Monday, November 29, 2010

Ο Θανάσης Αθανασίου παρουσιάζει τα βιβλία του

"Στρατευμένοι, αλλά όχι στρατιώτες" Από το βιβλίο του Θ. Αθανασίου «Ο δρόμος που περπάτησα»
«Οι οργανωμένοι νεολαίοι στον «Ρήγα Φεραίο» μπορεί να ήταν στρατευμένοι στον αντιδικτατορικό αγώνα, αλλά στρατιώτες δεν ήταν. Δεν δέχονταν διαταγές από την «καθοδήγηση», την ιεραρχία … Ήθελαν να πείθονται, να ξέρουν πού πατάνε. Αυτό είχε τις δυσκολίες του γιατί σήμαινε έντονες συζητήσεις, πολύωρες καμιά φορά αναλύσεις, εξομάλυνση παρεξηγήσεων, αναίρεση αμφισβητήσεων και προπάντων «ανταλλαγή» εμπιστοσύνης και ψυχισμού. Αυτή ήταν όμως και η μαγεία, γιατί αισθανόσουν ότι είσαι ενταγμένος σε μια στρατιά ελεύθερων, αυτόνομων, συνειδητών ατόμων, με τα οποία συντόνιζες ιδέες και αισθήματα.
Σε μια τέτοια έντονη συζήτηση και «ανταλλαγή» έμελλε να εξελιχτεί εκείνο το βράδυ, σ’ ένα ημιυπόγειο πίσω από το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, η συνάντησή μου με τους Ανδρέα Σαββάκη (με τον οποίο είχαμε ήδη γνωριστεί) και Νικηφόρο Σταματάκη, που τον γνώρισα εκείνο το βράδυ. Στελέχη και οι δυο της ΔΝΛ από τα μαθητικά τους ακόμη χρόνια, στο Ηράκλειο της Κρήτης, αποτέλεσαν μαζί με άλλους Κρητικούς, τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Νίκο Γιανναδάκη – και αυτοί αποχώρησαν νωρίς από τον κόσμο αυτό – τον Κωστή Γιούργο, τον Γιώργο Μποτζάκη, τη Λάγια Γιούργου, τον «κρητικό κλάδο» της οργάνωσης, που πραγματικά έδιναν το δικό τους ιδιαίτερο, ξεχωριστό χρώμα. Η συζήτηση, λοιπόν, επικεντρώθηκε με έμφαση στις «μορφές πάλης», αν ήμασταν υπέρ ή κατά των δυναμικών ενεργειών, και, ακόμη, σε ζητήματα της μαρξιστικής θεωρίας και του διεθνούς κινήματος, ζητήματα για τα οποία ο Νικηφόρος ιδιαίτερα όχι απλώς ενδιαφερόταν αλλά είχε ισχυρές απόψεις, απόψεις μετά γνώσεως, ουσίας. Στο ζήτημα των δυναμικών ενεργειών η άποψή μου ήταν σαφής: υπό τις προϋποθέσεις ότι, πρώτον, κατέχουμε την τεχνογνωσία και δεν διακινδυνεύουμε από άγνοια οι ίδιοι, δεύτερον, ότι τις ενέργειες αυτές τις κατευθύνουμε σε στόχους με σαφή αντιχουντικό ή αντιαμερικανικό συμβολισμό και ότι διασφαλίζεται να μην τίθεται σε κίνδυνο ο απλός πολίτης, τότε, ναι, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιου τύπου δράσεις.Αφού λοιπόν εξομαλύναμε ιδέες, θεωρίες και πρακτικές, έφυγα για να επιστρέψω σε λίγες μέρες και να δω ένα θέαμα … εντυπωσιακό! Κατεβαίνοντας το σκαλοπάτι του διαμερίσματός τους, μια έντονη μυρουδιά καμένου μου κόβει την αναπνοή. Προχωρώ, μου ανοίγουν την πόρτα και βλέπω ένα βαθύ και πλατύ κάψιμο στο πάτωμα, στο ξύλινο παρκέ, σε όλο το μήκος του δωματίου. Ολόκληρη την εβδομάδα Νικηφόρος και Ανδρέας έκαναν «πειράματα», δοκιμάζοντας τεχνικές κατασκευής βομβών! Παραλίγο να κάψουν το σπίτι ολόκληρο! Όμως όχι μόνο είχαν βρει τρόπο να κατασκευάζουν ωρολογιακές βόμβες αλλά είχαν βρει και το στόχο. Στην πλατεία Συντάγματος, στο κέντρο της, η χούντα είχε τοποθετήσει μια ξύλινη κατασκευή περίπου 5 Χ 5 με βιτρίνα και την ελληνική σημαία, με δυο ασφαλίτες φρουρούς που μοίραζαν έντυπα για «τα εγκλήματα των συμμοριτών στο συμμοριτοπόλεμο», ενώ παράλληλα εκτίθονταν φωτογραφίες με κονσερβοκούτια, μαχαίρια και τσεκούρια και σφαγμένους … Ο Νικηφόρος, έχοντας εντοπίσει το όλο σκηνικό, αποφάσισε σε συνεννόηση με τον Ανδρέα Σαββάκη και τον Νίκο Γιανναδάκη να τοποθετήσουν τη βόμβα στο εν λόγω περίπτερο. Εγχείρημα ακραία τολμηρό και παρακινδυνευμένο στην καρδιά της Αθήνας, τη σκοτεινή περίοδο του 1968. Πράγματι, ύστερα από λίγες μέρες, αφού είχαν οργανώσει τις λεπτομέρειες, ο Νικηφόρος και ο Νίκος κατάφεραν, παρασύροντας τους ασφαλίτες λίγα μέτρα στο πίσω μέρος του περιπτέρου, να τοποθετήσουν τη βόμβα που εξερράγη κανονικά στη ρυθμισμένη ώρα, να καταστραφεί το περίπτερο και την άλλη μέρα η χούντα να αναγκαστεί να μαζέψει τα υπολείμματα της «έκθεσης» και να τα εξαφανίσει. Για την ενέργεια αυτή έγραψε ο ξένος Τύπος, όπως η Monde, ενώ η χούντα την αποσιώπησε πλήρως". Αποσπάσματα από το βιβλίο ‘Ο Δρόμος που περπάτησα’.

Μετά γνώσεως
«Όσοι δεν συνελήφθησαν, ελάχιστοι, περνούν στην παρανομία για να οργανώσουν την αντίσταση ενάντια στο καθεστώς της χούντας. Ο Αθανασίου και οι σύντροφοί του ξέρουν ότι μπαίνουν στον δρόμο του μαρτυρίου. Η τρομοκρατία, οι φυλακίσεις και οι εξορίες, τα βασανιστήρια στην Ασφάλεια και στην ΕΣΑ είναι στην ημερήσια διάταξη. Και ο λαός πορεύεται φοβισμένος και σιωπηλός... Η προσπάθεια οργάνωσης ενός κινήματος ανατροπής της χούντας φαίνεται, και είναι, ανέλπιδη. Όμως ο Αθανασίου και οι σύντροφοί του δεν είναι απλώς "πολιτικοί αντίπαλοι" της χούντας, αλλά φορείς ενός άλλου πολιτισμού. Πώς αλλιώς, δεμένος στον πάγκο στην ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας θα μετράς την αντοχή σου σε κλάσματα του δευτερολέπτου, για να μην επιτρέψεις στα κύματα του πόνου να αλώσουν την ψυχή σου; Η πτώση της δικτατορίας σημαίνει το τέλος του μαρτυρίου. Η μεταπολίτευση την απαξίωσή του. Από την αυτοεξορία του στο Παρίσι ο αρχηγός της Δεξιάς, που επί χρόνια ως πρωθυπουργός διακονούσε την τρομοκρατία και το παρακράτος, επέστρεψε ως «εθνάρχης» και σωτήρας. Και μεις νιώθουμε τα ίδια συναισθήματα με κείνα του Ελασίτη αντάρτη, όταν παρέδιδε το όπλο του ύστερα από τη Συμφωνία της Βάρκιζας που έκανε με τους απόντες η προκομμένη μας καθοδήγηση. Η δικτατορία ανέκοψε την ανανεωτική πορεία της Αριστεράς, όμως η ήττα της συνέβη στη μεταπολίτευση». * Απόσπασμα από την εισαγωγή του Χ. Μίσιου στο βιβλίο του Θ. Αθανασίου

Τρίτη 30/11 Αιθουσα εκδηλώσεων ΕΣΗΕΑ, 7.30 το απόγευμα

Το μήνυμα της Ιρλανδίας

Του Γιωργου Παγουλατου*
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να αποτύχεις στην Ευρώπη. Ο ένας είναι να τα κάνεις όλα –μα όλα!– λάθος. Ο δεύτερος είναι να κάνεις τα περισσότερα σωστά, αλλά να διαπράξεις το μοιραίο λάθος. Ο τρίτος είναι να τα κάνεις όλα σωστά για τον εαυτό σου, ξεχνώντας όμως ότι από σένα κρέμονται οι άλλοι. Και αυτοί, αποτυγχάνοντας, να συμπαρασύρουν κι εσένα. Στην πρώτη περίπτωση θα αναγνωρίσατε την Ελλάδα. Υπέρογκο δημόσιο χρέος και έλλειμμα, διαφθορά, χαμηλή ανταγωνιστικότητα, εσωστρέφεια. Δεν υπάρχουν αινίγματα στο γιατί καταλήξαμε στο έλεος των πιστωτών μας. Και δεν υπάρχει σοβαρός αναλυτής που να μη συμφωνεί ότι η Ελλάδα έχει μία μόνο επιλογή: να μειώσει τα ελλείμματα και το χρέος, να περιορίσει και να αναδιαρθρώσει το κράτος, να διευρύνει τη φορολογική βάση, να δημιουργήσει πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα, να περάσει σε εξωστρεφή ανάπτυξη. Ενας δρόμος, τελευταία ευκαιρία.
Αν η Ελλάδα κατέληξε στο Μνημόνιο επειδή τα έκανε όλα λάθος, η Ιρλανδία οδηγήθηκε στο ίδιο αποτέλεσμα παρότι τα έκανε όλα σωστά. Ή σχεδόν όλα. Το δημόσιο χρέος της Ιρλανδίας το 2007, πριν από την κρίση, ήταν ασήμαντο, πολύ χαμηλότερο από της Γερμανίας. Χώρα με ευέλικτες αγορές, μεγάλη εξωστρέφεια, που όμως υπερέβαλε στον οικονομικό φιλελευθερισμό. Κράτος περιορισμένο, με χαμηλά δημόσια έσοδα όχι λόγω φοροδιαφυγής (όπως η Ελλάδα) αλλά λόγω χαμηλών συντελεστών φορολογίας. Ανταγωνιστικότητα που στηρίχθηκε υπέρμετρα στον φορολογικό ανταγωνισμό, ασκώντας πίεση στις άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Το κυριότερο, εκμεταλλευόμενες τα χαμηλά επιτόκια της τελευταίας δεκαετίας, οι ιρλανδικές τράπεζες αφέθηκαν εκτός ελέγχου, δημιουργώντας ένα από τα υψηλότερα επίπεδα ιδιωτικού χρέους στην Ε.Ε. και (όπως και στην Ισπανία) μια φούσκα των ακινήτων. Οταν η φούσκα έσκασε, η ιρλανδική κυβέρνηση αναγκάστηκε να παρέμβει για να διασώσει τις τράπεζες, εκτινάσσοντας το δημόσιο έλλειμμα στο 32%! Το ιδιωτικό χρέος έγινε δημόσιο κι η Ιρλανδία έγινε ο επόμενος αδύναμος κρίκος μετά την Ελλάδα, που τελικά έσπασε οδηγώντας τη χώρα κατευθείαν στον μηχανισμό των Ε.Ε./ΔΝΤ.
Η κρίση της Ελλάδας απέδειξε ότι νομισματική ένωση χωρίς δημοσιονομική πειθαρχία δεν μπορεί να υπάρξει. Η κρίση της Ιρλανδίας τώρα (όπως και της Ισπανίας) δείχνει ότι η δημοσιονομική πειθαρχία είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής. Οπως συνόψισε η εφημερίδα Les Echos, «μετά την ιρλανδική κρίση η Ευρώπη θα πρέπει να αναθεωρήσει τα κριτήρια για το τι συνιστά υγιή οικονομική πολιτική. Αν η δημόσια αφροσύνη μπορεί να φτάσει στην κορυφή, το ιδιωτικό ντελίριουμ μπορεί να πάει ακόμα μακρύτερα».
Ομως υπάρχει κι ένας τρίτος δρόμος στην αποτυχία: να τα κάνεις όλα σωστά για τον εαυτό σου, ξεχνώντας όμως ότι οι ευθύνες που σου αναλογούν απαιτούν κάτι μεγαλύτερο. Η Γερμανία τα έκανε όλα σωστά για τη Γερμανία. Απέφυγε και τη δημόσια ανευθυνότητα και την ιδιωτική αφροσύνη. Πολλές χώρες θα ζήλευαν να είναι στη θέση της. Εκανε γενναίες εσωτερικές μεταρρυθμίσεις την περασμένη δεκαετία, αντέδρασε σωστά στην κρίση και μπήκε ξανά σε εξωστρεφή ανάπτυξη.
Ομως η Γερμανία δεν είναι ένα απλό μέλος της Ε.Ε. Είναι ο πυλώνας του ευρώ και της ενιαίας αγοράς. Είναι ο ηγεμόνας του συστήματος και εγγυητής σταθερότητάς του. Οι ευθύνες της είναι πολύ μεγαλύτερες. Στον αρχηγό της οικογένειας δεν συγχωρούνται αδυναμίες που διακρίνουν τα νεότερα, ασθενέστερα και ανώριμα μέλη.
Εκεί που η Γερμανία θα έπρεπε να τονώσει την εγχώρια ζήτηση για να δώσει ανάσα στις ελλειμματικές χώρες, βαδίζει συνεπής προς την υλοποίηση του περιορισμού του 0,35% δημοσιονομικού ελλείμματος που ενσωμάτωσε το 2009 στο Σύνταγμά της. Θεσμικός ζουρλομανδύας που για μια χώρα σαν την Ελλάδα θα ήταν ίσως σωτήριος, όμως για τη Γερμανία συνιστά απεμπόληση ευθύνης για τη συνοχή του ευρώ. Η πρόταση Μέρκελ για μελλοντική συμμετοχή ιδιωτών στην αναδιάρθρωση χρέους χωρών της Ευρωζώνης ήταν σαν να κραυγάζεις «φωτιά» σε ένα κατάμεστο θέατρο με στενή έξοδο κινδύνου: δυνητικά καταστροφικό ακόμα κι αν είναι βάσιμο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα spreads εκτοξεύθηκαν την επομένη των δηλώσεων Μέρκελ. Μετά την Ιρλανδία το παιχνίδι ανοίγει επικίνδυνα. Σειρά στη σπέκουλα έχει η Πορτογαλία και μετά η Ισπανία. Πού σταματά το σπιράλ θανάτου; Αν και η Πορτογαλία καταλήξει στον μηχανισμό διάσωσης, ο επόμενος ασθενής, η Ισπανία, είναι πια πολύ μεγάλος για να τον αντέξει η εντατική.
Τα μέτρα προσαρμογής που επιβάλλει ο μηχανισμός διάσωσης Ε.Ε./ΔΝΤ είναι αναγκαία, τουλάχιστον για την Ελλάδα. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει ελπίδα ανάταξης. Ομως σε βάθος χρόνου, όταν το κράτος θα έχει εξυγιανθεί και τα ελλείμματα θα έχουν τιθασευθεί, το βάρος του δημόσιου χρέους σε αρκετές χώρες ενδέχεται να είναι απολύτως ασφυκτικό για την οικονομική ανάκαμψή τους.
Τότε οι σκληρές εναλλακτικές θα έχουν ξεκαθαρίσει για τη Γερμανία. Είτε να δεχθεί κάποια οικονομική ένωση «μεταβιβαστικών πληρωμών», που όμως θα προκαλούσε σεισμό εγχώριας λαϊκής αντίδρασης. Είτε να επιτρέψει αναδιάρθρωση χρέους των υπερχρεωμένων χωρών μετά το τέλος του μηχανισμού Ε.Ε./ΔΝΤ, αφήνοντας στους ιδιώτες πιστωτές το πλήρες κόστος· όμως αυτό θα βύθιζε την περιφέρεια σε έναν φαύλο κύκλο αποσταθεροποίησης-υπερχρέωσης-ύφεσης, και δεν θα ήταν πολιτικά διατηρήσιμο. Είτε (η λύση) να δεχθεί κάποια μορφή οργανωμένης αναδιάρθρωσης χρέους, με κεντρικό ρόλο της ΕΚΤ, έκδοση ευρωομολόγου, φορολόγηση χρηματοπιστωτικού τομέα και αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία στο εξής. Η λύση αυτή αποκλίνει βέβαια από το πνεύμα της γερμανικής οικονομικής ορθοδοξίας. Αλλά όταν οι συνθήκες αλλάζουν, οι ευφυείς άνθρωποι προσαρμόζονται. Ιδίως εάν η μόνη απομένουσα εναλλακτική είναι η πλήρης κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
* Ο κ. Γ. Παγουλάτος διδάσκει στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Κολέγιο της Ευρώπης.
Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Thursday, November 25, 2010

Είναι περίεργοι οι καιροί

Του Γιώργου ΚΑΜΙΝΗ, Δημάρχου Αθηναίων
Πριν από μόλις δέκα ημέρες, χιλιάδες άνθρωποι έκαναν την προσωπική τους υπέρβαση και με διάλεξαν για δήμαρχο της πόλης μας, παρότι λίγες εβδομάδες νωρίτερα οι περισσότεροι δεν με ήξεραν καν. Αυτοί οι συμπολίτες μας έδωσαν την πλειοψηφία σε ένα ανεξάρτητο σχήμα που ξεπερνά τα κόμματα και τους φορείς που το στήριξαν. Θα ήταν υποκρισία να πω ότι δεν χάρηκα το αποτέλεσμα. Το ευχαριστήθηκα και το γιόρτασα με φίλους, συνεργάτες αλλά και με ανθρώπους που έβλεπα για πρώτη φορά.
Τόνισα, όμως, από την πρώτη στιγμή πως η χαρά ήταν μισή όταν από τη γιορτή μας έλειπαν τόσοι πολλοί. Διότι έλειπαν οι μισοί και παραπάνω δημότες της Αθήνας. Έλειπαν κυρίως εκείνοι που δεν πείστηκαν ότι η ψήφος τους μπορεί να αλλάξει κάτι, εκείνοι που έμειναν στο σπίτι τους πιστεύοντας ότι το παιχνίδι είναι είτε στημένο είτε ήδη χαμένο. Και υποσχέθηκα να τους αποδείξουμε ότι δεν είναι έτσι.
Είναι περίεργοι οι καιροί. Οργισμένοι, φοβισμένοι, ανήσυχοι πολίτες, κάτοικοι μιας πόλης σε παρακμή, πρωτεύουσας μιας χώρας σε κρίση. Κρίση βαθύτατη όσο και πολύπλευρη: οικονομική, ιδεολογική, πολιτική. Οι συνέπειές της δεν έχουν εκδηλωθεί πλήρως, όχι ακόμα. Το μείγμα όμως είναι εν δυνάμει εκρηκτικό. Ιδίως όταν διαπερνά την κοινωνία και εκδηλώνεται ως μία άνευ προηγουμένου κρίση συλλογικότητας.
Η κοινωνία, η αγορά, η πόλη μας δεν αρέσει πια σε κανέναν. Ούτε πριν άρεσε πολύ, προσπερνούσαμε όμως τις αδυναμίες βρίσκοντας προσωρινή διέξοδο σε μικροευκαιρίες δημιουργίας, στις παρέες, αλλά κυρίως στην κατανάλωση. Σήμερα, η δημιουργική διάθεση μοιάζει εξωτικό προνόμιο λίγων εύπορων ή «τρελών», οι παρέες χάνονται στον καθημερινό αγώνα για ατομική επιβίωση και η κατανάλωση φθίνει λόγω έλλειψης διαθέσιμων πιστώσεων – διότι πραγματικά διαθέσιμα χρήματα δεν υπήρχαν ούτε πριν.
Κι έτσι το κοινωνικό και οικονομικό μοντέλο αυτής της έστω και επίπλαστης προσωρινής ευημερίας φαίνεται να αμφισβητείται ανοιχτά. Αμφισβητείται πρώτα απ’ όλα από την ίδια την κατάσταση της οικονομίας, από τις επιβαλλόμενες ριζικές αλλαγές στην παραγωγή και από την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του ρόλου του κράτους και του πολίτη. Με απλά λόγια, δεν πάει άλλο έτσι. Η πραγματικότητα είναι σκληρή – ακόμα πιο πολύ επειδή την αγνοήσαμε για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ολα αυτά τα χρόνια που η συναλλαγή κάτω από το τραπέζι ήταν ο κανόνας και η μεγάλη διαφθορά τροφοδοτούσε και τροφοδοτούνταν από τη μικρή καθημερινή παρατυπία, ο πολίτης έμαθε να απαξιώνει την πολιτεία, να περιφρονεί τους συμπολίτες του και να αδιαφορεί για την ίδια του την πόλη. Δεν το έκαναν όλοι – το έκαναν αρκετοί και κάποιοι συστηματικά. Τους ανέχτηκαν όμως πολλοί. Από ανάγκη, συμφέρον ή αδιαφορία. Σημασία έχει ότι τους ανέχτηκαν.
Σήμερα, με την κρίση να απειλεί να κατεδαφίσει ό,τι χτίστηκε, όπως και αν χτίστηκε, τα τελευταία 35 χρόνια, η ανοχή αυτή δίνει όλο και πιο γρήγορα τη θέση της στην οργή. Μπορεί για την ώρα η οργή αυτή να εκφράζεται περισσότερο με συνολική απόρριψη του «συστήματος» παρά με στροφή σε ακραίες θέσεις, οι αξίες μας όμως, αυτές που είχαμε και αυτές που νομίζαμε ότι είχαμε, αδυνατούν πλέον να δώσουν περιεχόμενο στην κριτική. Και χωρίς αξίες, χωρίς όραμα, χωρίς νέες ιδέες, αυτή η συνολική απόρριψη του συστήματος –που εκδηλώθηκε στις πρόσφατες εκλογές ως άνευ προηγουμένου αποχή– κινδυνεύει να τροφοδοτήσει θέσεις ακραίες, ενέργειες μισαλλόδοξες και επιθετικές, να γίνει μίσος τυφλό και βία ανεξέλεγκτη.
Η ομάδα «Δικαίωμα στην πόλη», με την οποία διεκδικήσαμε τον Δήμο της Αθήνας, ξεκίνησε ως ένα ανοιχτό κάλεσμα για συλλογική δημοκρατική οργάνωση και δράση ενάντια στην απάθεια, την εγκατάλειψη και τη μοιρολατρία. Όσοι, λίγοι στην αρχή, περισσότεροι στη συνέχεια, ήρθαν και προσέφεραν ιδέες και ζωντάνια στην προσπάθεια αυτή, πιστεύουν ότι μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα βάζοντας δίκαιους κανόνες και επιβάλλοντας την τήρησή τους. Πιστεύουν ότι μπορούμε να κερδίσουμε την πόλη μας με όρους ελευθερίας, δημοκρατίας και αλληλεγγύης. Πιστεύουν τέλος ότι με προσωπική δουλειά, ο ένας δίπλα στον άλλον, θα κάνουμε καλύτερη τη ζωή τη δική μας και των γειτόνων μας. Σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανείς.

Πηγή: Εφημερίδα ATHENS VOICE

Friday, November 19, 2010

The books' journal.... τεύχος δεύτερο!

Στο νέο τεύχος: Χρήστος Τσιόλκας, Τζόναθαν Φράνζεν, Τσαρλς Σίμικ, συνέντευξη με τον Μάριο Βάργκας Λιόσα. Μισέλ Φάις, Ρέα Γαλανάκη και Εβραίοι, Γιάννης Δαλιανίδης, Λιάο Γιβού, Βασίλι Γκρόσμαν, Λάρι Κλαρκ, Σλαβόι Ζίζεκ, Έκτωρ Κακναβάτος. Κι ακόμα: Το Νησί (Η Πολυάννα στη Σπιναλόγκα), τι είναι το facebook, φράκταλ, Ομπάμα, μουλτικούλτι, Ο αποκεφαλισμένος Τύπος, Τι είναι η Αθήνα μας, Το παράδοξο 1939. Και δυο σπουδαίες αποκλειστικότητες. Το ιστορικό κείμενο του Τόνι Τζαντ για τη Σοσιαλδημοκρατία & Η ανάλυση του Μπερλουσκόνι από τον Ιταλό φιλόσοφο Πάολο Φλόρες ντ' Αρκάις. Απίστευτο τεύχος.

Την Παρασκευή θα κυκλοφορήσει στα κεντρικά βιβλιοπωλεία και από Δευτέρα σε όλα τα κεντρικά περίπτερα σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Αν στη Θεσσαλονίκη είχε αρχίσει πριν μερικά χρόνια...

Του Φώτη ΓΕΩΡΓΕΛΕ
...στην Αθήνα η ιστορία ξεκίνησε μόλις το καλοκαίρι. Πολίτες από τις κινήσεις για την Αθήνα, μέλη της Δημοκρατικής Αριστεράς, στελέχη του μεταρρυθμιστικού τμήματος του Πασόκ, των Οικολόγων Πράσινων, συζητούσαν προσπαθώντας να καταλήξουν σε μια θετική υποψηφιότητα που θα αντιμετώπιζε τα διογκωμένα προβλήματα της πόλης. Τέλος Αυγούστου, ο Φώτης Κουβέλης πρότεινε τον Συνήγορο του Πολίτη Γ. Καμίνη. Κάθε ανεξάρτητη μεταβλητή που ξεφεύγει από το παγιωμένο και στάσιμο σύστημα αντιμετωπίζεται με φόβο. Οι μηχανισμοί προσπαθούν να την εξουδετερώσουν. Στο Πασόκ διενεργούσαν δημοσκοπήσεις, η Φώφη είχε υψηλότερα ποσοστά, λες και ένας ανεξάρτητος πολίτης θα μπορούσε ποτέ να έχει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από έναν υπουργό. Τα Μέσα Ενημέρωσης του λαϊκισμού έκαναν λογοπαίγνια, ο ποιος; Ο κύριος συνήγορος δεν εμφανιζόταν στα τηλεοπτικά παράθυρα, δεν έδινε παραπολιτικά, δεν διόριζε στα γραφεία Τύπου, δεν ήταν στα payroll των γνωστών λόμπι. Ήταν υποψηφιότητα αυτή για το μεγαλύτερο δήμο της χώρας; Με ένα μήνα καθυστέρηση, ο Γιώργος Παπανδρέου επέμεινε στην υποστήριξη Καμίνη. Οι Οικολόγοι Πράσινοι, επίσης. Οι φιλελεύθεροι του Στέφανου Μάνου απέσυραν το δικό τους υποψήφιο και συμπαρατάχθηκαν στο κοινό ψηφοδέλτιο. Ο «άγνωστος» κύριος καθηγητής, σε δύο Κυριακές, δημιούργησε ρεύμα και κέρδισε τον Δήμο της Αθήνας.

● Λένε ότι η πολιτική έχει και έναν παιδευτικό ρόλο, εκπαιδεύει τους πολίτες. Η υποψηφιότητα Καμίνη και η αντίστοιχη, με τους ίδιους όρους, υποψηφιότητα Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη είναι το αντίδοτο της αποχής. Δείχνουν ότι πολιτική μπορεί να είναι συμμετοχή, δράση, συνεργασία, κοινές προσπάθειες, ανατροπή κατεστημένων, αλλαγή. Ότι η πολιτική δεν είναι μόνο συναλλαγή, πελατειακές σχέσεις, σόου στα τηλεοπτικά παράθυρα, ξύλινοι μονόλογοι και κομματικές κασέτες.

● Οι υποψηφιότητες και οι νίκες Μπουτάρη και Καμίνη υπερβαίνουν τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Δείχνουν ότι είναι κοντά μια αλλαγή του πολιτικού χάρτη. Από το αν είναι επιτυχημένες ή όχι οι θητείες τους εξαρτάται και μια συνολικότερη αλλαγή πολιτικής συμπεριφοράς. Και του πολιτικού προσωπικού, αλλά και του εκλογικού σώματος. Η αποχή ως απόρριψη είναι η εύκολη επιλογή. Οι κοινωνίες μπορούν εύκολα να απορρίψουν, δεν μπορούν να προτείνουν το ίδιο εύκολα. Η συμμετοχή, όμως, η αυτόνομη δράση, ο ρόλος του πολίτη που σκέφτεται και αποφασίζει, είναι πιο δύσκολη αλλά η μόνη που αλλάζει τη ζωή μας.

● Αυτές οι εκλογές ήταν πολύ σημαντικές για τις πόλεις μας. Το μέτωπο της στασιμότητας προσπάθησε να τις οικειοποιηθεί, να τους αλλάξει χαρακτήρα, να τις χρησιμοποιήσει για την αναπαραγωγή του. Αντί να συζητάμε τις προτάσεις και τα πρόσωπα που θα επιλέξουμε για να αλλάξουμε τις πόλεις μας που καταρρέουν σε τριτοκοσμικά επίπεδα, συζητούσαμε το δίλημμα της χρεοκοπίας, Μνημόνιο ή όχι Μνημόνιο, σε μια παράλογη αντιστροφή της πραγματικότητας: Δεν φταίει η γρίπη που έχουμε πυρετό, αλλά η ασπιρίνη. Δεν φταίει το χρεοκοπημένο σύστημα για τη λιτότητα, την ανεργία, την ύφεση, αλλά το δάνειο που πήραμε για να αντιμετωπίσουμε την πτώχευση. Τα κόμματα της συντήρησης επιχείρησαν μια οφθαλμοφανή λαθροχειρία. Έκρυψαν την πολιτική τους πίσω από τη δυσαρέσκεια των πολιτών. Στείλτε ένα μήνυμα στον κ. Παπανδρέου, έλεγε ο Α. Σαμαράς, όχι ψηφίστε Ψωμιάδη. Απορρίψτε το Μνημόνιο, διώξτε την τρόικα, έλεγε η Αριστερά, όχι ψηφίστε Μητρόπουλο. Τι να έλεγαν, ότι το σχέδιό τους για την Τοπική Αυτοδιοίκηση ήταν να κατεβάσουν στις εκλογές το πάνελ του Αυτιά;

● Τα Μέσα Ενημέρωσης, λαϊκίστικα, κρατικοδίαιτα, εκβιαστικά, σε κρίση διαρκείας χωρίς την κρατική ενίσχυση, υιοθέτησαν όλα τα πλαστά διλήμματα, ενίσχυσαν όλες τις αδιέξοδες λύσεις. Αν παρατηρείς προσεκτικά τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης αντιλαμβάνεσαι καθαρά την κολακεία της αποχής, την ενίσχυση της θυματοποίησης, την «κατανόηση» ακόμα και στην τρομοκρατία. Την πριμοδότηση οποιασδήποτε αντίδρασης δεν συνιστά δηλαδή απειλή.

● Το σύστημα, για να διασώσει τους παγιωμένους συσχετισμούς δυνάμεων, δεν δίστασε να κατασκευάσει μια πλαστή εικόνα, μια αντεστραμμένη πραγματικότητα. Μετά από ένα χρόνο σκληρής οικονομικής κρίσης η ΝΔ έχανε πανελλαδικά, έχανε τους δύο μεγαλύτερους δήμους της χώρας, έχανε στις περιφέρειες, έχανε στην Αττική του μισού ελληνικού πληθυσμού, έχανε στην Πελοπόννησο, στην Κρήτη ήταν τρίτη δύναμη, στην Πάτρα δεν βρισκόταν καν στους δύο φιναλίστ. Τα τηλεοπτικά κανάλια μιλούσαν για νίκη του Αντώνη Σαμαρά και σχεδίαζαν συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων. Η προσπάθεια ανόρθωσης της ΝΔ για να προωθηθεί το σχέδιο συγκυβέρνησης απέτυχε. Το καινούργιο και αναζωογονητικό το οποίο μπορεί να προκύψει από αυτή την οικονομική κρίση είναι νέες πολιτικές δυνάμεις που θα έχουν την κουλτούρα της συνεργασίας, που θα μπορούν να παρεμβαίνουν και να αλλάζουν τα πράγματα. Ήδη ένα μικρό κόμμα 4 μηνών, η Δημοκρατική Αριστερά, έδειξε πόσο πολύτιμη μπορεί να είναι μια ορθολογική συνεισφορά της Αριστεράς. Ήδη αρχίζει να σχηματίζεται πάλι αρκετά καθαρά η διάκριση ανάμεσα σε προοδευτικές και συντηρητικές πολιτικές, αυτό δηλαδή που ήταν θαμπό και καλυμμένο μέχρι σήμερα.

● Αν και κάποιοι θεωρούν ότι η Αριστερά είχε κέρδη απ’ αυτές τις εκλογές, πολιτικά ήταν ανάμεσα στους χαμένους. Ταυτίστηκε με το «Κόμμα της χρεοκοπίας», απέδειξε ότι της αρκεί ο ανώδυνος ρόλος υποδοχής της διαμαρτυρίας που της έχει αποδοθεί στο χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα. Και είδε τη διαμαρτυρία να περνά από πάνω της και να πηγαίνει στην αποχή, στη συλλογική απόρριψη. Και όταν το κλίμα στη διάρκεια των τελευταίων ημερών αντιστράφηκε, προτίμησε την αρνητική στάση, τη διασφάλιση της αναπαραγωγής της, δηλαδή την πριμοδότηση του χρεοκοπημένου συστήματος που της επιτρέπει να υπάρχει χωρίς προσπάθεια, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς ιδέες. Όταν η Θεσσαλονίκη έφτασε απέναντι στην κατεδάφιση του τριγώνου της καθυστέρησης που 25 χρόνια κρατάει την πόλη καθηλωμένη, ο Σύριζα απεφάνθη ότι Γκιουλέκας και Μπουτάρης «είναι ακατάλληλοι και οι δύο». Και ο βουλευτής επικρατείας στην Αθήνα δήλωνε αυτάρεσκα «εγώ την Κυριακή θα πάω για τσίπουρα». Ο αφόρητος επαναστατικός εγωισμός, ο στόμφος της ακινησίας. Λευκό, άκυρο, αποχή, «μαύρο στους κυβερνητικούς υποψηφίους», φίλοι είναι οι εχθροί των εχθρών μου. Χωρίς να καταλαβαίνει ότι αν το πολιτικό σύστημα δεν ανανεωθεί, το επόμενο στάδιο θα είναι μαφιόζικα μοντέλα διαχείρισης του πλούτου, ανεξέλεγκτες σκοτεινές καταστάσεις που ούτε αυτούς δεν θα περιλαμβάνουν.


● Την ίδια στιγμή ο Γ. Ψαριανός σε απλά ελληνικά έλεγε το αυτονόητο: Ότι η πολιτική είναι επιλογή. Αυτό το αυτονόητο, που δεν είναι όμως τόσο αυτονόητο, τις τελευταίες μέρες το καταλάβαιναν όλο και περισσότεροι. Η ανάδειξη του Ηλία Ψινάκη πρώτου σε ψήφους δημοτικού σύμβουλου, έβαζε το δίλημμα Ψινάκης ή Τομπάζης. Οι χομεϊνικού τύπου επιθέσεις του Άνθιμου, οι ακροδεξιές επιθέσεις εναντίον του Μπουτάρη και του Καμίνη που «θα φέρουν λαθρομετανάστες, Εβραίους και Τούρκους στην Ελλάδα μας», έβαζαν το δίλημμα με το “Tea Party” ή με τους Δημοκρατικούς;


● Οι εκλογές αυτές, ενώ έμοιαζαν στην αρχή με χάσιμο χρόνου, σαν άλλη μια φορά παραπλάνησης και αναπαραγωγής της στασιμότητας, έτσι όπως εξελίχθηκαν, έγιναν κάτι παραπάνω από νίκες και ήττες. Έγιναν ένα μάθημα πολιτικής αγωγής για τους πολίτες. Έδειξαν ότι τα πράγματα αλλάζουν, ότι η επικοινωνία δεν μπορεί να εκβιάσει την πραγματικότητα, ότι πολιτική σημαίνει επιλογή. Σημαίνει αντιφάσεις, συγκρούσεις αξιών, αντιθέσεις, σημαίνει αναζήτηση ισορροπιών ανάμεσα σε αντίρροπες τάσεις, ελπίζοντας ότι το αποτέλεσμα θα είναι ένα βήμα καλύτερο από το παρελθόν. Όσοι το κατάλαβαν αυτό, είναι οι κερδισμένοι της Κυριακής. Οι άλλοι, τόσες μέρες μετά, κάνουν ακόμα λογαριασμούς με τα κομπιουτεράκια, μετράνε ψήφους, ποσοστά, κομματική δύναμη, ζωγραφίζουν με χρώματα το χάρτη της Ελλάδας, νικάνε πάντα, αλλά σ’ ένα παράθυρο της τηλεόρασης.


Πηγή: Athens Voice

Tuesday, November 16, 2010

Το παραμύθι της αποχής και το... ΚΚΕ (μ-λ)

Ως αριστερός έχω με απέχθεια (ναι απέχθεια...) για την αποχή από την εκλογική διαδικασία. Ισως επειδή θεωρώ ότι η αποχή που αποφάσισε ο Ζαχαριάδης στις εκλογές του 1946 ήταν η απαρχή των δεινών του ελληνικού αριστερού κινήματος στη πατρίδα μας. Στις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές η αποχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ποιοι όμως ήταν αυτοί που απείχαν; Είναι άραγε οπαδοί του ΚΚΕ (μ-λ); Δεν κάνω πλάκα. Μόνο η συγκεκριμένη οργάνωση της εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης καλούσε με καμπάνια σε αποχή από τις εκλογές. Μήπως είναι αναρχικοί & αντιεξουσιαστές; Γιατί οι αναρχικοί έχουν ως άποψη την αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες. Μάλλον απίθανο ξαφνικά το 50% του ελληνικού λαού να ασπάστηκαν τις απόψεις του Μπακούνιν, του Μαλατέστα και του Ντουρούτι. Προφανώς πολίτες με αντισυστημικές ιδεολογικές απόψεις έκαναν αποχή. Διαφωνούν με τις εκλογές, τις θεωρών απάτη και πολύ καλά έκαναν, για τις απόψεις τους, που απείχαν από τις εκλογικες διαδικασίες.

Ομως η συντριπτική πλειοψηφία όλων όσοι απείχαν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν οι ίδιοι που στις προηγούμενες εκλόγες ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ & ΝΔ. Αυτοί και τα παιδιά τους. ξαφνικά ανακάλυψαν ότι το πολιτικό σύστηξμα (sic) τους εξαπατά, τους κοροϊδεύει. Μπα; Αλήθεια; Τόσα χρόνια που στήριζαν, με τη ψήφο τους, αυτό το σύστημα ήταν καλά;

Πολύ θα ήθελα η αποχή αυτή να ήταν μαι συνειδητή πολιτική πράξη. Ομως δεν είναι. Είναι πράξη χαβαλέ, αδιαφορίας και ωχαδερφισμού. Πράξη ενός κακομαθημένου λαού που επειδή ήρθε η στιγμή αρκετοί (ίσως και πολλοί...) να ξεβολευτούν αποφάσισαν να "τιμωρήσουν" τα κόμματα που τόσα χρόνια τους βόλευε.

Δεν με ενοχλεί καθόλου που οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες εξελέγησαν με μικρή συμμετοχή, καθόλου δεν με ενοχλεί. Το αντίθετο μπορώ να σας πω. Τόσα χρόνια που ο "λαός" συμμετείχε έβγαιναν δήμαρχοι οι Αβραμόπουλοι και οι Παπαγεωργόπουλοι. Τώρα ψήφισαν μόνο αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τις πόλεις και τις περιφέρειες. Γι' αυτό και άλλαξαν τα πράγματα στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, τη Πάτρα.

Καλό το παραμύθι της αποχής, βολεύει τα τηλεοπτικά πάνελ όπου κανείς δεν συζητάει την ουσία αλλά την εικόνα. Ομως όπως όλα τα "ψεύτικα" παραμύθια έτσι και αυτό της αποχής δεν έχει... δράκο!!!

Monday, November 15, 2010

Για τον Καμίνη (αλλά και τον Μπουτάρη...)

Είμαι πολύ χαρούμενος. Ημουν μέλος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος το 1982 (19 χρονών) όταν ο Δημήτρης Μπέης με το συνδιασμό "Αθήνα - Αναγέννηση" (που στήριζαν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΔΑ, ΕΚΚΕ) εκλεγόταν Δήμαρχος Αθηναίων. Πέρασαν 28 χρόνια από τότε. Και τη Κυριακή ο Γιώργος Καμίνης κατάφερε να ανατρέψει τα δεδομένα και κόντρα σε "θεούς & δαίμονες" να νικήσει τον Κακλαμάνη, να αναδειχθεί Δήμαρχος Αθηναίων. Ολοι όσοι πιστέψαμε (και εμπνευστήκαμε...) σ' αυτή τη προσπάθεια (ιδιαίτερα εμείς της Δημοκρατικής Αριστεράς που προτείναμε τον Γ. Καμίνη), σήμερα νιώθουμε περήφανοι. Νιώθουμε δικαιωμένοι γιατί η μας, η Αθήνα απέκτησε το δικαίωμα να ξαναγίνει ανθρώπινη, φιλική, ανοιχτή, χαρούμενη, ζωντανή. Από το βράδυ της Κυριακής αρχίζει μια προσπάθεια, ένας μεγάλος αγώνας προκειμένου να ξεβρωμίσουμε τη πόλη. Από τη βρωμιά των σκουπιδιών, αλλά και από την παρακμιακή "βρωμιά" 28 χρόνων δεξιάς. Ναι δεξιάς και ας μην αρέσει στη δήθεν ριζοσπαστική αριστερά. 28 χρόνια ο Δήμος της Αθήνας είχε γίνει παραμάγαζο της ΝΔ. Οι υπόψηφιοι αρχηγοί της ΝΔ έκαναν το αγορτικό τους στο κορμί της Αθήνας και μετά αριβάριζαν για την Ρηγίλλης. Αυτό το έκανε παρελθόν ο Γιώργος Καμίνης και ο συνδιασμός μας "Δικαίωμα στη Πόλη". 28 χρόνια παρακμής και μιζέριας τελείωσαν. Βέβαια τα δύσκολα αρχίζουν τώρα. Εχουμε μπροστά ένα βουνό προβλημάτων. Οι πολίτες που κινητοποιήθηκαν για την εκλογή του Γιώργου Καμίνη πρέπει να αναλάβουν δράση. Δεν αρκεί ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι. Η Αθήνα θα αλλάξει μόνο αν οι πολίτες της κινητοποιηθούν, δράσουν και παρέμβουν. Στο συνδιασμό "Δικαίωμα στη Πολη" συναντήθηκαν διαφορετικά πολιτικά και ιδεολογιοκά ρεύματα. Ο πλούτος αυτής της συνεργασίας είναι το όπλο μας στο μεγάλο αγώνα που πρέπει να κάνουμε για να αλλάξει η Αθήνα.
Δυο λόγια για τον Γιάννη Μπουτάρη. Η νίκη του ήταν νίκη της Θεσσαλονίκης του Μανόλη Αναγνωστάκη, του Ντίνου Χριστιανόπουλου, του Γιώργου Κούδα, του Βασίλη Χατζηπαναγή. Της Θεσσαλονίκης που δεν φοβάται το διαφορετικό, το αντίθετο. Ναι η νίκη του Μπουτάρη ήταν νίκη του φωτός επί του μαύρου σκότους...

Friday, November 12, 2010

Μαζί στον δήμο και στις γειτονιές

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΜΙΝΗ
Θέλω να ευχαριστήσω τη διεύθυνση της Αυγής που μου έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες της εφημερίδας. Μιας ιστορικής εφημερίδας που έχει ταυτιστεί με τους αγώνες αλλά και –επιτρέψτε μου τον προσωπικό τόνο- με τη νεότητα πολλών της δικής μου γενιάς. Αυτή η σχέση κρατάει από τότε. Και έχει περάσει, όπως όλες οι σχέσεις ζωής, από χίλια μύρια κύματα.
Ένα από αυτά μας έφερε σήμερα εδώ: Και δεν είναι ούτε μικρό ούτε εύκολο. Κυρίως για την πολιτική και την αστική αναγέννηση της Αθήνας.
Δεν νομίζω ότι οι αναγνώστες της Αυγής χρειάζονται επιχειρήματα για την καταλληλότητα ή μη της απερχόμενης δημοτικής αρχής. Η Αθήνα είναι μια πόλη σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης , το φωνάξαμε κι εμείς από το «δικαίωμα στην πόλη», αλλά και την «Ανοιχτή πόλη». Όπως επίσης πιστεύω ότι συμφωνήσαμε πως ο λαϊκισμός του κ. Κακλαμάνη και η απουσία πολιτικής σκέψης και δράσης έχουν αποδειχθεί καταστρεπτικές για τη ζωή μας στην Αθήνα.
Όμως, εκτιμώ ότι θα έχει σημασία να συνεχισθεί μια συζήτηση που έχει ξεκινήσει καιρό τώρα, αλλά ίσως για πρώτη φορά μπορεί να συνεχισθεί και μετά από μία εκλογική αναμέτρηση.
Για το πολιτικό αύριο της Αθήνας θέλω να επικοινωνήσω μαζί σας. Μακριά από μένα τα διλήμματα αυτής της Κυριακής. Αλλά από την ερχόμενη Δευτέρα θα ανοίξει μια νέα προοπτική για τη διαχείριση της κρίσης της Αθήνας. Σʼ αυτές τις νέες συνθήκες, κανείς δεν επιτρέπεται να πιστέψει ότι έχει το μαγικό σφουγγάρι ή τις λαϊκές μάζες που θα τον στηρίξουν. Σʼ αυτές τις νέες συνθήκες απαιτούνται προγραμματικές συγκλίσεις, αλλά και ένας νέος τρόπος οργάνωσης της παραγωγής πολιτικής τόσο στο δημοτικό όσο και στα διαμερισματικά συμβούλια.
Εκεί η νέα δημοτική αρχή, ελπίζω βάσιμα ότι θα είμαστε εμείς, οφείλει να επιδιώξει τη μέγιστη συναίνεση ιδίως στις γειτονιές της, ώστε να εξασφαλιστούν οι απαραίτητες εγγυήσεις για τη ρήξη με ότι εδώ και 24 χρόνια αδρανοποιεί την πόλη. Η νέα δημοτική αρχή οφείλει, δεσμευτήκαμε δημόσια, να διευρύνει τη βάση της συμμετοχής στα διαμερισματικά συμβούλια και να αναβαθμίσει τον ρόλο και την εξουσία των άλλων δημοτικών παρατάξεων. Και είναι νομίζω προφανές ποιες δημοτικές παρατάξεις μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της πόλης.
Όταν αποδέχθηκα να θέσω υποψηφιότητα για την Αθήνα σκέφθηκα ότι ίσως η σημαντικότερη πρόκληση θα ήταν η επιστροφή της πολιτικής. Δηλαδή η εντός δημοκρατικού πλαισίου παραγωγή αποδεκτών και σύγχρονων λύσεων στα μεγάλα και στα μικρά προβλήματα.
Προσπαθήσαμε στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα να διασφαλίσουμε αυτήν την προοπτική. Νομίζω ότι παρά τα όποια λάθη μας το καταφέραμε. Η καλύτερη εγγύηση γιʼ αυτό είναι το πρόγραμμά μας. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα προσέξει ότι περιλαμβάνονται θέσεις και προτάσεις με τις οποίες δεν συμφωνούν τα κόμματα ή οι κινήσεις που μας υποστηρίζουν. Αλλά αυτό το είχαμε θέσει ως όρο από την αρχή. Το «δικαίωμα στην πόλη» δεν επιδιώξαμε να είναι απλώς το άθροισμα όσων μας υποστηρίζουν αλλά το γινόμενο αυτών και πολλών περισσότερων.
Γι' αυτό και επιμείναμε να αναδείξουμε, όπως και η Ελένη Πορτάλιου από τη σκοπιά της, το πραγματικό διακύβευμα αυτών των εκλογών. Επιμείναμε ότι η απάντηση στην κρίση θα είναι για παράδειγμα η αναβάθμιση, ποιοτική και ποσοτική της κοινωνικής αλληλεγγύης από τις υπηρεσίες του δήμου. Η κοινωνική πρόνοια είναι η πολιτική βάση πάνω στην οποία πρέπει να στηριχθεί κάθε δημοτική δράση από δω και πέρα.
Φίλοι αναγνώστες της Αυγής δεν θα αναφερθώ στα διλήμματα αυτής της Κυριακής. Γνωρίζω (και από προσωπική εμπειρία) πως ο αυταρχισμός ενός σκέτου «ναι» ή ενός «όχι» είναι ξένος με την αριστερά. Αλλά οι προοπτικές που ανοίγονται μετά από αυτές τις εκλογές φέρνουν ελπίδα και απαιτούν κινητοποίηση ευρύτερων δυνάμεων. Σε μία πόλη όπου η “Χρυσή Αυγή” χτίζει αποκλεισμούς εμείς θα απαντήσουμε όπως πρέπει: Με αποφασιστικότητα και δράση.
Ελπίζω ότι σ' αυτή την νέα πορεία θα είμαστε μαζί. Και στο δημοτικό συμβούλιο αλλά και στις γειτονιές.

Πηγή: Εφημερίδα Αυγή

Αριστερά ενδοοικογενειακά

Από τον Βασίλη Καρδάση

Ισορροπούσα ιδανικά
μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Φάνηκε στον αιθέρα
μια αστραπή ανεξήγητη
και μ' έσχισε στα δύο.
Τάκης Γραμμένος, Ποίηση, 18 (2001)


Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν αποκαλυπτικό -συν τοις άλλοις- και για το μέλλον της Αριστεράς. Πλέον ο χώρος της αυτοχαρακτηριζόμενης ως αντισυστημικής Αριστεράς καταλαμβάνεται σε ρητορεία και ακτιβισμό κυρίαρχα από το ΚΚΕ και δευτερευόντως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άντε και τον ιδιόμορφο εθνικιστικοαριστερισμό του Αλαβάνου. Η κρίση φαίνεται να ανακατανέμει τις εκλογικές προτιμήσεις των αριστερών εκλογέων. Είναι ενδεικτικές η άνοδος του παλαιολιθικού κόμματος που εδρεύει στον Περισσό σε διψήφιο ποσοστό, η εντυπωσιακή εμφάνιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και η καθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ.
ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ συμπαρομαρτούντα της κρίσης οδήγησαν αρκετούς αριστερούς πολίτες στα ψηφοδέλτια των δύο κομμάτων και τους απομάκρυνε από εκείνα των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Συνασπισμός αναμφίβολα πληρώνει την πρόσφατη διάσπασή του, αλλά και τις ατελεύτητες παλινωδίες των στελεχών του. Πράγματι, οι όποιες φιλοδοξίες του ΣΥΝ να πρωταγωνιστήσει στην πέραν του ΚΚΕ Αριστερά φαίνεται να διαψεύδονται από τη διείσδυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
ΟΣΟ ΚΙ αν δεν αρέσει στους επαγγελματίες της Κουμουνδούρου, παραμένει ζητούμενο η πολυπληθυσμική κάλυψη του χώρου της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς. Ας μην κομπορρημονούν περί επανάστασης, ούτε να ευελπιστούν στην τελεσφόρηση συμμαχιών τύπου Αλέξη Μητρόπουλου. Αποδείχθηκε πόσο αναξιόπιστες είναι στη συνείδηση των αριστερών πολιτών, ένα κατασκευασμένο σκηνικό χωρίς ιδεολογική έμπνευση και αισθητικό περιεχόμενο.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για τον πολιτικό χώρο που αφήνουν εκδήλως διαθέσιμο η διολίσθηση του κυβερνώντος κόμματος προς φιλελεύθερες θέσεις και η ασυνέπεια λόγων και έργων. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ της διαφθοράς και της τιποτολογίας απελευθερώνει πολίτες με οράματα, έντιμους και μάχιμους πολιτικά. Από την άλλη, η απώθηση του ΣΥΝ από τη δυναμική του παρεμβατισμού μοιάζει με αναχωρητισμό από την πραγματική πολιτική.
ΕΙΝΑΙ ο χώρος που επιχειρεί να εκπροσωπήσει η Δημοκρατική Αριστερά. Η τελευταία, αν και νεοσσός στην πολιτική σκηνή, καταγράφηκε ως υπαρκτή πολιτική δύναμη. Οχι μόνο δεν καταποντίστηκε, αλλά με σχεδόν μηδενική προβολή από τα ΜΜΕ επιβίωσε με αξιοπρέπεια. Για την προοπτική της οψόμεθα.

ΥΓ.: Η από κοινού αναιδής επίθεση των Σπηλιωτόπουλου και Βορίδη σε βάρος του άναυδου Γιώργου Καμίνη με εξόργισε. Και τούτο γιατί τεχνηέντως επιχείρησαν να διεγείρουν τα συντηρητικά ένστικτα των Αθηναίων, κατηγορώντας τον τέως Συνήγορο του Πολίτη ως δούρειο ίππο της παραμονής των μεταναστών στην Ελλάδα. Εκάς βέβηλοι! Δαγκωτό στον Καμίνη σάς χρειάζεται!

kardasis@econ.soc.uoc.gr
Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Thursday, November 11, 2010

Μετά την ήττα του κ. Γ. Παπανδρέου: «Ψήφος κατά συνείδηση»

Του Νίκου Θεοτοκά*

Δώσαμε τη μάχη για τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Τα αποτελέσματα για την ανανεωτική και ριζοσπαστική αριστερά είναι ενθαρρυντικά αλλά κατώτερα εκείνων που υπαγορεύουν οι περιστάσεις. Ελάχιστοι δήμοι πέρασαν στην αριστερά από την πρώτη Κυριακή. Ο δεύτερος γύρος όμως μας επιφυλάσσει σημαντικές πιθανότητες επιτυχιών σε δέκα τουλάχιστον μεγάλους δήμους.

Στους κεντρικούς δήμους της χώρας η αριστερά, διατηρώντας ή όχι τις δυνάμεις της, βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Χρειάζεται, προφανώς, να μελετήσουμε το αποτέλεσμα και, ίσως, να ξανακουβεντιάσουμε τις παραμέτρους της πολιτικής μας και τις επιλογές που προκρίναμε ώς τώρα για την υλοποίησή της. Τέλος πάντων, ο καιρός είναι μπροστά.

Το σημαντικό είναι ότι, παρά τη διαλυτική εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ, κρατήσαμε τις δυνάμεις μας και, κυρίως, συμβάλαμε, ακόμα κι αν αυτό δεν αποτυπώθηκε ευθέως στην εκλογική μας δύναμη, στην κατάρρευση του διλήμματος που έθεσε ο πρωθυπουργός ορίζοντας τις αυτοδιοικητικές εκλογές ως «ψήφο εμπιστοσύνης» στους νεοφιλελεύθερους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και στην πολιτική του Μνημονίου. Ο κ. Γ. Παπανδρέου ηττήθηκε κατά κράτος. Κι από την άποψη αυτή η αριστερά μπορεί να εδραιώσει πλεονεκτική θέση στη δυναμική των συγκρούσεων που έρχονται.

Ο δεύτερος γύρος των εκλογών θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Κυριακή. Και τότε, για τους δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης, όπου οι δυνάμεις μας ήταν η μόνη ουσιαστική αντιπολίτευση στα προηγούμενα Δημοτικά Συμβούλια, τίθεται ένα άκρως πολιτικό ζήτημα, που δεν γίνεται να κάνουμε ότι δεν μας αφορά, επειδή έχουμε βρεθεί στη θέση της αντιπολίτευσης από τον πρώτο γύρο. Δεσμευτήκαμε και θα ασκήσουμε αντιπολίτευση σκληρή, κινηματική, σχεδιασμένη και τεκμηριωμένη. Αλλά με ποιον δήμαρχο; Επʼ αυτού του τελευταίου, μπορούμε ίσως να συμβάλουμε αποφασιστικά, με όσες δυνάμεις διαθέτουμε, στη δημιουργία των καλύτερων δυνατών συσχετισμών για την πολιτική της αριστεράς.

Αριστερή αντιπολίτευση στον δήμο Αθήνας με δήμαρχο τον Γ. Καμίνη ή τον Ν. Κακλαμάνη υπό τις ευλογίες της Χρυσής Αυγής και των εργολάβων; Αριστερή αντιπολίτευση στον δήμο Θεσσαλονίκης με δήμαρχο τον Γ. Μπουτάρη ή τον Κ. Γκιουλέκα υπό τις ευλογίες της ακροδεξιάς και του Ανθίμου;

Είναι αλήθεια ότι οι κ.κ. Καμίνης και Μπουτάρης δεν είχαν ως τώρα το θάρρος να διαφοροποιηθούν από την κυβέρνηση που τους έβαλε στο παιγνίδι του «δημοψηφίσματος» για το Μνημόνιο και τον «Καλλικράτη». Αμφιβάλω κι αν θα το αποκτήσουν ώς την Κυριακή. Τώρα, όμως, που το «δημοψήφισμα» διενεργήθηκε και το ΠΑΣΟΚ είναι απόλυτα απονομιμοποιημένο, με βάση τα κριτήρια και τα μέτρα που έθεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο δεύτερος γύρος των εκλογών στους δήμους έχει ήδη χάσει κάθε συσχέτιση με τους λεονταρισμούς και τους εκβιασμούς του κ. Γιώργου Παπανδρέου.

Το ποιοι θα είναι οι αυριανοί δήμαρχοι της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης έχει πια ριζικά διαφορετική σημασία για την πολιτική της αριστεράς. Κι ας μην μας μπερδεύει η αδυναμία τόσο της Δημοκρατικής Αριστεράς όσο και των «ανεξάρτητων» υποψήφιων δημάρχων να πάρουν αποστάσεις από το ρημαδιό που κυβερνά, λεηλατεί, καταχρεώνει και εκποιεί αυτή τη χώρα. Το πρόβλημα είναι δικό τους, όχι δικό μας.

Για το αύριο της αυτοδιοίκησης όμως, για τη ζωή στις πόλεις μας, για τα δικαιώματα των μεταναστών, για την κοινωνική αλληλεγγύη στις συνθήκες της κρίσης, έχει σημασία να πούμε σήμερα καθαρά, ξάστερα και δυνατά πως η επανεκλογή του κ. Κακλαμάνη και του Παναγιώτατου Άνθιμου, συγγνώμη, η εκλογή του κ. Γκιουλέκα, είναι προοπτικές δεινές.

Δεν πρόκειται για επιλογή του τύπου «το μη χείρον βέλτιστον». Πρόκειται για μια άκρως πολιτική επιλογή, βαθιά αριστερή εν τέλει, που προσβλέπει σε καλύτερους όρους για την επόμενη σύγκρουση στα κοινωνικά μέτωπα που θα ανοίξει η αριστερά στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην ελληνική κοινωνία. Θα μπορούσα νʼ αναφερθώ στον Κάρολο Μαρξ ή στον Βλαδίμηρο Ίλιτς, στον Τολιάτι ή στον Δημητρώφ, μα δεν είναι η ώρα για τέτοια. Αρκούμαι λοιπόν σε παλιούς κοινούς τόπους που θα έλεγαν πως είναι αδιανόητο και αυτοκτονικό να μείνουμε στην άκρη και να παρατηρούμε από την ασφάλεια του δίκιου που αποδίδουμε στον εαυτό μας την εκ νέου παράδοση των δημαρχιών Αθήνας και Θεσσαλονίκης στη μαύρη αντίδραση, στα συμφέροντα της αρπαχτής, στην ξενοφοβία, στον εθνικισμό. Είναι αδιανόητο και αυτοκτονικό για την ανανεωτική και ριζοσπαστική Αριστερά, για τις προοπτικές που έχει νʼ αλλάξει πορεία αυτή η χώρα, για το πρόταγμα της μεγάλης σοσιαλιστικής, δημοκρατικής και ριζοσπαστικής συμμαχίας στην οποία καλεί να προσχωρήσουν οι κοινωνικές δυνάμεις που αποδεσμεύονται από το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ.

Ας συμβάλουμε, λοιπόν, κατά συνείδηση να καθαρίσουν τα μέτωπα των νέων συγκρούσεων απʼ τους αρχαϊσμούς. Ο Κακλαμάνης κι o Γκιουλέκας να πάνε σπίτι τους. Η εξουσία και οι νέοι δήμαρχοι θα μας βρουν μπροστά τους στα νέα πεδία των ταξικών και πολιτισμικών αντιθέσεων, στις κοινωνικές συγκρούσεις που η δυναμική τους ξεχειλίζει στους δρόμους.

* Ο Ν. Θεοτοκάς διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝασπισμού
Πηγή: Εφημερίδα Αυγή

Γιατί δεν είναι όλοι ίδιοι...

Δέκα επιστήμονες που στον πρώτο γύρο υποστήριξαν για τον Δήμο Αθηναίων την Ελένη Πορτάλιου και για τον Δήμο Θεσσαλονίκης τον Τριαντάφυλλο Μηταφίδη - τους υποψηφίους που υποστήριξε ο Συνασπισμός - υπέγραψαν χτες κείμενο συμπαράστασης στις υποψηφιότητες των Γ. Καμίνη και Γ. Μπουτάρη. Γράφουν στο κείμενο: "Στον πρώτο γύρο εκφράστηκε ρητά και κατηγορηματικά η λαϊκή αποδοκιμασία απέναντι στην πολιτική του Μνημονίου. Στον δεύτερο γύρο, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αντιμετωπίζουμε υποψηφιότητες που εκφράζουν με ακραίο τρόπο τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό, τη χωρίς όρια ανάμειξη της Εκκλησίας στον δημόσιο χώρο, τα μεγάλα συμφέροντα που φέρνουν την καταστροφή και των τελευταίων θυλάκων πρασίνου στον αστικό χώρο. Η Αριστερά πρέπει να συμβάλει με όλες της τις δυνάμεις για να αποτραπεί η ανάδειξη των Γκιουλέκα και Κακλαμάνη στις δημαρχίες των δύο μεγαλύτερων πόλεων της χώρας μας".

Υπογράφουν οι πανεπιστημιακοί:
Σία Αναγνωστοπούλου
Σίσσυ Βελισαρίου
Λιζιάννα Δελβερούδη
Νίκος Θεοτοκάς
Σταύρος Κωνσταντακόπουλος
Νίκος Κωταρίδης
Ελένη Περδικούρη
Γιώργος Φαράκλας
Γιώργος Φουρούνης
Δημήτρης Χασάπης

Σχόλιο "Πιπεριάς": Η Σίσσυ Βελισαρίου και ο Νίκος Θεοτοκάς είναι μέλη της ΚΠΕ του ΣΥΝασπισμού

Ολοι στο πάρτυ της νίκης


Wednesday, November 10, 2010

Η πολυτέλεια της αποχής

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Ζουν στις γειτονιές και στα σπίτια που βρίσκονται μέσα στις δυνατότητές τους. Ίσως θα ήθελαν να μένουν αλλού αλλά η βεντάλια των επιλογών τους είναι περιορισμένη. Ο κύκλος τους, οι φίλοι, οι σύντροφοί τους είναι αυτοί που μπορούν να έχουν, αυτοί που τους έφεραν οι συγκυρίες και η δική τους εμβέλεια- ίσως θα ήθελαν να είχαν περισσότερες ευκαιρίες να διαλέξουν αλλά δεν τους δόθηκαν, εκμεταλλεύτηκαν αυτές που είχαν. Η δουλειά τους είναι ανάλογη της τύχης και των προσόντων τους, οι περισσότεροι μάλλον θα ήθελαν να είχαν κι άλλες εναλλακτικές. Ψωνίζουν τα αγαθά που βρίσκονται μέσα στις δυνατότητές τους, αν τις υπερβούν στερούνται από αλλού- συνήθως θα ήθελαν να ψωνίζουν ό,τι τους αρέσει αλλά δεν το κάνουν.Όλη τους η ζωή, όλη μας η ζωή, όλη η ζωή, είναι προσαρμογή. Διαλέγεις από αυτά που σου προσφέρονται και μπορείς να έχεις. Δεν διαλέγεις από αυτά που ονειρεύεσαι ότι θα μπορούσες να έχεις εκτός αν δημιουργήσεις τις προϋποθέσεις να τα αποκτήσεις.Και ξαφνικά γίνεσαι ελιτιστής. Θέλεις την πραγματικότητα ξεχωριστή από την υπόλοιπη ζωή σου. Θέλεις να διαλέξεις από αυτό που δεν υπάρχει. Δεν το βρίσκεις και δεν προσαρμόζεται. Κάνεις αποχή. Από όλες τις επιλογές που σου δίνονται, που συνήθως είναι πολλές και κάποιες ασυνήθιστες και αντισυμβατικές, δεν σου κάνει καμμία. Είναι η στιγμή της ζωής σου που δεν μοιάζει με καμμία από τις υπόλοιπες, η μόνη που δίνεις στον εαυτό σου την πολυτέλεια της απομόνωσης και του αναχωρητισμού. Στην πραγματικότητα της αυταπάτης.
Δεν είναι μόνο που αρνείσαι να συμμετάσχεις σε μια συλλογική διαδικασία η οποία είτε θέλεις είτε όχι θα παραγάγει πολιτικά αποτελέσματα, που σε αφορούν, έστω και ερήμην σου. Δεν είναι μόνο που η αποσυνάγωγη συμπεριφορά σου σε οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιδιώκεις, διότι στην ουσία συμμετέχεις στις εκλογές και συνδιαμορφώνεις τα ποσοστά, συνήθως υπέρ εκείνων που περισσότερο θέλεις να αποδοκιμάσεις. Δεν είναι μόνο που αν θέλεις να καταδείξεις τη οργή σου απέναντι όλων μπορείς να το κάνεις με το λευκό. Περισσότερο είναι πως αρνείσαι την πραγματική ζωή σου.Οι πολιτικοί και ο Τύπος έχουν μάθει να κολακεύουν ό,τι φοβούνται, ό,τι είναι σκοτεινό και απροσδιόριστο, ό,τι φαντάζει απειλητικό. Γι αυτό περίσσεψε αυτές τις μέρες η αποθέωση των απεχόντων. Είναι διαφορετικό όμως να προσπαθείς να ερμηνεύσεις το φαινόμενο και διαφορετικό να δικαιώνεις την πολιτική συμπεριφορά.

Πηγή: www.protagon.gr

Δικαίωμα στη Πόλη, δικαίωμα στο χαμόγελο...

Τη Κυριακή 14 Νοεμβρίου έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε τη πορεία της Αθήνας μας. Μπορούμε (και πρέπει...) να διεκδικήσουμε το δικαίωμα για μια πόλη ανθρώπινη, καθαρή, ανοιχτή, πολύχρωμη και εναλλακτική. Πρέπει (και μπορούμε) να πάρουμε την υπόθεση της πόλης στα δικά μας χέρια. Οχι άλλη χαμένη ευκαιρία. Με το Γιώργο Καμίνη μπορούμε να αγωνιστούμε, να ονειρευτούμε, να διεκδικήσουμε τη πόλη μας!

Την Παρασκευή στην Ομόνοια...

Παρασκευή βράδυ στο κέντρο της πόλης. Αθηναίοι που δεν φοβούνται το σκοτάδι και τις προκαταλήψεις φέρνουν φως, μουσικές και χαμόγελα στην μεγάλη πλατεία. Έλα κι εσύ, όπως είσαι: με το ποτό σου, το ποδήλατό σου, και τους φίλους σου. Αν δεν φέρεις, θα βρεις εκεί (όλα εκτός από το ποδήλατο). Ένα μεγάλο αυτοσχέδιο πάρτι: Μουσικοί, φέρτε κιθάρες και κρουστά, ερασιτέχνες φέρτε ό,τι έχετε: μαράκες, ντέφι, τριγωνάκια, καραμούζες. Οι υπόλοιποι σφυρίχτρες να ξεσηκώσουμε την πόλη.
Κι όλοι μαζί κατηφορίζουμε με κέφι στους σκοτεινούς δρόμους κάτω από την Ομόνοια σε μια αληθινή κινητή γιορτή για την Αθήνα.

Monday, November 8, 2010

Ήρθε η ώρα η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη ν’ αλλάξουν σελίδα

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΥΒΕΛΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΥΡΟ: "Τα χθεσινά αποτελέσματα των εκλογών ήταν σαφή. Η μεγάλη αποχή και η πτώση του δικομματισμού δείχνουν τη βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος. Η Δημοκρατική Αριστερά είχε από τα χθεσινά αποτελέσματα μια σημαντική ενθάρρυνση για το εγχείρημά της. Προχωράμε. Τώρα συγκεντρώνουμε την προσοχή μας στη μάχη του δεύτερου γύρου. Επιτέλους ήρθε η ώρα, οι δύο μεγάλες πόλεις, η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, να αλλάξουν σελίδα".

Friday, November 5, 2010

Να (ξανα)ζωγραφίσουμε την Αττική...

Η γη τούτη (η Αττική γη) κείτεται τώρα ως το πριν όμορφο σώμα ενός θεϊκού πλάσματος όπου κατατρώγει τις σάρκες του η αρρώστια. Και αν είχε μιλιά- και έχει, αλλά δεν την ακούμε- θα έλεγε: «Δείλαιοι και αμαθείς και βάρβαροι τι κάνετε; Τι αφανίζετε; Δεν ξέρετε ότι είμαι η μητέρα και η τροφός, το λίκνο, η κοιτίδα, η μήτρα της περασμένης δόξας και της μελλούμενης; Μάταια θαυμάζετε τα μνημεία που έστησαν κάποτε τα παιδιά μου. Δεν ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση. Έτσι καταστρέψατε την πρώτη, σεπτή κορυφή της Ακρόπολης μου, το Λυκαβηττό, τους έλικες που σχημάτιζε το περίγραμμα του. Που είναι ο Κολωνός, τα κράτιστα γας έπαυλα;Που οι σπηλιές και τα θρόνια του Πανός…»
…Μα τι όφελος, η ύβρις μένει. Τίποτα πια δεν μπορεί να την απαλείψει, θα μείνει εις τον αιώνα. Τρισμέγιστη είναι η ενοχή μας. Και όχι μόνο απέναντι του εαυτού μας, μα έναντι της μνήμης των περασμένων, έναντι του μέλλοντος και έναντι όλων των λαών της οικουμένης.
Μα οι ανάγκες; Θα μου πείτε. Εκείνοι που βάζουν αυτό το ερώτημα ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είναι η αδήριτη χρεία, αυτή καθαυτή, η αιτία της καταστροφής. Η αιτία έγκειται στον τρόπο που ανεχθήκαμε να θεραπευτεί αυτή η χρεία.
Δημήτρης Πικιώνης (1887- 1968). Αρχιτέκτων, ζωγράφος, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Διεκδικώ το δικαίωμα σε μια καλύτερη πόλη...

Βαρέθηκα 25 χρόνια να διοικούν τη πόλη μου "υποψήφιοι" αρχηγοί της Νέας Δημοκρατίας. Βαρέθηκα διάφοροι δήθεν επαναστάτες να κάνουν παιχνίδια στη πλάτη μιας πόλης που βυθίζεται στη μιζέρια, τη βρώμα, την εγκληματικότητα. Διεκδικώ το ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΠΟΛΗ μου, ψηφίζω τον Γιώργο Καμίνη για να απαλλαγεί η Αθήνα από τον χειρότερο δήμαρχο της σύγχρονης ιστορίας της...

Tuesday, November 2, 2010

Μικρή αγρυπνία στου Καρύτση

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου Καρύτση είναι τρίκλιτος βασιλική μετά τρούλου, προφυλαγμένη από το βουητό της οδού Σταδίου σε μια εξαίσια αθηναϊκή πλατεία, την ομώνυμη. Το αρχιτεκτονικό της στυλ είναι αθηναϊκό, δηλαδή νεοκλασικό ανάμεικτο, με βυζαντινές και ρωμανικές επιρροές· φέρει την υπογραφή του σπουδαίου Λύσανδρου Καυταντζόγλου, αλλά δεν ακολουθεί το αμιγές νεωτεριστικό ύφος άλλων έργων του, λ.χ. της Αγίας Ειρήνης επί της Αιόλου, του Αγίου Κωνσταντίνου της Ομονοίας, του Αρσακείου κ.λπ.

Κατά τούτο, κατά το ανάμεικτο του ύφους και κατά την κλίμακα του μικρού μεγέθους του, τούτος ο ναός εκφράζει την Αθήνα του 19ου και του 20ού αιώνα, εκφράζει το μεικτό αλλά νόμιμο ύφος του κρατιδίου, τους αστούς κυρίως, αλλά και τους επήλυδες που έγιναν αστοί, τους νοικοκυραίους, τους υφασματέμπορους, τους βιοτέχνες, τους γραφιάδες και τους ραφτάδες, τους χρυσοχόους και τους ρολογάδες, τους καφεπώλες, τους δημοσιογράφους, τους βενιζελικούς, τους ευσεβιστές της «Ζωής», τους μουσόφιλους του «Παρνασσού», τους αναγνώστες της Εστίας και του Βήματος, όσους ακόμη και σήμερα ζουν, κινούνται, ανασαίνουν πέριξ του κομψού τρούλου και του φαιομάρμαρου πυλώνος.

Αλλά αυτοί οι άνθρωποι τελειώνουν, φεύγουν. Ο κόσμος αυτός των νεοελληνικών δύο αιώνων, πλούσιος μες στις αντινομίες και τα έργα του, κόσμος της εργασίας και του εμπορίου, των Γραμμάτων και της γνώσης, αυτός ο κόσμος εγκαταλείπει την πλατεία Καρύτση, συνταξιοδοτείται ή χρεοκοπεί, μετακομίζει, αποχωρεί. Σε κάθε μαγαζί, σε κάθε εργαστήριο που κλείνει, ιδρύεται καφενείο και μπαρ. Ο homo faber, o homme des lettres, ο cognoscente, εγκαταλείπουν τη σκηνή, τα κτίρια με την πατίνα της γνώσης και της τέχνης.

Τη θέση τους παίρνει ο κόσμος της διασκέδασης, της αμεριμνησίας, κόσμος ανέργων και αέργων ενδεχομένως, κόσμος του μεταιχμίου, μεταφερμένος από αλλού, κόσμος που ουδέποτε θα ριζώσει και θα γνωρίσει, δεν θα ενδιαφερθεί να μάθει ποια ήταν η αθηναϊκή οικογένεια Καρύκη ή Καρύτση, κτιτορική του ναΐσκου από τον 11ο αιώνα, οικογένεια που έβγαλε Μητροπολίτη Αθηνών και Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως τον 16ο αιώνα.

Κόσμοι άλλου γένους. Μπείτε σ’ ένα μαγαζί της Πραξιτέλους, της Λέκκα, της Κολοκοτρώνη, οποιοδήποτε· κάνετε μια ερώτηση για οτιδήποτε αναζητείτε εκεί γύρω, οσοδήποτε εκκεντρικό, μια μισομέταξη φόδρα, ένα εξωτικό κουμπί, ένα ασημένιο εξάρτημα. Ευθύς θα σας απαντήσουν, με ακρίβεια, με σαφήνεια: Στο 12 της Λεωχάρους, στη Μιλτιάδους καθώς μπαίνεις, στη Ρόμβης 2, στη Χαβρίου τρίτο μαγαζί όπως μπαίνεις από Κολοκοτρώνη. Ρωτήστε οτιδήποτε απλούστατο σε έναν θαμώνα των μπαρ της Καρύτση: Προς τα πού πέφτει η οδός Νικίου; Δεν ξέρω, δεν είμαι από δω – αυτή είναι η πιθανότερη απάντηση.

Δεν ξέρω, δεν είμαι από δω. Αυτός είναι ο αναδυόμενος κόσμος του μετασχηματισμένου ιστορικού κέντρου: διαρκώς επήλυδες, περαστικοί, σταθμεύοντες προσωρινά για ένα ποτό στο διασκεδασογκέτο. Σε ένα διαμορφούμενο γκέτο χωρίς κατοικίες, χωρίς εμπορικά, χωρίς βιοτεχνίες και γραφεία, χωρίς ανθρώπους ημέρας εντέλει, μόνο με ανθρώπους νυκτός, σε μια πόλη που αφαιμάσσεται από εργασία και dare e avere ημερήσιο, σε μια πόλη που βυθίζεται στην κρίση και παραδίδεται νωχελικά, ηδονικά, αυτοκαταστροφικά σε ατμούς αλκοόλ και τσιγάρου, στα μπιτ και την αυτοθέαση.

Μοίρα της Πλάκας, μοίρα του Ψυρρή, μοίρα του Κεραμεικού... Μοίρα των παρόχθιων της μυθικής πλατείας Καρύτση, του πιο παλιού και στέρεου οργάνου του αστικού μας βίου. Εκεί όπου φύτρωσε και βλάστησε η Αθήνα των αισθητών και των επιτηδευματιών, του Μιχαήλ Μητσάκη, του Νιρβάνα, του Παπαδιαμάντη και του Βάρναλη, του Μικρασιάτη λεπτουργού και του ρωμανιωτοεβραίου υφασματέμπορου, σε μάρμαρα κλασικά και βυζαντινά και μεταοθωμανικά, σε κονιάματα νεοκλασικά, σε ρείθρα πεζοδρομίων από μάρμαρο πεντελικό, σε μικρομέγαρα art deco με εσωτερικά αίθρια και καφενεδάκια στη στοά εισόδου, εκεί, σε αυτό το παλίμψηστο, αργοσβήνει τώρα η σωρευμένη μνήμη, αργοσβήνουν φωνές, παραγγελίες, συναλλαγές, μικρές βιτρίνες και πατιναρισμένα ερμάρια από δρυ και καρυδιά, και ανάβουν ορμητικές άλλες φωνές, άλλα φώτα, άλλα μουσικές, σκεύη από χάλυβα inox και γυαλί, βέσπες νυκτός, νεαρούδια με μπίρες ορθίων, άλλα λόγια. Ισως καλύτερα, ίσως.

Στην πλατεία Καρύτση εισήλθα, το πρώτον, περί το 1968. (Τα εικονίσματα του ναού είναι δυτικότροπα, ναζαρηνά, παρατήρησα πρόσφατα). Η εντύπωση ήταν εντύπωση μεγαλείου. Στα μεσήλικα μάτια μου το μεγαλείο της πλατείας λιγόστεψε, ο ναός μίκρυνε· ο έρωτας παραμένει αμείωτος.

ww.vlemma.gr

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Βεβήλωση του μνημείου των Ελλήνων πεσόντων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου

Η Δημοκρατική Ένωση Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας «ΟΜΟΝΟΙΑ», καταδικάζει τι βεβήλωση του μνημείου των Ελλήνων πεσόντων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Μπομποστίτσα της Κορυτσάς.
Το Ελληνικό Σχολείο της Κορυτσάς, προς τιμήν της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου πραγματοποίησε εορταστικές εκδηλώσεις την Κυριακή 31/10/210, στο μνημείο που κατασκευάστηκε δίπλα στους τάφους των Ελλήνων ηρώων. Στην εκδήλωση παρέστησαν και κατέθεσαν στεφάνια, Έλληνες διπλωμάτες, το Παράρτημα Ομόνοιας Κορυτσάς, και πολλοί εκπρόσωποι της κεντρικής και τοπικής Αλβανικής εξουσίας, στέλνοντας αισιόδοξα μηνύματα ειρήνης, αλληλεγγύης και πολιτισμού.
Η βεβήλωση του μνημείου με το κάψιμο των στεφανιών το απόγευμα της ίδιας μέρας, είναι πράξη σκοταδιστική και καταδικαστέα από τον κάθε υγιώς σκεπτόμενο πολίτη. Η Δ.Ε.Ε.Ε.Μ. «ΟΜΟΝΟΙΑ» καταδικάζει επίσης για πολλοστή φορά το ανθελληνικό μένος μερίδας Αλβανικού Τύπου που θέλει να καλλιεργεί φαντάσματα γύρο από οτιδήποτε ελληνικό. Θεωρούμε ότι το χθεσινό περιστατικό είναι απόρροια αυτών των δημοσιευμάτων! Αδυνατούμε να κατανοήσουμε ποιον εξυπηρετούν τέτοια δημοσιεύματα, γιατί την Ελληνική και Αλβανική κοινωνία σίγουρα δεν την ωφελούν.

Καλό ταξίδι σύντροφε Αλέκο...

Το ακούς και δεν το πιστεύεις. Οταν ξαφνικά, ένα ξημέρωμα πεθαίνει ένας φίλος, ένας σύντροφος, παγώνεις. Τι να πείς; Γιατί ρε Αλέκο μας την έκανες; Γιατί; Ο Αλέκος Λύτρας ήταν σύντροφος, μάχιμος, ανθρώπινος. Καλό κουράγιο στη συντρόφισσα της ζωής του Μυρτώ και στα δυο βλαστάρια του. Η απουσία του θα είναι μεγάλη...