Monday, February 24, 2014

Με σχεδία στο φεγγάρι


Τα ξαναπιάνουμε όλα από την αρχή, ακούγοντας το καλύτερο κλαρίνο της Ελλάδας. Αναζητούμε την παρηγοριά σε θεωρίες συνωμοσίας, κλείνουμε δωμάτιο στο φεγγάρι, παίζουμε μπάλα για μια καλύτερη ζωή, παρακολουθούμε την Τέχνη να κάνει ακτιβισμό, ταξιδεύουμε μέχρι την Ικαριά και ξεσηκωνόμαστε κατά του Εφέντη, και μετράμε πόση ακτινοβολία κοστίζει ένα μεροκάματο. Αυτά και άλλα πολλά, μόνο στο περιοδικό δρόμου «σχεδία» του Μαρτίου 2014 (τεύχος #13) 
Από αυτή την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου στους δρόμους της πόλης!

«Θεωρώ ότι είναι μια εποχή και μια περίοδος να τα ξαναπιάσεις όλα από την αρχή. Τις σκέψεις σου, τις ιδέες σου, το σώμα σου, το πώς ζεις, πώς συμπεριφέρεσαι, πού ζεις, τι διάλεξες, τα πάντα», λέει, μεταξύ πολλών άλλων, στη συνέντευξη που παραχώρησε στη «σχεδία» ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Νίκος Καραθάνος, λίγο πριν ανεβάσει στο Εθνικό Θέατρο το «Δεκαήμερο του Βοκάκιου» -«μια ιστορία για την αυγή του δυτικού ανθρώπου».

Ένας από τους κορυφαίους εκπροσώπους της ερευνητικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, ο Δημήτρης Ψαρράς μιλάει στη «σχεδία» για τις θεωρίες συνωμοσίας που γνωρίζουν μεγάλη άνθηση στην Ελλάδα –ειδικά αυτές τις εποχές της βαθιάς κρίσης. Αφού όλοι ξέρουμε ότι «οι κακοί άλλοι μας φταίνε». Και βέβαια, όλα γίνονται βάσει σχεδίου…

Στις διπλανές σελίδες, Ο γνωστός για τα τολμηρά χόμπι του βρετανός επιχειρηματίας Ρίτσαρντ Μπράνσον, μας μιλάει για τον Νέλσον Μαντέλα, το όνειρό του να χτίσει ξενοδοχείο στο φεγγάρι (το εννοεί!), αλλά και την πίστη του ότι η ευτυχία στον άνθρωπο βρίσκεται στην κοινωνική προσφορά.

Μπαίνουμε στο γήπεδο και συμμετέχουμε σε ένα «οικογενειακό δίτερμα» της εθνικής μας ποδοσφαιρικής ομάδας αστέγων, για να ξαναθυμηθούμε ότι το ποδόσφαιρο, στην πραγματικότητα, είναι ένα όμορφο παιχνίδι και μια κοινωνική διαδικασία μαζί. Για όλους. Αγόρια και κορίτσια, όλων των ηλικιών. Μια δράση που ενώνει και απεγκλωβίζει τις ανθρώπινες ψυχές. Αρκεί η κόκκινη κάρτα να μένει στο τσεπάκι!

Ταξιδεύουμε ως την Ιαπωνία, για να βρούμε αστέγους και ψαράδες να έχουν αναλάβει πόστα στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Φουκουσίμα, αφού το ειδικευμένο προσωπικό αρνείται να υποστεί τις (θανατηφόρες) συνέπειες. Και ντύνουμε στα κόκκινα της «σχεδίας» πέντε καταξιωμένους ανθρώπους των Γραμμάτων και των Τεχνών, επιβεβαιώνοντας ότι Τέχνη και ακτιβισμός άνετα συνυπάρχουν.

Και μιας και είναι μήνας της εθνικής μας παλιγγενεσίας, γινόμαστε μάρτυρες μιας ιστορίας αντίστασης από την Ικαριά.

Ακούμε με ευλάβεια τον κορυφαίο κλαρινίστα Πετρολούκα Χαλκιά και τον επί 35 χρόνια συνεργάτη του, τραγουδιστή Αντώνη Κυρίτση, καθώς μας αφηγούνται απίθανες ιστορίες με πρωταγωνιστές, μεταξύ άλλων, τον Λούις Άρμστρονγκ, τον Μπένι Γκούντμαν και τον Ενβέρ Χότζα. Ο Άγγελος Τσέκερης, στο αποκλειστικό του ρεπορτάζ, αποκαλύπτει πώς, τελικά, μετά την παρέμβαση του Τζορτζ Κλούνεϊ, τα μάρμαρα του Παρθενώνα θα επιστρέψουν στην Ψαρρού της Μυκόνου. Ο Γιώργος Μπαζίνας απομαγνητοφωνεί της «εξομολογήσεις ενός γελοίου». Ο Βαγγέλης Χερουβείμ περιγράφει το πλήθος «απορηματοφόρων» που συναντά στο διάβα του, εν όψει των δημοτικών εκλογών, ενώ ο φακός του Κωστή Μπακόπουλου καταγράφει τη ζωή στην πόλη, στις 12:00 ακριβώς. Κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας, μαγειρεύουμε βολοβάν και κλείνουμε τραπέζι στην «Βόλτα» και στο «Μακεδονικό» για ψητή μελιτζάνα, αλλά και κοτόπουλο γεμιστό με αποξηραμένα φρούτα, αμύγδαλα, καρύδια. Και άλλα καλά!

Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #13 της «σχεδίας» (Μάρτιος 2014) που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης από την Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
«122 εφημερίδες δρόμου, 40 χώρες, 5 ήπειροι, 14.000 άστεγοι πωλητές, 6.000.000 αναγνώστες, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org).

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς, να μην ξεχνάτε να την παίρνετε!

Για περισσότερες πληροφορίες: Περιοδικό Δρόμου "σχεδία". Φράγκων 24, 546 25 Θεσσαλονίκη, Φαβιέρου 39Α, 104 38 Αθήνα Τ: 2313 013615, 213 0231220

www.shedia.gr  info@shedia.gr fb: shedia.streetaper tw: _shedia

Το ιστορικό του ελληνικού δημόσιου χρέους

Του Γιώργου Σταθάκη*

Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι δημιούργημα της δεκαετίας του 1980. Προέκυψε από την επέκταση του κράτους. Το χρέος είχε παραμείνει μεταπολεμικά μικρό, μόλις στο 20% του ΑΕΠ την περίοδο 1944-1974. Η Ν.Δ. προέβη σε μαζικές κρατικοποιήσεις την περίοδο 1974-1981, εν μέσω της οικονομικής κρίσης. Το ΠΑΣΟΚ προσέθεσε το κοινωνικό κράτος. Και οι δύο επέκτειναν τη δημόσια διοίκηση. Η αύξηση των δημοσίων δαπανών την περίοδο 1974-1990 διαμόρφωσε ένα κρατικό σύστημα κοντά στα ευρωπαϊκά πρότυπα με τα γνωστά "τέσσερα δεκάρια", δηλαδή με τη δημόσια διοίκηση, την υγεία, τις συντάξεις και την παιδεία - άμυνα να απορροφούν κάθε μία κατηγορία περίπου το 10% του ΑΕΠ.

Το σύστημα των εσόδων προσαρμόστηκε ανάλογα. Η έμμεση φορολογία και η φορολογία των μισθωτών προσέγγισε τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, ενώ χαρακτηριστική παρέμεινε η υστέρηση εσόδων από τη φορολόγηση επιχειρηματικών ομάδων και ελεύθερων επαγγελματιών, λόγω της φοροδιαφυγής και της φοροασυλίας. Έτσι τα έσοδα σταθεροποιήθηκαν στο 38% του ΑΕΠ.

Για τον λόγο αυτό, επί 30 χρόνια, η χώρα είχε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, τους οποίους κάλυπτε ο δημόσιος δανεισμός. Ταυτόχρονα, είχε διαδοχικά σταθεροποιητικά προγράμματα (1985-1987, 1990-1993, 1996-2000, 2004-2006), κατά κανόνα αποτυχημένα, καθώς επιχειρούσαν περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων στους ήδη φορολογούμενους αναπαράγοντας το διαχρονικό πρόβλημα.

Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από το 20% του ΑΕΠ το 1980 στο 110% το 1993 και εκεί σταθεροποιήθηκε για όλη την περίοδο 1993-2009. Καθώς ήταν περίοδος γρήγορης οικονομικής ανόδου, ο συνεχιζόμενος δανεισμός με τα χαμηλά επιτόκια αποτέλεσε μόνιμη πρακτική όλων των κυβερνήσεων. Καθώς το χρέος το αναχρηματοδοτούσε το νέο χρέος, η αύξηση ή απομείωση του χρέους εξαρτιόταν αποκλειστικά από τη σχέση του ρυθμού ανάπτυξης της οικονομίας με το επιτόκιο δανεισμού. Το χρέος σταδιακά μεταβλήθηκε από το εσωτερικό σε διεθνές. Σε κάθε περίπτωση είχε τη μορφή της έκδοσης ομολόγων που αγόραζαν τράπεζες, ιδιώτες και θεσμικοί επενδυτές.

Η κρίση εμφανίστηκε με την παύση αναχρηματοδότησης του ελληνικού χρέους από τις αγορές, όταν αυτές διέγνωσαν ότι η Ε.Ε. αντιμετώπιζε την κρίση ως "εθνική υπόθεση" των κρατών μελών. Οι διαδοχικές κρίσεις των χωρών της περιφέρειας οδήγησαν στην επιλογή της δημιουργίας ενός έκτακτου μηχανισμού (EFSF), που θα διαμεσολαβούσε ανάμεσα στις αγορές και τις εθνικές οικονομίες δανειζόμενος με εγγυήσεις των ισχυρών οικονομιών και θα απορροφούσε μέρος ή το σύνολο του χρέους που κατείχαν τράπεζες, ιδιώτες και θεσμικοί επενδυτές από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Η πολιτική αυτή συνοδευόταν από εθνικά Μνημόνια, δηλαδή βίαιες προσαρμογές των δημόσιων οικονομικών, εσωτερική υποτίμηση μισθών και αξιών και μαζική εκποίηση δημόσιου πλούτου.

Στην περίπτωση της Ελλάδας το δημόσιο χρέος ήταν 300 δισ., σχεδόν όλο σε μορφή ομολόγων, πληρωτέο μεσοσταθμικά σε 7 χρόνια. Η πρώτη πράξη με την εκδήλωση της κρίσης όφειλε να είναι η αναδιάρθρωσή του. Αντίθετα, οι εταίροι επέλεξαν το διπλό σύστημα αναχρηματοδότηση του χρέους και Μνημόνιο. Αυτό έδινε χρόνο στις διεθνείς τράπεζες να εισπράττουν τα προς λήξη ομόλογα και να ξεφορτώνονται τα υπόλοιπα. Όταν έγινε το κούρεμα του ιδιωτικού χρέους κατά 50%, δηλαδή κατά 100 δισ., αυτό ελάχιστα βελτίωσε την κατάσταση. Το χρέος παρέμεινε στα 300 δισ. και με τη βαθιά ύφεση εκτινάχθηκε από το 120% στο 170% του ΑΕΠ.

Οι δύο αναδιαρθρώσεις που επακολούθησαν, η μείωση στα αρχικά υψηλά επιτόκια και η επέκταση της αποπληρωμής στα 30 χρόνια, έχουν διαμορφώσει σήμερα ένα σύστημα σταθερών ετήσιων πληρωμών περίπου 9 δισ. από το 2016 έως το 2046. Αντίθετα υπάρχει ένα μεγάλο ποσό προς πληρωμή το 2014-2016. Για την περίοδο 2014-2020 υποτίθεται ότι τα τοκοχρεολύσια θα τα πληρώνουν το πλεόνασμα του προϋπολογισμού και οι ιδιωτικοποιήσεις. Το πρώτο είναι αδύνατο, το δεύτερο είναι άνευ ποσοτικής σημασίας. Συνεπώς, το αδιέξοδο είναι πλήρες. Η επιμήκυνση από τα 30 στα 50 χρόνια και ο μηδενισμός των επιτοκίων βοηθούν, αλλά δεν αρκούν για να καταστήσουν το χρέος βιώσιμο. Θα απαιτηθεί νέο κούρεμα, προκειμένου να γίνει βιώσιμο. Και, κυρίως, επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Η στρατηγική της νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους συνδέεται με την επιστροφή σε τροχιά ανάπτυξης και αυτό θα παραμείνει ίσως το πιο μεγάλο θέμα της μεταμνημονιακής στρατηγικής εξόδου από την κρίση.

* Ο Γιώργος Σταθάκης είναι Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας & βουλευτής του ΣυΡιΖα στο Ν. Χανίων

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Friday, February 21, 2014

Γαλλοαλγερινό reggae πανηγύρι

Την τελευταία φορά που έπαιξαν στο Kosmos Festival είχε γίνει πανικός. Είναι και ο τραγουδιστής τους, ο Μπουσκούρ, υπερβολικά γοητευτικός

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Tο ζητούμενο στην παρούσα περίπτωση με τους Dub Inc δεν είναι πως πρόκειται για ένα από τα κορυφαία ευρωπαϊκά συγκροτήματα της world reggae μουσικής σκηνής, αλλά πως στις συναυλίες τους γίνεται πανηγύρι. Αρα πιο κατάλληλο timing από τώρα που είναι Απόκριες δεν νομίζουμε πως μπορούσε να βρεθεί.

Στο πλαίσιο της μεγάλης παγκόσμια περιοδείας τους «Paradise» Tour 2014 οι Γάλλοι σχεδίασαν μία μικρή tour στη χώρα μας: αύριο παίζουν στο Gagarin 205 εδώ στην Αθήνα, το Σάββατο στο Block 33 της Θεσσαλονίκης και την Κυριακή στο Cine Studio, στο Ηράκλειο. Για φτιάξτε το πρόγραμμά σας, άνδρες και γυναίκες. Ειδικά οι τελευταίες γιατί ο τραγουδιστής τους, ο Bouchkour, όπως με πληροφόρησαν οι γυναίκες του καλλιτεχνικού τμήματος της εφημερίδας μας, ανάβει φωτιές με το πέρασμά του. Τη φορά, θυμάμαι, που ήρθε κι έπαιξε στο Kosmos Festival δημιούργησε πανικό. Τα κορίτσια της παραγωγής έριξαν κλήρο ποια θα συνοδεύσει το συγκρότημα μετά στο ξενοδοχείο, να πιουν κι ένα ποτό μαζί του στο λόμπι αν ήταν…

Είναι τακτικοί επισκέπτες μας άλλωστε οι Dub Inc, αν και πέρασαν ήδη τρία χρόνια από τότε που τους είδαμε live στην Αθήνα για τελευταία φορά. Κρίνοντας δε από τα εισιτήρια και τον ρυθμό με τον οποίο εξαφανίζονται μάλλον μας έλειψαν, αφού η αθηναϊκή συναυλία τους, τουλάχιστον, πάει για sold out. Υπάρχουν ακόμα εισιτήρια βέβαια, μην απογοητευθείτε, αλλά σπεύσατε όσοι ενδιαφέρεστε. Κι έχουν και καινούργιο (περσινό) άλμπουμ να μας παρουσιάσουν, το «Paradise», που έδωσε και τον τίτλο στην περιοδεία τους.

Ποιοι είναι λοιπόν οι Dub Inc, που ξεκίνησαν σαν μια παρέα από το St. Etienne; Επιγραμματικά: μια εκρηκτική στα live της μπάντα που παίζει reggae, dub, hip-hop και ethnic. Ξεκίνησαν στα τέλη της δεκαετίας του ’90, φέρνοντας μια πνοή φρέσκου αέρα στη γαλλική reggae dub σκηνή. Οι επιρροές τους προέρχονται κυρίως από αφρικάνικους παραδοσιακούς ρυθμούς και μελωδίες. Είναι και Γαλλοαλγερινοί, γι” αυτό.

Το πρώτο τους άλμπουμ «Diversitè» κυκλοφόρησε το 2003, ενώ καθιερώθηκαν με το «Dans le décor» το 2005, στο οποίο συμμετείχε μεταξύ πολλών σημαντικών τραγουδιστών του είδους και ο Ντέιβιντ Χιντς των Steel Pulse. Το «Afrikya» το 2008 ήταν επίσης εξαιρετικό δισκάκι, όπως και το «Hors Controle» που ακολούθησε το 2010 με σαφείς πολιτικές αναφορές στους στίχους του και σκληρή κριτική στη γαλλική πολιτική σκηνή. Και από τραγούδια, θυμηθείτε τα «Rudeboy», «My Freestyle», «Murderer», «Day after day» κ.ά. Το «Paradise» κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2013 και έχει βάση του, φυσικά, τη reggae, αλλά περιέχει και πολλά στοιχεία dancehall ή dub. Ακόμη και αλγερινή rai μουσική παίζουν σε ένα κομμάτι που τραγουδάει ο Bouchkour στη γλώσσα Kabyle (παραδοσιακή αλγερινή).

Να πούμε και δυο λόγια για το ντοκιμαντέρ του Kamir Meridja «Rude Boy Story» που παρουσιάζει την ιστορία των Dub Inc. Μέσα από αυτό έρχονται στο φως πολλά άγνωστα στοιχεία ενός συγκροτήματος, που από την αρχή κιόλας της πορείας του διατήρησε πλήρη αυτονομία σε όλα τα επίπεδα. Το «Rude Boy Story» προλάβαμε και το είδαμε σε μια ειδική προβολή που έγινε στο Floral την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά θα προβληθεί και αλλού στην Αθήνα, όπως και στις δύο πόλεις που θα επισκεφτεί το συγκρότημα.

* INFO: Τιμές εισιτηρίων: Από 17€ έως και 23€ Παρασκευή – Gagarin 205, Αθήνα, Σάββατο – Block 33, Θεσσαλονίκη, Κυριακή – Cine Studio, Ηράκλειο.

d.kanellopoulos@efsyn.gr

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
 

Wednesday, February 19, 2014

Θα σας περιμένω...


Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος-
δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.
Πίσω απὸ το χάρτινο κήπο σας
πίσω απὸ το χάρτινο πρόσωπό σας
εγὼ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.
Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολὺ ξηρασία.

Μιχάλης Κατσαρός (Κατά Σαδουκκαίων)

Monday, February 10, 2014

Σταυρός από ξύλο ελιάς

Όσοι πίστευαν ότι η ενωτική προσπάθεια της ελληνικής Κεντροαριστεράς θα είναι ένας... περίπατος στο πάρκο μάλλον θα πρέπει να είχαν πάρα πολλά χρόνια να ασχοληθεί με την πολιτική. Με ένα ΠαΣοΚ σε ιδεολογική, πολιτική και (κυρίως...) κοινωνική απαξίωση, με τη ΔηΜαΡ να ενδιαφέρεται μόνο για τα επαγγελματικά της στελέχη, με τις μικρότερες πολιτικές κινήσεις του χώρου σε διαρκή αναζήτηση στίγματος και με δεκάδες παράγοντες (πρώην υπουργούς, βουλευτές, πολιτευτές κλπ) να ψάχνουν απεγνωσμένα ρόλο (ή καρέκλα;), η εικόνα της ελληνικής Κεντροαριστεράς περισσότερο θύμιζε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας παρά πολιτικό χώρο σε λειτουργία. Γι’ αυτό και για πολλούς πολίτες που τοποθετούν τον εαυτό τους στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας το κάλεσμα των «58» ήταν, ίσως, η τελευταία απόπειρα να δημιουργηθεί ένας αξιοπρεπής πολιτικός σχηματισμός, σφήνα στον δικομματισμό ΝΔ-ΣυΡιΖα.

Η αρχική απογοήτευση από την άρνηση της ΔηΜαΡ ξεπεράστηκε, ευτυχώς, πολύ γρήγορα όπως γρήγορα διαψεύστηκαν και οι αυταπάτες περί «στροφής Κουβέλη». Πλέον οι υπόλοιπες οργανωμένες δυνάμεις που έχουν αναφορά στην Κεντροαριστερά και την Σοσιαλδημοκρατία αποφάσισαν να συμβάλλουν στην συγκρότηση του ενωτικού εγχειρήματος της ελληνικής «Ελιάς» με πρώτο σταθμό τις επερχόμενες ευρωεκλογές. Φυσικά μια καρέκλα θα υπάρχει στο τραπέζι για τη ΔηΜαΡ, αλλά πολύ φοβάμαι ότι και αυτή η καρέκλα θα μείνει άδεια, όπως έμεινε άδεια η καρέκλα που «κράταγε» για χρόνια ο Συνασπισμός για το ΚΚΕ!

Η επιτυχία του καλέσματος των «58» είναι τεράστια, καθώς με (αυτο....)εξαίρεση τη ΔηΜαΡ, όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου αποφάσισαν να βάλουν στην άκρη τις όποιες διαφορές τους και θα επιδιώξουν να βρουν εκείνα που μας ενώνουν προκειμένου η ελληνική Κεντροαριστερά να καταθέσει ένα προοδευτικό πολιτικό σχέδιο για την μετά-μνημόνιο εποχή στην Ελλάδα. Προκειμένου να συμβάλουμε στην πολύ δύσκολη ενωτική προσπάθεια πολίτες από τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, αποφασίσαμε την συγκρότηση της Αριστερής Μεταρρυθμιστικής Κίνησης. Το κάναμε με σεβασμό στους πολίτες που τον Ιούνιο του 2012 επέλεξαν το ψηφοδέλτιο της Δημοκρατικής Αριστεράς, πιστεύοντας ότι ενισχύουν ένα αριστερό, μεταρρυθμιστικό κόμμα. Θέλουμε στην ενωμένη Κεντροαριστερά να είναι ισχυρή η φωνή της δικής μας ευρωπαϊκής, μεταρρυθμιστικής αριστεράς. Θα επιδιώξουμε η ιδεολογικοπολιτική συμβολή μας στην «Ελιά» να αναδείξει τις αδιέξοδες και αντιενωτικές πολιτικές που εγκλωβίζουν πολίτες σε πολιτικό, μονόδρομο μακριά από τις πλουραλιστικές αρχές της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Η προσπάθεια για την ενότητα των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς θα είναι ανηφόρα, ένας πολιτικός Γολγοθάς. Και όπως κάθε Γολγοθάς έχει το σταυρό του. Η σκιαμαχία για τον τρόπο εκλογής των ευρωβουλευτών απλά δείχνει ότι ένα κομμάτι του χώρου μας έχει χάσει την επαφή του με τη κοινωνία. Πήραμε την απόφαση να δημιουργήσουμε ένα συμμαχικό σχήμα, το οποίο αρχικά θα δώσει τη μάχη των ευρωεκλογών. Είναι λοιπόν μεγάλη ευκαιρία για την παράταξη, για όλους εμάς που μιλάμε για αρχές, για δημοκρατική λειτουργία των κομμάτων, για μεταρρυθμίσεις να δώσουμε τα πρώτα δείγματα διαφορετικής πολιτικής φιλοσοφίας, θέτοντας αξιοκρατικά κριτήρια για την συμμετοχή στο ευρωψηφοδέλτιο και έτσι να δώσουμε τη δυνατότητα τους πολίτες να επιλέξουν τους καλύτερους από 42 εκλεκτούς υποψηφίους. Αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να συμβάλλουμε στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού πρέπει να το αποδεικνύουμε με πράξεις.

Αυτοδιοικητικές: στο βάθος της εικόνας

Του Αντώνη Λιάκου

Δυο επισημάνσεις, για το βαθύτερο υπόστρωμα του προβλήματος επιλογής υποψηφίων στιςαυτοδιοικητικές εκλογές. Η πρώτη αφορά την αντίληψη πως οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι «δημοψήφισμα για την κυβέρνηση». Αυτό σημαίνει υποταγή του μέρους στο όλο. Οι πόλεις και οι περιφέρειες της Ελλάδας ζουν την κρίση διαφορετικά, γιατί με διαφορετικό τρόπο συνδέονται όχι μόνο με την εθνική αλλά και την παγκόσμια οικονομία. Αυτό είναι ένα διεθνές φαινόμενο. Μέσα στην ίδια χώρα άλλες πόλεις καταρρέουν (λ.χ. Ντιτρόιτ), άλλες ευημερούν και ανέρχονται (λ.χ. Σιατλ). Η διαφοροποίηση αυτή δεν αποπολιτικοποιεί κατ' ελάχιστον την τοπική πολιτική, αλλά την κάνει πιο σύνθετη, επιτρέπει τολμηρότερες συνθέσεις. Δεν έχει τις ίδιες ανάγκες και προβλήματα η Ρόδος με την ανάπτυξη του τουρισμού, και η κεντρική Μακεδονία με την οικονομική και περιβαλλοντική κρίση. Δεν σημαίνει αποπολιτικοποίηση η διαφοροποίηση της κεντρικής από τις τοπικές ατζέντες. Δείχνει πιο σύνθετο πολιτικό οργανισμό, μεγαλύτερη ετοιμότητα η Αριστερά να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας.

Το δεύτερο λάθος είναι ότι το Μνημόνιο τείνει να απολυτοποιηθεί, να γίνει εθνικό ταμπού που επικαθορίζει άλλες διαφορές και συστεγάζει απόψεις ενός ευρύτατου πολιτικού φάσματος. Αλλά το Μνημόνιο είναι μεν συνέπεια μιας δανειακής σύμβασης, αλλά και εργαλείο βίαιης αλλαγής της κοινωνίας. Η Αριστερά δεν θέλει ασφαλώς να γίνει η κοινωνία όπως επιδιώκουν τα Μνημόνια, αλλά ούτε να γυρίσει πίσω, πριν το 2010. Ούτε να σκίσει τα Μνημόνια μπορεί. Αυτό που μπορεί είναι να συγκροτήσει ένα δικό της «μνημόνιο», ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης της χώρας πάνω σε βάσεις βιώσιμες και με πνεύμα κοινωνικής δικαιοσύνης. Το κριτήριο δεν πρέπει να είναι τι δεν θέλουμε αλλά τι θέλουμε. Θετικό πρόγραμμα και προοπτική. Απλώνουμε γέφυρες συστράτευσης, πάνω στο πρόγραμμα που επιδιώκουμε.

Και κάτι τελευταίο. Ένα αριστερό κόμμα εξουσίας δεν λογοδοτεί στον εαυτό του. Χρειάζεται δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά λογοδοτεί στην κοινωνία που επιδιώκει την εμπιστοσύνη της. Οι δεσμοί αμοιβαίας εμπιστοσύνης είναι το κλειδί. Και, σίγουρα, η επιλογή υποψηφίων που υιοθετούν αντισημιτικές απόψεις ή ανέχονται τους νεοναζιστές δεν βοηθάει διόλου την καλλιέργεια τέτοιων δεσμών.

Πηγή: Κυριακάτικη ΑΥΓΗ

Sunday, February 2, 2014

Ιδρυτικό κείμενο της Αριστερής Μεταρρυθμιστικής Κίνησης

H χώρα βρίσκεται σε φάση μετάβασης. Το κυβερνών πολιτικό σύστημα κατόρθωσε να αποτρέψει την ασύντακτη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ. Δεν περιόρισε όμως τις χρόνιες παθογένειες της οικονομίας και του κράτους, δεν διασφάλισε ένα σταθερό δρομολόγιο εξόδου από την κρίση. Οι προκλήσεις που διαφαίνονται στον ορίζοντα υπερβαίνουν κατά πολύ τις δανειακές υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις της καθημερινής διαχείρισης. Η έκταση και η ποιότητα των αναγκαίων αλλαγών προϋποθέτει τη σύγκρουση με ομάδες συμφερόντων, κατεστημένες νοοτροπίες, και πρακτικές. Απαιτεί ευρύτατες συναινέσεις και νέες πολιτικές ισορροπίες. Η χώρα χρειάζεται μία ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική για τη βιώσιμη ανάκαμψη. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, νέες προτάσεις κοινωνικής πολιτικής, μέριμνα για τους αδύναμους, ισονομία και κυρίως ενιαίους κανόνες για όλους.

Είναι περισσότερο από προφανές ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα, είτε στην κυβερνητική είτε στην αντιπολιτευτική εκδοχή του, δεν μπορεί να δώσει τη λύση. Παγιδευμένο στον αταβισμό της πελατειακής λογικής και της προεκλογικής παροχολογίας, από το μία υπόσχεται να μοιράσει το πρωτογενές πλεόνασμα σε αυξήσεις μισθών και συντάξεων, προσδοκώντας στην αύξηση της εκλογικής πελατείας, και από την άλλη κηρύσσει την ολική επιστροφή στον παράδεισο της δανεικής ευημερίας.

Μία αποδυναμωμένη κεντροδεξιά, μια ανεύθυνη λαϊκίστικη αριστερά, ο λεγόμενος μικρός δικομματισμός, και μια νεοναζιστική ακροδεξιά, που παρά τα χτυπήματα, δείχνει να αντέχει, ορίζουν σήμερα το πολιτικό τοπίο. Ανάμεσά τους η κοινωνία στέκει διαιρεμένη και αμήχανη. Τρεις παίκτες με μία δομική αδυναμία συνεννόησης και συνθέσεων που διαμορφώνουν ένα περιβάλλον αβεβαιότητας, ενώ η στρατηγική των εντάσεων αποτελεί συστατικό στοιχείο της ύπαρξής τους. Η αποκλειστική κυριαρχία τους στην πολιτική σκηνή παράγει μία παρατεταμένη ανισορροπία, παράγει βία, τυφλές συγκρούσεις, αποτελεί πηγή κινδύνων και μόνιμης πολιτικής ανωμαλίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Η υπό συγκρότηση Κεντροαριστερά αναδεικνύεται εκ των πραγμάτων σε χώρο σύνθεσης, σταθερότητας και προοπτικής. Η Πρωτοβουλία των «58+» που μετασχηματίζεται σε Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη εκφράζει αυτή τη στιγμή το μοναδικό υπαρκτό σχέδιο για την ανασυγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς, που φιλοδοξεί να εκφράσει τη μεταρρυθμιστική Αριστερά και τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, το φιλελεύθερο κέντρο και τη ρεαλιστική Οικολογία. Δικτυώνεται και οργανώνεται πανελλαδικά, από τα κάτω με όρους αυτοπροσδιορισμού και αυτονομίας. Θέλει και μπορεί να αποτελέσει τη μεταρρυθμιστική αιχμή στην πορεία του έθνους προς μια νέα ευημερία σε ευρωπαϊκό περιβάλλον. Θέτει ως πρώτο σταθμό αυτής της ελπιδοφόρας πορείας τις ευρωεκλογές του Μαΐου, με επίδικο αυτής της κρίσιμης αναμέτρησης τη νίκη της ιδέας της ενωμένης δημοκρατικής Ευρώπης ενάντια στον ευρωσκεπτικισμό και τον εθνικισμό.

Εμείς πολίτες που κινούμαστε στο χώρο της Ανανεωτικής & μεταρρυθμιστικής αριστεράς, μέλη, φίλοι και ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ, θλιβόμαστε από την απόφαση του κόμματος να γυρίσει την πλάτη σ’ αυτήν την ελπιδοφόρα προοπτική. Διαπιστώνουμε επίσης ότι η άρνηση συμπόρευσης με το εγχείρημα ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς συνοδεύεται από τη διεκδίκηση μιας «εύκολης» θέσης στο ετερόκλητο στρατόπεδο του λαϊκισμού. Οι εξελίξεις πριν και μετά το συνέδριο ενισχύουν αυτές τις δυσάρεστες εκτιμήσεις. Επειδή λοιπόν τα γεγονότα τρέχουν και ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά, προχωρούμε στη συγκρότηση της Αριστερής Μεταρρυθμιστικής Κίνησης, ώστε συντεταγμένα να συμβάλουμε στην υπόθεση συγκρότησης της Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης και να εργαστούμε για την επιτυχία του ψηφοδελτίου της στις ευρωεκλογές.

Το συντονιστικό της κίνησης

1. Αγριαντώνη Χριστίνα
2. Αντωνίου Γιάννης
3. Βαρελάς Ανδρέας
4. Γλαμπεδάκης Μάνος
5. Δεληπέτρου Εύη
6. Διόγος Μάκης
7. Καλατζής Παναγιώτης
8. Καούνης Γιάννης
9. Κουρουζίδης Σάκης
10. Μεϊμάρογλου Γιάννης
11. Παπαγιαννοπούλου Λέλα
12. Πλεμένος Γιώργος
13. Σαμαντάς Τέλης