Sunday, June 30, 2013

Η ΔΗΜ.ΑΡ. και οι εξτρέμ "πραγματιστές"

Του Νικόλα Σεβαστάκη

Τα πιο επιθετικά σχόλια για τον Κουβέλη και τη ΔΗΜ.ΑΡ. προήλθαν αυτές τις μέρες από ανθρώπους που μιλούν στο όνομα του "μεταρρυθμιστικού χώρου" της Κεντροαριστεράς. Αίφνης, ο διαχωρισμός του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ. από τους Σαμαρά και Βενιζέλο έγινε συνώνυμο της δειλίας, του αριστερού συντηρητισμού και του παραδοσιακού πολιτικού κόστους. Στην καλύτερη περίπτωση, η στάση του θεωρήθηκε κληρονομιά μιας ηθικής αντίληψης, η οποία αδυνατεί να εννοήσει τις "ευθύνες της πολιτικής". Στη νέα τοποθέτηση της ΔΗΜ.ΑΡ. καταλογίστηκαν συγχρόνως και εναλλάξ οπορτουνισμός και ιδεολογικά κολλήματα, κομματική αυτοσυντήρηση και κομματική αυτοχειρία: ανάλογα με τα κίνητρα που έψαχναν οι σχολιαστές στην "ακατανόητη συμπεριφορά" του Κουβέλη.

Οι ευθύνες της ΔΗΜ.ΑΡ. για τα φαινόμενα έντονου ιδεολογικού αποχρωματισμού στον "ενδιάμεσο χώρο" είναι αναμφισβήτητες. Αλλά τώρα που της ζητούν πιστοποιητικά "μεταρρυθμιστικής καθαρότητας" οι άλλοι, δεν υπάρχει κανένας λόγος για αντίστοιχες συμπεριφορές από τον ΣΥΡΙΖΑ

Η απαξίωση του Φώτη Κουβέλη αποκαλύπτει ωστόσο κάτι βαθύτερο από μια πολιτική διαφωνία ανθρώπων του ευρύτερου χώρου της ΔΗΜ.ΑΡ. Σημαίνει απλά ότι ένα τμήμα του "μεταρρυθμιστικού χώρου" δεν αναγνωρίζει πλέον καμιά αξία στους πολιτικούς συμβολισμούς και στην τομή μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς. Ξεκινώντας αρχικά από την κριτική σε συγκεκριμένες ενσαρκώσεις της Αριστεράς διολίσθησαν σε έναν ακραίο πραγματισμό όπου όλα τα ζητήματαείναι υπό διαπραγμάτευση. Με αυτόν τον τρόπο η διακυβέρνηση παρουσιάζεται στον λόγο τους ως μια σφαίρα τεχνικών αποχρώσεων όπου μπορούν να δοκιμαστούν όλοι σχεδόν οι συνδυασμοί. Τα μοναδικά προβλήματα που προβάλλουν πλέον είναι προβλήματα επαρκών ή ανεπαρκών πολιτικών μάνατζερ, ευφυών ή ανόητων αξιωματούχων και διαχειριστών. Η έννοια της ευθύνης χάνει πλέον κάθε ηθικοπολιτικό επίχρισμα για να ταυτιστεί απλώς με την επαγγελματική ικανότητα του πολιτικού. Αν ο τάδε μπορεί να κάνει τη δουλειά, να προχωρήσει τις "μεταρρυθμίσεις", θεωρείται καλός. Και ας είναι και Άδωνις Γεωργιάδης. Η κριτική στον ιδεολογισμό αγγίζει το αντίθετο άκρο: την ιδιόμορφη αντίληψη ενός "κινέζικου" μεταρρυθμισμού που ομνύει στην αποτελεσματικότητα θυσιάζοντας όλο και περισσότερο τις άλλες διαστάσεις της πολιτικής εμπειρίας.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτόν τον εξτρέμ πραγματισμό που σπεύδει να μειώσει τις ηθικές και πολιτικές ανησυχίες για τη δημοκρατία ως "κολλήματα" και "ιδεοληψίες;". Ο κίνδυνος είναι ότι ενισχύει εκείνο το ρεύμα γνώμης που βλέπει την πολιτική σφαίρα και τους επαγγελματίες της ως μια (κυνική) συντεχνία της εξουσίας. Η κατάργηση των πολιτικών συνόρων και η περιφρόνηση για τους συμβολισμούς, εκτρέφει ακόμα περισσότερο τον πρωτόγονο αντικοινοβουλευτισμό και την ισοπέδωση. Από ένα σημείο και μετά δηλαδή ο απεριόριστα ευέλικτος πραγματισμός γίνεται χορηγός του κουφιοκέφαλου δογματισμού και της μισαλλόδοξης συνωμοσιολογίας.

Ο χώρος της ΔΗΜ.ΑΡ., ιδιαίτερα στην εξέλιξή του, υπήρξε ευάλωτος σε αυτό τον κίνδυνο. Αντιλήψεις που ταύτισαν τη σωφροσύνη με τη διαρκή συμβιβαστικότητα ή τις λαϊκές και κινηματικές διαστάσεις της πολιτικής με τον αριστερισμό, δημιούργησαν την αυταπάτη μιας αριστερής πολιτικής χωρίς κοινωνικές αναφορές. Και πάνω σε αυτή την αυταπάτη φύονται τώρα τα λόγια όσων υποστηρίζουν ότι κυβερνώσα Αριστερά σημαίνει προσχώρηση σε έναν υπερβατικό "μεταρρυθμισμό" υπό τον Σαμαρά.

Για να είμαστε ωστόσο δίκαιοι στη σκέψη μας, πρέπει να συμπληρώσουμε τα παραπάνω και με μια παρατήρηση για τη στάση της ριζοσπαστικής Αριστεράς απέναντι στις σοσιαλδημοκρατικές και μετριοπαθείς ευαισθησίες. Ισχυρίζομαι ότι η στάση αυτή δεν πρέπει να αντιγράφει το στιλ των "αποφασισμένων μεταρρυθμιστών". Δεν μπορεί ας πούμε στο όνομα της κοινωνικής/ ταξικής πόλωσης να απαιτεί κανείς τη διαμόρφωση ενός ομοιογενούς και στοιχισμένου αριστερού πεδίου. Όπως έχω γράψει και άλλοτε, ο χώρος των μετριοπαθών είναι υπαρκτός, ένα πολιτισμικό αποτύπωμα κάθε σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας και όχι απλώς μια υπόθεση της εκλογικής γεωγραφίας. Η συνάντηση με τμήματα αυτού του χώρου προϋποθέτει ένα ριζοσπαστικό ήθος δίχως κατηχήσεις και σαρωτικούς χαρακτηρισμούς, χωρίς εξυπνακίστικη ρητορική βία. Οι ευθύνες της ΔΗΜ.ΑΡ. για τα φαινόμενα έντονου ιδεολογικού αποχρωματισμού στον "ενδιάμεσο χώρο" είναι αναμφισβήτητες. Αλλά τώρα που της ζητούν πιστοποιητικά "μεταρρυθμιστικής καθαρότητας" οι άλλοι, δεν υπάρχει κανένας λόγος για αντίστοιχες συμπεριφορές από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όχι για λόγους τακτικής αλλά για λόγους ουσίας.

Πηγή: Κυριακάτικη ΑΥΓΗ

Ενας κύκλος έκλεισε, μια νέα σελίδα ανοίγεται για τη Δημοκρατική Αριστερά.

Ολοκληρώθηκαν οι διήμερες εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς, με τη δευτερολογία του προέδρου του κόμματος, Φώτη Κουβέλη. Στο τέλος των διαδικασιών τέθηκε σε ψηφοφορία η εισήγηση του Φ. Κουβέλη στην οποία περιγράφονται οι λόγοι της αποχώρησης από την κυβέρνησης συνεργασίας εγκρίθηκε με μεγάλη πλειοψηφία. Συγκεκριμένα από τα 111 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, ψήφισαν 107 , εκ των οποίων οι 77 ψήφισαν την εισήγηση του προέδρου, ενώ υπήρξαν 22 αποχές και 8 μέλη που ψήφισαν «παρών».

Thursday, June 27, 2013

«Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες». Βολταίρος

Διαφωνώ με τις πολιτικές απόψεις του Κ. Σακκά. Διαφωνώ όμως και με την καταπάτηση κάθε δημοκρατικού, νομικού & εντέλει συνταγματικού δικαιώματος του ως πολίτη αυτής της χώρας. O Κωνσταντίνος Σακκάς παραμένει φυλακισμένος επί 2,5 χρόνια χωρίς να έχει δικαστεί (είναι δυνατόν;), ενώ το Συμβούλιο Εφετών απέρριψε για δεύτερη φορά την ένστασή του, επικυρώνοντας την κατά 6 μήνες παράταση της κράτησής του πέραν των 30 μηνών που προβλέπει το Σύνταγμα, κουρελιάζοντας την αστική τους νομιμότητα. Από τη μέρα παρέλευσης του 30μήνου (4/6) βρίσκεται σε απεργία πείνας και νοσηλεύεται ήδη με σοβαρές βλάβες υγείας στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας.

O Kωνσταντίνος Σακκάς συνελήφθη και προφυλακίστηκε στις 4.12.2010. Το ανώτατο όριο της προφυλάκισής του (18 μήνες) συμπληρώθηκε χωρίς η δίκη του να έχει ξεκινήσει. Δύο μήνες πριν τη συμπλήρωση του 18μηνου, του ασκήθηκε νέα ποινική δίωξη για συναφή υπόθεση και την 5.4.2012 προφυλακίστηκε εκ νέου. Ο ανώτατος χρόνος της δεύτερης προφυλάκισής του, σύμφωνα με το άρθρο 288 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (12 μήνες) συμπληρώθηκε, ενώ η πρώτη του δίκη δεν έχει ολοκληρωθεί και η δεύτερη (για την οποία κρατείται) μόλις ξεκίνησε. Το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών, με το υπ’ αριθ. 978/2013 βούλευμά του, αποφάσισε την παράνομη (σύμφωνα με το άρθρο 288 ΚΠΔ) και αντισυνταγματική (σύμφωνα με το αρ. 6, παρ. 4) παράταση της προφυλάκισής του για έξι ακόμα μήνες, πέραν δηλαδή του ρητώς προβλεπόμενου στην ως άνω διάταξη 12μήνου, οπότε κινδυνεύει να μείνει 3 χρόνια προφυλακισμένος χωρίς να έχει δικαστεί.

Ο Κωνσταντίνος Σακκάς κατηγορείται για συμμετοχή στην Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς κάτι που αρνείται, αποδεχόμενος μόνο την αναρχική του ταυτότητα και την κατηγορία της απλής οπλοκατοχής.

Ο Κωνσταντίνος Σακκάς είναι απεργός πείνας και νοσηλεύεται ήδη στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται δραματικά. Σήμερα υπέβαλε αίτημα αποφυλάκισης, αφού οι αντιρρήσεις που είχε προηγουμένως καταθέσει, ως προς τη δικονομική ορθότητα της παράνομης αυτής απόφασης απορρίφθηκαν, μειοψηφούντος ενός δικαστή.

Τρια χρόνια προφυλακισμένος χωρίς να δικαστεί; Πάτε καλά;

Tuesday, June 25, 2013

Η διολίσθηση και ο μεταρρυθμιστικός πόλος

Του Σταύρου Καπάκου

Την τακτική της διολίσθησης ακολουθούν τα κόμματα της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά. Μέχρι την περασμένη Πέμπτη, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. πρωταγωνιστούσαν στην τακτική αυτή. Πολλοί εντυπωσιάζονται από τους υψηλούς τόνους ορισμένων δηλώσεων ή τις αιχμηρές κομματικές ανακοινώσεις. Όλα όμως είναι μέσα στο παιχνίδι της διαπραγμάτευσης.

Για το θέμα της ΕΡΤ, ο ίδιος ο πρωθυπουργός στις αιχμηρές ομιλίες του εμφανιζόταν ανυποχώρητος. "Η δημοκρατία δεν εκβιάζεται" τόνιζε και έριχνε το μπαλάκι των ευθυνών στους δύο συνεταίρους του για την ενδεχόμενη προσφυγή στις κάλπες. Ακόμη πιο αιχμηρές και ιοβόλες ήταν οι διαρροές από το λεγόμενο "περιβάλλον" τού πρωθυπουργού για Βενιζέλο και Κουβέλη ότι είχαν ενημερωθεί για το λουκέτο στην ΕΡΤ.

Θέμα δημοκρατίας έθεσαν, και σωστά, Βενιζέλος και Κουβέλης μετά το, θατσερικής έμπνευσης, μαύρο στην ΕΡΤ, που επέβαλε ο Σαμαράς. Σταδιακά όμως άρχισαν να διολισθαίνουν από "το μείζον ζήτημα δημοκρατίας" και "το κρίσιμο θέμα της επαναλειτουργίας της ΕΡΤ" στο μεταβατικό σχήμα της λειτουργίας ενός δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.

Η διαπραγμάτευση Σαμαρά - Βενιζέλου - Κουβέλη δεν ήταν σικέ. Κάθε συνασπισμός εξουσίας ενέχει αντιφάσεις, αντιμετωπίζει προβλήματα συνοχής. Πολύ περισσότερο στην περίπτωση της χώρας μας, η προγραμματική βάση αυτού του συνασπισμού εξουσίας συνεπάγεται αιματηρές θυσίες για τους εργαζόμενους, ενώ στο θέμα της ΕΡΤ, ο Σαμαράς έκανε επίδειξη πυγμής εκθέτοντας τους εταίρους του.

Η διολίσθηση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜ.ΑΡ. ξεκίνησε από τις διαρροές του τύπου "δεν θέλαμε να χρεωθούμε την πτώση της κυβέρνησης για την ΕΡΤ". Αυτή την άποψη διακίνησε πρώτο το ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ακολούθησε η ΔΗΜ.ΑΡ. Ωστόσο, μετά τις έντονες αντιδράσεις στελεχών της, η ΔΗΜ.ΑΡ. επανήλθε την Πέμπτη το βράδυ στο "μείζον θέμα δημοκρατίας", ζητώντας από τον Σαμαρά να κάνει πίσω, να επαναλειτουργήσει η ΕΡΤ. Την Πέμπτη το βράδυ στελέχη της ΔΗΜ.ΑΡ. έλεγαν: "Υπάρχει κυβερνητική κρίση, μην ερμηνεύετε λάθος τις εξελίξεις".

Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ. ανέδειξαν το μαύρο στην ΕΡΤ ως θέμα δημοκρατίας, θέση η οποία αναδείκνυε την αυτονομία της στρατηγικής τους στο κρίσιμο θέμα της ενημέρωσης, και αυτή η θέση μπορούσε να αποτελέσει εφαλτήριο για την (ανα)συγκρότηση ενός ενδιάμεσου μεταρρυθμιστικού πολιτικού πόλου. Στη συνέχεια άρχισαν να την αναιρούν διολισθαίνοντας, περισσότερο το ΠΑΣΟΚ, λιγότερο η ΔΗΜ.ΑΡ. Όσο υποχωρούν συνολικότερα, αποδεχόμενοι τη στρατηγική Σαμαρά, τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια ανασυγκρότησης. Ο χώρος της Κεντροαριστεράς είναι υπαρκτός τόσο στο κοινωνικό όσο και στο πολιτικό επίπεδο, δεν καταργείται με βολονταρισμούς και αποφάσεις κεντρικής επιτροπής. Είναι, όμως, ευθύνη των δυνάμεων του μεταρρυθμιστικού χώρου να απεγκλωβιστούν από τις μνημονιακές πολιτικές σοκ δηλαδή τη στρατηγική Μέρκελ - Σαμαρά για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Αυτή η προϋπόθεση είναι δύσκολη, αλλά απολύτως αναγκαία για αξιόπιστη ανασυγκρότηση του μεταρρυθμιστικού πολιτικού πόλου.

Δεν φαίνεται ότι η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ μπορεί να βαδίσει σε αυτή την κατεύθυνση, ενώ η ηγεσία της ΔΗΜ.ΑΡ. βάδιζε μέχρι σήμερα σε άγονες ατραπούς. Στο χέρι τής ΔΗΜ.ΑΡ. είναι να ολοκληρώσει την πρώτη της σημαντική διαφοροποίηση και να μη μείνει στη μέση του δρόμου. Η στάση της αφορά ευθέως και τη ριζοσπαστική Αριστερά, η οποία οφείλει να διευκολύνει τις κινήσεις διαφοροποίησης, που ξεκίνησε ο Φώτης Κουβέλης, διαβλέποντας ότι οι κινήσεις αυτές θα επεκταθούν και προς τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, ανοίγοντας τον δρόμο για γενικότερη μεταβολή των συσχετισμών, στη σκιά της κρίσης εκπροσώπησης, που παραμένει ισχυρή παρά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν κάτι έδειξε αυτή η κυβερνητική κρίση, είναι ότι το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου αδυνατεί να χειραφετηθεί απέναντι στη μνημονιακή στρατηγική Σαμαρά και επομένως τορπιλίζει τη δυνατότητα (ανα)συγκρότησης, σε συνεργασία με τη ΔΗΜ.ΑΡ., ενός ενδιάμεσου μεταρρυθμιστικού πολιτικού πόλου, ο οποίος μπορεί να συμβάλει σε εναλλακτική πολιτική προοπτική. Θα επιχειρήσει αυτή την προσπάθεια η ΔΗΜ.ΑΡ. κάτω και από την πίεση του λαϊκού παράγοντα; Μακάρι, γιατί μια τέτοια εξέλιξη θα αυξήσει τις δυνατότητες εναλλακτικής διεξόδου.

Πηγή: Κυριακάτικη ΑΥΓΗ

Μια σχεδία μεσοπέλαγα

Την Τετάρτη 26 Ιουνίου, το μοναδικό ελληνικό περιοδικό δρόμου σαλπάρει για το πέμπτο κατά σειρά ταξίδι του. Αυτό του Ιουλίου. Στο κατάστρωμα απλώνονται τα ρεπορτάζ για το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, έναν καφέ που περιμένει, τις «Σουλιώτισσες» του Αφγανιστάν (!) και άλλα πολλά. Θέματα, συνεντεύξεις, γελοιογραφίες, χιούμορ και καλή διάθεση.

Είναι περίεργες οι μέρες που διανύουμε. Από την Αγία Παρασκευή ως το Μπέλο Οριζόντε, ο κόσμος είναι στους δρόμους. Κυρίαρχο θέμα ο άνθρωπος και τα δικαιώματά του. Στην υγεία, στην παιδεία, στην αξιοπρέπεια, στην ισότητα, σε όλα.

Στο τεύχος Ιουλίου της «σχεδίας» εστιάζουμε σε ένα από τα βασικότερα ζητήματα που μας απασχολούν ως κοινωνία: Αυτό της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Με αφορμή το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, η «σχεδία» ρίχνει φως στην ευρωπαϊκή εμπειρία και διαπιστώνει, ότι, τελικά, η Ελλάδα μπορεί να είναι από τις λίγες, αλλά δεν είναι η μοναδική χώρα που «δυσκολεύεται» να περάσει ένα ξεκάθαρο νομοθετικό πλαίσιο για την ουσιαστική αντιμετώπιση του ρατσισμού.

Στη Ρουμανία για παράδειγμα, ο δήμαρχος της πόλης Μπάια Μάρε έχει υψώσει τείχος που διαχωρίζει τους Ρομά από τον υπόλοιπο πληθυσμό!

Η Ελλάδα, πάντως, είναι η μόνη χώρα (μαζί με την Εσθονία, για την ακρίβεια!) που δεν έχει λάβει απολύτως κανένα μέτρο για εναρμόνιση με την ευρωπαϊκή απόφαση πλαίσιο που από τον προσεχή Νοέμβριο αποκτά πλήρη ισχύ Οδηγίας.

Ακόμη, στο τεύχος Ιουλίου της «σχεδίας» υπάρχει ένα ρεπορτάζ για τα «40 κορίτσια» της φυλής Χαζάρα! Μια σελίδα από την ιστορία του Αφγανιστάν που μοιάζει εκπληκτικά με το δικό μας χορό του Ζαλόγγου! Είναι αυτές οι ιστορικές συμπτώσεις…

Από αυτό το τεύχος, εξάλλου, ένας καφές θα περιμένει τους φίλους της «σχεδίας» που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία αλληλεγγύης που ξεκίνησε από τη Νάπολη της Ιταλίας, εξαπλώθηκε στα πέρατα της γης και –μέσω της «σχεδίας»- έρχεται και στην Ελλάδα. Ένα απλό κερασματάκι αφορά. Ένα κέρασμα που μπορεί να μην αλλάξει τον κόσμο, αλλά σίγουρα θα μας φέρει ακόμα πιο κοντά.

Παρουσιάζουμε επίσης, πώς στο εξωτερικό ανακαλύπτουν τρόπους για να ξαναζωντανέψουν παραμελημένες γειτονιές: Στο Λίβερπουλ οι αρχές πωλούν σπίτια έναντι μια λίρας και στην Αυστραλία ολόκληρες εκτάσεις γης έναντι ενός δολαρίου!

Συνήθως λέμε πως «ο αθλητισμός ενώνει». Στην Τουρκία των διαδηλώσεων, το σύνθημα αντιστράφηκε και έγινε «η πολιτική ενώνει». Εχθροί μισητοί εντός των γηπέδων, οι οπαδοί των μεγαλύτερων ομάδων της γειτονικής χώρας βρήκαν λόγους να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Η «σχεδία» έψαξε το θέμα και μίλησε με ανθρώπους για το ιδιαίτερο αυτό φαινόμενο. Την ίδια στιγμή στη Γαλλία, η κυβέρνηση Ολάντ δείχνει το δρόμο: Με νόμο αποτρέπει τις εξώσεις καλόπιστων ενοικιαστών που, λόγω κρίσης, αδυνατούν να πληρώσουν το νοίκι! Στην Ελλάδα, ας σημειωθεί, έγινε το ακριβώς αντίθετο!

Ακόμα, σε συνέντευξή του ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ μιλάει για τα Εξάρχεια, τη δουλειά του, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και τις συγκυρίες εκείνες που μπορεί να κάνουν τη διαφορά στη ζωή ενός ανθρώπου. Ενώ, ο φωτογράφος Τάκης Σπυρόπουλος μιλάει για τη μοίρα της εικόνας και την τελευταία του δουλειά: ένα φωτογραφικό βιβλίο που διαβάζεται.

Από κοντά οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ της «σχεδίας» που καταγράφουν τα τελευταία νέα για την εθνική ποδοσφαιρική ομάδα αστέγων που έχει μπει για τα καλά στην τελική ευθεία πριν τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Αυγούστου στην Πολωνία,

Και βέβαια, κορυφαίοι έλληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν με το πενάκι τους την καθημερινή μας ζωή, την ίδια στιγμή που στις διπλανές σελίδες οι αρθογράφοι της «σχεδίας» με το μοναδικό τους χιούμορ, πάντα δηκτικό, κριτικό, ευαίσθητο και ενίοτε μελαγχολικό, σχολιάζουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.
Αυτά και άλλα πολλά. Στο τεύχος #5 της «σχεδίας» που κυκλοφορεί την Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013.
Υπενθυμίζεται ότι η «σχεδία», όπως συμβαίνει με όλα τα περιοδικά δρόμου του πλανήτη, δεν πωλείται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
«121 εφημερίδες δρόμου, 40 χώρες, 6 ήπειροι, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org). Με την προσθήκη του περιοδικού δρόμου «σχεδία» -το οποίο, ας σημειωθεί, έχει την υποστήριξη του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος»- τα μέλη έγιναν 122.

ΥΓ.: Να θυμάστε, επίσης, ότι οι πωλητές της «σχεδίας» δίνουν και απόδειξη. Σας παρακαλούμε θερμώς, να την παίρνετε!

Για περισσότερες πληροφορίες:

Περιοδικό Δρόμου "σχεδία"

Φαβιέρου 39Α, 10438 Αθήνα

Τ: 213 0231220

www.shedia.gr

info@shedia.gr

f: shedia.streetaper

Δήλωση του προέδρου της ΔΗΜΑΡ, Φώτη Κουβέλη, αμέσως μετά τη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής

Η προηγούμενη κυβέρνηση δεν ήταν επί της ουσίας τρικομματική σε πολλά και σημαντικά ζητήματα της ασκούμενης πολιτικής.

Υπήρξαν χειρισμοί και ενέργειες που περιόρισαν την δυνατότητα να αξιοποιείται και να γίνεται σεβαστή η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς ως ενισχυτικό στοιχείο των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους, ώστε να διορθώνονται λάθη, που εξάλλου έχουν ομολογηθεί - και να προωθούνται οι διεκδικήσεις της χώρας. Όλα αυτά μάλιστα την ώρα που η χώρα χρειάζεται τη μέγιστη δυνατή συμπαράταξη, για να προωθήσει αλλαγές, τροποποιήσεις και συμπληρώσεις στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Την ώρα που η χώρα χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο για την παραγωγική και αναπτυξιακή ανασυγκρότησή της.

Αντί γι΄αυτή τη συμπαράταξη, δημόσιες υποθέσεις αντιμετωπίσθηκαν με στενή κομματική και αντιδημοκρατική αντίληψη. Είχαμε πει πολλές φορές ότι η συμμετοχή μας στην Κυβέρνηση πρέπει να αντανακλάται στις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Η παραμονή μας στην Κυβέρνηση θα μετέτρεπε τη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ σε μια στήριξη χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς αντίκρισμα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας και της κοινωνίας.

Η χώρα πρέπει να δώσει τη μάχη για την παραμονή της στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Η ΔΗΜΑΡ θα είναι παρούσα σε αυτή τη μάχη με το δικό της διακριτό στίγμα. Δεν απομακρύνεται κατ' ελάχιστον από την πολιτική των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων με κοινωνικό πρόσημο και περιεχόμενο. Δεν απομακρύνεται από την πολιτική αναζήτηση των λύσεων μέσα στην Ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Η παρουσία μας σε αυτήν την προσπάθεια θα είναι ενεργή, θα είναι και αντίθετη σε αυθαιρεσίες, αυταρχισμούς, αντιδημοκρατικές ενέργειες, αλλά και λαϊκιστικές αντιλήψεις. Η πολιτική μας θα υπηρετεί την ανόρθωση της χώρας, της κοινωνίας και τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η Δημοκρατική Αριστερά αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του ευρύτερου δημοκρατικού, μεταρρυθμιστικού και σοσιαλιστικού χώρου. Η έκφραση αυτού του χώρου καθίσταται τώρα περισσότερο από κάθε φορά αναγκαία για την κοινωνική και τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτικού συστήματος της χώρας. Τον δικομματισμό και τον διπολισμό τον πληρώσαμε ακριβά. Μόνο ως καρικατούρα μπορεί να υπάρξει πάλι. Και αυτό πρέπει να αποκρουσθεί.

Η Δημοκρατική Αριστερά δύναμη ευθύνης και δημοκρατίας, δύναμη των δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων θα είναι στις επάλξεις του αγώνα για την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Ας το επαναλάβω, με δημοκρατία και κοινωνική συνοχή.

Tuesday, June 11, 2013

Ενρίκο Μπερλινγκουέρ 25 Μαΐου 1922 - 11 Ιουνίου 1984

Ενρίκο Μπερλινγκουέρ: "...Στη φυλακή με τους εργάτες είμαστε εμείς, στα βουνά με τους αντάρτες είμαστε εμείς, στις λαϊκές συνοικίες με τους ανέργους είμαστε εμείς, με τις γυναίκες, με το περιθωριοποιημένο προλεταριάτο, με τους νέους είμαστε εμείς, σε ορισμένους δήμους και ορισμένες περιφέρειες που διακυβερνήθηκαν έντιμα είμαστε εμείς..."...

Για τον «δεύτερο Μπερλινγκουέρ»

Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ με τον Λούτσιο Μάγκρι (στο κέντρο)
Σε ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου του «Ο ράφτης της Ουλμ» που αναφέρεται στον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Λούτσιο Μάγκρι μιλάει για την πολιτική του γραμματέα του ΙΚΚ μετά την αποτυχία του ιστορικού συμβιβασμού.

Του Λούτσιο Μάγκρι
Στις παραμονές της δεκαετίας του ’80, το ΙΚΚ βρισκόταν ήδη σε μεγάλες δυσκολίες. Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του 1979 δεν ήταν τόσο δραματικό όσο το περιέγραφε ο τύπος. Το κόμμα διατηρούσε το 30% του εκλογικού σώματος, δύο μονάδες παραπάνω από το 1972. Όμως, μπορούσε κανείς να αντιληφθεί ένα σημάδι περισσότερο ανησυχητικό στην ανάλυση της ψήφου: η αποσκίρτηση είχε συμβεί στις μητροπολιτικές περιοχές και στο εργατικό και νεανικό εκλογικό σώμα, που συνιστούσαν τους πρωτοπόρους τομείς στις προηγούμενες επιτυχίες. Μα το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν άλλο, η πολιτική μετατόπιση των δύο μεγάλων συνομιλητών, πάνω στους οποίους το ΙΚΚ είχε οικοδομήσει το σχέδιό του: της Χριστιανικής Δημοκρατίας και του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που είχαν πάλι ενωθεί σε κυβερνητικό συνασπισμό, ανταγωνιστικό στο εσωτερικό του, αλλά που ήταν ρητά και σταθερά αποφασισμένος να κρατήσει έξω τους κομμουνιστές. Έτσι, το ΙΚΚ έχανε όχι μόνο μερικούς βουλευτές, αλλά και μια αξιόπιστη πολιτική προοπτική.

Αρχικά η ηγετική του ομάδα αρνήθηκε να το παραδεχτεί, λόγω της απροθυμίας της να κάνει μια ξεκάθαρη αυτοκριτική για το πρόσφατο παρελθόν, αλλά και επειδή ήταν πεπεισμένη ότι η νέα κεντροαριστερά ήταν υπερβολικά διαιρεμένη και ανίκανη να κυβερνήσει μια χώρα που βρισκόταν ακόμη σε κρίση, άρα ήταν μεταβατική. Έπρεπε να την παρακολουθούν στενά και να την ακολουθούν κατά πόδας, μέχρι τη στιγμή που η αναγκαιότητα ενός μεγάλου συνασπισμού, με ξεκαθαρισμένα όρια, θα προτεινόταν και πάλι.

Το τέλος του ιστορικού συμβιβασμού
Παρόλα αυτά στο εσωτερικό του κόμματος ξεκίνησε μια σύγκρουση, περισσότερο τακτική παρά στρατηγική, σε περιορισμένες συνεδριάσεις, αλλά συχνά σκληρή. Το κύριο αντικείμενό της ήταν η άποψη για την εξέλιξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος και για τη «νέα πορεία» που είχε ξεκινήσει ο Κράξι. Μέλη της ηγεσίας με κύρος πίστευαν ότι αυτή η πορεία ήταν αναστρέψιμη, χρησιμοποιώντας ως μοχλό τις εκτεταμένες συμμαχίες στο συνδικάτο, στους συνεταιρισμούς και στην τοπική αυτοδιοίκηση (κλείνοντας το ένα μάτι στο ηθικό ζήτημα) και ότι η κυβερνητική επανατοποθέτηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος θα μπορούσε, αντίθετα, στο τέλος να αποδειχτεί χρήσιμη για να φθείρει τη χριστιανοδημοκρατική υπεροχή, για να της αφαιρέσει τη συναίνεση της πιο σύγχρονης μεσαίας τάξης, να οικοδομήσει μια νέα ενότητα στα αριστερά και να βρει ένα δίαυλο επικοινωνίας με την ευρωπαϊκή αριστερά. Άλλα μέλη της ηγεσίας, που ήταν κοντά στον Μπερλινγκουέρ, έκριναν αντίθετα πολύ πιο αυστηρά τον κραξισμό, σχεδόν ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο, σαν ένα εργαστήριο ενός αντικομμουνισμού νέου τύπου και σύμπτωμα μιας αδηφάγας αναδιανομής της εξουσίας, και διατηρούσαν κάποιες ελπίδες για τις κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις του καθολικού κόσμου, που διέτρεχαν ακόμη την ίδια τη Χριστιανική Δημοκρατία.

Και οι δύο αυτές θέσεις ήταν αβάσιμες. Γιατί η στροφή τόσο του Σοσιαλιστικού Κόμματος όσο και της Χριστιανικής Δημοκρατίας δεν υπαγορευόταν μόνο από μια κατάσταση ανάγκης, ή από καθαρές συμβατικές ανάγκες εξουσίας, αλλά εξέφραζε πιο βαθιές τάσεις της κοινωνίας και πιο ριζωμένες πεποιθήσεις. Το να βάλουν στο κυβερνητικό παιχνίδι ένα ΙΚΚ ακόμη τόσο δυνατό και συνδεδεμένο με την ιδέα σημαντικών μεταρρυθμίσεων, συνεπαγόταν παραχωρήσεις που έβρισκαν πλέον αντίθετη την κυρίαρχη τάξη, ακόμη και την πιο σύγχρονη, και μια κυβέρνηση με τους κομμουνιστές θα συναντούσε την εχθρότητα τόσο των ατλαντικών κυβερνήσεων που είχαν πλέον μετατοπιστεί περισσότερο προς τα δεξιά, όσο και του Βατικανού, που βρισκόταν πλέον υπό την ακλόνητη ηγεσία του πολωνού πάπα. Ένας διάλογος θα μπορούσε να ανοίξει και πάλι μόνο αφού θα μειωνόταν η δύναμή του και θα άλλαζε η ταυτότητά του.

Η ανολοκλήρωτη στροφή
Η πραγματική κατάσταση έγινε αντιληπτή και δόθηκε ώθηση στην αντιπαράθεση με μια στροφή που πρότεινε ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ το 1980. Γι’ αυτή τη στροφή, για το περιεχόμενό της, για τον τρόπο που εφαρμόστηκε συγκεκριμένα, για την αξία της και για τα όριά της, για τις αρχικές επιτυχίες της και για την τελική της αποτυχία, δεν υπήρξε τότε, ούτε άλλοτε, πραγματική συζήτηση. Αντίθετα, συσσωρεύτηκαν πολλές παρεξηγήσεις που πνίγουν τα γεγονότα και διαστρεβλώνουν τις κρίσεις. Ακόμη χειρότερα: λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά αυτή τη στροφή σβήστηκε από τη μνήμη μέσα από έναν παράξενο μηχανισμό.

Ο συγκινητικός και ξαφνικός θάνατος του Μπερλινγκουέρ τον μετέτρεψε ταχύτατα σε μύθο. Στο θετικό μύθο που του άξιζε, ενός ακέραιου, σεμνού, επίμονου ανθρώπου, που υποστήριζε πραγματικά το δημοκρατικό σύνταγμα, το οποίο χρειαζόταν ακόμη και θα χρειαζόταν και στο μέλλον η Ιταλία. Γι’ αυτό το πολιτικό του έργο το προσλάμβαναν ως σύνολο. Οι υποστηρικτές του θεώρησαν προσβολή να τονισθεί αυτό που διαχωρίζει, στη σκέψη του Μπερλινγκουέρ, την ιδέα του «ιστορικού συμβιβασμού» από την έσχατη προσπάθεια που έκανε στα τελευταία χρόνια της ζωής του να ξαναδεί το όλο οικοδόμημα. Απ’ αυτό επωφελήθηκαν και όσοι είχαν κριτική στάση απέναντί του, για να τιμήσουν τις προσωπικές του αρετές, αλλά κυρίως για να υποστηρίξουν ότι αυτές οι ίδιες αρετές, στα τελευταία χρόνια, τον ώθησαν σε μια ιδεολογική ακαμψία και σε μια ηθικολογική μανία, που τον εμπόδιζαν να παίξει έναν πραγματικά αποτελεσματικό πολιτικό ρόλο. Για τους μεν και για τους δε, μια πραγματική στροφή στο ΙΚΚ ή του ΙΚΚ δεν υπήρξε ποτέ: ένας «δεύτερος Μπερλινγκουέρ» δεν υπήρξε ποτέ. Γι’ αυτό στα βιβλία ιστορίας αναφέρεται λίγο ή αναφέρεται με ηθοπλαστικό τρόπο.

Η ανάκτηση της ταξικής σύγκρουσης
Η γνώμη μου είναι σαφώς διαφορετική. Στην αρχή της δεκαετίας του ’80 ο Μπερλινγκουέρ προσπάθησε να κάνει μια πραγματική στροφή, στρατηγικής και όχι μόνο τακτικής σημασίας, πολιτισμική και όχι μόνο πολιτική.

(...) Η ουσιαστική στροφή άρχισε να εκδηλώνεται με κάποιες συγκεκριμένες πράξεις. Σε πρώτη φάση, στη νικηφόρα αντιπολίτευση που άσκησε το ΙΚΚ στην απόφαση της νέας κυβέρνησης να περικόψει ένα μικρό ποσοστό των μισθών για να χρηματοδοτήσει νέες επενδύσεις, τις οποίες τα συνδικάτα αποδέχτηκαν ενώ αντίθετα οι εργαζόμενοι τις απέρριπταν. Αμέσως μετά, και πολύ πιο δεσμευτική, έχουμε την άμεση παρουσία του Μπερλινγκουέρ στη σημαντικότερη διαφορά με την εργοδοσία που μπορεί να θυμηθεί κανείς.

Το καλοκαίρι του 1980, η Fiat έστειλε σε 15 χιλιάδες υπαλλήλους 15 χιλιάδες επιστολές απόλυσης. Οι εργάτες εξεγέρθηκαν μαζικά, σταμάτησαν την παραγωγή και έκλεισαν τις πύλες του εργοστασίου για 35 μέρες. Στηρίχθηκαν από μια απεργία αλληλεγγύης όλου του κλάδου. Ήταν ξεκάθαρο σε όλους ότι επρόκειτο για μια γενική πρόβα και ταυτόχρονα για την αναγγελία μιας αντεπίθεσης των αφεντικών, που στόχευε να ανακτήσει αυτό που το 1969 είχαν υποχρεωθεί να παραχωρήσουν ή να ανεχθούν.

Στο συνδικαλιστικό πεδίο ήταν από την αρχή σαφές ότι για τους εργαζομένους αυτή η σύγκρουση δεν επρόκειτο να έχει καλή κατάληξη. Για μια σειρά από λόγους. Η Fiat περνούσε πραγματικές δυσκολίες. Όχι λόγω μιας συγκυριακής κρίσης της αγοράς ή της παραγωγικότητας, που ήταν πραγματική αλλά μπορούσε να ξεπεραστεί, αλλά επειδή κι αυτή η ίδια είχε πια δημιουργήσει ένα πλεόνασμα εργατικών χεριών, χτίζοντας ένα δίκτυο επιχειρήσεων στις οποίες έδινε εργολαβίες με επισφαλή ή κακοπληρωμένη εργασία. (...)

Στην πόλη γύρω από το εργοστάσιο, η απλή πιθανότητα κλονισμού της Fiat, που ήταν πάντα το καύχημά της, επηρέαζε τον προσανατολισμό της σιωπηρής μα όχι αδιάφορης κοινής γνώμης.

Σε κάποια στιγμή, με τη συναίνεση της κυβέρνησης, έγινε πρόταση για μια συμφωνία-απάτη, που όμως είχε αποτελέσματα. Οι απολύσεις αποσύρθηκαν, αλλά στην ουσία διευρύνθηκαν με την πρόταση για ένταξη στο ταμείο ανεργίας για 23 χιλιάδων εργαζομένων. Γιατί λέω απάτη; Γιατί αυτό το κολοσσιαίο ταμείο ανεργίας δεν προέβλεπε καμία δέσμευση της επιχείρησης, ώστε να επαναπροσληφθεί αργότερα ένα μεγάλο μέρος από τους εργαζομένους που βρίσκονταν σε διαθεσιμότητα. Έτσι γινόταν στην ουσία μια προ-απόλυση, με ένα εισόδημα μερικά εγγυημένο από το κράτος, εν αναμονή μιας άλλης απασχόλησης και με χειρότερες συνθήκες. Σ’ αυτή τη βάση γεννιέται, οργανωμένη και αυθόρμητη ταυτόχρονα, η διαδήλωση των «σαράντα χιλιάδων» στο κέντρο του Τορίνου με αίτημα την ανάκτηση της εργασίας.

Μπροστά στην πύλη της Fiat
Κατέφυγα σε λεπτομέρειες για να φέρω στην επιφάνεια ένα βασικό ερώτημα. Γιατί, σε μια εργατική διαφορά που ήταν τόσο παρακινδυνευμένη ήδη από την αρχή, ο Μπερλινγκουέρ πήγε στις πύλες του εργοστασίου για να στηρίξει ανεπιφύλαχτα τους εργάτες; Γιατί, αφού αμφέβαλε και βρέθηκε μακριά από άλλους νικηφόρους αγώνες, τώρα είχε εκτεθεί σε μια σύγκρουση που ήταν πιθανό να χαθεί, συγκεντρώνοντας έναν συγκινητικό εργατικό ενθουσιασμό, αλλά ανοίγοντας μια τάφρο (όπως είπε αμέσως ο Ρομίτι {ΣτΜ διευθυντής της Fiat}) με το πιο σύγχρονο και ισχυρό τμήμα των αφεντικών; Αρκεί να διαβάσει κανείς αυτά που είπε μπροστά σ’ εκείνες τις πύλες για να το καταλάβει. Είναι ψέμα αυτό που δημοσίευσε ο τύπος. Εκείνος δεν παρακίνησε καθόλου τους εργαζομένους στην κατάληψη της Fiat. Είπε στους εργάτες: «Είναι δικό σας θέμα να αποφασίσετε για τη μορφή του αγώνα σας, δικό σας θέμα και των συνδικάτων σας να κρίνετε αποδεκτές συμφωνίες. Μα να ξέρετε ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα θα είναι στο πλευρό σας, στις καλές και στις κακές στιγμές». Ήταν ένα λεξιλόγιο που είχε χρόνια ν’ ακουστεί. Ήταν η ανανεωμένη επιβεβαίωση του χαρακτήρα του κόμματος, εθνικού και ταξικού. Δεν ήταν όμως τυπικά λόγια. Εξέφραζαν μια μελετημένη και αποδεδειγμένη επιλογή, σιωπηρά αυτοκριτική. Όπως και να εξελισσόταν η πολιτική κατάσταση, ή οποιοσδήποτε δρόμος να ανοιγόταν για το ΙΚΚ, η αναγκαία προϋπόθεση ήταν να οικοδομηθεί και πάλι μια αμοιβαία σχέση εμπιστοσύνης με τους εργαζομένους, το κόμμα να βασιστεί πάνω στη μαχητικότητά τους, χωρίς να επηρεάσει τη συνδικαλιστική αυτονομία, αλλά χωρίς να υπάρχει παραίτηση του κόμματος από τους μαζικούς αγώνες.

Η μάχη των μισθών
Η επιλογή επιβεβαιώθηκε ακόμη σαφέστερα τα επόμενα χρόνια, κι αυτή τη φορά με μεγαλύτερη επιτυχία: με τη μάχη για την Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή των μισθών (ΑΤΑ), που παρέμεινε στο κέντρο της προσοχής σε όλη τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του ’80.

Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, η οικονομική κατάσταση, βοηθούμενη από τη μείωση της τιμής του πετρελαίου, φάνηκε να χαλαρώνει, μα οι αυταπάτες για μια ανάκαμψη έσβησαν γρήγορα. Ο πληθωρισμός παρέμενε διψήφιος, η αντιπληθωριστικοί περιορισμοί των Ηνωμένων Πολιτειών και η κρίση χρέους στις αναπτυσσόμενες χώρες έκαναν πιο σκληρό τον ανταγωνισμό στη διεθνή αγορά. Γι’ αυτό η εργατική ήττα στη Fiat βιώθηκε και προσλήφθηκε από ολόκληρη την τάξη των Ιταλών αφεντικών σαν ένα παράδειγμα και από τους εργαζομένους σαν ένας βαρύς εκβιασμός. Μειωνόταν ο χώρος για την επιχειρησιακή διαπραγμάτευση ακόμη και εκεί όπου η παραγωγικότητα αυξανόταν, μειώνοντας όμως την απασχόληση, πόσο μάλλον εκεί όπου δεν αυξανόταν η παραγωγικότητα και ο ανταγωνισμός επικεντρωνόταν στις τιμές.

Η φοροδιαφυγή, στο διευρυμένο πλέον κόσμο της αυτόνομης εργασίας, και η ανεξέλεγκτη πλέον πίεση του δημόσιου χρέους ωθούσαν προς τα πάνω τους φορολογικούς συντελεστές που επιβάρυναν κυρίως τη μισθωτή εργασία. Το μισθολογικό ζήτημα ξαναρχόταν σε πρώτο επίπεδο, και, ταυτόχρονα, η ανεργία, που συγκεντρωνόταν στους νέους, και η μαύρη εργασία, όχι μόνο αδυνάτιζαν τη διαπραγματευτική εξουσία του συνδικάτου, αλλά μετέφεραν τις συνέπειές τους στο οικογενειακό εισόδημα. Ένα μοναδικό ανάχωμα υπεράσπιζε μερικά την εργατική κατάσταση: η συμφωνία που είχε υπογραφεί λίγα χρόνια πριν από τον Ανιέλι και τον Λάμα για την ΑΤΑ. Ξεκίνησε, λοιπόν το 1981, στον Τύπο μια εκστρατεία «πειθούς», για να οικοδομήσει τη συναίνεση τουλάχιστον ενός τμήματος του συνδικάτου και της δημοκρατικής διανόησης. Δεν ζητούσε τη ριζική κατάργηση της ΑΤΑ, αλλά μια διόρθωση των στρεβλών πλευρών της. (...)

Η εκστρατεία «πειθούς» είχε διεισδύσει σε ορισμένους τομείς του συνδικάτου (στην Cisl και στο σοσιαλιστικό ρεύμα της Cgil) και σε ένα τμήμα της μεσαίας τάξης, όχι όμως ακόμη τόσο πολύ ώστε να επιτευχθεί η συναίνεση της εργατικής τάξης και της πιο οξυδερκούς δημοκρατικής διανόησης. Το 1982 ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων αύξησε την πίεση απειλώντας ότι θα αποχωρούσε μονομερώς από τη συμφωνία του 1975. Και από το Μέγαρο Κίτζι (έδρα της κυβέρνησης στη Ρώμη) ήρθε η ολέθρια απάντηση. Το 1983, μόλις έγινε πρωθυπουργός, ο Μπετίνο Κράξι εξέδωσε ένα διάταγμα που περιόριζε την ισχύ της ΑΤΑ. Οι εργαζόμενοι κατάλαβαν ότι δεν επρόκειτο μόνο για μερικές πενταροδεκάρες, αλλά για το δικαίωμα που παραχωρούνταν στην πολιτική εξουσία να ορίζει τη μισθολογική δυναμική, δηλαδή σήμαινε το τέλος της ΑΤΑ που ρυθμιζόταν από τους κοινωνικούς εταίρους. Ένα κύμα αυθόρμητων απεργιών διέτρεξε στη συνέχεια την Ιταλία, και τα εργασιακά συμβούλια κάλεσαν σε πανιταλική διαδήλωση στη Ρώμη. Ο Μπερλινγκουέρ όχι μόνο συμμερίστηκε και παρακίνησε αυτές τις διαμαρτυρίες, αλλά κατάγγειλε και την έλλειψη συνταγματικής νομιμοποίησης του διατάγματος. Η Cgil, με κίνδυνο διάσπασης, αποφάσισε να αναλάβει την πατρότητα της διαδήλωσης, η οποία πράγματι υπήρξε μεγαλειώδης και στην οποία συμμετείχαν και τοπικές οργανώσεις της Cisl. Το ΙΚΚ έφερε το θέμα στη Βουλή, προσφεύγοντας στο εργαλείο της κωλυσιεργίας (που είχε χρησιμοποιήσει μόνο δύο φορές στο παρελθόν, ενάντια στο νόμο- απάτη και ενάντια στο Ατλαντικό Σύμφωνο) και αναγγέλλοντας μια ενδεχόμενη προσφυγή σε δημοψήφισμα. (...)

Αν η στροφή ολοκληρωνόταν
Η στροφή που επιχείρησε ο Μπερλινγκουέρ εκκινούσε σαφώς από έναν φιλόδοξο μεσοπρόθεσμο στόχο: να συμβάλει με ένα πραγματικό βήμα προς τα εμπρός στην κατεύθυνση του δημοκρατικού δρόμου για το σοσιαλισμό στην Ιταλία και στην Ευρώπη. Μια παρόμοια φιλοδοξία, εξαιτίας αντικειμενικών λόγων και υποκειμενικής ανωριμότητας, δεν άντεχε στην εξονυχιστική εξέταση των γεγονότων, ο στόχος ήταν έξω από τις δυνατότητες του κόμματος, μολαταύτα, η δύναμη που είχε κατορθώσει να διατηρήσει, οι νέες επιλογές και οι νέες ιδέες που είχαν διεισδύσει μέσα στο κόμμα επέτρεπαν στο ΙΚΚ να μην συμπαρασυρθεί από την κρίση της Σοβιετικής Ένωσης, να αποφύγει τη διάλυση και την εξωμοσία, άρα να κρατήσει όρθια και να επανιδρύσει στην Ιταλία μια σημαντική και ζωντανή αριστερά κομμουνιστικής έμπνευσης. Αυτός ο στόχος ήταν δύσκολος, μα όχι ανέφικτος. Αν μια τέτοια αριστερά στεκόταν ακόμη στα πόδια της, η εξέλιξη όχι μόνο της ιστορίας του ΙΚΚ, αλλά και της ιταλικής δημοκρατίας θα είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά από αυτά που διαπιστώνουμε σήμερα.

Μετάφραση: Τόνια Τσίτσοβιτς
Πηγή: Εποχή




Sunday, June 9, 2013

Ανοιχτή επιστολή προς τους νέους

«Με το δικαίωμά σου νάσαι πολίτης
στων ιδεών την πόλι»
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ

Εoρτάσιμη για την Ευρώπη η 8η Μαΐου 1945. Είναι η ημέρα της νίκης των ελευθέρων Ευρωπαίων εναντίον της βαρβαρότητας του ναζισμού και του φασισμού. Ομως, 68 χρόνια μετά την κατατρόπωση, την τελική νομίζαμε εξόντωση των μελανοχιτώνων, η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι υπό την απειλή οργανωμένων φασιστικών ομάδων. Τα μέλη τους διαλαλούν και πρεσβεύουν αυτό ακριβώς το οποίο αδιάκοπα και με θυσίες πολέμησαν οι δημοκράτες του κόσμου στα χρόνια της πιο αιματηρής σύρραξης που γνώρισε η ανθρωπότητα, στα χρόνια δηλαδή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Κόμματα και κινήματα με ιδεώδη και συνθήματα μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας, με κίνητρα σκοτεινά και ιδιοτελή, τρομοκρατούν βίαια τους πολίτες, εγκληματούν κατά των ξένων σχεδόν ατιμωρητί, και βιαιοπραγούν κατά των νομίμων εκπροσώπων της πολιτείας, ακόμη και της δημοκρατικής τάξεως. Δεν αρκεί η ομόθυμη κατακραυγή σε τέτοια φαινόμενα βαρβαρότητας. Πρέπει να γίνει από όλους αντιληπτό ότι η δήθεν φιλανθρωπική δράση των νεοναζιστών προς τις ευπαθείς κοινωνικά και οικονομικά ομάδες των συμπολιτών μας αποβλέπει σε επικοινωνιακά μόνο οφέλη. Είναι αναποτελεσματική και επικίνδυνη με τον διχασμό που προκαλεί, καταστρέφοντας τον ιστό της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής.

Είναι καθήκον όλων μας όχι μόνο να καταδικάσουμε και να πάρουμε τις πρέπουσες αποστάσεις από τις ομάδες αυτές, αλλά κυρίως να επιστήσουμε την προσοχή κάθε αρχής στον κίνδυνο που ελλοχεύει με την αποδοχή, ή την απλή έστω ανοχή της δράσεως των νεοναζιστών. Η δράση αυτή είναι ύβρις για τον πολιτισμό και μίασμα για τον τόπο που δίδαξε στον κόσμο την ανθρωπιά. Πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά η απενοχοποίηση που επιτρέπει φασιστικά έκτροπα ώς και μέσα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Πρέπει να αντιδράσουμε αμέσως και αποτελεσματικά, πριν η ιστορία μάς ζητήσει να λογοδοτήσουμε για έναν απαράδεκτο εφησυχασμό.

Οσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο αποφασίσαμε, με τα πνευματικά μέσα που διαθέτουμε, να εμποδίσουμε τη διάδοση των κηρυγμάτων του μίσους, να αποτρέψουμε εκδηλώσεις βαρβαρότητας στην πράξη και στον λόγο, να διακηρύξουμε τον σεβασμό των πολιτισμικών και πολιτικών παραδόσεων του έθνους. Καθήκον μας να καταγγείλουμε και να καταδικάσουμε κάθε απόκλιση από τα δημοκρατικά θέσμια που μας κληροδότησε η μακραίωνη ιστορία μας.

Διαλέξαμε από την Αντιγόνη του Σοφοκλή το σύνθημα που μας ενώνει: «Γεννήθηκα για ν’ αγαπώ και όχι για να μισώ» (ου συνεχθείν αλλά συμφιλείν έφυν).

Ελένη Αρβελέρ, Νίκος Αλιβιζάτος, Θανάσης Βαλτινός, Βασίλης Βασιλικός, Θάνος Βερέμης, Παντελής Βούλγαρης, Κώστας Γαβράς, Χρήστος Γιανναράς, Νίκη Γουλανδρή, Αγγελος Δεληβορριάς, Αλκη Ζέη, Παντελής Καψής, Χαρά Κιοσσέ, Μιχάλης Κοπιδάκης, Μένης Κουμανταρέας, Γιώργος Κουρουπός, Εμμανουήλ Κριαράς, Στάθης Λιβαθινός, Γιώργος Λούκος, Δημήτρης Μαρωνίτης, Ναταλία Μελά, Νίκος Μουζέλης, Γιώργος Νταλάρας, Σταύρος Ξαρχάκος, Τίτος Πατρίκιος, Γιάννης Πρετεντέρης, Στέλιος Ράμφος, Μιχάλης Σταθόπουλος, Αννα Συνοδινού, Παναγιώτης Τέτσης, Κώστας Τσόκλης, Μαρία Φαραντούρη, Αλέκος Φασιανός, Θανάσης Φωκάς, Παναγής Ψωμόπουλος.

Thursday, June 6, 2013

Η κρίση στα Μ.Μ.Ε: Οι δημοσιογράφοι ακούνε...

Η ενωτική, μεταρρυθμιστική παράταξη «Ενωμένοι Δημοσιογράφοι» σας καλούν Δευτέρα 10 Ιουνίου, στις 20.00 μ.μ. στο αμφιθέατρο της Τεχνόπολις στο Γκάζι Πειραιώς 100 στην εκδήλωση – συζήτηση για την κρίση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, την ποιότητα του Τύπου και τον ρόλο των δημοσιογράφων.

Θα μιλήσουν:

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ, Συγγραφέας

ΘΑΝΑΣΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου.

ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗΣ Αναπλ. Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.

ΠΑΝΑΓΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ Λέκτορας κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Συγγραφέας

ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΣΑΚΥΡΑΚΗΣ Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Sunday, June 2, 2013

Για τους εθνικούς μύθους και την άρνηση στην ιστορία (μας)

Βρείτε τη διαφορά. Ποιοι είναι Πόντιοι και ποιοι Εβραίοι;

Κανένας από τους υποστηρικτές των απόψεων της Μαρίας Ρεπούση (το δικαίωμα της να τις λέει το υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου, αλλά διαφωνώ ριζικά με αυτές...) δεν αμφισβητεί τη γενοκτονία των Αρμενίων, το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Και σωστά πράττει. Το πρόβλημα αρχίζει όταν μιλάμε για γεγονότα που συνέβησαν σε Ελληνες και ελληνικούς πληθυσμούς. Τότε όχι απλά αμφισβητούμε το μέγεθος της εξόντωσης αλλά ανακαλύπτουμε π.χ. ότι στη Μικρά Ασία έκανε σφαγές και ο ελληνικός στρατός (που έκανε...), βρίσκουμε ότι η γενοκτονία των Ποντίων δεν έχει "επικυρωθεί" επιστημονικά (αν και η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών έχει άλλη άποψη), θυμόμαστε ότι ο Γρίβας και η ΕΟΚΑ Β' δολοφόνησε αριστερούς Ελληνες & Τούρκους (ξεχνώντας ότι δυστυχώς ακριβώς το ίδιο έκανε και η ΤΜΤ του Ντενκτάς...) και άλλα πολλά. Κανένας όμως δεν τολμά να βάλει σε αντιπαράθεση το ολοκαύτωμα των Εβραίων, με τον εξόντωση του Παλαιστινιακού λαού (και καλά κάνουμε γιατί η κτηνωδία δεν μπαίνει στη ζυγαριά...), αλλά όταν πρόκειται για Ελληνες εύκολα βρίσκονται "δικαιολογίες" τις οποίες λέμε "επιστημονικές μελέτες". Η ιστορία ως επιστήμη ανήκει προφανώς στους ιστορικούς οι οποίοι μας παραδίδουν τα επιστημονικά τους έργα. Ομως ας είμαστε ειλικρινείς δεν υπάρχει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ καταγραφή της ιστορίας. Αφενός την γράφουν οι νικητές (κατά περίπτωση), αφετέρου έχει πάντα το ιδεολογικό στίγμα του επιστήμονα & του μελετητή. Χιλιάδες παραδείγματα και για τις δυο κατηγορίες. Θέλετε να σας θυμίσω το Κατίν; Ας μην κοροϊδεύομαστε. Η Μαρία Ρεπούση εμμονική πολιτικά και επιστημονικά ανήκει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ιστορικών. Σχεδόν ταυτίζεται με την τροτσκιστική άποψη περί "εθνικών θεμάτων". Δικαίωμα της είναι, όμως η Ανανεωτική Αριστερά ποτέ δεν είχε τροτσκιστικές -διεθνιστικές απόψεις σ' αυτά τα θέματα. Το αντίθετο. Ο σύντροφος Λεωνίδας  Κύτρκος σε εποχές ούλτρα επαναστατικότητας έγραφε το προφητικό κείμενο για μια ΕΘΝΙΚΗ Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα και το ΚΚΕ Εσωτερικού είχε πάντα την ελληνική σημαία δίπλα στη κόκκινη. Είμασταν εθνικιστές (sic) όπως μας κατηγορούν ακόμα και σήμερα οι αναρχοαριστεριστές; Είναι άλλο να αγωνίζεσαι κατά του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλείας και άλλο σχεδόν να ασπάζεσαι αναρχοτροτσκιστικές απόψεις τύπου "οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα". Και επειδή σε πολλούς αρέσει να την "πέφτουν" στους εθνικούς μύθους για διαβάστε: "Οι μύθοι περί Ολοκαυτώματος κατασκευάστηκαν από τους Συμμάχους κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με στόχο την δαιμονοποίηση των Γερμανών στα μάτια των συμμαχικών λαών. Οι Εβραίοι εκμεταλλεύτηκαν αυτόν τον μύθο και τον διέδωσαν ως τμήμα μιας ευρύτερης συνωμοσίας, ώστε να επιτύχουν την ίδρυση Ισραηλινού κράτους στην Παλαιστίνη και σήμερα το χρησιμοποιούν ως τρόπο προσέλκυσης υποστήριξης προς το κράτος αυτό". Από το βιβλίο του Τόνι Τέιλορ "Άρνηση. Ιστορία πρόδωσε..." όπου μεταξύ άλλων ο συγγραφέας παραθέτει τα "επιχειρήματα" των αρνητών του ολοκαυτώματος σε μια εξαιρετική μελέτη. Για να μην ανοίξω το θέμα "άρνησης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου". Πολύ φοβάμαι ότι αν οι Πόντιοι ή οι Μικρασιάτες ήταν... Ασσύριοι, Φοίνικες ή Κούρδοι η Μαρία Ρεπούση (και όλη αυτή ιστορική σχολή...) δεν θα μιλούσε ποτέ ούτε για "εθνικούς μύθους", ούτε φυσικά θα επέτρεπε να μπει σε λεζάντα ότι συνωστίζονται στη προκυμαία...