Monday, April 20, 2015

Οι Ελληνες έκαναν βλακεία…

Του Νίκου Μαραντζίδη

Οι υποψιασμένοι φιλίστορες, ιδιαίτερα όσοι αγαπούν να μελετούν την εποχή της Κατοχής και του Εμφυλίου, γνωρίζουν πως η διατύπωση «οι Ελληνες έκαναν βλακεία» ανήκει στον Ιωσήφ Στάλιν, ο οποίος τον Ιανουάριο του 1945 σε επικοινωνία που είχε με τον Βούλγαρο ηγέτη Δημητρώφ, με αυτά τα λόγια αποδοκίμασε την επιλογή των Ελλήνων συντρόφων του για ρήξη με την κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γ. Παπανδρέου μερικές εβδομάδες νωρίτερα. Ο Στάλιν είχε δίκιο. Το ΚΚΕ ξεχύθηκε στην περιπέτεια έχοντας αναγνώσει εντελώς εσφαλμένα το διεθνές περιβάλλον και στο τέλος πήρε το ρίσκο να οδηγήσει τη χώρα σε μια πρωτοφανή, για τα μέχρι τότε δεδομένα, εμφύλια αιματοχυσία, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα αλλά όχι μόνον εκεί.

Οπως φαίνεται, η ηγεσία του ΚΚΕ είχε κάνει μερικά σοβαρά λάθη ανάλυσης της κατάστασης. Σε στρατιωτικό επίπεδο, υποτίμησε τη μαχητική ικανότητα των Ελλήνων αντιπάλων (Χωροφυλακής και 3ης Ορεινής Ταξιαρχίας) υπερτιμώντας ταυτόχρονα την ικανότητα των μαχητών του ΕΛΑΣ να πολεμήσουν σε κατοικημένες περιοχές. Η αποτυχία του ΕΛΑΣ να καταλάβει το στρατόπεδο Μακρυγιάννη, έπειτα από αρκετές ημέρες πολιορκίας, αποτελεί χαρακτηριστική απόδειξη αυτής της ανεπάρκειας. Ακόμη πιο σημαντικό, σε πολιτικό επίπεδο, οι ηγέτες του ΚΚΕ υποτίμησαν τον ρόλο των Βρετανών, η εμπλοκή των οποίων υπήρξε αποφασιστική για την έκβαση της μάχης της Αθήνας. Βέβαια, τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ αγνοούσαν τη συμφωνία του Οκτωβρίου του 1944, μεταξύ Τσώρτσιλ και Στάλιν, που έδινε ένα καθαρό προβάδισμα στη βρετανική επιρροή στην Ελλάδα, ακόμη κι έτσι όμως, οι εκτιμήσεις περί μη εμπλοκής των Αγγλων αποδεικνύονται εκ των υστέρων σχεδόν αφελείς.

Επιπλέον, το ΚΚΕ υπερτίμησε την επιθυμία και τη δυνατότητα των βόρειων συντρόφων του, Βούλγαρων και Γιουγκοσλάβων, να παράσχουν τη βοήθεια που είχαν υποσχεθεί πριν ξεσπάσει η ένοπλη σύγκρουση. Προετοιμαζόμενη για επερχόμενη σύγκρουση, η ηγεσία του ΚΚΕ είχε φροντίσει πριν από το ξέσπασμα των Δεκεμβριανών να ζητήσει υποστήριξη από τους βόρειους γείτονες, οι οποίοι έδειξαν θετικοί. Ομως, κατά τη διάρκεια της Δεκεμβριανής αναμέτρησης, οι Σοβιετικοί έβαλαν φρένο στις προσδοκίες του ΚΚΕ. Οπως είναι πλέον γνωστό, στις 8 Δεκεμβρίου 1944, ο Δημητρώφ, αφού προώθησε προς τη Μόσχα το αίτημα του ΚΚΕ για βοήθεια, απάντησε την επόμενη μέρα αρνητικά στους Ελληνες. Οι Βούλγαροι σύντροφοι ήταν διατεθειμένοι να βοηθήσουν αλλά μόνον εφόσον οι Σοβιετικοί θα συναινούσαν, γεγονός που σε εκείνη τη φάση αποδείχτηκε φρούδα ελπίδα. Ούτε ο Τίτο έδειξε πρόθυμος να συμπαρασταθεί εμπράκτως στους Ελληνες συντρόφους, παρά τις υποσχέσεις που είχε δώσει σε αυτούς νωρίτερα, φοβούμενος πιθανότατα μια βρετανική εμπλοκή και στη Γιουγκοσλαβία. Ετσι, το ΚΚΕ βρέθηκε απομονωμένο, να βαδίζει αντίθετα στον άνεμο και να ηττάται σκληρά.

Η μάχη της Αθήνας προκάλεσε χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, τεράστιες υλικές καταστροφές κι ένα συλλογικό τραύμα που έκανε δεκαετίες για να κλείσει. Τα Δεκεμβριανά, όμως, εκτός από ορόσημο για τη σύγχρονη πολιτική μας ιστορία, αποτελούν ένα σημαντικό μάθημα για το πώς πρέπει να σκέφτεται και να λειτουργεί μια πολιτική ηγεσία όταν βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα «ρήξη ή συμβιβασμός».

Από μια κρίση, λοιπόν, όπως αυτή των Δεκεμβριανών, προκύπτουν μερικές βασικές διδαχές, που είναι χρήσιμο να λαμβάνουν υπόψη τους όσοι βρίσκονται σε οριακές καταστάσεις. Πρώτον: ποτέ μην ξεκινάς να σχεδιάζεις και κυρίως να υλοποιείς μια μεγάλη ρήξη που θα έχει δραματικές συνέπειες στο σύνολο του πληθυσμού, αν δεν είσαι σίγουρος πως μπορείς να φτάσεις στο τέλος νικητής ή έστω αν δεν γνωρίζεις τον τρόπο από τον οποίο θα βγεις από την κρίση «σώος» εάν τα πράγματα δεν εξελιχθούν σύμφωνα με τις επιθυμίες σου. Γιατί είναι βέβαιο πως αν χάσεις μια τέτοιας σημασίας αναμέτρηση (είτε είναι πολιτική είτε ένοπλη), οι καλύτερες λύσεις που θα έχεις στη συνέχεια θα είναι χειρότερες και από τον δυσμενέστερο προγενέστερο συμβιβασμό.

Δεύτερον, ποτέ μην υπερτιμάς τις δυνάμεις σου και μην υποτιμάς τους αντιπάλους σου. Οταν δεν είσαι σίγουρος για τον συσχετισμό των δυνάμεων είναι φρονιμότερο να συμπεριφερθείς συντηρητικά και με πνεύμα μετριοπάθειας, γιατί τουλάχιστον έτσι δεν κινδυνεύεις να συντριβείς.

Και τρίτον, να σέβεσαι τη θέση της χώρας σου στη δομή του διεθνούς συστήματος. Η συμπεριφορά σου να μη βρίσκεσαι σε αναντιστοιχία με αυτήν. Σε ό,τι αφορά τις μικρές χώρες ιδιαίτερα, οι διεθνείς συσχετισμοί είναι αποφασιστικής σημασίας για την εξέλιξη των πραγμάτων και όταν τα κράτη το ξεχνούν, ο λογαριασμός μπορεί να αποδειχτεί ακριβός.

Βέβαια, γνωρίζουμε πως οι Ελληνες κομμουνιστές δεν πήραν κάποιο χρήσιμο μάθημα από το δράμα των Δεκεμβριανών. Λίγους μήνες μετά την ήττα τους διακήρυσσαν περήφανα πως οι εξελίξεις «επιβεβαιώνουν περίτρανα το δίκαιο και ουσιαστικό περιεχόμενο του αγώνα του Δεκέμβρη». Αρχίζω να φοβάμαι, πως αυτή η παράδοση, η ελληνική Αριστερά παραδομένη στον ανορθολογικό βολονταρισμό της, να μην κατανοεί το εξωτερικό περιβάλλον και τις ευρύτερες συνθήκες, συνεχίζει να διαιωνίζεται με την κυβέρνηση Τσίπρα.

* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας.

Saturday, April 11, 2015

Ἀνέστη Χριστός, Ἡ δοκιμασία τοῦ λογικοῦ

Του Φώτη Κόντογλου

Η πίστη του χριστιανού δοκιμάζεται με την Ανάσταση του Χριστού σαν το χρυσάφι στο χωνευτήρι. Απ’ όλο το Ευαγγέλιο η Ανάσταση του Χριστού είναι το πλέον απίστευτο πράγμα, ολότελα απαράδεκτο από το λογικό μας, αληθινό μαρτύριο για δαύτο. Μα ίσια-ίσια, επειδή είναι ένα πράγμα ολότελα απίστευτο, για τούτο χρειάζεται ολόκληρη η πίστη μας για να το πιστέψουμε. Εμείς οι άνθρωποι λέμε συχνά πως έχουμε πίστη, αλλά την έχουμε μονάχα για όσα είναι πιστευτά απ’ το μυαλό μας. Αλλά τότε, δεν χρειάζεται η πίστη, αφού φτάνει η λογική. Η πίστη χρειάζεται για τα απίστευτα.
Οι πολλοί άνθρωποι είναι άπιστοι. Οι ίδιοι οι μαθητάδες του Χριστού δεν δίνανε πίστη στα λόγια του δασκάλου τους όποτε τους έλεγε πως θ' αναστηθεί, μ’ όλο το σεβασμό και την αφοσίωση που είχαν σ’ Αυτόν και την εμπιστοσύνη στα λόγια του. Και σαν πήγανε οι Μυροφόρες την αυγή στο μνήμα του Χριστού, κι είδανε τους δυο αγγέλους που τις μιλήσανε, λέγοντας σ’ αυτές πως αναστήθηκε, τρέξανε να πούμε τη χαροποιά την είδηση στους μαθητές, εκείνοι δεν πιστέψανε τα λόγια τους, έχοντας την ιδέα πως ήτανε φαντασίες: «Και εφάνησαν ενώπιον αυτών ωσεί λήρος (τρέλα) τα ρήματα αυτών, και ηπίστουν αυταίς»…

Βλέπεις καταπάνω σε πόση απιστία αγωνίσθηκε ο ίδιος ο Χριστός; Και στους ίδιους τους μαθητάδες του. Είδες με πόση μακροθυμία τα υπόμεινε όλα; …Και μ’ όλα αυτά, ίσαμε σήμερα οι περισσότεροι από μας είμαστε χωρισμένοι από τον Χριστό μ’ ένα τοίχο παγωμένον, τον τοίχο της απιστίας. Εκείνος ανοίγει την αγκάλη του και μας καλεί κι εμείς τον αρνιόμαστε. Μας δείχνει τα τρυπημένα χέρια του και τα πόδια του, κι εμείς λέμε πως δεν τα βλέπουμε. Εμείς ψάχνουμε να βρούμε στηρίγματα στην απιστία μας για να ικανοποιήσουμε τον εγωϊσμό μας, που τον λέμε Φιλοσοφία και Επιστήμη. Η λέξη Ανάσταση δεν χωρά μέσα στα βιβλία της γνώσης μας… Γιατί «η γνώση τούτου του κόσμου, δε μπορεί να γνωρίσει άλλο τίποτα, παρεκτός από ένα πλήθος λογισμούς, όχι όμως εκείνο που γνωρίζεται με την απλότητα της διάνοιας».
Ναι, εκείνους που έχουνε αυτή την ευλογημένη απλότητα της διάνοιας, τους μακάρισε ο Κύριος, λέγοντας: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστι η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Και στον Θωμά, που γύρευε να τον ψηλαφήσει για να πιστέψει, είπε: «Γιατί με είδες Θωμά, για τούτο πίστεψες; Μακάριοι είναι εκείνοι που δεν είδανε και πιστέψανε».
Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο να μας δώσει αυτή την πλούσια φτώχεια, και την καθαρή καρδιά, ώστε να τον δούμε ν αναστήνεται για να αναστηθούμε κ εμείς μαζί του.
Αυτή η ανηξεριά (η άγνοια) είναι ανώτερη από τη γνώση: «Αύτη εστίν η άγνοια η υπερτέρα της γνώσεως». Καλότυχοι και τρισκαλότυχοι εκείνοι που την έχουνε.

Χριστός ανέστη!

Saturday, April 4, 2015

Ο Λάζαρος στην Ορθόδοξη παράδοση και τον λαϊκό πολιτισμό της Βαλκανικής

Η θρησκευτική λαογραφία είναι ένα πεδίο αναζητήσεων πολύ ευρύ, γιατί ο λαϊκός πολιτισμός συνδέεται και συμφύρεται πολλαπλώς με το εκκλησιαστικό εορτολόγιο και τον επίσημο θρησκευτικό βίο. Οι ποιμαντικές πρακτικές συχνά είναι διαποτισμένες από πράξεις και αντιλήψεις των λαϊκών στρατηγικών της επιβίωσης, και ότι τόσο από τα θεολογικά δόγματα της επίσημης θρησκείας.

Στον πρώτο τόμο της θρησκευτικής λαογραφίας παρουσιάζεται η περίπτωση του Λάζαρου, του φίλου του Ιησού, ιδιαίτερα αγαπητής μορφής στον ορθόδοξο λαϊκό πολιτισμό, που η έγερσή του στη Βηθανία προεικονίζει την Ανάσταση του Χριστού.

Ο Βάλτερ Πούχνερ στο νέο του βιβλίο μας αποκαλύπτει τη δυναμική της παράδοσης του Λάζαρου μέσα σε δύο χιλιετίες και μέσα από ένα πλούσιο υλικό. Ο συγγραφέας μας οδηγεί στην παρακολούθηση της ιστορίας του Λάζαρου από την εμφάνισή του στη Βίβλο, μέσω των εκφραστικών μέσων της Θείας Λειτουργίας (λόγος, εικόνα, δρώμενο), έως τις "χρήσεις" του θέματος στον λαϊκό πολιτισμό, σε θρύλους, τραγούδια, έθιμα και παροιμίες, για να τελειώσει τη διαχρονική αυτή διαδρομή με το δράμα και τη σύγχρονη έντεχνη λογοτεχνία, όπου συνήθως οι αντιλήψεις και πρακτικές του λαϊκού πολιτισμού αμφισβητούνται και οι θεολογικές προβληματικές συχνά αντιστρέφονται.

Από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ

Wednesday, April 1, 2015

Ο Κώστας Μόντης για τους απαγχονισθέντες ήρωες της ΕΟΚΑ

Ο ενωτικός αγώνας άρχισε στις 0.30" το πρωί της lης Απριλίου 1955, ξημερώματα Παρασκευής. Η Κύπρος μετατράπηκε ξαφνικά σε ένα κοχλάζον ηφαίστειο που με τη φωτιά του καταύγαζε τον κόσμο και με τις υποχθόνιες δονήσεις του έσειε τα θεμέλια της γης. 'Ήταν απίστευτο. Ο εχθρός αλαφιάστηκε. Ο λαός ένιωσε να του θερμαίνει την καρδιά η άγια φωτιά. Η νιότη πυρπολήθηκε. Τα λάβαρα των αιώνων υψώθηκαν στα κάστρα. Εκείνη την πρώτη νύχτα χτύπησε ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την ομάδα των Αμμοχωστιανών στη Δεκέλεια. με αποστολή να προκαλέσουν διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος και συσκότιση σ' όλο το νησί. Ο Μάρκος Δράκος με την ομάδα "Αστραπή" ανατίναξαν το Ραδιοφωνικό σταθμό. Άλλες ομάδες ανάλαβαν αποστολές σε προκαθορισμένα σημεία σε διάφορες περιοχές. Την αφετηρία της ιστορίας της δόξας, οριοθέτησε με τη θυσία του ο πρώτος νεκρός. Ο Μόδεστος Παντελή. Ο ήρωας πέθανε από ηλεκτροπληξία ενώ επιχειρούσε να καταστρέψει τα ηλεκτροφόρα Καλώδια. Χρησιμοποίησε σχοινί που είχε υγρανθεί από τη νυχτερινή ανοιξιάτικη νοτιά. Την 1η Απριλίου 1955, η Κύπρος ξύπνησε αναστατωμένη πριν να ροδίσει η αυγή. βγήκε στους δρόμους απορώντας. Το μυστικό της το αποκάλυψε ο Αυγερινός της ελευθερίας που μεσουράνησε μετά τις πρώτες εκρήξεις. Η πατρίδα φόρεσε τα γιορτινά της κι έκανε το σταυρό της. Το πανηγύρι του αγώνα άρχιζε. Ο άγγελος του λυτρωμού φτεροκοπούσε και μετέδιδε από πόρτα σε πόρτα το άγγελμα του ξεσηκωμού. Κι ο Διγενής κυκλοφορούσε την προκήρυξή του. 


Η "Κόκκινη Πιπεριά" τιμά τον ενωτικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων της Κύρπου με την ποίηση του Κώστυα Μόντη. 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΣΠΑΣΜΟΣ («Στιγμες», 1958)
Εκείνο τον τελευταίο ασπασμότον ένιωσαν τα παιδιά
ποιος τον έδινε, πώς τους τον έδιναν; 
Μας αντιπροσώπευσε ο τελευταίος σου ασπασμός;
ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΟΛΗΣ («Στιγμες», 1958)
Το Ευαγγέλιο τ’ άγιασε χτες ξανά ένα παιδίδεκαοχτώ χρονών 
που το κράτησε στα χέρια του,
που κρεμάστηκε απάνω του
την τελευταία στιγμή.
ΤΡΕΙΣ ΑΓΧΟΝΕΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ («Συμπληρωμα των Στιγμων», 1960)
Πού τρέχουν όλοι αυτοί γιατί τόση αναταραχήγια να σκοτώσουν τρία παιδικά χαμόγελα;
Γιατί φοβούνται πως είναι τόσο δύσκολονα σκοτώσουν αυτά τα χαμόγελα;
 
ΤΑΞΙΔΙ ΚΥΠΡΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑ,ΠΑΦΟ,ΦΥΛΑΚΕΣ. 010
ΑΔΕΡΦΕ ΤΗΣ ΑΓΧΟΝΗΣ («Συμπληρωμα των Στιγμων», 1960)
Αδερφέ της αγχόνης 
τι μας έκανε αυτή η νύχτα 
τι μας πήρε και τι μας έδωσε!
ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΟΛΗΣ («Συμπληρωμα των Στιγμων», 1960)
Μην πάρετε οποιαδήποτε φωτογραφία του.
Υπάρχει μια όταν ήταν δεκαέξι χρονών— στα χείλη το χαμόγελο των δεκαέξι χρονών στα μάτια μια πρωινή πόρτα χωριού που άνοιγε.
Υπάρχει στο δωμάτιό του μια φωτογραφία με την πρώτη του χρωματιστή γραβάτα.
Γύρω-τριγύρω μεταξωτό πλαίσιοκεντημένο από την αδερφή.
Αυτή ταιριάζει. Έτσι ήταν ξανά όταν πέθαινε, αυτό το ίδιο τραγούδι τραγουδούσε, χωρίς ίχνος ενδιάμεσης αλλαγής, ούτε καν απ᾽ την αγχόνη.
ΜΙΧΑΗΛ-ΚΑΡΑΟΛΗΣ
ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ («Στιγμες», 1958)
Όταν διάβασα την ιστορία σου,το βράδυ είχα πυρετό.
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΙΚΟΣΑΧΡΟΝΟ ΠΟΙΗΤΗ ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ ΠΟΥ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΑΝ ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ (Στιγμες, 1958)
Όταν εμείς εξακολουθούσαμε να γράφουμε στίχους
εκείνος διέκοπτε κι’ ανέβαινε στην αγχόνη.
ΙΑΚΩΒΟΣ ΠΑΤΑΤΣΟΣ («Στιγμές», 1958)
Εμείς; 
Τι είμαστε εμείς;
Μπορεί να το διαβάσουμε με θλίψη (πολλή; Καλά, πολλή),μπορεί να το συζητήσουμε με πόνο (αν και πόσο καιρό κι αυτό;)μπορεί — οι πιο ευαίσθητοι — να τ᾽ αγρυπνήσουμε (αν και πόσες νύχτες;)μα τίποτ᾽ άλλο.Όλα τ᾽ άλλα είν᾽ της μητέρας του παιδιού.
 
eoka01809_screen