Tuesday, March 29, 2011

Καλό ταξίδι Ιάκωβε Καμπανέλλη

«Έφυγε» από τη ζωή ο Ιάκωβος Καμπανέλλης

O Ιάκωβος Καμπανέλλης απεβίωσε το μεσημέρι της Τρίτης 29 Μαρτίου, μετά από δίμηνη νοσηλεία στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου ΜΗΤΕΡΑ του Ομίλου «Υγεία». Ο σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας πέθανε σε ηλικία 89 ετών. Ο θεατρικός συγγραφέας έπασχε από νεφρική ανεπάρκεια.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης είχε γεννηθεί στη Νάξο το 1922. Το 1935 η οικογένειά του μετακομίζει μόνιμα στην Νίκαια.

Το 1942 συνελήφθη από τους Γερμανούς και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν, όπου κρατήθηκε μέχρι τις 5 Μαΐου 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις.

Μετά την επιστροφή του παρακολούθησε πολλές παραστάσεις στο Θέατρο Τέχνης του Κουν. «Εκεί ανακάλυψα τον εαυτό μου και τον προορισμό μου» δήλωνε ο ίδιος.

Το πρώτο του θεατρικό έργο του ήταν «Ο Χορός πάνω στα στάχυα», ενώ ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα είναι τα εξής: «Έβδομη μέρα της δημιουργίας», «Η Αυλή των θαυμάτων», «Ηλικία της νύχτας», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Γειτονιά των Αγγέλων», «Βίβα Ασπασία», «Οδυσσέα γύρισε σπίτι», «Αποικία των τιμωρημένων», «Το μεγάλο μας τσίρκο», «Ο εχθρός λαός» και «Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα».

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε, επίσης, σενάρια κινηματογραφικών ταινιών, ανάμεσά τους της Στέλλας του Μιχάλη Κακογιάννη, του Δράκου του Νίκου Κούνδουρου και του Κορίτσια στον Ήλιο του Βασίλη Γεωργιάδη.

Saturday, March 26, 2011

Η Αριστερά της Μεταπολίτευσης

Του Δαμιανού ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Από τη Μεταπολίτευση και µετά, µε την καθοριστική συµβολή του ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά υπέστη µια µετάλλαξη. Από την Αριστερά της θυσίας, της ατοµικής θυσίας, για χάρη των µεγάλων πολιτικών και συλλογικών προταγµάτων, είτε αυτά ήταν ο σοσιαλισµός, είτε η δηµοκρατία, προταγµάτων που κάθε αριστερός ήταν διατεθειµένος να καταβάλει ατοµικό κόστος για να τα διεκδικήσει, περάσαµε, µε την εδραίωση της δηµοκρατίας, σε µιαν άλλου τύπου Αριστερά, περισσότερο οικονοµιστική και λιγότερο πολιτική. Από τη διεκδίκηση του συνολικού, περνάµε σε µιαν Αριστερά που εντός του συστήµατος διεκδικεί το ατοµικό,το µερικό, µια πιο εγωιστική Αριστερά που διεκδικεί το σήµερα.

Για να ικανοποιήσει οικονοµικά τούτη την ιδεολογική διεργασία (στην οποία οφείλεται η πολιτική επιτυχία του ΠΑΣΟΚ), το ∆ηµόσιο κατέφυγε στο τύπωµα χρήµατος και σε εξωτερικό δανεισµό. Αλλά ο επαναλαµβανόµενος κρατικός δανεισµός προς εξυπηρέτηση ατοµικών αναγκών εδραιώνει στους Ελληνες µιαν αντίστοιχη ιδεολογία. Το κράτος θεωρείται µια αστείρευτη πηγή πλούτου από την οποία µπορεί να διεκδικήσει κανείς ό,τι αναλογεί στις ανάγκες του, το κέρδος δεν αναζητείται πια µόνον στην αγορά, αλλά και στη µαχητική διεκδίκηση µεριδίων από τον απέραντο δηµόσιο κορβανά. Υπερβάλλοντας µπορούµε να πούµε ότι στην Ελλάδα δηµιουργήσαµε έναν δεύτερο, παράλληλο προς τον καπιταλιστικό, τρόπο παραγωγής που συνίσταται στην ατοµική (ή κλαδική) ιδιοποίηση δηµόσιου χώρου. Γιατί αυτό που ξεκίνησε ως οικονοµική συνδροµήτου κράτους σε έναν ταλαιπωρηµένοπληθυσµό, πολύ σύντοµα κατέληξε σε ένα γενικευµένο πλιάτσικο των ατόµων εναντίον της δηµόσιας σφαίρας, σε ατοµική εδώ και τώρα κατανάλωση της δηµόσιας σφαίρας.

∆εν ήταν µόνον οι υλικές εκφάνσεις του δηµόσιου χώρου (γη, χρήµα) που διεκδικήθηκαν προς ιδιοποίηση, τα ίδια έπαθαν και οι έννοιες. Η έννοια της γνώσης, για παράδειγµα, ως δηµοσίου αγαθού, ως αγαθού δηλαδή από το οποίο ωφελείται όλη η κοινωνία, στρεβλώθηκε, αποστερήθηκε του κοινωνικού της περιεχοµένου, ιδιωτικοποιήθηκε, κατάντησε ένα κενό γνωστικού περιεχοµένου αποδεικτικό χαρτί προς ιδιωτική επαγγελµατική εξαργύρωση. Η ίδια η έννοια της κοινωνίας, ο τρόπος που καταλαβαίνουµε την κοινωνία και τις συλλογικότητες γενικότερα, στρεβλώθηκε κι αυτή. Συλλογικό κατέληξε να θεωρείται το άθροισµα χιλιάδων ή εκατοµµυρίων επιµέρους ατοµικοτήτων και κοινωνικό συµφέρον το άθροισµα όλων αυτών των ατοµικών συµφερόντων. Αλλά όσες ατοµικότητες και αν προσθέσει κανείς, τίποτε συλλογικό δεν προκύπτει ως άθροισµα, αν δεν προηγηθεί ένας µετασχηµατισµός του ατοµικού, µετασχηµατισµός που αυτός και µόνον αυτός δηµιουργεί µια νέα διάσταση, τη διάσταση του συλλογικού, έναν νέο χώρο, τον δηµόσιο χώρο. Οταν λοιπόν λέµε ότι ο δηµόσιος χώρος λεηλατήθηκε,κατακλύσθηκε από το ατοµικό, δενπεριγράφουµε µόνο µιαν υλική λεηλασία, αλλά µια διαδικασία έκλειψης της ίδιας της έννοιας του δηµόσιου χώρου. Η οικονοµική χρεοκοπία του ∆ηµοσίου που ζούµε τελευταία δεν είναι παρά η ποσοτική έκφανση του συνολικότερου αυτού φαινοµένου. Η ανοµία – γιατί οι νόµοι είναι κι αυτοί µια συνθήκη συνοχής του δηµόσιου χώρου – είναι µια άλλη έκφανση αυτής της καταστροφής.

Αν, όπως είπαµε, το ∆ηµόσιο είµαστε όλοι εµείς αλλά µετασχηµατισµένοι (σαν από έναν καθρέφτη µέσω του οποίου βλέπουµε ο καθένας τον εαυτό του υπό το πρίσµα της κοινωνίας), ο κατακλυσµός και η καταστροφή του δηµόσιου χώρου από την έκρηξη της ατοµικότητας περιγράφει απλούστατα µία κατάσταση όπου το άτοµο, ο κλάδος και γενικότερα το µερικό στρέφεται εναντίον του γενικού και µέσω αυτού εναντίον όλων ηµών των άλλων µεµονωµένα. Η ιδιοποίηση του δηµόσιου χώρου σηµαίνει λοιπόν γενικευµένο πόλεµο του καθενός εναντίον του διπλανού του, του ενός κλάδου εναντίον του άλλου, του σηµερινού συνταξιούχου εναντίον του αυριανού, της σηµερινής γενιάς εναντίον των εποµένων, µια ζωή αφόρητη έξω από τα ιδιωτικά µας καταφύγια, εκεί όπου αρχίζει µια κοινωνική ζούγκλα. Σηµαίνει τελικά την καταστροφή της πολιτικής και του πολιτισµού.

Η ιδεολογική αλλά και «αγωνιστική» συµβολή της µεταπολιτευτικής Αριστεράς (κι ας µην κυβέρνησε ποτέ) σε αυτήν την έξαρση του ατοµικισµού και την καταστροφή του δηµόσιου χώρου υπήρξε καθοριστική. Η Αριστερά προσχώρησε ασµένως στη λαϊκιστική στρέβλωση δικών της ιδεών κατά τη δεκαετία του ‘80 και έχει καταλήξει σήµερα να είναι προνοµιακός (αλλά όχι µοναδικός – ιδέ λαϊκή ∆εξιά) υπερασπιστής του πασοκικού λαϊκισµού της δεκαετίας αυτής. Η ρεαλιστική δυνατότητα, η διέξοδος, δηµιουργίας χρήµατος (και διά του δανεισµού) από το κράτος, γρήγορα έστρεψε την ταξική πάλη από το κεφάλαιο προς το κράτος, από τον ιδιωτικό τοµέα στον δηµόσιο χώρο. Η Αριστερά κατανόησε τον εαυτό της ως προνοµιακό φορέα αυτής της διεκδίκησης δηµόσιου χώρου, αλλά µε τον δικό της τρόπο: όχι τον κυβερνητικό - αναδιανεµητικό, αλλά τον αγωνιστικό. Σε κάθε περίπτωση η Αριστερά ταυτίζοντας το κράτος µε το κεφάλαιο έστρεψε τη διεκδίκηση εναντίον του κράτους, εναντίον της θεσπισµένης υπαρκτής συλλογικότητας. Ταυτίστηκε µε επιµέρους κοινωνικά στρώµατα ή κλάδους (του δηµόσιου τοµέα αλλά όχι µόνο), συµµάχησε µε το µερικό εναντίον του γενικού, συµµάχησε µε το άτοµο εναντίον του κράτους. Για αυτήν την Αριστερά που έχει υιοθετήσει τη σκοπιά του ατόµου, το κράτος, ακόµα και εν καιρώ δηµοκρατίας, δεν είµαστε όλοι εµείς, δεν είναι καν «δικό τους και δικό µας», είναι ξένο, ανήκει στον αντίπαλο, είναι ο πολιτικός φορέας του καπιταλισµού που πρέπει να καταστραφεί. Η υιοθέτηση της σκοπιάς του ατοµικού και του µερικού φτάνει σε τέτοιο σηµείο ώστε, έστω και η απόπειρα να σκεφτεί κάποιος από τη σκοπιά του γενικού, να καταγγέλλεται ως κυβερνητισµός. Ακόµα και τα ασφαλιστικά ταµεία δεν είναι για αυτήν την Αριστερά δικά µας, δεν ανήκουν στους εργαζοµένους, αλλά αντιµετωπίζονται σαν να είναι ξένα, ένας θεσµός κατάλληλος, από τη σκοπιά του ατόµου και του ατοµικισµού, µόνο για άρµεγµα.

Η ταξική πάλη από πάλη των εργαζοµένων εναντίον του κεφαλαίου µετασχηµατίστηκε σε πάλη του ατόµου ενάντια στο κράτος (ως εκ τούτου η Αριστερά αυτή συµπορεύεται φυσιολογικά και εκ των πραγµάτων µε τον αντιεξουσιαστικό χώρο γυρίζοντας το ρολόι της ιστορίας της διακόσια χρόνια πίσω).

Η υιοθέτηση της σκοπιάς του ατοµικισµού ήταν η αιτία της επιτυχίας και της επιβίωσης της Αριστεράς στην Ελλάδα σε µια περίοδο που, µετά και την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισµού και µαζί του συλλογικού οράµατός της, σε άλλες χώρες της Ευρώπης η Αριστερά µπήκε στο περιθώριο. Αλλά η διαπίστωση αυτή είναι ταυτόσηµη µε την απόφανση ότι αυτός, η παρόξυνση του ατοµικισµού, υπήρξε ταυτόχρονα και ο ιστορικός της ρόλος την τελευταία τριακονταετία στην Ελλάδα και µε αυτήν την έννοια η Αριστερά συνέβαλε το µερτικό της στη σηµερινή χρεοκοπία του συνόλου και στα δεινά των ατόµων που αυτή συνεπάγεται.

Ο ∆αµιανός Παπαδηµητρόπουλος είναι πολιτικός αναλυτής και έχει διατελέσει µέλος της γραµµατείας σύνταξης του περιοδικού «Πολίτης»

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Friday, March 25, 2011

“Επιστρέψτε τα ασημικά και τις πορσελάνες που πήρατε”

Καταγγελία μέσω του Facebook έκανε η σύζυγος του ιδιοκτήτη του Μεγάρου “Υπατία” για υπεξαίρεση ασημικών και πορσελάνινων αντικειμένων από το κτίριο, τις ημέρες που το Μέγαρο φιλοξενούσε τους μετανάστες απεργούς. Σύμφωνα με το “Ποντίκι” η κυρία Χρυσάνθη Κωνσταντακάτου ανήρτησε στο προφίλ της στο facebook το παρακάτω κείμενο “Προς τον κ. Τσίπρα και τους “αλληλέγγυους” των 300 “μεταναστών απεργών πείνας. Παρακαλώ πολύ, ενημερώστε τους συντρόφους σας εκ “των απεργών”, που υπεξαίρεσαν από το Μέγαρο Υπατία, ασημικά και πορσελάνες, να τα επιστρέψουν και το θέμα θα θεωρηθεί λήξαν. Όπως γνωρίζετε το κτήριο βιντεοσκοπείται. Ευχαριστώ.» ”.

Φίλοι της Κωνσταντακάτου στο Facebook έκαναν σχόλια όπως «Δεν σεβάστηκαν την Υπατία ώρα λοιπόν να γνωρίσουν την Αδράστεια και τη Νέμεση» ή «Δυστυχώς Χρυσάνθη ουδείς πλέον αχάριστος του ευεργετηθέντος!!!!! Αλήθεια τι να πει κανείς.» και μερικές ώρες αργότερα η ιδιοκτήτρια του Μεγάρου επανήλθε με νέα ανάρτηση: «Έαν δεν επιστραφούν ΑΜΕΣΑ τα οικογενειακά κειμήλια, που ''υπεξαιρέθηκαν'' από το Μέγαρο Υπατία κατά τη διάρκεια της παραμονής των 237 “μεταναστών απεργών πείνας”, θα ανεβάσω στο You Tube τα καταγραφέντα videos.»

Στη συνέχεια κάνει απολογισμό των αντικειμένων που “εξαφανίστηκαν” από το Μέγαρο Όπως αναφέρει έλειπαν: «26 κεντημένες πετσέτες φαγητού…από τα κεντήματα της προγιαγιάς από την Σμύρνη, 2 ασημένια κηροπήγια από την οικογένεια Τυπάλδου και όλη η συλλογή από πράσινες οπαλίνες του 19ου αιώνα (16 κομμάτια)»!!!

"Πιπεριά": Απίστευτη ξεφτίλα... Δεν υπάρχουν λόγια!

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ



Ο κορυφαίος αριστερός ιστορικός Τάσος Βουρνάς αναλύει την "Ελληνικη Νομαρχία"

Για τον Αδαμάντιο Κοραή

Ο Αδαμάντιος Κοραής θεωρείται ο κορυφαίος Ελληνας εκπρόσωπος του Διαφωτισμού. Το 1783 πέθανε ο πατέρας του και το 1784 η μητέρα του και από τότε ο Κοραής άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Για βιοποριστικούς λόγους έκανε μεταφράσεις στα γαλλικά από γερμανικά και αγγλικά βιβλία, όπως η Κατήχησις του Ρώσου μητροπολίτη Πλάτωνος και η Κλινική Ιατρική του Γερμανού ιατροφιλοσόφου Selle. Το 1788, έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές του, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι με σκοπό να ασχοληθεί αποκλειστικά με τα γράμματα και την εθνική αφύπνιση. Ενώ δέχτηκε την γαλλική υπηκοότητα, η συνείδησή του παρέμεινε καθαρά ελληνική. Στο Παρίσι συνέχισε να κάνει μεταφράσεις ιατρικών κυρίως βιβλίων στα γαλλικά και ταυτόχρονα άρχισε να συγγράφει κείμενα σχετικά με την κατάσταση του ελληνισμού: με το κείμενό του Αδελφική Διδασκαλία αντιτάχθηκε στις συντηρητικές θέσεις της Πατρικής Διδασκαλίας, η οποία αντιδρούσε απέναντι στον Διαφωτισμό και την πνευματική πρόοδο και υποστήριζε την Οθωμανική κυριαρχία. Με τα ποιήματα Άσμα Πολεμιστήριον και Σάλπισμα Πολεμιστήριον προσπάθησε να τονώσει τις ελπίδες των Ελλήνων για την απελευθέρωση και να ενισχύσει την αγωνιστική διάθεση, σε μια περίοδο κατά την οποία η εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο δημιουργούσε προσδοκίες για ενδεχόμενη βοήθεια των Γάλλων προς τους Έλληνες. Αποτέλεσμα αυτών των προσδοκιών ήταν και το κείμενό του Υπόμνημα περί της παρούσης καταστάσεως της Ελλάδος.

Φιλολογικό έργο

Επηρεασμένος από τις φιλελεύθερες ιδέες του Διαφωτισμού, μαχόταν με τα γραπτά του υπέρ της πνευματικής αναγέννησης της Ελλάδας. Κύριο μέλημά του ήταν η πνευματική ανάπτυξη του γένους, την οποία θεωρούσε προϋπόθεση για την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Στην ανανέωση της παιδείας προσπάθησε να συμβάλει και σε πρακτικό επίπεδο, με τις φιλολογικές εκδόσεις αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων στην σειρά Ελληνική Βιβλιοθήκη, αλλά και θεωρητικά, κυρίως στα προλεγόμενα που προέτασσε στις εκδόσεις, τους Αυτοσχέδιους Στοχασμούς περί της ελληνικής παιδείας και γλώσσης. Η εκδοτική του δραστηριότητα ξεκίνησε το 1799, με τους Χαρακτήρες του Θεόφραστου. Την επόμενη χρονιά τύπωσε το Περί ανέμων, υδάτων και τόπων του Ιπποκράτη, έκδοση που βραβεύτηκε το 1810, και το 1804 τα Αιθιοπικά του Ηλιοδώρου, η εισαγωγή του οποίου είναι η πρώτη ελληνική πραγματεία για το λογοτεχνικό είδος του μυθιστορήματος. Μετά το 1805 ενέταξε τις εκδόσεις του στην σειρά Ελληνική Βιβλιοθήκη, η οποία συνεχίστηκε έως το 1827, με την χορηγία των αδερφών Ζωσιμά. Στην Ελληνική Βιβλιοθήκη εξέδωσε, μεταξύ άλλων, τους Βίους Παραλλήλους του Πλουτάρχου, Λόγους του Ισοκράτη, τις τέσσερις πρώτες ραψωδίες της Ιλιάδας, Γαληνό, Στράβωνα, Μάρκο Αυρήλιο, τα Πολιτικά και τα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη, τα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντα.

Θεολογικό έργο

Ο Αδαμάντιος Κοραής, ως μία πολυσχιδής προσωπικότητα, ασχολήθηκε και με το θεολογικό κομμάτι της επιμόρφωσης των Ελλήνων. Ο ίδιος ήταν συνειδητά ορθόδοξος χριστιανός, αλλά πίστευε πως η ορθόδοξη εκκλησία είχε αλλοιωθεί αρκετά σε σχέση με το αρχική πίστη των αποστόλων, θεωρώντας ιδιαιτέρως υπεύθυνο για αυτό το μοναχισμό, αλλά και την έλλειψη παιδείας που παρατηρούσε. Ο ίδιος επεδίωκε ουσιαστικά μία μεταρρύθμιση βασισμένη πάνω στην επιμόρφωση των υποδούλων Ελλήνων, εξ ου και ο θερμός χαιρετισμός του για τη λειτουργία της Αθωνιάδας σχολής. Η προσπάθεια της αναγέννησης αυτής, θεωρείται πως είχε επηρεασθεί αισθητά από το κίνημα του διαφωτισμού και τις βάσεις των προτεσταντικών θεμελίων, χωρίς αυτό να σημαίνει πως εξαιρούσε από την κριτική του και τις προτεσταντικές εκκλησίες. Τελικά επεδίωξε μία μεταρρύθμιση για την ορθόδοξη εκκλησία, βασισμένη πάνω στο μεταφυσικό οικοδόμημα του προτεσταντισμού, θεμέλια που σήμερα κάποιοι υποστηρίζουν πως έχουν κατεδαφιστεί από τις σύγχρονες κοινωνικές και θετικές επιστήμες.

Ο Αδαμάντιος Κοραής στα θεολογικά θέματα, συχνά παρότρυνε τους ιερείς να αρχίσουν να κηρύττουν και να εξηγούν την Αγία Γραφή μέσα στις εκκλησίες, για την οποία έλεγε ότι «αν και είναι έργον αυτού του Θεού» έχει φθαρεί από την επίδραση της ανθρώπινης κακίας ώστε «η σημερινή θρησκεία δεν είναι πλέον η αυτή και απαράλλακτος θρησκεία, καθώς εξήλθεν από τας χείρας του Ιησού». Ήταν θερμός υποστηριχτής της διάδοσης της Αγίας Γραφής. Χαρακτηριστικό είναι πως σε γράμμα του στον Μητροπολίτη Ιγνάτιο της Oυγγροβλαχίας, έγραφε «Μόνον του Ευαγγελίου η διδαχή εμπορεί να σώση την αυτονομίαν του Γένους».

Η γενική κατάπτωση στην οποία βρίσκονταν οι Έλληνες αναφορικά με την χριστιανική πίστη τους και το γεγονός ότι τα κηρύγματα των ιεροκηρύκων της εποχής αναφέρονταν μόνο σε ηθικά διδάγματα παραλείποντας την Ορθόδοξη δογματική διδασκαλία υποκίνησε κληρικούς και άλλους θρησκευόμενους της εποχής να εκδώσουν θρησκευτικά βιβλία με σκοπό την κατήχηση των πιστών περί του δόγματος, της λατρείας και του ήθους. Σύμφωνα με τον μητροπολίτη Νεκτάριο Πενταπόλεως, «εντός της Ελληνικής Ορθοδοξίας η πρώτη σημαντική προσπάθεια εις τον τομέα αυτόν [δηλ. την κατήχηση του λαού] οφείλεται εις τον μεγάλον διδάσκαλον του Γένους Αδαμάντιον Κοραήν». Ο Κοραής καταπολέμησε την κοινή τότε άποψη ότι η κατήχηση των Χριστιανών είναι περιττή και αναζήτησε διαθέσιμα έργα Ορθόδοξης κατήχησης. Εντόπισε και θεώρησε ως καλύτερο τους είδους του την Ορθόδοξον διδασκαλίαν του μητροπολίτη Μόσχας Πλάτωνα, ο οποίος το είχε συντάξει το 1765 κατόπιν αιτήματος του Μεγάλου Δούκα και μετέπειτα Τσάρου της Ρωσίας Παύλου. Ο Κοραής μετέφρασε το έργο αυτό από τη γερμανική έκδοση στα ελληνικά και αφού το εμπλούτισε με αγιογραφικές παραπομπές και άλλες πρόσθετες σημειώσεις το παρέδωσε για χρήση στο λαό το 1772. Σύμφωνα με τον Νεκτάριο Πενταπόλεως, «αι πολλαί υποσημειώσεις, άπασαι του Αδ. Κοραή, αποκαλύπτουσαι την βαθείαν γνώσιν των θεμάτων του Χριστιανισμού υπό του μεγάλου αυτού διδασκάλου του Γένους». Η κατήχηση αυτή διαδόθηκε ευρύτατα μεταξύ των Ελλήνων Ορθοδόξων και όταν απέκτησε την ανεξαρτησία του το ελληνικό κράτος τυπώθηκε επανειλημμένα στην Αθήνα «με έγκρισιν της Ιεράς Συνόδου και του επί των Εκκλησιαστικών και της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως Υπουργείου [...] προς χρήσιν των απανταχού Γυμνασίων και Σχολείων». Η εμπλουτισμένη από τον Κοραή Κατήχηση αποδείχτηκε «ωφελιμοτάτη δια τους κατά πρώτον εξερχόμενους από της πλήρους αγνοίας Έλληνας». Στη συνέχεια ακολούθησαν πλήθος άλλων Κατηχήσεων για χρήση από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα τόσο εντός του Βασιλείου της Ελλάδας όσο και στις περιοχές της Οθωμανική αυτοκρατορίας.

Ένα άλλο όμως σύγγραμα του Κοραή δεν είχε την ίδια τύχη. Το «Συνέκδημον Ιερατικόν», μιλούσε για την δεισιδαιμονία, την τιτλομανία και την ηθική κατάπτωση μέρους του κλήρου, γράφοντας χαρακτηριστικά: «O φίλαρχος ιερωμένος καταντά εις φονικόν τύραννον, ο φιλόπλουτος εις αισχροκερδή γόητα και ο φιλήδονος γίνεται ίππος θηλυμανής». Επίσης συνιστούσε τη μετάφραση της Αγίας Γραφής και την ανακαίνιση των εκκλησιών. Το 1839 το βιβλίο καταδικάστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο Κοραής ήταν θερμός υποστηριχτής της ανεξηθρησκίας.

Απόψεις για τη γλώσσα και την παιδεία

Στα «Προλεγόμενα» των εκδόσεων αρχαίων συγγραφέων κατέθετε τις προτάσεις του για την παιδεία, το περιεχόμενο των μαθημάτων, τα εγχειρίδια και τις μεθόδους της διδασκαλίας και κυρίως την γλώσσα, που ήταν το βασικό μέλημα των λογίων κατά την περίοδο του Διαφωτισμού. Βασικές του ιδέες ήταν η ανάγκη «μετακένωσης» της δυτικής παιδείας στην Ελλάδα και ο εκσυγχρονισμός της διδασκαλίας (μεταξύ άλλων υποστήριζε την αλληλοδιδακτική μέθοδο, την αποφυγή της χρήσης της αρχαίας γλώσσας στην διδασκαλία και την συγγραφή νέων εγχειριδίων γραμματικής καθώς και λεξικών, για τα οποία κατέθετε συγκεκριμένες προτάσεις). Για την εφαρμογή των ιδεών του συμμετείχε στην ομάδα των λογίων που ίδρυσαν το 1811 το περιοδικό Ερμής ο Λόγιος, στο οποίο αρθρογραφούσε συχνά.

Ως κύριο στόχο είχε την διαμόρφωση ενός γλωσσικού οργάνου κατάλληλου για την πνευματική ανάπτυξη. Ανάμεσα στις δύο αντίρροπες τάσεις της εποχής, την αποκλειστική χρήση της ομιλουμένης γλώσσας και την επαναφορά της αρχαίας, ο Κοραής κράτησε μία ενδιάμεση στάση: βάση του ήταν η ομιλουμένη γλώσσα, για την οποία πρότεινε τον «καθαρισμό» από ξένες και ιδιωματικές λέξεις και την γενικότερη «διόρθωση» από τους λογίους. Οι υποδείξεις του Κοραή οδήγησαν στην διαμόρφωση της γλωσσικής μορφής που ονομάστηκε καθαρεύουσα και γι'αυτές τις θέσεις δέχτηκε επικρίσεις τόσο από τους υποστηρικτές της αρχαΐζουσας όσο και από τους υποστηρικτές της ομιλουμένης γλώσσας.

Τελευταία χρόνια

Όταν ξέσπασε η επανάσταση, τήρησε αρνητική στάση καθώς πίστευε ότι δεν είχαν ωριμάσει οι συνθήκες για να επιτευχθεί αυτονομία. Προσπάθησε όμως να βοηθήσει με διάφορα μέσα: αλληλογραφούσε με φιλέλληνες πολιτικούς και έγραφε άρθρα σε ξένα έντυπα για να προβάλει την Επανάσταση. Μετά την απελευθέρωση εναντιώθηκε στην πολιτική του Καποδίστρια, τον οποίο βέβαια είχε συναντήσει στο παρελθόν, επειδή θεωρούσε αυταρχική την συγκέντρωση όλων των εξουσιών στο πρόσωπο του κυβερνήτη. Τις αντιπολιτευτικές του θέσεις διατύπωνε σε διαλογικά κείμενα που δημοσίευε με ψευδώνυμο. Για την στάση του αυτή έφθασε να θεωρείται και ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του. Ο Κοραής πέθανε τελικά στο Παρίσι σε ηλικία 84 χρονών.

Μετά τον θάνατό του, το 1833, εκδηλώθηκαν εναντίον του αντιδράσεις, με αρνητικές κριτικές για τις πολιτικές και γλωσσικές του ιδέες. Τα κόκαλα του στάλθηκαν στην Ελλάδα το 1877, όπου και ετάφη στην Ελληνική πρωτεύουσα. Η μαρμάρινη προτομή του κοσμεί το Λύκειο της Χίου, το οποίο κληρονόμησε την βιβλιοθήκη του, ενώ άγαλμά του υπάρχει και έξω από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου στην Αθήνα.

Thursday, March 24, 2011

Γύρω από το Islam

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Με ευκαιρία τις εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες και την αυξανόμενη μεταναστευτική πίεση στην Ευρώπη, νομίζω ότι οι τόσο άνευ όρων αραβόφιλοι πλανώνται. Πρόκειται συνήθως για ψευτοαφελείς που πιστεύουν ότι οι «λαοί» έχουν πάντα δίκιο κι ότι η επιδίωξή τους είναι η ανεξιθρησκεία και η ειρηνική συνύπαρξη· ότι επιζητούν το αληθινό τους συμφέρον. Οι οπαδοί αυτοί της «πολυπολιτισμικότητας» δεν αναγνωρίζουν ούτε την εσωτερική επιθετικότητα των θρησκειών, ούτε τις διαφορές μεταξύ τους. Και πολλοί με κατηγορούν, σ’ αυτή τη μεγάλη διαμάχη, ότι δεν γνωρίζω επαρκώς το ισλάμ κι ότι στρέφομαι σταθερά προς τη Δύση. Όμως κάτι ξέρω κι εγώ. Γι’ αυτό, πράγματι, στρέφομαι σταθερά προς τη Δύση.

Ας αρχίσουμε από την ιδέα του ισλάμ και του ισλαμισμού. Η αραβική λέξη «ισλάμ» σημαίνει εγκατάλειψη: εγκατάλειψη στη θεϊκή βούληση. Η λέξη έχει δύο σημαινόμενα: από τη μία, τη θρησκεία που ίδρυσε τον 7ο αιώνα ο Μωάμεθ στο όνομα του Αλλάχ και, από την άλλη, το πολιτικό, νομικό, κοινωνικό και πολιτιστικό σύστημα που απορρέει από αυτή. Η θρησκεία του Μωάμεθ, η κατεγραμμένη στο κοράνι, είναι μονοθεϊστική και οικουμενική όπως ο χριστιανισμός – αλλά πολύ πιο ολοκληρωτική και αυταρχική, τουλάχιστον σ’ αυτή τη φάση της ιστορίας. Στον χριστιανισμό, η τάση του ολοκληρωτισμού εμποδίστηκε από δύο παράγοντες: ο πρώτος είναι η προΰπαρξη ενός πολιτισμού –του ρωμαϊκού– που δεν επέτρεψε κραδασμούς στο νομικό του σύστημα. Έτσι, η Δύση, παρότι ο χριστιανισμός το επιθυμούσε, δεν κατάφερε να αντλήσει νομικά δικαιώματα από τις Γραφές. Συνέβησαν πολλά: θρησκευτικοί πόλεμοι, μισαλλόδοξη πολιτική˙ στον μεσαίωνα, η χριστιανική Εκκλησία εφάρμοσε, όπως το Ισλάμ, την «εξουσία του ξίφους», καθώς και μια πολιτική τυραννία με φεουδάρχες, αυτοκράτορες και μονάρχες. Όμως, είναι βέβαιο ότι σήμερα –εδώ και αιώνες: από τη Γαλλική Επανάσταση, ας πούμε– ο χριστιανισμός τοποθετείται σ’ ένα σχετικά εκκοσμικευμένο περιβάλλον που τον περιορίζει και τον ελέγχει.

Αντιθέτως, το ισλάμ δεν συνάντησε καμιά τροχοπέδη. Γεννήθηκε στην άμμο˙ το κοράνι είναι η μοναδική πηγή του δικαίου του. Από την αρχή είχε επιθετικές στρατιές που, μετά τον θάνατο του Μωάμεθ, κατέστρεψαν το περσικό βασίλειο, ακρωτηρίασαν το Βυζάντιο και κατέκτησαν τη Βόρεια Αφρική και την Ισπανία. Στον ισλαμισμό η θρησκεία δεν είχε πολιτικά όρια, μιας και όλα υποτίθεται ότι ανήκουν στον θεό. Οπωσδήποτε, καθώς το ισλάμ ζει, όπως όλα, μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, πιθανώς εξελίσσεται, διαφοροποιείται και απομακρύνεται από τις ρίζες του. Όχι και τόσο, παρ’ όλ’ αυτά.

Οι συνιστώσες του ισλάμ είναι, από τη μια το κοράνι, κι από την άλλη το ισλαμικό δίκαιο. Το κοράνι –τα γεγονότα της ζωής του Μωάμεθ και τα λεγόμενά του– είναι το σταθερό στοιχείο. Το ισλαμικό δίκαιο είναι το μεταβλητό που διαμορφώθηκε τον 9ο και 10ο αιώνα. Έκτοτε, οι ισλαμιστές νομομαθείς αποφασίζουν ποια καινούργια ιδέα, ποια εξέλιξη είναι σύμφωνη με το κορανικό δόγμα. Μπορεί να εκκοσμικευτεί το ισλάμ; Μπορεί να γίνει ανεκτικό; Μπορεί να συνεννοηθεί με τον χριστιανισμό; Κυρίως, μπορεί να αποδεχτεί την απουσία κάθε θρησκείας; Δύσκολα. Η ελαστικότητα που υπονοείται από μια νομική εξέλιξη είναι ανύπαρκτη εφόσον το δίκαιο συνδέεται με το κορανικό δόγμα. Στη Δύση το δίκαιο είναι μάλλον αυτόνομο˙ στις ισλαμικές χώρες είναι ετερόνομο: γεννιέται και παραμένει στο εσωτερικό της θρησκείας. Πράγματι, οι λόγιοι του ισλαμικού δικαίου μπορούν να ερμηνεύσουν το κοράνι με ποικίλους τρόπους. Αυτοί οι «ποικίλοι» τρόποι που, κατά καιρούς, πλησίαζαν την εκκοσμίκευση, προκάλεσαν –σε συγκεκριμένες συγκυρίες– την επανεργοποίηση του φανατικού ισλάμ. Δεν συμφωνώ με την άποψη ότι η πολιτική της Δύσης βρίσκεται στη ρίζα του ισλαμικού φονταμενταλισμού: στη ρίζα του ισλαμικού φονταμενταλισμού βρίσκεται το κοράνι, η αμάθεια, η φτώχεια και, τελευταία, η πολιτική της Δύσης και του Ισραήλ.

Το φονταμενταλιστικό επιχείρημα είναι ότι η παρακμή και η ταπείνωση των μουσουλμανικών λαών οφείλονται στην εγκατάλειψη του «αυθεντικού» ισλάμ. Οι μουσουλμάνοι ήταν το «καλύτερο έθνος στον κόσμο» όσο εφάρμοζαν τη σαρία, όσο ακολουθούσαν τον δρόμο του Αλλάχ. Και έχασαν την υπεροχή τους επειδή απομακρύνθηκαν από αυτή. Γι’ αυτό πρέπει να εξαγνισθεί το ισλάμ από κάθε δυτική επιρροή. Το «αυθεντικό» ισλάμ δημιουργεί από την ίδια του τη φύση αγωνιστικές ομάδες που επιδιώκουν μέσω της δράσης –βίαιης αν χρειάζεται– τρεις στόχους: τον εξαγνισμό του μουσουλμανικού κόσμου, τη διάδοση της πίστης στις χώρες που είναι εν μέρει μουσουλμανικές και τον ιερό πόλεμο εναντίον της Δύσης.

Η ενθάρρυνση της θρησκείας σημαίνει το τέλος της δημοκρατίας. Η ενθάρρυνση –ο «σεβασμός»– του ισλάμ στις χώρες υποδοχής μουσουλμάνων μεταναστών αποτελεί υποχώρηση του κοσμικού κράτους και της αρχής του πλουραλισμού. Ο πρωταρχικός όρος που πρέπει να τίθεται για οποιονδήποτε νεοφερμένο στην Ευρώπη είναι ο σεβασμός της νομοθεσίας και του πολιτισμού της χώρας υποδοχής. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί «πλουραλισμός» η επιβολή ισλαμικών ηθών και αρχών σε χώρες με διαφορετική ιστορική και πολιτική διαδρομή.

Η Ευρώπη –και η Ελλάδα– πρέπει να προστατέψουν τα ατομικά δικαιώματα και, κατά κάποιον τρόπο, το σημείο του ιστορικού χρόνου στο οποίο έχουν βρεθεί. Μου φαίνεται ανεύθυνη η θέση της «πολυπολιτισμικότητας» που δεν αναγνωρίζει όρια στην ανεκτικότητα: θα επιτρέπεται λοιπόν το τσαντόρ και η μπούρκα; Μήπως δώσουμε δικαίωμα και για κάποιον λιθοβολισμό; Εφόσον αποτελεί μέρος του ισλαμικού ήθους, γιατί να μην εφαρμόζεται η θανατική ποινή στις μουσουλμανικές κοινότητες; Και πάει λέγοντας. Η αριστερίστικη πολιτική της ανεξέλεγκτης υποδοχής μεταναστών έχει, θα το ξαναπώ, έντονη θεατρικότητα: οι αριστεριστές παίζουν τον ρόλο του «καλού». Όμως αυτή η πατερναλιστική δήθεν καλοσύνη κατατεμαχίζει εμφανώς την κοινωνία.

Η θέση του Kαλίλ Σαμίρ, ενός Αιγύπτιου θεολόγου που διδάσκει στο πανεπιστήμιο της Βηρυτού, εκφράζει πώς οι πολυπολιτισμικές θεωρίες αδικούν εντέλει τους μουσουλμάνους μετανάστες, δημιουργώντας συγκρούσεις, περιθωριοποιώντας τους και νομιμοποιώντας το φανατικό ισλάμ που αντιμάχεται τόσο τη δυτική κουλτούρα της νεωτερικότητας όσο και την πιο φιλελεύθερη μουσουλμανική τάση. Οι οπαδοί της πολυπολισμικότητας και οι αριστεριστές αναρωτιούνται: «Μήπως είναι προτιμότερο να δώσουμε το καλό παράδειγμα δείχνοντας ανεκτικότητα σε όσους δεν δείχνουν ανεκτικότητα;» Ο Σαμίρ διαφωνεί: «Ο δρόμος που οδηγεί σ’ ένα ανεκτικό ισλάμ είναι σαφής: να μη γίνεται κανένας συμβιβασμός στα κεκτημένα του δυτικού πολιτισμού». Κατά τη γνώμη μου, δίκιο έχει ο Σαμίρ.

Πηγή: ATHENS VOICE

Wednesday, March 23, 2011

Atenistas bookcrossing!

Αυτό το Σάββατο 26 Μαρτίου 12.00-16.00 ανταλλάσσουμε και συλλέγουμε βιβλία, παρακολουθούμε ομιλίες 2 αθηναιογράφων και πάνω απ’ όλα γνωρίζουμε την Δημοτική Βιβλιοθήκη της Αθήνας.

Φέρε βιβλίο – Πάρε βιβλίο
Το βιβλίο που διάβασες ίσως το θέλει κάποιος άλλος. Το φέρνεις, και βρίσκεις άλλα ενδιαφέροντα να ανταλλάξεις. Παρούσα επίσης η Κοινότητα των Ελλήνων Βookcrossers, ευκαιρία να μάθεις για τις δραστηριότητές της.

Μαζεύουμε βιβλία
Πέρα από την ανταλλαγή μπορείς να αφήσεις το βιβλίο σου. Όσα μαζευτούν θα δοθούν για την ενίσχυση της βιβλιοθήκης των γυναικείων φυλακών του Κορυδαλλού.

Παρακολουθήσε ομιλίες
Μαζί μας οι δύο γνωστοί συγγραφείς βιβλίων σχετικών με την Αθήνα: ο Νίκος Βατόπουλος και η Άρτεμις Σκουμπουρδή που θα μιλήσουν για την πόλη όπως την αποτύπωσαν στα βιβλία τους. Έναρξη παρουσιάσεων στις 14.00

Να η ευκαιρία: Γράψου στη Δημ. Βιβλιοθήκη!
Οι υπάλληλοι της βιβλιοθήκης θα ‘ναι παρόντες για να εγγράψουν νέα μέλη. Φέρε απλώς μαζί την ταυτότητά σου κι έναν λογαριασμό (σταθ. ή κιν. τηλεφωνίας, ή ΔΕΗ).
Eπίσης το προσωπικό της βιβλιοθήκης θα ξεναγήσει τους επισκέπτες στους χώρους της.

Τα λέμε από κοντά!

atenistas

Μια μέρα στο Δημαρχείο

Tου Πασχου Μανδραβελη

«Ηλία γερά, παρ’ τους τα μυαλά», ήταν το σύνθημα των συμβασιούχων που μπούκαραν προχθές στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου Αθήνας. Αίτημα των περίπου τριακοσίων διαδηλωτών είναι η άμεση μονιμοποίησή τους στον δήμο, χωρίς τη διαδικασία του ΑΣΕΠ.

Ο Ηλίας, βέβαια, είναι ο γνωστός από διάφορα show της τηλεόρασης κ. Ψινάκης, ο οποίος πήρε το μικρόφωνο να πει στους διαδηλωτές «αργήσατε να έρθετε». Aργησαν, προφανώς, για να κάνουν μπάχαλο το Δημοτικό Συμβούλιο. Από κοντά και ο κ. Νίκος Μιχαλολιάκος, της «Χρυσής Αυγής», ο οποίος άρπαξε το μικρόφωνο και καταχειροκροτούμενος από τους διαμαρτυρόμενους, προέτρεψε τους διαδηλωτές να κάνουν κατάληψη στον χώρο, αυτόν, δηλαδή, που κατά μία έννοια είναι η Βουλή του Δήμου Αθηναίων.

Φυσικά, δεν μπορούσε να λείπει από το πανηγύρι ο χουβαρντάς του 9,84 και κάθε σπατάλης στον δήμο. Ο κ. Νικήτας Κακλαμάνης δήλωσε ότι «η λύση είναι μόνο μία: τροποποίηση του νόμου Ραγκούση». Υπενθυμίζουμε πως ο νόμος αυτός προβλέπει ότι όλες οι προσλήψεις (ακόμη και στους δήμους) θα γίνονται υποχρεωτικά μέσω ΑΣΕΠ, έτσι ώστε να έχουν μια ελπίδα και οι άνεργοι και να σταματήσει το πελατειακό όργιο διά των συμβάσεων.

Oπως ο Μάρτης δεν λείπει από τη Σαρακοστή, έτσι δεν μπορούσαν να λείπουν οι συνήθεις «φίλοι του λαού». Χαιρετίζοντας την κινητοποίηση, ο κ. Νίκος Σοφιανός, μέλος του Π. Γ. της Κ. Ε. του ΚΚΕ και δημοτικός σύμβουλος, δήλωσε ότι «οι εργαζόμενοι έχετε σημειώσει μια σημαντική νίκη αυτή τη στιγμή. Εχετε δείξει ότι έχετε φωνή, έχετε δίκιο και μπορείτε να το παλεύετε... (Ο δήμαρχος) πρέπει να αποσύρει τη διάταξη και ταυτόχρονα ο ίδιος να πει ότι στηρίζω το δικαίωμα των συμβασιούχων για να γίνουν μόνιμοι και αορίστου χρόνου».

Από κοντά και η «Ανοιχτή Πόλη» του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωνε ότι «καλέσαμε και εξακολουθούμε να καλούμε τη δημοτική αρχή να σταθεί αλληλέγγυα στον αγώνα των εργαζομένων για τη διασφάλιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, σε αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική». Ο επικεφαλής της παράταξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Πέτρος Κωνσταντίνου, δήλωσε ότι «το αίτημα για μονιμότητα θα πρέπει να συμπεριλάβει και τους 35.000 απολυμένους στους δήμους όλης της χώρας και σε αυτό να προστεθεί και το αίτημα να μην προχωρήσουν οι συγχωνεύσεις των σχολείων». Είναι παρατηρημένο: το μέγεθος μιας αριστερής παράταξης είναι αντιστρόφως ανάλογο με τα αιτήματα που προβάλλει. Oσο μικρότερη είναι, τόσο μαξιμαλίζει στους στόχους.

Σε ανακοίνωση που ανάρτησε στο σχετικό μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο κ. Πέτρος Κωνσταντίνου δηλώνει ότι «οι εργαζόμενοι του Δήμου της Αθήνας με τη σημερινή τους κινητοποίηση δίνουν το λαμπρό παράδειγμα» και καλεί «όλους τους συμβασιούχους πανελλαδικά να καταλάβουν όλα τα δημαρχεία της χώρας διεκδικώντας τη μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων».

Eτσι απέμεινε μόνος ο κ. Γιώργος Καμίνης να υπερασπιστεί τη νομιμότητα και καταδίκασε «την παρεμπόδιση της λειτουργίας των δημοκρατικά εκλεγμένων οργάνων του Δήμου, από ομάδα συμβασιούχων (...) που μπήκαν σήμερα με τη βία στο δημαρχείο, προπηλακίζοντας συναδέλφους τους στην είσοδο και καταλαμβάνοντας την αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου».

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Εποχή της χαιρεκακίας

Της Λώρης Κέζα

Για όσους ακριβολογούν η «σύμβαση ορισμένου χρόνου» σημαίνει ότι κάποιος ξεκινά δουλειά και σε ορισμένο χρόνο (καθορισμένο καθαρά και ξάστερα στη σύμβαση), τα καθήκοντα τελειώνουν. Στον Δήμο της Αθήνας, όπως και σε όλους τους άλλους δήμους, επιμηκύνθηκε μια παρανόηση_ μια ηθελημένη παρανόηση, βολική και για τις δυο πλευρές. Οι εργαζόμενοι που έκαναν προχθές κατάληψη του δημαρχιακού Μεγάρου στην πλατεία Κοτζιά είχαν επίγνωση: όταν έπιαναν δουλειά γνώριζαν πολύ καλά ότι ο ορισμένος χρόνος ήταν μετρημένος σε μήνες. Επίσης γνώριζαν πολύ καλά ότι η σύμβαση θα ανανεωθεί. Οι πολιτικές ηγεσίες είχαν κι αυτές επίγνωση. Χωρίς συμβασιούχους το μαγαζί θα έκλεινε.

Ο κ. Γ. Καμίνης είναι άνθρωπος του νόμου. Τι λέει η σύμβαση; Εληξε. Αρα έληξε. Τι λέει ο νόμος; ΑΣΕΠ. Αρα πηγαίνετε στον διαγωνισμό. Αυτό ψηφίστηκε από τη Βουλή κι αν θέλουμε να ζούμε σε μια ευνομούμενη χώρα, οι κανόνες θα πρέπει να εφαρμοστούν. Αυτή η άποψη γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής σε μια κοινωνία όπου η μια κατηγορία εργαζομένων πάει να βγάλει το μάτι της άλλης. Η αντιπαλότητες δεν είναι πια καθαρά ταξικές καθώς ένα σωρό μικρά υποσύνολα διεκδικούν του δικό τους μικρό συμφέρον. Σε αυτό το κλίμα μπορεί κανείς να πει ελαφρά τη καρδία ότι οι συμβασιούχοι πρέπει να ξεκουμπιστούν γιατί το λέει ο νόμος. Στο κάτω κάτω όλοι τους βρήκαν δουλειά φιλώντας ουρημένες ποδιές. Σε αυτό το κλίμα το «ουστ» αρθρώνεται όλο και πιο εύκολα, όλο και πιο χαρωπά. Τον τελευταίο χρόνο έχουν απειληθεί οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι οδηγοί, οι καθηγητές_ γιατί να περισωθούν οι σκουπιδιάρηδες;

Είναι κατανοητή η αντίληψη για το κράτος δικαίου: αν δεν επιτρέπεται εύνοια υπέρ του ακριβοπληρωμένου υπαλλήλου στο υπουργείου Οικονομικών δεν επιτρέπεται η εύνοια υπέρ του οδοκαθαριστή. Αν απαγορεύεται η μονιμοποίηση ενός κυριλέ συμβασιούχου πρέπει να απαγορεύεται η μονιμοποίηση των γυναικών που ξεβρομίζουν καμπινέδες. Αυτή είναι η ισονομία και είμαστε σχεδόν υποχρεωμένοι να την καμαρώσουμε. Διατηρούμε εντούτοις το δικαίωμα να αναπολήσουμε την Ελλάδα της ψυχοπονιάς, τότε που το κράτος δεν εκφραζόταν από μια στοίβα δακτυλογραφημένες σελίδες. Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν άρχισε η μεγάλη σπατάλη στις κοινωνικές παροχές, όταν τα επιδόματα έπεφταν σαν το χαλάζι υπήρχε μια ανθρωπιά στην πολιτική. Δεν αντιλέγει κανείς: υπήρχε το ρουσφέτι, γίνονταν αδικίες, μοιράζονταν ψεύτικες συντάξεις χωρίς να υπάρχει μακροπρόθεσμο πρόγραμμα. Αυτό το χουβαρνταλίκι συνέβαλε εν μέρει στην πορεία προς την χρεωκοπία αλλά δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί: οι συνειδήσεις ήταν πιο ήσυχες όταν υπήρχε μέριμνα για του κοινωνικά αδύνατους.

Είναι γνωστό ότι τον τομέα της καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων (από όπου προέρχονται πλείστοι καταληψίες συμβασιούχοι) γίνονται διάφορες διευθετήσεις ώστε οι μόνιμοι να δουλεύουν ελάχιστα ως καθόλου. Είναι εκνευριστικό ότι αυτή ο μικρή επαγγελματική ομάδα μπορεί και απειλεί την πόλη με τους σκουπιδόλοφους μιας πιθανής απεργίας. Παρά τα στραβά κι ανάποδα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρέθηκαν σε αυτή τη δουλειά επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή. Οσον αφορά τους υπόλοιπους (τις νηπιαγωγούς, τους γυμναστές, τους κηπουρούς)θα μπορούσαμε να είμαστε λιγότερο ανάλγητοι. Αν οι συμβάσεις τους ανανεώνονταν επί 5 και 10 χρόνια επειδή είχαν «μέσον» τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει να τιμωρηθούν από την ακαμψία ενός νόμου. Πέρα από τον νόμο του κ. Ραγκούση, πέρα από την νομιμοφροσύνη του κ. Καμίνη υπάρχουν και οι ανθρώπινες ζωές με όσα συνεπάγονται: νοίκια, λογαριασμοί, δίδακτρα βρίσκονται στον αέρα για εκατοντάδες οικογένειες. Αν υπάρχει υπόλειμμα ευαισθησίας στην κυβέρνηση, θα δοθεί λύση για τον Δήμο Αθηναίων. Ζούμε όμως στα χρόνια της λογικής ουχί των αισθημάτων.

Πηγή: TO BHMA

Tuesday, March 22, 2011

Οταν δεν είμαστε όλοι Λίβυοι

Tου Πασχου Μανδραβελη

Επί εβδομάδες ο Μουαμάρ Καντάφι έσφαζε τον λαό του. Στα καρυοφύλλια των εξεγερμένων, ο Λίβυος δικτάτωρ απαντούσε με αεροπορικούς βομβαρδισμούς, επιθέσεις τεθωρακισμένων και μισθοφόρους που σκότωναν αδιάκριτα. Ο αναπληρωτής καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (και χρόνια ταγμένος στην Αριστερά) Νικόλας Σεβαστάκης απορούσε: «Εδώ και εβδομάδες προσδοκούσα κάτι περισσότερο από ενδιαφέρουσες θεωρητικές αναλύσεις των αραβικών εξεγέρσεων. Περίμενα μια κινητοποίηση εναντίον της σφαγής στη Λιβύη, μια κινηματική παρουσία έξω από την πρεσβεία της Τζαμαχιρίας, του Μπαχρέιν, της Υεμένης. Θα ήθελα το αριστερό πάθος για την αφύπνιση των λαών της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής με την ίδια ένταση που έχει η ευαισθητοποίησή μας για τις στρατοκρατικές πρακτικές του Ισραήλ. Θα ήθελα να τονιστεί καθαρότερα η ηθική-πολιτική συμπαράταξη με μια λαϊκή δημοκρατική δυναμική που ακόμα και αν δεν ανταποκρίνεται στις προσφιλείς στον χώρο ταξικές και ιδεολογικές αφηγήσεις για την επιθυμητή εξέγερση, αποδεικνύει ότι η Ιστορία διαθέτει ακόμα πολλές δυσάρεστες εκπλήξεις για τους ολιγαρχικούς της» («Η επικείμενη επέμβαση στη Λιβύη και η Αριστερά», RedNotebook 18.3.2011).

Στην Ελλάδα των μεγάλων ευαισθησιών και των αριστερών χάπενινγκ δεν κουνήθηκε φύλλο για τις σφαγές των αμάχων Λίβυων. Οφειλόταν, άραγε, η σιωπή στο «αντιιμπεριαλιστικό παρελθόν» του συνταγματάρχη; Ή στο γεγονός ότι ο λατρεμένος του εγχώριου αντιιμπεριαλισμού -ο Ούγκο Τσάβες αυτοπροσώπως- ήταν ο μόνος σε όλο τον κόσμο που τάχθηκε υπέρ του σφαγέα;

Χρειάστηκε ένα γεγονός για να αφυπνιστεί η παλαβή Αριστερά (και το ΛΑΟΣ) και να διαπιστώσει ότι κάτι γίνεται στη Λιβύη. Μόλις το Συμβούλιο Ασφαλείας αποφάσισε Παρασκευή να απαγορεύσει τις πτήσεις πάνω από τη Λιβύη, αμέσως το ΚΚΕ διοργάνωσε το πρώτο του συλλαλητήριο την Κυριακή. «Οπως στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, με φύλλο συκής τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, γίνεται αυτή τη στιγμή μια ιμπεριαλιστική επέμβαση... που στρέφεται αντικειμενικά εναντίον του λαού της Λιβύης», δήλωσε η κ. Αλέκα Παπαρήγα, λες και οι βομβαρδισμοί που κάνουν τα λιβυκά αεροπλάνα «στρέφονταν αντικειμενικά υπέρ του λαού της Λιβύης».

Η έτερη σκελίδα της παλαβής αριστεράς διακήρυξε διά στόματος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη, ότι «ο βρώμικος πόλεμος που είναι έτοιμη να εξαπολύσει η Δύση κατά της Λιβύης δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη διάσωση ανθρώπων και τη δημοκρατία, αλλά αφορά τον ληστρικό έλεγχο των πετρελαίων της γειτονικής χώρας και τον έλεγχο των εξεγέρσεων και των εξελίξεων στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Συνιστά ντροπή για τη χώρα μας ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου αποφάσισε να συμμετάσχει και μάλιστα για πρώτη φορά τόσο ενεργά και με τόσα στρατιωτικά μέσα, στην πρώτη γραμμή των πρόθυμων “ιεράκων” στον βρώμικο πόλεμο κατά της Λιβύης».

Το έχουμε ξαναγράψει: αυτή η Αριστερά επειδή μαρτύρησε νομίζει ότι αγιοποιήθηκε. Θεωρεί ότι μπορεί να ράβει και να κόβει την ηθική στα μέτρα της και να εγκαλεί όλο τον υπόλοιπο κόσμο για ανηθικότητα. Θα συνεχίσει να το κάνει, όσο διάφοροι την πιστεύουν κι αρχίζουν τις μετάνοιες...

Πηγή: Η Καθημερινή

Monday, March 21, 2011

Έπεσε η μάσκα της Αριστεράς!

Του Τάκη Μίχα

Όταν πριν από μερικά έτη ο αμίμητος Τζορτζ Μπους αποφάσιζε να εισβάλλει στο Ιράκ, η αριστερά στην Ελλάδα σύσσωμη ξεσηκωνόταν εναντίον της επίθεσης επικαλούμενη το επιχείρημα ότι η ενέργεια των ΗΠΑ δεν είχε την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα επικαλέσθηκε η Αριστερά τα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν το ΝΑΤΟ έλαβε την απόφαση να βομβαρδίσει την Σερβία προκειμένου να σταματήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Μιλόσεβιτς στο Κόσσοβο. Και τότε το επιχείρημα της απουσίας νομιμοποιητικής εντολής από το Συμβούλιο Ασφαλείας ήταν στο επίκεντρο της επιχειρηματολογίας της αριστεράς.

Στο βαθμό λοιπόν που η αριστερά έθετε το κριτήριο της διεθνούς νομιμότητας όπως αυτή εκφράζεται με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας στο επίκεντρο της επιχειρηματολογίας της , θα ανέμενε κανείς ότι σήμερα θα επικροτούσε με ενθουσιασμό την επίθεση εναντίον του αιμοδιψή δικτάτορα Καντάφι στο βαθμό όχι απλά ότι η ενέργεια αυτή είχε την έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας, αλλά επίσης ότι ελήφθη μετά από έκκληση των Συνδέσμου Αραβικών χωρών. Λάθος! Αυτό δεν έγινε! Για μια ακόμη φορά, η αριστερά προτίμησε να συμπαρασταθεί σε ένα δήμιο αποδεικνύοντας έτσι περίτρανα ότι η επίκληση στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας ήταν πάντοτε απλά μια πρόφαση και ποτέ ο πραγματικός λόγος για την στάση της.

Το κύριο επιχείρημα της αριστεράς για την στάση της είναι ότι ο λιβυκός λαός θα πρέπει μόνος του να αποφασίσει. Προφανώς αυτό το επιχείρημα θα είχε αξία αν ο λαός είχε αυτή την δυνατότητα. Όμως όποιος έχει παρακολουθήσει έστω και επιφανειακά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Λιβύη, γνωρίζει ότι αυτό δεν ισχύει, διότι στην προκειμένη περίπτωση υπάρχει μια τεράστια ανισορροπία δυνάμεων. Από την μια πλευρά μια πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή με άριστα εκπαιδευμένους και αδίστακτους μισθοφόρους και από την άλλη ένα τσούρμο ανθρώπων πους στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν καμιά στρατιωτική εκπαίδευση. Η στάση της αριστεράς θα είχε ως μοναδικό επακόλουθο το πνίξιμο της εξέγερσης μέσα σε ένα πρωτοφανές λουτρό αίματος. Αυτό δεν είναι υπόθεση αλλά συνεπάγεται από τις ίδιες δηλώσεις του δικτάτορα ο οποίος επανειλημμένα όχι απλά δήλωνε ότι «δεν θα υπάρξει οίκτος » για τους αντιπάλους του, αλλά επίσης τους χαρακτήριζε ως «ποντίκια» και «κατσαρίδες». Φυσικά δεν είναι μόνο τα λόγια. Οι επιθέσεις με βαριά όπλα από ξηρά και από αέρα εναντίον αμάχων διαδηλωτών προδίκαζε τι επρόκειτο να συμβεί αν επικρατούσαν οι καθεστωτικές δυνάμεις.

Αν λοιπόν δεχθούμε ότι δεν είναι η ανησυχία για την διεθνή νομιμότητα που κάνει την ελληνική αριστερά να αγκαλιάζει με τέτοια στοργή παρανοϊκά καθάρματα όπως τον Μιλόσεβιτς, τον Χουσεΐν και τον Καντάφι τότε τι είναι; Τίποτα άλλο από το βαθύ μίσος προς την Δυτική φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων που χαρακτηρίζει αυτό τον χώρο. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει η ιστορία της ελληνικής αριστεράς που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τον εναγκαλισμό κάθε τυράννου που διέπρεπε στον βιασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από τον Αχμεντινετζάντ και τον Καντάφι σήμερα, μέχρι τον Πολ Ποτ και τον Μάο παλαιότερα –και για να μην ξεχνάμε τον Στάλιν και τον Τσαουσέσκου ακόμη πιο παλιά-όλη η ιστορία της αριστεράς στην Ελλάδα δεν αποτελεί παρά ένα συνεχή αγώνα δρόμου για το ποιός θα προλάβει να είναι ο πρώτος που θα ζητωκραυγάσει την τελευταία σφαγή στο όνομα της «αντίστασης» και του «αντιιμπεριαλισμου.»

Και φυσικά σε αυτή την αριστερά ανήκει και το ΠΑΣΟΚ- στο βαθμό που δεν έχει αποκηρύξει την πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και δεν έχει δώσει στην δημοσιότητα όλα τα στοιχεία που αποκαλύπτουν τις στενές οικονομικές σχέσεις του «κινήματος» με τον δικτάτορα της Λιβύης.

Πηγή: www.protagon.gr

Αυτός ο κόσμος μπορεί ν' αλλάξει Κεμάλ...

Της Κατερίνας Επιτροπάκη*


Τα κόμματα που θέλουμε αντανακλούν τις κοινωνίες που επαγγελλόμαστε. Μέρος της διαφοράς της ανανεωτικής αριστεράς από τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς είναι ότι δεν έχει στο μυαλό της το μοντέλο της κοινωνίας του «εφηρμοσμένου σοσιαλισμού», με τις δομές, τις ιεραρχίες και εν τέλει τις μεταξύ των μελών της τεράστιες ανισότητες. Αν η κοινωνία των πολιτών έναντι εκείνης των «κολλητών» είναι ζητούμενο, εξίσου ζητούμενο είναι και το κόμμα των μελών που το λέει και το εννοεί. Σε σύγχρονες και δημοκρατικά ανεπτυγμένες κοινωνίες άλλωστε, ελάχιστο μέλλον έχουν κόμματα συγκεντρωτικά ή αρχηγικά. Αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη, από μια σειρά απαντήσεων στην ερώτηση: τι κόμμα, άραγε, θέλουμε; Γιατί συχνά, μία μέθοδος να αποτυπώσουμε αυτό που θέλουμε, είναι να προσδιορίσουμε καταρχήν αυτά που δεν θέλουμε.


Η εμπειρία μας από τον προηγούμενο κομματικό φορέα που συμμετείχαμε, τον Συνασπισμό (για όσους κάναμε αυτή τη διαδρομή), μας έδειξε, κατά τη γνώμη μου, δύο βασικούς λόγους για τους οποίους το εγχείρημα απέτυχε: Ο πρώτος λόγος αποτυχίας, που χρεώνεται σε ορισμένους συντρόφους (με προέλευση κυρίως, αλλά όχι αποκλειστικά, από το ΚΚΕ), ήταν η αντίληψή τους ότι θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα «καλό» ΚΚΕ, δηλαδή μια καλύτερη εκδοχή του κόμματος που γνώριζαν ήδη.

Ο δεύτερος λόγος αποτυχίας – που κατά τη γνώμη μου χρεώνεται σε τμήμα της ηγετικής ομάδας επί προεδρίας Ν. Κωνσταντόπουλου – ήταν η καλών αρχικά προθέσεων προσπάθεια μεγαλύτερης συναίνεσης, με τη συνδιοίκηση του κόμματος με το αριστερό ρεύμα, η οποία όμως εν τέλει περνούσε μέσα από την υποστολή του πολιτικού στίγματος της ανανεωτικής αριστεράς, την υποτίμηση δηλαδή επί της ουσίας της πολιτικής και της σημασίας της «ταυτότητας», μέσα από την πρόταξη της διαχείρισης του κόμματος και της τρέχουσας πολιτικής καθημερινότητας.


Αισθάνομαι πως είναι δύο λάθη που δεν πρέπει να επαναλάβουμε στο καινούριο εγχείρημα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Θα πρέπει να μην παγιδευτούμε στο «όραμα» ενός καλού Συνασπισμού, για παράδειγμα των «ημερών Κωνσταντόπουλου», γιατί μάλλον δεν υπάρχει χώρος στον πολιτικό χάρτη για ένα τέτοιο κόμμα.


Θα πρέπει, επίσης, το πολιτικό μας στίγμα να μην υποστέλλεται και ο λόγος μας να μην στρογγυλεύεται ώστε να καταντάει ανούσιος. Ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης, ένα κόμμα «άχρουν, άοσμον, άγευστον και πτητικόν», μάλλον δεν θα έχει ιδιαίτερη τύχη, όταν οι καταστάσεις θα επιβάλλουν την ευθαρσή τοποθέτηση στα πράγματα. Θα πρέπει να ενσκήπτουμε σε βάθος στην ιδεολογική και πολιτική διάσταση των πραγμάτων και να μην εξαντλούμαστε σε επιφανειακές αναγνώσεις, ούτε να εγκλωβιζόμαστε στην αγωνία μήπως δεν θα είμαστε αρεστοί σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.


Πώς εν τέλει θα προσδιορίζαμε το κόμμα που θέλουμε; Η απάντηση προφανώς δεν είναι μονοσήμαντη και ο καθένας δεν έχει απαραίτητα τα ίδια πράγματα στη σκέψη και στην οπτική μου. Προσωπικά αισθάνομαι έντονη και επιτακτική την ανάγκη να ξεπεράσουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον ίδιο τον εαυτό μας. Να ξεπεράσουμε τις βεβαιότητές μας, την ψυχαναγκαστική πολλές φορές προσήλωσή μας σε αριστερά «ταλμούδ» και ιερές αγελάδες που πολλές φορές η ζωή μας δείχνει πως τα έχει αφήσει πίσω.


Και για να θυμηθώ και ένα στίχο του Ρασούλη, «και οι θεούληδες, οι καημενούληδες, γίνανε ντεμοντέ κι αράζουν». Είναι από το τραγούδι «Αυτός ο κόσμος, μπορεί ν’ αλλάξει Κεμάλ». Και αυτή η Αριστερά, έτσι όπως τη γνωρίζαμε τόσα χρόνια μπορεί ν’ αλλάξει νομίζω. Και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ έχει την ικανότητα να είναι ο πολιτικός φορέας που θα το κάνει!

* Μέλος της Π.Π.Ε της Δημοκρατικής Αριστεράς

Sunday, March 20, 2011

«Αυγή της Οδύσσειας»

Αν μη τι άλλο οι στρατιωτικοί ιθύνοντες έχουν φαντασία. "Αυγή της Οδύσσειας" ονόμασαν την επιχείρηση κατά του Καντάφι. Τώρα για ποιον θα είναι οδύσσεια και τι τέλος θα έχει ειλικρινά δεν μπορώ να προβλέψω. Αν και φαντάζομαι ότι για τον λαό της Λιβύης η οδύσσεια έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια. Από την πρώτη στιγμή που οι πολίτες της Τυνησίας εξεγέρθηκαν προσπάθησα με συνέπεια να παρακολουθήσω τις εξελίξεις. Τα κράτη της Βόρειας Αφρικής είχαν μια κατ' επίφαση δημοκρατία. Στην ουσία πάντα ήταν ημιδικτατορικά καθεστώτα με έντονα δεσποτικά στοιχεία. Μάλιστα ενώ οικονομικά είχαν μεγάλη άνθηση (και λόγω των πετρελαίων) οι λαοί υπέφεραν. Ο Μπεν Αλί έφυγε από την Τυνησία, αλλά οι δημοκρατικές διαδικασίες προχωρούν με αργά, πολύ αργά βήματα. Στην Αίγυπτο τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα. Εκεί πάντα ο στρατός κυβερνούσε. Εφυγε ο Μουμπάρακ και ο στρατός δεν δίσατσε να κάνει δικτατορία. Ούτε "μα", ούτε "μου". Δικτατορία κανονικότατή. Με στρατιωτικό νόμο και "πάγωμα" συνταγματικών δικαιωμάτων.

Η Λιβύη είναι... "Τζαμαχιρία" υποστηρίζει ο Καντάφι. "Γιατί να φύγω"; λεει. Δεν είμαι πρόεδρος. Και αρχίζει ένας αιματηρός εμφύλιος. Οσο οι αντικαθεστωτικοί έκαναν επιτυχίες η διεθνής κοινότητα (και η εγχώρια αριστερά...) καλούσαν τον Καντάφι να συζητήσει αρχικά και μετά να φύγει. Μάλιστα ο Νικολά Σαρκοζί αναγνώρισε και την "κυβέρνηση" της Βεγγάζης.

Ομως ο Καντάφι δεν είχε σκοπό να αποχωρήσει "ήρεμα και απλά". Εκανε αντεπίθεση και όπως ήταν λογικό άρχισενα συντρίβγει τους αντικαθεστωτικούς. Εξάλλου πολεμούσε οργανωμένος στρατός εναντίον ατάκτων. Τότε η διεθνής κοινότητα άρχισε να καταλαβαίνει ότι... έμπλεξε. Οι αντικαθεστωτικοί άρχισαν να πιέζουν για στρατιωτική βοήθεια. Πρώτα αποφαίστσηκε η "ζώνη απαγόρευσης πτήσεων" και από χθες Σάββατο γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη και αμερικάνικα πλοία άρχισαν να σφυροκοπούν θέσεις του Λιβυκού στρατού. Η διεθνής κοινότητα βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο Ιρακ, αυτή τη φορά στη Μεσόγειο. Οπως ήταν φυσικό η εγχώρια αριστερά μίλησε για έναν "νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο".

Προφανώς ο Σαρκοζί και ο Κάμερον δεν έχουν δείξει πολλές φορές το ενδιαφέρων τους για ο λαό της Λιβύης. Προφανώς τα (πολύ καλής ποιότητας) πετρέλαια και το φυσικό αέριο της χώρας είναι στο "στόχαστρο" τους. Αλλά, υπάρχει ένα μεγάλο αλλά. Οταν ο Καντάφι εξολοθρεύει στρατιωτικά τους αντιπάλους του, όταν βομβαρδίζει πόλεις πως θα αντιμετωπλιστεί; Πως θα σταματήσει η δολοφονία αθώων πολιτών; Με ψηφίσματα του ΟΗΕ; Θέλετε να σας θυμίσω πόσα ψηφίσματα έχει βγάλει ο ΟΗΕ κατά της Τουρκικής κατοχής στη Κύπρο και κατά των Ισραηλινών επικοισμών; Ολα είναι στον ιστορικό... κάλαθο των αχρήστων. Η χρήση όπλων θα πρέπει να είναι η έσχατη επιλογή για επίλυση πολιτικών προβλημάτων. Οταν όμως ο Καντάφι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις απόφάσεις του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ αναρωτιέμαι ποια άλλη γλώσσα θα καταλάβαινε ο Λύβιος συνταγματάρχης εκτόν αυτής των όπλων; Πως θα νιώθαμε άραγε βλέποντας τα στρατεύματά του να ισοπεδώνουν την Βεγγάζη και να εκτελούνται οι αντικαθεστωτικοί; Θα λέγαμε ήταν μια "εσωτερική υπόθεση" της Λιβύης και θα ξεμπερδεύαμε; Δεν υπάρχουν "εύκολες" απαντήσεις... Είμαι πολύ επιφυλακτικός σ' αυτούς που έχουν "έτοιμες" (τύπου κονσέρβα) απαντήσεις!

* Για τα όσα συμβαίνουν στις αραβικές χώρες εξαιρετικό ενδιαφέρων παρουσιάζει η συνέντευξη του καθηγητή Άµνον Άραν στην Athens Voice. ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ

Οι 50 της Fukushima

του Γιώργου Μαυρωτά

Η Στέλλα μας μίλησε πριν δυο μέρες για την ιστορία της Ritsuko Komaki, βγαλμένη από τον εφιάλτη που συνεχίζει να κτυπάει την Ιαπωνία. Εμένα με έχει συγκλονίσει μια άλλη ιστορία που αναδύθηκε λόγω των δραματικών προβλημάτων στα πυρηνικά τους εργοστάσια. H ιστορία αυτή γράφεται από τους «50 της Fukushima». Πενήντα από τους οκτακόσιους εργαζόμενους στο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας της TESCO έμειναν για να τιθασεύσουν σχεδόν χειροκίνητα την υπερθέρμανση των πυρηνικών αντιδραστήρων, δεδομένου ότι τα ψυκτικά κυκλώματα είχαν καταρρεύσει. Μην πάει το μυαλό σας σε 50 ατίθασους νεαρούς που αψηφούν τον θάνατο λόγω του ακαταλόγιστου της ηλικίας. Είναι 50 εθελοντές, μεσήλικες και πάνω. Κάποιοι ήθελαν μερικές εβδομάδες για να βγουν στην σύνταξη, για να παίζουν με τα εγγόνια τους στις περιποιημένες αυλές των μικρών σπιτιών τους. Το σχέδιο έκτακτης ανάγκης λέει ότι αυτοί που θα εκτεθούν σε τέτοιο κίνδυνο αν όλα πάνε στραβά (όπως πήγαν…), πρέπει να είναι προχωρημένης ηλικίας για να έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής με δεδομένο ότι η αυξημένη ραδιενέργεια θα δημιουργήσει καρκίνους. Μακάβριο, ανατριχιαστικό αλλά ορθολογικό σε μια κοινωνία που φαίνεται να έχει πάντα ένα Plan B στο συρτάρι. Για τους ήρωες αυτούς έχει ήδη δημιουργηθεί λήμμα στην Wikipedia ενώ “Oι 50 της Fukushima” προβλέπω να γίνεται και ταινία στο Hollywood.

Οι 50 αυτοί εθελοντές είναι η τελευταία γραμμή άμυνας για να αποτρέψουν έναν πυρηνικό όλεθρο. Κατά κάποιο τρόπο φυλάνε τις σύγχρονες Θερμοπύλες. Ξέρουν ότι εκτίθενται σε θανατηφόρες δόσεις αλλά μένουν εκεί για να καθυστερήσουν τον «εχθρό» και να δώσουν χρόνο στους συμπατριώτες τους ή μάλλον στην ανθρωπότητα, γιατί οι επιπτώσεις δεν θα είναι μόνο στην Ιαπωνία. Και με τις θερμοκρασίες που αναπτύσσονται εκεί είναι τραγική ειρωνεία ότι ο όρος «Θερμοπύλες» ταιριάζει γάντι στην περίσταση…

Νιώθω πολύ μικρός απέναντι σε ένα τέτοιο μεγαλείο. Πενήντα τεχνικοί, εργάτες, επιστήμονες θυσιάζονται χωρίς να ψάχνουν για ευθύνες και λάθη. Το ξέρουν ότι υπάρχουν κι ευθύνες και λάθη κάποιων άλλων αλλά αυτήν την ύστατη ώρα προέχουν άλλα πράγματα. Το ξέρουν ότι αυτοί δεν θα ζήσουν για να δουν τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν αλλά το κάνουν για να τους δώσουν μέλλον. Δεν έχω αμφιβολία ότι σε μια παρόμοια κατάσταση κι εδώ στην Ελλάδα το ίδιο θα συνέβαινε, έτσι λέει τουλάχιστον η ιστορία.

Δεν ξέρω ακόμα και την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ποια θα είναι η εξέλιξη στους πυρηνικούς αντιδραστήρες της Fukushima. Η ανθρώπινη αλαζονεία κάθε τόσο τιμωρείται από μια φύση που όταν ακούει τους ανθρώπους να βαυκαλίζονται ότι «την δάμασαν», βάζει τα γέλια. Έρχονται όμως κάτι τέτοιες συμπεριφορές και σώνουν την παρτίδα, μπαίνοντας αντίβαρο στην ανθρώπινη ύβρη. Η ανθρώπινη διαδρομή, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, δεν ακολουθεί κάποιο manual. Είναι μια συνεχής διαδικασία «δοκιμής και σφάλματος» όπως λένε οι μηχανικοί. Ελπίζω τουλάχιστον να μαθαίνουμε από αυτά γιατί οι 50 της Fukushima δεν θα είναι πάντα εκεί…

Πηγή: www.protagon.gr

Friday, March 18, 2011

Το θυμάστε αυτό;

Το μεσημέρι της Κυριακής 10/1/2010, στους Αμπελόκηπους, σημειώθηκε για άλλη μια φορά σε γειτονιά της Αθήνας επίθεση από φασιστοειδή, εναντίον αντιρατσιστικής εκδήλωσης, που διοργάνωνε η κίνηση «Απελάστε το ρατσισμό» 7ου διαμερίσματος. Πιο συγκεκριμένα, ομάδα 30 ατόμων καλύπτοντάς τα πρόσωπά τους με μάσκες, εισέβαλαν οργανωμένα στο χώρο του πολιτιστικού συλλόγου Άνω Αμπελοκήπων, πέταξαν τρικάκια που έγραφαν «τέλος στη μετανάστευση» και «φτάνει πια με τους μετανάστες», υπογράφοντας ως αυτόνομοι και έγραψαν με σπρέι στους τοίχους του συλλόγου. Αφού μας αποκάλεσαν προδότες και έβγαλαν ρατσιστικές κορώνες, αποχώρησαν συντεταγμένα. Ένας μάλιστα από αυτούς κινηματογραφούσε με κάμερα την εισβολή, που μετά από λίγο ανέβηκε στο διαδίκτυο. Η επίθεση έγινε λίγο μετά τις 12 και στο χώρο παρευρίσκονταν πάνω από 20 έλληνες αντιρατσιστές και μετανάστες, ανάμεσα τους και μικρά παιδιά. Ευτυχώς η ψυχραιμία που επέδειξαν όλοι, βοήθησε στο να μην υπάρξουν πιο δυσάρεστες εξελίξεις. Η προσέλευση για την εκδήλωση συνεχιζόταν και πολύ σύντομα μαζεύτηκε ο τριπλάσιος κόσμος και φυσικά η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε όπως είχε προγραμματιστεί και με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα και διάθεση για αντιρατσιστική δράση.

Πρόκειται για άλλη μια επίθεση φασιστοσυμμοριών, που έρχεται να προστεθεί στον κατάλογο επιθέσεων του τελευταίου χρόνου (Ν. Κόσμος, Άγιος Παντελεήμονας κ.α).

Ο φασισμός του όχλου

"Kάπως έτσι θα ξεκινήσει μια από τις πιο διαβολικές νύχτες στην ιστορία της Θεσσαλονίκης. H Eπιτροπή Eιρήνης βρίσκει, τελικά, την αίθουσα του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Kινήματος, στη γωνία Eρμού και Bενιζέλου, λίγο πιο πέρα από την αγορά του Mοδιάνο. Aντίθετα με την Aριστοτέλους, η περιοχή ερημώνει όταν κλείνουν τα καταστήματα, και αυτό διευκολύνει τα σχέδια των επίδοξων δολοφόνων. Kαμιά τριακοσαριά παρακρατικοί, τους οποίους επιβλέπουν 150 χωροφύλακες με επικεφαλής τους Mήτσου-Kαμουτσή, αρχίζουν να αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι δέρνοντας ακόμη και περαστικούς. Tην ώρα της συγκέντρωσης, μαζεύονται έξω από το κτίριο, σπάνε, πετώντας πέτρες, τα τζάμια και φωνάζουν: «Θέλουμε πόλεμο, να πάτε στη Bουλγαρία. Λαμπράκη, θα πεθάνεις». Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Γιώργης Τσαρούχας θα δαρθεί ανηλεώς από τους χωροφύλακες, ενώ ο Γρηγόρης Λαμπράκης θα κτυπηθεί θανάσιμα από τον Γκοτζαμάνη.

Η αριστερά στην Ελλάδα έχει πληρώσει με αίμα τους τραμπουκισμούς παρακρατικών μηχανισμών, των "αγανακτισμένων πολιτών", του δήθεν όχλου! Ομως το τελευταίο διάστημα ένα κομμάτι της αριστεράς όχι απλά υιοθετεί, αλλά και ενθαρρύνει την δράση "αγανακτισμένων πολιτών" που εμφανίζονται (;) και αποδοκιμάζουν εως και προπηλακίζουν κυρίως υπουργούς του Πασόκ. Πιθανόν είναι άλλο ένα "κεφάλαιο" στην... "αντισυστημική" "ριζοσπαστικοποίηση" του συγκεκριμένου χώρου.
Ομως πόσο "αριστερό" είναι να πηγαίνεις έξω από μια ταβέρνα και να βρίζεις τον Πάγκαλο; Μάλλον όσο "εθνικό" είναι να γιαουρτώνεις τον Αλαβάνο στο προαύλιο του Αγιου Παντελεήμονα ή να προπηλακίζεις την Ελένη Πορτάλιου στον ίδιο χώρο.
Γιατί αν οι "αριστεροί" "αγανακτισμένοι πολίτες" θεωρούν ότι έχουν... δικαίωμα να προπηλακίζουν τους υπουργούς του Πασόκ επειδή υπηρετούν το μνημόνιο, γιατί να μην έχουν δικαίωμα οι ακροδεξιοί "αγανακτισμένοι πολίτες" να γιαουρτώνουν τον Αλαβάνο ή να προπηλακίζουν την Ελένη Πορτάλιου καθώς σύμφωνα με την ιδεολογία τους είναι "εθνοπροδότες";
Οταν διαπαιδαγωγείς τους πολίτες σε διαδικασίες "αγανακτισμένων πολιτών" είναι υποκριτικό να διαμαρτύρεσαι όταν οι ακροδεξιοί προπηλακίζουν αριστερούς και αντιρατσιστές. Ο φασισμός του όχλου δεν έχει "καλή" και "κακή" εκδοχή, άρα δεν μπορεί να έχει "αριστερό" κάλυμμα. Ισως ορισμένοι μέσα στην ιδεολογικόπολιτικη τους θολούρα ξεχνούν ότι οι "αγανακτισμένοι πολίτες" είναι κατασκεύασμα του μετεμφυλιακού δεξιού παρακράτους, τους οποίους εμείς οι νεώτεροι γνωρίσαμε μέσα από τους... απογόνους τους στις πορείες του Πολυτεχνείου.
Η αριστερά στην βία της εξουσίας αντιπαραθέτει ιδεές, απόψεις, πολιτισμό. Οταν επιχείρησε να αντιπαραθέσει βία έχασε πανηγυρικά... Μια αναδρομή στην ιστορία θα κάνει πολύ καλό σε κάποιους!

Thursday, March 17, 2011

Όχι στην εθνική κατάθλιψη

Της Ευγενίας Μπουρνόβα

Ο βομβαρδισμός που υφιστάμεθα για το ύψος του χρέους της χώρας, για το κόστος των διαφόρων υπηρεσιών, για το μέγεθος της διαφθοράς, για τα συμφέροντα που είναι πίσω και γύρω από το σύστημα Υγείας, στην αρχή λειτουργούσαν ως έναυσμα συνειδητοποίησης και θέλησης να μπει ένα τέρμα, ένα «δεν πάει άλλο». Τώρα, όμως, αν δεν υπάρξουν κάποια μέτρα και, κυρίως, αν δεν αρχίσουν το συντομότερο να εφαρμόζονται κάποια μέτρα, ο όγκος αυτός των δυσάρεστων πληροφοριών και των δυσεπίλυτων προβλημάτων μπορεί να λειτουργήσει αποκαρδιωτικά και να οδηγήσει τους πολίτες στην αδράνεια, με βάση την κατάληξη «δεν μπορεί να γίνει τίποτα, δεν ξέρει κανείς από πού ν’ αρχίσει, αυτή η χώρα δεν έχει σωτηρία»!

Ωστόσο, υπήρξε μια περίοδος ενός τουλάχιστον έτους, που το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας έδειξε ανοχή και αποδέχτηκε να συμμετάσχει στην κοινή προσπάθεια, αφού αποδέχτηκε μείωση των αποδοχών ελπίζοντας σε μια ανάκαμψη. Προς στιγμήν μάλιστα, κάποιοι πίστεψαν στην δίκαιη κατανομή των βαρών. Και πάλι οι ίδιοι διαψευστήκαμε.
Παρόλα αυτά, η οργή που μας κατέχει έναντι εκείνων που είχαν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, τα 35 τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να καταλήξει σε συλλογική κατάθλιψη! Δεν μπορεί να συνεχίσουμε να λέμε ότι αφού δεν μπορούμε να βρούμε τα 22 δισεκατομμύρια είμαστε καταδικασμένοι να μην ελπίζουμε! Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι επειδή η χώρα είναι στην φάση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας δεν μας μένει τίποτα άλλο από την συλλογική παράλυση και την άκριτη αποδοχή λύσεων που διαλύουν τον κοινωνικό ιστό. Ούτε η λύση περιορίζεται στον άκρατο ατομικισμό, στον οποίο ωθείται ο καθένας για να αποφύγει την ανεργία ή στην αύξηση της παραγωγικότητας, μέσω της προτροπής να δουλεύουμε περισσότερο!
Εξάλλου ένα σημαντικό ποσοστό δουλεύαμε πάντα πολύ και στηρίζαμε τον δημόσιο τομέα βάζοντας πάντα πλάτες. Και στο τέλος του χρόνου οι άνεργοι θα φτάσουν το 20% και δεν θα μπορούν να δουλέψουν καθόλου!

Δεν μπορεί να αυτομαστιγωνόμαστε κάθε μέρα επειδή η χώρα μας ζούσε με δανεικά και με δανεικά πληρωνόμαστε τους μισθούς μας! Χρειάζεται να αντιδράσουμε και εμείς και οι πολιτικοί μας, αφού συμφωνήσουμε σε ένα σχέδιο που να μας δίνει μια προοπτική. Δεν μπορεί να συμβιβαστούμε με την διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και την αποδοχή αντιδημοκρατικών επιλογών!

Η κάθε χώρα είναι καταρχήν μια κοινωνία και όχι το άψυχο ταμείο μιας επιχείρησης, που κάποιοι μας παρουσιάζουν ως επιχείρημα, ισχυριζόμενοι ότι «αν χρωστάς τα δανεικά και δεν μπορείς να πληρώσεις μπορεί να χάσεις και το σπίτι σου»! Ακόμα και οι τράπεζες ανέστειλαν προσωρινά τους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις! Η λύση ή θα είναι ευρωπαϊκή ή θα είναι αντιδημοκρατική. Και η χώρα μας χρειάζεται να αναδιοργανωθεί και η κοινωνία μας να γίνει κοινωνία των πολιτών και όχι των κολλητών, αλλά και η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει πολιτικές.

*Η Ευγενία Μπουρνόβα είναι καθηγήτρια Οικονομικής – Κοινωνικής Ιστορίας και Ιστορίας Πόλεων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών

Πηγή: www.aixmi.gr

Είχα βρεθεί στη Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα µετά το 9/11...

Tου Φώτη Γεωργελέ

...Η πόλη ακόµα θρηνούσε τους 3.000 νεκρούς της. Συνεργεία οξυγονοκολλούσαν τα φρεάτια των δρόµων, φοβόντουσαν νέα βοµβιστική επίθεση. Η σκόνη υπήρχε ακόµα στην ατµόσφαιρα, στο κέντρο της πόλης µια τεράστια πληγή, συντρίµµια φωτισµένα µέρα νύχτα. Στους δρόµους, σε διαφηµίσεις, σε αφίσες, στις βιτρίνες των µαγαζιών, µια λίγο αυτοσαρκαστική, λίγο «δεν το βάζουµε κάτω» επιγραφή έλεγε: «Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, η Ν. Υόρκη είναι ανοιχτή για τις γιορτές». Προσπαθούσαν να πείσουν τους εαυτούς τους και τους ξένους που ακύρωναν το ταξίδι τους, ότι η ζωή συνεχίζεται, ότι η ζωή νικάει. Πέρυσι η πόλη της Ν. Υόρκης ανακοίνωσε ότι έσπασε το ρεκόρ της, οι τουρίστες ξεπέρασαν τα 48 εκατοµµύρια.
Στο Παρίσι κάνουν πεζόδροµους τους δρόµους ταχείας κυκλοφορίας στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα. Κρατάνε τις τεχνητές πλαζ µέχρι τον Οκτώβρη. Υποδέχονται 10 εκατοµµύρια ξένους το χρόνο. Υπολογίζουν ότι οι θέσεις εργασίας που δηµιουργεί ο τουρισµός φτάνουν τα 2,5 εκατοµµύρια. Πριν 10 χρόνια είχαµε 10 εκατοµµύρια τουρίστες στην Ελλάδα, 10 εκατοµµύρια είχε και η Τουρκία. Σήµερα εµείς έχουµε πάντα 10. Η Τουρκία υποδέχεται 33 εκατοµµύρια το χρόνο.

Κάποιοι, καλοπροαίρετα νοµίζω, στην ηλεκτρονική AΤΗΕΝS VOICE ρωτάνε: Τι σηµαίνει «τα κάνουµε όλα λάθος», τι σηµαίνει «αντί να δουλεύουµε για να αναπληρώσουµε τα χαµένα εισοδήµατα, κλαίµε για τα χαµένα δανεικά που δεν πρόκειται να ξανάρθουν»; Να ένα παράδειγµα τι θα µπορούσαµε να κάνουµε. ∆εν µπορούµε να κάνουµε αύριο Nokia. ∆εν ξέρουµε πώς να τα κάνουµε. Χρειάζεται να αλλάξουν πρώτα τα πανεπιστήµια, να πάψουν να παράγουν «αδιόριστους καθηγητές», να πάψει στις εισαγωγικές η σχολή Αστυνοµίας να έχει βάση 18.674 µόρια, παραπάνω από τη σχολή Χηµικών Μηχανικών, να πάψουν δηλαδή να παράγουν δηµόσιους υπάλληλους, και µετά από 10 χρόνια ίσως να παράγουµε τεχνολογία. Προς το παρόν όµως, αύριο, σήµερα, έχουµε κάτι να πουλήσουµε. Την Αθήνα. ∆εν υπάρχει άλλη πόλη σε ολόκληρη την περιοχή που να έχει µέτωπο στη θάλασσα από τον Πειραιά ως το Σούνιο, που να έχει αυτό το ιστορικό και εµπορικό κέντρο, αυτή τη ζωή, αυτό το κλίµα, οι άνθρωποι να κάθονται έξω στα καφέ ∆εκέµβρη µήνα µε 20 βαθµούς. Κι όµως, σ’ αυτή την πόλη, οι ξένοι επισκέπτες θέλουν αν είναι δυνατόν να διακτινίζονται από το αεροδρόµιο στο καράβι για τα νησιά, χωρίς να µείνουν ούτε ένα βράδυ, ούτε µία διανυκτέρευση. Άδικο έχουν; Συγκοινωνίες δεν έχει, σκουπίδια έχει, κλοπές έχει, γκέτο, πορνεία, εµπόριο ναρκωτικών, λαθρεµπόριο, βρόµα, εγκληµατικότητα, ανασφάλεια στο κέντρο της πόλης, η λιγότερο βιώσιµη πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Αν ήµασταν σοβαρό κράτος, δυναµική κοινωνία, από τους πρώτους µήνες της οικονοµικής κρίσης, πέρυσι δηλαδή, θα βάζαµε στόχους για τα επόµενα χρόνια. Για µια πόλη που θα υποδέχεται 10 εκατοµµύρια τουρίστες. Όχι στόχους αφηρηµένους, συγκεκριµένα πράγµατα που θα δεσµεύουν το δήµαρχο της πόλης, τους αρµόδιους υπουργούς, τον αρχηγό της Αστυνοµίας, όλους. Θα λέγαµε ότι σε 3 µήνες, στις 17 Ιουνίου, το ιστορικό και εµπορικό κέντρο της πόλης θα έχει γίνει «παιδική χαρά». Το πιο καθαρό, ασφαλές, ζωντανό κέντρο της Ευρώπης. Φωτεινό και ανοιχτό µέρα νύχτα για όλους. Η Κωνσταντινούπολη αυτές τις µέρες διοργανώνει φεστιβάλ τουρισµού και shopping, ένα µήνα µε τα καταστήµατα ανοιχτά 24 ώρες το 24ωρο. Έχουν ξοδέψει 35 εκατοµµύρια για τη διαφήµισή τους και περιµένουν να εισπράξουν 800 από εκατοντάδες χιλιάδες ξένους που θα φτάσουν στην πόλη από την ανατολή, τη Ρωσία και τις άλλες πρώην σοβιετικές δηµοκρατίες, τις αραβικές χώρες, τα Βαλκάνια.

Θα αντιµετωπίσουµε βέβαια την ελληνική συντήρηση, που στην εποχή µας είναι συχνά µεταµφιεσµένη σε αριστερή. Θα µας πουν ότι δεν γίνονται αυτά, ότι έτσι µετατοπίζουµε το πρόβληµα των ναρκωτικών και της εγκληµατικότητας στους δίπλα δρόµους, ότι αν δεν αλλάξει το σύστηµα δεν λύνονται τα προβλήµατα. Ότι θέλουµε να κάνουµε την πόλη «Ντίσνεϊλαντ για τουρίστες». Ότι το δικαίωµα της διαδήλωσης είναι ιερό, άρα πρέπει να γίνονται 900 διαδηλώσεις µέσα στο 2010, να χάνουν 40% του τζίρου τους τα καταστήµατα κάθε φορά και τελικά να χρεοκοπούν και να µένουν άδειες βιτρίνες. Θα µας πουν ότι κι αν καίγονται ενίοτε ζωντανοί 3 άνθρωποι και ακυρώνονται µεµιάς 70% διανυκτερεύσεις στην Αθήνα, είναι παράπλευρες απώλειες που δεν αµαυρώνουν το λαϊκό κίνηµα. Ότι η Κυριακή αργία είναι αναφαίρετο δικαίωµα, ότι θα ’χει προβλήµατα ο εκκλησιασµός, ότι είναι κεκτηµένο δικαίωµα να κλείνουν το απόγευµα τα καταστήµατα. Πρέπει να πούµε ότι οι 800 χιλιάδες άνεργοι θέλουν να δουλέψουν, όχι να γίνουν δηµόσιοι υπάλληλοι. Ότι όλες οι χώρες τα έλυσαν αυτά τα προβλήµατα χωρίς να περιµένουν τη δευτέρα παρουσία.

Έπειτα, ο επόµενος στόχος θα ’ναι σε 3 χρόνια να ’χουν γίνει δέκα οι δύο γραµµές του µετρό. Γιατί χωρίς µετρό δεν θα ζήσει αυτή η πόλη, έτσι που έχει γίνει. Θα ’ναι δύσκολο, αλλά και η κατάσταση είναι δύσκολη. ∆εν έχουµε λεφτά, αλλά θα βρούµε, µε ιδιωτικές συµπράξεις, µε παραχώρηση των κερδών από τα εισιτήρια, µε έξτρα µπόνους στους κατασκευαστές για τη συντοµότερη παράδοση των σταθµών. Πάλι η ελληνική συντήρηση θα δηµιουργεί προβλήµατα. Κόµµατα και πολιτικοί θα καθυστερούν µέχρι να οριστούν οι µίζες, διαπλεκόµενες εταιρείες θα υπερτιµολογούν τα έργα, µέσα ενηµέρωσης θα εκβιάζουν, «προοδευτικοί» υπερασπιστές του δηµοσίου θα λένε ότι αν είναι να γίνουν τα έργα από ιδιώτες καλύτερα να µη γίνουν καθόλου, αλλά και πάλι πρέπει να µην τους ακούσουµε. Όπως βρήκαν τον τρόπο όλες οι πρωτεύουσες της Ευρώπης, έτσι µπορούµε να τον βρούµε κι εµείς.
Μετά, αφού έχουµε προγραµµατίσει τα απολύτως απαραίτητα, θα αναθέσουµε µάλλον, γιατί δεν έχουµε χρόνο για διαγωνισµούς, σε δέκα ελληνικά και ξένα διάσηµα αρχιτεκτονικά γραφεία να κάνουν τα εµβληµατικά έργα, αυτά που θα αλλάξουν την πόλη. Το Ελληνικό, το δέλτα του Φαλήρου, την παραθαλάσσια βόλτα 30 χιλιοµέτρων της παραλιακής που θα γίνει η πιο συναρπαστική της Μεσογείου, πάρκα και πλατείες µέσα στην Αθήνα. Τα ίδια λίγο πολύ και στη Θεσσαλονίκη. Με στόχο στο τέλος της δεκαετίας οι δυο πόλεις να έχουν γίνει αυτό που φανταζόµασταν στις αρχές της προηγούµενης, αλλά το εγκαταλείψαµε: οι Μητροπόλεις της Μεσογείου. Που θα θέλουν όλοι να τις ζήσουν. Και οι ίδιες θα ζουν απ’ αυτό. Περιέργως, αντί να συζητάµε αυτά, ενάµιση χρόνο τώρα µας απασχολεί το «επίδοµα βιβλιοθήκης» και το «επίδοµα έγκαιρης προσέλευσης».

Πηγή: ATHENS VOICE

Wednesday, March 16, 2011

Ανάμεσα στο παλιό που πεθαίνει και στο καινούριο που δεν έχει ακόμη γεννηθεί

Του Μάνου Ματσαγγάνη*

Πολλές από τις σκέψεις μου για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα περιέχονται στο κείμενο “Από τη χρεωκοπία στην αυτογνωσία” το οποίο έχει ήδη κυκλοφορήσει στον Τομέα Παιδείας και Έρευνας - όποιος ενδιαφέρεται μπορεί εύκολα να το προμηθευτεί. Το κείμενο εκείνο γράφτηκε από τον Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο, και συνυπογράφεται από τον Ορέστη Καλογήρου, τον Γιώργο Καρρά, τη Βάσω Κιντή, την Ελίζα Παπαδάκη και εμένα. Δεν φιλοδοξεί παρά να διαβαστεί, και να συμβάλει στη συζήτηση. Δεν συνιστά μειοψηφούσα άποψη, ούτε προτείνεται ως εναλλακτικό του σχεδίου θέσεων.

Το σημείωμα αυτό αφορά το σχέδιο θέσεων. Συμμετείχα στην επιτροπή θέσεων και κατέθεσα εκεί συγκεκριμένες παρατηρήσεις. Κάποιες από αυτές έγιναν δεκτές, κάποιες (οι περισσότερες) όχι. Δεν έχει νόημα να επανέλθω εδώ στις ενστάσεις μου μία προς μία. Θα μιλήσω γενικά.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι το κείμενο των θέσεων δεν παρέχει μια πειστική αφήγηση για το τι σημαίνει να είσαι αριστερός σε μια ριζικά διαφορετική εποχή – και το «ριζικά διαφορετική» αυτή τη φορά δεν είναι υπερβολή. Ζούμε το τέλος του μεταπολιτευτικού μοντέλου, αυτό που μας έφερε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και στην απαξίωση της πολιτικής. Αυτό το λέμε, αλλά διστάζουμε να βγάλουμε τα ανάλογα συμπεράσματα.

Για παράδειγμα σε πολλά σημεία το σχέδιο ακολουθεί την πεπατημένη του αριστερού λαϊκισμού που απαιτεί οι κομματικές θέσεις να βρίθουν «αγωνιστικών» μεγαλοστομιών. Σε πολλές περιπτώσεις, οι διατυπώσεις είναι απλώς άστοχες. Για να περιοριστώ σε ένα θέμα που το γνωρίζω, η φράση «Η πρωτοφανής ένταση στην εκμετάλλευση της εργασίας, η αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, η περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων, η επεκτεινόμενη φτώχεια, ιδίως μετά την πρόσφατη κρίση, ακόμα και στο εσωτερικό των αναπτυγμένων χωρών» μπορεί να ισχύει για την Κίνα, αλλά δεν ισχύει για τη Βραζιλία, ούτε για την Ινδία, και οπωσδήποτε όχι για την Ευρώπη. Οι αυτοματισμοί του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη λειτουργούν: το μερίδιο της κοινωνικής δαπάνης στο ΑΕΠ στην ΕΕ αυξάνεται: από 27,5% το 2007 προβλέπεται να φτάσει 30,7% το 2011. Το Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο δεν καταρρέει.

Φυσικά, η ΔΗΜΑΡ δεν θα κριθεί κυρίως από τέτοιες διατυπώσεις – αν και «το ύφος είναι ήθος», και το καταγγελτικό-αποκαλυψιακό ύφος εμποδίζει την ψύχραιμη αποτίμηση θολώνει την κρίση και ευνοεί τη διολίσθηση στον αριστερό λαϊκισμό. Η ΔΗΜΑΡ θα κριθεί από το πώς τοποθετείται στο μείζον θέμα: στην αναζήτηση ενός άλλου δρόμου για τη χώρα, πέρα από την υπερχρέωση, την επιδεικτική κατανάλωση, την ιδιοποίηση δημόσιων πόρων, την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος. Και εδώ, το «όχι» στο Μνημόνιο δεν φτάνει. Οι βουλευτές μας ψήφισαν «κατά» τον περασμένο Μάιο. Θα το έκαναν εάν το θέμα κρινόταν από τη ψήφο τους; Εάν όχι, θα είχαμε γίνει συνένοχοι της χρεωκοπίας. Εάν ναι, δεν είμαστε ειλικρινείς.

Υπάρχει λύση εναλλακτική του Μνημονίου; Φοβάμαι πως όχι – τουλάχιστον προς το παρόν. Η δική μας δουλειά είναι να ψάξουμε να τη βρούμε, μαζί με όσους άλλους ενδιαφέρονται, σε όποιον πολιτικό χώρο και αν βρίσκονται αυτοί. Αυτό σημαίνει περισσότερη δουλειά και τολμηρότερες επεξεργασίες. Σημαίνει να είμαστε παρόντες και να συμμετέχουμε μαχητικά στην καθημερινή μάχη των ιδεών για όλα τα θέματα - μικρά και μεγάλα (θα έλεγα κυρίως στα μικρά). Έτσι και μόνο έτσι ωριμάζουν οι πολυπόθητες συγκλίσεις ευρύτερων δυνάμεων που λέει το σχέδιο θέσεων, όχι με μανούβρες κορυφής.

Νομίζω ότι το κύριο χαρακτηριστικό πολλών από όσους πλαισίωσαν τη ΔΗΜΑΡ, έχοντας μείνει επί μακρόν εκτός πολιτικής, είναι η ανυπομονησία. Με την αριστερή κουλτούρα της μεταπολίτευσης, με τα στερεότυπά της, εν τέλει με τον λαϊκισμό της. Με την απροθυμία της να αναγνωρίσει τις δικές της ευθύνες για τη σημερινή κρίση. Για την παρακμή – και με δική της συμμετοχή – της δημόσιας εκπαίδευσης, του συστήματος υγείας, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των δημόσιων επιχειρήσεων, των αγροτικών συνεταιρισμών κ.ά. (δηλ. ενός μετά τον άλλον όλων των ακρογωνιαίων λίθων της προγραμματικής πρότασης όλων των συνιστωσών της, από το ΠΑΣΟΚ έως το ΚΚΕ μ-λ).

Πλέον αυτή την ανυπομονησία έχουν αρχίσει να συμμερίζονται ευρύτατα τμήματα της κοινής γνώμης, δίνοντάς της μια χροιά απέχθειας είτε για την αριστερή κουλτούρα της μεταπολίτευσης είτε για την πολιτική γενικώς. Σε ό,τι με αφορά, η ανυπομονησία με την αριστερή κουλτούρα της μεταπολίτευσης συνδυάζεται με την αγωνία να διασώσουμε από το ναυάγιό της τις αξίες της αριστεράς: την ισότητα, τη δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη. Με άλλα λόγια, συνδυάζεται με την πεποίθηση ότι ένας καλύτερος τρόπος είναι εφικτός να είναι κανείς αριστερός, και ότι η ΔΗΜΑΡ μπορεί να τον εκφράσει.

Αυτό μπορεί να ακούγεται ανώδυνο, αλλά δεν είναι. Έχει σημαντικές συνέπειες στην καθημερινή συμπεριφορά μας στους μαζικούς χώρους όπου έχουμε κάποια επιρροή. Σημαίνει ότι οι δυνάμεις μας θα πρέπει να αρνούνται πεισματικά να συνταχθούν με την πεπατημένη της απόλυτης προτεραιότητας στο στενό συμφέρον των συναδέλφων τους (των πανεπιστημιακών, των γιατρών, των φαρμακοποιών κ.ά.), και να προσπαθούν να εκφράσουν το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον – ακόμη και όταν κάτι τέτοιο συνεπάγεται συνδικαλιστικές απώλειες.

Εγώ πιστεύω ότι εάν έχουμε κάτι να προσφέρουμε, αυτό είναι να χαράσσουμε μια πολιτική υγείας με γνώμονα τα συμφέροντα των ασθενών (όχι των γιατρών), μια πολιτική για τις συγκοινωνίες με γνώμονα τα συμφέροντα των επιβατών (όχι των οδηγών), μια εκπαιδευτική πολιτική με γνώμονα τα συμφέροντα όσων μαθητών και φοιτητών ενδιαφέρονται για τις σπουδές τους (όχι των καθηγητών).

Το άλλο (λιγότερο ή περισσότερο ακραίες εκδηλώσεις κοινωνικού εγωισμού με προσχηματική αναφορά το δημόσιο σύστημα υγείας, τις δημόσιες συγκοινωνίες, το δημόσιο πανεπιστήμιο κτλ.) το κάνουν άλλοι πολύ καλύτερα από εμάς.

Το θέμα δεν είναι αν πρέπει να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Προσπαθούμε να απομακρυνθούμε από την όχθη του αριστερού λαϊκισμού - και πράττουμε άριστα. Διστάζουμε όμως να το πάρουμε απόφαση ότι πρέπει να κολυμπήσουμε μέχρι την άλλη όχθη - και αυτό είναι επικίνδυνο. Ο προφανής κίνδυνος είναι να παρασυρθούμε από το ρεύμα.

Πιστεύω ότι η μετεξέλιξη της ΔΗΜΑΡ σε μια καθωσπρέπει εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ είναι εντελώς αδιέξοδη: ακριβώς όσο αδιέξοδη ήταν η μετεξέλιξη του ΣΥΝ σε μια καθωσπρέπει εκδοχή του ΚΚΕ πριν 20 χρόνια. Κανείς δεν αντέχει άλλα 20 χαμένα χρόνια – ούτε η χώρα ούτε εμείς προσωπικά. Με αυτές τις επιφυλάξεις, υπερψηφίζω το Σχέδιο Θέσεων για το 1ο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ.

* Συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο

Συγκλονιστικές μαρτυρίες από το σεισμό

«Κρατήθηκα από τη στέγη, είδα όμως τη γυναίκα μου να την καταπίνουν τα κύματα»
Τόκυο

Τέσσερις μέρες μετά το φονικό χτύπημα του Εγκέλαδου στην Ιαπωνία, συγκλονίζουν οι μαρτυρίες των επιζώντων από το τσουνάμι που ακολούθησε το μεγασεισμό των 8.9 Ρίχτερ. «Είδα με τα μάτια μου το τσουνάμι να μπαίνει στη πόλη και να σκεπάζει τα πάντα», διηγείται ο δημοτικός υπάλληλος της πόλης Μινάμι Σανρίκου, Τσούσιν Τακαχάσι. «Σώθηκα ανεβασμένος σε μία ταράτσα. Κι όταν τα κύματα αποσύρθηκαν, είδα ό,τι απέμεινε : πτώματα ανθρώπων και χαλάσματα σπιτιών παντού, να έχουν ξεβραστεί από το το κύμα»,

Ο 60χρονος Χιρομίτσου Σινκάουα διασώθηκε την Κυριακή, καταμεσίς της θάλασσας, 15 χιλόμετρα ανοικτά των βορειοανατολικών ακτών της Ιαπωνίας. Γαντώθηκε πάνω σε ένα τμήμα της στέγης του σπιτιού του, το οποίο είχε παρασυρθεί στα ανοικτά. Πέρασε εκεί πάνω τα δύο εφιαλτικότερα μερόνυχτα της ζωής του ώσπου τον εντόπισαν άνδρες του λιμενικού. Εχασε όμως τη γυναίκα του μπροστά στα μάτια του. «Πίστεψα πως αυτή θα ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής μου. Κατάφερα και κρατήθηκα από τη στέγη, είδα όμως τη γυναίκα μου να την καταπίνουν τα κύματα» είπε.

Ο 25χρονος Μακότο Ισίντα αναζητά απεγνωσμένα την μητέρα και τη γιαγιά του.«Δεν έχω καταφέρει όμως να επικοινωνήσω μαζί τους ακόμη και φοβάμαι για το χειρότερο» λέει ο κάτοικος του Μινάμι Σανρίκου, μιας πόλης με πληθυσμό 17.000 κατοίκους, από τους οποίους αγνοούνται οι 10.000! «Ενα υδάτινο βουνό ρήμαξε την πόλη μας. Το νερό ειχε ύψος 10 μέτρα», λέει ο συμπολίτης του Κοϊτσι Τσούτο.

Υπήρξαν κάποιοι που δεν πίστεψαν ότι η θεομηνία θα μπορούσε να τους αγγίξει. Και το πλήρωσαν ακριβά.
«Εμαθα από την τηλεόραση ότι υπάρχει συναγερμός για τσουνάμι, αλλά είπα μέσα μου : «αποκλείεται να μας επηρεάσει, το σπίτι μας είναι 3 χλμ. από την ακτή»,
λέει η Κάγιο Μιούρα. «Εμεινα σπίτι. Μετά από 20 λεπτά, κοιτάω έξω από το παράθυρο και βλέπω τα αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα σε ένα χωράφι κάτω από το σπίτι να κουνιούνται και φωνές απόγνωσης να ακούγονται: το τσουνάμι μόλις είχε φτάσει στην πόρτα μας».

Ο Μασάκι Οχάτα σώθηκε, έχασε όμως τη σκυλίτσα του, την "Σελ". Βρισκόταν μέσα στο αμάξι του, μαζί με τη μητέρα του, όταν τα κύματα εισέβαλαν στο δρόμο πλημμυρίζοντας τα πάντα. «Ήταν τρομακτικό, εγώ και η μητέρα μου προλάβαμε να βγούμε από το όχημα και αρχίσαμε να τρέχουμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε, αλλά το σκυλί μου έμεινε μέσα. Έπρεπε να κάνω κυριολεκτικά μακροβούτι μέσα στο πλημμυρισμένο αυτοκίνητο για να την τραβήξω έξω», λέει ο κ. Οχατα.

«Οδηγούσα με το αυτοκίνητο μου στον αυτοκινητόδρομο έξω από την πόλη Νατόρι», αφηγείται ο 56χρονος Κο Μιούρα, «όταν ξαφνικά κατάλαβα πως οδηγάω παράλληλα στα κύματα! Εγκατέλειψα το αμάξι και σκαρφάλωσα σε έναν ανισόπεδο κόμβο. Ισα που πρόλαβα. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, έβλεπα το αυτοκίνητο μου να έχει γίνει έρμαιο του τσουνάμι».

Κάποιοι άλλοι δεν στάθηκαν το ίδιο τυχεροί, αφού εκατοντάδες οδηγοί που βρέθηκαν την ώρα του χτυπήματος του τσουνάμι στην πόλη Κεσενούμα, πνίγηκαν εγκλωβισμένοι μέσα στα αυτοκίνητα τους, χωρίς να προλάβουν να βγουν και να παλέψουν για τη σωτηρία τους. Περισσότερα από 2.000 πτώματα εκβράστηκαν τις τελευταίες ώρες σε δύο ακτές της περιοχής Μαγιόρκα. Συνολικά, μέχρι στιγμής, ο αριθμός των νεκρών από τον σεισμό και το τσουνάμι ξεπερνά τους 5.200, ενώ οι Αρχές επισημαίνουν ότι ο αριθμός των νεκρών πιθανότατα θα αυξηθεί, δεδομένου ότι χιλιάδες άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούνται.

Πηγή: www.tovima.gr