Thursday, June 30, 2011

Ερώτηση των βουλευτών της ΔΗΜ.ΑΡ στη βουλή για την απαράδεκτη και επικίνδυνη αστυνομική βία

Το επιχειρησιακό σχέδιο της Αστυνομίας για την αντιμετώπιση εκτρόπων καταστάσεων στην ευρύτερη περιοχή της Πλατείας Συντάγματος είχε ως το αποτέλεσμα να παραδοθεί ακόμη μια φορά το κέντρο της πόλης στη βία και την καταστροφή.

Το θεμελιώδες δικαίωμα της δημόσιας διαμαρτυρίας καταλύθηκε πλήρως, διότι η Αστυνομία, στην αποτυχία της να διασφαλίσει το δικαίωμα των πολιτών να διαδηλώσουν ειρηνικά, μετέτρεψε την περιοχή της Πλατείας Συντάγματος σε θάλαμο αερίων, δείχνοντας ένα πρόσωπο απάνθρωπο και βίαιο, προσφέροντας κάκιστες υπηρεσίες στη χώρα και στην εικόνα της.

Αδιάψευστοι μάρτυρες της δράσης των κατασταλτικών δυνάμεων είναι τα τηλεοπτικά πλάνα και τα εκατοντάδες βίντεο που έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο: Αστυνομικές δυνάμεις, μεταξύ άλλων, προχώρησαν σε αλόγιστη χρήση χημικών, ξυλοκόπησαν αδιακρίτως ειρηνικούς διαδηλωτές και έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή τους, καταδίωξαν και χτύπησαν πολίτες και τουρίστες μέχρι την οδό Διονυσίου Αεροπαγίτου, εισήλθαν βίαια μέσα σε καταστήματα, επιδόθηκαν σε πετροπόλεμο με κουκουλοφόρους, ομάδες της «ΔΙΑΣ» τρομοκράτησαν πολίτες στο Μοναστηράκι εκτοξεύοντας χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, αγνόησαν τις εκκλήσεις των ιατρών να σταματήσουν τη χρήση χημικών, καθώς υπήρχε σοβαρός κίνδυνος για την υγεία εγκλωβισμένων και τραυματισμένων (σε αριθμό άνω των 500 παρασχέθηκαν πρώτες βοήθειες) στο πρόχειρο ιατρείο εντός του σταθμού Μετρό Συντάγματος. Σε άλλα τηλεοπτικά πλάνα, εμφανίζονται αστυνομικοί να συνεργάζονται με παρακρατικούς κουκουλοφόρους, οι οποίοι κρατούν λοστούς, εισερχόμενοι στο προαύλιο της Βουλής, ενώ σε ντοκουμέντο διαδικτυακής ειδησεογραφικής ιστοσελίδας, παρακολουθούν αμέτοχοι τον εμπρησμό εστιατορίου στην Πλατεία Συντάγματος, δίχως να συλλαμβάνουν τους δράστες οι οποίοι αποχωρούν ανενόχλητοι.

Η αστυνομία δεν δικαιούται να χτυπά αδιακρίτως και να χρησιμοποιεί βία σε διαδηλώσεις που διατηρούν το νόμιμο και ειρηνικό χαρακτήρα τους, ακόμη και όταν μια ελάχιστη μειοψηφία εκτρέπεται σε πράξεις βίας.

Δεδομένου ότι παρά τις επανειλημμένες εξαγγελίες της κυβέρνησης για τα νέα ήθη της ελληνικής αστυνομίας, έχουν πληθύνει το τελευταίο διάστημα τα περιστατικά αστυνομικής βίας, ενώ το γύρο του κόσμου κάνουν οι αποκρουστικές σκηνές ωμής βίας εναντίον ειρηνικών πολιτών,

ερωτάται ο αρμόδιος Υπουργός:

• Ποια είναι η θέση του αναφορικά με τη στάση και συμπεριφορά που εκδήλωσαν οι αστυνομικές δυνάμεις; Είχε δώσει εντολή να διαλυθούν οι συγκεντρωμένοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, ειρηνικοί πολίτες με κάθε τρόπο, άρα και με την αλόγιστη συνεχιζόμενη χρήση επικίνδυνων για τη δημόσια υγεία χημικών; Σε ποιες ενέργειες έχει προβεί και ποια μέτρα θα υπάρξουν κατά των υπευθύνων;

• Ποια η θέση του για τη συνεργασία αστυνομικών δυνάμεων και παρακρατικών στοιχείων και την ανοχή που επιδεικνύουν σε «στημένες» προβοκάτσιες;

• Ποια μέτρα έχουν ληφθεί για την κατάλληλη, δημοκρατική εκπαίδευση των αστυνομικών, προκειμένου να λειτουργούν στο πλαίσιο των ισχυόντων νόμων και όχι καθ’ υπέρβαση του καθήκοντός τους, σε βάρος της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών;

• Θα δημοσιοποιήσει άμεσα όλους τους τύπους των σκευασμάτων δακρυγόνων που χρησιμοποιήθηκαν στις αστυνομικές επιχειρήσεις της 29/6/2011;

Οι ερωτώντες βουλευτές

Φώτης Κουβέλης

Θανάσης Λεβέντης

Νίκος Τσούκαλης

Γρηγόρης Ψαριανός

O Γρηγόρης Ψαριανός στη βουλή για το μεσοπρόθεσμο....

Sunday, June 26, 2011

Ο φαύλος κύκλος της Mεταπολίτευσης και τα Μνημόνια

Του Στελιου Xιωτακη*

Αυτό που ορίζω ως φαύλο κύκλο της Μεταπολίτευσης σηματοδοτείται από την πλήρη καθιέρωση του λαϊκίστικου συνθήματος «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» και τη δημιουργία μιας πολιτικής κουλτούρας, που βλέπει το κράτος ως λάφυρο. Την πολιτική αυτή ακολούθησαν τελικά όλα τα κόμματα και πολλοί πολιτικοί της μεταπολίτευσης, παρά τους διαφορετικούς τους ρόλους. Χαρακτηριστικά, παρά το ότι η χώρα μας είχε ήδη ένα δυσβάσταχτο χρέος, σε εποχή παγκόσμιας κρίσης, το έλλειμμα ήταν το 2007: -6,4 έναντι -0,7, του μέσου όρου της Ευρωζώνης, το 2008: -9,8 έναντι: -2,0 και το 2009: -15,4 έναντι: -4,3. Η ευθύνη βέβαια βαρύνει τις κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας. Ομως –ενάντια στην Αριστερά των Φλωράκη, Κύρκου, Μ. Παπαγιαννάκη και Φ. Κουβέλη– η σημερινή ηγεσία της μείζονος Αριστεράς τείνει να νομιμοποιεί, ιδεολογικά και ηθικά, τους πελατειακούς διορισμούς στο Δημόσιο, τις λογής λογής παροχές από το κράτος και τη δημιουργία νέων κρατικών φορέων μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους. Ενώ στην ιδιωτική οικονομία, η σπατάλη και η έλλειψη παραγωγικότητας τιμωρούνται από την αγορά και πληρώνονται από την τσέπη του επιχειρηματία, οι ψηφοθηρικοί διορισμοί και οι σπατάλες στο Δημόσιο πληρώνονται, όχι από τους κομματάρχες και τους εξαρτημένους απ’ αυτούς «κρατικούς λειτουργούς», αλλά από όσους φορολογούνται. Με τον τρόπο αυτό, ιδιαίτερα οι ΔΕΚΟ γίνονται ζημιογόνες και επαχθές βάρος του προϋπολογισμού και των πολιτών που πληρώνουν τα σπασμένα. Η υπονόμευση του Δημοσίου από τις πελατειακές σχέσεις των κομμάτων φαίνεται ακόμη και στις Ανώτατες Σχολές που ιδρύθηκαν, είτε ψηφοθηρικά, στην εκλογική περιφέρεια των εκάστοτε υπουργών Παιδείας, είτε για να βολέψουν «ημετέρους».

Το υπερτροφικό και σπάταλο κράτος, για να συμπληρώσει τα οικονομικά ελλείμματά του, δανείζεται και χαρατσώνει, σαν κακή μητριά, όσους δεν φοροδιαφεύγουν, πολίτες και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Με τα υπερμεγέθη ελλείμματα και τη γραφειοκρατία του κράτους δεν αφήνονται οι επιχειρήσεις να προκόψουν. Ετσι ανατροφοδοτείται και οξύνεται ο φαύλος κύκλος: όσο πιο πολύ παρεμποδίζονται και επιβαρύνονται από το κράτος η ιδιωτική οικονομία και η επιχειρηματικότητα, τόσο πιο πολύ συρρικνώνονται τα κρατικά έσοδα και οι ανάλογες εργασιακές ευκαιρίες και τόσο περισσότερο παραμένει ως κύρια διέξοδος στη νεολαία και στους εργαζομένους το να «τρυπώσουν» και να «αράξουν» (με μέσον) κάπου στη σιγουριά του κράτους. Η αναγκαιότητα αυτή αυξάνει την πίεση για το γιγάντωμα του δημόσιου τομέα, άρα και για νέα δάνεια και επαχθείς φόρους - επιβαρύνσεις και των επιχειρήσεων, γεγονός που ανατροφοδοτεί και κορυφώνει την κρίση.

Κι άλλες χώρες έχουν προβλήματα. Η διαφορά είναι πως όταν οι οικονομικοί δείκτες βρίσκονταν στο κόκκινο, οι κυβερνήσεις –σε συνεννόηση με την αντιπολίτευση– αναλαμβάνουν την ευθύνη να διορθώσουν την πορεία, χωρίς να πτοούνται από το προσωρινό πολιτικό κόστος. Ο Σοσιαλδημοκράτης Σρέντερ πήρε π.χ. μέτρα το 2000 ενάντια στην Αριστερά του κόμματός του, τα οποία αναγνωρίζονται σήμερα από όλους ότι έσωσαν τη γερμανική οικονομία. Αντίθετα, στην Ελλάδα, κάθε φορά που υπήρξαν πρωτοβουλίες για παρόμοια, αναγκαία μέτρα –όπως π.χ. το ασφαλιστικό του τότε υπουργού Γιαννίτση– πνίγονταν από μια χιονοστιβάδα παλλαϊκών αντιδράσεων που υποκινούνταν κυρίως από βολεμένους συνδικαλιστές και πολιτευτές.

Μετά ένα χρόνο Μνημονίου, δεν φθάσαμε μεν σε μια πραγματική στάση πληρωμών και το έλλειμμα του Δημοσίου έπεσε κατά 5%, ωστόσο είναι δικαιολογημένη η κριτική για τη μη πλήρωση αρχικών, βασικών στόχων. Για την αποτυχία αυτή δεν έχουν μόνο ευθύνη οι ανακολουθίες και οι καθυστερήσεις. Πρέπει να συνεξεταστεί και η ευθύνη εκείνων των πολιτικών και των κομματικών ηγεσιών που μάλλον συνεχίζουν τη στείρα άρνηση σε κάθε προσπάθεια απεγκλωβισμού από τον φαύλο κύκλο. Αν η μονολιθική αντιπολιτευτική πρακτική τους προερχόταν μόνο από κοινωνική ευαισθησία προς τους οικονομικά αδυνάτους, τότε θα είχαν θυσιάσει, αυτοί πρώτοι, μερικά από τα προνόμιά τους. Οσο περισσότερο καθυστερούν και δεν αποδίδουν τα μέτρα, τόσο πιο πολύ πλήττονται, ιδιαίτερα οι οικονομικά αδύνατοι. Εφόσον η ευμάρειά μας βασιζόταν στη φούσκα των δανεικών και τα δανεικά τέλειωσαν, είναι αναπόφευκτο να χάσουμε το κομμάτι που αναλογούσε στην εισοδηματική φούσκα: είτε με το ευρώ, όπως γίνεται τώρα, είτε με αλματώδη υποτίμηση, αν επιστρέψουμε στη δραχμή. Η εισοδηματική αυτή απώλεια δεν πρέπει να φορτωθεί σε όσους έχουν βασικές ανάγκες επιβίωσης. Εδώ έχουν τεράστια πολιτική ευθύνη και η αξιωματική αντιπολίτευση και ο αρχηγός της: Η δική του εμμονή στη μαξιμαλιστική λογική τού «ή όλα ή τίποτα» αποδείχθηκε ήδη εθνικά επιζήμια: θυμίζω την απόρριψη της ονομασίας «Νεαμακεδονία» για τη FYROM κατά τη θητεία του ως υπουργού Εξωτερικών.

Είναι απόλυτα δικαιολογημένες οι αντιδράσεις και η αγανάκτηση για το ότι η χώρα μας και εμείς ζούμε τη μεγαλύτερη κρίση. Πρέπει, όμως, να μην παρασυρόμαστε από παραπλανητικές ιδεολογίες και θεωρίες συνωμοσίας και να δούμε ξεκάθαρα ότι τα αίτια της κρίσης συνδέονται κυρίως με τον φαύλο κύκλο της μεταπολίτευσης και το πελατειακό κράτος. Πρέπει να δούμε στην πράξη αν ο υπερμεγέθης δημόσιος τομέας και ιδιαίτερα οι ΔΕΚΟ είναι πράγματι «επιχειρήσεις κοινής ωφελείας» ή μάλλον «παράπλευρα πελατειακά καταστήματα», που μας χρεοκοπούν ως άτομα και ως σύγχρονη κοινωνία και χώρα.

* Ο Στέλιος Χιωτάκης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Μεταρρυθμίσεις ή χρεοκοπία;

Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή που θα καθορίσει το μέλλον της: ευημερία με συμμετοχή σε μια δυναμική ευρωπαϊκή οικονομία ή ζοφερή φτώχεια και απομόνωση για δεκαετίες. Με τεράστιο χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει, η Ελλάδα πρέπει να διαλέξει ή την άμεση χρεοκοπία ή ένα οικονομικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει διαρθρωτικές αλλαγές, ιδιωτικοποιήσεις, αποτελεσματική είσπραξη φόρων και μείωση του δημοσίου τομέα. Ενα τέτοιο πρόγραμμα, σε γενικές γραμμές, έχει προταθεί και χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ.

Μονομερής αναστολή πληρωμών του χρέους από την Ελλάδα θα την κατέστρεφε οικονομικά. Επειδή έχει πρωτογενές έλλειμμα, η Eλλάδα θα χρειαζόταν περικοπές μισθών και συντάξεων 25% ή και περισσότερο. Οι ελληνικές τράπεζες θα χρεοκοπούσαν κι αυτές, με συνέπεια την αδυναμία χρηματοδότησης των ελληνικών επιχειρήσεων και νοικοκυριών για πολλά χρόνια. Η πρόσβαση της Ελλάδας στις διεθνείς χρηματαγορές θα χανόταν επίσης για χρόνια, με πολύ δυσμενή αποτελέσματα στις επενδύσεις, στην ανάπτυξη αλλά και στην κατανάλωση. Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν ακόμα πιο καταστροφική, αφού θα δημιουργούσε υπερπληθωρισμό και πάρα πολύ υψηλό κόστος δανεισμού.

Το προτεινόμενο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων εμπεριέχει πολλά, αλλά όχι όλα, από τα στοιχεία μιας λύσης. Διαρθρωτικές αλλαγές, όπως το άνοιγμα στον ανταγωνισμό κλειστών επαγγελμάτων και συντεχνιών και η απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, είναι απαραίτητες σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Η ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών όχι μόνο μειώνει το χρέος του κράτους, αλλά αυξάνει την αποτελεσματικότητα και μειώνει τη διαφθορά στις προμήθειες και τη διοίκηση. Πρέπει όμως να συνοδεύεται από ενδυνάμωση των Αρχών που εποπτεύουν τις αγορές, ώστε να αποφευχθούν μονοπώλια, και από αλλαγές στο πλαίσιο που διέπει τη διακυβέρνηση των εταιρειών, ώστε αυτές να μπορέσουν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά. Η μείωση του κρατικού τομέα είναι απόλυτα αναγκαία και επιτακτική, και πρέπει να συνοδευτεί από κίνητρα παραγωγικότητας και αξιολόγηση του έργου του. Η αποτελεσματική και δίκαιη είσπραξη φόρων από όλους, μισθωτούς και ελεύθερους επαγγελματίες, είναι επίσης πολύ σημαντική και θα μπορέσει να οδηγήσει και στη μείωση των φορολογικών συντελεστών, η οποία δεν είναι οικονομικά εφικτή τώρα. Επιπλέον, στην παρούσα περίοδο ύφεσης, είναι απόλυτα αναγκαίο το πακέτο αλλαγών να έχει και κονδύλια για καινούργιες επενδύσεις που θα συνδράμουν σε ταχύρρυθμη ανάπτυξη. Οι ελληνικές τράπεζες πρέπει επίσης να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις αβεβαιότητες της κρίσης. Τέλος, η αχαλίνωτη διαφθορά πρέπει να παταχθεί για να πλησιάσει η Ελλάδα τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη, να προσελκύσει ξένες επενδύσεις και να αποφύγει το φάσμα ενός τριτοκοσμικού μέλλοντος σε διεθνή οικονομική απομόνωση. Απαραίτητες προϋποθέσεις γι’ αυτό είναι η υιοθέτηση νομικού πλαισίου που αποτρέπει την ατιμωρησία και κυρίως η πιστή εφαρμογή των νόμων, για την οποία χρειάζεται και βαθιά μεταρρύθμιση του δικαστικού συστήματος.

Δεδομένων των εντελώς καταστροφικών αποτελεσμάτων μιας μονομερούς αναστολής πληρωμών του χρέους, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα πρέπει να διαλέξει την εναλλακτική επιλογή, όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή. Η Ελλάδα είναι τυχερή που εξαιτίας των πολύ δυσμενών επιδράσεων που η χρεοκοπία της θα είχε στις ευρωπαϊκές τράπεζες, τον κίνδυνο μετάδοσης σε άλλες αδύναμες χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Ισπανία, και για άλλους πολιτικούς λόγους, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είναι προς το παρόν διατεθειμένοι να την υποστηρίξουν. Είναι η τελευταία ευκαιρία που έχει για να εκσυγχρονιστεί, αλλά δεν θα διαρκέσει για πολύ. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες μειώνουν την έκθεσή τους σε μια πιθανή μελλοντική ελληνική χρεοκοπία και γι’ αυτό τα ευρωπαϊκά κίνητρα για περαιτέρω βοήθεια στην Ελλάδα μειώνονται. Αυτό υπογραμμίζει τη σημασία μιας άμεσης εφαρμογής των αλλαγών.

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι άμεσες και βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές είναι απαραίτητες και επιτακτικές για την Ελλάδα. Η εφαρμογή τους θα αποτρέψει την άμεση χρεοκοπία, που θα είχε τρομακτικές οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις για την Ελλάδα και θα την απομάκρυνε από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Η άμεση υιοθέτηση και εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων θα οδηγήσει την Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας. Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει πολύ τους τελευταίους 20 μήνες και οι μεταρρυθμίσεις αυτές θα δικαιώσουν τις θυσίες του.

• Κώστας Αζαριάδης, Mollincrodt Professor of Economics, Washington University, St. Louis • Δημήτρης Βαγιανός, London School of Economics • Νίκος Βέττας, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών • Γιάννης Μ. Ιωαννίδης, Neubauer Professor of Economics, Tufts University • Γιώργος Κωνσταντινίδης, Melamed Professor of Finance, University of Chicago • Κώστας Μεγήρ, University College London and Douglas A. Warner III Professor of Economics, Yale University • Στέλιος Μιχαλόπουλος, Tufts University • Χάρης Ντέλλας, University of Bern • Αναστάσιος Ξεπαπαδέας, Oικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών • Νίκος Οικονομίδης, New York University • Χριστόφορος Πισσαρίδης, Sosnow Chair in Economics, 2010 Nobel Laureate, London School of Economics • Στυλιανός Περράκης, RBC Professor of Financial Derivatives, Concordia University • Βασιλική Σκρέτα, New York University • Θανάσης Στέγγος, Guelph University • Χαρίδημος Τσούκας, University of Warwick and University of Cyprus • Μιχάλης Χαλιάσος, Goethe University, Frankfurt • Πάνος Χατζηπαναγιώτου, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Επειδή είμαι και εγώ ένας από αυτούς....

...Συνυπογράφω τη δήλωση – Διαμαρτυρία των Ελλήνων Φορολογουμένων

Αγαπητοί συμπατριώτες,

Συγκεντρωθήκαμε εδώ για να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, μόνοι εμείς σε ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία, που κανείς δεν μας αναγνωρίζει 'κεκτημένα δικαιώματα'. Είμαστε οι Έλληνες φορολογούμενοι.

Θέλουμε να θυμήσουμε σε όλους όσους υπεραμύνονται 'κεκτημένων δικαιωμάτων' που αποκτήθηκαν και συντηρούνται για δεκαετίες με δανεικά, αλλά και σ' αυτούς που τους υποστηρίζουν, ότι το κάνουν με τα δικά μας χρήματα και με τα χρήματα των παιδιών μας. Θέλουμε να τους θυμίσουμε το προφανές πως δεν υπάρχουν δωρεάν γεύματα. Ό,τι κάποιος εισπράττει, δίκαια ή άδικα, κάποιος άλλος από μας τους φορολογούμενους, δίκαια ή άδικα το καταβάλλει.

Θέλουμε να τονίσουμε ότι:
  1. Οι τεράστιες μισθολογικές δαπάνες του δημοσίου που φτάνουν στο 70% των δημοσίων εσόδων και το 75% των δημοσίων δαπανών χωρίς του τόκους...
  2. Η δαπάνη για την δημόσια διοίκσηση που είναι η μεγαλύτερη στις χώρες του ΟΟΣΑ, με αποτελεσματικότητα την τελευταία στις 23 χώρες της ΕΕ...
  3. Οι τεράστιες ζημιές των ΔΕΚΟ, πολλές των οποίων έχουν μισθολογική δαπάνη μεγαλύτερη των εσόδων τους, και πληρώνουν μισθούς τριπλάσιους των αντίστοιχων του ιδιωτικού τομέα...
  4. Οι ζημιογόνες επιχειρήσεις των ΟΤΑ, και η καθαριότητα που στοιχίζει πάνω από 3 φορές περισσότερο όταν γίνεται από δημοτικούς υπαλλήλους, έναντι επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα...
  5. Η φοροδιαφυγή, που οι δημόσιοι υπάλληλοι αμοιβόμενοι με μισθούς διπλάσιους των αντίστοιχων του ιδιωτικού τομέα, δεν καταφέρνουν να συλλάβουν...
  6. Η εισφοροδιαφυγή που καταλήγει σε τρύπες των ταμείων που καλύπτει ο προϋπολογισμός...
  7. Οι πρόωρες συντάξεις, που δεν έχουν ούτε ανταποδοτικές εισφορές ούτε καλό λόγο...
  8. Οι ψεύτικες αναπηρικές συντάξεις...
  9. Οι μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων που έχουν ως αποτέλεσμα να σταματούν κι αυτοί να εργάζονται και να χρειάζονται καινούριοι για να κάνουν την δουλειά που οι μόνιμοι θα έπρεπε να κάνουν εξ αρχής...
  10. Οι ετήσιες παροχές που ανακοινώνονται στην ΔΕΘ, και οι περιοδικές πρόσθετες παροχές στις εκλογικές χρονιές...
  11. Τα τεράστια κέρδη των φαρμακοποιών, και τα τεράστια ελλείμματα του συστήματος υγείας...
...είναι λίγα μόνο χτυπητά παραδείγματα των άπειρων τρόπων με τους οποίους παραβιάζονται τα δικαιώματά μας. Δηλώνουμε ότι έχουμε κι εμείς δικαιώματα, μη κεκτημένα μεν και κατάφωρα παραμελημένα κατ' εξακολούθηση, όχι όμως γι' αυτό λιγότερο δίκαια ή προφανή. Έχουμε το δικαίωμα σε φορολογία που είναι:
  1. Σταθερή
Αλλάζει σπάνια και μας επιτρέπει να προγραμματίζουμε την ζωή μας μακροπρόθεσμα χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις
  1. Απλή & Διαφανής
Χωρίς παραθυράκια κι εξαιρέσεις, χωρίς φωτογραφικές διατάξεις, χωρίς πολύπλοκες προϋποθέσεις, για να μας απαλλάσσει από τον βραχνά της αδιαφάνειας και της συναλλαγής με τους ελεγκτές, αλλά και από την ανάγκη λογιστή, ακόμα και για απλές περιπτώσεις
  1. Λογικού ύψους
Συντηρεί το κράτος που χρειάζεται για την ομαλή λειτουργία των θεσμών και της οικονομίας, όχι όμως αργόμισθους ή παράλογα προνόμια που δεν κερδίζονται με σκληρή εργασία, και μας επιτρέπει να αξιοποιούμε το μέγιστο ποσοστό από τα χρήματα που κερδίζουμε με τον κόπο μας, όπως επιλέγουμε εμείς
  1. Δίκαιη
Περιλαμβάνει όλα τα εισοδήματα και τις συναλλαγές, και όχι μόνο τα 'μικρά ψάρια'
  1. Συνεπής
Ανταμείβει τους ειλικρινείς και δίνει αντικίνητρα στους φοροφυγάδες. Δεν χρησιμοποιείται ως αντάλλαγμα παράνομης δραστηριότητας και αυθαιρεσίας (περαιώσεις, νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων)
  1. Εύχρηστη
Χωρίς περιττή γραφειοκρατεία, χωρίς αναμονή σε ουρές, χωρίς ταλαιπωρία και χάσιμο χρόνου, χωρίς δηλώσεις των ίδιων στοιχείων ξανά και ξανά, σε διαφορετικές χρονιές και διαφορετικές υπηρεσίες
  1. Ανταποδοτική
Προσφέρει σε αντάλλαγμα καλές κρατικές υπηρεσίες και αποτελεσματική προστασία των λίγων πραγματικά αδυνάτων της κοινωνίας

Θέλουμε να καταγγείλουμε όλες τις συνιστώσες του πολιτικού συστήματος, για απίστευτη παραμέληση των δικαιωμάτων αυτών, με τρόπο ακραία κυνικό και κατ' εξακολούθηση:
  1. Τους πολιτικούς
Γιατί με τις ψηφοθηρικές τους παροχές, φέρονται σαν το κράτος να γεννά χρήματα δωρεάν, και κάνουν πως δεν ξέρουν ότι κάθε ευρώ που πληρώνεται από το δημόσιο οπουδήποτε, υπάρχει ένας από μας που το παράγει με τον κόπο του.
  1. Τις δημόσιες υπηρεσίες
    Γιατί ενώ πληρώνονται από μας, δεν μας σέβονται ως εργοδότες τους και δεν υπερασπίζονται τα δικαιώματά μας, αντίθετα, με την συναλλαγή και την διαφθορά, συνεταιρίζονται με τους φοροφυγάδες στην στυγνή εκμετάλευσή μας. Επιπλέον δεν μας σέβονται και ως πελάτες τους, και μας ταλαιπωρούν συχνά λόγω των δικών τους αδυναμιών και χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
  2. Τα ΜΜΕ
Γιατί υιοθετούν με πολύ μεγάλη ευκολία και λαϊκισμό που συναγωνίζεται εκείνο των πολιτικών, όλα τα αιτήματα ως 'δίκαια', χωρίς να δίνουν βήμα και προσοχή και στην δική μας άποψη. Είμαστε εμείς που καλούμαστε κάθε φορά να φέρουμε το οικονομικό βάρος και περιμένουμε εύλογα να εκπροσωπούμαστε με επάρκεια στον δημόσιο διάλογο, και να αξιολογείται με προσοχή κι ο δικός μας κόπος σε σχέση με το εύλογο του οποιουδήποτε αιτήματος.
  1. Τους πολίτες
Γιατί ξεχνούν με μεγάλη ευκολία ότι κάθε μισθός και κάθε προνόμιο που δεν κερδίζεται με ισοδύναμο κόπο, αλλά και κάθε αποφυγή υποχρέωσης, είναι κλοπή σε βάρος μας.

Ζητάμε σχετικά δύο συγκεκριμένα πρακτικά μέτρα σε σχέση με τον δημόσιο διάλογο:
  1. Να αλλάξει το ερώτημα της συζήτησης για τα δημόσια οικονομικά από το 'πώς θα βρούμε αυτά που χρειαζόμαστε;' σε 'πώς θα ξοδέψουμε αυτά που έχουμε;'.
  2. Να μην θεωρείται ως σοβαρή και να μην τίθεται στον δημόσιο διάλογο καμία πρόταση, για οποιαδήποτε παροχή ανεξαιρέτως, αν ο ίδιος που την προτείνει, πολιτικός, κόμμα, συνδικαλιστής, κοινωνική ομάδα, δεν περιλαμβάνει σ' αυτήν, όχι μόνο την κοστολόγησή της αλλά και τον τρόπο που αυτή θα καλυφθεί (μείωση άλλης δαπάνης, αύξηση φόρου και ποιού, αύξηση δανεισμού, επιβάρυνση συγκεκριμένων καταναλωτών κλπ.).

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η χώρα μας βρίσκεται αυτή την εποχή σε δεινή οικονομική κατάσταση. Κληθήκαμε πρώτοι εμείς, να βάλουμε για ακόμα μια φορά πλάτη:
  1. Με τις αυξήσεις στους έμμεσους φόρους, των καυσίμων και του ΦΠΑ, που τα πληρώνουμε ακόμα κι αν βρεθήκαμε στην ανεργία, εξ αιτίας της κρίσης των δημόσιων οικονομικών, και συχνά χωρίς να έχουμε συμμετάσχει στα 'κέρδη' από τις εποχές παχιών αγελάδων.
  2. Με τις επανειλλημένες έκτακτες εισφορές στις επιχειρήσεις.
  3. Με την εκβιαστική συμμετοχή σε 'περαιώσεις', ακόμα κι όταν είμαστε συνεπείς, υπό την αθέμιτη απειλή ελέγχων που με χρήση της δαιδαλώδους νομοθεσίας μπορούν πάντα να 'εφευρίσκουν' ανούσιες τυπικές παραβάσεις.
  4. Με την ανεργία που τα παραπάνω προκάλεσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες από μας, επιβαρύνοντας υπέρμετρα τις επιχειρήσεις που είχαμε, ή τις επιχειρήσεις στις οποίες εργαζόμασταν.
Όλ' αυτά, την ίδια στιγμή που δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό για την διόρθωση κραυγαλέων και άδικων προνομίων άλλων ομάδων με πολιτική επιρροή και δυνατότητες πίεσης.

Και τώρα ακούμε ότι αυτά δεν υπήρξαν αρκετά, και θα κληθούμε και πάλι, με νέες αυξήσεις, να βγάλουμε τα κάστανα απ' την φωτιά, όταν απ' όλα τα παραδείγματα που αναφέρονται στην αρχή, δεν έχει διορθωθεί εν τω μεταξύ ούτε ένα!

Ε λοιπόν, ως εδώ! Φτάνει πια! Οι φορολογούμενοι έχουμε κι εμείς δικαιώματα! Το πρόβλημα του δημοσίου είναι:

  1. Πρωτίστως πρόβλημα τεράστιων αναποτελεσματικών και κοινωνικά άδικων δαπανών.
  2. Πρόβλημα εσόδων μόνο υπό την έννοια της ισχνής φορολογικής βάσης και της διαφυγούσης φορολογίσιμης ύλης.
Ζητάμε επιτακτικά και καλούμε όλους τους φορολογούμενους να ενώσουν την φωνή τους με την δική μας:

Ναι στην μείωση των δημόσιων δαπανών! Ναι στην πάταξη της φοροδιαφυγής! Όχι στην αύξηση των φόρων!

Πηγή: Blog TaxPayerGr

Thursday, June 23, 2011

Ο Σαμαράς υπονομεύει την πολιτική ομαλότητα

Tου Ηλία Κανέλλη

Ανάμεσα στις πολλές ανεπάρκειες που ανέδειξε η οικονομική κρίση, ήταν και εκείνη του πολιτικού προσωπικού. Πολιτικά άναρθρες ηγεσίες, άβουλοι υπουργοί, κοινοβουλευτικές ομάδες από οπορτουνιστές και κοντόθωρους επαρχιώτες, ανεπαρκή στελέχη – ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα το οποίο ένα πράγμα γνωρίζει: τα κλισέ του λαϊκισμού. Η κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της περιόδου που διανύουμε. Είναι μια κρίση που από μόνη της θα αρκούσε για να οδηγήσει τη χώρα στην παραλυσία. Και για να είμαστε ακριβέστεροι, η παραλυσία στην οποία βρίσκεται η χώρα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, στην αναποφασιστικότητα του, στην αβουλία του, στο φόβο του ή και (για το μεγαλύτερο μέρος των αριστερών ηγεσιών) στην άγνοια κινδύνου.

Από αυτό το αδιέξοδο προσκήνιο διαφοροποιείται και ξεχωρίζει ένα πολιτικό πρόσωπο και οι πολιτικές του που, αν τα πράγματα ακολουθήσουν μια φορά κανονικότητας, θα μπορούσε να βρεθεί κάποια στιγμή στα ηνία της χώρας. Είναι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο δημοκρατικώ τω τρόπω κληρονόμος του κόμματος μέσω του οποίου εκφράζονται οι δυνάμεις της συντήρησης στη χώρα: ο Αντώνης Σαμαράς.

Ο Αντώνης Σαμαράς βρέθηκε επικεφαλής του κόμματος που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Έστω κι αν είναι το κόμμα που έχει τη μεγαλύτερη συγγένεια με τη μεταπολεμική εθνικοφροσύνη μιας εκδικητικής ψωροκώσταινας, η ιστορική συγκυρία το θέλησε να είναι το πρώτο εξωστρεφές, δυτικότροπο μεγάλο κόμμα του πολιτικού συστήματος. Η ιδεολογική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας ήταν σαφής, προφανής, αταλάντευτη – και δεν παζαρεύτηκε σε κανένα πεδίο ιδεολογικής, πολιτικής και οικονομικής αμφιταλάντευσης. Η φράση που την εξέφραζε ήταν του ιδρυτή της: «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Παρά τους οπορτουνισμούς, τις ιδεολογικές αγκυλώσεις προς τα «μπααθιικά κινήματα», τον ωφελιμιστικό εθνοκεντρισμό του «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και τον εθνοπρεπώς αριστερό λαϊκισμό του «Έξω απ' την ΕΟΚ», την ταυτότητα αυτή δεν την αμφισβήτησε ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Η πρώτη ουσιαστική συστημική αμφισβήτηση αυτής της ταυτότητας στη Μεταπολίτευση έγινε από τον Αντώνη Σαμαρά. Υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990-1992) και φέρελπις συντηρητικός πολιτικός, επέλεξε να πολιτευθεί μάλλον ως μεσσήνιος φύλαρχος παρά ως κοσμοπολίτης Έλληνας. Τα αποτελέσματα της πολιτικής του είναι γνωστά: εκτός των άλλων, ανήγαγε σε μείζον εθνικό θέμα μια περιφερειακή διαμάχη για το όνομα της χώρας που σήμερα αποκαλούμε με τα αρχικά μιας κωδικής ονομασίας, πΓΔΜ. Πριν εκδιωχθεί από την κυβέρνηση, προκειμένου η Ελλάδα να γλιτώσει τη διεθνή απομόνωση, είχε προλάβει να νταραβεριστεί με έναν τυχοδιώκτη πολιτικό εγκληματία όπως ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, να δηλητηριάσει την ελληνική επικράτεια με τη στρατηγική και τη ρητορική του μίσους έναντι γειτονικών χωρών που αντιμετωπίστηκαν με την έχθρα που προκύπτει από ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας και να εκμαυλίσει σε μεγάλο βαθμό παράγοντες διαμόρφωσης της κοινής γνώμης χρησιμοποιώντας για να προωθήσει τους ιδεολογικοπολιτικούς σκοπούς του τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου που διαχειρίστηκε.

Ο Αντώνης Σαμαράς, που απομακρύνθηκε για πολλά χρόνια από το προσκήνιο εξαιτίας εκείνης της πολιτικής του, επέστρεψε κολακεύοντας τον καραμανλισμό – κι ας ήταν ο Καραμανλής που δήλωσε, μετά την αποπομπή του από το υπουργείο Εξωτερικών στις 13/4/1992, ότι όσο θα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Σαμαράς δεν θα διαβεί το κατώφλι του προεδρικού μεγάρου. Μελό φράσεις, όπως η αναφορά του στο «δάκρυ του εθνάρχη», χρησίμευσαν για να εκμεταλλευτεί τη λήθη των γεγονότων εκείνης της εποχής που φέρνει η απόσταση – αν και, όπως αποδείχθηκε, τελικά επικράτησε επί ενός κόμματος αποψιλωμένου από κάθε ιδεολογικό διακύβευμα: τα λούμπεν συστατικά της νεοκαραμανλικής Ν.Δ. που παρέλαβε ο Σαμαράς συναγωνίζονταν τον ηθικολογικό κρατισμό, την «ιδεολογία» του κόμματος την τελευταία περίοδο διακυβέρνησης απ' αυτό.

Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πλέον, ο «συστημικός» Σαμαράς έχει επινοήσει ένα νέο ιδιότυπο αντάρτικο στην πολιτική των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να συγκρατήσουν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Οχυρώνεται, ακόμα μια φορά πίσω από τα χάρτινα τείχη του γνωστού εθνοκεντρισμού του, ισχυριζόμενος ότι, στη δυσχερή για τη χώρα μας οικονομική κατάσταση (το κράτος συνεχίζει να κρατιέται στη ζωή με τα δανεικά ενός προστατευτικού μηχανισμού, αφού δεν μπορεί να δανειστεί στις αγορές για να αντεπεξέλθει στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του), αυτός πρέπει και μπορεί να διαπραγματευτεί τους όρους του Μνημονίου Στήριξης – και όσο δεν γίνεται αυτό, αρνείται μια μίνιμουμ πολιτική συναίνεσης. Στην πραγματικότητα, η νέα διαπραγμάτευση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λαϊκιστική υπόσχεση μαγικής λύσης των προβλημάτων της χώρας (θα εξαλείψει το έλλειμμα μέσα σ' ένα χρόνο, θα μειώσει τους φόρους, θα εξασφαλίσει ανάπτυξη), δηλαδή μια έμμεση (πλην ψευδής, καθ' όσον ξέρει ότι είναι ανεδαφική) υπόσχεση ευημερίας στον δοκιμαζόμενο λαό.

Ο Αντώνης Σαμαράς αρνείται να διαβεβαιώσει την Ευρώπη ότι θα πολιτευτεί ως δύναμη συστημικής σταθερότητας αν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει, αρνείται να εγγυηθεί την πολιτική ομαλότητα. Παρά τις συστηματικές και συνεχείς αποδοκιμασίες από τα ευρωπαϊκά συγγενή στη Ν.Δ. κόμματα, ο έλληνας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, υιοθετώντας μάλιστα το επικοινωνιακά επιθετικό κουτσαβάκικο «στυλ Τσίπρα», επιλέγει μια στάση που οδηγεί την Ελλάδα πολύ πέρα από την οικονομική κατάρρευση: στην οικονομική και, κυρίως, στην πολιτική απομόνωση.

Αλλά το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται σήμερα η χώρα είναι, στην ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματός της, να προστεθεί ο εθνοκεντρικός πολιτικός τυχοδιωκτισμός του Αντώνη Σαμαρά.

Editorial The Books Journal

Tuesday, June 21, 2011

Απόφαση της Κ.Ε. της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις πολιτικές & οικονομικές εξελίξεις

1.Η χώρα βρίσκεται στη δίνη μιας παρατεταμένης κρίσης, της βαθύτερης στη σύγχρονη ιστορία της, χωρίς να διαφαίνεται διέξοδος στο άμεσο μέλλον.

Στον πυρήνα της κρίσης, που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά αγγίζει όλες τις πλευρές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, βρίσκεται το πολιτικό σύστημα που οικοδομήθηκε από την μεταπολίτευση και μετά, με κύρια ευθύνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ένα πολιτικό σύστημα που στηρίχθηκε στην ανάπτυξη του πελατειακού κράτους, ανέχθηκε τη κρατικοδίαιτη ανάπτυξη ενός μη παραγωγικού ιδιωτικού τομέα, κατασπατάλησε το δημόσιο πλούτο, οικειοποιήθηκε τη δημόσια διοίκηση και οδήγησε την χώρα στο τέλμα της διαφθοράς και της διαπλοκής.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του μνημονίου και 20 μήνες, διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα επιδείνωση της οικονομικής κρίσης. H χρεοκοπία είναι μια υπαρκτή πιθανότητα και μόνο η αλληλεξάρτηση με την ευρωπαϊκή και τη διεθνή οικονομία δίνει προσωρινή διέξοδο, με τη συνεχή παροχή, ακριβών δανείων στη χώρα.

Ταυτόχρονα, η ραγδαία κατάρρευση του παλαιοκομματικού συστήματος, η κρίση εμπιστοσύνης στις σχέσεις των πολιτών με τα κόμματα και τα συνδικάτα καθώς και η απόρριψη του τρόπου άσκησης πολιτικής, όπως τον γνωρίσαμε από τη μεταπολίτευση και μετά, έχουν σαν αποτέλεσμα μια πρωτόγνωρη κοινωνική κινητικότητα που δημιουργεί νέα δεδομένα στο υπάρχον πολιτικό σκηνικό.

Η κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων το τελευταίο διάστημα, αποτελεί ένα νέο, σημαντικό, γεγονός στο πολιτικό σκηνικό που εκφράζει τη θέληση των πολιτών για αλλαγή πορείας.

Οι κινητοποιήσεις είναι αναγκαίο να συμβάλλουν στη διαμόρφωση νέων πολιτικών συσχετισμών απέναντι στο δικομματισμό για την ανασυγκρότηση της χώρας σε δημοκρατική προοδευτική κατεύθυνση.

Όσοι επιχειρούν να ερμηνεύσουν το κίνημα των πολιτών με εργαλεία του παρελθόντος και να το

καθοδηγήσουν με τρόπο που να εξυπηρετεί πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες, διαπράττουν σοβαρό λάθος.

Όπως λάθος είναι να επικρατήσει ένας νέος λαϊκισμός και μια ακραία αντικοινοβουλευτική λογική που ανοίγει τον δρόμο σε επικίνδυνα μονοπάτια.

2.Ένας χρόνος εφαρμογής του μνημονίου , δεν έδωσε τα αποτελέσματα που ανέμεναν οι εμπνευστές και οι υποστηρικτές του.

Μετά τον καταιγισμό των μέτρων για την εφαρμογή του και τις συνεχείς επικαιροποιήσεις, η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με βαθειά ύφεση, έκρηξη πληθωρισμού, συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης, χωρίς να είναι ορατή η προοπτική εξόδου από την κρίση.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ Έγκαιρα εκτίμησε ότι ,με τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, η χώρα θα αντιμετωπίσει τον άμεσο κίνδυνο πλήρους κατάρρευσης. Τα αποτελέσματα δικαιολογούν αυτή την εκτίμηση.

Η χώρα δεν έχει μέλλον όταν τα μόνα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι οι περικοπές μισθών , συντάξεων, κοινωνικών δαπανών, η επιβολή έμμεσων φόρων και η αύξηση των ήδη υπαρχόντων.

Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-15 (μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. ουσιαστικά το Μνημόνιο 2), κινείται στην ίδια κατεύθυνση και θα έχει τα ίδια αποτελέσματα με το Μνημόνιο και τις επικαιροποιήσεις του: ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, αύξηση της ανεργίας- που ήδη βρίσκεται σε εφιαλτικά επίπεδα- ακρίβεια, κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων, διαρκή υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Ένας ατέλειωτος φαύλος κύκλος, οικονομικής αναποτελεσματικότητας και κοινωνικής υποβάθμισης.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ εκφράζει την κατηγορηματική της αντίθεση και θα καταψηφίσει το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα στην Βουλή κι αυτό γιατί:

- είναι οικονομικά αναποτελεσματικό

- αναπαράγει την άδικη αντιμετώπιση όπως ενδεικτικά φαίνεται από την επιβάρυνση που φέρνει στους φορολογικά συνεπείς αφήνοντας άθικτους τους φοροφυγάδες.

- περιλαμβάνει στοιχεία που οδηγούν στην κοινωνική αποδόμηση

3.Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πρόγραμμα αποφυγής της χρεοκοπίας και εξόδου από την κρίση που να είναι ρεαλιστικό και βιώσιμο, οικονομικά και κοινωνικά, με στόχο την παραμονή μας εντός του ευρωπαϊκού πλαισίου και της ευρωζώνης.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έδωσε πρόσφατα στην δημοσιότητα τις προτάσεις της για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης. Οι προτάσεις αυτές επικεντρώνονται σε πέντε πεδία:

-Δημοσιονομική εξυγίανση και αναδιάρθρωση του χρέους

-Σύγχρονο, μικρότερο και αποδοτικότερο κράτος

-Στρατηγικές επιλογές οικονομικής πολιτικής, με έμφαση στις πράσινες πολιτικές ανάπτυξης

-Δικαιότερο και αποτελεσματικότερο κράτος

-Ενίσχυση του κύρους των πολιτικών θεσμών.

Η κρίση χρέους της χώρας, απαιτεί ταυτοχρόνως λύσεις, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Στο ευρωπαϊκό επίπεδο χρειάζεται να αναπτυχθούν διεκδικήσεις που θα στοχεύουν:

-στην έκδοση ευρωομολόγου και στη δημιουργία μηχανισμού διαχείρισης του χρέους, με τη μεταφορά μέρους του Ελληνικού χρέους, αλλά και του χρέους άλλων περιφερειακών χωρών στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

-στην θετική αναδιάρθρωση του συνολικού χρέους της χώρας, με επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, μείωση του επιτοκίου και περίοδο χάριτος

-στην εκπόνηση ενός 5ετούς αναπτυξιακού προγράμματος με χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, το δημόσιο, το ΕΣΠΑ, την έκδοση επενδυτικού ομολόγου

Προϋπόθεση είναι να γίνει κατανοητό, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και στους εταίρους μας, ότι το πρόβλημα απαιτεί πολιτική συνεννόηση και πολιτική λύση.

Η Ελλάδα χρειάζεται χρόνο και όχι ασφυκτικούς περιορισμούς, χρειάζεται πόρους για ανάπτυξη και όχι ,μόνο, συνεχή δάνεια.

Η εμμονή στην πολιτική και τους όρους του μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου μόνο αρνητικές επιπτώσεις θα έχει για την Ελλάδα, αλλά και για την ευρωζώνη.

Στο εσωτερικό της χώρας είναι επείγουσα ανάγκη η προώθηση μεταρρυθμίσεων που θα στοχεύουν στον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, στην αύξηση των δημοσίων εσόδων, στον περιορισμό και εκσυγχρονισμό του κράτους, στην διαμόρφωση πολιτικών που θα διασφαλίζουν την προστασία των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων και στον εκσυγχρονισμό των θεσμών.

4.Η κυβέρνηση έχει κάνει τις επιλογές της. Δεν είναι διατεθειμένη να υιοθετήσει ένα διαφορετικό πλαίσιο πολιτικής. Περιορίζεται στις προβλεπόμενες από το μνημόνιο περικοπές, δεν παίρνει κανένα αναπτυξιακό μέτρο, δεν παίρνει κανένα μέτρο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, της παραοικονομίας και της διαφθοράς.

Η αμφισβήτηση για την πολιτική της είναι καθολική. Αγγίζει ακόμη και το εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος. Οι πρόσφατες εξελίξεις με το ενδεχόμενο κυβέρνησης συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να φαντάζει, έστω και για λίγες ώρες πιθανό, ανέδειξαν τα τεράστια ελλείμματα της κυβερνητικής πολιτικής.

Ο πρόσφατος ανασχηματισμός, ουσιαστικά αποτελεί προϊόν εσωτερικών ισορροπιών. Είναι "κυβέρνηση συναίνεσης" των διαφορετικών ομάδων που υπάρχουν στο κυβερνητικό κόμμα και σε καμία περίπτωση, με την νέα της σύνθεση, δεν μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια "νέα αρχή", όπως επιχειρήθηκε, με επικοινωνιακό τρόπο, να εμφανιστεί. Είναι πιθανό, για ένα μικρό διάστημα, ο ανασχηματισμός να λειτουργήσει ως διαδικασία εξωραϊσμού, αλλά αυτός ο εξωραϊσμός δεν μπορεί να έχει αντοχή.

Για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, το βασικό πρόβλημα ήταν και παραμένει η αλλαγή πολιτικής.

5.Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δημιουργήθηκε ως δύναμη ευθύνης για την κοινωνία και τη χώρα.

Το ζητούμενο σήμερα για τη χώρα είναι μια νέα πολιτική προσέγγιση που θα συμβάλλει :

- στη διεκδίκηση ρυθμίσεων θετικής αναδιάταξης του χρέους

- στην ανάδειξη πολιτικών λύσεων, εντός των περιορισμών της κρίσης, αλλά σε άλλη κατεύθυνση από τις πολιτικές επιλογές του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, που θα απαντούν στον κίνδυνο της χρεοκοπίας και θα αντιμετωπίζουν τα διαρθρωτικά προβλήματα

- στην υποστήριξη μιας νέας γενιάς δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων

- Στην καλλιέργεια ενός νέου οικονομικού πολιτισμού με υψηλή κοινωνική ευθύνη , διάθεση για αυξημένη παραγωγικότητα και αίσθηση υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος

- Στη δημιουργία ενός δικτύου υποστήριξης των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων

Η προώθηση αυτού του πλαισίου των πολιτικών, συνιστά ρήξη με τις κυρίαρχες πολιτικές και τις κατεστημένες λογικές. Αποτρέπει την κοινωνική αποδόμηση, ελαχιστοποιεί τις επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο, προωθεί ώριμες αλλαγές, δημιουργεί ευρύτερες συσπειρώσεις και προετοιμάζει το έδαφος για μεγαλύτερες και βαθύτερες αλλαγές.

Αυτό επιχειρεί να κάνει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, ώστε να έχει τη δική της επίδραση για μια ανορθωτική πορεία της χώρας.

Σ΄αυτή τη προσπάθεια, είναι αναγκαία η συμπόρευση ευρύτερων δυνάμεων του δημοκρατικού, σοσιαλιστικού χώρου.

Στις συνθήκες ρευστοποίησης της κοινωνίας και του παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος, είναι επείγουσα ανάγκη η ανασύνθεση και η ανασυγκρότηση του ευρύτερου δημοκρατικού, προοδευτικού χώρου.

Η προωθητική δύναμη των κομματικών σχηματισμών που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες στον χώρο αυτό, έχει εξαντληθεί. Η συσσωρευμένη απογοήτευση, οι μαζικές αποδεσμεύσεις δημοκρατικών, προοδευτικών και αριστερών πολιτών από τις παραδοσιακές κομματικές τους δεσμεύσεις και επιλογές και η αναζήτηση νέων μορφών πολιτικής και συλλογικής έκφρασης συνιστούν μια νέα πραγματικότητα.

Σε όλους αυτούς, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ απευθύνει δημόσια πρόσκληση. Τους καλεί να μετατρέψουν την απογοήτευση σε θετική δράση και να ενισχύσουν τη προσπάθεια που, εδώ και ένα χρόνο, κάνει η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ.

Την προσπάθεια δηλαδή, να δοθεί απάντηση στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και των σημερινών κομματικών φορέων, καθώς και για τη διατύπωση μιας ολοκληρωμένης εναλλακτικής πολιτικής πρότασης. Προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της χώρας σε μια κατεύθυνση μεγαλύτερης ισότητας, κοινωνικής αλληλεγγύης και οικολογικής ανάπτυξης.

Μια προσπάθεια που δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιοριστεί στα όρια της σημερινής επιρροής της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Η προσπάθεια και η πολιτική μας αφορά ευρύτερες δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας.

6.Ο πρόσφατος ανασχηματισμός της κυβέρνησης, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξουν σημαντικές πολιτικές εξελίξεις σε σύντομο χρονικό διάστημα και σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.
Η ΚΕ εξουσιοδοτεί την Εκτελεστική Επιτροπή, να προετοιμάσει το σύνολο του κόμματος γι΄αυτό το ενδεχόμενο.

Τιμήθηκαν οι Θεσσαλονικείς Εβραίοι που επέζησαν του Ολοκαυτώματος

Του Σταυρου Tζιμα

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Ηταν όλοι τους εκεί, στις πρώτες θέσεις του δημοτικού συμβουλίου. Τζίλντα Γιομτόβ, Χάιντς Κούνιο, Μπέλα Μπαραζιλάι, Βενιαμίν Καπόν, Εύα Καράσο... Τριάντα ένας, άντρες και γυναίκες, οι τελευταίοι εν ζωή επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος Εβραίοι της Θεσσαλονίκης. Ζωντανές μνήμες μιας θηριωδίας που σφράγισε τη νεότερη Ιστορία της Ευρώπης. Με τους απαίσιους αριθμούς χαραγμένους ανεξίτηλα στο χέρι και τον νου να παλεύει, μισό και πλέον αιώνα μετά, να απωθήσει από τις σκοτεινές διαδρομές του τον εφιάλτη του Αουσβιτς και του Μπίρκεναου.

Η οφειλόμενη από την πόλη τιμή στους Θεσσαλονικείς Εβραίους που επέζησαν της γενοκτονίας άργησε 66 ολόκληρα χρόνια. Το γιατί είναι μια μεγάλη συζήτηση, την οποία η Θεσσαλονίκη αποφεύγει να ανοίξει, ή την κάνει ψιθυριστά, σε όλες τις πτυχές της, δίνοντας την εντύπωση ότι θέλει να ξεχάσει την τεράστια προσφορά του εβραϊκού στοιχείου στις περιόδους οικονομικής και πολιτιστικής της ακμής. «Κάλιο αργά ποτέ», ήταν η ιστορική συγγνώμη διά στόματος του δημάρχου της κ. Γιάννη Μπουτάρη στη χθεσινή ιστορική εκδήλωση που οργάνωσε το δημοτικό συμβούλιο για να τιμήσει τους επιζήσαντες, αλλά και όλους εκείνους, τους πάνω από 45.000, που εξοντώθηκαν στα ναζιστικά κρεματόρια. «Τιμούμε τους συμπολίτες μας που επέζησαν και για έναν επιπλέον λόγο: επέλεξαν να επιστρέψουν στη μητέρα πόλη, αν και θα μπορούσαν να πάνε στις ΗΠΑ και το Ισραήλ», πρόσθεσε ο κ. Μπουτάρης και τόνισε ότι «η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης που σήμερα αριθμεί περί τις δύο χιλιάδες ψυχές ήταν, είναι και θα είναι για πάντα ζωντανή».

«Αισθάνομαι συγκίνηση για την απόφαση των γονιών μου να μην εγκαταλείψουν τη Θεσσαλονίκη», είπε ο αντιδήμαρχος οικονομικών και πρώτος Θεσσαλονικιός Εβραίος που μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο εξελέγη στο δημοτικό συμβούλιο, κ. Χασδάι Καπόν, ο επιζών πατέρας του οποίου ήταν μεταξύ των τιμωμένων.

«Εμείς οι επιζήσαντες των στρατοπέδων συγκέντρωσης θέλουμε να συγχαρούμε τον δήμο και του συμβούλους του για τη θέλησή τους να κρατήσουν ολοζώντανη τη μνήμη του Ολοκαυτώματος», τόνισε ο κ. Χάιντς Κούνιο που μίλησε για λογαριασμό και των άλλων επιζώντων, ενώ ο πρόεδρος της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης κ. Νταβίντ Σαλτιέλ επισήμανε την ανάγκη επαγρύπνησης, καθώς αντιλήψεις όπως αυτές που αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα μπορεί να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε ανάλογες τραγωδίες.

Χίλιοι εκατό από τους 50.000 περίπου Εβραίους της Θεσσαλονίκης που στο διάστημα από τον Μάρτιο έως και τον Αύγουστο του 1943 μεταφέρθηκαν με 19 αποστολές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Αουσβιτς-Μπίρκεναου επέζησαν και στην πλειονότητα επέστρεψαν στη μητέρα πόλη. «Οι επιζώντες βρήκαν τη Θεσσαλονίκη μεταμορφωμένη και αγνώριστη», γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ στο βιβλίο του «Θεσσαλονίκη η πόλη των φαντασμάτων». «Εβραϊκές ταφόπλακες ανευρίσκονταν στα ουρητήρια και στους δρόμους και είχαν χρησιμοποιηθεί για την πίστα χορού σε ταβέρνα χτισμένη σε μια γωνιά του παλαιού νεκροταφείου». Επειδή οι τάφοι είχαν ανασκαλευτεί για να βρεθούν οι θησαυροί που υποτίθεται έκρυβαν «είναι ορατά πολλά κρανία και κόκαλα Εβραίων εκτός από τη συναγωγή και το φρενοκομείο που χρησιμοποιούνταν ως αποθήκες. Αλλες συναγωγές τις είχαν ανατινάξει οι Γερμανοί και κείτονταν σε ερείπια».

Και για την αντιμετώπισή τους από τους συμπολίτες τους αναφέρει: «Η απογοήτευση, ο θυμός και η πίκρα που ένιωθαν πολλοί μόλις επέστρεφαν, ήταν αδύνατο να κρυφτούν. Ο εκτοπισμένος ήταν γεμάτος ελπίδες, οι οποίες εξιδανίκευαν την επιστροφή του στην πατρίδα, στους φίλους, τους συγγενείς σε έναν τόπο όπου θα ζούσε θα δούλευε και θα έφτιαχνε το μέλλον του. Οι ελπίδες αυτές γίνονταν θρύψαλα με το που έφτανε. Οσο περίεργο κι αν φαίνεται, εκείνοι που είχαν επιζήσει από τον πόλεμο μέσα στην Ελλάδα υποδέχονταν ψυχρά όσους επέστρεφαν από το Αουσβιτς. Τους ρωτούσαν γιατί αυτοί τα είχαν καταφέρει να βγουν ζωντανοί από τα στρατόπεδα και όχι άλλοι - με το σιωπηρό και κάποτε όχι τόσο σιωπηρό υπονοούμενο ότι είχαν συνεργαστεί και άφησαν τους άλλους να πορευτούν στον θάνατο…».

Με ελάχιστες εξαιρέσεις οι επιζήσαντες με την επιστροφή τους και στο πέρασμα του χρόνου βυθίστηκαν στη σιωπή, αποφεύγοντας διακριτικά να αναφέρονται στα όσα φοβερά έζησαν στα στρατόπεδα. «Ο παππούς μου, επιζήσας του Ολοκαυτώματος, αρνήθηκε να καταθέσει τη μαρτυρία του στον γιο του και πατέρα μου, ο οποίος έγραψε βιβλίο γι’ αυτούς που επέστρεψαν», ανέφερε χαρακτηριστικά στην «Κ» ο κ. Λέων Νάαρ.

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Monday, June 20, 2011

Ο ειλικρινής κύριος Φωτόπουλος

Νίκος Φωτόπουλος, πρόεδρος ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ: "Ανάμεσα στο να χάσουμε τα μεροκάματά μας και την αξιοπρέπειά μας επιλέξαμε να μη χάσουμε την αξιοπρέπειά μας". Πολύ σωστός ο κύριος Φωτόπουλος. Την αξιοπρέπεια τους την έχουν χάσει εδώ και δεκαετίες...

Μνήμη Πρωτοπαπά

Του Ριχάρδου Σωμερίτη

Πέθανε την Κυριακή ο Μπάμπης Πρωτοπαπάς (γ.1920), δημοκράτης και σοσιαλιστής. Άνθρωπος πολιτισμένος και μαχητής. Με αρχές αλλά και ρεαλιστής. Θα πρόσθετα, δίκαιος. Η κηδεία του έχει οριστεί για την Τετάρτη 22 Ιουνίου, στις 15 και 30, στον Άγιο Αντώνιο Πατησίων.

Συνοπτικά, η σταδιοδρομία του: ξεκίνησε μέσα στην κατοχή από την αντιστασιακή και προοδευτική τότε νεολαία του Παναγιώτη Κανελλοπούλου, συνέχισε με την σοσιαλιστικών τάσεων αλλά αντιεαμική ομάδα του περιοδικού «Μαχητής», αργότερα συναντήθηκε με τους παλαιούς αντίπαλους εαμίτες «ελδίτες» όπως ο Στράτης Σωμερίτης στη «Σοσιαλιστική Δημοκρατική Ένωση» που η Διεθνής είχε αναγνωρίσει (όταν ο ένας ήταν πρόεδρος ο άλλος ήταν γενικός γραμματέας) και στην Ένωση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Η ΣΔΕ πήρε ενεργό μέρος σε όλους τους δημοκρατικούς αγώνες (ο Μπάμπης Πρωτοπαπάς και αρκετοί σύντροφοί του στο εσωτερικό, με τη Δημοκρατική Άμυνα, και ο Στράτης Σωμερίτης και άλλα στελέχη, όπως ο Βασίλης Μαυρίδης και ο Κάρολος Παπούλιας, στο εξωτερικό) οι περισσότεροι με μεγάλο προσωπικό κόστος.

Το 1974, ο Μπάμπης Πρωτοπαπάς δέχτηκε να πάρει μέρος στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», γιατί αυτό πίστευε ότι έπρεπε να πράξει σαν δημοκράτης και αντιστασιακός, στη συνέχεια στρατεύτηκε στην Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις και λίγο αργότερα στο ΚΟΔΗΣΟ του Γιάγκου Πεσματζόγλου ως την ένταξή του στον Συνασπισμό.

Πριν από το 1967 η ΣΔΕ και μετά από το 1974 οι σοσιαλιστικές ομάδες που προήλθαν από αυτήν ήταν όχι μόνο σοσιαλιστικές δημοκρατικές κινήσεις αλλά, με τα σεμινάρια που οργάνωσαν ο Σωμερίτης, ο Πρωτοπαπάς, ο Αντώνης Δροσόπουλος και άλλα στελέχη ήταν και σχολές σοσιαλιστικής δημοκρατικής ευρωπαϊκής παιδείας που επηρέασαν πολλά από
τα στελέχη της κατόπιν κεντροαριστεράς που ορισμένα βρήκαν στέγη στο ΠαΣοΚ και άλλα στον Συνασπισμό και που όλα, φυσικά όχι από σύμπτωση, είχαν σαφέστατο ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Πηγή: Περιοδικό Μεταρρύθμιση

Ένα νέο μέτωπο λογικής

Του Ανδρέα Παπαδόπουλου

Τα ποτάμια του λαϊκισμού καθημερινά φουσκώνουν και αναμένεται να ξεχειλίσουν τις επόμενες ημέρες. Το μείγμα που έχει δημιουργηθεί στη χώρα είναι εκρηκτικό, καθώς συναθροίζονται οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων, όσοι ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, με ένα κομμάτι των λεγόμενων αγανακτισμένων, που στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους θεωρούν ότι «για όλα φταίνε οι κακοί Ευρωπαίοι» και φαντασιώνονται ότι αν υπήρχε ένας ηγέτης τύπου Ανδρέα Παπανδρέου, δεν θα πληρώναμε τα δανεικά, καθώς επίσης με ένα ακραίο και επιθετικό τμήμα της ακροδεξιάς.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση παρουσιάζει σημάδια κατάρρευσης. Έχει εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια μεταρρυθμιστικής λογικής και ακολουθεί πλήρως την αποτυχημένη πεπατημένη των περικοπών μισθών και συντάξεων. Οι αλλαγές που προωθεί με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, είναι μαθηματικά βέβαιον ότι θα οδηγήσουν σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και θα επιτείνουν την ύφεση.

Ο τόπος δεν στερείται προοδευτικών και πνευματικών ανθρώπων ή πολιτικών και παραγόντων που έχουν διαφορετική αντίληψη από την κυρίαρχη των ημερών. Παρότι σιωπούν, είναι βέβαιον πως μέσα τους βράζουν με όλα όσα βλέπουν...

Η κατάσταση σε πολιτικό επίπεδο στην Ευρώπη δεν είναι πολύ καλύτερη, με την αναγκαία ενοποίηση -«την πιο αριστερή πρόταση», όπως συνήθιζε να λέει ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης- να πηγαίνει συνεχώς προς τα πίσω. Πολύ εύστοχα έγραψε στη Μεταρρύθμιση ο Σωτήρης Βαλντέν, «Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη μάς επιτρέπει να κρίνουμε από τα μέσα το δρόμο που έχει πάρει κάτω από συντηρητικές ηγεσίες, που συνδυάζουν τα πιο αρνητικά χαρακτηριστικά του νεοφιλελευθερισμού και του λαϊκισμού. Μας επιτρέπει να διαπιστώσουμε τον αδιέξοδο και καταστροφικό χαρακτήρα αυτού του δρόμου και την κρίση διακυβέρνησης, βλέπε την παραλυσία, όπου έχει οδηγήσει την Ευρώπη και τους θεσμούς της».

Δεδομένων όλων των παραπάνω στοιχείων, ο τόπος βρίσκεται στο χειρότερο δυνατό σημείο και σιγά-σιγά παίρνουν κεφάλι οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης, του εθνοκεντρισμού, της επιστροφής στην ψωροκώσταινα. Με δεδομένη τη μακαριότητα και την άπνοια που επικρατεί στο χώρο των προοδευτικών δυνάμεων, φαντάζει ως πιθανή η ενδεχόμενη εκλογή του Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργία, είτε μόνος του είτε με τις δυνάμεις του κ. Καρατζαφέρη... Για να αντιληφθούμε δε σε τι κατάσταση μπορεί να βρεθεί η χώρα, ας σκεφτούμε το εξής σενάριο: Να έχουμε πρωθυπουργό τον κ. Σαμαρά και να γίνει ένα επεισόδιο τύπου Ιμίων στο Αιγαίο...

Επειδή ακόμα και η παραπάνω σκέψη προκαλεί τρόμο, θα πρέπει να ξανασυγκροτηθεί ένα μέτωπο λογικής και προόδου. Ένα μέτωπο που θα αποτρέψει την κατάληψη της εξουσίας από την παρέα του Δικτύου 21 και τους όψιμους φίλους του κ. Σαμαρά, αλλά και δεν θα επιτρέψει τη συνέχιση της σημερινής παραλυτικής κατάστασης.

Ο τόπος δεν στερείται προοδευτικών ανθρώπων, δεν στερείται πνευματικών ανθρώπων, δεν στερείται πολιτικών και παραγόντων που έχουν διαφορετική αντίληψη από την κυρίαρχη των ημερών. Παρότι σιωπούν, είναι βέβαιον πως μέσα τους βράζουν με όλα όσα βλέπουν. Ιδίως με τον αντιευρωπαϊσμό και τον αντικοινοβουλευτισμό που αναπτύσσεται στο ΚΚΕ, στον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά στη ΝΔ, δυστυχώς και στο (πολιτικά) καθυστερημένο κομμάτι του ΠΑΣΟΚ.

Ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων αυτών αντλεί την πολιτική καταγωγή του από το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς. Ανεξάρτητα από τα (εκατέρωθεν) λάθη του παρελθόντος, από τις όποιες προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, από τις επιμέρους πολιτικές διαφωνίες, οι δυνάμεις αυτές οφείλουν να βρουν έναν κοινό βηματισμό. Να βάλουν το συμφέρον του τόπου πάνω από το παρελθόν(τους). Να αντιληφθούν ότι το μέγα δίλημμα των ημερών είναι με το μέλλον ή με το παρελθόν.

Οι εξελίξεις του επόμενου διαστήματος αναμένονται ραγδαίες και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Οι δυνάμεις της Δημοκρατικής Αριστεράς, της ευρύτερης κεντροαριστεράς και της πολιτικής οικολογίας, οφείλουν να μπουν σε μια διαδικασία σοβαρού διαλόγου για την αναζήτηση εναλλακτικών λύσεων στο σημερινό πολιτικό σύστημα, την οικονομική κρίση. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η Δημοκρατική Αριστερά εργάζεται με αποφασιστικότητα.

*Ο Ανδρέας Ε. Παπαδόπουλος είναι εκπρόσωπος τύπου της Δημοκρατικής Αριστεράς

Friday, June 17, 2011

Ντίνος Χριστιανόπουλος: «Είμαι ένας ευτυχεσμένος άνθρωπος»

Της Τζίνας Δαβιλά

Δεν του αρέσουν οι ταμπέλες και οι χαρακτηρισμοί, αυθαιρετώντας τον χαρακτηρίζω αιρετικό, απόμακρο, δηκτικό. Προσωπική μου εκτίμηση, ο Χριστιανόπουλος θα αφήσει έργο πίσω του, ίσως αντίστοιχο του Καβάφη, που ναι μεν υπήρξε μαθητής του όπως ο ίδιος ομολογεί, αλλά διαφοροποιήθηκε ως προς το είδος ποίησης και προσέγγισης της θεματολογίας.

Κατεβήκατε στις πλατείες με τους «Αγανακτισμένους»;
«Δεν βγαίνω, δεν ξέρω και δεν βλέπω γιατί αγανακτούν, δεν μπορώ να καταλάβω τι ζητούν. Για να ζουν και με τα λιγότερα σημαίνει ότι οι περικοπές έγιναν σε παχυλούς μισθούς. Δεν μας είπαν ποτέ πώς και με ποια μέσα και ποιες προϋποθέσεις διορίστηκαν. Ας μην λέμε ότι φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις που μεταξύ μας είναι αχρείες αλλά φταίμε και εμείς που ενώ είμαστε φτωχομπινέδες επιμένουμε να ζούμε σαν νεόπλουτοι. Περίπου να πάθουμε καλά. Δεν βγαίνω στους δρόμους, δεν ακούω ραδιόφωνο, δεν διαβάζω εφημερίδα και νοιώθω περίπου …. ευτυχεσμένος. …ναι, ναι σωστά ακούσατε.. Ζω με λιγότερα από 600 ευρώ, χωρίς να θέλω πολυτέλειες, αυτοκίνητα και σπίτια. Και με ολίγους παράδες μπορώ και ζω».


Είστε ο μοναδικός επίτιμος καθηγητής στη Φιλοσοφική του Αριστοτελείου χωρίς διδακτορικό.
«Επεδίωξα να γίνω επίτιμος καθηγητής χωρίς διδακτορικό στο τμήμα της Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο γιατί τόσα χρόνια με ζάλιζαν. Αρνήθηκα να γίνω καθηγητής κατηγορηματικά προ πολλών δεκαετιών. Δεν βλάπτει ούτε είναι τίποτα σοβαρό, δεν πρόκειται να διδάξω και προπάντων δεν πρόκειται να εισπράξω μία! Δεν θέλω το κράτος αφέντη στο κεφάλι μου. Γι αυτό και υπήρξα ο μοναδικός ποιητής στους 1000 που αρνήθηκα την σύνταξη ποιητή-λογοτέχνη του Κράτους. Μακριά από τις κυβερνήσεις.

Γιατί αρνείστε το εκπαιδευτικό σύστημα;
«Είμαι αντίθετος με το εκπαιδευτικό σύστημα γιατί είναι κουραφέξαλα και δόξα τω θεώ που δεν ανακατεύτηκα σε όλη αυτή τη γελοιότητα. Και δεν τα λέω τώρα, τα έλεγα πριν από μισό αιώνα. Αρνήθηκα να υπηρετήσω αυτήν την άθλια και ελεεινή παιδεία. Ήμουν ικανός να ζητιανέψω έξω από τον Λαμπρόπουλο, αρκεί να ήμουν μακριά από την άθλια παιδεία. Όταν πήρα το πτυχίο μου διορίστηκα βιβλιοθηκάριος στη δημοτική βιβλιοθήκη Θεσσαλονίκης για 8 χρόνια όπου στη συνέχεια παραιτήθηκα. Τότε άνοιξα δικό μου γραφείο διορθώσεων δοκιμίων στη Θεσσαλονίκη. Και έβγαλα λίγα λεφτουδάκια και χωρίς να γίνω ζητιάνος πέτυχα τον πρώτο στόχο να μην γίνω εκπαιδευτικός. Πρόκοψα στη λογοτεχνία γιατί αυτός ήταν ο καημός μου (και όχι η ύποπτη εκπαίδευση γιατί χώνουν το χέρι τους εκεί διάφοροι άσχετοι) και στην ποίηση που είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Αυτή είναι και η μεγάλη μου ευχαρίστηση. Πρόκοψα στην ποίηση αλλά δεν έβγαλα λεφτά».

Σε τι άλλο αντιτίθεστε;
«Είμαι αντίθετος προς κάθε καθεστώς και το λέω και ας μην με ακούει κανείς, μακριά από τις σχέσεις με τις κυβερνήσεις. Η όλη θλιβερή όψη της σημερινής θλιβερής πραγματικότητας δείχνει ότι ο καιρός έχει γυρίσματα. Είμαι εναντίον κάθε μορφής εξουσίας. Εφημερίδας, διοικήσεως κλπ.».

Έχετε τελικά εκφραστεί αρνητικά για τους Ελύτη-Σεφέρη;
«Έχω κάποιες επιφυλάξεις και για Ελύτη και για Σεφέρη παρ’όλο που είναι καλοί ποιητές και ήταν φίλοι μου ο Ελύτης περισσότερο. Είχαν όπως είναι πολύ φυσικό τις κάποιες μετριότητές του. Τίποτα παραπάνω. Μερικοί δημοσιογραφίσκοι, χαμένα κορμιά πήραν αυτές τις μικροεπιφυλάξεις, τις εξόγκωσαν και με απέδειξαν ως φανατικό εχθρό ή υπονομέα των νομπελιστών. Αυτά είναι του κώλου, με συγχωρείτε. Δεν έχω καμία κακία και ζήλεια για αυτούς. Όταν μεταφράστηκαν τα ποιήματά μου στα σουηδικά έδωσα συνέντευξη σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό όπου μεταξύ άλλων εκφράστηκα αρνητικά για το Νόμπελ ως διεθνές βραβείο λέγοντας ότι αμφισβητώ την ειλικρίνεια αυτών που δίνουν το Νόμπελ, γι αυτό μακριά από το Νόμπελ. Έδωσαν Νόμπελ στον Τσόρτσιλ, έναν πολιτικό και στον Ρίτσο- αν και διαφωνώ μαζί του- έδωσαν το βραβείο Λένιν που είναι για τους πολιτικούς και όχι το Νόμπελ που είναι για την λογοτεχνία. Και αντί να λυσσιάξουν οι σουηδοί με όσα τους είπα, η σουηδική ραδιοφωνία δέχτηκε αναρίθμητες επιστολές που έγραφαν: «να αγιάσει το στόμα του» Συνεπώς ζούμε σε οργανωμένες παραπληροφορήσεις. Υπάρχουν γενικώς υπερτιμημένες αξίες στην ποίηση, αλλά γίνεται ένα παλαντζάρισμα. Αυτοί που κυριαρχούν τώρα δεν πιστεύω ότι θα κυριαρχήσουν και μετά από 30 χρόνια. Κάποιοι τώρα τους ανεβάζουν και τους προωθούν».

Ο Παλαμάς πολέμησε τον Καβάφη.
«Τεράστιο θέμα αυτό. Ο Παλαμάς άλλοτε ήταν λυσσασμένος απέναντι στον Καβάφη και άλλοτε πιο μετριοπαθής στις δηλώσεις του. Φοβούνταν τον Καβάφη διότι διαισθανόταν ότι το μέλλον ανήκει στον Καβάφη που κατέκτησε την παγκόσμια αποδοχή. Ο μεγάλος Παλαμάς κατέρρευσε και αυτό είναι γεγονός. Δεν ενδιαφέρει πια κανέναν η κόντρα μεταξύ τους. Ο Καβάφης όπως είχα πει και στο παρελθόν, καλπάζει! Ξέρεις τι θα πει να πληθαίνουν οι άνθρωποι που σ’αγαπούν και σε πιστεύουν? Ας αναλογιστούμε πόσοι σήμερα έχουν αυτή την τύχη».

«Βαθιά πληγή από φρικτό μαχαίρι» έλεγε ο Καβάφης για την τέχνη της ποιήσεως. Για εσάς η ποιητική σας συλλογή «Η πιο βαθιά πληγή», τι είναι;
«Συλλογή πατριωτικών ποιημάτων που λατρεύτηκε στην Κύπρο και που η απάντηση μου - που αφορούσε στον Κίσινγκερ- έκανε πάταγο. Αυτό το σκατόμουτρο ο Κίσινγκερ που χώρισε την Κύπρο στα δύο, είχε το θράσος να διαψεύσει ό,τι δήλωσε για το σούβλισμα της Ελλάδας εφαρμόζοντας ένα σατανικό σχέδιο. Έχω και τέτοιες αγάπες και αποδοχές από τους απλούς ανθρώπους της Κύπρου που όταν την επισκέφθηκα – θα το πιστέψετε;- μου φιλούσαν τα χέρια! Διότι τα περισσότερα πατριωτικά ποιήματα είναι από σαβούρες έως σκατά».

Ποιο είναι το λάθος των Ελλήνων;
«Ότι είμαστε κλέφτες και πρέπει να το αποδεχτούμε. Στο γαλλικό λεξικό έλληνας σήμαινε κλέφτης, κάναμε αγώνα για να το εξαλείψουμε από το λεξικό, αλλά σήμερα πια είναι κοινοτοπία και εν μέρει έχουν δίκιο που οι ξένοι τρώγονται με τα ρούχα τους για μας. Και άλλα φρικτά και τρομερά ελαττώματα έχουμε, αλλά εκεί θα σκαλώσουμε; Όλοι οι λαοί έχουν τα κουσούρια τους. Αγνοούμε το μεγαλείο των περασμένων ετών. Ας μην παρασυρόμαστε από τις σημερινές κακοήθειες αγνοώντας το παλιό μεγαλείο. Αυτό που πρέπει να λάβουν υπόψη τους οι ψευτοκουλτουριάρηδες είναι ότι ο ελληνισμός παρά τα κουσούρια του θριάμβευσε πάνω στη διάδοση των πολιτιστικών αρετών. Αυτό είναι ένα συγχωροχάρτι για όλα τα πιθανά ελαττώματά μας. Αν συνεχίσουμε έτσι, η χασούρα θα συνεχιστεί σε όλα τα επίπεδα και στο Αιγαίο και στη Θράκη. Ένας λαός 3000 ετών έχει σημεία κάμψης όπως είναι αναπόφευκτο. Το θέμα είναι πως είμαστε αμετανόητοι».

Έχετε εκδώσει συλλογή για τον Βασίλη Τσιτσάνη.
«Ο Τσιτσάνης έγραψε 700 τραγούδια, πολλά από αυτά δεν είναι καλά. Τα 187 που έχω συμπεριλάβει στην πρόσφατη συλλογή μου που αφορά στον Τσιτσάνη είναι αριστουργήματα όπου σε αυτά στηρίζεται και το μεγαλείο του, όταν δηλαδή ήταν νεαρός στην πρώτη του περίοδο. Υπήρξε παιδί –θαύμα και όπως ήταν αναμενόμενο, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά-θαύμα αποχρωματίζονται. Ο Τσιτσάνης έχασε στη μισή του ζωή το βασικό του έργο και η όλη αξία του στηριζόταν στη φήμη του και λιγότερο στην πρόσφατη δημιουργία του. Αλλά δεν παύει ο Τσιτσάνης να είναι κολοσσός. Αυτά που έχω συγκεντρώσει στη συλλογή μου είναι αυτά που - να το θυμηθείτε - θα μείνουν στις επόμενες γενιές».

«Το φιλί ενώνει πιο πολύ από το κορμί
για αυτό και το αποφεύγουν οι πιο πολλοί».

«Μπαίνετε στα χωράφια της ποίησης. Η ποίηση είναι πολύ δυσκολότερη και αποδοτικότερη ιστορία που όμως θα αντέξει στο μέλλον ως υψηλής κλάσης. Κάποιο άλλο άτιτλο μικρό μου ποίημα «Τα πρόβατα απήργησαν, ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής» ήταν γραμμένο σε τοίχους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και δεν τόλμησε κανείς να τα σβήσει»


Έρωτας: ποιος ο ρόλος του στη ζωή σας;
«Στα νιάτα μου έπαιξε σημαντικό ρόλο. Πρόλαβα όσο ήταν καιρός και έγραψα ερωτικά ποιήματα τότε, τώρα μαράθηκα. Είναι αρκετά για να αντέξουν έναν αιώνα».


Το ποιο ακραίο πράγμα που κάνατε όταν ερωτευτήκατε;
«Ζητάτε πάρα πολλά και πολλά από αυτά τα έχω ξεχάσει. Πάντως θα σας πω μερικά πράγματα τα οποία να τα πάρετε πολύ σοβαρά: το ‘‘έχω ερωτευτεί’’ είναι μεγάλο πρόβλημα όσον αφορά την ποίηση, διότι έγραψα τα καλύτερα ποιήματά μου για τυχαία και σποραδικά ερωτικά ερεθίσματα, ενώ μεγάλοι μου έρωτες που με συγκλόνισαν πέρασαν απαρατήρητοι από την ποίησή μου. Αυτό είναι μια μεγάλη πραγματικότητα, επομένως άλλο πράγμα ο έρωτας και άλλο η ποίηση σε όλα τα επίπεδά της. Ένας τυχαίος ψευτοέρωτας μπορεί να αφήσει αριστουργήματα πίσω του και ένας συγκλονιστικός να μην αφήσει χνάρι!


«…γιατί μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει» γράφετε στην «Αναστολή».

«Πρέπει να χάσεις στον έρωτα για να μπορέσεις να τον κερδίσεις. Αλλιώς δεν κερδίζεται τίποτα. Όλοι αυτοί που βρίσκονται στο μάξιμουμ της κάβλας τους μην ξέροντας τι είναι το μάξιμουμ και τι είναι η κάβλα, τα έχουν ήδη όλα μπερδέψει. Πρέπει να τα χάσεις όλα για να καταλάβεις τι έχασες και τι θα μπορούσες να είχες κερδίσει. Αυτό το άνω –κάτω είναι σπουδαίο πράγμα. Αυτό το ζήτημα δεν αφορά στην ιστορία της ποίησης, αλλά της γραμματολογίας. Δηλαδή οι εσωτερικές διεργασίες που οδηγούν έναν ποιητή στο γράψιμο».

Ποιο τίμημα πληρώσατε για τις επιλογές σας; Τι είδους πόλεμο δεχτήκατε;
«Το τίμημα ήταν μεγάλο, γιατί εγώ είχα το θάρρος ή το θράσος ή την τόλμη να είμαι ειλικρινής και να τα λέω ντεκλαρε. Οι άνθρωποι που σε πολεμούν είναι αυτοί καιροφυλακτούν να σε ακούσουν και να σου τρίψουν τη μούρη. Κάποιοι έχουν και ζημία από την ποίησή μου και αυτοί μου έτριψαν στη μούρη με όποιο τρόπο μπορούσαν με την αρχή να γίνεται από την ασφάλεια, μετά από τους δεσποτάδες, μητροπολίτες, κατηχητικά, μετά από εθνικιστές τύπου Καρατζαφέρη, μετά με ορθόδοξους κομμουνιστές. Απίθανο κακό μου έκαναν κάποιες ομάδες για την τόλμη μου να ομολογήσω την αλήθεια. Δεν μετάνιωσα γιατί δικαιώθηκα μέσα από το πάθος μου».

Δεν υπάρχει δηλαδή ενοχικότητα στην ποίησή σας;
«Κάποιες φορές είμαι αντιφατικός. Με χτύπησαν αγρίως οι κομμουνιστές, κι όμως έγραψα ποίημα υπέρ των αριστερών. Όταν αναγνωρίσει κάποιος την αντιφατικότητα της ιδιοσυγκρασίας του, μπορεί η πολυπλοκότητα των αντιθέσεων όταν αξιοποιείται δραστήρια από την σωστή ποίησή του, να αποβεί θετικό στοιχείο για τον ίδιο τον ποιητή. Όλα τα άλλα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Το πρώτο και δύσκολο είναι να έχεις την τόλμη να πεις την αλήθεια για τον εαυτό σου και πολλές φορές εναντίον του εαυτού σου».

Μελοποιημένη ποίηση. Έχω στα χέρια μου τη συλλεκτική συλλογή «ΔΩΔΕΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ» εκδόσεις Διαγωνίου 1984, σειρά Τέχνης αριθμός 7 σε ποίηση και μουσική Ντίνου Χριστιανόπουλου.
«Τεράστιο θέμα και ευτυχώς που το ανοίγετε. Ξέρετε τι είχε πει η Μοσχολιού για το τραγούδι που με υποδεχτήκατε και κακώς το βάλατε γιατί έχω γράψει δική μου μουσική; «Ξέρετε ποια είμαι εγώ; Αξιώθηκα να τραγουδήσω Χριστιανόπουλο» είπε. Είμαι εχθρός όμως στο να μελοποιούν τα ποιήματά μου.
Ξέρετε, ο Κουγιουμτζής και ο Χατζιδάκις δεν με ρώτησαν για να μελοποιήσουν τα ποιήματά μου, έκαναν του κεφαλιού τους. Αν με ρωτούσαν θα τους έλεγα ‘‘όχι, δεν θέλω’’. Από πολύ νωρίς πείστηκα ότι τα ποιήματα δεν είναι κατάλληλα για μελοποίηση, γιατί χάνουν. Για να αποδείξω μια δική μου γραμμή, έγραψα στίχους με την δική μου μουσική κατάλληλη για ποίηση. Το αιώνιο παράπονο με έκανε να μελοποιήσω 34 τραγούδια μου. Ειλικρινά ο Κουγιουμτζής δε μου λέει τίποτα γιατί δεν έχει τον δικό μου καϊλέ».

Πότε θα μας έρθετε στη Ρόδο;
«Ποτέ. Αν και με πατέρα ναυτικό, φοβάμαι τη θάλασσα και τα αεροπλάνα. Δεν ταξιδεύω αρνούμενος κάθε πρόσκληση».

*Η συζήτηση μεταδόθηκε από το Ρ/Σ «Παλμός 99.5» στις 11-6-2011.

Game Over

Του Σταύρου Θεοδωράκη

Μια μεγάλη ευκαιρία έχασε τις τελευταίες ώρες (κυρίως) ο Παπανδρέου αλλά και ο Σαμαράς. Να βρουν από κοινού τους δέκα, έντεκα ανθρώπους που θα βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο. Τόσους θέλουμε όχι παραπάνω. Έναν υπουργό οικονομικών Εξωτερικών (γιατί βέβαια είναι γελοίο μια χώρα χρεοκοπημένη να διαθέτει υπουργό των Εξωτερικών που δεν είναι ταυτόχρονα και υπουργός οικονομικών). Έναν υπουργό οικονομικών εσωτερικών που θα αναλάμβανε το ταμείο και τις Εφορίες. Έναν υπουργό Αποκρατικοποιήσεων και Δημόσιας Διοίκησης (οι ευκόλως εννοούμενες επεξηγήσεις παραλείπονται). Έναν υπουργό Μετανάστευσης που θα συγκέντρωνε όλη την εξουσία για να λύσει το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας - μετά την οικονομία. Έναν υπουργό Περιβάλλοντος και Ανάπτυξης. Έναν υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού. Έναν υπουργό Δικαιοσύνης και Αστυνομίας. Έναν υπουργό Υγείας. Έναν υπουργό Ναυτιλίας και Τουρισμού. Έναν υπουργό Στρατιωτικών και έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο. Αυτούς τους «δέκα» ανθρώπους χρειάζεται εδώ και κάποια χρόνια η χώρα. Ούτε αναπληρωτές, ούτε υφυπουργούς, ούτε ωραίες λογοτεχνικές αναδομήσεις. Και παρά τη σήψη του, το πολιτικό σύστημα διαθέτει ακόμη αυτούς τους «δέκα» ανθρώπους, αρκεί να ψάξουμε μακριά από τους πολιτικούς που δεν έχουν δουλέψει ποτέ ή έχουν πάρει την δουλειά του μπαμπά ή έχουν μάθει την «κυβερνητική» και την κοινωνία από τα βιβλία (από αυτούς είναι γεμάτη η αυλή του Παπανδρέου και ιδού πώς καταντήσαμε).

Ξέρω ότι το λαϊκό αίτημα είναι να παραδώσουμε τη χώρα – ότι έχει απομείνει τέλος πάντων – σε τεχνοκράτες του εσωτερικού ή του εξωτερικού, οι τεχνοκράτες όμως θα προσπαθήσουν να είναι αρεστοί στον Παπανδρέου και τον Σαμαρά (σε οποίον τους έχει προτείνει δηλαδή), θα είναι σήκω κάτσε στα «συμφέροντα» (εκδοτικά, επιχειρηματικά, συνδικαλιστικά) και θα πελαγώσουν με τις φωνές στους δρόμους. Ίσως με μεγάλη προσπάθεια μπορούμε να βρούμε 2-3 τεχνοκράτες που να τα έχουν βγάλει πέρα με τα θηρία, τους υπόλοιπους όμως πρέπει να τους βρούμε από την δεξαμενή της πολιτικής (εκτός αν κάποιοι γοητεύονται από λύσεις τύπου … Μπερλουσκόνι). Τρεις δεξιούς, τρείς κεντρώους, τρεις αριστερούς, χρειαζόμαστε, για να σας δώσω το «μίγμα». Ανθρώπους νέους, χωρίς διάθεση για λούσα και λιμουζίνες, τολμηρούς και συγκροτημένους, με κοινή λογική και χωρίς αγκυλώσεις. Και το κυριότερο; Θα αποφασίζουν τη δουλειά το πρωί και θα την τελειώνουν το βράδυ. Με πρωθυπουργό έναν επίσης πολιτικό που θα πάρει στα χέρια του –μετά από συμφωνία των ηγετών ή, καλύτερα, μετά από ένα δημοψήφισμα – ένα πρόγραμμα χιλίων ημερών. Και όταν απομακρυνθούμε από το χείλος του γκρεμού - μετά από τρία χρόνια - ας αρχίζουμε πάλι τους ιδεολογικούς μας καυγάδες.

Ο Παπανδρέου όμως και ο Σαμαράς αντί να κάνουν το άλμα, μένουν καρφωμένοι στις καρέκλες τους. Ο Παντελής Καψής έγραψε κάποια στιγμή στο «Βήμα» ότι Παπανδρέου και Σαμαράς θυμίζουν πρωταγωνιστές από σπαγγέτι γουέστερν, πληγωμένους και ετοιμοθάνατους που συνεχίζουν τη μονομαχία πετώντας ο ένας στον άλλον τα παπούτσια τους. Εμένα πάλι μου θυμίζουν τους ήρωες των ηλεκτρονικών παιγνιδιών που συρρικνώνονται πριν η οθόνη γράψει οριστικά Game Over.

www.protagon.gr

Wednesday, June 15, 2011

Για τα επεισόδια στη πλατεία Συντάγματος

Του Σάκη Κουρουζίδη
Όλες αυτές τις μέρες που γίνονται οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, με τον τρόπο που εξελίσσεται η κατάσταση, δηλαδή χαλαρά και χωρίς εντάσεις, δεν δόθηκε έδαφος σε κουκουλοφόρους και άλλους προβοκάτορες. Τους έβαλαν σε μεγάλη αμηχανία.

Οποιαδήποτε «παρέμβασή» τους, έτσι στην ψύχρα, θα τους εξέθετε ανεπανόρθωτα. Δεν θα είχαν κανέναν συμπ...αραστάτη, από αυτούς δηλαδή που σε κάθε ανάλογη περίπτωση θα έσπευδαν να τα φορτώσουν, κυρίως, στην αστυνομία και να τους αφήσουν ...απερίσπαστους στο έργο τους.
Το σκηνικό αυτό ήταν και καλό και ...κακό. Καλό γιατί δεν έδινε έδαφος σε όλους αυτούς να το χαλάσουν και κακό γιατί ήταν εντελώς εκτεθειμένο σε οτιδήποτε απρόβλεπτο ή σε μια λάθος κίνηση.

Έγινε το δεύτερο: η ΛΑΘΟΣ ΚΙΝΗΣΗ, η αλλαγή στάσης, η επιλογή της σημερινής σύγκρουσης. Η απόφαση να «εμποδιστούν» οι βουλευτές να φτάσουν στη βουλή, στην ουσία ήταν επιλογή σύγκρουσης!
Ιδού ο «χώρος» που έψαχναν οι μπαχαλάκηδες και οι λοιπές προβοκατόρικες δυνάμεις. Επιτέλους στο στοιχείο τους!

Η πλατεία δεν μπορεί να αυτο-προστατευτεί! Αυτό το στοιχείο, ήταν η δύναμή της αλλά και η αχίλλειος πτέρνα της, εφόσον έκανε το μοιραίο!
Η συσσωρευμένη οργή, δεν μετατρέπεται «βολονταριστικά» σε μια συνεκτική δημιουργική συλλογικότητα!

Μία επιλογή είχε η πλατεία: να κρατήσει το χαρακτήρα των συγκεντρώσεων που είχε για 20 τόσες μέρες! Ένα βήμα μπορούσε να κάνει παραπέρα: Να αναδείξει 3-4 μεγάλους στόχους. Στόχους όμως, και όχι αρνήσεις ή εύκολους αφορισμούς.

Έχοντας επίγνωση ότι δεν είναι οργανωμένη και συνεκτική οντότητα, ότι δεν έχει τη δυνατότητα αυτο-προστασίας από κάθε είδους «εισβολείς», θα μπορούσε να κρατήσει αυτό το «χύμα» ως δύναμη και ως «αυτο-προστασία»!
Κάποιων, όμως, πήραν τα μυαλά αέρα και φαντασιώθηκαν διάφορα σενάρια, υποτίμησαν αφόρητα κάποιες αξίες της δημοκρατίας, ενέδωσαν σε πειρασμούς επίδειξης δύναμης έξω από κάποια όρια ειρηνικά και «θεσμικά».

Σε ανάλογες συνθήκες, χρειάζεται ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από κάθε άλλη στιγμή η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και όχι το αντίθετο, η υποβάθμισή της, η παράκαμψή της!
Σήμερα, δεν χάλασε απλώς μια συγκέντρωση. Κατέρρευσε μια «φαντασίωσή» μας, ότι μπορούν να μαζεύονται και να διαδηλώνουν ειρηνικά τόσες χιλιάδες κόσμου, για τόσες μέρες! Και αυτό είναι ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί σε αυτό το κίνημα! Χειρότερο και από το να μην έχει στόχους, από το να «χωράει» και γραφικούς, και απολιτίκ, και κάθε ανερμάτιστο χαβαλέ.
Κρίμα κι άδικο για όλους αυτούς που βρέθηκαν ξεκρέμαστοι και απλώς μετέφεραν εκεί έναν ειλικρινή φόβο για το μέλλον τους.

Πίσω από τις προσομοιώσεις του χρέους

του Γιώργου Προκοπάκη

Στην εκδήλωση Τι να κάνουμε (Όμιλος Μιχ. Παπαγιαννάκη, 7/6) ως σχολιαστής χαρακτήρισα κινδυνολογία όσα λέγονται για την ένταση της τοξικότητας που έχουν τα δάνεια της χώρας,κινδυνολογία η οποία εσχάτως υποστηρίζεται και από προσομοιώσεις, τις οποίες χαρακτήρισα εμφανώς λανθασμένες. Προφανώς δεν αρνούμαι την πιθανή τοξικότητα – η προέλευση και έντασή της είναι οι παράμετροι που ενδιαφέρουν. Αναφερόμουν στο γράφημα του Γ. Βαρουφάκη εδώ. Ο Γ. Βαρουφάκης υποστήριξε την ορθότητα της ανάλυσής του με αναφορά σε χρήση λεπτομερών στοιχείων του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ), για τα οποία είπε χαρακτηριστικά «μη με ρωτάτε πώς τα βρήκα». Προσφέρθηκε να μοιρασθεί μαζί μου τις προσομοιώσεις του. Ευχαριστώ και αναμένω. Μέχρι τότε, όμως, ας μιλήσουμε επί της ουσίας.

Υπερβολές και λάθη
Στα επίπεδα χρέους 150%-160% του ΑΕΠ στα οποία βρίσκεται η Ελλάδα, ακόμη και λίγες ποσοστιαίες μονάδες αύξησης θα έφταναν για τον χαρακτηρισμό της κατάστασης ως εκρηκτικής. Ο Γ. Βαρουφάκης παρουσιάζει την ποσοτική, μέσω προσομοίωσης, απόδειξη της άποψής του ότι η επιχείρηση σωτηρίας της Ελλάδας με νέα δάνεια οδηγεί μετά βεβαιότητος σε αδιέξοδο. Η προσομοίωσή του δείχνει ότι αμέσως μετά το πέρας του προγράμματος σταθεροποίησης, το χρέος ξαναπαίρνει την ανηφόρα με ρυθμό μεγαλύτερο του 20% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση. Ακόμη και με την πώληση 50 δισ € δημόσιας περιουσίας, η εκρηκτικότητα παραμένει. Αυτή η εκρηκτικότητα οφείλεται κατά τον Γ. Βαρουφάκη στην τοξικότητα των δανείων. Το αβίαστο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι πως ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται η διαχείριση της ελληνικής κρίσης οδηγεί, μετά βεβαιότητος πάλι, στην κατάρρευση του ευρώ. Ας το δούμε...

Όπως λέει και ο ίδιος στο άρθρο, “κάθε πρόβλεψη είναι τόσο καλή όσο οι υποθέσεις στις οποίες βασίζεται”. Στις υποθέσεις θα συμπεριελάμβανα τόσο τις ρητές υποθέσεις του αναλυτή/ερευνητή όσο και τις άρρητες του υπο-κειμένου μοντέλου. Τις πρώτες τις παραθέτει και καμιά δεν αφορά το έλλειμμα. Το μοντέλο που χρησιμοποιεί είναι άγνωστο. Απλή παρατήρηση των αποτελεσμάτων της προσομοίωσης που παρουσιάζονται αναδεικνύει δύο προβληματικά ζητήματα:
• Ενώ στην προσομοίωση φαίνεται ότι με το σταθεροποιητικό πρόγραμμα επιτυγχάνεται (με όποιον τρόπο γίνεται αυτό) έλεγχος του ελλείμματος (αφού ο λόγος χρέος/ΑΕΠ παραμένει σταθερός μέχρι το 2015), κατά την τριετία 2016-19, αμέσως μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, η ελληνική οικονομία,εμφανίζεται να δημιουργεί ελλείμματα της τάξεως του 14% του ΑΕΠ. Από το 2020 και μετά δε, τα ελλείμματα είναι της τάξεως του 26% του ΑΕΠ, δηλαδή πάνω από 60 δισ € επιπρόσθετο χρέος ετησίως. [βλ. βασικό σενάριο, γκρι κολώνες στο γράφημα του άρθρου που προαναφέραμε] Η συμπεριφορά αυτή χρεώνεται από τον ΓΒ στα δάνεια, δηλαδή η εξυπηρέτηση παλαιών δανείων απαιτεί νέο δανεισμό. Όμως, τα 60 δισ € νέου χρέους κάθε χρόνο, αν καλούνται να εξυπηρετήσουν άλλα δάνεια, αυτά έπρεπε να είναι ύψους 1.3 τρισ € με τα τρέχοντα επιτόκια (δεν προκύπτει από πουθενά), ή το τρέχον χρέος να έχει επιτόκιο κοντά στο 20% (αντίθετο με την ρητά αναφερόμενη υπόθεση). Εάν δεν πρόκειται περί λάθους στην προσομοίωση τότε, είτε υφίσταται ένας μηχανισμός πολλαπλασιασμού των επιπτώσεων του δανεισμού άγνωστος στη συμβατική σκέψη (τη δική μου τουλάχιστον), είτε υπάρχει μια μαύρη τρύπα στην Οικονομία η οποία καλό θα ήταν να υποδειχθεί. Η χρονική τοποθέτηση των λήξεων και οι όροι στα ομόλογα διαχείρισης ΟΔΔΗΧ σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τέτοια ακραία συμπεριφορά. Αντίστοιχη συμπεριφορά παρατηρείται και στα άλλα σενάρια στο άρθρο που προαναφέραμε και τα οποία ενισχύουν στον υπερθετικό βαθμό την άποψη του Γ. Βαρουφάκη: (κίτρινες κολώνες στο γράφημα - περίπου 20% έλλειμμα, μπλε κολώνες - περίπου 17% έλλειμμα).
• Ενώ ο συγγραφέας υποθέτει ρητά την επιτυχή εκποίηση δημόσιας περιουσίας αξίας 50 δισ € μέχρι το 2014, δεν εμφανίζεται καμία βελτίωση στον δείκτη χρέους από την επαναγορά χρέους (κίτρινες κολώνες στο γράφημα). Εμφανίζεται μόνον η επίπτωση της μείωσης των αντιστοιχούντων τόκων στον ρυθμό αύξησης του χρέους – ο οποίος βέβαια παραμένει εκρηκτικός. Εάν δεν πρόκειται περί λάθους στην προσομοίωση, κάπου υπάρχει μια μαύρη τρύπα στην οποία έπεσαν 50 δισ € – καλό θα ήταν να την ξέρουμε.
Τα παραπάνω μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης είτε στην αρχική ανάρτηση που προαναφέραμε ή στο γράφημα του επόμενου εδαφίου, στο οποίο παρατίθενται και οι βασικές προσομοιώσεις του κ. Βαρουφάκη.

Τι σημασία έχει;
Οι προσομοιώσεις του Γ. Βαρουφάκη, στις οποίες όπως αναφέρει έχουν ληφθεί υπ’ όψιν όλες οι προβλέπεις του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, δείχνουν ότι οι προσπάθειες σωτηρίας της Ελλάδας με τις τρέχουσες πολιτικές της Ευρωζώνης, όχι μόνον είναι καταδικασμένες αλλά, αν συνεχισθούν, θα συμπαρασύρουν το ευρώ με τεράστιο κόστος για τους εταίρους μας. Το πρώτο σκέλος (καταδικασμένες) αφορά και εμάς. Οπότε δικαιολογείται και το γράμμα προς τον πρωθυπουργό. Το δεύτερο (τεράστιο κόστος για τους εταίρους) απευθύνεται προς τους Μέρκελ-Σαρκοζύ-Τρισέ. Η αγωνία του και οι προτροπές του είναι δικαιολογημένες, εάν βέβαια οι προσομοιώσεις του ΓΒ είναι σωστές και εάν δεν υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές (πλην της συνολικής και άμεσης λύσης που προτείνει ή άλλης παρεμφερούς) είτε προς την κατεύθυνση διαχείρισης του ελληνικού χρέους (ας πούμε, το καλό σενάριο για την Ελλάδα) είτε προς την κατεύθυνση απομόνωσης του ελληνικού προβλήματος και εγκατάλειψης της χώρας. Έχει λοιπόν σημασία η εμπιστοσύνη στην ορθότητα των αποτελεσμάτων της προσομοίωσης.

Θα ήταν αφέλεια να φανταζόμαστε ότι κανείς άλλος δεν κάνει προσομοιώσεις. Σίγουρα κάνει ο κ. Παπακωνσταντίνου, με υποθέσεις σχετικά με τις παραμέτρους που ως ΥΠΟΙΚ έχει τα εργαλεία να (προσπαθήσει τουλάχιστον να) ελέγξει κατά την εκτέλεση του προϋπολογισμού – το έλλειμμα, παραδείγματος χάριν. Όπως επίσης διάφορα γερμανικά ινστιτούτα που συμβουλεύουν την κα Μέρκελ, ή γαλλικά ή κοινοτικά. Και πολλοί άλλοι. Στο γράφημα που ακολουθεί παρουσιάζονται τα δύο βασικά σενάρια του Γ. Βαρουφάκη που σχετίζονται με την εκρηκτική αύξηση του χρέους και τα αποτελέσματα άλλης προσομοίωσης, με τις ίδιες βασικές υποθέσεις, χωρίς όμως να αφήνεται το έλλειμμα ανεξέλεγκτο. Έχει υποτεθεί ότι είτε μέσω πρόσβασης στις αγορές είτε με δάνεια του Μηχανισμού Στήριξης, οι λήξεις δανείων/ομολόγων αναχρηματοδοτούνται χωρίς πρόβλημα – γι’ αυτό άλλωστε δίνονται τα δάνεια. Ας τα δούμε:
• Οι γκρί κολώνες (V1) είναι το σενάριο Βαρουφάκη χωρίς εκποίηση δημόσιας περιουσίας (όπως παρουσιάζεται στο άρθρο του). Οι μπλε κολώνες (Β1) ενσωματώνουν τις προβλέψεις της δανειακής σύμβασης του Μνημονίου και τις προβλέψεις για το έλλειμμα. Η ελληνική οικονομία γυρνάει σε πλεόνασμα 1% το 2021 – και παραμένει εφεξής. Η εκρηκτικότητα του χρέους έχει εξαφανισθεί και είναι σχεδόν διαχειρίσιμο μετά από μια δεκαετία.
• Οι κίτρινες κολώνες (V2) είναι το σενάριο Βαρουφάκη με εκποίηση δημόσιας περιουσίας (όπως παρουσιάζεται στο άρθρο του, με το πρόβλημα «απωλείας» των 50 δισ € που επισημάνθηκε νωρίτερα). Οι κόκκινες κολώνες (Β2) ενσωματώνουν τις προβλέψεις του Μηχανισμού Στήριξης και τις προβλέψεις για το έλλειμμα. Η ελληνική οικονομία γυρνάει σε πλεόνασμα 1% το 2017 – και παραμένει εφεξής. Το χρέος όχι μόνον δεν αυξάνεται εκρηκτικά, αλλά γίνεται διαχειρίσιμο πριν από το τέλος του προγράμματος σταθερότητας.

Με εκρηκτική αύξηση του χρέους, η αβίαστη προτροπή προς τους πρόθυμους δανειστές μας είναι να σταματήσουν να μας δανείζουν και προς τον πρωθυπουργό να αρνηθεί νέα δάνεια. Με δυνάμει διαχειρίσιμο χρέος η προτροπή προς την πολιτική ηγεσία του τόπου είναι να πάρει, μαζί με την ελληνική κοινωνία, το στοίχημα της αλλαγής και προς τους πάντα(;) πρόθυμους δανειστές μας να ενισχύσουν με κάθε δυνατό τρόπο αυτήν την προσπάθεια μέχρι το 2015-17. Η ορθότητα των προσομοιώσεων, λοιπόν, έχει τεράστια σημασία.

Επιμύθιον
Μπορεί όλη αυτή η συζήτηση να είναι φιλολογική. Ο φίλος του Γ. Βαρουφάκη και πρωθυπουργός μας και η κυβέρνησή του δείχνουν να έχουν πετάξει την πετσέτα, οπότε εκτός εάν έχουμε κάποια δραματική αλλαγή, το πιο πιθανό είναι ότι θα συρθούμε στον ESM το 2013 με τους χειρότερους δυνατούς όρους (υποθέτω μια κάποια σύγκλιση των εταίρων μας μέχρι τις 24/6, ή τα μέσα Σεπτεμβρίου το αργότερο). Εάν η διαχείριση της κρίσης από την πολιτική ηγεσία συνεχισθεί όπως τον χρόνο που μας πέρασε, δεν θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε εάν το χρέος είναι εκρηκτικό ή διαχειρίσιμο. Για την κοινωνία όμως είναι ιδιαίτερα σημαντικό να ξέρει, ακόμη και από τα αποτελέσματα προσομοιώσεων, εάν έχει εναλλακτική λύση.Είναι σημαντικό να ξέρει εάν τα 50 δισ € των ιδιωτικοποιήσεων χάνονται σε πραγματικές μαύρες τρύπες ή κάπου στις εξισώσεις ενός μοντέλου. Εάν όντως κάποια άλλη ή νέα μαύρη τρύπα της οικονομίας ρουφά ένα πρόσθετο 26% του ετησίως παραγόμενου πλούτου. Τα αποδεικτικά στοιχεία που προσκομίζονται για την ενίσχυση των απόψεών μας πρέπει να είναι καθαρά από τυχόν σφάλματα και εξηγήσιμα. Σε τελευταία ανάλυση, ακόμη και οι μαύρες τρύπες μπορεί να υπάρχει τρόπος να κλείσουν!

*Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύµβουλος επιχειρήσεων σε θέµατα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών, πρώην καθηγητής στο Columbia University