γιαούρτι, το οποίο προωθήθηκε στα ράφια με την ταμπέλα «ζωντανό», το ομογενοποιημένο και παστεριωμένο γάλα, που ενώ ήταν επεξεργασμένο «δήλωνε» φρέσκο, η φούσκα με τις διάφορες χημικές μαγιές, που θα ήθελε πολύ να είναι ψωμί, τα μεταλλαγμένα κ.λπ.
Αλλά ας διερωτηθούμε κάτι βασικό. Είμαστε πράγματι η μάζα, που εκμεταλλεύονται οι κερδοσκόποι και που μας καθοδηγούν να καταναλώνουμε εσαεί ακριβοπληρωμένα σκουπίδια;
Ήρθε η ώρα ο καταναλωτής να υψώσει φωνή διαμαρτυρίας και να βγάλει από την τσέπη του το μακρύ χέρι των καρτέλ. Ας τους δείξουμε ότι δεν είμαστε μάζα !
Ας πάρουμε μέρος όλοι στο συλλαλητήριο που θα γίνει στις 19 Ιουνίου 2008, 7:30 μ.μ. στο Σύνταγμα.
Μας συμφέρει...
· Να συσπειρωθούμε και να συνεχίσουμε την μάχη ενάντια στην ακρίβεια με κάθε μέσο.
· Να αλλάξουμε το βουλιμικό καταναλωτικό ατομικό πρότυπο σε συλλογικό, ανατρέχοντας στις επιτυχίες της παράδοσης.
· Να υποστηρίξουμε αγορές σε τοπική κλίμακα, από μικρούς ποιοτικούς παραγωγούς της φυσικής είτε της βιολογικής γεωργίας, που γίνονται στα πλαίσια του «δίκαιου» εμπορίου.
· Να σταματήσουμε τις οργανωμένες αυξήσεις των τιμολογίων της ΔΕΗ και των υπόλοιπων ΔΕΚΟ, ανακόπτοντας την κατρακύλα του κοινωνικού ρόλου της πολιτείας.
Όλοι μαζί μπορούμε καλύτερα!

Γκαγκάτση ψυχραιμία...

Καταλαβαίνω ότι ο Γκαγκάτσης δεν περνά και τις καλύτερες μέρες, μετά το ναυάγιο της παρέας του Ρεχάγκελ που αποκαλείται "εθνική ομάδα". Ομως όταν κάποιος αρχίζει να χάνει τη ψυχραιμία του το πράγμα "χοντραίνει". Λοιπόν ο Γκαγκάτσης επιτέθηκε με οχετό ύβρεων (αυτή είναι η... κουλτούρα του) και στη συνέχεια έπιασε από το λαιμό τον δημοσιογράφο του "Φιλάθλου" Ντίνο Κούλη. Το περιστατικό συνέβη στο ξενοδοχείο όπου διαμένουν τα στελέχη της ΕΠΟ.

Ο Ντ. Κούλης έκανε καταγγελία στον ΠΣΑΤ, στην οποία επεσήμανε: "Αξιότιμα μέλη του ΔΣ, Με το παρόν σημείωμα θα ήθελα να σας καταγγείλω την επίθεση που δέχθηκα από τον πρόεδρο της ΕΠΟ Βασίλη Γκαγκάτση στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, όπου βρίσκομαι προκειμένου να καλύψω το Euro 2008 και την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ελλάδας, ως απεσταλμένος της εφημερίδας ΦΙΛΑΘΛΟΣ και διαπιστευμένος για την παρούσα διοργάνωση. Το περιστατικό έλαβε χώρα την Τρίτη 17 Ιουνίου 2008, όταν στο πλαίσιο της εκτέλεσης των δημοσιογραφικών μου καθηκόντων, είχαν μεταβεί γύρω στις 2.30 μ.μ. στο ξενοδοχείο {Σέρατον}, το οποίο περιλαμβάνεται μεταξύ των διαπιστευμένων της ΟΥΕΦΑ, όπου διαμένουν οι επίσημοι προσκεκλημένοι της ΕΠΟ.

Ο κ. Γκαγκάτσης βρισκόταν στο λόμπι του ξενοδοχείου με τη σύζυγό του, τον γενικό γραμματέα της ΕΠΟ Γιάννη Οικονομίδη και τον εκπρόσωπο επαγγελματικού ποδοσφαίρου Α’ και Β’ εθνικής Στέλιο Σφακιανάκη. Επειδή διατηρώ φιλία με τον τελευταίο και καλές σχέσεις με τον κ. Οικονομίδη, προσπάθησα να ανοίξω κουβέντα μαζί τους για θέματα που αφορούν την εθνική ομάδα. Ο Γκαγκάτσης μου ζήτησε να φύγω γιατί, όπως είπε, είχαν μία προσωπική συζήτηση, κάτι που εγώ σεβάστηκα και έκανα. Αργότερα, όταν είδα πως στο τραπέζι έμεινε ο κ. Γκαγκάτσης μόνος με τον κ. Οικονομίδη, τους ζήτησα να κάτσω μαζί τους. Ο γενικός γραμματέας της ΕΠΟ μου είπε αμέσως {ναι}, ενώ φάνηκε να συμφωνεί και ο κ. Γκαγκάτσης, ο οποίος εκνευρίστηκε όταν άρχισα να ρωτάω πράγματα για την εθνική ομάδα και τις ανάγκες του ρεπορτάζ, λέγοντάς μου σε έντονο ύφος: {Αν ήρθες εδώ να βγάλεις είδηση, να φύγεις γρήγορα.}! Προφανώς τον είχε ενοχλήσει η κριτική που ασκώ ως δημοσιογράφος στην ομοσπονδία ποδοσφαίρου και αφού του ζήτησα να κάνουμε διάλογο, εκείνος εκνευρίστηκε και άρχισε να με βρίζει χυδαία λέγοντάς μου {άει γαμ…, φύγε από δω, χαζέ, τίποτα, παλιομαλ…κα}.

Από την πλευρά μου προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και το έκανα, του είπα να ηρεμήσει και να μου πει με πιο ευγενικό τρόπο να αποχωρήσω από το ξενοδοχείο. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ έγινε ακόμα πιο έξαλλος, παρά τις προσπάθειες του Οικονομίδη να τον ηρεμήσει, ήρθε απειλητικά προς το μέρος μου και έκανε να με χτυπήσει με το χέρι του χωρίς αρχικά να το κάνει. Οι βρισιές του συνεχίστηκαν και αφού κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να ηρεμήσει σηκώθηκα σιγά-σιγά, χωρίς να έχω απαντήσει σε καμία στις ύβρεις του και την ώρα που κατευθυνόμουν προς την έξοδο έτρεξε και χειροδίκησε εναντίον μου, μετά από ένα ανελέητο σφυροκόπημα εμετικών ύβρεων προς το πρόσωπό μου και με έπιασε από το λαιμό δύο φορές με όλη του την δύναμη σε ένα σημείο που μου έκοψε την αναπνοή αφήνοντάς με ανήμπορο να κάνω το οτιδήποτε.

Αγαπητοί συνάδελφοι, με το παρόν σημείωμα και αφού σας περιέραψα τα πραγματικά περιστατικά, θα ήθελα να σας ζητήσω να προβείτε σε όλες τις κατά τη γνώμη σας ενδεδειγμένες ενέργειες. Θα ήθελα ακόμη να σας προτείνω, εάν το κρίνεται σκόπιμο και ενδεδειγμένο, να προσχωρήσετε σε καταγγελία στην ΟΥΕΦΑ και σε όποια άλλη αρχή νομίζετε πως πρέπει, καθώς και σε όλες τις νομικές ενέργειες, κάτι που και εγώ θα πράξω από τη δική μου πλευρά. Επίσης, είναι πιθανό, αποδεικτικό στοιχείο των όσων σας περιγράφω να έχει καταγραφεί από τις κάμερες ασφαλείας του ξενοδοχείου. Γι’ αυτό θα ήθελα να εξετάσετε το ενδεχόμενο να αναζητηθούν οι κασέτες. Θα ήθελα να σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και είμαι στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε διευκρίνιση. Με τιμή Ντίνος Κούλης"

Σχόλιο "Πιπεριάς": Για όσους ξεχνούν ο Γκαγκάτσης ήταν το δεξί του Θωμά Μητρόπουλου.

Η απάντηση του Γιώργου στα... "Νέα"

Τη Κυριακή το "Βήμα" πέρασε... πριονοκορδέλα τον Γιώργο Παπανδρέου για την διαγραφή του Κ. Σημίτη. Τη Δευτέρα εφημερίδες δεν εκδόθηκαν και την Τρίτη τα "Νέα" κυκλοφόρησαν με δισέλιδη συνέντευξη του Γιώργου Παπανδρέου! Τελικά στο "ΔΟΛ" έχουν μια μοναδική ικανότητα να είναι με όλους και με όλα!

Υποστηρίζει ο Γ.Α.Π. στη Βούλα Κεχαγιά: "Δεν επέλεξα εγώ τη σύγκρουση με τον Κώστα Σημίτη, αναφέρει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σε μια εκ βαθέων συνέντευξή του στα «ΝΕΑ», λίγα 24ωρα μετά τις δραματικές εξελίξεις στο κόμμα του και τη διαγραφή του πρώην πρωθυπουργού από την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ο Γιώργος Παπανδρέου εξηγεί τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να αποπέμψει τον πρώην πρωθυπουργό, διευκρινίζοντας ωστόσο ότι «δεν διαγράφεται η δική μου σχέση μαζί του». Συγχρόνως αρνείται ότι τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας ήταν ένα «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», αναφέρει ότι δεν τον απασχολούν τα σενάρια συνωμοσίας κι επισημαίνει για τον εαυτό του και τον κ. Σημίτη ότι «προσωπικά κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν». Παράλληλα, ο κ. Παπανδρέου στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και δηλώνει ότι είναι αποφασισμένος να μη δεχτεί πλέον διαφοροποιήσεις από στελέχη που σηκώνουν προσωπικές σημαίες".

Ολη η συνέντευξη του Γ.Α.Π. στα "Νέα" ΕΔΩ

Βήμα-βήμα η στήριξη...

Είναι πραγματικά πολύ... ωραίος ο αγώνας που κάνει το "Βήμα" (και από κοντά και η Αυγή!!!) υπέρ του Κ. Σημίτη. Οποιος διάβασε το Κυριακάτικο "Βήμα" (ΕΔΩ το βασικό Σημιτικό ρεπορτάζ) πραγματικά θα είδε σύσσωμο το "συγκρότημα" να προσπαθεί να στηρίξει τον Σημίτη και να απαξιώσεις ακόμα περισσότερο (πόσο άραγε;) τον Γ. Παπανδρέου. Ανάμεσα στα άρθρα αυτό που ξεχώρισε ήταν του Ριχάρδου Σωμερίτη που στο άρθρο έγραψε το εξής... απίθανο: "... Ο μόνος τελικά που εκφράζεται σοβαρά και προσεκτικά πάνω στα πιο σημαντικά θέματα (όπως προχθές για την Ευρώπη) αλλά του απαντούν με αυταρχικό θράσος είναι ο Κώστας Σημίτης. Κι αυτό τα λέει όλα: ναι, ο χρόνος και έτρεξε και τρέχει. Για όλους φυσικά. Αλλά ο ευρωπαίος άνθρωπος του εκσυγχρονισμού παραμένει σημείο αναφοράς...". Ναι σημείο αναφοράς όσων έχασαν τα χρήματά τους στο χρηματιστήριο. Σημείο αναφοράς του Νεονάκη, του Πάχτα, του Πανταγιά. Ναι ευρωπαίος άνθρωπος του εκσυχρονισμού, αλλά γιατί το 2004 το έσκασε σαν κυνηγημένος... λαγός; Είναι και αυτό... εκσυγχρονισμός;
Οσο για τον κύριο Δ. Ψυχογιό που υπογράφει ως Διόδωρος Κυψελιώτης έβαλε τίτλο "Ολλανδία - Γαλλία, όπως Σημίτης - Παπανδρέου". Διαβάστε το άρθρο. Απλά εγώ θα θυμίσω στον κ. Ψυχογιό ότι ναι η Ολλανδία παίζει ωραία μπάλα, αλλά η Γαλλία παίρνει παγκόσμια και ευρωπαϊκά κύπελλα!

Απορία "Πιπεριάς": Μήπως (λεω μήπως...) κάποιοι ετοιμάζουν "νέο κόμμα" και έβαλαν τον Κ. Σημίτη μπροστά; Μήπως;

Γκαγκατσορεχαγκελική παρεούλα... ντοσβιντάνια (αντίο σας)

Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τελείωσε νωρίς, νωρίς (ευτυχώς...) για την παρέα του Γκαγκάτση και του Ρεχάγκελ, που παριστάνει την Εθνική ομάδα. Αντε γιατί θέλουμε να δούμε και λίγη μπάλα με την ησυχία μας. Αλήθεια πόσα ήθελαν τα "παιδιά" για πρόκριση; 150.000 ευρώ; Καλά μπορούμε να τους τα δώσουμε σε... ρούβλια;

Τι ακούω σήμερα; Blind Faith

Γκρουπάρα με τα όλα της (όπως και οι Gream). Από αριστερά Rick Grech (Family), Ginger Baker (Graham Bond Organisation, Cream) Steve Winwood (Spencer Davis Group, Traffic) Eric Clapton (The Yardbirds, Cream). Εβγαλαν δυο δισκάρες, το ομώνυμο (με το γυμνό κοριτσάκι...), ένα "λάιβ", τσακώθηκαν και χώρισα. Οπως περίπου και οι Cream. Ομως έγραψαν τι δική τους ιστορία στο rock. ΕΔΩ όλες οι λεπτομέρειες για τους Blind Faith

Ο Γιώργος "καθάρισε" τον Σημίτη...

"Γεια σας φεύγω από την Κοινοβουλευτική ομάδα. Γεια σας!"

Εκτός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ έθεσε ο πρόεδρος του Κινήματος Γιώργος Παπανδρέου τον Κώστα Σημίτη, έπειτα από την επιστολή του πρώην πρωθυπουργού με την οποία εξέφραζε διαφωνία για την πρόταση διεξαγωγής δημοψηφίσματος επί της Συνθήκης της Λισαβόνας. Ο κ. Παπανδρέου απέστειλε σχετική επιστολή στον κ. Σημίτη με την οποία τον ενημερώνει ότι δεν θα κινήσει μεν τις τυπικές διαδικασίες διαγραφής, σεβόμενος την ιστορία του πρώην πρωθυπουργού, αλλά δεν τον προσμετρά πλέον στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος.

Μεταξύ άλλων ο Γιώργος Παπανδρέου αναφέρει στην επιστολή προς τον Κ. Σημίτη: "Αντιλαμβάνομαι ωστόσο ότι έχεις τελικά αποφασίσει να κινείσαι έξω από το πλαίσιο των αποφάσεων του ΠΑΣΟΚ και να λειτουργείς αυτόνομα και ανεξάρτητα. Μπορώ να το κατανοήσω αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ. Είμαι προσωπικά υποχρεωμένος αλλά και αποφασισμένος να διαφυλάττω την πολιτική ενότητα του Κινήματός μας, σεβόμενος την απόφαση της πλατιάς βάσης του ΠΑΣΟΚ της 11ης Νοεμβρίου.

Με την απόφασή σου, που επιβεβαιώνουν οι πράξεις σου, δεν μπορεί να προσμετράσαι και να συγκαταλέγεσαι στη συντεταγμένη δύναμη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. (σ.σ. όξω από την παράγκα...)

Σεβόμενος την ιστορία, την προσφορά σου και την κοινή μας πορεία δεν θα κινήσω την τυπική διαδικασία προς τον Πρόεδρο της Βουλής, όπως θα όφειλα να κάνω για οποιοδήποτε άλλο στέλεχος. Διαφυλάττοντας το κύρος και τη συντεταγμένη πορεία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ θα αξιολογούμε πάντα τις απόψεις που καταθέτεις. Και προσωπικά θα το κάνω με ιδιαίτερο πάντα ενδιαφέρον". Ολη η επιστολή του Γ.Α.Π. προς τον Κ. Σημ. ΕΔΩ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Εχω γράψει, σε ανύποπτο χρόνο, ότι πολλοί έχουν "υποτιμήσει" τον Γιώργο Παπανδρέου. Επίσης πολλοί (κυρίως από τα ΜΜΕ) προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τον απαξιώσουν. Περιμένω να διαβάσω αντιδράσεις για την απόφασή του να "στείλει" τον Σημίτη.

Γιούρο γιούρο όλοι...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Γελάσαμε πολύ το 2004. Γελάσαμε με την καρδιά μας, παίζοντας με το κομπολόι των νικών. Και γελαστήκαμε. Αφεθήκαμε να ξεγελαστούμε, μέσα στην απροσδόκητη μέθη, και να πιστέψουμε ότι πια είμαστε ποδοσφαιρική υπερδύναμη, κι ότι άνετα θα σηκώνουμε το «τιμημένο» σε κάθε διοργάνωση. Ο αποκλεισμός από το αμέσως επόμενο Μουντιάλ δεν μας προσγείωσε. Η αναξιοπιστία και η αθεράπευτα χαμηλή ποιότητα του πρωταθλήματός μας, με τρεις-τέσσερις ομάδες όλες κι όλες να δείχνουν κάτι, περιστασιακά όμως και χάρη κυρίως στους ξένους παίκτες τους, δεν μας έπεισαν να ξανασκεφτούμε τα πράγματα. Δεν μας έκανε επιφυλακτικούς ούτε καν το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο εμφανίζονται όλο και λιγότερα νέα ταλέντα (στην τετραετία, ο Νίνης, ο Χριστοδουλόπουλος ο Παπασταθόπουλος, ο Μήτρογλου, ο Μάκος, άντε δυο-τρεις ακόμα), που πρέπει βέβαια, σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα, να εικοσιπενταρίσουν για να πάρουν την καπαρωμένη θέση των παλαιών. Αποτέλεσμα; Τα μόλις τρία αξιόλογα χαφ μας (Καραγκούνης, Μπασινάς, Κατσουράνης) να παίζουν ακόμα και τραυματίες, και να μην αντικαθίστανται ακόμα κι όταν σε κάποιον αγώνα αδυνατούν να περάσουν μισή καλή πάσα.
Η ήττα από τη Σουηδία δεν εξέπληξε παρά μόνο όσους πίστευαν, όπως ο δημοσιογράφος που περιέγραφε το παιχνίδι, ότι «ο Θεός της Ελλάδας» θα έδινε πάλι χείρα βοηθείας, αποκρούοντας στη θέση του τερματοφύλακα ή του σέντερ μπακ, «ισιώνοντας» τα άστοχα σουτ των επιθετικών μας κτλ. (αλλά γιατί θα πρέπει ο Θεός να διαλέξει ανάμεσα στους Ορθόδοξους Ελληνες και στους Λουθηρανούς Σουηδούς, κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα). Εκπληξη, οδυνηρή, ήταν ο κραυγαλέα αντιποδοσφαιρικός τρόπος με τον οποίο η ελληνική ομάδα προσπάθησε, απλώς, να καθυστερήσει τα σουηδικά γκολ. Οι αλλεπάλληλες ακίνδυνες πασίτσες έξω από τη μεγάλη μας περιοχή προκάλεσαν τις αποδοκιμασίες των ξένων θεατών και την απογοήτευση των τηλεθεατών (υποθέτω και των βουλευτών μας, που την τελευταία στιγμή δεν έκαναν το δωρεάν «εθνικό» ταξιδάκι τους στην Αυστρία, υποχρεωθέντες άνωθεν να παραστήσουν τους βαθύτατα στενοχωρημένους από την οικονομική κατάσταση της χώρας).
Δεν είναι απίθανο η απογοήτευση αυτή να εξαλλαγεί, κατά τα ειωθότα, σε κατεδαφιστική απομυθοποιητική μανία. Από ποιους; Από κείνους που, επιπόλαια, νιώθουν εθνικά θριαμβευτές με κάποιες αθλητικές νίκες, όσο σπουδαίες, και που τώρα, με την ίδια επιπολαιότητα, θα δηλώσουν εθνικά ντροπιασμένοι. Αλλά αν αξίζει η μπάλα, αν αξίζουν τα παιχνίδια γενικά, είναι ακριβώς επειδή σε μαθαίνουν να χάνεις, και σ’ το μαθαίνουν για να μπορέσεις να ξανανικήσεις.

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Σουηδικό "καθάρισμα"...

Πολύ καλός παίκτης αυτός ο Ιμπραϊμοβιτς. Πολύ καλός ο άτιμος. Στη φωτό βλέπετε την... ξαδερφούλα του, τη Νάστυ!

"Πορτοκαλί" επανάσταση...

Βγαλμένη από τις μεγαλύτερες στιγμές της ποδοσφαιρικής κουλτούρας της ήταν η Εθνική Ολλανδίας την Δευτέρα το βράδυ. Η ομάδα του Μάρκο Φαν Μπάστεν έστειλε σαφέστατο μήνυμα προς τους άλλους υποψήφιους. «Ηρθαμε για τον τίτλο», είπανε με απλά, ποδοσφαιρικά, λόγια οι «Οράνιε». Υπήρξαν στιγμές που οι 32000 θεατές του «Σταντ ντε Σουίς» της Βέρνης έβλεπαν στο χορτάρι τα πατήματα του Νεέσκενς, του Κρολ, του Ριζμπέργκεν (του Κρόιφ δεν γράφω γιατί θα ήταν ιεροσυλία...), του Γκουλίτ, του Ράικαρντ. Αλήθεια αυτός ο Ενγκελααρ τη παικτάρα είναι; Μιλάμε για νέο (και πολύ καλύτερο) Ντάβιντς. Οι Ολλανδοί έπαιξαν για πολλοστή φορά γοητευτικό ποδόσφαιρο. Οπως κάνουν σχεδόν πάντα. Ισως γι αυτό και έχουν μόλις ένα ευρωπαϊκό κύπελλο, εκείνο το τρομερό με την ομάδα των «ιπτάμενων» Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ κ.λ.π. κόντρα στην ΕΣΣΔ. Τότες ως ΚΚΕ Εσωτερικού ήμουν με τους Ολλανδούς «κόντρα» στους Κνίτες χι, χι, χι...

Για την Ολλανδία γράφει ο φίλος και σύντροφος J.McManus στο μπλογκ του: «Επιτέλους, ξύπνησε από λήθαργο ετών ο πορτοκαλίς γίγαντας… αλλά συντοχρόνως και ποδοσφαιρικό “ανέκδοτο” των τελευταίων μεγάλων διοργανώσεων, η πιο αδικημένη Εθνική Ομάδα του πλανήτη, η ομάδα όπου κανονικά η φανέλλα της δεν θα εδύνατο να ΄χει περίσσο χώρο από τα πολλά αστέρα που έπρεπε να φέρει, σαν στολή του στρατηγού Πάττον...». Ολο το κείμενο του Mac ΕΔΩ Συμφωνώ απολύτως με τον Mac, αλλά το ποδόσφαιρο είναι σαν την κοινωνία. Δεν υπάχρει δικαιοσύνη. Ισως γι’ αυτό πιστεύω ότι η Εθνική Ολλανδίας είναι η... ανανεωτική Αριστερά του ποδοσφαίρου. Λεει προχωρημένα πράγματα για την κοινωνία, αλλά παίρνει 3 με 5%. Ετσι και οι «Οράνιε» παίζουν σχεδόν σε κάθε τουρνουά πολύ καλό ποδόσφαιρο και στο τέλος συνήθως αποκλείονται στα... πέναλτι!

Την Τετάρτη υπάρχει διαμαρτυρία στο χώρο του Παλιού Σεράφειου κολυμβητήριου (Πειραιώς & Πέτρου Ράλλη), γιατί ο Κακλαμάνης κάνει 2η Φιέστα(!) στο χώρο, ενώ ετοιμάζετε να ρίξει χιλιάδες κυβικά τσιμέντου. Οι γείτονες/ισσες να είμαστε όλοι και όλες εκεί στις 7:30 μ.μ. απέναντι από το στο ΣΕΡΑΦΕΙΟ (Πειραιώς & Πέτρου Ράλλη) Διαβάστε για την προηγούμενη διαμαρτυρία στο Σεράφειο που αντιμετωπίστηκε με τα ΜΑΤ και για τα σχέδια τσιμεντοποίησης.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΚΟΛΥΜΒΗΤΗΡΙΟ & ΥΨΗΛΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΓΙΑΤΙ:
►Κουραστήκαμε παιδιά και γονείς να πηγαίνουμε στη Λένορμαν, στον Πανελλήνιο, στη Νίκαια , στο Αιγάλεω

► Από το 1999 βαρεθήκαμε να ακούμε υποσχέσεις

►9 χρόνια μετά, τα παιδιά ξέρουν για το Σεράφειο από τις διηγήσεις των γονιών τους

► Η ζωή στις γειτονιές μας δεν αντέχει ούτε τετραγωνικό τσιμέντο παραπάνω

►Γραφεία, εκθετήρια και εμπορικά υπάρχουν ήδη πολλά, δεν χρειάζονται και εδώ

► το περιβάλλον δεν το κληρονομούμε το δανειζόμαστε από το μέλλον και από τις επόμενες γενιές
9 χρόνια μετά η παιδική χαρά μίκρυνε 10 φορές
► Έως το 1999 υπήρχε στη γειτονιά μας το Σεράφειο κολυμβητήριο. +ίπλα του υπήρχε μεγάλη παιδική χαρά 3280 τ.μ., σήμερα εγκαινιάζει ο +ήμος δείγμα παιδικής χαράς 333 τ.μ. (1 τραμπάλα, 1 κούνια 2 θέσεων, 1 κούνια 2 θέσεων για μωρά και 3 παιχνίδια)

► Η διαμόρφωση του περιβάλλοντα χώρου κόστισε 800,000 Ευρώ και για να μην ξεχνάμε κοντά 300 εκατομύρια δραχμές, που τα πληρώνουν οι δημότες, αντί να τα πληρώσουν οι υπεύθυνοι που με την αμέλεια τους εξαθλίωσαν τόσα χρόνια το χώρο.
► Ελπίζουμε ότι αυτή η παιδική χαρά είναι το δείγμα και ότι η κανονική θα φτιαχτεί εκεί που ήταν για πολλά χρόνια και την ξήλωσε η αμέλεια και η αδιαφορία.

► Αντίστοιχα μήπως αντί για το κολυμβητήριο φτιάξετε μία μπανιέρα;

► Πόσα Ευρώ προβλέπονται για συντήρηση και φύλαξη του χώρου; Μήπως μετά από 10 χρόνια θα ξαναπληρώσουμε για νέα ανάπλαση;

Υ.Γ. Με το πάρκινγκ - προαύλιο ναού παραπλεύρως τι γίνεται;

Ο Αγγελος στα Εξάρχεια

Απρίλιος 2002. Με το ταχυδρομείο παίρνω γράμμα του Άγγελου Ελεφάντη, με πολυτονικό βέβαια. Λίγες μέρες πριν είχα ξεκινήσει τη συνεργασία μου στις "Συναντήσεις" της "Αυγής" με ένα οδοιπορικό στα Εξάρχεια. Στο περιθώριο και πλαγίως του χειρογράφου υπήρχε η υπόδειξη "Αυστηρώς προσωπικόν~ δεν έχω αντίγραφο, άρα δημοσιεύσιμο μόνο μετά θάνατον".

Χριστόφορος Παπαδόπουλος

Παρασκευή 12.4.2002

Καλέ μου σύντροφε Χριστόφορε
Μου άρεσαν τα σημερινά σου "εξαρχειώτικα" γιατί, πράγματι, έδωσαν μερικές πινελιές ζωής απ' αυτή τη γειτονιά που δυστυχώς έγινε και δική μου, για λόγους ανωτέρας βίας, αν και απ' αυτήν ξεκίνησα κι εγώ πριν πάνω από πενήντα χρόνια, όταν είχα αλλάξει σε λίγα χρόνια 11 "σπίτια" και δωμάτια με κοριούς και χωρίς μπάνιο. Άλλαξαν οι χρόνοι. Ως κάτοικος πλέον αυτής της μόνης εν Λεκανοπεδίω γειτονιάς που καταφέρνει να ζει μετά τις 10 μ.μ. --στο Παγκράτι και σχεδόν παντού δεν κυκλοφορούν ούτε γάτες-- να προσθέσω μερικές πινελιές που ίσως συμπληρώνουν το τοπίο.

--Μου τη δίνουν οι άπειρες αφίσες που με πληροφορούν ότι είμαι ένας μαλάκας συμβιβασμένος μικροαστός ενεργούμενο του κεφαλαίου και της εξουσίας.

--Μου τη δίνουν άλλες αφίσες που με πληροφορούν ότι στο τάδε μαγαζί ή στέκι αύριο θα γίνει ένα εναλλακτικό πάρτυ.

--Μου τη δίνουν οι φάτσες, νεαρών, μη νεαρών και κυρίως γεροντοφρικιών, που το μόνο που έχουν να μοστράρουν είναι το δήθεν ασυμβίβαστο παρουσιαστικό τους.

--Μου τη δίνουν οι δρόμοι που είναι αδύνατο να περπατήσεις καθόσον κατειλημμένοι από χιλιάδες μηχανάκια, μπάζα, πακέτα κι ό,τι άλλο δεν χωρά στο μαγαζί (σχετική εξαίρεση η Χαριλάου Τρικούπη)

--Μου τη δίνει ο "Κάβουρας" κι όλοι οι καβουραρέοι του καθιστού ή του όρθιου με τα άθλια σκευάσματα που παριστάνουν το φαϊ.

--Πιο πολύ μου τη δίνουν όμως όλοι αυτοί οι τύποι που καταβροχθίζουν τα διάφορα σκευάσματα χωρίς να καταλαβαίνουν τι χλαπακιάζουν γιατί ξέχασαν τη διαφορά ανάμεσα στα γιουβαρλάκια της μάνας τους και τα σουβλάκια του "Κάβουρα" ή τα γεμιστά του "Μπάρμπα Γιάννη".

--Μου τη δίνουν οι λάκηδες και οι γυαλιστερές γκόμενες που κατέβηκαν απ το Χολαργό για να το παίξουν αμφισβήτηση.

--Μου τη δίνουν τα μπαρ με την "εναλλακτική" μουσική δέκα φορές δυνατότερη απ’ όσο αντέχει το ανθρώπινο αυτί. Κι αυτά τα άτομα που δημιουργούν μουσική χοροπηδώντας επί τόπου και από δίσκο σε δίσκο, ονομαζόμενα τζιτζέι.

--Μου τη δίνει η πλατεία Εξαρχείων Κυριακή μεσημέρι όπου όλοι οι αγουροξυπνημένοι διαβάζουν Ελευθεροτυπία και ρουφάνε ένα φαιοσκατί υγρό ονομαζόμενο φραπέ.
--Μου τη δίνουν ορισμένα σημεία (άνω Θεμιστοκλέους π.χ.) που μαζεύονται τα πρεζόνια ή άλλα σημεία που συγκεντρώνονται ξυρισμένα κρανία κι αλυσίδες.

--Μου τη δίνουν οι "Χάρτες" όπου ξαπλάρουν όσες γκόμενες εσχάτως βρήκαν γκόμενο "Γενοβέζο" ή κάτι τέτοιο.
--Μου τη δίνουν διανοούμενοι και δημοσιογράφοι που μοστράρουν τη διασημότητά τους σχολιάζοντας τους ΒΒΒ και στηλιτεύοντας τους μαλάκες της αριστεράς.
--Μου τη δίνουν οι μπάτσοι, η πιο πυκνομπατσο-κατοικημένη γειτονιά της Αθήνας.

--Μου τη δίνουν οι άπειροι σε αριθμό σαραντάρηδες και πενηντάρηδες που κάνουν τζόκινγκ στου Στρέφη.

--Μου τη δίνει η Σόλωνος όπου μετά τις 10 το βράδυ είναι αδύνατο να περπατήσει κοπέλα χωρίς να τη ρωτήσουν διερχόμενοι πεζοί και αυτοκινητισταί "πόσο πάει" ή αν παίρνει πίπες. --Μου τη δίνει το γεγονός ότι χρόνια τώρα δεν είδα άνθρωπο να διαβάζει ένα βιβλίο: Πολυτεχνείο και Νομική στα δυο άκρα του τόπου αυτού.

--Μου τη δίνει διότι σε ελάχιστα μπαλκόνια θα δεις φυτά.

--Μου τη δίνει η ακρίβεια~ όλα είναι πιο ακριβά.

--Μου τη δίνουν τα φροντιστήρια~ τα περισσότερα κατά κεφαλήν του Λεκανοπεδίου ή κατακέφαλα στους μαθητές.
Αυτή η ωραία γειτονιά --"πράγματι ωραία" γιατί έχει ζωή, ενώ η Κυψέλη, ο Νέος Κόσμος κ.λπ. δεν έχει-- γιατί οι άνθρωποί της, έχοντας κατακτήσει μια κάποια αυτονομία, δεν ξέρουν τι να την κάνουν και νυχθημερόν κατασκευάζουν μοντέλα συμπεριφοράς χειρότερα από εκείνα που αρνούνται.

Εξαρχειώτικα δικός σου
Α. Ελεφάντης.

Ρε συ, γιατί ξέχασες την "Εποχή"; Εξάρχεια είναι η Σόλωνος.

ΥΓ. Κι εγώ ξέχασα κάτι ακόμα: Μου τη δίνουν τα άπειρα "δίκτυα" που κατοικοεδρεύουν στα Εξάρχεια. Δίκτυα έφτιαχναν οι καμηλιέρηδες, οι μοναχοί, οι κρυφές αστυνομίες, τα καμπαναριά, οι εμπορικές εταιρείες (η Hansa για παράδειγμα), τα μακντόναλτς και τα σουπερμάρκετ, τα χρηματιστήρια, η TV κ.λπ. Οι άλλοι άνθρωποι έφτιαχναν οργανώσεις. Είμαι με το οργάνωμα του κόσμου κι όχι τη διαδικτύωση.

*** Η Κυριακάτικη Αυγή έκανε ένα εξαιρετική αφιέρωμα στον σ. Αγγελο Ελεφάντη. Πατήστε στην εφημερίδα και διαβάστε του.