Thursday, February 28, 2013

Favorite Italia

Οι ιταλικές εκλογές για μια ακόμη φορά αποτελούν αφορμή για πολιτικό προβληματισμό. Η "λειψή" νίκη της κεντροαριστεράς (με θετικό την επιστροφή της "Αριστεράς,Οικολογίας, Ελευθερίας του Νίκι Βέντολα" στη βουλή & τη Γερουσία), ο Μπερλουσκόνι που "δεν πεθαίνει" (πολιτικά...), το "κάζο" του Μόντι, η έκπληξη του Μπέπε Γκρίλο & το αντισυστημικό Κίνημα 5 Αστέρων, καθώς και η πανωλεθρία του σχήματος που υποστήριξαν Κομμουνιστική Επανίδρυση & Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών συνθέτουν ένα πολιτικό σκηνικό που παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρων όχι μόνο για την πορεία της (αγαπημένης...) γειτονικής χώρας, αλλά γενικότερα για τη τύχη των πολιτικών που πρέπει να εφαρμοστούν στην Ευρώπη. Γι' αυτό και η "Κόκκινη Πιπεριά" θα φιλοξενεί απόψεις και άρθρα που ρίχνουν φως στις πολιτικές εξελίξεις μετά τις πρόσφατες ιταλικές εκλογές. Πιστεύω ότι η Ιταλία παραμένει ένα από τα σημαντικότερα πολιτικά εργαστήρια της Ευρώπης.

M5S, νέα πρόκληση για μια νέα Αριστερά

Του Λάμπρου Τσουκνίδα

Τι μεσολάβησε ανάμεσα στην πικρή σκέψη του εκ των ιδρυτών του Manifesto, Lucio Magri, λίγο πριν τερματίσει τη ζωή του, ότι θα χρειαστεί μια γενιά για να ανασυγκροτηθεί η Αριστερά και στην μετεκλογική διαπίστωση του Andrea Fabozzi στο Manifesto: "Η Αριστερά θα χρειαστεί να ξαναχτιστεί από τα ερείπια"; Η κοινωνική δυναμική που εκφράστηκε μέσα από το "τσουνάμι" του Κινήματος 5 Αστέρων (M5S) πέρα και πάνω από την αντιφατική φυσιογνωμία του Beppe Grillo και του στενού του συνεργάτη, γκουρού του (δια)δικτύου Gianroberto Casaleggio.

Η δημιουργία από ένα προσωπικό blog το 2005 ενός "μη κόμματος", με "μη καταστατικό" και έδρα στο "σύννεφο" (cloud) του Διαδικτύου, το οποίο πορεύθηκε δίπλα σε τοπικές συλλογικότητες υπέρ των δημόσιων αγαθών και, ενσωματώνοντας πρόσωπα που δραστηριοποιήθηκαν στο κίνημα, κόντεψε να γίνει πρώτη δύναμη, δεν έγινε εν κενώ. Το ότι "πάτησε" εμβληματικά πάνω στη δίψα για ελεύθερη πληροφόρηση κόντρα στα διαπλεκόμενα μίντια, για μια νέα οικολογική ισορροπία μέσω "πράσινης οικονομίας" και για επαναφορά στο προσκήνιο της έννοιας του πολίτη έναντι του επαγγελματία πολιτικού, που συχνά ταυτίστηκε με τη διαφθορά, δεν θα αρκούσε χωρίς τις πολιτικές λιτότητας. Η Ιταλία δεν έχει Μνημόνιο, αλλά η καταβαράθρωση των μισθών και η αποδιάρθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι ανάλογες και πέρασαν με πρωτοβουλία εργοδοτών που παρουσίασαν τη λιτότητα ως "αναγκαίο κακό" για να αποφευχθεί ένα Μνημόνιο, η υπαγωγή δηλαδή της οικονομίας μιας χώρας μέλους του G8, στους Γερμανούς ανταγωνιστές της.

Και σ' αυτό πρωταγωνίστησε μόνος ο Monti, συνέβαλε και ο "πραγματισμός" ηγετικών κλιμακίων του Δημοκρατικού Κόμματος που αντιπαρατέθηκαν με τα εργατικά συνδικάτα. Διόλου συμπτωματικά, παραμονές εκλογών ο ηγέτης των μεταλλεργατών της Fiom-Cgil, Maurizio Landini ζητούσε από την κεντροαριστερά την επαναφορά της δημοκρατίας στους χώρους εργασίας και την ανάκτηση της πρωτοκαθεδρίας της πολιτικής κόντρα στην αγορά. Ο Bersani επιχείρησε να αποκαταστήσει την επαφή, αναδεικνύοντας προεκλογικά την εργασία ως κεντρικό ζήτημα. Το γεγονός ότι στην ιστορική εργατική συνοικία της Mirafiori (Fiat), θέατρο σφοδρής σύγκρουσης εργοδοσίας-συνδικάτων, οι grillini ισοφάρισαν το Δημοκρατικό Κόμμα πενταπλασιάζοντας τις δυνάμεις τους από τις δημοτικές εκλογές, δείχνει ότι η στροφή άργησε. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί ο θρίαμβος του M5S -πρώτο κόμμα με πάνω από 40%- στη Val di Susa, όπου η τοπική κοινωνία συγκρούεται με όλα τα κόμματα ενάντια στο πέρασμα υπερταχείας σιδηροδρομικής γραμμής, τη σκοπιμότητα της οποίας αμφισβήτησαν εισαγγελικές έρευνες, διαφαίνεται τι είδους κοινωνικό "καύσιμο" έπεσε στη νέα δεξαμενή. Η επιλογή του Grillo να κάνει την προεκλογική του συγκέντρωση στην ιστορική Piazza San Giovanni της Ρώμης, όπου μιλούσε (και κηδεύτηκε) ο Berlinguer, μόνον τυχαία δεν ήταν...

Το ιδιότυπο, και οργανωτικά, κίνημα του Grillo δεν είναι αυτόματα η νέα Αριστερά, αλλά της ρίχνει το γάντι. Και όσο και αν πολλά κριθούν από το πώς θα αντιμετωπίσει την πρόκληση συμμαχικής κυβέρνησης για την αλλαγή του εκλογικού νόμου και του ρόλου της πολιτικής για την υπεράσπιση του δημοσίου χώρου, θυμίζει στην Αριστερά τη ρήση του Togliatti απ' το 1964: "Σήμερα οι νέες γενιές πρέπει να εκληφθούν από μας σε όλο τον κόσμο ως μια επαναστατική δύναμη. Μπορούμε όντως να μιλάμε για νέα γενιά όταν εκδηλώνονται στον ιδεατό και πρακτικό προσανατολισμό των ανδρών και γυναικών που εμφανίζονται στο προσκήνιο της ζωής, συσσωρευμένοι ομογενείς παράγοντες και σε αυτούς ωριμάζουν νέα προβλήματα και νέες εμπειρίες σχετικά με τη σημερινή και αυριανή ζωή τους, και νέες απαντήσεις ξεκινούν να δίνονται, και προπαρασκευάζεται απ’ αυτές ένα αναπτυξιακό προτσές που ξεκινά από θεμελιώδεις συγκεκριμένες θέσεις, πάνω στις οποίες πρέπει να εργαστούμε για να φτάσουμε σε αγώνες θεμελιωδών χαρακτηριστικών".

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Γιατί ο Γκρίλο είναι ένας από εμάς

Του Roberto Biorcio 

Το «τσουνάμι» που προκλήθηκε από τον Μπέπε Γκρίλο έχει συγκεντρώσει το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης για την αλλαγή που εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές. Μετά την επιτυχία που είχε το κίνημα 5 Αστέρων να αναδειχθεί πρώτη δύναμη στο κοινοβούλιο, πολλοί παρατηρητές έχουν αρχίσει πιο σοβαρά από ό, τι στο παρελθόν, να εξετάζουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να ξεκινήσει κάποιος με έναν προβληματισμό σχετικά με τα αυθεντικά χαρακτηριστικά του κινήματος του Μπέπε Γκρίλο αλλά και γενικότερα τις ιδέες που φέρνει στην Ιταλική πολιτική σκηνή.

Το «τσουνάμι» που προκλήθηκε από την εκλογική επιτυχία του Γκρίλο δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός και σίγουρα δεν οφείλεται, αποκλειστικά και μόνο λόγω των επανειλημμένων αποτυχιών των υπολοίπων κομμάτων σε μια περίοδο αυξανόμενων κοινωνικών προβλημάτων. Προέρχεται από ένα κίνημα χτισμένο με ένα πρωτότυπο τρόπο, που αναπτύχθηκε για αρκετά χρόνια πριν στο διαδίκτυο και στις πλατείες, και στη συνέχεια, με άμεσες δεσμεύσεις στην εκλογική αρένα. Η κίνηση του Μπέπε Γκρίλο πέτυχε επειδή ήταν σε θέση να συνδυάσει τρία στοιχεία, που συνήθως διαχειρίζονται διαφορετικές πολιτικές οντότητες. Το πρώτο είναι τα απλά πολιτικά επιχειρήματα από τον Γκρίλο, το δεύτερο είναι η οικοδόμηση ενός κινήματος στο διαδίκτυο και το τρίτο είναι η συγκρότηση αλλά και η διαχείριση της διαμαρτυρίας εναντίον των πολιτικών κομμάτων και της κυβέρνησης.

Ο Μπέπε Γκρίλο αν και κωμικός έχει φύγει από την πολιτική σάτιρα, που χρησιμεύει ως ένα εργαλείο για να δώσει φωνή σε διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις των πολιτών «από τα κάτω». Μετά τη συνάντηση και συνεργασία με τον Τζιανπέτρο Κασαλέτζιο, το άνοιγμα του blog και τη χρήση όλων των δυνατοτήτων που προσφέρονται από το διαδίκτυο έχει προωθήσει την ανάπτυξη ενός κινήματος που συγκρίνεται με αυτή του κόμματος των Πειρατών στη Σουηδία και τη Γερμανία. Τα Δίκτυα Κοινωνικής Δικτύωσης επέτρεψαν στους επισκέπτες του blog του Γκρίλο να οργανώσουν τους κατά τόπους ακτιβιστές και να είναι σε συνεχή επαφή μεταξύ τους.

Η κρίση των κομμάτων της Πρώτης Ιταλικής Δημοκρατίας, σε συνδυασμό με την έντονη δυσπιστία προς την κατεστημένη πολιτική τάξη, έχουν δημιουργήσει ευνοϊκότερες συνθήκες για μια προοδευτική μετεκλογική λύση. Ο σχηματισμός της κυβέρνησης Μόντι μείωσε ακόμα περισσότερο την αξιοπιστία των κυριότερων πολιτικών κομμάτων, τα οποία βρίσκονται πλέον σε δυσχερέστερη θέση προκειμένου να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα του λαού, κάτι που γίνεται όλο και πιο δύσκολο από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης.

Πολλοί σχολιαστές έχουν προσπαθήσει να απονομιμοποιήσουν το κίνημα 5 Αστέρων παρουσιάζοντάς το ως μία από τις πολλές εκδηλώσεις του λαϊκισμού, που έχουν εκδηλωθεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Η ίδια άποψη υπάρχει και για τον Μπέπε Γκρείλο. Οι ομιλίες του όμως ανατρέπουν πολλά από αυτά τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται περί λαϊκίστικου κινήματος απλά και μόνο γιατί είναι κωμικός ο Μπέπε Γκρίλο. Οι προτάσεις του Κινήματος 5 Αστέρων είναι πολύ διαφορετικές από εκείνες της λαϊκιστικής δεξιάς. Ο σχεδιασμός του κινήματος είναι να είναι ένα εργαλείο για να γίνει δυνατή η συμμετοχή των πολιτών στα πολιτικά δρώμενα, ο στόχος είναι η άμεση δημοκρατία.

Το πρόγραμμα που έχει το κίνημα του Μπέπε Γκρίλο είναι εντελώς διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζουν πολιτικές πλατφόρμες που υποστηρίζονται από λαϊκιστικά κόμματα. Οι προτεινόμενοι στόχοι προορίζονται κυρίως για την προώθηση της συμμετοχικής δημοκρατίας των πολιτών, για την υπεράσπιση ενός διεθνικού κράτους πρόνοιας, να προστατεύσει και να ενισχύσει το δημόσιο κοινό καλό. Το κίνημα επιδιώκει να δώσει φωνή στα θεσμικά όργανα για τις διεκδικήσεις που απορρέουν από τις κινητοποιήσεις στη παιδεία, στην εργασία και στο περιβάλλον…

Εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές προκλήσεις και ανοιχτά προβλήματα για το Κίνημα 5 Αστέρων: η απόρριψη της πολιτικής ως επάγγελμα, η άσκηση πολιτικής με τη συμμετοχή των πολιτών και η προσπάθεια να αποκτήσει οργανωτικές δομές και πέρα από το διαδίκτυο είναι προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει το Κίνημα του Γκρίλο. Οι επιτυχίες που έχει πετύχει μέχρι σήμερα το Κίνημα 5 Αστέρων είναι μια απάντηση στα ερωτήματα σχετικά με το μέλλον της ιταλικής δημοκρατίας. Πολλοί Ιταλοί πολίτες, ιδιαίτερα οι νέοι, με τη συμμετοχή τους εκφράζουν την επιθυμία να εξερευνήσουν νέες μορφές πολιτικής δράσης, όπως ήδη αποδεικνύεται τόσο στις δημοτικές & περιφερειακές εκλογές, όσο και στο δημοψήφισμα του 2011. Ένα αποτέλεσμα που προέκυψε από αυτές τις νέες μορφές πολιτικής δράσης ήταν η θεσμική κατοχύρωση των προκριματικών για την επιλογή των υποψηφίων βουλευτών.

Μετά τη μεγάλη εκλογική επιτυχία, πολλές φωνές στην αριστερά έχουν αρχίσει να θεωρούν το Κίνημα 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο ως δυνατό σύμμαχο για μια σειρά από πολιτικές μάχες. Αφήνουμε στην άκρη την εκστρατεία δυσφήμισης περί σχέσεων με την φασιστική Casa Pound, τον αυταρχισμό του Γκρίλο και το ρόλο του "γκουρού" Τζιανμπέρτο Κασαλέτζιο. Διαβάστε το πρόγραμμα του Κινήματος 5 Αστέρων και θα ανακαλύψετε ότι συγκεντρώνει μεγάλο μέρος της παρέμβασης που γίνεται από τα κινήματα πολιτών των τελευταίων ετών.

Ο Roberto Biorcio είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου-Bicocca, και ήταν μεταξύ των πρώτων στην Ιταλία που ασχολήθηκε, μεταξύ άλλων, με το φαινόμενο της Λίγκας του Βορρά, από τις αρχές της δεκαετίας του '90.

Πηγή Εφημερίdα IL MANIFESTO

Wednesday, February 27, 2013

Ο Μπέπε Γκρίλο και το Κίνημα 5 Αστέρων



Χωρίς αμφιβολία ο μεγάλος νικητής των Ιταλικών εκλογών είναι ο Μπέπε Γκρίλο και το Κίνημα των 5 Αστέρων. Μάλιστα είναι πρώτο κόμμα στη Βουλή με 8.688.545 ψήφους, ποσοστό 25,55%, το Δημοκρατικό Κόμμα πήρε 8.642.700, 25,41% και ο Μπερλουσκόνι 7.332.121 & 21,56%. Στη Γερουσία το Κίνημα 5 Αστέρων ήταν δεύτερο κόμμα με 7.285648 ψήφους, 23,79%, με πρώτο τον Δημοκρατικό Κόμμα 27,43% 8.399.991 ψήφους και τρίτο το κόμμα του Μπερλουσκόνι με 6.829135 & 22,30%.

«Τα παραδοσιακά κόμματα τελείωσαν! Δεν θα επιβιώσουν για πολύ ακόμα...», δήλωσε ο Beppe Grillo, από το κανάλι του Κινήματος το βράδυ της Δευτέρας και το αποτέλεσμα των Ιταλικών εκλογών, αν μη τι άλλο, είναι μια ένδειξη προς αυτή την κατεύθυνση. Όμως τι είναι το Κίνημα 5 Αστέρων, ποιος είναι πολιτικά ο Μπέπε Γκρίλο; Πρόκειται για ένα προσωποπαγές λαϊκίστικο κόμμα; Ένα κίνημα διαμαρτυρίας ή μια νέα πολιτική δύναμη των πολιτών που απογοητευμένοι από τα υφιστάμενα πολιτικά σχήματα επιζητούν μια διαφορετική πολιτική έκφραση;

Το 2008 όταν η κρίση «χτύπησε» την Ευρώπη και με την εμφάνιση των «Αγανακτισμένων Πολιτών» κυρίως σε Ισπανία, Ελλάδα αλλά και Ιταλία, ο Γκρίλο δημιούργησε ένα μπλογκ από το οποίο εξέφραζε τις απόψεις που είχε για το «κουραστικό για τους Ιταλούς» πολιτικό σύστημα όπως το αποκαλεί, κερδίζοντας τεράστια δημοσιότητα, ενώ πιο πριν είχε διοργανώσει το πανεθνικό χάπενινγκ «V-Day» (Vaffanculo Day – «Μέρα του Άντε Γ…»), αφιερωμένο στους ιταλούς πολιτικούς. Εκμεταλλευόμενος την διαμαρτυρία και την αγανάκτηση των Ιταλών πολιτών, το 2009 ίδρυσε το κίνημα των «Πέντε Αστέρων», το οποίο στις δημοτικές εκλογές κατάφερε να κερδίσεις την τρίτη θέση. Το καυστικό του χιούμορ και η υπόσχεση του να πολεμήσει το «σύστημα» από μέσα, μετασχημάτισαν το κίνημα του από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα το οποίο αναδείχθηκε σε ουσιαστικό νικητή των Ιταλικών εκλογών. Το Κίνημα 5 Αστέρων «στήθηκε» μέσω (και μόνο...) του διαδυκτίου, ακολουθώντας (πιθανότατα...)το παράδειγμα από το κόμμα των Πειρατών κυρίως της Σουηδίας & της Γερμανίας.

Από τη πρώτη στιγμή της ίδρυσης του Κινήματος ο Μπέπε Γκρίλο τόνισε την αναγκαιότητα για καταπολέμηση της λιτότητας. Και όχι μόνο αυτό. Ο Γκρίλο ονόμασε το κίνημα 5 Αστέρια γιατί είναι μια αναφορά σε πέντε θέματα που υπερασπίστηκε από την πρώτη στιγμή το κίνημα: ο δημόσιος χαρακτήρας του νερού, δημόσιες μεταφορές, βιώσιμη ανάπτυξη, συνδεσιμότητα & ελεύθερη, ανοικτή πρόσβαση στο Internet, προστασία του περιβάλλοντος κ.α.. Παράλληλα ο Γκρίλο μιλάει για Άμεση δημοκρατία, μείωση των αποδοχών των πολιτικών, οι οποίοι δεν θα πρέπει να υπηρετούν περισσότερες από δύο θητείες στο Κοινοβούλιο, μη χρηματοδότηση των κομμάτων από το κράτος, ενώ προτείνει επίδομα ανεργίας ύψους 1.000 ευρώ σε κάθε πολίτη για χρονικό διάστημα τριών ετών.
Αντίθετος με τις πολιτικές λιτότητας δεν δίστασε να προτείνει δημοψήφισμα για το ευρώ λέγοντας: «Η έξοδος απ’ το ευρώ δεν σημαίνει έξοδο απ’ την Ευρώπη. Η Ιταλική κυβέρνηση πρέπει να παρουσιάσει ένα plan B σε περίπτωση που η χώρα βγει απ’ το ευρώ».

Ο Μπέπε Γκρίλο δεν ήταν υποψήφιος στις εκλογές γιατί το 1980 καταδικάστηκε για φόνο εξ αμελείας έπειτα από ένα τροχαίο, όταν τρεις συνεπιβάτες στο αυτοκίνητο που οδηγούσε έχασαν τη ζωή τους. Δεν έβαλε υποψηφιότητα γιατί είχε θέσει όρο οι υποψήφιοι του Κινήματός του να έχουν λευκό ποινικό μητρώο. Απέφυγε τις εμφανίσεις στην τηλεόραση, γύρισε όλη την Ιταλία με ένα φορτηγάκι και έριξε το βάρος του στο Διαδίκτυο.

Τα μέλη του Κινήματος είναι όλοι εθελοντές, ενώ οι υποψήφιοι βουλευτές εκλέχθηκαν από online ψηφοφορίες. Το Κίνημα 5 Αστέρων χρησιμοποίησε σχεδόν αποκλειστικά τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης και το Internet. Δεν χρησιμοποίησε καθόλου τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η προεκλογική του καμπάνια έμοιαζε πολύ μ’ αυτή τη του κόμματος των Πειρατών της Γερμανίας, όπου χρησιμοποιώντας αποκλειστικά το διαδύκτιο βρέθηκαν στο κοινοβούλιο του Βερολίνου.

Με μεγάλη ευκολία στην Ελλάδα ο Μπέπε Γκρίλο και το Κίνημα 5 Αστέρων χαρακτηρίσθηκαν «λαϊκιστές» και άρχισαν οι συγκρίσεις με τον Λαζόπουλο, τον Χάρι Κλυν ή τον Μάρκο Σεφερλή. Ναι ο Μπέπε Γκρίλο είναι κωμικός και μάλιστα απ’ ότι λένε καλός κωμικός. Όμως το Κίνημα των 5 Αστέρων μάλλον είναι μια πιο σοβαρή περίπτωση από ένα προσωποπαγές κίνημα διαμαρτυρίας και λαϊκισμού. Οι πολιτικές προτεραιότητες που έβαλε στον Ιταλικό προεκλογικό αγώνα, υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού, δημόσιες μεταφορές, βιώσιμη ανάπτυξη, συνδεσιμότητα & ελεύθερη, ανοικτή πρόσβαση στο Internet, και προστασία του περιβάλλοντος, ο έλεγχος του πολιτικού χρήματος και η μη χρηματοδότηση των κομμάτων έχουν ριζοσπαστικά, προοδευτικά, χαρακτηριστικά γεγονός που «ανάγκασε» τον Νίκι Βέντολα το βράδυ της Κυριακής να ζητήσει από τον Πιερλουίτζι Μπερσάνι να αρχίσει διερευνητικές συζητήσεις με το Κίνημα 5 Αστέρων για συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Βέβαια από τη μεριά του (μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές...) ο Μπέπε Γκρίλο και οι συνεργάτες του αρνούνται κάθε συνεργασία, υποστηρίζοντας ότι ο Μπερσάνι μαζί με το κόμμα του Μπερλουσκόνι στήριξαν τη κυβέρνηση Μόντι. Ο Γκρίλο προβλέπει ότι το σύστημα θα ήθελε μια κυβέρνηση Δημοκρατικού Κόμματος – Μπερλουσκόνι αλλά θεωτρεί το Κίνημα του εμπόδιο, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θα ήθελαν να δημιουργήσουν μια κυβέρνηση Δημοκρατικού Κόμματος-Μπερλουσκόνι, αλλά πλέον είμαστε εμείς εμπόδιο. Δεν μπορούν να το πετύχουν. Θα τους αφήσουμε να παραιτηθούν από έναν τέτοιο σχέδιο. Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα που ξεκινήσαμε. Έναν αγώνα για να είναι το νερό στα χέρια του δημοσίου, τα σχολεία στα χέρια του δημοσίου, για να υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες υγείας. Αν μας ακολουθήσουν τα άλλα κόμματα, καλώς να μας ακολουθήσουν. Αν δεν το κάνουν, η μάχη θα είναι πολύ σκληρή για αυτούς, πολύ σκληρή».

Οι επόμενες μέρες θα είναι καθοριστικές για την Ιταλία, σε ότι αφορά τη συγκρότηση κυβέρνησης. Το σίγουρο είναι ότι ο Μπέπε Γκρίλο και το Κίνημα 5 Αστέρων θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιταλική πολιτική σκηνή. Ελπίζω να είναι σε θετική κατεύθυνση προς όφελος της κοινωνίας των πολιτών.

Tuesday, February 26, 2013

Η αριστερά των κοινωνικών κινημάτων επέστρεψε στην Ιταλική βουλή

 Η "Αριστερά Οικολογία Ελευθερία" του Νίκι Βέντολα πήρε 3,2% (1.090.802 ψήφους) στη Βουλή ποσοστό που αντιστοιχεί σε 37 έδρες, ενώ στη Γερουσία με το 2,97% (912.347 ψήφοι) εξέλεξε 7 γερουσιαστές. Η SEL είναι πλέον η φωνή της Αριστεράς των Κοινωνικών Κινημάτων στην Ιταλική βουλή και τη Γερουσία . Ο Βέντολα αγωνίστηκε με πάθος για τη νίκη της Κεντροαριστεράς, να γίνει ο Μπερσάνι πρωθυπουργός, αλλά και για να υπάρχει ισχυρή Αριστερά που θα υπερασπιστεί το κονωνικό κράτος, την εργασία, τα δικαιώματα, το περιβάλλον. Γι' αυτό και ήταν αρνητικός σε μετεκλογική συνεργασία με τον Μόντι. Δυστυχώς οι περισσότεροι Ιταλοί Αριστεροί ψηφοφοροι μπροστά στο φόβο της επιστροφής Μπερλουσκόνι προτίμησαν τη ψήφο στο Δημοκρατικό Κόμμα, έστω και με το στανιό, στερώντας από την SEL ακόμα μεγαλύτερο ποσοστό.
Ο ηγέτης της "Αριστερά Οικολογία Ελευθερία" Νίκι Βέντολα στις πρώτες του δηλώσεις ανέφερε: "Μας λένε να κοιτάξουμε τον Μόντι. Ο Μόντι ηττήθηκε. Το σκηνικό έχει ως εξής: Η Κεντροαριστερά έχει κερδίσει τη Βουλή και τη Γερουσία, αλλά όχι με των αριθμών εδρών που θέλαμε. Πρέπει να δούμε αν υπάρχουν οι αριθμοί, οι έδρες, που να είναι σε αρμονία με τη συντριπτική απαίτηση για αλλαγή που ψήφισαν οι πολίτες της χώρας. Το "Κίνημα 5 Αστέρων" (Movimento 5 Stelle) είναι ο πραγματικός νικητής των εκλογών. Δεν μπορούμε να μιλάμε για ψεύτικες συμμαχίες. Αν υπάρχει πολιτική πλατφόρμα που θα οδηγήσει στην αλλαγή πρέπει να την συζητήσουμε". Ο Βέντολα απορρίπτει μια μεταβατική κυβέρνηση Δημοκρατικού Κόμματος - Μπερλουσκόνι που θα οδηγήσει την Ιταλία και πάλι σε εκλογές, ενώ τονίζει την ανάγκη διαλόγου με το Κίνημα 5 Αστέρων.

Ο προβληματισμένος Μπερσάνι


Το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με το "Κίνημα 5 Αστέρων" φαίνεται ότι εξετάζει και ο ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος Πιερλουίτζι Μπερσάνι ο οποίος τόνισε: "Αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας. Αισθανόμαστε την ευθύνη, θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί φορείς της πρότασης να αλλάξουμε τον τρόπο άσκησης της πολιτικής καθώς είναι κάτι που έχουμε υποσχεθεί κατά την προεκλογική εκστρατεία. Υπήρξε μια απόρριψη της πολιτικής, όπως συνέβη σε αυτά τα χρόνια των μη αποδοτικών θεσμών και πολιτικής. Αυτή η απόρριψη είναι ηθικά αξιόπιστη. Εμείς με ταπεινότητα και επίγνωση θα βγάλουμε τα συμπεράσματα από τις εκλογές επαναλαμβάνοντας την επιθυμία μας να είμαστε χρήσιμοι για τη χώρα μας. Στο ερώτημα αν θα απευθυνθεί στο Κίνημα του Μπέπε Γκρίλο, ο Μπερσάνι απάντησε: "Θα τους ρωτήσουμε τι θέλουν να κάνουν".

"Κάζο" για Μόντι…

Οι μεγάλοι ηττημένοι των χθεσινών ιταλικών εκλογών είναι πρώτα απ' όλα ο αγαπημένος των νεοφιλελεύθερων των Βρυξελών Μάριο Μόντι, ο οποίος προσπάθησε να "στήσει" κεντροδεξιά κυβέρνηση (χωρίς τον Μπερλουσκόνι, αλλά σε συνεργασία με το κόμμά του) στην οποία θα ήταν αυτός πρωθυπουργός. Γι' αυτό και σ' όλη τη προεκλογιλή περίοδο έκανε επιθέσεις στην Κεντροαριστερά, με αποκορύφωμα τη δήλωση ότι ο Μπερσάνι δεν είναι ικανός για πρωθυπουργός, δήλωση που ανασκευασε λίγο μετά.


...και Φερέρο!

Ο άλλος μεγάλος ηττημένος είναι ο γραμματέας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης Πάολο Φερέρο που αφού απέρριψε κάθε πρόταση του Νίκι Βέντολα για συνεργασία πήγε και κρύφτηκε πίσω από ένα άχρωμο και άοσμο εισαγγελέα τον Ινγκρόια και συμμάχησε με τον Αντόνιο Ντι Πιέτρο τον άνθρωπο που στήριξε μέχρι τέλους τη κυβέρνηση Μόντι στο θνησιγενές ψηφοδέλτιο "Επανάσταση Πολιτών". Αποτέλεσμα; 2,2% 781.082 ψήφοι στη Βουλή (μαζί με τους Πράσινους και το Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών) και ποσοστό 1,8% (ακόμα λιγότερους) 564.096 στη Γερουσία. Κατάφερε ο Φερέρο με τα πολιτικά του καραγκιοζιλίκια να "θάψει" την Κομμουνιστική Επανίδρυση....

Διαβάστε τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών (Βουλή & Γερουσία) από το Il Fatto Guotidiano

Monday, February 25, 2013

Έθνος και ιστορική αφήγηση

Κύπριοι πανηγυρίζουν τη νίκη του Νίκου Αναστασιάδη στις προεδρικές εκλογές
Της Σώτης Τριανταφύλλου

Αφορμή γι’ αυτό το αρθρίδιο είναι οι δηλώσεις του κ. Νάσου Θεοδωρίδη περί Ιμίων. Υπάρχει όμως ένα γενικότερο πρόβλημα ιστορικής αφήγησης, αποτέλεσμα του δεξιού και αριστερού φανατισμού και της διελκυστίνδας μεταξύ τους.

Από τη μία πλευρά, οι εθνικιστές κατασκευάζουν μια ιστορική αφήγηση ηρωισμού και εξαίρεσης –το επιλεγόμενο «ιστορικό έπος» που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά– ενώ, από την άλλη, οι αριστεροί προσπαθούν να ανατρέψουν όλους τους εθνικούς μύθους με υποτιθέμενο στόχο την ιστορική αλήθεια που θα συμβάλει στη λαϊκή εξέγερση. Πλην όμως, «ιστορική αλήθεια» δεν υπάρχει: κάθε έθνος δημιουργεί τη δική του ιστορική αφήγηση για να επιζήσει και να πλοηγηθεί μέσα σ’ έναν ανταγωνιστικό κόσμο, σε μια ισορροπία τρόμου.

Η διδακτική της ιστορίας διέπεται από μια φιλοσοφία που έχει στόχο τη δημιουργία κοινής ταυτότητας και την εξασφάλιση συλλογικού πνεύματος. Χωρίς κοινή ταυτότητα (σύνορα, γλώσσα, «υπηκοότητα») και χωρίς συλλογικό πνεύμα («εμείς» δίπλα ή απέναντι στους «άλλους») δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη και πολιτισμός. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα παιδιά στο σχολείο πρέπει να διδάσκονται «ψέματα» –υπερβολές και διαστρεβλώσεις– ώστε να εξασφαλιστεί η εθνική συνοχή. Χρειάζεται όμως μέτρο και σύνεση: ο ρόλος του σχολείου και της οικογένειας δεν είναι η κατάρριψη των εθνικών μύθων αλλά η έκθεση και η εξήγησή τους. Τι συνέβη; Γιατί συνέβη; Πώς συνέβη; Ποιοι είμαστε; Ποιοι είναι οι άλλοι; Τα παιδιά καλούνται να αναρωτηθούν και να μάθουν διατρέχοντας τους αιώνες της ιστορίας που συντίθεται, έτσι κι αλλιώς, από βήματα μπρος, βήματα πίσω, εγκλήματα και μεγαλειώδεις πράξεις. Γενικά μιλώντας, ο ρόλος του σχολείου δεν είναι απομυθοποιητικός, αλλά μυθοποιητικός: οι άνθρωποι πρέπει να αρχίζουν τη ζωή τους με θέσεις, όχι με αντιθέσεις. Οι αντιθέσεις αναφύονται στο πέρασμα του χρόνου κι ο καθένας τις διαχειρίζεται όπως μπορεί, με τα εργαλεία που αποκτά σιγά-σιγά.

Υπό αυτή την έννοια, πριν από λίγα χρόνια θεώρησα αποτυχημένο το βιβλίο της ιστορίας της κ. Ρεπούση στο οποίο γινόταν προσπάθεια ιστορικού ρεβιζιονισμού. Οι επιθέσεις που δέχτηκε προέρχονταν κυρίως από αμαθείς εθνικιστές – δηλαδή από μια πλευρά που συνήθως έχει άδικο εφόσον εμφορείται από στενομυαλιά και μίσος. Εξάλλου, οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο. Παρ’ όλ’ αυτά, ο ρεβιζιονισμός, η ανάλυση του διφορούμενου, η απόδοση εθνικών ευθυνών δεν έχουν θέση στο σχολείο: είναι μια διαδικασία που χρειάζεται στέρεη πολιτική ταυτότητα, ευρεία ενημέρωση και ωριμότητα. Όταν είμαστε μικροί έχουμε ανάγκη από απλές, συγκεκριμένες και σίγουρες αρχές, όχι από την αβεβαιότητα και την αμφισημία της πραγματικής ιστορίας. Με αυτές τις αρχές συναρμολογείται η πολιτική ταυτότητα: η ταυτότητα του Έλληνα πολίτη, του Ευρωπαίου και, στην καλύτερη περίπτωση, του διεθνιστή. Με αυτή τη σειρά – αυτή η σειρά δεν μπορεί και δεν πρέπει να καταργείται.

Η δεξιά και αριστερή προπαγάνδα συναντιούνται στο σημείο φυγής: αμφότερες παραβιάζουν τους κανόνες της παιδαγωγικής και, για να επιτύχουν τους στόχους τους, χειραγωγούν τα παιδιά, τους οπαδούς τους, το κοινό γενικότερα. Η δεξιά προπαγάνδα έχει στόχο την εθνική υπερηφάνια μέσω της προγονολατρίας και, συχνά, της παρουσίασης της Ελλάδας σαν το κατ’ εξοχήν θύμα μιας διεθνούς συνωμοσίας («μας φθονούν»). Η αριστερή προπαγάνδα έχει στόχο την απόρριψη του αστικού πολιτισμού και την παρουσίαση της Ελλάδας ως ατελές ή ψευδές έθνος που βρίσκεται μονίμως εν αδίκω και το οποίο πληρώνει την καταστροφική πολιτική της εγχώριας αστικής τάξης. Πλην όμως, όλα τα έθνη είναι ατελή και κατασκευασμένα – και η ελληνική ιδιαιτερότητα οφείλεται, εν πολλοίς, στην απουσία της αστικής τάξης. Η αριστερή προπαγάνδα επιτίθεται σε μια ανύπαρκτη τάξη και καλεί, μέσω του μαστιγώματος και του αυτομαστιγώματος, στην ένωση όλων των προλεταρίων ανεξαρτήτως εθνικής ταυτότητας στον δρόμο για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Τα γεγονότα και οι προσωπικότητες αναλύονται με γνώμονα τις ιστορικές νομοτέλειες: ο ιστορικός υλισμός εφαρμόζεται κατά γράμμα όπως οι ιερές γραφές – το αποτέλεσμα είναι μια σχηματική και διαλυτική αντίληψη για την κοινότητα στην οποία δεν αναγνωρίζεται κανένα ιδεώδες εκτός από την ταξική πάλη.

Έτσι, η παραδοσιακή δεξιά επιδίδεται σε έξαλλο αντιαμερικανισμό από τη μία και σε τουρκοφαγία από την άλλη, ενώ η παραδοσιακή αριστερά (δηλαδή, στην Ελλάδα, ολόκληρη η αριστερά εφόσον δεν υπάρχει «μη παραδοσιακή» αριστερά) επιδίδεται σε παρόμοιο αντιαμερικανισμό και σε τουρκοφιλία εφόσον «οι Τούρκοι εργάτες είναι αδέρφια μας». Πρόκειται, φυσικά, για ευσεβείς πόθους, για τη γνώριμη τακτική της αριστεράς να επιβάλει φαντασιακές πραγματικότητες μέσω της μαρξιστικής λογικής.

Τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά ζουν μέσα στο ψέμα και προπαγανδίζουν το ψέμα. Η ιστορική αλήθεια είναι πολύπλευρη και φευγαλέα· και δεν αποτελεί το μονοπώλιο κανενός. Πρόκειται για μια αφήγηση, για μια επιλογή εκδοχών, όχι για μια αδιαφιλονίκητη αντικειμενικότητα. Πιστεύω ότι το μάθημα της ιστορίας έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην κοινωνική διάλυση που αντιμετωπίζουμε σήμερα: ο εθνικισμός με τα οράματα δόξας και τις στρατιωτικές παρελάσεις έδωσε τη θέση του σε συμπεριφορά δολιοφθοράς, σε σύγχυση ταυτότητας, σε κοινωνικό μίσος.

Πηγή: ATHENS VOICE

Sunday, February 24, 2013

Νίκι Βέντολα: Με στόχο μια Ευρώπη των δικαιωμάτων και της εργασίας

“Η Μέρκελ ανησυχεί για μία πιθανή νίκη της Αριστεράς στην Ιταλία; Εγώ εύχομαι μία νίκη της Αριστεράς όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και στη Γερμανία, με στόχο την οικοδόμηση μίας Ευρώπης των δικαιωμάτων και της εργασίας...”.

Με αυτά τα λόγια απάντησε σε συνέντευξη Τύπου ο ηγέτης της Αριστεράς Οικολογίας και Ελευθερίας (SEL) Νίκι Βέντολα σχολιάζοντας τις δηλώσεις του Μάριο Μόντι. σύμφωνα με τις οποίες η καγκελάριος θα ήταν αντίθετη με μία ενδεχόμενη κυβέρνηση Μπερσάνι.

Σε ερώτηση για τον ρόλο του στη συμμαχία με την Κεντροαριστερά ο Βέντολα τονίζει: “Η συμμαχία δεν είναι το λουρί και εγώ δεν είμαι το σκυλάκι στο σαλόνι της Κεντροαριστεράς”.

Ο στόχος για τον ηγέτη του SEL είναι η “εκθρόνιση των τεχνοκρατών και της χρηματιστηριακής ολιγαρχίας. Χρειάζεται -προσθέτει ο Νίκι Βέντολα- ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για μία Ευρώπη της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους, της εργασίας, της κουλτούρας, της ποιότητας των προϊόντων, της πράσινης οικονομίας και της έρευνας”.

Όσο για τους συμμάχους του στην Ευρώπη, ο Νίκι Βέντολα υπογραμμίζει την “ανάγκη της εγκατάλειψης της ιδέας του τρίτου δρόμου και της συγκρότησης ενός κοινού μετώπου με τους Γάλλους και Ισπανούς σοσιαλιστές και τους εργατικούς της Βρετανίας. Η Αριστερά, μαζί με τις προοδευτικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις, πρέπει να αλλάξουν τα δεδομένα.”

“Δεν είναι αλήθεια ότι η κρίση είναι κρίση συνολικά της πολιτικής” υποστηρίζει ο Βέντολα και καταλήγει ότι “η πραγματική κρίση είναι η κρίση της Αριστεράς.”

Σχολιάζοντας τον ρόλο του SEL εν όψει της εκλογικής αναμέτρησης ο Νίκι Βέντολα προσθέτει: “Το κόμμα μας γεννήθηκε για να ανοίξει ξανά τις πόρτες για την Αριστερά μετατρέποντας τη σε ένα υποκείμενο μετασχηματισμών. Το SEL επιθυμεί να συμμετάσχει στη συγκρότηση ενός μεγάλου και ανανεωμένου λαϊκού κόμματος με γερούς δεσμούς με τον κόσμο της εργασίας και των νέων. Σε αυτό το πλαίσιο, η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι πλουραλιστική”.

Απαντώντας στην κριτική για μία ενδεχόμενη συνεργασία με τον Μάριο Μόντι, ο ηγέτης του SEL τονίζει: “Θέλω να είμαι σαφής. Εγώ δεν πρόκειται να συμμετέχω σε ένα κόμμα και μία συμμαχία που θα κρατούν ίσες αποστάσεις από το κεφάλαιο και την εργασία. Δεν οραματίζομαι μία Αριστερά μαξιμαλιστική ή μία Αριστερά μινιμαλιστική. Το κόμμα μου εργάζεται στο πλαίσιο της Κεντροαριστεράς για την ανάγκη της αλλαγής πλεύσης για τη χώρα. Το κριτήριο είναι το μοντέλο της κοινωνίας και για τον λόγο αυτό η ανάληψη της κυβέρνησης συνιστά μία σκληρή δοκιμασία. Εκείνοι που προπαγανδίζουν τη μοναδική σκέψη περιορίζονται στη θέση ότι ο Μόντι διέσωσε τη χώρα από το χάος. Τα οικονομικά δεδομένα και το μέγεθος της κρίσης τους διαψεύδουν”.

Για το κόμμα της Αριστεράς της Οικολογίας και της Ελευθερίας, υπογραμμίζει ο Βέντολα “ Το SEL είναι το μόνο κόμμα μίας κυβερνητικής Αριστεράς, ενώ το κριτήριο των όποιων συγκλίσεων είναι το κοινωνικό ευρωπαϊκό μοντέλο το οποίο θα έχει ως αφετηρία την εργασία. Εμείς προτάσσουμε την καταπολέμηση της εργασιακής ανασφάλειας γιατί αυτή συνιστά μία απειλή για την ποιότητα της ίδιας της ζωής εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων. Η Ιταλία έχει ανάγκη από τους προοδευτικούς, γιατί είναι σε θέση να σκέφτονται με το δικό τους μυαλό, αφού δεν είναι υποτελείς των ισχυρών της εξουσίας”.

Στο ερώτημα γιατί είναι αναγκαία η ενότητα της Κεντροαριστεράς, ο Βέντολα απαντάει: “Μόνο μία καθαρή νίκη της συμμαχίας Μπερσάνι - Βέντολα μπορεί να διαμορφώσει τις συνθήκες για τη μετουσίωση των αγώνων σε μία πραγματική αλλαγή, η οποία δεν θα εξαντλείται απλά και μόνο σε μία οργή χωρίς διέξοδο...”.

Πηγη: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Tuesday, February 19, 2013

«Το άδειο μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει.…»*

Του Μάκη Διόγου

Ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στη Κύπρο απέδειξε για μια ακόμη φορά πόσο… μακριά (μήπως τελικά είχε δίκιο ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής;) βρίσκεται η μεγαλόνησος από την ηπειρωτική Ελλάδα. Εννέα χρόνια μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν το φάντασμά του πλανάται πάνω από την Ελλάδα & τη Κύπρο. Μάλλον το σωστό είναι ότι πλανάται πάνω από την Ελλάδα και κυρίως πάνω από ορισμένους που δεν μπορούν να «χωνέψουν» ακόμα την απόφαση του Κυπριακού λαού να μην δεχθεί ένα σχέδιο – τερατούργημα, όμοιό του δεν έχει εφαρμοστεί ΠΟΥΘΕΝΑ στον πλανήτη Γη. Πριν καταθέσω την άποψη μου για τις προεδρικές εκλογές στη Μεγαλόνησσο θα ανοίξω μια μικρή παρένθεση για να γράψω μερικά, κατ εμέ αυτονόητα πράγματα για το θέμα του σχεδίου Ανάν.

 Το Σχέδιο Ανάν απορρίφθηκε (πανηγυρικά…) και δεν πρόκειται να «επιστρέψει» γιατί πολύ απλά το ξεπέρασε η ζωή και η ιστορία. Χάθηκε η ευκαιρία για λύση του Κυπριακού το 2004; Πολλοί καλοί & σεβαστοί σύντροφοι υποστηρίζουν πως ναι. Εγώ επιμένω να διαφωνώ και να λέω ότι λύση στο Κυπριακό δεν θα υπάρξει ΠΟΤΕ επειδή για τον απλούστατο λόγο δεν θέλει λύση η Τουρκία. Και για να γινόμαστε ξεκάθαροι. Υπάρχει δικαιότερη και δημοκρατικότερη λύση από την Ομοσπονδιακή διάρθρωση ενός κράτους με δυο διαφορετικές κοινότητες; Δυο παραδείγματα. Στο Βέλγιο για αιώνες Φλαμανδοί και Βαλλόνοι (διαφορετικά έθνη, διαφορετικές θρησκείες) ζουν αρμονικά. Με τα προβλήματα τους αλλά πορεύονται μαζί. Άλλο παράδειγμα. Πιο «σκληρό». Η Βόρεια Ιρλανδία. Αν και κομμάτι του Ηνωμένου Βασιλείου τα τελευταία χρόνια Καθολικοί & Διαμαρτυρόμενοι, ξεπέρασαν το αίμα (πολύ αίμα…) που τους χώριζε και αποφάσισαν να ζήσουν ειρηνικά κόντρα σε θρησκευτικούς και εθνικιστικούς φανατισμούς.

Όσοι φαντασιώνονται ότι το Σχέδιο Ανάν θα έλυνε το Κυπριακό ξεχνούν εύκολα ότι το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας, στρατιωτικό & πολιτικό κατεστημένο, δεν θέλουν επ’ ουδενί άλλη λύση εκτός από αυτή που έχει επιβληθεί στρατιωτικά το 1974. Γι’ αυτό και ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν υπέρ του Σχεδίου Ανάν, το οποίο, για όσους ξεχνούν, προέβλεπε τη δημιουργία ενός συνομοσπονδιακού κράτους με δύο ομόσπονδα κρατίδια, τον ελληνοκυπριακό Νότο και τον τουρκοκυπριακό Βορρά. Η εξουσία στην συνομοσπονδία θα μοιραζόταν ανάμεσα στις δύο κοινότητες με ένα πολύπλοκο σχήμα και ο Πρόεδρος θα εναλλασσόταν ανά 20 μήνες, ενώ στο νομοθετικό σώμα οι δύο κοινότητες θα εκπροσωπούνταν ισοδύναμα. Το σχέδιο προέβλεπε αυστηρούς περιορισμούς στην ελευθερία εγκατάστασης μελών της εκάστοτε κοινότητας στο κρατίδιο της άλλης, προκειμένου να μην αλλοιωθεί η πληθυσμιακή καθαρότητα του κάθε κρατιδίου. Σε πολύ απλά ελληνικά το Σχέδιο Ανάν νομιμοποιούσε την Τουρκική εισβολή και την διχοτόμηση του νησιού. Γι’ αυτό (σωστά…) απορρίφθηκε. Τα χρόνια πέρασαν, η Κύπρος όχι απλά μπήκε στην Ε.Ε & την Ευρωζώνη αλλά πριν λίγους μήνες άσκησε και την προεδρία της Ένωσης. Εννέα χρόνια λοιπόν μετά, με αφορμή τις εκλογές για ανάδειξη νέου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας η συζήτηση «ακούμπησε» και το Σχέδιο Ανάν.

 Ο Νίκος Αναστασιάδης ένθερμος υποστηρικτής του σχεδίου ήρθε πρώτος με 45,5%, δεύτερος ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ, άγνωστος πολιτικά σε μένα, Σταύρος Μαλάς με 26% και τρίτος ο ανεξάρτητος και «πολέμιος» του σχεδίου Ανάν Γιώργος Λιλλήκας με 25%. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές το μοναδικό, ουσιαστικά, θέμα της προεκλογικής περιόδου ήταν η Κυπριακή οικονομία, η οποία έχει πάθει μεγάλη ζημιά με ευθύνη και της μητέρας Ελλάδας. Κατά την ταπεινή μου άποψη η νίκη του Νίκου Αναστασιάδη έχει όνομα. Όχι το δικό του, αλλά του Χριστόφορου Πισσαρίδη. Ο νομπελίστας οικονομολόγος όχι μόνο στήριξε την υποψηφιότητα του Νίκου Αναστασιάδη αλλά θεωρείται ο επικρατέστερος νέος υπουργός Οικονομικών. Αυτός ήταν ο «κρυφός άσος» του Αναστασιάδη. Όταν η κυπριακή οικονομία βυθίζεται, το μνημόνιο είναι γεγονός η παρουσία του Χριστόφορου Πισσαρίδη από μόνη αρκούσε να δώσει ελπίδα & αισιοδοξία στους Κύπριους πολίτες που είδαν επί πέντε χρόνια τον Δημήτρη Χριστόφια να ακολουθεί μια καταστροφική (όπως αποδείχθηκε…) οικονομική πολιτική. Γιατί μην ξεχνάμε ότι το μεγάλο όπλο (για το μέγεθος του κράτους) της Κύπρου ήταν πάντα η ισχυρή και ανταγωνιστική οικονομία της, η οποία στηρίζει και σήμερα σε μεγάλο βαθμό και τους Τουρκοκύπριους.

 Ο Νίκος Αναστασιάδης θα είναι κατά πάσα πιθανότητα ο νέος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας όχι γιατί ήταν υπέρ του σχεδίου Ανάν (μην ξεχνάμε ότι σχεδόν το 80% αυτών που τον ψήφισαν ήταν κατά του σχεδίου), αλλά γιατί στην πιο κρίσιμη (σχεδόν οριακή…) στιγμή της Κυπριακής οικονομίας κατέθεσε τις προτάσεις (και το κατάλληλο πρόσωπο…) για να βγει η χώρα από το τούνελ. Έδωσε ελπίδα και διέξοδο στον Κυπριακό λαό. Για να μην γίνει η Κύπρος σαν την Ελλάδα που μετά από τρία μνημόνια η ύφεση τσακίζει τη κοινωνία και οι μεταρρυθμίσεις έχουν «βαλτώσει». Ο διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας της Λευκωσίας «Φιλελεύθερος» Άριστος Μιχαηλίδης έγραψε την επομένη του πρώτου γύρου των εκλογών: «….Όμως αν υπολογίσει κανείς το αρνητικό κλίμα, που δημιουργήθηκε για τον κ. Αναστασιάδη μετά το 2004, η χθεσινή νίκη του πρέπει να θεωρείται άθλος. Μεγάλο μέρος της οφείλεται στη δραματική κατάσταση της οικονομίας, στην αποτυχία της κυβέρνησης να την διαχειριστεί και σε όλα τα λάθη του κ. Χριστόφια, που ευνόησαν τον υποψήφιο, ο οποίος εμφανίστηκε ως ο ηγέτης, που έχει την εμπειρία και τους συνεργάτες για να τα διορθώσει και ασφαλώς στην προσεγμένη εκστρατεία του». Έτσι ακριβώς…

 Αν ο Νίκος Αναστασιάδης «άκουγε» τους εν Αθήναις υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν και έδινε την προεκλογική μάχη στο πεδίο του εθνικού προβλήματος (άρα κατ’ επέκταση θα έμπαινε στη συζήτηση και το σχέδιο Ανάν), τη στιγμή που η Κυπριακή οικονομία κατέρρεε, δεν θα είχε συμμαχήσει με το κεντρώο Δημοκρατικό Κόμμα και πιθανότατα θα έβλεπε τον δεύτερο γύρο των Κυπριακών εκλογών ηττημένος από την τηλεόραση, καθώς με δυσκολία θα συγκέντρωνε το 34,28% που πήρε ο Δημοκρατικός Συναγερμός στις βουλευτικές εκλογές του 2011. Όπως έδειξαν τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των εκλογών ο Νίκος Αναστασιάδης έκανε τη σωστή επιλογή. Πιθανότατα για πρώτη φορά στη πολιτική του καριέρα...

*Διονύσης Σαββόπουλος «Για την Κύπρο» από τον δίσκο «Ρεζέρβα» (1979)

Nαι, θα έφευγα.

Από το blog espresso croquant

"Nαι, θα έφευγα. Όχι επειδή υπάρχει κρίση. Όχι επειδή οι δουλειές είναι δύσκολες. Όχι επειδή με ζορίζει το δάνειο. Αλλά επειδή ζω σε μια χώρα που οι συμπατριώτες μου μάλλον δεν αγαπούν τελικά, μιας και αγάπη χωρίς σεβασμό δεν υπάρχει. Δεν μιλώ για τους φοροφυγάδες, τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, τα πάσης φύσεως λαμόγια. Μιλώ για μια πολύ μεγαλύτερη, φοβάμαι, μάζα. Που κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την πάρτη της, τον παρά της, τον κύκλο της, το σπίτι της, αδιαφορώντας παντελώς για ό τι κοινό. Που δεν τηρεί κανέναν κανόνα - ούτε κάν τους στοιχειώδεις της καλής συμπεριφοράς - και δεν έχει και κανέναν σκοπό να τους τηρήσει ποτέ. Που περιμένει πάντα από κάποιον άλλον, κάποιον αόριστο τρίτο - συνήθως αυτός λέγεται κράτος όταν δεν λέγεται μαλάκας -να κάνει τα πάντα για λογαριασμό του: απ'το να του βρει δουλειά μέχρι να του καθαρίσει τα σκαλιά όταν χιονίσει.

Είναι κακόγουστος, κακότροπος και κακόπιστος. Δεν λέει καλημέρα, παρακαλώ κι ευχαριστώ. Πετάει το σκουπίδι του στον δρόμο. Καπνίζει στο εστιατόριο γιατί έτσι γουστάρει. Αγνοεί επιδεικτικά την ουρά στα τυριά κι αν του το υπενθυμίσει κανείς ενοχλείται μεγαλοφώνως. Βγάζει τον σκύλο βόλτα - αν τον βγάλει - και δεν διανοείται να μαζέψει τα κουραδάκια του. Το μπαλκόνι του είναι η αποθήκη του και στα παλιά του τα παπούτσια αν εσύ πίνεις καφέ με θέα τη σκεβρωμένη σιδερένια ντουλάπα και δυο σφουγγαρίστρες. Κτίζει τριόροφο και σε κάθε βεράντα βάζει άλλα κάγκελα - λες και τα πήρε ρετάλια από καλάθι. Ακούει πως κάτι καλό έγινε κι αντί να χαρεί, ψάχνει να βρει τον λάκο στη φάβα.

Δεν τον θέλω πια στην καθημερινότητά μου. Έχει καταστρέψει την πατρίδα μου. Είναι μίζερος και κινδυνεύω να με πάρει μπάλα η μιζέρια του. Ναι, λοιπόν. Αν ήμουν δεκαοκτώ, εικοσιοκτώ, τριανταοκτώ, θα ήμουν κολλημένη σ'ενα PC και θα έψαχνα τα job opportunities ανά τον κόσμο. Θα έφευγα όχι για μια καλύτερη δουλειά, όχι για περισσότερα λεφτά, αλλά για να ξαναβρώ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου. Τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας που θα ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου- της συλλογικής εργασίας, της κοινωνικής προσφοράς, του εθελοντισμού. Τη χαρά του να κυκλοφορώ ελεύθερα στο δρόμο, να παίρνω το λεωφορείο όποτε θέλω και να μου λέει καλημέρα η ταμίας στο σουπερμάρκετ.

Κι ας ήταν γκρίζος ο ουρανός κι ας μην είχε θάλασσα. Το τίμημα που πληρώνουμε γι'αυτόν τον γαλανό ουρανό είναι τεράστιο.

Δεν είμαι ούτε δεκαοκτώ, ούτε εικοσιοκτώ, ούτε τριανταοκτώ. Αλλά κοιτάζω πού και πού, λάγνα, τις αγγελίες στο guardianjobs και δεν δυσκολεύομαι καθόλου να με δω να φεύγω."

Monday, February 18, 2013

[Ποια Κεντροαριστερά;] Σύγκλιση θέσεων αντί της σύγκλησης κομμάτων

Του Ηλία Μόσιαλου

Tο ότι οι δημοσκοπήσεις, φυσικά μετά τις αναγωγές των αναποφάσιστων, δίνουν ένα αθροιστικό 15% στον «τρίτο πόλο» που ίσως δημουργηθεί στο μέλλον, «ξαναζεσταίνει» τη συζήτηση για τη σύγκλιση της Κεντροαριστεράς (Κ/Α). Αυτό, με την προϋπόθεση ότι θα συγκλίνουν το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και οι πολιτικές κινήσεις του χώρου. Αλλά η πείρα έχει δείξει ότι μια βιαστική αθροιστική συγκόλληση οδηγεί συνήθως σε αποτυχία.

Τρία κυρίως σημεία αξίζει να συζητηθούν: το πολιτικό πρόγραμμα και η στρατηγική εξόδου από την κρίση, η κυβερνητική συμμετοχή και οι διαδικασίες της σύγκλισης.

Στο πρώτο, ζητούμενο είναι η δημιουργία ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Αλλά η πολιτική αυτή τάση δεν έχει ιστορική παράδοση στη χώρα μας. Δεν έχουμε ισχυρά συνδικάτα – που να προτάσσουν, πέρα από τα συνδικαλιστικά αιτήματα, το δημόσιο συμφέρον – ούτε τους θεσμούς και τις δομές της Δυτικής Ευρώπης. Εχουμε αντίθετη παράδοση, στον αντίποδα της σοσιαλδημοκρατίας: πελατειακότητα, ρουσφετολογικές παροχές (μέσω δανεικών), παρόραση του δημοσίου συμφέροντος και λαϊκοφανή ρητορική, που αγγίζει το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

Το σύγχρονο κεντροαριστερό κόμμα πρέπει να διαφέρει από ό,τι έφερε τη χώρα στο σημείο όπου βρέθηκε, τόσο στις κατευθύνσεις όσο και στα πρόσωπα, όσα είχαν ευθύνες. Αρα θα πρέπει να επιδιώκει μια διαφορετική χώρα, κάτι που δεν μπορεί να γίνει με το υπάρχον, μεγάλο και αντιπαραγωγικό κράτος. Απαιτείται επικέντρωση δραστηριοτήτων σε παροχή υπηρεσιών που δημιουργούν ίσες ευκαιρίες για όλους, όπως είναι τα καλά σχολεία και πανεπιστήμια, καθώς και οι σοβαρές υπηρεσίες υγείας και νοσοκομείων. Μόνο έτσι μπορεί να λειτουργήσει το «κοινωνικό ασανσέρ» προς όφελος των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, και όχι με επιδόματα ελεημοσύνης, σε σαραντάχρονους ανέργους χωρίς δεξιότητες. Στη δημόσια διοίκηση, ζητείται η αξιολόγηση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών, και όχι απλώς η ικανοποίηση της τυπικής νομιμότητας, την οποία παρέχουν η νομικισμός και η «διαδικασιολογία». Πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τον ιδιωτικό τομέα που στηρίζεται στην κλειστή οικονομία και στα ολιγοπώλια και να στηρίξουμε τη διαμόρφωση μιας νέας υγιούς και καινοτομικής επιχειρηματικότητας. Τα καρτέλ που διατηρούν τις τιμές στα επιθυμητά για τα συμφέροντά τους επίπεδα, εμποδίζοντας τον υγιή ανταγωνισμό. Και από την άλλη, πρέπει να εμπεδώσουμε την εσωτερική ασφάλεια με σύγχρονη, δημοκρατικά εκπαιδευμένη, επιχειρησιακά εκσυγχρονισμένη Αστυνομία, με συνέχεια στη δράση της και χωρίς σπασμωδικές πράξεις και με οργανωμένη μεταναστευτική πολιτική που δεν θα εξαντλείται σε φαντεζί κινήσεις, αλλά θα θέτει κριτήρια χρόνου, αριθμού και ιδιότητας για τους μετανάστες.

Στο πολιτικό μας σύστημα απαιτείται εκσυγχρονισμός και διαφάνεια, με άρση της αλληλοεπικάλυψης των τριών εξουσιών (νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής), αναλογικότερο εκλογικό σύστημα και σαφείς κανόνες δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων.

Η ελληνική Κεντροαριστερά πρέπει να εκπονήσει θέσεις εξαρχής. Δεν είναι δυνατόν ούτε ν’ αντιγράψουμε ξένα πρότυπα που εξελίσσονται επί έναν ή ενάμιση αιώνα ούτε να εμφανιστούμε σαν «ταύρος σε υαλοπωλείο».
Ως προς το κυβερνητικό ζήτημα: το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ σωστά στηρίζουν την κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική προσαρμογή. Είναι όμως η μόνη συμμαχική κυβέρνηση στον κόσμο, στην οποία ένας και μόνο εταίρος (ΝΔ) έχει επιβάλει πλήρως το πρόγραμμά του. Πώς τα δύο αυτά κόμματα θα πείσουν ότι μπορούν να γίνουν πλειοψηφική δύναμη στις επόμενες εκλογές, αν δεν δείχνουν από τώρα το κεντροαριστερό τους στίγμα; Π.χ. στα τρία κοινωνικά υπουργεία θα μπορούσε να παράγεται αποτελεσματικότερη πολιτική, όχι κατ’ ανάγκην με περισσότερα χρήματα. Ομως και απρογραμμάτιστα λειτουργούν και διαρθρωτικές αλλαγές δεν προωθούν. Για να μπορέσει να γίνει πλειοψηφική δύναμη, η Κ/Α πρέπει και πρόγραμμα να επιβάλει στη μέχρι τώρα μονομερή κυβερνητική πορεία και τον στόχο της κεντροαριστερής κυβέρνησης να θέσει στις επόμενες εκλογές. Αν τα δύο κόμματα δεν το κάνουν από τώρα, τότε στο μέλλον μπορούν να επιβιώσουν μόνο ως κυβερνητικοί εταίροι άλλων.

Το τρίτο στοιχείο, δηλαδή οι διαδικασίες της σύγκλισης, θα ακολουθήσει πιο εύκολα, αν έχουν προχωρήσει τα προηγούμενα. Τότε η σύγκλιση της Κ/Α θα μπορεί να αρχίσει όχι μόνο με κινήσεις κορυφής, αλλά ιδίως με ανοιχτές διαδικασίες διαλόγου, με πεδίο αναφοράς την κοινωνία. Εφόσον εξασφαλιστούν ανοιχτές διαδικασίες σύγκλισης, τότε οι συμμετέχοντες θα αποφασίσουν και για την ηγεσία με απευθείας εκλογή από τη βάση αλλά και το είδος της σύγκλισης.

Χρειαζόμαστε επομένως ένα πειστικό πρόγραμμα σε πλήρη ρήξη με το παρελθόν, το σαφές κεντροαριστερό στίγμα σε κυβερνητικό επίπεδο (που θα προϊδεάζει από τώρα το τι θα κάνει η Κ/Α στο μέλλον) και τις ανοιχτές διαδικασίες διαλόγου. Αν αυτά δεν γίνουν, κινδυνεύουμε να υποβιβαστεί η σύγκλιση (συγκλίνω) σε απλή σύγκληση (συγκαλώ) διαφόρων κομμάτων και παραγόντων, όπου ο καθένας θα λέει τα δικά του, χωρίς αποτέλεσμα.

Πηγή: Τα Νέα

Saturday, February 16, 2013

Ο Πιέτρο Ινγκράο στηρίζει τον Νίκι Βέντολα

Ο Νίκι Βέντολα με τον Πιέτρο Ινγκράο
Ο ιστορικός ηγέτης της Ιταλικής Αριστεράς Πιέτρο Ινγκράο καλεί σε εκλογική ενίσχυση της "Αριστεράς Οικολογίας Ελευθερίας" του Νίκι Βέντολα για μια κυβέρνηση της Κεντροαριστεράς. Σε δήλωση του ο εμβληματικός Ινγκράο αναφέρει χαρακτηριστικά: "Οι εκλογές της 24 - 25 Φεβ. αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο γεγονός.

Είναι καιρός οι δυνάμεις της αριστεράς ενωμένες να παρουσιάσουν εκείνα τα στοιχεία για την ανοικοδόμηση της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, επιβεβαιώνοντας τα δικαιώματα των ανθρώπων και την εργασία. Μόνο μια σαφής νίκη του κέντρου μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τους αγώνες όχι μόνο να εκφράζουν το θυμό, αλλά να οδηγήσουν σε πραγματική αλλαγή. Απομονώστε και νικήστε τον Μπερλουσκόνι είναι δυνατόν. Μπορούμε να βγούμε από την κρίση με μια σημαντική αλλαγή στο μοντέλο ανάπτυξης. Η Αριστερά-Οικολογία - Ελευθερία είναι η δύναμη που αγωνίζεται με μεγαλύτερη συνέπεια για τη συγκεκριμένη υλοποίηση αυτών των στόχων. Η αγανάκτηση δεν αρκεί: πρέπει να επιλέξουμε.

Επιλέγω Αριστερά Οικολογία Ελευθερία, για την κυβέρνηση της χώρας που θα φέρει την πρόκληση της αλλαγής. "

Εδώ διαβάστε το κείμενο στα ιταλικά

Thursday, February 14, 2013

Η δημοσιογραφία της αλληλεγγύης


Την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου θα κυκλοφορήσει, όχι στα περίπτερα, αλλά στους δρόμους της πόλης, το μοναδικό ελληνικό Περιοδικό Δρόμου. Το όνομά του: «Σχεδία»

121 εφημερίδες δρόμου, 40 χώρες, 6 ήπειροι, 1 φωνή ενωμένη ενάντια στη φτώχεια» είναι το σύνθημα του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP, www.street-papers.org).  Με την προσθήκη της «Σχεδίας», τα μέλη πλέον γίνονται 122. 

«Σχεδία» είναι το όνομα του μοναδικού ελληνικού περιοδικού δρόμου, που θα κυκλοφορήσει την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου στους δρόμους της πόλης. Είναι το νεότερο μέλος του Διεθνούς Δικτύου, που από την ίδρυσή του (το 1994) έχει συμβάλλει στην βελτίωση της ποιότητας ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Πώς; Είναι απλό. Τα περιοδικά δρόμου δεν πωλούνται στα συνήθη σημεία διάθεσης Τύπου (περίπτερα κ.λπ.). Πωλούνται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης από διαπιστευμένους πωλητές. Οι πωλητές αυτοί προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: Άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή.
Είναι μια ουσιαστική παρέμβαση στη ζωή κάποιων ανθρώπων. Είναι ένας τρόπος να εξασφαλίσουν ένα μίνιμουμ έστω έσοδο την ημέρα. Για τις πιο βασικές τους ανάγκες.
Οι πωλητές της «Σχεδίας» προέρχονται κι αυτοί από ευπαθείς ομάδες συμπολιτών μας: Άστεγοι, άνεργοι και άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Είναι άνθρωποι που βιώνουν με τον πιο σκληρό τρόπο τις συνέπειες της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει την ελληνική γη.
Πέρα από μια ευκαιρία για ένα εισόδημα, τα περιοδικά δρόμου λειτουργούν και ως μέσο απεγκλωβισμού από τον φαύλο κύκλο της κοινωνικής απομόνωσης και του αποκλεισμού. Οι πωλητές της «Σχεδίας», μέσα από αυτή τη διαδικασία, παραμένουν ενεργοί, συμμετέχουν, συναλλάσσονται, συνδιαλέγονται με την κοινωνία ολόκληρη. Παραμένουν «εντός», εξακολουθούν να απαρτίζουν ένα ολοζώντανο κομμάτι της.

Δημοσιογραφικά, το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» δεν πρόκειται να ανακαλύψει την Αμερική του εκδοτικού κόσμου. Ο στόχος του, όμως, είναι σαφής: Ένα ανεξάρτητο, συνεπές, δημοσιογραφικό περιοδικό με έντονα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Ακόμα πιο σαφής είναι ο κοινωνικός του προσανατολισμός. Η «Σχεδία» θα υπάρχει για να δώσει ελπίδα σε συνανθρώπους μας που μοιάζουν να τα έχουν χάσει όλα. Να τους δώσει την δυνατότητα να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα. Να φωτίσει μονοπάτια που οδηγούν έξω από το σκοτάδι της κοινωνικής απομόνωσης και απαξίωσης.

Το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» εκδίδεται από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΜΚΟ», η οποία ιδρύθηκε το 2010 με στόχο την παροχή υποστηρικτικών υπηρεσιών στους αστέγους και σε άλλους κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτους πληθυσμούς, και την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Η καμπάνια «Γκολ στη Φτώχεια» είναι μία άλλη δραστηριότητα του «ΔΙΟΓΕΝΗ». Στο πλαίσιο αυτής της καμπάνιας έχει συσταθεί η «ελληνική ποδοσφαιρική ομάδα αστέγων» που συμμετέχει, κάθε χρόνο, στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων (www.homelessworldcup.org), ένα σημαντικό αθλητικό μα πρωτίστως κοινωνικό κίνημα.

Την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου, στο Πολιτιστικό Κέντρο Μελίνα του Δήμου Αθηναίων (αίθουσα «Οδοιπορικό στην Παλιά Αθήνα, Ηρακλειδών 66 και Θεσσαλονίκης, Θησείο, στις 14:00) θα γίνει η επίσημη παρουσίαση του περιοδικού, αλλά και ολόκληρου του κοινωνικού αυτού project, ενώ, αρχής γενομένης από το Σάββατο 16 Φεβρουαρίου, μέσα από πολιτιστικές, μουσικές και άλλες δράσεις που θα οργανώσει το περιοδικό δρόμου «Σχεδία» στο κέντρο της πόλης, οι υποψιασμένοι πλέον πολίτες θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν περισσότερα για τη νέα εκδοτική πρωτοβουλία.

Είναι κι αυτό στους στόχους των περιοδικών δρόμου: Η ευαισθητοποίηση και, εν τέλει, η κινητοποίηση του συνόλου των πολιτών ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικού αποκλεισμού.

Η «Σχεδία» είναι η δημοσιογραφία της αλληλεγγύης, στην πράξη.

Το πρώτο τεύχος θα κυκλοφορήσει την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου στους δρόμους της πόλης.

Για περισσότερες πληροφορίες:

Περιοδικό Δρόμου "σχεδία" Φαβιέρου 39Α, 10438 Αθήνα Τ: 213 0231220

www.shedia.gr

info@shedia.gr

f: shedia.streetaper

t: _shedia

Εκδήλωση του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης» για το φορολογικό

Την Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου, ώρα 18.00, στο Αµφιθέατρο του 9,84, στο Γκάζι, το Κέντρο Πολιτικού Προβληματισμού «Μιχάλης Παπαγιαννάκης» διοργανώνει δημόσια συζήτηση με τίτλο:

ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ: 10 ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ 

Ομιλητές:

•Χάρης Θεοχάρης, Γενικός Γραμματέας Φορολογικών Εσόδων

•Αντιγόνη Λυµπεράκη, Καθηγήτρια Οικονομικών Παντείου

•Μάνος Ματσαγγάνης, Αναπληρωτής Καθηγητής ΟΠΑ

•Γιώργος Σταθάκης, Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ

•Πάνος Τσακλόγλου, πρόεδρος Συμβουλίου Οικολογικών Εμπειρογνωμόνων

•Δημήτρης Χατζησωκράτης, υπεύθυνος Προγράμματος ΔΗΜΑΡ, µέλος Ε.Ε.


Συντονίζει: η δημοσιογράφος Ειρήνη Χρυσολωρά

Monday, February 11, 2013

Διακριτό προοδευτικό στίγμα

Η συμμετοχή της Δημοκρατικής Αριστεράς στη κυβέρνηση συνεργασίας, την οποία υποστήριξα με θέρμη, είχε από την πρώτη στιγμή νόημα & ουσία προκειμένου να βάλουμε και το δικό μας πολιτικό, ιδεολογικό και κυρίως πολιτισμικό στίγμα στη διακυβέρνηση της χώρας σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της. Με την απόφαση μας συμβάλλαμε καθοριστικά στην παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Όμως εδώ και τρεις μήνες ζούμε την ιδεολογική επίθεση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία με μοχλό και βραχίονα τη κυβέρνηση επιβάλει συντηρητικές πολιτικές σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής, διχάζοντας τον ελληνικό λαό, σε νομιμόφρονες και άνομους. Επιδιώκοντας με αυτό τον αφελή τρόπο να ανακόψει τις όποιες «διαρροές» έχει προς τη Χρυσή Αυγή.

Παρακολουθώ την προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας, πάντα επαναλαμβάνω μέσα από τη κυβέρνηση, να κλείσει όπως υποστηρίζουν κορυφαίοι υπουργοί όπως ο κύριος Δένδιας τους λογαριασμούς με την μεταπολίτευση, επιλέγοντας την στρατηγική της πολιτικής έντασης, του διχασμού και της πόλωσης στην οποία βλακωδώς απαντά ο Σύριζα. H επιλογή της «πολιτικής έντασης» με ενοχλεί πάρα πολύ καθώς βλέπω η κυβέρνηση που μετέχει και στηρίζει το κόμμα της Ανανεωτικής Αριστεράς να χαϊδεύει τη Χρυσή Αυγή και να ανακαλύπτει φανταστικούς εχθρούς όπως οι καταλήψεις του αναρχικού κινήματος.

Από την εποχή της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος & του ΚΚΕ Εσωτερικού η δικιά μας αριστερά υποστήριζε το δικαίωμα να υπάρχουν αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι του αντιεξουσιαστικού χώρου με ένα διαφορετικό πολιτισμικό & πολιτικό στίγμα. Εξάλλου ποτέ η δική μας αριστερά δεν ήταν υπέρ της ησυχίας, τάξης και ασφάλειας.

Όμως δεν είναι μόνο οι καταλήψεις. Τα ονόματα των δυο χρυσαυγιτών που δολοφόνησαν εν ψυχρώ στη γειτονιά μου, τα Πετράλωνα τον άτυχο Πακιστάνο τα μάθατε; Τα πρόσωπα τους τα είδατε; Όχι βέβαια. Την Παρασκευή συνελήφθησαν χρυσαυγίτες με όπλα στο αυτοκίνητο τους. Μάθατε τα ονόματα τους; Είδατε φωτογραφίες τους; Όχι βέβαια. Φαίνεται ότι η αστυνομία και το υπουργείο δημόσιας τάξης τους «φίλους» τους προστατεύουν.

Αντίθετα είδαμε τα παραμορφωμένα από το ξύλο πρόσωπα των τεσσάρων συλληφθέντων για τη ληστεία στη Κοζάνη. Εκείνοι βλέπετε είναι τρομοκράτες, είναι εχθροί του κράτους. Αντίθετα οι χρυσαυγίτες τι έκαναν; Σκότωσαν έναν Πακιστάνο που μπορεί να μην είχε και χαρτιά… και οι άλλοι κουβαλούσαν όπλα στο αυτοκίνητο τους.

Το κόμμα μας για τη δολοφονία του Πακιστανού έβγαλε μια ανακοίνωση με καθυστέρηση σχεδόν 24 ωρών, ενώ για τους ξυλοδαρμούς των συλληφθέντων στην Κοζάνη και το χυδαίο φωτοσοπ της αστυνομίας «καθαρίσαμε» με μια όντως αξιοπρεπή δήλωση του συντρόφου Λυκούδη.

Και δεν είναι μόνο αυτά. Αγανακτήσαμε για το παραποιημένο βίντεο με τις δηλώσεις του βουλευτή του Σύριζα αλλά μείναμε σε μια δήλωση. Αποτέλεσμα; Ο κύριος Κεδίκογλου μαζί με τον κύριο Μουρούτη συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το Μέγαρο Μαξίμου ως εφαλτήριο για την πολιτική της ΝΔ. Για το πολύ σοβαρό αυτό θέμα η Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού του κόμματος αναφέρει χαρακτηριστικά:

Η εκπροσώπηση της κυβέρνησης αρκετές φορές αποτυπώνει την κομματική στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας σαν η κυβέρνηση να είναι μονοκομματική. Το περιεχόμενο και το ύφος αναπαράγει την ένταση σε ένα δίπολο μεταξύ Ν.Δ-ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η επικοινωνιακή πολιτική δημιουργεί τετελεσμένα και δίνει την εντύπωση πως και η ΔΗΜΑΡ καλύπτεται από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Απαιτείται λύση αυτού του προβλήματος. Συμφωνώ απολύτως!

Παράλληλα. Εξοργιστήκαμε οι περισσότεροι από την απόφαση του ΣτΕ που έβγαλε αντισυνταγματικό το νόμο Ραγκούση. Ξεχάσαμε ότι ο νόμος αυτός έχει μπει στο ψυγείο εδώ και μήνες με απόφαση Σαμαρά. Ούτε εδώ υπήρξε κόκκινη γραμμή. Και τώρα μας λένε ότι θα έρθει νέος νόμος. Θα τον δεχθούμε και αυτόν για να μην πέσει η κυβέρνηση;

Η θέση μου για την κυβερνώσα Αριστερά δεν αλλάζει και επιμένω να υποστηρίζω τις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις κόντρα στο δικομματικό πελατειακό κράτος που έστησαν ΠΑΣΟΚ & ΝΔ. Σε όλα τα επίπεδα όμως. Δεν μπορεί να πρεσβεύεις τις μεταρρυθμίσεις και στα κοινωνικά δικαιώματα να λειτουργείς με χωροφιλακίστικο τρόπο αλά ΕΡΕ του '60.

Δεν μπορώ να δεχθώ το κόμμα μου, το κόμμα της ανεκτικής ανανεωτικής Αριστεράς, ότι θα συμφωνούσε με την εφαρμογή από τη πλευρά της κυβέρνησης της ιδεολογικοπολιτικής ατζέντας της Ακρας Δεξιάς, θα συναινούσε π.χ. στην αστυνομική καταστολή αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, ή θα συμφωνούσε σε επιστράτευση απεργών και ότι θα υιοθετούσε την απαράδεκτη φρασεολογία για «χώρους ανομίας». 

Δεν είναι δυνατόν να είμαστε ουραγοί των όποιων αποφάσεων του Σαμαρά και των συνεργατών του, οι οποίοι μη έχοντας ιδεολογικόπολιτικό στίγμα (σας θυμίζω ότι πριν δυο χρόνια η ΝΔ παρίστανε την αντιμνημονιακή δύναμη και ευλογούσε τους αγανακτισμένους) προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στον φιλελευθερισμό του Στουρνάρα και την ακροδεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη, μετατρέποντας τη κυβέρνηση συνεργασίας σε όχημα για τις πολιτικές τους επιλογές.

«Ενυπάρχει ο κίνδυνος τα κόμματα που συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση να θεωρηθούν ένα σώμα μια πολιτική» (επιτροπή πολιτικού σχεδιασμού). Και αυτός ο κίνδυνος μεγαλώνει από τι στιγμή που εμείς επιλέγουμε λανθασμένα να θεωρούμε ότι με μια ανακοίνωση ή μια δήλωση διαφωνίας ξεκαθαρίζουμε τη θέση μας.

Στη προηγούμενη συνεδρίαση της ΚΕ που είχε θέμα την ψήφιση του τρίτου μνημονίου και του προϋπολογισμού είχα τονίσει ότι ήταν μοναδική ευκαιρία να γίνει ανασχηματισμός και η κυβέρνηση να πάρει οριστικά συνεργατική μορφή. Αυτό δεν έγινε. Τώρα τα γεγονότα μας ξεπερνούν. Η ουσιαστικότερη συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στη κυβέρνηση είναι απαραίτητη αν δεν θέλουμε η κυβερνητική πολιτική να μπαντάρει εντελώς δεξιά. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι αντιμέτωπη με δύο κινδύνους, ποιοτικά διαφορετικούς. Πρώτος, η ταύτισή της με τη Νέα Δημοκρατία που αποτελεί τον κορμό της κυβέρνησης, σε πεδία όπου αυτή εκφράζεται συντηρητικά και αυταρχικά ή προτάσσει νεοφιλελεύθερα οικονομικά προτάγματα. Δεύτερος, η ταύτισή της με το ΠΑ.ΣΟ.Κ ως κόμμα που αναφέρεται στο δημοκρατικό σοσιαλισμό και επιδιώκει μάταια κατά την άποψη μου να δείξει κοινωνικό πρόσωπο.

Οι κίνδυνοι αυτοί δεν πρέπει να υποτιμηθούν σε σχέση με την αντίληψη που διαμορφώνει το εκλογικό σώμα για την πολιτική αυτονομία της Δημοκρατικής Αριστεράς. Η αντιμετώπιση τους συνδέεται με την ικανότητα αυτόνομης και δημιουργικής παρουσίας της Δημοκρατικής Αριστεράς στο συνολικό πλαίσιο της δημόσιας σφαίρας και της πολιτικής ζωής της χώρας.

Γι’ αυτό πρέπει να πάρουμε τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για την συγκρότηση της σύγχρονης κεντροαριστεράς που θα συμβάλλει καθοριστικά για να πάρει η χώρα προοδευτική, μεταρρυθμιστική πορεία.

Τα τρία σημεία που θέτει η επιτροπή πολιτικού σχεδιασμού πρέπει να είναι τα επόμενα, άμεσα, βήματα της ΔΗΜΑΡ:

Δημιουργική και ουσιαστική θα έλεγα συμμετοχή στην κυβέρνηση συνεργασίας ώστε να συνεχιστεί με επιτυχία η πορεία προσαρμογής και να υπάρξει σταθεροποίηση και ανάκαμψη.

Διακριτή παρουσία της εντός κυβέρνησης, με διαφοροποιήσεις αλλά και ανάδειξη ατζέντας με βάση τις θέσεις του κόμματος.

Και το κυριότερο την επαγγελία ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου για την χώρα, πέρα και πάνω από τον ορίζοντα της παρούσας κυβέρνησης συνεργασίας η οποία δημιουργήθηκε κάτω από ειδικές για την χώρα συνθήκες.

Όσο πιο γρήγορα κάνουμε αυτά τα βήματα τόσο καλύτερη και κυρίως προοδευτικότερη θα γίνει η διακυβέρνηση της χώρας. Διαφορετικά δεν βρίσκω κανένα μα κανένα λόγο να στηρίζουμε μια κυβέρνηση που θα συνεχίσει να εφαρμόζει δεξιά, συντηρητική πολιτική.

*Η ομιλία μου στη σύνοδο της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ (8-9/2/2013)

Saturday, February 9, 2013

Το μεγάλο στοίχημα των προοδευτικών δυνάμεων

Του Γιώργου Πιέρρου

Το εναρκτήριο λάκτισμα για την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου σχετικά με το ζήτημα της απόκτησης ελληνικής ιθαγένειας, έβαλε η ολομέλεια του Συμβουλίου της επικρατείας. Κρίθηκε πως οι διατάξεις στον ευρέως γνωστό ως νόμο Ραγκούση για την χορήγηση ιθαγένειας σε αλλοδαπούς είναι αντισυνταγματικές. Προμετωπίδα αυτής της τοποθέτησης αποτελεί η απαίτηση για ύπαρξη ¨γνήσιου δεσμού¨ του αλλοδαπού με την ελληνική κοινωνία βάζοντας έτσι επί της ουσίας ζήτημα δεσμού αίματος με την χώρα. Ο νόμος Ραγκούση θέτει κριτήρια που έχουν να κάνουν με την αφομοίωση του αλλοδαπού πολίτη, που σε γενικές γραμμές μπορούν να χαρακτηρισθούν τυπικά( νόμιμη παραμονή, διάρκεια, παιδεία) και σχετικά με τα τρέχοντα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αξίζει όμως να σημειωθεί πως ακόμα και έτσι το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει την χορήγηση ιθαγένειας στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. είναι πιο χαλαρό. Κατά πλειοψηφία μάλιστα το (ΣτΕ) αποφάσισε πως το δικαίωμα συμμετοχής στις αυτοδιοικητικές εκλογές σε αλλοδαπούς, πρέπει να πάψει να υφίσταται καθώς παραβιάζει θεμελιώδεις διατάξεις που ανήκουν αποκλειστικά σε Έλληνες πολίτες.

Ο νόμος Ραγκούση αποτέλεσε ένας κοινώς αποδεκτό διάβημα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, το οποίο στηρίχθηκε από την πλειοψηφία των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων. Σήμανε την αρχή του τέλους των βαθύτατων διαχωριστικών γραμμών μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών, παράλληλα την αφετηρία για την αφομοίωση των μεταναστών σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος μακριά από το ¨δίκαιο του αίματος¨, κόντρα στην ακροδεξιά ατζέντα που επενδύει στα συντηρητικά αντανακλαστικά, μίας κοινωνίας σε πολύπλευρη κρίση.

Η πλειοψηφία του (ΣτΕ) με την απόφαση της επιχειρεί μια επιστροφή στο παρελθόν, βάζει ως απαίτηση τον ¨δεσμό αίματος¨ μεταξύ αλλοδαπού και χώρας παραμονής, συνεκδοχικά παρουσιάζει τον μετανάστη ως κίνδυνο για την εθνική κυριαρχία και την συμμετοχή του στην δημοκρατία και τους θεσμούς απαγορευτική καθώς αποτελούν αποκλειστικό δικαίωμα των ¨γηγενών¨, μιλάμε ξεκάθαρα για μια μεσαιωνική ανάγνωση στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ίδια την κοινωνία. Όπως αποτυπώνεται στον ευρωπαϊκό χάρτη, η απονομή ιθαγένειας αποτελεί πολιτική επιλογή που αποτυπώνει τους πολιτικούς συσχετισμούς μιας χώρας καθώς και τις κραταιές αντιλήψεις.

Ενδεικτικά για το τι ισχύει σε άλλες χώρες της Ε.Ε. η έρευνα των «Νέων» σχετικά με την χορήγηση ιθαγένειας:

Στη Γερμανία από το 2000 και μετά, τα παιδιά των οποίων ο ένας έστω γονέας διαμένει στη χώρα τουλάχιστον οκτώ χρόνια και έχει άδεια διαμονής αόριστης διάρκειας, πολιτογραφούνται γερμανοί πολίτες αυτόματα με τη γέννησή τους.

Στην Ισπανία από το 2002 και μετά, τα παιδιά που γεννιούνται στη χώρα από αλλοδαπούς γονείς μπορούν να αποκτήσουν την ισπανική υπηκοότητα εφόσον ζούσαν στη χώρα για τουλάχιστον έναν χρόνο πριν υποβάλουν την αίτησή τους για πολιτογράφηση.

Στην Ιταλία τα παιδιά που γεννήθηκαν στη χώρα από αλλοδαπούς γονείς μπορούν να αποκτήσουν την ιταλική υπηκοότητα κατόπιν αίτησής τους, αφού συμπληρώσουν τα 18 τους χρόνια. Η αίτησή τους πρέπει να υποβληθεί στον επόμενο έναν χρόνο μετά την ενηλικίωσή τους.

Στη Γαλλία τα παιδιά αποκτούν τη γαλλική υπηκοότητα αυτόματα με την ενηλικίωσή τους, έχουν όμως το δικαίωμα να αρνηθούν αυτή την αυτόματη πολιτογράφηση (και να κρατήσουν την ιθαγένεια της χώρας καταγωγής των γονέων τους) μέσα σε έναν χρόνο από την ενηλικίωσή τους.

Στην Ολλανδία γίνονται πολίτες αυτόματα τα παιδιά των οποίων οι γονείς, παρότι αλλοδαποί, είναι μόνιμα εγκατεστημένοι στη χώρα ή έχουν γεννηθεί στη χώρα. Παιδιά που έχουν γεννηθεί στην Ολλανδία μπορούν επίσης με την ενηλικίωσή τους να κάνουν χρήση της λεγόμενης διαδικασίας «επιλογής» που είναι μια διαδικασία απλούστερη από την πολιτογράφηση και αφορά διάφορες κατηγορίες ατόμων που έχουν ιδιαίτερους δεσμούς με την Ολλανδία.

Στη Βρετανία ένα παιδί που γεννιέται από αλλοδαπούς γονείς, εκ των οποίων τουλάχιστον ο ένας έχει αόριστη διάρκεια διαμονής ή ο ένας γονέας του είναι πολίτης της ΕΕ, γίνεται αυτόματα βρετανός πολίτης. Σε περίπτωση που οι γονείς δεν πληρούν αυτές τις προϋποθέσεις και εφόσον το παιδί ζήσει ώς τα 10 του χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει διά βίου το δικαίωμα πολιτογράφησης.

Στο Βέλγιο η λεγόμενη δεύτερη γενιά μεταναστών αποκτά αυτόματα τη βελγική υπηκοότητα αρκεί οι γονείς να διαμένουν στη χώρα τουλάχιστον τα πέντε από τα τελευταία δέκα χρόνια από τη γέννηση του παιδιού. Επίσης, είναι αρκετά απλό για τα παιδιά που έχουν γεννηθεί εκεί και οι γονείς τους δεν φρόντισαν να κάνουν τις απαραίτητες ενέργειες ώστε να αποκτήσουν τη βελγική υπηκοότητα να το κάνουν τα ίδια ως ενήλικοι.

Η αναθεώρηση του νόμου Ραγκούση θα αποτελέσει νίκη του συντηρητικού φάσματος της πολιτικής σκηνής και μάλιστα των πιο ακραίων εκδοχών του. Επαναφέρει τον αναχρονιστικό και ακροδεξιό όρο του ¨δίκαιου του αίματος¨. Στην πορεία για την αλλαγή σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, για την διέξοδο από την κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται κανένας άνθρωπος ως παράπλευρη απώλεια. Απέναντι σε αυτό το άδικο ¨δίκαιο¨ οι δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου ενωμένες θα πρέπει να βρεθούν μπροστά στο μεγάλο στοίχημα για την επικράτηση της ίδιας της δημοκρατίας σε μια κοινωνία αλληλεγγύης δικαίου χωρίς εισαγωγικά, με τον ρατσισμό, την βία, το μίσος στο περιθώριο της.

Να το κερδίσουμε λοιπόν…

Πηγή: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Tuesday, February 5, 2013

Το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. ανοίγει και λειτουργεί στα χέρια των εργατών

Το σωματείο εργαζομένων στη ΒΙΟ.ΜΕ. μετά από πολύμηνο αγώνα δράσεων υπό τη στήριξη και αλληλεγγύη του κινήματος βρίσκεται σε θέση να ανακοινώσει το άνοιγμα του εργοστασίου.

Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. παίρνουν στα χέρια τους την παραγωγή και την ίδια τους τη ζωή χωρίς αφεντικά. Με αυτοργάνωση, εργατική αυτοδιαχείριση και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με την έμπρακτη αλληλεγγύη της κοινωνίας χτίζουν την ελπίδα ότι ένας καινούργιος κόσμος είναι εφικτός.Την Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου στη 13.00 στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, το Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής και η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης στον αγώνα των εργαζομένων στη ΒΙΟ.ΜΕ., σας προσκαλούν σε συνέντευξη τύπου όπου θα παρουσιάσουν τα άμεσα σχέδιά τους με την εκκίνηση λειτουργίας του εργοστασίου, καθώς και όλο εκείνο το πρόγραμμα δράσεων αλληλεγγύης για την εξεύρεση πόρων προς ενίσχυση του νέου αυτού εγχειρήματος που ανοίγει το δρόμο για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά.

Παρατίθεται συνοπτικά το πρόγραμμα δράσεων:
Πέμπτη 7/2 στη 13.00 Συνέντευξη Τύπου στο Ε.Κ.Θ.
Κυριακή 10/2 στις 18.00 Πανελλαδική συνέλευση των πρωτοβουλιών αλληλεγγύης στο cine Αλέξανδρος
Δευτέρα 11/2 στις 17.00 Πορεία (Καμάρα), στις 20.00 Συναυλία στο Ιβανώφειο με τους Θ. Παπακωνσταντίνου, Γ. Χαρούλη, Χαΐνηδες, είσοδος ενίσχυσης 5€
Τρίτη 12/2, Όλοι στο εργοστάσιο! Συγκεντρώσεις: 11.00 Καμάρα, 12.00 ΙΚΕΑ.

Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων της ΒΙΟ.ΜΕ.
Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Θεσσαλονίκης) στον αγώνα των εργαζομένων της ΒΙΟ.ΜΕ.

http://biom-metal.blogspot.gr

Monday, February 4, 2013

Σχετικά με την ανάρτηση ρετουσαρισμένων φωτογραφιών των κατηγορουμένων για ληστεία στο Βελβενδό Κοζάνης

Σε έκτακτη συνεδρίασή του την 3η Φεβρουαρίου 2013, το διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση-δελτίου τύπου:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με τη σημερινή ανάρτηση των ρετουσαρισμένων φωτογραφιών των τεσσάρων νεαρών κατηγορουμένων, η Ελληνική Αστυνομία δεν δημοσιοποιεί μόνο τα πρόσωπά τους. Ταυτόχρονα, διακηρύσσει περήφανα ότι οι άνθρωποι αυτοί, οι οποίοι φέρουν εμφανέστατα σημάδια κακοποίησης, βασανίστηκαν ενώ βρίσκονταν στα χέρια της. Αυτήν την κυνική ομολογία την αντιλαμβάνεται όλη η κοινωνία εκτός από την ελληνική δικαιοσύνη και βεβαίως την ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το οποίο ήδη αποφάνθηκε ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος ούτε καν διερεύνησης του ζητήματος.
Από την πλευρά μας επισημαίνουμε ότι: η δημοσίευση φωτογραφιών προσώπων τα οποία έχουν ήδη συλληφθεί και είναι στη διάθεση των Αρχών υπερβαίνει την αρχή της αναλογικότητας και προσβάλλει το τεκμήριο της αθωότητας και την προσωπικότητα του υποδίκου, στιγματίζοντάς τον ως εγκληματία ήδη από την προδικασία. Είναι άλλωστε παγιωμένη πρακτική στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες η δυνατότητα της αστυνομίας να καλεί στα αστυνομικά τμήματα παθόντες για αναγνώριση υπόπτων είτε από φωτογραφία είτε και με επίδειξη των ιδίων οποτεδήποτε, και δεν χρειάζεται να γίνεται αυτό με πανελλήνια διαπόμπευση του προσώπου. Σε κάθε πάντως περίπτωση, διαπιστώνεται μία ιδιαίτερη επιλεκτικότητα στην εφαρμογή αυτού του μέτρου, από το οποίο εξαιρέθηκε τόσο ο κατηγορούμενος για το βιασμό και την ειδεχθή ανθρωποκτονία της νέας γυναίκας στην Ξάνθη όσο και οι δύο ακροδεξιοί δράστες της δολοφονίας Πακιστανού υπηκόου πριν από λίγες μέρες. Η επιλεκτικότητα αυτή δυστυχώς προδίδει ότι ο σκοπός αυτής της δημοσιοποίησης φαίνεται να είναι άλλος από αυτόν του νόμου που την προβλέπει.
Σε κάθε πάντως περίπτωση, η συστηματική έκνομη βία της αστυνομίας και η σύστοιχη απόλυτη ατιμωρησία των οργάνων της θέτει όχι απλώς πολιτειακό ζήτημα, αλλά υπό αμφισβήτηση και την προσήλωση της χώρας σε έναν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Υπενθυμίζουμε άλλωστε ότι η ακινησία των αρχών, η συγκάλυψη και η ατιμωρησία αστυνομικών οργάνων για υποθέσεις βασανισμών και αδικαιολόγητης χρήσης βίας έχουν πολλάκις οδηγήσει σε καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εκθέτοντας και υποχρεώνοντας τη χώρα να καταβάλει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε αποζημιώσεις θυμάτων.
Ενόψει της πρωτοφανούς απάθειας των αρχών να πράξουν το στοιχειώδες, δηλαδή να διερευνήσουν, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου καλεί τον Υπουργό Δικαιοσύνης να παραγγείλει άμεσα τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης και δηλώνει ότι θα υποβάλει σχετική μηνυτήρια αναφορά και προς τον κ. Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Η ασφάλεια δεν είναι ένας αφηρημένος στόχος που σχετίζεται με τη δημόσια τάξη, είναι δικαίωμα όλων μας και αξιώνει το αυτονόητο, τη νόμιμη δράση των αρχών. Δεν μπορεί να επιτυγχάνεται με αυθαιρεσία, βία και αυταρχισμό.


Το ΔΣ της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Saturday, February 2, 2013

Ο χριστιανικός λόγος και η αριστερά αποτελούν θύλακες πρωταρχικών αρετών

Του Ανδρέα Καρίτζη

Ζούμε σε μια περίοδο όπου είναι σε εξέλιξη μια τεράστια επίθεση στις ανεπτυγμένες κοινωνίες. Μια επίθεση που στο κέντρο της βρίσκεται η ίδια η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια. Ο νεοφιλελευθερισμός - αυτό είναι το όνομα που έχει επικρατήσει διεθνώς για την περιγραφή αυτής της αντίληψης - εδράζεται σε μια θεωρητική σύλληψη για τον άνθρωπο και την κοινωνία, προϊόν μιας ενδεχομενικής συνέργιας παραγόντων στους οποίους δεν θα αναφερθώ. Το κεντρικό στοιχείο της είναι ότι οι άνθρωποι είναι κατά βάση προβληματικοί, και άρα η οποιαδήποτε προσφυγή στις ανθρωπολογικές τους ποιότητες για την πραγμάτευση των κοινωνικών ή ατομικών ζητημάτων συνιστά τον δρόμο προς την καταστροφή. Οι ανθρωπολογικές ποιότητες - ή ακριβέστερα κάποιες από αυτές - θεωρούνται πηγή παθών και μη ορθολογικών συμπεριφορών. Γι’ αυτό γενέθλιος σκοπός της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης είναι η κατασκευή ενός νέου ανθρώπου, ενός νέου ορθολογικού τύπου ανθρώπου ικανού να ζήσει μια ζωή ρυθμισμένη και ήσυχη. Η πρώτη ύλη για μια τέτοια κατασκευή δεν είναι άλλη από τους νόμους της αγοράς, της ανταλλαγής και του ανταγωνισμού.

Για να μπορέσει ένα τέτοιο σχέδιο να υλοποιηθεί πρέπει να αλλάξουν ριζικά κάποιες ανθρωπολογικές ποιότητες. Ποιότητες που απαντώνται σε διάφορες μορφές ανά τους αιώνες, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη – τις περισσότερες φορές χωρίς να καθορίζουν τις κεντρικές συντεταγμένες της οργάνωσης των κοινωνιών, αλλά και χωρίς τις οποίες δεν μπορούν να υπάρξουν κοινωνίες - και διέπουν τις πρωταρχικές διυποκειμενικές σχέσεις (γενναιοδωρία, αλληλεγγύη, αλληλοσεβασμός, λογική του δώρου κοκ).

Για τον νεοφιλελευθερισμό, στο μακροεπίπεδο της κοινωνίας ο μεγάλος εχθρός είναι η δημοκρατία, η δυνατότητα των ανθρώπων να έχουν λόγο για την πορεία των κοινωνιών με βάση τις δικές τους ανάγκες, όπως αυτοί τις αντιλαμβάνονται ως άνθρωποι και όχι ως κάτοχοι ατομικού κεφαλαίου σε ανταγωνισμό μεταξύ τους καθώς ως τέτοιοι δεν χρειάζονται τη δημοκρατία, η λογική του ανταγωνισμού που διέπει τη λογική του κεφαλαίου αυτοματοποιεί τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Αυτός ο εχθρός είναι σύστοιχος με τον εχθρό στο μικροεπίπεδο του ατόμου όπου πρέπει να εξαλειφθεί κάθε κριτήριο, σχέση και αντίληψη για τη ζωή που δεν συνάδει με τον ανταγωνισμό. Οι άνθρωποι οφείλουν να απεκδυθούν των ανθρωπολογικών τους ποιοτήτων και να μετατραπούν σε κατόχους ατομικών κεφαλαίων οι οποίοι διάγουν έναν βίο με μόνο κριτήριο και αρχή αυτή του ανταγωνισμού. Όποιος συμπεριφέρεται με άλλα κριτήρια πέραν του ατομικού ανταγωνισμού ή ακόμη χειρότερα αγωνίζεται για αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη, ελευθερία, δημοκρατία και δικαιώματα εκτός από το δικαίωμα να δρα ως επιχειρηματίας (που σημαίνει ότι είναι μόνος του και η ήττα στον ανταγωνισμό μπορεί να σημάνει εξολόθρευση για την οποία ο μόνος υπεύθυνος είναι ο ίδιος) είναι εχθρός της κοινωνίας, είναι εκτός νεοφιλελεύθερης κοινωνίας και απειλή. Συνεπώς, επιτρέπονται όλων των ειδών τα βασανιστήρια, πάσης φύσεως καταστολή, διασυρμός κοκ. Αυτού του είδους τα μέσα καταστολής και τρομοκράτησης έχουν ως σκοπό μεταξύ άλλων να κάνουν τους γονείς να σκεφτούν δυο και τρεις φορές για το μέλλον των παιδιών τους όταν τους λένε να γίνουν καλοί άνθρωποι και χρήσιμοι στην κοινωνία.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια επίθεση ανθρωπολογικής εμβέλειας με τεράστιο αριθμό θυμάτων και συνεπειών και με τον φιλόδοξο στόχο να αλλάξει εκ θεμελίων την ανθρώπινη κοινωνία. Η εν λόγω επίθεση λαμβάνει χώρα σε μια περίοδο όπου και άλλοι κόμποι της λογικής του κέρδους φτάνουν σιγά σιγά στο χτένι επιβάλλοντας να σκεφτούμε πολύ πιο συνολικά: περιβαλλοντική αποσταθεροποίηση, διατροφική κρίση, έλεγχος του γενετικού υλικού, συστήματα παρακολούθησης και ελέγχου πέρα από κάθε φαντασία, εμπορευματοποίηση της υγείας του φαρμάκου και των βασικών αγαθών, αναφλέξεις και συρράξεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο ήσυχος κόσμος του αστού παράγει καταστροφή με ταχύ ρυθμό σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ανθρώπινης δραστηριότητας όπου έχει βάλει πόδι η λογική του κέρδους. Συνεπώς, δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο τη σφοδρότητα της επίθεσης και τα δεινά που σπέρνει. Ο κίνδυνος δεν είναι μόνο ότι οι περισσότεροι προοριζόμαστε να ζήσουμε μια αναξιοπρεπή ζωή αλλά ότι η ίδια η ζωή απειλείται από την επίθεση αυτή. Αυτό είναι ένα από τα καινοφανή στοιχεία της εποχής μας. Ο αγώνας εναντίον της εκμετάλλευσης, για μια αξιοπρεπή ζωή είναι αγώνας για την ίδια την ζωή. Ο αγώνας για μια αξιοπρεπή κοινωνία ανθρώπων είναι αγώνας για την ύπαρξη κοινωνίας και ανθρώπων.

Όμως, η επίθεση αυτή βρίσκει τις δυτικές κοινωνίες ανοχύρωτες, διαβρωμένες από την εμπέδωση της λογικής του ανταγωνισμού, του ατομικού δρόμου, της απαξίωσης της συλλογικής ύπαρξης, της ειρωνείας και εγκατάλειψης των ανθρωπολογικών ποιοτήτων όπως η γενναιοδωρία, αναίσθητες τόσο καιρό απέναντι στις κραυγές άλλων λαών. Το τραγικό με ό,τι συμβαίνει στη χώρα μας και όχι μόνο είναι ότι οι κοινωνίες μας τα έχουν δικαιολογήσει όταν συνέβαιναν σε άλλους, μερίδες της τα δικαιολογούν όταν αυτά και χειρότερα συμβαίνουν σε άλλους δίπλα μας. Η ταύτιση κάποιου με τον ισχυρό, η αποδοχή ότι η ανθρώπινη ζωή είναι σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τις επιδιώξεις αυτών που προηγούνται στην κοινωνική και οικονομική ιεραρχία, η αποδοχή ότι οι άνθρωποι είναι νούμερα σε οικονομικές αναλύσεις και όχι πρόσωπα τα οποία συνιστούν τον τόπο του υπέρτατου σεβασμού οδηγεί στη συναίνεση και του δικού του χαμού. Αν συναινείς στο να κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αυτοί που βρίσκονται από κάτω σου τότε χάνεις κάθε ηθικό έρεισμα όταν αντιστέκεσαι στη μείωση του μισθού σου, στην περικοπή της σύνταξης, στον αποκλεισμό σου από το νοσοκομείο κοκ που σου επιβάλλει ο αμέσως από πάνω σου. Το δίκιο – όμοια με την αγάπη όπως διδάσκει ο χριστιανικός λόγος - έχουν την τάση να επεκτείνονται σε όλους τους ανθρώπους, αλλιώς μαραίνονται και χάνουν το νόημά τους. Για αυτό για την αριστερά όπως και για κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει λύση σε οτιδήποτε σχετίζεται με τις λαϊκές τάξεις που να ευνοεί κάποιους έναντι κάποιων άλλων στο εσωτερικό τους, δηλαδή ακολουθώντας την ιεραρχία του χρήματος. Είτε θα δίδεται λύση υπέρ για παράδειγμα και των Ελλήνων και των μεταναστών ή θα εφαρμόζεται μια «λύση» τόσο εναντίον των Ελλήνων (περικοπές κοκ) όσο και εναντίον των μεταναστών (στρατόπεδα συγκέντρωσης κοκ), όπως αυτή που εφαρμόζεται σήμερα.

Η προσχώρηση λοιπόν στη θέση ότι οι άνθρωποι δεν είναι πρόσωπα αλλά νούμερα είναι βαθειά, υπαρξιακή και παράγει τεράστιες συνέπειες, γεννά μια νέα εποχή, όπου το πέπλο της αξιοπρεπούς διαβίωσης τραβιέται πάνω από την τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων με τη συναίνεσή τους. Μικροί θύλακες ευκατάστατων σε πελάγη πληθυσμών χωρίς καμιά συνοχή όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Ο μετανάστης και ο πρόσφυγας, δηλαδή ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα, κανένα δικαίωμα ούτε στη ζωή, ο άνθρωπος έρμαιο εκμετάλλευσης και εγκληματικής δράσης δεν είναι ένα ατύχημα. Είναι το ιδεώδες καθεστώς ζωής για εμάς και τα παιδιά μας. Είναι η τύχη των χαμένων του νεοφιλελεύθερου γενναίου νέου κόσμου οι οποίοι αξίζουν κάθε περιφρόνηση αφού δεν τα κατάφεραν…

Κοινωνίες οι οποίες σταθερά προσανατολίστηκαν σε μια ατομική στρατηγική ζωής βρίσκονται τώρα αντιμέτωπες με έναν εχθρό τη γλώσσα του οποίου και μόνο ξέρουν να μιλούν. Έχουν ξεχάσει τι σημαίνει σηκώνω το ανάστημά μου στην αδικία, δίνω τη ζωή μου αν χρειαστεί για να υπερασπιστώ την ελευθερία, να υπερασπιστώ τον διπλανό μου (άλλωστε δεν υπάρχουν πια διπλανοί, μόνο αντίπαλοι). Ελευθερία δεν είναι να μην με ενοχλούν, να με αφήνουν ήσυχο, να μπορώ να κλείνω τα μάτια «ελεύθερα» στο μακελειό των διπλανών μου όπως διδάσκουν οι γραφές του νεοφιλελευθερισμού.

Ελεύθερος και αξιοπρεπής είναι αυτός που ντρέπεται όταν κάποιος βασανίζεται και πονάει (γιατί διευρύνει τις αρετές των στενών διαπροσωπικών σχέσεων σε όλους τους ομοίους του), που δεν τον χωράει ο τόπος όταν νεφροπαθείς καρκινοπαθείς, νήπια, ηλικιωμένοι και άλλοι πολλοί ρίχνονται στον καιάδα της ανταγωνιστικότητας, που ντρέπεται όταν κάποιος που βοήθησε του λέει ευχαριστώ, που θέλει να παραμείνει αξιοπρεπής και άνθρωπος όταν από παντού ακούει ότι αυτό είναι αναχρονισμός, συντεχνιακή λογική και βόμβα στα θεμέλια της προσπάθειας που κάνει η χώρα, και δεν θα κάνει πίσω σε αυτό, στο να παραμείνει άνθρωπος και αξιοπρεπής ακόμη και όταν τον βρίζουν χυδαία οι κήρυκες του νεοφιλελευθερισμού και τον ταυτίζουν με τους φονιάδες.

Σε αυτή την ιστορικά κρίσιμη στιγμή η αριστερά από τη μεριά της έχει κάνει τις επιλογές της. Όμως η αριστερά δεν μπορεί μόνη της να σταματήσει την επίθεση στον άνθρωπο. Η αριστερά οφείλει να είναι μέρος μιας μεγάλης κοινωνικής, πολιτισμικής και εν τέλει ανθρωπολογικής ανάτασης των ίδιων των λαών. Απέναντι σε αυτή την ιστορικής εμβέλειας προσπάθεια μετάλλαξης των βασικών ανθρωπολογικών συντεταγμένων οι κοινωνίες έχουν ένα και μόνο δρόμο: να ανασύρουν και να ρίξουν στη μάχη για την αποτροπή αυτής της εξέλιξης όλα τα διαθέσιμα αξιακά αποθέματα που θέτουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Με εφαλτήριο τα εν λόγω αποθέματα μπορούμε να αποκρούσουμε την αγορά και τους νόμους της, την επέκταση του ανταγωνισμού και της λογικής του κέρδους σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, να αποκαταστήσουμε τη δημοκρατία, να επαναφέρουμε την αξιοπρέπεια στο κέντρο της προσοχής της δημόσιας πολιτικής και της κοινωνικής συμπεριφοράς και γιατί όχι να συρρικνώσουμε τη λογική της αγοράς, να απελευθερώσουμε την κοινωνία των ανθρώπων από τα απρόσωπα δεσμά της.

Αυτά τα αξιακά αποθέματα ενυπάρχουν σε θεσμούς και κοινωνικές πρακτικές με πολύ διαφορετικές ιστορικές διαδρομές οι οποίες μπορεί να έχουν και ένα παρελθόν συγκρούσεων. Σήμερα καθήκον όλων μας είναι να εστιάσουμε στο κατεπείγον της υπεράσπισης της έννοιας της «κοινωνίας ανθρώπων» έναντι της έννοιας της «διαχείρισης πραγμάτων» στηριζόμενοι στα εν λόγω αξιακά αποθέματα. Να ξεπεράσουμε όλοι μας τη μερικότητά μας, τα επιμέρους συμφέροντά μας, να αντιληφθούμε το ιστορικό μέγεθος των στιγμών που ζούμε, τουλάχιστον όσοι με διαφορετικούς τρόπους έχουμε ταχθεί στην υπηρεσία των διπλανών μας και να κινήσουμε μαζί, πυκνώνοντας τις γραμμές των υπερασπιστών της κοινωνίας των ανθρώπων. Αν δεν κάνουμε μια τέτοια επιλογή να είμαστε σίγουροι ότι θα σαρωθούμε όλοι σαν τα στάχια από τον άνεμο, να μην ελπίζουμε στο έλεος των εισβολέων όχι γιατί είναι «κακοί» άνθρωποι αλλά γιατί το έλεος δεν προβλέπεται στους νόμους της αγοράς και του ανταγωνισμού. Αυτή η επιλογή, η επιλογή υπέρβασης της μερικότητας και ανάληψης της ευθύνης που αναλογεί σε αυτούς που έχουν ταχθεί στην υπηρεσία των διπλανών τους είναι βαθύτατα υπαρξιακή και εν τέλει αυστηρά προσωπική. Ο καθένας από εμάς καλείται ενώπιον των δικών του πιστεύω, να επιλέξει τον δύσκολο δρόμο, να μείνει συνεπής σε αυτά που διακηρύττει ανεξάρτητα από το τίμημα, όπως έχουν κάνει άλλωστε τα πρόσωπα που αποτελούν τα πρότυπά του.

Η αριστερά έχει στον πυρήνα της ταυτότητάς της τη συλλογική ύπαρξη, τον αλληλοσεβασμό, τις ανάγκες των ανθρώπων σήμερα αλλά και των μελλοντικών γενιών, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ζωή και τη βαθιά της πίστη στην πραγματική δημοκρατία. Αυτά είναι τα αξιακά αποθέματα που καταθέτει στον αγώνα για την υπεράσπιση της «κοινωνίας των ανθρώπων».

Όμως η αριστερά παραμένει υπερδιανοητική, απευθύνεται στο λογικό των ανθρώπων, προσπαθεί να δείξει ορθολογικά ότι όποια και να είναι η ερώτηση η απάντηση είναι πάντα ο άνθρωπος. Όμως, αυτή η προσπάθεια είναι λειψή αν είναι μόνο διανοητική.

Επίσης, η αριστερά πολλές φορές ρέπει σε μια τεχνοκρατική προσέγγιση που δίνει την αίσθηση ότι είναι μέρος μιας διανοητικής ελίτ που περιλαμβάνει την αριστερά, τους πολιτικούς της αντιπάλους και άλλα δημόσια πρόσωπα με την ευρεία έννοια του όρου που δεν αφορά τον «απλό» κόσμο, άλλες φορές δίνει τη λανθασμένη αίσθηση ότι δεν ενδιαφέρεται για τη συνοχή του βίου του «απλού» κόσμου επειδή εστιάζει σε αυτά που ο αντίπαλός της γεννά στις ζωές των ανθρώπων, επειδή θέλει να τα αλλάξει όλα υποτιμώντας ότι πολλές πτυχές της ζωής των λαϊκών τάξεων δεν ταυτίζονται με τα κυρίαρχα πρότυπα αν δεν είναι κάποιες φορές και εντελώς αντιπαραθετικές όπως φανερώνει η τεράστια σήμερα επίθεση που στοχεύει στη διάλυση και αυτών των σχέσεων.

Επιπρόσθετα, η αριστερά δεν έχει αναπτύξει επαρκώς το συναισθηματικό αντίστοιχο της διανοητικής αντίληψής της για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Αν το συναισθηματικό αντίστοιχο της λογικής του ανταγωνισμού είναι αρνητικά συναισθήματα όπως το μίσος και ο φθόνος, το συναισθηματικό αντίστοιχο της λογικής της συνεργατικότητας και της αλληλεγγύης, της λογικής της αριστεράς, είναι η αγάπη. Όμως η αριστερά δεν ξέρει πώς να φέρει την αγάπη στο κέντρο της πολιτικής της πρότασης. Μπορεί να φτιάξει μεγάλα προγράμματα για την ορθολογική οργάνωση μιας αξιοπρεπούς κοινωνίας και να την προσφέρει προς αξιολόγηση στο λογικό των ανθρώπων, δεν ξέρει όμως πώς να απευθυνθεί στον συναισθηματικό τους κόσμο, να καλλιεργήσει μέσα στους ανθρώπους το δικό της συναισθηματικό αντίστοιχο, την αγάπη, σε αντίθεση με τους νεοφιλελεύθερους οι οποίοι έχουν αναπτύξει στο έπακρο τους μηχανισμούς υποδαύλισης των δικών τους συναισθηματικών αντίστοιχων, του μίσους και του φθόνου στις καρδιές των ανθρώπων.

Ο χριστιανικός λόγος - με τη δική του διακριτή ιστορική θέσμιση και διαδρομή η οποία δεν είναι στο απυρόβλητο από τη σκοπιά της αριστεράς – διαθέτει εκείνη τη συναισθηματική διάσταση που λείπει από την αριστερά, διαθέτει επίσης πολύτιμα αξιακά κοιτάσματα τα οποία μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην υπεράσπιση των υπό απειλή ανθρωπολογικών ποιοτήτων των οποίων άλλωστε αποτελούν ιστορικά μοναδική έκφανση.

Μερικές μόνο ενδεικτικές περιοχές όπου μπορεί κανείς να αναζητήσει τα εν λόγω κοιτάσματα. Η κατεξοχήν προσωπική σχέση του κάθε ανθρώπου με το θείο στη χριστιανική διδασκαλία καθιστά τον άνθρωπο ένα πρόσωπο το οποίο δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με την ψυχρή οικονομική αριθμητική και την αναγωγή των ανθρώπων σε οικονομικά μεγέθη και αναλύσεις κόστους. Ο κάθε άνθρωπος ως πρόσωπο είναι ένα ολόκληρο και ανεξάντλητο σύμπαν σε αντίθεση με τη μονοδιάστατη λογική του κατόχου ατομικού κεφαλαίου. Επιπρόσθετα, αν η σχέση του ανθρώπου με τον θεό είναι μια βαθειά και ανεξίτηλα προσωπική σχέση, εντούτοις δεν είναι μια ιδιωτική υπόθεση. Το άγιο πνεύμα φανερώνεται στην εκκλησία, δηλαδή στην κοινότητα των πιστών, η θέωση πραγματώνεται στη συλλογική ύπαρξη και την άμεση διαπροσωπική σχέση, στοιχεία που είναι εξ ορισμού αντίθετα στην κοινωνία των ανταγωνιστών και των εγωιστών. Η χριστιανική έννοια της αγάπης υπερβαίνει διαιρέσεις και διαφορές και γενικεύει θεμελιακές ανθρωπολογικές ποιότητες που διέπουν τις στενές διαπροσωπικές σχέσεις στο σύνολο της ανθρωπότητας. Αν ο νεοφιλελευθερισμός διδάσκει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εναντίον όλων όπως επιτάσσει η λογική του κεφαλαίου, η χριστιανική αγάπη διδάσκει το ακριβώς αντίθετο: όλοι οι άνθρωποι είναι αδέρφια.

Τέλος, ο χριστιανικός λόγος αναφέρεται στους ανθρώπους ως εάν να μετέχουν δυνητικά σε ένα μεγάλο συμβάν, αναγνωρίζει σε αυτούς την τάση προς το απόλυτο, το θείο ως εγγενές χαρακτηριστικό τους, αντιτάσσεται λοιπόν θεμελιακά στην απλή διαβίωση, στην κακώς εννοούμενη απομάγευση της ανθρώπινης κατάστασης, στη συνθηκολόγηση με τις επιταγές του βιολογικού κύκλου. Εδώ συναντιέται ιδιόμορφα με την αριστερά που πιστεύει στη δυνατότητα της συλλογικής ανθρώπινης δράσης να υπερβεί τις επιταγές του ιστορικού κύκλου, της διαιώνισης της αδικίας και της εκμετάλλευσης και να επικοινωνήσει, να ερωτοτροπήσει με τη χριστιανική έννοια με το απόλυτο με μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και αδικία. Και η αριστερά και ο χριστιανικός λόγος συνιστούν διαφορετικές προσπάθειες να κατανοήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και να συγκροτήσει έναν συνεκτικό βίο χωρίς να παρακάμπτεται η ανεπανάληπτη ανθρωπολογική διάσταση που τον καθιστά αυτό που είναι, αυτή της τραγικής όσο και μεγαλειώδους επίγνωσης της περατότητας της ύπαρξης που προκαλεί η δυνατότητα σύλληψης του απόλυτου.

Μπροστά στον κίνδυνο που διατρέχουμε σήμερα από την προσπάθεια να γίνει ο άνθρωπος ένα ον καταστατικά ξένο προς την ίδια του τη συνθήκη ύπαρξης – ένας στόχος που εξ ορισμού δεν μπορεί να επιτευχθεί αλλά η επιδίωξή του μπορεί να γεννήσει αμέτρητο πόνο και να θέσει σε κίνδυνο την ύπαρξη της ανθρωπότητας – το κρίσιμο δεν είναι η εξέταση των παραμέτρων των εν λόγω κοσμοθεωρήσεων ώστε να εξακριβώσουμε πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Άλλωστε μια τέτοια συζήτηση είναι σε εξέλιξη εδώ και αιώνες και θα συνεχίζεται για πολύ καιρό.

Το κρίσιμο είναι να κατανοήσουμε βαθειά ότι η μεγάλη αφύπνιση των ίδιων των λαών που είναι σήμερα το ζητούμενο οφείλει να αναζωπυρώσει τις αξίες και τις αρετές που πηγάζουν από τις ανθρωπολογικές ποιότητες οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα και το στόχαστρο του νεοφιλελεύθερου κανιβαλισμού. Οι εν λόγω αρετές και αξίες συνιστούν το υπόβαθρο τόσο της αριστεράς όσο και του χριστιανικού λόγου, ενυπάρχουν, γενικεύονται και ριζοσπαστικοποιούνται με διαφορετικό τρόπο εντός τους. Ο χριστιανικός λόγος και η αριστερά αποτελούν θύλακες - όχι τους μόνους - αυτών των πρωταρχικών αρετών που πρέπει να αναζωπυρωθούν. Η μεγάλη αφύπνιση που είναι το ζητούμενο οφείλει με επιδέξιο τρόπο και με την επινόηση νέου λεξιλογίου να μιλήσει ξανά για αυτές τις πρωταρχικές αρετές και αξίες όπως η αλληλεγγύη, η αγάπη, η προσφορά, η τιμιότητα, η αφοσίωση, η γενναιοδωρία. Πάνω σε αυτές μπορούν οι λαοί να βρουν το στιβαρό έδαφος για να κάνουν τη μεγάλη ανατροπή.

Ζούμε σε εκείνες τις σπάνιες στιγμές στην ιστορία όπου το κατεπείγον της πολιτικής και κοινωνικής δράσης και της απάντησης σε καθημερινά αδιέξοδα βραχυκυκλώνεται με υπαρξιακά ζητήματα και θεμελιακές λογικές και επιλογές. Η δεκτικότητα των ανθρώπων σε τέτοια μεγάλα ερωτήματα είναι πρωτοφανής και η κινητοποίησή τους περνάει μέσα από αυτό το βραχυκύκλωμα. Ο λαός μας και άλλοι λαοί πρέπει να κάνουν μια μεγάλη ανατροπή, ανθρωπολογικής εμβέλειας, αν θέλουν να μείνουν απλά όρθιοι. Άλλωστε, όποτε βελτιώθηκε έστω και λίγο η ζωή των πολλών και πήγε η ιστορία παρακάτω πάντα έγινε μετά από ένα πέταγμα στον ουρανό. Ένα πέταγμα στον ουρανό το οποίο συνιστά κοινό τόπο τόσο της αριστεράς όσο και του χριστιανικού λόγου, παρά τις μεγάλες διαφορές. Ας αναλάβουμε να μορφοποιήσουμε και να φέρουμε σε πέρας το πέταγμα που απαιτούν οι δικοί μας καιροί ένα καινοφανές πέταγμα στον ουρανό που ο χρόνος εναπόθεσε, είτε το θέλουμε είτε όχι, στα δικά μας χέρια.

Ομιλία του Α.Κ. στο συνέδριο: "Εκκλησία και Αριστερά"