Wednesday, February 29, 2012

Περίπατος στην Εβραϊκή Αθήνα

Η ομάδα “Πόλις” των atenistas σας προσκαλεί αυτή την Κυριακή σε μια νέα βόλτα στα άγνωστα σημεία της πόλης μας. Σειρά αυτό το μήνα έχει η Εβραϊκή Αθήνα, τα ιστορικά της αποτυπώματα, τα μνημεία και το παρόν της.
Έναρξη περιπάτου: 14.00 στο Εβραϊκό Μουσείο, Νίκης 39, Σύνταγμα/Πλάκα.
(Όσοι δε, επιθυμούν μπορούν δωρεάν ειδικά για την περίσταση να ξεναγηθούν στο Μουσείο απ’ τις 13.00)
 Στις 14.00 λοιπόν με επικεφαλής τον κ. Αριστοτέλη Κοσκικά θα επισκεφθούμε την Αρχαία Αγορά (ερείπια συναγωγής), Μοναστηράκι (Γιουσουρούμ), το μνημείο του Ολοκαυτώματος στον Κεραμεικό, Συναγωγές , Εβραϊκή Κοινότητα.
Στο τέλος την εμπειρία θα συμπληρώσουν παραδοσιακά σεφαραδίτικα τραγούδια που θα ακούσουμε στο Gostijo, Αισώπου 10, Ψυρρή. Η παρακολούθηση είναι δωρεάν (όποιος θέλει μετά να δοκιμάσει την εβραϊκή κουζίνα το εστιατόριο παρέχει μενού με ειδική τιμή  10€ χωρίς κρασί).
Τα λέμε από κοντά!

Tuesday, February 28, 2012

ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

των Αλέξανδρου Αποστόλου, Κωνσταντίνου Κατώπη, Δημήτρη Κουτσουρέλη, Αλέξανδρου Λαλάκου, Αλέκας Μελιάδου, Ελένης Παρασκευοπούλου, Νίκου Ράπτη, Δημήτρη Στασινόπουλου

  • Μια συμβολή στη συζήτηση που διεξάγεται στους Οικολόγους Πράσινους για την κατάσταση που διαμορφώνεται μετά την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης 
Μετά την ψήφιση της νέας δανειακής συνθήκης από την ελληνική βουλή, και την έγκριση της βοήθειας από το Eurogroup, η χώρα μας φαίνεται ότι κατάφερε να αποφύγει προσωρινά τον εφιάλτη της άτακτης χρεοκοπίας και να παραμείνει ζωντανή στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Όμως η κατάσταση είναι ιδιαίτερα δύσκολη, κυρίως για εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που δεν ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση. Ταυτοχρόνως οι υποχρεώσεις που αναλάβαμε ως χώρα είναι αυξημένες και υπάρχει άμεση ανάγκη για ταχύτατη υλοποίηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων στο κράτος και την οικονομία, ώστε:
  • να υπάρξει διέξοδος για τους ανέργους, που ξεπερνούν πλέον το 1,000,000, για τους χαμηλόμισθους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους νέους και τις γυναίκες που πλήττονται κατά προτεραιότητα από τη σημερινή οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση 
  • να στηριχθούν οι επιχειρήσεις που με σεβασμό στο περιβάλλον και τη σχετική νομοθεσία δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας χωρίς να φοροδιαφεύγουν ή να εισφοροδιαφεύγουν. 
Οι Οικολόγοι-Πράσινοι χρειάζεται να ξεφύγουν από τη ρητορική της αντιπαράθεσης «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί», που είναι πια ξεπερασμένη και παραπλανητική και δεν εξυπηρετεί παρά τυχοδιωκτικές επιδιώξεις διαφόρων κομμάτων. Η διάκριση αυτή δεν μπορεί να δείξει το δρόμο για τη διέξοδο από την κρίση και αποπροσανατολίζει τους πολίτες από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και από τα σημαντικά πολιτικά ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν στη σημερινή κατάσταση.

Η αρνητική διεθνής και ευρωπαϊκή συγκυρία, αναπόφευκτα αποτυπώνεται σε πολλές από τις ρυθμίσεις του νέου μνημονίου. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας αποπροσανατολίζει και να λειτουργεί ως άλλοθι για τις ευθύνες του ελληνικού πολιτικού συστήματος όπως και των μεγάλων ή μικρότερων διαπλεκόμενων οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων που απομύζησαν και καταλήστεψαν μέχρι σήμερα τη χώρα. Τα συμφέροντα αυτά, με τη μορφή κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, φοροφυγάδων και συντεχνιών, αν δεν αποκαλυφθούν και αν δεν αντιμετωπιστούν σήμερα, όχι μόνο δεν θα πληρώσουν για την κρίση που δημιούργησαν αλλά μεσοπρόθεσμα θα επωφεληθούν από αυτήν και θα ισχυροποιήσουν ξανά τη θέση τους, την οικονομική και πολιτική κυριαρχία τους. Για να μπορέσουμε λοιπόν να ξεπεράσουμε την κρίση, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε και να επιμείνουμε στη διαπίστωση ότι φτάσαμε στη σημερινή τραγική κατάσταση εξαιτίας αιτιών που πρωταρχικά βρίσκονται στη χώρα μας και όχι στο εξωτερικό. Επομένως οι ένοχοι θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αναζητηθούν εδώ, το ίδιο και οι τομές, η οικονομική, κοινωνική και πολιτική αναδιοργάνωση που θα πρέπει πρωταρχικά να επιδιωχθούν από τους Οικολόγους-Πράσινους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει σημασία ή ότι δεν θα πρέπει να επιδιωχθεί ταυτόχρονα αλλαγή στο ευρωπαϊκό σκηνικό και στις ευρωπαϊκές πολιτικές στην κατεύθυνση που δείχνουν οι θέσεις του Ευρωπαϊκού Πράσινου Κόμματος

Η δανειακή συμφωνία περιλαμβάνει μια σειρά από δεσμεύσεις όπως:

  • μικρότερο και πιο λειτουργικό δημόσιο, 
  • μείωση γραφειοκρατίας, 
  • άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, 
  • περικοπή της σπατάλης σε υγεία, παιδεία και κρατικές προμήθειες, 
  • προβλέψεις για την πάταξη της φοροδιαφυγής, 
  • μειώσεις συντάξεων, μειώσεις μισθών, 
  • και κάποια αναιμικά αναπτυξιακά μέτρα. 
Αρκετές από αυτές τις δεσμεύσεις είναι δύσκολο να υλοποιηθούν, άλλες είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, άλλες είναι επώδυνες αλλά αναγκαίες κι άλλες, από τη δική μας οπτική, είναι συνολικά λανθασμένες. Αφού θέλουμε να αντιπαλέψουμε τα συμφέροντα που στοιχηματίζουν στην ελληνική χρεοκοπία, κάτι που θα ήταν καταστροφικό ιδιαίτερα για τις κοινωνικές ομάδες που πλήττονται περισσότερο από τη σημερινή κατάσταση, δεν έχει νόημα να καταγγείλουμε γενικά το νέο μνημόνιο. Αντίστοιχα δεν προσφέρουμε στον τόπο αν το αποδεχθούμε γενικά. Πιστεύουμε πως ο στόχος μας θα πρέπει να είναι η δημιουργική στήριξη εκείνων των προσπαθειών που μέσα από συγκρούσεις αλλά και συγκλίσεις θα σπάσουν τα διαπλεκόμενα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα που απομυζούν τη χώρα και η στήριξη εκείνων των προσπαθειών που οδηγούν σε πολιτική, κοινωνική και οικονομική διέξοδο.

Η οικονομική ύφεση και η αύξηση των ανέργων αποτελούν αυτή τη στιγμή κεντρικά προβλήματα. Προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει να δούμε τις νέες προοπτικές που δημιουργούνται στον αγροτικό τομέα και ιδιαίτερα στις βιολογικές καλλιέργειες, στην αναβάθμιση του κτιριακού αποθέματος των ελληνικών πόλεων και στις ΑΠΕ, στη διαχείριση αποβλήτων και στον ήπιο και βιώσιμο τουρισμό.

Καθήκον μας είναι να παρέμβουμε δημιουργικά ώστε η αναδιοργάνωση της οικονομίας να γίνει με βάση τις αρχές της αειφορίας, προς όφελος ολόκληρης της κοινωνίας. Θα πρέπει επομένως να συμβάλουμε στην αναδιανομή πόρων και πολιτικής εξουσίας προς όφελος των ανέργων, των γυναικών, των νέων, του δημόσιου χώρου και του περιβάλλοντος. Για να επιτευχθούν αυτές οι τομές απαιτείται μια δημοκρατική αναζωογόνηση της χώρας που θα αλλάζει τα δεδομένα στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος αλλά και των ΜΜΕ. Αυτοί οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσω κοινωνικών συγκλίσεων αλλά και συγκρούσεων, αφού δεν συμβιβάζονται με τις κοινωνικές δυνάμεις, τα συμφέροντα και τις πολιτικές εκφράσεις τους που κυριαρχούν ακόμα στη χώρα.

Θα πρέπει να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή και να δώσουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα στην ελληνική κοινωνία. Θα πρέπει να υποδείξουμε οικολογικές λύσεις, να παρουσιάσουμε τις οικολογικές-εναλλακτικές αξίες που φυσικά έρχονται σε αντίθεση με το μοντέλο του υπερκαταναλωτισμού. Το στίγμα μας αυτό θα μας ξεχωρίσει με σαφήνεια από τα απαξιωμένα κόμματα του φθαρμένου δικομματισμού ο οποίος συνέβαλε καθοριστικά για να φτάσει η χώρα στη σημερινή κατάσταση, αλλά και από τη θλιβερή μιζέρια και πολιτική αναποτελεσματικότητα των κομμάτων του δεξιού και αριστερού λαϊκισμού. Αυτή η αποσαφήνιση της φυσιογνωμίας μας θα μας επιτρέψει να συσπειρώσουμε τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας που κινούνται σε κατευθύνσεις αντίστοιχες και συγκλίνουσες με τις δικές μας. Με αυτό τον τρόπο η πολιτική μας παρέμβαση μπορεί να γίνει αποτελεσματική, να στρέψει δηλαδή την πορεία της χώρας προς την κατεύθυνση που υποδηλώνουν οι θέσεις και οι αξίες μας.

Πηγή: Πράσινη Στρουθοκάμηλος

Δήλωση του υπεύθυνου Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής της ΔΗΜ.ΑΡ, Γεράσιμου Γεωργάτου, για την καταψήφιση από το Die Linke του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα, στη γερμανική βουλή

"Τουλάχιστον απογοήτευση προκάλεσε η καταψήφιση του πακέτου βοήθειας προς την Ελλάδα από το κόμμα “Aριστερά” (Die Linke), κατά τη σημερινή ψηφοφορία στη γερμανική βουλή. Αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες ώρες η Ελλάδα και οι έλληνες πολίτες χρειάζονται την άμεση και έμπρακτη αλληλεγγύη αντί για τον επαναστατικό δρόμο του συμβιβασμού με το λαϊκισμό. Ευτυχώς, άλλες προοδευτικές μεταρρυθμιστικές δυνάμεις - SPD και Πράσινοι -, δεν ακολούθησαν τον ίδιο ολισθηρό δρόμο στο γερμανικό κοινοβούλιο".

Η δήλωση αυτη αρχικά είχε αναρτηθεί στο επίσημο σάιτ της ΔΗΜΑΡ, αλλά στη συνέχεια για άγνωστο (;) λόγο αποσύρθηκε.

Monday, February 27, 2012

Κον-Μπεντίτ: Ιδού εγώ πολιτικά άπατρις!

του Julien Martin από τον Nouvel Observateur, 24 Φεβρουαρίου 2012

Με ένα e-mail που έστειλε στους εκλεγμένους αντιοπροσώπους της Europe Ecologie (Ευρώπη Οικολογία, το κόμμα των Γάλλων Πρασίνων) ο “Dany” εκφράζει όλη του την απογοήτευση από τη στάση του κόμματός του…Το e-mail αυτό είναι ενα δυνατό ράπισμα που στέλνει σήμερα, Παρασκευή 24 Φλεβάρη, ο Daniel Cohn-Bendit προς τα στελέχη και τους εκλεγμένους αντιπροσώπους της Europe Ecologie.
Ο ευρωβουλευτής που είναι υποστηρικτής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, δεν μπόρεσε να χωνέψει την επιλογή του κόμματός του να κάνει αποχή κατά την σχετική ψηφοφορία. Ένα βήμα πριν τη ρήξη, βρίσκει την ευκαιρία ν’ ανοίξει την καρδιά του.
Ορίστε το κείμενο:

"Είμαι συγκινημένος από την χιονοστιβάδα των προσκλήσεων που μου στέλνουν οι υποψήφιοι της Europe-Ecologie και μου ζητούν να πάω να τους υποστηρίξω στις βουλευτικές εκλογές.

Προτιμώ όμως να ξεκαθαρίσω τι χρώμα θα έχει μια τέτοια υποστήριξη για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις.
Ξεκινώντας, πρέπει να πω ότι η εξέλιξη της Europe-Ecologie είναι πραγματικά απογοητευτική και δεν ανοίγει συναρπαστικές προοπτικές.

 Μου προξένησε μεγάλη στενοχώρια η πρόσφατη θέση που πήρε η Europe-Ecologie κατά του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, μηχανισμού που επιτρέπει για πρώτη φορά να δοθεί συγκεκριμένη βοήθεια προς τις χώρες της Ζώνης του ευρώ που δεν μπορούν πια να δανειστούν.
Αντί για επιχειρήματα, οι εκλεγμένοι της ΕΕ υιοθετούν αδιακρίτως το σύνθημα “Όχι δώρο στον Σαρκοζύ” σε σημείο που να μην ξέρουν πια τι κάνουν.

Αν αύριο, ο Σαρκοζί ήθελε να μιμηθεί το το είδωλό του, την «Άντζυ Μέρκελ», και αποφάσιζε να κλείσει πέντε πυρηνικούς σταθμούς, η καθωσπρέπει αριστερή θέση θα ήταν να ψηφίσουν το αντίθετο!

Πράγματα εντελώς εξωφρενικά!

Από εκεί και πέρα λοιπόν δεν προξενεί έκπληξη που, για να φανεί η αντίθεση προς τον Σαρκοζύ, κερδίζουν έδαφος κάτι απίθανες ιδέες, όπως η “δυναμική αποχή” της αριστεράς ενάντια στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας!

Αυτή η πρωτοφανής πολιτική υποκρισία είναι σε τέτοιο βαθμό ισχυρή, ώστε να ασκεί γοητεία ακόμα και την ίδια την υποψήφιά μας για την Προεδρία, που δεν ακούει ούτε τις αναλύσεις των “δικών της” οικονομολόγων…

Έτσι η αριστερά έσωσε την τιμή της με μια “εποικοδομητική αποχή”, γαλλικής πατέντας, προωρισμένης για την εσωτερική πολιτική αγορά της Γαλλίας, και η βοήθεια προς τους Έλληνες εγκρίθηκε χάρις στις ψήφους των βουλευτών της δεξιάς!

Απαράδεκτο!

Δυό λόγια επίσης για τις δηλώσεις του φίλου μου Νοέλ Μαμέρ, που είπε ότι η θέση μου σχετικά με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας είναι «γερμανική».

Με την ίδια λογική, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν οι θέσεις ενός Γάλλου αλγερινής καταγωγής θα ήταν τελικά “γαλλικές” ή “αλγερινές”, οι θέσεις ενός Γαλλο-Σενεγαλέζου θα ήταν “λευκές” ή “μαύρες”, ενός Γάλλου απογόνου Κορεατών κ.ο.κ … “Εκτροχιασμός” είναι η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό για να χαρακτηρίσω αυτές τις απόψεις. Προφανώς, σύμφωνα με την “πράσινη ιεροτελεστία” θα έπρεπε κάποια στιγμή να επιτελεστεί μέσα μου μια μετάλλαξη και να ξαναγίνω Γερμανός.
 
Το 1999, η Βουανέ μου είχε ήδη δώσει το εισιτήριο για να επιστρέψω στη Φρανκφούρτη … Περιττό να πω ότι η ιεροτελεστίες δεν είναι του γούστου μου!


Και τελικά, έχω βαρεθεί να πρέπει να δικαιολογώ τις “γαλλικές” θέσεις μου – όπως για τη Βοσνία και τη Λιβύη – στη Γερμανία και τις υποτιθέμενες “γερμανικές θέσεις” μου στη Γαλλία.

Αυτή η προεδρική προεκλογική εκστρατεία χαρακτηρίζεται από γενικευμένη υποκρισία, το κλίμα που επικρατεί είναι μάλλον νοσηρό και προσβάλλει τη νοημοσύνη μας. Είναι εντυπωσιακή η απροθυμία του ζεύγους Hollande-Aubry και η “εποικοδομητική απάθειά τους” να καταπιαστούν με τα ευρωπαϊκά θέματα. Ελάχιστα ελκυστικός και ο Μπαϊρού, που περιπλανιέται μέσα στις ουράνιες σφαίρες ενός εθνο-προεδρισμού γαλλικής κοπής. Όσο για τον Σαρκοζί, κυριολεκτικά ξαμολύθηκε σε μια πλατιά αντιδημοκρατική σταυροφορία σαν μαθητευόμενος μάγος. Ίσως οι φιλόσοφοι σύμβουλοί του, όπως ο Φίνκιελκροτ και ο Γκλυκσμάν καλά θα έκαναν να του μιλήσουν για τη Χάννα Αρεντ…


Αυτά είχα να πω, και παραμένω διαθέσιμος για τους υποψήφιους και τις υποψήφιες της Europe Ecologie, που κατανοούν ότι η εμπλοκή μου στην εκστρατεία για τις βουλευτικές εκλογές θα σημαίνει συχνές αναφορές στην υπεράσπιση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης και στην ανάλυσή μου για την προεδρική εκστρατεία της Europe Ecologie και τις συνέπειές της για το πράσινο κίνημα.

Για κάποιους που δεν τους αρέσει η ξύλινη γλώσσα και η προσποίηση, θα τους ήταν ίσως πιο εύκολο να συνταχθούν κατευθείαν με την Αριστερά της Αριστεράς: με τον Μελανσόν, τον Μπεζανσενό, τον Πουτού και με δεν ξέρω ποιόν άλλον από το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα … Δεν έχω κανένα πρόβλημα!

Κατά τα άλλα παραμένω μάλλον αισιόδοξος, γιατί τρέφω πάντοτε την ελπίδα ότι οι υποψήφιοι που θα υποστηρίξω, αν εκλεγούν, θα είναι πιο φωτισμένοι από αυτούς που μας εκπροσωπούν σήμερα στο Κοινοβούλιο.
Το 1945, γεννήθηκα άπατρις. Τώρα είμαστε στο 2012 και νά ‘μαι λοιπόν πολιτικά άπατρις. Έχει ενδιαφέρον! Κατά βάθος, ίσως αυτό να είναι απλώς μια ακόμα μορφή ελευθερίας…Ανάθεμα σε αυτόν που σκέφτεται κακό…"

Dany Cohn-Bendit, 24 Φεβρουαρίου 2012.

Sunday, February 26, 2012

Ελευθερία του λόγου και τραμπουκισμοί

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ της απόλυτης ελευθερίας του λόγου, που πρέπει να υπάρχει σε μια κοινωνία, και της απόλυτης ελευθερίας του τραμπουκισμού που απαντάται όλο και πιο συχνά στην ελληνική κοινωνία. Η παλαβή Αριστερά την έσβησε. Οπως, εξάλλου, τόσα και τόσα.

Σε μια φιλελεύθερη κοινωνία ένας πολίτης πρέπει να είναι ελεύθερος να πει ό,τι θέλει σε έναν πολιτικό. Ετσι κι αλλιώς οι πολιτικοί λένε στους πολίτες τόσα και τόσα. Δεν πρέπει να υπάρχει νομοθετημένος περιορισμός. Ακόμη και στην εξύβριση ή δυσφήμηση. Ετσι κι αλλιώς ένας πολιτικός έχει πολλά περισσότερα μέσα απ’ όσα έχει ένας πολίτης για να ανταπαντήσει. Η λογική που λέει ότι στα δικαιώματα πολίτες και πολιτικοί είμαστε ίδιοι, αλλά στην εξουσία χώρια δεν είναι απλώς υποκριτική, αλλά είναι και αντιπαραγωγική.

Κάθε απόπειρα φίμωσης του επικριτικού λόγου -ακόμη και του ακραίου- προς τους φορείς της εξουσίας, έχει κακά για τον δημόσιο λόγο παρεπόμενα. Αναγκαστικά λογοκρίνει και χρήσιμο λόγο έστω διά του φόβου. Πολλοί που θα είχαν να κάνουν χρήσιμες για τη λειτουργία της πολιτείας επικριτικές παρατηρήσεις αυτολογοκρίνονται· κι αυτό το βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα. Από την άλλη, πολλοί πολιτικοί χρησιμοποιούν αυτές τις νομοθετικές «ασπίδες προστασίας» για να εκφοβίσουν επικριτές τους και πολλάκις τα καταφέρνουν σε βάρος του αναγκαίου δημόσιου διαλόγου και του αναγκαίου ελέγχου κάθε εξουσίας.

Ενας περιορισμός πρέπει να υπάρχει εκεί, αλλά αυτός είναι κοινωνικός και δεν πρέπει, ούτε μπορεί να θεσμοθετηθεί. Η ευπρέπεια, όπως και η αγωγή του ατόμου, δεν μπορεί να επιβληθεί διά νόμου και η απρέπεια ή το ανάγωγον της συμπεριφοράς κάποιου δεν μπορεί να τιμωρηθεί παρά μόνο με την απαξία του κοινωνικού περίγυρου. Γενικώς, πάντως, είναι προτιμότερο για την κοινωνία συνολικά, να μην απαγορευθεί σε έναν πολίτη να είναι ανάγωγος εκτοξεύοντας π.χ. την έκφραση «λαμόγιο» σε έναν πολιτικό, προκειμένου να μην αποσιωπηθεί η τεκμηριωμένη άποψη ενός πολίτη που θα αποδεικνύει ότι ένας πολιτικός είναι «λαμόγιο».

Εδώ όμως υπάρχει η κόκκινη γραμμή της ελευθερίας του λόγου. Δυστυχώς, στην Ελλάδα επικρατεί χρόνια η νέφωση ενός μεταμοντέρνου αριστερού λόγου που ξεχειλώνει τις δημοκρατικές κατακτήσεις μέχρι τελικής διάρρηξής των. Ετσι στο δικαίωμα που πρέπει να έχει ένας πολίτης να κάνει μια λεκτική επίθεση σε κάποιον πολιτικό, προστίθεται και το «δικαίωμα» του γιαουρτώματος, της ρίψης αυγών, ποτών και λοιπών ζαρζαβατικών. Μόνο που αυτές οι πράξεις δεν έχουν τις εκ των πραγμάτων ανυπολόγιστες (με την έννοια ότι δεν μπορούν να μετρηθούν) «ψυχολογικές επιπτώσεις» στο θύμα της επίθεσης, έχουν κι ένα πραγματικό κόστος. Οι φυσικές επιπτώσεις μιας χουλιγκανικής επίθεσης (άσχετα αν στην Ελλάδα όλα κρύβονται πίσω από το νεφέλωμα των αστήρικτων αναλογιών) είναι ορατές και μετρήσιμες. Το γιαούρτωμα, λοιπόν, ή οι ρίψεις αυγών σε ομιλητές δεν είναι έκφραση η οποία προστατεύεται από το αξίωμα της ελευθερίας του λόγου. Είναι χουλιγκανισμός, πραγματική άσκηση φυσικής βίας που τιμωρείται και πρέπει να τιμωρείται από τον νόμο. Εξάλλου, η ελευθερία του λόγου έχει ακριβώς αυτή τη χρησιμότητα. Να μπορούν οι άνθρωποι να αντιπαρατίθενται λεκτικά, χωρίς να φτάνουν να πιαστούν στα χέρια. Να αντιπαραθέτουν λέξεις (έστω κι αν δεν αρθρώνονται σε επιχειρήματα) και όχι γιαούρτια, αυγά και πέτρες. Κι αυτό είναι κάτι που μας ξεχωρίζει από τα άλλα ζώα. Ο Σίγκμουντ Φρόιντ το είχε πει πολύ καλά: «Ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε μια προσβολή αντί για μια πέτρα, ήταν ο θεμελιωτής του πολιτισμού».

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο λόγος των πολιτικών και κάποιων δημόσιων προσώπων «ασκεί βία». Βεβαίως, στη νέφωση του μεταμοντέρνου αριστερού λόγου τα πάντα ασκούν βία. Ακόμη και τα Ι.Χ. Γι’ αυτό και κάποιοι τα καίνε. Αν όμως ο λόγος του πολιτικού «ασκεί βία» η οποία πρέπει να απαντηθεί με πραγματικές βίαιες πράξεις, όπως είναι η ρίψη αυγών, τότε και ο λόγος του πολίτη «ασκεί βία» που πρέπει να απαντηθεί με την άσκηση της πραγματικής νόμιμης βίας που έχει το κράτος. Συνεπώς, αν ένας πολίτης αποκαλέσει έναν πολιτικό «λαμόγιο», τότε αυτός ο πολίτης θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες του νόμου, που μπορεί να είναι μέχρι και η φυλάκιση. Αρα ξαναμπαίνουμε στον ολισθηρό δρόμο της λογοκρισίας.

Βία σημαίνει αποτυχία

Ο μεγάλος Αμερικανός συγγραφέας Ισαάκ Ασίμοφ είχε γράψει ότι «η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο των αποτυχημένων». Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς σχηματισμούς ή ευρύτερες παρατάξεις που έστω δικαιολογούν τη βία. Το να αγκαλιάζει ένας πολιτικός σχηματισμός όλες αυτές τις απρεπείς συμπεριφορές (διάφορες ομαδούλες που προπηλακίζουν πολιτικούς) ακόμη και για τις λεκτικές επιθέσεις δείχνει ότι αυτός ο σχηματισμός έπαψε να έχει άλλο λόγο, άξιο να ακουστεί και προσπαθεί να ψηφοθηρήσει στα θολά νερά του συναισθήματος των αδαών. Αυτός ο πολιτικός σχηματισμός δεν μπορεί να πείσει με τον λόγο του και προσπαθεί να τραβήξει πολίτες χαϊδεύοντας τις πράξεις τους. Οποιες και να είναι αυτές.

Ενα πολιτικό κόμμα δεν είναι ένα άθροισμα ψήφων χωρίς προέλευση. Είναι ζωντανός χώρος διαλόγου, επεξεργασίας θέσεων για όλο και πιο πολύπλοκα ζητήματα. Πρέπει να έχει ρόλο ιδεολογικής ηγεσίας και διαπαιδαγώγησης της κοινωνίας· ειδικά το τελευταίο η Αριστερά το έκανε με επιτυχία όλα τα τελευταία χρόνια. Δεν μπορεί ένα πολιτικό κόμμα να έρχεται μετά τις χουλιγκανικές εκδηλώσεις και να τις βαφτίζει «λαϊκή οργή» ή «φωνή λαού». Αντιθέτως, οφείλει να διαπαιδαγωγεί τον λαό ότι η «οργή» -ακόμη και η λαϊκή- δεν έχει πολιτικό αποτέλεσμα· φέρνει μόνο την καταστροφή.

Ο ρόλος ενός πολιτικού κόμματος δεν είναι να σχολιάζει ή έστω να δικαιολογεί την πραγματικότητα. Είναι να την αλλάζει. Εκτός αν αυτό το κόμμα είναι συντηρητικό και η μόνη άποψη που έχει για το πώς πρέπει να είναι τα πράγματα είναι η ίδια με εκείνη που -καλώς ή κακώς- διαμορφώθηκε στην κοινωνία. Αυτός είναι ο ορισμός του συντηρητισμού: σωστό είναι αυτό που υπάρχει. Το πρόβλημα όμως είναι ότι ο συντηρητισμός οδηγεί πάντα στην αντίδραση, η οποία είναι το έσχατο μέσο συντήρησης του υπάρχοντος.

Περί ελευθερίας

«...Οποιος γνωρίζει μόνο τη δική του άποψη για ένα θέμα, γνωρίζει ελάχιστα. Ισως διαθέτει ατράνταχτα επιχειρήματα, που δεν μπορεί κανείς να αναιρέσει. Αλλά αν δεν μπορεί κι αυτός να αναιρέσει τα επιχειρήματα της αντίθετης πλευράς, αφού δεν γνωρίζει ποια ακριβώς είναι, δεν έχει κανένα λόγο να προτιμήσει οποιαδήποτε από τις διιστάμενες γνώμες... Πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ακούσει (τα επιχειρήματα των αντιπάλων) από εκείνους, που όντως τα πιστεύουν, που τα υπερασπίζονται με σοβαρότητα και αγωνίζονται γι’ αυτά. Πρέπει να τα γνωρίσει στην πιο αληθοφανή και πειστική τους μορφή· πρέπει να αισθανθεί σε όλη της την έκταση τη δυσκολία, την οποία πρέπει να αντιμετωπίσει και να εξαλείψει η αληθινή άποψη για το θέμα, γιατί αλλιώς ποτέ δεν θα γνωρίσει πραγματικά εκείνη την πλευρά της αλήθειας που αντιμετωπίζει κι εξαλείφει αυτή τη δυσκολία...»
ΤΖΟΝ ΣΤΙΟΥΑΡΤ ΜΙΛ Αγγλος φιλόσοφος (1806-1873)

Η σοφιστεία της «συμβολικής βίας»

Στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε ποινικοποιήσει τα πάντα και ίσως γι’ αυτό δεν τιμωρούμε τίποτε. Ετσι, η ελευθερία του λόγου είναι διάτρητη από χιλιάδες νομοθετήματα, ενώ από την άλλη μεριά θεωρούνται ελευθερία του λόγου οι τραμπουκισμοί. Και δεν θεωρούνται μόνο από την παλαβή Αριστερά, που έτσι κι αλλιώς έχει μια ανορθολογική ερμηνεία για τους νόμους. Το γεγονός ότι οι τραμπουκισμοί μένουν ατιμώρητοι σημαίνει ότι υπάρχει γενικότερη συναίνεση, ότι π.χ. το γιαούρτωμα είναι «λόγος».

Γράφαμε και παλαιότερα ότι «συμβολική βία» δεν υπάρχει. Ο όρος είναι κλασικό οξύμωρο. Ο συμβολισμός, όσο ακραίος και αν θεωρηθεί (π.χ. το κάψιμο μιας σημαίας), δεν έχει φυσικά αποτελέσματα στους άλλους. Απλώς μεταδίδει το μήνυμα της απαρέσκειας κάποιου στο εθνικό σύμβολο ή στην έννοια του έθνους.

Αντιθέτως, η βίαιη πράξη –ακόμη και η πλέον ήπια– γίνεται στη σφαίρα του πραγματικού. Το γιαούρτωμα κάποιου, η παρεμπόδιση μιας θεατρικής παράστασης, η κατάληψη ενός δημόσιου χώρου έχουν πραγματικά αποτελέσματα στη ζωή των άλλων. Παραβιάζουν πραγματικά δικαιώματα και δεν είναι ένας απλός συμβολισμός.

Από την άλλη, το κρέμασμα ενός πανό στην Ακρόπολη είναι μεν παράνομη πράξη –διότι αυτό πιστεύει και νομοθέτησε η πλειοψηφία– αλλά δεν αποτελεί βίαιη πράξη. Η κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου παρεμποδίζει την πρόσβαση κάποιων πολιτών σ’ αυτό και είναι βίαιη πράξη, ασχέτως αν κάποιοι τη βαφτίζουν συμβολική. Εξάλλου, σε ένα δημοκρατικό καθεστώς υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι συμβολισμού, που δεν παραβιάζουν τα δικαιώματα των άλλων. Αντιθέτως, σε μια δικτατορία, όπου το δικαίωμα έκφρασης δεν υπάρχει, η κατάληψη ενός κτιρίου είναι αυτοάμυνα στην παραβίαση αυτού και άλλων δικαιωμάτων.

Το θέμα της βίας σε μια κοινωνία είναι μεγάλο και βαθύ και έχει πολλές πτυχές. Τα τελευταία χρόνια, όμως, έγινε και εξαιρετικά θολό. Υπήρξε μια υπερβολή στον μεταφορικό λόγο, υπερβολή που σιγά σιγά γίνεται πεποίθηση και αυτή η πεποίθηση μετατρέπεται σε δικαιολόγηση και κίνητρο για όλο και πιο βίαιες πράξεις. Η νόμιμη βία της δημοκρατίας εξισώνεται με την παράνομη βία των έκνομων και δικτατόρων, οι συμβολισμοί στροβιλίζονται μαζί με τους προπηλακισμούς, οι καταλήψεις με το δικαίωμα έκφρασης και στο τέλος καταλήγουμε σε ένα εννοιολογικό χυλό, που δυστυχώς έχει όλο και χειρότερα αποτελέσματα.

Διαβάστε
- Τζον Στιούαρτ Μιλ, «Περί ελευθερίας», εκδ. Επίκουρος
- Γιάννης Ζιώγας, Λεωνίδας Καραμπίνης, Γιάννης Σταυρακάκης, Δημήτρης Χριστόπουλος, «Οψεις λογοκρισίας στην Ελλάδα», εκδ. Νεφέλη


Πηγη: Εφημερίδα
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τρεις οπτικές για την κρίση

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Τυποποιώντας και σχηματοποιώντας κάπως τα πράγματα, μπορούν να καταγραφούν τρεις οπτικές σχετικά με τα αίτια και την αντιμετώπιση της κρίσης στη χώρα μας.

Η πρώτη τείνει να την αποδίδει σχεδόν αποκλειστικά στο διεθνές και ευρωπαϊκό περιβάλλον, στη δομική κρίση του καπιταλισμού και στις κυρίαρχες συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτές βυθίζουν την Ευρώπη στην ύφεση και τους λαούς στην εξαθλίωση, περιστέλλοντας ταυτόχρονα τη δημοκρατία και τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Συνεπώς, κάθε απόπειρα εγχώριας μεταρρύθμισης, κάθε εκσυγχρονισμός και προσαρμογή στον σημερινό μεταβαλλόμενο κόσμο στερείται νοήματος. Πρωτεύει η κατάρρευση του καπιταλισμού, η ανατροπή της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης εν ονόματι κάποιας άλλης ή η αποχώρηση από την Ευρώπη και την ευρωζώνη με επιστροφή στον ανιστόρητο εθνικό προστατευτισμό και το εθνικό νόμισμα μέσω του χάους. Είναι προφανής εδώ η απόλυτη ετεροχρέωση και το απόλυτο άλλοθι για να μην αλλάξει τίποτα, για να μείνουν αλώβητα, ακόμα και σε συνθήκες κρίσης, συντεχνιακά συμφέροντα και πελατειακά πλέγματα. Είναι η οπτική που υιοθετείται κυρίως από τους φορείς και από όσους ανήκουν στην παραδοσιακή κομμουνιστική και τη ριζοσπαστική αριστερά και δυστυχώς την είδαμε με έκπληξη να αντανακλάται σαφώς και στο κείμενο με τις υπογραφές των διανοουμένων και των πανεπιστημιακών δασκάλων που δημοσιεύτηκε στην Αυγή της Κυριακής (19/2/12), υπό τον τίτλο «Για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας».

Μια δεύτερη οπτική, αντιστρόφως προς την πρώτη, τείνει να αποδίδει τις συνέπειες της κρίσης στη χώρα μας σχεδόν αποκλειστικά στις ελληνικές ιδιαιτερότητες και στις γνωστές σε όλους μας στρεβλώσεις και στους αναχρονισμούς του ελληνικού οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού σχηματισμού. Αγνοώντας το δυσμενές ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον και την κρίση της χρηματοπιστωτικής μορφής του καπιταλισμού, απολυτοποιεί τη σημασία των εγχώριων μεταρρυθμίσεων, τις δυνατότητες και τα όριά τους. Δεν συζητά ότι και η επιβαλλόμενη συνταγή είναι λάθος, ούτε ότι οι οικονομικοί στόχοι που θέτει η τελευταία δανειακή σύμβαση είναι εντελώς ανέφικτοι σε συνθήκες ύφεσης, παρά τα τυχόν θετικά μέτρα που μπορεί να περιλαμβάνει. Απουσιάζει η κριτική προς τις κυρίαρχες συντηρητικές ευρωπαϊκές πολιτικές και η ανάγκη διεθνών θεσμικών ρυθμίσεων και ελέγχων. Είναι η οπτική που υιοθετείται κυρίως από φιλελεύθερους κύκλους και φορείς της κεντροδεξιάς.

Μια τρίτη οπτική επιχειρεί να συλλάβει με πιο συνολικό και σύνθετο τρόπο το πρόβλημα της κρίσης στη χώρα μας. Προσπαθεί να αναφέρεται και να ασκεί κριτική στο γενικότερο συντηρητικό ευρωπαϊκό περιβάλλον και στην αναγκαιότητα της αλλαγής του, αλλά και στην ειδική και με ιδιαιτερότητες περίπτωση της χώρας μας και στην αναγκαιότητα για βαθύτατες μεταρρυθμιστικές τομές στην οικονομία και το πολιτικό σύστημα. Είναι η οπτική που υιοθετείται από πρόσωπα και φορείς που δηλώνουν προσήλωση στο μεταρρυθμισμό και στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Όμως εδώ η αναλογία του μείγματος ευρωπαϊκό / εθνικό είναι τεράστιας σημασίας, το ίδιο και η αποφυγή των αντιφάσεων μεταξύ ρητορικής και πρακτικής, με το λαϊκισμό προ των πυλών.

Οι αναφορές στο συντηρητικό ευρωπαϊκό περιβάλλον, όσο χρήσιμες και αν είναι, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να υποβαθμίζουν και να επισκιάζουν την προτεραιότητα για τομές και μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας, αν θέλουμε να συνεχίσει η Ελλάδα να ανήκει στη Δύση. Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε πως η Ευρώπη αλλάζει και εισρέει άφθονη αναπτυξιακή βοήθεια, χωρίς μεταρρυθμίσεις θα καταλήξει στις μαύρες τρύπες της αναποτελεσματικότητας και της πελατειακής διαπλοκής. Θα καταλήξουμε πάλι στον ίδιο παρονομαστή. Το πέταγμα της μπάλας στην ευρωπαϊκή κερκίδα, για όσους το χρησιμοποιούν, μπορεί προσώρας να είναι άλλοθι βολικό, σύντομα όμως θα αποδειχθεί αναποτελεσματικό. Εξάλλου, εκφράζεται αυθεντικότερα από τους φορείς της κομμουνιστικής και της ριζοσπαστικής αριστεράς, είναι όμως απολύτως ξένο προς τη λογική και την πρακτική ενός σύγχρονου μεταρρυθμιστικού πολιτικού φορέα.

Πηγη: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Τα άλλα διδάγματα της Βαϊμάρης

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Οι εκλογές που έγιναν στη Γερμανία τον Ιούλιο του 1932 έμειναν στην Ιστορία για την επιτυχία του ναζιστικού κόμματος. Τότε ο Χίτλερ κέρδισε το μεγαλύτερο ποσοστό σε ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές, ένα ολόκληρο 37%. Μόνο που οι εκλογές αυτές είχαν κι ένα άλλο χαρακτηριστικό. Για πρώτη φορά στην Ιστορία της σύντομης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης κατέβηκαν εξήντα κόμματα. Από αυτά, τα 46 εμφανίστηκαν πρώτη φορά σε εκλογές.

Φυσικά αυτό δεν υπονοεί καμιά ευθεία σχέση μεταξύ του αριθμού των κομμάτων και του αιμοσταγούς λαϊκισμού. Δεν υπονοεί δηλαδή ότι τα πολλά κόμματα έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία. Το μόνο που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι δεν το απέτρεψαν. Τα κοινωνικά -και συνεπώς τα πολιτικά- φαινόμενα είναι πολυσύνθετα. Υπήρχε η οικονομική κρίση, υπήρχε ένα κομμάτι του κατεστημένου που ευνοούσε την άνοδο της ακροδεξιάς ως αντίβαρο στην ακροαριστερά, υπήρχε το λαϊκιστικό χάρισμα του Χίτλερ, υπήρχαν πολλά που οδήγησαν τη Γερμανία και αργότερα όλο τον κόσμο στην κόλαση. Το μόνο που δεν υπήρχε ήταν η δημοκρατική κουλτούρα. Η δημοκρατία στη Γερμανία δεν είχε ρίζες και Ιστορία. Προέκυψε το 1918 ύστερα από μια ταπεινωτική ήττα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το πρώτο της επεισόδιο της νεοσύστατης δημοκρατίας ήταν μια κομμουνιστική επανάσταση στα πρότυπα της μπολσεβίκικης.

Το κυριότερο όμως όσο κι αφανές χαρακτηριστικό στα τέλη της δεκαετίας του ’20 ήταν ότι το ναζιστικό κόμμα είχε αποκτήσει δυναμική δουλεύοντας, έστω με απεχθείς μεθόδους, στις γειτονιές. Τα SA παρήλαυναν καθημερινά στους δρόμους (κυνηγώντας κομμουνιστές και Εβραίους) ενώ ταυτόχρονα ασκούσε και κοινωνικό έργο προς όφελος των άριων κατατρεγμένων από την κρίση. Ετσι ενώ το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα οργανώνονταν στην κορυφή οι φαιοχίτωνες κέρδιζαν το μυαλό και την καρδιά του πληθυσμού. Οι πολιτικοί έφτιαχναν κόμματα, συνεργάζονταν, διαφωνούσαν, αποχωρούσαν κ.λπ. αντί να διαφωτίζουν τον πληθυσμό για τις προκλήσεις που είχε η Γερμανία αλλά και η Δημοκρατία.

Φυσικά στους δρόμους της Γερμανίας κυκλοφορούσαν και οι ερυθροχίτωνες, αλλά η Διεθνής δεν μπορούσε να συγκινήσει τον πληθυσμό περισσότερο από το «Ντόιτσλαντ ούμπερ άλες». Κι έτσι η Γερμανία και ο κόσμος βυθίστηκε μερικά χρόνια αργότερα στη φρίκη γιατί κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι τα παιχνίδια στην πολιτική σκακιέρα έχουν νόημα, μόνο όταν αντικατοπτρίζουν πραγματικές κοινωνικές διεργασίες.

Πηγη: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ κυκλοφορεί το πολύ καλό βιβλίο  του
H.A. Winkler:Βαϊμάρη: Η ανάπηρη δημοκρατία 1918-1933. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933) ήταν το πρώτο δημοκρατικό πολίτευμα στην ιστορία της Γερμανίας. Γεννήθηκε από την ήττα της αυτοκρατορικής Γερμανίας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και πέθανε με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης αποτέλεσε έργο των μετριοπαθών πολιτικών δυνάμεων της Γερμανίας (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, Κόμμα του Κέντρου, Φιλελεύθεροι). Αντιμετώπισε την κρυφή ή απροκάλυπτη εχθρότητα των άκρων (Ναζί, Συντηρητικοί Εθνικιστές, Κομμουνιστές). Κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτοφανή οικονομική κρίση υπό έναν ασφυκτικό διεθνή έλεγχο. Προσέφερε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη και την άνθηση της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας. Το ερώτημα παραμένει: Η πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και η άνοδος του ναζισμού ήταν αναπόφευκτη; Ο H. A. Winkler καταγράφει με επιστημονική ακρίβεια την ιστορική πορεία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, και η νηφάλια αφήγησή του μάς επιτρέπει να παρατηρήσουμε τις προφανείς και επικίνδυνες αναλογίες με το σήμερα.

Εθνικιστικό πισωγύρισμα

Του Βασίλη Παναγιωτόπουλου

Η άστοχη δήλωση του κ. Τσίπρα, για φιλέλληνες και μη Ελληνες, είναι ασφαλώς προϊόν αμετροέπειας, χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο και χωρίς επιχειρησιακή εμβέλεια. Είναι μια δήλωση που δεν μπορεί να εγκαθιδρύσει στο ελληνικό κοινωνικό σώμα τη διάκριση Ελληνες πατριώτες - Ελληνες προδότες, γιατί αυτή την στιγμή μια τέτοια διάκριση απλά δεν υποστηρίζεται από το δημόσιο αίσθημα. Αλλωστε ο αντιφασιστικός αγώνας τελείωσε για την Ελλάδα τον Σεπτέμβρη του 1944. Τέτοιες εκφράσεις όμως, και πολύ περισσότερο τέτοιες ιδέες, είναι δείγμα εθνικιστικού πισωγυρίσματος ενός αριστερού (μαρξιστικού) κόμματος που απλά έχασε τη μάχη με τον «γέροντα χρόνο», όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος αν ζούσε στις μέρες μας. Οσο και να ακούγονται στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης πολιτικές κραυγές για «γερμανοτσολιάδες» και «Ελληνες μη Ελληνες», ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας βασίζεται στην αποδοχή ευρύτατων λαϊκών στρωμάτων που, συνήθως σιωπηλά, στηρίζουν έναν «ιστορικό συμβιβασμό» της καταχρεωμένης χώρας με τους ιδιοτελείς, ασφαλώς, δανειστές της. Κανένα συνεπώς εθνικιστικό παραλήρημα, όσο αντιιμπεριαλιστικό κι αν φαντάζει, δεν μπορεί αν διαιρέσει τον ελληνικό λαό και τους πολιτικούς και κοινωνικούς εκφραστές του σε πατριώτες και προδότες. Παλιότερα προσπαθούσαμε να προφυλαχθούμε από την «ιδεολογική χρήση της Ιστορίας», όπως έλεγε ο μακαρίτης Φίλιππος Ηλιού. Τώρα πρέπει να αντιπαλέψουμε την «αναχρονιστική χρήση της Ιστορίας». Δυσάρεστα πράγματα και κουραστικά.

Ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος είναι ιστορικός
Πηγη: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Saturday, February 25, 2012

Είναι σωτήρια η νέα βοήθεια;

Ο Μάνος Ματσαγγάνης και ο Γιώργος Προκοπάκης απαντούν στα "Νέα": "Τι σημαίνει η συμφωνία της κυβέρνησης Παπαδήμου με τους εταίρους (και δανειστές) μας στο Eurogroup;"
Μας δόθηκε μία δεκαετία, αλλά...
Με τη μείωση του χρέους, τα χαμηλά επιτόκια και την περίοδο χάριτος δόθηκε στην Ελλάδα μία δεκαετία για να γίνουν όλες εκείνες οι αλλαγές στην οικονομία, στο Δημόσιο και στην κοινωνία οι οποίες θα επιτρέψουν στη χώρα να μπει σε τροχιά ουσιαστικής σύγκλισης με την υπόλοιπη Ευρώπη. Το πλαίσιο είναι ασφυκτικό, αποτέλεσμα των ισχυρών αντιστάσεων του ελληνικού πολιτικού προσωπικού σε κάθε αλλαγή που θα ανέτρεπε τις πελατειακές ισορροπίες. Τα δύσκολα είναι πάντα μπροστά μας, τόσο βραχυπρόθεσμα (έως την επιτυχή ολοκλήρωση όλων των διαδικασιών για το δεύτερο πακέτο στήριξης) όσο, κυρίως, και μακροπρόθεσμα. Απαιτείται ένα εθνικό πρόγραμμα ανόρθωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, το οποίο μέσα από συναινέσεις σε όλα τα επίπεδα θα εξασφαλίζει αφενός την ουσιαστική εφαρμογή των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και αφετέρου την ανακατανομή πόρων από την πολλαπλώς ευνοημένη κρατική πελατεία προς τον κόσμο της παραγωγικής εργασίας και τα αδύναμα στρώματα. Το ζήτημα δεν είναι αν μπορούμε να το πετύχουμε - είναι η μόνη μας επιλογή.
Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύµβουλος επιχειρήσεων σε θέµατα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών

Πήραμε χρόνο. Τι θα δώσουμε;
Χωρίς ρύθμιση για το κούρεμα του χρέους και χωρίς δανειακή σύμβαση η Ελλάδα θα είχε οδηγηθεί στη χρεοκοπία, στην έξοδο από το ευρώ και μετά στην έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση (πιθανότατα με κάποια ειδική συμφωνία σύνδεσης, όπως αυτή που είχαμε από το 1962 έως το 1981).
Θα ήμαστε αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε αμέσως σε μια «αυτάρκη οικονομία», με ελλείψεις βασικών αγαθών και άγριες περικοπές, ώστε να βρεθούμε με μηδενικά ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό και στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών αμέσως.
Το κούρεμα και η δανειακή σύμβαση παρέχουν χρήματα και χρόνο ώστε η αναγκαία προσαρμογή να είναι ομαλότερη. Διαλέγοντας εμείς πώς θα μειώσουμε τα ελλείμματα. Περισσότερο ή λιγότερο δίκαια (και αποτελεσματικά).
Αυτό είναι το κεντρικό πρόβλημα της πολιτικής και της οικονομίας. Οσο επιμένουμε να μην ασχολούμαστε με αυτό, τις αναγκαίες επιλογές θα τις κάνουν για λογαριασμό μας οι δανειστές.
Τότε όμως η Ελληνική Δημοκρατία θα έχει γίνει κανονική Μπανανία - και θα φταίμε εμείς.
Ο Μάνος Ματσαγγάνης είναι επίκουρος καθηγητής του Οικονοµικού Πανεπιστημίου Αθηνών

The books' journal τεύχος 17

Editorial

Το Πανεπιστήμιο και ο νόμος
Η τηλεοπτική εικόνα ήταν απίστευτη. Ο πρώην πρύτανης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, πρόεδρος της εφορευτικής επιτροπής στις εκλογές για τα Συμβούλια Διοίκησης που δεν έγιναν εξαιτίας της αντίδρασης μιας ομάδας φοιτητών και μιας ομάδας καθηγητών με επικεφαλής τον νυν πρύτανη, με σκυμμένο το κεφάλι, υφίσταται τη ρυθμική αποδοκιμασία των φοιτητών του. «Αέρα, αέρα, να φύγει η χολέρα», του φωνάζουν, πρόσωπα με τα οποία αύριο μεθαύριο θα ξανασυναντηθεί στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο, στο μάθημα. Πώς έγινε αυτό, πώς γύρισαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι;

Η απάντηση, δυστυχώς, βρίσκεται στον κυνισμό με τον οποίο προασπίζονται τα προνόμιά τους οι συντεχνίες των πρυτανικών αρχών, συνεπικουρούμενες από τη μειοψηφία του φοιτητικού συνδικαλισμού που, ήδη, έχει αρχίσει να κολλάει ένσημα κομματικής πίστης προετοιμάζοντας μελλοντική κομματική καριέρα. Από κοντά, βεβαίως, στην επιχείρηση αποδυνάμωσης του νόμου, συνεργάζονται παράγοντες της παραδοσιακής διοίκησης που ανησυχούν βλέποντας ότι χάνονται τα προνόμια μιας ισόβιας ραστώνης στην αγκαλιά του Δημοσίου, οι κομματικές δυνάμεις που ευαγγελίζονται τη διάλυση και την ανασύσταση της χώρας υπό επαναστατικές συνθήκες και ορισμένοι φοιτητές-χειροκροτητές που πιστεύουν ότι η διάλυση και η υπονόμευση λειτουργίας ενός θεσμού όπως το Πανεπιστήμιο είναι πράξη αντίστασης στα ιδιωτικά συμφέροντα (πόσο θλιβερό ήταν να ακούει κανείς έναν φοιτητή να λέει ότι αντιτίθεται στη συσχέτιση του Πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας – λες και ρόλος των σχολών είναι η συσχέτισή τους με τα ούφο).

Όλα αυτά γίνονται, προφανώς, με βία. Διότι δεν είναι βία αυτό που συμβαίνει; Δεν είναι βία ομάδες έξαλλων να κλέβουν κάλπες, να καταλαμβάνουν εκλογικά τμήματα, να αποδοκιμάζουν καθηγητές που συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία ή να επιλέγουν να ψηφίσουν; Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Το ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι, χρόνια τώρα, εθισμένο στη βία. Ο τρόπος με τον οποίο παρεμποδίζονται εκδηλώσεις με τις οποίες η Αριστερά έχει εκφράσει τις διαφωνίες της, οι παρεμβάσεις ακόμα και στα μαθήματα από φοιτητές-συνδικαλιστές, το «χτίσιμο» των καθηγητών που έχουν αντιδράσει στην ασυδοσία πτυχών του φοιτητικού συνδικαλισμού δεν είναι καθημερινότητα πλέον στα ΑΕΙ; Αλλά ποιος νοιάζεται για όλα αυτά; Ποιος νοιάζεται αν το ελληνικό πανεπιστήμιο καταδικάζεται, με γρήγορους ρυθμούς, σε ορμητήριο κάθε έξαλλης συλλογικότητας που αντιτίθεται σε κάθε είδους μεταρρύθμιση, σε κάθε είδους εξορθολογισμό, όχι μόνο της εκπαίδευσης αλλά και συνολικά της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής της χώρας;

Κι όλα αυτά, υποτίθεται, στο όνομα της υπεράσπισης δήθεν του αυτοδύναμου και του δημόσιου χαρακτήρα του. Αλλά στην πραγματικότητα, στο όνομα της υπεράσπισης ενός χώρου προνομίων για τις συντεχνίες των πρυτάνεων, για το καθηγητικό κατεστημένο και τις εγκατεστημένες με διάφορους μηχανισμούς ΚΟΒ των ΑΕΙ που προετοιμάζουν την επανάσταση, εκτός των άλλων στρατολογώντας και εκπαιδεύοντας (στον φανατισμό) τα στελέχη της.

Η ουσία, λοιπόν, είναι ότι μια μειοψηφία συμφερόντων, στο όνομα μιας ιδεολογίας δήθεν της προστασίας του δημόσιου χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, εμποδίζει με τεχνάσματα και βίαιους τρόπους την εφαρμογή του νόμου – μάλιστα ενός νόμου που έχει την ευρεία συναίνεση του ελληνικού Κοινοβουλίου, των τεσσάρων πέμπτων του. Στόχος, να μην αλλάξει τίποτα.

Αυτός ο στόχος είναι ζήτημα επιβίωσης του Πανεπιστημίου να μην επιτευχθεί. Για να γίνει κατορθωτό, όμως, χρειάζονται οι καθηγητές και οι φοιτητές να μιλήσουν. Όχι όσοι ήδη δραστηριοποιούνται αλλά ο μεγάλος όγκος τους, η σιωπηρά πλειοψηφία. Οι φοιτητές και οι καθηγητές που πιστεύουν ότι το υφιστάμενο σύστημα έχει χρεοκοπήσει οφείλουν να συμβάλουν στην αλλαγή του. Οφείλουν, δηλαδή, να βρεθούν απέναντι στις δυνάμεις της ακινησίας και της οπισθοχώρησης. Η δυναμική της μεταρρύθμισης χρειάζεται μια νέα συλλογικότητα – η οποία μένει να ενεργοποιηθεί και να εκφραστεί.

Η κύρια ευθύνη της εφαρμογής του νόμου, όμως, ανήκει στο κράτος και στους μηχανισμούς του. Αν το συντεχνιακό πνεύμα σε συνεργασία με τους εκπροσώπους των φοιτητικών και πανεπιστημιακών ΚΟΒ δεν επιτρέπουν την εφαρμογή του νόμου, παρεμποδίζοντας παράνομα τις εκλογές και συνακόλουθα την επιστροφή στην εκπαιδευτική και στην ερευνητική διαδικασία, στους κατ' εξοχήν προορισμούς του Πανεπιστημίου, το υπουργείο έχει την υποχρέωση να απαντήσει. Η προσφυγή στη δικαιοσύνη δεν είναι παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων. Παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων είναι η ενεργός αντίσταση στο νόμο. Η λογοδοσία όσων παρανομούν ή υποθάλπουν την παρανομία δεν είναι «αντιδημοκρατική εκτροπή», είναι κανόνας της δημοκρατίας.

Παράλληλα, φυσικά, υπάρχει πάντα και η δυνατότητα του υπουργείου να παύσει και να αντικαταστήσει τις υφιστάμενες πρυτανικές αρχές. Έχει λόγο να το κάνει. Το Σύνταγμα έχει εκχωρήσει στα δημόσια Πανεπιστήμια αυτονομία, στο πλαίσιο της νομιμότητας – την αυτονομία που με ιδιοτέλεια τα υφιστάμενα πρυτανικά σχήματα παραβιάζουν.

Επιτέλους, ας πάψει να είναι ταμπού η εφαρμογή του νόμου.

Ραντεβού στο Γουδή

Του Θανάση Πολλάτου

Τους τελευταίους μήνες έχει αναπτυχθεί από τους θιασώτες του εθνολαϊκισμού που κυβερνούν τις πλατείες, τα καφενεία και τις τηλεοράσεις της χώρας μια συγκεκριμένη αφήγηση αυτού που μας συμβαίνει. Όπως είναι αυτονόητο πρόκειται για ένα συμπίλημα από συντηρητικά στερεότυπα, παρανοϊκά σενάρια και ομιχλώδεις αναμνήσεις. Η διατύπωσή του δεν είναι σαφής και ξεκάθαρη, αλλά συνιστά μια φαιοκόκκινη αύρα του πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από τη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης. Μια αντίστοιχη ασάφεια χαρακτηρίζει κάθε ρητορική μίσους. Η στοχοποίηση και η προγραφές των εχθρών γίνονται με έναν αφηρημένο τρόπο και με «επιχειρήματα» που μπορεί να μην αντέχουν τη βάσανο της λογικής εξέτασης, αλλά είναι αρκετά για να υποδαυλίζουν τα πάθη του εξεγειρόμενου όχλου ή «λαού». Η θεωρία αυτή αρέσκεται να μιλά για «κατοχή της χώρας», για «προτεκτοράτα», για «αποικίες», για «χούντες», για «δωσίλογους», για «προδότες του Έθνους», για «ανθέλληνες», για «συνεργάτες των Γερμανών», για «διορισμένες κυβερνήσεις», για κρεμάλες κ.λπ. Στην ουσία πρόκειται για μια ακόμα ρητορική μίσους που έχει ως μοναδικό σκοπό να κατασκευάσει αποπροσωποποιημένους εχθρούς για να συσπειρώσει το ακροατήριό της.

Η ρητορική αυτή του μίσους έχει ως συνέπεια να υφίστανται λεκτική ή και σωματική βία όσοι πολίτες της χώρας και όσοι πολιτικοί δεν συντονίζονται επαρκώς με την κυριαρχούσα ιδεολογία του αντιμνημονιασμού. Η διατύπωση θετικών σχολίων για το περιεχόμενο των προωθούμενων μεταρρυθμίσεων οδηγεί στην προσπάθεια τρομοκράτησής τους με κάθε –σχεδόν- μέσο. Τη θέση της παράθεσης επιχειρημάτων έχουν πάρει οι αυτόματες ιαχές μίσους. Για την ακρίβεια, η παράθεση επιχειρημάτων είναι αδύνατη, τόσο λόγω της ψυχολογίας της μάζας που επικρατεί μετατρέποντας τους ανθρώπους σε ζώα όσο και λόγω της παντελούς άγνοιας για το περιεχόμενο και τον χαρακτήρα των μεταρρυθμίσεων που κατά τ’ άλλα καταγγέλλονται.

Η ρητορική μίσους γίνεται τόσο έντονα πιστευτή από τους θιασώτες της τρομοκρατίας αυτού του τύπου ένεκα πολλών παραγόντων. Η άγνοια του περιεχομένου του Μνημονίου πρέπει να θεωρείται ολική λόγω της προπαγανδιστικής συσκοτιστικής συμβολής των ΜΜΕ και της ανεπάρκειας του πολιτικού συστήματος να το υποστηρίξει ρητά αφού αυτό υποσκάπτει τα συμφέροντα των πελατών του. Έπειτα, η άγνοια συνδυάζεται με την επίσης παντελή έλλειψη ορθολογικής σκέψης και ψυχραιμίας. Το μείγμα γίνεται εκρηκτικό με την εμπρηστική συμβολή των συντεχνιών που υπερασπίζονται τα προνόμιά τους και των τυχοδιωκτικών κομμάτων της Αριστεράς και της ακροδεξιάς που ψαρεύουν ψήφους στα θολά νερά του αντιμνημονιασμού. Τέλος, πολλοί από τους θιασώτες αυτής της ρητορικής μίσους έχουν οδηγηθεί και οι ίδιοι στα όρια της ψυχικής τους ισορροπίας. Πολλοί και πολλές ζουν με επαρκή γι’ αυτούς πειστικότητα μια αναβίωση του Εμφυλίου Πολέμου ή της Εθνικής Αντίστασης. Η εμφάνιση του Μανώλη Γλέζου είναι ως προς αυτό συμβολική. Η φαντασίωση της «αντίστασης ενάντια τον κατακτητή» παραπέμπει ευθέως στον υποτιθέμενο «γερμανό κατακτητή» και στα χρόνια του ΕΑΜ, στην κοιτίδα της εν Ελλάδι αριστεροφροσύνης. Η εποχή της Εθνικής Αντίστασης αποτελεί το τοτέμ της ελληνικής Αριστεράς καθώς συμβολίζει την ευκαιρία, την πραγματική ιστορική της δυνατότητα κατάκτησης της εξουσίας. Και καθώς η Αριστερά από τότε εισπράττει μονάχα ήττες και ματαιώσεις, τουτέστιν απωθείται στο χώρο του ουτοπικού προτάγματος, της αμφιβολίας, η αναφορά στην ιστορική εκείνη συγκυρία οφείλει να είναι εμμονική καθώς μόνο έτσι θεωρείται πως διαφυλάσσει την ίδια την πραγματικότητά της, τη δυνατότητα εγγραφής της στο πεδίο του πραγματικού δηλαδή.

Στα πλαίσια αυτής της αναβίωσης, η σημερινή μεγέθυνση της Αριστεράς γεννά αντίστοιχες αξιώσεις κατάκτησης της εξουσίας και επιβολής των κανόνων του παιχνιδιού, καθώς η αριστερά τίθεται επικεφαλής του αντιμνημονιακού αγώνα που μοιάζει να συμμερίζεται το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή η βιωνώμενη φαντασίωση της παντοδυναμίας και της πολιτικής κατίσχυσης, οδηγεί πολλές φορές στα άκρα καθώς φέρνει στην επιφάνεια την επιθυμία της ολοκληρωτικής κυριαρχίας διά της εξόντωσης των αντιπάλων. Θέλω να πω ότι η εγγεγραμμένη στο φαντασιακό της αριστεράς ιστορική μνήμη (πολιτικές διώξεις, ήττα στον Εμφύλιο, αίσθηση ηθικής ανωτερότητας του ηττημένου) σε συνδυασμό με τις υπάρχουσες συνθήκες που βιώνονται ως συνθήκες πολέμου προκαλούν την ανάδυση του αιτήματος του ολοκληρωτισμού το οποίο πιστεύω πως με τα υπάρχοντα δεδομένα η αριστερά αυτού του τύπου δεν μπορεί να αποφύγει.

Για να μην μείνουμε όμως στην Αριστερά , να πούμε πως η ρητορική μίσους είναι εξίσου ή και περισσότερο προσφιλής στην ακροδεξιά. Κατά τούτο, η προσθήκη του ΛΑΟΣ και του κόμματος Καμμένου στο αντιμνημονιακό μέτωπο, συμπληρώνουν το παζλ. Η σύγκλιση της ακροδεξιάς με την (ακρο)αριστερά δεν πρέπει να μας εκπλήσσει, αφού γίνεται πάνω στην κοινή όπως αποδεικνύεται βάση σύγκλισης: στη βάση του εθνικισμού. Ως στοιχεία αυτού του εθνικισμού πρέπει να θεωρούνται τόσο οι δηλώσεις Τσίπρα περί «πραγματικών Ελλήνων» όσο και η αντιγερμανική ρητορεία του Καρατζαφέρη, του Τράγκα ή του Αυτιά.

Η προσχώρηση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας στο μπλοκ αυτό φαίνεται εξίσου φυσική. Η πνευματική καχεξία, η διανοητική νωθρότητα, η πολιτισμική καθυστέρηση, η απουσία ορθολογικής σκέψης, η εκπαιδευτική χρεοκοπία, η μικροαστική καταναλωτική κουλτούρα, η ιδιώτευση και ο ατομικισμός, ο τηλεοπτισμός κ.λπ. σε συνδυασμό με τους ψυχικούς και φαντασιακούς όρους με τους οποίους αναπτύσσεται ο ελληνικός εξαιρετισμός αποτελούν επαρκείς εγγυήσεις για μια τέτοια εξέλιξη. Η θεωρία συνομωσίας έρχεται πολύ εύκολα να υποκαταστήσει τη σκληρή πραγματικότητα. Ας μην αγνοήσουμε επίσης το ατομικό μέσα στο συλλογικό. Τα παρανοϊκά σενάρια προϊόντα της άνοιας, ο τυχοδιωκτισμός, ο αμοραλισμός, οι ματαιοδοξίες, ο κουτσαβακισμός, ο κωλοπαιδισμός αποκτούν σημασία καθώς εγγράφονται σε ένα πλαίσιο που επιδοτεί τις ήσσονες προσπάθειες, την αμορφωσιά, την αερολογία κ.λπ. και κλωτσάει τη μπάλα διαρκώς στην εξέδρα του «φταίνε κάποιοι άλλοι».

Η ρητορική μίσους είναι μολυσματική. Είναι πολύ δύσκολο να την αντικρούσεις χωρίς να παρασυρθείς κι εσύ σε υπερβολές και χαρακτηρισμούς που αρέσκεται -εκείνη πρώτη- να κάνει. Και καθώς σπάνια μόνο η σημερινή ρητορική του μίσους αναγνωρίζεται και απασχολεί τους «προοδευτικούς» διανοούμενους που ανησυχούν για την ποιότητα της υποβαθμιζόμενης δημοκρατίας -αφού οι πλατείες, τα συνδικάτα και τα πανεπιστήμια της χώρας είναι ζώνες καθαρές από την άλλη άποψη-, μένει το χρέος στους υπόλοιπους πολίτες της χώρας να ενημερώνονται, να διατηρούν την ψυχραιμία τους και να εκπροσωπούν τη φωνή της λογικής στα αποκαΐδια αυτής της κοινωνίας. Και κάτι άλλο: να κάνουν με τη σειρά τους μολυσματική μιαν άλλη ασθένεια: αυτή της αλήθειας, του ρεαλισμού, της ευθύνης, του ορθού λόγου και της κριτικής σκέψης. Εκτός κι αν θεωρηθούν ως θιασώτες του πνεύματος του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, για άλλη μια φορά, «δωσίλογοι» και «προδότες». Ας είναι.

Πηγη: Arguments.gr

Thursday, February 23, 2012

Περί Χρυσής Αυγής...

Του Μάνου Ματσαγγάνη

Αυτοί που στρέφονται στη Χρυσή Αυγή δεν είναι ρατσιστές τύπου Ku Klux Klan, αλλά απλοί άνθρωποι, υπερβολικά φτωχοί για να μετακομίσουν από υποβαθμισμένες γειτονιές τύπου Άγιου Παντελεήμονα, οι οποίοι ζουν καθημερινά στον τρόμο (ή είναι οι ίδιοι θύματα) μιας άγριας εγκληματικότητας. Μιλάω με αριστερούς φίλους, πολυπολιτισμικούς φοιτητές και γενικώς με άτομα υπεράνω υποψίας (για ρατσισμό), που μένουν εκεί οι ίδιοι ή οι γονείς τους, και οι οποίοι έχουν φρικάρει εντελώς με όσα τους συμβαίνουν.

Η Χρυσή Αυγή προφανώς δεν είναι λύση. Είναι μέρος του προβλήματος. Με τη σειρά της τρομοκρατεί μετανάστες - και συχνά εγκληματεί σε βάρος τους. Σημειωτέον ότι συνήθως πρόκειται για μετανάστες που κατοικούν ή έχουν μαγαζιά στις γειτονιές αυτές (συνεπώς είναι απίθανο να κινδυνεύουν από αυτούς οι υπόλοιποι κάτοικοι). Όμως η Χρυσή Αυγή ταυτόχρονα περιπολεί στους δρόμους, κατά κάποιον τρόπο πουλάει προστασία, και γενικώς έχει ιδιοποιηθεί λειτουργίες του κράτους. Φυσικά σε στυλ vigilante αντί για κανονική αστυνομία.
Τι μπορούμε να κάνουμε; Λίγα πράγματα.
Πρώτον, να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα όπως αυτό υφίσταται πραγματικά. Η υπεροπτική καταγγελία στο όνομα ενός ρηχού "αντιρατσισμού" - ιδίως όταν προέρχεται από εμάς που μένουμε σε καλύτερες γειτονιές - είναι ηθικά απαράδεκτος και πρακτικά αντιπαραγωγικός.
Δεύτερον, να το δούμε ως ακραία εκδοχή της διάχυτης ανομίας και της ακαταλληλότητας της αστυνομίας όπως αυτή λειτουργεί σήμερα. Εάν δεν φτιάξουμε ένα αποτελεσματικότερο κράτος δικαίου, εάν δεν βάλουμε στόχο να αποκαταστήσουμε τη νομιμότητα παντού (από τα πανεπιστήμια μέχρι τις συνοικίες γκέτο), δεν θα καταφέρουμε τίποτε.
Τρίτον, να δεχθούμε ότι παρότι μακροπρόθεσμα η λύση ενδεχομένως είναι η ανάπτυξη, εν τω μεταξύ θα χρειαστούμε καλύτερη αστυνόμευση, καλύτερη φύλαξη των συνόρων, καλύτερη μεταναστευτική πολιτική. Μια πολιτική που να συνδυάζει τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών με την ειλικρινέστερη προσπάθεια ένταξης όσων επιλέγουν (και επιλέγουμε και εμείς) να ενταχθούν στην κοινωνία μας.

Saturday, February 18, 2012

ΔΗΜΑΡ: η ευθύνη του να κυβερνάς και η Ευρώπη

Του Τάσου Τέλογλου
O κ. Φώτης Κουβέλης επισκέφθηκε χθές τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Ε.Βενιζέλο και ενημερώθηκε για την τηλεδιασκεψη των υπουργών Οικονομικών του Eurogroup. Δεν γνωρίζω αν ο κ Βενιζέλος εξήγησε στον κ. Κουβέλη ότι η συζήτηση αφορούσε κατά έναν πολύ άμεσο τρόπο και τον ίδιο με την έγερση –και όχι μόνο από τους Γερμανούς – του πολύ απλού ερωτήματος «Τι θα γίνει αν μετά τις εκλογές τα κουκιά δεν βγαίνουν για να στηρίξει το πρόγραμμα;». Επί του ερωτήματος αυτού ο κ. Κουβέλης αρκέστηκε να πεί μετά την συνάντηση ότι εξακολουθεί να μην συμφωνεί με αυτό (το λεγόμενο δεύτερο μνημόνιο).

Το κόμμα του κ. Κουβέλη φέρει τον τίτλο «Δημοκρατική Αριστερά», μία αριστερά δηλαδή που μπορεί να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες. Θα είναι καλό τις επόμενες μέρες ένα κόμμα στο οποίο εχει στραφεί ένα όχι ασήμαντο μέρος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ του 2009 να εγκαταλείψει την βολική θέση του «εμείς απορρίπτουμε το μνημόνιο» και να μας εξηγήσει αν κληθεί να συμμετάσχει ή να στηρίξει μια κυβέρνηση να διευκρινίσει τι πρόκειται να κάνει στη «θέση του μνημονίου» αφού μάλιστα θα εχει προχωρήσει η διαδικασία ανταλλαγής των ομολόγων και θα εχουν ψηφίσει τα ξένα κοινοβούλια: Θα σεβαστεί τις διεθνείς υποχρεώσεις που ανέλαβε για τη χώρα η κυβέρνηση Παπαδήμου επιχειρώντας αλλαγές και ποιες; Θα καταγγείλει τις συμβάσεις που ψηφίζει τώρα η Βουλή; Θα κάνει κάτι και τι το οποίο θα μας εξασφαλίζει τη συμμετοχή μας στο ευρώ και με ποιο τρόπο; Και αν δεν είναι ετοιμη η ΔΗΜΑΡ για κάτι από όλα αυτά πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται το νόημα της συμμετοχής της στις προσεχείς εκλογές σαν κάτι διαφορετικό από τα άλλο κόμματα της αριστεράς και κεντροαριστεράς;

Για περισσότερες πληροφορίες επί του χειρισμού ο κ. Κουβέλης θα μπορούσε να ρωτήσει τον κ Α.Σαμαρά μόλις ολοκλήρωσε μια μακρά θητεία σε αυτό το «διδακτήριο».

Πηγή: www.protagon.gr

Thursday, February 16, 2012

Δεν μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον γιατί δεν καίγονται τα σινεμά.

Του Φώτη Γεωργελέ

Δεν μπορείς να πεις
ότι ο ομορφότερος κινηματογράφος της Αθήνας, στο κτίριο που γράφει την ιστορία της πόλης, δεν μπορεί να πυρπολείται. Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον ότι τα βιβλιοπωλεία δεν τα σπάνε. Ότι δεν υπάρχουν σε καμία άλλη πόλη του κόσμου βιβλιοπωλεία με λαμαρίνες και ρολά στις βιτρίνες. Αν χρειάζεται να το εξηγήσεις, τότε δεν θα σε καταλάβει.
Δευτέρα πρωί. Σταδίου, Χρήστου Λαδά, Ερμού, Πανεπιστημίου, Αθηνάς, Κοραή, Χ. Τρικούπη, Ακαδημίας. 40 τόνοι μάρμαρα, 100 κτίρια, 170 επιχειρήσεις. Βρεγμένα πεζοδρόμια, γυαλιά, πέτρες, κάπνα. Περίεργοι κοιτάζουν τα συντρίμμια, βγάζουν φωτογραφίες, σχολιάζουν χαμηλόφωνα. Οι άλλοι δεν βγάζουν φωτογραφίες. Δεν μιλάνε. Καπνίζουν ένα τσιγάρο σιωπηλοί. Τους καταλαβαίνεις, τα μάτια τους είναι σκοτεινιασμένα, κάπου κάπου μπαίνουν μέσα, σηκώνουν ένα ράφι, μαζεύουν ένα αντικείμενο απ’ τα αποκαΐδια, το κοιτάζουν, το αφήνουν πάλι στο σωρό. Τσιγάρο. Είναι αυτοί που ξέρουν ότι αύριο δεν θα έχουν δουλειά, ότι απ’ όλα αυτά τα μαγαζιά σχεδόν κανένα δεν θ’ αντέξει, δεν θα μπορέσει να ξανανοίξει. Αυτοί που ξέρουν ότι καμία Μέρκελ δεν τους φταίει, κανένας Μίκης δεν θα κηρύξει πόλεμο για πάρτη τους, είναι απλώς παράπλευρες απώλειες.
Δεν έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε γι’ αυτό. Ίσως μόνο ένα: Να τελειώνουμε πια με όλα αυτά. Να τραβήξουμε τη δικιά μας κόκκινη διαχωριστική γραμμή. Να τους ονομάσουμε. Δεν είσαστε φίλοι μας, είσαστε εχθροί μας. Να υπερασπίσουμε την πόλη μας, τις ζωές μας, το δημόσιο χώρο, την κοινωνία.
Πολλές κοινωνίες αντιμετωπίζουν προβλήματα, κάποιες μεγαλύτερα απ’ τα δικά μας. Πουθενά δεν καίνε τις πόλεις τους. Πουθενά δεν καταστρέφουν τις ζωές των ανθρώπων. Πουθενά δεν ρίχνουν λάδια στους δρόμους, δεν κλείνουν τα λιμάνια, δεν αφήνουν τους τουρίστες να κατέβουν απ’ τα πλοία. Πουθενά δεν περπατάνε οι ταξιδιώτες φορτωμένοι τις βαλίτσες 5 χιλιόμετρα στην Αττική Οδό, πουθενά δεν κλείνουν τα μνημεία, δεν καταστρέφουν τα φανάρια, δεν κλείνουν τα ξενοδοχεία. Αυτοί που καταστρέφουν το εμπόριο, τον τουρισμό, τα μόνα που έχουμε, που διαλύουν την οικονομία, είναι εχθροί μας.
Στους τοίχους έχει αρχίσει να εμφανίζεται το σύνθημα που πάντα προαναγγέλλει την τελική φάση. Στη Διδότου με μεγάλα γράμματα, μήνες τώρα κανείς δεν το σβήνει, γράφει Viva la muerte. Δεν έχουμε ανάγκη την ιδεολογία του μίσους. Δεν χρειαζόμαστε πια την καταστροφή. Αυτά είναι η παλιά Ελλάδα, αυτή που μας έφτασε μέχρι εδώ. Αυτή που σπατάλησε, που λεηλάτησε και τώρα προτιμάει το θάνατο και την αυτοκτονία παρά να δοκιμάσει να σταθεί στα πόδια της. Δεν είναι δικιά μας. Η καινούργια Ελλάδα χρειάζεται δημιουργία, όχι καταστροφή. Ιδέες, όχι ρόπαλα· προγράμματα, όχι συνθήματα.
Δεν έχουμε ανάγκη άλλους εισαγγελείς που κάνουν κομματική καριέρα επιδοτούμενη από τα δανεικά της ευρωπαϊκής κοινότητας για να την κατηγορούν. Δεν χρειαζόμαστε άλλους επαγγελματίες σωτήρες που επιβιώνουν πουλώντας φόβο και μίσος. Δεν χρειαζόμαστε εξωτερικούς εχθρούς για να συσπειρωθούμε. Όσοι φοράνε τη μάσκα Anonymous ας ξαναδούν τον Γκάι Φοκς. Η επίκληση του απόλυτου κακού, του εξωτερικού εχθρού, είναι χιλιάδες χρόνια τώρα η μόνιμη μέθοδος χειραγώγησης των μαζών. Όσοι μας λένε ότι φταίει ο Τόμσεν, η Μέρκελ, οι ξένοι που «θέλουν να μας κάνουν πειραματόζωα», είναι αυτοί που θέλουν να κρύψουν τις κοινωνικές αντιθέσεις, να κρύψουν τις δικές τους ευθύνες, να σώσουν το παλιό σύστημα, το χρεοκοπημένο. Είναι οι υπερασπιστές της χρεοκοπίας, είναι εχθροί μας.
Δεν έχουμε ανάγκη από άλλη πολεμική ατμόσφαιρα. Όσοι μιλάνε για προδοσίες και δοσίλογους, για κατοχές και χούντες, είναι εχθροί μας. Δεν χρειαζόμαστε άλλη τυφλή οργή κι άλλα βίαια ξεσπάσματα, δεν χρειαζόμαστε άλλη εκτόνωση. Όσοι μας λένε ότι είμαστε αθώοι, όλοι μαζί αθώοι, ο «αγνός ηρωικός λαός» από τον Καμένο μέχρι τον Μίκη, πάντα ηρωικός και πάντα προδομένος, είναι εχθροί μας. Μας κοροϊδεύουν. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν είμαστε όλοι μαζί και δεν είμαστε αθώοι. Δεν χρειαζόμαστε στρατόπεδα. Ο εαυτός μας είναι ο αντίπαλος, αυτόν θέλουμε να αλλάξουμε.

Δεν χρειαζόμαστε άλλες επιδείξεις
ανώδυνης επαναστατικότητας, φραστικές αγριότητες, κενούς βερμπαλισμούς στα social media. Δεν έχει πιο δίκαιο αυτός που βρίζει περισσότερο κι ανώνυμα. Δεν χρειαζόμαστε άλλες ατελείς προσωπικότητες να απελευθερώνουν εκ του ασφαλούς καταπιεσμένα ένστικτα αναζητώντας βολικούς αντίπαλους. Χρειαζόμαστε σκέψεις, καινούργιες προτάσεις, δημιουργικές λύσεις. Χρειαζόμαστε το προσωπικό παράδειγμα, την προσωπική δέσμευση, τις στάσεις ζωής που δίνουν στις ζωές μας περιεχόμενο. Την ευαισθησία και τη λογική, την αλληλεγγύη όχι την εχθρότητα. Ο κοινωνικός φθόνος δεν είναι ποτέ προοδευτικός.
Δεν χρειαζόμαστε πια την ευκολία, τα σλόγκαν, τα εύκολα συνθήματα, το μαύρο άσπρο. Η αλήθεια είναι δύσκολη, η γνώση χρειάζεται προσπάθεια. Η στράτευση ανήκει στον προηγούμενο αιώνα. Οι οπαδοί δεν σκέφτονται, πιστεύουν.
Η κοινωνία μας δεν μπορεί πια να συνεχίσει έτσι να αυτοκτονεί κάθε μέρα από λίγο. Οι κοινωνίες αλλάζουν και ανανεώνουν τις δομές, τους θεσμούς, το πολιτικό τους σύστημα.

Τώρα έφτασε η ώρα για ένα τέλος και μια αρχή.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, καίγοντας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αν τώρα δεν μπει ένα τέλος σ’ αυτή την περίοδο μίσους, τυφλότητας, αυτοοικτιρμού, άγνοιας, πολιτικής βίας, παραπληροφόρησης, μετά δεν θα υπάρχει επιστροφή. Ήδη παίζουμε την παράταση. Η ελληνική κοινωνία, κάπου εδώ, πρέπει να κάνει επανεκκίνηση. Να πατήσει το κουμπί restart. Ό,τι κάναμε, κάναμε. Όσο φταίξαμε, φταίξαμε. Ό,τι καταστρέψαμε, καταστρέψαμε. Τώρα πρέπει να αρχίσει η αντίστροφη πορεία. Να τραβήξουμε μια γραμμή σε όλα αυτά που είναι η παλιά, εύκολη, πιασάρικη, κενή Ελλάδα της μετριότητας και της αυταρέσκειας. Η καινούργια Ελλάδα δεν θα μιλάει τόσο πολύ, δεν θα είναι τόσο τσάμπα μάγκας, θα σκέφτεται, θα δημιουργεί. Η καινούργια Ελλάδα δεν θα καίει. Θα φτιάχνει.

Πηγη: ATHENS VOICE

Wednesday, February 15, 2012

Η κοινωνική πολιτική σε δύσκολους καιρούς

Με αφορμή το βιβλίο "Η κοινωνική πολιτική σε δύσκολους καιρούς - Οικονομική κρίση, δημοσιονομική λιτότητα και κοινωνική προστασία" του Μάνου Ματσαγγάνη (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), οι εκδόσεις Κριτική σάς προσκαλούν σε μια συζήτηση για το θέμα αυτό την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου και ώρα 18:00 στο Κέντρο λόγου και τέχνης (Θεμιστοκλέους 104).

Θα μιλήσουν: Αντιγόνη Λυμπεράκη, καθηγήτρια Οικονομικών, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Γιώργος Προκοπάκης, σύμβουλος επιχειρήσεων
Δημήτρης Σκάλκος, διευθυντής Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών
Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Τάκης Καμπύλης, δημοσιογράφος, διευθυντής ραδιοφωνικού σταθμού Αθήνα 9.84.

Sunday, February 12, 2012

Η ευθύνη της "αριστεράς της ευθύνης"

Του Μάνου Ματσαγγάνη
Η Δημοκρατική Αριστερά στην αποψινή ψηφοφορία θα καταψηφίσει τη δανειακή σύμβαση, όπως καταψήφισε το μεσοπρόθεσμο και το μνημόνιο. Μάλιστα, με δήλωση του προέδρου της, ακόμη και εάν η έγκριση της δανειακής σύμβασης εξαρτηθεί από τις ψήφους των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ, το κόμμα θα πάρει την ευθύνη της απόρριψής της. Όπως όλοι ξέρουμε, εάν όντως συμβεί κάτι τέτοιο, η χώρα μας δεν θα γυρίσει ακριβώς στη νεολιθική εποχή, αλλά θα έχει κάνει μια καλή αρχή.

Επειδή παραμένω μέλος της ΔΗΜΑΡ, νοιώθω την ανάγκη να πω τα εξής.

Εάν απόψε η δανειακή σύμβαση εγκριθεί, θα αισθανθώ ανακούφιση. Το νέο μνημόνιο δεν με ενθουσιάζει. Αλλά θα μας δώσει λίγο ακόμη χρόνο (και λίγο ακόμη χρήμα) μήπως πετύχουμε όλα όσα δεν καταφέραμε μέχρι τώρα. Να μάθουμε να ζούμε μέσα στο όριο των δυνατοτήτων μας (αφού έτσι κι αλλοιώς εκτός από την τρόικα δεν μας δανείζει κανείς). Μοιράζοντας τις αναπόφευκτες θυσίες δίκαια (αρχίζοντας από τους ευνοημένους της προηγούμενης περιόδου). Δίνοντας προοπτική στους νέους ανθρώπους. Προστατεύοντας τους φτωχούς και τους αδύναμους. Κάνοντας αυτό που μας αναλογεί για να γίνει η Ελλάδα μια χώρα με λιγότερη διαφθορά, λιγότερη ασυδοσία, λιγότερη βία.

Προς τιμήν της η ΔΗΜΑΡ μίλησε εγκαίρως για "ισοδύναμα" - δηλ. για μέτρα που μειώνουν τα ελλείμματα όσο αυτά που προτείνει η τρόικα, αλλά δικαιότερα. Μόνο που έκτοτε δεν υιοθέτισε ούτε ένα από όσα τέτοια μέτρα πρότειναν πολλοί από εμάς. Εν τω μεταξύ, σήμερα πλέον για "ισοδύναμα" μιλούν όλοι, από τον Καρατζαφέρη και το Σαμαρά έως τον Βενιζέλο και τον Παπανδρέου.

Ωραία λοιπόν: ας μιλήσουμε για ισοδύναμα. Ποιος φταίει που ακόμη και τώρα, ένα βήμα πριν την καταστροφή, υπουργοί και βουλευτές διορίζουν ψηφοφόρους τους και εξυπηρετούν πελάτες τους; Ποιος φταίει που παρά τις περικοπές οι δαπάνες μισθοδοσίας του κράτους δεν μειώνονται; Ποιος φταίει που οι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται, ή αν γίνονται δεν εφαρμόζονται; Ποιος φταίει που η φοροδιαφυγή οργιάζει; Ποιος φταίει που χρήματα για επιδόματα ανεργίας δεν βρίσκουμε, αλλά 605 εκατ. ετησίως για τη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ναι. Ποιος φταίει που γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί και δημοσιογράφοι εξαιρούνται από το νέο ασφαλιστικό; Ποιος φταίει που τα επικουρικά ταμεία με 3%+3% εισφορά δίνουν σύνταξη 45% του μισθού (και μετά ζητάνε επιχορήγηση);

Όχι πάντως η τρόικα: όλα αυτά μας τα πρότεινε από την αρχή. Τα απορρίψαμε εμείς - δηλ. τα κόμματα που ψηφίζουμε, τα συνδικάτα που φτιάξαμε, οι συντεχνίες που ανεχθήκαμε, τα κανάλια που βλέπουμε. Και τώρα μας φταίνε πάλι οι ξένοι.

Τι θα γίνει εάν απόψε η δανειακή σύμβαση απορριφθεί; Κάποιοι θα τρίβουν τα χέρια τους. Θα αγοράσουν τη χώρα στις εκπτώσεις, με μαύρα χρήματα που πρόλαβαν να βγάλουν στο εξωτερικό. Θα κάνουν μπίζνες με το ίδιο πολιτικό προσωπικό, πάνω στα ερείπια. Κάποιοι άλλοι θα σηκώσουν τις σημαίες τους (κόκκινες ή μαύρες) και θα ξαναπροβάρουν τη φαντασίωση της εξέγερσης. Όλοι οι υπόλοιποι - και είμαστε πολύ περισσότεροι - θα δυστυχήσουμε.

Και σε αυτό η "αριστερά της ευθύνης" θα είναι συνυπεύθυνη.

Όχι στο όνομά μου.

Δε θα γυρίσω μαμά

Της Π.Μ.
14/12/2010

Μαμά κοίτα, το πήρα το πτυχίο. Ξέρω δεν ήταν εύκολο. Δουλειά και σχολή δύσκολα συνδυάζονται. Αλλά τα κατάφερα! Και τώρα; Τώρα θέλω να ανοίξω τα φτερά μου. Να βγω στο εξωτερικό. Να γνωρίσω ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Να μάθω νέα πράγματα. Και μετά; Μετά θέλω να γυρίσω εδώ και να δημιουργήσω. Να μεταλαμπαδεύσω τις γνώσεις μου και να μοιραστώ τις εμπειρίες μου. Να χτίσω κάτι αξιόλογο για να αποδείξω ότι οι νέοι μπορούν, αξίζουν, καινοτομούν και τα καταφέρνουν.


30/10/2011

Μαμά ήρθε η ώρα. Ξέρω δεν θα 'ναι εύκολο. Αλλά θα δεις. Θα τα καταφέρω. Η Αγγλία δεν είναι μακριά. Θα μιλάμε κάθε μέρα. Δεν μ αρέσει που σ' αφήνω. Η δουλειά δεν πάει καλά. Το βλέπω στα μάτια σου και ας μην το παραδέχεσαι. Θα πάνε καλύτερα τα πράγματα. Η Ελλάδα τα καταφέρνει πάντα. Ένας χρόνος είναι θα περάσει. Και μετά; Μετά θα είμαστε πάλι μαζί, να στηρίζουμε η μία την άλλη όπως τόσα χρόνια.


10/2/2012

Μαμά το σκέφτομαι τόσο καιρό και δεν ξέρω πώς να στο πω. Δεν θα γυρίσω τελικά. Μη δακρύζεις σε παρακαλώ. Δεν είναι ότι δεν θέλω. Μου λείπετε όλοι τόσο πολύ. Δεν υπάρχει χώρος για μένα εκεί. Οι φίλοι μου φεύγουν. Ξενιτεύονται. Κάθε μέρα ψάχνω απελπισμένα ένα λόγο, έστω και πλασματικό, για να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα θα αντέξω την επιστροφή αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Δεν θέλω να απλώσω το χέρι να σου ζητήσω λεφτά. Πάνε έξι χρόνια από την τελευταία φορά. Ντρέπομαι. Την αγαπάω την Ελλάδα και εσένα ακόμα πιο πολύ αλλά αν γυρίσω θα είμαι εγκλωβισμένη. Δεν υπάρχει σωτηρία πλέον για τον τόπο μας. Και μετά; Ξέρω είχα όνειρα. Τα έχω ακόμα. Κρυμμένα σ' ένα συρταράκι στο μυαλό μου. Ελπίζω η μοίρα να με γυρίσει πίσω. Ως τότε να προσέχεις τον εαυτό σου και γω θα σε στηρίζω έστω και από μακριά.


«Ακόμα κι όταν η πατρίδα κινδυνεύει να σκλαβωθεί ή να πέσει στα χέρια ανάξιων κυβερνητών, είναι προτιμότερο να επαναστατήσεις παρά να την εγκαταλείψεις και να καταφύγεις στην εξορία.» (Πλάτωνας) Άραγε θα πίστευες το ίδιο αν ζούσες τώρα; Αν έβλεπες πως τα λάθη ορισμένων μας έχουν οδηγήσει σε ένα «εθνικά υπαρξιακό και βαθύτατα ιστορικό και πολιτικό» αδιέξοδο; Αν έβλεπες την κατάθλιψη και τον θυμό ζωγραφισμένα στα μάτια όλων; Αν έβλεπες τα όνειρα σου να σκοτώνονται; Νέους ανθρώπους να ζητιανεύουν; Αν άκουγες τους λυγμούς των γονιών που δεν μπορούν να θρέψουν πλέον τα παιδιά τους; Θα ήσουν ακόμα τόσο απόλυτος;

Πηγη: www.protagon.gr

Saturday, February 11, 2012

Ο Αριστεροδέξιος

Tου Στέφανου Κοτρωνάκη
Εχω ένα φίλο από τα χρόνια της εφηβείας. Ας τον πούμε Η. Ο Η βρίσκεται σε απόγνωση -τουλάχιστον αυτό προκύπτει από τα σχόλιά του στο FB τον τελευταίο χρόνο. Βρίσκεται σε απόγνωση όχι γιατί έχασε τη δουλειά του ή γιατί δεν μπορεί να συντηρήσει την οικογένειά του (είναι άγαμος): Ο Η διολισθαίνει σταθερά σε μια κατηγορία ανθρώπων που -με αφορμή την οικονομική κρίση- συνειδητοποιούν οτι η ζωή, τους αφήνει πίσω. Διαισθάνεται μάλιστα πως αυτό συμβαίνει λόγω της δικής του ανεπάρκειας, κι αυτό κάνει την οργή του ακόμα μεγαλύτερη.


Γόνος συντηρητικής οικογένειας ο Η (πατέρας στρατιωτικός), ήταν στην εφηβεία του εξεγερμένος. Όπως όλοι μας. Αντικονφορμιστής. Πολέμιος του σκυλάδικου και της αρπαχτής λαιφστάιλ φιγούρας που κυριαρχούσε στην Ελλάδα μετά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 80. Τον τελευταίο καιρό, αναπτύσσει όλο και περισσότερο αυτό που εγώ αποκαλώ "το σύνδρομο του αριστεροδέξιου". Αυτό που εδώ και λίγα χρόνια οδηγεί μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας στην αποδοχή μιας υπερ-συντηρητικής ιδεολογίας, -ενδημικής μόνο στην Ελλάδα- μιας κοσμοθεωρίας η οποία έχει απαξιωθεί σχεδόν σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο. Μιας ιδεολογίας απάνθρωπης, ισοπεδωτικής, μηδενιστικής. Μιας ρητορικής που βασίζεται στην ξεπερασμένη ιστορικά και κοινωνικά διάκριση δεξιάς - αριστεράς.

Κι ακριβώς επειδή η ιδεολογία αυτή ενδημεί σχεδόν αποκλειστικά στην Ελλάδα, διαμορφώνεται με τα εμφυλιοπολεμικά χαρακτηριστικά του εθνικού διχασμού. Με μια ιδιαιτερότητα: Δανείζεται -αυθαίρετα- κομμάτια απο την ιδεολογία και των δύο "στρατοπεδων"!

  • Ο Η θεωρεί πως για τα δεινά μας φταίει το Μνημόνιο (Αριστερά)
  • Και μάλιστα πως οι ξένοι έχουν βαλθεί να κατακτήσουν τη δύσμοιρη Ελλάδα (Δεξιά)
  • Ο Η πιστεύει πως η κατάκτηση αυτή θα γίνει μέσω των πολυεθνικών (Αριστερά)
  • αλλά και της παγκόσμιας συνομωσίας των Εβραίων και του Σόρος (Δεξιά)
  • Ο Η πιστεύει πως πρέπει να γκρεμίσει το πολιτικό σύστημα για να απαλλαγούμε απο την αστική δημοκρατία (Αριστερά)
  • και πως πρέπει να ξεφορτωθούμε τους μετανάστες που μας παίρνουν τα μεροκάμματα (Δεξιά)
  • παίρνοντας τα όπλα κατά των αστών (Αριστερά)
  • και στέλνοντας στο απόσπασμα τους εθνοπροδότες (Δεξιά)
  • που ληστεύουν τις συντάξεις του λαού (Αριστερά)
  • και βάζουν σε κίνδυνο την εθνική κυριαρχία (Δεξιά)
  • υποστηρίζοντας τις Τράπεζες και το κεφάλαιο (Αριστερά)
  • Ο Η θεωρεί αποτυχημένη την πολυ-πολιτισμικότητα (Δεξιά)
  • και την παγκοσμιοποίηση (Αριστερά)
  • θέλει "καθαρούς" έλληνες (Δεξιά)
  • κρατικοποίηση των πάντων (Αριστερά)

... η λίστα μπορεί να συνεχιστεί έτσι για σελίδες ολόκληρες. Ενα συνονθύλευμα από φοβικές ιδεοληψίες και μηδενιστικές ρητορείες περί εθνικής καθαρότητας ή πολιτισμικής πρωτοκαθεδρίας. Την ίδια ώρα, η παραδοσιακή διάκριση μεταξύ δεξιάς - αριστεράς, είναι ελάχιστα παρούσα στους νέους κάτω των 30 χρόνων στην Ελλάδα. Πανευρωπαικά, ακόμα λιγότερο. Η πληρης κατάρρευση του κοινωνικο-πολιτικού μοντέλου του "υπαρκτού" ειναι ένας από τους λόγους. Όχι ο μόνος. Οι σύγχρονες κοινωνίες, μετά απο μια σύντομη περίοδο περιχαράκωσης σε εθνικές ιδεολογίες και κοινωνικά πρότυπα, έχουν εγκαταλείψει το δόγμα "εμείς είμαστε οι καλοί, όλοι οι άλλοι είναι οι κακοί". Κάθε λεπτό που περνάει, η αστική τάξη παγκοσμίως αυξάνει με γεωμετρικούς ρυθμούς, στην Ασία, στη Λατινική Αμερική, στην Ινδία. Εταιρείες και Οργανισμοί, διοικούνται απο ομάδες ανθρώπων που ζουν μόνιμα σε διαφορετικές περιοχές του πλανήτη. Το "εθνικό" γίνεται αργά αλλά σταθερά "παγκόσμιο". Η τεχνολογία συμβάλλει στο να πέσουν τα σύνορα, αμβλύνει τις διακρίσεις.

Γίνεται φανερό πως κανείς μας πια δεν μπορεί να σκέφτεται στα περιορισμένα πλαίσια του εθνικού κράτους ή της ιδεολογικής διάκρισης "αριστερό - δεξιό". Η ψυχροπολεμική περίοδος που αναζητούσε ιδεολογική δικαίωση στην ύπαρξη των δυο αυτών αντιμαχόμενων κοσμοθεωριών, έχει προ πολλού τελειώσει. Οι άνθρωποι σκέφτονται πλέον με ορίζοντα παγκόσμιο. Δρουν παγκόσμια. Δεν τους δεσμεύουν οι διακρίσεις του παρελθόντος, που αφορούσαν κοινωνίες τόσο διαφορετικές απο τις δικές μας.

Στην Ελλάδα μείναμε πίσω από αυτές τις εξελίξεις. Αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε τις αλλαγές. Λίγο η επίπλαστη ευμάρεια των (δανεικών) παροχών, λίγο η πολιτισμική υστέρηση της χούντας και της (εν πολλοίς) εμφυλιοπολεμικής μεταπολίτευσης, χάσαμε το τρένο της παγκόσμιας αλλαγής. Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν ενα καμπανάκι. Δεν ακούστηκε δυνατά. 'Ισως λόγω της κυριαρχίας μιας παρωχημένης λαικιστικής ρητορικής της ελληνικής αριστεράς (όχι όλης, ενός μεγάλου μέρους της), σε συνδυασμό με το "έχει ο θεός" του συντηρητικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας. Η ουσία είναι ότι μείναμε πίσω. Με αποτέλεσμα τώρα να "πέφτουμε από τα σύννεφα" όταν χρειάζεται να κάνουμε και την παραμικρή διαπίστωση, σε σχέση με τις μεγάλες αλλαγές που χρωστάμε στη χώρα, στους εαυτούς μας.

Η υιοθέτηση ιδεολογιών από το παρελθόν, είναι χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε απόγνωση. Επιστρέφουμε σε ανύπαρκτα διλήμματα αριστεράς - δεξιάς κι έτσι ανατροφοδοτούμε τις διχαστικές παθογένειες που μας έφεραν ως εδώ. Ευτυχώς, αυτό γίνεται μόνο εντός συνόρων. Και είναι θνησιγενές. Δεν μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν. Οι 30ρηδες ήδη το αμφισβητούν. Κάτω από την ηλικία των 20, σχεδόν δεν υπάρχει. Αν μιλήσεις σε ενα 16χρονο για "δεξιά πολιτική" ή αριστερή αμφισβήτηση" θα σε κοιτάζει σαν εξωγήινο. Αν όλα πάνε καλά, σε 15-20 χρόνια, αυτά τα παιδιά θα αναλάβουν τις τύχες της χώρας.