Thursday, January 30, 2014

H Ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Προοπτικές & Προκλήσεις

Του Παναγή Καλατζή

Η ύπαρξη μίας ισχυρής κεντροαριστεράς δεν είναι σήμερα απλώς αναγκαία, είναι και επιβεβλημένη. Και προκύπτει από την αδυναμία και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της ΔΗΜ.ΑΡ. να ανταποκριθούν στον ρόλο αυτό. Το μεν ΠΑ.ΣΟ.Κ. διότι έχει φθαρεί σε εξοντωτικό και πιθανότατα μη αναστρέψιμο σημείο, η δε ΔΗΜ.ΑΡ. καθώς επέδειξε πλήρη αδυναμία να ανταποκριθεί στις ιστορικές προκλήσεις και ευκαιρίες που, κατ’ επανάληψη, της προσέφεραν οι κρίσιμες για την χώρα περιστάσεις.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα μπορεί να απεσόβησε την χρεοκοπία της χώρας και την έξοδό μας από την ευρωζώνη όμως, δέσμιο της επί μακρόν κατεστημένης αντίληψης και της νοσηρής νοοτροπίας που το χαρακτηρίζει και με τα συντεχνιακά και άλλα συμφέροντα λυσσαλέα να αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια περιορισμού των προνομίων τους, δεν τόλμησε να προχωρήσει, ούτε στην αναγκαία για την πρόοδο της χώρας θεσμική μεταρρύθμιση, ούτε στην συγκρότηση εθνικού σχεδίου ανάπτυξης.

Ο κίνδυνος για την χώρα μας καθόλου δεν έχει παρέλθει, η σωτηρία της καθόλου δεν έχει εξασφαλιστεί. Σε ένα ιδιαίτερα ρευστό και δυσμενές εξωτερικό περιβάλλον όπου οι συντηρητικές αντιλήψεις και πολιτικές κυριαρχούν και με πιθανό το ενδεχόμενο, οι ερχόμενες ευρωεκλογές, να αναδείξουν ισχυρό όσο ποτέ το ευρωσκεπτικιστικό και ακροδεξιό μέτωπο, η χώρα μας έχει να αντιμετωπίσει, πέραν της αδράνειας του κατεστημένου συστήματος, την απειλή της τρομοκρατίας και του φασισμού.

Ιδιαίτερα ανησυχητική εξέλιξη θα μπορούσε να αποτελεί η ανάδειξη σε πρώτη δύναμη λαϊκίστικων κομμάτων που απερίσκεπτα και δημαγωγικά θα έθεταν σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και θα δυναμίτιζαν την οικονομική της προοπτική.

Καθίσταται λοιπόν σαφές πως ικανή και αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση της πατρίδας μας είναι η πραγματοποίηση, επιτέλους, του ανολοκλήρωτου αστικού εκσυγχρονισμού της, η θεσμική μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος, οι βαθιές τομές στην οικονομία, στην φορολογία, στην διοίκηση, στην δικαιοσύνη, στην τοπική αυτοδιοίκηση. Τομές που θα καταστήσουν τον κοινό νου και το αυτονόητο βασικά στοιχεία του δημόσιου βίου, που θα συμβάλλουν στο να αποκτήσει η Ελλάδα ένα κράτος σοβαρό, σύγχρονο, αποτελεσματικό και ανθρώπινο.

Είναι γι’ αυτούς τους λόγους που η "Πρωτοβουλία των 58", όπως μέχρι πρότινος γνωρίζαμε την "Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη", καθίσταται τόσο, ιστορικά θα λέγαμε, σημαντική αναγκαιότητα για τον τόπο.

Η Δ.Π.Π. θα προχωρήσει. Και θα γίνει ισχυρή και μεγάλη. Αρκεί να ανταποκριθεί σε συγκεκριμένες και σαφείς προϋποθέσεις. Να επιβεβαιώσει το ηθικό της πλεονέκτημα. Να πείσει πως αποτελεί το ολότελα καινούργιο. Πως καμία σχέση δεν έχει ούτε με πρόσωπα, ούτε με πρακτικές, ούτε με αντιλήψεις από το παρελθόν που μας έφεραν ως εδώ και συνέβαλαν, όχι άδικα, στην απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών στον τόπο μας. Να αποδείξει πως αποτελεί τον κοινό τόπο των αρίστων της κεντροαριστεράς, τον φορέα της σύνθεσης ιδεών και λύσεων, του νεωτερισμού και της φαντασίας, της τόλμης και της συνέπειας.

Οφείλουμε να είμαστε σοβαροί, ψύχραιμοι και επίμονοι. Ανιδιοτελείς και διαθέσιμοι για να θυμηθούμε τον αξέχαστο Μ.Παπαγιαννάκη. Οφείλουμε να προστατεύουμε και να επιβεβαιώνουμε την αξιοπιστία και την αθωότητά μας. Και οφείλουμε να κάνουμε αυτά τα δύο στοιχεία παράγοντες της δύναμής μας.

Κάθε μέλος της Δ.Π.Π., κάθε στέλεχος, κάθε όργανο πρέπει να αποτελεί ζωντανό αντίλογο και αντεπιχείρημα στην ηθική και πολιτική απαξία και εκφραστή μιας άλλης επιλογής, μιας άλλης προσέγγισης πραγμάτων, μιας άλλης πολιτικής.

Η ευθύνη που αναλαμβάνουμε είναι τεράστια. Όσο και οι προκλήσεις που οι καιροί επιβάλλουν. Και στις προκλήσεις αυτές πρέπει να ανταποκριθούμε στο ακέραιο. Η αποτροπή περιπετειών που θα απειλήσουν την χώρα, η αποκατάσταση αισθήματος δικαίου στην κοινωνία, η θεσμική επανάσταση που προαναφέραμε και η διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης και ανάπτυξης είναι ζητήματα ύψιστης σημασίας για την επιβίωση της πατρίδας.

Και εμείς θα πρέπει, αταλάντευτα και ακλόνητα, να είμαστε εκεί και να συγκρουστούμε ανυποχώρητα με τα συμφέροντα, τις συντεχνίες και τις παγιωμένες νοοτροπίες και αντιλήψεις που μας οδήγησαν στην σημερινή παρακμή και στην κρίση.

Κρίση που μπορεί και πρέπει να γίνει η αφορμή για την αναγέννηση της Ελλάδας και η Δ.Π.Π. να είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα συμβάλλει σ’ αυτό.

Βεβαίως, όλα αυτά με την απόλυτη προϋπόθεση πως, πριν απ’ όλα, η ίδια η κοινωνία θα ενεργοποιήσει τις εσωτερικές της δυνάμεις προκειμένου να πραγματοποιήσει την μεγάλη υπέρβαση και την απαλλαγή της από στερεότυπα, προκαταλήψεις, αγκυλώσεις και νοοτροπίες του παρελθόντος. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα…

*Ομιλία στην εκδήλωσης της Πρωτοβουλίας για τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη στη Κηφισιά

Monday, January 27, 2014

Σελίδες για το ολοκαύτωμα των Εβραίων

Το μεγαλύτερο μέρος του Εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης είχε βρει το θάνατο στο Ολοκαύτωμα. Στην Πολωνία, όπου πριν τον πόλεμο βρισκόταν η μεγαλύτερη Εβραϊκή κοινότητα του κόσμου, δολοφονήθηκε πάνω από το 90% του Εβραϊκού πληθυσμού, ή περίπου 3.000.000 άνθρωποι. Ο αντισημιτισμός επικράτησε στην Πολωνία και στο Πογκρόμ του Κίλτσε δολοφονήθηκαν 40 και τραυματίστηκαν 80 Εβραίοι που γύρισαν σπίτια τους μετά τον πόλεμο. Η ποινή που επέβαλλαν οι Γερμανοί σε αυτούς που έκρυβαν Εβραίους ήταν ο θάνατος, και εφαρμοζόταν δίχως έλεος. Παρά το γεγονός αυτό, κάποιοι Πολωνοί έκρυψαν παιδιά και οικογένειες Εβραίων, σώζοντάς τους τη ζωή με κίνδυνο των δικών τους οικογενειών.

Η Ελλάδα, η Γιουγκοσλαβία, η Ουγγαρία, η Λιθουανία, η Βοημία, η Ολλανδία, η Σλοβακία και η Λετονία έχασαν πάνω από το 70% του Εβραϊκού τους πληθυσμού. Το Βέλγιο, η Ρουμανία, το Λουξεμβούργο, η Νορβηγία και η Εσθονία έχασαν περίπου τον μισό τους Εβραϊκό πληθυσμό, η Σοβιετική Ένωση πάνω από ένα τρίτο, και ακόμα και χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία είδαν το ένα τέταρτο του Εβραϊκού τους πληθυσμού να δολοφονείται. Η Δανία μπόρεσε να φυγαδεύσει σχεδόν το σύνολο των Εβραίων της χώρας στη Σουηδία, που ήταν ουδέτερη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Χρησιμοποιώντας κάθε πλεύσιμο μέσο, από ψαροκάικα μέχρι πολυτελή γιοτ, οι Δανοί φυγάδευσαν τους Εβραίους ομοεθνείς τους, γλιτώνοντάς τους από τον κίνδυνο.


"Η μεγαλόπνοη δίτομη σύνθεση του Saul Friedlander, "Η ναζιστική Γερμανία και οι Εβραίοι" (που πρωτοεκδόθηκε το 1997 και το 2007) αποτελεί το νέο ορόσημο για την ιστοριογραφία του Ολοκαυτώματος. Πίσω από τις μεθοδολογικές αρχές και τις αφηγηματικές επιλογές του Friedlander βρίσκεται ο διανοούμενος που αναμετρήθηκε με την εμπειρία του παιδιού που επέζησε της Shoah και ο ιστορικός που στη διάρκεια της καριέρας του συμμετείχε ενεργά στις συζητήσεις και τις διαμάχες που σφράγισαν την ιστοριογραφία του Ολοκαυτώματος. Ο Friedlander, θεωρεί ότι η ναζιστική ιδεολογία υπαγόρευσε τη γερμανική πολιτική καθιστώντας την εξόντωση των εβραίων αναπόσπαστο κομμάτι της και πρωταρχικό της στόχο. Δίνει έμφαση στη φυλετική, αντισημιτική ρητορική του ναζισμού και στο γεγονός ότι ο ίδιος ο Χίτλερ ενεχόταν στη λήψη όλων των σημαντικών αποφάσεων. Η αντισημιτική εμμονή, υποστηρίζει, βρισκόταν στην καρδιά του ναζιστικού ιδεολογικού σύμπαντος, ως ενοποιητικός κώδικας της φυλετικής κοινότητας και ως μέσο διαρκούς κινητοποίησης του καθεστώτος. Ο Friedlander μέσα από την αναμέτρηση με την ατομική και συλλογική τραυματική εμπειρία, τη μακρόχρονη έρευνα και τον θεωρητικό στοχασμό επιτυγχάνει ένα αισθητικό και επιστημολογικό επίτευγμα. Μια ιστορία που ολοκληρώνεται ενσωματώνοντας την οπτική των θυμάτων, μια ιστορία που με όλες και παρ' όλες τις εξηγήσεις και απαντήσεις της δεν εξημερώνει το παρελθόν σε μια αρεστή ερμηνεία αλλά αφήνει στον αναγνώστη μια στοχαστική απορία". (από το επίμετρο της Ρίκας Μπενβενίστε)

Μεταξύ 1939 και 1943, εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι εγκλωβίστηκαν σε περισσότερα από 400 γκέτο στα κατεχόμενα εδάφη της Ανατολικής Ευρώπης. Μέχρι το καλοκαίρι του 1944, όλα τα γκέτο είχαν εκκενωθεί και οι περισσότεροι κρατούμενοι εξοντωθεί. Πότε έμαθε ο κόομος για τη γενοκτονία που βρισκόταν σε εξέλιξη στην καρδιά της Ευρώπης; Τι έκαναν οι Σύμμαχοι για να σταματήσουν τη σφαγή; Γιατί η εβραϊκή ηγεσία στην Παλαιστίνη άργησε τόσο πολύ να αντιδράσει; Υπήρξε εβραϊκή αντίσταση; Ποιος ήταν ο ρόλος των Ελλήνων Εβραίων στην εξέγερση των Sonaerkommando. Μπορούσε ο αρχιραβίνος Κόρετς να αποτρέψει τον αφανισμό της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης; Γιατί σώθηκαν οι Εβραίοι που είχαν συγκεντρωθεί στην Αθήνα; Ποιοι οργάνωσαν την επιχείρηση διάσωσης στο Αιγαίο; Οι συμφωνίες ανάμεσα στις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, το Εβραϊκό Πρακτορείο και το ΕΑΜ άνοιξαν τον δρόμο για την απόδραση από την Εύβοια. Μια νέα αφήγηση για τον διωγμό και τη διάσωση των Εβραίων στο Γ΄ Ράιχ, που ανατρέπει στερεότυπα και μύθους και δίνει μια εντελώς επίκαιρη τροφή για σκέψη.
Μέρες του 1943. Μέρες και νύχτες Κατοχής. Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, δυο παράξενα πτώματα.
Γύρω απ' το λιμάνι, στο κέντρο και στις συνοικίες της πόλης, κόλαση. Μουλωχτοί φόνοι και μπόμπες που σκάνε οπουδήποτε χωρίς προειδοποίηση. Σφαίρες σε σβέρκους στα καλά καθούμενα μες στη μέση του δρόμου κι εκτελέσεις εν ψυχρώ με μια απόφαση κομματικής ολομέλειας. Κομμουνιστές και ταγματασφαλίτες σφάζονται στους δρόμους. Το ΚΚΕ δημιουργεί την οργάνωση εκτελεστών του, την ΟΠΛΑ. Οι ταγματασφαλίτες συλλαμβάνουν, βασανίζουν κι εκτελούν αδιακρίτως, αρκεί να υπάρχει λεία. Τα Ες Ες τραβάνε τους Εβραίους στα γκέτο και τους φορτώνουν στα τρένα για τα κρεματόρια. Ξύλο και βασανιστήρια, λειψό φαγητό κι ελάχιστος ύπνος. Πλιάτσικα και λεηλασίες σε συναγωγές, σε μαγαζιά, σε σπίτια, σε νεκροταφεία. Φόβος, φόβος παντού κι ένας προγραμμένος έρωτας που προσπαθεί ν' αντέξει, να κρυφτεί, να ζήσει. Μέρες του 1943. Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης δυο παράξενα πτώματα. Ο αστυνόμος Ασλάνογλου τα κοιτάει ανέκφραστος. Τι νόημα έχει να προσπαθεί κανείς να τηρήσει το νόμο μέσα σ' έναν ρημαγμένο κόσμο ομαδικής παραφροσύνης; απορεί.

Saturday, January 25, 2014

Γυμνοί στο φωτογραφικό κάδρο της κυριαρχίας

Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Η Αφροδίτη αλ Σάλεχ είναι πιθανότατα ένα από αυτά τα attention addict (εξαρτημένος από την προσοχή των άλλων) του φιλελευθερισμού που γέννησε ή απογείωσε η κρίση. Ανθρωποι απόλυτα πεπεισμένοι ότι ο κόσμος ήταν πράγματι αυτός που διέδιδαν πριν 10 – 15 χρόνια και θα παραμείνει για πάντα έτσι, αιφνιδιασμένοι από την μεταστροφή του κλίματος καλής πίστης προς το ύφος και τις θεωρίες τους, σοκαρισμένοι ίσως από το γεγονός ότι η σημασία τους στη δημόσια σφαίρα συρρικνώθηκε, συνηθίζουν να τριγυρίζουν στα social media προκειμένου με κάποια προκλητική ανάρτηση να δημιουργήσουν θόρυβο. Ο ένας καμαρώνει ότι δεν πληρώνει τον υδραυλικό, η άλλη αποκαλεί τζαμπατζή το παιδί που σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να γλιτώσει από την οργή του ελεγκτή, η τρίτη διαμαρτύρεται ότι της παίρνουν τα παγκάκια οι μετανάστες και πάει λέγοντας. Η αλ Σάλεχ, ανάμεσα σε άλλα που έχει πει, δήλωσε πρόσφατα ότι εάν εκλεγεί ο Τσίπρας πρωθυπουργός θα μεταναστεύσει σε άλλη χώρα.

Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, η δήλωση έγινε αντικείμενο καζούρας. Μια σελίδα μάλιστα διαφήμιζε τη συγκέντρωση χρημάτων προκειμένου να αγοραστούν τα εισιτήρια της αλ Σάλεχ μια ώρα αρχύτερα. Αλλοι σχολίαζαν ότι με αυτόν τον τρόπο η αλ Σάλεχ ενισχύει και δεν αποδυναμώνει τον Τσίπρα. Και πάει λέγοντας. Μόνο που υπήρχε και κάτι άλλο: η αλ Σάλεχ είχε κάνει προ ετών μια γυμνή φωτογράφιση για κάποιο περιοδικό. Εξαιρετικά κακόγουστη φωτογράφιση πράγματι, στην οποία υποδυόταν υποτίθεται την ηρωίδα ηλεκτρονικών παιχνιδιών Lara Croft. Οι φωτογραφίες αυτές αναπαράχθηκαν εκατοντάδες φορές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνοδευόμενες από σχόλια μπροστά στην κακογουστιά των οποίων ωχριούσε αυτή των φωτογραφιών. «Kω-Lara Croft», έγραφε ο ένας. «Ετσι θα κάνει το αντάρτικο στο Παρίσι», υπερθεμάτιζε ο άλλος, δίπλα σε μια φωτογραφία όπου η εν λόγω εμφανίζονταν γυμνή και με το όπλο προτεταμένο.

Υπήρξαν ασφαλώς διαμαρτυρίες για τον σεξιστικό χαρακτήρα αυτής της απόπειρας χιούμορ. Η μόνιμη επωδός των χρηστών που ανέβασαν τις φωτογραφίες και τα σχόλια ήταν ότι υπεύθυνη ήταν η ίδια η αλ Σάλεχ που είχε κάνει τη φωτογράφιση και άρα ήταν προαγωγός και όχι θύμα σεξισμού. Αλλοι, πιο παράτολμοι θεωρητικά, υποστήριζαν ότι εφόσον δεν είναι γενικά σεξιστές, διατηρούσαν το προνόμιο να κάνουν τη σχετική πλάκα χωρίς αυτή να είναι σεξιστική –μια ιδιότυπη ταυτολογία που φλέρταρε μάλλον επιτυχημένα με τη μεταφυσική.

Ισως λοιπόν πρέπει να επαναδιατυπωθούν ορισμένα πράγματα. Ο σεξισμός δεν είναι μια «ιδεολογία» που την ασπάζεσαι ή δεν την ασπάζεσαι –όπως και κανένας ρατσισμός άλλωστε. Ο σεξισμός είναι μια τάση διαχωρισμού ή επίθεσης ή διαπόμπευσης ή κριτικής, με βάση το φύλο ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Μάλιστα, δεν αρκείται στο να είναι κριτική του φύλου ή της σεξουαλικής συμπεριφοράς, αλλά τείνει να είναι κριτική μιας οποιασδήποτε άλλης συμπεριφοράς σε σχέση με το φύλο ή την σεξουαλική συμπεριφορά. Υπό αυτή την έννοια, η αλ Σάλεχ δεν γίνεται αντικείμενο ειρωνείας για αυτό που είπε, αλλά γιατί το είπε ενώ είναι γυναίκα και μάλιστα έχει φωτογραφηθεί και γυμνή.

Αυτού του είδους ο διαχωρισμός είναι κοινωνιολογικά ένας τυπικά ρατσιστικός διαχωρισμός. Και αναδεικνύει την εξαιρετικά αδύναμη και επιφανειακή αντιρατσιστική κουλτούρα που διέπει ένα τμήμα της αριστεράς και του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα. Η κουλτούρα αυτή περιορίζεται στα κλασικά και παμπάλαια αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά, αλλά δεν εμπεδώνεται σε βάθος και άρα παραγνωρίζει την ουσιαστική σημασία του ρατσισμού ως φορέα διαχωρισμού των ανθρώπων, διάφορου του ταξικού. Ετσι, δεν θα δούμε κανέναν να αποκαλεί π.χ. τον Μπαράκ Ομπάμα «πολεμοκάπηλο αράπη», γιατί η επιφανειακή αντιρατσιστική κουλτούρα έχει μάθει να μην προσβάλει τους μαύρους, αλλά με τέτοιο τρόπο ώστε αυτός ο σεβασμός να μην αφορά συνολικά την διαφορετικότητα και να μην αγγίζει την έννοια των στερεοτύπων ως τέτοια.

Ακόμα χειρότερα, τα στερεότυπα εξαγνίζονται όταν απευθύνονται σε πολιτικούς αντιπάλους –έχουμε να κάνουμε εδώ με την ουσία του ρατσισμού, δηλαδή την απόπειρα αποκλεισμού κάποιου τον οποίον δεν θέλουμε για κάποιον άλλον λόγο με βάση ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό του. Ετσι ο Πάγκαλος και ο Βενιζέλος, πριν περάσουν τη βάσανο της κριτικής των θέσεων και των πράξεών τους, θα χαρακτηριστούν «χοντροί». Η Μέρκελ «πατσαβούρα» ή και «καριόλα». Αποκορύφωμα, ήταν ο ευνοϊκός σχολιασμός ενός ακτιβισμού διαμαρτυρίας κατά του Γρηγόρη Βαλλιανάτου –στον οποίον είμαι αρκετά υπερήφανος που συμμετείχα-, όπου τονιζόταν (από τους σχολιαστές) η διαφορά του γκέι με «την πουστάρα».

Στη βάση αυτού του διαχωρισμού βρίσκεται η ιδεολογία της κυριαρχίας. Μια ιδεολογία που επιζητά να ενώνει και να χωρίζει τους ανθρώπους με κριτήρια κάθε τι άλλο εκτός από ταξικά και φροντίζει να απομονώνει κοινωνικές ομάδες προκειμένου να της καταστήσει υποσυνείδητα υπεύθυνες για τη σπάνη των αγαθών –ακριβώς όπως το περιέγραψαν τα φιλελεύθερα εγχειρίδια του Μάλθους και το έπραξαν οι Ναζί με τους Εβραίους. Αυτή η αντίληψη με όποια δικαιολογία και αν εκφράζεται, είναι εχθρική προς την ελευθερία γιατί αντιστρατεύεται τη χειραφέτηση των ανθρώπων ως αυτό που είναι.

Είναι βέβαια προφανές ότι το πιο εύκολο και συχνό θύμα τέτοιων στερεοτύπων δεν είναι οι ίδιοι οι φορείς της κυριαρχίας, αλλά οι αντίπαλοί της:

Η αλ Σάλεχ, για να μην ξεχνιόμαστε, έκανε γυμνή φωτογράφιση περίπου εκατό χρόνια αφότου η Εμα Γκόλντμαν έκανε πεζοδρόμιο, ήταν δηλαδή κατά το κοινώς λεγόμενο «πουτάνα». Η Μέρκελ είναι «πατσαβούρα», σε ένα μετρικό σύστημα στο οποίο ακόμα πιο «πατσαβούρα» είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ο Σόιμπλε είναι «κουτσός», θέση μάλλον καλύτερη από αυτή του Μπακούνιν που ήταν ανίκανος, δηλαδή «δε γαμούσε». Εκτός αυτού, ο Μπακούνιν τελείωσε τη ζωή του πιο «χοντρός» από τον Βενιζέλο και τον Πάγκαλο μαζί. Να προσθέσουμε ότι όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε είναι «πουσταράδες», όπως κατά πάσα πιθανότητα και ο Αρης Βελουχιώτης και ότι όλοι μαζί θα κορόιδευαν τον Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι που φορούσε περουκίνι.

Ας πάμε αυτή τη συζήτηση μέχρι το τέλος και μόλις την τελειώσουμε μπορούμε να παλέψουμε με την ησυχία μας για ελευθερία, σε έναν κόσμο που η λογική της κυριαρχίας κάνει πάρτι στα μυαλά μας...

* Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι δημοσιογράφος, μέλος της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας - Ροσινάντε

Πηγή: www.left.gr

Thursday, January 23, 2014

Κοινωνική πολιτική για μια ρημαγμένη χώρα

Του Μάνου Ματσαγγάνη

Οι πολιτικές ελίτ, όλων των αποχρώσεων, απαρτίζονται κατά κανόνα από άτομα πιο μορφωμένα και πιο εύπορα από το μέσο όρο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με όσους άλλους ασχολούνται με τα κοινά. Ο αγώνας για την επιβίωση δεν αφήνει ούτε χρόνο ούτε μυαλό για άλλα. Αυτό ισχύει πάντα και παντού. Ο προφανής κίνδυνος είναι οι συνήθως καλοπροαίρετοι άνθρωποι που αγωνιούν για το μέλλον της χώρας να αποκοπούν από τις πιο άμεσες και πιο πιεστικές αγωνίες ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Το λιγότερο που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια ρημαγμένη χώρα.

Το «νέο κοινωνικό ζήτημα»

Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας έγινε πιο άνιση. Όχι τόσο επειδή οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι – αυτό δεν φαίνεται να συνέβη. Αλλά επειδή οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της ομάδας μας στο πανεπιστήμιο, 14% των συμπολιτών μας είχαν το 2013 τόσο χαμηλό εισόδημα που δεν ήταν σε θέση να αγοράσουν ένα βασικό καλάθι αναγκαίων αγαθών χωρίς να ανατρέξουν σε αποταμιεύσεις του παρελθόντος, ή να δανειστούν, ή να αφήσουν απλήρωτους λογαριασμούς. Το 2009 το αντίστοιχο ποσοστό ήταν μόλις 2%.

Έγραψα παραπάνω «οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι». Για την ακρίβεια, οι παραδοσιακές κατηγορίες με χαμηλό εισόδημα (π.χ. οι ηλικιωμένοι που ζουν στην ύπαιθρο) φαίνεται να έχασαν λιγότερα από τον υπόλοιπο πληθυσμό. Οι μεγάλοι χαμένοι δεν είναι αυτοί, αλλά μια νέα κατηγορία που τους έχει εκτοπίσει από τα χαμηλότερα σκαλοπάτια της κατανομής εισοδήματος (κυρίως οικογένειες ανέργων, συχνά με παιδιά, που ζουν στις πόλεις). Πολλές από αυτές τις οικογένειες έχουν βρεθεί χωρίς κανένα εργαζόμενο μέλος, χωρίς επίδομα ανεργίας ή άλλη εισοδηματική ενίσχυση, και συχνά χωρίς βιβλιάριο ασθένειας.

Αυτό είναι το «νέο κοινωνικό ζήτημα». Η διαιώνισή του δεν απειλεί μόνο την κοινωνική συνοχή, αλλά επίσης την πολιτική σταθερότητα και τη βιωσιμότητα της ανάκαμψης (όποτε αυτή έλθει). Συνεπώς, η αναγνώριση της κρισιμότητάς του πρέπει να είναι το σημείο εκκίνησης σε κάθε συζήτηση για την ανασυγκρότηση της χώρας μετά από 4+ χρόνια βαθιάς ύφεσης.

Πώς (δεν) ανταποκρίθηκε η Πολιτεία

Και άλλες χώρες πέρασαν μια σοβαρή οικονομική κρίση, ή περνάνε ακόμη (αν και όχι τόσο σοβαρή όσο εμείς). Και εκεί ο κόσμος πέρασε δύσκολα, ή περνάει ακόμη. Πουθενά όμως δεν ήταν η αντίδραση του οργανωμένου κράτους τόσο ανεπαρκής, τόσο καθυστερημένη και τόσο αναντίστοιχη με το μέγεθος του προβλήματος όσο εδώ.

Πράγματι, το κοινωνικό κράτος που βλέπουμε στην Ευρώπη και αλλού φτιάχτηκε την επαύριο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου από πολιτικούς ηγέτες που ήταν αποφασισμένοι να εμποδίσουν την επανάληψη όσων είχαν συμβεί την επαύριο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η οικονομική ύφεση μετατράπηκε σε κοινωνική κρίση και μετά σε πολιτική αστάθεια. Αυτό δεν έπρεπε να ξανασυμβεί. Και δεν συνέβη. Η σημερινή οικονομική ύφεση –κατά γενική ομολογία, η οξύτερη από το μεσοπόλεμο– είχε μεν σοβαρές κοινωνικές συνέπειες, αλλά πολύ λιγότερο από ό,τι τότε. Η δημοκρατία αμφισβητείται αλλά δεν απειλείται. Οι εθνικισμοί σηκώνουν κεφάλι αλλά δεν απειλούν την ειρήνη. Ο ευρωσκεπτικισμός είναι σε άνοδο αλλά δεν απειλεί την ενωμένη Ευρώπη.

Το κοινωνικό κράτος, με όλα τα προβλήματά του, βοήθησε σε αυτό. Και το έκανε κάνοντας βασικά τη δουλειά του, που είναι να συμπληρώνει τα εισοδήματα –ιδίως των φτωχών και των ανέργων– όταν αυτά συμπιέζονται εξαιτίας της οικονομικής ύφεσης. Αυτό δεν έγινε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι από εμάς είχαν προειδοποιήσει ότι δεν μπορούσε να γίνει, επειδή το σύστημα κοινωνικής προστασίας που είχαμε δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνέπειες μιας οικονομικής κρίσης. Δεν είχε φτιαχτεί για να προστατεύει τους αδύναμους, αλλά τους προνομιούχους. Ήταν πανάκριβο, αλλά δεν είχε ένα δίχτυ ασφαλείας για τους φτωχούς. Αναδιένεμε πόρους, αλλά σε λάθος κατεύθυνση: από τους λιγότερο στους περισσότερο εύπορους, αντί για το ανάποδο.

Δύο μόνο παραδείγματα: Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ανέργων τετραπλασιάστηκε, αλλά ο αριθμός όσων παίρνουν επίδομα ανεργίας μειώθηκε (!) και σήμερα αντιστοιχεί σε 10,5% του συνόλου των ανέργων. Επίσης, 30 χρόνια (και πολλά δις ευρώ) μετά την ίδρυση του ΕΣΥ, με σκοπό να έχουν όλοι πρόσβαση στην περίθαλψη, ένα σχεδόν εκατομμύριο άτομα έχουν χάσει το δικαίωμα ανανέωσης του βιβλιαρίου ασθενείας – είτε επειδή είναι άνεργοι, είτε επειδή έκαναν διακοπή επαγγέλματος, είτε επειδή χρωστάνε στο ταμείο τους.

Οι αιτίες της αποτυχίας

Το πρόβλημα είναι ότι εδώ η κατανομή πόρων και δικαιωμάτων δεν γίνεται με βάση την ανάγκη για κοινωνική προστασία, ούτε με βάση γενικούς κανόνες που εγγυώνται την ισονομία των πολιτών, αλλά με βάση την πολιτική ισχύ των ομάδων πίεσης. Αυτό συνέβαινε και πριν την κρίση: Τα πολλά δις ευρώ που πληρώναμε για την υγεία γίνονταν εισοδήματα για γιατρούς, κλινικάρχες, φαρμακοποιούς, φαρμακοβιομήχανους, ιδιοκτήτες διαγνωστικών κέντρων, εισαγωγείς και προμηθευτές. Σπανίως μεταφράζονταν σε περισσότερες και καλύτερες υπηρεσίες για ασθενείς.

Στην κρίση, τα πολλά δις ευρώ για την υγεία μειώθηκαν – π.χ. έπεσαν στο επίπεδο του 2007 ή του 2005. Για ένα σύστημα υγείας που στοιχειωδώς λειτουργεί κάτι τέτοιο είναι ασφαλώς δυσάρεστο αλλά όχι καταστροφικό. Εδώ ζήσαμε εικόνες πλήρους διάλυσης. Λόγω των μέτρων, προφανώς, αλλά επίσης λόγω του ότι οι περισσότεροι από τους ωφελημένους της προηγούμενης περιόδου άρχισαν να παλεύουν με νύχια και με δόντια για να αποσπάσουν ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι από μια πίτα που είχε στο μεταξύ συρρικνωθεί. Μεταφέροντας το βάρος των μέτρων στους πιο αδύναμους, δηλ. στους ασθενείς, που έμεναν χωρίς φάρμακα και χωρίς βασικές υπηρεσίες. Τα ίδια στις συντάξεις (κάθε χρόνο πληρώνουμε μισό δις στη ΔΕΗ για να δίνει συντάξεις πολύ μεγαλύτερες από το μισθό μου σε συνταξιούχους πολύ νεότερους από εμένα), τα ίδια στην Πρόνοια κτλ. κτλ.

Οι συνέπειες της αποτυχίας

Μια κρίση είναι πάντοτε ένα κρίσιμο τεστ του πόσο ικανή και πόσο πρόθυμη να βοηθήσει τους πολίτες που πλήττονται περισσότερο είναι η δημοκρατική Πολιτεία. Είναι μάλλον περιττό να σημειώσω ότι σε αυτό το τεστ η δική μας δημοκρατική Πολιτεία πήρε άθλιο βαθμό. Και η αποτυχία του «συστήματος» (εδώ, του συστήματος κοινωνικής προστασίας) πυροδότησε τις «αντισυστημικές» αντιδράσεις που βλέπουμε γύρω μας: τον αντικοινοβουλευτισμό, το λαϊκισμό, την ξενοφοβία, την απώλεια εμπιστοσύνης στους θεσμούς.

Τι να κάνουμε;

Φοβάμαι ότι το ένα τρένο (εκείνο της έγκαιρης παρέμβασης για την ενίσχυση των φτωχών και των ανέργων) το έχουμε χάσει ήδη. Όμως, ακόμη και με τα καλύτερα σενάρια για την οικονομία (ανάκαμψη μέσα στο 2014) η υψηλή ανεργία και η μεγάλη φτώχεια θα είναι μαζί μας για καιρό, οπότε προλαβαίνουμε έστω και τώρα (…). Το άλλο τρένο περνάει μπροστά μας τώρα. Εάν δεν κάνουμε αυτό που πρέπει, τα φτωχά παιδιά που σήμερα πάνε πεινασμένα στο σχολείο αύριο θα μείνουν πίσω στα μαθήματα, μεθαύριο θα ψάχνουν για δουλειά χωρίς να έχουν προσόντα, και έτσι θα είναι άνεργοι ή χαμηλόμισθοι, και θα παραμείνουν φτωχοί, οι ίδιοι και τα δικά τους παιδιά. (Ο Δήμος Αθηναίων, κάνοντας σκληρές οικονομίες, καταφέρνει να μοιράζει σε τέτοια παιδιά 12.000 μερίδες την ημέρα – αλλά οι ανάγκες είναι πολύ μεγαλύτερες.) Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει.

Πώς; Χρειαζόμαστε νέες προτεραιότητες κοινωνικής πολιτικής. Το σύνθημα εδώ πρέπει να είναι «έγνοια για τους αδύναμους – ισονομία / ενιαίοι κανόνες για όλους». Αλλαγή έμφασης: όχι στην πρόωρη συνταξιοδότηση των μητέρων ανηλίκων, ναι σε θέσεις σε βρεφονηπιακούς σταθμούς για όλα τα μικρά παιδιά. Λιγότερες συντάξεις (με καλύτερη περίθαλψη), περισσότερη βοήθεια στις οικογένειες με παιδιά, στις εργαζόμενες μητέρες, στους νέους άνεργους, στους νέους επιχειρηματίες.

Νέο κοινωνικό συμβόλαιο: δημόσια εγγύηση μιας ελάχιστης δέσμης βασικών κοινωνικών υπηρεσιών και εισοδηματικών ενισχύσεων. Με ουσιώδη περίθαλψη, παιδική φροντίδα, σχολικά γεύματα, βασικές συντάξεις, στήριξη εισοδήματος των φτωχών και των ανέργων. Μια τέτοια ελάχιστη δέσμη δεν μπορεί παρά να είναι αναγκαστικά λιτή, και συμβατή με τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας. Αλλά μπορεί να είναι αξιόλογη. Και πρέπει να είναι εκεί για όλους.

*Ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και συμμετέχει στην Πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς («των 58»). Το κείμενο βασίζεται σε ομιλία του στο Προοδευτικό Φόρουμ (Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014). Ο όρος «ρημαγμένη χώρα», απόλυτα ταιριαστός για την περίσταση, είναι του Γ. Γραμματικάκη. Ομάδα Ανάλυσης Δημόσιας Πολιτικής, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (www.paru.gr)

Πηγή: ATHENS VOICE

Saturday, January 18, 2014

Οι 58 και το μεγάλο ναι της ΔΗΜΑΡ

Του Ανδρέα Ε. Παπαδόπουλου

Η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, όπου, κατ' ουσίαν, καλείται να αποφασίσει πώς θα πορευτεί από εδώ και πέρα. Τι θα γράφουν οι ράγες πάνω στις οποίες θα βαδίσει.

Ουσιαστικά αναζητείται το «νέο εθνικό πρόταγμα» και ταυτόχρονα οι δυνάμεις εκείνες που θα μπορούν να το υλοποιήσουν. Τα πράγματα είναι πλέον δεδομένα: από τη μία έχεις μια παλαιοκομματική ΝΔ, η οποία ακολουθεί πλήρως την πολιτική που κατήγγελλε, ακυρώνοντας τα αλήστου μνήμης Ζάππεια (1, 2, 3 κ.ο.κ.). Μια ΝΔ που τοποθετεί σε κρίσιμα πόστα παιδιά του κομματικού σωλήνα προκειμένου να τηρηθούν οι εσωκομματικές ισορροπίες. Πλην λίγων εξαιρέσεων, επιλέγει υπουργούς επιρρεπείς στο ρουσφέτι και στις συντεχνίες και πρόσωπα από τον πάγκο της Πολιτικής Ανοιξης ή του ερεβώδους Δικτύου 21. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απίστευτη επιλογή για το Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού.

Από την άλλη έχεις έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. «Ετσι, χωρίς πρόγραμμα», που έλεγε και η Μαρία Ρεζάν. Εναν ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα ταλαντεύεται αν ο Κουφοντίνας είναι δολοφόνος ή κοινωνικός αγωνιστής. Αν το ευρώ είναι φετίχ ή όχι. Εναν ΣΥΡΙΖΑ που στο δίλημμα Τατσόπουλος ή... γουναράδικα επιλέγει το δεύτερο.

Αυτό, λοιπόν, είναι το δυστύχημα της χώρας. Οτι δηλαδή την ώρα που αχνοφέγγει η μεταμνημονιακή περίοδος το προσωπικό που διαχειρίζεται τις τύχες της είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων, ενώ αυτό που - κατά την ποδοσφαιρική αργκό - «ζεσταίνεται» είναι ακόμα χειρότερο.

Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο αποκτά ξεχωριστή αξία η κίνηση των 58. Διότι σε πολιτικό, κοινωνικό, ακαδημαϊκό και τεχνοκρατικό επίπεδο συγκεντρώνει ή απευθύνεται σε ό,τι καλύτερο έχει ο χώρος της Κεντροαριστεράς και της προοδευτικής μεταρρύθμισης. Αυτή η μεγάλη προοδευτική (συμ)παράταξη είναι η μόνη που μπορεί να προχωρήσει την αναγκαία ανασυγκρότηση της Ελλάδας εντός του ευρώ και να καταθέσει ένα ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο που θα λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες της χώρας, αλλά και της κοινωνίας.

Προϋπόθεση για να προχωρήσει το εγχείρημα είναι να ανταποκριθούν στο κάλεσμα όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις, φορείς, πρόσωπα. Αφήνοντας στην άκρη τις αντιπαραθέσεις του παρελθόντος, τις αγκυλώσεις των πολιτικών χώρων, τα συμπλέγματα των προσώπων, αλλά και την επετηρίδα! Παντρεύοντας την εμπειρία με τη φρεσκάδα, μέσα από την ώσμωση των ανθρώπων που αποδεδειγμένα στήριξαν τις μεταρρυθμίσεις και έκλεισαν τα αυτιά τους στις σειρήνες του λαϊκισμού με μια νέα γενιά που έχει εξαιρετικές σπουδές, κοσμοπολιτισμό, έχει μοχθήσει για τα προς το ζην και θέλει και μπορεί να προσφέρει στον τόπο, χωρίς να αναζητεί την κάρτα μέλους του κόμματος για να μπει στο δημόσιο.

Προσωπικά θεωρώ πολύ σημαντική την παρουσία της ΔΗΜΑΡ. Εύχομαι, έστω και την ύστατη ώρα, η ηγεσία της να ακούσει την κοινωνία, να αλλάξει στάση και να συμμετάσχει στο εγχείρημα. Η ΔΗΜΑΡ από την ίδρυσή της και για μεγάλο διάστημα δημιούργησε υψηλές προσδοκίες. Δεν πρέπει να τις διαψεύσει την πιο κρίσιμη στιγμή.

Πηγή: Τα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο

Tuesday, January 14, 2014

Το πρώτο ευρωπαϊκό κόμμα

Του Ηλία Κανέλλη

Η πληθώρα και η ποικιλία των επικρίσεων που ακολούθησαν την απόφαση των 58 να αποκτήσουν οργανωτική υπόσταση με ορίζοντα τις ευρωεκλογές του Μαΐου αποδεικνύει ότι το εγχείρημα αυτό συνεχίζει να έχει δυναμική. Δεν κινητοποιούνται οι πολιτικοί αντίπαλοι για εγχειρήματα που δεν τα αισθάνονται απειλητικά για το δυνάμει δικό τους ακροατήριο.

Αλλά, προφανώς, κανένα πολιτικό εγχείρημα, που μάλιστα επιδιώκει να παίξει κεντρικό ρόλο, δεν καθορίζεται από το τι λένε γι' αυτό οι άλλοι. Το αντίθετο. Σημασία έχουν οι λόγοι για τους οποίους θα κριθεί η αναγκαιότητα ή μη ενός εγχειρήματος που, ενδεχομένως, μπορεί να εξελιχθεί σε συνασπισμό οργανώσεων και κομμάτων ή και σε κόμμα.

Ο πρώτος και βασικός λόγος που, στη συγκυρία, κάνει αναγκαίο τον σχηματισμό ενός φορέα ο οποίος θα προσπαθήσει να εκφράσει όσο το δυνατόν ευρύτερα στρώματα του παραδοσιακού Κέντρου, της σοσιαλδημοκρατίας και των δυνάμεων της λογικής Αριστεράς, είναι γνωστός: τα υπάρχοντα κόμματα που κινούνται στον συγκεκριμένο χώρο έχουν χάσει την πολιτική ισχύ που τους επέτρεπε να εκφράζουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα (ΠαΣοΚ) είτε δεν πέτυχαν ανάλογο στόχο (ΔΗΜΑΡ). Ο φορέας αυτός δεν μπορεί να είναι ηγεμονικός, δεν είναι δυνατόν δηλαδή να θέλει να μονοπωλήσει τον χώρο που σήμερα καταλαμβάνουν ΠαΣοΚ και ΔΗΜΑΡ. Αλλά, ταυτόχρονα, δεν είναι δυνατόν να μην απευθυνθεί στο κοινό των συγκεκριμένων κομμάτων.

Οι ψήφοι δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Και το ΠαΣοΚ φαίνεται να το αντιλαμβάνεται. Η ηγεσία του γνωρίζει καλύτερα την αδυναμία ανάκαμψης του άλλοτε κραταιού πυλώνα του μεταπολιτευτικού δικομματισμού - οι λόγοι είναι εμφανείς: ο κυβερνητισμός και η διαφθορά, μαζί με τις κομματικές στρατηγικές στη διαχείριση της ελληνικής χρεοκοπίας, απομάκρυναν μεγάλο μέρος του κομματικού ακροατηρίου. Μεγάλο τμήμα του απομακρύνθηκε ανεπιστρεπτί προς κόμματα που είτε εκφράζουν τη διαμαρτυρία είτε υπόσχονται έναν νέο κυβερνητισμό. Αλλο μεγάλο τμήμα του έφυγε προς τον σκεπτικισμό, την πολιτική απογοήτευση και το αδιέξοδο, λόγω της έλλειψης πολιτικού φορέα με τον οποίο θα μπορούσε να ταυτισθεί.

Ο νέος φορέας, στον οποίο θα μπορούσε να βρει πολιτική διέξοδο η τελευταία αυτή κατηγορία, ξεκινάει με ένα αβαντάζ: την ιδεολογική καθαρότητα. Τα πολυσυλλεκτικά κόμματα της Μεταπολίτευσης συγχώνευαν στους κόλπους τους βαθύτατα συντηρητικές δυνάμεις, εσωστρεφείς, φοβικούς, εθνικιστές, κομματικές πελατείες ταυτόχρονα με ευρωπαϊστές και οπαδούς του εκσυγχρονισμού της κοινωνίας. Ο νέος φορέας βάζει ένα στοίχημα. Να μεγαλώσει, διεκδικώντας μια νέα πολυσυλλεκτικότητα, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής και μεταρρυθμιστικής ταυτότητας, του σεβασμού στους νόμους και στους θεσμούς, σε μια σύγχρονη αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Ο νέος φορέας μπορεί να εξελιχθεί στο πρώτο αμιγώς ευρωπαϊκό κόμμα της Ελλάδας. Και γι' αυτό έχει μέλλον.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Η προοδευτική μεταρρύθμιση

Η Δεξιά, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ανεύρετο Κέντρο ως αντίβαρο στον νέο δικομματισμό

Του Δημήτρη Σκάλκου


Η Ελλάδα είναι μία χώρα σε μετάβαση. Τα επόμενα χρόνια δεν αρκεί να προωθήσουμε οριακές αλλαγές αλλά, αντίθετα, καλούμαστε να μετασχηματίσουμε και να προσαρμόσουμε τους οικονομικούς και πολιτικούς θεσμούς στις νέες συνθήκες του εσωτερικού και διεθνούς περιβάλλοντος. Δυστυχώς, όμως, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της σημερινής περιόδου αδυνατούν να το αντιληφθούν.
Στην Αριστερά της οπορτουνιστικής ανευθυνότητας που εκφράζεται κύρια μέσα στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύονται να αντιστοιχήσουν τις αυξημένες προσδοκίες που γέννησε η εκλογική εκτόξευση των ποσοστών τους, με τους περιορισμούς της οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας. Στη (νεο)συντηρητική Δεξιά, η παραδοσιακή της εσωστρέφεια δεν είναι ικανή να οδηγήσει σε μια σύγχρονη και προοδευτική Ελλάδα. Και οι δύο πολιτικοί αντίπαλοι αναπαράγουν ένα κακέκτυπο του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος σε ένα κατώτερο σημείο ισορροπίας, ανίκανοι να συμβάλουν στην αλλαγή παραδείγματος της χώρας. Ο (μικρός) δικομματισμός τους είναι πολιτικά ασταθής, οικονομικά επιζήμιος και κοινωνικά αδιέξοδος.
Το πολιτικό μας σύστημα κατόρθωσε να αποτρέψει τη χρεοκοπία, δεν εξασφάλισε όμως τη σωτηρία και ακόμη περισσότερο την εξάλειψη των χρόνιων παθογενειών της χώρας. Οι προκλήσεις που διαφαίνονται στον ορίζοντα υπερβαίνουν τις δανειακές μας υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις της καθημερινής διαχείρισης.
Το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό περιβάλλον που διαμορφώνεται οριοθετεί το νέο πλαίσιο της πολιτικής. Σε συνθήκες παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης ενισχύεται η πόλωση με την ενδυνάμωση των πολιτικών άκρων, διευρύνονται οι ανισότητες και αυξάνεται κατακόρυφα η ζήτηση για υπηρεσίες κοινωνικής προστασίας, αυξάνονται οι κοινωνικές αντιστάσεις απέναντι στις μεταρρυθμίσεις καθώς τα οργανωμένα συμφέροντα επιδίδονται σε «πόλεμο φθοράς» και, βέβαια, φθείρονται οι κυβερνητικοί σχηματισμοί ως αποδέκτες της δυσαρέσκειας.

Μία ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική για τη βιώσιμη ανάκαμψη πρέπει να δομηθεί γύρω από τους παρακάτω άξονες:
- Διαμόρφωση του πλαισίου για τον νέο ρόλο του κράτους. Το «λιτοδίαιτο» κράτος, το οποίο με βασική του αρχή τη δημοσιονομική εγκράτεια θα κάνει «περισσότερα με λιγότερα», είναι σε θέση να συμβάλει στην ανάταξη της οικονομίας. Κλειδί αποτελεί η προσεκτική και λεπτομερής αξιολόγηση κάθε πτυχής των δημοσίων πολιτικών, περικόπτοντας τις λιγότερο αποτελεσματικές δαπάνες, ιεραρχώντας τους τομείς απελευθέρωσης των αγορών. Απαιτείται η μεταφορά του κέντρου βάρους των δημοσίων δαπανών από τις υποδομές στις κοινωνικές επενδύσεις (ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης, εκπαίδευση/κατάρτιση).
- Ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού συστήματος κοινωνικής προστασίας. Απαιτείται το συντομότερο ο σχηματισμός ενός λειτουργικού «διχτυού ασφαλείας» που θα προστατεύσει τις πλέον ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που απαρτίζουν το «νέο κοινωνικό ζήτημα». Τούτο αποτελεί πολιτική προτεραιότητα για τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.
- Βελτίωση των όρων της «καλής διακυβέρνησης» (λογοδοσία, διαφάνεια, κ.ά.), της ποιότητας της δημοκρατίας (χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων, πλαίσιο λειτουργίας των ΜΜΕ κ.λπ.).
Γίνεται αντιληπτό ότι για την επίτευξη των παραπάνω αναγκαίων μεταρρυθμίσεων απαιτείται ο σχεδιασμός ενός «οδικού χάρτη», που με όχημα ένα εθνικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης θα μας επιτρέψει να βρούμε τον δρόμο μας στη σύγχρονη πραγματικότητα. Ποιες είναι όμως εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που θα διεκδικήσουν την «ιδιοκτησία» των μεταρρυθμίσεων και θα προσδώσουν θετικό περιεχόμενο στο πρόγραμμα;
Η έκταση των αναγκαίων αλλαγών υπερβαίνει τις δυνατότητες ή/και τη θέληση των υφιστάμενων πολιτικών δυνάμεων. Προϋποθέτει τη σύγκρουση με κατεστημένες νοοτροπίες και οργανωμένες πρακτικές. Και απαιτεί ευρύτατες συναινέσεις και νέες πολιτικές ισορροπίες. Ο ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται έτσι σε χώρο της σύνθεσης, της σταθερότητας και της προοπτικής.
Οι πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να εκφράσουν τον νέο μεταρρυθμιστικό χώρο εντοπίζονται στον χώρο της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας, του φιλελεύθερου Κέντρου, της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς και της ρεαλιστικής Οικολογίας. Σε αυτές τις δυνάμεις απευθύνεται πρώτιστα η πρωτοβουλία των 58, φιλοδοξώντας να συμβάλει στην ενιαία πολιτική έκφραση του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου. Ας είναι οι επερχόμενες ευρωεκλογές ο πρώτος σταθμός μίας νέας ελπιδοφόρας πορείας.

Ο Δημήτρης Σκάλκος είναι πολιτικός επιστήμονας - διεθνολόγος και συμμετέχει στην Κίνηση των 58

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Monday, January 13, 2014

Ας αρχίσουμε, λοιπόν

Του Μιχάλη Γ.Τριανταφυλλίδη

Πρώτον, πολιτική παράγεις με διάλογο. Με κατάθεση δε ιδεών και προτάσεων το δεύτερον. Οπότε, είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό και ευχάριστο το γεγονός, πως μια διαδικασία που θέλουμε και περιμένουμε, εδώ και καιρό, για το εάν και πως θα ξεκινήσει, ήδη από χθες πήρε μπρος.

Δεν θέλω να επανακάμψω με γενικές θεωρίες, περί πολιτικού συστήματος που κατέρρευσε κλπ., θορυβώδη και χιλιοειπωμένα. Και καλά όλα αυτά, περάσανε και ακόμη καλύτερα αποφασίστηκε, καταρχάς για το τι είναι και τι θέλει, όχι το ΕΑΜ, αλλά η δημοκρατική παράταξη, από τον πολίτη και τον εαυτό της.

Και αφού πήρε μπρος η διαδικασία, καλούμαστε να πούμε γνώμη για το πώς θα συμμαζευτούμε και θα γίνουμε ένας ζων και δρών οργανισμός και όχι κάποιο καινούργιο μαυσωλείο, του βρικολακιασμένου πια πολιτικού συστήματος, που μας τραβάει από το ποδάρι, λες και έχει εφ του τζι της ουίντ. Και κάθε λίγο και λιγάκι «ψιτ φίλε» από βαθιά μέσα από τα τάρταρα.

Έχουμε ένα πελώριο μειονέκτημα. Όλοι μας, έχουμε καταναλώσει τόσες δεκάδες τόνους κουκιά, που φυσικά κουκιά μολογάμε. Και η ερώτηση είναι σαφής: Στερέψαμε ή δεν μπορούμε να καταλάβουμε, ότι υπάρχει και άλλος τρόπος και να οργανωνόμαστε και να διαλεγόμαστε;

Καταρχάς, αυτό που χθες αποφασίστηκε από τους 58, εμένα με οδηγεί σε κάποια σκέψη, για το πώς μπορούμε να δράσουμε, για να συμμαζευτούμε.

Μία εβδομάδα, δέκα μέρες, πριν τη συνέλευση ίδρυσης του αλεξιβρόχιου, του κρινολίνου ή ότι τέλος πάντων θα είναι αυτό, που επιθυμούμε να συγκροτήσουμε, ανοίγουν οι πόρτες ενός χώρου σε κάθε περιοχή ή πόλη όπου θα έχει ήδη συγκροτηθεί μια πρώτη ομάδα πρωτοβουλίας.
Καλούμε εκεί, τους συμπολίτες μας, που ενδιαφέρονται να πάρουν μέρος στην πρωτόγνωρη αυτή διαδικασία, να έρθουν να γραφτούν δίνοντας τα στοιχεία της ταυτότητάς τους κι ένα τάλιρο ή δεκάρικο.
Όλοι μαζί κατόπιν, από την επομένη, ΙΣΟΤΙΜΑ και χωρίς καμιά κομματική αποσκευή, που θα την αφήσουμε στο πάρκο απέναντι, γινόμαστε ιδρυτικά μέλη του νέου φορέα και αποφασίζουμε πια από το αν θα το πούμε, Πασχάλη ή Μερόπη, για το πώς θα λειτουργεί, πως θα παράγει την πολιτική του, με ποιες διαδικασίες δηλαδή, και πια προοπτική.

Ακούω διάφορους να ζητάνε να αποκτήσουμε θέση για το κράτος, τα δημόσια οικονομικά, την ανάπτυξη και όλα τούτα. Μάλιστα θέλουν να το εμφανίζονται και ως νεωτερισταί και μεταρρυθμισταί και επειδή , όπως προείπα, κουκιά φάγαμε κουκιά μολογάμε, πηγαίνοντας προς τις Ευρωεκλογές, ήρθε η ώρα, κάποιοι από τα «κεντρικά», για να μην ξανακούσω περί δήθεν διαλόγου μέσω διαδικτύου, να μας στείλουν το φετφά , γιατί αρκετό καιρό μείναμε χωρίς να στοιχηθούμε.
Ερμη μανία και αρρώστια.

Ταπεινή μου γνώμη, γιατί ένα τέτοιο πολιτικό όχημα θέλω να δω να φτιάχνεται.

Αυτού του τύπου τις θέσεις, ένας σύγχρονος πολιτικός σχηματισμός τον 21ο αιώνα, τις παράγει και τις εμπλουτίζει, μέσα από ένα διαρκές forum, όπου όμως συμμετέχουν, πρώτ’ από όλα η κοινωνία, και αυτοί που γνωρίζουν για τα θέματα , ανήκουν δεν ανήκουν «σε μας».

Κι επειδή, επιμένω, κουκιά φάγαμε κουκιά μολογάμε, ήδη ακόμη και λόγο της αμηχανίας για τι και πως παράγονται πολιτικές θέσεις, στον 21ο αιώνα, για την ανάπτυξη, μιλάμε βαρύγδουπα, για εθνικά σχέδια ανασυγκρότησης, ανάπτυξης και βάλε.

Παρόλα αυτά, στο θεωρητικό επίπεδο, άπαντες ομνύουν στην περιφερειακή διάρθρωση και ανάπτυξη του σύγχρονου κράτους, που επί της ουσίας σημαίνει συγκρότηση σχεδίων τοπικής ανάπτυξης από τις ίδιες τοπικές κοινωνίες που έχουν απόλυτη ευθύνη να σχεδιάσουν το μέλλον τους.

Κι επειδή πριν λίγο καιρό, κάποιοι δακρυρροούσαν ψευδώς, για τις βίλες των αρχόντων και το Leader.
Αυτό το ρημάδι το 87-88, που συντάσσονταν από την επιτροπή και περνούσε κομμάτι , κομμάτι από την έγκριση και της Ευρωβουλής, αυτό ήθελε να πετύχει μετά από τρεις πετυχημένες, για αλλού, απολύτως χαμένες για εμάς προγραμματικές περιόδους. Οι μικρές, τοπικές κοινωνίες δηλαδή, να σχεδιάζουν, προγραμματίζουν και οργανώνουν, την υπόθεση που λέγεται τοπική ανάπτυξη, από μόνες τους…

Επομένως, συνοψίζοντας, όλα ισότιμα χωρίς παρελκόμενα και κληρονομικά δικαιώματα, γινόμαστε μέλη του καινούργιου ζώντος οργανισμού και προετοιμαζόμαστε για τις Ευρωεκλογές.

Ποιοι θα είναι υποψήφιοι: 50,60, 70 μέλη, έχουν το δικαίωμα να προτείνουν κάποιον ή κάποια να είναι υποψήφιος/α. Για να μην μας προκύψουν πέντε χιλιάδες αμετροεπείς υποψήφιοι.

Όλοι οι υποψήφιοι που θα ανακηρυχθούν, με 300 το πολύ 500 λέξεις, μας παρουσιάζουν, το γιατί θέλουν να είναι υποψήφιοι, τι πρεσβεύουν, τι σκέφτονται για την Ευρώπη.

Κατόπιν πια εμείς, με καθολική ψηφοφορία, καλούμαστε να επιλέξουμε τους 22 υποψηφίου.
Φυσικά, κάποιες σημαντικές προσωπικότητες, έλληνες και ξένοι που ίσως θελήσουν να στηρίξουν την προσπάθεια μας αυτή, δεν θα μπουν στη διαδικασία της καθολικής εκλογής.

Κι επειδή ούτε μωρά παιδιά είμαστε , πολύ δε περισσότερο παρθένες, στην ηλικία μας.
Να συμφωνηθεί από τώρα, πώς το ΠΑΣΟΚ, που είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός οργανισμός, που θα συνυπάρξει ή θα διαχυθεί στο καινούργιο εργαλείο, θα έχει τη 2η και 4η θέση.

Το οτιδήποτε συμφωνηθεί τέλος πάντων, και ας ξεσκιστούν λιγάκι και οι φίλοι από το ΠΑΣΟΚ, ουτως ώστε να βγάλει το αλεξιβρόχιο τέσσερις εκπροσώπους στην ευρωβουλή, για να έχουν, εάν δεν συμφωνούν στην διάχυση, αλλά θέλουν να συνεχίσουν, να έχουν το μαγαζί τους, να χαίρονται την συμβολή στη δράση του, δύο ευρωβουλευτών. Επειδή, όπως το κόβω, με τα δεδομένα των μετρήσεων μέχρι σήμερα, στους ένα με ενάμισο εκλεγμένους, βρίσκονται αυτή τη στιγμή.

Αυτός είναι ο προβληματισμός, κάποιου που μέχρι πριν από ένα μήνα ήταν μέλος της ΚΕ της ΔΗΜ.ΑΡ. και ξεκόλλησε, επειδή ελπίζει εμμονικά ότι ήρθε η στιγμή, η πολιτική στον 21ο αιώνα, να αποκτήσει άλλα χαρακτηριστικά, άρα και τα πολιτικά υποκείμενα να συμβαδίσουν με τις σύγχρονες ανάγκες.
Απαιτείται αποκεντρωμένη πολιτική δράση και όχι με τα κουμμουνιστικού τύπου οχήματα, που εξακολουθούν να ταλαιπωρούν την πολιτική ζωή στον τόπο μας, ένα αιώνα μετά.

Πρώτα η παραγωγή

Του Αρίστου Δοξιάδη

Τα δύο μεγάλα μόνιμα ελλείμματα στην οικονομία, που σε συνδυασμό έφεραν την κρίση, ήταν το δημοσιονομικό και το έλλειμμα παραγωγής. Υποτίθεται ότι τα Μνημόνια σχεδιάστηκαν για να αντιμετωπίσουν και τα δύο, αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο όπου πρέπει να διαλέξουμε ποιο έχει προτεραιότητα, και η κυβέρνηση έχει επιλέξει το δημοσιονομικό. Κάνει λάθος, και το πληρώνουμε ακριβά. Το πρόβλημα πηγάζει από την αγωνιώδη προσπάθειά της να αυξήσει τα φορολογικά έσοδα, είτε με νέους φόρους είτε με νέους τρόπους αποτροπής της φοροδιαφυγής. Αυτές οι ενέργειες λειτουργούν ανασταλτικά στις όποιες προσπάθειες να αυξηθούν η παραγωγή και η απασχόληση, που θα προέλθουν από τον ιδιωτικό τομέα.

Στον διάλογο για τις προτεραιότητες διαβάζουμε μακρο-αριθμούς («Οι φόροι στην Ελλάδα είναι κατά 4% του ΑΕΠ λιγότεροι από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης») και αφηρημένα ουσιαστικά («επιχειρηματικότητα», «φοροδοτική ικανότητα»). Θα ήταν πιο χρήσιμο να σκεφτούμε από την πλευρά των ανθρώπων που υφίστανται τις πολιτικές του κράτους και που οι δικές τους πράξεις θα φέρουν τα αποτελέσματα και στα δύο μέτωπα, της παραγωγής και των δημόσιων οικονομικών. Δεν υπάρχει «επιχειρηματικότητα» χωρίς επιχειρηματίες και στελέχη, και δεν υπάρχουν φόροι χωρίς φορολογούμενους που τους πληρώνουν. Το πολιτικό δίλημμα προκύπτει επειδή οι φορολογούμενοι που καλούνται με τα πρόσφατα μέτρα να πληρώσουν περισσότερο ή να είναι πιο συνεπείς, σε μεγάλο βαθμό ταυτίζονται με τους ανθρώπους που καλούνται να αυξήσουν την παραγωγή και να δημιουργήσουν νέες δουλειές.

Ο φόρος κατοχής ακινήτων, που έχει συζητηθεί πολύ, δεν είναι καθ’ εαυτό κακός ή παράλογος. Πολλοί φιλελεύθεροι οικονομολόγοι διεθνώς τον προτιμούν από άλλους φόρους, π.χ. του εισοδήματος. Σε εμάς τα προβλήματα είναι, πρώτον, ότι είναι ένας επιπλέον φόρος, σε μια χώρα όπου τα εισοδήματα έπεσαν απότομα και τα έσοδα του κράτους έχουν ήδη αυξηθεί πολύ ως ποσοστό του ΑΕΠ (κατά 6 μονάδες από το 2009 ώς το 2013). Θα ήταν πολύ καλύτερα αν ίσχυε σε αντικατάσταση κάποιας άλλης επιβάρυνσης. Δεύτερον, εφαρμόζεται με τρόπο άγαρμπο και ίσως παράνομο, πράγμα που ενισχύει την αίσθηση του κράτους που αρπάζει όπως μπορεί. Και τρίτον, μειώνει τις αποταμιεύσεις αυτών που είναι υποψήφιοι επενδυτές σε μικρές επιχειρήσεις.

Χωρίς επενδύσεις σε μικρές οικογενειακές μονάδες, νέες ή που ήδη υπάρχουν, δεν υπάρχει περίπτωση να αυξηθούν σημαντικά το ΑΕΠ και η απασχόληση, αφού, για διάφορους λόγους, ούτε το Δημόσιο ούτε οι μεγάλες εταιρείες μπορούν να δημιουργήσουν πολλές νέες δουλειές στην παραγωγή. Ο γιατρός που θα δώσει στην κόρη του 100 χιλ. για να σχεδιάσει κοσμήματα, και ο φαρμακοποιός που θα επενδύσει 300 χιλ. για να δοκιμάσει να εξαγάγει βότανα είναι ο τύπος του «επενδυτή» που ρεαλιστικά θα μπορούσαμε να κινητοποιήσουμε σε αυτήν τη φάση. Αυτούς τους δυσχεραίνουν η φορολογική αφαίμαξη των περιουσιών, αλλά ακόμη περισσότερο ο φόβος των ποινών πάνω στο επιχειρείν.

Γιατί αυτό που συμβαίνει τους τελευταίους μήνες με τα πρόστιμα και τις ποινές για φορολογικές παραβάσεις και χρέη στο Δημόσιο είναι εξωφρενικό. Το εργαστήρι που δεν οφείλει ούτε ένα ευρώ ΦΠΑ και έχει έναν εξωτερικό λογιστή με 200 ευρώ τον μήνα θα έχει πρόστιμο 1.000 ευρώ αν αργήσει για μία μέρα να υποβάλει τη μηνιαία (πιστωτική) δήλωση. Ο επαγγελματίας που δεν μπορεί να πληρώσει ΟΑΕΕ δεν χάνει απλώς το ασφαλιστικό του δικαίωμα, γίνεται υπόδικος. Ο μικροεργοδότης πρέπει να εφαρμόσει τις υψηλότερες κρατήσεις στην Ευρώπη πάνω στον χαμηλό μισθό του υπαλλήλου του, αλλιώς θα εξοντωθεί από τα πρόστιμα. Το στέλεχος της εταιρείας που χρεοκοπεί μέσα στην κρίση μπορεί να χάσει το σπίτι του για να πληρωθεί το ΙΚΑ του τελευταίου μήνα. Και όλοι αυτοί χάνουν το δικαίωμα να ξαναεπιχειρήσουν για πολλά χρόνια. Επιπλέον, τώρα υπάρχει και «πόθεν έσχες» για τις επενδύσεις σε επιχειρήσεις, που σημαίνει ότι οι αποταμιεύσεις της μεσαίας τάξης, που σε μεγάλο βαθμό προέρχονται από παλιότερα αδήλωτα εισοδήματα, δεν μπορούν να επενδυθούν παραγωγικά, και θα μείνουν κλεισμένες στα σπίτια, είτε στο εξωτερικό.

Το πλέγμα των κυρώσεων που έχει νομοθετηθεί πρόσφατα θα ήταν πολύ καλό σε άλλες συνθήκες, αν το βασικότερο πρόβλημα της χώρας ήταν η φοροδιαφυγή και η ασυνέπεια. Σήμερα, είναι η παραγωγή και η απασχόληση, και αν αυτές δεν αυξηθούν, ούτε οι φόροι είναι διατηρήσιμοι. Η κυβέρνηση θα πρέπει να διαλέξει. Τι μπορεί να κάνει;

Να αποφασίσει ότι το πρωτογενές πλεόνασμα θα διατηρηθεί μόνο κόβοντας δαπάνες, π.χ. τα άχρηστα γραφεία και τις συντάξεις πριν από τα 62. Να μειώσει τις επιβαρύνσεις στην παραγωγή, αρχίζοντας από τον βαρύτατο φόρο εργασίας που ονομάζεται «ασφαλιστικές εισφορές». Να καταργήσει κάθε ποινή πάνω στην επιχειρηματική αποτυχία και στην αδυναμία πληρωμών έπειτα από χρεοκοπία. Να άρει τα έμμεσα αντικίνητρα για επένδυση σε μικρές επιχειρήσεις. Να μειώσει τα υπέρογκα πρόστιμα για μικρές παραβάσεις. Να βρει ικανά στελέχη και να τους δώσει εξουσία να εφαρμόσουν πολιτική υπέρ της παραγωγής, με την ίδια επιμονή που προωθεί τη φορολογική συμμόρφωση η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Για να έχει από πού να εισπράξει ο κ. Θεοχάρης.

* Ο κ. Αρίστος Δοξιάδης είναι συγγραφέας του βιβλίου «Το αόρατο ρήγμα: θεσμοί και συμπεριφορές στην ελληνική οικονομία».

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Sunday, January 12, 2014

Με την Προοδευτική Δημοκρατική Παράταξη στις ευρωεκλογές

Το σχηματισμό της Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης ως κοινού φορέα που θα διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών στις ευρωεκλογές του Μαΐου αποφάσισαν οι «58» και οι συνεργαζόμενες κινήσεις, την Κυριακή. Στη διάρκεια συνάντησης την Κυριακή συζητήθηκε η συγκρότηση Ομάδων Πρωτοβουλίας σε όλους τους νομούς και τους μεγάλους δήμους της χώρας, καθώς και οι βασικές κατευθύνσεις του προγραμματικού κειμένου για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και τη μεταρρύθμιση της οικονομίας και του κράτους.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με ανακοίνωση: «Οι "58" και οι συνεργαζόμενες κινήσεις αποφάσισαν να υποστηρίξουν το σχηματισμό της Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης ως κοινού φορέα που θα διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών στις επερχόμενες ευρωεκλογές.

»Σε αυτή μπορούν να συναντηθούν, όπως τονίζαμε στην αρχική έκκληση - πρόσκληση, όλες οι δυνάμεις που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού» αναφέρεται στην ανακοίνωση.

«Το ψηφοδέλτιο της Παράταξης θα αναφέρεται στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και οι ευρωβουλευτές που θα εκλεγούν θα ενταχθούν στην αντίστοιχη ευρωπαϊκή κοινοβουλευτική ομάδα. Η συγκρότηση της Παράταξης θα πρέπει να είναι το σημείο συνάντησης των κομμάτων, των κινήσεων και των προσώπων που αυτονόμως, με δικές τους διαδικασίες, θα αποφασίσουν να στηρίξουν την κοινή προσπάθεια» προστίθεται στην ανακοίνωση.

«Οι διαδικασίες συγκρότησης θα είναι ασφαλώς συναινετικές και θα σέβονται την ιστορικότητα των φορέων και τις πολιτικές συνθήκες που χαρακτηρίζουν τη σημερινή εθνική συγκυρία. Η Παράταξη είναι οι πολίτες που θα θελήσουν να τη στηρίξουν, και όχι άθροισμα κομματικών αντιπροσωπιών. Η Παράταξη πρέπει να εκφράζει την πρόθεση και την απόφαση του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου να βαδίσει στην αναγέννησή του, να απευθυνθεί σε νέες ηλικιακά και πολιτικά δυνάμεις, να πρωτοστατήσει στην υπέρβαση της κρίσης και στην εθνική ανασυγκρότηση. Το ευρωψηφοδέλτιο πρέπει να εκφράζει αυτή την πρόθεση και ως προς τα πρόσωπα και ως προς τις διαδικασίες.

»Οι "58" και οι συνεργαζόμενες κινήσεις συζήτησαν τις βασικές κατευθύνσεις του προγραμματικού κειμένου για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, το οποίο θα δημοσιοποιηθεί και θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση τις επόμενες εβδομάδες. Επίσης συζήτησαν τη διαδικασία επεξεργασίας προγραμματικών θέσεων για τη μεταρρύθμιση της οικονομίας και του κράτους, που θα ολοκληρωθεί μέχρι τέλους Ιανουαρίου.

»Τέλος, οι "58" και οι συνεργαζόμενες κινήσεις αποφάσισαν μια σειρά οργανωτικών μέτρων για την ολοκλήρωση της εθνικής δικτύωσης της Πρωτοβουλίας σε όλους τους νομούς και τους μεγάλους δήμους της χώρας. Οι Επιτροπές Πρωτοβουλίας δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά ως προς τα άλλα κόμματα του χώρου, αντιθέτως γίνονται εκφραστές του αιτήματος της ενότητας. Η συγκρότηση και η δραστηριότητά τους συνδυάζεται όλο και πιο στενά με την συμμετοχή της νέας Προοδευτικής Δημοκρατικής Παράταξης στις ευρωεκλογές» επισημαίνεται στην ανακοίνωση.

Εγώ με τις ιδεες μου!

Ανήσυχος; Σίγουρα!
Ψάχτης; Εννοείται!
Αιθεροβάμονας; Πιθανόν!
"Γλάστρα"; ΠΟΤΕ!

Saturday, January 11, 2014

Η τελευταία ευκαιρία για το λόμπι της δραχμής...

Του Κώστα Στούπα

1) Η τελευταία ευκαιρία για το λόμπι της δραχμής...


Οι συλλήψεις σε σχέση με όσα έχουν λάβει χώρα στο ΤΤ τα τελευταία χρόνια είναι αποκαλυπτικές του τρόπου που λειτουργεί επί δεκαετίες στη χώρα η παρασιτοκρατία των πελατών της κομματοκρατίας και η κλεπτοκρατία των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών.

Μια επιχειρηματική τάξη που έχει βρει τρόπο να πουλάει υπηρεσίες και προϊόντα στο δημόσιο χωρίς ανταγωνισμό με αστρονομικά περιθώρια κέρδους ή να λαμβάνει θαλασσοδάνεια από κρατικές τράπεζες, -στέλνοντας πάλι το λογαριασμό στο μεγάλο κορόιδο που είναι ο φορολογούμενος που δεν φοροδιαφεύγει ή ο «κουρεμένος» δανειστής του δημοσίου-, δυο πράγματα φοβάται όπως ο διάβολος το λιβάνι: τον ανταγωνισμό και το λιγότερο κράτος.

Με λίγα λόγια φοβάται τον καπιταλισμό. Παντού και πάντα οι άνθρωποι επιδιώκουν το ίδιον συμφέρον. Το ίδιο ισχύει και για τους δημόσιους λειτουργούς. Απλά υπάρχουν κανόνες και θεσμοί που ασκούν έλεγχο.

Παντού γίνονται απάτες. Απλά στην Ελλάδα οι απάτες και οι κλοπές δεν ήταν η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας.

Από τη μερίδα αυτή της επιχειρηματικής τάξης του «γλυκού νερού» κάποιοι που βρέθηκαν να χρωστάνε στις τράπεζες περισσότερα απ’ όσα αξίζει η περιουσία τους ονειρεύονται και επιδιώκουν την επιστροφή στη δραχμή.

Με τον τρόπο αυτό υπολογίζουν πως τα χρέη τους θα μηδενιστούν και οι ίδιοι θα καταφέρουν μέσω των διασυνδέσεων να συνεχίσουν να πλουτίζουν σε βάρος του συνόλου. Το να πλουτίζει κάποιος δεν είναι κακό, αρκεί να πλουτίζει παράγοντας περισσότερο πλούτο από όσο καταναλώνει. Αν καταναλώνει περισσότερο από όσο παράγει τότε παρασιτεί σε βάρος της κοινωνίας...

Αυτή είναι η διαφορά μετά επιχειρηματικότητας και κρατικοδιαιτισμού.

Το μνημόνιο είναι μια λάθος συνταγή ενδεχομένως η οποία εκτελέστηκε με λάθος τρόπο ή στα βασικά σημεία δεν εκτελέστηκε και καθόλου.

Αλλά πόσο τυχαίο είναι που χρειάστηκε μνημόνιο και αυστηρή ξένη επιτήρηση από την τρόικα η οποία παρομοιάστηκε με «κατοχική» δύναμη, για να αρχίσουν να βγαίνουν σκάνδαλα και να περνάνε τις πύλες των φυλακών πολιτικοί πρώτης γραμμής και επιχειρηματίες;

Καθώς σιγά-σιγά αποκαλύπτονται που και με ποια κριτήρια πηγαίναν τα λεφτά των τραπεζών ή οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, η παρασιτοκρατία και οι πελάτες αναπολούν το κράτος δραχμής. Γι’ αυτό θα το λόμπι της δραχμής θα ετοιμαστεί για τον τελευταίο γύρο.

Το ελληνικό πρόβλημα έχει αρκετά διαφορετικές πτυχές από το πρόβλημα των άλλων χωρών του νότου και της Δύσης.

Για το κατανοήσουμε όμως θα πρέπει να το τοποθετήσουμε στο πλαίσιο των διεθνών οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων γιατί συναρτάται από αυτές.

Οι διεθνείς διαστάσεις...
«Εάν η Ευρώπη αντιπροσωπεύει σήμερα μόλις λίγο περισσότερο από το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, περί το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και πρέπει να χρηματοδοτήσει το 50% των κοινωνικών δαπανών παγκοσμίως, τότε είναι προφανές ότι οφείλει να εργασθεί πολύ σκληρά για να διατηρήσει την ευημερία και τον τρόπο ζωής της» είχε δηλώσει πρόσφατα η Γερμανίδα καγκελάριος Μερκελ στους FT.

Στην Ελλάδα διάφορες περσόνες της πολιτικής και της τηλεόρασης θεωρούν πως η λιτότητα αποτελεί ιδεολογική αγκύλωση και όχι σχεδόν μονόδρομο που επιβάλλεται από τις συνθήκες. Οι Παπαδάκηδες, οι Προκόπηδες και οι Αλέξηδες φαίνεται πως ξέρουν καλύτερα...

Το θέμα είναι άλλο σήμερα...

Για την ακρίβεια το μερίδιο της ΕΕ στο παγκόσμιο ΑΕΠ ανέρχεται στο 23%. Αντίστοιχο κοντά στο 21% είναι και το μερίδιο του ΑΕΠ των ΗΠΑ. Αμφότερες Δυτική Ευρώπη και ΗΠΑ, οι παραδοσιακοί και ευκρινέστεροι εκπρόσωποι της δημοκρατίας και των ελεύθερων αγορών αντιπροσωπεύουν το 44% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Αθροίζοντας πληθυσμό κοντά στα 700 εκατ. ανθρώπους και οι δυο αντιπροσωπεύουν το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Βλέπε: Η κατανομή του παγκόσμιου πλούτου...

Το 10% του πληθυσμού του πλανήτη νέμεται περίπου το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ κι αυτό γιατί 300 χρόνια νωρίτερα υιοθέτησε τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, ενίσχυσε τις καινοτομίες και περιόρισε τις προκαταλήψεις για το δανεισμό, τις μετοχές και τα περίπλοκα χρηματοπιστωτικά προϊόντα.

Μέχρι το 2020 υπολογίζεται πως η μεσαία τάξη του πλανήτη θα αριθμεί πάνω από 3 δισ. ανθρώπους ενώ 20 χρόνια νωρίτερα αριθμούσε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια της καπιταλιστικής Δύσης. Για την αριστερά τυχαίο είναι επίσης πως η Κίνα βγήκε από την προϊστορία των λιμών μόλις υιοθέτησε για ένα κομμάτι της οικονομίας τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και επέτρεψε τις ξένες επενδύσεις.

Η νέα τάξη πραγμάτων της παγκοσμιοποίησης ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν Ρήγκαν και Θάτσερ στη Δύση για να ξεπεράσουν το τέλμα του στασιμοπληθωρισμού, μείωσαν την παρέμβαση του κράτους και άνοιξαν τα σύνορα του διεθνούς οικονομικού ανταγωνισμού. Το παζλ των αλλαγών συμπλήρωσε ο Τενγκ Σιαο Πινγκ με τις μεταρρυθμίσεις στην Κίνα που τις έβγαλαν από την κομμουνιστική απομόνωση και οικονομική προϊστορία.

Οι συνέπειες...
Τα τελευταία τριάντα χρόνια η Δύση χάνει θέσεις εργασίας οι οποίες μεταναστεύουν στις αναπτυσσόμενες χώρες. Τα δανεικά και οι κρατικές δαπάνες στη Δύση κατάφεραν να καλύψουν την απώλεια εισοδήματος για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η παγκοσμιοποίηση μείωσε δραστικά την παγκόσμια φτώχεια, ανεβάζοντας το βιοτικό επίπεδο των αναπτυσσόμενων χωρών, αλλά έκανε τη μεσαία τάξη της Δύσης φτωχότερη.

Είναι το μόνιμο επιχείρημα των αριστερών οικονομολόγων πως τις τελευταίες δεκαετίες το μέσο εισόδημα μειώθηκε στη Δύση. Είναι αλήθεια. Αλήθεια είναι επίσης πως το μέσο εισόδημα στη Δύση παραμένει πολλαπλάσιο αυτού των αναπτυσσόμενων χωρών.

Η παγκοσμιοποίηση βελτίωσε το μέσο εισόδημα στο σύνολο του πλανήτη και μείωσε συγκριτικά αυτό της μεσαίας και χαμηλότερης τάξης της Δύσης. Από ηθική άποψη αυτό δεν μοιάζει άδικο ούτε παράλογο. Όταν οι πόροι είναι περιορισμένοι και αυξάνονται αυτοί που τους εκμεταλλεύονται, το μερίδιο μειώνεται.

Η υψηλότερη τάξη, καθώς και ταλαντούχα άτομα στο χώρο της τεχνολογίας και των χρηματοοικονομικών ευνοήθηκαν από την παγκοσμιοποίηση καθώς μέσω της τεχνολογικής εξέλιξης απέκτησαν πρόσβαση σε μεγαλύτερη πελατεία.

Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που αναδύθηκε για τη Δύση ήταν η ακαριαία δημογραφική γήρανση του πληθυσμού.

Επίσης η παγκοσμιοποίηση μπορεί να ξεκίνησε με το άνοιγμα των συνόρων στα εμπορεύματα και το κεφάλαιο αλλά συνεχίστηκε με τις μετακινήσεις πληθυσμών.

Οι κραδασμοί της μεσαίας τάξης της Δύσης λόγω παγκοσμιοποίησης, σε συνδυασμό με τις συνέπειες της μετανάστευσης (κυρίως της παράνομης) και της δημογραφικής γήρανσης που τινάζει τα ασφαλιστικά ταμεία και καθηλώνει την οικονομική ανάπτυξη, έχουν δημιουργήσει μια έκρυθμη πολιτική κατάσταση.

Κατά τον ίδιο τρόπο που οι μακάκοι της Μαδαγασκάρης κάθε ηλιοβασίλεμα ωρύονται γιατί νομίζουν πως δεν θα ξανανατείλει ο ήλιος, διάφορες θρησκευτικές αιρέσεις περιμένουν κάθε χρόνο τη Δευτέρα Παρουσία και οι κομμουνιστές την κατάρρευση του καπιταλισμού από τις εσωτερικές αντιθέσεις. Οι κραδασμοί της παρούσης εκλαμβάνονται από τους χιλιαστές της βίβλου του 1848 σαν ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών για τη δική τους Δευτέρα Παρουσία.

Τα βασικά χαρακτηριστικά της περιόδου είναι η άνοδος της παγκόσμιας μεσαίας τάξης. Η συμπίεση της μεσαίας τάξης της Δύσης και η μεγάλων διαστάσεων μετακίνηση πληθυσμών, μέσω της μετανάστευσης ή της λαθρομετανάστευσης.

Οι επιπτώσεις στην πολιτική...
Στις ΗΠΑ αυτή η κοινωνική και πολιτική ένταση εκφράζεται με το κίνημα του tea party που παρασύρει το Ρεπουμπλικανικό κόμμα σε ακραίες θέσεις οι οποίες δεν έχουν να κάνουν με τη δημοκρατική παράδοση της χώρας. Στην Ευρώπη η πολιτική και η οικονομική κρίση έχουν αναδείξει σε ρυθμιστές της πολιτικής ζωής μια σειρά από ακροδεξιά και ακροαριστερά κόμματα.

Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις στη Γαλλία το Εθνικό Μέτωπο της Μαρί Λεπέν έρχεται πρώτο, ενώ το 55% των φοιτητών φέρεται διατεθειμένο να ψηφίσει το κόμμα αυτό που ζητά έξοδο από το ευρώ και δασμολογική προστασία των γαλλικών επιχειρήσεων.

Στη Νορβηγία ένα ακροδεξιό κόμμα βρίσκεται στην κυβέρνηση, ενώ ανάλογες εμφανίσεις κομμάτων με παρόμοιες θέσεις κοινές σε πολλά σημεία και αντίθετες σε άλλα έχουμε στη Γερμανία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, τη Βρετανία κλπ.

Στο ίδιο ρεύμα θολού ευρωσκεπτικισμού και απομονωτισμού μπορεί να συμπεριληφθούν στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ(κάποιες συνιστώσες αναφανδόν) και η Χρυσή Αυγή, με τον πρώτο να προσπαθεί να εγκαταλείψει ή απλώς να συγκαλύψει τις αριστερίστικες και αντιδημοκρατικές συνιστώσες του και τη δεύτερη να επαίρεται γι’ αυτές.

Σύμφωνα με μια πρόσφατη ανάλυση του Economist το κίνημα του πάρτι του τσαγιού στις ΗΠΑ έχει τρία βασικά συστατικά. Το πρώτο είναι πως η ελίτ της χώρας έχει χάσει την επαφή της με τα συστατικά της ιδρυτικής διακήρυξης. Το δεύτερο είναι πως η FED αντί να νοιάζεται για τη μεσαία τάξη ενδιαφέρεται να συντηρεί τον χρηματοπιστωτικό Λεβιάθαν. Και το τρίτο είναι πως η λαθρομετανάστευση αποτελεί κίνδυνο για το κοινωνικό κράτος.

Στην Ελλάδα που κανείς δεν νοιάζεται για το κόστος του κοινωνικού κράτους λόγω της ευημερίας με δανεικά και επιδοτήσεις η αντίθεση με τους μετανάστες αφορά την εγκληματικότητα και την ενοχλητική κοινωνική παρουσία τους.

Το κίνημα του τσαγιού δομήθηκε σαν αντίθεση στην αδυναμία του πολιτικού συστήματος να μεταρρυθμίσει τους προϋπολογισμούς και τους νομούς της μετανάστευσης...

Μια προσεκτική παρατήρηση των αντισυστημικών κομμάτων της Ευρώπης εμφανίζει πολλές ομοιότητες με το κίνημα του τσαγιού. Το θέμα της λαθρομετανάστευσης πριμοδοτεί περισσότερο τον ακροδεξιό χαρακτήρα αυτών των κομμάτων, και φέρνει τους αριστερούς αντισυστημικούς σε μειονεκτική θέση.

Υποκείμενο αυτής της «επανάστασης» ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, είναι η θυμωμένη μεσαία τάξη.

Όπως επισημαίνει ο Economist στην ίδια ανάλυση ... «το κίνημα του τσαγιού αναπτύσσεται εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ενώ στην Ευρώπη εκφράζεται μέσα από νέα πολιτικά σχήματα.

Στην Αμερική το κίνημα έχει ρίζες και στον αντικρατικό συντηρητισμό, ενώ στην Ευρώπη έλκει την καταγωγή του από τον παρελθόν της άκρας δεξιάς.

Τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα σε αντίθεση με το κίνημα του τσαγιού είναι διαφοροποιημένο μεταξύ τους.

Κοινό σημείο των ακροδεξιών κινημάτων της Ευρώπης και του κινήματος του τσαγιού είναι πως αμφότερα αντιπροσωπεύουν θυμωμένους ανθρώπους που νοσταλγούν παλαιότερες, ασφαλέστερες και απλούστερες κοινωνίες.

Ανησυχούν για τη μετανάστευση, εκφράζουν την πιεζόμενη μεσαία τάξη που βλέπει μια μικρή ελίτ να διευρύνει την οικονομική της ευημερία και την ίδια να διολισθαίνει προς τα χαμηλότερα στρώματα.

Αμφότερα πιστεύουν πως οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον εξυπηρετούν πρωτίστως δικά τους συμφέροντα και όχι αυτά της κοινωνίας. Πιστεύουν πως οι γραφειοκράτες αδιαφορούν για τις ζωές των απλών ανθρώπων. Τα παραδοσιακά κόμματα στην Ευρώπη προσπάθησαν να απομονώσουμε τα αντισυστημικά κόμματα χαρακτηρίζοντάς τα φασιστικά και ρατσιστικά.

Τα αντισυστημικά κόμματα, τα πανε τόσο καλά, γιατί τα συστημημικά κόμματα τα τελευταία χρόνια τα πήγαν πολύ άσχημα. Ενθάρρυναν την κατανάλωση και άφησαν τις τράπεζες να αναλάβουν ρίσκα. Αυτά είχαν σαν συνέπεια την αύξηση του χρέους και στην συνέχεια την λιτότητα και την αύξηση των φόρων, την αύξηση της ανεργίας και τις μειώσεις μισθών.

Τα μέτρα μείωσης των δαπανών και του κράτους είναι φιλικά στο κίνημα του τσαγιού στις ΗΠΑ.

Στην Ευρώπη οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν επαρκή απάντηση στις ανησυχίες κάποιων μειοψηφιών προς το παρόν, για το ευρώ.

Αλλά οι αντισυστημικές δυνάμεις πάνε μακρύτερα. Ο Γκιρτ Γουιλντερς χαρακτηρίζει το Κοράνι φασιστικό βιβλίο και το Ισλάμ ολοκληρωτική θρησκεία. Η Μαρί Λεπέν ζητά μέτρα προστατευτισμού για τις γαλλικές επιχειρήσεις. Όταν το UKIP στο Ηνωμένο Βασίλειο υπόσχεται ευημερία μέσω του ελεύθερου εμπορίου αλλά εκτός Ε.Ε. κάτι που φανερώνει την σύγχυση των κινημάτων αυτών.

Η αύξηση της μετανάστευσης είναι αποτέλεσμα της οικονομικής ελευθερίας της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογικής εξέλιξης έστω και αν μειώνει κάποια ποιοτικά στάνταρς του βιοτικού επιπέδου της Δύσης».

Η έρευνα του Economist τελειώνει με το συμπέρασμα πως: Οι πολιτικοί στην Ευρώπη πρέπει να εξηγήσουν γιατί πρέπει να ληφθούν δυσάρεστες αποφάσεις. Πρέπει να εξηγήσουν γιατί η ενιαία οικονομική δομή υπόσχεται μεγαλύτερη ευημερία από αυτή των κατακερματισμένων εθνικών οικονομιών. Γιατί π.χ. οι εργαζόμενοι από την Ανατολική Ευρώπη πληρώνουν περισσότερες εισφορές σε σχέση με τις απολαβές τους από το κοινωνικό κράτος και γι’ αυτό πρέπει να είναι ευπρόσδεκτοι.

Σ’ αυτές της ιστορικής σημασίας παγκόσμιες αλλαγές η Ελλάδα βρέθηκε απροετοίμαστη, καταχρεωμένη, με διαλυμένο τον παραγωγικό ιστό και με μια παρασιτική νοοτροπία και διαφθορά όμοια των σοβιετικών καθεστώτων.

Η αδυναμία κατανόησης των βασικών αιτιών κατ΄ αρχήν από την πολιτική και οικονομική ελίτ έχει αφήσει μεγαλύτερο χώρο στη σύγχυση και τη συνωμοσιολογία σε σχέση με άλλες χώρες.

Η παρασιτική τάξη των πελατών της κομματοκρατίας και η επιχειρηματική κρατικοδίαιτη κλεπτοκρατία έχουν την εντύπωση πως η επιστροφή στη δραχμή θα της εξασφαλίσει τα προνόμια που είχε τις δεκαετίες της μεταπολεμικής ευημερίας. Δεν αντιλαμβάνεται πως τα δεδομένα αλλάζουν ριζικά.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο για την αλλαγή του οικονομικου μοντέλου από παρασιτικό σε παραγωγικό, εντός των ορίων του μπλοκ του ευρώ, της ΕΕ και της Δύσης.

Εκτός από τον τουρισμό η Ελλάδα χρειάζεται να στηρίξει πρωτοβουλίες οι οποίες τα επόμενα 5-10 χρόνια θα διπλασιάσουν τις εξαγωγές της.

Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό. Αυτό δεν είναι εύκολο καθώς υπάρχουν άλλες 200 χώρες, εκτός Β. Κορέας που μας ανταγωνίζονται.

Η Ελλάδα αν δεν μειώσει το κράτος και καταστεί φιλικότερη προς την επιχειρηματικότητα, θα βιώσει την κρίση ελάττωσης του βιοτικού επιπέδου της Δύσης σε υπερθετικό βαθμό. Για την ακρίβεια θα καταρρεύσει από τα ίδια αίτια που κατέρρευσαν τα σοβιετικά καθεστώτα, βιώνοντας τις ίδιες οδυνηρές συνέπειες.

2) H επιβράβευση του χαραμοφάη. Μια αληθινή ιστορία...
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ, ποτέ δεν αγόρασα σπίτι ή εξοχικό για τα παιδιά μου, ποτέ δεν πήρα στεγαστικό δάνειο ούτε αγόρασα αξιοπρεπές αυτοκίνητο, για να παρέχω ασφάλεια και άνεση στην οικογένειά μου.

ΕΓΩ ΞΟΔΕΥΑ ΟΛΑ ΜΟΥ ΤΑ ΛΕΦΤΑ στα μπαρ, στις ταβέρνες, στα εστιατόρια, στα μπουζούκια, στα ρούχα και στα ταξίδια. «Έφαγα» ακόμα και την κληρονομιά, που μου άφησαν οι γονείς μου, στη διασκέδαση και στην καλοπέραση.


Πηγή: www.capital.gr

Friday, January 10, 2014

Ντοκιμαντέρ του Χίτσκοκ για τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης



Ένα ντοκιμαντέρ που δεν έχει προβληθεί ποτέ με θέμα την απελευθέρωση των κρατούμενων από τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1945, το οποίο σκηνοθέτησε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, θα προβληθεί για πρώτη φορά, όπως έγραψε σήμερα η εφημερίδα Independent.

Η ταινία, που αποκαθίσταται από το Βασιλικό Πολεμικό Μουσείο στο Λονδίνο, δεν έφτασε ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες εξαιτίας της αλλαγής στο πολιτικό κλίμα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δήλωσε Τόνι Χάγκιθ, ο έφορος του μουσείου.

«Όταν ανακάλυψαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί επιθυμούσαν να προβληθεί η ταινία πολύ γρήγορα ώστε να δείξει τι συνέβαινε εκεί και να αναγκάσουν τον γερμανικό λαό να αποδεχθεί την ευθύνη του για τις ωμότητες που διαπράχθηκαν», πρόσθεσε.

Όμως το ντοκιμαντέρ –που αποτελείται από υλικό που μαγνητοσκόπησαν βρετανικά και σοβιετικά στρατεύματα– καθυστέρησε να ολοκληρωθεί. «Μέχρι το τέλος του 1945, οι Σύμμαχοι είχαν αποφασίσει ότι η μεταπολεμική ανοικοδόμηση δεν θα διευκολυνόταν αν υπενθύμιζαν στους Γερμανούς την ενοχή τους», σημείωσε ο Χάγκιθ.

Ο Σίντνεϊ Μπερνστάιν, φίλος του Χίτσκοκ, του είχε ζητήσει να βοηθήσει στο ντοκιμαντέρ, όμως ο διάσημος σκηνοθέτης φέρεται να σοκαρίστηκε τόσο πολύ από το υλικό, μεγάλο μέρος του οποίου προέρχεται από το στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν, που επί μία εβδομάδα δεν μπορούσε να εργαστεί.

Πέντε από τις έξι μπομπίνες του ντοκιμαντέρ εντοπίστηκαν στο μουσείο τη δεκαετία του 1980 και μια ημιτελής εκδοχή του παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 1984. Ένα χρόνο αργότερα, είχε προβληθεί από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο PBS.

Το Βασιλικό Πολεμικό Μουσείο χρησιμοποίησε ψηφιακή τεχνολογία για να το αποκαταστήσει στην εκδοχή του Χίτσκοκ, ενώ ανακάλυψε και το υλικό από την έκτη μπομπίνα.

Επίσης γυρίζεται ένα δεύτερο ντοκιμαντέρ με τίτλο «Night will fall», το οποίο θα συνοδεύσει το ντοκιμαντέρ του Χίτσκοκ.

Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί περί τα τέλη του 2014 το νωρίτερο, όπως επεσήμανε μια εκπρόσωπος του Βασιλικού Πολεμικού Μουσείου.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Wednesday, January 8, 2014

Την 8ην του αυτού μηνός (τρέχοντος με τα πόδια) Μνήμην σεπτήν, της φιλοευρωπαϊκής αριστεράς τελούμε

Του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Τρεις παρατηρήσεις για τη σημερινή ημέρα….
Α. Ποσό εύκολα σε τούτον τον τόπο, μιλάμε με ύφος χιλίων καρδιναλίων και πεντακοσίων πατριαρχών, με έκανε πάντοτε εντύπωση. Σήμερα όμως, ακόμη περισσότερο, διότι επειδή δεν είχαν να χλευάσουν τίποτις άλλο οι φιλομαθείς συνέλληνες, έφτυναν την προεδρία, που είναι διαδικασία της πλάκας, που είναι μια μαλακία και μισή και που από το Μάρτιο και μετά όλοι θα είναι υπηρεσιακοί, λες και αλλάζουνε όλα τον Ιούλιο και άλλα τέτοια φαιδρά….
Κι όλα τούτα νομίζοντας ότι μειώνουν το γεγονός καθεαυτό. Λες και δεν υπάρχουν περιθώρια παρεμβάσεων και πολιτικών κινήσεων, πρωτοβουλιών και δράσεων, που θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις, στα θέματα προτεραιότητας που έχουν τεθεί για το εξάμηνο αυτό…..
Οι αστέρες της ημιμάθειας, λένε θάλασσα και πολιτικές για τη θάλασσα, σιγά τα ωά…
Κι ας είσαι το κράτος, που θα έπρεπε να έχει τη μεγαλύτερη πρεμούρα, για τη βελτίωση της νησιωτικής πολιτικής, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οικονομικοί μετανάστες, άλλο θέμα προτεραιότητας, που φυσικά δε μας αφορά…
Πόσες πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να παρθούν, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αναδεικνύοντας το δικό μας πρόβλημα και τον πόνο μας….
Ξεκινώντας από προβολή του προβλήματος Λαμπεντούζα και φτάνοντας στο πελώριο πρόβλημα των πολιτικών προσφύγων από τη Συρία και το 1,5 εκατομμύρια προσφύγων στο Λίβανο, που παρά τα 800 εκατομμύρια βοήθειας, άρχισαν να φεύγουν και μέσω Τουρκίας να περνάνε στα νησιά…
Και φυσικά η απασχόληση, σιγά που μας αφορά, για να σχεδιάσουμε πολιτικές πρωτοβουλίες που θα μπορούσαν να αλλάξουν, στην ουσία, το περιεχόμενο πολλών πολιτικών, που υποτίθεται ασκούνται σήμερα και σχεδιάζεται η συνέχεια τους και για την επόμενη προγραμματική περίοδο.
Τι χαζοί που μπορεί να είναι κάποιοι άνθρωποι……

Β. Σήμερα έκλεισεν οριστικά ο κύκλος, κατά τη γνώμη μου, αυτού που το τελευταίο διάστημα, κατ ευφημισμόν, λέγω εγώ, ονομάζονταν ανανεωτική αριστερά…..
Η απουσία του Προέδρου της δημαρ από την τελετή έναρξης και η εκπροσώπηση της από ότι νάναι, δείχνει ότι εξέλειπεν ίσως και ο αποχρών λόγος, να χρησιμοποιείται ο όρος από δω και μπρος…
Κι ούτε καν φωνή αντίρρησης….

Γ. Προσπαθώ να καταλάβω γιατί οι 58, οι συντονιστικές και λοιπές επιτροπές τους, δεν βγάζουν κάποια ανακοίνωση περί την προεδρία και το ρόλο της δημοκρατικής παράταξης, στην πορεία αυτή που θα φτάσει μέχρι τις ευρωεκλογές…Δεν βρίσκω καμιά δικαιολογία και ειλικρινά ανησυχώ, εάν τελικά πολιτική σημαίνει για όλους μας, το ίδιο πράγμα. Το ίδιο πλαίσιο σκέψης και δραστηριοποίησης… Και υποτίθεται μας ενδιαφέρει πρωταρχικά η Ευρώπη…. Άιντε να διούμε τι θα δούμε στη συνέχεια…..

Friday, January 3, 2014

Άιντε και σιγά σιγά θα ξεκολλήσει το κάρο, απ τη λάσπη

Του Μιχάλη Γ. Τριανταφυλλίδη

Είχαμε μια καλή κουβέντα για πρώτη φορά μετά από καιρό…
Το να συζητάς και να βρίσκεις άκρια στα πολιτικά σήμερα και μάλιστα σε μάζωξη των «58» στη Θεσσαλονίκη είναι επιτυχία…

Συζητήσαμε πολιτικά και συμμαζεύοντας, στο μυαλό μου, εκείνα που πιστεύω, πως καλό θα ήταν να τα προσπεράσουμε ή να τα αποφύγουμε, ετοίμασα ετούτο το σημείωμα.

Θεωρώ απολύτως απαραίτητο, σήμερα κι όλας να βγάλουν οι «58» ανακοίνωση για την ελληνική προεδρία που ξεκινάει την Τρίτη….
Έχω την πεποίθηση, ότι θα είμαστε οι μονοί που θα μπορούσαμε να βγάλουμε μιαν ανακοίνωση σεμνή και σοβαρή με προτάσεις και ιδέες..
Σήμερα που ο κάθε παπάρας, σε όποια ευρωπαϊκή εφημερίδα και να δουλεύει ή και σε άλλα μίντια, βγαίνει και προεξοφλεί ότι οι πτωχοί και τεταπεινωμένοι έλληνοι, δεν πρόκειται να βγάλουν προεδρία της προκοπής, εμείς τουλάχιστον έχουμε υποχρέωση να υπερασπιστούμε την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και τη επανάκτηση της θέσης που οραματιζόμαστε για τη χώρα….
Είμαι σίγουρος πως θα αποτελέσει έναυσμα για τους αρθρογράφους και σχολιαστές που θάθελαν να μας υπερασπιστούν αλλά δεν τους προσφέρουμε τίποτε το χειροπιαστό….

Κι επειδή έχει ανάπσει η κουβέντα για το τι θα γίνει και στις ευρωεκλογές και το τι συζήτηση προαπαιτείται και άλλα τέτοια, κατέθεσα από την παραμονή της χρονιάς που μας μπήκε, μια πρόταση, που όσο πέρανε οι μέρες κι ακούω τις συζητήσεις, νοιώθω πως αποτελεί τη διέξοδο, αλλά και το έναυσμα, για να κινητοποιηθεί ο κόσμος που επιθυμεί, να δείξει τη συμπάθεια, προτίμηση, τη διάθεση του να στηρίξει ένα τέτοιο εγχείρημα..
Και είτε με τη μορφή ομπρέλας είτε με τη μορφή παραπετάσματος, ή τέλος πάντων με όποια μορφή και να επιλεγεί, θα πρέπει να βρούμε το σχήμα που θα μας καλύπσει, ναι η προσφυγή, σε μια, δημοψηφισματικού χαρακτήρα, πάνδημη κινητοποίηση των δυνάμεων της ευρωπαϊστικής σοσιαλδημοκρατικής παράταξης στην Ελλάδα, είναι απολύτως αναγκαία σήμερα.
Διαμορφώνουμε ένα σχήμα ελκυστικό υποτίθεται για την επόμενη μέρα και για το νέο όραμα στην Ελλάδα….
Εν κρυπτώ και ακολουθώντας τις βουλήσεις πεντέξι ανθρώπων που δεν έχουν ξεμάθει ακόμη να εκπροσωπούν και αντιπροσωπεύουν, δεν μπορεί να γίνει.

Ανοιχτό στην κοινωνία και να φτάσουμε στο τέλος σε μια συνέλευση πανελλαδική όπου θα τελειώσουν οι όποιες διαδικασίες….

Και λάβετε υπόψη σας, κυρίως οι ακαδημαϊκοί, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και μη, οι εμπειρίες της κλειστής κοινωνίας των πανεπιστημίων περί τις διαδικασίες και τη δημοκρατία σε καμιά περίπτωση δεν θα ενοχοποιήσουν τη δημοκρατία, επειδή κάψατε τη γλώσσα σας στο κουρκούτι.

Και εάν θέλουμε όντως να εκφράσουμε πολιτικά την επόμενη μέρα θα πρέπει ευθαρσώς πέραν όλων των θετικών προτάσεων και ιδεών να δώσουμε τον πολίτη να καταλάβει ότι φταίει κι αυτός για τη σημερινή κατάντια….
Εάν δεν γίνει συνείδηση ότι φταίμε γενικά ως πληθυσμός πολιτών γι την κατάντια της χώρας, είτε με πράξεις μας είτε με παραλήψεις μας είτε με κακές συνήθειες μας, τότε μεταρρυθμιστική προσπάθεια δεν θα καταφέρει να προχωρήσει στην πατρίδα μας….

Thursday, January 2, 2014

Γίνετε το βέλος..!

-> Για να πεταξει το βέλος μπροστα, προς τον στόχο του, πρέπει πρώτα να τραβήχτει πίσω.
Κάποιες φορές, πολυ πίσω...
Όλες οι αντιξοότητες, όλες οι δυσκολίες, όλα τα εμπόδια..όλες οι θλίψεις που ήρθαν.....όλες εκείνες που ήδη βλέπω να πλησιάζουν...ειναι μονο η δυναμη που με τραβάει πίσω.
Κάποιες φορές, πολυ πίσω...

Οχι όμως, μόνιμα: αυτή η ίδια δυναμη, θα γίνει εκείνη που θα με πετάξει μπροστα.
Σκίζοντας τον αέρα..περνώντας μεσα απο ο,τι τολμήσει να σταθεί μπροστα!
Σταθερα, προς τον στόχο!
Σε ενα βουβό ταξίδι δύναμης και αξιοπρέπειας.
Ησυχία!
Το μονο που ακούγεται, ειναι το "σκίσιμο" του αέρα.
Ο δρόμος, ειναι ο στόχος!

-> " Οταν το βέλος δεν βρει τον στόχο, ο τοξότης αναζητά την αιτία μεσα του."

Κανείς άλλος, δεν εχει την ευθύνη της αποτυχίας.
Ούτε οι "συνθήκες", ουτε "η κοινωνία", ούτε "οι άλλοι, που δεν κατάλαβαν..", ούτε "οι καταστάσεις", οι "θεοί" και οι "δαίμονες".
Ακόμη και αν κάτι απο αυτα ειναι η αιτία, ακόμα και τοτε, δεν θα καταδεχτεις την ευκολία να αναζητήσεις ευθύνες αλλού.
Ο μόνος που ευθύνεται; Εσυ!
Ακομη και για τα λάθη, τα εμπόδια ή τις επιθέσεις που άλλοι έκαναν (άλλοι που δεν περίμενες) και πάλι την ευθύνη, ας την πάρεις πάνω σου εσύ.
Έπρεπε να ειχες προβλέψει.
Να έιχες ήδη μάθει.
Να είχες μετρήσει τις δυνάμεις σου καλύτερα.
Να ειχες αξιολογήσει περιστάσεις και ανθρώπους, καλύτερα.
Τωρα, άλλος κανείς δεν ευθύνεται.

-> Αν το βέλος δεν βρει τον στόχο, 3 πράγματα πρέπει να κανείς:
χαλάρωσε την χορδή του τόξου σου..πάρε μια βαθιά ανάσα..αποχώρησε με αξιοπρέπεια.

Μην καταστρέφεις την στιγμη με ανωφελους θρήνους.
Στον δρόμο, θαύμασε την φύση: νιώσε το νερό και τον τον άνεμο, μυρίσε το βρεγμένο γρασίδι,άγγιξε ενα δέντρο, χάιδεψε ενα ζώο.
Και οταν φτάσεις στο δικό σου κάστρο -στο σπίτι σου- αγκάλιασε εκείνον που αγαπάς· αγκάλιασε εκείνην που αγαπάς·
αγκάλιασε τον καλό σου φίλο.
Αν παραλείπεις να κανείς όλα αυτα, οριστε! να λόγος για να θρηνήσεις..

-> Αν το βέλος βρει τον στόχο, 3 πράγματα πρέπει να κανείς:
χαλάρωσε την χορδή του τόξου σου..πάρε μια βαθιά ανάσα..αποχώρησε μεσα στη σιωπή.

Μην καταστρέφεις την στιγμη με περιττές θριαμβολογίες.
Δεν έκανες τίποτα σπουδαίο..
Στον δρόμο, θαύμασε την φύση: νιώσε το νερό και τον άνεμο, μύρισε το βρεγμένο γρασίδι, άγγιξε ενα δέντρο, χάιδεψε ενα ζώο.
Και οταν φτάσεις στο δικό σου κάστρο -στο σπίτι σου- αγκάλιασε εκείνον που αγαπάς· αγκάλιασε εκείνην που αγαπάς·
αγκάλιασε τον καλό σου φίλο.
Οριστε! Να, τα σπουδαία!

-> Υπάρχουν στόχοι, που δεν προορίζονται για εσένα.
Αυτο, πρέπει να το δεχτείς.

Ο,σο και αν προσπαθήσεις και πάλι θα αστοχεις.
Οχι γιατί δεν είσαι αξιος, αλλα γιατί οι στόχοι αυτοί δεν προορίζονται να συναντήσουν το δικό σου βέλος.
Είθε να καταλάβεις νωρίς, ποιοι ειναι αυτοί.
Οταν μάθεις, δεν υπαρχει τίποτα να διαπραγματευτεις!
Αποχώρησε με αξιοπρέπεια.
Προτιμότερο χίλιες στιγμές νωρίτερα..παρα έστω και μια στιγμη αργότερα.
Μετά, μην κοιτάξεις πίσω.
Ακόμη και αν πολυ το θέλεις, μην κοιτάξεις πίσω.
Άλλοι στόχοι, κάπου αλλού, περιμένουν εσένα.

-> Θα έρθουν στιγμές, που θα σε συναντήσει η καταστροφή·
που θα αποτύχεις πολλές φορές...θα ηττηθεις...θα πληγωθεις και θα σε πληγωσουν.
Τοτε θα αισθάνεσαι πως όλα ειναι μάταια, θα νιώσεις κούραση, απελπισία, θαμμένος βαθιά.
Μην ανησυχείς: θα σου περάσει..

-> Θα έρθουν στιγμές, που θα συναντήσεις τον θρίαμβο·
που κάθε βέλος σου θα βρίσκει με ευκολία τον στόχο.
Τοτε θα αισθάνεσαι κυρίαρχος, ανίκητος, ακλόνητος στην κορυφή του κόσμου, ψηλά.
Μην ανησυχείς: θα σου περάσει..

-> " Αν και τα δυο σου ματιά ειναι καρφωμένα στον στόχο, δεν σου μένει κανένα μάτι για να βρεις τον δρόμο.."

Στην διάρκεια της προσπάθειας, γίνε 100% εκείνο που προσπαθείς!
Τίποτα άλλο δεν υπαρχει γύρω να δεις.
Τίποτα άλλο δεν υπαρχει μεσα σου να ακούσεις.
Αφοσιωσου ολοκληρωτικά!

Οταν όμως φτάνει η ώρα η προσπάθεια της μέρας να κοπάσει, γίνε εκείνο που κανείς την κάθε στιγμή: παίξε σαν παιδί..διάβασε..ζωγράφισε..γράψε έναν στίχο..πανηγύρισε με την ομάδα σου..απόλαυσε το τσάι σου..περιποιησου το bonsai σου...γέλα, συντροφιά με τον αγαπημένο σου φίλο..θαύμασε το ηλιοβασίλεμα..κανε έρωτα.
Αν θέλεις να περπατήσεις περπάτα, αν δίψας πιες.
Ζήσε!
Αδράξε την στιγμή!
Η ζωή, δεν έχει μια μόνο διάσταση.

-> Επιλέξτε τους στόχους που αξίζουν..δεν αξίζουν όλοι το ίδιο.
Διαλέξτε τους δικούς σας· η ζωή θα σας δείξει, αν η επιλογή ήταν σωστή...
Απορρίψτε άλλους· η ζωή θα σας δείξει, αν η απόρριψη ήταν σωστή...

-> Έχετε έρθει στον κόσμο για να είστε το βέλος.
ΓΙΝΕΤΕ, το βέλος!

Ευτυχισμένες χρονιές, δεν υπάρχουν· υπάρχουν μόνο, ευτυχισμένες στιγμές.
Ας είναι αυτές πολλές και αυθεντικές, για όλους σας!
"Find what you love and let it fucking kill you..! "

2014, οριστε: τα βέλη μας, σε περιμένουν.
Irrashai! (καλώς ήρθες!).

Σπύρος Χατήρας