Tuesday, November 18, 2014

Πανελλαδική εκστρατεία αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες του Κομπάνι

Πίσω από τις φλόγες και τις εκρήξεις υπάρχουν πάντα οι πρόσφυγες. Την ώρα που οι μάχες μαίνονται στο Κομπάνι, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα, σύντομα θα βρεθούν στο έλεος του χειμώνα. Σήμερα, 100.000 πρόσφυγες, βρίσκονται συγκεντρωμένοι στην περιοχή του Σουρούτς στη νοτιοανατολική Τουρκία και ζουν μέσα σε σκηνές. Μόνο στο ένα τρίτο των προσφύγων είναι δυνατό να παρασχεθούν τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης.

Η ευθύνη της διεθνούς κοινότητας είναι τεράστια. Εμείς, η Ελλάδα της κρίσης και της φτώχειας, αποφασίσαμε να σηκώσουμε ένα μέρος αυτής της ευθύνης. Μπροστά στην εικόνα των προσφύγων και της ανθρωπιστικής κρίσης ο ρ/σ Στο Κόκκινο, το ΚΕΘΕΑ, η Αλληλεγγύη για όλους, το Συντονιστικό κοινωνικών ιατρείων-φαρμακείων Αττικής και η ΑΔΕΔΥ οργανώνουν πανελλαδική εκστρατεία αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες του Κομπάνι και των γύρω περιοχών με τη συμμετοχή δήμων και ραδιοφωνικών σταθμών όλης της χώρας.

Μέχρι την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου συγκεντρώνουμε τρόφιμα, είδη υγιεινής και φαρμακευτικό υλικό.

Απευθυνόμαστε σε αυτόν τον πολύχρωμο γαλαξία της Ελλάδας της κρίσης που αντιστέκεται, οργανώνει και οργανώνεται μέσα από συλλογικότητες, οργανώσεις, σωματεία, συλλόγους, Δήμους, δομές αλληλεγγύης και ξεκινάμε άμεσα τη συγκέντρωση των απαραίτητων ειδών.

Λέμε ναι, στην έκκληση των γειτόνων μας και πολύ σύντομα θα βρεθούμε στο πλευρό τους.

Ευχαριστούμε θερμά την κυρία Λυδία Κονιόρδου για τη δημιουργική συμμετοχή της στην εκστρατεία.

Ακολουθεί η λίστα με τα είδη και τα σημεία συλλογής.

Είδη: Τρόφιμα (όσπρια, ζυμαρικά, ρύζι, ζάχαρη, παιδικό γάλα και κρέμα σε σκόνη)
Είδη υγιεινής (παιδικές πάνες και σερβιέτες)
Φάρμακα (αντιπυρετικά, αντιυπερτασικά, αντιβιοτικά ευρέως φάσματος, παυσίπονα, τραυματολογικό υλικό όπως γάζες, Betadine, επιδέσμους, οινόπνευμα, φάρμακα για διαβητικούς)

Σημεία Συλλογής

Αθήνα: 105,5 Κόκκινο Σαρρή 19, Ψυρρή, τηλ.: 210. 3217 777
Αλληλεγγύη για όλους, Ακαδημίας 74, 7ος όροφος, τηλ: 210 3801921, 210 3801925

Σύλλογος Οικογένειας ΚΕΘΕΑ ΠΛΕΥΣΗ, Ζολιώτη 3, Αγ. Παντελεήμονας, τηλ. 210 8838110, Δευτέρα και Τετάρτη 17:30-19:30

Πειραιάς:
ΚΕΘΕΑ ΝΟΣΤΟΣ-ΕΞΑΝΤΑΣ: Κολοκοτρώνη 93, Πειραιάς, τηλ. 210 4227940, Δευτέρα έως Παρασκευή 12:00-17:00

Θεσσαλονίκη: ΚΕΘΕΑ ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ, Λαδάδικα (πλ. Μοριχόβου) 4ος όροφος
ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ, Ρέμπελου 7 (πίσω από το παλαιό Δημαρχείο) Τετάρτη και Παρασκευή 11:00- 13:00

Καβάλα: 102,8 Κόκκινο Ομονοίας 66, τηλ.: 2510. 211 228

Πάτρα:  Δίκτυο Αλληλεγγύης, Αγίου Νικολάου 101
ΚΕΘΕΑ ΟΞΥΓΟΝΟ Φώκαιας 26, Προσφυγικά, τηλ. 2610 343400

Η λίστα με τα σημεία συλλογής θα ανανεώνεται τακτικά με πληροφόρηση σε καθημερινή βάση από τις ιστοσελίδες των εμπλεκόμενων φορέων καθώς και από όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του Κόκκινου σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα και Πάτρα.

Πληροφορίες:

www.stokokkino.gr και στο τηλ. 210 3217777
www.kethea.gr και στο τηλ. 210 9241993 - 6
www.solidarity4all.gr και στα τηλ. 210 3801921, 210 3801925
www.adedy.gr και στο τηλ. 213 1616 900

Monday, November 17, 2014

Χριστιανοί και πολιτική δράση στη δικτατορία '67

«Η χρεωκοπία των ιδεολογιών και η αποτυχία των κοινωνικών πολιτικών συστημάτων να δώσουν λύση στα κοινωνικά προβλήματα προκάλεσαν την στροφή των ανθρώπων στην μεταφυσική, παραμερίζοντας το ενδιαφέρον τους για την πολιτική και τις όποιες κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις. Έτσι, μεγάλο κομμάτι του κόσμου στρέφεται στην παραθρησκεία, στις αιρέσεις, καθώς επίσης και στην Ορθοδοξία. Αρκετοί θριαμβολογούν μιλώντας για τη νίκη της πίστεως κατά της αθεΐας κάνοντας ταυτόχρονα μνεία στην κατάρρευση του ¨υπαρκτού¨ σοσιαλισμού. Δεν έχουν αντιληφθεί όμως ότι πολλοί από τους επανακάμψαντες στην Εκκλησία εκλαμβάνουν τον Χριστιανισμό σαν θρησκευτικό μέγεθος με πνευματικές ή ακόμη και μαγικές προεκτάσεις. Τα όρια της δεισιδαιμονίας, των προλήψεων και της αληθινής πίστης, στις μέρες μας είναι δυσδιάκριτα. Ο χώρος της εκκλησίας για αρκετούς είναι χώρος περισσότερο ψυχολογικής ασφάλειας και λιγότερο αγαπητικών σχέσεων. Ηθελημένα αγνοείται από πολλούς ο ιστορικός και κοινωνικός χαρακτήρας της Εκκλησίας και η παρουσία και ο ρόλος των χριστιανών σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες από παλαιότερα μέχρι τη σύγχρονη εποχή. Όποιος αναφέρεται σε τέτοια ζητήματα θεωρείται ¨εκτός εποχής¨, γίνεται αντικείμενο σαρκασμού και περιφρόνησης. Σ' αυτό, όπως προείπαμε, βοηθάει και η σημερινή συγκυρία. Όμως τέτοιες αντιλήψεις υπήρχαν δυστυχώς πάντοτε. Το συγκεκριμένο θέμα δεν επιλέχθηκε τυχαία, αλλά στο πλαίσιο των παραπάνω διαπιστώσεων. Αποτελεί μια απόπειρα διερεύνησης του ερωτήματος για τη σχέση μεταξύ Ορθοδόξου τρόπου ζωής και Πολιτικής, για τη σχέση μεταξύ Χριστιανισμού και Πολιτικής. Η επιλογή του έγινε από μια πλειάδα θεμάτων, που αφορούν την δραστηριοποίηση των χριστιανών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Τέτοια δραστηριοποίηση συναντάμε από τότε που η Εκκλησία εισέρχεται στο κεντρικό ιστορικό προσκήνιο. Παράδειγμα αποτελεί η κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα πολλών Πατέρων της Εκκλησίας. Στον αιώνα μας γνωστή είναι η κριτική που άσκησαν χριστιανοί διανοούμενοι τόσο στον Μαρξισμό όσο και στον Καπιταλισμό, προβάλλοντας παράλληλα τις προϋποθέσεις για τη θεμελίωση μιας χριστιανικής κοινωνίας. Επίσης, ενώ είναι γνωστή η συνοδοιπορία πολλών χριστιανικών δυνάμεων με την άνοδο του Φασισμού και του Ναζισμού, υπάρχει περιορισμένη πληροφόρηση, δυστυχώς, για τους Χριστιανούς εκείνους, λαϊκούς και κληρικούς, στα μέσα του αιώνα που αντιστάθηκαν σ' αυτά τα καθεστώτα με τίμημα ακόμη και την ίδια τη ζωή τους. Λίγο γνωστή είναι επίσης και η συμμετοχή Χριστιανών στις παγκόσμιες κινητοποιήσεις του Μάη του 1968". Από τον πρόλογο του συγγραφέα Ανδρέα Αργυρόπουλου.
Η περίπτωση όμως της πολιτικής Θεολογίας σ' όλες τις μορφές της, όπως η λεγόμενη Θεολογία της Απελευθέρωσης, η Μαύρη Θεολογία, η Θεολογία της Επανάστασης, κλπ. είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό θέμα κοινωνικοπολιτικής παρέμβασης Χριστιανών που απασχόλησε τον αιώνα μας. Οι συνθήκες που επικράτησαν την τελευταία τριακονταετία στη Βόρεια και Νότια Αμερική, στην Ανατολική Ασία και Νότια Αφρική (ρατσισμός, στρατιωτικές δικτατορίες, φτώχεια, εξαθλίωση, τρομοκρατία από ακροδεξιές παραστρατιωτικές οργανώσεις, κλπ.) δεν οδήγησαν απλά στη θεωρητική διαμόρφωση των ρευμάτων της Πολιτικής Θεολογίας, αλλά είχαν και ως συνέπεια στην πράξη το μαρτυρικό θάνατο πολλών αγωνιστών Χριστιανών από τις τάξεις λαού και κλήρου. Σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο μπορούμε να διαπιστώσουμε απόπειρες ενός κριτικού πολιτικού λόγου και στοιχειώδους άρθρωσης ενός πολιτικού προτάγματος στις αγωνιστικές μορφές του Μακρυγιάννη, του Απόστολου Μακράκη για την ελληνική κοινωνία του 19ου αι. ή κατόπιν του Μαρίνου Αντύπα. Όσο κι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις προθέσεις ή το τελικό αποτέλεσμα, τα πρόσωπα αυτά προσπάθησαν σε μια κριτική προοπτική να συγκεκριμενοποιήσουν μια χριστιανική κοινωνική πράξη. Περαιτέρω, πρέπει κανείς να αναφέρει τη συμμετοχή των μελών της Εκκλησίας στην Εθνική Αντίσταση, τους επίσκόπους Ηλείας Αντώνιο, Σάμου Ειρηναίο και Κοζάνης Ιωακείμ και τον ηγούμενο αντάρτη αρχιμανδρίτη Γερμανό Δημάκο - γνωστό και ως π. Ανυπόμονο - κατά την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης. Στη συνάφεια αυτή ανήκουν, όσον αφορά τον αντιδικτατορικό αγώνα, και οι πολιτικοποιημένοι χριστιανοί - μέλη κυρίως της ¨Χριστιανικής Δημοκρατίας¨ (Χ.Δ.) με πρόεδρο το Νίκο Ψαρουδάκη κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) - τη στιγμή μάλιστα που το σύνολο σχεδόν της Διοίκησης της Εκκλησίας και των θρησκευτικών οργανώσεων είχαν ταυτιστεί ολοκληρωτικά με το δικτατορικό καθεστώς…»
Κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι η έρευνα και παρουσίαση της δράσης των πολιτικοποιημένων χριστιανών ενάντια στο καθεστώς της επταετούς δικτατορίας. Το όλο ζήτημα συνιστά μια ειδικότερη πτυχή του ερωτήματος για τη σχέση Ορθοδοξίας και Πολιτικής, δηλαδή της σχέσης της Εκκλησίας μ' ένα δικτατορικό καθεστώς που παρουσιάστηκε περιβεβλημένο και με χριστιανικό ένδυμα.
Το βιβλίο έχει 154 σελίδες και χωρίζεται σε πέντε κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο «Εκκλησία, οργανώσεις και έντυπα κατά τη δικτατορία», γίνεται μια παρουσίαση της στάσης της Διοίκησης της Εκκλησίας αλλά και των θρησκευτικών οργανώσεων κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Όπως σημειώνει ο συγγραφέας στην εισαγωγή, αυτό κρίθηκε απαραίτητο προκειμένου να βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση του εκκλησιαστικού κλίματος της εποχής, αλλά και του εκκλησιαστικού περιβάλλοντος, παρά την ύπαρξη του οποίου οι Χριστιανοσοσιαλιστές επέλεξαν να αντιταχθούν στη δικτατορία.
Στο δεύτερο κεφάλαιο « Η πρώτη φάση του αντιδικτατορικού αγώνα των πολιτικοποιημένων χριστιανών», παρουσιάζονται οι απέλπιδες προσπάθειες του Νίκου Ψαρουδάκη, αλλά και άλλων στελεχών του κινήματος, προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο αλλά και άλλους Ιεράρχες για όσα συμβαίνουν και να τους θέσουν προ των ευθυνών τους, απόπειρα που απέτυχε. Επίσης, αναφέρεται η αντίθεση του Ν. Ψαρουδάκη και της Χ.Δ. στο Σύνταγμα που πρότεινε η Δικτατορία. Στο τρίτο και τέταρτο κεφάλαιο, «Δεύτερη φάση της αντιδικτατορικής δράσης των χριστιανών: Ιανουάριος 1970 - Μάρτιος 1972» και «Τρίτη φάση του αντιδικτατορικού αγώνα - η τελική ρήξη και ο καταλυτικός ρόλος της ¨ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ¨», γίνεται η παρουσίαση των αγώνων και της δράσης των ελλήνων Χριστιανοκοινωνιστών καθώς και των διώξεων που υπέστησαν. Την εποχή αυτή αρχίζει να εκδηλώνεται στο θεολογικό χώρο της πατρίδας μας μια πρώτη αποδοχή των θέσεων της Χ.Δ. Παράλληλα, υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για τη θεολογικοπολιτική παρουσία του Κινήματος από ομάδες, κινήσεις και προσωπικότητες του εξωτερικού, που ανήκουν σε όλα τα χριστιανικά δόγματα. Το πέμπτο κεφάλαιο, «Τέταρτη φάση του αντιδικτατορικού αγώνα των πολιτικοποιημένων χριστιανών - ο Ψαρουδάκης στη Γυάρο - πτώσης της Δικτατορίας», αναφέρεται στην οριστική ρήξη της Χ.Δ. με το καθεστώς. Η εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ κλείνει και ο ηγέτης του Κινήματος Νίκος Ψαρουδάκης φυλακίζεται και εξορίζεται στη Γυάρο.

Sunday, November 16, 2014

Φοβάμαι...

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου– βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας «Δώστε τη χούντα στο λαό».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που σου 'κλειναν την πόρτα μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους που γέμιζαν τις ταβέρνες και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ και τώρα τα ξανασπάζουν όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους. Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή.

Wednesday, November 12, 2014

Μάριος Ζέρβας: Δεν μετανιώνω, γιατί υπερασπίστηκα τη γενιά μου

11 Μαρτίου 2010. Ο Μάριος Ζέρβας κατεβαίνει μαζί με τους φίλους του σε μια πορεία διαμαρτυρίας, για να διαδηλώσει ειρηνικά. Ήταν εκείνη ακριβώς την ημέρα που η ζωή του θα άλλαζε άρδην, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με το πιο βίαιο πρόσωπο του νόμου. Δυνάμεις των ΜΑΤ τον συλλαμβάνουν. Προπηλακισμοί, υβρεολόγιο, προσαγωγή και σύλληψη. Η συνέχεια για εκείνον και τους οικείους του ήταν σκληρή: ένα βαρύ κατηγορητήριο (ρίψη και κατοχή μολότοφ, διατάραξη της κοινής ειρήνης και σκόπιμη σωματική βλάβη), με τις επιβαρυντικές διατάξεις του “κουκουλονόμου”, πέντε ημέρες στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ και άλλες 39 εγκλεισμός στην α’ πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, έως την αποφυλάκισή του, με περιοριστικούς όρους.

12 Νοεμβρίου 2014. Τέσσερα χρόνια μετά, ο Μάριος συνεχίζει τη ζωή του, εξασκώντας ως επάγγελμα αυτό που αγαπά περισσότερο, την κολύμβηση. Την Τετάρτη, ξεκινά η δίκη του στο Τριμελές Εφετείο Αθηνών. Ήδη, με αίτημα να αθωωθεί, τη μέρα της δίκης στις 09:00 το πρωί έχει προγραμματιστεί συγκέντρωση συμπαράστασης έξω από το κτίριο του Εφετείου.

Ο Μάριος, ένας νέος, βαθιά συναισθηματικός, με ήρεμο τόνο αλλά και με μια ειλικρίνεια αφοπλιστική μιλά στο Tvxs.gr για τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, λίγες μόλις ώρες προτού δώσει μια από τις πιο σημαντικές μάχες της ζωής του.

- Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη. Τι είναι αυτό που σκέφτεσαι περισσότερο, λίγο πριν την έναρξη αυτής της δίκης;

Μάριος Ζέρβας: Θαρρώ πως σε αυτή τη φάση έχει περάσει καιρός και έχουν καταλαγιάσει τα πράγματα μέσα μου. Ελπίζω, πλέον, σε μια δίκαιη αντιμετώπιση της κατάστασης. Γιατί, εάν το βάλουμε από την αρχή πώς πήγε το πράγμα, η πρώτη απόπειρα απονομής δικαιοσύνης που έγινε ενώπιον του ανακριτή, μάλλον δεν πήγε καλά. Ο ανακριτής άκουσε μόνον εμένα και έναν μάρτυρα, ενώ άκουσε τρεις κατήγορους, που ήταν οι άνδρες των ΜΑΤ. Οπότε αυτό, όπως καταλαβαίνεις, δεν ήταν απόλυτα ισότιμο.

- Έμεινες στη φυλακή 44 ημέρες. Ποιες ήταν οι εμπειρίες που αποκόμισες από τις ημέρες εκείνες μέσα στο κελί;

Μ.Ζ.: Πώς μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος, ο οποίος στερείται κάθε πτυχή της ελευθερίας του αλλά και άμεσα δικαιώματα; Της συναναστροφής, της βόλτας του, της σκέψης του. Σε ένα περιβάλλον, όπου υφίστασαι εγκλεισμό, ποια μπορεί να είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις; Είναι όπως όλες οι εμπειρίες που περνάμε στη ζωή μας, όλες κάτι μας δίνουν. Έχουμε κάτι να πάρουμε, όσο κι αν αυτό μπορεί να ακούγεται κάπως απόλυτο. Ωστόσο, η δική μου εμπειρία είναι κάτι που σίγουρα δεν θέλεις. Δεν τη θέλει σίγουρα κανείς. Ωστόσο, αυτοί που στέλνουν ανθρώπους με τέτοια ευκολία στη φυλακή, ας βάλουν τους εαυτούς τους στη θέση των φυλακισμένων, να δουν πώς πραγματικά είναι και όχι να βάζουν τον κόσμο απέναντι.

- Βγαίνεις από τη φυλακή με περιοριστικούς όρους...
Μ.Ζ.: Ναι, μετά το πέρας των 40 ημερών, βγήκα με απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου, που δέχτηκε την αίτηση αποφυλάκισης, με περιοριστικούς όρους, δηλαδή κάθε 1η και 16 του μήνα να παρουσιάζομαι στην αστυνομία και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Ο πρώτος όρος έχει φύγει, έχει αρθεί, ο δεύτερος παραμένει ακόμα.

- Πώς θυμάσαι την ημέρα της σύλληψής σου;
Ξεκινήσαμε με τους φίλους μου, τη Χρυσάνθη και το Φίλιππο, να κατεβούμε στην πορεία. Εκείνο το μεσημέρι θα πήγαινα στη δουλειά μου, στο κολυμβητήριο. Στο σημείο, όπου βρισκόμασταν, στη συμβολή Πανεπιστημίου και Σίνα, λίγο πιο κάτω έχει σταματήσει η πορεία και αστυνομικοί πραγματοποιούν κάποιες συλλήψεις. Παρατηρούμε τη σύλληψη, με περίσσειο ζήλο, ενός ανηλίκου από άνδρες των ΜΑΤ και αποφασίζουμε να διαμαρτυρηθούμε ως εκπαιδευτικοί για την κατάσταση αυτή. Ξαφνικά βλέπουμε δυνάμεις των ΜΑΤ να πλησιάζουν γύρω μας και αρχίζουμε να τραβιόμαστε προς τα πίσω. Εκεί ακριβώς, δέχομαι μια επίθεση, ένα χέρι να με τραβάει από τα μαλλιά, με περίσσειο μένος και δύναμη. Από εκεί και πέρα ξεκινάει η στιγμή της σύλληψης.

- Απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους που σου φέρθηκαν με αυτό το βίαιο τρόπο, πώς βλέπεις τον εαυτό σου;
Μ.Ζ.: Εννοείς τους τρεις άνδρες των ΜΑΤ... Είναι δύσκολο να το περιγράψεις. Βρίσκεσαι σε μια κατάσταση από εκεί και μετά που δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις, δεν καταλαβαίνεις τι σου έχει συμβεί. Αλλά από εκεί και μετά, καταλήγεις με τις μαρτυρίες αυτών των ανθρώπων, που τους δίνουν μεγαλύτερη αξία από τις δικές σου και αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Γιατί έχει μεγαλύτερη δύναμη και αξίας ο λόγος ενός άντρα των ΜΑΤ απ’ ό,τι ενός άλλου απλού πολίτη; Και βρίσκεσαι εξαιτίας αυτών των ανθρώπων στη φυλακή. Ε, δεν μπορείς να νιώσεις καλά γι’ αυτούς! Εκείνη τη στιγμή που με συλλάβανε προσπαθούσα να δω τι συμβαίνει και να ηρεμήσω και κυρίως να ηρεμήσω αυτούς που βρίσκονταν γύρω μου. Εγώ, από την πρώτη στιγμή, σε αυτούς τους ανθρώπους, έλεγα «ήρεμα, ήρεμα δεν έγινε κάτι». Οι απαντήσεις που έπαιρνα ήταν απλά επιθετικοί προσδιορισμοί για τη μητέρα μου. Μπαίνοντας στη φυλακή, αυτούς τους ανθρώπους τους άφησα. Τους απώθησα από το μυαλό μου, τους παράτησα, δεν ασχολήθηκα άλλο μαζί τους. Είναι λίγο αυτό που μου συνέβη στη σύλληψη σε σύγκριση με αυτό που ερχόταν μπροστά μου, η φυλακή.

- Έχοντας βιώσει όλη αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση, εάν μπορούσες να γυρίσεις το χρόνο πίσω, θα ξανακατέβαινες στην πορεία της 11ης Μαρτίου;
Αυτό που έχει γίνει, που έχει συμβεί, δεν αλλάζει. Με τίποτα. Δεν μπορώ να μετανιώσω για καμία στιγμή, για το ότι υπερασπίστηκα τα δικαιώματά μου, τα δικαιώματα των γενιών που έρχονται, τα δικαιώματα των γονιών μου και των ανθρώπων που αγαπάω. Για αυτόν, ακριβώς, τον λόγο δεν μετανιώνω για τίποτα, ούτε για ό,τι μου συνέβη, ούτε για τίποτε άλλο.

- Σε ευχαριστούμε πολύ...
Μ.Ζ.: Κι εγώ σας ευχαριστώ.

Συνέντευξη στον Χρήστο Παναγόπουλο για τον TVXS

H σημερινή δίκη διεκόπη και το δικαστήριο του Μάριου Ζέρβα μεταφέρθηκε για τις 2 Δεκέμβρη, 2014. Η αλληλεγγύη και η προσέλευση του κόσμου ήταν συγκινητική.
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΞΑΝΑ την Τρίτη 2/12 στις 9πμ Α’ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΕΦΕΤΕΙΟ ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΩΝ
Λουκάρεως 14 4ος όροφος, αίθουσα 100Α ΝΑ ΑΘΩΩΘΕΙ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΖΕΡΒΑΣ


Tuesday, November 11, 2014

«Δεν μπορεί ο κάθε τσόγλανος»

Ένας «αποσυρμένος» μεγάλος ηθοποιός και ένας νεαρός δημοσιογράφος. Μία συνέντευξη που εξελίσσεται σε μια από ψυχής εξομολόγηση. Δύο κόσμοι που συγκρούονται επιστρατεύοντας όλα τα όπλα τους. Μια παρ’ολίγον φιλία που ξεγυμνώνει αυτόν που την έχει πραγματικά ανάγκη. Πάντα αυτό δεν συμβαίνει; Κουρασμένος από την μετριότητα που τον περιβάλλει ο ένας και οχυρωμένος στην αλεξίσφαιρη μετριότητά του ο άλλος. Ποιο είναι επιτέλους το μεγάλο μυστικό; Και πότε θα εκραγεί; Ένα ρινγκ η σκηνή και πώς να βγεις αλώβητος από το μακελειό;

"Δεν μπορεί ο κάθε τσόγλανος"  του Κίμωνα Ρηγόπουλου στο θέατρο σημείο, Χ. Τρικούπη 4, πίσω από το Πάντειο, τηλ.2109229579. Από 22 Νοεμβρίου 2014, κάθε Σάββατο στις 21.30 και Κυριακή στις 19.30. Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, φοιτητικά 8 ευρώ

Σκηνοθεσία: Τζένη Σκαρλάτου
Σκηνικό: Μαρία Βλαντή
Φωτισμοί: Δημήτρης Μαργαρίτης
Μουσική επιλογή: Βίκτωρ-Κίμων Γεράρδος
Φωτογραφίες-βίντεο: Βάλλυ Κωνσταντοπούλου, Θάνος Πολύδωρας
Παίζουν: Κίμων Ρηγόπουλος, Τζέρυ Άρτις

Friday, November 7, 2014

Απογοήτευση στην επαναστατημένη Ρωσία!

Με αφορμή τα 97 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση (7 Νοεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) η "Κόκκινη Πιπεριά" προτείνει το βιβλίο της Εμμα Γκόλντμαν: "Η απογοήτευση μου στη Ρωσία - Δυο χρόνια στη Ρωσία (1920-1921)". Μαρτυρία ζωντανή, αδιαμεσολάβητη, μέσα από συναντήσεις και συνομιλίες με ένα τεράστιο φάσμα πρωταγωνιστών της ιστορίας (από τον Λένιν και την ηγεσία των μπολσεβίκων μέχρι «ανώνυμους» μπολσεβίκους εργάτες, φαντάρους αλλά και παράνομους αναρχικούς και σοσιελεπαναστάτες σε δυσμένεια).

Σελίδα τη σελίδα ο πρωταρχικός ενθουσιασμός της Γκόλντμαν για τη χώρα των σοβιέτ μετατρέπεται σε αμφιβολία, σκεπτικισμό, απογοήτευση, οργισμένη απόρριψη. Διαπιστώνει την απόσταση ανάμεσα στις διακηρύξεις και την πραγματικότητα, τον εξωφρενικό και τερατώδη μηχανισμό προπαγάνδας που είναι ταυτόχρονα μηχανισμός ελέγχου, αποκλεισμού των διαφορετικών φωνών, οργάνωσης του εκτεταμμένου «κυνηγιού μαγισσών» για τους διαφωνούντες μέσα κι έξω απ’ το κόμμα.

Μια μικρή παρατήρηση αφορά τα ζητήματα της τέχνης στη μετεπαναστατική περίοδο, που η συγγραφέας θίγει αλλά δεν θα μπορούσε ακόμη να γνωρίζει (γιατί οι εξελίξεις είτε ήταν υπόγειες είτε τα αποτελέσματα φάνηκαν στα αμέσως επόμενα χρόνια): Η Γκόλντμαν με απογοήτευση διαπιστώνει καλλιτεχνική στασιμότητα και απονέκρωση εξαιτίας της ακολουθούμενης κυβερνητικής πολιτικής, ωστόσο πολύ σύντομα οι εξελίξεις π.χ. στο χώρο του κινηματογράφου θα είναι εκρηκτικές και θα αφήσουν το σημάδι τους παγκόσμια με την ορμητική εμφάνιση του Αϊζενστάϊν, του Βερτόφ, του Πουντόβκιν και άλλων σημαντικών δημιουργών.

Μια παράλληλη, αντίστοιχης σημασίας, εξέλιξη βλέπουμε να συμβαίνει στη ζωγραφική με τη δουλειά του Καντίνσκι, του Σαγκάλ και των υπόλοιπων ζωγράφων της «Ρώσικης πρωτοπορίας». Στην ποίηση ο Μαγιακόφσκι θα βάλει την ανεξίτηλη σφραγίδα του, αποδεινύοντας ότι η τέχνη δεν σταματάει να αναπτύσσεται ξεπερνώντας τις κοντόφθαλμες κομματικές ντιρεκτίβες.

Ακόμα και αν δεν ταυτιστεί κανείς απόλυτα με τις επιμέρους παρατηρήσεις της Γκόλντμαν, η μαρτυρία της διατηρεί ακέραιη τη σημασία της γιατί καταγράφει την αποτυχία του μπολσεβίκικου βολονταρισμού που επιδίωξε να δημιουργήσει μια κοινωνία ανθρώπινης απελευθέρωσης με εκτεταμένες διοικητικές, αυταρχικές μεθοδεύσεις.
Γεννημένη σε μικρομεσαία αστική οικογένεια ιδιοκτητών μικρής επιχείρησης στη Λιθουανία, η Emma Goldman (Έμμα Γκόλντμαν) από μικρή μισούσε την εξουσία αφού ως παιδί είχε δει ένα δούλο να μαστιγώνεται στο δρόμο δημοσίως από τον αφέντη του, ενώ τα πρώτα της ερωτικά σκιρτήματα στην εφηβεία ήταν με έναν υπηρέτη. Ο μαγαζάτορας πατέρας της δεν την έγραψε στο σχολείο γιατί πίστευε πως οι γυναίκες πρέπει μόνο να γεννάνε παιδιά, κι έτσι η Goldman διάβαζε μόνη της βιβλία ως αυτοδίδακτη, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα πολιτικά δοκίμια. Τελικά αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή της στο αναρχοκομμουνιστικό κίνημα αφότου έμαθε για το κρέμασμα τεσσάρων αναρχικών στο Σικάγο μετά απο μια απεργεία στην οποία έπεσε πιστολίδι, τη γνωστή υπόθεση του Χέϊμάρκετ (Haymarket affair). Οι γονείς της, μην συμφωνόντας με τις ριζοσπαστικές τροπές της συμπεριφοράς της, την έδιωξαν από το σπίτι, κι έτσι η Goldman έφυγε ως μετανάστρια στις ΗΠΑ και γνωρίστηκε με τους εκεί αναρχικούς. Έζησε από το 1869 ως το 1940 και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του αναρχισμού στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Χιλιάδες κόσμος άκουγε τις ομιλίες της και διάβαζε τα γραπτά της, τα οποία εξέδιδε σε αναρχική εφημερίδα που ίδρυσε. 

Ως επαναστάτρια, η Emma Goldman σχεδίασε μαζί με τον αναρχικό δια βίου εραστή της Alexander Berkman (Αλέξανδρος Μπέρκμαν) τη δολοφονία του «πιο μισητού ανθρώπου στις ΗΠΑ», το βιομηχανικό διευθυντή Henry Clay Frick (Ερρίκος Κλάϊ Φρικ) ο οποίος είχε βάλει σκοπευτές να δολοφονήσουν εργάτες που έκαναν απεργεία. Η ιδέα τους ήταν πως μετά τη δολοφονία οι εργάτες θα έκαναν επανάσταση και θα έπεφτε ο καπιταλισμός, αλλά τελικά ο Berkman στο βιβλίο του μετά τη φυλακή έγραψε οτι κατάλαβε πως ο λαός της εποχής δεν είχε την πολιτική ωριμότητα να κατανοήσει τη πράξη τους. Το ζευγάρι αποφάσισε η επίθεση να γίνει από τον Berkman και η Emma να προσπαθήσει να εξηγήσει στο λαό τη πράξη του ώστε να γίνει η επανάσταση. Για να μπορέσουν να βρουν γρήγορα χρήματα για την υποστήριξη αυτού του σχεδίου, η Emma Goldman προσπάθησε να εργαστεί ως παροχέας σεξουαλικών υπηρεσιών, αλλά τελικά απορίφτηκε από τους άντρες πελάτες διότι το παρουσιαστικό της δεν ταίριαζε με τις απόψεις της συντηριτικής κοινωνίας τότε περί γυναικείου ερωτισμού. 

Τελικά μαζεύτηκαν τα χρήματα αφότου η Goldman έγραψε σε μια ανιψιά της οτι είχε ανάγκη για χρήματα επειδή ήταν σοβαρά άρρωστη, και έτσι μετά ο εραστής της προσπάθησε να φτιάξει μια βόμβα αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι πήγε να αγοράσει ένα καλό κουστούμι για να μοιάζει με αστός και έχοντας πάνω του ένα πιστόλι και ένα μαχαίρι ποτισμένο με δηλητήριο πήγε στο γραφείο του διευθυντή-στόχου ως επισκέπτης για δουλειές. Ο Berkman, μπήκε οπλισμένος στο γραφείο του διευθυντή και μόλις ετοιμαζόταν να τραβήξει το όπλο του ο βιομήχανος σηκώθηκε από τη καρέκλα του προσπαθώντας να τη γλυτώσει, αλλά η σφέρα τον πέτυχε στο κεφάλι και τον έριξε κάτω. Τότε ο Berkman ξαναπυροβόλησε και τον ξαναπέτυχε στον αυχένα, προκαλώντας μεγάλη αιμοραγία στο φονιά των εργατών. Ο αντιπρόεδρος του εργοστασίου όμως που άκουσε το σαματά μπήκε και έπιασε το όπλο του Berkman λίγο πριν ρίξει τη τρίτη σφέρα που θα προκαλούσε και το θάνατο του διευθυντή. Ο Berkman, γνήσιος αναρχικός αγωνιστής, έπιασε τότε ένα μαχαίρι που είχε και προσπάθησε με αυτό να αποτελειώσει τον εκμεταλευτή και του κατάφερε τέσσερεις μαχαιριές στο πόδι. 

Τελικά ο αντιπρόεδρος και υπάλληλοι της εταιρείας (μην έχοντας ταξική συνείδηση) ακινητοποίησαν τον Berkman, τον οποίο έπιασε η αστυνομία όταν μπήκε στο γραφείο. Ο βιομήχανος τελικά έζησε. Ο Berkman καταδικάστηκε σε 22 χρόνια φυλακή. Η αστυνομία δε μπόρεσε να καταδικάσει την ερωμένη του κι έτσι έπεισε τον σπιτονοικοκύρη της να τη διώξει από το σπίτι που νοίκιαζε. Η πράξη του Berkman καταδικάστηκε και από πολλούς αναρχικούς. Ένας παλιός φίλος του ζευγαριού επίσης τους καταδίκασε, και σε μια δημόσια ομιλία του η 23χρονη τότε Emma Goldman πήγε με ένα μικρό μαστίγιο και απαίτησε να ζητήσει συγνώμη δημοσίως. Όταν εκείνος αρνήθηκε, η Goldman επιτέθηκε εναντίων του και τον κτύπησε με το μικρό μαστίγιο μπροστά στο συγκεντρωμένο πλήθος, κάτι για το οποίο αργότερα είπε οτι οφειλόταν σε έλλειψη ώριμης σκέψης σε τόσο νεαρή ηλικία. Τελικά κάποιοι εργάτες που κινητοποιήθηκαν υπέρ τους πέτυχαν την αποφυλάκιση του Berkman έπειτα από 14 χρόνια. Ο άνθρωπος μετά την εμπειρία της φυλακής αισθανόταν τόσο κακοποιημένος που παρόλο που τον πρόσεχε στο σπίτι η Emma Goldman αυτός βρήκε ένα πιστόλι και προσπάθησε να αυτοκτονήσει. 

Η Goldman για να τον βοηθήσει τον έβαλε να γράφει για την αναρχική εφημερίδα της, και αυτό βοήθησε τον Berkman να ξαναβρεί σιγά-σιγά τον εαυτό του. Η σχέση τους πέρασε μια μικρή κρίση όταν ο Berkman γνώρισε μια 15χρονη αναρχική και άρχισε μια σχέση μαζί της, μα η Goldman το θεώρησε ως μια τρέλα σαν αποτέλεσμα της φυλακής και απλά περίμενε μέχρι να του περάσει, κάτι το οποίο έγινε και το ζευγάρι τα ξαναβρήκε. Κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης η Goldman μάζεψε 3000 εργάτες σε μια πλατεία και τους είπε να ζητήσουν δουλειά από τους πλούσιους, αν δεν τους δώσουν τότε να ζητήσουν ψωμί, κι αν κι αυτό δεν τους το δώσουν τότε οι εργάτες να πάρουν το ψωμί μόνοι τους. 

Τη συνέλαβαν ως υποκινήτρια εξέγερσης και στο αστυνομικό τμήμα της είπαν οτι θα την άφηναν ελεύθερη αν πρόδονε τους συντρόφους της και ενημέρωνε την αστυνομία για τις κινήσεις άλλων αναρχικών της περιοχής. Μόλις το άκουσε αυτό η Emma έπιασε ένα ποτήρι νερό και το πέταξε στο πρώσοπο του αστυνομικού που της έκανε αυτή τη πρόταση. Στο δικαστήριο χαρακτηρίστηκε ως εξαιρετικά επικίνδινη γυναίκα λόγω του αναρχισμού της και της αθεΐας της και κλείστηκε φυλακή. Όλο της το χρόνο στο κελί τον αφιέρωνε στο διάβασμα επαναστατικών βιβλίων και επιστημών όπως η ιατρική. Όταν αποφυλακίστηκε, 3000 εργάτες τη περίμεναν συγκεντρωμένοι. Στη φυλακή είχε μάθει αρκετή ιατρική αλλά στις ΗΠΑ δε μπόρεσε να βρει δουλειά κι έτσι πήγε στην Ευρώπη. Εκεί γνώρισε το Μαλατέστα, το Κροπότκιν και άλλους αναρχικούς και αναρχοκομμουνιστές. 

Από τον αρχηγό των τότε Αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών (μετέπειτα CIA) θεωρούνταν ως μία από τις πιο επικίνδυνες αναρχικές της εποχής, η οποία μάλιστα είχε και εντονότατη φεμινιστική δράση. Ο αρχηγός του FBI, J Hoover, επίσης είπε πως η Goldman και ο Berkman ηταν χωρίς αμφιβολία οι πιο επικύνδινοι αναρχικοί. Με βάση τη νομοθεσία "Νόμος για την Απέλαση των Αναρχικών" (Anarchist Exclusion Act), κατάφερε να τη διώξει στη Ρωσία μαζί με 200 άλλους αναρχικούς. Τότε κυβέρνηση στη Ρωσία ήταν οι κομμουνιστές μπολσεβίκοι, και η Goldman είπε πως δε θα μπορούσε ποτέ να δουλέψει κάτω από μια κυβέρνηση, κομμουνιστικής ή όχι. Η Emma και ο αγαπημένος της πήγαν και γνώρισαν τον Λένιν (Vladimir Lenin), τότε αρχηγός της κυβέρνησης, ο οποίος τους είπε πως η έλλειψη ελευθερίας ήταν αναγκαία για το κομμουνισμό. Όμως όταν ταξίδεψαν σε όλη τη Ρωσσία για να δούνε με τα μάτια τους πώς κυβερνώνταν η χώρα, είδαν μεγάλη εκμετάλευση. Ο Berkman ήταν έτοιμος να δεχτεί τους μπολσεβίκους όμως, ενώ η Goldman παρέμεινε πιστή στον αναρχισμό, και τελικά έπεισε και τον Berkman να μείνει μαζί της.

Όταν ξέσπασε μια εργατική απεργεία στη Πετρούπολη το ζευγάρι την υποστήριξε με την ιδέα πως "το να μείνεις αμέτοχος σε μια τέτοια στιγμή είναι έγκλημα", και όταν η απεργεία έφτασε στη Κροστάνδη έγινε εξέγερση και οι μπολσεβίκοι έστηλαν το στρατό με αποτέλεσμα 600 νεκρούς ναύτες. Βλέπωντας τη κατάσταση, η Έμμα και ο Berkman αποφάσισαν πως τους ήταν αδύνατον να κάνουν κάτι χρήσιμο σε μια τέτοια τυρρανία και έφυγαν από τη Ρωσσία για να προωθήσουν τον αναρχισμό από μια χώρα στην οποία θα μπορούσαν τουλάχιστον να έχουν κάποια ελευθερία λόγου. Πήγανε στη Γερμανία, αλλά η υποστήριξη των εκεί ριζοσπαστών για το σοβιετικό καθεστώς δεν τους επέτρεπε να κάνουν πολλά, κι έτσι η Goldman έφυγε για Λονδίνο. Κι εκεί όμως όσοι την άκουσαν να μιλάει εναντίων των κομμουνιστών σοκαρίστηκαν και τη κορόϊδευαν για τον "ουτοπικό" αναρχικό ιδεαλισμό της. Η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να τη διώξει, όταν ένας σκοτσέζος αναρχικός τη παντρεύτηκε με λευκό γάμο (χωρίς σχέση, μόνο στα χαρτιά) για να πάρει βρεταννική υπηκοότητα και να μπορέσει να μείνει κι έτσι σώθηκε από μια απέλαση στη Σοβιετική Ένωση. Πήγε στη Γαλλία και μαζί με φίλους αναρχικούς έγραφε την αυτοβιογραφία της επί δύο χρόνια. 

Ο Berkman επέμεινε να βάλει στο βιβλίο και αυτο-κριτική, κάτι που η Goldman έκανε. Η Έμμα επέμεινε στον εκδότη το βιβλίο να βγει με φτηνή τιμή 5 δολλαρίων, αλλά ο εκδότης τελικά το έβγαλε με 7,50 δολλάρια χωρίς η Goldman να μπορούσε να κάνει κάτι αφότου του είχε υπογράψει τα δικαιώματα. Ωστόσο λόγω της οικονομικής κρίσης τότε, ο εκδότης δε κατάφερε να πουλήσει πολλά αντίτυπα παρόλο που το βιβλίο θεωρήθηκε εξαιρετικό από κριτικούς αυτοβιογραφιών. Το 1933 η Goldman πήγε στις ΗΠΑ και κατάφερε να πάρει μια βίζα για να μείνει εκεί να κάνει δημόσιες ομιλίες, με τη συμφωνία να μη μιλάει για πολιτικά αλλά μόνο για την αυτοβιογραφία της. Βλέπωντας όμως το τεράστιο ενδιαφέρον που δημιουργούσε στις ομιλίες της και τη μαζική συμμετοχή μεγάλου αριθμού εργατών σε αυτές, η κυβέρνηση δεν της ανανέωσε τη βίζα και έτσι πήγε στο Καναδά. Ο Berkman που ήταν στη Γαλλία έκανε δυο εγχειρήσεις, και ενώ ανάρωνε ξέχασε την ημέρα γενεθλίων της αγαπημένης του. Η Goldman, μην λαμβάνοντας κάποια επικοινωνία την ημέρα των γενεθλίων της, έγραψε ένα γράμμα μεγάλης λύπης στον Berkman, ο οποίος όμως δεν το διάβασε ποτέ διότι είχε ήδη πέσει σε συναισθηματική κρίση. Της τηλεφωνήσανε γνωστοί μέσα στα μεσάνυχτα και της είπανε οτι ο αγαπημένος της ήταν σε μεγάλη κρίση, και αυτή αμέσως έφυγε να πάει να τον δει. 

Έφτασε στη Γαλλία και πήγε στο σπίτι του αγαπημένου της το πρωί, μόνο λίγες ώρες μετά αφότου έλαβε το τηλεφώνημα, μα ο Berkman λόγω της στεναχώριας του είχε ήδη αυτο-πυροβοληθεί και ήταν πεσμένος στο πάτωμα μέσα στα αίματα και ήταν σε κωματώδη κατάσταση. Τον πήγε νοσοκομείο αλλά πέθανε την άλλη μέρα. 

Η Goldman πήγε στην Αναρχική Καταλωνία και έλαβε ενεργό μέρος στην Ισπανική Αναρχική Επανάσταση ως αγγλόφωνη εκπρόσωπος των αναρχοσυνδικαλιστών της CNT. Όταν όμως το 1937 η CNT μπήκε σε μια οικουμενική κυβέρνηση, η Goldman θεώρησε πως ο αναρχισμός ήταν σε μεγάλο κίνδυνο, και δεν συμφώνησε καθόλου όταν κατάλαβε πως οι σταλινικοί κομμουνιστές είχαν βάλει το χέρι τους στην Ισπανική Επανάσταση. Ενώ οι κομμουνιστές έκαναν επιθέσεις εναντίων των αναρχικών στην Ισπανία, τελικά νίκησε ο Φράνκο και η Goldman έφυγε για Καναδά, αλλά συνέχισε να έχει φιλικές σχέσεις με επιλεγμένους αναρχικούς συντρόφους της CNT-FAI. Έγραψε τη νεκρολογία του Durruti (Ντουρούτι).

Η Emma ήθελε οι άνθρωποι να ζουν τον αναρχισμό και όχι απλά να τον ασπάζονται ως μια ιδεολογία. Σε μια συνάντηση μαζί με άλλους αναρχικούς η Goldman άρχισε να χορεύει μπροστά τους, και όταν ένας άλλος αναρχικός της έκανε παρατήρηση πως πρέπει να φέρεται ως σοβαρή επαναστάτρια, αυτή του είπε να κοιτάει τη δουλειά του και πως «αν δε μπορώ να χωρέψω τότε δε θέλω να πάρω μέρος στην επανάστασή σου» αν και λέγεται πως απλά του είπε πως ο αναρχισμός σημαίνει ζωή και οτι η πρηγούμενη φράση είναι δημιούργημα της φαντασίας κάποιου που πουλούσε μπλουζάκια με αυτή την ατάκα το 1970 στις ΗΠΑ. 

Ως φεμινίστρια, η Goldman ήταν εναντίων της έκτρωσης την οποία θεωρούσε δολοφονία που είναι αποτέλεσμα μιας άδικης κοινωνίας, και πρότεινε την αντισύλληψη ως λύση, έτσι ώστε να μην υπάρχει ανάγκη να γίνει μια δολοφονία. Ο τάφος της γράφει μια ατάκα που είχε πει, οτι η λευτεριά δε μπορεί να κατέβει μόνη της στο λαό, αλλά ο λαός πρέπει να ανυψωθεί προς τη λευτεριά. Η ταφόπλακα έχει ένα λάθος στην ημερομηνία του θανάτου της, γράφει 1939 αντί για 1940. Μετά το θανατό της η Emma Goldman ξεχάστηκε από την ευρεία κοινωνία και την θυμούνταν μόνο οι αναρχικοί. 

Οι ακαδημαϊκοί και οι καθηγητές πολιτικής επιστήμης δεν την θεώρησαν σπουδαία φιλόσοφο, εν αντίθεση με άλλους όπως τον Κροπότκιν, κι έτσι τα γραφτά της έμειναν αμελέτητα από τους πανεπιστημιακούς. Το 1970 όμως η αυτοβιογραφία της ξαναεκδόθηκε και κάποιες φεμινίστριες προσπάθησαν να προωθήσουν ξανά της ιδέες της Emma Goldman, κι έτσι χάρις σε αυτές τις προσπάθειες έχει γίνει αρκετά πιο γνωστή σήμερα. Τελικά μετά από αυτά την ξαναθυμήθηκαν και στα πανεπιστήμια και σήμερα μελετάται από τους ερευνητές ακαδημαϊκούς.

Διαβάστε εδώ κείμενα της Εμμα Γκολντμαν από το eagainst

Sunday, November 2, 2014

Πιερ Πάολο Παζολίνι: "Για μένα το ποδόσφαιρο είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις, μετά την λογοτεχνία και τον έρωτα".


«Είμαι οπαδός της Μπολόνια. Όχι τόσο επειδή είναι η πατρίδα μου όσο επειδή εκεί άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο όταν ξαναγύρισα στα 14 μου. Τα απογεύματα που πέρασα παίζοντας μπάλα στο Πράτι ντι Καπράρα ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Έξι ή επτά ώρες, ασταμάτητα. Τότε έπαιζα δεξιά» 

Το πάθος της μπάλας και ο νεαρός διανοούμενος 

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι, που γράφει τα παραπάνω, δολοφονήθηκε το 1975. Δεν πρόλαβε να δει το «γκολ του αιώνα»[3] του Ντιέγκο Μαραντόνα αλλά κατάφερε να το περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο. Πριν από αυτό ζει σε μια Ιταλία που αλλάζει πολύ γρήγορα: γνωρίζει την άνοδο και την επιβολή του φασισμού, το οικονομικό θαύμα της δεκαετίας του 50, την πολιτική και οικονομική διαφθορά και την κοινωνική κρίση της δεκαετίας του 60, την επικράτηση της αστικής κυρίαρχης ιδεολογίας που στις αρχές της δεκαετίας του 70 περιθωριοποιεί το προλεταριάτο των μεγάλων πόλεων. Ο αθλητισμός τον απασχολεί σε θεωρητικό επίπεδο: πώς η μαζική επικοινωνία μετατρέπει την φυσική άσκηση και το παιχνίδι σε τελετουργία και θέαμα στο οποίο κυριαρχούν καινούργιοι ήρωες, αποξενωμένοι από τις λαϊκές τους ρίζες, πώς οι μεταβολές της ιταλικής κοινωνίας αντανακλώνται στο ποδόσφαιρο, ποια είναι η θέση του αθλητισμού και όλης της κουλτούρας που αναπτύσσεται γύρω από αυτόν στον μοντέρνο κόσμο. Αλλά ο αθλητισμός και ειδικά το ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα ένα πάθος που βρίσκεται στο κέντρο της ζωής του, κυριολεκτικά μέχρι το τέλος. Στην πραγματικότητα ο Παζολίνι παίζει ποδόσφαιρο, με σοβαρότητα και αφοσίωση, από τα γυμνασιακά του χρόνια. Υποστηρίζει με πάθος την ομάδα της γενέτειράς του: «Είμαι οπαδός της Μπολόνια. Όχι τόσο επειδή είναι η πατρίδα μου όσο επειδή εκεί άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο όταν ξαναγύρισα στα 14 μου. Τα απογεύματα που πέρασα παίζοντας μπάλα στο Πράτι ντι Καπράρα ήταν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Έξι ή επτά ώρες, ασταμάτητα. Τότε έπαιζα δεξιά»[4]. Από τα 13 ως τα 19 του θα δει την ομάδα του να κερδίζει τέσσερα πρωταθλήματα Ιταλίας. Τα είδωλά του, οι δυο ακραίοι επιθετικοί αυτής της μεγάλης ομάδας, ο Αμεντέο Μπιαβάτι και ο Κάρλο Ρεγκουτσόνι.

Το 1940 φοιτά στο τμήμα Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια. Γράφει τότε στον παιδικό του φίλο Φράνκο Φαρόλφι: «Το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη από τότε που γράφτηκα εδώ είναι το πανεπιστημιακό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Είμαι αρχηγός στην ομάδα της σχολής μου. Ποτέ δεν ήμουν σε καλύτερη φόρμα». Στα χρόνια του πολέμου γυρίζει με την οικογένειά του στην ιδιαίτερη πατρίδα της μητέρας του, την Καζάρσα, στο Φριούλι. Εκεί παίζει για τις δυο τοπικές ομάδες, την S.A.S. Casarsa και την Sangiovannese. Τον βλέπουμε στις φωτογραφίες, συγκεντρωμένο, σοβαρό, στη μία ενδεχομένως και ελαφρά τραυματισμένο[5] ή απλώς φιλάρεσκο. Όταν εγκαθίσταται πια στη Ρώμη, πηγαίνει τακτικά – κάθε Κυριακή, λέει σε μια συνέντευξή του – στο Ολύμπικο για να παρακολουθήσει τα ματς της Λάτσιο και της Ρόμα. Για το ποδόσφαιρο αλλά και για τα κυριακάτικα απογεύματα. Το 1969 γράφει: «Παράξενο πράγμα, όλα άλλαξαν τα τριάντα τελευταία χρόνια. […] Όλα άλλαξαν, αλλά το απόγευμα της Κυριακής στο γήπεδο έμεινε ίδιο. Αναρωτιέμαι γιατί...». 

Πηγαίνει με τους φίλους του, τον Τζόρτζιο Μπασάνι, οπαδό της Φεράρα, τον Μάριο Σολντάτι, γιουβεντίνο, τον Βιτόριο Σερένι που υποστηρίζει την Ίντερ, τον Πάολο Βολπόνι: όλοι συγγραφείς, όλοι ποδοσφαιρόφιλοι, ο Παζολίνι ίσως περισσότερο από όλους. «Η καρδιά μου θα χτυπάει στα όρια της θρόμβωσης» γράφει στον Σερένι την παραμονή ενός αγώνα Ίντερ-Μπολόνια. Αλλά υπάρχει και η μπάλα που παίζεται έξω από τα γήπεδα, στις αλάνες στην περιφέρεια της Ρώμης. Ο Παζολίνι φτάνει στη Ρώμη το 1950, κυνηγημένος από την Μπολόνια: κατηγορείται για αποπλάνηση ανηλίκου, χάνει τη δουλειά του, διαγράφεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Μέσα από το ποδόσφαιρο γνωρίζει το σύμπαν των γειτονιών και των λαϊκών παιδιών της Ρώμης. Το Ακατόνε, η Μάμα Ρόμα, το Πουλιά, παλιόπουλα (Uccellacci e uccellini) γεννήθηκαν κάπου εκεί. Ο Ντάβολι θυμάται τις περιπλανήσεις τους την εποχή που ο Παζολίνι είναι πια αναγνωρισμένος σκηνοθέτης: «Όταν ακούγαμε να κλωτσάνε μια μπάλα σταματούσαμε και πηγαίναμε να παίξουμε κι εμείς»[6].
Το τελευταίο ντέρμπι: 1900 – 120 μέρες στα Σόδομα

Μέχρι το τέλος της ζωής του είναι αρχηγός και εμψυχωτής μιας μικτής ομάδας καλλιτεχνών. Συμπαίκτες του κατά καιρούς ο Ούγκο Τονιάτσι, ο Νινέτο Ντάβολι, ο Τζιάνι Μοράντι, ο Φράνκο Τσίτι, ο Φράνκο Νέρο. Ο ίδιος παίζει αριστερά, στο μέσο ή στην επίθεση. To 1975 είναι 53 χρονών και σε άριστη φυσική κατάσταση[7]. Δεν καπνίζει, δεν πίνει, γυμνάζεται πολύ τακτικά, συμμετέχει σε ματς προετοιμασίας με επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, όπως ο Φάμπιο Καπέλο, τότε στην ακμή της καριέρας του. Την άνοιξη, λίγους μήνες πριν δολοφονηθεί, ο σκηνοθέτης συμμετέχει σε πολλούς φιλανθρωπικούς αγώνες[8]. Το τελευταίο του ματς θα το παίξει τον Σεπτέμβριο. Θα αντιμετωπίσει τους βετεράνους της αγαπημένης του Μπολόνια[9]. Αλλά αυτοί ήταν φιλικοί αγώνες. Τον Μάρτιο ο Παζολίνι συμμετέχει σε ένα ντέρμπι, που σημαδεύεται από την ψυχολογική βία, τις υποψίες απάτης, την ένταση μεταξύ αντιπάλων αλλά και συμπαικτών: αυτό το ντέρμπι θα το χάσει.

Βρισκόμαστε στη βόρεια Ιταλία. Σε απόσταση μικρότερη των εκατό χιλιομέτρων γυρίζονται δύο από τις σημαντικότερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο Παζολίνι γυρίζει το τελευταίο του φιλμ, το Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα, κοντά στη Μάντοβα, στη Λομβαρδία. Στα διαλείμματα των γυρισμάτων, που τα φανταζόμαστε ιδιαίτερα σκληρά για τους ηθοποιούς, το συνεργείο και ο σκηνοθέτης παίζουν ποδόσφαιρο. Ο ηθοποιός και οπερατέρ Ουμπέρτο Τσεσάρι θυμάται ότι μερικές φορές δεν έτρωγαν το μεσημέρι για να κλέψουν λίγη ώρα για μπάλα. Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, μόλις 35 χρονών, είναι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Πάρμα, και ετοιμάζει το μεγαλεπήβολο 1900. Οι δυο σκηνοθέτες υπήρξαν φίλοι, ο Μπερτολούτσι ξεκίνησε ως βοηθός του πρεσβύτερου συναδέλφου του. Εδώ και δυο χρόνια όμως είναι ψυχραμένοι, πιθανότατα λόγω μιας σκληρής κριτικής του Παζολίνι για το Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι. 

Στις 16 Μαρτίου είναι τα γενέθλια του Μπερτολούτσι. Αποφασίζουν να τα γιορτάσουν με έναν ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ των συνεργείων των δυο ταινιών: 1900 εναντίον 120. Ο αγωνιστικός χώρος είναι το γήπεδο της Σιταντέλα, στην Πάρμα. Οι αντίπαλοι προετοιμάζονται κατάλληλα: η ομάδα του Παζολίνι κατεβαίνει με τις εμφανίσεις της Μπολόνια, μπλε και κόκκινο. Ο Μπερτολούτσι αγγαρεύει την Τζιτ Μαγκρίνι, που κάνει τα κοστούμια στο 1900, να του φτιάξει ειδικές, πολύ ειδικές εμφανίσεις: βιολετί με τον αριθμό 900 γραμμένο κάθετα στη φανέλα. Το σπουδαιότερο όμως είναι οι κάλτσες: με πολύχρωμες ρίγες ώστε με την κίνηση να δημιουργούν ψυχεδελικό εφέ και να δυσκολεύουν τους αντιπάλους να εντοπίσουν την μπάλα. Η Γκατζέτα ντι Πάρμα θα γράψει στις 20 Μαρτίου: «Ο Μπερτολούτσι νικά τον Παζολίνι 5-2 χάρη στις ψυχεδελικές κάλτσες»[10]. 

Ο Μπερτολούτσι δεν έπαιξε στην πραγματικότητα. Παρακολουθούσε από τις κερκίδες. Οι κακές γλώσσες λένε πως έκλεψε, πως έφερε δηλαδή κρυφά επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, όπως τον Ρομπέρτο Μπονισένια της Ίντερ, για να παίξουν, δήθεν ως μέλη του συνεργείου. Δεν το πιστεύω: ο Παζολίνι θα τον αναγνώριζε. Κατά τα άλλα, ο Μπερτολούτσι υποστήριξε πως οι 1900 κέρδισαν με ευρύτερο σκορ, με 19-13[11]. Ο Παζολίνι βέβαια έπαιξε, με το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο, όπως πάντα. Έφυγε από το γήπεδο πριν τη λήξη ιδιαίτερα εκνευρισμένος με τους συμπαίκτες του, οι οποίοι δεν ήταν, προφανώς, τόσο αφοσιωμένοι στο παιχνίδι. Ένας από αυτούς θυμάται ότι πράγματι, για τον Παζολίνι το ματς αλλά και το ποδόσφαιρο γενικά ήταν σοβαρή υπόθεση: οι άλλοι, όπως ο Νινέτο Ντάβολι, ξεκαρδίζονταν στα γέλια, εκείνος όμως έπαιζε για να κερδίσει[12].


Το ποδόσφαιρο και η συγκίνηση 
Ο Παζολίνι βλέπει στο ποδόσφαιρο ένα πεδίο μέσα στο οποίο εκφράζεται ακόμη η περιφρονημένη λαϊκή Ιταλία, μια Ιταλία που ο ίδιος θέλει να υπερασπιστεί. Στα 1969, σε μια ανοιχτή συζήτηση στην οποία συμμετέχει και ο Αλμπέρτο Μοράβια, ο σπουδαίος Αργεντίνος προπονητής Χελένιο Χερέρα λέει κυνικά («χωρίς καν να το συνειδητοποιεί, με μια αταβιστική υπεροψία που δεν είναι καν αντιπαθητική») πως «το ποδόσφαιρο –και γενικά ο αθλητισμός– χρησιμοποιείται για να στραφούν οι νέοι μακριά από την πάλη και την αμφισβήτηση. Χρησιμοποιείται ως μέσο χειραγώγησης των εργαζόμενων. Χρησιμοποιείται για να εμποδίσει την επανάσταση. Όπως χρησιμοποιούνται οι ταυρομαχίες στην Ισπανία από τον Φράνκο». 

Ο Παζολίνι σκανδαλίζεται, ως αριστερός, ως αθλητής, ως φίλαθλος: «Εγώ ζω την αντίφαση του αθλητισμού, αντίθετα από τον Μοράβια που, επειδή δεν ζει τον αθλητισμό από μέσα, ήταν σε μειονεκτική θέση στη συζήτηση με τον Χερέρα. Εγώ κάνω ο ίδιος σπορ και με ενδιαφέρει ο αθλητισμός κατά κάποιο τρόπο, δυστυχώς, και ως οπαδό. Με τον ίδιο τρόπο που είμαι ευεπίφορος στην ποίηση των χαζοτράγουδων του συρμού. Είναι ένα αυθεντικό και πραγματικό συμβάν που, όπως η μαντλέν του Προυστ, περιέχει από την φύση της, σε αυτή την δεδομένη εποχή που ζούμε, πολλή αλήθεια: ελάχιστα πράγματα μπορούν να ανακαλέσουν στην μνήμη το παρελθόν όσο τα λαϊκά τραγουδάκια, ακόμη και τα χειρότερα. Όταν ξανακούω τις μελωδίες της ορχήστρας του Πίπο Μπαρτζίζα από τα 1938 ή 1939[13] έχω διαλείψεις της καρδιάς [intermittencesdecœur]: ξέρω ότι είναι γελοίο, αλλά κάποια χρώματα, ένα αίσθημα βίαιας απειλής που χαρακτήριζε τις ιταλικές πόλεις τα χρόνια εκείνα, προβάλλονται μέσα σε αυτά τα χαζοτράγουδα με τρόπο ανάπάντεχα προφανή. Για να ξαναγυρίσω στο ποδόσφαιρο: γνωρίζω τα ονόματα όλων σχεδόν των παικτών που παίζουν σήμερα στις διάφορες ομάδες αλλά και αυτών που έπαιζαν τις προηγούμενες σεζόν. Παρακολουθώ τις περιπέτειές τους. Δεν αποστρέφομαι, δεν αρνούμαι μια πραγματικότητα ακόμη κι αν είναι αρνητική ή ντροπιαστική. Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή δηλαδή ζω αυτήν τη πραγματικότητα από μέσα, μπορώ να συζητήσω γι΄αυτήν χωρίς την αγνότητα εκείνου που δεν γνωρίζει και που δεν ανακατεύεται. Εγώ εχω τώρα το δικαίωμα να σκανδαλιστώ.»[14] Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι δεν ήθελε να αφήσει το ποδόσφαιρο στους επαγγελματίες του ποδοσφαίρου, ούτε την κριτική του σε αυτούς που δεν το αγαπούν. 
Με τους δυο αγαπημένους του ηθοποιούς,
Φράνκο Τσίτι και Nινέτο Ντιάβολι,
σε φιλικό αγώνα με ηθοποιούς 
Παραπομπές: [1] Τζουζέπε «Μπέπε» Σαβόλντι, πρώτος σκόρερ τη σεζόν 1972-73 με τα χρώματα της αγαπημένης ομάδας του Παζολίνι, της Μπολόνια 
[2] Κωμωδία του 1970, με το κωμικό ντουέτο Φράνκο και Τσίτσο. Η σκηνή από το 4.40΄ εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=M9e0vl6EfSM. 
[3] http://www.youtube.com/watch?v=3pnSvfHiUqk Στην πραγματικότητα ο Μαραντόνα ξεκινάει από τη σέντρα, όπως ακριβώς στον ορισμό του εξαίσιου σύμφωνα με τον Παζολίνι, ενώ ο Φράνκο Φράνκι ξεκινάει από την άλλη άκρη του γηπέδου. 
[4] Πιερ Πάολο Παζολίνι, «Στο γήπεδο το πάθος δεν αλλάζει», Tempo, 4 Ιανουαρίου 1969 
[5] http://www.centrostudipierpaolopasolinicasarsa.it/wp-content/uploads/2010/11/pasoliniSAScasarsa.jpg Με την oμάδα S.A.S. Casarsa, το 1941. Ο Παζολίνι όρθιος, πρώτος από αριστερά http://www.centrostudipierpaolopasolinicasarsa.it/wp-content/uploads/2010/11/pasoliniSangiovannese.jpg Με την Sangiovannese, το 1946, όρθιος, πρώτος από δεξιά 
[6]Δυο από τις πιο εύγλωττες φωτογραφίες του Παζολίνι: οι αλάνες, τα εργοτάξια, οι εργατικές πολυκατοικίες κι ο ίδιος να κοντρολάρει με κοστούμι και άψογο στυλ http://histoireetsociete.files.wordpress.com/2013/11/pasolini-foot1.png http://ragemag.fr/wp-content/uploads/2014/02/bg_index1.jpg 
[7] http://www.araigneedudesert.fr/wp-content/uploads/2013/08/SOLITUDE-Pasolini.png 
[8] Μαζί με άλλους καλλιτέχνες και δημοσιογράφους σε έναν αγώνα μεταξύ της μικτής βετεράνων της Τζένοα και της Σαμπντόρια στο γήπεδο Μαράσι της Γένοβας. https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDyFk0qiheZ9w57rvGtA3ZThACZN07vgnYhkwWfQoO2zj1-EUilDAYcB1PKr3ABb8uh0wnDWeQ8cRVuXRkOpRG1aVqKs9wHWl7LG-m1v6itK4TZSfNPIbOL2og3Ifhh2WzH7rkN28VcFU/s1600/pasoliniMarassi.jpg https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeXwC3m5piXcBp4lPIE3pVtOFo3GdaxD5Cxu8TmvNGgIf71CdhElkwKH_CB4I7kRu9H77PFd4moREbPbQm8EhL7gvnkRyQ7zrR5GQNCArbm8RoxwnI09v2IlNArZ4E_eCBbBhEPomGq7w/s1600/in-azione.JPG Τον Μάιο θα παίξει έναν ακόμη φιλανθρωπικό αγώνα στο Τραπάνι, στη Σικελία, με αντίπαλο μια μικτή δημοσιογράφων. Για τον συγγραφέα Σαλβατόρε Μούνιο, που στα 12 του χρόνια βρέθηκε στις κερκίδες εκείνο το απόγευμα, ήταν το τελευταίο ματς που έπαιξε ο Παζολίνι, Salvatore Mugno, L'ultimapartitadiPasolini. Trapani, 4 maggio 1975, Nuovi Equilibri, 2013 
[9] Λίγο πριν τη σέντρα https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhimqlma9Og0visT7M18tNKPNPPNSbc-56ONPpzhZBnI6arsYQGoFSLwnMsRTwO_Ns3bRzK_aBgVbFhL19bAhjxVMYW_H-mNO8UkU9o1ft8RRt-XvkFasofgVFOQe9iWEPLBxmu8S33sGs/s1600/Alberto-Perozzi-consegna-il-libro-dialettale-a-Pier-Paolo-Pasolini-1.jpg 
[10] Οι πληροφορίες από το Valerio Piccioni, «Quando giocava Pasolini. Calci, corse e parole di un poeta”, 1996 
[11] Ο νικητής με το κύπελο στα χέρια http://www.pasolini.net/ppp-calcio_gazz-parma.jpg 
[12] Εδώ, τα ψέλνει στον Τζιάνι Μοράντι http://www.pasolini.net/GMorandi_PPP_calcio.jpg
[13] Π,χ. http://www.youtube.com/watch?v=j-22QSZTyA0 [14] Pier Paolo Pasolini, Les terrains, écrits sur le sport, Paris, 2012
Από την Ασπασία Δημητριάδη Πηγή: www.lifo.gr

Από την Ασπασία Δημητριάδη Πηγή: www.lifo.gr
Με τους δυο αγαπημένους του ηθοποιούς, Φράνκο Τσίτι και Nινέτο Ντιάβολι, σε φιλικό αγώνα με ηθοποιούς Πηγή: www.lifo.gr
Με τους δυο αγαπημένους του ηθοποιούς, Φράνκο Τσίτι και Nινέτο Ντιάβολι, σε φιλικό αγώνα με ηθοποιούς Πηγή: www.lifo.gr