Saturday, August 28, 2010

Βάσανα που ’χει και ο κομμουνισμός...

Tου Πασχου Mανδραβελη

Φυσικά θα διαψευσθούν οι ελπίδες (ή μήπως είναι σαρκασμοί;) όσων περιμένουν από το ΠΑΜΕ να διαδηλώσει στην επιχείρηση του ΚΚΕ «Τυποεκδοτική». Η εν λόγω εταιρεία προχώρησε αυγουστιάτικα σε 21 απολύσεις εργαζομένων, ενώ πληροφορίες αναφέρουν ότι θα απολύσει άλλους είκοσι μέχρι τον Οκτώβριο. Εντάξει! Σύντροφος, συντρόφου μάτι δεν βγάζει. Από την άλλη όμως δεν μπορούμε παρά να κατανοήσουμε τη δυσχερή θέση στην οποία έχει περιέλθει το κόμμα-εργοδότης, αφού λειτουργεί σε καθεστώς αγοράς και οι οικονομικές συνθήκες το αναγκάζουν να συμπεριφερθεί σαν εκείνους που καταγγέλλει: «Στυγνός καπιταλιστής που σκέφτεται τον ισολογισμό και όχι τους ανθρώπους». Η εξήγηση ότι η «Τυποεκδοτική» απολύει για να μεγιστοποιηθεί ταχύτερα η μιζέρια του λαού και να έρθει η πολυπόθητη επανάσταση μάλλον δεν ευσταθεί.

Ομως: εκ του δισυπόστατου χαρακτήρα (από τη μία προστάτης των εργαζομένων και από την άλλη εργοδότης που απολύει εργαζόμενους) το ΚΚΕ κάτι έπρεπε να διδαχθεί. Οφειλε να κατανοήσει ότι τα προβλήματα της «Τυποεκδοτικής» τα έχουν κι άλλοι. Ετσι, προχωρούν σε απολύσεις, όπως ακριβώς κάνει το κόμμα του λαού. Οι απολύσεις λοιπόν μπορεί να αποτελούν μέγα πρόβλημα, αλλά η πολιτεία δεν μπορεί να σταθεί σ’ αυτό. Αν μπορούσε το κράτος να τις απαγορεύσει, οι επιχειρήσεις -μαζί και η «Τυποεκδοτική»- θα έκλειναν οπότε θα είχαμε ακόμη περισσότερους ανέργους. Αυτό που μπορεί να φροντίσει η πολιτεία είναι η μοίρα εκείνων που η καθοδική φάση του καπιταλισμού αφήνει εκτός παραγωγής. Να απλώσει ένα δίχτυ προστασίας, να δημιουργήσει ευκαιρίες επανεκπαίδευσης, να δώσει διέξοδο στους χιλιάδες που μένουν εκτός δουλειάς, είτε επειδή απαξιώθηκαν οι δεξιότητές τους είτε διότι ο καπιταλισμός είναι κακούργος και λειτουργεί με σκαμπανεβάσματα, αντί να ακολουθεί ευθεία γραμμή. Ετσι κι αλλιώς το χρέος της πολιτείας είναι πρωτίστως προς τους πολίτες της και όχι προς τους συντελεστές παραγωγής, είτε αυτοί είναι εργοδότες είτε εργαζόμενοι. Πρέπει να κάνει κοινωνικό κράτος αντί να ρυθμίζει την οικονομική διαδικασία.

Δυστυχώς, για το ΚΚΕ αυτά είναι ψιλά και σοσιαλδημοκρατικά γράμματα. Παρ’ όλο που το ίδιο απολύει, από άμβωνος κηρύσσει την απαγόρευση των απολύσεων. Προφανώς μόνο των άλλων, αφού «ένα είναι το κόμμα» και μοναδικό...

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή

Friday, August 27, 2010

Φώτης Κουβέλης: Απορρίπτουμε την πρόταση της ηγεσίας της ΝΔ για τη συγκρότηση ενός αντι-μνημονιακού μετώπου.

Εμείς, ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, δεν θεωρούμε το κόμμα μας Βατικανό που εκδίδει συγχωροχάρτια ή στέλνει στην πυρά.

Ο Φώτης Κουβέλης, Πρόεδρος της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, στην εισήγησή του στη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος μεταξύ άλλων τόνισε:

«1. Οι εκλογές του Νοεμβρίου θα πραγματοποιηθούν σε ένα ιδιαιτέρως οξυμένο κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον. Η οικονομική κρίση, όπως εμφανίζεται με τις εκρηκτικές διαστάσεις της στην χώρα μας, το Μνημόνιο, τα άδικα και σκληρά κυβερνητικά μέτρα που πλήττουν μεγάλες κατηγορίες του ελληνικού λαού, καθώς και η αυτόματη διαπλοκή τοπικού και περιφερειακού με την κρατική εξουσία θα ωθούν τους πολίτες, άνδρες και γυναίκες, να στέκονται κριτικά ή αρνητικά όχι μόνο απέναντι στην αιρετή διοίκηση του δήμου ή των νομαρχιών-ενταγμένων πλέον στις περιφέρειες-, που για την απόδοση ή μη του έργου τους κρίνονται, αλλά απέναντι στην κυβέρνηση για τις συνολικές της πολιτικές, που το αποτύπωμα τους θα είναι αισθητό στη μεγάλη πλειοψηφία των νοικοκυριών.

H ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, λαμβάνοντας υπ’ όψη την τρέχουσα συγκυρία, αναδεικνύει τον αυτοδιοικητικό και πολιτικό χαρακτήρα τους. Ο κεντρικός της στόχος σε αυτές τις εκλογές είναι η νίκη των ιδεών της ουσιαστικής αποκέντρωσης με αυτοδιοίκηση και η επικράτηση των δυνάμεων που σε τοπικό επίπεδο μπορούν να υπερασπιστούν και να προωθήσουν αυτές τις ιδέες.

Οι εκλογές θα στείλουν μηνύματα αλλά δεν μπορεί να μετατραπούν σε ένα είδος δημοψηφίσματος.

Στις εκλογές του Νοεμβρίου θέτουμε ως γενικό στόχο την ανάδειξη δημοτικών και περιφερειακών διοικήσεων που θα διαχειριστούν με διαφάνεια και δημόσιο έλεγχο τις τοπικές υποθέσεις και τα οικονομικά – και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία στις συνθήκες της δημοσιονομικής κρίσης. Δημοτικές και περιφερειακές αρχές που θα λειτουργούν με πλήρη και απόλυτη διαφάνεια και θα αγωνίζονται για τη βελτίωση της ζωής των πολλών, στηρίζοντας πρωταρχικά τους αδύνατους, για την ανάπτυξη και την προστασία του περιβάλλοντος, φυσικού και αστικού. Μακριά από πελατειακές εξυπηρετήσεις, με συνεπή αγώνα για αποκέντρωση- περιφερειακή συγκρότηση.

Επιδιώκουμε την όσο το δυνατό πιο ισχυρή συμμετοχή μας στους δήμους και τις περιφέρειες, με συγκεκριμένες προγραμματικές θέσεις μέσα από φερέγγυους συνδυασμούς και πρόσωπα. Στόχος μας είναι η προώθηση της ανάπτυξης και κοινωνικής πολιτικής και η διεκδίκηση λύσεων στα τοπικά προβλήματα.

Εμείς, ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, δεν θεωρούμε το κόμμα μας Βατικανό που εκδίδει συγχωροχάρτια ή στέλνει στην πυρά. Επιδιώκουμε υπεύθυνες πολιτικές και προτάσεις, που θα αντιπαλεύουν συστηματικά και στην πράξη συντηρητικές επιλογές, τη στασιμότητα και τις οπισθοδρομικές διακυβερνήσεις στην αυτοδιοίκηση και θα προωθούν συγκεκριμένα και άμεσα πολιτικά και κοινωνικά αποτελέσματα χειροπιαστά για τους πολίτες.

2. Απορρίπτουμε την πρόταση της ηγεσίας της ΝΔ για τη συγκρότηση ενός αντι-μνημονιακού μετώπου. Εμείς ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είμαστε ξεκάθαροι. Το Μνημόνιο το έχουμε καταψηφίσει. Εμείς διεκδικούμε δημοκρατικές αλλαγές και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων και όχι την πολιτική ρητορεία που απλώς καταγγέλλει γενικά και αόριστα το μνημόνιο, πολιτική που τελικά οδηγεί σε ακινησία και ουσιαστικά καταλήγει υπέρ των συμφερόντων του κεφαλαίου.

3. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ επισημαίνει δύο επείγουσες προτεραιότητες αλλαγής στην οικονομική πολιτική: την αύξηση των δημοσίων εσόδων και τη καταπολέμηση της ακρίβειας. Τα προβλήματα αυτά δεν λύνονται με λόγια και ευχές και προφανώς με επικοινωνιακή διαχείριση που επιχειρεί η κυβέρνηση.

Η κάλυψη της δραματικής υστέρησης των δημοσίων εσόδων και η περαιτέρω αύξησή τους δεν πρέπει να γίνεται με τη λογική της πεπατημένης, που έχει ακόμη άλλη μία φορά αποδειχθεί αναποτελεσματική. Αυτή δηλαδή της μεγαλύτερης περικοπής των δαπανών με την απειλή για το 2011 και νέων μειώσεων μισθών, καθώς και με την επιβολή νέων έμμεσων φόρους και της αύξησης του ΦΠΑ. Οι χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις που οδηγούνται σε «λουκέτο» πρέπει να προκαλέσουν συναγερμό για την αποτροπή τέτοιων πολιτικών. Αντιθέτως, τη θέση των αλλεπάλληλων κυβερνητικών συσκέψεων πρέπει να πάρουν οι αποφάσεις για την ταχύτατη κινητοποίηση των κρατικών μηχανισμών, που καθυστερούν υπερβολικά παρά τις εξαγγελίες, και η άμεση ενίσχυση των εισπρακτικών υπηρεσιών των ΔΟΥ.

Η πελατειακή ανοχή απέναντι στη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία πρέπει να σταματήσει στην πράξη και όχι στα λόγια.

Κύριοι στόχοι πρέπει να είναι η εξασφάλιση πόρων για την τροφοδότηση των προγραμμάτων για τους ανέργους, για τις κοινωνικές πολιτικές που καταρρέουν και η επαναφορά στη ζωή του προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων που έχει θυσιαστεί. Οι δημόσιες επενδύσεις είναι σήμερα το μόνον άμεσο και αποτελεσματικό εργαλείο για την ανάπτυξη, που θα συμβάλει αποφασιστικά στη συγκράτηση της ανεργίας.

Προτεραιότητα αποτελεί η δραστική μείωση του πληθωρισμού που καλπάζει, καθώς η επιβάρυνση των έμμεσων φόρων πέρασε ολόκληρη στην κατανάλωση, αυξάνοντας κι άλλο τα κέρδη της παραοικονομίας και πλήττοντας την κοινωνία.

Απαιτούνται τώρα δεσμεύσεις και παρεμβάσεις και όχι η ανοχή και η αδράνεια που επιδεικνύει σήμερα η κυβέρνηση.»

Thursday, August 26, 2010

Γ. Καμίνης: Δέχτηκα να συζητήσω την τιμητική πρόταση του Φ. Κουβέλη, καθώς θεωρώ ότι έχω ουσιαστικά ολοκληρώσει το έργο μου στο Συνήγορο του Πολίτη.

«Τον προσεχή Μάρτιο συμπληρώνω οκτώ χρόνια, δηλαδή δύο πλήρεις θητείες στο αξίωμα του Συνηγόρου του Πολίτη, έχοντας προηγουμένως υπηρετήσει στην ίδια αρχή από τη θέση του Βοηθού Συνηγόρου του Πολίτη. Βασική μέριμνά μου από την πρώτη στιγμή ήταν η προάσπιση του κύρους και της ανεξαρτησίας της Αρχής. Όλα αυτά τα χρόνια, από κοινού με τους άμεσους συνεργάτες μου και το προσωπικό, προσπαθήσαμε συστηματικά να εμφυσήσουμε στη δημόσια διοίκηση δύο αρχές θεμελιώδεις για ένα σύγχρονο κράτος δικαίου : τήρηση της συνταγματικής νομιμότητας και προάσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη.

Στις αρχές του μήνα ο κύριος Φώτης Κουβέλης μου γνωστοποίησε την πρόθεσή του να με προτείνει ως υπερκομματικό υποψήφιο στις επικείμενες εκλογές για το αξίωμα του δημάρχου της Αθήνας. Δέχτηκα να συζητήσω την τιμητική αυτή πρόταση, καθώς θεωρώ ότι έχω ουσιαστικά ολοκληρώσει το έργο μου στο Συνήγορο του Πολίτη. Επιπλέον, εκτιμώντας ότι ο Δήμος της Αθήνας διέρχεται μια οξύτατη κρίση, θεωρώ αναγκαία μια εναλλακτική πρόταση που θα υπερβαίνει τις κομματικές περιχαρακώσεις.

Ανεξάρτητα, πάντως, από την τροπή που θα πάρουν τα πράγματα, αποφάσισα να παραιτηθώ, προκειμένου να μην βαρύνει καμία απολύτως σκιά την ανεξάρτητη αρχή στην οποία υπηρετώ. Την παραίτησή μου θα υποβάλω εντός του Σεπτεμβρίου, περιοριζόμενος έως τότε στη διεκπεραίωση διοικητικών εκκρεμοτήτων, για τις οποίες δεν είναι νομικά δυνατή η αναπλήρωσή μου. Κατά τα λοιπά και έως την εκλογή νέου Συνηγόρου του Πολίτη, θα εφαρμοστεί ο θεσμός της αναπλήρωσης από Βοηθό Συνήγορο, όπως προβλέπει ο νόμος.

Ευχαριστώ τους συνεργάτες μου, το προσωπικό του Συνηγόρου του Πολίτη και τους χιλιάδες πολίτες που έχουν κατά καιρούς προσφύγει στην ανεξάρτητη αρχή τιμώντας την με την εμπιστοσύνη τους.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Οσοι ζούμε στην Αθήνα, βιώνουμε μια ανυπόφορη κατάσταση. Ενας Δήμος που δεν ασχολείται σχεδόν καθόλου με τα καθημερινά προβλήματα των δημοτών. Ενας δήμαρχος που καταστρέφει κάθε νησίδα πράσινου. Ηρθε η στιγμή να μπει ένα τέλος στη συντηρητική διαχείριση του Δήμου της Αθήνας. Ο Γιώργος Καμίνης είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να αλλάξει αυτή την κατάσταση. Η Δημοκρατική Αριστερά πήρε την πρωτοβουλία να τον προτείνει για υποψήφιο δήμαρχο της Αθήνας. Οσοι θέλουν πραγματικά να αλλάξει χέρια ο δήμος και όχι απλά να μετρήσουν τα κομματικά τους κουκιά έχουν πλέον επιλογή...

Friday, August 13, 2010

Δεύτερη δόση από... Αγκίστρι!

Δεν χορταίνεται το Αγκίστρι. Με τίποτα. Αλλά επειδή δεν πρέπει να είμαστε άπληστοι μια δεύτερη δόση στο καταπράσινο νησάκι είναι μια καλή διαφυγή. Λίγες μέρες λοιπόν πάλι στο αγαπημένο Αγκίστρι για να έχουμε δυνάμεις το χειμώνα! Θα είμαστε πίσω σε λίγες μέρες...

Tuesday, August 10, 2010

Η γλώσσα της διαφωνίας

Tου Μιχάλη Μητσού / mmitsos@dolnet.gr

Είναι περίεργο το αίσθηµα: να πεθαίνει κάποιος που τον ήξερες µόνο από τα γραπτά του, και να είναι σαν να έφυγε ένας δικός σου άνθρωπος, κάποιος που του είχες εµπιστοσύνη, ένας φίλος.

Για όσους δεν τον γνώριζαν καλά, γράφει στην Γκάρντιαν ο βρετανός δηµοσιογράφος Πίτερ Κέλνερ, ο Τόνι Τζουντ συγκέντρωνε όλες τις αντιφάσεις του κόσµου. Ηταν ένας ιδεαλιστής που δεν δίσταζε να επικρίνει µε σφοδρότητα όσους δεν συµµερίζονταν τα ιδανικά του. Ενας Εβραίος που ήταν υπερήφανος για την κληρονοµιά του, αλλά έφτασε να τον µισούν πολλοί σιωνιστές. Ενας ευρωπαίος σοσιαλδηµοκράτης, που προτιµούσε να ζει στην Αµερική.

Για τους φίλους του όµως και ο Κέλνερ συγκαταλεγόταν σ αυτούς οι αντιφάσεις εξαφανίζονταν. Οπως συµβαίνει µε πολλούς Εβραίους της διασποράς, η εκπαίδευση αποτελεί κλειδί για την κατανόηση του χαρακτήρα του Τζουντ: µια εκπαίδευση όχι στην υπηρεσία των συµφερόντων µιας οµάδας ή µιας ιδεολογίας, αλλά µε στόχο την κατανόηση και τη βελτίωση του κόσµου. Τα κίνητρά του ήταν η ακρίβεια, η αυστηρότητα και η αλήθεια. Η πίστη του σε αυτές τις αρχές τον έκανε συχνά να απαρνείται παλιές ιδέες και να αποκηρύσσει παλιούς συµµάχους.

Κάπως έτσι, ο άνθρωπος που στα νιάτα του περνούσε τα καλοκαίρια του στα κιµπούτς και όταν ξέσπασε ο πόλεµος του 1967 πήρε το τελευταίο αεροπλάνο για το Ισραήλ, έφτασε το 2003 να γράψει στο Νew Υork Review of Βooks ότι το εβραϊκό κράτος αποτελούσε πλέον αναχρονισµό. Στους Χρήσιµους Ηλίθιους του Μπους συνέκρινε τους διανοούµενους που είχαν µετανιώσει επειδή υποστήριξαν τον πόλεµο στο Ιράκ µε τους θαυµαστές του Στάλιν στη Δύση, οι οποίοι κατήγγειλαν στη συνέχεια τον δικτάτορα όχι για τα εγκλήµατά του, αλλά επειδή δυσφήµησε τον µαρξισµό. Και στο τελευταίο του βιβλίο, προϊόν µιας διάλεξης που έδωσε καθισµένος σε αναπηρική καρέκλα στη Νέα Υόρκη, µιλάει γι αυτά που είναι ακόµη ζωντανά κι εκείνα που έχουν πεθάνει στη σοσιαλδηµοκρατία. «Αυτό που έχουµε ανάγκη», θα έγραφε αργότερα στο London Review of Βooks, «είναι να ξαναβρούµε όχι την πίστη στην ελευθερία, γιατί αυτό µετατρέπεται εύκολα σε κάτι άλλο, αλλά την πίστη στην ισότητα. Ιση πρόσβαση στη γνώση, ίση πρόσβαση στην παιδεία, ίση πρόσβαση στην εξουσία και την πολιτική. Θα έπρεπε να µας απασχολεί περισσότερο η ανισότητα στις ευκαιρίες, είτε µεταξύ των νεώτερων και των µεγαλύτερων είτε µεταξύ εκείνων που έχουν διαφορετικές ικανότητες ή προέρχονται από διαφορετικές περιοχές µιας χώρας. Πρέπει να ανακαλύψουµε εκ νέου τη γλώσσα της διαφωνίας».

Ο Τζουντ είχε και υψηλή αίσθηση του χιούµορ. Κι είναι σίγουρο ότι θα διασκέδαζε πολύ αν µάθαινε - µπορεί και να το έµαθε - ότι ο άνθρωπος που το 2003 αναφέρθηκε εκτενώς στις απόψεις του στη διάρκεια οµιλίας του στο φεστιβάλ νεολαίας του Συνασπισµού έγινε επτά χρόνια αργότερα πρόεδρος µιας µεγάλης ποδοσφαιρικής οµάδας…
Πηγή: Εφημερίδα Τα ΝΕΑ
http://diastaseis.blogspot.com/

Από το e-rooster
για τον Τόνι Τζουντ

"Πριν καταλήξεις στο ότι κάποιος είναι καλός, κοίτα πώς φέρεται στο σπίτι του".
Ταλμούδ.
Υπάρχει ένα εβραϊκό αστείο που το λένε οι Βρετανοί Εβραίοι λίγο μελαγχολικά, όταν μιλούν για τον ευρωπαϊκό αντισημιτισμό. Δεν είναι ακριβώς αστείο, είναι μια μάλλον πικρή διαπίστωση γιαυτά που μπορεί να κληθείς να αντιμετωπίσεις κατά τη διάρκεια του βίου σου κι ενώ έρχεσαι αντιμέτωπος με την ιστορία: "Ευτυχώς που ο Χίλτερ σταμάτησε στο West End", λένε. Φυσικά είναι αδύνατον να γνωρίζουμε αν το αστείο αυτό είχε ακουστεί ποτέ στο σπίτι του Βρετανού ιστορικού Tony Judt (Τόνυ Τζουτ) στο West End του Λονδίνου που πέθανε προχθές απο ανίατη ασθένεια.Γεννήθηκε λίγο μετά τον πόλεμο άλλως τε και στη Βρετανία, όπως κι αλλού, πήρε τουλάχιστον μια δεκαετία για να πειστεί η κοινή γνώμη πως οι μαρτυρίες για τη φρίκη που αντίκρυσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά την απελευθέρωσή τους οι Σύμμαχοι, δεν ήταν προπαγάνδα των Αμερικανών, όπως έλεγαν τότε.

Βέβαια, όταν διάβασα σε κάποιο κείμενό του ότι κάποτε είχε δηλώσει ότι "Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Εβραίος για να κατανοήσει την ιστορία του Β'Παγκοσμίου Πολέμου. Βοηθάει, ωστόσο" θυμήθηκα αμέσως αυτήν ακριβώς τη φράση: "Ευτυχώς που ο Χίτλερ σταμάτησε στο West End". Ο Τόνυ Τζουτ, υπήρξε ένας μεγάλος ιστορικός κι αυτό φυσικά δεν το λέω εγώ αλλά όλοι όσοι μελέτησαν το έργο του και παρακολούθησαν τη σκέψη του όπως αυτή ξετυλίχθηκε τόσο στα βιβλία του όσο και στην εκτεταμένη αρθρογραφία του. Επιλέγω ομως να τον θυμάμαι ως ένα διανοούμενο από αυτούς που έχω πρότυπο στη ζωη μου όχι τόσο επειδή υπηρξε μια σειρά απο πράγματα που θαυμάζω, για παράδειγνα, ήταν εξαιρετικά ευρυμαθής όσον αφορά στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία και ποίηση. Θα τον θυμάμαι πάντα ως πρότυπο του σκεπτόμενου ανθρώπου που όχι μόνο δεν συμβιβάστηκε αλλά συγκρούστηκε πρωτίστως με το "αίμα" του, χωρίς να αρνηθεί ούτε για μια στιγμή την ταυτότητά του.

Είμαι το πιο ακατάλληλο πρόσωπο να κάνω έστω και μια δημοσιογραφική παρουσίαση της προσωπικότητας και του έργου του εκλιπόντος κι αυτό γιατί δεν έχω τον θεωρητικό εξοπλισμό για κάτι τέτοιο. Συνδέω κάποια άρθρα στο τέλος αυτού του κειμένου και όσοι ενδιαφέρονται μπορούν να τα διατρέξουν. Αποφάσισα όμως να γράψω το κείμενο αυτό και μαλιστα ένα είδει νεκρολογίας, γιατί πιστεύω ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ και ειδικά στη χώρα μας, αυτός ο τύπος του διανοούμενο δεν είναι απλώς αυτό που λέμε "επίκαιρος", είναι το ζητούμενο.Κατά τη διάρκεια του επιστημονικού του βίου ο Τόνη Τζουτ στάθηκε κριτικά απέναντι σε μια σειρά από ζητήματα που τον αφορούσαν άμεσα: την ισραηλινή κατοχή στην Παλαιστίνη αν και ο ίδιος Εβραίος κι αν και νεότερος είχε εργαστεί μέχρι και ως εθελοντής στον πόλεμο των Έξι Ημερών.

Γρήγορα κατάλαβε όμως πως "όλο αυτό" δηλαδή το σιωνιστικό όραμα, ήταν τελείως λάθος και στάθηκε απέναντί του κριτικά. Για μας που ζούμε στην Ευρώπη αυτό φαντάζει κάτι αυτονόητο ή εύκολο. Όμως όταν ζεις στο Μανχάταν, είσαι Εβραίος και σε βάλει στο στόχαστρο η εβραϊκή Anti-defamation League δεν είναι και τόσο αυτονόητο, είναι μια στάση που κοστίζει. Έπειτα, αν και αριστερών καταβολών ο ίδιος, τάχθηκε επικριτικότατα απέναντι στην ευρωπαϊκή μαρξιστική αριστερά, κατέκρινε τον κονφορμισμό της γαλλικής ιντελιγκέντσιας και δεν παρέλειπε σε κάθε ευκαιρία να καταδεικνύει τον τσαρλατανισμό της μεταμοντέρνας academia. Κι όμως αυτό δεν του ήταν αρκετό.

Φιλελεύθερος σοσιαλδημοκράτης ο ίδιος, δεν παρέλειπε να κατακρίνει όσους από τους αμερικανούς φιλελευθέρους ανέχτηκαν και στήριξαν ιδεολογικά τον πρόεδρο Μπους ενώ δεν σταμάτησε ποτέ να αναζητά την σοσιαλδημοκρατική αντιπρόταση στα ζητήματα που απασχολούν τον καιρό μας.Περνάμε ένα περίεργο καλοκαίρι. Με την απειλή της κρίσης καλούμαστε μέσα σε λίγες ημέρες να λάβουμε αποφάσεις για να διορθώσουμε στρεβλώσεις που ανάγονται στην ίδρυση του ελληνικου κράτους. Κάθε προσπάθεια άρθρωσης κριτικης σκέψης καταπλακώνεται από έναν ορυμαγδό ουρλιαχτών ανάμεικτων συναισθηματισμού και απειλών και σου ζητούν να απαντήσεις "πού θα βρούμε τα λεφτά" κάθε που τολμάς να ζητήσεις λίγη περισσότερη συζήτηση. Δυστυχώς, δυστυχέστατα σ'αυτό το σκηνικό έχω διαπιστώσει ότι πρωταγωνιστούν αρκετοί φιλελεύθεροι. Με ασαφείς αναφορές σε κάποια κοινή λογική, παρέχουν ιδεολογική στήριξη σε μια κυβέρνηση που πάσχει από μια καταφανή αμηχανία και αδυναμία στο να στηρίξει ιδεολογικά τα αναγκαία μέτρα.

Αδέλφια, συναγωνιστές, χαλαρώστε λίγο. Μαζί είμαστε σ'αυτό και όλοι μας στηρίζουμε την κυβέρνηση. Θέλουμε όμως να συζητήσουμε, να αναλύσουμε, να δούμε τί πραγματικά έφταιξε και πώς θα διορθωθεί.Σήμερα, 10 Αυγούστου του 2010 με μια σειρά από σοβαρά ζητήματα ανοιχτά να βλέπουμε να εξαντλούνται σε μια λαϊκίστικη συνθηματολογία άλλων εποχών, διαπιστώνω με μελαγχολία και φόβο ότι στην Ελλάδα μας λείπουν οι ανεξάρτητοι διανοούμενοι σαν τον εκλιπόντα. Μας λείπουν οι φωνές που θα σταθούν κριτικά και δεν θα καμφθούν από την ιδεολογική τρομοκρατία που θέλει όσους ομιλούν είτε ανθέλληνες είτε ανόητους. Σήμερα, οφείλουμε να μελετήσουμε και να σκεφτούμε. Οφείλουμε να αποφασίσουμε να συγκρουστούμε πρωτίστως με "τους δικούς" μας. Οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να αδιαφορήσουμε επιδεικτικώς για τα ουρλιαχτά που επικαλούνται την "κατάσταση του επείγοντoς". Σε ποιον το οφείλουμε; Μα, κάθε ελεύθερος πολίτης το οφείλει στον εαυτό του, το οφείλει στο άτομό του. Σε ποιον άλλον να το οφείλει, δηλαδή.Τόνυ Τζουτ, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σας σκεπάσει.

Post War: A History of Europe since 1945. ( Κριτικές στο εμβληματικό αυτό βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2005)
The New York Review of Books, Tony Judt. (Άρθρα του ιστορικού)
What is Living and what is dead in socialdemocracy? ( Η τελευταία διάλεξη)
Wealth, wellbeing and change. (Απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίος III Fares the Land )

Monday, August 9, 2010

Δεν θα βάζαμε πανό στην Aκρόπολη

Φώτης Κουβέλης, Συνέντευξη στον Ευτύχη Παλλήκαρη, εφημ. Ημερησία

O Παρθενώνας αντιστέκεται από μόνος του υπέρ της κοινωνίας, δηλώνει ο Φώτης Kουβέλης και διατυπώνει μια διαφορετική άποψη υπέρ της επιχειρηματικότητας. Tαυτόχρονα, ανοίγει τα χαρτιά του για το μνημόνιο, τα κλειστά επαγγέλματα, τις αυτοδιοικητικές εκλογές

-Έχουμε ήδη μια εμπειρία τριών μηνών από την εφαρμογή βασικών διατάξεων του Mνημονίου. Θέλω να μου πείτε τη γνώμη σας. Tελικά είναι ευχή ή κατάρα το Mνημόνιο για τη χώρα;

Θα ήθελα και διεκδικούσα να μην είναι η Eλλάδα υπό τον έλεγχο του Διεθνούς Nομισματικού Tαμείου, αλλά και του λεγόμενου μηχανισμού στήριξης και θεωρώ ότι οι χειρισμοί που έγιναν διαμόρφωσαν ένα πεδίο, το οποίο δημιούργησε τις συνθήκες για την εγκατάσταση του Διεθνούς Nομισ­ματικού Tαμείου στην Eλλάδα. Ήταν η εποχή όπου και οι Eυρωπαίοι κάτω από άλλες εκτιμήσεις θεώρησαν ως εύκολη λύση την παρουσία του Διεθνούς Nομισματικού Tαμείου. Σήμερα, όμως, το Mνημόνιο είναι μια πραγματικότητα. Kαι η απεμπλοκή από το μηχανισμό του Διεθνούς Nομισματικού Tαμείου, όσο και αν αποτελεί δίκαιο αίτημα της κοινωνίας, προϋποθέτει μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την κρίση και αυτή στη συνέχεια προϋποθέτει την ύπαρξη συσχετισμών ευρωπαϊκού χαρακτήρα, οι οποίοι φοβάμαι ότι δεν υπάρχουν, αλλά και συμμαχίες στήριξης του σχετικού αιτήματος που πρέπει βέβαια να διαμορφωθούν. Pεαλιστικό είναι να διεκδικείς την απαλλαγή της χώρας από τις ασφυκτικές ρυθμίσεις του Mνημονίου, να αποκρούεις ρυθμίσεις που επιβάλλονται πέρα και από τις δεσμεύσεις του Mνημονίου και να προωθείς εναλλακτική πρόταση διεξόδου. Nομίζω ότι αυτό συνιστά υπεύθυνη πολιτική και υπεύθυνη διεκδίκηση.

-H άφιξη της τρόικας συνοδεύεται από εκτιμήσεις ότι έχουμε χάσει μέρος της κυριαρχίας μας σαν χώρα. Συμμερίζεστε αυτήν την άποψη;

H έννοια της κυριαρχίας βεβαίως είναι ευρύτατη και εάν η αναφορά της εθνικής κυριαρχίας γίνεται και στη διαμόρφωση της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που ασκείται, αυτός ο τομέας της κυριαρχίας αναμφισβήτητα είναι τεροκα­θοριζόμενος από τις αποφάσεις του Διεθνούς Nομισματικού Tαμείου και ευρύτερα του μηχανισμού στήριξης. Θέλω να σημειώσω όμως ότι επί μήνες, όσο ήταν σε εξέλιξη οι εκβιασμοί και τα επάλληλα κυβερνητικά σχέδια, οι φορείς της Aριστεράς αρνήθηκαν, για διαφορετικούς λόγους, να διατυπώσουν και να οργανώσουν τις κοινωνικές δυνάμεις με εναλλακτική πρόταση. Eπιχειρούσαν στα λόγια να μπλοκάρουν το ένα πακέτο μετά το άλλο που γίνονταν όλο και χειρότερα και έφτασαν στο σημείο Aριστερές δυνάμεις να αναζητούν λύσεις εκτός Eυρωπαϊκής Ένωσης και χωρίς ευρώ. Kαι αυτό αξίζει να σημειωθεί διότι αναδεικνύει το πόσο σημαντική είναι μια Aριστερά της ευθύνης, μια Aριστερά του υπεύθυνου λόγου και μια Aριστερά η οποία θέλει να είναι χρήσιμη και για τη χώρα και για την κοινωνία. Σήμερα, εκείνο που πρέπει να διεκδικηθεί, με παρόν το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο, είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών, η πάταξη της διαφθοράς, η οποία δυστυχώς παραμένει σε μεγάλο μέρος στο απυρόβλητο, η παραοικονομία, ο συντεχνιασμός και το πελατειακό κράτος.

-Eίπατε για συντεχνιασμό και έρχεται στο νου μου η εικόνα των τελευταίων 24ώρων που αφορά στη ΔEH. Aπό τη μια έχουμε το αν πρέπει να εκχωρηθεί ή όχι ένα τμήμα της παραγωγής, από την άλλη έχουμε συνδικαλιστές της ΓENOΠ ΔEH να λένε «θα ματώσουμε», «θα σβήσει η Eλλάδα»...

H Eλλάδα ούτε πρέπει να σκοτεινιάσει, ούτε πρέπει να ματώσει. Tο δημόσιο αγαθό που είναι η ενέργεια πρέπει να προστατευθεί. O εκσυγχ­ρονισμός, με σύγχρονες συνθήκες, της παραγωγής της ενέργειας πρέπει να υπάρξει και κυρίως πρέπει να προστατευθεί το καταναλωτικό κοινό, να προστατευθούν οι Eλληνες πολίτες. Yπήρξαν καθυστερήσεις αναφορικά με την εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Eπιχείρησης Hλεκτρισμού, υπήρξαν ρυθμίσεις πρόσφατες, όσο και του απώτερου παρελθόντος, που, ενώ επέτρεψαν την παρουσία και συμμετοχή της ιδιωτικής πρωτο­βουλίας, δεν λειτούργησαν επ’ ωφελεία του τελικού αποτελέσματος που είναι η προστασία του δημόσιου αγαθού και η αποτελεσματικότητα της επιχείρησης. Nα προστατεύσουμε το δημόσιο χαρακτήρα και το δημόσιο αγαθό, αλλά έχουμε υποχρέωση ταυτόχρονα να δούμε όλα εκείνα τα ζητήματα που θα μπορούν να εντάσσουν την Δημόσια Eπιχείρηση μέσα σε μια παραγωγική διαδικασία και στη βάση των συνθηκών που από τα πράγματα διαμορφώνονται και σε επίπεδο Eλλάδας, αλλά και σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή κλίμακα.

-Θα μείνω λίγο στο θέμα των συντεχνιών. Eίχαμε αυτή την πολύ έντονη αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες φορτηγών...

Aπό την πρώτη στιγμή ζητήσαμε την άρση της επιστράτευσης, διότι πρόκειται για ένα αντιδημοκρατικό μέτρο. Nα θυμίσω ότι η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση είχε αποκρούσει το νόμο για την επιστράτευση. Tαυτόχρονα ζητήσαμε το σταμάτημα της απεργίας των ιδιοκτητών φορτηγών και τον εις βάθος διάλογο για την αντιμετώπιση υπαρκτών ζητημάτων. Λέγοντας, όμως, ότι ο όποιος διάλογος έπρεπε να έχει ως βάση το άνοιγμα του επαγγέλματος. Eίναι ένας χώρος ο οποίος δεν αντέχει σε ρυθμίσεις του παρελθόντος. Pυθμίσεις πελατειακού κράτους.

=Eίναι ανάλογη η θέση σας για το άνοιγμα και άλλων επαγγελμάτων- δικηγόροι, πολιτικοί μηχανικοί, φαρμακεία;

Δεν έχω καμία αντίρρηση να γίνει συζήτηση και για το άνοιγμα αυτών των επαγγελμάτων. Aλλά, δεν πρέπει να γίνει γενικευμένα. Πρέπει να γίνει για τον κάθε κλάδο χωριστά. Kαι εξηγούμαι. Δεν είναι κλειστό το επάγγελμα του δικηγόρου. Δικηγόρος μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε με τις προϋποθέσεις που ισχύουν σε ολόκληρη την Eυρώπη. Eάν απελευ­θέρωση του δικηγορικού επαγγέλματος σημαίνει τη δυνατότητα του όποιου δικηγόρου να ασκεί τη δικηγορία σε όποιο μέρος της χώρας του, βεβαιώνεται. Πολύ δε περισσότερο που η κοινοτική νομοθεσία δίνει τη δυνατότητα άσκησης του συγκεκ­ριμένου επαγγέλματος από τον όποιο Eυρωπαίο πολίτη, στην όποια άλλη χώρα. Eάν πάλι η συζήτηση γίνεται στο πλαίσιο του ανοίγματος του επαγγέλματος του δικηγόρου σε σχέση με την κατώτερη αμοιβή, βεβαίως να γίνει αυτή η συζήτηση, αλλά να συνυπολογισθεί και το στοιχείο της φορολογητέας ύλης. H κατώτερη προβλεπόμενη αμοιβή, η οποία από τα πράγματα δεν ισχύει και δεν ισχύει όταν έχεις έναν υπερπληθυσμό δικηγόρων - είμαστε η χώρα με τους περισσότερους δικηγόρους σε ολόκληρη την Eυρώπη. O ίδιος ο ανταγωνισμός στο εσωτερικό του επαγγέλματος έχει καταργήσει την ελάχιστη προβλεπόμενη αμοιβή. Tο ίδιο θα μπορούσα να ισχυριστώ και για τον κλάδο των συμβολαιο­γράφων και για τον κλάδο των φαρμακοποιών. Γι’ αυτό και υπο­στηρίζω ότι βεβαίως δεν έχουμε κανένα ταμπού αναφορικά με το κλειστό του όποιου επαγγέλματος, αλλά η συζήτηση πρέπει να γίνει εξειδικευμένα και να αντιμετωπίσει παραμέτρους, οι οποίες πρέπει, πράγματι, να αντιμετωπιστούν.

=Kάνετε συναντήσεις με επικεφαλής τραπεζών, τον κ. Παντα­λάκη από την Aγροτική, με τον κ. Παπαδόπουλο από το Tαχυδρομικό Tαμιευτήριο,

Kαι με τους συλλόγους των εργαζομένων...

-Nαι, παράλληλα με αυτό, δεν αντιλέγω, είναι όμως ενδιαφέρον ότι ένα κόμμα της Aριστεράς κάνει συναντήσεις με τραπεζίτες...

Eίναι η παραδοχή μας, όσο και η θετική δέσμευσή μας, ότι η Aριστερά δεν μπορεί να περιορίζεται σε έναν καταγγελτικό λόγο, ο οποίος όσο χρήσιμος και αν είναι για να απαξιώνει μια νεοφιλελεύθερη κοινωνική πολιτική, δεν φτάνει μόνος του. Πρέπει να συνοδεύεται από την προώθηση και την ανάδειξη συγκεκριμένων θέσεων, προτάσεων και διεκδικήσεων για την υπάρχουσα οικονομική πραγματικότητα και για την κοινωνία. Όταν υποστ­ηρίζουμε την ανάγκη του δημόσιου τραπεζικού πυλώνα, όταν διεκδικούμε αυτός ο δημόσιος τραπεζικός πυλώνας να διαδραματίσει ένα θετικό ρόλο και για την αντιμετώπιση των στοιχείων της οικονομικής κρίσης, αλλά και για την εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου, οφείλει αυτή η Aριστερά, οφείλει η δική μας Aριστερά, η «Δημοκρατική Aριστερά», να προωθεί συγκεκριμένες θέσεις.

-Άρα, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει και μια διαφορετική αντίληψη γενικότερα για την επιχειρηματικότητα στον τόπο...

Δεν μας αφορά η εχθρότητα κατά της επιχειρηματικότητας. Mας αφορά όμως ως «Δημοκρατική Aριστερά» η υγιής επιχειρηματικότητα, η στήριξη της μικρής, της μικρομεσαίας και της μεγαλύτερης επιχείρησης, πολύ δε περισσότερο από την ώρα που υπάρχει η παραδοχή ότι αυτός ο χώρος, ο επιχειρηματικός χώρος, μπορεί να συνεισφέρει αποτελεσματικά και στην αντιμετώπιση της ανεργίας. H ελληνική οικονομία δεν αναπτύσσεται σε στεγανό. H ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με όλες τις παραμέτρους που την συγκροτούν και μια από τις παραμέτρους αυτές είναι η επιχειρηματική δράση.

-Eάν είχε τη δύναμη η «Δημοκρατική Aριστερά», θα κατέβαζε, θα έβαζε ένα πανό στην Aκρόπολη για να διαμαρτυρηθεί για τα όντως στραβά της κοινωνίας;

Όχι. Δεν θα βάζαμε πανό στην Aκρόπολη και στον Παρθενώνα. Kαι δεν θα βάζαμε πανό όχι μόνο για να συμβολίσουμε τον σεβασμό σε έναν πολιτισμό που έρχεται από μακριά και διεκδικεί να είναι παρών και όχι μόνο μουσειακός. Δεν θα βάζαμε ποτέ πανό στην Aκρόπολη επειδή πιστεύουμε ότι το μνημείο, με την παρουσία του και μόνο, αντιστέκεται υπέρ της κοινωνίας.

-Eάν υπάρξουν συγκυρίες σε Δήμους -γιατί μιλάμε για δημοτικές εκλογές- σύμπραξης με δυνάμεις από το ΠAΣOK ή από την Aριστερά, θα κάνετε συνεργασίες;

Θα τις κάνουμε, με τις προϋποθέσεις που σας είπα. Θεωρούμε ότι ο χώρος της Tοπικής Aυτοδιοίκησης είναι το κατ’ εξοχήν πρόσφορο πεδίο για τη δημιουργία συνθέσεων και συμμαχιών. Eμείς το λέμε ευθέως, διότι θα υπάρξουν δυνάμεις της Aριστεράς, ήδη υπάρχουν, που αναζητούν τη συνεργασία με δυνάμεις του ΠAΣOK, αλλά κρυμμένες πίσω από μια ψευδεπίγραφη άρνηση, ενώ επί της ουσίας προωθούν τέτοιες συνεργασίες στο όνομα του οφέλους, του κομματικού οφέλους. Aυτή η πολιτική συμπεριφορά δεν μας αφορά. Eκείνο το οποίο επιλέγουμε, επίσης με σαφήνεια, να πούμε είναι ότι στα τρία μεγάλα αυτοδιοικητικά μεγέθη που είναι Aθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς και στις αντίστοιχες περιφέρειες, εκεί δεν θα κάνουμε συνεργασίες που θα προσδιορίζονται με κομματικούς όρους με το κυβερνητικό κόμμα. Eκλογές

-Eσείς, τι προσδοκάτε από τις αυτοδιοικητικές εκλογές;

Διεκδικούμε τη νίκη των ιδεών της ουσιαστικής αποκέντρωσης και περιφερειακής συγκρότησης του κράτους με αυτοδιοίκηση. H επικράτηση αυτών των ιδεών πρέπει να γίνει μέσα από φερέγγυους συνδυασμούς και φερέγγυα πρόσωπα, προκειμένου να έχουμε τη μετατροπή των όποιων προγραμματικών δεσμεύσεων και προγραμματικών συμπτώσεων σε ένα καθημερινό αποτέλεσμα προς όφελος του ίδιου του πολίτη, της κοινωνίας και βεβαίως της αυτοδιοίκησης. Bασικό γνώμονα αποτελούν οι εκτιμήσεις μας και οι επιλογές που γίνονται και από τις τοπικές αυτοδιοικητικές κινήσεις που πρόσκεινται ή ανήκουν στη «Δημοκρατική Aριστερά», με σταθερή τη διεκδίκηση της υπεράσπισης του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα των OTA. Aπορρίπτουμε λογικές κομματικής καταγραφής, αναζητούμε και θα αναζητήσουμε σχήματα που θα διασφαλίζουν τις πιο πλατιές συνεργασίες ακριβώς στη βάση των αρχών που προανέφερα.

Δίκαιη κατανομή

Σήμερα, εκείνο που πρέπει να διεκδικηθεί, με παρόν το Διεθνές Nομισματικό Tαμείο, είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών, η πάταξη της διαφθοράς, η οποία δυστυχώς παραμένει σε μεγάλο μέρος στο απυρόβλητο, η παραοικονομία, ο συντεχνιασμός και το πελατειακό κράτος.

Αρνήθηκαν
Επί μήνες, όσο ήταν σε εξέλιξη οι εκβιασμοί και τα επάλληλα κυβερνητικά σχέδια, οι φορείς της Aριστεράς αρνήθηκαν, για διαφορετικούς λόγους, να διατυπώσουν και να οργανώσουν τις κοινωνικές δυνάμεις με εναλλακτική πρόταση.

Επαγγέλματα
Δεν έχουμε κανένα ταμπού αναφορικά με το κλειστό του όποιου επαγγέλματος, αλλά η συζήτηση πρέπει να γίνει εξειδικευμένα και να αντιμετωπίσει παραμέτρους, οι οποίες πρέπει, πράγματι, να αντιμετωπιστούν.

Επιχειρήσεις
Δεν μας αφορά η εχθρότητα κατά της επιχειρηματικότητας. Mας αφορά όμως ως «Δημοκρατική Aριστερά» η υγιής επιχειρηματικότητα, η στήριξη της μικρής, της μικρομεσαίας και της μεγαλύτερης επιχείρησης.

Στην Πανεπιστημίου

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Ο Αύγουστος στην πυρωμένη Αθήνα πάντα με μαγεύει. Οι άδειοι δρόμοι της και το γλυκό αεράκι που φυσάει το βραδάκι την κάνει πιο ανθρώπινη. Όλοι οι σοβαροί άνθρωποι έχουν αποδράσει σε λιμάνια και στεριές και οι υπόλοιποι νοιώθουμε προνομιούχοι αφού μας κυριαρχεί μία χαλάρωση και μία γαλήνη. Οι πολιτικοί έχουνε βάλει την πολιτική κατσαρόλα πάνω στην εστία και μαγειρεύουν. Ψάχνουν για κατάλληλους υποψήφιους για τις δημοτικές εκλογές που πλησιάζουν. Ετοιμάζουν κοκτέιλ για τις συναντήσεις με τους δημοσιογράφους .Φρεσκάρουν τις φωτογραφίες τους για τις αφίσες που θα γεμίσουν πόλεις και χωριά. Προσπαθούν να ετοιμάσουν καινούργια συνθήματα για να μας παγιδέψουν πάλι. Για να ρίξουμε την ψήφο μας.


Μεσημεράκι στην άδεια Πανεπιστημίου ανασάνω με ευχαρίστηση. Στις αφετηρίες των τρόλεϊ και των λεωφορείων δεν υπάρχει ψυχή. Οι ελάχιστοι επιβάτες που αποβιβάζονται μόλις πατάνε στην πυρωμένη άσφαλτο κρύβονται πίσω από χάρτινες πολύχρωμες ομπρέλες και τεράστια γυαλιά ήλιου. Ο ήλιος καίει τόσο πολύ που οι περαστικοί κυνηγάνε αγωνιωδώς μία σκιά, ένα κιόσκι για να πιούν νερό. Σπανίζουν οι τουρίστες που κρατώντας, σαν προστασία τους τουριστικούς οδηγούς, πλησιάζουν τα αξιοθέατα .Οι περισσότεροι μετριάζουν την περιέργεια τους και έχουν αράξει σε κάποιο καφενείο ή μπιστρό της Βουκουρεστίου.


Μπροστά στο Ελευθερουδάκη ένας νέος βρώμικος αλλοδαπός κρατάει μία μεγάλη ταμπέλα με την λέξη ΠΕΙΝΑΩ .Οι περαστικοί τον προσπερνάν αδιάφορα. Προφανώς ο άνθρωπος, που έχει σε κοινή θέα ένα βρώμικο ουροκαθετήρα συνδεδεμένο με ένα άθλιο ουροσυλλέκτη, φαντάστηκε ότι οι κουλτουριάρηδες που θα πάνε στο βιβλιοπωλείο θα του αφήνανε λίγα λεπτά. Έπεσε έξω στους υπολογισμούς του. Νέος ,φτωχός και άρρωστος τέλειος συνδυασμός για να προκαλέσει τον οίκτο αλλά σήμερα δεν έχει επιτυχία. Μετά από μισή ώρα εγκαταλείπει την θέση και προχωράει προς την Ομόνοια. Μήπως κάποιος θα τον ελεήσει.


Τα πεζοδρόμια της Πανεπιστημίου έλαμπαν από καθαριότητα αφού οι αλλοδαποί ,που συνήθως τα κατακλύζουν με την άτυπη λαϊκή, απουσιάζουν εντελώς σήμερα. Τους έδιωξε η Δημοτική Αστυνομία ή κατάλαβαν ότι σήμερα δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να πουλήσουν κάτι; Η Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο και η Βιβλιοθήκη ,με τα λευκό τους μάρμαρο, συμπλήρωναν την εικόνα της ερημιάς βουβοί μάρτυρες της πνευματικότητας αυτού του τόπου. Γωνία Ιπποκράτους και Πανεπιστημίου ,στη σκιά της τέντας ενός καταστήματος υποδημάτων, ένας ξερακιανός Σομαλός μου προτείνει χαμογελαστός ένα κομμάτι χαρτί. Σίγουρος ότι θα μου δώσει την λύση των ερωτικών μου προβλημάτων .Ως απεσταλμένος του θεού Έρωτα, ο μεγάλος μέντιουμ
Charif, με πάνω από 20 χρόνια εμπειρία, μπορεί να κάνει άγνωστους ανθρώπους να ερωτευτούν. Λύνει σημαντικές δικαστικές υποθέσεις σεξουαλικού περιεχομένου. Δίνει φυλακτά για προστασία κλπ., κλπ.


Για Έρωτες θα μιλήσουμε τώρα; Η χώρα μας περνά μία τόσο δύσκολη οικονομική κρίση. Πως να εξηγήσω, στο διαφημιστή, ότι άλλα είναι τα μεγάλα προβλήματα. Δικά μου και του τόπου. Το ΔΝΤ, ο πληθωρισμός 5,5% ,το Ασφαλιστικό, το Συνταξιοδοτικό και το Εργατικό μας πώς και πότε θα σταματήσει να μας βασανίζουν; Δεν είχε νόημα να αναπτύξω το θέμα. Πως να συμμεριστεί ο Σομαλός το δράμα μας όταν αυτός περνάει πολύ περισσότερα δεινά από εμάς; Ποιος ξέρει με ποιο κόστος έφτασε στην Ελλάδα; Σήμερα είναι εδώ αύριο ποιος ξέρει που θα φτάσει .Δεν φορολογείται και δεν υπάγεται σε κανένα ασφαλιστικό νόμο αλλά ζει στην αβεβαιότητα της παρανομίας του. Εμείς θα μείνουμε εκεί, στην Πανεπιστημίου και στην υπόλοιπη Ελλάδα για να υποστούμε όλες τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις. Εμείς θα βγούμε στους δρόμους και θα γεμίσουμε με συνθήματα και καπνούς την Πανεπιστημίου ή θα αδιαφορήσουμε για τις αδικίες που ετοιμάζονται για το καλό μας.


Sunday, August 1, 2010

Τα ελέω κράτους μονοπώλια

Tου Πασχου Mανδραβελη

Στον Μεσαίωνα πολλοί βασιλείς (όποτε είχαν έξοδα ή ήθελαν να ανταποδώσουν μια χάρη) έδιναν σε κάποιους υπηκόους τους το μονοπώλιο διάφορων προϊόντων. Η απόφασή τους -όπως εξάλλου και όλες οι άλλες- δεν χρειαζόταν κάποια λογική εξήγηση. Διαφέντευαν την επικράτειά τους «ελέω Θεού» και τα παραγόμενα, από τις αποφάσεις τους, μονοπώλια ήταν θεϊκές επιταγές.

Στη Δημοκρατία τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Το κράτος πρέπει να νομιμοποιεί, έστω διά της λογικής τις αποφάσεις του, και η παροχή ενός μονοπωλίου είναι κατ’ αρχήν ανεπίτρεπτη. Αν δηλαδή μια κυβέρνηση αποφάσιζε να δώσει το μονοπώλιο υποδηματοποιίας σε μια οικογένεια θα ήταν φυσικό επακόλουθο να εναντιωθούν όλοι. Γιατί να το πάρει η α΄ ομάδα ανθρώπων και όχι η β΄;

Στον δημοκρατικό -αλλά και λογικό- κανόνα των ίσων ευκαιριών στην αγορά υπήρξαν εξαιρέσεις, πολλές από τις οποίες κατέληξαν σε καρκινώματα. Τομείς της αγοράς που θεωρήθηκαν στρατηγικής σημασίας (π.χ. ηλεκτροδότηση, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση) έγιναν κρατικά μονοπώλια. Το κράτος δεν ανέλαβε απλώς το τεράστιο έργο δημιουργίας των ακριβών υποδομών, αλλά έγινε και επιχειρηματίας πουλώντας μονοπωλιακά τις υπηρεσίες του επί αυτών των υποδομών. Αυτό ήταν αναγκαίο, λόγω της τεχνολογικής ανεπάρκειας κατά την πρώτη φάση της λειτουργίας αυτών των αγορών. Κανείς, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε να νοικιάσει τις υποδομές του ΟΤΕ για να προσφέρει τις δικές του υπηρεσίας, επειδή το δίκτυο παρείχε μόνο μια υπηρεσία: τη μεταφορά φωνής.

Κάποια άλλα μονοπώλια, π.χ. των σπίρτων ή του αλατιού, δημιουργήθηκαν επειδή απλώς έφερναν πολλά έσοδα στο κράτος. Υπήρξαν και κάποια που φτιάχτηκαν για καθαρά πολιτικούς λόγους. Ενα τέτοιο μονοπώλιο είναι της ανώτατης παιδείας. Δημιουργήθηκε μετά τον Εμφύλιο με στόχο τον κρατικό έλεγχο στη διακίνηση των ιδεών. Ανάμεσα στα ολιγοπώλια που δημιουργήθηκαν για πολιτικούς λόγους είναι και στον τομέα των οδικών μεταφορών. Οι άδειες των ΤΑΞΙ, φορτηγών μέχρι και τρικύκλων δίνονταν ως πελατειακή εξυπηρέτηση σε κάποιους ψηφοφόρους ή ως ανταμοιβή για κάποιες υπηρεσίες. Για παράδειγμα: θα ήταν σχεδόν ακατόρθωτο για έναν πολίτη αριστερών φρονημάτων να βγάλει στη δεκαετία του ’60 άδεια λειτουργίας τρίκυκλου από την Χωροφυλακή Θεσσαλονίκης. Ομως ο παρακρατικός Σπύρος Γκοτζαμάνης -εις εκ των δολοφόνων του Γρηγόρη Λαμπράκη- είχε την προσοδοφόρο αυτή άδεια, παρά το ποινικό του μητρώο. Η κρατική παρέμβαση στην αγορά, επέτρεπε στις υπηρεσίες του Δημοσίου να μεροληπτούν και πολιτικά.

Σήμερα φυσικά δεν υπάρχουν πολιτικά κριτήρια στην παροχή των πολύτιμων αδειών. Παραμένουν όμως οι στρεβλώσεις στην αγορά και οι κατέχοντες αυτό το προνόμιο θεωρούν ότι έχουν εκ Θεού το δικαίωμα να μονοπωλούν την αγορά. Θέλουν να αποκλείσουν όλους τους άλλους να εργαστούν, επειδή, όπως ισχυρίζονται, αγόρασαν τις άδειες ακριβά. Ε, και; Και άλλοι επένδυσαν σε διάφορους τομείς και όταν οι συνθήκες άλλαξαν, άλλαξαν κι αυτοί ή δραστηριοποιήθηκαν σε άλλες αγορές.

Αυτό όμως που προκαλεί εντύπωση είναι το θράσος τους να συγκρούονται με τις δυνάμεις της τάξης και να αποκλείουν διυλιστήρια για να μην δουλέψουν ούτε τα ιδιωτικής χρήσης βυτιοφόρα. Στην Ελλάδα τα παρελθόντα προνόμια θεωρούνται απαράγραπτα δικαιώματα.

Γι’ αυτό καλόν είναι η κυβέρνηση να επιβάλει την τάξη και τη λογική. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων άργησε πολύ. Θα έχει, λόγω των κινητοποιήσεων, κάποιο κόστος στην αρχή, αλλά μακροπρόθεσμα θα έχει τεράστιο όφελος για την οικονομία αλλά και για την... κοινή λογική.

Πηγή: Η Καθημερινή

Ξύλινες λέξεις, περίκλειστα μυαλά

Tης Ολγας Σελλα

«Ποιος δεν έχει βαρεθεί να ακούει ότι η “αδρεναλίνη” είναι πάντα “στα ύψη”, ότι “το θερμόμετρο” πάντα “χτυπάει κόκκινο”, ότι “το σενάριο” είναι πάντα “εφιαλτικό”, ότι η “επέμβαση” γίνεται πάντα “χωρίς αναισθητικό”, ότι “η επίθεση που εξαπέλυσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης” είναι πάντα “σφοδρή” και ότι “η καταστροφή” είναι πάντα “βιβλική”». Είναι ένα μικρό απόσπασμα από ένα ιδιαίτερο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε: το «Μικρό ερμηνευτικό λεξικό της ξύλινης γλώσσας», για το οποίο φρόντισε ο Αριστείδης Γ. Ρωμανός (εκδ. Ποταμός).

Περιλαμβάνει ενδεικτικά 124 «λήμματα» αυτό το ιδιόρρυθμο λεξικό και καταγράφει αυτά που κατά κόρον χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ στον προφορικό ή τον γραπτό λόγο. «Το ξύλινο στοιχείο προκύπτει από την προσπάθεια κατασκευής συντακτικών ενοτήτων, είναι πάντα αποτέλεσμα συνδυασμού και συναρμογής λέξεων για τη διατύπωση κάποιου νοήματος – και από την εν συνεχεία αέναη επανάληψή του. Μόνο που αντί νοήματος παράγεται ασάφεια, αντί πρωτοτυπίας στερεότυπο, αντί καλλιέπειας γλωσσική κακοποίηση», λέει στον πολύ ενδιαφέροντα πρόλογό του. Αφορά άραγε μόνο τη γλώσσα των ΜΜΕ αυτό το πλαίσιο που θέτει αυτός ο πολεοδόμος, ο οποίος, εκτός από την ευρυθμία της πόλης, ενδιαφέρεται και για την ευρυθμία της γλώσσας; Κάθε άλλο.

Η ξύλινη γλώσσα είναι δίπλα μας κάθε στιγμή, είναι εργαλείο έκφρασης όλων των κοινωνικών ομάδων, είναι τρόπος μη σκέψης πολλών ανθρώπων.

Oπως π.χ. το σύνθημα «Χούντα! Χούντα!», που ακούγεται συχνά-πυκνά στα χρόνια που μεσολάβησαν από την πραγματική χούντα. Ακούστηκε και προχθές έξω από το υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών από τους εξαγριωμένους ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων Δ.Χ. Κι όπως αρκετές φορές συμβαίνει με τα συνθήματα, χρησιμοποιούν λέξεις που απλώς ερεθίζουν το θυμικό και όσων τις χρησιμοποιούν και όσων τις ακούν, αφού, στην προκειμένη περίπτωση, αναφέρονται σε μια αλγεινή περίοδο της σύγχρονης ιστορίας. Ακόμα κι αν δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα στην οποία αναφέρονται.

«...Η ξύλινη γλώσσα κρύβει την επιθυμία του εκφέροντος να προάγει αντίστοιχα την άγνοια, την πρόσληψη λανθασμένης αντιληπτικής εικόνας ή την ακρισία στον αποδέκτη του μηνύματος», σημειώνεται πολύ εύστοχα στην εισαγωγή του βιβλίου. Και να εκμηδενίσει οποιαδήποτε διαδικασία λογικής και διαλόγου, θα προσθέταμε, δύο από τις σοβαρότατες παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας, για την ύπαρξη των οποίων έχει συμβάλει απολύτως η καταφυγή σε «ξύλινες» επικλήσεις λέξεων εκτός πραγματικότητας, που οδηγούν σε περίκλειστη σκέψη.

Πηγή: Η Καθημερινή