Tuesday, October 30, 2012

Κυνηγοί κεφαλών

Του Κώστα Ρεσβάνη

Να το πω από την αρχή καθαρά: Ο τρόπος που δημοσιεύτηκε η περιβόητη λίστα από ένα περιοδικό και τον πασίγνωστο πλέον δημοσιογράφο εντάσσεται, κατά τη γνώμη μου, στην κατηγορία της ανθρωποφαγικής δημοσιογραφίας, που θα πει λειψά στοιχεία, η δυνατότητα του δημοσιογράφου να απαλείψει ή να αλλοιώσει ό,τι θέλει και κυρίως να κολλήσει σε πάνω από 2.000 πολίτες την ταμπέλα του φοροφυγά, του φοροκλέφτη, του ανήθικου. Διότι ποιος αγνοεί ότι ο κοινωνικός πολτός που μας περιβάλει θα έχει την ψυχραιμία να περιμένει κάποια τελεσίδικη δικαστική απόφαση για να αθωώσει όσους είναι αθώοι; Ποιος αγνοεί ότι όποιος καταγράφηκε στη λίστα (που αναδημοσίευσε και σοβαρή εφημερίδα!) θα λοιδορηθεί από τον περίγυρό του, θα δεχτεί επιθέσεις και εκβιασμούς, ίσως καταστραφεί οικονομικά και θα είναι πλέον, αυτός και η οικογένειά του, δακτυλοδεικτούμενοι;

Υπάρχει μια αρχή που οι έντιμοι δικαστές την έχουν κατά νου μονίμως: Κ α λ ύ τ ε ρ α ν α α θ ω ώ σ ε ι ς δ έ κ α ε ν ό χ ο υ ς π α ρ ά ν α κ α τ α δ ι κ ά σ ε ι ς έ ν α ν α θ ώ ο. Και τι κατάφερε ο ιππότης της κάθαρσης με αυτή τη λίστα; Να ρίξει στον ίδιο βόθρο πιθανούς φοροφυγάδες, άξιους κάθε τιμωρίας, με ανθρώπους που ίσως άνοιξαν λογαριασμό για θεραπεία συγγενούς τους η για τις σπουδές του παιδιού τους η γιατί απλώς ήθελαν καλύτερα επιτόκια. Αναρωτιέμαι στ΄αλήθεια, αυτή την κατεδάφιση ανθρωπίνων υπολήψεων, αυτή την σκοτεινή πλευρά της δημοσιογραφίας δεν την κατανοούν κάποιοι συνάδελφοι που δηλώνουν ότι και αυτοί θα δημοσίευαν αυτή τη λίστα από «επαγγελματική διαστροφή»; Τι να κάνουμε όμως, έχει και το σινάφι μας τις λαγνείες του.

Ας αφήσουμε πρόσκαιρα τα νομικά ερωτηματικά περί προσωπικών δεδομένων και ας σταθούμε στη δημοσιογραφική πλευρά του θέματος. Η αλφαβήτα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας λέει ότι δεν δημοσιεύεις ποτέ κατηγορία κατά προσώπου αν πριν: 1. Δεν έχεις διασταυρώσει τα στοιχεία που έχεις στη διάθεσή σου. 2. Δεν έχεις ακούσει και την άποψη αυτού που κατηγορείς και την οποία είσαι υ π ο χ ρ ε ω μ έ ν ο ς να δημοσιεύσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως, ο καθένας κατανοεί ότι ξεπερνά τις δυνατότητες ενός δημοσιογράφου η διασταύρωση στοιχείων των 2.000 καταγεγραμμένων. Τι κάνει τότε ο δημοσιογράφος που πραγματικά ενδιαφέρεται να ξεβρομίσει έστω και λίγο ο τόπος και δεν είναι κυνηγός των «5 λεπτών δημοσιότητας»; Καταφεύγει σε όσο το δυνατόν υψηλά ιστάμενη εισαγγελική αρχή, λ.χ. στον κ. Τέντε, του παραδίδει ατόφια τα ντοκουμέντα, ζητάει να του δοθεί έγγραφη βεβαίωση για όσα έχει παραδώσει, κρατάει ένα αντίγραφο και αποχωρεί, περιμένοντας τις θεσμοθετημένες διαδικασίες. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Στο προοίμιο του καταστατικού της ΕΣΗΕΑ οι δημοσιογράφοι καλούνται να είναι προσηλωμένοι στην αναζήτηση της αλήθειας και τον σεβασμό της ιερότητας των γεγονότων καθώς και στους γραπτούς και άγραφους νόμους της δημοσιογραφικής ηθικής και δεοντολογίας. Ο δημοσιογράφος που παίρνει από κάποιον μια λίστα, την δημοσιεύει αμάσητη και μάλιστα κουτσουρεμένη, διασύροντας ποιος ξέρει πόσους αθώους, ποια ηθική και ποιά δημοσιογραφική δεοντολογία τηρεί;

Άκουγα χθες τον « επαναστάτη» πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών, (αυτόν που είχε προτρέψει τους δημοσιογράφους να μη καταγράψουν τις δηλώσεις Μέρκελ στην Αθήνα, να μη κάνουν δηλαδή τη δουλειά τους) και κατάλαβα ότι ο δημοσιογράφος της λίστας έχει τους υπερασπιστές που του αξίζουν. Μίλησε για «φασίζουσα νοοτροπία» αναφερόμενος στην εισαγγελική εντολή για τη σύλληψη του δημοσιογράφου, για πρόθεση «να μας τρομάξουν και να μας φιμώσουν», και βεβαίως – το κερασάκι- για «τροϊκανές πολιτικές». Ίσως για να δικαιώσει τον ήρωα της ελευθεροτυπίας Βαξεβάνη που κραύγαζε προχθες: «Γερμανοτσολιάδες….Ελάτε να με πιάσετε».

Πηγή: PROTAGON.gr

Saturday, October 27, 2012

Κύπριοι εθελοντές στα Αλβανικά βουνά

Με το χαμόγελο στο μέτωπο
Αμέσως μόλις έφτασε η είδηση ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ιταλία, στην Κύπρο απλώθηκε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού. Οι ελληνικές σημαίες, απαγορευμένες από το 1931, υψώθηκαν ξανά σε κάθε σημείο του νησιού. Νέοι της Κύπρου κατέκλυσαν το ελληνικό Προξενείο της Λευκωσίας και την Αρχιεπισκοπή, για να στρατευθούν. Έρανοι ξεκίνησαν παντού. Ακόμη και οι πιο φτωχοί συνεισέφεραν ό,τι τους είχε απομείνει. Μόνο η Κερύνεια πρόσφερε την αξία ενός αεροπλάνου. Υπολογίζεται σε 4.000 οι Κύπριοι που πήραν μέρος στην ελληνοϊταλική σύρραξη. (Ας σημειωθεί εδώ, ότι άλλες 30.000 Κυπρίων πολέμησαν σε διάφορα άλλα μέτωπα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου). Ο ενθουσιασμός τους παρέμεινε αμείωτος σε όλες τις δύσκολες στιγμές του πολέμου.

Γράφει, τον Φεβρουάριο του 1941, ο Κύπριος δημοσιογράφος Λουκής Ακρίτας: "Γράφω από τα αλβανικά βουνά, για να στείλω τον χαιρετισμόν και την αγάπην μου. Είμαι κατενθουσιασμένος που μαζί με τις χιλιάδες νέων κάνω το καθήκον μου απέναντι των ανθρώπων. Η ατμόσφαιρα που ζούμε και κινούμεθα είναι αληθινά ηρωική και οι στιγμές αυτές θα μου είναι αξέχαστες γιατί μας αναβαπτίζουν, μας ξαναγεννούν. Η ζωή του μετώπου, παρά τις ταλαιπωρίες που δεν τις καταλαβαίνει κανείς, ούτε κι ενδιαφέρεται γι’ αυτές, προσφέρει αφάνταστες συγκινήσεις. Σε κάμνει μέσα στο μεθύσι της μάχης να ξεχνάς τα πάντα. Μονάχα ύστερα από την ώρα που αρχίζει να νυχτώνει όλοι μας θυμόμαστε τα σπίτια μας και κουβεντιάζομε μαζί τους. Μια τέτοια ώρα σας φέρνω με τη σειρά όλους στη σκέψη μου και είναι σαν να μην βρίσκωμαι μακρυά σας. Με πλημμυρίζει η υπερηφάνεια ότι σαν Κύπριος κάνω αυτή τη στιγμή δυο φορές το καθήκον μου. Αλλά και οι Κύπριοι που ζούσαν στην Ελλάδα εκδήλωσαν τη διακαή τους επιθυμία να σταλούν στο πολεμικό μέτωπο, πριν ακόμη ξεσπάσει ο ελληνοϊταλικός πόλεμος. Από τον Σεπτέμβριο του 1940, όταν οι απροκάλυπτες πια προκλήσεις της Ιταλίας έδειχναν το αναπόφευκτο του πολέμου, Κύπριοι φοιτητές παρουσιάστηκαν στην εδώ Αγγλική Πρεσβεία και γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους να καταταγούν στον στρατό. Τον Νοέμβριο συστήθηκε στην Αθήνα ειδική κυπριακή επιτροπή για την αποστολή εθελοντών στον πόλεμο, ενώ τον Δεκέμβριο ορκίστηκαν οι 100 νέοι του Ιερού Λόχου των εν Αθήναις Κυπρίων. Ο ένας μετά τον άλλον, οι Κύπριοι φοιτητές έστελναν στην πατρίδα τους γράμματα με τα οποία ανακοίνωναν την απόφασή τους να πολεμήσουν. Σε κάποιο από αυτό διαβάζουμε: … Μπροστά στον μεγάλο αγώνα που κάνει τώρα ο Ελληνισμός νομίζω πως κάθε άνθρωπος δεν μπορεί να μένη αδρανής, αλλά είναι περισσότερον από καθήκον η ανάγκη να ενώσουν όλοι τις δυνάμεις τους, για να υπερασπίσουν την τιμήν και την ελευθερίαν της Ελλάδος μας. Έτσι και εγώ μαζί με άλλους Κυπρίους φοιτητάς και επιστήμονας κατετάχθημεν εθελονταί στον Ελληνικόν Στρατόν και τώρα γυμναζόμαστε, για να μπορέσωμεν μετά δύο μήνες και μεις να προσφέρουμε κάτι θετικόν στην αγαπημένην πατρίδα. Πατέρα, μ’ όλο που η απόφαση αυτή είναι λιγάκι σκληρή για σένα, που είσαι μακρυά, θέλω να δικαιώσης τας σκέψεις μου αυτάς με την ιδίαν την δικήν σου αγάπην στην Ελλάδα μας. Στον στρατόν περνώ καλά και είμαι πολύ υπερήφανος που κάνω το καθήκον μου προς την πατρίδα… Όταν ο ελληνικός στρατός λύγισε υπό το βάρος της γερμανικής επίθεσης, οι Κύπριοι στρατιώτες συνέχισαν την αντίσταση στις ελεύθερες ακόμη περιοχές. Όσοι δεν αιχμαλωτίστηκαν από τον εχθρό, πολέμησαν στη Μάχη της Κρήτης και στην Αίγυπτο, ή παρέμειναν στην Ελλάδα και πήραν μέρος στην Αντίσταση. Η δε Κύπρος έγινε την ίδια εποχή το καταφύγιο χιλιάδων Ελλαδιτών προσφύγων και ’γγλων στρατιωτών. Υπάρχουν κυπριακές οικογένειες που δόθηκαν από γενιά σε γενιά στους αγώνες του Ελληνισμού. Είδαμε παραπάνω την οικογένεια Σώζου και τη συμμετοχή παππού, πατέρα και γιου στην Επανάσταση του 1821, στην Κρητική Επανάσταση του 1866 και στους Βαλκανικούς Πολέμους αντίστοιχα. ’λλη μια οικογένεια, που αποτελεί απτό παράδειγμα της αδιάλειπτης παρουσίας των Κυπρίων στους μεγάλους αγώνες του Έθνους, είναι η οικογένεια Γεωργιάδη. Ο πατέρας, Προκόπης, συμμετείχε στους Βαλκανικούς Πολέμους (παραθέσαμε παραπάνω επιστολή του από το μέτωπο). Τιμήθηκε μάλιστα με τον βαθμό του λοχία, επειδή κατά τη νυκτερινή σκοπιά του προειδοποίησε έγκαιρα για εχθρική προσέγγιση. Κατά τη δημόσια απονομή του τίτλου ο αξιωματικός τόνισε ιδιαίτερα «ότι οι Κύπριοι εκπληρούσι πιστά τα καθήκοντά των».

β. H οικογένεια Γεωργιάδη. Τα πάθη της Κύπρου μέσα από μία, μόνο, οικογένεια
Ο Προκόπης Γεωργιάδης πολέμησε εθελοντικά και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση (από το 1943 ζούσε με την οικογένειά του στην Αθήνα). Δυστυχώς, ο θάνατος υπήρξε οικτρός για μια τόσο τιμημένη ζωή. Τραυματίστηκε από σφαίρα στα Δεκεμβριανά και πέθανε στις αρχές του 1945 από γάγγραινα, αφού πρώτα είχε ακρωτηριαστεί το πόδι του. Οι δυο γιοι του είχαν επίσης τραγικό τέλος. Ο Ροδίων, αμέσως μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, πολέμησε εθελοντικά στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και στη συνέχεια έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Συνελήφθη, όμως, από τους Γερμανούς, κλείστηκε στις φυλακές της Αίγινας και κατόπιν του Βρανδεμβούργου, όπου και πέθανε ή θανατώθηκε τον Οκτώβριο του 1944 σε ηλικία 27 ετών. Την ίδια δράση και το ίδιο τέλος είχε και ο μικρότερος αδελφός του Μιλτιάδης, απόφοιτος του Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Η αδελφή τους, Ευανθία, επέδειξε επίσης πατριωτισμό και αντιστασιακή δράση. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έσωσε από τα χέρια των Γερμανών πάνω από 60 ’γγλους στρατιώτες, πράξη για την οποία παρασημοφορήθηκε από τη σύμμαχο χώρα. Ο φιλάσθενος, όμως, οργανισμός της την πρόδωσε λίγο μετά την Απελευθέρωση, επιβαρημένος από τις κακουχίες της Κατοχής και τη θλίψη για τον θάνατο του πατέρα και την εξαφάνιση των δύο αδελφών. Οι τραγικές στιγμές του ελληνισμού ακολούθησαν την οικογένεια ακόμη και μετά θάνατον. Η χαροκαμένη μάνα, Θέκλα, πέθανε στην Κύπρο και θάφτηκε στην πατρίδα της Κερύνεια. Το 1974, όμως, οι Τούρκοι εισβολείς βεβήλωσαν τον τάφο της, όπως και όλο το κοιμητήριο. Οι στιγμές και τα γεγονότα που περιγράψαμε φαίνονται, υπό το πρίσμα του σήμερα, μακρινά. Δεν είναι μόνο ο χρόνος που δημιουργεί την απόσταση. Είναι και το όραμα της ένωσης Κύπρου και Ελλάδας που τα ενέπνεε, ένα όραμα που πια θεωρείται ανέφικτο. Ωστόσο, οι δυο λαοί μπορεί να χωρίστηκαν με τα σύνορα, αλλά απέδειξαν ότι θα συνοδοιπορούν και θα συμπάσχουν σαν ένας. Κι αυτή είναι τελικά μια νίκη, που καμιά ξένη δύναμη δεν μπορεί να ανατρέψει, όπως δεν το κατάφερε χιλιάδες τώρα χρόνια.

Πηγή: 24γράμματα

Friday, October 26, 2012

Ποιον φιλελευθερισμό χρειάζεται η Ελλάδα;


Του Δημήτρη Σκάλκου

Η σημερινή Ελλάδα είναι μια χώρα σε μετάβαση. Στα επόμενα χρόνια και κάτω από τις πιέσεις του εσωτερικού και του εξωτερικού περιβάλλοντος, οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί βαθμιαία θα προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνει η εγχώρια και η ευρωπαϊκή κρίση. Η Ελλάδα της επόμενης μέρας θα έχει έναν, περισσότερο ή λιγότερο, συρρικνωμένο δημόσιο τομέα, και μια, περισσότερο ή λιγότερο, απορρυθμισμένη ιδιωτική οικονομία. Ταυτόχρονα, θα έχει αναδυθεί μία νέα κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα καθώς και μια νέα πολιτική τάξη για να τις διαχειριστεί. Είναι φανερό ότι, η δημοσιονομική ανάταξη και η απαλλαγή της οικονομίας από θεσμικές ακαμψίες και στρεβλώσεις του παρελθόντος δεν επαρκούν προκειμένου να αλλάξει ουσιαστικά η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα.

Οι εγχώριοι φιλελεύθεροι που τα προηγούμενα χρόνια εξάντλησαν το δυναμισμό τους στην αποδόμηση του κρατισμού, πρέπει σήμερα να προσδώσουν στο φιλελεύθερο πρόγραμμα ένα θετικό περιεχόμενο. Πρέπει να προσφέρουν ένα όραμα της «καλής κοινωνίας» που επιθυμούν και να διατυπώσουν έναν ενδεικτικό «οδικό χάρτη» για την επίτευξή της. Δεν αρκεί η καταδίκη των άλλοτε κυρίαρχων πρακτικών που (επιτέλους!) σήμερα εγκαταλείπονται στη λήθη του παρελθόντος. Είναι αναγκαίο οι έλληνες φιλελεύθεροι να σκεφτούν και να μιλήσουν για το «μετά» κερδίζοντας τα μυαλά και τις καρδιές των πολιτών.

Το ποτάμι του φιλελευθερισμού εκβάλει σε πολλές και διαφορετικές όχθες. Όπως εύστοχα έχει επισημανθεί, είναι ορθότερο να μιλάμε για «φιλελευθερισμούς» παρά για έναν μοναδικό «φιλελευθερισμό». Από τον κλασσικό φιλελευθερισμό του Άνταμ Σμιθ, το βρετανικό Νέο Φιλελευθερισμό των αρχών του εικοστού αιώνα και τη γερμανική «κοινωνική οικονομία της αγοράς» της μεταπολεμικής περιόδου, μέχρι τον «υψηλό φιλελευθερισμό» του Ρωλς και το σύγχρονο «νέο-κλασσικό φιλελευθερισμό» του Τομάσι, ο φιλελευθερισμός σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί ένα σώμα δογματικών και αμετάβλητων στο χρόνο και τον τόπο πεποιθήσεων.

Σε αυτή την κατεύθυνση λοιπόν θεωρούμε ότι, το είδος του φιλελευθερισμού που μπορεί να ωφελήσει περισσότερο τη χώρα έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

-Ο φιλελευθερισμός πρέπει να είναι ριζοσπαστικός. Η εφαρμογή των μνημονιακών υποχρεώσεων σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να εξαντλήσει τη φιλελεύθερη ατζέντα. Η προγραμματική συμφωνία των πολιτικών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση αναμφίβολα συμβάλει στην αναγκαία αποφυγή μιας άτακτης χρεοκοπίας και την παραμονή στην ευρωζώνη, καθόλου όμως δεν περιλαμβάνει προβλέψεις για μια σειρά ζητημάτων από την αντιμετώπιση των οποίων θα εξαρτηθεί η μελλοντική πορεία της χώρας. Με άλλα λόγια, δεν αρκεί να αποφύγουμε την καταστροφή μιας «ευρωπαϊκής Αργεντινής», εξίσου σημαντικό είναι να αποτρέψουμε την ανάδυση ενός «Μεξικού της Μεσογείου». Ένας ενδεικτικός κατάλογος αναγκαίων παρεμβάσεων περιλαμβάνει ρυθμίσεις που αφορούν στη βελτίωση της ποιότητας της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτικού συστήματος (χρηματοδότηση των κομμάτων, λειτουργία των μέσων ενημέρωσης, ρόλος της κοινωνίας των πολιτών), ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, την αποτελεσματική μέριμνα για τα ασθενέστερα μέλη της κοινωνίας μας, την επιλογή ενός παραγωγικού μοντέλου προσανατολισμένου στην απασχόληση, τη διασφάλιση της κοινωνικής κινητικότητας μέσα από τις ευκαιρίες που διασφαλίζει κύρια η ελεύθερη πρόσβαση σε ένα υψηλής ποιότητας εκπαιδευτικό σύστημα.

-Ο φιλελευθερισμός πρέπει να είναι πραγματιστικός. Δεν υπάρχουν (ευτυχώς!) οδηγίες κατασκευής και χρήσης για την ανάπτυξη της ανοιχτής κοινωνίας. Όπως επεσήμανε παλαιότερα ο Economist, ακόμη και η πολιτική της Θάτσερ ήταν περισσότερο πραγματιστική από όσο πιστεύεται. Ο φιλελευθερισμός, από την εποχή του Μιλλ, δεν αποσκοπεί στην ελευθερία των αγορών αλλά στην ελευθερία των ατόμων (και αυτά τα δύο σχετίζονται αλλά δεν ταυτίζονται). Η «μηχανιστική» και σχεδόν ανακλαστική άνευ όρων υποστήριξη των αγορών και των επιχειρήσεων δεν επιφέρει πάντοτε τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Συχνά, όπως επισημαίνει ο φιλελεύθερος αμερικανός οικονομολόγος Luigi Zingales, χρειάζεται «να σώσουμε τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές».

Οι αγορές επιταχύνουν και πολλαπλασιάζουν με μοναδικό τρόπο τα αποτελέσματα των οικονομικών συναλλαγών, δεν διασφαλίζουν όμως κατ’ ανάγκη την ευημερία του κοινωνικού συνόλου. Όπως παρατήρησε ο αυστριακός στοχαστής Καρλ Πόπερ στην εμβληματική Ανοιχτή Κοινωνία και οι Εχθροί της, «ακόμη και αν το κράτος προστατεύει τους πολίτες του από τη φυσική βία (όπως και κάνει, στο σύστημα του ανεμπόδιστου καπιταλισμού), μπορεί να αποτύχει στην προστασία τους από την οικονομική εξουσία. Σε μια τέτοια κατάσταση, οι οικονομικά ισχυροί είναι ελεύθεροι να παρενοχλούν τον οικονομικά αδύναμο». Ο φιλελευθερισμός οφείλει να μεριμνά και να προτείνει εκείνες τις θεσμικές παρεμβάσεις που αντιμετωπίζουν το συγκεντρωτισμό και την αυθαιρεσία της πολιτικής και οικονομικής δύναμης από όπου κι αν προέρχονται.

-Ο φιλελευθερισμός πρέπει να είναι προοδευτικός. Δεν αγνοεί τα ζητήματα της κοινωνικής και οικονομικής ανισότητας. Γνωρίζει ότι οι αγορές εδράζονται σε ηθικές αξίες και ότι η κατανομή των ωφελημάτων τους και ο τρόπος της λειτουργίας τους επηρεάζει και επηρεάζεται από την πολιτική στήριξη που απολαμβάνουν και την κοινωνική συναίνεση που οικοδομούν. Η διάχυση των ωφελημάτων των αγορών σε ευρείες ομάδες του πληθυσμού και η δίκαιη αποζημίωση των «χαμένων» των μεταρρυθμίσεων, καθώς και ένα κοινωνικό «δίχτυ ασφαλείας» που αποτρέπει την κοινωνική περιθωριοποίηση και διασφαλίζει τη συμμετοχή στην οικονομική ζωή, αποτελούν τον πυρήνα της σύγχρονης φιλελεύθερης προβληματικής.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, ένας ριζοσπαστικός και προοδευτικός φιλελεύθερος προγραμματικός λόγος, προσαρμοσμένος στις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, (πρέπει) να είναι σε θέση να προσδώσει θετικό πρόσημο στις σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις. Αυτός είναι ο φιλελευθερισμός που ταιριάζει στην μετά την κρίση Ελλάδα και για τον οποίο αξίζει να αγωνίζεται κάποιος.

Πηγή: ATHENS VOICE

Wednesday, October 24, 2012

Για τις δυνάμεις της ακινησίας...

Του Φώτη Γεωργελέ

Το γαμώτο σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι δεν ήταν υποχρεωτικό τα πράγματα να πάνε έτσι. Οι δυνάμεις της Ακινησίας, αυτές που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτα σ’ αυτή τη χώρα, παρουσιάζουν την κατάσταση κάπως σαν φυσική καταστροφή, σαν πόλεμο. Μας κήρυξαν τον πόλεμο οι ξένοι, μας έβαλαν, ειδικά εμάς, στο στόχαστρο, θέλουν να κάμψουν το αδούλωτο φρόνημα του Έλληνα, να μας «φτωχοποιήσουν», να μας «εξοντώσουν», να μας κάνουν φτηνό εργατικό δυναμικό. Γιατί δεν τους φτάνουν τα 9/10 του πλανήτη που είναι φτηνότερο, εμάς ήθελαν. Κι έτσι, εμείς δεν φταίμε σε τίποτα.

Κι όμως μπορεί να αντιμετωπίσαμε ένα δύσκολο πρόβλημα το 2009, αλλά δεν είμαστε οι πρώτοι, ούτε οι μόνοι. Κι αν είχαμε αντιδράσει σωστά ήδη τώρα θα αρχίζαμε να βγαίνουμε από το τούνελ και επιπλέον θα ζούσαμε σε μια Ελλάδα πιο δυνατή, πιο δίκαιη, καλύτερη από πριν. Ακόμα και τώρα μπορούμε, αν αλλάξουμε συμπεριφορά.

Δεν είχαμε πολλά να κάνουμε όταν άρχισε αυτή η ιστορία. Δύο πράγματα, και τα δύο υποχρεωτικά. Είχαμε έλλειμμα το 2009 24 δις, δεν μας δάνειζαν άλλο, έπρεπε να μειώσουμε αυτό το έλλειμμα. Ούτε καν αμέσως, σταδιακά. Αυτό που έπρεπε να μας απασχολεί ήταν αυτές οι περικοπές να είναι όσο το δυνατόν πιο ανώδυνες. Εμείς αρνηθήκαμε την ίδια την ανάγκη των περικοπών.

Το δεύτερο ήταν να βάλουμε το κεφάλι κάτω, να δουλέψουμε περισσότερο και πιο σωστά ώστε να αναπληρώσουμε με την παραγωγή μας όσο το δυνατόν περισσότερο μέρος απ’ αυτά που λόγω τέλους δανεικών θα χάναμε. Το πόσο θα φτωχαίναμε ήταν ευθέως ανάλογο του πώς θα αντιμετωπίζαμε αυτούς τους δύο στόχους. Δεν ήταν εύκολο, ούτε όμως κι ακατόρθωτο. Απλώς αποτύχαμε και στους δύο. Είμαστε μια μικρή χώρα, 10 εκατομμύρια ψυχές. Όλοι μαζί, μια πόλη του πλανήτη Γη. Μισή Κωνσταντινούπολη. Ή ανατολική Φλόριντα, Μαϊάμι, Παλμ Μπιτς, Κι Γουέστ.

Και δεν μπορούμε να ζήσουμε ήσυχα και αυτάρκεις; Στο πιο παλιό και σημαντικό σταυροδρόμι της υφηλίου, στο ενδιάμεσο Ανατολής και Δύσης. Τόσα χρόνια συνηθισμένοι στο εύκολο χρήμα των κοινοτικών επιδοτήσεων και των δανείων, μοιάζουμε με μια μηχανή που δουλεύει στο ρελαντί. Ακόμα και τον τουρισμό, τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων μας, τον δουλεύουμε 1,5 μήνα το χρόνο. Μπλοκαρισμένα γραφειοκρατικά συστήματα, αρτηριοσκληρωτικές δομές φρέναραν κάθε ανάπτυξη. Με τις πρώτες αλλαγές, με τους πρώτους διακόπτες που θα άνοιγαν, η μηχανή θα ’παιρνε μπρος, τα αποτελέσματα θα ήταν πολλαπλασιαστικά, θα ξάφνιαζαν και μας τους ίδιους. Οι νέοι, το πιο εφοδιασμένο κομμάτι να αντιμετωπίσει το σύγχρονο κόσμο, όλη μέρα στα κομπιούτερ και το ίντερνετ, ήταν μαζικά έξω απ’ την παραγωγή. Αν τους δίναμε την ευκαιρία θα βλέπαμε μια άλλη, καινούργια, δυναμική Ελλάδα.

Δεν κάναμε τίποτα. 3 χρόνια, 1.000 μέρες, κλαίμε και διαμαρτυρόμαστε. Μάταια ειδικοί και επιστήμονες μας δείχνουν συγκριτικούς πίνακες, μετράνε τις κρουαζιέρες φερ’ ειπείν στις μεσογειακές χώρες Ιταλία, Ισπανία και μας λένε ότι η απελευθέρωση θα αποφέρει πάνω από ένα δις το χρόνο και 10άδες χιλιάδες θέσεις εργασίας. Εμείς κλείνουμε τα λιμάνια. Ακόμα και ο τουρισμός έπεσε αυτά τα χρόνια. Αν είναι δυνατόν. Το αντίθετο έπρεπε να συμβεί, αφού φτωχύναμε έπρεπε η Ελλάδα, που ήταν ήδη στους προνομιακούς προορισμούς, να γίνει ακόμα πιο ελκυστική. Έγινε ακριβώς το αντίθετο. Κανείς δεν θέλει να έρθει στην ασυνάρτητη χώρα που καίει ευρωπαϊκές σημαίες και βάζει σε κρεμάλες τους Ευρωπαίους πολιτικούς, λες και είμαστε μουλάδες στο Αφγανιστάν. Αντί για αύξηση της παραγωγής διαλύσαμε και ό,τι είχαμε, την εμπορική ζωή της πόλης, τον τουρισμό.

Στο στοίχημα των περικοπών, η αποτυχία ήταν εξίσου παταγώδης. Ξέραμε ότι μπορούμε να κόψουμε χωρίς οδυνηρές συνέπειες. Μέσα στα 5 τελευταία χρόνια διπλασιάστηκε το κόστος του δημόσιου τομέα. Μέσα στην τελευταία δεκαετία τετραπλασιάστηκαν οι δαπάνες κοινωνικής ασφάλισης. Πρόσφατα ήταν όλα, μπορούσαμε να γυρίσουμε λίγο πίσω. Σ’ αυτή τη χρεοκοπημένη χώρα, πριν βγάλουμε τα 80 δις στην Ελβετία, 240 δις ήταν οι ιδιωτικές καταθέσεις στις τράπεζες. Ένα ΑΕΠ, όσα δεν είχαν όλες μαζί οι γειτονικές μας χώρες. Η χώρα με τη χαμηλότερη παραγωγικότητα στην ευρωζώνη είχε το υψηλότερο ποσοστό κατανάλωσης. 20 μονάδες πάνω από το μέσο όρο. Μια χώρα με 85% ιδιοκατοίκηση, με πάνω από 50% δεύτερη κατοικία, εξοχικό. Με 1,5 αυτοκίνητο ανά οικογένεια, με περιοχές που είχαν την υψηλότερη συγκέντρωση 4x4 στην Ευρώπη. Με το υψηλότερο ποσοστό γεννήσεων σε ιδιωτικά μαιευτήρια και το χαμηλότερο ποσοστό κατανάλωσης φτηνών προϊόντων «ετικέτας» στα σούπερ μάρκετ.

Και σ’ αυτή τη χώρα, όταν κοίταζες τα εκκαθαριστικά της εφορίας έβλεπες 2-3 χιλιάδες ανθρώπους με εισόδημα πάνω από 100.000. Στη χώρα που κυκλοφορούσαν εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκίνητα, μεγαλύτερης αξίας από τόσο. Το σύστημα είχε όνομα, δημόσια φτώχεια - ιδιωτικός πλουτισμός. Όσοι μελετούσαν την ελληνική κοινωνία ήξεραν, μπορούσαν να γίνουν περικοπές δαπανών χωρίς να διαλυθεί ο παραγωγικός ιστός, να μη βυθιστούμε στην ύφεση. Μήπως εμείς δεν ξέραμε; Υπήρχε κανένας άνθρωπος που να ζει από τη δουλειά του που να μην είχε αναρωτηθεί πώς, διάολε, υπάρχουν αυτά τα λεφτά, αυτός ο προκλητικός πλούτος που δεν δικαιολογείται από πουθενά;

Έπρεπε να καταπολεμήσουν την εκτεταμένη διαφθορά στο δημόσιο που αφήνει το κράτος φτωχό αλλά τους λειτουργούς του πλούσιους. Να μειώσουν την αχανή γραφειοκρατία που στοιχίζει τριπλάσια και πενταπλάσια από τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Να αντιμετωπίσουν την εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Να μειώσουν το κόστος του πολιτικού και συνδικαλιστικού συστήματος που είναι πολλαπλάσιο των άλλων χωρών. Να μειώσουν τα αδιανόητα προνόμια της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, αυτά που οι κοινοί θνητοί ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν. Να βάλουν το σύστημα να δουλέψει στην υπηρεσία του πολίτη, αλλιώς να στείλουν τις κομματικές αργομισθίες σπίτι τους.

Δεν έκαναν τίποτα απ’ όλα αυτά. Τα κόμματα, πολιτικοί εκφραστές των προνομιούχων στρωμάτων, όταν ήταν στην κυβέρνηση «καθυστερούσαν» και όταν ήταν στην αντιπολίτευση «αντιστέκονταν». Το αποτέλεσμα το βλέπουμε. Η παρατεταμένη ύφεση διέλυσε την οικονομία. Η κοινωνία των δύο τρίτων έγινε κοινωνία του ενός τρίτου. Οι ελίτ των προνομιούχων και προστατευόμενων στρωμάτων είναι ακόμα στο απυρόβλητο. Αντί να μειωθεί ο προκλητικός πλούτος, πλήρωσε η κοινωνία. Αντί να μειωθούν τα αφανή, παρασιτικά έσοδα, διαλύθηκαν οι δουλειές.

Ο παρασιτισμός αντιστέκεται, δεν χάνει τίποτα, γι’ αυτό κάποιοι τα χάνουν όλα. Ακόμα και σήμερα, με την κοινωνία σε ασφυξία, 3 χρόνια μετά, ανακαλύπτουν 33.000 συνταξιούχους του ΙΚΑ άφαντους. Χιλιάδες νεκρούς, δεκάδες χιλιάδες πλαστά προνοιακά επιδόματα, αναπηρικές συντάξεις. Θα αρχίσουν τώρα νέα απογραφή. Θα συνεχίσουν και στα άλλα ταμεία. Με το πάσο τους. Θα ξανακάνουν απογραφή στο δημόσιο. Δεν ξέρουν πόσους έχουν, πόσο παίρνουν, από πού και γιατί. Μετά θα συνεχίσουν, κάποτε, και στο ευρύτερο δημόσιο. Σε μερικά χρόνια θα μας πούνε και εκεί πόσοι είναι επίορκοι, πόσοι απουσιάζουν μονίμως από την υπηρεσία τους, πόσοι δεν πληρούν καν τους κανονισμούς του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα. Κάποτε, όταν έχουν μειώσει άλλες 2-3 φορές τις συντάξεις.

Συγχωνεύουν 120 εφορίες, αλλά ιδρύουν 99 εφοριακά ΚΕΠ. Μειώνουν το κράτος αφήνοντάς το ίδιο. 16 μήνες δεν συνδέθηκαν ηλεκτρονικά τα ληξιαρχεία με τα ταμεία για να αντιμετωπίσουν τις πλαστές συντάξεις. Γι’ αυτό βάζουν στο κόλπο και τους συμβολαιογράφους. 50 ευρώ το κεφάλι ο γάμος, το διαζύγιο, η κηδεία. Μειώνουν τη γραφειοκρατία μεγαλώνοντάς τη. Μας κοροϊδεύουν. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Γι’ αυτό είμαστε εδώ που είμαστε.

Αλλά, ναι, ξέρω. Όταν «καταργήσουμε» το Μνημόνιο και ανακηρύξουμε τη Μέρκελ «persona non grata», τότε θα αντισταθούμε στην «κοινωνική γενοκτονία» που μας επιβάλλουν οι «ξένοι δυνάστες».

Πηγή: ATHENS VOICE

Γιατί απορείτε;


Του Σπύρου Χατήρα

Μετά από τον ''τροβαδούρο της ορθοδοξίας'' (Γαιτανο) και ο ''άρχοντας'' Σφακιανακης υπέρ της Χρυσής Αυγής… Γιατί να ξενίζει το φαινόμενο; Είμαστε από χρόνια μια κοινωνία παραδομένη και μαθημένη στη βία. Οπως όλες οι κοινωνίες με χαμηλή παιδεία.
Όταν οι θρασύδειλοι γιοι του παπά-Τριαντάφυλλου δολοφονούσαν, η βία τους βαφτιζόταν (από δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, πολιτικούς και κόμματα) ''επαναστατική'' και η οργάνωση τους συγκέντρωνε τουλάχιστον την συμπάθεια (!) μεγάλου μέρους της κοινωνίας.
Όταν αριστερές φοιτητικές παρατάξεις έκλειναν με το ''έτσι θέλω'' σχολές, όταν έκαναν ''ντου'' σε ομιλίες, συνέδρια, ημερίδες και καταργούσαν τους μη αρεστούς ομιλητές, η βία τους βαφτιζόταν ''προοδευτική απάντηση στον χώρο της παιδείας''.
Όταν εργατοπατέρες-συνδικαλιστές - ίσως η πιο χυδαία έκφανση της κρατικής ή κομματικής νομενκλατούρας- κλείνει λιμάνια, αρχαιολογικούς χώρους, δρόμους κλπ με ''αγωνιστικό τσαμπουκά'', όταν προπηλάκιζαν πολίτες ή και συνάδελφους τους με αντίθετη άποψη, πάλι η κοινωνία σιωπούσε και βαφτίζαμε το φαινόμενο ''αγωνιστική κινητοποίηση''.
Όταν ''νεαροί'' καινε και σπάνε την Αθήνα, είναι ''πράξη αντίστασης απέναντι στο κατεστημένο και την παγκοσμιοποίηση''.
Μόλις δε βρεθούν -σπάνια- κάποιοι από αυτούς απέναντι στη δικαιοσύνη για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των επιλογών τους, δέχονται στο πλευρό τους Λαφαζάνη, Στρατούλη και τα άλλα παιδιά ..στο όνομα βέβαια των ''αγώνων της νεολαίας...''
Όταν η εθνικοθρησκευτική δεξιά, πουλάει υπερπατριωτισμό... κάνει λόγο για δοτούς πρωθυπουργούς, για προσκυνημένους, για κυβερνήσεις Τσολακογλου, για λέσχες Μπιντελμπεργκ, για παγκόσμια συνομωσία κατά της Ελλάδας, κλπ προετοιμάζει τη βία που έρχεται και πριονίζει το κλαδί που κάθονταν: η κοινωνία επέλεξε τον αυθεντικό φασισμό, αντί για τον καμουφλαρισμένο δικό της.
Όταν πληθυσμοί νομών ολόκληρων, κλείνουν εθνικές οδούς με μπροστάρηδες τοπικούς βουλευτές γιατί ''αδικήθηκε'' η ποδοσφαιρική ομάδα του νομού αντιμετωπίζουμε το θέμα με κατανόηση. Αν μας παίρνει μάλιστα ''διορθώνουμε'' και την ''αδικία'' (μην μας ''μαυρίσει'' ο νομός στις επόμενες εκλογές), επιβραβεύοντας συμπεριφορές άνομες προωθώντας τον νόμο της ζούγκλας.
Όταν ''ιεράρχες'' και παραθρησκευτικές οργανώσεις σπάνε βιβλιοπωλεία και καινε μη αρεστά βιβλία, (''το Μ εις την ν'', του Μίμη Ανδρουλάκη) η κοινωνία παρατηρούσε την επιστροφή του Μεσαίωνα με απάθεια.
Γιατί να ξενίζει τώρα, όταν ''ιεράρχες'' και παραθρησκευτικές οργανώσεις με την ευγενική αρωγή της Χρυσής Αυγής πολιορκούν θεατρικές σκηνές απαιτούν να κατέβει η παράσταση και απειλούν να στείλουν τους συντελεστές της στην ''κόλαση'' (πνεύματι, οι ''ιεράρχες'' - σώματι οι χρυσαυγίτες..)
Ακόμη και ο τρόπος που συζητάμε πολιτικά, είναι κατά κανόνα βίαιος: φτάνει να παρακολουθήσει κανείς τις ανταλλαγές επιχειρημάτων στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων και να κάνει τη σύγκριση με αντίστοιχες συζητήσεις στην Ευρώπη (ναι, σε αυτήν που ''όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, εκείνοι, μπλα, μπλα, δέντρα, μπλα, μπλα). Έχουμε μια κοινωνία μαθημένη στη βία. Την δικαιολόγησε την βία, την αγκάλιασε τη βία, την νομιμοποίησε την βία. Όπως κάθε κοινωνία χαμηλής παιδείας.
Μαζί, ακολουθεί η χειρότερη μορφή βίας: η βία της βλακείας. Η βία, που δεν παλεύετε!
Η δειλή κυβέρνηση των 3, προσπαθεί(;) να αντιμετωπίσει την κρίση διασώζοντας το πρόβλημα (μεγάλο και σπάταλο κράτος, κρατική διαφθορά) και σκοτώνοντας τη λύση (αγορά, επιχειρηματικότητα, ανταγωνισμός, επενδύσεις). Η λαϊκίστικη αντιπολίτευση βιάζεται να κυβερνήσει τις στάχτες, και ο Πάνος (ο καμένος) καλεί τον Τσίπρα να συμπράξουν ώστε τεχνητά να εκβιάσουν εκλογές! Των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν...
Ανάμεσα σε βία, δειλία, βλακεία!
Δεν μπορώ να μην το ζητήσω ξανά: όποιος ακόμη πιστεύει πως η Ελλάδα έχει κάποια ελπίδα, ας μη με αφήσει έτσι λυπημένο. Ας μου πει με ποιο πλευρό κοιμάται μήπως το καταφέρω κι εγώ.

Monday, October 22, 2012

Λόγος στη βία της βίας

Από το μπλογκ Το ελληνάκι

Και αν τους δίναμε τον εμφύλιό τους; Να αρμάτωνε ο Παναγιώταρος τα τομάρια του, και οι έξαλλοι αριστεριστές που διψάνε για συγκρουσιακό κλίμα, τους μπαχαλάκηδές τους και να γινόντουσαν όλα λαμπόγιαλο; Να γυρίζαμε πάλι στο «ένδοξο» ’46 για να βγάλει ο καθένας τα απωθημένα του;

Να ξαναθύμιζαν στους παππούδες τους αυτά που θέλουν να ξεχάσουν και να ξαναγράψουν ιστορία. Να τιμήσουν τη μαμή! Να γραφτεί επιτέλους «σωστά». Όπως δηλαδή φαντασιώνεται ο καθένας στην κούτρα του.

Αν για λίγο ενδίδαμε στις αγριοφωνάρες, τα κεφαλαία ανορθόγραφα greeklish και την αστόχαστη λύσσα εκατέρωθεν; Αν πραγματοποιούσαμε τη φαντασίωση εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας που θέλουν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους για να τσακίσουν τους/τα φασίστες/κομμούνια (amend as appropriate);

Αν πολεμούσαμε τον φασισμό με άλλο φασισμό, θα έλεγες πως ισοπεδώνω και εξισώνω; Να στο θέσω αλλιώς. Αν πολεμούσαμε τη βία με τη βία; Θα σου ακουγόταν καλύτερα; Αυτή άλλωστε δεν ήταν πάντα η δικαιολογία; Ότι πολλές κοινωνικές ισότητες και δίκαια πολιτικά πλαίσια θεσπίστηκαν με την βία απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τον απολυταρχισμό; Σε μία οριζόντια ανάγνωση της ιστορίας θα μπορούσες να μου το τρίψεις στα μούτρα. Στην κάθετη ανάγνωση όμως, δηλαδή στις κοινωνικές δυναμικές που αναπτύσσονταν σε μία δεδομένη χρονική στιγμή η βία απλά όριζε το νικητή στην ιστορία. Οι διαδικασίες για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, της κοινωνικής ισότητας και της γενικότερης πολιτικής ισορροπίας ορίζονταν πάντα μέσω δημοκρατικών διαδικασιών.

Η αντίδραση στον φασισμό είναι η ενδυνάμωση των θεσμών η περισσότερη και ισχυρότερη δημοκρατία. Όχι περισσότερος φασισμός μασκαρεμένος με άλλη απόχρωση.

Επιστροφή χρημάτων από την «Αλληλεγγύη»

Επιβεβαιώνει το υπουργείο Εξωτερικών ότι εκδόθηκαν αποφάσεις καταλογισμού, προκειμένου να επιστραφούν χρήματα που είχε λάβει η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Αλληλεγγύη» για προγράμματα επισιτιστικής βοήθειας.

Το θέμα της ΜΚΟ «Αλληλεγγύη» πήγε στη Βουλή ο βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς Σπύρος Λυκούδης, με ερώτησή του στο υπουργείο Εξωτερικών, καταγγέλλοντας ότι «η συγκεκριμένη ΜΚΟ που συστήθηκε με την ευθύνη της Αρχιεπισκοπής το 2002, τέθηκε υπό εκκαθάριση το 2010 υπό το βάρος ηθικών, οικονομικών και πιθανότατα ποινικών ατασθαλιών», όμως σήμερα παραμένει σε εκκρεμότητα η επιστροφή στο Ελληνικό Δημόσιο ποσού 6,7 εκατομμυρίων ευρώ, με το οποίο είχε χρηματοδοτηθεί η «Αλληλεγγύη», από την Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης και Συνεργασίας (ΥΔΑΣ) του υπουργείου Εξωτερικών για προγράμματα επισιτιστικής βοήθειας.

Προς απάντηση της ερώτησης του βουλευτή, ο υφυπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Τσιάρας ενημερώνει ο κ. Λυκούδης ότι «το υπουργείο Εξωτερικών πράττοντας με γνώμονα την αρχή της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος και της χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης, εξέδωσε τις δύο υπουργικές αποφάσεις καταλογισμού στις οποίες αναφέρεται η ερώτηση» και ακόμη ότι «οι αποφάσεις αυτές είναι σε ισχύ, καθώς η έφεση που άσκησε η ΜΚΟ Αλληλεγγύη στο Ελεγκτικό Συνέδριο, απορρίφθηκε, με την αιτιολογία της έλλειψης δικαιοδοσίας. Κατόπιν τούτου, το υπουργείο Εξωτερικών κοινοποίησε τις αποφάσεις καταλογισμού στην αρμόδια πλέον ΔΟΥ, προς είσπραξη οφειλόμενου ποσού».

Ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ έχει επισημάνει ότι από το 2007 διαπιστώθηκε από το υπουργείο Εξωτερικών ότι η συμφωνία με τη ΜΚΟ «Αλληλεγγύη» για την ολοκλήρωση προγράμματος επισιτιστικής βοήθειας δεν είχε τηρηθεί και έτσι το 2008, ο τότε υπουργός Εξωτερικών με δύο αποφάσεις του, καταλόγισε σε βάρος της ΜΚΟ της Εκκλησίας της Ελλάδος «Αλληλεγγύη», ως επιστρεπτέο στο Δημόσιο, ποσό 6.700.000 ευρώ πλέον προσαυξήσεων, λόγω άπρακτης λήξης των προγραμμάτων επισιτιστικής βοήθειας, για την υλοποίηση των οποίων είχε εισπραχθεί το παραπάνω ποσό από την ΥΔΑΣ.

Sunday, October 21, 2012

Δημοκρατικής Αριστεράς εγκώμιον

Του Λεωνίδα Καστανά

H κυβέρνηση κρέμεται από μια κλωστή: Κάποιοι θα ήθελαν, αλλά δεν... Η χώρα κρέμεται από μια κλωστή, αλλά έχουν γνώση οι φύλακες και δεν θα την αφήσουν να κοπεί. Η κυβερνώσα αριστερά, η Δημοκρατική Αριστερά είναι εδώ, εδώ όπου συμβαίνει, εδώ όπου οι συγκρούσεις έχουν νόημα και παράγουν πολιτική.

Η χώρα πρέπει να μείνει στο Ευρώ, έχει ανάγκη τις δόσεις της τρόικας, πρέπει να επιτύχει την απαιτούμενη δημοσιονομική προσαρμογή, πρέπει να αποκτήσει και πάλι τραπεζικό σύστημα, πρέπει να κάνει μεταρρυθμίσεις εκ βάθρων. Χρειάζεται θεραπεία, αλλά δεν πρέπει και να πεθάνει από ακραίες συνταγές που θέλουν να της επιβάλουν. Η ΔΗΜΑΡ αγωνίζεται να υπάρξει πολιτική αναδιαπραγμάτευση με την ηγεσία της Ε.Ε και των χωρών της ευρωζώνης, με στόχο μια συμφωνία που θα περιλαμβάνει:

Τη χρονική επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής και την αντίστοιχη κατανομή των μέτρων.

Την ένταξη της ρήτρας αντικατάστασης ιδιαιτέρως επαχθών μέτρων.

Την κανονική εφάπαξ καταβολή της δόσης των 31,5 δις.

Τη μη εξαίρεση της χώρας από πρωτοβουλίες που θα ληφθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την αντιμετώπιση της κρίσης .

Την ενίσχυση της χώρας με αναπτυξιακές παρεμβάσεις.

Την ειδική και στοχευμένη ενίσχυση προς χειμαζόμενους πολίτες.


Στη φάση αυτή των διαπραγματεύσεων, η τρόικα πιέζει υπερβολικά στα εργασιακά θέματα, στις απολύσεις αριθμού δημοσίων υπαλλήλων και στις φορολογικές ρυθμίσεις, ώστε να εξασφαλιστεί αύξηση εσόδων 2,5 δις. Συγκεκριμένα, από αυτά που ζητούνται από την τρόικα, τα κυριότερα είναι τα εξής:

α) Η αντικατάσταση της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης με ένα μηχανισμό ελάχιστου μισθού νομοθετημένου από την κυβέρνηση και κατάργηση των προσαυξήσεων για όλους.

β) Η μείωση του κόστους απόλυσης και αντικατάσταση των συμβάσεων. Η πρόταση της τρόικας είναι να μειωθεί η περίοδος προειδοποίησης σε 3 μήνες και να τεθούν ως ανώτατο όριο αποζημίωσης οι μισθοί 12 μηνών (στις περιπτώσεις χωρίς προειδοποίηση).

γ) Η ευελιξία του ωραρίου, με τρόπο που αποδιαρθρώνει τη ζωή των εργαζομένων.


Η πρόταση της τρόικας είναι να επιτρέπονται συμφωνίες εκτός συλλογικών ή και επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας. Σχετικά με ρυθμίσεις του χρόνου εργασίας, ορίζονται ως ανώτατο όριο οι 13 ώρες εργασίας ημερησίως, με επιμήκυνση του μέγιστου αριθμού εργασίας σε 6 μέρες τη βδομάδα και με ελάχιστο όριο ανάπαυσης ημερησίως τις 11 ώρες.

Δεν ξέρω αν αυτά είναι (νέο)φιλελεύθερες επιταγές. Πιο πολύ σαν επιταγές δουλοπαροικίας μου φαίνονται. Δε νομίζω ότι υπάρχει δυτικοευρωπαϊκό οικονομικό μοντέλο σύμφωνα με το οποίο η ανταγωνιστικότητα επιτυγχάνεται μέσω της εξαθλίωσης των εργαζομένων. Το αντίθετο. Η ψυχή των ιδιωτικών επιχειρήσεων είναι ο εργαζόμενος και αυτός πρέπει να αμείβεται επαρκώς ώστε να μπορεί όχι μόνο να αναπαράγει την εργατική του δύναμη, αλλά και να ζήσει ως δυτικός άνθρωπος. Να ντυθεί, να πάει στο γιατρό, να μορφωθεί, να ψυχαγωγηθεί. Πώς θα τα κάνει αυτά με μισθούς πείνας, σε μια χώρα της οποίας το (αντι)κοινωνικό κράτος χρεοκόπησε;

Στη χώρα μας, κατά την περίοδο 2010-2011, παρατηρήθηκε η μεγαλύτερη μείωση τόσο των κατώτατων μισθών (19,1%), όσο και του συνολικού κόστους εργασίας (9,7%).Το νέο σύστημα που προτείνεται θα περιλαμβάνει έναν ενιαίο ελάχιστο νόμιμο μισθό και οι συντελεστές ωρίμανσης, τριετίες και επιδόματα, θα καταργηθούν όχι μόνο για τους νεοεισερχόμενους, αλλά για όλους τους εργαζόμενους. Στην ουσία θα οδηγήσει σε μια σταδιακή προσαρμογή προς τα κάτω των περισσότερων μισθών του ιδιωτικού τομέα, με τάση συγκέντρωσης πλησίον του ελάχιστου νόμιμου μισθού, γεγονός που θα σημάνει την πλήρη κατάρρευση του ήδη πληγέντος επιπέδου ζωής των εργαζομένων.

Επιπλέον, μια μείωση των μισθών θα επιδεινώσει περαιτέρω την ύφεση της οικονομίας και τα δημόσια οικονομικά. Η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται όχι μόνο από το μισθολογικό κόστος, αλλά από ένα σύνολο παραγόντων όπως η παραγωγικότητα της εργασίας, το φορολογικό περιβάλλον, το κόστος των μεταφορών, το ενεργειακό κόστος, το θεσμικό πλαίσιο που παρέχει η χώρα στις επιχειρήσεις, το πολιτικό κλίμα.

Η πρόταση της τρόικας θα διευκολύνει τις επιχειρήσεις στην απόλυση του προσωπικού και στην αντικατάσταση των συμβάσεων εργασίας με άλλες, που θα είναι χαμηλής αμοιβής και ελαστικής μορφής (εκ περιτροπής, ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, φασόν, έργου). Έτσι όμως δεν έρχεται η ανάπτυξη, αλλά και να έρθει, θα είναι φτηνή και πρόσκαιρη.

Γίνεται μια απόπειρα να διασωθεί και πάλι ο κομπραδόρικος εγχώριος καπιταλισμός; Ξέρω επιχειρήσεις, όπως μεγάλη εγχώρια αλυσίδα surer market και εγχώρια βιομηχανία χαρτικών, που δεν έχουν κάνει απολύσεις, ούτε μειώσεις μισθών. Αλλά ξέρω και αλυσίδα παιχνιδιών που πληρώνει εργαζόμενους με 380 ευρώ για 8 ώρες δουλειά. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Αυτοί που έχουν βγάλει τα εκατομμύρια έξω δεν είναι μόνο πολιτικοί, αλλά και επιχειρηματίες. Καιρός να τα ξαναβάλουν μέσα και να τα ρίξουν στις δουλειές τους μέχρι να ξαναπάρει μπρος ο τραπεζικός δανεισμός. Δεν μπορούν κάποιοι να τα θέλουν όλα δικά τους. Η σκληρότητα των εργασιακών μέτρων θα επιφέρει έλλειψη διάθεσης για εργασία, κοινωνική αναταραχή, πολιτική κρίση και κατεδάφιση όλων όσα με αίμα έχουν χτίσει μέχρι σήμερα οι πολίτες της χώρας. Δεν φαντάζομαι η τρόικα και κυρίως οι πολιτικοί της προϊστάμενοι να επιδιώκουν κάτι τέτοιο.
Πολλά από αυτά που ζητά η τρόικα υπαγορεύονται από το 2ο μνημόνιο που ψήφισε το ελληνικό κοινοβούλιο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν επιδέχονται αναθεώρησης, όπως και τόσα άλλα. Από τη στιγμή που η τρόικα διαπραγματεύεται, έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να εγείρουμε ενστάσεις, να προτείνουμε κάτι διαφορετικό. Στη λογική αυτή, η ΔΗΜΑΡ δεν θα ψηφίσει τα εργασιακά μέτρα και καλεί και τους άλλους εταίρους να συμπαραταχθούν στην προσπάθεια αυτή. Αν η τρόικα θέλει να ενισχύσει την επιχειρηματικότητα και να βοηθήσει στην ανάπτυξη, ας είναι πιο αυστηρή στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, στην είσπραξη της φορολογητέας ύλης, στη διευκόλυνση της ρευστότητας μέσω της εξόφλησης των χρεών του κράτους προς τις επιχειρήσεις. Δεν είναι λύση η εξαθλίωση των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, τη στιγμή που ακόμα στο ευρύτερο δημόσιο τομέα υπάρχουν ρετιρέ που έχουν μείνει ανέγγιχτα.

Η ΔΗΜΑΡ δεν μπήκε στη κυβέρνηση για να λέει «ναι» σε κάθε πρόταση των δανειστών. Το αντίθετο. Μπήκε για να βοηθήσει στη σωτηρία της χώρας, αλλά και των πολιτών της. Για να είναι η αναγκαία λιτότητα όσο το δυνατόν πιο δίκαιη.

Στη λογική αυτή, πέτυχε την απόσυρση του πλαφόν των 1.500 ευρώ στα νοσήλια για κάθε ασφαλισμένο, τη διατήρηση του εποχικού επιδόματος για οικοδόμους και εργαζομένους στον τουρισμό, τη διατήρηση των ενσήμων για συνταξιοδότηση στα 4.500 (και όχι στα 6.500 που πρότεινε η τρόικα), τη δωρεάν παροχή συγγραμμάτων στους φοιτητές και τα δωρεάν μεταπτυχιακά, αλλά και τη διατήρηση των σημερινών συντελεστών στη φορολογία των φυσικών προσώπων (ενώ η πρόταση ήταν για μείωση του 45% στο 35%).

Οι εργαζόμενοι θα είχαν χάσει πολλά περισσότερα, αν έλειπε η ΔΗΜΑΡ από εκεί όπου αποφασίζεται το μέλλον τους.

Σημαντικό είναι και το θέμα των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων. Το ζήτημα δεν είναι ηθικό, αλλά πολιτικό. Η ΔΗΜΑΡ συμφωνεί στη μείωση του αριθμού τους, αλλά με πρόγραμμα και σπουδή. Πρώτα θα πρέπει να απολυθούν πάραυτα δημόσιοι υπάλληλοι που δεν πάνε στη δουλειά τους, που το παίζουν τρελοί, που έχουν βάλει αποδεδειγμένα το δάχτυλο στο μέλι, που έχουν κάνει ειδεχθή ηθικά και άλλα παραπτώματα. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να μπει χοντρό χέρι στους μηχανισμούς και στους παράγοντες που τους προστατεύουν. Και μέσα σ’ αυτούς είναι και τα κόμματα εξουσίας και οι συνδικαλιστικές μαφίες. Στη συνέχεια, πρέπει να δούμε πόσοι μπορούν να φύγουν μέσα από τη διαδικασία της συνταξιοδοτικής ωρίμανσης. Ταυτόχρονα όμως, είναι αναγκαία μια συνολική αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, η ολοκλήρωση της απογραφής των ΔΥ, η κατάργηση άχρηστων οργανισμών και η έναρξη της αξιολόγησης. Επιτέλους, θα πρέπει να εξορθολογιστεί η κατανομή του προσωπικού των δημοσίων οργανισμών. Δεν είναι δυνατόν σε μία υπηρεσία να υπηρετεί διπλάσιος αριθμός υπαλλήλων από αυτόν που πραγματικά χρειάζονται.

Αν δεν γίνουν όλα τα παραπάνω, ποιος θα είναι αυτός που αυθαίρετα θα αρχίσει να απολύει 15, 20, 200 χιλιάδες εργαζόμενους, με κίνδυνο να διαλύσει τελείως το κράτος; Προσωπικά δεν είμαι κατά των απολύσεων, ειδικά όσων έχουν προσληφθεί παράνομα από το κομματικό κράτος τα τελευταία χρόνια, δηλαδή εκτός ΑΣΕΠ. Αλλά είμαι και υπέρ των προσλήψεων ικανών ανθρώπων που είναι αναγκαίοι σε συγκεκριμένες θέσεις. Δεν είναι δυνατό στη Μέση Εκπαίδευση να υπάρχουν 15.000 πλεονάζοντες καθηγητές, την ίδια στιγμή που προσλαμβάνονται αναπληρωτές και υπάρχουν ακόμα ελλείψεις σε ορισμένες ειδικότητες. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ελλείψεις στους τομείς καθαριότητας των ΟΤΑ και στα γραφεία τους να μην έχουν καρέκλα να καθίσουν οι πλεονάζοντες ημέτεροι των δημάρχων. Ή μήπως είναι δυνατόν να μας λείπουν νοσηλευτές από τη νοσηλεία, επειδή κάποιοι τους λουφάρουν στα γραφεία και στις αποθήκες; Αφού λύσουμε τέτοιου είδους προβλήματα, μπορούμε να συζητήσουμε τις απολύσεις. Η αναδιοργάνωση δεν θα μειώσει μόνο το μισθολογικό κόστος, αλλά και το λειτουργικό, που αν δεν είναι μεγαλύτερο, είναι εξίσου σημαντικό.

Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση έχει ενοχλήσει πολλούς στα αριστερά αλλά και στα δεξιά της.

Η κοινωνία τη στηρίζει, αυτό φαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις. Ένα μέρος της Αριστεράς ενοχλείται από τις μεταρρυθμίσεις που η ΔΗΜΑΡ προωθεί με τις μικρές αλλά επαναστατικές της δυνάμεις. Η αποδυνάμωση του κομματικού κράτους, η αξιολόγηση, ο εξορθολογισμός της μισθοδοσίας, η μείωση της σπατάλης είναι πράγματα που δυσαρεστούν την άλλη Αριστερά, που προετοιμάζεται να αναλάβει το ρόλο των προκατόχων της στο κρατικό μαγαζί. Κυρίως δυσαρεστούν όσους Πασόκους είδαν θείο φως και ενδύθηκαν ξαφνικά τον μανδύα του αριστερισμού. Γι’ αυτό αυξάνονται καθημερινά οι σπερμολογίες περί διάλυσης της συγκυβέρνησης, αποστασιοποίησης του Κουβέλη και άλλα τέτοια όνειρα φθινοπωρινής νυκτός.

Αλλά ενοχλεί και κάποιους φίλους που βρίσκονται στα «δεξιά» της, στο φιλελεύθερο εν γένει χώρο. Ίσως γιατί δεν πίστευαν ποτέ ότι η ΔΗΜΑΡ θα κάνει το μεγάλο βήμα και θα μπει στην κυβέρνηση. Ίσως γιατί βλέπουν ότι βιάστηκαν να τη θεωρήσουν ουρά του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως γιατί συνειδητοποιούν ότι ο αριστερός φιλελευθερισμός είναι μια ευρύτερη υπόθεση, που αφορά πολύ κόσμο, μέσα από συγκλίσεις και συμβιβασμούς και όχι μέσα από καταγγελίες, δογματισμούς και λογικές άκρατου εστετισμού.

Το left liberal, φίλοι μου, θέλει και left και liberal διάθεση. Ας τη φτιάξουμε.

Πηγη: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Σημάδι ελπίδας θέλει η Ελλάδα και βιώσιμο σχέδιο για το αύριο

Συνέντευξη στον Ευτύχη Παλλήκαρη

Ελλειμμα συνολικού πλάνου στα μέτρα που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση της κρίσης συνολικά στην Ευρωζώνη, διαπιστώνει ο Γκι Φερχόφσταντ σε συνέντευξή του στην «Ημερησία του Σαββατου». Για την Ελλάδα τονίζει ότι η μόνη λύση είναι οι πολίτες να πιέσουν την πολιτική ελίτ της χώρας να περιορίσει την κρατική μηχανή που πνίγει την πραγματική οικονομία.

Ποιες πιστεύετε ότι θα είναι οι επιπτώσεις των αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το μέλλον της Ευρωζώνης και ειδικότερα για την ελληνική κρίση;

Τα μέτρα που μέχρι τώρα έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης έχουν ένα έλλειμμα συνολικού πλάνου ή θεώρησης. Οφείλουμε να συμφωνήσουμε σε μια σαφή κατεύθυνση που συνδυάζει την αναγκαία δημοσιονομική πειθαρχία με την αλληλεγγύη. Δεν είναι δυνατό να συνεχίσουμε με αποσπασματικά μέτρα, αντιδρώντας μόνο στις πιέσεις των αγορών αλλά πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από τις αγορές και να διορθώσουμε τις βασικές κατευθύνσεις του αρχικού σχεδιασμού της Νομισματικής Ένωσης. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι ο χώρος για μια συμφωνία για ένα περιεκτικό πλάνο, αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσο τα κράτη-μέλη έχουν πάρει τα μαθήματα ύστερα από τρία χρόνια αναβολών και ημίμετρων.

Πότε εκτιμάτε ότι θα δοθεί τελικά η δόση των 31 δισ. ευρώ στην Ελλάδα; Δεν θα ήταν μια πιθανή καθυστέρηση καταστροφική για τη χώρα μου;

Φαίνεται πως η Ελλάδα είναι κοντά σε μια συμφωνία με τους διεθνείς δανειστές της, προχωρώντας σε πρόσθετες περικοπές για την απόκτηση της επόμενης δόσης των 31 δισ. ευρώ από το δάνειο διάσωσης.

Ορισμένα εκκρεμή θέματα που σχετίζονται με την αγορά εργασίας παραμένουν προς διευκρίνιση. Ωστόσο, το πραγματικό πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι διαδοχικές κυβερνήσεις απέφυγαν τις δύσκολες αποφάσεις για τη μεταρρύθμιση του κράτους και επίσης, η τρέχουσα πολιτική τάξη, που κυριαρχείται από δύο μεγάλα κόμματα με περιχαρακωμένα κεκτημένα συμφέροντα, εξακολουθεί να μπλοκάρει τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται.

Η μόνη μακροπρόθεσμη λύση για την τρέχουσα δύσκολη θέση της χώρας είναι ότι οι Έλληνες πιέζουν τις πολιτικές τους ελίτ να περιορίσουν την κρατική μηχανή που πνίγει την πραγματική οικονομία, να προχωρήσουν σε ριζική αναμόρφωση του φοροεισπρακτικού συστήματος και να θέσουν ένα τέλος στην ενδημική διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις. Οι συμφωνίες με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ απλώς δίνουν χρόνο στην Ελλάδα να επιλύσει τα δικά της προβλήματα. Εάν αυτό δεν καταστεί δυνατό, είναι πιθανό η υπομονή των ξένων επενδυτών να εξαντληθεί.

Υπάρχουν ευρωπαϊκές φωνές που διατείνονται ότι το πρόγραμμα διάσωσης είναι εκτός τροχιάς και ότι είτε χρειάζεται νέο πακέτο βοήθειας είτε μια νέα αναδιάρθρωτη του χρέους. Ποια είναι η γνώμη σας;

Είναι αλήθεια ότι το πρόγραμμα εστιάζει την προσοχή του κυρίως στην περικοπή μισθών και νέων φόρων, που απλώς απομακρύνει τους Έλληνες πολίτες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ώρα που προκαλεί οργή και δυσφορία στις δάνειες χώρες κατά της Ελλάδας και του πολιτικού της συστήματος. Ακόμα και με αυτές τις σκληρές περικοπές λιτότητας, η Ελλάδα αναμένεται να έχει ένα χρέος πάνω από το 120% του ΑΕΠ το 2020. Επίσης, η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ για τις οικονομικές προβλέψεις σχετικά με την Ευρωζώνη εύστοχα συμπεραίνει ότι η λιτότητα από μόνη της δεν είναι ικανή να αποκαταστήσει την ανάπτυξη. Αυτό είναι το μήνυμα που οι Φιλελεύθεροι στέλνουν εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Όταν εξαγγείλαμε το δικό μας πλάνο με θέμα «Ελλάδα 2020» στην Αθήνα πέρσι, υπογραμμίσαμε τη σημασία να συνοδευτούν οι περικοπές σε άσκοπες σπατάλες με μια παράλληλη προσπάθεια να αντληθούν κεφάλαια για παραγωγικές επενδύσεις-συνυπολογίζοντας τη χρησιμότητά του να επανεπενδυθούν στην οικονομία τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Οι Έλληνες χρειάζονται τώρα ένα σημάδι ελπίδας, αλλά επίσης ένα πλάνο για το μέλλον. Αυτό δεν θα έρθει όμως από μόνο του. Αυτό που πραγματικά απαιτείται είναι να αντιμετωπιστούν τα αίτια της κρίσης και όχι απλά τα συμπτώματα. Αυτό σημαίνει τη χάραξη μιας διττής στρατηγικής με μείωση των πληρωμών των τόκων του απομένοντος χρέους σε βιώσιμα επίπεδα και ταυτόχρονα την τόνωση της οικονομίας μέσω ενός συνεκτικού προγράμματος δράσης μέχρι το 2020. Ένα τέτοιο πλάνο προϋποθέτει την κατάργηση αντιπαραγωγικών κρατικών οργανισμών και υπηρεσιών, την ιδιωτικοποίηση των τραπεζών, την επιδίωξη απελευθέρωσης της αγοράς στους αυστηρά ρυθμιζόμενους τομείς της οικονομίας και την αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος.

Πιστεύετε ότι θα βοηθούσε το αίτημα για μια επιμήκυνση εφαρμογής του προγράμματος διάσωσης για δύο χρόνια; Είναι αυτό μέρος της λύσης;

Η πρόσφατη επίσκεψη της Άγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα δεν έφερε ουσιαστική ανακούφιση, πλην μιας ένδειξης μόνο ότι μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ (Grexit) έχει απομακρυνθεί προς το παρόν από το προσκήνιο. Ωστόσο, η Ελλάδα δεν πρέπει να σπαταλήσει τα επόμενα δυο χρόνια «χάριτος» για την αποπληρωμή των δανείων της. Είναι μια σανίδα σωτηρίας που θα πρέπει να αξιοποιηθεί για να πεισθεί η διεθνής κοινότητα ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο ικανή να περιορίσει τις δημόσιες δαπάνες, αλλά επίσης ότι διαθέτει σχέδιο για επενδύσεις στους παραγωγικούς τομείς της οικονομίας που θα τροφοδοτήσουν την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, που είναι τόσο απαραίτητη.

Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι ριζικές μεταρρυθμίσεις και ενίσχυση της ανάπτυξης που θα βελτιώσουν τη χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα και θα προσελκύσουν επενδύσεις στη χώρα.

Η Ελλάδα δεν μπορεί να επιστρέψει στην ανάπτυξη, την ώρα που πάνω από ένα εκατ. άνθρωποι είναι άνεργοι και η οικονομία συνεχίζει να υποφέρει από χρόνια έλλειψη επενδύσεων. Είναι αλήθεια ότι η ύφεση αποδεικνύεται βαθύτερη από τις προβλέψεις τις τρόικας, αλλά μια επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων χωρίς τις απαραίτητες δομικές αλλαγές θα σημάνει ένα ακόμα μεγαλύτερο χρέος σε βάθος χρόνου. Μπορεί να «αγοράζει χρόνο» έτσι η Ελλάδα, αλλά αυτό δεν είναι μέρος της λύσης.

Όπως είπατε, η ύφεση βαθαίνει στην Ελλάδα. Παράλληλα, ένα νέο πακέτο μέτρων προωθείται προς ψήφιση στο ελληνικό Κοινοβούλιο, με δραματικές περικοπές σε μισθωτούς και συνταξιούχους. Πώς κρίνετε την εξέλιξη αυτή;

Οι πόροι προς την Ελλάδα για την αντιμετώπιση των χρεών της είναι τεράστιοι αλλά αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια μείζονος σημασίας δέσμευση για τη στήριξη της ανάπτυξης και των επενδύσεων, όχι μόνο για την αποπληρωμή του χρέους. Όπως προανέφερα, η ομάδα των Φιλελευθέρων στο Ευρωκοινοβούλιο (ALDE) έκανε λόγο για ένα Ταμείο Ενίσχυσης της Ανάπτυξης, ύψους 30 δισ. ευρώ περίπου, από έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, τα κοινοτικά κονδύλια και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Ένα τέτοιο κεφάλαιο θα μπορούσε να ενεργοποιήσει ιδιωτικές επενδύσεις με συγχρηματοδότηση ή ενίσχυση της χρηματοδότησης της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα και να συμβάλει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να συνδυάσουμε τη δημοσιονομική εξυγίανση με την ενίσχυση της ανάπτυξης, την υπευθυνότητα με την αλληλεγγύη και να σεβαστούμε τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών.

Απελευθέρωση από τον ζυγό του κράτους

Οι δομικές αλλαγές που ήδη αναφέρατε καθυστερούν δραματικά στην Ελλάδα, την ώρα που οι αποκαλύψεις για διαφθορά πυκνώνουν...

Η Ελλάδα διαθέτει ένα μορφωμένο πληθυσμό, επιχειρηματίες και μια σειρά από παραγωγικούς τομείς της οικονομίας. Η οικονομία πρέπει να απελευθερωθεί από τον ζυγό του κράτους και να επιτραπεί στις επιχειρήσεις να αναπτυχθούν σε ένα ελεύθερο και ανταγωνιστικό περιβάλλον. Το κράτος πρέπει να περιοριστεί δραστικά και επίσης θα πρέπει να μπει ένα τέλος στις πελατειακές σχέσεις, που στραγγαλίζουν την οικονομία και βάζουν φρένο στις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κυβέρνηση πρέπει με ειλικρίνεια να εστιάσει την προσοχή της στις σκληρές αλλά αναγκαίες αποφάσεις για την αναμόρφωση του φορολογικού συστήματος, την απελευθέρωση των προστατευμένων τομέων της οικονομίας και την περικοπή της σπατάλης. Αυτό δεν σημαίνει την αφαίμαξη των εργαζόμενων που πληρώνουν τους φόρους τους, αλλά κυρίως τη μεταρρύθμιση του συστήματος που θα ενθαρρύνει τους ανθρώπους να στραφούν στην εργασία και την παραγωγή και όχι στο περιθώριο. Η Ελλάδα έχει ήδη σπαταλήσει τρεις δεκαετίες ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς να προχωρήσει στην αναμόρφωση της αγοράς εργασίας, στη διεύρυνση των επιχειρηματικών ευκαιριών, τη μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων από τα κονδύλια συνοχής της Ε.Ε., την καταστολή των διεφθαρμένων αξιωματούχων και πολιτικών που πλούτισαν εις βάρος της χώρας τους.Κοιτάξτε τη συνέβη στην Ιταλία. Το είδος των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, η αναμόρφωση του δημόσιου τομέα και οι αλλαγές στο πολιτικό σύστημα που επιχειρούνται από την κυβέρνηση Μόντι είναι επίσης αναγκαίες και για την Αθήνα.Η Ελλάδα βρήκε καταφύγιο για τα σοβαρά προβλήματα χρέους της στην Ευρωζώνη -αν και η τελευταία αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα διακυβέρνησης και εποπτείας που μόλις τώρα διατυπώνονται. Επειγόντως χρειαζόμαστε τη δημιουργία μιας τραπεζικής ένωσης και μιας αξιόπιστης δημοσιονομικής ένωσης. Ένας μηχανισμός εξισορρόπησης του υπερβολικού χρέους (πάνω από 60%) είναι επίσης θεμελιώδης εάν θέλουμε να ανακουφιστούν χώρες που υποφέρουν από υψηλά επιτόκια όταν οι κυβερνήσεις τους βγαίνουν στις αγορές για δανεισμό.

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ

Οι παραγωγικοί Έλληνες να δημιουργήσουν δουλειές

Σχετικά με τις πολιτικές προοπτικές στην Ελλάδα, ο Γκι Φερχόφστατ κάνει μια αξιοσημείωτη παρέμβαση: «Ήδη προσπάθησα να περιγράψω, σε προηγούμενες απαντήσεις μου, το όραμα των Φιλελευθέρων για ένα σχέδιο ανάταξης της Ελλάδας. Καμία λύση στα προβλήματα της Ελλάδας δεν μπορεί να βρεθεί χωρίς να δοθεί η δυνατότητα στους παραγωγικούς Έλληνες να δημιουργήσουν δουλειές, να αποκαταστήσουν την αποδοτικότητα στην οικονομία και το κράτος και να επεξεργαστούν τον δρόμο εξόδου από την κρίση. Ο φιλελευθερισμός λανθασμένα συσχετίζεται σε πολλά μέρη της νότιας Ευρώπης με τον ασύδοτο καπιταλισμό. Αυτό είναι ένα ψέμα που πρέπει να αποδομηθεί. Πιστεύουμε στις ανοιχτές αγορές, αλλά με τη θέσπιση κανόνων από τις κυβερνήσεις στον βαθμό που είναι απαραίτητο να θεσπιστούν δίκαια και ισότιμα πεδία δράσης, όχι για την κατάπνιξη του ανταγωνισμού και των ελεύθερων επιχειρήσεων. Είναι ο άνθρωπος αυτός που βρίσκεται στην καρδιά της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας και ο ρόλος του κράτους είναι να δημιουργεί ισότητα ευκαιριών για όλους, ανεξάρτητα από το υπόβαθρό τους ή από τις όποιες οικονομικές συγκυρίες. Παράλληλα, οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες υπερασπίζονται την κοινωνική δικαιοσύνη, την ελευθερία και τάσσονται κατά των διακρίσεων. Είναι αυτός ο συνδυασμός που χαρακτηρίζει τις αξίες των Φιλελευθέρων σήμερα. Η συνευθύνη των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων για τη σημερινή δεινή θέση της Ελλάδας, σε συνδυασμό με τις ακραίες θέσεις των πρόσφατων λαϊκίστικων ρευμάτων, ανοίγει την πόρτα για μια νέα, φιλελεύθερη, τρίτη δύναμη στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, που μπορεί να προσφέρει ένα καθαρό όραμα για τη χώρα».

Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών (ESCB)

Πιστεύετε ότι η επανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών θα ανοίξει τον δρόμο για τη διασφάλιση ρευστότητας στην ελληνική αγορά;

Η ρευστότητα στην αγορά και η οικονομική εξυγίανση δεν είναι ένα πρόβλημα που περιορίζεται στην Ελλάδα. Η Ευρώπη συνολικά πρέπει να σπάσει τη σχέση ανάμεσα στο ιδιωτικό-εμπορικό και το δημόσιο χρέος, που βρίσκεται στην καρδιά των εν εξελίξει συζητήσεων, για μια τραπεζική ένωση που στοχεύει να συμπεριλάβει και τα 6.000 τραπεζικά ιδρύματα. Ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός θα διαθέτει μια κεντρική εποπτική λειτουργία, που θα επιβλέπει όλο το σύστημα, όπως ο πρόεδρος της ΕΚΤ επιβλέπει τη συνολική περιοχή της Ευρωζώνης, την ώρα που θα αναθέτει το καθημερινό μάνατζμεντ στους επικεφαλής των εθνικών τραπεζών, οι οποίοι θα απαρτίζουν το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών (ESCB). Η Σύνοδος Κορυφής τον περασμένο Ιούνιο συμφώνησε πως από την ώρα που ένα τέτοιο τραπεζικό εποπτικό σύστημα διαμορφωθεί και λειτουργήσει, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) θα μπορούσε να εξουσιοδοτηθεί για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών, χωρίς να φορτωθούν τα χρέη τους στο δημόσιο χρέος των κρατών.

Η οικονομική κρίση φέρνει κοινωνικές εντάσεις στην Ελλάδα. Ανεργία, μεταναστευτικό και σκληρές πολιτικές λιτότητας ωθούν πολλούς πολίτες στα άκρα. Πώς τέτοια φαινόμενα μπορούν να αντιμετωπιστούν;

Οι δύσκολοι καιροί αναπόφευκτα οδηγούν στην κλιμάκωση των κοινωνικών εντάσεων. Το διαπιστώνουμε αυτό, ανατρέχοντας στην ιστορία. Αν οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν τις αιτίες γι' αυτό (όπως σε καιρό πολέμου ή μεγάλης οικονομικής ύφεσης) μπορούν να δώσουν λογικές εξηγήσεις. Αυτό που δεν μπορούν να κατανοήσουν ή να αποδεχτούν είναι η ανικανότητα και η ανεπάρκεια των πολιτικών ηγετών να επεξεργαστούν λύσεις ή έστω ένα πλάνο με την προοπτική ελπίδας στο τέλος του δρόμου, μετά τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων. Όσο πιο πολύ χρόνο παίρνει για τους κυρίαρχους πολιτικούς παράγοντες να συλλάβουν ανάλογα πλάνα, τόσο πιο εφικτό είναι για τους λαϊκιστές και εξτρεμιστές να καλύψουν το κενό που δημιουργείται. Τα μέτρα λιτότητας από μόνα τους παρέχουν γόνιμο έδαφος για τους εξτρεμιστές. Να γιατί είναι απαραίτητα ένα οικονομικό επενδυτικό πρόγραμμα αλλά και ένα αξιόπιστο πολιτικό όραμα. Τόσο η «Χρυσή Αυγή» αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκαν τους φόβους των ανθρώπων και το αίσθημα ανασφάλειας, αλλά κανένας δεν μπορεί να προσφέρει ένα αξιόπιστο εναλλακτικό όραμα για την Ελλάδα.

Χρειάζεται στόχος 
Δεν είναι δυνατό να συνεχίσουμε με αποσπασματικά μέτρα, αντιδρώντας μόνο στις πιέσεις των αγορών, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από τις αγορές και να διορθώσουμε τις βασικές κατευθύνσεις του αρχικού σχεδιασμού της Νομισματικής Ένωσης.

Αποφάσεις, τώρα
Το πραγματικό πρόβλημα για την Ελλάδα είναι ότι διαδοχικές κυβερνήσεις απέφυγαν τις δύσκολες αποφάσεις για τη μεταρρύθμιση του κράτους και επίσης, η τρέχουσα πολιτική τάξη, που κυριαρχείται από δύο μεγάλα κόμματα με περιχαρακωμένα κεκτημένα συμφέροντα, εξακολουθεί να μπλοκάρει τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται.

Ο χρόνος ίσως τελειώσει...
Οι συμφωνίες με την Ε.Ε. και το ΔΝΤ απλώς δίνουν χρόνο στην Ελλάδα να επιλύσει τα δικά της προβλήματα. Εάν αυτό δεν καταστεί δυνατό, είναι πιθανό η υπομονή των ξένων επενδυτών να εξαντληθεί.

Saturday, October 20, 2012

Βενιαμίν Φραγκλίνος: “Ο Δρόμος προς τον Πλούτο”

«Το βιβλίο “Ο Δρόμος προς τον Πλούτο” είναι μια ρεαλιστκή και γοητευτική προσέγγιση σε θέματα θεμελιώδη για την οικονομία και την κοινωνία, και κυρίως πάνω στο αιώνιο όνειρο της απόκτησης του πλούτου. Στις σελίδες του εμπεριέχονται απλές και χρηστικές συμβουλές, άλλοτε με αυστηρό κι άλλοτε με χαριτωμένο τρόπο, όπως και αλήθειες πανανθρώπινες, που ιδιαιτέρως σε περιόδους οικονομικής κρίσης καθίστανται περισσότερο επίκαιρες από ποτέ. Το βιβλίο αυτό είναι ένα πολύτιμο εργαλείο σκέψης και έρευνας απευθυνόμενο σε όλες τις ηλικίες, ένα έργο πραγματικά κλασικό και διαχρονικό.

Λίγα λόγια για τον Benjamin Franklin:
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος (1706 – 1790) υπήρξε ένας από τους ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και ταυτόχρονα μια από τις πιο πολυσύνθετες προσωπικότητες της ιστορίας. Ήταν σπουδαίος επιστήμονας, εφευρέτης, επιτυχημένος συγγραφέας, τυπογράφος, κοινωνικός ακτιβιστής, θεωρητικός της πολιτικής και διπλωμάτης. Είναι ο μοναδικός από τους ιδρυτές του αμερικανικού έθνους που έχει υπογράψει και τα τέσσερα θεμελιώδη έγγραφα που επικύρωσαν τη μετατροπή τωνβρετανικών αποικιών σε ένα ανεξάρτητο κράτος: τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, τη Συνθήκη με τη Γαλλία, την Ειρηνευτική Συνθήκη με την Αγγλία και το πρώτο Σύνταγμα των Η.Π.Α. Ήταν πολυμαθής, με πολύ αξιόλογο συγγραφικό έργο και τεράστια απήχηση στην κοινή γνώμη..."

Μετάφραση: Γιώργος Γεωργακόπουλος, Σελίδες: 160, Σχήμα: 14,5 Χ 20,5, Τιμή: 9,99 €
Εκδόσεις Παπαδόπουλος

Friday, October 19, 2012

Όποιο νόμο θέλω, όπως θέλω και όποτε γουστάρω

Tου Λεωνίδα Καστανά

Πριν μερικές μέρες σκάει σε επαγγελματικό λύκειο της Αθήνας, κλιμάκιο του Υγειονομικού. Βρίσκει αποτσίγαρα σε τασάκι μέσα στο κυλικείο και χώνει στο διευθυντή του σχολείου 500 Ευρώ πρόστιμο. Φεύγει και του λέει, «I’ll be back, γιατί έχω ακούσει ότι καπνίζουν και οι μαθητές σου». Εκείνος τα χρειάζεται και την επομένη βγάζει ανακοίνωση που απαγορεύει το κάπνισμα εντός του σχολείου σε μαθητές και καθηγητές. Πάνω που σκέφτεται να τους δώσει διέξοδο, δηλαδή να ανοίξει την πόρτα να βγαίνουν στα διαλείμματα στο δρόμο να καπνίζουν, γίνονται κάτι τσαμπουκάδες μεταξύ αντιπάλων χούλιγκανς και κλειδώνει πάλι την πόρτα. Μετά από μερικές μέρες το λύκειο κλείνει. ΚΑΤΑΛΗΨΗ. Τα αιτήματα είναι το χαρτί της τουαλέτας και δυο βιβλία που λείπουν αλλά η ουσία είναι η απαγόρευση του καπνίσματος. Στο ΕΠΑΛ δεν αντέχονται οι 7 ώρες χωρίς 7 τσιγάρα τουλάχιστον. Φυσιολογικό.

Στη Βουλή των Ελλήνων, αυτή που πρέπει, σύμφωνα με πολλούς δεξιούς και αριστερούς να καεί, έξω από την αίθουσα της γερουσίας 3 βουλευτές καπνίζουν παράνομα. Σε παρατήρηση συναδέλφου τους, ακούγεται ότι η βουλευτής του Σύριζα, Όλγα Γεροβασίλη, απαντά υπερήφανα και ελληνικά, όπως αρμόζει σε αριστερή και βουλευτίνα: «Θα εφαρμόζω όποιο νόμο θέλω, όπως θέλω και όποτε γουστάρω» Και τα λέει όλα. Με δέκα λέξεις ορίζει επιστημονικά , πολιτικά και ιδεολογικά τη σημερινή Ελλάδα.
Τα παιδιά στο ΕΠΑΛ τουλάχιστον το είπαν έμμεσα. Αν τολμήσεις να επισημάνεις σε κάποιον στην ταβέρνα ότι απαγορεύεται το κάπνισμα, θα πάρεις μια ανάλογη απάντηση, αν είσαι τυχερός και δεν εισπράξεις κανένα μπουκάλι στο κεφάλι.

Ανομία, το επίσημο σήμα κατατεθέν της χώρας.

Από τον Άκη που εισέπραττε για την πάρτη του τα αντισταθμιστικά οφέλη των εξοπλιστικών προγραμμάτων και τους νεκροζώντανους συνταξιούχους μέχρι τους μαθητές και τους βουλευτές παράνομους καπνιστές απλώνεται το ίδιο νήμα που μας κρατά σφιχτά δεμένους. Οι νόμοι εφαρμόζονται à la carte, δηλαδή δεν εφαρμόζονται.

Οι ελληνικοί νόμοι είναι πολλοί, αυστηροί και πολυδαίδαλοι. Οι περισσότεροι όμως έχουν παραθυράκια, ή μπορούν να ερμηνευτούν κατά το δοκούν. Με αυτούς τους νόμους χτίσαμε αυτή τη χώρα με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Τι γίνεται όμως όταν οι νόμοι είναι σαφείς όπως στην περίπτωση του καπνίσματος; Τότε «δεν υπάρχει θεσμός υπάρχει μόνο ο λαός» που είπε και ο μεγάλος Αντρέας. Και εφόσον ο λαός εξέλεγε επί χρόνια τον Άκη, αυτός είχε το δικαίωμα να κλέβει και εφόσον ο λαός εκλέγει το βουλευτή αυτός μπορεί να καπνίζει όπου θέλει.

Οι πολιτικοί ταγοί σήμερα νομοθετούν, αύριο παραβαίνουν τους νόμους που ψήφισαν και έτσι διαπαιδαγωγούν ανάλογα και τους υπηκόους τους Δεν έχει καμιά σημασία η σοβαρότητα της παράβασης. Σημασία έχει η νομιμοποίηση του δικαιώματος στην παράβαση. Είναι ένα δικαίωμα που κατοχυρώνεται πολιτικά. Ο θεσμικός παραβάτης αντλεί το δικαίωμά του από το λαό και ο λαός του το παραχωρεί για να έχει και εκείνος αύριο το ανάλογο δικαίωμα αν χρειαστεί. Ο μαθητής μπορεί να επικαλεστεί τη βουλευτίνα, και ο φτωχός τυφλός-μαϊμού τον Κροίσο Άκη.

Που μπορούμε όμως να πάμε με τέτοιους καπεταναίους και τέτοιο πλήρωμα; Παντού, γιατί η άβυσσος είναι άπειρη. Καθώς όμως στροβιλιζόμαστε και χανόμαστε, νιώθουμε μια απέραντη ηδονή να μας κατακλύζει και αυτό είναι το μεγάλο όφελος της πτώσης. Είναι η ηδονή του «όποιο θέλω, όπως θέλω και όποτε γουστάρω». Όχι θέλω, αλλά γουστάρω. Αυτό το οδοντικό «στ» είναι που κάνει την καύλα ατελείωτη.

Πηγή: Μη Μαδάς Τη Μαργαρίτα

Κτίζοντας την (νέα) ομάδα...

Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη

Πολλοί από εμάς σήμερα προσδοκούν στην δημιουργία ενός νέου κόμματος που θα ενώσει όλες τις μεταρρυθμιστικές ομάδες και προσπάθειες σε ένα νέο συνασπισμό εξουσίας για να βγάλει την χώρα από το σημερινό τέλμα. Η προσπάθεια έχει τις δυσκολίες της. Η κυριότερη είναι ο σχηματισμός ενός αρχικού πυρήνα ανθρώπων, μίας (ας επιτραπεί η λέξη) καθοδηγητικής ομάδας που να χτίσει μία μεταξύ των μελών της εμπιστοσύνη για την μακροπρόθεσμη ενεργοποίηση της κίνησης. Δεν χρειάζεται να σκέπτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, η να έχουν την ίδια ιδεολογική ταυτότητα. Αλλά είναι απαραίτητο να συμμερίζονται ένα βασικό σκελετό προτεραιοτήτων που πάνω τους θα προκύπτουν οι εκάστοτε πολιτικές παρεμβάσεις της κίνησης.
Θα προσπαθήσω να περιγράψω σε λίγες γραμμές τι, κατά την γνώμη μου, είναι απαραίτητο και επίκαιρο να περιέχει αυτός ο βασικός κορμός κατευθύνσεων, που να συμμερίζονται όλα τα μέλη του αρχικού πυρήνα του μεταρρυθμιστικού μετώπου. Έτσι η νέα συμμαχία:
- Είναι σταθερά προσανατολισμένη στις ριζικές μεταρρυθμίσεις και τις διαρθρωτικές αλλαγές ώστε η Ελλάδα να γίνει μία Ευρωπαϊκή χώρα. Η Ελλάδα πρέπει να μείνει στην Ευρώπη και να κάνει ότι απαιτείται για να μείνει στο Ευρώ. (ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ -ΕΥΡΩΠΗ.)
- Αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σαν δύναμη σημαντικής μείωσης του κράτους. Το μέγεθος του κράτους, καθώς και των φόρων που αυτό απαιτεί για την διατήρηση του, σήμερα σκοτώνει την Ελλάδα. (Μείωση κρατικών δαπανών.)
- Είναι υπέρ της λήψης όλων των αναγκαίων μέτρων προσαρμογής και αλλαγών αμέσως, σε ΜΙΑ μεγάλη προσπάθεια (θεραπεία-σόκ), και στέκεται κριτικά στην λογική των σταδιακών ρυθμίσεων που καταλήγει να είναι μία αναβλητική και προσχηματική τακτική των κατεστημένων. (ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ)
- Παράγει τις κατά καιρούς θέσεις της με άξονα 1) την απελευθέρωση των δυναμικών τμημάτων της κοινωνίας μας 2) την ισονομία των πολιτών με την κατάργηση κάθε προνομίου 3) την αλληλεγγύη με τα λιγότερα ευνοημένα τμήματα της κοινωνίας, την αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών. (ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΙΣΟΝΟΜΙΑ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.)
- Υπάρχει σαν χώρος συνάντησης πολιτών από διάφορες ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές, βάζει σαν στόχο την σύνθεση απόψεων και στάσεων με άξονα την κοινή λογική. (ΣΥΝΘΕΣΗ.)
- Είναι κόμμα υπεράσπισης των δικαιωμάτων των πολιτών. (ΑΤΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.)
- Δίνει ιδιαίτερη αξία στην τεκμηρίωση και την αλήθεια των αριθμών στην διατύπωση θέσεων στον πολιτικό διάλογο καθώς ο ορθολογισμός καθοδηγεί την σκέψη μας. (Ορθολογισμός)
- Είναι δύναμη αλλαγής του πολιτικού συστήματος της χώρας, του κύριου υπεύθυνου για την καταστροφή της Ελλάδας. Μας συνεγείρει το αίτημα της επανατοποθέτησης του, χωρίς όμως την πολωτική διαδικασία μίας «ανθρωποφαγίας» όλων όσων συμμετείχαν σε αυτό. (Ανασύσταση)
- Παραδέχεται σαν αξιακή προτεραιότητα την δράση. Να τολμάμε, να συγκρουόμαστε, να εφαρμόζουμε, να κάνουμε, να είμαστε αποτελεσματικοί. Μπορεί «εν αρχή ην ο Λόγος», αλλά η Πράξη είναι η τελική δικαίωση των πάντων. (Δράση)
- Αποδέχεται σαν ενδεδειγμένη στρατηγική για το μέλλον της Ελλάδας την αλλαγή παραγωγικού προτύπου με αιχμή τις νέες ιδιωτικές επενδύσεις. Πρέπει να διορθώσουμε άμεσα το θεσμικό περιβάλλον έτσι ώστε να είναι ελκυστικό για επενδύσεις για να αντιμετωπιστεί το υπ’αριθμ 1 πρόβλημα της Ελλάδας, εκείνο της ανεργίας. (Δημιουργία).
- Είμαστε Πατριώτες προσπαθώντας να κάνουμε την Ελλάδα ισχυρή. Δικαιώνουμε τον συλλογικό μας εαυτό, την Ελλάδα, μέσα από επιτυχίες. Επιτυχίες οφείλουμε στο εαυτό μας, αλλιώς κάθε λεκτικός πατριωτισμός είναι κίβδηλος.( Ισχυρή Ελλάδα)
- Περιλαμβάνει ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν ελαφριά απασχόληση, αλλά θέλουν να αναλωθούν για να αλλάξουν τα πράγματα. (ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ.)
Ο αρχικός πυρήνας μπορεί να προκύψει σαν αποτέλεσμα συμφωνίας μεταξύ κινήσεων και προσωπικοτήτων που σήμερα φαίνονται το ίδιο διαθέσιμοι και πρόθυμοι να συμβάλλουν σε έναν κοινό στόχο, την οικοδόμηση ενός νέου κόμματος εξουσίας, ενός νέου κέντρου. Είναι όμως σημαντικό να έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους για το τι θέλουν να κάνουν, αλλιώς θα επαναλάβουν την αποτυχημένη συνταγή των πολυσυλλεκτικών κομμάτων, όπου ο κάθε φορέας εξουσίας – φεουδάρχης βαρόνος έχει την δική του, ατομική, ατζέντα προτεραιοτήτων. Το θέμα της κοινής ατζέντας του αρχικού πυρήνα είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας. Το θέμα της ηγεσίας είναι μικρότερος καημός...

Σχόλιο "Πιπεριάς": Το κείμενο του Αρ. Αϊβαλιώτη αποτελεί συμβολή στην ενδιαφέρουσα συζήτηση (κομμάτων, κινήσεων, πρωτοβουλιών, ανένταχτων πολιτών) που έχει ανοίξει στον ευρύτερο μεταρρυθμιστικό χώρο για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Ως τέτοιο το αναρτώ στο μπλογκ θέλοντας να συμβάλλω σε έναν γόνιμο διάλογο. Δεν αφορά όσους έχουν ιδεολογικές βεβαιότητες...

Wednesday, October 17, 2012

Για τις απολύσεις στο δημόσιο ο καυγάς

Του Θανάση Μαυρίδη

Κάθε ημέρα μία νέα διαρροή έρχεται για να αυξήσει την δυσαρέσκεια του λαού προς την Ευρώπη. Την μια ημέρα μας παίρνουν τις συντάξεις, την άλλη τους τίτλους των σπιτιών μας και την αμέσως επόμενη οργανώνουν παιδομάζωμα. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο επικοινωνιακό παιγνίδι που εξυπηρετεί αμφίβολης ποιότητας βραχυπρόθεσμους στόχους, αλλά ρίχνει νερό στον μύλο της Χρυσής Αυγής. Και δεν καταλαβαίνουμε για ποιόν λόγο φοβούνται να πουν στον κόσμο την αλήθεια, ότι όλος ο καυγάς είναι για τις απολύσεις στο δημόσιο.

Όλα τα άλλα συζητούνται. Κι οι τριετίες και τα ποσά των αποζημιώσεων κι ό,τι άλλο έχει πέσει στο τραπέζι είναι διαπραγματεύσιμο. Αυτό το οποίο δεν συζητούν οι εκπρόσωποι της τρόικας είναι το θέμα των απολύσεων στο δημόσιο. Το θεωρούν κι όχι άδικα θέμα υψίστης σημασίας.

Από την άλλη πλευρά το ελληνικό πολιτικό σύστημα αρνείται πεισματικά να κάνει το αυτονόητο. Αν αγγίξει το θέμα των δημοσίων υπαλλήλων θα επαναστατήσουν κι οι τελευταίοι οπλαρχηγοί των άλλοτε δύο μεγάλων κομμάτων. Κι αυτό το φοβούνται, καθώς βλέπουν την εκλογική τους δύναμη διαρκώς να μειώνεται.

Αν η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε λάβει έγκαιρα αυτή την απόφαση, τότε δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό αδιέξοδο. Προτίμησαν να θυσιάσουν 1,5 εκατομμύρια εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα από το να θίξουν τους κομματικούς τους στρατούς. Αυτό και μόνο θα συνοδεύει την φήμη τους στις επόμενες δεκαετίες...

Η τρόικα, λοιπόν, επιμένει ότι θα πρέπει η κυβέρνηση να προχωρήσει σε απολύσεις στον δημόσιο τομέα. Δεν κάνουν πίσω στο θέμα αυτό, ανεξάρτητα από το τι λέγεται δεξιά κι αριστερά. Ζητούν ένα ελάχιστο δείγμα γραφής ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα.

Οι τρομολάγνοι θα πουν ότι οι τροϊκανοί ζητούν κι άλλο αίμα. Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Όταν όλοι έχουν διαπιστώσει ότι το πρόβλημα της χώρας είναι ο αντιπαραγωγικός δημόσιος τομέας, δεν είναι φυσιολογικό να ζητάει κανείς να γίνουν σε αυτόν κάποιες ουσιαστικές παρεμβάσεις; Ποιο είναι το νόημα να διατηρούνται οι θέσεις εργασίας Οργανισμών που έχουν καταργηθεί; Ποιός προστατεύει και με τι κόστος τους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που δεν διδάσκουν; Τους νοσηλευτές που έχουν αποσπαστεί (;) σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου; Ποιος θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα ενός δημόσιου τομέα που ακόμη και σήμερα δεν γνωρίζει με ακρίβεια πόσους υπαλλήλους έχει και σε ποιες ακριβώς εργασίες και πόσους συνταξιούχους;

Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι αν η κυβέρνηση έχει δυνατότητες για έναν ακόμη ελιγμό. Για να κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο για λογαριασμό των εκλεκτών υπαλλήλων του δημοσίου, θυσιάζοντας άλλες 100 ή 200 χιλιάδες ιδιωτικούς υπαλλήλους. Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Δίχως να θέλουμε, όμως, να αρνηθούμε την γοητεία της ευρωπαϊκής πολιτικής των συμβιβασμών. Να αποκλείσουμε, δηλαδή, μία νέα οπισθοχώρηση των ευρωπαίων από την υπεράσπιση της γραμμής του αυτονόητου, για χάρη κάποιου κεντρικότερου πολιτικού σχεδιασμού των Βρυξελλών. Αν αυτό δεν συμβεί, δηλαδή μία άνωθεν εντολή υποχώρησης από τις Βρυξέλλες, τότε θα δούμε στις επόμενες ημέρες να σπάει ένα από τα μεγαλύτερα ταμπού της μεταπολίτευσης, αυτό της μονιμότητας του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Πηγή: www.capital.gr

Saturday, October 13, 2012

Αυτοί θα μας στείλουν όλους αδιάβαστους...

Του Κώστα Στούπα

1) Αυτοί θα μας στείλουν όλους αδιάβαστους...
Φίλε άνεργε που δεν έχεις να πληρώσεις ηλεκτρικό, θέρμανση και τα τετράδια για τα παιδιά σου. Μην στενοχωριέσαι...

Πληρώνεις περί τους 90.000 συνταξιούχους «φαντάσματα» στο ΙΚΑ.

Σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία θα αναζητούνταν ευθύνες στους διοικητές του ΙΚΑ, τους αρμόδιους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς των τελευταίων δεκαετιών που επέτρεψαν να συμβαίνει αυτό για άγνωστο επί πόσα έτη...

Στην Ελλάδα όλοι αυτοί όχι μόνο δεν λογοδοτούν αλλά μας κάνουν και υποδείξεις να είμαστε συνεπείς φορολογούμενοι και πουλάνε συμπαράσταση, φορτώνοντας την ευθύνη των δεινών στη Μέρκελ, τον Τόμσεν και τον «μαμωνά»...

Πληρώνεις περί τους 55.000 συνταξιούχους του ΟΤΕ με συντάξεις κοντά στα 2.000 μηνιαίως. Μα πόσο κόσμο απασχολεί αυτός ο ΟΤΕ για να έχει 55.000 συνταξιούχους;

Όχι ο ΟΤΕ απασχολεί περί τις 11.000 αλλά έχει φορτώσει στο ασφαλιστικό σύστημα μερικές δεκάδες χιλιάδες, αφού τους αποζημίωσε πλουσιοπάροχα με κάποιες εθελούσιες εξόδους.

Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι του ΟΤΕ σε αντίθεση με το πληβείο του ιδιωτικού τομέα, είχαν Τόμπρα στην Κορώνη, αριστερούς και δεξιούς συνδικαλιστές και κανόνιζαν τις δουλειές και έστελλαν το λογαριασμό σε σένα...

«Την κρίση να πληρώσει το κεφάλαιο»... λένε διάφοροι που το κεφάλαιο το έχουν γνωρίσει από τα κλασσικά εικονογραφημένα και το θεωρούν κάτι σαν το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ που έχει μια πισίνα γεμάτη χρυσά νομίσματα και κάνει μακροβούτια εντός...

Ποιο κεφάλαιο; Στην Ελλάδα έχει να έρθει καινούργια επένδυση από την εποχή του Παπάγου και του Τομ Πάππας...

Όταν η δική σου εταιρεία έκλεισε γιατί δεν μπορούσε να πληρώνει τους φόρους και τα χαράτσια, έλαβες μερικούς μήνες επίδομα ανεργίας 400-500 ευρώ και σε άφησαν στο έλεος της καταιγίδας...

Όταν έπρεπε να κλείσει η Ολυμπιακή, γιατί επί δεκαετίες είχε εξελιχθεί σε «καταβόθρα» που ρούφαγε δισεκατομμύρια από τον ιδρώτα των φορολογουμένων, τα δικά τους παιδιά των Ακριβάκηδων και των Μιμήδων, δεν απολύθηκαν, αλλά πήγαν σε θέσεις του δημοσίου με μισθό εφόρου ζωής περί τα 2-2.500 ευρώ. Μη ρωτάς ποιος τα πληρώνει αυτά...

Θυμάσαι την κρατική Ολυμπιακή; Όταν πετούσαν τα αεροπλάνα με 5-10 ώρες καθυστέρηση. Τώρα στον ιδιωτικό τομέα πετάνε στην ώρα τους και τα αεροπλάνα δεν πέφτουν όπως μας προειδοποιούσαν οι συνδικαλισταράδες μέχρι να εξασφαλίσουν την δια βίου σύνταξη...

Θυμάσαι την περασμένη εβδομάδα τους εργάτες των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά που μπούκαραν στο πεντάγωνο σαν τα στίφη του Μωάμεθ; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη από την ιδιωτικοποίηση των ναυπηγείων. Τα ναυπηγεία έχουν δοθεί σε ιδιώτες αλλά με εξασφαλισμένα συμβόλαια από το κράτος για την προσφορά υπηρεσιών στο πολεμικό ναυτικό...

Αντί να τους πληρώνουμε δηλαδή από τον κωδικό του κρατικού προϋπολογισμού που λέει αμοιβές προσωπικού, τους πληρώνουμε από τον κωδικό που αφορά τους εξοπλισμούς του υπουργείου Άμυνας. Και πληρώνουμε και τους γιαλαντζί ιδιώτες επιχειρηματίες. Καπιταλισμός χωρίς ρίσκο, αγωνία και καινοτομία δεν υπάρχει όμως...

Για χρόνια το ναυτικό δεν είχε δουλειές αλλά είχε λεφτά και κατέβαλε τους μισθούς άνευ εργασίας. Τώρα η χώρα χρεοκόπησε το υπουργείο δεν έχει λεφτά, ούτε για τα πετρέλαια που χρειάζεται να κινηθεί ο στόλος.

Είναι κατανοητή η απόγνωση του καθένα που δεν έχει να στρώσει το τραπέζι, αλλά και αν καταλάβουμε το Πεντάγωνο τι θα γίνει θα βρεθούν χρήματα;

Φίλτατε άνεργε που έχασες τη δουλειά και δεν έχεις στον ήλιο μοίρα, οι λιγοστοί πόροι που έχουν μείνει στη χώρα αφαιρούνται από τον ιδιωτικό τομέα μέσω αλλεπάλληλων φόρων για να συνεχίσουν να πληρώνουν 50άρηδες συνταξιούχους του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ και εκατοντάδων τέτοιων περιπτώσεων.

Κανένα δικό τους παιδί δεν έχει μείνει χωρίς δουλειά και μισθό. Σε όσους από αυτούς έχουν περικόψει τα 2.500 ευρώ σε 1.800, τρεις φορές την εβδομάδα κατεβαίνουν και διαλύουν το κέντρο της πόλης, στέλνοντας και άλλους στην ανεργία.

Επειδή έχασαν το μέτρο και ενδεχομένως επειδή είχαν και όφελος να μοιράσουν ένα μισθό σε κάθε πελάτη, οι συνταξιούχοι και αργόσχολοι του δημόσιου τομέα συν τους άνεργους του ιδιωτικού είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους...

Ποτέ οι λιγότεροι που εισπράττουν λιγότερα δεν μπορούν να συντηρήσουν τους περισσότερους που εισπράττουν περισσότερα.

Οπότε όπως καταλαβαίνεις, θα αντέξουν μερικούς μήνες απομυζώντας τις καταθέσεις με τα χαράτσια και μετά θα καταρρεύσουμε παταγωδώς.

Δίκαια μεν η κατάρρευση για να καταλάβουν και τα δικά τους παιδιά της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής πως ο θησαυρός για τον οποίο πούλησαν το δημοκρατικό τους δικαίωμα για να γίνουν πελάτες ήταν άνθρακας, αλλά η κατάρρευση θα πέσει επί των κεφαλών δικαίων και αδίκων...

Στο τελευταίο σοβιετικό καθεστώς της Ευρώπης της Ελλάδα δεν είναι οι πελάτες των πολιτικών και των συνδικαλιστών που φοβούνται τον καπιταλισμό όπως ο διάβολος το λιβάνι. Είναι και η συντριπτική πλειοψηφίας της επιχειρηματικής τάξης, επειδή είναι κρατικοδίαιτη.

Για δεκαετίες το επιχειρείν στην Ελλάδα ήταν συνυφασμένο με υπερτιμολογημένες επιδοτούμενες επενδύσεις, φοροδιαφυγή, κρατικές προμήθειες και διαπλοκή διαφθοράς με υψηλούς και χαμηλούς κρατικούς υπαλλήλους.

Η χώρα χρεοκόπησε και αν δεν ήταν οι Ευρωπαίοι θα είχε καταρρεύσει ήδη. Αντί να αναδιατάξουν τους πόρους και να αναδομήσουν το κρατικό «καρκίνωμα» διαλύουν ότι έχει απομείνει για να το συντηρούν στη ζωή.

Είναι ανίκανοι ή «πονηροί»

Προκειμένου να ελέγξει τις πλαστές συντάξεις η κυβέρνηση μας υποχρεώνει να πηγαίνουμε σε συμβολαιογράφο για κάθε μεταβολή στις οικογενειακές μερίδες.

Είναι βλάκες, ανίκανοι ή απλά θέλουν να κάνουν ένα δώρο στη συντεχνία των συμβολαιογράφων;

Την εποχή του icloud και του facebook όπου κάθε μεταβολή γίνεται γνωστή στα πέρατα του σύμπαντος σχεδόν αυτόματα, κάποιος υπουργός ζητάει να ενημερώνονται οι βάσεις δεδομένων των ασφαλιστικών ταμείων με συμβολαιογραφικές πράξεις.

Αυτός που πήρε την απόφαση ήταν δύσκολο να σκεφτεί την διασύνδεση των ληξιαρχείων της χώρας με μια τράπεζα δεδομένων. Αν το δημόσιο δεν μπορεί να το κάνει, μια ιδιωτική εταιρεία θα μπορούσε να το λειτουργήσει σε λίγους μήνες με κόστος μερικές εκατοντάδες χιλιάδες...

Είναι εθισμένοι όμως στις πελατειακές εκδουλεύσεις. Να δώσουμε κάτι στους συμβολαιογράφους, να δώσουμε και μια πιστοποίηση επίβλεψης του ανοίγματος του τάφου στους πολιτικούς μηχανικούς, να κόβει και ένα παράβολο ο δικηγόρος...

Είναι αδιόρθωτοι και επικίνδυνοι και αυτοί που μας κυβερνάν και αυτοί που τους αντιπολιτεύονται.

2) Η αγορά συνεχίζει να έχει περιθώρια...
Η χώρα μπορεί να κινείται σε τεντωμένο σχοινί, αλλά η αγορά συνεχίζει να παίζει το σενάριο της απομάκρυνσης από τη δραχμή, της επιμήκυνσης και της εκταμίευσης της επόμενης δόσης.

Και εκτός απροόπτου για μερικούς μήνες θα συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο. Η απόφαση της 3 Ε να αποχωρήσει από το ελληνικό χρηματιστήριο είναι αρνητική εξέλιξη.

Καταδεικνύει πως όχι μόνο δεν δημιουργείται κλίμα να προσελκυστούν επενδύσεις, αλλά φεύγουν και αυτές που είχαν ξεμείνει.

Είναι λογικό στη χώρα να καλούνται να πληρώσουν φόρους και τα κοτέτσια για να συντηρηθεί το τεράστιο κράτος και οι πελάτες του.

Προχθές ακόμη στη Βουλή δεν πέρασε ο νόμος για κάποια ελαχίστη μείωση του μη εργατικού εργοδοτικού κόστους προς τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας.. Αν δεν κάνω λάθος από εκεί επιδοτούνται και οι συνδικαλιστές.

Στην Ελλάδα οι ασφαλιστικές και φορολογικές κρατήσεις ανά εργαζόμενο είναι τριπλάσιες απ’ ό,τι στην Ευρώπη. Από τις εισφορές αυτές συντηρείται όλο το πελατειακό παρασιτικό κράτος. Όταν η τρόικα ζητάει μείωση του εργατικού κόστους για ανάκτηση ανταγωνιστικότητας, μειώνουν το καθαρό μεροκάματο του εργαζόμενου...

Βλέπε: Η αγορά συνεχίζει να έχει περιθώρια...

3) Φεύγει και η ΕΕΕΚ

Είναι απολύτως λογικό αυτό που αποφάσισε η διοίκηση της εταιρείας. Στην Ελλάδα το ρίσκο παραμονής παραμένει πολύ υψηλό.

Οι μονάδες στην Ελλάδα θα συνεχίσουν να παράγουν για την Ελλάδα όσο η Ελλάδα μπορεί να αγοράζει αναψυκτικά. Ο όμιλος όμως που διοικούσε μονάδες σε όλο τον κόσμο όπου παράγονταν προϊόντα για 400 εκατ. ανθρώπων φεύγει στο εξωτερικό.

Με τον τρόπο αυτό το ελληνικό κομμάτι είναι εύκολο να απομονωθεί και να μην έχει σημαντικές επιπτώσεις στις δραστηριότητες του υπόλοιπου ομίλου.

Έτσι αν υπάρξουν κύματα εθνικοποιήσεων στη χώρα κάποια στιγμή, αν δεν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την κρίση, επί της ουσίας θα εθνικοποιήσουν άδεια αλουμινένια κουτάκια και όχι τις γραμμές εξαγωγών που εξασφαλίζουν το 90% των εσόδων...

Οι μέτοχοι φυσικά θα αναγκαστούν να αποχωριστούν τη μετοχή στα χαμηλά ενός πτωτικού Κύκλου.

4) Πληρώνουμε 55.000 συνταξιούχους του ΟΤΕ
Πληρώνουμε 55.000 συνταξιούχους του ΟΤΕ. Το ξαναγράφω: 55.000. Μίας εταιρείας επισημαίνω που λειτουργεί 71 χρόνια (συστάθηκε το 1949). Σε συνθήκες ομαλής εργασίας με 35 χρόνια εργάσιμα σημαίνει ότι θα είχαμε 2 γενιές ανθρώπων που συνταξιοδοτήθηκαν. Συνεπώς η εταιρεία αυτή θα είχε ξεκίνησε με 27.500 εργαζόμενους (όσους σχεδόν έχει σήμερα δηλαδή ο ΟΤΕ, μαζί με την Cosmote και τις θυγατρικές της στο εξωτερικό και την Ελλάδα). Αντιλαμβάνεστε αμέσως πόσοι συνταξιοδοτήθηκαν πρόωρα.

Βλέπε: 55.000 συνταξιούχοι του ΟΤΕ;

Πηγή:www.capital.gr

«Μερικά μαθήματα»...για τον κ. Βαρουφάκη

Της Ελλης Ζερβουδάκη

Πριν καταπιαστώ με κάθε μια από τις ανακρίβειες του κ. Βαρουφάκη - ο οποίος έχει το ταλέντο να παραπλανά τους αναγνώστες του παραλείποντας βασικά στοιχεία και παρερμηνεύοντας γεγονότα - θα απαντήσω στο σύνολο της εικόνας που προσπαθεί να δημιουργήσει με το άρθρο του «Μερικά μαθήματα για τη δική μας κατάσταση....Ειρωνεία, ηλεκτρισμός και ιδιωτικοποίηση».

Στο άρθρο αυτό, ο κ. Βαρουφάκης, προσπαθεί να πείσει κάθε καλόπιστο αναγνώστη, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των εταιριών ενέργειας και ΔΕΚΟ. Χρησιμοποιεί ως παράδειγμα την ιδιωτικοποίηση του ενεργειακού κλάδου στη Μεγάλη Βρετανία αφήνοντας να εννοηθεί ότι ήταν καταστροφική.

Η αλήθεια βέβαια, στο σύνολό της, είναι ακριβώς το αντίθετο. Ξεχνάει βλέπετε ο κ. Βαρουφάκης να αναφέρει τα καλά της ιδιωτικοποίησης, λέει δε χαρακτηριστικά στο άρθρο του «Το αν αυτός ο μετασχηματισμός ήταν, συνολικά, ωφέλιμος για τη Βρετανία είναι μία μεγάλη συζήτηση που ξεπερνά τη φιλοδοξία του παρόντος άρθρου»…ε, ας το κοιτάξουμε λοιπόν: Η ιδιωτικοποίηση της ενέργειας και των ΔΕΚΟ στη Βρετανία ήταν θετική γιατί έφερε: Περισσότερες και καλύτερες επιλογές για τους καταναλωτές: Σπάζοντας το μονοπώλιο, 40%+ των καταναλωτών επέλεξαν αλλαγή Προμηθευτή.

Μεγάλη και γενικώς παραδεκτή βελτίωση στο Service: π.χ. καθιερώθηκε το σύστημα ραντεβού με τον πελάτη και άρχισε να μετριέται και να μειώνεται ο χρόνος ανταπόκρισης και επίλυσης τεχνικών προβλημάτων.
Χαμηλότερες τιμές λόγω ανταγωνισμού: από 10% - 20% μείωση τιμών τα πρώτα χρόνια (συναρτόμενο με τις διεθνείς τιμές χονδρικής). Το σύνηθες μέτρο σύγκρισης που αναφέρεται είναι το ότι μετά την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας η Βρετανία έχει σταθερά πιο ανταγωνιστικές τιμές από την ηπειρωτική Ευρώπη, γεγονός ακόμα πιο εντυπωσιακό εάν λάβουμε υπ’όψην την έλλειψη ενεργειακής αυτάρκειας της χώρας και την αυξανόμενη εξάρτησή της σε εισαγωγές αερίου.

Περισσότερη καινοτομία και μεγαλύτερη δυναμική για επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες και εναλλακτικές μορφές ενέργειας (το αντίθετο από αυτό που γράφει ο Κος Βαρουφάκης): Οι ιδιωτικές επενδύσεις πχ. στον χώρο των ΑΠΕ είναι ένα φανερό παράδειγμα όπου οι δυνάμεις της αγοράς έφεραν ραγδαίες εξελίξεις και καινοτομία, με επίδραση στην τεχνολογία αλλά και σε τεχνικές εφαρμογής – όπως π.χ. μεγαλύτερες, αποτελεσματικότερες, και πιο αξιόπιστες τουρμπίνες.

Οι ιδιωτικοποιήσεις έφεραν σημαντικά έσοδα που επέτρεψαν στην κυβέρνηση να αναζογοωνήσει την φθίνουσα οικονομία.

Άνοιξαν και εξελίχθηκαν νέες αγορές/βιομηχανίες: πχ. εξειδικευμένες εταιρίες και καινοτόμα προϊόντα στις I&C αγορές (industrial and corporate), καθώς η Βρετανία προσέλκυσε ξένους επενδυτές.

Βελτίωση συνθηκών εργασίας και αύξηση των αμοιβών: οι εταιρείες ενέργειας άρχισαν να ανταγωνίζονται στην προσέλκυση των πιο ταλαντούχων εργαζομένων με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι αμοιβές των μεσαίων και ανώτερων στελεχών.

Πέραν αυτού, πρέπει και να καταρρίψουμε και κάποιες λανθασμένες διαπιστώσεις του κ. Βαρουφάκη, και όχι μόνο - που τείνουν να μετατρέπουν θετικά αποτελέσματα σε αρνητικά. Πάμε λοιπόν:

1. Πολλοί θεωρούν λανθασμένα ότι η ιδιωτικοποίηση φέρνει ακριβότερες τιμές (ο κ. Βαρουφάκης νομίζω δεν πέφτει τουλάχιστον σε αυτή τη παγίδα)
Η εξάντληση των φυσικών πόρων της Μεγάλης Βρετανίας, και η παράλληλη αύξηση των ενεργειακών αναγκών, που υποχρέωσαν την κυβέρνηση να στραφεί στην Ευρώπη για να καλύψει τις ανάγκες ηλεκτρισμού και φυσικού αεριού, οδήγησαν στην αύξηση των τιμών και όχι οι ιδιωτικοποιήσεις καθεαυτό

Χρόνια ελλειπών επενδύσεων από τους δημόσιους οργανισμούς σημαίνει ότι οι ενεργειακές υποδομές έχουν άμεση ανάγκη εκσυγχρονισμού. Οι ιδιωτικές εταιρείες χρηματοδοτούν αυτά τα απαραίτητα έργα υποδομής εφόσον υπάρχει λογική απόδοση των επενδύσεων (ROI), ενώ οι κυβερνήσεις έχουν την τάση να αδρανούν.

2. Μας γράφει έμμεσα ο κος Βαρουφάκης ότι εξαιτίας της ιδιωτικοποίησης σταμάτησαν επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες. («Το ότι θα σταματούσαν τις επενδύσεις ... απασχόλησε»)
Μα έγινε ακριβώς το αντίθετο! Όπως αναφέρω και πρωτύτερα, οι ιδιωτικές επενδύσεις για παράδειγμα στις ΑΠΕ αποτελούν ξεκάθαρο παράδειγμα για το πως n αγορά έφερε ραγδαία εξέλιξη και καινοτομία. Το μόνο πρόβλημα καινοτομίας που υπήρξε στην Μεγάλη Βρετανία (για να είμαστε ακριβείς και δίκαιοι) αφορά τα ”Εξυπνα δίκτυα”. Το πρόβλημα αυτό, που πλέον ξεπεράστηκε, επήλθε λόγω του υπερκερματισμού των δικτύων μεταφοράς και μέτρησης....κάτι για το οποίο προειδοποιώ εδώ και καιρό ότι πρέπει να προσέξουμε στην Ελλάδα (ας μάθουμε και από τα λάθη τους). Αξίζει να σημειωθεί ότι για τις ΑΠΕ την περίοδο Απρίλιος 2011 - Ιούλιος 2012 είχαν εξαγγελθεί επενδύσεις 12,7 δις λιρών με δημιουργία c22.800 νέων θέσεων εργασίας.

3. Αφήνει επίσης να εννοηθεί ο κ. Βαρουφάκης ότι το Βρετανικό κράτος απέτυχε στην στοχευμένη μέσω ιδιωτικοποίησης μεγέθυνση και εξάπλωση των Βρετανικών εταιριών ενέργειας και ΔΕΚΟ («όλη αυτή η προσπάθεια θα δημιουργούσε τις συνθήκες ....επικυριαρχία στον τομέα της ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας»).
Λάθος και πάλι. Η National Grid και η Centrica παραδείγματος χάρη έχουν εξαπλωθεί ιδιαίτερα επιτυχώς, και δη, πέραν τις Ευρώπης, στις ΗΠΑ. Η ΒG Group δε, είναι πλέον πολυεθνική με παρουσία σε 27 χώρες.

4. Και φτάνουμε στις Ιερές Αγελάδες...ή αλλιώς στα συνδικάτα. Κατά τον κ. Βαρουφάκη «Η δεκαετία του 1980 ήταν καταστροφική για τα συνδικάτα της Βρετανίας». Και αναρωτιέμαι, εάν δεν είμαι μέλος της παρέας του κ.Φωτόπουλου (ή του Scargill στην περίτπωση της Βρετανίας του ’80), αλλά ένας απλός πολίτης, η αποδυνάμωση αυτή των συνδικάτων μήπως είναι για το συμφέρον μου ;
Προφανώς. Στην Βρετανία, οι ζημιές στην εθνική βιομηχανία άνθρακα αυξανόντουσαν δραματικά και ετησίως, και οι κυβερνητικές επιδοτήσεις έφθασαν το 1,3 δις λίρες το χρόνο. Η βιομηχανία χρειαζόταν απεγνωσμένα αναδιάρθρωση, πολλά ορυχεία έπρεπε να κλείσουν και να μειωθεί το εργατικό δυναμικό ώστε να υπάρχει ελπίδα επιβίωσης για κάποια από αυτά. Ο επικεφαλής των εργατών Scargill και οι ακόλουθοι του δεν δεχόντουσαν κανένα συμβιβασμό παρά το μέγεθος των ζημιών που τελικά πλήρωνε ο φορολογούμενος. Με την αποδυνάμωση των συνδικάτων σώθηκε η Βρετανία. Στην Ελλάδα δε, η αποδυνάμωση των συνδικάτων θα σήμαινε και μεγάλη μείωση της διαφθοράς...αλλά κάποιος πρέπει να τολμήσει να αγγίξει τα «όσια».

5. Η υπόνοιά του ότι οι Αγγλοι την πάτησαν από τους Γάλλους
Όσο για την την EDF, ναι, το Γαλλικό κράτος έχει μεν ένα ποσοστό 84.4%, αλλά η EDF είναι εισηγμένη εταιρεία στο χρηματιστήριο Euronext από τον Νοέμβριο του 2005 και λειτουργεί με κριτήρια ιδιωτικής εταιρείας. Αφήστε δε, ότι στην Βρετανία θεωρούν μεγάλη επιτυχία το ότι έχουν έρθει ξένες εταιρίες σαν την EDF να επενδύσουν στη χώρα. Και λογικό: η θυγατρική Edf Energy απασχολεί στην Μεγάλη Βρετανία χιλιάδες υπαλλήλους (σχεδόν 15.000 για την ακρίβεια) και επενδύει σημαντικά ποσά στην βελτίωση της υποδομής της χώρας. Επίσης στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας η EDF λειτουργεί σε συνεργασία με την Βρετανική Centrica (που έχει το 20% της σύμπραξης) μεταφέροντας τεχνογνωσία.

Εννοείται, πως κάθε κατεύθυνση, έχει τις παγίδες της. Παγίδες τις οποίες πρέπει να προσέξουμε και να αποφύγουμε στην Ελληνική εφαρμογή ενός προγράμματος ιδιωτικοποίησης. Παραδείγματος χάρη και πολύ συνοπτικά:
Να οργανώσουμε μια πραγματικά ανταγωνιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης για να εξασφαλίσουμε την καλύτερη δυνατή τιμή πώλησης.
Να εξασφαλίσουμε κατάλληλη διάσπαση της αγοράς και αποτελεσματική ρύθμιση για να αποφύγουμε πιθανή αντικατάσταση του κρατικού μονοπώλιου με ιδιωτικό, άλλα και να εξασφαλίσουμε την συνεχή βελτίωση του δικτύου ανάλογα με τις ανάγκες της χώρας ( π.χ. ενεργειακή κάλυψη δύσβατων περιοχών, έξυπνα δίκτυα, κλπ)

Να αντισταθμίσουμε την μεταβλητότητα στην τιμολόγηση των καυσίμων.
Να αναγνωρίσουμε στο σύνολο της αγοράς ενέργειας ποιοι τομείς πρέπει να απελευθερωθούν για να υπάρχει αποτέλεσμα – πχ είναι δυνατόν να υπάρχει ανταγωνισμός στην προμήθεια χωρίς αντίστοιχη απελευθέρωση στη ζήτηση?

Τέλος, χρειάζεται μια ισορροπία μεταξύ του κρατικού έλεγχου (για την διασφάλιση της παροχής ενέργειας), της λειτουργίας της αγοράς, και της προστασίας του καταναλωτή. Η κυβέρνηση πρέπει να προστατεύει τα συμφέροντα του Κράτους και των καταναλωτών μέσα από αποτελεσματικούς μηχανισμούς ρύθμισης, συνεργασία με τις ιδιωτικές εταιρίες, και ενθαρρύνοντας την ανάπτυξη σε νέους τομείς.
Κατά αυτόν τον τρόπο και αποφεύγοντας τις λακκούβες η ιδιωτικοποίηση εάν εφαρμοστεί σωστά θα είναι θετική για την Ελλάδα, όπως ήταν και για την Μεγάλη Βρετανία ή και καλύτερα. Εάν ο κ. Βαρουφάκης έχει ακόμα αμφιβολίες θα του πρότεινα να μιλήσει πέραν από τους πανεπιστημιακούς και τα συνδικάτα και με στελέχη της αγοράς και των υπουργείων στην Μεγάλη Βρετανία.

Πηγη: ATHENS VOICE