Monday, May 30, 2011

Ο Κουβέλης χάνει τη μάχη με το χρόνο

Του Πολυβωτή

Η Δημοκρατική Αριστερά δεν έχει την πολυτέλεια σήμερα να συνεννοείται μόνο με αριστερούς

Οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν μέσα σε μία μικρή κοινότητα αριστερών όταν δημιουργήθηκε η Δημοκρατική Αριστερά, φάνηκε να βρίσκουν ευρύτερο ακροατήριο πριν τις δημοτικές εκλογές, τότε που σε μία κίνηση θαρραλέα και με εξαιρετική αίσθηση των προσδοκιών της κοινωνίας ο Φώτης Κουβέλης πρότεινε για δημάρχους Αθήνας και Θεσσαλονίκης δύο ανθρώπους που θα ανέτρεπαν καθεστώτα δεκαετιών και θα έδιναν μία άλλη πνοή στην πολιτική ζωή. Δυστυχώς, η πορεία του κόμματος έκτοτε ακολουθεί, με αυξανόμενους ρυθμούς, την «αριστερή πεπατημένη» - από ένα συνέδριο με λίστες και οπαδιλίκι μέχρι τις πρόσφατες, άνευ περιεχομένου, ακροβατικές ανακοινώσεις για την οικονομία.

Ταυτόχρονα, ο κοινωνικός αναβρασμός είναι μεγάλος και πολυάριθμοι μέτοχοι του δημοσίου λόγου απευθύνουν απελπισμένες εκκλήσεις για την ανάδειξη μίας δύναμης που θα ανατρέψει τη «μοιρασιά» της μεταπολίτευσης, τη στιγμή που αποκαλύπτεται όλο και περισσότερο η απροθυμία της κυβέρνησης να το πράξει. Όπως θα εξηγήσω παρακάτω, οι προϋποθέσεις για να σχηματιστεί μία τέτοια πολιτική δύναμη υπάρχουν· ας ξεκαθαρίσει λοιπόν η ηγεσία της ΔΑ αν ενδιαφέρεται να παίξει έναν τέτοιο ρόλο (δυστυχώς, μιλάω για «ηγεσία» και έβαλα στον τίτλο τον Κουβέλη, διότι δεν έχω πεισθεί ότι μετράει η γνώμη κανενός άλλου από μίας χούφτας ατόμων), και αν όχι ας μας το πει ώστε να αναζητήσουμε αλλού τη λύση.

Για πολλούς από εμάς η κρίση έχει ανατρέψει, ίσως όχι τόσο πολύ τις απόψεις μας αυτές καθαυτές, αλλά σίγουρα τις ιεραρχήσεις και τις προτεραιότητες. Έχουμε συνειδητοποιήσει, λόγου χάρη, ότι σε όλο το φάσμα από αριστερά προς τα δεξιά υπάρχουν άνθρωποι που υπερασπίζονται λυσσαλέα τα άδικα προνόμια ορισμένων κοινωνικών ομάδων, είτε αυτές είναι τα λεγόμενα «ρετιρέ» των ΔΕΚΟ είτε οι σύλλογοι των δικηγόρων, μηχανικών και άλλων «ευγενών» επαγγελμάτων. Έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο είναι να επιβληθεί οποιαδήποτε αλλαγή σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες και, επομένως, πόσο αναγκαία είναι η συμμαχία ενός όσο το δυνατό ευρύτερου φάσματος δυνάμεων προκειμένου να περάσουν ορισμένες αλλαγές. Έχουμε βρεθεί σε πολλές συζητήσεις να συμφωνούμε περισσότερο με τους δεξιούς παρά με τους αριστερούς συνομιλητές, και νομίζω ότι έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε ότι μ'όλες τις διαφορές απόχρωσης και γλώσσας, μπορεί να λέμε πολύ παρόμοια πράγματα με ορισμένους από τους πρώτους. Ένα απλό παράδειγμα: πολλοί ομνύουν στο δεξιό φιλελευθερισμό επειδή βλέπουν τις αποτυχίες του κράτους, δεν ανέχονται τα λεφτά των φορολογούμενων να σπαταλώνται, και πιστεύουν ότι με τη μεταβίβαση ορισμένων κομματιών του κράτους στον ιδιωτικό τομέα θα λυθεί ο γόρδιος δεσμός της διαπλοκής και της αργομισθίας. Άλλοι, αριστερά σκεπτόμενοι, βλέπουν στις αποτυχίες του κράτους την προδοσία του κοινωνικού συμβολαίου και την ιδιοποίηση από ορισμένες κοινωνικές κατηγορίες των Δημοσίων Αγαθών· και ελπίζουν σε μία επανίδρυση του κράτους που θα το απαλλάξει από όλα αυτά τα δεινά. Εκ πρώτης όψεως, οι δύο απόψεις διαφέρουν πολύ στο δια ταύτα· ποια υπηρετεί καλύτερα το λαϊκό συμφέρον; Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα ποια είναι η χειρότερη λύση από την άποψη του λαϊκού συμφέροντος: Η χειρότερη λύση είναι η διατήρηση της τωρινής κατάστασης, όπου πληρώνουμε ακριβά για δημόσια αγαθά που δεν έχουμε - αυτό δηλαδή που υποδεικνύει επί της ουσίας ο Τσίπρας με το φιλαράκι του τον Παπασπύρο και τους υπόλοιπους του ΠΑΣΟΚ που θέλει να μαζέψει στο κόμμα. Τώρα, μια πιο προσεκτική παρατήρηση θα δείξει ότι οι δύο απόψεις που αναφέρθηκαν δε διαφέρουν δα και τόσο πολύ, διότι καμία δεν εξηγεί λεπτομερώς με ποιον τρόπο, ιδιωτικό ή δημόσιο, θα καταλήξουν τα αγαθά στο λαό. Σε περιόδους ευμάρειας θα μπορούσαμε να συζητάμε περί των διαφορετικών προσεγγίσεων επί μακρόν. Σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, το μόνο που έχει σημασία είναι ο κοινός παρονομαστής: η σημερινή κατάσταση των προνομίων και του διεφθαρμένου κράτους πρέπει να ανατραπεί ριζικά.

Τώρα, δεν ξέρω τι ακριβώς θα πει «δεξιοί φιλελεύθεροι», στην πραγματικότητα οι διαφορές μεταξύ όσων αυτοπροσδιορίζονται έτσι είναι όσο μεγάλες και οι διαφορές μεταξύ αριστερών, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτοί παρά μία μεγάλη μάζα πολιτών και σκεπτόμενων ανθρώπων, χωρίς ταμπέλες, που είναι έτοιμη να στηρίξει αλλαγές λογικές και ριζικές που θα έχουν θετική επίπτωση και στο πρόβλημα του ελλείμματος, και στο ζήτημα της οικονομικής ανάπτυξης, και στο μέγα ζήτημα (για αριστερούς, τουλάχιστον) της βελτίωσης των δημοσίων αγαθών. Δε θα μπω στη συζήτηση συγκεκριμένων αλλαγών, ιδέες υπάρχουν πολλές. Αυτό που δεν υπάρχει είναι: 1) πρωτοβουλία (να πάψουμε να είμαστε οι σχολιαστές των γεγονότων), 2) διάθεση συνεννόησης- ας το καταλάβουμε ότι οι αλλαγές απαιτούν συναινέσεις και όχι «αυτόνομες φωνές» και «αυτόνομες καθόδους στις εκλογές», 3) θάρρος και πυγμή και 4) νέα πρόσωπα με καλές ιδέες και διάθεση να προσφέρουν (δεν εννοώ ηλικιακά νέα, θυμίζω τον Καμίνη και τον Μπουτάρη). Πολλοί γνωστοί μου θεωρούν αστείο ότι περιμένω «πυγμή» από το συγκεκριμένο κόμμα· όσο για τα νέα πρόσωπα αυτά δυστυχώς δε θα προκύψουν εάν τα παλιά δε συνειδητοποιήσουν την ανεπάρκειά τους και δεν πάψουν να συμπεριφέρονται ως βουλευτές σε επετηρίδα. Με βάση όμως τη γενική ανυπαρξία υγιών πολιτικών δυνάμεων και την εκτίμησή μου σύμφωνα με την οποία το πολιτικό στίγμα μιας δημοκρατικής αριστεράς είναι πολύ κοντά στις δυνατότητες της κοινωνίας για πολιτικές συγκλίσεις, νιώθω την ανάγκη να απευθύνω μία τελευταία έκκληση.

Sunday, May 29, 2011

Μια τόσο σημαντική απουσία...

Με τη συμπλήρωση δύο χρόνων από το θάνατο του

Μιχάλη Παπαγιαννάκη

σας καλούμε τη Δευτέρα 30 Μαΐου στις 9.00 το βράδυ για

Ένα ποτό στη μνήμη του Μιχάλη

Η εκδήλωση θα γίνει στο ΑΘΗΡΙ, Πλαταιών 15, Κεραμεικός

Η Επιστημονική Επιτροπή του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού ‘Μιχάλης Παπαγιαννάκης’

Saturday, May 28, 2011

Η κυρία με τη σκούπα

Της Ελένης Κουκούλη

"Να καει να καει το μπουρδελο η βουλη". Τι μας λες κυρια μου; Σε ποια δημοσια υπηρεσια δουλευετε ειπατε; Και ποτε διοριστηκατε; Ποιος βουλευτης μεσολαβησε; Πηγατε με συμβαση η με την αξια σας; Ψηφιζατε ανελλειπως τον ενα η τον αλλο, αναλογα με τις προσδοκιες σας για διορισμους και ρουσφετια; Προτιμησατε την εκδρομουλα πακετο με την άδεια για εκλογες και την αποχή από την κάλπη και τωρα διαμαρτυρεστε; Αναθρεψατε ολους αυτους τους μεγαλους πολιτικους ανδρες, τους κανακεψατε, τρεξατε σε πλατειες και αεροδρομια κολακεψατε, φιλησατε κατουρημενες ποδιες, ανεβασατε και κατεβασατε ανδρεικελα και τωρα;

Τωρα χουντα ή δικτατορια του προλεταριατου ζητατε. Οχι βουλη οχι δημοκρατια. Κι εγω, που πηγα κοντρα στο ρευμα, που ψηφιζα ανελλειπως με γνωμωνα τα συμφεροντα των πολλων οπως πιστευα και οχι τα δικα μου, που δεν πλουτισα, που φανηκα ταπεινη και προσπαθησα καθε φορα να επιδειξω κοινωνικη ευθυνη, που δεν λερωσα, δεν εκλεψα, δεν πηρα τη σειρα κανενος, που ολη μου τη ζωη προσπαθησα με συνεπεια να μη ζω σε βαρος αλλων ανθρωπων, που ηλιθιωδως εμαθα και τα παιδια μου να μην σκεφτονται το τομαρακι τους αλλα να προσπαθουν να λειτουργουν μεσα στο συνολο και για το κοινο καλο, εγω, τωρα, πρεπει να αλλαξω χωρα; Πριν πιαστουμε λαιμο με λαιμο κυρια μου κανε μου τη χαρη και κανε για λιγο στην ακρη η καλυτερα στασου και σκεψου πως εζησες,σε βαρος ποιων, ποιους χειροκροταγες και τι σημαιες ανεμιζες οταν σε εβλεπα εγω απορημενη;

Γιατι παντα ειχα την απορια. Ποιοι ηταν ολοι αυτοι οι χειροκροτητες, οι χιλιαδες νεοδημοκρατες και πασολοι που γεμιζαν τους δρομους με σημαιακια και αφισες στις εκλογες; Ποιοι ειναι ακομη και τωρα και ποια η ωφελεια τους αφου εδω και χρονια το ελληνικο κρατος, η παιδεια, η υγεια, η κοινωνια διαλυεται κατω απο την διακυβερνηση αυτων των δυο κομματων; Ειναι η βουλη που ηθελες κυρια μου αλλα εγω η ηλιθια, η δημοκρατισσα, την θελω ακαφτη. Θελω να αλλαζει με εκλογικες διαδικασιες και οχι με πραξικοπηματα ουτε καν με επαναστασεις. Ειμαι ηλιθια ρομαντικη που αγαπω τη δημοκρατια ακομα κι οταν τη διαλλεγεις εσυ αντι για εμενα. Αγαπησε λοιπον πρωτα τη δημοκρατια σεβασου τον διπλανο και τον εαυτο σου και μετα ελα να αγωνιστουμε μαζι γιατι ο αγωνας για να πετυχει χρειαζεται και στοχο υψηλο.

Η κυρια με τη σκουπα

με το πτυχιο

με τον πονεμενο σβερκο

με τα σκασμενα χερια

με τα αβαφα νυχια

με τις προωρες ρυτιδες

της διπλανης πορτας

Friday, May 27, 2011

Το χρέος, το έλλειμμα και η δημοκρατική αριστερά

Του Μάνου Ματσαγγάνη

Βρισκόμαστε σε διαδικασία μετάβασης: από μια εποχή πλαστής ευδαιμονίας με δανεικά, σε μια νέα εποχή κατά την οποία θα πρέπει είτε να καταναλώνουμε λιγότερο είτε να παράγουμε περισσότερο (είτε κάποιο συνδυασμό των δύο). Αυτό ισχύει είτε μείνουμε στο ευρώ (οπότε θα περάσουμε στην επόμενη φάση με συντεταγμένο τρόπο) είτε βγούμε από το ευρώ (οπότε αυτό θα γίνει με χαοτικό τρόπο).

Η νέα εποχή θέτει επί τάπητος μια σειρά θεμάτων (μια νέα agenda) που προκαλεί αμηχανία στο παραδοσιακό πολιτικό σύστημα. Αντίθετα, πάνω στην agenda αυτή έχει πολλά να πει η δημοκρατική αριστερά: από τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη έως τους αρκετούς δημοκράτες αριστερούς πολίτες που βρίσκονται σήμερα διάσπαρτοι σε διάφορα άλλα κόμματα – ή σε κανένα.

«Καταναλώνουμε λιγότερο» σημαίνει λιτότητα – αλλά πώς θα είναι αυτή; Δίκαιη ή άδικη;

«Παράγουμε περισσότερο» – αλλά πώς: μέσω μιας νέας παραγωγικής συμφωνίας που θα προστατεύει τους μισθούς, τις θέσεις εργασίας και το περιβάλλον; Ή με περαιτέρω επιδείνωση του συσχετισμού ισχύος σε βάρος των εργαζομένων στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα;

Το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα δεν θέλει να συζητά για αυτά. Είναι απασχολημένο με το να πασχίζει να περισώσει όσες περισσότερες μπορεί από τις «σταθερές» της προηγούμενης εποχής: ειδικές ρυθμίσεις, αφανείς επιδοτήσεις, εξαιρέσεις για τις ευνοημένες κατηγορίες, ετεροβαρείς συμβάσεις με τους προνομιακούς προμηθευτές.

Με δυο λόγια, το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα πασχίζει να περισώσει το «νόμισμα» της αναπαραγωγής του την εποχή της πλαστής ευδαιμονίας: τις πάσης φύσεως προσόδους προς όσους διέθεταν (και διαθέτουν ακόμη) προσβάσεις σε αυτό.

Για αυτό, οι περισσότεροι πολιτικοί (αλλά και άλλοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης) προτιμούν να συζητούν για πράγματα που δεν είναι στο χέρι τους. Όλοι έχουν κάτι να πουν για την περιβόητη αναδιάρθρωση του χρέους (ιδίως εκείνοι που καλά θα έκαναν να σιωπούν), αλλά αυτή –εάν ή όταν γίνει– θα είναι με τους όρους των δανειστών μας. Η Ελλάδα έχει ένα και μόνο ένα «διαπραγματευτικό χαρτί», και αυτό είναι η μείωση των ελλειμμάτων. Αυτό είναι στο χέρι μας, αλλά βέβαια οι περισσότεροι από όσους θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για αυτό προτιμούν να μιλάνε για άλλα αντ’ άλλων: για το «επαχθές» χρέος, για το Μνημόνιο που «δεν βγαίνει» κ.ά.

Με αυτά και με αυτά είναι διάχυτη η αίσθηση ότι «δεν θα τα καταφέρουμε», αυξάνεται η πιθανότητα να μην πάρουμε κάποια επόμενη δόση του δανείου, πληθαίνουν οι αστοχίες και οι ανεπάρκειες των κυβερνητικών χειρισμών, οι (λίγοι) υπουργοί που προσπαθούν δείχνουν φανερά σημεία κόπωσης, ενώ η αντιπολίτευση βυθίζεται και αυτή στην αφασία, στη σύγχυση και στην έξαρση του λαϊκισμού.

Μέσα στη γενική κακοφωνία, είναι καιρός να δοθεί ο λόγος σε αυτούς που έχουν κάτι να πουν: στις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, στην πολιτική και στην κοινωνία.

Η δημοκρατική αριστερά πρέπει και αυτή να συμβάλει στη σωτηρία και στην ανόρθωση της χώρας. Αρκεί να το πάρει απόφαση ότι εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Ότι η αναδιάρθρωση του χρέους δεν είναι το κόλπο που θα μας επιτρέψει να βγούμε από τη δυσκολία χωρίς κόπο. Ότι τέτοια κόλπα, απλώς, δεν υφίστανται.

Η πολυπόθητη «διεθνοποίηση» (δηλ. ο εξευρωπαϊσμός) του «ελληνικού ζητήματος» συμβαίνει ήδη: ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι πριν λίγο χρόνο η Ευρώπη επέμενε στη «ρήτρα μη διάσωσης», την οποία άλλωστε είχε πρόσφατα θεσμοθετήσει. Ο «αριστερός ευρωπαϊσμός» είναι καλή ιδέα, αλλά δεν μπορεί να μεταφράζεται στο «να πληρώσουν οι άλλοι τα δικά μας σπασμένα». Ο μεγαλύτερος οικονομικός συντονισμός μεταξύ των κρατών μελών της Ε.Ε. είναι άλλη μια καλή ιδέα – αλλά θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η θεσμοθέτησή του θα συνεπάγεται ακόμη αυστηρότερη επιτήρηση των δημοσίων οικονομικών της χώρας μας.

Ό,τι κι αν συμβεί με την αναδιάρθρωση του χρέους, μας περιμένουν πολλά χρόνια (ίσως 20+) σκληρότερης λιτότητας ή και σκληρότερης δουλειάς: όσο σκληρότερης δουλειάς τόσο λιγότερο σκληρής λιτότητας – και φυσικά αντιστρόφως.

Για αυτό, η δημοκρατική αριστερά θα πρέπει να εγκαταλείψει τις τελευταίες αγκυλώσεις της. Κάθε νοικοκυριό που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες, όταν φτάσει με την πλάτη στον τοίχο θα πουλήσει και τα ασημικά του, όσο καλύτερα μπορεί. Ας αφήσουμε τα εύκολα «όχι». Το δίλημμα «αξιοποίηση ή εκποίηση της δημόσιας περιουσίας» δεν έχει νόημα. Τα μόνα άξια λόγου ερωτήματα είναι ποια, πόσο, πότε. Όμως αυτά είναι τεχνικά ζητήματα, για τα οποία υπάρχουν ειδικοί. Δουλειά των πολιτικών είναι να ξεκαθαρίσουν το τοπίο από τις αγκυλώσεις.

Θα πρέπει να εργαζόμαστε από σήμερα για την ανόρθωση της οικονομίας μας, αλλά αυτή –ακόμη και στην καλύτερη περίπτωση– δεν πρόκειται να έρθει από τη μια μέρα στην άλλη. Εντωμεταξύ, η κρίση δοκιμάζει τη συνοχή της κοινωνίας μας. Οι δυνάμεις της δημοκρατικής αριστεράς θα πρέπει να αναλάβουν μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία για τη δικαιότερη κατανομή των βαρών και για την ενδυνάμωση της κοινωνικής προστασίας. Για την υπεράσπιση των εργαζομένων που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα με ένα χαμηλό μισθό που μειώνεται και με το φόβο της ανεργίας. Για την ενίσχυση όσων τους εκπροσωπούν (που δεν είναι η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ).

Σήμερα η Αθήνα και οι άλλες πόλεις βυθίζονται σε έναν αυτοκαταστροφικό κύκλο βίας και μισαλλοδοξίας. Είναι καιρός η δημοκρατική αριστερά και όλες οι δημιουργικές δυνάμεις της χώρας να στείλουν ένα καθαρό μήνυμα. Οι άνθρωποι –έστω και δύσκολα– μπορούν να ζουν και με λιγότερα χρήματα, αρκεί να έχουν περισσότερη αλληλεγγύη. Αυτό που δηλητηριάζει τη ζωή τους είναι η ανασφάλεια και ο φόβος για την εγκληματικότητα, κοινωνική ή «πολιτική».

* Ο Μάνος Ματσαγγάνης διδάσκει Πολιτικές Απασχόλησης και Κοινωνικές Πολιτικές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πηγή: Athens Voice

Τα καταφέραμε...

Η Δημοσιογραφική Μεταρρύθμιση με την ψήφο των συναδέλφων θα είναι στο νέο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ με μια έδρα. Ψήφισαν 3378 και η ΔΗ.ΜΕ. πήρε 326 ψήφους, ποσοστό περίπου 10% και θα είναι παρούσα στην επόμενη μέρα της Ενωσης Συντακτών.

Αναλυτικά αποτελέσματα: Ψήφισαν: 3.378 Βρέθηκαν: 3.365 Εγκυρα: 3.088 Άκυρα: 140 Λευκά: 137 Εκλογικό μέτρο: 280

Ι. Συνδυασμός «ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΤΥΠΟΣ»

Ψήφοι: 634 Εδρες: 2

ΙΙ. Συνδυασμός «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ»

Ψήφοι: 504 Εδρες: 2

ΙΙΙ. Συνδυασμός «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ»

Ψήφοι: 445 Εδρες: 2

ΙV . Συνδυασμός «ΚΙΝΗΣΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ (ΚΕΔ)»

Ψήφοι: 384 Εδρες: 2

V . Συνδυασμός «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ»

Ψήφοι: 326 Εδρες: 1

VΙ. Συνδυασμός « ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ( Financial Crimes, Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο, Σπάρτακος, Ανένταχτοι) »

Ψήφοι: 294 Εδρες: 1

VΙΙ. Συνδυασμός «ΜΑΧΟΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ»

Ψήφοι: 290 Εδρες: 1

VΙΙΙ. Συνδυασμός «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»

Ψήφοι: 211 Εδρες: -

Sunday, May 22, 2011

Η Αριστερά να συνταχτεί με τους τραπεζίτες

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Οι περίφημες «αγορές» δεν είναι κάτι ενιαίο. Υπάρχουν ιδιώτες επενδυτές, θεσμικοί επενδυτές, τράπεζες, συστηματικοί ή κατά περίπτωση κερδοσκόποι, κλπ. Τα συμφέροντα όλων αυτών κατά την επιδίωξη του κέρδους συχνά δεν ταυτίζονται, όπως συμβαίνει και τώρα με την εξέλιξη του ελληνικού χρέους.


Στις 17 Απριλίου 2011, όπως αποκαλύπτει η γαλλική Liberation (9/5/11), συνήλθε στην Ουάσιγκτον ένα φόρουμ ιδιωτών επενδυτών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών, επονομαζόμενο Institute of International Finance. Παρών ο γνωστός, από την πρόβλεψή του για την κρίση των ενυπόθηκων δανείων, τουρκικής καταγωγής αμερικανός οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, ο οποίος παρευρίσκεται ως πρόεδρος της RGE Monitor, εταιρίας συμβούλων επενδύσεων. Ο Ρουμπινί δεν χάνει ευκαιρία να προσπαθεί να πείσει τους συνομιλητές του ότι επίκειται αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ισχυριζόμενος πως ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών το έχει ήδη κρυφά ζητήσει, παρά τις μόλις προ ολίγου διαβεβαιώσεις Παπακωνσταντίνου ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα.


Την ίδια μέρα, το πρακτορείο ειδήσεων Dow Jones, επικαλούμενο ανώνυμες πηγές, διαβεβαιώνει ότι «η Ελλάδα προτείνει αναδιάρθρωση του χρέους της». Η είδηση αναμεταδίδεται, φυσικά, από τον οικονομικό Τύπο διεθνώς.


Ακολουθεί η Παρασκευή, 6 Μαΐου, όπου, στην ηλεκτρονική του έκδοση, το περιοδικό Der Spiegel «αποκαλύπτει» ότι στο Λουξεμβούργο συγκαλείται «μυστική σύνοδος» των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης για να εξετάσουν το αίτημα της Ελλάδας για έξοδό της από το ευρώ. Και πάλι χωρίς αναφορά σε κάποια συγκεκριμένη πηγή και πάλι η είδηση αναμεταδίδεται από τα διεθνή πρακτορεία. Αποτέλεσμα; Πτώση του ευρώ, εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού για την Ελλάδα, περαιτέρω μείωση της αξιοπιστίας της, απομάκρυνση της προοπτικής για σύντομη επάνοδό της στις αγορές και δυνατότητας δανεισμού.


Ποιος επωφελείται από όλη αυτή τη φιλολογία περί αναδιάρθρωσης και κουρέματος του ελληνικού χρέους ή εξόδου από το ευρώ; Φυσικά όσοι στοιχηματίζουν στην πιθανότητα χρεοκοπίας της χώρας, όσοι έχουν επενδύσει σε ασφάλιστρα κινδύνου των ελληνικών ομολόγων (CDS) και όσοι έχουν αποτραβήξει τα κεφάλαιά τους σε ευρώ από την Ελλάδα σε τράπεζες του εξωτερικού, προσδοκώντας τη συμφέρουσα γι’ αυτούς επιστροφή στη δραχμή. Εν ολίγοις, οι πάσης φύσεως κερδοσκόποι.


Στο ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης και «κουρέματος» του ελληνικού χρέους αντιδρούν έντονα όλοι οι εκπρόσωποι των τραπεζών (Τρισέ, Σμάγκι, Προβόπουλος, Ταμβακάκης, κλπ). Όχι, βεβαίως, από κοινωνική ευαισθησία, αλλά επειδή κάτι τέτοιο θα έπληττε σημαντικά την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, τα ασφαλιστικά ταμεία και τους δημόσιους οργανισμούς της χώρας, καθώς και τις ευρωπαϊκές τράπεζες.


Ενδεικτικά, η ΕΚΤ είναι εκτεθειμένη κατά 194 δισ. ευρώ σε ελληνικά ομόλογα, οι ελληνικές τράπεζες συνολικά κατά 49 δισ., τα ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία και οι δημόσιοι οργανισμοί περίπου κατά 30 δισ., ενώ οι ευρωπαϊκές τράπεζες συνολικά κατά 165 δισ. Οποιαδήποτε αναδιάρθρωση ή κούρεμα θα σήμαινε για όλους αυτούς σημαντικές και επικίνδυνες απώλειες.


Τους τραπεζίτες συνεπικουρούν, με δηλώσεις τους, κατά οποιασδήποτε αναδιάρθρωσης θεσμικοί εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και σημαντικοί Ευρωπαίοι νυν και πρώην ηγέτες, που θέλουν να αποτρέψουν το ενδεχόμενο αποδιάρθρωσης της Ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (Σμιτ, Κολ, Βαν Ρομπούι, κλπ).


Και οι Έλληνες πολίτες, ιδίως οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι πιο αδύναμοι; Αυτοί δεν έχουν κανένα απολύτως συμφέρον να συνηγορούν σε αναδιαρθρώσεις, «κουρέματα» και εξόδους από το ευρώ παρασυρόμενοι, εξ αιτίας των δυσκολιών, από τις σειρήνες του λαϊκισμού και να δουν το τραπεζικό σύστημα να καταρρέει, μισθούς και συντάξεις να κουρεύονται ή να μην καταβάλλονται, νοσοκομεία, σχολεία, παιδικούς σταθμούς να αναστέλουν τη λειτουργία τους και πολλά άλλα δεινά που θα σήμαινε κάτι τέτοιο.


Και η Αριστερά σε όλες της τις αποχρώσεις; Αν πραγματικά ενδιαφέρεται για τα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα και όσο ακόμα μας στηρίζουν οι ευρωπαίοι εταίροι μας, πρέπει να εγκαταλείψει τη φιλολογία περί αναδιάρθρωσης, όπως και τα περί κουρέματος ή διαγραφής μέρους του χρέους ή και εξόδου από το ευρώ και να συγκεντρώσει τα βέλη της στην κυβερνητική ανικανότητα και αδυναμία προώθησης των κρίσιμων και ουσιαστικών εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων που θα αντιμετωπίζουν τα ζητήματα του ελλείμματος του χρέους και της ανάπτυξης. Διαφορετικά, θα αναδιαρθρώνονται και θα κουρεύονται συνεχώς οι μισθοί, οι συντάξεις και οι θέσεις εργασίας.


Οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση δεν μπορεί να συζητείται και πολύ περισσότερο να συμβεί πριν το 2013, όταν τεθεί σε ισχύ ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), που συγκροτείται ειδικά για να επιτρέπει τις αναδιαρθρώσεις χρεών. Πριν από το συγκεκριμένο χρονικό όριο η διαρκής αναφορά της αποκλειστικά για την Ελλάδα αποδεικνύεται ιδιαίτερα βλαπτική και επώδυνη. Συνεπώς, η Αριστερά αντί να συντάσσεται με τους κερδοσκόπους, θα έπρεπε σε αυτή τη φάση να συντάσσεται με τους τραπεζίτες.


*Ο Γεράσιμος Γεωργάτος είναι μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Πηγή: www.aixmi.gr

Saturday, May 21, 2011

Η μάχη του κέντρου

Του Αγγελου Σταγκου

H απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο κέντρο της Αθήνας δεν δημιουργήθηκε σε μια στιγμή. Είναι το αποτέλεσμα μιας σταδιακής, αλλά σχετικά ταχείας, διαδικασίας υποβάθμισης της περιοχής, που ήταν ορατή σε όλους. Μόνον οι κυβερνήσεις των τελευταίων 8-10 ετών, η ουσιαστικά ανύπαρκτη κρατική μηχανή και οι διαδοχικοί δήμαρχοι δεν το έβλεπαν. Τώρα, οι πάντες διαπιστώνουν τις συνέπειες και υποτίθεται ότι είναι πρόθυμοι να τρέξουν για να διορθώσουν τα πράγματα, αλλά θα δούμε αν και πώς διορθώνονται. Και πάντως είναι βέβαιο ότι η όποια διαδικασία θα είναι μακρά.

Μετά τη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου που ασχολήθηκε ειδικά με τις φοβερές συνθήκες, οι οποίες επικρατούν στο κέντρο, ο πρωθυπουργός υποστήριξε ότι το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 και δεν οφείλεται αποκλειστικά στη συγκέντρωση μεταναστών. Αγνωστο πώς και γιατί έφτασε τόσο βαθιά για να βρει τις ρίζες του κακού ο κ. Γ. Παπανδρέου, αλλά για μας τους κοινούς θνητούς το πρόβλημα συνδέεται απολύτως με την αθρόα συρροή λαθρομεταναστών, αφού όμως προηγουμένως είχε χαθεί ο έλεγχος από την παρουσία εμπόρων και χρηστών ναρκωτικών και από τη δράση αναρχικών, αντιεξουσιαστών και γενικά «μπαχαλάκηδων», με ορμητήριο το Πολυτεχνείο κατά πρώτο λόγο και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο κατά δεύτερο.

Αν και δεν το παραδέχονται επίσημα, ούτε οι υπουργοί ούτε και ο δήμαρχος Αθηναίων, δόθηκε προτεραιότητα και σωστά στα αστυνομικά μέτρα. Αν δεν επιβληθεί στοιχειωδώς ο νόμος και η τάξη στο κέντρο της Αθήνας, κανένα από τα υπόλοιπα μέτρα εξυγίανσης, ανάπλασης και αναβίωσης της περιοχής δεν πρόκειται να αποδώσει. Βασικές όμως προϋποθέσεις για να επιβληθεί ο νόμος και η τάξη είναι η ορθολογική οργάνωση (αλήθεια, γιατί πρέπει να υπάρχουν τρεις αστυνομικές ομάδες, η ΔΕΛΤΑ, η ΖΗΤΑ και η ΔΙ.ΑΣ. που κάνουν ουσιαστικά την ίδια δουλειά και να μην συγχωνευθούν σε μία ώστε να βελτιωθούν ο συντονισμός και η εκπαίδευση, να εκλείψουν οι διαμάχες και να γίνει οικονομία στις δαπάνες;) και η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας, ο δραστικός περιορισμός της λαθρομετανάστευσης με ταυτόχρονη καταπολέμηση των κυκλωμάτων που βρίσκουν πεδίο εκμετάλλευσης μέσω αυτής και η εκκαθάριση των χώρων του Πολυτεχνείου και του Οικονομικού Πανεπιστημίου από εκείνους που τους χρησιμοποιούν για παράνομους σκοπούς. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει επιτέλους να αρθεί το πανεπιστημιακό άσυλο…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παραπάνω συνταγή εύκολα περιγράφεται και δύσκολα εφαρμόζεται, ωστόσο είναι σημαντικό να γίνει η αρχή που δεν μπορεί να είναι άλλη από την αποτελεσματική αστυνόμευση, για την οποία ευθύνη έχει το κράτος. Ο Δήμος από την πλευρά του είναι υποχρεωμένος να παρέχει τις υπηρεσίες που είναι απαραίτητες, όπως η καθαριότητα και ο φωτισμός. Το παρήγορο είναι ότι το Γ. Καμίνης αναγνωρίζει τις υποχρεώσεις του και ταυτόχρονα κινείται προς την κατεύθυνση επαναπροσδιορισμού των καθηκόντων της δημοτικής αστυνομίας και εκπαίδευσης των στελεχών της. Παράλληλα, πήρε την πρωτοβουλία να καταρτίσει σχέδιο νόμου (θα το παρουσιάσει στην κυβέρνηση και τα κόμματα) για τις συνεχείς διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις. Είναι και αυτές που έχουν φέρει σε απόγνωση τους επαγγελματίες του κέντρου. Ακόμη και μεγάλα ξενοδοχεία της Πλατείας Συντάγματος απειλούν να κλείσουν αν συνεχισθεί η ίδια κατάσταση!

Στα μέτρα που αποφάσισε το Υπουργικό Συμβούλιο περιλαμβάνονται και προτάσεις αναβίωσης του κέντρου με κίνητρα για την προσέλευση νέων ζευγαριών και τη δημιουργία φοιτητικών εστιών. Μακάρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Πρέπει να επισημανθεί όμως ότι με την εμπειρία που υπάρχει, δεν πρέπει να ισχύει στις φοιτητικές εστίες το πανεπιστημιακό άσυλο, να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας για να ελέγχει πρόσωπα και καταστάσεις και να έχουν αστική ευθύνη οι φοιτητές που διαμένουν για τις καταστροφές που πιθανώς θα προκαλέσουν στα κτίρια, στις εγκαταστάσεις και στα έπιπλα. Δεν είναι δυνατόν οι φοιτητικές εστίες να συνεχίσουν να λειτουργούν όπως σήμερα, ειδικά στο κέντρο της Αθήνας, όταν θα έχει δοθεί τέτοια μάχη για την ανάκτησή του. Αν πραγματικά δοθεί…

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Friday, May 20, 2011

Σαββόπουλος για μετανάστες

Μετά τον σάλο που προκάλεσαν οι δηλώσεις του Διονύση Σαββόπουλου για το θέμα των μεταναστών σε κοινή εκπομπή που συνδιοργάνωσαν τα αθηναϊκά ραδιόφωνα εναντίον της εγκληματικότητας, ο ίδιος έστειλε στην «Ε» την παρακάτω επιστολή.

Την παραθέτουμε ως έχει: «Για να προλάβω περαιτέρω παρεξηγήσεις, επαναλαμβάνω ό,τι είπα στον ραδιοφωνικό μαραθώνιο της Τετάρτης, κάπως πιο συμπυκνωμένα εδώ.
Να κηρυχτεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης το Ιστορικό Κέντρο της Αθήνας, διότι το εφιαλτικό πρόβλημά μας τώρα, χειρότερο απ' την οικονομική κρίση και την αβεβαιότητα, είναι ο τρόμος των πολιτών. Οπου και να διαμένουμε, διασχίζουμε την Αθήνα δύο φορές τη μέρα για δουλειές, μετά φόβου Θεού και με κλειστά τα τζάμια. Προχθές μαχαίρωσαν τον βοηθό μου.
Μία λύση θα ήταν να μεταφερθούν οι παράνομοι μετανάστες σε μισοαφημένα νησιά ή χωριά, για να καλλιεργήσουν τη γη και να ζήσουν με τη βοήθεια του ΟΗΕ, γιατί μόνοι μας δεν μπορούμε. Κι όταν επιτέλους δεήσει η Ευρώπη να σχεδιάσει κοινή πολιτική για τους μετανάστες και φύγουν οι άνθρωποι, τότε οι ιδιοκτήτες των εγκαταλελειμμένων σπιτιών σε χωριά και νησιά μας, θα 'χουν το σπιτάκι τους συντηρημένο κι απ' έξω κανένα αμπέλι ή χωράφι καλλιεργημένο.
Τα εξαρτημένα άτομα είναι άλλο. Πρέπει να φύγουν απ' το κέντρο και να φιλοξενηθούν σε κέντρα απεξάρτησης -χρειαζόμαστε επειγόντως περισσότερα- μακριά απ' τις πιάτσες, όπου να μην είναι τόσο εύκολη η πρόσβαση των εμπόρων ναρκωτικών. Διότι πρέπει να αστυνομεύονται οι έμποροι και όχι οι εξαρτημένοι, για τους οποίους πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι είναι δικά μας παιδιά.
Να καθαριστεί το Ιστορικό Κέντρο, που δεν είναι μόνο δικό μας, αλλά όλης της Ευρώπης. Εδώ γεννήθηκε η Δημοκρατία, το Θέατρο, η Φιλοσοφία και η ίδια η Ευρώπη. Και τώρα είναι ανθρώπινη χωματερή, κρανίου τόπος, έτσι θα το αφήσουμε; Περιμένοντας την Ευρώπη; Να καθαριστεί λοιπόν και τότε πια να κατοικηθεί με χαμηλό επιδοτούμενο ενοίκιο από νέα ζευγάρια, να ζωντανέψουμε.
Πιθανόν υπάρχουν κι άλλες, καλύτερες λύσεις απ' αυτές που ανέφερα. Θα μ' ενδιέφερε πολύ να τις ακούσω.
Αντ' αυτού, ακούω έναν αντίλογο από τα blogs και από μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης, που δεν δείχνει να ενδιαφέρεται τόσο για μια λύση, να γίνει ένας διάλογος, να βγάλουμε ένα συμπέρασμα, αλλά ενδιαφέρεται μάλλον να στήσει ένα θέαμα καβγατζίδικο, με ειρωνείες, εξυπνάδες και διαστρεβλώσεις. Πότε είπα εγώ για ξερονήσια και εξορίες; Ξερονήσι είναι τώρα το κέντρο της Αθήνας. Σε άθλια γκέτο, στοιβαγμένοι ζουν αυτοί οι δυστυχείς.
Το σχέδιο της κυβέρνησης να τους πάει σε περιφραγμένα στρατόπεδα τούς φαίνεται καλύτερο;
Μου κάνει εντύπωση αυτή η καινούργια λογοκρισία διά της διαστρεβλώσεως, γιατί είναι πολύ πιο εφιαλτική και περίπλοκη απ' αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν. Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς.
Κι ύστερα πάλι αυτοί οι ίδιοι αναρωτιούνται: "Μα γιατί σιωπούν οι διανοούμενοι;"».

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Wednesday, May 18, 2011

Δυναμική στήριξη στη Δημοσιογραφική Μεταρρύθμιση

Οι δημοσιογράφοι και η συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση πρέπει να ανακτήσουμε την χαμένη μας τιμή. Μαζί με την εργασία απειλείται η ίδια η αξιοπρέπεια μας. Αλλάζουμε σελίδα! Εμείς που υπογράφουμε τη διακήρυξη εκφράζουμε τη στήριξή μας στο ψηφοδέλτιο της «Δημοσιογραφικής ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ» και θεωρούμε ότι η ενίσχυσή του στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ θα αποτελέσει την αφετηρία για να αλλάξει σελίδα η Ένωσή μας.

1)Aμανίτης Νίκος
2)Αναγνωστοπούλου Δώρα
3) Ανανιάδης Νότης

4)Ανδρεαδάκης Ορέστης

5)Αρμένης Νίκος

6)Βαγιανός Αγης

7)Βάρθη Μαργαρίτα

8)Βλάχου Ελένη

9)Βολάκη Ματίνα

10)Βουδούρη Αλεξάνδρα

11)Βυθούλκας Διονύσης

12)Γαβριλάκη Λιάνα
13)Γαλιατσάτος Παναγής

14)Γεωργακοπούλου Βένα

15)Γεωργακοπούλου Ρούλα

16)Γεωργακόπουλος Θανάσης

17)Γεωργίου Μαρία

18)Δαμιανίδη Άννα

19)Δημητρολόπουλος Περικλής

20)Διαμαντάκου Πόπη

21)Διαμαντόπουλος Χρόνης

22)Διόγος Μάκης

23)Δουλγερίδης Δημήτρης

24)Ζήγου Αναστασία

25)Θεοδωράκης Σταύρος

26)Θοδωρής Βασίλης

27)Καλημέρη Χαρά

28) Κανέλλης Ηλίας

29)Καπλάνι Γκαζέτ

30)Καραγιάννη Νόνη

31)Κατσουνάκη Μαρία

32)Κέζα Λώρη

33)Κοτζιάς Παναγιώτης

34)Κοτρωνάκης Στέφανος

35)Κουγιάννου Αγγελική

36)Κουναλάκη Ξένια

37)Κυφωνίδης Γιάννης

38)Κωνσταντοπούλου Μαρία

39)Λακασάς Απόστολος

40)Λαμψίδου Ουρανία

41)Λάππας Δημήτρης

42)Λεονταρίδης Κώστας

43)Λιοναράκη Μυρσίνη

44)Λομβαρδέα Κατερίνα

45)Λυριτζής Βασίλης

46)Μαγκλίνης Ηλίας

47)Μακρή Κάτια

48)Μάλλης Σπύρος

49)Μανδραβέλης Πάσχος

50)Μαχαίρας Χρήστος

51)Μεγγρέλης Νίκος

52)Μηλοπούλου Μπέλλα

53)Μητσός Μιχάλης

54)Μοσχολιού Τζίνα

55)Μπάκας Γρηγόρης

56)Μπαλτατζή Ευαγγελία

57)Μπαρσάκη Ευθυμία

58)Μπελιμπασάκης Ανδρέας
59)Μπιλάλη Χρύσα

60)Μπόλια Πέρσα

61)Μπούσιος Ανδρέας

62)Μπράμος Γιώργος

63)Οικονομάκου Κατερίνα

64)Παγκάλου Εφη

65)Παπαδάκη Λίνα

66)Παπαδόπουλου Τέτα

67)Παπαδόπουλος Ανδρέας

68)Παπαθανασίου Μαρίλια

69)Παπαματθαίου Μάρνυ

70)Παπανικολάου Δημήτρης

71)Παπασπύρου Ίλια

72)Παπαστάθης Αργύρης

73)Παττακός Κώστας

74)Πελώνη Αριστοτελία

75)Πετρίτη Κική

76)Πολίτης Νίκος

77) Πολύμερος Γιώργος

78)Πουλίδου Χριστίνα

79)Πρίφτη Κατερίνα

80)Σαμαντάς Τέλης

81)Σαμολαδά Μαρία

82)Σαρακίνη Ντένια

83)Σελλά Δώρα

84)Σελλά Όλγα

85)Σιώρη Βίκυ

86)Σκουρής Βασίλης

87)Σούκας Θοδωρής

88) Σπυρόπουλος Κώστας

89)Σταρίδα Γιούλη

90)Συμεωνίδης Κώστας

91)Σχοινά Κατερίνα

92)Σωμερίτης Ριχάρδος

93)Τέλλογλου Τάσος

94)Τριανταφυλλίδης Δημήτρης

95)Τριλίκης Στρατής

96)Τσαντέ Δέσποινα

97)Τσαούσης Κώστας

98)Τσιντσίνης Μιχάλης

99)Φάκου Αντιγόνη

100)Χριστιανούδη Ευγενία

101)Χριστοφιλίδου Κατερίνα

102)Χρυσολωράς Νίκος

103)Χρυσοστομίδης Ανταίος

104)Χρυσοστομίδης Σοφιανός

ΥΓ: Η Δημοσιογραφική ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ διοργανώνει τη Δευτέρα 23 Μαϊου και ώρα 9 μ.μ., πάρτι-to know us better-στο μπαρ ΠΟΛΙΣ(Στοά του Βιβλίου).


Tuesday, May 17, 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΝΕΩΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΕΡΩΤΟΦΟΒΙΑΣ

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα κατά της ομοφοβίας (17/05/2011) και σε μια εποχή όπου τα αυτονόητα καταρρίπτονται ένα προς ένα, οι νέοι της Δημοκρατικής Αριστεράς έρχονται δυναμικά για να τα αναδείξουν. Ζητάμε απ’ την Κυβέρνηση να επανεξετάσει και να αναθεωρήσει άμεσα το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης (ΣΕΣ / Ν. 3719/2008), να επεκτείνει την ισχύ του και στα ομόφυλα ζευγάρια, όπως προγραμματικά είχε υποσχεθεί πριν από τις εκλογές (Πρόταση Νόμου 04/11/2008) και να αναδιαρθρώσει τις ισχύουσες διατάξεις αναφορικά με τα ασφαλιστικά και τα κληρονομικά δικαιώματα των συντρόφων που συνάπτουν ΣΕΣ.

Η κοινωνία, σήμερα, δεν χρειάζεται άλλη μία συμβολαιογραφική πράξη γάμου, όπως την ξέραμε μέχρι τώρα ― έχει, όσο ποτέ άλλοτε, ανάγκη από την κατοχύρωση των ελευθεριών της, στη βάση του δημοκρατικού και προοδευτικού αυτονόητου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Sunday, May 15, 2011

Απέναντι στη βία το μόνο που έχουμε να δείξουμε είναι τα πρόσωπά μας

Την Κυριακή, 15/5 και ώρα 7:00 το απόγευμα, μαζευόμαστε στην Πλατεία Συντάγματος για να εκφράσουμε την αποστροφή μας σε κάθε μορφή βίας, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ενημερώστε όσους φίλους και γνωστούς μπορείτε, για να αποδείξουμε ότι στην πόλη μας ζουν άνθρωποι που παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα όσα τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν στις γειτονιές τους, θέλουν να μιλήσουν αλλά αισθάνονται εγκλωβισμένοι. Φίλοι, απέναντι στη βία το μόνο που έχουμε να δείξουμε είναι τα πρόσωπά μας.

Monday, May 9, 2011

Tο στοίχημα της αποανάπτυξης

Την Τρίτη 10 Μάη, στις 7.30 μ.μ., στο Πολυτεχνείο (αμφιθέατρο ΜΑΧ) o Σερζ Λατούς θα μιλήσει σε εκδήλωση με θέμα «το στοίχημα της αποανάπτυξης», που αναπτύσσει και στο ομώνυμο βιβλίο του από τις εκδόσεις Βάνιας. Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν το Αυτόνομο Στέκι, το περιοδικό «Πανοπτικόν», οι Εκδόσεις των Συναδέλφων, το Παρατηρητήριο Ελεύθερων Χώρων, ο Σπόρος και ο Σκόρος.

Ο Σερζ Λατούς σπούδασε φιλοσοφία, πολιτικές και οικονομικές επιστήμες και έχει διδάξει σε πανεπιστήμια στη Γαλλία, το Κονγκό και το Λάος. Είναι ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Paris Sud. Από το 2002 έχει αφιερωθεί στη μελέτη της αποανάπτυξης

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΕΡΖ ΛΑΤΟΥΣ ΣΤΗΝ "ΕΠΟΧΗ" ΕΔΩ

Play the fucking music

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Οι νίκες δεν κάνουν όλους τους ανθρώπους να νιώσουν πιο όμορφα ή έστω αρκετά διαφορετικά (Τα σακιά-Ιωάννα Καρυστιάνη)

Η μουσική ήταν υπερβολικά δυνατή για πρωινή ώρα. Ροκάς ο εκφωνητής. Η ένταση της θύμιζε καλοκαιριάτικη συναυλία σε κάποιο επαρχιακό γήπεδο. Ίσως να ήταν αυτός ο τρόπος που επέλεξε ο άνθρωπος του ραδιοφώνου να ξεσηκώσει ή έστω να ξυπνήσει τους ακροατές του. Στο ραδιόφωνο πολοί επιλέγουν ιδιαίτερους τρόπους για να αφυπνίσουν τα πλήθη.

Ακούγοντας τις λέξεις αναλογίστηκα πόσο πολύ σχετίζονται με την τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα. Η φωνή του τραγουδιστή του νεανικού γκρουπ ήταν επιτακτική με μεγάλη δόση δηκτικότητας. ’’Παιδιά σηκωθείτε να βγείτε στους δρόμους’’ όχι για να σώσετε μία χώρα αλλά για παίζεται την γ΄΄΄ μουσική Δεν πρέπει να ταιριάζει με την ιδιοσυγκρασία σας φτάνει να την παίζεται συνέχεια. Χρωστάτε πολλά άρα είσαστε υποχρεωμένοι να την παίζεται είτε σας αρέσει είτε όχι. Στο ρυθμό που σας επιβάλουν άλλοι και χωρίς διάλειμμα .Δεν είναι απαραίτητο να πάρετε αναπνοή φτάνει να μην πέσετε κάτω. Πεθαμένοι δεν θα μπορέσετε να αποπληρώσετε τα χρέη σας.

Η τρόικα κατσικόθηκε για τα καλά στην ελληνική πραγματικότητα. Αρμένικη βίζιτα την έχει κάνει και κανείς πλέον δεν απορεί με τις απαιτήσεις και τα καμώματα της. Τι και αν μερικοί επαγγελματικοί κλάδοι(δικηγόροι, γιατροί)δεν την «αναγνωρίζουν ως θεσμικό όργανο», και «ούτε νομιμοποιούν τη παρουσία της» στην Ελλάδα. Το λέει και το πιστεύει ότι η υλοποίηση του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012 -2015 (το οποίο θα περιέχει μέτρα 22 δις ευρώ αλλά και του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων για έσοδα 50 δις ευρώ μέχρι το 2015) αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα για να μειώσει το χρέος της και να αποφύγει μία επώδυνη «αναδιάρθρωση».

Η κυρία Καρυστιάνη σωστά τονίζει ότι οι νίκες δεν κάνουν όλους τους ανθρώπους να νιώσουν πιο όμορφα ή έστω αρκετά διαφορετικά Οι τρόικα-νοί μας ειρωνεύονται και μας χλευάζουν. ¨Έρχονται και ξανάρχονται στην χώρα μας. Ελέγχουν και διατάζουν. Φυσικά θα βρίσκονται σε ανοιχτή γραμμή με το οικονομικό επιτελείο μέχρι να κατατεθούν στην Βουλή για ψήφιση στις 15 Μαΐου τα σχέδια "διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας. Υπάρχουν, λένε, πολλά περιθώρια για περικοπές στις λειτουργικές και μισθολογικές δαπάνες του ευρύτερου δημόσιου τομέα.. Αυτοί που μας νικήσανε δεν είναι όλοι ξένοι και μάλλον νοιώθουν άβολα αλλά δεν το δείχνουν. Κρύβονται πίσω από το ότι το έκαναν για το καλό της χώρας μας .

Ναι! ηττηθήκαμε σαν κράτος. Μας νικήσανε τα συμφέροντα και οι κουτοπονηριές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Οι μίζες και η προμήθειες. Οι τόσες εξεταστικές επιτροπές της Βουλής δεν βγάλανε τίποτα . Οι άνθρωποι του Δ.Ν.Τ. έχουν δίκιο όταν δηλώνουν απογοητευμένοι από τις πενιχρές επιδόσεις στην πάταξη της φοροδιαφυγής .Κανείς δεν πήγε φυλακή και αυτοί ,που διαπιστωμένα άδειασαν κάποια ταμεία και φάγανε προμήθειες, χαίρουνε άκρας υγείας και ελευθερίας. Σαν να μην μας φτάνει η υπεροψία τους ισχυρίζονται από πάνω και ότι θα μας σώσουν .Πότε θα το κάνουν αυτό; Όποτε τους βολεύει …οικονομικά! Και ένα παιδί μικρό καταλαβαίνει ότι το παιχνίδι που γίνεται με τα χρέη και την αποπληρωμή των χρεών μας βολεύει πολλούς από αυτούς που δηλώνουν "φίλοι" του Γ.Α. Παπανδρέου. Το ανεβοκατέβασμα των
spread , ανάλογα με τις δημόσιες δηλώσεις των εκπροσώπων του Δ.Ν.Τ. και τα καμώματα των κυβερνητικών, είναι χαρακτηριστικό. Φτάσαμε κορόιδα στα χέρια των ξένων και η εθνική περηφάνια μας πάει περίπατο.

Sunday, May 8, 2011

Γιατί η Αριστερά του 40% είναι στο περιθώριο;

Του Γιώργου Σταθάκη

Οι πολίτες συνειδητά ψήφισαν αριστερά σχήματα: το ΚΚΕ (14%), τον Μητρόπουλο υποστηριζόμενο από τον ΣΥΝ (6%), τη Δημοκρατική Αριστερά (4%), τους Οικολόγους-Πράσινους (4%), την Ανταρσύα (2%), τον Αλαβάνο (2%). Σύνολο, μαζί με τα δεκαδικά, 32%. Αυτό το εντυπωσιακό άθροισμα δεν περιλαμβάνει τον «αντιμνημονιακό» Δημαρά, από το ποσοστό του οποίου τουλάχιστον 6-7% θα μπορούσε να θεωρηθεί αριστερής κατεύθυνσης. Κοινώς, η δηλωμένη αριστερή ψήφος αποτελεί την πρώτη προτίμηση της Αττικής, φτάνοντας το 40%. Οι πολίτες δεν ψήφισαν τα κόμματα του δικομματισμού, που κινούνται σε χαμηλά ποσοστά, 20-24% το καθένα.

Εάν ζούσαμε στη Χιλή του 1970 αυτό το ποσοστό θα εξέλεγε τον πρόεδρο Αλλιέντε (33%), ενώ σε οποιαδήποτε λατινοαμερικάνικη χώρα σήμερα θα εξέλεγε έναν από τους πολλούς αριστερούς προέδρους. Στην Ιταλία ή τη Γαλλία του 1960, με μικρότερα ποσοστά, το Ιταλικό και το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (34 και 28%) έγραψαν τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Και όμως, για την ελληνική Αριστερά αυτή η μεγάλη δύναμη μετατρέπεται σε «κατάρα». Με κάποιο τρόπο πρέπει να εξαφανιστεί, κι εδώ αρχίζουν οι ταχυδακτυλουργίες. Το ΚΚΕ εντάσσει την υπόλοιπη Αριστερά στο μπλοκ του δικομματισμού, οπότε εξαφανίζεται ένα τεράστιο ποσοστό της τάξης του 25%. Ταυτόχρονα, συνεχίζει παραπλανητικά να δηλώνει ότι οι πολίτες είναι εγκλωβισμένοι στο δικομματισμό. Οι πολίτες της Αττικής δεν ψήφισαν τα δύο μεγάλα κόμματα, αλλά το ΚΚΕ εξακολουθεί να συμπεριφέρεται λες και τα ψήφισαν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επικεντρώνεται στο μνημονιακό-αντιμνημονιακό δίλημμα, προκειμένου να καταδείξει την έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης του Μνημονίου, εστιαζόμενος στη φθορά του δικομματισμού και την αποχή. Ορθόν, αλλά ημιτελές, καθώς παρακάμπτει το κοινό μυστικό: το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι το φιλομνημονιακό μπλοκ, αλλά η πολιτική κατάσταση στο αντιμνημονιακό μπλοκ, που δεν μπορεί να συγκροτήσει μια βιώσιμη συμμαχία σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, προκειμένου να αντισταθεί ή να ανατρέψει το Μνημόνιο.

Η Δημοκρατική Αριστερά προβάλλει ως νικητή την αποχή, υπογραμμίζοντας την κρίση του πολιτικού συστήματος συνολικά. Ωστόσο, αυτή που βρίσκεται πραγματικά σε κρίση είναι η Αριστερά του 40% και όχι ο δικομματισμός του 45%. Η αποχή θα μειωνόταν εάν η Αριστερά ήταν πιο ενωμένη και πειστική, ενώ η πληθώρα των νέων εκκολαπτόμενων σχημάτων της Αριστεράς επιτείνει το πρόβλημα.

Παρακάμπτω, χάριν συντομίας, τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς: Αλαβάνο και ΚΟΕ, Ανταρσύα, Οικολόγους-Πράσινους, που θεώρησαν, όπως και η ΔΗΑΡ, ότι είναι η ευκαιρία να μετρηθούν με το εκλογικό μέτρο του 3%. Φανταστείτε να υπήρχε απλή αναλογική, θα κατέβαιναν καμιά εικοσαριά αριστερά σχήματα.

Εν ολίγοις, η μετατροπή της αντιμνημονιακής-αντικυβερνητικής ψήφου σε πολιτική κυριαρχία του δικομματισμού αποτελεί επίτευγμα της ελληνικής Αριστεράς, μοναδικό στον κόσμο. Στην Αττική, λόγω του κατακερματισμού της Αριστεράς, θα εκλεγεί περιφερειάρχης από το πενιχρό 45% του δικομματισμού, γεγονός που «νομιμοποιεί το Μνημόνιο», τη στιγμή που οι πολίτες «έπραξαν στο ακέραιο το καθήκον τους», ψήφισαν δηλαδή αντιμνημονιακά, όπως τους κάλεσε η Αριστερά.

Η Αριστερά δεν ξέρει τι να κάνει την πλειοψηφία των πολιτών που στρέφονται προς αυτήν, διότι τότε όλες οι αριστερές δυνάμεις πρέπει να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους, να εξηγήσουν τι είναι εκείνο που καθιστά το αριστερό πολιτικό φάσμα κατακερματισμένο και ανούσιο. Έτσι, εφευρίσκονται διάφορα, όπως το αυτιστικό επιχείρημα ότι για την κατάσταση της Αριστεράς φταίει η άλλη Αριστερά, πλην του εαυτού μας. Και το κάθε κομμάτι, στη συνέχεια, ισχυρίζεται ότι η «λύση» είναι να αυξήσει τις δυνάμεις του, κατά κανόνα εις βάρος των άλλων. Μόνο που αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Διότι και 6% να γίνει η Δημοκρατική Αριστερά, και να διπλασιάσει η Ανταρσύα τις δυνάμεις της, και να αυξηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στο 8%, και να αυξηθεί και άλλο το ΚΚΕ, και «φυλακή να πάει» ο Αλαβάνος για να πείσει τη νεολαία για το αναγκαίον της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Αττικής», πάλι ο δικομματισμός θα κυβερνάει, με εξαιρετικά μικρά ποσοστά. «Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα», όπως λέει ο πρωθυπουργός, και η στατιστική επιστήμη είναι με το μέρος του.

Υπάρχει ερμηνεία για το παράδοξο αυτό φαινόμενο; Επιτρέψτε μου να ανακαλέσω την ανάλυση του Α. Ελεφάντη για την «επαγγελία της αδύνατης επανάστασης», όσον αφορά το ΚΚΕ του Μεσοπολέμου: το ΚΚΕ, ακόμα και εάν αποκτούσε την πλειοψηφία, πράγμα που εν πολλοίς συνέβη στην Κατοχή, ήταν αδύνατον να κάνει την επανάσταση που επαγγελλόταν. Το επιχείρημα του Ελεφάντη είχε ευρύτερες διεθνείς διαστάσεις, καθώς η θεωρητική και ιδεολογική αναπηρία των σταλινικών κομμάτων τα καθιστούσε πολιτικά ανίκανα να πετύχουν τον στόχο τους. Κανένα σταλινικό κόμμα, από το 1930 μέχρι την κατάρρευση, δεν έκανε ποτέ και πουθενά επιτυχή επανάσταση. Ακόμα και στην Κούβα, το 1959, το σταλινικό κομμουνιστικό κόμμα της χώρας δεν συμμετείχε.

Σήμερα, κάθε συζήτηση για επανάσταση φαντάζει εξωπραγματική και όσοι μιλούν γι’ αυτήν από θεωρητική και ιδεολογική σκοπιά βρίσκονται σε ακόμα πιο πρωτόγονα επίπεδα. Το ΚΚΕ εμπνέεται από την περίοδο πριν το Συνέδριο του 1935: εξιδανίκευσε τον σταλινικό σοσιαλισμό του 1930, την πολιτική του «σοσιαλφασισμού» (μόνοι εναντίον όλων) και την ανάγκη άμεσης σοσιαλιστικής επανάστασης, ενώ δανείζεται όρους από το 1932 (Λαϊκή Συσπείρωση στους δήμους). Αλλά οι θεωρητικές και ιδεολογικές αναπηρίες του είναι πολλαπλάσιες από αυτές που έχει επισημάνει ο Ελεφάντης. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν για τον «κομμουνισμό» και την «επαναστατικότητα» των περισσότερων μικροομάδων.

Το μείζον θέμα για την Αριστερά σήμερα είναι η «επαγγελία της αδύνατης δημοκρατικής πλειοψηφίας», της μόνης ρεαλιστικής προοπτικής σε ένα εμπεδωμένο κοινοβουλευτικό σύστημα. Αυτή την επαγγελία, της δημιουργίας μιας μεγάλης αριστερής πλειοψηφίας που θα πραγματοποιήσει τις αλλαγές που επιβάλλουν οι πραγματικές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες, και όπως φαίνεται θα ήθελε και η σχετική πλειοψηφία των πολιτών, δεν μπορεί να την πραγματώσει η Αριστερά.

Η έλλειψη θεωρίας, η έλλειψη καταστατικού προγραμματικού λόγου, η έλλειψη μιας βιώσιμης θεμελιακής επιλογής, που να μπορεί να υπηρετήσει με αξιόπιστο τρόπο την κοινωνία βρίσκεται στην καρδιά του προβλήματος. Η ιστορική ήττα του κομμουνισμού και της σοσιαλδημοκρατίας έκοψε τον ομφάλιο λώρο που συνέδεε την Αριστερά με κάποιας μορφής σοσιαλισμό -- μεταρρυθμιστικό ή επαναστατικό. Για να επιβιώσει η Αριστερά, διεθνώς, δεν κατέθεσε μόνο τα όπλα (Λατινική Αμερική), αλλά ανέτρεξε σε μια πληθώρα θεωρητικών και ιδεολογικών παραδόσεων, από τον αναρχισμό και την οικολογία μέχρι τις σοσιαλιστικές και τις αυτοδιαχειριστικές παραδόσεις, προκειμένου να δημιουργήσει ένα νέο φάσμα ιδεών και άμεσων παρεμβάσεων --κοινωνικών, οικολογικών, οικονομικών-- και, από κοινού με την ιδέα της ενότητας μιας πλουραλιστικής Αριστεράς, να συνεχίσει να υπάρχει ως ζωντανή και βιώσιμη πολιτική δύναμη. Αυτό επιδίωξαν οι ιδέες του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, με επιτυχία στη Λατινική Αμερική. Η στρατηγική δεν απέδωσε στην Ευρώπη, ευδοκίμησε όμως η ιδέα της πολιτικής ανασύνθεσης (Γερμανία), στον αντίποδα του συνεχιζόμενου κατακερματισμού και της διάλυσης (Ιταλία).

Στην Ελλάδα, σήμερα, η φυγή από την πραγματικότητα και την κοινωνία, ο απομονωτισμός είναι το κυρίαρχο μοτίβο. Όλοι φαίνεται να βολεύονται με την κατάσταση αυτή της «αποκοινώνητης Αριστεράς», του κατακερματισμού. Βολεύονται με την ιδέα του 3% και μιας μικρής κοινοβουλευτικής ομάδας. Αυτό σίγουρα δεν δημιουργεί καμία απολύτως πολιτική ευθύνη. Είναι εντελώς ανέξοδη η πολιτική διαμάχη για αριστερή ή δεξιά στροφή, την «αντιμνημονιακή επανάσταση», τους αδύναμους κρίκους, τους κοινωνικούς Δεκέμβρηδες, την επανάσταση ως τέχνασμα που προτείνουν οι «οικονομολόγοι της συμφοράς», επενδύοντας στη χρεοκοπία και επιζητώντας την έξοδο από την Ευρώπη, όπως ανέξοδη είναι και η φιλοευρωπαϊκή παράδοση που αδυνατεί να μετατραπεί σε ριζοσπαστική πολιτική. Μια μεταμοντέρνα κατάσταση πολιτικού λόγου, όπου ο λόγος, αποκοπτόμενος από κάθε κοινωνική αναφορά, γίνεται εσωτερικός και αυτοαναφορικός. Μια απολίτικη Αριστερά, που όσο πιο «αριστερός» είναι ο λόγος της τόσο πιο απολίτικο το υπόβαθρό του.

Μεγάλο μέρος των πολιτών ψηφίζει Αριστερά, και μάλιστα αυτή την Αριστερά. Μπορεί κάλλιστα να απέχουν, να ρίχνουν λευκό ή κάθε τόσο την ψήφο τους αριστερά. Η Αριστερά θα συνεχίσει να τους απογοητεύει όσο αποφεύγει να θέσει στο επίκεντρο βιώσιμες πολιτικές λύσεις, ικανές να τους εμπνεύσουν. Δεν χρειάζονται άλλες ανασυνθέσεις, σχήματα και ενωτικές πρωτοβουλίες που υποκρύπτουν νέες οργανωτικές αναδιατάξεις. Το πρόβλημα δεν είναι οργανωτικό. Είναι θεωρητικό, ιδεολογικό και πολιτικό. Είναι ζήτημα ιδεών και πολιτικής. Είναι θέμα της δημιουργίας ενός πόλου που να καλύπτει όλο το φάσμα, από τον σοσιαλιστικό, τον ριζοσπαστικό και τον οικολογικό χώρο, συμμαχικής ή άλλης σύνθεσης, ικανής να δώσει ορατές και πειστικές απαντήσεις στις αγωνίες των αριστερών πολιτών.

Ο Γιώργος Σταθάκης διδάσκει οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Τι μας έμαθε ο Θανάσης

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Γράφτηκαν τόσα πολλά για τον Θανάση Βέγγο, που θα ήταν περιττό να προσθέσουμε άλλα, για τις αρετές του ανδρός και του καλλιτέχνη. Προφανώς, η πάνδημη αγάπη οφείλεται στη σπάνια ταύτιση προσωπικού ήθους και ταλέντου, στην ειλικρίνεια και την αλήθεια που εξέπεμπε ο καλός άνθρωπος, ο άνθρωπός μας. Προφανές, αλλά όλο και σπανιότερο. Λιγότερο προφανές, αλλά σημαντικότερο είναι αυτό που ενσάρκωσε ο Θανάσης. Το λέω συνοπτικά: τον μεταπολεμικό επιβιωτή, τον Ευρωπαίο άνθρωπο της ανοικοδόμησης, τον Ελληνα σε κατάσταση διαρκούς εκτάκτου ανάγκης, τον διαρκώς εφευρέτη και μαχητή. Πίσω από τη μάσκα του κλόουν υπάρχει ασφαλώς μελαγχολία. Γνωστό. Ο Θανάσης ήταν όμως ένας ξεχωριστός κλόουν, δικής του επινοήσεως. Η μελαγχολία του δεν ήταν ατομική, ήταν κοινωνική, ήταν η μελαγχολία του κοινού του. Αφενός. Και κατά κάποιο παράδοξο τρόπο, ήταν μια μελαγχολία καταφάσκουσα, δοξαστική της ζωής. Πιο χαρακτηριστική ταινία του, σε αυτή την κατεύθυνση, είναι το «Θανάση πάρε τ’ όπλο σου», του 1972. Είναι μια ταινία που μου θύμιζε τις λαμπρότερες παραδόσεις του ιταλικού νεορεαλισμού: λαϊκή, διαυγής, πικρή, ειλικρινής, με κοινωνικό και υπαρξιακό πυρήνα, γυρισμένη σε πραγματικούς τόπους, με ρεαλισμό αδρό και χωμάτινο, όχι καρικατουρίστικο ή εξωραϊστικό.

Ο σοφέρ Θανάσης τρέχει και δεν φτάνει, σε έναν φιλμικό κόσμο που ανασυνθέτει απολύτως πειστικά τα ελληνικά χρόνια από το ‘50 έως το ‘70· τα χρόνια του σκληρού μεροκάματου, του δοσά, του πρώην δωσίλογου ή μαυραγορίτη που έγινε αφεντικό και εργοδότης, της επιβίωσης, του αυθαίρετου τσαρδιού (και όχι του μεταγενέστερου «εξοχικού») στα γκρεμά του Περάματος και των Τουρκοβουνίων, στο όρος Αιγάλεω και στους γυμνούς αττικούς λόφους. Ο Θανάσης τρέχει ν’ αποκαταστήσει την ανύπαντρη αδελφή, χρεώνεται στον τοκογλύφο αφεντικό του, τρέχει πίσω από τη ζωή, να την προλάβει. Και αγαπάει: μια γυναίκα χωρίς μοίρα, σαν αυτόν. Αρχίζει σαν συμπόνια για την ξεσπιτωμένη και εξελίσσεται σε έρωτα και κοινό αγώνα. Ο Θανάσης πέφτει μαζί της, σηκώνεται, ξαναπέφτει, σηκώνεται πάλι. Ο λεηλατημένος εργάτης, ο στραγγισμένος, ορμάει με φτυάρι και μυστρί, αρπάει τσιμεντόλιθους και χτίζει έναν οικίσκο στα κατσάβραχα, ένα αυθαίρετο στην άκρη της πόλης, πέρα και από τις συνοικίες, μια φωλιά στη μεθόριο του κόσμου.

Ελάχιστες ελληνικές ταινίες έχουν δείξει έτσι αδρά και γυμνά την αγωνία του μεταπολεμικού επιβιωτή, με διαρκή κλαυσίγελω, με ένταση, με τέτοια πίστη ζωής. Το υπαρκτό παράλογο του βίου συμφύρεται με το σχόλιο για την κοινωνική αδικία, η πικρή κωμωδία με το μελόδραμα, το ντοκουμέντο με τη μυθοπλασία. Είναι η στιγμή που η ελληνική κωμωδία αποκολλάται από την ηθογράφηση της αναδυόμενης μικροαστικής ζωής, αυτού του προτύπου λάιφστάιλ, με τους εύθυμους τύπους και τους χορτάτους αστούς των νεότευκτων πολυκατοικιών, και στρέφεται στη γυμνή ζωή των λαϊκών μεροκαματιάρηδων, των θαμπών ηρώων. Στον ακτήμονα φορτηγατζή Θανάση, που χτίζει το τσαρδί με τα ίδια του τα χέρια, δεν χωρούν ευφυολόγηματα και χωρατά, κωμικές καταστάσεις από παρεξηγήσεις και μικρομπερμπαντιές, δεν χωρούν καν οι έξυπνες ατάκες του Τσιφόρου και του Σακελλάριου. Ο προλετάριος τσιρκολάνος Θανάσης κουβαλάει όλη την Ελλάδα στους ώμους του, βογγώντας και γελώντας, κυνηγημένος και ριγμένος, αδικημένος, με σφιγμένα δόντια και πρωτογενές χαμόγελο. Είναι άνθρωπος, δεν είναι τύπος, δεν είναι χαρακτήρας· όπως δεν είναι τύποι οι ήρωες του Ροσελίνι ή του Βιτόριο ντε Σίκα, δεν είναι τύπος ο Τοτό στο «Κλέψας του κλέψαντος» του Μονιτσέλι.

Σε αυτή την κορυφαία του ταινία, μα και σε άλλες ταινίες, μπουρλέσκ, πικρές, τρελές, αυτοσχέδιες, καταγόμενες ταυτοχρόνως από τους αδελφούς Μαρξ, τον νεορεαλισμό, την πικρή ιταλική κωμωδία και το λαϊκό μελόδραμα, ο ακαταπόνητος, υπερκινητικός, θυελλώδης, συμπονετικός Θανάσης εκφράζει τον ακαταπόνητο, υπερκινητικό, θυελλώδη, συμπονετικό Ελληνα του καιρού του. Εζησαν με τον ίδιο τρόπο: κυνηγημένοι, ριγμένοι, αδικημένοι, μα πάντα ακούραστοι, πάντα όρθιοι μετά την πτώση, πάντα απέραντα αισιόδοξοι κατά βάθος, με μελαγχολικό βλέμμα και πηγαίο γέλιο, αποτροπαϊκό, γέλιο που εξορκίζει το κακό.

Ο καλός άνθρωπος, ο λαοφίλητος, που του φωνάζανε όλοι στο δρόμο «γεια σου Θανάση!» έδωσε ουσία και υπόσταση στην έννοια του λαϊκού: το ζωγράφισε αφελές και πηγαίο, ταπεινό και βαθύ, άμεσο και ειλικρινές. Αληθές. Δεν ντρεπόταν γι’ αυτό που ήταν, δεν καυχιόταν γι’ αυτό που έγινε, δεν ξέχασε τη γειτονιά του, το Νέο Φάληρο και το Μοσχάτο. Κατά τούτο, ήταν άνθρωπος άλλου καιρού, άλλου ήθους· δεν είναι του παρόντος, της ξιπασιάς, της καγκουριάς και του νεοπλουτισμού. Αυτή την αλήθεια του Θανάση, του αναγκεμένου μα μηδέποτε παραιτημένου Ελληνα, θα τη χρειαστούμε στα χρόνια που έρχονται, χρόνια πόνου και ανοικοδόμησης.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ