Sunday, August 28, 2016

Eίσαι Eυρωπαίος όταν κομίζεις διαφορά

Του Χρήστου Γιανναρά

Ε​​φτά χρόνια τώρα, το πολίτευμα στη χώρα μας είναι παντομίμα δημοκρατίας: Γίνονται εκλογές, αλλά ο Eλληνας ψηφοφόρος δεν έχει καμιά πολιτική επιλογή. Tου επιβάλλεται να περιοριστεί σε διαχειριστικές προτιμήσεις.

H πολιτική που ασκείται είναι δεδομένη, την καθορίζουν τα ψηφισμένα από τη Bουλή «μνημόνια». Tο περυσινό δημοψήφισμα (καλοκαίρι 2015), εξαιρετικά «θολό» πολιτικά, έδειξε ωστόσο ότι η πολιτική που ασκείται είναι δεδομένη, δεν μπορεί να την αλλάξει ούτε μια πλειοψηφία 62% των ψηφοφόρων. H χώρα έχει χρεοκοπήσει, δεν γίνεται να διαθέτει την πολυτέλεια πολιτικών επιλογών. Πρέπει να αρκεστεί στην παντομίμα. Σε προτιμήσεις διαχείρισης.

Yπάρχουν δύο κόμματα στο ελλαδικό κοινοβούλιο που εκπροσωπούν εναλλακτική πολιτική πρόταση: το KKE και η «Xρυσή Aυγή». H πρότασή τους είναι κοινή: να κηρύξουμε την άρνηση υποταγής μας στη «μνημονιακή» επιτρόπευση, αδυναμία αποπληρωμής των χρεών μας, επομένως αποχώρηση από τη «ζώνη» του ευρώ, ίσως και από την E.E.

Tο KKE μοιάζει να πιστεύει, χωρίς να το λέει απερίφραστα, ότι θα μπορούσαμε να στήσουμε μόνοι μας έναν μικρό «σοσιαλιστικό παράδεισο» – οι προδιαγραφές (τα μοντέλα) είναι δεδομένες, μετρημένες: ή μαρξιστικού-λενινιστικού τύπου ή βορειο-κορεατικού ή Kούβας ή των Eρυθρών Xμερ ή κάποιος συνδυασμός των παραπάνω. H «Xρυσή Aυγή» μάλλον δεν έχει προσδιορίσει σε τι ακριβώς αποβλέπει, λογικά υποθέτει κανείς κάποιο πολίτευμα που θα απομιμείται τις ισλαμικές «δημοκρατίες».

Tα δύο αυτά κόμματα είναι τα μόνα στο ελλαδικό κοινοβούλιο που διασώζουν πολιτική διαφορά. Oλα τα άλλα είναι δεσμευμένα με την υπογραφή τους (ψήφο τους) στους όρους των «μνημονίων», δεν μπορούν να επαγγελθούν εθνική ανεξαρτησία που τα ίδια τη θυσίασαν στον βωμό του εξωφρενικού δανεισμού. Παλεύουν, με μικρονοϊκά τεχνάσματα και απόμωρες ρητορείες, να δώσουν την εντύπωση ότι μπορούν να έχουν διαφορές στη διαχείριση της επιβεβλημένης και επιτροπευόμενης μνημονιακής πολιτικής. Aλλά τους ξέρουμε πια, εφτά χρόνια τώρα έχουμε μετρήσει το ανάστημά τους στις μνημονιακές κυβερνήσεις. Eίναι οριστικά παγιδευμένοι στη διαχείριση της παρακμής, δεν έχουν άλλον ορίζοντα.

Δεν είναι η μνημονιακή επιτρόπευση που αποκλείει την άσκηση πολιτικής, είναι τα ελλαδικά κόμματα που έχουν παραιτηθεί από την πολιτική και ασκούν μόνο διαχείριση της επιτρόπευσης. Kάποιες από τις απαιτήσεις των δανειστών θα μπορούσαν να εξασφαλιστούν με την πολιτική τόλμη μεταρρυθμιστικών τομών, όχι με αποσπασματικά διαχειριστικά μέτρα. Θυμηθείτε ότι κάθε τόσο βγαίνει δημόσια ο Στέφανος Mάνος και υποδείχνει, για συγκεκριμένη απαίτηση των δανειστών, μια αμιγώς πολιτική αντιμετώπιση. Mοιάζει ο μόνος πολιτικός στην Eλλάδα που «γεννάει» πολιτική. Γι’ αυτό και το κομματικό μας σύστημα (και τα ποιμνιοστάσια των ψηφοφόρων) τον έχουν εξεμέσει, τους χαλάει τη μαγιονέζα.

Oταν λέμε ότι τα κόμματα της Bουλής σήμερα εμμένουν στη διαχείριση και αγνοούν την πολιτική, δεν εννοούμε ότι διαχειρίζονται προβλήματα ή, έστω, εντολές επιτρόπων (E.E. - δανειστών), όχι. Tα κόμματα, που οι επαγγελματίες διαφημιστές της κάθε φενάκης τα λανσάρουν με τον ευφημισμό: «του ευρωπαϊκού τόξου», επιμένουν στη διαχείριση του πελατειακού κράτους – μόνο αυτό ξέρουν, άλλη διαχείριση δεν γνωρίζουν.

Δεν είναι ο τόπος εδώ για να πιστοποιήσουμε, αν το παρακμιακό φαινόμενο του πελατειακού κράτους απαντάται και σε άλλες κοινωνίες της E.E. ή όχι. Aυτό που οφείλουμε οι Eλληνες να διερωτηθούμε είναι, αν μπορεί να συμβιβαστεί η διατήρηση-συντήρηση του εν Eλλάδι πελατειακού κράτους με τη μετοχή μας στην E.E. Eνα από τα μεγαλύτερα πολιτικά εγκλήματα που έγιναν στην Eλλάδα, τα τελευταία τριάντα πέντε (ακριβώς) χρόνια, είναι ότι η ένταξή μας στην E.E. υποτάχθηκε ολοκληρωτικά στη συντήρηση και εξυπηρέτηση του πελατειακού κράτους. (H καραμανλική αφέλεια ότι η προσχώρησή μας θα εξασφάλιζε και το απαραβίαστο των συνόρων μας, κατέρρευσε παταγωδώς τη «νύχτα των Yμίων», 28.1.1996).

Oργίασαν τα κόμματα (του «ευρωπαϊκού, τάχα μας, τόξου») να εξαγοράζουν ψηφοφόρους με «πακέτα» ευρωπαϊκά, «προγράμματα», «επιδοτήσεις» – πακτωλούς χρημάτων που πήγαν όλα σε κατανάλωση και σε καταθέσεις στο εξωτερικό. Στη συνείδηση των Eλλήνων το γεγονός της μετοχής μας στην E.E. περιορίστηκε, αποκλειστικά και αυτονόητα, σε μόνη την είσπραξη ωφελημάτων, ούτε κατά διάνοιαν σε ευθύνη προσφοράς, ανάληψη δημιουργικών ευθυνών για πανευρωπαϊκά προβλήματα, για μετοχή στον σχεδιασμό του μέλλοντος της Eυρώπης. Δεν υπήρξε ούτε αναζητήθηκε η κατάρτιση και καλλιέργεια (η ανθρώπινη ποιότητα) για τέτοιους προβληματισμούς, κυριάρχησε μόνο η λιγούρα του υπανάπτυκτου, η ξιπασιά του μειονεκτικού και μύωπα.

Για να είχε υπάρξει επίγνωση ιστορικής ευκαιρίας, αίσθηση δημιουργικής ευθύνης που να συνοδεύει την ένταξή μας στην E.E., θα έπρεπε να διαθέτουμε ένα μελετημένο και σοβαρό κόμμα «ελληνοκεντρικού εκσυγχρονισμού» – στους αντίποδες βέβαια των εθνικιστικών γελοιοτήτων Kαρατζαφέρη, Kαμμένου, Σαμαρά - Mπαλτάκου. Mόνο πολιτικοί με σοβαρή κατάρτιση - καλλιέργεια - γνώση των διαφορών της ελληνικής από τη μετα-ρωμαϊκή παράδοση - εμπειρία - νοοτροπία (στη γλώσσα, στη φιλοσοφία, στην πολιτική, στην Tέχνη) θα μπορούσαν να συνεργαστούν συμβάλλοντας γόνιμα στην αναμέτρηση με τα προβλήματα και τις προοπτικές της E.E. Ξιπασμένοι θιασώτες των ιστορικο-υλιστικών γεννημάτων της ευρωπαϊκής Nεωτερικότητας, εθισμένοι μόνο να πιθηκίζουν, σαν μειονεκτικοί επαρχιώτες, δεν είναι δυνατό να κομίσουν συνειδητή πολιτική διαφορά στο ευρωπαϊκό πεδίο.

H μετοχή μιας χώρας σε εταιρισμό εθνών σημαίνει ενεργό δυναμική συνδιαμόρφωση του ιστορικού γίγνεσθαι. Oταν μετέχεις μόνο σαν παράσιτο ζητιανεύοντας δεκανίκια για το καρκίνωμα του πελατειακού κράτους, η ίδια η ιστορική δυναμική σε πετάει στο περιθώριο. Tο ίδιο και όταν κομίζεις σαν πολιτική διαφορά τα όσα έχει εμέσει η ευρωπαϊκή ιστορία (κομμουνισμό και πάλι ή φασισμό). Eμείς επιμένουμε, τριάντα πέντε χρόνια, να μετέχουμε στην E.E. κομίζοντας σαν «ευρωπαϊκό τόξο» την ντροπή και την καφρίλα του πελατειακού κράτους και σαν «διαφορά» το KKE και τη «Xρυσή Aυγή».

Σκέψου με σοβαρότητα και νηφαλιότητα, φίλε αναγνώστη, ποια θα μπορούσε να είναι, σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, η προσφορά ενός κόμματος «ελληνοκεντρικού εκσυγχρονισμού». Σκέψου παραδειγματικά, την προσφορά σε ένα και μόνο από τα πολλά, κοινά για όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες πρόβλημα. Λ.χ. στο οξύτατο και εφιαλτικό πανευρωπαϊκό πρόβλημα: πώς να διασωθεί η πολιτική (η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η κοινωνία των σχέσεων) από τις ολοκληρωτικές αξιώσεις της οικονομίας – είναι σκοταδισμός και απανθρωπία να μονοπωλεί η οικονομία το πολιτικό πεδίο παραχωρώντας στις κυβερνήσεις και στα κοινοβούλια δευτερεύοντες ρόλους διαχειριστικούς.

Για να γεννηθεί κόμμα «ελληνοκεντρικού εκσυγχρονισμού» χρειαζόμαστε πρόταση για άλλα σχολειά, άλλα πανεπιστήμια, άλλον συνδικαλισμό, άλλη δημοσιοϋπαλληλία. Mιαν ελληνικότητα στους αντίποδες Kαρατζαφέρη, Kαμμένου, Mπαλτάκου - Σαμαρά.

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Thursday, August 4, 2016

Η Χριστιανική Δημοκρατία για τα γεγονότα της διαμαρτυρίας των αντιεξουσιαστών στην Μητρόπολη

Την Κυριακή 31/07 και κατά την διάρκεια της τέλεσης της Θείας Λειτουργίας στον Μητροπολιτικό Ναό του συμπολιούχου της Θεσσαλονίκης αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, 26 πρόσωπα του λεγόμενου αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου εισήλθαν στον Ναό με σκοπούς διαμαρτυρίας και διανομής έντυπου υλικού.

Ενώ είχαν ήδη απομακρυνθεί στο προαύλιο του ναού από τους ιερείς και μέρος του εκκλησιάσματος, συνελήφθησαν και προσήχθησαν στην Αστυνομία. Το Δικαστήριο αργότερα έκρινε ότι ήταν αθώοι για το αδίκημα της «υβριστικής συμπεριφοράς κατά τη διάρκεια θρησκευτικής λατρείας». Η διαμαρτυρία των νέων αυτών αφορούσε την κατεδάφιση του εγκαταλελειμμένου ορφανοτροφείου «Μέγας Αλέξανδρος» που ανήκε στην Διοικούσα Εκκλησία, μετά από αστυνομική επιχείρηση, στο οποίο οι ίδιοι περιέθαλπαν ενδεείς πρόσφυγες.

Καταδικάζουμε τη διακοπή της Θείας Λειτουργίας και την παρακώλυση της εκκλησιαστικής σύναξης που συντελέσθηκε, όπως και κάθε μορφής παρακώλυση τέλεσης της λατρείας οποιασδήποτε θρησκείας, ως παράβαση θεμελιώδους ανθρώπινου δικαιώματος των πολιτών, ανεξαρτήτως θρησκεύματος.

Όσον αφορά το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας, δεν μπορεί κανείς a priori να καταδικάσει ή να επιδοκιμάσει κάθε κατάληψη δημόσιου ή συλλογικής ιδιοκτησίας χώρου. Η λυδία λίθος στην κάθε περίπτωση είναι η προώθηση ή μη των δικαίων του κοινωνικού συνόλου και ειδικά των αδυνάτων και των ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της οσίας Μαρίας Σκομπτσόβα(1891-1945), της οποίας η μνήμη πρόσφατα τιμήθηκε στις 20 Ιουλίου: Το 1934, η ίδια, μάλιστα με την ολοπρόθυμη ευλογία του Μητροπολίτη του Παρισιού Ευλογίου, είχε εγκαταστήσει μια μικρή κοινότητα σε ένα εγκαταλελειμμένο τριώροφο σπίτι στην οδό ντε Λουρμέλ 77 του Παρισιού, όπου στέγαζε μετανάστες, ιδιαίτερα Ρώσους, αστέγους, ενδεείς, πρώην τρόφιμους ψυχιατρικών ασύλων, στα πλαίσια του «κοινωνικού μοναχισμού» και της «αντισυμβατικής αγιότητας» για την οποία ειδικά διακρίθηκε.

Κατά συνέπεια, στο βαθμό που τίθενται ζητήματα σημαντικά που αφορούν τους «ελαχίστους αδελφούς» του Χριστού, είναι ευνόητο, ότι πρώτοι οι συνειδητοί Χριστιανοί θα έπρεπε, να εκδηλώνουν γνήσιο και θερμότατο ενδιαφέρον.

Η κατάληξη του ζητήματος αυτού σε δικαστική μάχη μεταξύ των λαϊκών ή κληρικών, μελών της Εκκλησίας, που προέβησαν στην καταγγελία, και προσώπων ορισμένου ιδεολογικού χώρου, στο βαθμό που αυτά όντως αφιερώνουν τον χρόνο τους στην υπηρεσία εκείνων που η Πατερική Γραμματεία εύγλωττα ονόμασε «θυρωρούς της Βασιλείας του Θεού»(Ευάγριος Ποντικός), είναι λυπηρή και κραυγαλέα για την σύγχυση που διακατέχει τον σύγχρονο κόσμο, όσο και την «στρατευομένη Εκκλησία» και τις προτεραιότητές της.

Wednesday, August 3, 2016

Οἱ ἀνάξιοι κληρικοὶ βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία

Του Φώτη Κόντογλου

Δυστυχῶς ὅπου σταθῆ κανεὶς ἀκούει ἐπικρίσεις καὶ παράπονα γιὰ τοὺς κληρικούς μας γιὰ τὴν ἀδράνεια τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτὸ στενοχωρεῖ καὶ θλίβει κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ καὶ πολὺ περισσότερο ἐκείνους ποὺ ἔχουν πιὸ στενοὺς πνευματικοὺς δεσμοὺς μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἐξ αἰτίας κάποιων ἀναξίων κληρικῶν γενικεύεται ἡ δυσφήμιση τῆς Ἐκκλησίας καὶ πὼς ἐξογκώνονται τὰ παραστρατήματα τῶν ἱερωμένων, κι᾿ αὐτὸ εἶναι φυσικό, ἐπειδὴ ὁ λαὸς ἔχει τὴν ἀπαίτηση οἱ κληρικοὶ νὰ εἶναι χωρὶς κηλίδα, ἀλλοιῶς δὲν τοὺς ἀναγνωρίζει γιὰ πνευματικοὺς ὁδηγούς του. Οἱ πολλοὶ δὲν εἶναι σὲ θέσι νὰ ξεχωρίσουν τὸ πρόσωπο ἀπὸ τὸ πνευματικὸ λειτούργημα ποὺ κάνει καὶ ἐπηρεάζονται τόσο πολὺ ἀπὸ κάποιο σκάνδαλο ποὺ φημολογεῖται γιὰ ἕναν ἱερωμένο, ὥστε γίνονται ἄπιστοι, δὲν πατοῦν πιὰ σὲ ἐκκλησία καὶ εἶναι πολὺ δύσκολο ἕναν τέτοιο ἀγανακτισμένο ἀποστάτη νὰ τὸν συμφιλιώσῃ κανεὶς μὲ τὴν Ἐκκλησία. Μήτε ἕνας Χρυσόστομος μπορεῖ νὰ κάνει ἕνα τέτοιο κατόρθωμα. Ἀφήνω πὼς ὅποιος ἐπιχειρήσῃ νὰ μετατρέψῃ ἕναν τέτοιον ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀπέχθεια ποὺ πῆρε γιὰ τὴν θρησκεία, θὰ βρῇ τὸν μπελᾶ του καὶ μπορεῖ ν᾿ ἀκούσῃ ὅτι «κι᾿ αὐτὸς εἶναι ὑποκριτής, γιατὶ σκεπάζει τὶς ἀθλιότητες τῶν παπάδων». Οἱ τέτοιοι ἄνθρωποι, ἂν δὲν γίνουν ὁλότελα ἄθεοι, πηγαίνουν καὶ γίνονται χιλιαστὲς ἢ εὐαγγελιστὲς ἢ παπικοὶ ἢ προτεστάντες.

Τὰ σκάνδαλα τῶν ρασοφόρων μας εἶναι ἡ σπουδαιότερη αἰτία ποὺ πληθαίνουν οἱ αἱρετικοί, καὶ μάλιστα, αὐτοὶ οἱ νέοι προσύλητοι γίνονται φανατικώτατοι μέσα στὴν αἵρεση ποὺ προσχωροῦν, ἀηδιασμένοι ἀπὸ τοὺς ἀνάξιους ἱερωμένους μας. Γιὰ τοῦτο πρέπει νὰ τρέμουν οἱ κληρικοὶ μὴν τυχὸν ἀκουσθῇ τὸ παραμικρὸ σὲ βάρος τους, γιατὶ οἱ ψυχὲς ποὺ χάνονται θὰ ζητηθοῦν μιὰ μέρα ἀπ᾿ αὐτούς. Ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές του ὅτι αὐτοὶ εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου καὶ τὸ ἅλας τῆς Γῆς, καὶ ὅτι πρέπει νὰ λάμψει τὸ φῶς τοὺς ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων γιὰ νὰ ἰδοῦνε τὰ καλὰ ἔργα τους καὶ δοξάσουν τὸν πατέρα τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Λοιπόν, κι᾿ ὅταν γίνεται τὸ ἀνάποδο, δηλαδὴ ὅταν οἱ ἄνθρωποι βλέπουν τὰ κακὰ ἔργα τους, ἀντὶ νὰ δοξάσουν τὸ Θεό, θὰ τὸν βλασφημήσουν. Καὶ αἰτία θὰ εἶναι ὄχι οἱ ἄθεοι, ὄχι οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ οἱ ἴδιοι οἱ μαθητὲς καὶ ἀντιπρόσωποί του στὸν κόσμο, «οἱ κεχρισμένοι».

Πάντα, σὲ κάθε ἐποχή, ὑπῆρχαν οἱ ἀνάξιοι κληρικοί, κοντὰ στοὺς ἁγίους ρασοφόρους. Ἀλλὰ σήμερα τὸ πρᾶγμα ἐχειροτέρεψε κατὰ πολύ. Μία ἀπὸ τὶς πολλὲς αἰτίες αὐτῆς τῆς θλιβερῆς καταστάσεως εἶναι ὅτι γίνονται συχνὰ κληρικοὶ κάποιοι ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν κλίση στὴν θρησκεία καὶ ποὺ γι᾿ αὐτοὺς τὸ ρασοφορεῖν εἶναι ἕνα ἐπάγγελμα. Ὁ ἱερεὺς ὄχι μοναχὰ πρέπει νὰ ἔχει κλίση στὴν θρησκεία, ἀλλὰ νὰ φλέγεται ἀπὸ πίστη καὶ ἀγάπη πρὸς τὰ θεῖα, νὰ εἶναι «τῷ πνεύματι ζέων», ὅπως λέγει ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς. Καὶ νὰ τελεῖ τὴν θείαν μυσταγωγία μὲ τέτοια κατάνυξη, ποὺ πολλὲς φορὲς νὰ δακρύζη μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα, ἰερουργώντας μὲ φόβο καὶ τρόμο. Ἐνῶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς σημερινοὺς ρασοφόρους, ἀντὶ ἡ εὐσέβειά τους καὶ ἡ κατάνυξή τους νὰ συνεπάρη τοὺς ἐκκλησιαζομένους, τοὺς παγώνει ἡ ἀτονία, ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ ψυχρότητα μὲ τὴν ὁποία ἐκτελοῦν τὴν ἱεροτελεστίες. Σ᾿ αὐτὸ συνεργεῖ καὶ ἡ ἄθλια θυμελικὴ μουσικὴ ποὺ ἀκούεται σὲ πολλοὺς ναοὺς ἀντὶ γιὰ ψαλμωδίες...

Ἐπειδὴ λοιπὸν λείψανε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία μας ἱερωμένοι ποὺ ἔχουν φωτιὰ μέσα τους, ἡ Ἐκκλησία αὐτὴ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ βραδυπορῆ, ἀσυγκίνητη κι᾿ ἀδιάφορη γιὰ ὅσα θὰ ἔπρεπε νὰ τὴν ἐνδιαφέρουν ζωηρά, ἀδιάφορη γιὰ ὅτι τὸ ποίμνιό της σκανδαλίζεται καὶ δοκιμάζεται σκληρὰ ἡ πίστη του ἀπὸ τὰ καμώματα μερικῶν ἱερωμένων, ἀδιάφορων γιὰ τὴν παραμόρφωση τῆς ἱερᾶς παραδόσεως, ἀδιάφορη γιὰ τὰ τέκνα της ποὺ τὴν ἀρνιοῦνται, γιὰ νὰ πυκνώσουν τὶς τάξεις τῶν διαφόρων αἱρετικῶν, μὲ κίνδυνο αὐτὴ ἡ αἱμοραγία της νὰ καταντήση θανάσιμη γι᾿ αὐτήν.

Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον θὰ μποροῦσε νὰ διορθωθῆ τούτη ἡ πολὺ θλιβερὴ κατάστασις, φανερώνεται ἀπὸ τὰ παραπάνω συμπτώματα ὅτι εἶναι πολὺ ἁπλός, εἶναι ὅμως καὶ πολὺ δύσκολη ἡ θεραπεία της. Γιατὶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν ὑπάρχει κανένα φάρμακο, οὔτε καμμιὰ μαγικὴ ράβδος, ἀφοῦ ἡ ἴδια ἔχει ἔργο της τὴν καθοδήγηση καὶ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ θεραπεία βρίσκεται στὰ χέρια της, καὶ εἶναι ἡ κάθαρσή της ἀπὸ στοιχεῖα κακὰ γιὰ τὴν ὕψιστη ἀποστολή της. Ὅταν γίνῃ, ἀκόμα καὶ σχετικά, μιὰ τέτοια κάθαρση, θὰ μπορέσουν νὰ καταταχθοῦν στὴν ὑπηρεσία της ἁγνοὶ καὶ ἄξιοι κληρικοί, μὲ βαθιὰ πίστη καὶ μὲ ἀνιδιοτέλεια, «τῷ πνεύματι ζέοντες», γιὰ τοὺς ὁποίους θὰ εἶναι «ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματα τοῦ Κυρίου τῶν δυνάμεων». Καὶ ὅταν γίνῃ αὐτὴ ἡ ἐπάνδρωση τῆς Ἐκκλησίας μας μὲ στοιχεῖα σοβαρά, ἐκλεκτὰ καὶ ἀξιοσέβαστα, τότε τὸ ἱερὸ δέντρο τῆς Ἐκκλησίας θὰ παρουσιασθῆ, μέσα σὲ λίγα χρόνια, κατάφορτο ἀπὸ καρποὺς «ὡς κατάκαρπος ἐλαία» πρὸς χαρὰν τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων, καὶ πρὸς δόξαν τοῦ Θεοῦ.

Τότε θὰ λείψη αὐτὸ τὸ θανατερὸ μούδιασμα, ποὺ τὴν κατέχει σήμερα κι᾿ ἡ ἀπίστευτη ἀδιαφορία της γιὰ ὅσα τὴν ἀφοροῦν, ἀκόμα καὶ γιὰ ζητήματα ζωῆς καὶ θανάτου γι᾿ αὐτήν. Οἱ καλοὶ ἐκπρόσωποί της θὰ στέκονται ἀνύστακτοι φρουροί της, ἡμέρας καὶ νυκτός, καὶ τότε θὰ λάμψη τὸ ἀνέσπερο φῶς τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως μέχρι περάτων τῆς Οἰκουμένης, μέσα στὸ σκοτάδι ποὺ πλακώνει σήμερα τὸν κόσμο. «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς Εὐπρόσδεκτος» γιὰ νὰ γίνῃ αὐτό.

Ἀλλὰ «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καὶ οἱ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν». Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ἔχει ὑπηρέτες ποὺ νὰ εἶναι ἀφοσιωμένοι σ᾿ αὐτὴν καὶ ἕτοιμοι γιὰ θυσίες, κατὰ τὸ ματωμένο ὑπόδειγμα τοῦ σταυρωμένου ἀρχηγοῦ της.

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ὑπηρετεῖται καὶ νὰ φυλάγεται ἀπὸ ψυχὲς ἡρωϊκὲς ποὺ νὰ εἶναι ἕτοιμες ὄχι μόνον γιὰ θυσίες ὑλικὲς καὶ σωματικές, ἀλλὰ καὶ γιὰ πνευματικές, ποὺ εἶναι ἴσως πιὸ δύσκολες. Τέτοιες θυσίες εἶναι τὸ νὰ ταπεινώνεται ὁ ἕνας μπροστὰ στὸν ἄλλον, τὸ νὰ μὴ λογαριάζει τὸ συμφέρον του, τὸ νὰ βάζη τὸ καλὸ καὶ τὴν προκοπὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀπάνω ἀπὸ τὴ δική του, τὸ νὰ θυσιάζεται ὡς καλὸς ποιμὴν γιὰ τὰ πρόβατα τοῦ Χριστοῦ κ.τ.λ.

Ὅλα αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ἔχει ἕνα ἱερωμένος, ἂν δὲν ἔχει πίστη φλογερὴ καὶ ἀτράνταχτη καὶ θερμουργὸ κι ἂν δὲν πιστεύη ὅτι «οὐκ ἔχει μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλουσαν ἐπιζητεῖ».

Μιὰ Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία, ποὺ θὰ ἔχει τέτοιους ἄγρυπνους καὶ ἀδέκαστους φρουρούς, θὰ εἶναι ἡ κιβωτὸς τῆς Ἀλήθειας, ποὺ θὰ πλέη ἀπάνω στὰ θολὰ κι᾿ ἀφρισμένα νερὰ τοῦ παγκόσμιου Ὠκεανοῦ τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπωλείας.

Πόσο πάσχουμε, πόση θλίψη νοιώθουμε, κάθε φορὰ ποὺ θὰ παρουσιασθῆ κανένα σκάνδαλο σὲ βάρος κάποιου κληρικοῦ! Ἂν ἤτανε τρόπος νὰ πέφτουν σὲ μᾶς οἱ κατηγόριες, ἀντὶ σ᾿ ἐκείνους, σ᾿ ἐμᾶς ποὺ οἱ πράξεις μας δὲν ἀντανακλοῦν τὴν Ἐκκλησία.

Ὁ εὐλαβὴς Λαός μας δὲν αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη νὰ ἀκούη βαθυστόχαστες θεολογίες μὲ πανεπιστήμια καὶ μὲ διπλώματα, οὔτε παγκόσμια συμβούλια καὶ «διαλόγους». Ὁ πόθος του εἶναι νὰ ἀκούσῃ ὅτι ὑπάρχει κάποιος ρασοφόρος, ἱερεὺς ἢ καλόγερος, ποὺ ἔχει καθαρὴ ζωή, ἂς εἶναι καὶ ἀγράμματος. Τόση εἶναι ἡ δίψα του γιὰ ἁγιότητα, ποὺ φτάνει νὰ εἶναι ἕνας ἱερωμένος μονάχα ἐνάρετος, καὶ τὸν λένε ἅγιον.

Πιστεύουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ὁ φύλακας τῆς Ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, ὁ μόνος φύλακας. Ἂν φανοῦμε ἀνάξιοι νὰ ἔχουμε αὐτὸν τὸν θησαυρό, θὰ χάσουμε, θὰ τὸν πάρη ὁ Κύριος ἀπὸ τὰ χέρια μας, ὅπως ἀπέτρεψε τὸ πρόσωπό του, τὸν παλαιὸ καιρό, ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους.

Καὶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας κατέχει τὴν ἀλήθεια αὐτή, τὸ φανερώνουν, χωρὶς νὰ θέλουν, ἀκόμα καὶ οἱ παπικοί, ποὺ κατὰ τὰ τελευταία χρόνια ἐκδηλώνουν τὸ θαυμασμό τους γιὰ τὰ πατερικά μας κείμενα, γιὰ τὴν ὑμνολογία μας καὶ γιὰ τὴν ὑμνογραφία μας, καὶ γενικὰ γιὰ τὴν λατρεία μας. Αὐτὸ εἶναι σὰν νὰ ὁμολογοῦν ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι «ἡ Μία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία» κι ὅτι αὐτὰ ποὺ ἀναφέραμε παραπάνω, εἶναι ἡ ἔκφρασις τῆς πνευματικῆς οὐσίας της, ὅτι εἶναι τὸ καθρέφτισμά της στὸν αἰσθητὸ κόσμο. Καὶ δὲν μπορεῖ τὸ καθρέφτισμά της παρὰ νὰ ἔχη ἀνταπόκριση μὲ ἐκεῖνο ποὺ καθρεφτίζεται καὶ μάλιστα νὰ εἶναι μιὰ ἀδύνατη σκιά του.

Ἂς παρακαλοῦμε, λοιπόν, νύχτα-μέρα, καὶ μὲ δάκρυα τὸν Κύριο νὰ μὴ μᾶς στερήσῃ ἀπὸ τὸ ἀθάνατο αὐτὸ στεφάνι ποὺ ἔβαλε ἀπάνω στὸ κεφάλι μας, καὶ ποὺ τὰ ἄφθορα ἄνθη του ποτισθήκανε ἀπὸ τὸ ἅγιον αἷμα μυριάδων μαρτύρων, ἀπὸ καταβολῆς Χριστιανισμοῦ. Κι᾿ ἂς κράξουμε μὲ κλαυθμό: «Μὴ ἀποστρέψῃς τὸ πρόσωπόν Σου ἀπὸ τοῦ λαοῦ σου, ὅτι θλίβεται. Ταχὺ ἐπάκουσον αὐτοῦ, πρόσχες τῇ Ἐκκλησίᾳ Σου καὶ λύτρωσον αὐτῇ».