Sunday, May 29, 2016

Η τελευταία νύχτα της Πόλης

Η τελευταία νύχτα πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης, αποτέλεσε από την πρώτη στιγμή σημαντικό θέμα έρευνας των ιστορικών. Τι πραγματικά συνέβη, κάτω από τις συνθήκες της εποχής και υπό το βάρος της επίθεσης του οθωμανικού στρατού του Μωάμεθ του Β’. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο τελευταίος της δυναστείας των Παλαιολόγων και τελευταίος Αυτοκράτορας της Βασιλεύουσας, κατέχει φυσικά δεσπόζουσα θέση στις τελευταίες αυτές στιγμές.
Το βιβλίο του Τσέντομιλ Μιγάτοβιτς είναι ένα σπάνιο ντοκουμέντο που ρίχνει φως στο ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε τον μεσαιωνικό κόσμο, επηρέασε και επηρεάζει την ιστορία της Ευρώπης. Αυτόπτες μάρτυρες και ιστοριογράφοι της εποχής συνθέτουν μέσα από μοναδικές πηγές πληθώρα κειμένων που δεν υπάρχουν στα Ελληνικά παρά μόνο στη γλώσσα συγγραφής τους. Ενα έργο ιδιαίτερης ιστορικής σημασίας. Με βαθιά γνώση, ο Τσέντομιλ Μιγάτοβιτς, υπουργός Εξωτερικών Σερβίας-Μαυροβουνίου στα τέλη του 19ου αιώνα, δημιούργησε μια συναρπαστική ιστορική μελέτη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και της Αλωσης της Κωνσταντινούπολης.

Ο λόγος του Παλαιολόγου, καταγράφηκε από μνήμης από τον Γεώργιο Σφραντζή, παιδικό φίλο και συνεργάτη του αυτοκράτορα, στο «Χρονικόν της Αλώσεως»: «Ευγενέστατοι άρχοντες, εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, γενναιότατοι στρατιώτες, τιμημένοι και πιστοί πολίτες, ξέρετε όλοι πολύ καλά ότι έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας αποφάσισε να μας πιέσει ακόμα περισσότερο με όλα τα πολεμικά μέσα και τεχνάσματα που διαθέτει. Θέλει να αρχίσει γενική επίθεση και πόλεμο από την ξηρά κι από τη θάλασσα, έτοιμος να μας δαγκώσει σαν φαρμακερό φίδι και να μας καταβροχθίσει σαν ανήμερο λιοντάρι. Γι΄αυτό το λόγο σας παρακαλώ να φερθείτε με γενναιότητα και θάρρος, όπως κάνατε μέχρι τώρα, απέναντι στους εχθρούς της πίστης μας. Αφήνω στα χέρια σας την την τύχη της δοξασμένης και λαμπρής πατρίδας μας, της μεγαλοπρεπέστατης και ευγενούς βασιλεύουσας όλων των πόλεων. Ξέρετε πολύ καλά, αδέρφια μου, ότι για τέσσερις λόγους είμαστε υποχρεωμένοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή.

Πρώτον, για την πίστη και τη θρησκεία μας, δεύτερον, για την πατρίδα, τρίτον, για το βασιλιά, τον αντιπρόσωπο του Κυρίου μας, και, τέταρτον, για τους συγγενείς και τους φίλους μας. Αν λοιπόν αδέρφια μου, πρέπει να αγωνιζόμαστε μέχρι θανάτου για έναν από τους παραπάνω λόγους, τότε έχουμε υποχρέωση να πολεμάμε ακόμα σκληρότερα όταν πρόκειται και για τέσσερα μαζί, διαφορετικά θα χάσουμε τα πάντα. Αν ο Θεός, εξαιτίας των αμαρτιών μας, δώσει τη νίκη στους απίστους, διατρέχουμε τον κίνδυνο να χάσουμε την άγια πίστη που μας έδωσε ο Χριστός με το αίμα του και είναι το σημαντικότερο πράγμα απ’όλα. Τι όφελος μπορεί να έχει κανείς αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει την ψυχή του; Δεύτερον, θα χάσουμε την ένδοξη πατρίδα και την ελευθερία μας. Τρίτον, το άλλοτε ένδοξο κράτος μας, που τώρα πια είναι εξασθενημένο και ταπεινωμένο, θα πέσει στα χέρια του άπιστου τυρράνου. Τέλος, θα χάσουμε τα αγαπημένα μας παιδιά, τις γυναίκες και τους υπόλοιπους συγγενείς μας.

Ο βάρβαρος σουλτάνος μας έχει αποκλείσει 57 μέρες τώρα με όλες τις δυνάμεις του και μας πολιορκεί μέρα νύχτα με κάθε μέσο που διαθέτει, αλλά καταφέραμε να τον αποκρούσουμε με τη βοήθεια του Κυρίου μας Χριστού που βλέπει τα πάντα. Μη δειλιάσετε λοιπόν τώρα, αδέρφια μου. Είδατε ότι, ακόμα και στα μέρη όπου έπεσε το τείχος από τα τηλεβόλα και τις πολιορκητικές μηχανές, καταφέραμε να το επισκευάσουμε με τον καλύτερο τρόπο. ‘Εχουμε στηρίξει όλες τις ελπίδες μας στην ακαταμάχητη δόξα του Θεού. Οι εχθροί μας διαθέτουν όπλα, ιππικό, δύναμη και πλήθος, αλλά εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στο όνομα του Κυρίου και Σωτήρα μας, στα χέρια μας και στη γενναιότητα που μας χάρισε ο Θεός.

Ξέρω ότι η τεράστια αγέλη των απίστων θα επιτεθεί εναντίον μας, όπως συνηθίζει, με βάναυση ορμή, αλαζονεία και θράσος επειδή είμαστε λίγοι, ώστε να μας τρομάξουν, να μας κουράσουν και να μας κάνουν να χάσουμε το ηθικό μας με τις φωνές και τους αλαλαγμούς τους. Εσείς όμως γνωρίζετε καλά πόσο ανόητα είναι αυτά και δε χρειάζεται να σας τα θυμίσω. Σε λίγο θα επιτεθούν και θα ρίξουν εναντίον μας πέτρες και βέλη αμέτρητα σαν την άμμο της θάλασσας, αλλά ελπίζω ότι δε θα πετύχουν τίποτα.

Σας βλέπω και χαίρομαι επειδή, αν και λίγοι, όλοι σας είστε έμπειροι, γενναίοι, αποφασιστικοί, δυνατοί και καλά προετοιμασμένοι. Να καλύψετε καλά το κεφάλι σας με τις ασπίδες τη στιγμή της συμπλοκής και να χρησιμοποιείτε με επιτυχία το δεξί σας χέρι με το σπαθί. Οι περικεφαλαίες, οι θώρακες, οι πανοπλίες και ο υπόλοιπος οπλισμός σας είναι σε θέση να σας βοηθήσουν αποτελεσματικά σ’ όλη τη διάρκεια της μάχης, επειδή οι εχθροί δε διαθέτουν ανάλογο εξοπλισμό. Εσείς θα είστε προφυλαγμένοι μέσα από τα τείχη, ενώ εκείνοι θα βρίσκονται εκτεθειμένοι στα χτυπήματά σας όταν θα κάνουν επίθεση. Για το λόγο αυτό, αγαπητοί μου συμπολεμιστές, να είστε έτοιμοι, άφοβοι, γενναίοι και βέβαιοι για τη βοήθεια του Θεού.

Μιμηθείτε τους λίγους ελέφαντες των Καρχηδονίων, οι οποίοι έτρεψαν σε φυγή το τεράστιο ρωμαϊκό ιππικό μόνο και μόνο με την εμφάνιση και τις φωνές τους. Αφού λοιπόν αυτό το πέτυχαν μερικά ζώα χωρίς λογικό, εμείς που τα εξουσιάζουμε πρέπει να τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα. Οι εχθροί μας είναι χειρότεροι κι από τα ζώα. Χτυπήστε τους με δόρατα, σπαθιά, τόξα και ακόντια. Φανταστείτε ότι έχετε βγεί για κυνήγι αγριοχοίρων και δώστε στους άπιστους να καταλάβουν ότι δεν έχουν απέναντί τους ζώα χωρίς λογικό, αλλά τους απογόνους Ελλήνων και Ρωμαίων που εξουσιάζουν τα ζώα.

Ξέρετε ότι ο άπιστος και εχθρός της πίστης μας σουλτάνος διέλυσε χωρίς καμιά αιτία την ειρήνη που είχαμε μεταξύ μας, αθετώντας τους όρκους που είχε δώσει. Ύστερα ήρθε στο στενό των Ασωμάτων και έχτισε ένα φρούριο για να μπορεί να προκαλεί καθημερινά ζημιές στα χωράφια, στους κήπους και στα περιβόλια μας. Έκαψε τα σπίτια μας, σκότωσε και αιχμαλώτισε όσους χριστιανούς βρήκε μπροστά του, κατέστρεψε τη φιλία μας κι έκανε συμμαχία με τους κατοίκους του Πέραν, που νιώθουν χαρά επειδή δε γνωρίζουν το μύθο του γιού του γεωργού, ο οποίος έψηνε σαλιγκάρια και τους έλεγε: «Ανόητα ζώα, τα σπίτια σας καίγονται κι εσείς τραγουδάτε».



Ήρθε λοιπόν, αδέρφια μου, ο σουλτάνος, μας πολιόρκησε και είχε ορθάνοιχτο το τεράστιο στόμα του για να καταβροχθίσει τόσο εμάς όσο και την πόλη που έχτισε ο αείμνηστος μεγάλος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος, ο οποίος την αφιέρωσε στην Παναγία Δέσποινα Θεοτόκο και αειπαρθένο Μαρία, εκφράζοντας την ευχή να την έχουμε πάντα βοηθό και προστάτη της πατρίδας μας, που αποτελεί καταφύγιο των χριστιανών, ελπίδα και χαρά των Ελλήνων και καύχημα όλου του κόσμου. Ο άπιστος σουλτάνος όμως θέλει να υποδουλώσει την πόλη που ήταν κάποτε ένδοξη, ανθούσε σαν τριαντάφυλλο του αγρού και είχε υποτάξει ολόκληρη σχεδόν την υφήλιο: Πόντο και Αρμενία, Περσία και Παφλαγονία, Αμαζόνες και Καπαδοκία, Γαλατία και Μηδία, Κόλχους και Ίβηρες, Βοσποριανούς και Αλβανούς, Συρία, Κιλικία και Μεσοποταμία, Φοινίκη και Παλαιστίνη, Αραβία και Ιουδαία, Βακτριανούς και Σκύθες, Μακεδονία και Θεσσαλία, Ελλάδα, Βοιωτία, Λοκρούς και Αιτωλούς, Ακαρνανία, Αχαϊα και Πελοπόννησο, Ήπειρο και Ιλλυρία. Λυχνίτες της Αδριατικής, Ιταλία, Τοσκάνη, Κέλτες και Κελτογαλάτες, Ισπανία μέχρι τα Γάδειρα, Λιβύη, Μαυριτανία και Μαυρουσία, Αιθιοπία, Βελέδα, Σκούδη, Νουμηδία, Αφρική και Αίγυπτο.

Αυτή λοιπόν την πόλη, τη βασίλισσα όλων των άλλων πόλεων, θέλει να υποδουλώσει και να την έχει υπό την εξουσία του. Θέλει να πάρει τις άγιες εκκλησίες μας, όπου προσκυνάμε την Αγία Τριάδα και δοξολογούμε το Άγιο Πνεύμα του Θεού, και όπου οι άγγελοι υμνούν τον Θεό και την ενανθρώπισή Του, για να τις κάνει τόπο λατρείας της ψεύτικης θρησκείας του ανόητου ψευτοπροφήτη Μωάμεθ, και στάβλο για άλογα και καμήλες. Αδέρφια και συμπολεμιστές μου, θέλω να τα σκεφτείτε αυτά καλά, για να μείνει το όνομα, η δόξα και η ελευθερία σας στην αιωνιότητα.

Ευγενείς Βενετοί, αγαπημένα αδέρφια μας, στο όνομα του Χριστού και Θεού μας, γενναίοι, δυνατοί και έμπειροι στρατιώτες που πολλές φορές σκοτώσατε αμέτρητους αγαρηνούς με τα κοφτερά σπαθιά και με τη χάρη του Θεού, κάνοντας το αίμα τους να τρέξει σαν ποτάμι στα χέρια σας, σας παρακαλώ σήμερα να υπερασπίσετε με όλη σας την ψυχή αυτήν την πόλη που βρίσκεται σε τόσο άσχημη κατάσταση. Ξέρετε καλά ότι πάντοτε την είχατε σαν δεύτερη πατρίδα και μητέρα σας. Γι’ αυτό σας παρακαλώ και πάλι να φερθείτε σαν φίλοι, ομόπιστοι και αδέρφια μας στις δύσκολες στιγμές που περνάμε.

Εντιμότατοι Λιγούριοι, αδέρφια μας, γενναίοι και ένδοξοι πολεμιστές, ξέρετε και καταλαβαίνετε ότι η δυστυχισμένη αυτή πόλη δεν ήταν μόνο δική μου, αλλά και δική σας για πολλούς λόγους. Πολλές φορές τη βοηθήσατε πρόθυμα και τη σώσατε από τους αγαρηνούς εχθρούς της. Να όμως που ήρθε πάλι η στιγμή να δείξετε την αγάπη σας προς το Χριστό, βοηθώντας τη με την γενναιότητά και την ανδρεία σας. Δεν υπάρχει χρόνος για περισσότερα λόγια. Παραδίδω στα χέρια σας το ταπεινό μου σκήπτρο για να το φυλάξετε με αγάπη. Σας παρακαλώ να δείξετε αφοσίωση και υπακοή στους στρατηγούς σας, τους δημάρχους και τους εκαντόταρχους. Να αγωνιστείτε όλοι σύμφωνα με τη θέση και το αξίωμά σας. Να έχετε υπόψη σας ότι, αν κάνετε με πίστη όσα σας είπα, έχω την ελπίδα ότι ο Θεός θα απαλλάξει όλους εμάς τους αμαρτωλούς για μία ακόμη φορά από τη δίκαιη απειλή Του. Μας περιμένει στον ουρανό το αμάραντο στεφάνι και στη γή η αιώνια δόξα.
Λοιπόν αδέρφια και συμπολεμιστές μου, να είστε όλοι έτοιμοι το πρωί. Με τη δύναμη που μας δίνει ο Θεός και τη βοήθεια της Αγίας Τριάδας, στην οποία στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες, ας κάνουμε τους εχθρούς μας να φύγουν νικημένοι από την πόλη μας».

Μετά τον λόγο αυτό, ο αυτοκράτορας προσευχήθηκε στο ναό της Αγίας Σοφίας και κοινώνησε των αχράντων μυστηρίων. Αγκάλιασε όσους βρίσκονταν την ώρα εκείνη μέσα στον ιερό ναό και ζήτησε συγχώρεση αν ποτέ είχε πικράνει ή αδικήσει κάποιον. Σύμφωνα με τον Τσέντομιλ Μιγιάτοβιτς «ως χριστιανός αυτοκράτορας, και χριστιανός στρατιώτης, προετοιμαζόταν, ενώπιον του λαού του, να εμφανιστεί μπροστά στον Θεό».

Friday, May 27, 2016

"Ο άνθρωπος που πιστεύει είναι πιο απαιτητικός απ’ όλους έναντι του εαυτού του"

Η Όλγα Σεντακόβα στον Δημήτρη Τριανταφυλλίδη, συζητώντας στην οδό Αρμπάτ της Μόσχας.

Ποιο ρόλο διαδραμάτισε η πίστη σας στην επεξεργασία της φόρμας και του περιεχομένου του ποιητικού σας credo;
"Η πίστη, αν είναι όντως πίστη και όχι μια επιλογή κάποιων «πεποιθήσεων» είναι μέρος της υπόστασης του ανθρώπου, είναι η αντίληψή του, τον αλλάζει. Φυσικά, αυτό θα εκφράζεται σε όλα. Αν είναι ποιητής, τότε θα εκφράζεται στην ποίησή του. Ο άνθρωπος που πιστεύει είναι πιο απαιτητικός απ’ όλους έναντι του εαυτού του. Είναι έντιμος απέναντι στον εαυτό του όχι αφού κάνει κάτι («μετάνοια», όπως το αντιλαμβάνονται) αλλά πριν. Πολλά πράγματα, τα οποία οι άλλοι επιτρέπουν στον εαυτό του, αυτός δεν μπορεί να το κάνει. Από την άλλη πλευρά, η πίστη προσφέρει ειρήνη με τον εαυτό σου. Η σύγχρονη τέχνη πολύ συχνά εκφράζει την εξαιρετικά ανειρήνευτη κατάσταση των δημιουργών, βλέπουμε πάρα πολλά «ψυχολογικά» μοτίβα στη δημιουργία τους. Ο δημιουργός λύνει στην τέχνη τα προσωπικά του προβλήματα. Ο άνθρωπος που πιστεύει δεν πρόκειται να πει σ’ ολάκερο τον κόσμο τα προσωπικά του προβλήματα. Γι’ αυτόν υπάρχει ο θεσμός της εξομολόγησης. Έτσι μπορεί να ασχοληθεί με κάτι άλλο και όχι με τον εαυτό του".

Ολόκληρη η συνέντευξη της Ολγας Σεντάκοβα θα δημοσιυεθεί στο νέο τεύχος του περιοδικού "Στέπα" που θα κυκλοφορήσει τον Ιούνιο.

Tuesday, May 24, 2016

Ο Θεός δεν θέλει τον πόνο των ανθρώπων

Ο Θεός δεν είναι αίτιος του πόνου ούτε θέλει οι άνθρωποι να πονάνε. Επίσης ο πόνος δεν είναι η τιμωρία με την οποία ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο για την αμαρτία του. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής τονίζει ότι ο Θεός έπλασε το σώμα, αλλά όχι την ασθένεια. «Την εσωτερική μεταβολή της φύσης προς το πάθος, τη φθορά και τον θάνατο δεν την δέχθηκε ο άνθρωπος από τον Θεό». Η αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Θεό, η αμαρτία δηλαδή, είναι η αρχή της φθοράς, του πόνου και του θανάτου. Στην κατάσταση της αρχέγονης δικαιοσύνης, στην προ της πτώσεως εποχή, δεν υπάρχει, ούτε φθορά, ούτε πόνος, ούτε θάνατος, αλλά ζωή και περίσσευμα ζωής και προς αυτή την πραγματικότητα έρχεται ο Θεός με την ενανθρώπισή Του να θεραπεύσει και να οδηγήσει τον άνθρωπο «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος».

Με το πρόβλημα του πόνου, την προέλευσή του, τις συνέπειές του και το νόημά του μέσα στη ζωή του ανθρώπου ασχολείται το πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο του Ζαν Κλωντ Λαρσέ. Ο εκλεκτός Γάλλος Ορθόδοξος Πατρολόγος με μια εκπληκτική ενάργεια εισδύει σε όλο το πρόβλημα του πόνου, σε κάθε πλευρά του, σε όλο το βάθος του, λες και δεν θέλει να αφήσει γωνιά του ανεξερεύνητη, στην προσπάθειά του να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί υπάρχει ο πόνος στη ζωή μας;», να αναζητήσει το νόημά του και να καταδείξει από πότε αρχίζει η συμπόρευση του πόνου με την ανθρώπινη βιοτή.

Ο Jean Claude Larchet γεννήθηκε το 1949 στη βορειοανατολική Γαλλία. Διδάκτωρ Φιλοσοφίας και διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, είναι συγγραφέας δεκαπέντε βιβλίων και πολυάριθμων άρθρων που αφορούν τη θεολογία και την πνευματικότητα των Πατέρων της Εκκλησίας, τα οποία μεταφράστηκαν σε δώδεκα γλώσσες. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους Ορθόδοξους πατρολόγους και ένας σημαντικός εκφραστής της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη. Ζει και εργάζεται ως καθηγητής στη Γαλλία. Διευθύνει, σε δύο γαλλικούς εκδοτικούς οίκους, μία συλλογή βιβλίων αφιερωμένων σε σύγχρονους πνευματικούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο γέροντας Παΐσιος, ο γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, ο γέροντας Χαράλαμπος, ο γέροντας Πορφύριος.

Εκδόσεις Εν Πλω

Tuesday, May 17, 2016

ΚαραγκιοζοΛόγιο(ν), τεύχος πρώτο

Αγάντα κολλητίρι μου, τα σύνεργα κουβάλα.
Για το φεγγάρι φεύγουμε, στον πύραυλο καβάλα.
άσμα ηρωικόν και διαστημικόν


Κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του νέου επιστημονικού καλλιτεχνικού καραγκιοζολογικού περιοδικού ΚαραγκιοζοΛόγιο(ν). Το νέο αυτό πολυτελέστατο περιοδικό ασχολείται με το ελληνικό Θέατρο Σκιών και τον κόσμο του. Φιλοδοξεί να κυκλοφορεί τακτικά και άτακτα και να ενημερώνει το καραγκιοζόφιλο κοινό δια παν θέμα καραγκιοζικόν.  Το πρώτο τεύχος περιλαμβάνει ένα αφιέρωμα στον υπέροχο Ρουμελιώτη πρωτοτσέλιγκα Μπαρμπαγιώργο. Επίσης περιλαμβάνονται άρθρα και κείμενα, συνεντεύξεις και παρουσιάσεις, φωτογραφίες και ζωγραφιές, ιστορίες και ανέκδοτα, τραγούδια και παρατράγουδα και άλλα πολλά και καλά, όλα ετοιμασμένα με μεράκι στον φούρνο του Καραγκιόζη.
Το φιλομαθές αναγνωστικό κοινό μπορεί να προμηθευτεί το ΚαραγκιοζοΛόγιο(ν) από τα εξής βιβλιοπωλεία: Ναυτίλος (Χαριλάου Τρικούπη 28, Αθήνα), Άπειρος Χώρα (Σισμανογλείου 10, Βριλήσσια), Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37, Αθήνα), Φαρφουλάς (Μαυρομιχάλη 18, Αθήνα), καθώς και από τα γραφεία του Άρδην σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Friday, May 13, 2016

Ο Δημήτρης Μαγριπλής, "ανακρίνει" τον αθλητικογράφο και μπλόγκερ, Μάκη Διόγο, για την πολιτική και το ποδόσφαιρο…

Του Δημήτρη Γ. Μαγριπλή

Τον Μάκη τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια. Ήταν στην εποχή της αθωότητας, πριν την εποχή της αφθονίας, τότε που ακόμη μοιραζόμαστε το χαρτζιλίκι και τα όνειρα ….Τον θυμάμαι πάνω στην βέσπα να έρχεται σε εκείνες τις ατελείωτες συναντήσεις , στην Φαλήρου (στο Κουκάκι), στα γραφεία του «Ρήγα». Άλλοτε συμφωνούσαμε και πότε – πότε τσακωνόμασταν για το μέλλον του σοσιαλισμού και την κοινωνία που ευτυχώς ακόμη ερχόταν….Τον ξαναείδα στο ιδιωτικό κανάλι ΣΤΑΡ. Υπεύθυνος του αθλητικού ρεπορτάζ. Ίδιος…Φυσικά τον διάβαζα σε αθλητικές εφημερίδες. Πανιώνιος, πράμα σπάνιο. Σαν μπλόγκερ τον παρακολουθώ στην «Κόκκινη πιπεριά». Εκεί εμπλέκεται ο χριστιανισμός με την αριστερά και το ποδόσφαιρο με την πολιτική. Ομολογώ από τις πιο ποιοτικές σελίδες του διαδικτύου. Κατά καιρούς φιλοξενεί και δικά μου διηγήματα. Έτσι συναντιέμαι ξανά με φίλους παλιούς, που σαν τον Μάκη Διόγο, ακόμη είναι παρόντες στα γεγονότα και τις εξελίξεις του τόπου, αλλά και σαν παράγοντες, στην πιθανότητα να αλλάξει προς το καλύτερο και ποιοτικά επιθυμητό. Ας τον ανακρίνουμε λοιπόν….

Αθλητικογράφος, μπλόγκερ, συγγραφέας, τι από όλα υπερισχύει μέσα σου;
Απ.: «Η αθλητική δημοσιογραφία ήταν η επαγγελματική μου επιλογή σχεδόν από το γυμνάσιο. Νιώθω ευλογημένος που ζω την οικογένεια μου από κάτι που μετά από 30 χρόνια το κάνω με ευχαρίστηση, αν και τα τελευταία χρόνια το «κλίμα» έχει χαλάσει. Μπλόγκερ έγινα από την ανάγκη να εκφράζομαι καθημερινά για θέματα που με απασχολούν. Η «Κόκκινη Πιπεριά» είναι το… ησυχαστήριο, αλλά και εξομολογητήριο μαζί. Όσο για το συγγραφέας, «βαριά» κουβέντα. Έγραψα ένα βιβλίο «Μικρές αθλητικές ιστορίες» (Εναλλακτικές εκδόσεις 2008) αλλά όχι συγγραφέας δεν είμαι. Ίσως στη πορεία, αλλά τώρα προτιμώ να δηλώνω μάχιμος δημοσιογράφος-μπλόγκερ»!

Πολιτική και ποδόσφαιρο. Νομίζω είσαι από τους πλέον ειδικούς.
Απ.: «Το ποδόσφαιρο είναι ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο. Αταξικό, «άθρησκο», πολυπολιτισμικό. Γι’ αυτό και πολλές φορές μπορεί να περάσει κοινωνικά μηνύματα, πχ ενάντια στο ρατσισμό & τις φυλετικές διακρίσεις, σε εκατομμύρια ανθρώπους κάτι που η πολιτική δεν μπορεί να κάνει».

ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, πόσο επίκαιρα παραμένουν τα όνειρα του χθες;
Απ.: «Θυμάσαι τότε λέγαμε: «Τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση…». Η ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος υπήρξε μια νεολαία πολύ μπροστά από την εποχή της. Για μένα το γεγονός ότι όλοι οι πολιτικοί χώροι έχουν στελέχη του Ρήγα είναι χαρακτηριστικό. Ο Ρήγας έφερε πολλά ριζοσπαστικά στοιχεία όχι μόνο στην αριστερά, αλλά στη κοινωνία. Ο ανοιχτός τρόπος σκέψης, η αντιλαϊκιστική πολιτική τοποθέτηση, οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα στις οργανώσεις νεολαίας, ο πολιτισμός και η ανοιχτή κουλτούρα μπόλιασαν την ελληνική κοινωνία. Αυτά τα προτάγματα παραμένουν επίκαιρα και σήμερα».

Χριστιανική αριστερά και μαρξισμός, ιδεολογήματα ή τρόπος ζωής;
Απ.: «Θα μιλήσω προσωπικά. Πρώτα έγινα χριστιανός και μετά εντάχθηκα στην αριστερά. Και για τα δυο έδωσα «μάχες», έψαξα, διάβασα, ρώτησα και κατέληξα. Πορεύομαι από τότε στη ζωή προσπαθώντας καθημερινά να κάνω πράξη το «αγαπάτε αλλήλους», το οποίο για μένα είναι και χριστιανικό και αριστερό».

Πανιώνιος, προσφυγιά και προσφυγικό.
Απ.: «Ο Πανιώνιος είναι το «εργαλείο» που κάνει τις Κυριακές μου διαφορετικές. Άλλες χαρούμενες, άλλες στενάχωρες αλλά έτσι δεν είναι και η ζωή μας; Μια γέλιο, μια δάκρυ. Ο Πανιώνιος, ο πρόσφυγας σύλλογος που ξεριζώθηκε τον 1922 και αυτός όπως ο Μικρασιατικός Ελληνισμός από την πατρώα γη της Σμύρνης, μας θυμίζει πάντα ότι η προσφυγιά είναι κάτι που δεν… προγραμματίζεται. Γι’ αυτό και κάθε φορά που βλέπω μάνες με παιδιά στην αγκαλιά να έρχονται στη πατρίδα μας, από την Ανατολή (και από αλλού…) πάντα στο μυαλό έρχονται οι ασπρόμαυρες εικόνες των Ελλήνων στη φλεγόμενη προκυμαία της Σμύρνης απελπισμένα να ζητούν ένα χέρι για να ανέβουν στα πλοία της σωτηρίας τους. Το λεγόμενο προσφυγικό δεν θα λυθεί ποτέ αν οι ισχυροί του πλανήτη δεν σταματήσουν να επεμβαίνουν στον τρόπο ζωής κρατών και εθνών. Αν δεν σταματήσουν να τους κλέβουν το φυσικό πλούτο, να παίρνουν τους φυσικούς πόρους. Όλα αυτά «γεννούν» τζιχαντιστές, διαλύουν κράτη, ξεριζώνουν ανθρώπους από τα σπίτια τους».

Ποιο το μέλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, όπως διαμορφώνεται το τοπίο σήμερα;
Απ.: «Το μέλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου; Μάλιστα. Μου επιτρέπεις μια «παραλλαγή». Το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι σαν το Λάζαρο, το φίλο του Ιησού. Έχει «πεθάνει». Στη περίπτωση του Λάζαρου βρέθηκε ο Χριστός και τον ανέστησε. Στη περίπτωση του ελληνικού ποδοσφαίρου, εγώ δεν βλέπω στον ορίζοντα… Ιησού Χριστό»!

Δυο λόγια για το ποδόσφαιρο της Πελοποννήσου
Απ.: «Πρέπει να σου πω ότι από παιδί συμπαθούσα ιδιαίτερα την Παναχαϊκή. Λόγω της ιστορίας της που ανακατεύονται πολιτικά, κοινωνικά & αθλητικά δρώμενα, των χρωμάτων της και εν γενει της παρουσίας της στο ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς έχει βγάλει πολύ μεγάλους ποδοσφαιριστές με πρώτο τον θρυλικό (και αδικοχαμενο) Κώστα Δαβουρλή, αλλά και τον Ανδρέα Μιχαλόπουλο, τον αείμνηστο Θέμη Ρήγα, τον Βασίλη Στραβοπόδη, τον θείο σου Σπύρο Βουλγαράκη, κ.α. Πρέπει να σου πω ότι ο Πανιώνιος από τα 1895 είχε εξαιρετικές, αδελφικές σχέσεις με τον Παναχαϊκό τον «πατέρα» της Παναχαϊκής. Μάλιστα το 1904 ο Πανιώνιος προσκάλεσε τον Παναχαϊκό στους Πανιώνιους αγώνες και ο σύλλογος της Πάτρας αποδεχόμενος τη πρόσκληση απάντησε λέγοντας μεταξύ άλλων: «Το ηλεκτρικόν υπέρ Πατρίδος ρεύμα το διατρέχον ανέκαθεν πάσαν ελληνικήν καρδίαν, οθενδήποτε προερχόμενον, συγκινεί πάντοτε σύμπαν το ελληνικόν και κρατεί αυτό εν εγρηγόρσει, ιδίως οσάκις ορατοί ή αόρατοι εχθροί απειλούσιν αυτό. Τούτου ένενα ο Ελληνισμός… ίνα αναλάβη τη πατρώαν κληρονομιάν. Την πληρώσιν του προαιωνίου τούτου πάθους επιζητούντες άπαντες, ου παυόμεθα πράττοντες το προσήκον έκαστος, προλειαίνοντες ούτω την οδόν της μεταγενεστέροις». Ελπίζω ότι σύντομα η Παναχαϊκή, αλλά και ο Πανηλειακός, η Καλαμάτα θα βρουν και πάλι το δρόμο των επιτυχιών γιατί θεωρώ ότι η παρουσία τους είναι αναγκαία για τις τοπικές κοινωνίες που εκπροσωπούν. Άφησα εκτός κάδρου τον Αστέρα Τρίπολης που τα τελευταία χρόνια έχει εξαιρετική παρουσία στη Superleague».

Πηγή: Tempo24