Friday, July 15, 2011

Στο Αγκίστρι σύντροφοι, στο Αγκίστρι...

Στα ήσυχα νερά του Αγκιστρίου για τις επόμενες 15 μέρες θα προσπαθήσω να ξεκουραστώ. Να παίξω στη θάλασσα με το γιο μου και να κάνω βόλτες με τη κόρη μου. Να διαβάσω βιβλία με τη σύντροφό μου Αμαλία συζητώντας περί ανέμων και υδάτων. Να... "ξεχάσω" την "επιλεκτική χρεωκοπία" και να πιω ακούγοντας τζιτζίκα (ναι τζιτζίκια...) μια μπυρίτσα. Θεωρώ τον εαυτό μου και την οικογένεια μου ευλογημένη που σε τόσο δύσκολες εποχές μπορούμε να κάνουμε διακοπές. Τα ξαναλέμε από 1 Αυγούστου!

Η Κύπρια μάνα

Tης Ελένης Καρασσαβίδου

«Εδώ κι έναν αιώνα σχεδόν η Μεσόγειος προτείνει σ’ εκείνους που παρατηρούν άγρυπνοι, στις προφυλακές της ελπίδας, ένα πρόσωπο βίας. Παραφορά του ήλιου που κατασπαράζει τα χρώματα, παραφορά των αρωμάτων από τον κήπο του Άδωνη, παραφορά του ανέμου κι της καταιγίδας πάνω στην ξερή πέτρα και στα μαύρα χαμόκλαδα... υψώνει τις στήλες των ορίων της μέσα στη σιωπή και τη μοναξιά, στην άκρη μιας θάλασσας σκοτεινής και φειδωλής, μια χώρα που διδάσκει την ένδεια… Ο ήλιος – κι όμως, τραγικός. Η γιορτή - κι όμως, λαϊκή. Η Μεσόγειος – κι όμως, στρυφνή και μεθυστική. Η Μεσόγειος των φτωχών»

(Φ. Μπροντέλ, η Μεσόγειος)

Ζούμε ένα βαρύ πολιτικό καλοκαίρι. Το οικονομικό μακέλεμα του μετα-καπιταλισμού που κατήργησε και τον καπιταλισμό τον ίδιο σμπρώχνει τον πλανήτη με στιβαρά βήματα στην δυνατότητα (τουλάχιστον, μιας και βεβαιότητες ευτυχώς δεν υπάρχουν) μιας πλανητικής φασιστικής διακυβέρνησης, οι στρατηγικές και τα χαρακτηρστικά της οποίας λίγο θα απέχουν από την κατοχή του λόγου κι όχι του όπλου, όπως εφιαλτικά τα περιγράφει ο Όργουελ. Αν η εξουσία (όπως γράψαμε πολλές φορές) πολιτευόταν μέχρι τώρα διαχειριζόμενη τον φόβο και την ανάγκη, τώρα θα διαχειρίζεται την ίδια την "πραγματικότητα", απείρως πιο φονταμενταλιστικά σε σχέση με το παρελθόν, παίζοντας με ψυχοδυνάμεις όπως η ενοχή (απέναντι στην ίδια την οργή σου ως τελευταίο σπάραγμα μιας φύσης ανθρώπινης που πρέπει να ρομποτοποιηθεί). Αν ο πόλεμος στο Βιετνάμ χάθηκε πρώτα στο ηθικό πεδίο γιατί οι πολίτες μάθαιναν από δημοσιογράφους που αντιπροσώπευαν όντως τον δημόσιο λόγο, αυτό που ο δια-φωτισμός θεώρησε πρόταγμα της συνείδησης και της λειτουργικότητας του πολίτη, τώρα που επιστρέφουμε σε έναν ιλουστρασόν σκοταδισμό, όπως τόσο η πραγματικότητα όσο και αποκαλύψεις διεθνών κολλοσών της δημοσιογραφίας σε σχετικά βιβλία και άρθρα δείχνουν, τα ισχυρά μιντιακά τραστ δρουν ως γραφεία τύπου οργανωμένων στα πρότυπα της μαφίας τοπικών και υπερτοπικών συμφερόντων και των διεκπεραιωτών τους. Ο εχθρός δεν βρισκεται απέναντι μα θα εισχωρεί εντός σου.

Δεν ήταν πως είμασταν τέλειοι πριν. Ένας θεός, ή μάλλον πολλοί αφού ένας δεν είναι ποτέ αρκετός, ξέρει σε πόσα έπρεπε ν αλλάξει η νοοτροπία και οι δομές μας. Ν' αλλάξει όμως στην κατεύθυνση μιας παιδευτικής με την ουσιαστικότερη έννοια πριμοδότησης, όχι μιας οικονομικής αφαίμαξης των ασθενέστερων, ν' αλλάξει στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός μη διαχειριζόμενου πολίτη που αντιγράφει το πρότυπο όσων του σώζουν δήθεν τη ζωή ώστε να χει την σφραγίδα της ομάδας τους επάνω, αλλά στην κατεύθυνση ενός πολίτη που θα έχει την παιδεία και την ασφάλεια να διαχειρίζεται τον εαυτό και την πόλη του. Ν' αλλάξει στην κατεύθυνση όχι της κατασκευής μοντέρνων αποδοπομπαίων τράγων όπως οι Έλληνες, (άλλωστε είναι οι Αγγλοσαξωνικές ελίτ -για να μη γενικεύσουμε άδικα και στερεοτυπικά παίζοντας το εθνικστικό παιχνίδι- που έχουν κατακλέψει τον πλούτο του πλανήτη εδώ και 3 αιώνες) Ψιλά και πολύπλοκα γράμματα, αφού έτσι κι αλλιώς το παιχνίδι ήταν τόσο πολύπλοκο ώστε συχνά ήταν οι πολλοί που υπνώτιζαν με τις ιδεoληψίες τους τους "από πάνω". Πολύπλοκο αλλά όχι ANάξιο λύσης ή άξιο παθητικοποίησης κι αναξιοπρεπούς αποδοχής του "παρόντος μέλλοντος μας". Όχι άξιο αρκετά ώστε ν απαρνηθούμε την ανθρωπιά , δηλαδή την αξιοπρέπειά μας.

Γιατί δεν είναι δύσκολο (εκτός εάν έχουν φυτέψει μέσα σου ένα ενοχικό καραγκιοζάκι και συνομιλείς διαρκώς με αυτό ώστε να είσαι "ιν" στους μεταμοντέρνους κύκλους) να κατανοήσεις γιατί αρνηθήκαμε εξαιρετικό (εν συγκρίση...) δάνειο από την Ρωσία, (όχι καλύτερη ηγεμόνας στο μέλλον, αλλά εξαίρετο μπαλαντέρ στο παρόν) γιατί αντικαταστάθηκε ο Μολυβιάτης ως ΥΠΕΞ από την Ντόρα η οποία μετά την συνάντηση με την Κοντολίζα Ράις μίλησε για προβληματικούς αγωγούς, γιατί ο ΓΑΠ ακύρωσε τελεσίδικα την συμφωνία, γιατί "έσκασαν" οι ΑΟΖ, γιατί υπάρχει συμφωνία με Νετανιάχου για την ενεργειακή πολιτική στη ΝΑ Μεσόγειο, γιατί αυτήν την πολιτική ακολούθησε κι η άλλη διεθνής σοσιαλιστική σουπιά ο Χριστόφιας, (ενδεικτικό της υποκρισίας όλων αυτών είναι πως πέρυσι κατηγορούσαν όσους συμπαραστέκονται στην Γάζα επειδή ορθώς πιστεύουν στην αυταξία των ανθρώπινων δικαιωμάτων ως ηθική αλλά και άμσα πρακτική ασπίδα όλων μας, αλλά και γιατι αντιλαμβάνονται τι δυνατότητες ανοίγουν για Παλαιστινιοποίηση της Ελλάδας από τους ισχυρούς... πως "κάνουμε ότι θέλει ο Ερντογάν", ενώ φέτος μας κατηγορούν γιατί "δεν κάνουμε ό,τι κι ο Ερντογάν", εμ τώρα που τον... μιμούνται οι ίδιοι το σοβαροφανές επιχείρημα έχει αποσυρθεί κι έχουν εφευρεθεί άλλα!!), γιατί πολιτικοί με τη νοοτροπία του Χριστόφια (κι όχι μόνο στην Κύπρο...) δε ζητούν ένα συγγνώμη απ τον λαό τους, γιατί κυριολεκτικά φασιστικά (ώστε να ελέγχουν τον "λόγο", την αναπαράσταση) καταστρέφουν και απαγορευουν έγγραφα που καταδεικνύουν τις ευθύνες τους για την Κυπριακή τραγωδία του φετινού καλοκαιριού, γιατί, τόσα γιατί...

Και ξαφνικά, έστω για 2 λεπτά, όσο κρατούν οι δυο πρώτες στροφές του Ύμνου εις την Ελευθερίαν,, όλα αυτά σταμάτησαν. Γιατί, μέσα σε όλο το μαύρο που ζούμε, η μάνα των νεκρών Διδύμων στην Κύπρο, αποχαιρετώντας τα παιδιά της, δεν φώναξε δάκρυα, φώναξε Λόγο. Πήρε την πρωτοκαθεδρία και τραγούδησε τον Ύμνο, δίνοντας τον τόνο στο κοινό, μέσα στην εκκλησία. Και το τραγούδησε αλύγιστα και θεατρικά θυμίζοντας την σχέση μας με την τραγωδία...

Έχω μια διφορούμενη σχέση με την Κυπριακή κοινωνία που δεν ειναι του παρόντος. Άλλωστε, καθώς κι η ίδια είναι παραδομένη (σε αντίθεση με τους απέναντι) στον υλικό ευδαιμονισμό, πολλοί΄Έλληνες την βλέπουν ως μια επαγγελματική αρπαχτή, οι μικρόνοες, στην εποχή των μετρίων που ζούμε. Τα είχε γράψει έγκαιρα ο Καστοριάδης ότι ο φασισμός δεν θα έρθει από ένα οργανωμένο ιδεολογικό μπλογκ, μα από την άνοδο της ασημαντότητας που θα εξορίσει και το σημαντικό και είχε δίκιο.

Όμως η Κύπρια μάνα, εκείνο το δίλεπτο τουλάχιστον, εγέρθηκε της ζωής της κι έγινε σύμβολο μιας Μεσογείου "στην άκρη μιας θάλασσας σκοτεινής και φειδωλής", μιας Μεσογείου που θα χωρά όλα της τα παιδιά, κι Έλληνες, κι Άραβες κι Εβραίους, και Παλαιστίνιους, και όλους τους άλλους.

Ο σημαντικός Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης είχε γράψει κάποτε ότι μια σταγόνα αίμα αρκεί για ν ακυρώσει όλον τον ήλιο. Αν αυτό είναι αλήθεια σε όλη τη γη, ίσως πουθενά να μην είναι τόσο αλήθεια όσο στην Μσόγειο, την γη όπου "ο ήλιος-κι όμως- είναι τραγικός. Κι η γιορτή -ακόμη κι η κηδεία, κι όμως, λαϊκή!". Η Μεσόγειος που πρσπαθεί να ζήσει διαφυλλάτοντας σ ένα σταμνί λίγο λάδι, τις προφυλακές της ελπίδας, "Η Μεσόγειος των Φτωχών".

Υπερβαίνοντας τα στερεότυπα...

Το δεύτερο τεύχος του νέου Λόγιου Ερμή εκδίδεται με καθυστέρηση δύο μηνών, συνέπεια της πρωτοφανούς κρίσης που διέρχεται η χώρα μας, η οποία μας υποχρέωσε να μεταθέσουμε το επίκεντρο του τεύχους σε ζητήματα που αφορούν στην παγκόσμια και ελληνική οικονομική συγκυρία. Ελπίζουμε πως το περιεχόμενο των κειμένων θα αποζημιώσει τους φίλους του περιοδικού, που περιμένουν με δικαιολογημένη ανυπομονησία την έκδοσή του.

Εξ αιτίας των αλλαγών, κείμενα όπως του Νικόλαου Μπινιάρη για τον Νταβούτογλου και το Ισλάμ, του Θ. Μπατρακούλη για τη γεωπολιτική της επανάστασης του 21, του Δ. Ευαγγελίδη για τη γλώσσα των αρχαίων Μακεδόνων, και του Απ. Διαμαντή για το κρυφό σχολειό, θα δημοσιευτούν στο επόμενο τεύχος, όπου θα υπάρχει και αφιέρωμα στο γλωσσικό ζήτημα, με τις εισηγήσεις της ημερίδας «Η ιστορική ορθογραφία στη νέα εποχή», που οργάνωσε η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού μαζί με το Ανοιχτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο, στις 28 Μαΐου 2011. Έτσι, το δεύτερο τεύχος του περιοδικού κυκλοφορεί πλέον με δύο αφιερώματα, το πρώτο για το έθνος, τις ταυτότητες και τον οθωμανισμό και το δεύτερο για την κρίση στον κόσμο και την Ελλάδα.

Οχι άλλη κοροϊδία!

Μεγάλη επιτυχία η αποψινή [ΣΣ. χθεσινή] διαδήλωση στη Λευκωσία!

Άκρως πολιτισμένη, άκρως συγκινητική. Σαν την αρχαία Ελλάδα ήμασταν, σαν την εκκλησία του Δήμου (και όχι σαν την αγορά του Δήμου που είπε μια κυρία από μικροφώνου και παρέπεμψε στην υπεραγορά). Έλεγε ο καθένας τη γνώμη του στο μικρόφωνο και το πλήθος επευφημούσε. Ένας θρίαμβος της Δημοκρατίας! Αχ, Χριστόφια! Ποιος να σου το έλεγε ότι θα ήσουν όντως ο πρόεδρος που θα ένωνε όλους τους Κυπρίους... αλλά εναντίον του.

Αθρόα η προσέλευση κι απόψε, αλλά όχι όπως την Τρίτη. Ρωτάω τον έναν: «Θα έρθεις στη διαδήλωση;» «Μα, πήγα την Τρίτη» μου απαντά. Ρωτάω την άλλη: «Θα έρθεις στη διαδήλωση;» «Μα, πήγα την Τρίτη», μου απαντά. Έχετε καταλάβει, μάνα μου, ότι η διαδήλωση δεν είναι θεατρική παράσταση που την είδατε μια φορά, για να ζητείτε να μην παραστείτε δεύτερη; Εδώ έχουμε αγώνα! Ο αγώνας δεν επιτυγχάνεται με το να παραστείς μια φορά. Πρέπει να λιώσεις παπούτσια! Είναι κουραστικό το ξέρω, είναι ψυχοφθόρο το ξέρω, έχουμε κι άλλες δουλειές το ξέρω, αλλά ο Χριστόφιας μας περιπαίζει. Και πρέπει κάποιος να τον στείλει έσσω του. Εμείς!

Τον είδες σήμερα στο διάγγελμα; Χαριεντιζόταν με τις κάμερες, ο άχρηστος (δεν ήξερε ότι τον έδειχναν) και έκανε αστειάκια. Μόλις αντιλήφθηκε ότι ήταν στον αέρα έπιασε το περίλυπο του ύφος, α λα Μάρθα Βούρτση και μας χλεύασε όλους ανεξαιρέτως! Αποστασιοποιήθηκε πλήρως από το έγκλημα, δεν ανέλαβε καμία πολιτική ευθύνη, «θα τα διερευνήσει ο δικηγόρος ο Πολυβίου» μας είπε, να κοιμόμαστε ήσυχοι. Μετά, μας είπε και φασίστες, μας είπε πραξικοπηματίες και ότι θέλουμε να κάψουμε το προεδρικό (σιγά το κτίριο), μας υπενθύμισε ότι πρέπει να συγκεντρωθούμε στην πρόοδο των συνομιλιών (φοβερή πρόοδος, τι να σου πω, ένα βήμα πριν την απελευθέρωση είμαστε) και στην ανάληψη της προεδρίας της ΕΕ του 2012 (που ως γνωστόν, δεν θα έρθει ποτέ, το λένε οι Μάγια).

Είσαι εσύ πλάσμα να αναλάβεις την προεδρία της ΕΕ, γιε μου; Εσύ που δεν ήθελες καν να γίνουμε κράτος μέλος, να μην μπούμε καν στο Ευρώ; Ξέρεις που θα ήμασταν σήμερα χωρίς το ευρώ; Ειδικά τώρα που θα χρειαστούμε ένα δις για να ανακάμψουμε με την αχρήστευση του Βασιλικού; Μου θες και προεδρία της ΕΕ, τρομάρα σου. Ούτε για τη Γιουροβίζιον δεν είσαι! Άνθρωπε, παλιάνθρωπε, φτου στα μούτρα σου τα πρησμένα!

Σκότωσες τη Δευτέρα 13 άτομα και μόλις 4 μέρες μετά μας ζητάς να επικεντρωθούμε στην προεδρία της ΕΕ και στις συνομιλίες που εδώ και τρία χρόνια δεν ξέρουμε τι ακριβώς πας και ξεπουλάς στους Τούρκους; Ούτε που μας δίνεις λογαριασμό, αμφιβάλλω αν θα μας δώσεις και ποτέ.

Ανέχεστε αυτόν τον άνθρωπο ακόμα στην εξουσία; Τότε, κύριοι, είστε συνένοχοι. Που ούτως ή άλλως είστε, κατά τη γνώμη μου, γιατί πρέπει να είσαι τρομερά ανάξιος ψηφοφόρος για να είχες κρίνει εν έτει 2008 ότι αυτό το μυαλό είναι άξιο να διοικήσει τη χώρα μας. Μέτρα τώρα τους νεκρούς σου, μέτρα τώρα τα ευρώπουλα που θα πρέπει να βρεις για να ξεπληρώσεις τα σπασμένα, μέτρα τώρα τις ώρες χωρίς ρεύμα μες τον λάλλαρο και ρούφα το αβγό σου, εφησυχασμένε Έλληνα της Κύπρου!

Κάθε μέρα στο προεδρικό θα είμαι, ώσπου να παραιτηθείς! Μας αξίζει καλύτερη πατρίδα και θα την έχουμε!

ΥΓ: Η Μπρέντα μου απόψε, γνώρισε τη Χριστιάνα. Εκείνη την τραγουδίστρια που βγήκε στο όφωνο προς το τέλος της διαδήλωσης και είπε ότι «έχει τρία χρόνια που περιμένει να ανανεωθεί η σύμβασή μου» και έφαγε τη γιούχα. Μας είπε ότι ο Χριστόφιας πήγαινε συχνά στο κέντρο που τραγουδούσε κάποτε και το αγαπημένο του τραγούδι ήταν το «βάλε το κόκκινο φουστάνι!» Η νύχτα κατεβαίνει με μαύρο φερετζέ! Πάρε και κατάλαβε...

Thursday, July 14, 2011

Τι σημαίνει για μας;

Σκέψεις κάτω από τον έναστρο ουρανό του λιβυκού πελάγους

Του Γιανη Βαρουφάκη

Επιλεκτική χρεοκοπία δεν υπάρχει. Σε όλες τις περιπτώσεις στάσης πληρωμών κάποια ομόλογα αποπληρώνονται κανονικά. Ακόμα και η Αργεντινή επέλεξε ποιους δανειστές της θα αποπληρωνει κανονικά και ποιους όχι. Άρα επιλεκτική ήταν και εκείνη η χρεοκοπία. Συνεπώς προς τι η συζήτηση; Προκειται για άλλον ένα ευφημισμό με στόχο την προετοιμασία της κοινής γνώμης για μια κοινή χρεοκοπία. Τόσο απλά. Να σας θυμίσω την χρονική ακολουθία της μεγαλιώδους άρνησης που μας έφερε εδώ; Αρχικά, με το πρώτο Μνημόνιο, μας είπαν ότι αποφύγαμε την χρεοκοπία. Οποίος έλεγε ότι η χρεοκοπία, στάση πληρωμών, αναδιάρθρωση (όλα αυτα είναι συνωνυμα) είναι αναπόφευκτες, θεωρήθηκε κάτι μεταξύ εθνοπροδοτη και ανοητου.

Αργότερα άφησαν να διαρρεύσει ότι συζητείται επιμήκυνση του χρέους προς ΕΕ-ΔΝΤ. Όταν είπαμε πως αυτο δεν θα αποφύγει την στάση πληρωμών, καθώς το πρόβλημα είναι το παλαιό χρεος σε συνδυασμό με την ύφεση, και παλι οι αρχές διεψευδαν.

Πρόσφατα, όταν πλέον αναγκάστηκαν να σχεδιάσουν δεύτερο Μνημόνιο, άρχισαν οι ίδιοι, ανερυθριαστοι, να μιλάνε για σχέδιο αναδιάρθρωσης. Αρχικά βασίστηκαν στην καπατσοσύνη των Γαλλικών τραπεζών να σχεδιάσουν ένα σχέδιο κουρέματος το οποίο δεν έπρεπε να χαρακτηριστεί... κούρεμα. Όταν οι Γαλλικές τράπεζες προσέκρουσαν στον ύφαλο των εταιρειών αξιολόγησης, ο κ. Σόιμπλε έδωσε πράσινο φως στο κουρεμα του ελληνικού χρέους, σηματοδοτώντας την καθυστερημένη αποδοχή της Γερμανίας της απλής αλήθειας ότι το ελληνικό χρεος δεν αντιμετωπίζεται με ακριβά δάνεια. Έτσι ο κ. Βενιζέλος, για να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για την στάση πληρωμών, χρεοκοπία, κουρεμα την ανέφερε συνοδευόμενη απο επιθετικό προσδιορισμό ('επιλεκτική') που την κάνει να φαίνεται πιο ανώδυνη. Η ουσια όμως είναι απλή: Ήρθε, επιτέλους, η ώρα εκείνου που χαρακτηρίζαμε αναπόφευκτο, την ώρα που οι ηγέτες μας περι αλλα ετυρβαζαν.

Και τώρα στο καυτό ερώτημα: Τι σημαίνει αυτο για τις ζωές μας; Είναι θετική εξέλιξη;

Άπαντηση γενική και αόριστη δεν υπάρχει. Το πρόβλημα, πιστέψτε με, δεν είναι ελληνικο. Άρα, ο αντίκτυπος μιας χρεοκοπίας του ελληνικού δημοσίου θα εξαρτηθεί απο την αντίδραση της Ευρώπης. Αν αντιδράσει ορθολογικά, π.χ. στην βάση της Πρότασης μας, με μια γενναία αναδόμηση της ευρωζώνης, τότε η Ελλάδα θα έχει την ευκαιρία να βγει δυνατότερη απο αυτη την χρεοκοπία, να σταματήσει την κατρακύλα και να μπορέσει να προβεί στις μεγάλες αλλαγές που θα δώσουν πνοή στον τόπο. Αν, από την άλλη, η Ευρώπη συνεχίσει στον σημερινό αδιέξοδο δρόμο, τότε απλά το ευρω θα καταρρεύσει και ολόκληρη η Ευρώπη θα πέσει σε μια νέα Μεγάλη Ύφεση.

Πηγή: www.protagon.gr

Wednesday, July 13, 2011

Δικαίωση των θυμάτων - Ανατροπή του σάπιου καθεστώτος

Στο Νικόλα…

Εν τέλει τα σάπια θεμέλια των θεσμών του κυπριακού κράτους καταστράφηκαν ολοκληρωτικά, το πρωινό της 11ης Ιουλίου, παίρνοντας μαζί τους και 12 αθώους, οι οποίοι υπηρετούσαν, όπως πάντα, το λαό και την πατρίδα τους. Οι επιστολές του ήρωα διοικητή ναυτικού, πλοίαρχου Ανδρέα Ιωαννίδη, δεν εισακούστηκαν, από την, κατά τα άλλα, κυβέρνηση του λαού, ενώ εδώ και 2,5 χρόνια τα περιβόητα κοντέινερ, ξεκουράζονταν στον ήλιο και προετοιμάζονταν για μια δολοφονική επίθεση. Δυστυχώς οι ευθύνες δεν βαραίνουν τα κοντέινερ. Δεν έχουν πρόσωπο, δεν φωνάζουν για σεβασμό των θεσμών και δεν τους φταίει πάντα μια ΕΟΚΑ Β’. Οι ευθύνες βαραίνουν πολύ, εκείνους που για ευνόητους λόγους πέταξαν τις επιστολές, όπως πετάνε 3 χρόνια τώρα το λαό στα σκουπίδια.

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δ. Χριστόφιας, «εμφανώς» συγκλονισμένος, διαλάλησε χθες από τον τόπο της εθνικής τραγωδίας, πως είναι δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων. Ούτε ιερό, λοιπόν, ούτε όσιο. Οι παραιτήσεις των Παπακώστα και Τσαλικίδη, δεν είναι καθόλου αρκετές, ούτε για τη θρηνούσα γυναίκα του διοικητή, ούτε για τη μάνα των δίδυμων εθνοφρουρών, ούτε για ολόκληρο το λαό, που δίκαια απαιτεί απαντήσεις και τιμωρίες. Ο συγκλονισμός του προέδρου, η συμπαράσταση της Κυβέρνησης θα μπορούσαν να φανούν αληθινά, εν μέρει, με την ανάληψη των ευθυνών.

Όταν 1000 απλοί άνθρωποι, απαιτούν, έξω από το Προεδρικό, την παραίτηση του Χριστόφια και των υπουργών του, τότε το δίκαιο παίρνει το μέρος του λαού. Η δολοφονία της ναυτικής βάσης στο Μαρί, δεν πρόκειται να μείνει στα χαρτιά. Η κυβέρνηση της υποχώρησης, σε όλα τα ζητήματα, πρέπει να θεωρηθεί ο αυτουργός των δολοφονιών και να παραιτηθεί σύσσωμη. Να κατανοήσουν, επιτέλους, εκεί στο Προεδρικό, πως δεν γίνεται να προχωρούν χωρίς να συμβαίνει απολύτως τίποτα. Η σαπίλα, του κράτους, του στρατού και όλων των θεσμών, δεν είναι τυχαία, είναι το πρόγραμμα του Χριστόφια και των υπηκόοων του. Οι ανθρώπινες ζωές μπορεί να μην επιστρέφουν, απαιτούμε όμως δικαίωση, άμεση παραίτηση της αντιλαϊκής κυβέρνησης, πριν να είναι πολύ αργά, πριν κλάψει κι άλλη μάνα…Αιωνία τους η μνήμη.

http://antistasitwra.wordpress.com/

Tuesday, July 12, 2011

Κ α κ ο υ ρ γ ι ο δ ι κ ε ί α κι όχι μόνο παραιτήσεις

Του ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Π Ρ Ο Σ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗ «Σημερινής», κατεπείγον: Παρακαλώ ακυρώστε το προηγούμενο άρθρο, γραμμένο Κυριακή βράδυ, που σας έστειλα για την Τρίτη 12η Ιουλίου 2011. Η φρικτή τραγωδία στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» το καθιστά εντελώς άχρηστο. Παρακαλώ, γράψτε σε όλες τις σελίδες, σε όλες τις στήλες, κραυγάστε απ’ όλα τα ραδιόφωνα κι απ’ όλες τις τηλεοράσεις, ότι:
- Δεν αρκούν οι παραιτήσεις του Υπουργού Άμυνας και του Αρχηγού ΓΕΕΦ.
- Δεν αρκούν τα τριήμερα πένθη.
- Δεν αρκούν, αλλά προκαλούν, όλες οι κυβερνητικές και κομματικές δηλώσεις θλίψης, πένθους και τα λόγια συμπαράστασης προς τα θύματα της τραγωδίας.

Φ Ω Ν Α Ξ Τ Ε ότι: Κακουργιοδικεία χρειάζονται. Να λειτουργήσουν αμέσως και εκτάκτως. Να συλληφθούν πάραυτα και να προσαχθούν, για ιδιαζόντως κακουργηματική αμέλεια, ολιγωρία, παραμέληση καθήκοντος, όλοι ανεξαιρέτως οι υπηρεσιακοί και πολιτικοί προϊστάμενοι των ενόπλων δυνάμεων της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην Εθνική Φρουρά, στο Υπουργείο Άμυνας, στην κυβέρνηση Χριστόφια, που ευθύνονται υπηρεσιακά και πολιτικά ΚΑΙ ΠΟΙΝΙΚΑ για την προαναγγελθείσα αλλά μη αποτραπείσα πολύνεκρη «Χιροσίμα» στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης».

Ο Λ Ο Ι ΕΚΕΙΝΟΙ που αφού υποτάχθηκαν στις διαταγές των ΗΠΑ και «κατέσχαν» το εκρηκτικό φορτίο του ιρανικού πλοίου της Συρίας, το «ξεφορτώθηκαν» στη Ναυτική Βάση. Και επί τρία χρόνια υποχρέωσαν τους αξιωματικούς, τους υπαξιωματικούς και τους ναύτες της ΕΦ, μόνιμους και κληρωτούς, να ζουν με ΑΚΡΩΣ ΠΙΘΑΝΗ ΔΙΑΡΚΩΣ και προβλέψιμη τη θανατηφόρα «Χιροσίμα».

Ο Λ Ο Ι ΕΚΕΙΝΟΙ της κυβέρνησης Χριστόφια, πολιτικοί προϊστάμενοι και οι υπηρεσιακοί στην ΕΦ υφιστάμενοί τους, που αρνήθηκαν, αμέλησαν, ολιγώρησαν, κωλυσιέργησαν να πράξουν τα στοιχειωδώς επιβαλλόμενα, από τη φύση του εκρηκτικού «αποθηκεμένου» υλικού, καθήκοντά τους. Θανατηφόρα, κακουργηματική, αμέλεια. Θανατηφόρα, κακουργηματική άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος. Από πολιτικούς και υπηρεσιακούς προϊστάμενους, αποδεδειγμένα ιδιαζόντως επικίνδυνους για τον τόπο.

Πηγή: Εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ

Α Π Ο ΧΘΕΣ
έπρεπε να είναι στον τόπο του κακουργήματος οι επικεφαλής της Γενικής Εισαγγελίας. Για τις προσαγωγές στα Κακουργιοδικεία. Κι αν δεν πήγαν ακόμα, αυτοί πρώτοι πρέπει να παραιτηθούν. Μαζί με όλη την κυβέρνηση Χριστόφια…

Οργή και αγανάκτηση

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Παράλληλα με τις εσωτερικές πολιτικές και οικονομικές κρίσεις ζούμε ένα επώδυνο παρών στο οποίο καθημερινά καταγράφονται τραγικά γεγονότα έξω από τα σύνορα μας. Το τραγικό ατύχημα
στο Ζύγι της Κύπρου ,που οφείλεται όπως πάντα σε ανθρώπινο λάθος και απερισκεψία, είχε σαν αποτέλεσμα 12 θανάτους συνανθρώπων μας και 62 τραυματίες. Μεταξύ των νεκρών περιλαμβάνονται πυροσβέστες, στελέχη της εθνοφρουράς, ναύτες, αλλά και ο αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού. Λόγω των εκρήξεων και της φωτιάς, στη ναυτική βάση έχουν προκληθεί φθορές στο δίκτυο του ρεύματος, με αποτέλεσμα η μισή Κύπρος να μην έχει ηλεκτρικό ρεύμα .Σωστά υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους ο υπουργός Άμυνας και ο αρχηγός της Εθνικής Φρουράς και απέδειξαν μία ευαισθησία και υπευθυνότητα ,που οι δικοί μας δεν θα έδειχναν, αλλά πώς να κατευνάσουν την οργή για το γεγονός ότι 98 κοντέινερ με πυρομαχικά παρέμεναν εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες επί δυόμισι χρόνια. Η οργή και η αγανάκτηση, για τον άδικο χαμό τόσων ψυχών, δεν περιορίζονται στα θύματα και τους άμεσους συγγενείς. Η εικόνα της καταστροφής συγκινεί βαθύτατα και ο κάθε σκεπτόμενος αναρωτιέσαι αν υπάρχουν και αλλού, στον κόσμο περιοχές όπου υπάρχουν αποθέματα πυρομαχικών.

Από την Ρωσία μας ήρθε μία άλλη τραγική είδηση. Οι σοροί πάνω από 110 ανθρώπων, μεταξύ των οποίων 30 παιδιών, παρέμειναν εντός του τουριστικού «αξιόπλοο>> ποταμόπλοιου Bulgaria που βυθίστηκε την Κυριακή στο ποταμό Βόλγα στη Ρωσία (ήταν υπερφορτωμένο και αντί για 120 είχε 199 επιβάτες ).Βυθίστηκε κάτω από πολύ κακές καιρικές συνθήκες, με σφοδρή βροχόπτωση, σε απόσταση περίπου τριών χλμ. από την ακτή. Ογδόντα άνθρωποι επέζησαν ,οι περισσότεροι από αυτούς περισυλλέγησαν από διερχόμενο σκάφος έπειτα από μία ώρα και πλέον μέσα στο νερό. Ωστόσο οι ελπίδες ανεύρεσης κι άλλων επιζώντων είναι σχεδόν ανύπαρκτες, σύμφωνα με εκπρόσωπο των υπηρεσιών έκτακτων αναγκών. Ήταν ανθρώπινο λάθος η αγώνας για περισσότερα κέρδη; Ξεχνάει κανείς το υπερφορτωμένο Express Samina (26.09.2000)την μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στη χώρα μας, από την εποχή της Φαλκονέρας, με τους 80 νεκρούς; Ξεχνιέται ότι εκατοντάδες ανθρώπους της Πάρου, με τις βάρκες τους με τα καΐκια ,έδειξαν τόση ανθρωπιά και βοήθησαν πολύ περισσότερο από τον αμήχανο, σαστισμένο, αναποτελεσματικό και αγχωμένο κρατικό μηχανισμό; Το δικαστήριο του 2003 αποφάνθηκε ότι το πλοίο ήταν «αξιόπλοο», και ότι το ναυάγιο οφείλονταν στην βαρεία αμέλεια τεσσάρων βαθμοφόρων ναυτικών απαλλάσσοντας την εταιρία. Ο κύριος Παπουτσής ήταν τότε υπουργός και ο κύριος Σημίτης πρωθυπουργός. Τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία είχανε βγάλει οδηγία στους τουρίστες να μην επισκεφτούν την Ελλάδα. Δεν παραιτήθηκε κανένας από την κυβέρνηση.

Η οργή και η αγανάκτηση μας πλημυρίζει όποτε βλέπουμε τέτοια πολύνεκρα δυστυχήματα. Που σταματάει το ανθρώπινο λάθος και που αρχίζει η ανευθυνότητα και το κυνήγι του κέρδους; Χθες ήταν μία μαύρη ημέρα με δύο πολύνεκρα ατυχήματα σε δύο διαφορετικά μέρη του κόσμου. Αναρωτιέμαι αν μας συγκινούν περισσότερα από αυτά που γίνονται πολλά μίλια μακριά; Οφείλεται στην γειτνίαση μας ή στο ότι μοιάζουμε, σαν λαός και σαν νοοτροπία, με αυτά τα κράτη άρα μπορούμε να υποπέσουμε στα ίδια λάθη;

Sunday, July 10, 2011

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τρίτη 12/7

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, συνεχίζει να υλοποιεί δουλικά την συμφωνία - υπεργολαβία με το Ισραήλ παρεμποδίζοντας τον απόπλου του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ και εφαρμόζοντας την επέκταση του ισραηλινού αποκλεισμού της Γάζας στις ελληνικές θάλασσες, ξεφτιλίζοντας κάθε έννοια εθνικής και ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου εξέδωσε την κατάπτυστη υπουργική απόφαση Παπουτσή για απαγόρευση απόπλου προς Γάζα χωρίς κανένα απολύτως επιχείρημα. Εμείς θεωρούμε ότι είναι υπόλογη γιατί έχει αφήσει ασύδοτο ένα έξαλλο, αποικιοκρατικό Ισραήλ, να αλωνίζει με τις υπηρεσίες του στην Ελλάδα για να εκτελούνται διατεταγμένες επιχειρήσεις, όπως π.χ. η υποβολή καταγγελιών στο λιμενικό για «μη αξιόπλοα» σκάφη. Παράλληλα η παρακολούθηση ακτιβιστών, η δολιοφθορά του Τζουλιάνο μέσα στην μαρίνα του Αλίμου (!) από «αγνώστους» αποτελούν ακόμα μερικές από τις σκηνές απείρου κάλλους που συμβαίνουν στην Ελλάδα, τον «στρατηγικό σύμμαχο» του Ισραήλ.

Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, σε συνεργασία με την ισραηλινή κυβέρνηση και τις υπηρεσίες της, υποχρέωσε τις ελληνικές λιμενικές αρχές επί σχεδόν ένα μήνα να παρεμποδίζουν συστηματικά τον απόπλου των 9 πλοίων και των 350 ακτιβιστών του «Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ - Παραμένοντας Άνθρωποι». Η τακτική που χρησιμοποιήθηκε, των γραφειοκρατικών προσκομμάτων και διοικητικών εμποδίων, ήταν η ίδια που η πρωτοβουλία μας υπέστη επί ένα χρόνο προσπαθώντας να απελευθερώσει τα δύο ελληνικά πλοία που ακόμα κρατούνται παράνομα στην Χάιφα από πέρυσι. Τα οποία θα βρει να τον περιμένουν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, που επισκέπτεται επίσημα σήμερα το Ισραήλ.

Την Παρασκευή 8/7, οι Έλληνες και Ευρωπαίοι πολίτες που επέβαιναν στο Τζουλιάνο, μεταξύ των οποίων και μέλος του Σουηδικού κοινοβουλίου, βρέθηκαν παρανόμως αποκλεισμένοι έξω από το παλιό λιμάνι των Χανίων, έπειτα από μεθόδευση του Λιμεναρχείου Χανίων, που δήλωνε ψευδώς ότι δεν υπήρχε θέση ελλιμενισμού, εκδοχή που διαψεύδεται από τις καταγεγραμμένες συνομιλίες, τις μαρτυρίες πλήθους κόσμου και φωτογραφίες.

Το Σάββατο 9/7, μετά από προσπάθεια ανεφοδιασμού του Τζουλιάνο στην Παντάνασσα Ηρακλείου και πολύωρη και επικίνδυνη παρεμπόδιση από τρία σκάφη του λιμενικού, με αίτημα επιστροφής στο λιμάνι για παράδοση εγγράφων, τελικά επιδόθηκε έγγραφο εντολής του υπουργείου για απαγόρευση απόπλου λόγω πιθανής ακύρωσης της σημαίας τους σκάφους, αιτιολογία σαφέστατα προσχηματική. Σε ότι αφορά το γαλλικό Dignite/Al Karame μετά από τρεις ημέρες εξαντλητικών λιμενικών ελέγχων στην Σητεία, τελικά του εδόθη απόπλους και αναμένει ανεφοδιασμό αρόδου, παρακολουθούμενο από το ελληνικό λιμενικό.

Η Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα» μαζί με άλλες αλληλέγγυες συλλογικότητες και οργανώσεις καλεί σε συγκέντρωση στα Προπύλαια και πορεία στην Βουλή την Τρίτη 12 Ιούλη στις 7 μμ.

Για να καταγγείλουμε την αισχρή τακτική και την απαράδεκτη θέση της κυβέρνησης Παπανδρέου.

Για να πάψει επιτέλους προσχηματικά και παράνομα να εμποδίζεται ο απόπλους του στόλου της Ελευθερίας για τη Γάζα.

Πρωτοβουλία Ένα Καράβι για τη Γάζα

Saturday, July 9, 2011

Γράμμα ενός νέου στον Πρωθυπουργό

Του Άρη Ντούτση , ΙΥ , Αθήνα

Κύριε Πρωθυπουργέ.

Σας στέλνω μία επιστολή οικειοθελούς εξακρίβωσης στοιχείων.

Μέσα στον τελευταίο μήνα δέχθηκα 2 φορές λεκτικές επιθέσεις από αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας και άλλες 2 φορές ( η τελευταία την περασμένη Τρίτη ) με κηνυγήσανε ανεπιτυχώς προτάσσοντας τα γκλομπ τους ( εξού και οικειοθελής εξακρίβωση) επειδή τόλμησα να περπατήσω στο κέντρο της Αθήνας ή να κάνω ποδήλατο στο κέντρο ή να βρίσκομαι σε καφετέρια του κέντρου. Ή τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου εκδοχή αφού ούτε σακίδιο έφερα , ούτε μάσκα , ούτε maαlox , ούτε τους έβρισα , ούτε καν τους κοίταξα όπως αναφέρεται για άλλα από τα εκατοντάδες θύματα. Αναρωτιέμαι κ. Πρωθυπουργέ , διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις , τις ειδήσεις για βίαιες και άδικες αντιδράσεις εναντίον πολιτών , τις καταγγελίες , βλέποντας τα videoκαθώς και θυμούμενος όσα διαδραματίστηκαν μπροστά στα μάτια μου τί είναι αυτό που διαχωρίζει ακριβώς το σημερινό μας πολίτευμα από μη δημοκρατικά πολιτεύματα;

Αναρωτιέμαι κ. Πρωθυπουργέ, και αφού οι γονείς μου που υπήρξαν και ψηφοφόροι του κόμματός σας και του πατέρα σας στο παρελθόν, δεν μπορέσανε να απαντήσουν , οι πανεπιστημιακές σπουδές μου, το μεταπτυχιακό και διδακτορικό μου στις πολιτικές επιστήμες δεν είναι επαρκείς «περγαμηνές» για να λυθούν τέτοιοι γρίφοι, μήπως έχετε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο απονομής δικαιοσύνης; Ποιο είναι αυτό ; Εναντίον ποιων ; Ποιοι είναι οι στόχοι σας με την ατιμωρησία που βλέπουμε στα όργανα της αστυνομίας ;

Συνειδητοποιείτε φαντάζομαι την οργή του κόσμου και την αυξανόμενη συσσώρευσή της που αναζητά διέξοδο , ωστόσο δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω την πλήρη απαξίωση και απουσία δημοκρατικών δράσεων από την Κυβέρνηση καθώς και πιθανότατα το αδιέξοδο το οποίο έχετε περιέλθει αποφασίζοντας βίαιες δράσεις εναντίων ΟΛΩΝ όσων βρίσκονται στο κέντρο της Αθήνας τις στιγμές που επιλέγει η ΕΛΑΣ να δράσει.

Δεν χρειάζεται να μπούμε σε λεπτομέρειες όπως οι επιθέσεις σε ηλικιωμένους , γυναίκες , συνταξιούχους ,απεργούς , φοιτητές. Υποπτεύομαι ότι, όπου και να βρίσκεστε θα έχετε κάποιου είδους ενημέρωση η οποία δεν μπορεί να φιλτραριστεί τόσο καλά ώστε να μην αντιλαμβάνεστε ότι η 29η Ιουνίου ( πέρα όλων των άλλων ) αποτελεί μαύρη ημέρα για την Ελλάδα και την ιστορία της. Η 29η Ιουνίου αποτελεί ορόσημο για τους υπερασπιστές της βίας. Αποτελεί δικαιολογία για μελλοντικούς ηγέτες να αυξήσουν την έντασή της ανάλογα τα σχέδιά τους. Συνολικά αποτελεί πέρα από κατάπτυστη τακτική που μόνο ντροπή γεμίζει εμάς τους νέους , και ένα χρήσιμο εργαλείο σε όποιον αδυνατεί να πείσει με τον λόγο του την πλειοψηφία των συμπολιτών του για τα κίνητρά του και την σκέψη του.

Προσωπικά ψάχνω εναγωνίως τρόπο να αποδράσω στο εξωτερικό μακριά από αυτό το καθεστώς το οποίο σε τίποτα δεν θυμίζει δημοκρατία, τουλάχιστον σε εμένα. Θα ήθελα λοιπόν να μου προτείνετε ορισμένα ασφαλή μέρη στον Ευρωπαικό Βορρά , γιατί στην τελευταία μου συζήτηση με τους γονείς μου , μου αναφέρανε ότι και εκεί βρίσκανε καταφύγιο ορισμένοι Έλληνες κατά την διάρκεια άλλης μίας δύσκολης περιόδου για την δημοκρατία και την χώρα.

Τέλος να σας αναφέρω πως θεωρώ εαυτόν εγκλωβισμένο ως ψηφοφόρο σε ένα τελματισμένο πολιτικό σκηνικό κυβέρνησης και αντιπολίτευσης εδώ και χρόνια , καμία παράταξη δεν με εκπροσωπεί και για αυτό τον λόγο ποτέ δεν έχω ψηφίσει ή υποστηρίξει καμία από αυτές ,είτε υποστηρίξει εθνικιστικές ή αναρχικές οργανώσεις. Η επιστολή μου αποτελεί προιόν απογοήτευσης ,οργής ,απελπισίας και πιθανότατα ένα τρόπο για να διοχετεύσω τα παραπάνω αρνητικά συναισθήματα αντί να βγω στο δρόμο με ένα γκλομπ ή μία μολότωφ και να προσπαθήσω να επιβάλλω την άποψή μου.

Η θέση μου προφανώς ,καθώς και ο φόβος για αντίποινα (γνωστοί και φίλοι με συμβουλεύσανε να μην στείλω την επιστολή για να μην αντικρύσω κάποια «νομική» απειλή ), έχουν προ πολλού καταστεί μικρά εμπόδια στο να γράψω ένα γράμμα ή να κατέβω να διαδηλώσω σε μία πλατεία. Αυτή τη στιγμή , δεν έχω να χάσω τίποτα. Ως Έλληνας έχω απωλέσει την εθνική κυριαρχία , το εθνικό συμφέρον , την αξιοπρέπειά μου στο εξωτερικό ενώ ως πολίτης αναρωτιέμαι πού βρίσκεται η αξιοπρέπειά μου , οι ελευθερίες μου , το όραμα για το υπόλοιπο της ζωής μου,η ασφάλειά μου, η πίστη στην ειλικρίνεια θεσμικών οργανων και προσώπων , τα όσα περιέγραψα στην κοπέλα μου για να την πείσω να έρθει στην Ελλάδα. Δυστυχώς έχει ήδη προλάβει να βιώσει εγκλωβισμένη σε ένα κτίριο στο κέντρο την βίαιη συμπεριφορά αστυνομικών οργάνων και έτσι αναζητούμε μαζί τρόπο διαφυγής από αυτό το κράτος το οποίο αρνούμαι να δεχθώ ότι είναι το ίδιο για το οποίο της μιλούσα εγώ.

Σας εύχομαι να βρεθείτε στο Σύνταγμα-στην πλατεία- μια μέρα , εν ώρα δράσης της Ελληνικής Αστυνομίας μαζί με συγγενικό σας πρόσωπο ώστε στην επόμενη ζωή μας να συζητήσουμε υπό ίσους όρους και ίδιες εμπειρίες.

Ντρέπομαι......

Πηγή: www.protagon.gr

Είναι ελπίδα ο λαός;

"...Παλιοί ξεσκολισμένοι γιέσμεν του Ανδρέα πρωτοστατούν σε αντιμνημονιακές καταγγελίες στα κανάλια· άνθρωποι του Γιωργάκη –όπως ο Νίκος Κοτζιάς, πρώην ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ και εν συνεχεία για πολλά χρόνια, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ– σχεδιάζουν «αντιμνημονιακά μέτωπα» και ξεπλένονται μέσα από τον «αριστερό» καθεστωτικό Τύπο· ο Συνασπισμός μπαίνει δυναμικά στο παιγνίδι και προβάλλεται από το ΠΑΣΟΚ, ως ο… εκπρόσωπος των αγανακτισμένων(!)· τέλος, σε αυτό το σχέδιο επιχειρείται να ενταχθούν και συμβολικές μορφές με μεγάλο ειδικό βάρος στην πρόσφατη πολιτιστική ζωή του ελληνισμού, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Και δίπλα τους, μαζί τους, φθαρμένοι δημοσιογράφοι, γερασμένες τηλεπερσόνες, θλιβεροί δημαγωγίσκοι, διαγκωνίζονται για μια θέση στο «μπ… τη Βουλή».
Από το άρθρο "Μόνη ελπίδα ο λαός" στη Ρήξη που κυκλοφορεί σήμερα στα περίπτερα όλης της χώρας το οποίο προσπαθεί να αναλύσει τις τελευταίες, ραγδαίες, εξελίξεις στο κοινωνικό & πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας.


Μπορεί να διατηρώ πολλές αντιρρήσεις για το κίνημα των "αγανακτισμένων" όμως με ιδιαίτερη ικανοποίηση διαβάζω το κείμενο αυτό από τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ χώρο (του Αρδην & της Ρήξης) που πραγματικά αγωνίζεται (εδω και δεκαετίες...) για την Αμεση Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία & την Κοινωνική χειραφέτηση. Είναι ίσως το πρώτο πολιτικό κείμενο που προσπαθεί να κάνει μια πρώτη αποτίμηση του κινήματος των αγανακτισμένων, να ανιχνεύσει το μέλλον του και φυσικά να αναδελίξει εκείνα τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα το "προστατεύσουν" από τον παλαιοκομματική σκουριά. Είναι κείμενο τροφή για σκέψη και προβληματισμό...

Μόνη ελπίδα ο λαός (Ρήξη τεύχος 76)


Όποιος έζησε τις 45 μέρες των κινητοποιήσεων, που σφραγίστηκαν με την παρουσία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας, και κατ’ εξοχήν στο Σύνταγμα, το ένιωσε στα μύχια του εαυτού του.

Το παλιό κομματικό σύστημα, έστω και να συνεχίζει τυπικά να υπάρχει, είναι πλέον νεκρό. Και δεν πρόκειται για μια παρόλα του αέρα. Ούτε υπάρχει πιθανότητα επιστροφής. Κι αυτό γιατί η κρίση συνεχίζεται και δυστυχώς θα συνεχιστεί· κατά συνέπεια δεν επιτρέπονται εύκολες παλινορθώσεις.

Η καρέκλα της εξουσίας, η καρέκλα του βουλευτή, μοιάζει όλο και περισσότερο με ηλεκτρική καρέκλα. Και το ίδιο ισχύει με την καρέκλα των μεγαλοδημοσιογράφων. Όλοι τους θα το αντιληφθούν αυτό το καλοκαίρι, όταν θα δοκιμάσουν να βγουν στον «έξω κόσμο», όπως ήδη το εισπράττουν οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Οι μέρες της κυριαρχίας τους έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Η αποδέσμευση λοιπόν πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κύμα γενικευμένης αγανάκτησης. Όμως αυτό είναι μόνο ένα πρώτο βήμα. Διότι οι δυνάμεις του παλιού συστήματος επιστρατεύτηκαν, συχνά με νέο μανδύα και λεοντή. Το ΠΑΣΟΚ απέφυγε τη μαζική αποσκίρτηση βουλευτών από την ψηφοφορία του μεσοπρόθεσμου, ενσωματώνοντας στην κυβέρνηση το «όλον ΠΑΣΟΚ», δηλαδή και την πτέρυγα Βενιζέλου· έτσι σήμερα έχουμε μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και όχι πλέον ΓΑΠ. Όμως δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Δυνάμεις από το εσωτερικό του, από το περιβόητο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», προετοιμάζουν νέα σχήματα που θα δεσμεύσουν την αγανάκτηση του κόσμου, για να τη διοχετεύσουν σε μια νεκρανάσταση του παλιού κόσμου. Παλιοί ξεσκολισμένοι γιέσμεν του Ανδρέα πρωτοστατούν σε αντιμνημονιακές καταγγελίες στα κανάλια· άνθρωποι του Γιωργάκη –όπως ο Νίκος Κοτζιάς, πρώην ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ και εν συνεχεία για πολλά χρόνια, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ– σχεδιάζουν «αντιμνημονιακά μέτωπα» και ξεπλένονται μέσα από τον «αριστερό» καθεστωτικό Τύπο· ο Συνασπισμός μπαίνει δυναμικά στο παιγνίδι και προβάλλεται από το ΠΑΣΟΚ, ως ο… εκπρόσωπος των αγανακτισμένων(!)· τέλος, σε αυτό το σχέδιο επιχειρείται να ενταχθούν και συμβολικές μορφές με μεγάλο ειδικό βάρος στην πρόσφατη πολιτιστική ζωή του ελληνισμού, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Και δίπλα τους, μαζί τους, φθαρμένοι δημοσιογράφοι, γερασμένες τηλεπερσόνες, θλιβεροί δημαγωγίσκοι, διαγκωνίζονται για μια θέση στο «μπ… τη Βουλή».

Και είναι βέβαιο πως, εάν γίνουν σύντομα εκλογές, θα υπάρξουν τέτοια σχήματα που θα κατορθώσουν για ένα διάστημα να υποκλέψουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο των αγανακτισμένων Ελλήνων.

Ωστόσο, το όνειρο της νεκρανάστασης της μεταπολίτευσης θα μείνει, δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για τον ελληνικό λαό, ένα άπιαστο όνειρο, μια φενάκη. Γιατί μπροστά μας δεν έχουμε μια μεταπολίτευση, ούτε πίσω μας μια χούντα. Πίσω μας έχουμε τον εκφυλισμό και το σάπισμα της κομματοκρατίας και μπροστά μας τα τάρταρα της βαθύτερης κρίσης του νεώτερου ελληνισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει νέο ΠΑΣΟΚ και νέος Ανδρέας. Σήμερα, όπως και στη διάρκεια της Κατοχής, θα δημιουργηθούν δύο μέτωπα. Από τη μια πλευρά οι καθεστωτικές δυνάμεις, που αργά ή γρήγορα θα συσπειρωθούν, έστω και απομαζικοποιημένες –όπως έχει γίνει ήδη με το ΠΑΣΟΚ, την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη, όπως έχει γίνει με τα κανάλια, με επικεφαλής το δωσιλογικό ΣΚΑΪ, όπως έχει γίνει με τον εσμό των καλοθρεμμένων διανοουμένων που συγκροτεί μέτωπα μνημονιακής λογικής.

Από την άλλη θα συγκροτηθεί ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο. Όπως αυτό που σφυρηλατήθηκε στις πλατείες. Η αδυναμία του βρίσκεται στο ότι η φθορά των προηγούμενων δεκαετιών όχι μόνο έχει διαβρώσει τις κάθε είδους ελίτ και ηγεσίες, αλλά και το ίδιο το λαϊκό σώμα, με αποτέλεσμα ο λαός να βγαίνει σήμερα στις πλατείες απογυμνωμένος από ηγεσίες, απογυμνωμένος από διανοουμένους, απογυμνωμένος από οποιοδήποτε στήριγμα. Γι’ αυτό και η περίδος τελείωσε με μια σχετική επιστροφή των καθεστωτικών δυνάμεων, με την επιστροφή των αριστεριστών στις πλατείες, με την επιστροφή των μπάχαλων, με την επιστροφή των ΜΑΤ, με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.

Γι’ αυτό και πρόσκαιρα ο λαός μπορεί να υποστηρίξει και μεταβατικά σχήματα, πολύ σύντομα όμως θα υποχρεωθεί να αναδείξει από μέσα του νέες δυνάμεις άφθαρτες, που να αρμόζουν και να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής. Στις προκλήσεις μιας κυριολεκτικής τιτανομαχίας.

Έχουμε μπει λοιπόν σε μια τρίτη περίοδο. Εάν κατά τη διάρκειά της θα ανακαταληφθούν οι πλατείες, ή θα εφευρεθούν νέες μέθοδοι πάλης, αυτό θα γίνει από ένα λαϊκό σώμα περισσότερο οργανωμένο, περισσότερο συνειδητό, ικανότερο να αποφύγει κάθε είδους παγίδες. Γι’ αυτό είναι ανάγκη η ιδεολογική ηγεμονία των πατριωτικών ιδεών, εκείνη που έφερε και πάλι την ελληνική σημαία να ανεμίζει στις πλατείες, να αρχίζει να μετασχηματίζεται, το ταχύτερο δυνατό, και σε πολιτική παρουσία.

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Γιατί έχουμε απέναντί μας δυνάμεις που ξέρουν να ελέγχουν το πολιτικό παιγνίδι και τα τερτίπια του. Και εμείς βρισκόμαστε στις πλατείες γυμνοί, «όπως μας γέννησε η Γαλλική Επανάσταση /όπως μας γέννησες μάνα μου Ισπανία» (Μ. Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων). Ακόμα και για μας του Άρδην και της Ρήξης, που περάσαμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες μέσα στον άνυδρο τόπο της εκσυγχρονιστικής μεταπολίτευσης, δεν είναι απλό και αυτονόητο. Για χρόνια είχαμε ταμπουρωθεί σε έναν ρόλο κατ’ εξοχήν ιδεολογικό, προσπαθώντας να κρατήσουμε αναμμένο ένα καντηλάκι, όταν τριγύρω μας περνούσαν δεκάδες «άρματα δρεπανηφόρα», και σήμερα πρέπει μαζί με τον λαό να μετασχηματισθούμε σε μια κατεύθυνση πολιτική. Γι’ αυτό και βρεθήκαμε και στη Σπίθα και τις πλατείες με τους αγανακτισμένους. Γι’ αυτό σήμερα είμαστε αποφασισμένοι να πάμε πιο πέρα από εκεί, γιατί η πυρκαγιά έχει ανάψει. Μαζί με όλους όσοι θέλουν να είμαστε περισσότερο ετοιμοπόλεμοι, στη νέα φάση που αρχίζει!

Άρδην Ρήξη

Friday, July 8, 2011

3ο Πανελλαδικό Κάμπινγκ Ιθαγενών



Με τα παιδιά του Αρδην & της Ρήξης με συνδέουν κοινοί κοινωνικοί & πολιτικοί αγώνες. Πολλές κοινές ανησυχίες για το μέλλον του τόπου. Ακόμα και σήμερα που μπορεί να έχουμε κάποιες διαφορές θεωρώ ότι είναι ο μόνος πολιτικός χώρος που πραγματικά πιστεύει στο κίνημα της Αμεσης Δημοκρατίας, καθώς αγωνίζεται γι' αυτή από τις αρχές της δεκαετίας του '70. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι του Αρδην & της Ρήξης δεν την ανακάλυψαν όψιμα (και για ψηφουλάκια...) όπως κάποιοι άλλοι δήθεν "αγανακτισμένοι" το κίνημα της Αμεσης Δημοκρατίας και της Εθνικής Αυτοδιάθεσης...Γι' αυτό εύχομαι να περάσουν καλά (που θα περάσουν...) στο κάμπινγκ που διοργανώνουν.

Το πλήρες πρόγραμμα του κάμπινγκ εδω

Thursday, July 7, 2011

Monday, July 4, 2011

Το Bildu στη χώρα των Βάσκων

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στα τέλη Μάη στο ισπανικό κράτος έκρυβαν δυσάρεστες εκπλήξεις για το καθεστώς της Μαδρίτης που, είτε με δεξιούς είτε με σοσιαλιστές στην κυβέρνηση, προσπαθεί εδώ και δεκαετίες να πνίξει στον τρόμο το κίνημα αυτοδιάθεσης του βασκικού λαού.

Όπως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, οι ισπανικές αρχές προσπάθησαν να εμποδίσουν ακόμη και την κατάθεση υποψηφιότητας οποιουδήποτε συνδυασμού κρίνουν ότι «υποστηρίζει τους τρομοκράτες της ΕΤΑ». Και φυσικά στην κατηγορία «τρομοκράτης» εντάσσουν όλη την Βασκική Πατριωτική Αριστερά, τα πολιτικά κόμματα της οποίας, με πρώτο το Μπατασούνα, κηρύσσονται παράνομα το ένα μετά το άλλο. Ουσιαστικά, ακόμη και η φραστική υποστήριξη του αναφαίρετου δικαιώματος αυτοδιάθεσης της Χώρας των Βάσκων εμπίπτει στις διατάξεις του «αντι»τρομοκρατικού νόμου, με χιλιάδες αγωνιστές να διώκονται, να φυλακίζονται και να βασανίζονται. Χαρακτηριστικό της προσπάθειας φίμωσης τόσων υποστηρίζουν την αυτοδιάθεση της Βασκωνίας είναι ότι σε αυτές τις τελευταίες εκλογές απαγορεύτηκε σε… 40.000 Βάσκους πολίτες να θέσουν υποψηφιότητα λόγω «υπονοιών συμπάθειας προς την τρομοκρατία»!

Κι όμως, τα διαχρονικά αντιδημοκρατικά τερτίπια των ισπανικών αρχών δεν κατάφεραν να φιμώσουν την Βασκική Πατριωτική Αριστερά. Στις εκλογές πήρε μέρος η λίστα Bildu, που δημιουργήθηκε από τους υποστηρικτές της αυτοδιάθεσης (και της επιτράπηκε τελευταία στιγμή να συμμετάσχει στις εκλογές) και κατάφερε να αποσπάσει το μεγαλύτερο ποσοστό στη μεταδικτατορική ιστορία της Πατριωτικής Αριστεράς: με 26,03%, αναδείχτηκε σε δεύτερη πολιτική δύναμη της Χώρας των Βάσκων, μετά το μετριοπαθές εθνικιστικό PNV (30,73%). Τα δύο μεγάλα «ισπανικά» κόμματα, που καθοδηγούν το κυνήγι μαγισσών ενάντια στην Πατριωτική Αριστερά, υπέστησαν σοβαρές απώλειες: το Σοσιαλιστικό Κόμμα καταποντίστηκε στο 16,7% (από 24,9% το 2007), ενώ και το δεξιό Λαϊκό Κόμμα υποχώρησε στο 13,8% (από 15,8%).

Το
Bildu εξέλεξε 120 δημάρχους (ο μεγαλύτερος αριθμός στην ιστορία της), ανάμεσα στους οποίους και το δήμαρχο της Ντονόστια (Σαν Σεμπαστιάν), της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης στη Χώρα των Βάσκων. Επίσης εξέλεξε τον πρόεδρο της επαρχίας Guipuzcoa, που θεωρείται προπύργιο των οπαδών της ανεξαρτησίας.

Έτσι η βασκική Πατριωτική Αριστερά, μετά από δύο τετραετίες στις οποίες ουσιαστικά της είχε απαγορευτεί η συμμετοχή στις αυτοδιοικητικές εκλογές, επανέρχεται με τον πιο δυναμικό τρόπο και στην «επίσημη» σκηνή, ανατρέποντας το πολιτικό σκηνικό. Οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, ακόμη ζαλισμένες από τη νίκη των «φιλο-τρομοκρατών», προσπαθούν να αναπροσαρμόσουν τη στάση τους.

Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος Τύπου της λίστας Bildu τόνισε χαρακτηριστικά στις πρώτες δηλώσεις του: «Είμαστε αποφασιστικά αφοσιωμένοι στην ειρηνική επίλυση της σύγκρουσης – που προαπαιτεί τη νομιμοποίηση όλων των πολιτικών σχηματισμών, την επιστροφή των αιχμαλώτων φυλακισμένων στα σπίτια τους, το σταμάτημα κάθε είδους βίας και το σεβασμό όλων των δικαιωμάτων των Βάσκων πολιτών». Δεκάδες χιλιάδες Βάσκοι πανηγύρισαν σε όλες τις πόλεις τα εκλογικά αποτελέσματα, ενώ ακόμη και η ισπανική «δικαιοσύνη» δεν έμεινε ανεπηρέαστη: ανακοινώθηκε ότι το Ανώτατο Δικαστήριο αποσύρει τις κατηγορίες περί «εξύμνησης της τρομοκρατίας» εναντίον των ηγετών του Μπατασούνα, Αρνάλντο Οτέγκι και Χοσέμπα Άλβαρεζ – οι οποίοι έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας δεκαετίας στις ισπανικές φυλακές.

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις επιθέσεις κατά πολιτικών προσώπων

Τα φαινόμενα βίας και οι προπηλακισμοί κατά πολιτικών δεν συνιστούν πολιτική αντιπαράθεση. Είναι απαράδεκτες ενέργειες, ξένες προς το δημοκρατικό λαϊκό κίνημα και εχθρικές προς την κουλτούρα της αριστεράς. Θυμίζουν σκοτεινές περιόδους της ελληνικής πολιτικής ζωής, όπου η αριστερά ήταν το θύμα ανάλογων επιθέσεων.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις χρειάζεται, χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές, να καταδικάσουν τέτοιες αθλιότητες.

Γάζα: η διπλή ντροπή

του Ριχάρδου Σωμερίτη

Μια δημοκρατική κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να αιτιολογεί τις αποφάσεις της. Με την υπογραφή του «θαλασσοδαρμένου» κ. Παπουτσή, η κυβέρνηση απαγόρευσε τον απόπλου από όλα τα ελληνικά λιμάνια κάθε πλοίου που θα μετείχε στον «στολίσκο ελευθερίας» με προορισμό τη Γάζα. Προσθέτοντας μάλιστα ότι θα παρακολουθούσε με τα μέσα που διαθέτει κάθε ύποπτη κίνηση στην Ανατολική Μεσόγειο! Δεν μας εξήγησε όμως το γιατί της διπλής αυτής απόφασης. Προφανώς έκρινε ότι αρκούσε για την ενημέρωσή μας το «αποφασίζουμε και διατάσσουμε». Κυρίως όταν ισχύει πάραυτα. Και η αιφνίδια «ιδέα» μεταφοράς βοήθειας από τον ΟΗΕ δεν είναι παρά θλιβερό επικοινωνιακό μπάλωμα.

Διαφωνώ με την αυταρχική απαγόρευση και επιμένω ότι για μια τόσο σοβαρή απόφαση ίσως και εν όπλοις συνεργασίας με το Ισραήλ, που οδηγεί στην καταπάτηση στοιχειωδών δικαιωμάτων, επιβάλλονται εξηγήσεις. Η Γάζα είναι ένα μεγάλο γκέτο ή αν προτιμάτε ένα «αυτοδιοικούμενο» στρατόπεδο συγκέντρωσης. Την θέλησε έτσι το Ισραήλ του Σαρόν ενώ οι διάδοχοί του απαντούν με βομβαρδισμούς σε κάθε (αναγκαστικά περιορισμένης έκτασης) απόπειρα αντίστασης της εξτρεμιστικής οργάνωσης Χαμάς που όμως κυριαρχεί εκεί μετά από εκλογές.

Πρόσφατα οι παλαιστινιακές ηγεσίες κατάφεραν επιτέλους να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Για τον λόγο αυτό το Ισραήλ απειλεί να διακόψει κάθε διαπραγμάτευση με την αναγνωρισμένη διεθνώς, επίσημα ή ημιεπίσημα, κυβέρνηση της Ραμάλα. Ούτως ή άλλως το Ισραήλ συνεχίζει να χτίζει αποικίες στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη και όλοι καταλαβαίνουν ότι αν δεν τις διαλύσει και αν, με αμοιβαίες υποχωρήσεις για βελτιώσεις, δεν επανέλθουν οι ισραηλινοί στα μόνα σύνορα που τους αναγνωρίζονται δεν θα υπάρξει ποτέ λύση του παλαιστινιακού ό,τι κι αν λένε ο ΟΗΕ, οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, όλοι. Και τι θα έλεγε η «διεθνής κοινότητα» αν η παλαιστινιακή ηγεσία αποφάσιζε ότι δεν δέχεται καμιά συζήτηση με τη σημερινή ακροδεξιά κυβέρνηση του Τελ Αβίβ των κ. Νετανιάχου και Λίμπερμαν;

Με αυτή την ακροδεξιά κυβέρνηση η δική μας αποφάσισε να συμμαχήσει. Η συμμαχία αυτή, με την υπόθεση του στολίσκου, προσέλαβε μια ακόμα μεγαλύτερη διάσταση. Λένε πολλά (αντισημιτικά αν αναλυθούν) για τη βοήθεια που υποτίθεται μας χαρίζει το Ισραήλ διαμέσου του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ και των χρηματοπιστωτικών οργανισμών που ελέγχει. Μας προσφέρουν, λένε, και τζάμπα ενεργειακό μέλλον. Για κάποτε...

Αν έχουμε φτάσει ως εκεί, απλά, ντροπή μας. Πρώτον για την απλοϊκότητα της πολιτικής μας. Και δεύτερον για την ιστορική «κωλοτούμπα». Αλλά ντροπή μας επίσης διότι όλα αυτά έγιναν χωρίς δημόσια εξήγηση από μέρους της κυβέρνησης. Μήτε καν για την απόφαση σχετικά όχι με κάποιους όρους ειρηνικής συμπεριφοράς των εθελοντών αλλά με την απαγόρευση απόπλου σε ελεύθερους πολίτες δικούς μας και ξένους που θέλουν να εκφράσουν την ανθρώπινη και όχι αναγκαστικά ιδεολογική αλληλεγγύη τους με τους διπλά αιχμάλωτους της Γάζας: τους αιχμάλωτους των Ισραηλινών αλλά και των φανατικών της Χαμάς.

somerit@otenet.gr

Πηγή: ΒΗΜΑ Online

Μερικές φορές με πιάνει απελπισία

Του Θόδωρου Μαργαρίτη

Με τη ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος ολοκληρώνεται ένας δραματικός κύκλος πολιτικών εξελίξεων με πολλές εντάσεις, αγωνία, πολιτικά παιχνίδια και ακραία φαινόμενα βίας μέσα σε ένα αρνητικό σκηνικό για τη χώρα.

Παρακολουθήσαμε το μεγάλο επικοινωνιακό σόου με τη παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου, την ιλαροτραγωδία των χειρισμών για κυβέρνηση συνεργασίας από δύο κόμματα που λειτουργούσαν σαν να παίζουν πόκερ και τελική κατάληξη ένα μικρό κυβερνητικό ανασχηματισμό!

Βιώνουμε ένα Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που τιμωρεί τους συνεπείς φορολογούμενους, που συμπιέζει εξοντωτικά τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα, ενώ την ίδια ώρα παραιτείται από τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής και αδιαφορεί για κάθε σοβαρό σχέδιο ανάπτυξης. Ζήσαμε ένα εφιαλτικό διήμερο με βία, καταστροφές, λεηλασίες με αρνητικές συνέπειες για μια ακόμη φορά στον τουρισμό και τη δημόσια εικόνα της πρωτεύουσας.

Όταν τα σκέφτομαι, μερικές φορές με πιάνει απελπισία. Όταν αναλογίζομαι την πολιτική κατάσταση, που είναι το επίκεντρο του προβλήματος της κρίσης. Μέσα στη Βουλή, μια κυβέρνηση που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι οι φορο-επιδρομές κατά των μισθωτών και των συνταξιούχων και έξω από τη Βουλή μια εικόνα χάους. Τρελαμένοι αστυνομικοί, άγριοι κουκουλοφόροι και πλήρης ανευθυνότητα. Φάπες, δακρυγόνα, πέτρες και καταστροφές…

Στις πολιτικές αντιπαραθέσεις κυριαρχεί το ελληνικό σπορ. Το κομματικό μίσος! ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν το συζητώ… Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός!

Όταν ακούς τον Τσίπρα, μπορείς να πιστέψεις, ότι θα επιθυμούσε να καταστραφεί η χώρα για να δικαιωθεί η κριτική του…

Στις διαδηλώσεις το μόνο ελπιδοφόρο στοιχείο είναι η μαζική και ειρηνική παρουσία των πολιτών, οι οποίοι εγκαταλείπουν τον καναπέ και παρεμβαίνουν στις εξελίξεις. Αλλά και στην πλατεία, μερικές φορές, νομίζεις ότι αρκετοί συμπολίτες μας περιμένουν ένα δημαγωγό για να τους χαϊδέψει τα αυτιά, να υποσχεθεί παραδείσους, να «πουλήσει» εύκολες λύσεις.

Στα ΜΜΕ τα ίδια χάλια. Κάποιοι δημοσιογράφοι που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους σε διαδηλώσεις σε όλη τους τη ζωή, κάνουν περισπούδαστες αναλύσεις και καταφεύγουν στα γνωστά στερεότυπα με κριτήριο την τηλεθέαση.

Δεν πάμε καλά… Μου φαίνεται ότι μετά το Μνημόνιο 1 είχε ξεκινήσει μια διαδικασία αυτογνωσίας όλων. Στους πολίτες, στα κόμματα, στα media. Η αποτυχία ενός χρόνου να ξεπεράσουμε στοιχειωδώς τις δυσκολίες στην οικονομία – με κεντρική ευθύνη στην ίδια την κυβέρνηση – μας επιστρέφει στα συνήθη. Γνωστές άγονες κομματικές αντιπαραθέσεις, εύκολη συνθηματολογία, θεωρίες συνωμοσιών και τζάμπα μαγκιές.

Το πιο δύσκολο αυτές τις δραματικές ώρες είναι, ωστόσο, το πιο απλό. Να σκεφτόμαστε δυο φορές περισσότερο πριν μιλήσουμε. Να αναλογιστούμε την κατάσταση με σοβαρότητα και ευθύνη. Να θέσουμε το δημόσιο συμφέρον πάνω από το κομματικό. Να ξεπεράσουμε τους ακραίους υποκειμενισμούς. Το ατελείωτο Εγώ. Το πιο απλό είναι το πιο δύσκολο. Ας ξεκινήσουμε από αυτό! Όλοι!

*Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Πηγή: www.aixmi.gr

50 000 κορώνες για πλύσιμο χεριών...

Της THERESE LARSSON
Είναι να τρελαίνεσαι! Είχατε μείνει, όπως και ΄γω έκπληκτοι για το γεγονός ότι οι έλληνες εκφωνητές και οι κομμωτές ανήκουν στα «βαρέα και ανθιυγεινά» επαγγέλματα και βγαίνουν στη σύνταξη στα 50, ή ξαφνιαστήκατε, όταν μάθατε πως γιατροί, δικηγόροι και άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες στην Ελλάδα κατά κανόνα δεν πληρώνουν φόρους; Συνεχίστε να διαβάζετε, διότι υπάρχουν και χειρότερα που εξηγούν τις νοοτροπίες που οδήγησαν στην ελληνική κρίση.

Πίστευα πως είχα ακούσει τα περισσότερα, αλλά η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt, παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα μια εικόνα των ελληνικών όρων εργασίας, ορισμένοι από τους οποίους είναι τόσο γενναιόδωροι, που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι είναι αληθινοί.


Και όμως, η εφημερίδα με την κλασσικό γερμανικό τρόπο, παραπέμπει με σαφήνεια σε πηγές και στοιχεία για κάθε ισχυρισμό της.
Μερικά παραδείγματα:

• Οι οδηγοί λεωφορείων στην Αθήνα, προσμετρούν στο ωράριο εργασίας τους και το χρόνο προς και από την εργασία τους και αυτός που έρχεται στην ώρα του παίρνει και ένα μπόνους 310 ευρώ.


• Οι κλητήρες σε διάφορα υπουργεία παίρνουν επίδομα 290 ευρω/μηνα, για να μεταφέρουν αρχεία και φακέλους.


• Σε πολλές κρατικές επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι παίρνουν επίδομα χρήσης φωτοτυπικού, ακόμα και επίδομα χρήσης κομπιούτερ, αλλά και επίδομα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία.


• Οι δικαστές παίρνουν μπόνους όταν διεκπεραιώνουν γρήγορα τις υποθέσεις


• Στο Υπουργείο Πολιτισμού, κάποιοι παίρνουν επίδομα ένδυσης.

.
Και τώρα, τα δύο προσωπικά μου φαβορί:

• Στον εν μέρει ιδιωτικοποιημένο τηλεπικοινωνιακό φορέα ΟΤΕ, κάποιοι παίρνουν 25 ευρώ επίδομα για «ζέσταμα υπηρεσιακού αυτοκινήτου». Σύμφωνα με την Handelsblatt, το Εργατικό Σωματείο ανακοίνωσε ότι το επίδομα αυτό καταργήθηκε, αλλά οι εργαζόμενοι απαιτούν να δοθεί.

Στον κρατικό ΟΣΕ οι μηχανοδηγοί στα τρένα (με μισθό 7.000 ευρώ το μήνα), παίρνουν ειδικό επίδομα για κάθε χιλιόμετρο που οδηγούν. Παίρνουν επίσης άλλα 5.000 ευρώ το χρόνο για έξοδα πλυσίματος χεριών (Το επίδομα αυτό δίνεται στο 25% των εργαζομένων στους σιδηρόδρομους).


Ελπίζω, ότι όλα αυτά τα εξτρά καταργήθηκαν με τον τελευταίο πακέτο που ψηφίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα.


Άρθρο από τη σουηδική εφημερίδα SVENSKA DAGBLADET. Η αρθρογράφος παίρνει τα στοιχεία από τη γερμανική Handelsblatt.

Sunday, July 3, 2011

Φώτης Κουβέλης: Το Μεσοπρόθεσμο είναι επί της ουσίας διαχωριστική γραμμή

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗ

“Κοινωνικά άδικο και αναποτελεσματικό” χαρακτηρίζει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, Φ. Κουβέλης. Με συνέντευξή του στην "Αυγή" της Κυριακής ο Φ. Κουβέλης εκτιμά ότι “οι εκλογές θα προκύψουν ως αναγκαστικό γεγονός”, ενώ επισημαίνει ότι δεν τον αφορούν τα σενάρια περί “κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας”. Προαναγγέλλει ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. θα καταψηφίσει και το Σύμφωνο για το ευρώ, με τη μορφή που φέρεται να έχει, ενώ επιφυλάσσεται να τοποθετηθεί σχετικά με την πρόθεση του Γ. Παπανδρέου για διεξαγωγή δημοψηφίσματος, έως ότου γίνει γνωστό το περιεχόμενό του.

* Το Μεσοπρόθεσμο πέρασε. Μπορεί να εφαρμοστεί όμως;

Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα είναι και κοινωνικά άδικο και αναποτελεσματικό. Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν οδηγεί πουθενά. Είναι αδιέξοδη. Είναι ουσιαστικά επιλογή διαδοχικών μνημονίων, που κάθε επόμενο θα είναι χειρότερο από το προηγούμενο.

Η έξοδος από την κρίση περνάει μέσα από τη δημοσιονομική εξυγίανση, την αποφυγή της χρεωκοπίας του Δημοσίου, της κατάρρευσης της οικονομίας και την αναστροφή της ύφεσης. Αντί για τη δημοσιονομική εξυγίανση και με δεδομένη την υστέρηση των φορολογικών εσόδων, η κυβέρνηση επιμένει να θεωρεί «σταθερή πηγή εσόδων» την περικοπή μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών. Το Μεσοπρόθεσμο τεμαχίζει την ελληνική κοινωνία. Τα προωθούμενα μέτρα με το Μεσοπρόθεσμο πλήττουν βαρύτατα την κοινωνία και ιδιαίτερα τους κοινωνικά αδύναμους. Και το στοιχείο αυτό διαμορφώνει περαιτέρω συνθήκες ανάσχεσης, πολύ δε περισσότερο εφαρμογής των συγκεκριμένων μέτρων. Η κοινωνία δεν πείθεται όταν βιώνει την ανισότητα και το άδικο των μέτρων. Δεν θα υπάρξουν τα αποτελέσματα που φιλοδοξεί η κυβέρνηση.

* Βλέπετε σύντομα εκλογές;

Εκτιμώ ότι οι εκλογές θα προκύψουν ως αναγκαστικό γεγονός για την κυβέρνηση, με δεδομένη την ύπαρξη μιας κοινωνίας που ασφυκτιά, αγανακτεί και κινητοποιείται. Η κοινωνία είναι αντίπαλη στη συντριπτική της πλειονότητα προς την ασκούμενη πολιτική της κυβέρνησης. Οι κοινωνικοί συσχετισμοί ανακαθορίζονται, η μεσαία τάξη συρρικνώνεται έως εξαφανίζεται και μεγάλα κοινωνικά στρώματα πιέζονται και παρωθούνται προς τα κάτω. Αυτοί οι ανακαθορισμένοι κοινωνικοί συσχετισμοί αναζητούν την έκφρασή τους και στο επίπεδο των πολιτικών συσχετισμών. Το πόσο οι ανακαθορισμένοι κοινωνικοί συσχετισμοί θα προσδιορίσουν τους πολιτικούς συσχετισμούς είναι ζητούμενο. Και εδώ η ευθύνη της αριστεράς είναι μεγάλη και αναφέρεται στο πόσο και με ποια πολιτική θα αποτρέψει τη διαμόρφωση συνθηκών μιας συντηρητικής στροφής της κοινωνίας.

* Η Δημοκρατική Αριστερά καταψήφισε το Μεσοπρόθεσμο, το οποίο καθορίζει τις πολιτικές που θα ακολουθηθούν για μακρό χρονικό διάστημα, τουλάχιστον ώς το 2015. Ώς τότε θα αποτελεί διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και θα αποκλείει κυβερνητικές συνεργασίες;

Αναμφισβήτητα ναι. Το Μνημόνιο όσο και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα αποτελούν μία επί της ουσίας διαχωριστική γραμμή και είναι προφανές ότι το στοιχείο αυτό αποκλείει κυβερνητικές συνεργασίες στη βάση της πολιτικής που αυτά περιέχουν.

* Πιστεύετε ότι η πρόταση για την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας είναι ένα λήξαν επεισόδιο ή θα επανέλθει αναλόγως των εκλογικών αποτελεσμάτων; Είναι μια συζήτηση που σας αφορά;

Η πρόταση για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή για άλλες μορφές κυβερνήσεων συνεργασίας θα επανέλθουν ανάλογα με τα εκλογικά αποτελέσματα. Δεν μας αφορούν τέτοιες κυβερνήσεις. Εκείνο που αφορά στη Δημοκρατική Αριστερά είναι το περιεχόμενο της πολιτικής.

* Το Μεσοπρόθεσμο δεν έχει μόνο εσωτερικές, έχει και ευρωπαϊκές διαστάσεις. Εσείς, ένα κατ' εξοχήν ευρωπαϊστικό κόμμα, το καταψηφίσατε. Καταψηφίσατε και την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική; Ποιες αλλαγές προτείνετε για την Ευρώπη;

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν διεκδίκησε με όρους πολιτικούς μια άλλη στάση και συμπεριφορά των Ευρωπαίων. Το ελληνικό πρόβλημα έχει βέβαια τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αλλά ταυτόχρονα είναι και ευρωπαϊκό ζήτημα, διότι μια ελληνική οικονομία που απειλείται με κατάρρευση είναι ευρωπαϊκό ζήτημα. Και τούτο διότι πλήττει την ενότητα της Ε.Ε. Χωρίς την πολιτική της ενότητα η Ε.Ε. είναι βέβαιο, συν τοις άλλοις, ότι θα έχει από ελάχιστη έως μηδενική συμμετοχή στην παγκόσμια λειτουργία της οικονομίας, με το πρόσθετο, μάλιστα, δεδομένο ότι είναι πολλές οι αναδυόμενες οικονομικά νέες χώρες. Δεν είμαι εισηγητής της αναχώρησης της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ευρώπη. Η Δημοκρατική Αριστερά έχει στον πυρήνα της τον αριστερό ευρωπαϊσμό και με αυτόν παλεύει για την πολιτική ενότητα της Ε.Ε. και τον προοδευτικό δημοκρατικό ανακαθορισμό των συσχετισμών της, έχοντας ως σταθερή και αταλάντευτη πολιτική αναφορά την κοινωνία των Ευρωπαίων πολιτών.

* Ποια θα είναι η στάση σας για το Σύμφωνο του Ευρώ;

Είμαστε αντίθετοι και θα το καταψηφίσουμε, εφόσον αυτό, σύμφωνα με τα όσα φέρεται να προωθεί, θα επιβάλει ασφυξία και ανελαστικότητα στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής, περαιτέρω χτύπημα της μισθωτής εργασίας και του κοινωνικού κράτους και θα συντηρεί τους υπάρχοντες οικονομικο-πολιτικούς συσχετισμούς στον χώρο της Ευρώπης.

* Πώς εκτιμάτε την ακραία κινδυνολογία και επιθετικότητα της κυβέρνησης και τις επιθέσεις του Θ. Πάγκαλου εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ;

Καμία κινδυνολογία και καμία στοχευμένη επίθεση δεν μπορεί να διαμορφώσει και δεν διαμορφώνει το πολιτικό κλίμα αποδοχής της κυβερνητικής πολιτικής. Η αντιπαράθεση στο πλαίσιο της δημοκρατικής λειτουργίας πρέπει να είναι πολιτική, επί της ουσίας των διαφωνιών και των αντίπαλων πολιτικών θέσεων και διεκδικήσεων.

* Οι Αγανακτισμένοι στις πλατείες. Πώς εκτιμάτε το φαινόμενο;

Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι Αγανακτισμένοι στις πλατείες δεν έχουν κοινότητα στόχων και διεκδικήσεων και ανεξάρτητα από το ότι προσέρχονται στις διαδηλώσεις αυτές από διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες και με διαφορετικές διεκδικήσεις, πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελούν ένα σημαντικό πολιτικο-κοινωνικό γεγονός. Και τούτο διότι έχουν ως κοινό τόπο την αμφισβήτηση της ασκούμενης πολιτικής και του πολιτικού συστήματος, που αποσυντίθεται απαξιωμένο και λοιδορούμενο. Η παρουσία της κοινωνίας και όπως εκφράζεται με αυτές τις διαδηλώσεις των πολιτών είναι σημαντικό στοιχείο για τη μετακίνηση της πολιτικής από τη βαθιά συντηρητική θέση που σήμερα βρίσκεται προς προοδευτική κατεύθυνση.

* Έχετε διακηρύξει ότι κατεβαίνετε αυτόνομα στις εκλογές. Η στάση σας στο Μεσοπρόθεσμο δημιουργεί προϋποθέσεις συνεργασίας με άλλες δυνάμεις της αριστεράς και της οικολογίας, ώστε να αρθεί ο κατακερματισμός της αριστεράς και να ανοίξει ο δρόμος από τα αριστερά για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού;

Ο κατακερματισμός των δυνάμεων της αριστεράς είναι υπαρκτό ζήτημα και αναμφισβήτητα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η αντιμετώπισή του, όμως, δεν μπορεί να γίνεται ερήμην ουσιαστικών και μεγάλων διαφορών τόσο στο περιεχόμενο της ασκούμενης πολιτικής όσο και στον στρατηγικό στόχο. Δεν μπορεί να αποτελεί ως μόνο στοιχείο αντιμετώπισης του πολυκερματισμού της αριστεράς η αντιμνημονιακή στάση. Η Δημοκρατική Αριστερά θα έχει την αυτόνομη παρουσία της στις εκλογές όποτε και αν γίνουν, με καθοριστικό στοιχείο τις θέσεις της, το πρόγραμμά της και τις ιδέες της. Με αυτά διαμορφώνει κάθε μέρα και μεγαλύτερη σχέση πολιτικής εμπιστοσύνης με τους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες, με τους πολίτες που αναφέρονται στον δημοκρατικό σοσιαλισμό και στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία, τους πολίτες που αναφέρονται στην πολιτική οικολογία και στα δημοκρατικά κινήματα των πολιτών.

* Με δεδομένη τη “μνημονιακή” πολιτική και οικονομική πραγματικότητα, αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω στον Ιούνιο του 2010, θα κάνατε και πάλι το βήμα να αποχωρήσετε από τον ΣΥΝ;

Ακριβώς το ίδιο βήμα θα έκανα και θα κάναμε.

* Πώς είδατε το πογκρόμ βίας και καταστολής κατά ειρηνικών διαδηλωτών την περασμένη Τετάρτη;

Η ανεξέλεγκτη και καταστροφική δράση των κουκουλοφόρων και η κρατική βία υπονομεύουν το δημοκρατικό λαϊκό κίνημα. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι σταθερά αντίπαλη σε κάθε πράξη βίας. Αποδοκιμάζει και καταγγέλλει ως επικίνδυνη τη χρήση των δακρυγόνων και αξιώνει την κατάργησή τους.

Επισημαίνουμε, επίσης, την «ανεπάρκεια» της ελληνικής αστυνομίας να αντιμετωπίσει τα ακραία στοιχεία. Θέλω να σας θυμίσω ότι σε χρόνο ανύποπτο προς τα πρόσφατα βίαια γεγονότα, είχα μιλήσει για την ύπαρξη ακροδεξιών θυλάκων, μορφής παρακράτους στον χώρο της αστυνομίας. Ο εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας είναι και επίκαιρο όσο και συνεχές αίτημα της κοινωνίας.

Πηγή: Εφημερίδα ΑΥΓΗ

Η αριστέρα που σκέπτεται, συζητά. Η αριστερά που προτείνει...

Διολισθαίνοντες “Insiders” – απελπισμένοι “Outsiders”


Aπό το μπλογκ Left Liberal Synthesis
Αν κάτι έδειξε η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου είναι ο εγκλειστικός ερμητικός χαρακτήρας της πολιτικής ζωής. Οι ίδιες παθολογίες που συγκρότησαν τον ανοδικό κύκλο της οικονομίας, εμφανίζονται και στον καθοδικό κατήφορο. Τα βασικά ισοζύγια παρέμεινα άθικτα, ή ενίσχυσαν τον ισχυρό πόλο:To Κεφάλαιο υπερισχύει της εργασίας και το κράτος της κοινωνίας πολιτών .Η επιθετική κλεπτοκρατία του ανοδικού κύκλου, μετεξελίχθηκε σε ένα αμυντικό προστατευτισμό των ολίγων. Οι αδύνατοι διολισθαίνουν πέραν κάθε ορίου ασφαλείας, οι σχετικά προστατευμένοι χάνουν πολλά από τα αποθέματα ασφαλείας και οι ισχυροί χάνουν και την πιο μικρή ανοχή.

Η αριθμητική του μεσοπρόθεσμου είναι τόσο προφανής : Μια βραχύχρονη συμβολική κίνηση προς τις αγορές, μια σύντομη επιμήκυνση του τέλους του δράματος, με μοναδικά θύματα τους εκάστοτε αδύναμους. Τεχνικά είναι μια δραματική απόφαση που όμως είχε τα λιγότερα πολιτικά προαπαιτούμενα. Όλες οι άλλες εναλλακτικές είχαν τεχνικές αρετές ίσως μεγαλύτερες ελπίδες στους αδύναμους, αλλά απαιτούσαν πολιτικά προαπαιτούμενα με τεράστιες δυσκολίες. Το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε περίπου ως φυσικό επακόλουθο μιας αρχιτεκτονικής μιας δεκαετίας.


Η κοινωνική άλγεβρα ισορροπεί σε ένα ενδιαφέρον σημείο: Οι απελπισμένοι outsiders αυξάνουν και πλησιάζουν μια κρίσιμη μάζα ικανή να ανατρέψει τα πάντα, αλλά ο φυσικοί σύμμαχοι τους οι διολισθαίνοντες insiders , παραμένουν δέσμιοι της κουλτούρας του insider : “Οχι στην Αυλή μου”, “Μακρυά από μένα και όπου θέλει ας πάει” . H ιδεολογία της ανόδου ,αμόλυντη , αυθεντική συνοδεύει ρυθμίζει και τις συμπεριφορές της καθόδου. Οι διολισθαίνοντες κοιτάνε σταθερούς μισθούς να μειώνονται, μικροιδιοκτησίες να απαξιώνονται, κοινωνικές παροχές να φθίνουν, αλλά τελικά αυτορίζονται ως “ενταύθα” από το “εκείθεν” της απελπισίας. Η φθορά ελπίζει να μην γίνει κατάρρευση, και έτσι εμφανίζεται ανεκτική ακόμη και στο μαθηματικό αδιέξοδο του μεσοπρόθεσμου. Οι οιονεί αδύνατοι, οι διολισθαίνοντες προς το όριο, ανέχονται μια δυσμένεια υπό έλεγχο περισσότερο από την αβεβαιότητα μιας ανύπαρκτης εναλλαγής


Το ταξινομικό όριο του κόσμου της διολίσθησης και του κόσμου της απελπισίας , πήρε δύο αντιθετικές μορφές. Ως τομή ήταν η πλατεία , το Σύνταγμα , η αγανάκτηση. Ως κενό ήταν το αβέβαιο μιας τυπικής αριστερής πολιτικής εναντίον του μεσοπρόθεσμου. Το αριστερό Όχι ήταν συμβολικά έντιμο παρέμενε τεχνικά αδύναμο να προστατέψει τα στοιχειώδη που απέμειναν για τους διολισθαίνοντες. Και μόνο η κατάσταση των τραπεζικών καταθέσεων μετά από ένα πετυχημένο Όχι προκαλεί ίλιγγο στους ταλαντευόμενους «διολισθαίνοντες». Από την άλλη η υβριδικότητα και ο πολιτικός υπερβατισμός της πλατείας ουσιαστικά σηματοδότησε την αναγκαία ισορροπία μεταξύ ολικής απώλειας στηριγμάτων και κινδύνου απώλειας.


Τελικά η μοναδική τακτική πολιτική καινοτομία της συγκυρίας είναι η Σαμαρική αστική “ανταρσία”. Πρόκειται για μια επιλογή που υπερβαίνει την απλή διάσωση του δικομματισμού έχει στρατηγικό βάθος σε συνάρτηση με την κοινωνία των παρατεταμένων μνημονίων. Η θεωρία μιας κατά βάθος υπαρκτής συναίνεσης η οποία θα αποκαλυφθεί οσονούπω είναι ανακουφιστική μελωδία, που εκπληρώνει αναλύσεις που γίνονται με έννοιες – κλειδιά ενός παρωχημένου οικονομισμού. Οι Ελίτ δεν υπάγουν τις πολιτικές δυνάμεις μέσω εντολών, αλλά μέσω διαρκών ανασυνθέσεων και διαθλάσεων που προσιδιάζουν προς την βιολογία των μεταμορφώσεων παρά προς την μηχανική των μοχλών. Η δυναμική μιας κατάρρευσης του μακροπρόθεσμου δεν οδηγεί σε οικουμενική αλλά σε μια αυθεντική δεξιά παλινδρόμηση. Η πολιτική πόλωση είναι μηχανισμός αναπαραγωγής δεν είναι απλή αντανάκλαση μιας κοινωνικής έντασης.


Η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου δεν είναι μια απλή τεχνική πράξη βίαιης μείωσης εισοδημάτων. Σηματοδοτεί μια νέα κοινωνική φάση με χαρακτηριστικά μιας βίαιης λιτότητας η οποία αναγκαστικά θα αναζητήσει μια ιδεολογική άρδευση από τις πηγές του αυταρχισμού και της τάξης. Δυστυχώς η μόνη εναλλακτική δυνατή λύση , η σχηματοποίηση μιας «αριστερής συμφωνημένης λιτότητας» των κινημάτων δεν ετέθη, δεν συζητήθηκε δεν οριοθετήθηκε. Αριστερή διέξοδος είναι εξ΄ ορισμού εθελοντική συγκροτημένη λιτότητα, αλλιώς όλα τα άλλα είναι ρουτινιάρικη φυσιολογική και αναμενόμενη τροφοδότηση του συστήματος διαφωνιών από την αριστερόφωνη παροχή την οποία άλλωστε όλα τα σύγχρονα πολιτικά υδραυλικά συστήματα έχουν προβλέψει. Το επόμενο λοιπόν διάστημα η οικονομία θα συρρικνωθεί , η «αριστερή κινηματική λιτότητα» θα απουσιάσει, και το κενό θα καλυφθεί από την επανεκκίνηση μιας δεξιάς ατζέντας με μια αναμόχλευση των παραδοσιακών προταγμάτων της .


Η οικουμενική είναι πλέον αδύνατη, και ίσως άχρηστη . Η φυσική τροπή είναι η πόλωση στην οποία η Σαμαρική αστική ανταρσία θα βρεθεί σε θέση ισχύος. Με την παρακαταθήκη των συνεχών «Όχι» θα αποταθεί σε μια νέα κοινωνική συμμαχία των ισχυρών με τους «διολισθαίνοντες» ,έχοντας τα κατάλληλα ιδεολογικά συγκολλητικά υλικά της «πατρίδας» που θα αποκτήσει και ένα σαφές μέτωπο προς την «Δύση». Ο Λαός προετοίμασε επί μια δεκαετία το έδαφος , αλλά άλλοι θα καρπωθούν την σπορά.


Η νεοπαγής Βενιζελική διακυβέρνηση θα επιδιώξει να σταθεροποιήσει τις τεχνικές λεπτομέρειες του μακροπρόθεσμου, και μετά θα παίξει με το momentum αναζητώντας μια ανασύνθεση του παραδοσιακού Πασοκ των ΔΕΚΟ με όσα «νέα τζάκια» μπορεί να παρέξει το μεσοπρόθεσμο. Τα νέα πακέτα μπορεί να αποδειχθούν πολύ ενδιαφέροντα για τον παραδοσιακό κρατικοδίαιτο καπιταλισμό με τον οποίο το Πασοκ έχει ιδιοφυείς τρόπους να συναλλάσσεται.


Η αριστερή κινηματική πολιτική χωρίς το όραμα μιας «αριστερής λιτότητας» χωρίς το «αριστερό μεσοπρόθεσμο» θα παραμείνει στον λειτουργικό ρόλο έκφρασης του γογγυσμού. Είναι μια χρήσιμη λειτουργία αποσυμπίεσης μέσω των κλασσικών ρεπερτορίων, μια γνωστή διαδικασία ανακούφισης που λειτουργεί άψογα εδώ και σχεδόν σαράντα χρόνια. Με στόχευση την «απελπισία» και στελέχωση από την «διολίσθηση» θα συνεχίσει την πετυχημένη πιρουέτα των μετωνυμιών και των αποσιωπήσεων.


Στο κοινωνικό επίπεδο οι ροές από την «διολίσθηση» στην «απελπισία» θα ενταθούν. Η πλατεία ο τόπος οριοθέτησης και συνάντησης των δύο διακριτών κόσμων , έχασε το τακτικό της στόχο και είναι ζητούμενο αν μπορεί να συνεχίσει έτσι χωρίς κοντοπρόθεσμο σκοπό.


Το καλοκαίρι ανοίγει με τις ίδιες παθογένειες σε μια νέα άρθρωση: Σαμαρική πολιτική αντεπίθεση, Βενιζελικό οικονομικό παιχνίδι με τα νέα «πακέτα» . Ο μοναδικός παράγων που θα μπορούσε να την διαταράξει ουσιαστικά , η «κινηματική αριστερή λιτότητα» απουσιάζει εκκωφαντικά. Με τα δεδομένα αυτά υπάρχει μια μόνο ελπίδα, αυτή της επιμονής.

Ο διάλογος...

Αριστερή λιτότητα για insiders και outsiders

του Λεωνίδα Καστανά

Ένα οδοιπορικό στη λιτότητα που μπορεί να είναι δίκαιη, οικολογική και αναπτυξιακή για τα δικά μας μέτρα. Μπορεί να είναι αριστερή λιτότητα;

Αν κάτι με ξενίζει στις πρόσφατες κινητοποιήσεις είναι η καθολικότητα.

Βλέπω στο ίδιο κοινωνικό μετερίζι, άνεργους, νέους των 500 Ευρώ, χαμηλόμισθους ΔΥ, χειμαζόμενους μικρέμπορους, αλλά και παχυλά αμειβόμενους υπαλλήλους των ΔΕΚΟ, και κατά τεκμήριο φοροδιαφεύγοντες επαγγελματίες κλειστών επαγγελμάτων.

Ένας εκ των αγανακτισμένων που χτύπησαν το Χατζηδάκη ήταν συνταξιούχος του ΟΤΕ. Όλοι αυτοί αν και ανήκουν σε διαφορετικά στρώματα με διαφορετικές και ανταγωνιστικές προτεραιότητες συμμαχούν κατά των κυβερνητικών επιλογών ή των δεσμεύσεων που επιβάλουν οι δανειστές.

Όλοι αντιμάχονται τα μέτρα λιτότητας.

Την ίδια εικόνα βλέπω και στις φοιτητικές κινητοποιήσεις. Γόνοι αστικών οικογενειών, με έτοιμη μια θέση στο Ηarvard, αγκαλιά με παιδιά απόρων οικογενειών και φτωχούς μετανάστες αρνούνται την «εμπορευματοποίηση» και απαιτούν κοινωνικές παροχές, υπερασπιζόμενοι το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης.

Οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ ή του ΟΠΑΔ είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν τις εξετάσεις που κάνουν στα εξωτερικά ιατρεία των δημόσιων νοσοκομείων μας και μετά να διεκδικούν το 80% από τα ταμεία τους, με πολύ κόπο. Αντίθετα οι ασφαλισμένοι δημοσιογράφοι, γιατροί, νομικοί, υπάλληλοι ΟΤΕ, ΔΕΗ ΕΥΔΑΠ, δεν πληρώνουν απολύτως τίποτα.

Αν όμως ο φαρμακοποιός θέλει να διατηρήσει το κέρδος του 35% επί της λιανικής τιμής του κάθε φάρμακου που πουλάει στο ΙΚΑ, πως θα μπορεί ο εργάτης να απολαμβάνει της δωρεάν περίθαλψης από το ήδη φτωχό του ταμείο;

Αν οι έχοντες και κατέχοντες δεν θέλουν να πληρώσουν αυξημένους φόρους από που θα βρει το κράτος τους αναγκαίους πόρους για να πληρώσει το επίδομα ανεργίας;

Αν ο εύπορος επαναστατημένος νέος έχει τη δυνατότητα να κάνει αύριο ένα καλό μεταπτυχιακό στις ΗΠΑ και να αναπληρώσει το έλλειμμα των εγχώριων σπουδών του, πως θα μπορέσει ο άπορος να αποκτήσει ένα αξιόπιστο πτυχίο από ένα πανεπιστήμιο το οποίο αμφότεροι σήμερα καταστρέφουν και απαξιώνουν;

Φοβάμαι πως όσοι επικαλούνται την πάλη μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας ως αποκλειστική κινούσα δύναμη των μαζικών κινητοποιήσεων αρνούνται να δουν τις αντιφάσεις που θέτει η ίδια η ζωή.

Το πολιτικό σύστημα μπορούσε μέχρι χτες να σπρώχνει τις αντιφάσεις αυτές κάτω από το χαλί, με την κοινοτική επιδότηση και το δανεισμό. Είναι αυτά τα οποία του έδιναν την απαραίτητη ρευστότητα ώστε να συντηρεί ένα καθολικό κοινωνικό κράτος, ένα κράτος αδιάκριτων παροχών.

Μπορούσε να ανέχεται ή και να ενθαρρύνει τη φοροδιαφυγή επιχειρήσεων και ελεύθερων επαγγελματιών, να πλουτίζει εργολάβους με το αζημίωτο, να παρέχει προνόμια σε κρατικούς υπαλλήλους, να επιδοτεί τα ευγενή ταμεία της εργατικής νομενκλατούρας, να κάνει αγορές του αιώνα, να στήνει Ολυμπιακούς αγώνες.

Να κάνει ότι πρέπει, για να αυξάνονται τα κέρδη των οικονομικών ελίτ και ταυτόχρονα να αναπαράγει και να διευρύνει την εξουσία του.

Παράλληλα όμως έπρεπε να φροντίζει και την κοινωνική συνοχή. Μπορούσε να κρατά την ανεργία σε ανεκτά επίπεδα χρηματοδοτώντας τα δημόσια έργα, την οικοδομή και την κατανάλωση και διογκώνοντας συνεχώς τον ευρύτερο δημόσιο τομέα με ανεξέλεγκτους διορισμούς.

Το σύστημα είχε πιστέψει στο αεικίνητο 1ου είδους, ή αν θέλετε ότι ακόμα και το νηστικό αρκούδι μπορεί να χορεύει για πάντα.

Οι κοινοτικές επιδοτήσεις μετατράπηκαν σε καταναλωτικά αγαθά ή εκλάπησαν και βγήκαν σε υπεράκτιες εταιρίες.

Ο αγροτικός τομέας δεν εκσυγχρονίστηκε και οδηγήθηκε σε μαρασμό. Ακόμα και το εργαλείο των συνεταιρισμών στη χώρα αυτή ακυρώθηκε.

Καταστράφηκε ο παραγωγικός ιστός, η χώρα αποβιομηχανοποιήθηκε. Πολυεθνικές που είχαν επενδύσει στην Ελλάδα αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.

Αναπτύχθηκε ο τουρισμός της αρπαχτής με τα κοντά ποδάρια, το εφοπλιστικό κεφάλαιο σήκωσε σημαίες ευκαιρίας, μειώθηκαν ο ανταγωνισμός και οι εξαγωγές. Η χώρα ζούσε με δανεικά και συνέχιζε να καταναλώνει αενάως.

Κανείς δεν προσπάθησε να ανακόψει την πορεία αυτή.

Κανείς δεν πρότεινε ένα πλάνο ανάπτυξης των εξαγωγών.

Κανείς δεν αναζήτησε τομείς παραγωγής στους οποίους θα μπορούσαμε να ειδικευτούμε και να καινοτομήσουμε, αξιοποιώντας το πλούσιο επιστημονικό δυναμικό μας.

Η παραγωγή πλούτου έγινε συνώνυμο της κλοπής. Είμαστε η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε παραγωγή μηχανικών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, χωρίς όμως βιομηχανία. Ο εξορθολογισμός των πανεπιστημιακών δικτύων μας με γνώμονα και τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας θεωρείται ακόμα και σήμερα ύβρις.

Η Αριστερά διάβασε το Μαρξ, αλλά δεν τον κατάλαβε.

Νόμισε λοιπόν ότι ήταν καθήκον της να πιέζει προς τη διάλυση κάθε ιδιωτικής επιχείρησης, ώστε να απολυθούν οι εργαζόμενοι και μετά να προσληφθούν στο δημόσιο.

Αυτή την καταστροφή την έβλεπε σαν ένα βήμα προς το σοσιαλισμό.

Ακόμα και σήμερα, η πιο απαγορευμένη λέξη για την εγχώρια Αριστερά είναι η λέξη «ανταγωνισμός». Δεν θα ήθελα να προσάψω κάποια μαζική υστεροβουλία στην στάση αυτή. Σίγουρα πολλά από τα στελέχη της ήταν και είναι κρατικοδίαιτα, αλλά η κύρια αιτία δεν είναι αυτή. Ίσως η απλή, καθαρή, κρυστάλλινη, μαζική και μεταδοτική βλακεία να είναι η πιο πειστική ερμηνεία στην αντιπαραγωγική εμμονή της αριστεράς μας.

Με αυτή όμως την πολιτική των παροχών, δηλαδή του έμμεσου ή άμεσου χρηματισμού μεγάλου μέρους της κοινωνίας, ο δικομματισμός έβλεπε τα ποσοστά του να αγγίζουν το 90%.

Η Αριστερά έβλεπε σαν χαζή κάθε οικονομίστικο αίτημά της να υιοθετείται από δεξιούς και πασόκους και να γίνεται νόμος του κράτους, αποφέροντας εκλογικά κέρδη και μαύρο πολιτικό χρήμα. Την επομένη ζητούσε ακόμα περισσότερα, ακόμα πιο παράλογα, μήπως και βρει κάτι να διαφοροποιηθεί. Οι μόνοι που έμεναν συνεχώς απέξω ήταν οι απλοί εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, οι σύγχρονοι προλετάριοι, οι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Λόγω της ύπαρξης των πολλών μικρών επιχειρήσεων του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και της κρατικολαγνείας της αριστεράς, αφέθηκαν μόνοι, πολιτικά και συνδικαλιστικά αδύναμοι να προσμένουν, στο έλεος του κάθε κόμματος εξουσίας, με ελπίδα ένα διορισμό στο δημόσιο.

Ο τεράστιος όγκος της μαύρης οικονομίας και της μαύρης εργασίας τους έδινε δουλειές και τους διατηρούσε στα όρια του παιχνιδιού.

Να μην ξεχνάμε ότι οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις ήταν οι προεκλογικές συγκεντρώσεις των κομμάτων, η αναμονή της έλευσης ενός νέου μεσσία. Να μην ξεχνάμε όμως και τη «φωτεινή εξαίρεση». Η μεγαλύτερη εργατική κινητοποίηση στο προηγούμενο διάστημα ήταν κατά του νόμου Γιαννίτση, δηλαδή κατά της σωτηρίας των ασφαλιστικών ταμείων.

Insiders και outsiders μάχονταν για να βελτιώσουν την κοινωνική τους θέση, αλλά είχαν από κοινού, έναν εχθρό που λάτρευαν να αγαπούν και αυτός ήταν το κράτος.

Αυτό τους εξασφάλιζε την ευημερία τους, τις κατοχυρωμένες συνταγματικά ελευθερίες τους, τους παρείχε δημόσια υγεία και παιδεία.

Αλλά ταυτόχρονα ήταν αυτό που αδυνατούσε να τους καλύψει τις ολοένα και αυξανόμενες απαιτήσεις, ήταν αυτό που τους ζητούσε να πληρώνουν φόρους, ήταν αυτό που κατένειμε άδικα τους πόρους του, που μοίραζε άναρχα τα προνόμια.

Στα μάτια τους ήταν άδικο, ύποπτο συναλλαγής και διαφθοράς.

Ήταν αυτό που είχε ληστέψει τα ταμεία και όχι οι «μαϊμού» ανάπηροι, οι πενηντάρες συνταξιούχες με ανήλικο παιδί, και η εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή, την οποία ωστόσο όλοι ανέχονταν.

Γι’ αυτό κάθε περίπου 7 χρόνια, άλλαζαν κόμμα στην εξουσία προσδοκώντας να λύσουν αυτή τη φορά τα δίκαια αιτήματά τους. Αλλά εις μάτην.

Ζώντας όλες αυτές τις αντιφάσεις προχωρούσαμε με δανεικά και κατανάλωση περιμένοντας ολοένα καλύτερες μέρες. Μέχρι που «ξαφνικά» ήρθαν οι χειρότερες.

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αυτή η εθνική αφήγηση έφτασε στο τέλος της. Η κρίση χρέους, ελλειμμάτων και ανεργίας επιβάλει μια διαφορετική πορεία την οποία κανείς στη χώρα αυτή δεν θέλει να αναζητήσει. Γι’ αυτό και η καθολικότητα είναι το χαρακτηριστικό της κάθε πλατείας αγανακτισμένων.

Πρόσφατα ο φίλος left liberal synthesis επανέφερε το πρόταγμα τηςαριστερής λιτότητας. Δυστυχώς η μόνη εναλλακτική δυνατή λύση , η σχηματοποίηση μιας «αριστερής συμφωνημένης λιτότητας» των κινημάτων δεν ετέθη, δεν συζητήθηκε δεν οριοθετήθηκε. Αριστερή διέξοδος είναι εξ΄ ορισμού εθελοντική συγκροτημένη λιτότητα, αλλιώς όλα τα άλλα είναι ρουτινιάρικη φυσιολογική και αναμενόμενη τροφοδότηση του συστήματος διαφωνιών από την αριστερόφωνη παροχή την οποία άλλωστε όλα τα σύγχρονα πολιτικά υδραυλικά συστήματα έχουν προβλέψει..

Πριν μερικούς μήνες ο Μάνος Ματσαγγάνης έθεσε στο 1ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ τον όρο «δίκαιη λιτότητα» και καταψηφίστηκε πανηγυρικά.

Πριν 35 σχεδόν χρόνια ο Ενρίκο Μπερλιγκουέρ στήριξε στην επιλογή αυτή τον περίφημο ιστορικό συμβιβασμό για να συμβάλει στη σωτηρία της οικονομίας της χώρας του, που είχε ανάλογα με τα δικά μας προβλήματα, δηλαδή υψηλή ανεργία, υπέρογκο δημόσιο χρέος, υπερβολικά ελλείμματα.

Ο Ενρίκο έλεγε τότε: "είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να διαιωνίζεται ένα μοντέλο ανάπτυξης στηριγμένο στην τεχνητή μεγέθυνση της ιδιωτικής κατανάλωσης, που αποτελεί πηγή σπατάλης, παρασιτισμού, εξάντλησης φυσικών πόρων και οικονομικών καταστροφών".

Μπορεί η Αριστερά να προτείνει λιτότητα;

Μπορεί να έχει σταθεροποιητικό πρόγραμμα;

Μπορεί να λέει όχι στην πολιτική παροχών και στη διόγκωση του δημόσιου τομέα;

Σύμφωνα με την κρατούσα αριστερή άποψη η λιτότητα είναι ταξική, αντιλαϊκή, νεοφιλελεύθερη.

Ό,τι μειώνει τα εισοδήματα οποιουδήποτε εργαζόμενου δεν είναι αριστερό είναι συντηρητική πολιτική. Η αριστερά πρέπει να ζητά αύξηση των μισθών και των παροχών, μεγαλύτερο και περισσότερο κοινωνικό κράτος.

Και όταν οι πόροι δεν επαρκούν, όταν ο δανεισμός τελειώνει, όταν επέρχεται η πτώχευση; Πολύ απλά, τότε η αριστερά μπορεί να ζητά μόνο 100.000 νέους διορισμούς και όχι 1.000.000 όπως θα όφειλε.

Τι είναι όμως η Αριστερή λιτότητα;

Είναι δίκαιη, οικολογική και αναπτυξιακή.

Είναι δίκαιη:

Ένα πρόγραμμα αριστερής λιτότητα θέλει δυο προϋποθέσεις για να πετύχει ως τέτοιο.

1. Να κατανέμει τα βάρη της λιτότητας δίκαια. Να προστατεύει τους αδύναμους και να απαιτεί τα δέοντα από τους έχοντες.

Και έχοντες δεν είναι μόνο οι λίγοι Έλληνες βιομήχανοι. Είναι πολλοί, κομπραδόροι, κρατικοί υπάλληλοι, παχυλά αμειβόμενα στελέχη της αγοράς, εισοδηματίες και προσοδούχοι, επαγγελματίες, πολιτικοί, συνδικαλιστές, λαμόγια κάθε κατηγορίας που κρύβονται στη σκιά του κόμματος ή της συντεχνίας.

2. Θα συνοδεύεται από μια καταιγίδα δομικών κοινωνικών μεταρρυθμίσεων που θα οδηγούν σταδιακά σε ένα δημοκρατικότερο και υγιέστερο οικονομικό περιβάλλον και θα δικαιώνουν τις θυσίες του συνόλου.

H μείωση των ελλειμμάτων και η παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων πρέπει να είναι στόχος της κάθε οικονομίας, ιδιαίτερα μιας χώρας υπό χρεοκοπία.

Οι οριζόντιες περικοπές μισθών, οι οριζόντιες αυξήσεις στη φορολογία, οι έμμεσοι φόροι, η αύξηση του ΦΠΑ αδικούν τους τίμιους πολίτες, περιορίζουν την ανάπτυξη και εξοντώνουν αρχικά τα αδύναμα και στη συνέχεια τα μεσαία στρώματα. Προκαλούν δραστική ύφεση, ρίχνουν το ηθικό των εργαζομένων.

Αντίθετα θα πρέπει να εισπραχθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο, να αυξηθεί η φορολογητέα ύλη, να πληρώσουν περισσότεροι, λιγότερους φόρους. Να αποκατασταθεί ένα πνεύμα δικαιοσύνης.

Δεν χρειάζεται να αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές, γιατί σκοτώνουν την ανάπτυξη, αντίθετα μπορούμε και πρέπει να προτείνουμε επιλεκτικές φορολογικές διευκολύνσεις σε μεγάλα επενδυτικά κεφάλαια που σκέφτονται να τοποθετηθούν στη χώρα, αρκεί να δημιουργούν πολλές νέες θέσεις εργασίας.

Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι αναγκάζονται να δουλεύουν το απόγευμα για να συμπληρώνουν το εισόδημά τους. Κακό ή καλό, δεν ξέρω, αλλά συμβαίνει μαζικά.

Γιατί κάνουμε πως δεν το βλέπουμε;

Τους εφοδιάζεις, με μια απλή κίνηση, με ένα μπλοκάκι ώστε να κόβουν αποδείξεις στους πελάτες τους με ένα χαμηλό ΦΠΑ. Έτσι και αυτοί νομιμοποιούν τα πρόσθετα εισοδήματά τους και φόρους πληρώνουν γι’ αυτά και οι πελάτες τους δηλώνουν έξοδα.

Πόσοι θα το κάνουν; Στην αρχή λίγοι, μετά περισσότεροι, αλλά όπως και νάχει το κράτος κάτι θα έχει να κερδίσει.Το σημαντικότερο είναι ότι φτιάχνεις κλίμα φορολογικής υπευθυνότητας. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και στους άνεργους που βρίσκονται στο ταμείο ανεργίας και κάνουν κάποια «μαύρα» μεροκάματα, χωρίς να χάνουν την επιδότηση. Έτσι θα μπορούσαν να κερδίζουν και τα ανάλογα ένσημα. Έχει ιδιαίτερη αξία να τιμωρούνται οι υψηλοί φοροφυγάδες, να ανατραπεί η πεποίθηση ότι καθήκον όλων μας είναι να κλέβουμε το κράτος.

Η δίκαιη λιτότητα πρέπει να φροντίζει και το ηθικό του λαού. Να το κρατά ακμαίο.

Δεν είναι λαϊκισμός, στη φάση που βρισκόμαστε, να μειωθούν οι υψηλές συντάξεις των δικαστικών, οι μισθοί των υπαλλήλων της βουλής, οι μισθοί και τα προνόμια των βουλευτών, οι επιδοτήσεις των κομμάτων, τα έξοδα των αρχιερέων κλπ. Έχουν συμβολικό και όχι μόνο χαρακτήρα.

Δεν είναι λαϊκισμός να ζητήσεις από την εκκλησία να πληρώνει τους υπαλλήλους της, μιας και το δημόσιο συμφέρον δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τα λειτουργήματά τους. Δεν κόβεις το ψωμί του παπά. Αναγκάζεις την εκκλησία να ανοίξει το πουγκί, να πουλήσει τα χρυσοποίκιλτα άμφια, να αξιοποιήσει την περιουσία της.

Δεν αναγκάζεις τα κόμματα να αναζητήσουν άδηλους πόρους. Τα ωθείς όμως να περιορίσουν τις φιέστες προπαγάνδας, να μειώσουν το επαγγελματικό κηφηναριάτο και να αναζητήσουν πολιτικές λύσεις. Καλό τους κάνεις και μαζί και καλό στην κοινωνία.

Τέλος, με μια δίκαιη και στοχευμένη λιτότητα περιορίζεις τα έξοδα του κράτους χωρίς να στεγνώνεις την αγορά από ρευστό, χωρίς να περιορίζεις την ανάπτυξη.

Περιορίζεις όμως τη σπατάλη.

Μια δίκαιη και γι’ αυτό αριστερή λιτότητα απευθύνεται στο πνεύμα αλληλεγγύης που κατοικεί σε κάθε άνθρωπο.

Αναζητά τομές ανάμεσα στα επιμέρους σύνολα, προϋποθέτει αμοιβαίες υποχωρήσεις και ιεραρχήσεις, εθνικό σχέδιο. Θα επιφέρει αλλού μικρές βελτιώσεις και αλλού σημαντικές απώλειες εισοδημάτων, αλλά δεν θα αφήσει το σύνολο να καταρρεύσει και θα διατηρήσει την κοινωνική συνοχή.

Θα επιτρέψει στους insiders να διολισθήσουν ελεγχόμενα, αλλά και τους outsiders να μην χαθούν στη μαύρη απελπισία τους. Όταν έρθει και πάλι η άνοιξη στον οικονομικό κύκλο, το πνεύμα συνεργασίας θα αποτελέσει την κινητήρια δύναμη μιας άλλης πορείας. Είναι η Ελλάδα χώρα για να παιχτούν τέτοια σενάρια;

Είναι οικολογική

Η αριστερή λιτότητα έχει οικολογικό DNA.

Αν θυμηθούμε τον πρωτοπόρο της οικολογίας Πιερ Σάμουελ, η μόνη λύση στο οικολογικό πρόβλημα είναι η λιγότερη κατανάλωση.

Αυτό δεν σημαίνει φτώχια και εξαθλίωση. Τουναντίον σημαίνει πράσινη επιλεγμένη και ελεγχόμενη ανάπτυξη.

Μπορείς να αναπτύξεις τη βιολογική γεωργία και να εξάγεις βιολογικά προϊόντα στην Ευρώπη, αντί να εισάγεις βιολογικά καρότα από την Ολλανδία.

Φυσικά και δεν πρέπει να πέσεις στην παγίδα των μεταλλαγμένων σπόρων.

Μπορείς να τονώσεις τον αγροτουρισμό που εγκατέλειψες.

Μπορείς να ανοίξεις την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας στις ανανεώσιμες πηγές και ας μη θέλει η ΓΕΝΟΠ.

Μπορείς να επιμείνεις στον περιορισμό της σπατάλης των ενεργειακών πόρων.

Μπορείς αντιθέτως να προωθήσεις τις εναλλακτικές μορφές μετακίνησης.

Οικολογική λιτότητα δεν σημαίνει να θες όλο το Ελληνικό, ένα έρημο πάρκο, για να σπαταλάς όλο το υδάτινο δυναμικό της Αττικής για να το ποτίζεις.

Δεν σημαίνει ότι αναζητάς σχολαστικούς περιβαλλοντολογικούς περιορισμούς για να εμποδίσεις μια επένδυση που θα δώσει δουλειά στους ανέργους, αλλά δεν σημαίνει και ότι βαφτίζεις την πυρηνική ενέργεια, οικολογική και την προωθείς ως λύση σωτηρίας.

Σημαίνει, ότι δομείς ένα αντικαταναλωτικό profile για τη χώρα σου, εξοικονομώντας ιδιωτικούς και δημόσιους πόρους για να τους ρίξεις σε έργα ήπιας και πράσινης ανάπτυξης που θα ωφελήσουν την κοινωνία.

Σήμερα στο δυτικό κόσμο υπάρχει ένα κίνημα ηθελημένης απλότητας στο οποίο μπορούμε να προσδεθούμε. Μπορούμε αν θέλετε να κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία.

Ο κύριος λόγος που η παραδοσιακή Αριστερά δεν αγάπησε ποτέ την οικολογία είναι ακριβώς αυτός.

Η οικολογία κάθεται πάντοτε μακριά από την πολιτική των παροχών και πιστεύει στον αντικαταναλωτισμό, την ανταλλαγή, την ανακύκλωση, την επανατοπικοποίηση.

Πιστεύει στο λιγότερο, στο λιτό, στη λιτότητα.

Η παραδοσιακή αριστερά δεν μίλησε ποτέ για την εξάντληση των φυσικών πόρων ( ίσως γιατί δεν ασχολήθηκαν με αυτό ο Λένιν ή ο Μάο).

Η αριστερά αυτή έχει δαγκώσει για τα καλά το κόκαλο του παραγωγισμού.

Αλλά και η σύγχρονη και εναλλακτική αριστερά που μιλά, το κάνει μάλλον προσχηματικά, αφού ο οικονομισμός είναι η βάση της πολιτικής της.

Πέρα από φανατισμούς και ακρότητες νομίζω ότι μια αριστερή οικολογική λιτότητα είναι εφικτή γιατί ταιριάζει στο παραγωγικό profile της χώρας και στην εποχή της αδύναμης ρευστότητας.

Είναι αναπτυξιακή

Η ανάπτυξη σκοπεύει στην παραγωγή πλούτου, στη μείωση της ανεργίας, στην αύξηση της φορολογητέας ύλης, στην ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων, στην δημιουργία πέπλου προστασίας των αδυνάμων. Δηλαδή σκοπεύει σε αυτά ακριβώς που χρειαζόμαστε απαραίτητα.

Πως όμως μπορεί μια χώρα σε χρεοκοπία, με τεράστιο εξωτερικό χρέος, εκτεταμένη διαφθορά, σε δυσμενές διεθνές περιβάλλον να κάνει την ανάπτυξη που δεν έκανε ποτέ και σε πολύ ευνοϊκότερες συνθήκες;

Μάλλον δεν μπορεί με τους πολιτικούς όρους του παρελθόντος.

Η βοήθεια θα έρθει απέξω, αρκεί να βρει μηχανισμούς που θα την αξιοποιήσουν και δεν θα την καταστρέψουν.

Κακά τα ψέματα, η κρατική και κομματική διαφθορά δεν επιτρέπει την ανάπτυξη, απομυζά τους πόρους, τους σπαταλά.

Αν το Ευρωπαϊκό Ταμείο Συνοχής διαθέσει κεφάλαια για ανάπτυξη δεν μπορούμε να τα εμπιστευτούμε στις γνωστές δυνάμεις του δικομματισμού.

Ας τα διαχειριστούν οι ευρωπαίοι διασώστες μας, υπό το φως της ανοικτής διακυβέρνησης.

Αλλά δίπλα στις κρατικές επενδύσεις θα πρέπει να επιδιώξουμε και τις ιδιωτικές. Να τις διευκολύνουμε προσεκτικά, δουλειές θα φέρουν.

Είτε είναι στην ενέργεια, είτε στον τουρισμό, είτε στην αξιοποίηση κρατικών ακινήτων, είτε στις μεταφορές κλπ θα πρέπει να πούμε ναι.

Αλλά ναι θα πρέπει να πούμε και στην ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων υπό όρους που θα εξασφαλίζουν τα μακροπρόθεσμα οφέλη των πολλών και όχι της κάθε συντεχνίας.

Αυτό απαιτεί άμεσα το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Αν η πώληση μέρους των μετοχών της ΔΕΗ φέρει πράσινη ανάπτυξη, θέσεις εργασίας, περισσότερα φορολογικά έσοδα, και ταυτόχρονα κρατήσει σε χαμηλά επίπεδα το κόστος της κιλοβατώρας και τις περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις δεν βλέπω το λόγο να μην γίνει.

Συνολικά φαίνεται ότι οι ξένοι βλέπουν επενδυτικές ευκαιρίες και επεξεργάζονται προτάσεις. Προφανώς και στοχεύουν στα κέρδη. Το θέμα είναι να μπούμε και εμείς στην κερδοφόρα προοπτική τους και να μην επιτρέψουμε την οικολογική καταστροφή μας.

Εδώ δεν χρειάζεται να αναφερθούμε στην εγχώρια Αριστερά. Είναι σαφές ότι ο μόνος εργοδότης που ανέχεται είναι αυτό το διεφθαρμένο κράτος. Μπορούμε να προσπαθήσουμε και χωρίς τις σημερινές ηγεσίες της Αριστεράς.

Ωστόσο να μην πιστεύουμε στα μεγάλα deals, που μάλλον δεν θα γίνουν ποτέ και αν γίνουν δεν θα είναι τελικά και τόσο μεγάλα.

Η οικονομία μικρής κλίμακας που έχουμε συνηθίσει ίσως να αποτελεί λύση του προβλήματος.

Κάποιος όμως χρειάζεται να σχεδιάσει να εμπνεύσει και να χρηματοδοτήσει.

Κάποιοι πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στο πολιτικό πνεύμα της διαίρεσης και της αντιπαλότητας και αυτοί είναι οι υγιείς και μη κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες.

Προσέξετε την αντίφαση. Ας φανταστούμε μέσα σε κλίμα πολιτικών συγκρούσεων, ένα κύμα συνενώσεων, συγχωνεύσεων, συνεργασιών, με μικρές αλλά δραστικές παραγωγικές πρωτοβουλίες, που θα εξάγουν και θα φέρνουν πλούτο. Γίνεται;

Δεν ξέρω αν αυτή η λιτότητα είναι αριστερή, ξέρω όμως ότι θα μας έκανε καλό.

Θα μείωνε πολλά από αυτά για τα οποία ανησυχεί, υποφέρει και αγανακτεί ο πολίτης.

Θα αποκαθιστούσε ένα κλίμα περισσότερης εμπιστοσύνης μεταξύ λαού και συστήματος εξουσίας, ένα κλίμα περισσότερης δικαιοσύνης σε μια κοινωνία στην οποία όλοι και μια ζωή θεωρούν τον εαυτό τους ριγμένο.

Θα ενίσχυε την προσπάθεια σωτηρίας της χώρας και παραμονής της στο Ευρώ.

Δυστυχώς όμως κανείς, μα κανείς δεν τη θέλει.

Οι ρόλοι είναι από καιρό μοιρασμένοι, τα συμφέροντα παγιωμένα, το κάθε μόριο του πολιτικού συστήματος έχει τη θέση του σε αυτό το πανηγύρι, και το πρόγραμμα οποιασδήποτε ελεγχόμενης λιτότητας δεν προβλέπεται από κανένα.

Μέσα στον ορυμαγδό των εκπτώσεων η κάθε κάστα, κλίκα, φατρία, το κάθε ΑΣΜ, βγάζει τα νύχια του για να γαντζωθεί από τα βυζιά της καταρρέουσας τροφού του, να ρουφήξει λίγο ακόμα από το γάλα της συνενοχής.

Καμιά αριστερά φίλε Γιάννη δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά.

Μονάχα οι άνθρωποι. Μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτούς τους απελπισμένους insiders και τους διολισθαίνοντες outsiders.