Wednesday, June 30, 2010

Οχι άλλοι μονόδρομοι

Του Θωμά Τσάτση

Το νέο κόμμα που ανήγγειλε ο Φώτης Κουβέλης συσπειρώνει εκτός της πλειοψηφίας των Ανανεωτών που προέρχονται από τον ΣΥΝ και πολλά μέλη της ευρύτερης Αριστεράς και της Οικολογίας.
Μεταξύ αυτών είναι οι καθηγητές Γιάννης Πανούσης και Λεωνίδας Λουλούδης, οι οποίοι βρίσκονται μεταξύ των 170 μελών της Πολιτικής Επιτροπής που θα προετοιμάσει το συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Ο Γιάννης Πανούσης που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ο Λεωνίδας Λουλούδης στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών απαντούν σε τρεις ερωτήσεις για το νέο κόμμα της Αριστεράς.
1 Υπάρχει χώρος για ακόμη ένα πολιτικό κόμμα της Αριστεράς στο πολιτικό σύστημα;
2 Οι γέφυρες με τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνουν ανοιχτές; Αυτό μπορεί να συμβεί;
3 Η Δημοκρατική Αριστερά τι πρέπει να προωθήσει άμεσα: την προβολή ενός νέου προγράμματος ή τα πρόσωπα που τη στελεχώνουν;



ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ Εκφραση νέων προκλήσεων

1Αν βλέπει κανείς την Αριστερά ως φρούριο και ως ιερατείο, όχι. Διότι τότε, μία είναι η Αριστερά και όλες οι άλλες εκδοχές είναι αιρέσεις. Αν δούμε όμως την Αριστερά ως έκφραση των νέων προκλήσεων που θέτει η πραγματικότητα και ως συλλογικό εκφραστή της αγωνίας των αριστερών πολιτών, τότε ναι. Διότι τον χώρο τον διαμορφώνει ό,τι κινείται και ό,τι καθεστωποιείται ακινητοποιούμενο.
2 Η όλη Αριστερά πρέπει να ανοίγει σαν βεντάλια και να λειτουργεί ως δίκτυο. Μόνον έτσι θα μπορέσει να καλύψει όλα τα προβλήματα όλων των κοινωνικά πασχόντων. Προσοχή όμως. Χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς συνωμοσιολογίες, χωρίς ανιστόρητους (ή και ιστορικούς) μύθους ή ιδεοληψίες. Με πολλούς τρόπους ή από πολλούς δρόμους συνδράμουμε το λαό. Οχι άλλοι μονόδρομοι (αλήθειας ή δράσης).
3 Το δομημένο, πλήρες και σύγχρονο πρόγραμμα είναι αναγκαίο. Το ήθος και το κέφι των ανθρώπων είναι προϋπόθεση. Αυτό όμως που χρειάζεται είναι η εμπέδωση ενός αισθήματος εμπιστοσύνης του κάθε Ελληνα προς το νέο αυτό σχηματισμό. Χωρίς κοινωνική κινητοποίηση, αναγέννηση, αισιοδοξία και σύμπραξη δυνάμεων τίποτα δεν αλλάζει.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΗΣ Υπάρχει ανάγκη αριστερού κόμματος

1 Ναι υπάρχει, εφόσον αυτά που υπάρχουν δεν εκπληρούν στόχους αριστερούς κατά τη γνώμη μου, ναι. Δεν θεωρώ ότι είναι αριστερό κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Είναι κόμματα παλαιολιθικής Αριστεράς. Της «μη Αριστεράς». Βεβαίως το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κεντροδεξιό πλέον κόμμα. Πιστεύω ότι υπάρχει ένα κόμμα δημοκρατικής Αριστεράς. Τα δύο προηγούμενα ούτε δημοκρατικά είναι ούτε αριστερά. Και υπάρχει μεγάλη ανάγκη ενός αριστερού κόμματος. Τώρα αν αυτό το κόμμα είναι η Δημοκρατική Αριστερά είναι προς απόδειξη.
2 Οχι, δεν μπορεί. Αν η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να έχει γέφυρες με τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, άνθρωποι σαν εμένα, αν διαπιστώσουν κάτι τέτοιο, την άλλη μέρα θα έχουν φύγει. Είμαστε πολύ κουρασμένοι και αηδιασμένοι με ό,τι συμβαίνει. Αν συμβούν και πάλι οι διάλογοι, οι συναινέσεις και ειπωθεί «να τα βρούμε», τότε καληνύχτα σας. Χρειαζόμαστε ένα καθαρό μήνυμα. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζω δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά. Είναι του 1917, είναι της δεκαετίας του '60. Δεν είναι του 2010. Δεν διεκδικώ το αλάνθαστο, αλλά είναι η άποψή μου. Αν αρχίσουν τέτοιοι διάλογοι, άνθρωποι σαν εμένα θα φύγουν αμέσως.
3 Νομίζω ότι πρέπει να ασχοληθεί με κάποια σοβαρά προβλήματα του ελληνικού λαού. Το πρώτο είναι η οικονομία καθώς και η υγεία, το περιβάλλον και η εκπαίδευση. Αυτά είναι τα μεγάλα θέματα με τα οποία ένα κόμμα μικρό μπορεί να ασχοληθεί. Δεν μπορεί να ασχοληθεί με τα πάντα. Εάν μπορούσε στην υγεία, στην παιδεία, στο περιβάλλον και φυσικά στην οικονομία να έχει μια εποικοδομητική θέση, με κριτική εκεί που πρέπει και συναίνεση εκεί πού επίσης πρέπει, εμείς περιμένουμε να λέει πού συμφωνεί και πού διαφωνεί.
Δεν γίνεται να διαφωνεί σε όλα.

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Λεωνίδας Κύρκος: απευθύνω έκκληση σε όλους όσοι μετέσχαν κατά στάδια στην εποποιία της ανανέωσης του ελληνικού κινήματος.

«Η δημιουργία του νέου κόμματος σημαίνει ανανέωση του αγώνα για ριζοσπαστικές λύσεις μέσα στο δημοκρατικό πλαίσιο, όχι φωνακλάδικη στήριξη των λαϊκών αγώνων, για τάχιστη δυνατή έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη. Σημαίνει νέα ορμή στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, ασυμφιλίωτη πάλη κατά των φαινομένων βίας και του αριστερίστικου εξτρεμισμού, ανοιχτόχερη υιοθέτηση της σύγχρονης ατζέντας του περιβαλλοντικού και οικολογικού κινήματος.
Δεν υποτιμώ τις μεγάλες δυσκολίες του νέου εγχειρήματος, αποβλέπω όμως στην κινητοποίηση των μεγάλων δυνατοτήτων που κρύβει μέσα του ο λαός και που εκφράστηκαν τόσο πανηγυρικά στα μεγάλα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης. Από τις δυσκολίες ας μου επιτραπεί να υπογραμμίσω την έλλειψη οικονομικών μέσων. Το κενό θα καλυφθεί με την επείγουσα συμβολή όλων. Οι έχοντες θα ανοίξουν το πουγκί τους, οι μη έχοντες θα κόψουν το τσιγάρο.
Κλείνοντας, απευθύνω έκκληση σε όλους όσοι μετέσχαν κατά στάδια στην εποποιία της ανανέωσης του ελληνικού κινήματος. Να ενωθούν μαζί μας. Αξίζει τον κόπο.
Η πατρίδα μας περνά βαριά κρίση. Έχουμε το μερτικό της ευθύνη μας. Όμως η Δημοκρατική Αριστερά πρέπει να είναι παρούσα. Πρέπει να εργαστεί σκληρά για να προσφέρει την ψύχραιμη ανάλυση και κατανόηση της νέας κατάστασης. Έτοιμη να προσφέρει την πείρα της, την έμπνευση και το πάθος της, την ενοποιητική της πνοή υπό την ηγεσία του Φώτη Κουβέλη».

Monday, June 28, 2010

Τι μας ζητάς, βρε πατρίδα;

Από τον ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ
Την ευθύνη για το άδικο την έχουν αυτοί που δε ζητούν το δίκηο τους
Αν. Μπαξεβανίδης, Εμπειρικά


Σε μια χώρα που δεν τιμάει τους μαχητές, αλλά τους ριψάσπιδες, με διανοούμενους που δεν ματώνουν, αλλά συνεχώς κλαψουρίζουν για τους ηττημένους, με πολιτικούς που στενοχωριούνται και πονάνε, αλλά δεν ρισκάρουν τίποτα, με ιδεοληπτικούς που αφήνουν την Ελλάδα να ρημάζει (προκειμένου να μην την εκμεταλλευτούν οι ξένοι), έχουμε την αίσθηση ότι όλοι (κόμματα, συνδικαλισμός, φορείς) μας βγάζουν στο ευρωπαϊκό και διεθνές παζάρι ως σκλαβοείλωτες.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ που επί χρόνια βολευόμαστε σαν «αδικημένοι» και πλουτίζουμε σαν «προδομένοι» και συμπεριφερόμαστε κοινωνικά σαν «επαναστατημένοι» τώρα συνειδητοποιούμε ότι τα πολλά «σαν», «δήθεν», «τάχα» έχουν συνήθως κακό τέλος μιας και οι πραγματικά ισχυροί (και όχι οι παρακοιμώμενοι) αλλάζουν κατά βούληση τους κανόνες του πραγματικού παιχνιδιού της επιβίωσης (εθνικής και προσωπικής).
ΚΑΙ ΤΩΡΑ τι μας ζητάς, βρε πατρίδα; Να (ξανα)πιστέψουμε τους ντελάληδες που λένε πως θυσιάζουν την ιδεολογία τους για το καλό της χώρας (δίχως όμως να εγκαταλείπουν τα οφίτσια τους για το καλό του λαού);
ΝΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΜΑΣΤΕ για την Ελλάδα που δεν είναι πλέον μία, ενιαία και αδιαίρετη, αφού ζούμε μεν στην ίδια χώρα, αλλά σε άλλους «κόσμους».
ΝΑ ΕΚΛΑΒΟΥΜΕ ως εθνικό αδιέξοδο την αποτυχία του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος (και των συγκεκριμένων πολιτικών) και να μένουμε στη βάρκα που αυτοί οι ίδιοι χωρίς πυξίδα κυβερνούν (δίχως καν να κωπηλατούν);
ΝΑ ΚΑΤΑΠΙΟΥΜΕ αδιαμαρτύρητα τα χάπια της πράσινης ανάπτυξης, της δικιάς μας (κι όχι της δικής τους) διαφάνειας, της δικής τους (κι όχι της δικιάς μας) εμπιστοσύνης στο «οικονομικά ορθό», της διαμόρφωσης μιας πρωτόγνωρης φιλο-συγγενο-γυμναστηριο-αγγλομαθούς ελίτ;
ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΙ όλα αυτά μάνα Ελλάδα.
ΔΕΝ Τ' ΑΝΤΕΧΕΙ ούτε η μαμή μας, η Δημοκρατία. Αν δεν κάνετε κάτι και οι δύο, φοβούμαστε ότι πολύ γρήγορα θα μείνετε (και οι δύο) απλές ιστορικές αναφορές.

ΥΓ.: Πρέπει να αντισταθούμε στον μικροαστικό σοσιαλισμό ή τον σοσιαλισμό της αγοράς ή τον αγοραίο σοσιαλισμό.
ΠΡΕΠΕΙ να προωθήσουμε την ανθρώπινη κοινότητα του μέλλοντος και την ενοποίηση της κοινωνίας και βέβαια με ένα ιδεολογικό μέτωπο που θα αρνηθεί κάθε μορφής ντετερμινισμούς που μας προβάλλονται από εδώ και από εκεί.
ΠΡΕΠΕΙ να ξαναφτιάξουμε μια πατρίδα που θα την αγαπάμε όλοι και που θα προνοεί κι αυτή για όλα τα παιδιά της, χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις.
ΜΙΑ πατρίδα χωρίς ιδεολόγους «απάτριδες», φαύλους πατριδοκάπηλους και άφρονες πατριδοκτόνους.
http://www.giannispanousis.gr/

Sunday, June 27, 2010

Δημοκρατική Αριστερά...

Εμείς, το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς που έρχεται από μακριά και πάει μακριά, δεσμευόμαστε, παράλληλα με τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής και υπεύθυνης πρότασης εξόδου από την κρίση, να ενισχύσουμε μεθόδους και πρακτικές που θα φέρνουν την πολιτική στους πολίτες και τους πολίτες στην πολιτική.

Φιλοδοξούμε το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς να είναι η απάντηση στο αίτημα της ελληνικής κοινωνίας για τη ριζική ανασυγκρότηση του πολιτικού πεδίου και για τον ανακαθορισμό των κοινωνικών συσχετισμών. Η Δημοκρατική Αριστερά είναι, ταυτοχρόνως, η υπεράσπιση του παρελθόντος και του μέλλοντος της ανανεωτικής, δημοκρατικής και οικολογικής αριστεράς.

Ο πυρήνας των ανανεωτικών ιδεών, που τον κωδικοποιούμε στις θεμελιώδεις αρχές: «δημοκρατικός σοσιαλισμός - αριστερός ευρωπαϊσμός - μεταρρυθμιστική στρατηγική –οικολογική εγρήγορση» είναι και παραμένει στοιχείο της ταυτότητάς μας. Οι ιδέες αυτές εξακολουθούν να είναι ενεργές και να τροφοδοτούν τους προβληματισμούς μας για το μέλλον της αριστεράς. Γιατί ο χώρος της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς είναι και πρέπει να είναι ένα ζωντανό κύτταρο υπεύθυνης στάσης, επίκαιρου λόγου, προγραμματικών θέσεων για τη προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.

Αφήνουμε πίσω μας την Ελλάδα της χρεοκοπίας και της παρακμής. Είμαστε η Αριστερά της δημιουργίας, της κριτικής σκέψης και της πολιτιστικής αναγέννησης.
Είμαστε εμείς η Αριστερά που σταθερά υποστηρίζει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος πέρα από το νεοφιλελευθερισμό και το ΔΝΤ. Η αριστερή αντιμετώπιση της κρίσης: η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των εργαζομένων μέσα από την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά να συνδυαστεί με βαθιά αλλαγή του κράτους, του άδικου φορολογικού συστήματος, της διαχείρισης των χρημάτων του δημοσίου, του παραγωγικού αλλά και του καταναλωτικού προτύπου, επιλογών και νοοτροπιών σπατάλης, διαφθοράς.

Η υπεράσπιση του «δημόσιου συμφέροντος» είναι κεντρικό ιδεολογικό πρόταγμα, που θα μας επιτρέψει να επικεντρώσουμε τις δράσεις μας γύρω από τις «πολιτικές της κρίσης». Παράλληλα με τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, τις προτάσεις αντιμετώπισής της, η δική μας αριστερά δεν μπορεί παρά να επικεντρώνεται στην ανθρώπινη διάσταση της κρίσης και το προστατευτικό δίκτυ της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η εστίαση στην αναδιανομή, στην αλληλεγγύη και στον επανακαθορισμό του προτύπου ανάπτυξης ανοίγει σήμερα το έδαφος για μια ουσιαστική παρέμβαση στο κράτος, στην αυτοδιοίκηση με αποκέντρωση και στους θεσμούς, αλλά και στη μεικτή οικονομία, με στόχο την προώθηση δομικών μεταρρυθμίσεων.

Οι κατευθύνσεις αυτές μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για στρατηγική επιλογή για τη χώρα, τους εργαζόμενους, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό. Η αντιμετώπιση της κρίσης συνδυάζεται με τις αναγκαίες αλλαγές στην ΕΕ προς την επείγουσα κατεύθυνση της ομοσπονδιακής δημοκρατικής ενοποίησης με πρώτους στόχους τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, του τραπεζικού συστήματος και των χρηματαγορών από πολιτικούς θεσμούς, την απεμπλοκή από τους ασφυκτικούς δημοσιονομικούς κανόνες και αποδοχή της βαρύτητας των κριτηρίων απασχόλησης και κοινωνικής προστασίας, τη στήριξη του ευρώ με ισχυρό κοινοτικό προϋπολογισμό, τη στήριξη χωρών όταν δέχονται τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, δηλαδή κοινή οικονομική πολιτική. Οι αλλαγές αυτές απαιτούν νέους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς και αγώνες σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Είμαστε η αριστερά που έχει ενσωματώσει στον πυρήνα της συγκρότησής της την πεποίθηση ότι Αριστερά και Οικολογία μπορούν να συνθέσουν ένα καινούριο όραμα μια προγραμματική καινοτομία για τον κόσμο και τις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό σημαίνει βαθιές αλλαγές στον τρόπο που, ως αριστεροί/ές, σκεφτόμαστε και δρούμε, στα οράματα, στις αξίες, στις προτάσεις μας. Σημαίνει την ανάγκη για πράσινη-οικολογική στροφή της οικονομίας ως μιας ώριμης δυνατότητας για ισχυρές μεταρρυθμιστικές αλλαγές για το κλίμα και ένα νέο ενεργειακό πρότυπο.

Απευθυνόμαστε σήμερα στους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες της χώρας μας ζητώντας την ενεργό στήριξη, τη συμπόρευση και τη συμμετοχή τους στο εγχείρημά μας.

Το νέο μας κόμμα στηριγμένο στις αρχές της δημοκρατίας, της διαφάνειας, της πολυφωνίας και της αποτελεσματικότητας, συνδυάζοντας τη συλλογικότητα με την ατομική ευθύνη στη λειτουργία και τη δράση, διεκδικεί να κερδίζει ένα μεγάλο στοίχημα με τους πολίτες που συμμετέχουν ή το παρακολουθούν: Να επιβεβαιώνει καθημερινά την αντιστοιχία του με τα οράματα που επαγγέλλεται.


Saturday, June 26, 2010

Άμεση και χωρίς όρους απελευθέρωση της Ισραηλινής αντιρρησία συνείδησης Diane Kogan

«Αρνούμαι να καταταγώ στον στρατό επειδή πιστεύω σθεναρά ότι το στρατιωτικό σύστημα δεν θα βοηθήσει ποτέ στην επίτευξη της ειρήνης. Ο στρατός είναι μια βίαιη δύναμη, καθώς διδάσκει πως οι διαμάχες επιλύονται με τη χρήση επιθετικών μέσων όπως όπλα και ωμή βία. Είναι πέραν κάθε λογικής η μία πλευρά να χρησιμοποιεί βία για την επίτευξη της ειρήνης, ελπίζοντας ότι η άλλη πλευρά απλώς θα τη δεχτεί. Η βία οδηγεί στη βία και τελικά στον πόλεμο, γεγονός που οδηγεί σε περισσότερους πολέμους. Η αιματοχυσία δεν είναι λύση και πρέπει να αποφεύγεται με κάθε κόστος. Ως εκ τούτου, με όλη μου την καρδιά αρνούμαι να συνεργαστώ με το στρατιωτικό σύστημα (και τα ιδανικά του) πιστεύοντας ότι είναι σάπιο από τον πυρήνα του και πολύ μακριά από την επίτευξη της ειρήνης ανάμεσα στους ανθρώπους.»

Aπό τη δήλωση άρνησης στράτευσης της Diane Kogan

Η αντιρρησίας συνείδησης Diane Kogan, 18 ετών από το Τελ Αβίβ, καταδικάστηκε στις 13 Ιουνίου σε 25 ημέρες φυλάκιση για την άρνησή της να καταταγεί στον ισραηλινό στρατό, και στις 14 Ιουνίου μεταφέρθηκε στη γυναικεία Στρατιωτική Φυλακή Νο 400 στη Tzrifin.

Αυτή είναι η δεύτερη φορά που η Diane οδηγείται στη φυλακή και η έκτη φορά που καταδικάζεται για αντίρρηση συνείδησης. Την πρώτη φορά είχε καταδικαστεί σε 20 μέρες φυλάκιση την ημέρα που είχε οριστεί η κατάταξή της, στις 15 Απριλίου. Ωστόσο, της είπαν ότι οι γυναικείες φυλακές ήταν γεμάτες και ότι πρέπει να παρουσιάζεται καθημερινά στη Στρατολογική Βάση στο Τel Hashomer.

Η Diane αποφάσισε ότι δεν προτίθεται να εκπληρώσει de facto στρατιωτικά καθήκοντα ως υποκατάστατα της κράτησής της και γύρισε στο σπίτι της. Η Diane επέστρεψε στη Στρατολογική Βάση στις 25 Απριλίου και τότε ήταν που καταδικάστηκε σε 10 ημέρες φυλακή και πράγματι φυλακίστηκε. Με την αποφυλάκισή της στις 4 Μαΐου καταδικάστηκε εκ νέου για την άρνησή της να καταταγεί, αυτή τη φορά σε 20 μέρες υπό κράτηση στη Βάση. Αποφάσισε να πάει στη γενέτειρά της και πάλι για τους ίδιους λόγους όπως και την προηγούμενη φορά και επέστρεψε όταν τελείωσε η περίοδος περιορισμού στις 24 Μαΐου. Τότε καταδικάστηκε για τέταρτη φορά -αυτή τη φορά σε μια υπό όρους καταδίκη των 7 ημερών, συν τη παράταση της περιόδου κράτησής της στη βάση (και πάλι η Diane αποφάσισε να μην υπακούσει σε αυτές τις διαταγές). Στις 7 Ιουνίου επέστρεψε στη Στρατολογική Βάση και καταδικάστηκε σε 10 μέρες επιπλέον κράτηση στη Βάση και τελικά στις 13 Ιουνίου, αφού έμεινε σπίτι της για κάποιο διάστημα οδηγήθηκε στη φυλακή για δεύτερη φορά. Η Diane Kogan πρόκειται να αποφυλακιστεί στις 7 Ιουλίου.

Φαίνεται πως ο ισραηλινός στρατός καταβάλλει επίπονες προσπάθειες να αποφύγει τη δημοσιότητα στις υποθέσεις αντιρρησιών συνείδησης.

Ζητάμε την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση της Diane Kogan χωρίς καμία απειλή για περαιτέρω φυλάκιση. Καλούμε τις Ισραηλινές αρχές να σεβαστούν τα δικαιώματα όλων των αντιρρησιών συνείδησης.

Για επιστολές συμπαράστασης στην Diane Kogan και επιστολές διαμαρτυρίας προς τις Ισραηλινές αρχές: www.amnesty.org.gr/appeals

Διαμαρτυρία στην Ισραηλινή Πρεσβεία την Δευτέρα, 28 Ιουνίου στις 6 μ.μ.

Φ.Κουβέλης: «Θέλουμε μια Αριστερά που δεν βολεύεται στα εύκολα»

«Θέλουμε μία Αριστερά που δεν βολεύεται στα εύκολα» λέει ο Φώτης Κουβέλης με συνέντευξή του στα «ΝΕΑ» περιγράφοντας μία ημέρα πριν από την εξαγγελία της ίδρυσης νέου πολιτικού φορέα την ιδεολογική πλατφόρμα που τον περιβάλλει. Ο βουλευτής της Ανανεωτικής Πτέρυγας επισημαίνει αναφορικά με το ενδεχόμενο επιστροφής στον Συνασπισμό ότι «δεν κοιτάμε πίσω» και ξεκαθαρίζει ότι το κόμμα της Δημοκρατικής και Ανανεωτικής Αριστεράς δεν θα λειτουργήσει ως συμπλήρωμα καμιάς άλλης πολιτικής δύναμης.

Κύριε Κουβέλη, σε ποιους απευθύνεται
ο νέος υπό συγκρότηση πολιτικός φορέας;

Απευθυνόμαστε στην κοινωνία. Θέλουμε να εκφράσουμε μια Αριστερά της ευθύνης, να συσπειρώσουμε δυνάμεις της εργασίας, ζωντανές δυνάμεις που διεκδικούν να βελτιώσουν τη θέση τους σε μια κοινωνία που τεμαχίζεται και αλλάζει.

Ανακαθορίζονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί. Αυτός ο ανακαθορισμός αναζητεί την πολιτική του έκφραση. Επιλέξαμε υπεύθυνα να υπηρετήσουμε την Ανανεωτική Δημοκρατική Αριστερά, που θέλει και ξέρει να αγωνίζεται με συγκεκριμένες θέσεις για να δίνει λύσεις στα προβλήματα της χώρας, λύσεις προοπτικής χωρίς να κλείνεται στις «ασφαλείς» απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών. Μας αφορά η δυναμική θεώρηση των πραγμάτων και η διεκδίκηση νέων κατανομών της πολιτικής και κοινωνικής ισχύος προς όφελος των εργαζομένων.

Η ίδια η ελληνική κοινωνία έχει, ιδιαίτερα σ΄ αυτήν την κρίσιμη περίοδο, ανάγκη από μια σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά, με δυναμική την παρουσία της στη διαμόρφωση κοινωνικών προοδευτικών συσπειρώσεων. Η οικονομική κρίση, με την απαράδεκτη παρουσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στη χώρα, με δυσβάσταχτα και άδικα βάρη στις πλάτες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, με αποσαθρωμένα τα εργασιακά δικαιώματα, επιβάλλει καινούργια καθήκοντα για τη σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά.

Γιατί κάποιος να σας ακολουθήσει. Τι καινούργιο φέρνετε στα πολιτικά πράγματα;

Θέλουμε μια Αριστερά με τη δημοκρατία κύριο συστατικό της πολιτικής της. Μια Αριστερά ανοιχτή για να μπορούν σ΄ ένα συλλογικά διαμορφούμενο πλαίσιο να εκφράζονται και να συμπορεύονται όσο το δυνατόν ευρύτερες αριστερές, δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και οικολογικές δυνάμεις, δημοκρατικοί και προοδευτικοί πολίτες που επένδυσαν με την ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις και αναζητούν σήμερα κοινωνικές και πολιτικές διεξόδους.

Η δική μας Αριστερά καλείται να κινηθεί στο επίκεντρο της πολιτικής ζωής για να γείρει η πλάστιγγα και οι μεσοπρόθεσμες εξελίξεις υπέρ των εργαζομένων, των ανθρώπων της δημιουργίας, των νέων, διεκδικώντας νέες ρυθμίσεις και θεσμούς στη θέση των προνομίων του πελατειακού κράτους. Θέλουμε να πρωτοστατήσουμε στους αγώνες για διαφορετικές πολιτικές, για να αλλάξουν ριζικά τα κυβερνητικά μέτρα, με στόχο τη δίκαιη κατανομή των βαρών, την αντιμετώπιση των δομικών προβλημάτων της διοίκησης, την υλοποίηση νέου αναπτυξιακού προτύπου της παραγωγικής βάσης, την οικολογική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

Θέλουμε μια Αριστερά που δεν βολεύεται στα εύκολα και γι΄ αυτό δεν κάνει καμιά παραχώρηση ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό ούτε στον μυωπικό αριστερισμό. Μια Αριστερά που δεν αναλώνεται σε ανέξοδο και γι΄ αυτό αδιέξοδο και συντηρητικό επί της ουσίας καταγγελτισμό.

Θα αποκλείατε την επιστροφή σας στον Συνασπισμό σε περίπτωση αποδέσμευσής του από τον ΣΥΡΙΖΑ;
Την απόφασή μας να αποχωρήσουμε από τον Συνασπισμό καθόρισαν αποκλειστικά η αντίθεσή μας και οι διαφορές μας με την πολιτική του. Η πρωτοβουλία μας προσδιορίζεται από το περιεχόμενο της Ανανεωτικής Δημοκρατικής Αριστεράς. Αυτή η πολιτική θα καθορίζει τις ενέργειες και τις επιλογές μας. Προχωράμε μπροστά. Δεν κοιτάμε πίσω.

Πολλοί προβλέπουν ότι επιθυμία της Ανανεωτικής Πτέρυγας είναι η ένταξή της στο ΠΑΣΟΚ. Τι απαντάτε;

Δεν ετεροκαθοριζόμαστε και δεν συγκροτούμε το κόμμα της Δημοκρατικής Ανανεωτικής Αριστεράς για να λειτουργήσουμε ως συμπλήρωμα της όποιας άλλης πολιτικής δύναμης. Ο πολιτικός αυτοπροσδιορισμός μας, η διακριτή μας θέση και η πολιτική μας αυτονομία ορίζονται από τις δικές μας θέσεις, προγραμματικές προτάσεις και διεκδικήσεις. Σήμερα, πολίτες που επένδυσαν με την ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, αναζητούν κοινωνικές και πολιτικές διεξόδους. Μπορεί και πρέπει να συγκροτηθεί ένα μεγάλο προοδευτικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, ικανό να μετακινήσει την πολιτική σε προοδευτική κατεύθυνση.

Friday, June 25, 2010

"Αιχμάλωτος" του Αλαβάνου ο Τσίπρας

Οταν στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ υποστήριξα ότι η αποχώρηση της Ανανεωτικής Πτέρυγας (με την συναίνεση του Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας) θα κάνει "αιχμάλωτο" τον Τσίπρα (κατ΄επέκταση τον Συνασπισμό) του Αλαβάνου κάποιοι πρώην (πλέον...) σύντροφοι έλεγαν ότι είμαι υπερβολικός. Πριν... αλέκτωρ (και όχι Αλέκος) λαλήσει οι εκπρόσωποι του Αλαβανικού "Μετώπου" στη γραμματεία του Σύριζα άρχισαν να θέτουν ζητήμα ακόμα και για συλλογική προεδρία στην κοινοβουλευτική ομάδα (σας θυμίζει κάτι αυτό;).

Διαβάστε το αναλυτικότατο ρεπορτάζ του Θωμά Τσάτση στην "Ελευθεροτυπία": "Μπαρούτι μυρίζει από χθες στον ΣΥΡΙΖΑ καθώς η πρώτη συνεδρίαση της Γραμματείας μετά το συνέδριο του ΣΥΝ κόντεψε να τιναχτεί στον αέρα. Πέντε μέλη της Γραμματείας, που στηρίζουν το λεγόμενο «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» του οποίου άτυπα ηγείται ο Αλέκος Αλαβάνος, παρουσίασαν κείμενο δέκα σημείων προτείνοντας μεταξύ άλλων συλλογική ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκπρόσωποι του ΣΥΝ, μεταξύ των οποίων ήταν οι Αλέξης Τσίπρας και Δημήτρης Βίτσας, εμφανίστηκαν αμήχανοι καθώς το κείμενο των δέκα σημείων έθετε σειρά ζητημάτων, αλλάζοντας επί της ουσίας, όπως έλεγαν στελέχη του ΣΥΝ, όσα είχαν συμφωνηθεί όταν δημιουργήθηκε η συμμαχία της Αριστεράς.
Τα μέλη της Γραμματείας που υπογράφουν το κείμενο προτείνουν κατάργηση «της μονοπρόσωπης κεντρικής εκφώνησης (πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας) και θέσπιση συλλογικής ηγεσίας». Ζητούν, δηλαδή, ο εκάστοτε πρόεδρος του ΣΥΝ, που ηγείται στη Βουλή του σχήματος, να αντικατασταθεί από ένα είδος συλλογικής ηγεσίας. Οι πέντε που υπέγραψαν το κείμενο είναι οι Νίκος Γαλάνης (ΚΟΕ), Γιάννης Θεωνάς (ΚΕΔΑ), Αντώνης Νταβανέλος (ΔΕΑ), Γιώργος Σαπουνάς (ΑΠΟ) και Δήμος Τσακνιάς. Πρόκειται, δηλαδή, για εκπροσώπους συνιστωσών που συμμετέχουν στο «Μέτωπο».

«Δεν είναι ταμπού Ε.Ε., ευρώ» (...)

Είναι ενδεικτικό ότι στις προτάσεις τους οι «πέντε», αναφερόμενοι στο χρέος και τονίζοντας ότι «δεν είναι του λαού», επαναφέρουν την πρόταση για «επαναδιαπραγμάτευση».
Θεωρούν ότι πρέπει να γίνει «επανεθνικοποίηση των τραπεζών που ξεπουλήθηκαν και επιβολή δημόσιου ελέγχου σε όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα».
Αναφέρουν ότι «η συζήτηση για το ζήτημα της παραμονής ή όχι στη ζώνη του ευρώ, ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν μπορεί να είναι ταμπού» και προσθέτουν ότι για την Αριστερά το θέμα δεν είναι οι όροι της κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου - με ευρώ ή με υποτιμημένη δραχμή! Οι εκπρόσωποι των συνιστωσών ανανέωσαν το ραντεβού τους για την επόμενη εβδομάδα. Τότε θα προσπαθήσουν να «συνθέσουν», εάν αυτό είναι εφικτό, τις απόψεις τους και να χαράξουν κοινή πορεία.

Οπως γίνεται αντιληπτό από το ρεπορτάζ η ηγετική ομάδα του Συνασπισμού και ο Α. Τσίπρας βρίσκονται αντιμέτωποι με το... "τέρας" που εξέθρεψαν. Τόσο καιρό οι ενστάσεις (αντιρρήσεις...) της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ έδινε (ουσιαστικά...) άλλοθι (θα έλεγα ότι ακόμα και "ξελάσπωνε"...) στον Τσίπρα προκειμένου να αντιστέκεται στην αριστερίστικη παπαρολογία του Αλαβάνου και των υπολοίπων συνιστωσών. Τώρα όμως που δεν υπάρχουν οι "κακοί δεξιοί" τα ψέμματα τελείωσαν. Ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ έχει δυο δρόμους (είχε και έναν τρίτο, αλλά τον απώλεσε στο έκτακτο συνέδριο όταν απέρριψε την πρόταση της Α.Π. για επανακαθορισμό της σχέσης του ΣΥΝ με τον Σύριζα. Ας πρόσεχε....). Ο ένας στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης ενότητας να συνεχίσουν στον Σύριζα ανεχόμενοι την ουσιαστική & οριστική μετάλλαξη σε ένα αριστερίστικο πολιτικό μόρφωμα που θα έχει έναν βερμπαλιστικό, αδιέξοδο, καταγγελτικό λόγο και θα καθοδηγείται ιδεολγικά από τον Αλαβάνο. Ο άλλος να οδηγήσουν την κατάσταση στα άκρα και να "σπάσουν" τον Σύριζα. Τότε βέβαια ο Α. Τσίπρας θα έχει καταφέρει κάτι μοναδικό στον χώρο της ελληνικής αριστεράς. Θα είναι ο πρώτος αριστερός ηγέτης που θα έχει προκαλέσει διαδοχικές διασπάσεις. Ομως ο σοφός λαός έχει πει γι΄αυτές τις περιπτώσεις: "Οπως στρώνεις θα κοιμηθείς...".

Μια τελευταία κριτική ματιά στο παρελθόν


Tου Άρη Τσουκνίδα*
Υποστηρίζω ότι ο μόνος επαναστατικός δρόμος είναι ουσιαστικά ο Δημοκρατικός δρόμος. Κάθε άλλος δρόμος κάθε παρέκκλιση από τον δημοκρατικό δρόμο οδηγεί σε ολοκληρωτισμούς και σε απολυτότητα, αναιρεί τις δημιουργικές διαδικασίες που προωθούν λύσεις. ... Η Δημοκρατική Αριστερά έχει ανάγκη να ξαναμπεί στο πολιτικό προσκήνιο δυναμικά...
Στο τελευταίο συνέδριο του ΣΥΝ, με την αποχώρηση των 320 συνέδρων της Ανανεωτικής Πτέρυγας μετά τις ψηφοφορίες των θέσεων, ολοκληρώθηκε ένας κύκλος. Η αποχώρηση δεν έγινε ξαφνικά, ήρθε σε μια περίοδο που συντελούνται έντονες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις σε Εθνικό και Παγκόσμιο επίπεδο, σε περίοδο όπου η κρίση του κυρίαρχου πολιτικού προτύπου άσκησης και διαχείρισης της πολιτικής , στην χώρα μας, έχει απαξιωθεί στην συνείδηση των πολιτών. Ανακατατάξεις που σίγουρα επηρεάζουν και καθορίζουν το πολιτικό μας σύστημα.
Βασική λειτουργία και διαρκές καθήκον ενός πολίτη που προσδιορίζει τον εαυτό του στο χώρο της Αριστεράς, είναι να αναστοχαστεί το παρελθόν, να προχωρήσει σε κριτική αποτίμηση των πράξεων, των πολιτικών και των συνθηκών που επέδρασαν στη διαμόρφωση της Ιστορίας και στη συνέχεια να προχωρήσει στο σχεδιασμό της παρέμβασής του στο μέλλον, διατηρώντας αξίες και μεθόδους που λειτούργησαν θετικά και αφήνοντας στην άκρη παθογένειες και δυσλειτουργίες.Σε αυτή τη βάση και με ψυχρό μάτι νομίζω ότι είναι απαραίτητη μία ανασκόπηση, μια κριτική ματιά στην πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς στη χώρα μας.Ο χώρος της Δημοκρατικής Αριστεράς έχει τις ρίζες του στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό όπως διαμορφώθηκε στον Ελληνικό χώρο μέσα από την ματιά που περιγράφει ο Ρήγας Βελεστινλής στη Χάρτα, μιλώντας για την Ισότητα των πολιτών, την Ελευθερία και την αδελφοσύνη-συνύπαρξη λαών και πολιτισμών.
Τις σοσιαλιστικές ιδέες, τις επεξεργασίες του Μαρξ και των υπόλοιπων θεωρητικών του 19ου και του 20ου αιώνα τις εντάσσει μέσα στο ευρύτερο ρεύμα που ξεκινά από το Διαφωτισμό, μέσα στο οποίο ρεύμα οι διάφορες προσεγγίσεις διαλέγονται και διαμορφώνονται σε αλληλεπίδραση με τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις, συνεισφέροντας ισότιμα σε ιδέες και θυσίες, έχοντας πάντα όμως ως κυρίαρχο στοιχείο άσκησης πολιτικής τη Δημοκρατία (ως μέθοδο και ως αυταξία) .Σε αυτό το στοιχείο διαφέρει ουσιαστικά από τις διάφορες εκδοχές της Αριστεράς της «Επανάστασης», που σε θεωρητικό επίπεδο θεωρούν το Διαφωτισμό ως πρόδρομο των μεγάλων Επαναστάσεων οι οποίες είτε πηγάζουν από μία «ολοκληρωμένη» αντίληψη για την κοινωνία, ανάγουν αυτή την προσέγγιση σε απόλυτη αλήθεια με τελολογικό περιεχόμενο, και ως εκ τούτου επιλέγουν την κυριαρχία ως μέθοδο για την άσκηση εξουσίας, με εξαίρεση τον αναρχισμό που απορρίπτει κάθε εξουσία, διατηρεί όμως τη βία ως στοιχείο/μέθοδο επιβολής της Ελευθερίας. Ο ορθός Λόγος, η δημοκρατία και η διαλεκτική υποχωρούν μπροστά στις μεθόδους οργάνωσης που οδηγεί στην επιβολή της Ιστορικής Αναγκαιότητας.
Για τη Δημοκρατική Αριστερά η επιλογή της πειθούς και οι αλλαγές μέσα από πλειοψηφίες, μέσα από ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις αποτελούν τη μέθοδο αλλαγής του πολιτικού συστήματος, αποτελούν το μοναδικό δρόμο για το σοσιαλισμό που επιτυγχάνεται με καθημερινές μικρές μεταρρυθμίσεις και διαρκείς μεταβολές-ρήξεις αλλαγής θεσμών, δομών και νοοτροπίας. Αυτό που ονομάζουμε Δημοκρατικό Δρόμο.Γι αυτό ο τρόπος λειτουργίας και οι παρεμβάσεις των φορέων που ακολουθούν τις αρχές του Δημοκρατικού Δρόμου αποτελεί την εφαρμοσμένη πολιτική, το καθημερινό παράδειγμα της κοινωνίας που προσπαθούν να διαμορφώσουν. Ενός σοσιαλισμού που στοιχεία του ξεκινούν από σήμερα, ενός σοσιαλισμού που διαρκώς εξελίσσεται. Με υπαρκτό κίνδυνο την αφομοίωση των κοινωνικών αλλαγών που προτείνει από το υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα. Ακόμα όμως και αυτή η αλληλεπίδραση οδηγεί σε ένα σύστημα πιο ανθρώπινο με βελτίωση των όρων διαβίωσης του κοινωνικού συνόλου.
Ο Δημοκρατικός Δρόμος βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση, σε διαρκή σύγκρουση και αντιπαράθεση με τον «Επαναστατικό» Δρόμο. Ο «Επαναστατικός» Δρόμος ενδιαφέρεται κυρίως για το αποτέλεσμα, δηλαδή για την εγκαθίδρυση ενός ιδεατού κοινωνικού και πολιτικού συστήματος αδιαφορώντας για τη μέθοδο που θα φτάσεις σε αυτό. Έτσι αν το κοινωνικό σύστημα έρθει ως αποτέλεσμα βίας , από την επιβολή «πρωτοποριακής» μειοψηφίας, με ταχύτητες που δεν αφήνουν περιθώρια συναίνεσης, είναι αδιάφορο. Οι υποστηρικτές του «επαναστατικού» δρόμου θεωρούν ότι οι συνειδήσεις διαμορφώνονται κάτω και μέσα στις επαναστατικές συνθήκες, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, ότι η βία εθίζει στη βία και στην απολυτότητα-κυριαρχία, ότι η επανάσταση εξελίσσεται μέσα από την βία και για αυτό παραμένει απρόβλεπτη και έρμαιο των ισχυρότερων ομάδων και χωρίς τη αναγκαία κοινωνική αποδοχή του συνόλου και ως εκ τούτου καταδικασμένη να αποτύχει. Όπως απέτυχαν όλες οι προσπάθειες οδηγώντας πολλές φορές σε απάνθρωπους ολοκληρωτισμούς.
Στον 20ο αιώνα οι δύο δρόμοι συναντήθηκαν και εκφράστηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο. Τον δρόμο της επαναστατικής βίας εξέφρασε το Λενινιστικό και Σταλινικό μοντέλο, η κινέζικη επανάσταση, οι κόκκινοι Χμέρ, κ.ά. Αντίθετα το Δημοκρατικό Δρόμο εξέφρασαν οι Γκράμσι, Τολιάτι, Μπερλίγκουερ, Καρίγιο, οι επιλογές των σοσιαλδημοκρατών στη Σκανδιναβία, αλλά και στην Άνοιξη της Πράγας, στη Χιλή του Αλιέντε, κ.άΣτην Ελλάδα τόσο η Αριστερά της «Επανάστασης» όσο και η Αριστερά της Δημοκρατίας έχουν μακρά παράδοση. Στον πρώτο άξονα βρίσκεται σταθερά το ΚΚΕ καθώς και σειρά μικρότερων διασπάσεών του και διασπάσεων των διασπάσεών του, σταλινικής, μαοϊκής, τροτσκιστικής αναφοράς στη συνέχεια. Με κύριο χαρακτηριστικό τους την αναζήτηση ιδεολογικής ενότητας και καθαρότητας κομμουνιστικού προσανατολισμού, κυρίως ταυτισμένου με εφαρμοσμένα μοντέλα (Σοβιετική Ένωση, Κίνα, Αλβανία) και σε σύνδεση με ξένα καθοδηγητικά κέντρα.
Στον δεύτερο άξονα βρέθηκαν πλατύτερα αριστερά σχήματα που στηρίχτηκαν κυρίως στη λογική της Πολιτικής και Προγραμματικής Ενότητας για να αρθρώσουν ένα σχέδιο για τον δημοκρατικό δρόμο προς το σοσιαλισμό, ένα σχέδιο που ξεκινά από σήμερα.Οι δύο Δρόμοι της Αριστεράς είχαν μια διαχρονική διακριτή παρουσία άλλοτε φανερή και άλλοτε καλυμμένη, με συγκρούσεις αλλά και με συνύπαρξη. Κάποιες φορές μάλιστα οι διαφορές ήταν δυσδιάκριτες, άλλες χρονικές στιγμές ξεκάθαρες. Ο Παπαναστασίου συγκρούστηκε με το ΚΚΕ και το Παλλαϊκό Μέτωπο, ο Βασίλης Νεφελούδης με το Ζαχαριάδη. Το ΕΑΜ αποτέλεσε ένα χώρο συνύπαρξης και των δύο διαδρομών καθώς ο αγώνας προσανατολίστηκε κυρίως ενάντια στους κατακτητές, με την απελευθέρωση όμως ξαναεμφανίστηκαν οι διαφορές με κορύφωση την σύγκρουση Καραγιώργη - Ζαχαριάδη.
Η συγκρότηση της ΕΔΑ ως κόμματος πολιτικής ενότητας αποτέλεσε ουσιαστικά ξεκάθαρη επιλογή του δημοκρατικού δρόμου, κάτι που προκάλεσε διαρκείς (υπόγειες κυρίως)συγκρούσεις με το παράνομο τότε ΚΚΕ. Ο στόχος του εκδημοκρατισμού της πολιτικής ζωής και της κοινωνίας ήταν διαφορετικός από τη λογική της «επικείμενης επανάστασης με το όπλο παρά πόδας». Οι συγκρούσεις κορυφώθηκαν κυρίως με την είσοδο των σοβιετικών τανκς στην Ουγγαρία, όπως έγινε και αργότερα με την είσοδο των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία. Όμως οι συγκρούσεις στο εσωτερικό του Ελληνικού Αριστερού κινήματος δεν ήταν πάντα τόσο ξεκάθαρες, αφού συχνά κρύβονταν κάτω από στοιχίσεις με αντίστοιχες συγκρούσεις στα πλαίσια του Διεθνούς Κομμουνιστικού κινήματος π.χ. Ζαχαριαδικοί-Κολιγιαννικοί σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες μεταβολές στην Σοβιετική Ένωση. Στην σύγκρουση των δύο δρόμων δεν πρέπει να συμπεριλάβουμε σε καμία περίπτωση την εμφάνιση της κινεζόφιλης «Αναγέννησης» αφού αποτελεί ουσιαστικά σύγκρουση στο εσωτερικό του «επαναστατικού»δρόμου.
Σύγκρουση που στοιχειοθετήθηκε κύρια από την απομάκρυνση των δε από το καθοδηγητικό κέντρο.Σαφώς η διάσπαση στο εσωτερικό του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος το ’68 αποτέλεσε κορυφαία στιγμή στην επιλογή διαφορετικής διαδρομής. Η συγκρότηση ΚΚΕ εσωτερικού ήταν μια επιλογή βαθύτατα πολιτική και αφορούσε κυρίως την αυτονομία του αριστερού κινήματος από την σοβιετική επιρροή, αλλά και την επιλογή του ελληνικού δρόμου για τον σοσιαλισμό, ένα σοσιαλισμό που στη συνέχεια προσδιορίστηκε με δύο ακόμα λέξεις την ελευθερία και την δημοκρατία. Στον ίδιο δρόμο για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία βρέθηκαν κατά καιρούς και άλλοι μικρότεροι κομματικοί σχηματισμοί που οι πολιτικές τους επιλογές έκοψαν από νωρίς τα νήματα με κάθε είδους οργανωτική και μεθοδολογική προσέγγιση του Λενινιστικού μοντέλου, αρχής γενομένης από την ΕΔΑ, για να ακολουθήσουν η Σοσιαλιστική Πορεία, η Σοσιαλιστική Πρωτοβουλία, η Χριστιανική Δημοκρατία, κ.ά. που δραστηριοποιήθηκαν την περίοδο της μεταπολίτευσης.
Αντίστοιχα το λενινιστικό μοντέλο και τον δρόμο της «επανάστασης» όπως εκφράζεται κυρίως με την αποδοχή της δικτατορίας του προλεταριάτου και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, ακολούθησαν εκτός από το ΚΚΕ μικρότερα κόμματα όπως το ΕΚΚΕ, το ΚΚΕ(μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ, κ.ά. Ο Δρόμος της «Επανάστασης» καθορίζεται από την λογική της «ανατροπής» του συστήματος και της μετάθεσης της επίλυσης των προβλημάτων στην κοινωνία του μέλλοντος. Έτσι έρχεται σε ριζική αντιπαράθεση και διαρκή σύγκρουση με κάθε πρόταση που αναφέρεται στο υπάρχον σύστημα.Βασικό πρόβλημα της μεταπολιτευτικής περιόδου αποτέλεσε κυρίως ο ετεροκαθορισμός των περισσοτέρων αριστερών κομμάτων, που τροφοδοτήθηκε κυρίως από την αντιπαράθεση με το ΚΚΕ, το οποίο ηγεμόνευε οργανωτικά, γεγονός που επέτρεψε κυρίως την ενσωμάτωση του μεγαλύτερου μέρους της μη κομμουνιστικής αριστεράς από το ΠΑΣΟΚ. Ένα ΠΑΣΟΚ που ενσωματώνει στον πολιτικό του λόγο «μεταλλαγμένα» τα συνθήματα της Αριστεράς απαξιώνοντας ταυτόχρονα τη νοηματοδότηση και το πολιτικό τους περιεχόμενο.
Σε αυτή την περίοδο ανάγονται όμως και οι θεωρητικές επεξεργασίες του χώρου της Δημοκρατικής Αριστεράς (της Ανανεωτικής Αριστεράς όπως αυτοπροσδιορίζεται) που σχετίζονται με τον Αριστερό Ευρωπαϊσμό, την Οικολογία και την εσωκομματική δημοκρατία (ύπαρξη τάσεων, πλουραλισμός στην έκφραση και στη δράση) την πάλη μέσα και έξω από τους θεσμούς (μεταρρυθμισμός), την αυτονομία των μαζικών κινημάτων, της συμμετοχικής δημοκρατίας, τις αμεσοδημοκρατικές λειτουργίες, την αυτοδιαχείριση και αυτοοργάνωση χώρων, κ.ά.
Η ίδρυση της ΕΑΡ ουσιαστικά σηματοδότησε τον πλήρη διαχωρισμό της Δημοκρατικής Αριστεράς από την κομμουνιστική αριστερά μετατοπίζοντας την ατζέντα από την εσωστρεφή διαπάλη στο εσωτερικό της αριστεράς στην ανάγκη ευρύτερης κοινωνικής παρέμβασης και αναφοράς. Η μετατόπιση δε του ΠΑΣΟΚ (κατά τη δεκαετία του 80)καθαρά προς το κέντρο, με πρακτικές έντονου κυβερνητισμού και πελατειακού κράτους, αφήνει έδαφος στην κατεύθυνση της Αριστερής διακυβέρνησης.Ταυτόχρονα η κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» δημιούργησε ανακατατάξεις στο χώρο της Παγκόσμιας Αριστεράς. Για πρώτη φορά στην ιστορία του το ΚΚΕ βρέθηκε χωρίς εξωτερικό πολιτικό κέντρο αναφοράς. Με αποτέλεσμα να τίθεται σε αμφισβήτηση η ηγεμονία του στο χώρο της Αριστεράς για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση. Εγκαταλείπει τον απομονωτισμό και προσπαθεί να επιβιώσει υιοθετώντας ταυτόχρονα άμεση κυβερνητική στόχευση. Το 1989-1990 για πρώτη φορά μετά την εκλογική συνεργασία της Ενωμένης Αριστεράς του 1974 η Ανανεωτική Αριστερά βρέθηκε σε εκλογική συνεργασία με το ΚΚΕ με κύριο στόχο να πάρουν την ιστορική ρεβάνς από το χώρο του ΠΑΣΟΚ.
Φυσικά το εγχείρημα απέτυχε αφού η συγκολλητική ουσία που έφερε μαζί τα δύο ιστορικά ρεύματα της αριστεράς δεν στηρίχτηκε σε πολιτικές αναλύσεις και προτάσεις μεταβολής του πολιτικού συστήματος προγραμματικού χαρακτήρα αλλά περιορίστηκε κυρίως σε τακτικές για την εξασφάλιση εκλογικής πελατείας. Στο φαινόμενο της πολιτικής διαφθοράς του συστήματος διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ενός συστήματος με έντονο λαϊκισμό, η αριστερά δεν κατάφερε να αρθρώσει ένα εναλλακτικό σύστημα διακυβέρνησης, και η ηθική βάση που προέβαλλε κατέρρευσε μετά την συνεργασία με τον άλλο πόλο του δικομματισμού.
Με την απώλεια του στόχου οι διεργασίες για την εσωτερική ηγεμονία στην βάση της Αριστεράς επανήλθαν με την σύγκρουση εσωτερικών μηχανισμών στο χώρο του ΚΚΕ σχετικά με την προοπτική του εγχειρήματος. Η προσπάθεια βιαστικής ενοποίησης των δύο κομματικών φορέων που είχαν τις αναφορές τους στα αντίστοιχα ιστορικά ρεύματα, χωρίς να προηγηθεί εκτενής ανάλυση των αιτιών που οδήγησαν το σοβιετικό μοντέλο στην κατάρρευση, και των προβλημάτων που παρουσίαζε τόσο σε επίπεδο θεωρητικών αναλύσεων όσο και σε επίπεδο εφαρμοσμένης πολιτικής, απέτυχε αναζωπυρώνοντας την σύγκρουση για άλλη μια φορά. Η λύση ενός μετώπου ή μιας ευρύτερης ομοσπονδίας αριστερών κομμάτων που θα μπορούσε πιθανά να έχει βιωσιμότητα και η οποία πιθανά θα μπορούσε να θεμελιώσει μια άλλη κουλτούρα στις σχέσεις στο χώρο της αριστεράς με βάση το σεβασμό στη διαφορετικότητα, παρά τις τεράστιες διαφορές που είχαν σε θεωρητικό επίπεδο, υποχώρησε και έδωσε τη θέση της σε μία σύγκρουση μηχανισμών κυριαρχίας.
Το αποτέλεσμα γνωστό… Το ΚΚΕ διασπάστηκε για μια ακόμα φορά και η κυρίαρχη ομάδα που πλειοψήφησε επέστρεψε με ευκολία στη μέθοδο που γνώριζε, του ανάδελφου πλέον κόμματος που διέθετε όμως την «απόλυτη ορθότητα θέσεων-καθαρότητα απόψεων». Το άλλο τμήμα του προχώρησε μαζί με τις δυνάμεις του Ανανεωτικού χώρου στην ίδρυση του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ως ενιαίο κόμμα αποτελώντας κατά βάση τους δύο βασικούς πυλώνες που συνέθεσαν ένα κόμμα πολιτικής ενότητας.Σε αυτό το επίπεδο χρειάζεται να επισημανθούν οι έντονες μεταβολές σε επίπεδο συνειδήσεων που συνέβησαν σε όσους ακολούθησαν την δεύτερη ιστορικά μεγάλη ρήξη με το ΚΚΕ, οι οποίες όμως δεν συνοδεύτηκαν με τις αντίστοιχες σε μέγεθος μεταβολές σε επίπεδο θεωρητικής παιδείας και πολιτικών αναλύσεων. Με αποτέλεσμα μια διαρκή αμφισβήτηση του πολιτικού μοντέλου συνύπαρξης σε κομματική βάση και την αναζήτηση της επαναφοράς ενός κόμματος ιδεολογικής ενότητας. Η έλλειψη ουσιαστικής θεωρητικής επεξεργασίας για πολύ μεγάλο διάστημα από το συλλογικό διανοούμενο (τα μέλη του κόμματος) δημιούργησε ένα κενό συνέχειας στην αναζήτηση της προωθητικής εξέλιξης στις οργανωτικές δομές του πολιτικού υποκειμένου.
Η αναζήτηση της πολιτικής σύνθεσης χωρίς την αντίστοιχη διαρκή θεωρητική και προγραμματική επεξεργασία διαμόρφωσε παγιοποιημένες ομάδες με μικρή ουσιαστικά κινητικότητα και ένα σώμα μόνιμων προεδρικών συμμάχων στη διαχείριση του κόμματος και είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη ενός ευδιάκριτου πολιτικού στίγματος με σαφείς οριοθετήσεις απέναντι στους πολιτικούς χώρους που εκφράζονταν από το ΠΑΣΟΚ και σε μικρότερο βαθμό από το ΚΚΕ, οδήγησε ουσιαστικά στην έλλειψη ενός κόμματος με αυτόνομο και προωθητικό πολιτικό λόγο σε όλα τα επίπεδα . Γεγονός που διευκόλυνε αποχωρήσεις προς το ΠΑΣΟΚ χωρίς την ανάδειξη των πολιτικών και προγραμματικών στοιχείων-σχεδίων-συμφωνιών που θα προωθούσαν νέες ανακατατάξεις για την ανατροπή του κυρίαρχου πολιτικού μοντέλου της μεταπολίτευσης, (δηλαδή την συμφωνία των δυνάμεων που υποστηρίζουν το δημοκρατικό δρόμο σε ένα σχέδιο που να προωθεί μεταβολές , ρήξεις και μεταρρυθμίσεις σε κοινωνικό επίπεδο με την συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων)με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση κεντρικών στελεχών σε αυτό.
Το σχέδιο της «Κεντροαριστεράς» απέτυχε κυρίως γιατί στηρίχτηκε στη γεωγραφική και όχι στην πολιτική προγραμματική προσέγγιση, στη σύνδεση στελεχών και στις μετακινήσεις σε επίπεδο κορυφής χωρίς την ευρύτερη συμμετοχή της κοινωνικής βάσης της Αριστεράς, στην έλλειψη αντίστοιχης μετατόπισης της πολιτικής του χώρου του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά, στην έλλειψη ουσιαστικού δημοκρατικού διαλόγου, χρεώνοντας τη λογική των πολιτικών συνεργασιών με προσωπικές πολιτικές. Δέκα χρόνια πριν είναι πιθανόν να είχε νόημα να ανοίξει μια συζήτηση μεταξύ αριστεράς και σοσιαλδημοκρατίας. Η ίδια η ζωή όμως απέδειξε ότι το ΠΑΣΟΚ από τη φύση του ακολούθησε τα κλασικά προβλήματα της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή την πρακτική ότι πρώτα αναλαμβάνει την εξουσία, σχηματίζει κυβέρνηση και μετά θα υπάρξουν οι αλλαγές, μια θέση που οδηγεί κατεξοχήν σε αφομοίωση καθεστωτικής λειτουργίας, διέπεται δε από έντονο κρατισμό (σε αυτό έχει κοινή αντίληψη με το ΚΚΕ), και ουσιαστικά απαξιώνει τη διαδικασία για την διαμόρφωση των όρων και των αρχών στην άσκηση Αριστερής διακυβέρνησης. Προφανώς η επίκληση των όρων της Αριστερής Διακυβέρνησης ή ο τίτλος του Αριστερού και Δημοκράτη δεν επαρκεί για να αλλάξει αυτόματα και η δομή της κοινωνίας.
Χρειάζεται σχέδιο, και παράλληλα η συμφωνία με τους πολίτες για την υλοποίησή του με την αποδοχή του συνόλου της κοινωνίας. Σε αυτό το σημείο η λογική της κεντροαριστεράς ως αριθμητικό άθροισμα δυνάμεων χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο και διεργασίες απέτυχε και λειτούργησε μέσα στα πλαίσια της καθεστωτικής σοσιαλδημοκρατίας. Ουσιαστικά ο δημοκρατικός Δρόμος αποτελεί την υπέρβαση των κομμουνιστικών καθεστώτων, και ταυτόχρονα την υπέρβαση της σοσιαλδημοκρατίας και προχωρά δοκιμάζοντας μια άλλη λειτουργία με συμμετοχή της κοινωνίας, πράγμα που μια πραγματιστική αντίληψη του τρόπου άσκησης πολιτικής δεν το προσεγγίζει. Προετοιμάζει δηλαδή την κοινωνία του αύριο από σήμερα. Αντίθετα η άλλη πλευρά οδηγήθηκε στην ανάγκη ομογενοποίησης του χώρου σε νεοκομμουνιστική κατεύθυνση και στη σύγκλιση με δυνάμεις με έντονο κριτικό, αντιθεσμικό λόγο και πρακτικές, χρήσιμες σε ένα βαθμό όσον αφορά την ύπαρξη και λειτουργία κινημάτων, αναποτελεσματικές από την άλλη στην διαμόρφωση ενός εναλλακτικού σχεδίου κοινωνικών μεταβολών για το σύνολο της κοινωνίας. Με αποτέλεσμα την επικράτηση τακτικισμών, μηχανισμών εξουσίας για την εξουσία, πολιτικών της άρνησης και την έλλειψη μεταρρυθμιστικών προτάσεων (βασικών στοιχείων για το Δημοκρατικό δρόμο).
Σαφώς δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι ο Συνασπισμός δεν βρίσκεται στο χώρο των δυνάμεων της Δημοκρατικής Αριστεράς, οι συμμαχικές όμως δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε διαφορετική κατεύθυνση(όχι όλες). Η μετατροπή ενός εκλογικού σχήματος σε στρατηγική επιλογή επέτεινε στοιχεία πολιτικής διάχυσης σε λογικές του «επαναστατικού» δρόμου αλλοιώνοντας τα πολιτικά χαρακτηριστικά του χώρου. Απαξίωσε την πολιτική λειτουργία της βάσης εισάγοντας στοιχεία αρχηγικού κόμματος, με κλειστά κέντρα λήψης αποφάσεων, έλλειψη πολιτικού διαλόγου και σύνθεσης στη βάση ευρύτερων συναινέσεων . Κυρίως σε επίπεδο εσωκομματικής λειτουργίας του ΣΥΝ, διαμορφώνοντας μεγαλύτερη ασυνέχεια με τις θεωρητικές προσεγγίσεις της ανανεωτικής αριστεράς. Ταυτόχρονα υποβαθμίστηκε η σημασία των θεσμικών παρεμβάσεων σε κεντρικό επίπεδο διαμορφώνοντας ένα μεγάλο πολιτικό κενό. Η σύνδεση με τα κινήματα, απαραίτητη σε κάθε αριστερό κόμμα μετατράπηκε σε αντιθεσμική διαδικασία, σε μοναδική επιλογή τρόπου άσκησης πολιτικής.Υποστηρίζω ότι ο μόνος επαναστατικός δρόμος είναι ουσιαστικά ο Δημοκρατικός δρόμος. Κάθε άλλος δρόμος κάθε παρέκκλιση από τον δημοκρατικό δρόμο οδηγεί σε ολοκληρωτισμούς και σε απολυτότητα, αναιρεί τις δημιουργικές διαδικασίες που προωθούν λύσεις. Πίσω από το δυναμικό και ως εκ τούτου ελκτικό σε πρώτο επίπεδο προφίλ κάθε άλλου δρόμου ουσιαστικά κρύβεται μια συντηρητική επιλογή με βαθύτατα εξουσιαστικές δομές και λειτουργίες. Η Δημοκρατική Αριστερά έχει ανάγκη να ξαναμπεί στο πολιτικό προσκήνιο δυναμικά, να ξαναπιάσει το νήμα της Ιστορίας διαμορφώνοντας μια νέα πολιτική συμμαχία ικανή να ανατρέψει τα σημερινά πολιτικά αδιέξοδα, προβάλλοντας προτάσεις και πολιτικές με σεβασμό στη δημοκρατία, τον πλουραλισμό των απόψεων και των ιδεών, προωθώντας ένα νέο πολιτικό μοντέλο ανοικτό στην κοινωνία και με συμμετοχή των πολιτών, διαμορφώνοντας νέες προτάσεις και δομές διακυβέρνησης, ένα μοντέλο που θα το υπηρετεί τόσο με τον τρόπο λειτουργίας της, την δομή της όσο και με τις παρεμβάσεις της με στόχο την μεταρρύθμιση του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού συστήματος. Η συγκρότηση ενός φορέα της Δημοκρατικής Αριστεράς προβάλλει απαραίτητη για την ουσιαστική ανατροπή του σημερινού πολιτικού σκηνικού σε αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση. Αυτή η επιλογή έχει υψηλά ρίσκα. Διαμορφώνει όμως ελπίδες και κινητικότητα. Είναι καιρός να ολοκληρωθεί η διαδρομή για την ουσιαστική πολιτική λειτουργία του χώρου της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Μην φοβάσαι!

Never turn your back on fear. It should always be in front of you, like a thing that might have to be killed Hunter S. Thompson

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Ακούγοντας τις δηλώσεις του κυρίου Παπακωνσταντίνου τρόμαξα. Δάκρυσα όταν άκουσα τον κύριο Λοβέρδου. Ένιωσα μία αφόρητη ένοχη. Ότι μεγάλωσα και τόλμησα να πλησιάσω την στιγμή που πρέπει να εισπράξω αυτά που χρόνια τώρα μου κρατούσαν ,από το μισθό μου, χωρίς να με ρωτήσουν αν συμφωνώ. Χωρίς να έχω το δικαίωμα να αρνηθώ ότι σε ότι αφορά το σύνολο των κρατήσεων και ούτε σε ότι αφορά στο πώς θα τα χρησιμοποιήσει το ασφαλιστικού μου ταμείο. Κυρίως δεν ερωτήθηκαν αν συμφωνώ με τις επιλογές της κάθε κυβέρνησης σε ότι αφορά στο " νοικοκύρεμα" του ταμείου μου.

Στα νιάτα μου διάβαζα τα πάντα ξεκινώντας από επιστημονική φαντασία και τελειώνοντας με τους ρώσους κλασσικούς. Διάβαζα πολύ και συγκέντρωνα διάφορα στοιχεία. Η μνήμη μου δούλευε ρολόι, μάθαινα εύκολα και χωρίς μεγάλη δυσκολία. Τώρα που γέρασα θυμάμαι την πλοκή και την ιστορία των βιβλίων αλλά ξεχνώ το όνομα του συγγραφέα. Τα τελευταία γεγονότα μου θύμισαν ένα διήγημα που είχα διαβάσει κάποτε. Η κοινωνία ήταν μία κοινωνία νέων που είχαν σαν μόνιμη απασχόληση το κυνήγι των γέρων. Τους πιάνανε και τους εξόντωναν. Με μίσος και κακία όλη κοινωνία ήταν στραμμένη ενάντια στους υπερήλικες. Τους σκότωναν για να εξυγιανθεί η κοινωνία. Στο διήγημα ένας νέος επιλέγει έναν γέρο. Τον κυνηγάει αλλά ο γέρος έχει φοβερές αντιστάσεις, πολεμάει για την ζωή του και αντέχει. Κρύβεται, του ξεφεύγει και τον κουράζει πάρα πολύ.Ο κόσμος ζητωκραυγάζει ενθαρρύνοντας τον νέο να συνεχίσει αλλά ο νέος αρχίζει να κουράζεται. Όπως είναι λογικό, ο γέρος εξαντλημένος, μετά από μήνες τρεξίματος, πεθαίνει.


Ο νέος που κουράστηκε τόσο πολύ ανακαλύπτει ότι γέρασε, μειώθηκαν οι αντοχές του και μέσα στο πλήθος των νέων ξεχωρίζει.Γέρασε! Ενστικτωδώς αρχίζει και τρέχει για να σωθεί. Διαβάζει ,μέσα στα μάτια του πλήθους, ότι αυτός είναι το επόμενο θύμα. Τρέχει για να σωθεί, βλέπει ότι από θήτη έφτασε θύμα. Συνταξιούχε μην φοβάσαι !Δεν φταις που γέρασες! Μην αφήνεις να σε τελειώσουνε. Τα πολλά όχι της κυβέρνησης(κομμένη σύνταξη, κομμένα τα δώρα, κομμένο εφάπαξ) και η ενοχοποίηση των συνταξιούχων σίγουρα σε προβληματίζουν. Μην μασάς! Δεν είσαι μόνος !

Η κοινωνίας μας δεν τρομοκρατείται εύκολα από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Πράγματι άλλαξε η αναλογία (2/1)εργαζόμενου /συνταξιούχου αλλά ποιός φταίει; Το 1975, η αναλογία ήταν 7 προς 1. Δούλευαν δηλαδή 7 άνθρωποι για να παίρνει 1 τη σύνταξή του, φροντίζοντας ταυτόχρονα για την νοσοκομειακή περίθαλψη όλων. Ποιες διευκολύνσεις πρόσφερε το κράτος για να μειωθεί η υπογεννητικότητα; (1931 πληθ.6.500.000 γεν.200.000/χρ ,το 1991 πληθ.10.000.000 γεν. 98.000/χρ.)
Ποιες συνθήκες εργασίας και μισθού προσφέρουν στους νέους.; Έχουν καταλάβει οι κυβερνόντες και οι βουλευτές που ψηφίζουν ορεξάτοι το ασφαλιστικό και το εργασιακό ότι αύριο από θήτες θα είναι αυτοί τα θύματα;

Μεγάλη Δημοσκόπηση Newsit

-Αδύνατη η αυτοδυναμία
-Δυσθεώρητα ποσοστά για δυο κόμματα που δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί
-Αναγκαία αλλά άδικα τα μέτρα για το ασφαλιστικό
- Καταδίκη στους αποκλεισμούς λιμανιών.
Οι συγκλονιστικές εξελίξεις και οι ανατροπές που γίνονται στην χώρα κάνουν τους πολίτες να αναζητούν κάτι καινούριο από το οποίο θα μπορέσουν να κρατηθούν αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Δυο κυοφορούμενοι κομματικοί σχηματισμοί που ακόμα δεν έχουν αναγγελθεί επισήμως, αυτός της Ντόρας Μπακογιάννη και αυτός του Φώτη Κουβέλη, συγκεντρώνουν υψηλότατα δημοσκοπικά ποσοστά.
Η Ντόρα Μπακογιάννη φτάνει το 9,1% με τη ΝΔ να βρίσκεται στο 12,7% και ο Φώτης Κουβέλης το 5,9% με τον ΣΥΡΙΖΑ στο 1,4%.

Για την πλήρη δημοσκόπηση δες:http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=32140&catid=9

Thursday, June 24, 2010

Φώτης Κουβέλης: Ιδρύεται το νέο κόμμα της Ανανεωτικής & Δημοκρατικής Αριστεράς

Την Τετάρτη 30 Ιουνίου ανακοινώνεται η ίδρυση του νέου κόμματος της Ανανεωτικής Δημοκρατικής Αριστεράς, δήλωσε στο ΣΚΑΪ ο ανεξάρτητος βουλευτής Φώτης Κουβέλης. Χαρακτήρισε υπαρκτό το ζήτημα διαφορών με τη σύγχρονη Αριστερά, κατηγορώντας εμμέσως πλην σαφώς τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ για ανέξοδο αριστερισμό.Όπως τόνισε ο κ. Κουβέλης «είναι αρνητικό ένα αριστερό κόμμα να δημιουργεί στεγανά του κυβερνητικού κόμματος». Για το μνημόνιο επισήμανε οτι είναι αποτέλεσμα κακών χειρισμών της κυβέρνησης και σύνθεση Ευρώπης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.Θα επεδίωκα, είπε, να μην καθυστερήσω 7 μήνες να κυβερνήσω, να διαπραγματευτώ όσο καλύτερα γινόταν τους όρους του δανείου και να διαχειριστώ δίκαια τα βάρη.

Φ. Κουβέλης: «Ανακαθορίζονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί»

"Απευθυνόμαστε στην κοινωνία. Θέλουμε να εκφράσουμε μια αριστερά της ευθύνης, να συσπειρώσουμε δυνάμεις της εργασίας, ζωντανές δυνάμεις που διεκδικούν να βελτιώσουν τη θέση τους σε μια κοινωνία που τεμαχίζεται και που αλλάζει" ανέφερε μεταξύ άλλων ο Φ. Κουβέλης.
- "επιλέξαμε υπεύθυνα να υπηρετήσουμε την ανανεωτική δημοκρατική αριστερά, που θέλει και ξέρει να αγωνίζεται με συγκεκριμένες θέσεις για να δίνει λύσεις στα προβλήματα της χώρας, λύσεις προοπτικής χωρίς να κλείνεται στις «ασφαλείς» απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών....".
- υπογράμμισε ότι η Ανανεωτική Πτέρυγα θέλει "μια αριστερά που δεν βολεύεται στα εύκολα και γι’ αυτό δεν κάνει καμιά παραχώρηση ούτε στον αριστερότροπο λαϊκισμό ούτε στο μυωπικό αριστερισμό...".
- .."δεν ετεροκαθοριζόμαστε και δεν συγκροτούμε το κόμμα της δημοκρατικής ανανεωτικής αριστεράς για να λειτουργήσουμε ως συμπλήρωμα της όποιας άλλης πολιτικής δύναμης" ενώ ξεκαθάρισε ότι....
- "Σήμερα, πολίτες που επένδυσαν με τη ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, αναζητούν κοινωνικές και πολιτικές διεξόδους. Οφείλουμε να χτίζουμε γέφυρες διαλόγου... ".

Toy Story 3

Με το Toy Story 1 μεγάλωσε η κόρη μου, η Αργυρώ που τώρα είναι 15 χρόνων. Τότε αγαπήσαμε οικογενειακώς τις ταινίες της Pixar. Το Toy Story 2 βρήκε την Αργυρούλα μου στο δημοτικό. Πριν από 3,5 γεννήθηκε ο γιός μου ο Θανάσης. Εχει λατρέψει τα δυο Toy Story. Τώρα έρχεται το Toy Story 3 το οποίο φαντάζομαι ότι θα είναι ο λόγος που ο Θανάσης μου θα βρεθεί σε κινηματογραφική αίθουσα. Και μαζί του και εμείς...

Ο Δημήτρης Δανίκας γράφει στα σημερινά "Νέα": "Μέσα στο top 10 των πιο διασκεδαστικών στιγµών του 2010. «Τoy Story 3» του Λι Ούνκριχ, όλα τα λεφτά. Μια παρέα πολυχρησιµοποιηµένων, παλιοµοδίτικων παιχνιδιών σε καρφώνει στο κάθισµά σου από το πρώτο λεπτό!

Ολα αρχίζουν και σχεδόν τελειώνουν από ένα σενάριο αστραφτερό. Γραµµένο από τον Μάικλ Αρντ, τον τύπο που κέρδισε Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου το 2007 για το «Little Μiss Sunshine», µια από τις πιο ιδιαίτερες κοµεντί των τελευταίων αµερικανικών εποχών. Σπεύσατε το συντοµότερο δυνατό στο πλησιέστερο DVDάδικο της γειτονιάς.

Αυτό το «Τoy Story», το καλύτερο των δύο προηγούµενων «παιχνιδιών». Γιατί η ιστορία είναι ανάποδη και αλληγορική. Γιατί αν και εύκολη, εύπεπτη και εντελώς αφελής, στη βάση της σύνθετη και συµβολική. Και γιατί µερικοί χαρακτήρες είναι ταυτόχρονα διασκεδαστικοί και ολότελα εξωφρενικοί. Εχουµε και λέµε: ο Αντι, ο µικρός ιδιοκτήτης ενός µπαούλου σκουριασµένων και ξεπερασµένων παιχνιδιών, πρόκειται να µετακοµίσει σε κολέγιο πανεπιστηµιακό. Η µητέρα του πετάει την παλιατζούρα σε µια σακούλα σκουπιδιών και εκείνα, τα άψυχα ξεχαρβαλωµένα παιχνιδάκια, προκειµένου να αποφύγουν την κρεµάλα δραπετεύουν και καταλήγουν σε µια παιδική χαρά.

Οµως ο αρχηγός τους, ο Γούντι ο σερίφης, ακλόνητος στη σχέση του µε τον Αντι: «Θα µας πάρει µαζί του, δεν πρέπει να προδώσουµε το αφεντικό». Εις µάτην. Ετσι φεύγουν και καταλήγουν να εκσφεδονίζονται από τοίχο σε τοίχο σ’ αυτόν τον παιδικό σταθµό όπου επικρατεί αναρχία. Και το χειρότερο; Πέφτουν στα χέρια του αγκαλίτσα-αρκούδου µε το όνοµα Λότσο, που έχει bodyguard και εκτελεστή ένα θηριώδες µωρό. Γιατί ο Λότσο είναι προδοµένος κι αυτός από το δικό του αφεντικό. Βαρύτατο το ψυχολογικό σοκ από την απώλεια µιας σχέσης που του κατέστρεψε κάθε πίστη και αίσθηµα αληθινό. Η δικτατορία του Λότσο είναι η εκδίκηση προς κάθε παιχνίδι που θέλει να είναι ευαίσθητο και πιστό. Τώρα, το εµπόδιο διπλό. Και να ελευθερωθούν από αυτόν τον στυγνό δικτάτορα και να επιστρέψουν ακέραιοι στο παλιό τους αφεντικό!


Διπλό και το αλληγορικό νόηµα µιας ιστορίας που εξωτερικά µοιάζει να απευθύνεται αποκλειστικά σε µικρά παιδιά. Από τη µια, η απόλυτη ελευθερία καταλήγει σε κοινόβιο, σε υπαρκτό σοσιαλισµό, αναρχία και, φυσικά, δικτατορία. Από την άλλη, πίστη στη σχέση, αλλά µια σχέση µονιµότητας και ιδιοκτησίας. Τα Τoys πρέπει πάση θυσία να επιστρέψουν στο αφεντικό τους. Ετσι θα είναι χρήσιµα. Κι έτσι µέσα από τη χρησιµότητά τους θα βρουν την ελευθερία τους.

Καπιταλισµός παιχνιδιών µε δίδαγµα εντελώς πολιτικό. Πανούργος ο Μάικλ Αρντ. Καλύτερος και πιο διασκεδαστικός χαρακτήρας όλων ο Μπαζ, ο εξωγήινος αστροναύτης µε τη φωνή του Τιµ Αλεν. Οταν του γυρίζεις τον διακόπτη µεταµορφώνεται σε κάτι διαφορετικό. Στο τέλος - έτσι λέει το πρόγραµµα - µεταλλάσσεται σε ισπανό Μatador. Εξοχος. Δεύτερος ο Λότσο, µε τη φωνή του Νεντ Μπίτι. Ηρεµη δύναµη, δόλιο, σατανικό µυαλό.

Τρίτος ο Κεν, µε τη φωνή του Μάικλ Κίτον. Ο ανεγκέφαλος αρσενικός Μπάρµπι. Απαιχτος. Τέταρτη εξαιρετική φιγούρα η Μπάρµπι, µε τη φωνή της Τζόντι Μπένσον. Ο πλήρης ορισµός της αφασίας, που µέσα σε αυτή την επαναστατική διαδικασία αποκτά πολιτική συνείδηση και συµβουλεύει τα «παιδιά» πως κάθε πρόταση πρέπει πρώτα να την ψηφίζει ο λαός! Τελευταίος όλων - το εννοώ - ο Γιούντι µε τη φωνή του Τοµ Χανκς. Προβλέψιµος, επίπεδος, ρηχός. Οµως, έτσι κι αλλιώς το καταφχαριστήθηκα από το πρώτο µέχρι το τελευταίο λεπτό"!

Wednesday, June 23, 2010

Θανάσης Λεβέντης: Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι στο μόνο μέγεθος- συντελεστή της παραγωγής που θα έχουμε επεμβάσεις θα είναι η εργασία

Τελικά υπό το βάρος των πιέσεων (εσωκομματικών και των υπόλοιπων κομμάτων) ο υπουργός εργασίας Ανδρέας Λοβέρδος προτείνει να περάσουν οι επώδυνες αλλαγές στο Εργασιακό από τη Βουλή και όχι με Προεδρικό Διάταγμα.( ίσως ήταν και η αρχική επιλογή αλλά για λόγους επικοινωνιακούς ώστε η συζήτηση να φύγει από το πραγματικό πρόβλημα και να επικεντρωθεί στη διαδικασία που βεβαίως θέτει και ζητήματα συνταγματικότητας)

Ποιες όμως είναι αυτές οι αλλαγές? Οι βασικές είναι οι εξής:

1. Το θέμα της μείωσης των αποζημιώσεων

2. Η αύξηση του ποσοστού των απολύσεων από 2% σε 5%

3. Η διαιτησία ( πλέον είναι στις διαθέσεις του εργοδότη)

4. Οι μισθοί στους νέους εργαζομένους από 18-25 ετών, που θα μπορούν να είναι στο 80% ή στο 85% του κατώτατου μισθού

Η σημερινή αγορά εργασίας στην ΕΛΛΑΔΑ

Στην πραγματικότητα σήμερα έχουμε πολλαπλές αγορές εργασίας.

• εργασιακή ασφάλεια τους εργαζόμενους στο Δημόσιο

• ισχυρή προστασία των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα (ΔΕΚΟ- ΟΤΑ) ,

• σχετική ασφάλεια των εργαζομένων σε μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες

• εργασιακός μεσαίωνα ( μπλοκάκια, μετανάστες, μαύρη εργασία ) που σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει σε πλήρη ανομία που αφορά τους εργαζόμενους σε μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις

Στην Ελλάδα έχουμε ένα περιοριστικό και ρυθμιστικό πλαίσιο απασχόλησης. Έχουμε ταυτόχρονα και ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά σε ανεργία στις γυναίκες και τους νέους. Ο κυρίαρχος λόγος( εργοδοτών και κυβέρνησης) είναι ότι όσο πιο σφικτό είναι το θεσμικό πλαίσιο των απολύσεων τόσο πιο δύσκολες είναι οι προσλήψεις, δηλαδή η αύξηση της απασχόλησης.

Είναι όμως ακριβώς έτσι ή μόνο έτσι?

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ

Τα της κρίσης του δημόσιου χρέους στη χώρα μας τα γνωρίζουμε , τα υφισταμεθα όλοι και πολλοί περισσότερο μεγάλες κατηγορίες μισθωτών και όσοι δεν μπορούν να βρουν δουλειά. Οι αποκλεισμένοι τώρα αλλά και όπως φαίνεται και στο διηνεκές

Γνωρίζουμε επίσης, και αυτό έχει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ότι η χώρα μας πάσχει δομικά από το τεράστιο εξωτερικό έλλειμμα. Δεν παράγουμε ή δεν είμαστε ανταγωνιστικοί όταν παράγουμε. Εμείς είμαστε αυτή η αριστερά που την ενδιαφέρει η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Γιατί μόνο έτσι θα έχουμε αύξηση του ΑΕΠ ,και φορολογικά έσοδα για το σύνολο και κυρίως αύξηση των θέσεων απασχόλησης

Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι στο μόνο μέγεθος- συντελεστή της παραγωγής που θα έχουμε επεμβάσεις θα είναι η εργασία – οι εργασιακές σχέσεις. Καμιά ενέργεια, πρόταση , παρέμβαση δεν γίνεται από την πλευρά της κυβέρνησης για την οργάνωση της παραγωγής δημόσιων ή ιδιωτικών επιχειρήσεων στα επιχειρησιακά σχέδια στην έρευνα και την καινοτομία, στην ενδοεπιχειρησιακη εκπαίδευση ,στην εργασιακή υγιεινή και ασφάλεια

Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε ρυθμίσεις (επώδυνες για μια κατηγορία εργαζομένων που δεν παύει να είναι η μειοψηφία) που προτείνονται αρκεί να υπάρχει ταυτόχρονα μια ριζική εξισορρόπηση με:

• χαλάρωση των μέτρων σε αυτούς που ανήκουν σε ευνοημένους από πλευράς εργασιακής ασφάλειας με ανταλλάγματα, θετικές παρεμβάσεις σε αυτούς ( στην πλειοψηφία δηλαδή) που βρίσκονται έξω από την ομπρέλα προστασίας. Τέρμα τα μπλοκάκια , κανείς απασχολούμενος σε προφανή σχέση εξαρτημένες εργασίας με μπλοκάκι .Όλοι υποχρεωτικά ασφαλισμένοι

• Μηδενική ανοχή στον εργασιακό μεσαίωνα που φτιάχνει ένα μοντέλο φτηνιάρικης ανάπτυξης πέρα από τους νόμους και που καταστρέφει το περιβάλλον

• Προστασία των εργαζομένων

• Αναμόρφωση επιδόματος εργασίας

• Πραγματική κατάρτιση των εργαζομένων( που μέχρι τώρα σε αυτό τον τομέα υπάρχει ένα μεγάλο φαγοπότι σε σχέση με τα επιδοτούμενα προγράμματα)

Το πιο βασικό όμως είναι ο Ελεγκτικός μηχανισμός. Το Σώμα επιθεωρητών εργασίας πρέπει να στελεχωθεί με το απαραίτητο, κατάλληλο και καλά αμειβόμενο προσωπικό\

Πάνω από όλα αυτό που είναι κυρίαρχο είναι η αναγκαιότητα της ενίσχυση των κοινωνικών δομών, δηλαδή δίκτυ ασφάλειας των απέξω

Αυτά για εμάς είναι κυρίαρχα. Μόνο μέσα από μια τέτοια θεώρηση και ταυτόχρονα, επαναλαμβάνουμε ταυτόχρονα και παράλληλα θα μπορούσαμε να δεχτούμε τη συζήτηση για άρση των επιμέρους διαστρεβλώσεων των εργασιακών σχέσεων που μπορεί να έχουν υπάρξει κατά τη διάρκεια χρόνων εφαρμογής τους που και τυχόν δεν αντιστοιχούν σε σημερινά δεδομένα

Μείζων θέμα για εμάς είναι η διασφάλιση της συλλογικής διαπραγμάτευσης και η με κάθε τρόπο αποτροπή της ατομικής διαπραγμάτευσης του εργαζόμενου με τον εργοδότη.

Για τα ζητήματα που κουβεντιάζουμε σήμερα για εμάς σημαντική είναι η επιχειρηματολογία που στις μέρες αυτές αναπτύσσουν έγκριτοι συνταγματολόγοι και εργατολόγοι που κάθε άλλο πάρα διάκεινται αρνητικά στην κυβέρνηση.

Και στα 4 σημεία είστε εν αδίκω

Επιπλέον αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, μετά τις παλινωδίες της Κυβέρνησης για το αν θα έρθουν οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις με προεδρικό διάταγμα ή με νομοσχέδιο, είναι το γεγονός ότι ο κ. Υπουργός ξεκίνησε την ομιλία του λέγοντας ότι το θέμα της διαιτησίας θα το έθιγε έτσι και αλλιώς. Μετά την ομιλία του κ. Πρωτόπαπα δήλωσε ότι αν δεν τα βρουν οι κοινωνικοί εταίροι δεν θα προχωρήσει. Τελικά ποια είναι η αλήθεια για να ξέρουμε και εμείς πως θα προχωρήσουμε;

Monday, June 21, 2010

Εκδήλωση της ΑΡιστεράς ΣΗμερα

Η κρίση του πολιτικού μας συστήματος
Δευτέρα, 21 Ιουνίου, στις 7.30 μ.μ., στο Εντευκτήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών(Ακαδημίας 48 & Σίνα) Ο Όμιλος Προβληματισμού και Παρέμβασης «ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ» (ΑΡ.ΣΗ.) διοργανώνει εκδήλωση με θέμα "Η κρίση του πολιτικού μας συστήματος".
Θα μιλήσουν οι πανεπιστημιακοί: Νίκος Αλιβιζάτος, Έφη Γαζή, Αντώνης Μανιτάκης, Γεράσιμος Μοσχονάς και Ηλίας Νικολακόπουλος.

Sunday, June 20, 2010

Περί ανανεωτικής αριστεράς

Από τον ΑΝΤΑΙΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗ

Η δήλωση του Φώτη Κουβέλη, την περασμένη Κυριακή στην «Αυγή», ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μια ανασύσταση και ανασυγκρότηση του ανανεωτικού χώρου, μπορεί να προβλημάτισε όσους έχουν βαρεθεί τις διασπάσεις στα γήπεδα της ελληνικής αριστεράς, σίγουρα όμως χαροποίησε όσους ένιωθαν ότι τα τελευταία χρόνια αυτό που ονομάζουμε ανανεωτική αριστερά είχε χαθεί στους δαιδάλους μιας μαξιμαλιστικής και συχνά αριστερίστικης πολιτικής, μιας πολιτικής που εκφράστηκε κυρίως από κάποιες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και που καμιά σχέση δεν είχαν με αυτά που πρέσβευαν όσοι ήθελαν μια διαφορετική αριστερά ήδη από το 1968.

Υπάρχει χώρος για τις απόψεις που πρεσβεύει ακόμα σήμερα η ανανεωτική πτέρυγα; Αυτό, ασφαλώς, μονάχα ο χρόνος θα μπορέσει να το κρίνει. Το σίγουρο όμως είναι ότι ένα μεγάλο τμήμα -το μεγαλύτερο τμήμα- αυτών των δυνάμεων δεν παρασύρθηκε από τις σειρήνες του ΠΑΣΟΚ (κι ας εξακολουθεί ο χώρος αυτός να λοιδορείται και να συκοφαντείται ως «δεκανίκι» του ΠΑΣΟΚ, λες και όσοι ήθελαν να πάνε στο κόμμα αυτό δεν μπορούσαν να πάνε...), ούτε όμως ένιωσε ποτέ οργανικό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν θα έπρεπε να αναζητήσουμε τη βασική πολιτική ήττα του ανανεωτικού χώρου, θα την εντοπίζαμε στο γεγονός ότι η πλειοψηφία των στελεχών του σημερινού ΣΥΝ, στο δίλημμα «ανανεωτές ή αριστεριστές», δεν πείστηκε να διαλέξει τους ανανεωτές.

Ο χώρος όμως υπάρχει. Μένει να αποδείξει ότι μπορεί να εκφέρει έναν δικό του αξιόπιστο λόγο και να εμπλουτίσει τις ιδέες ενός αριστερού και δημοκρατικού προβληματισμού που -ψέματα να λέμε τώρα;- γνωρίζει σε όλη την Ευρώπη μια πρωτοφανή κρίση. Η αριστερά σε όλη την Ευρώπη, από τη σοσιαλδημοκρατία μέχρι τους Πράσινους και τους δογματικούς κομουνιστές, και από τη Λισσαβώνα μέχρι τη Μόσχα, δεν έχει αυτή τη στιγμή να προτείνει κάτι που θα είναι θελκτικό και ρεαλιστικό συγχρόνως. Και, κατά κανόνα, είτε διαχειρίζεται τις κρίσεις με ρόλους που η ίδια δεν θα ήθελε να παίξει, είτε αυτοπεριορίζεται στην πολιτική της γκρίνιας και της άρνησης των πρωτοβουλιών που παίρνουν άλλες πολιτικές δυνάμεις.

Να τελειώσανε τα μεγάλα οράματα; Πολύ πιθανό. Να βρισκόμαστε μπροστά σε νέες εξελίξεις και σε νέα πολιτικά σχήματα που σήμερα ούτε μπορούμε να φανταστούμε; Ίσως. Μέχρι τότε όμως, θα πορευόμαστε με αυτά που έχουμε - και οι ψηφοφόροι που ψήφισαν τους τέσσερις αποσχισθέντες βουλευτές (θα πρόσθετα κι αυτούς που ψήφισαν τον Παπαδημούλη) περιμένουν... Αλήθεια, τι περιμένουν; Ας επιχειρήσουμε να φανταστούμε έναν δεκάλογο για ένα ιδανικό κόμμα που θα άρεσε στον υπογράφοντα.

1) Ένα κόμμα που θα έχει λυμένα τα προβλήματα με τα αρνητικά εκείνα γνωρίσματα της ιστορίας του παγκόσμιου κομουνιστικού και αριστερού κινήματος. Ο σταλινισμός δεν μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης για κανέναν σύγχρονο αριστερό - ούτε ως ιστορία, ούτε ως μέθοδος ούτε ως νοοτροπία.

2) Ένα κόμμα που θα έχει στα εμβλήματά του τις ιδέες του σοσιαλισμού με δημοκρατία, ένα κόμμα που δεν θα καλλιεργεί το «ταξικό μίσος», αλλά θα επιδιώκει τις ευρύτερες συναινέσεις. Ένα κόμμα μαχητικό, που όμως δεν θα παρεκκλίνει ποτέ και για τίποτα από το δημοκρατικό παιχνίδι.

3) Ένα κόμμα στο οποίο η λέξη ρεφορμισμός δεν θα αποτελεί βρισιά, αλλά τίτλο τιμής. Οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να είναι στο κέντρο της δράσης ενός σύγχρονου αριστερού κόμματος.

4) Ένα κόμμα που θα υπερασπίζεται και θα εκφράζει τις πιο αδύναμες κοινωνικές τάξεις στις πόλεις και στην ύπαιθρο, χωρίς να γίνεται δούλος των συντεχνιακών διεκδικήσεων. Δεν γίνεται όποιος απεργεί να έχει και δίκιο, ή να αδιαφορεί για το γενικότερο καλό. Ένα κόμμα που δεν θα θυσιάζει την οικολογική του ευαισθησία λόγω κάποιων επιμέρους συμφερόντων, ακόμα κι όταν αυτά έχουν «λαϊκό» προφίλ.

5) Ένα κόμμα που θα είναι αμείλικτο σε οποιουδήποτε τύπου διαφθορά. Που θα ελέγχει και θα ελέγχεται.

6) Ένα κόμμα που δεν θα θέλει να μένει μονάχα στην αντιπολίτευση. Στο πρόγραμμά του θα πρέπει να υπάρχει και η δυνατότητα συμμαχικών κυβερνήσεων - η μόνη διέξοδος από τον δικομματισμό σήμερα στην Ευρώπη.

7) Ένα κόμμα με σύγχρονο πολιτικό λόγο. Ένα κόμμα που θα αντιμάχεται τον λαϊκισμό ακόμα και στις τάξεις του και δεν θα χαϊδεύει π.χ. τους νέους ακόμα κι όταν αυτοί καίνε βιβλιοθήκες.

8) Ένα κόμμα που θα αντιμάχεται τους εθνικισμούς, αλλά δεν θα φοβάται να κάνει εθνική πολιτική.

9) Ένα κόμμα αντικομφορμιστικό, που θα αντιμάχεται κάθε πολιτικό, φυλετικό, κοινωνικό ή σεξουαλικό ρατσισμό.

10) Ένα κόμμα ικανό να λέει «συγνώμη, λάθος». Και που θα χειροκροτεί όσα καλά θα κάνουν οι αντίπαλοί του. Χωρίς κόμπλεξ.

Πηγή: Κυριακάτικη ΑΥΓΗ

Συγκλονιστικές οι μαρτυρίες από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα για τα κέντρα κράτησης μεταναστών

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων η 20η Ιουνίου, αφιερωμένη στα εκατομμύρια ανθρώπων που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους λόγω βίαιων συγκρούσεων, εκτεταμένης καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή της φτώχειας για να βρουν καταφύγιο σε μια πιο ασφαλή χώρα. Κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και αιτούντες άσυλο φτάνουν στην Ελλάδα, μία από τις κύριες πύλες εισόδου προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρουσίασαν σε συνέντευξη Τύπου έκθεση που καταγράφει τις αντίξοες συνθήκες κράτησης των μεταναστών που κρατούνται σε τρία κέντρα κράτησης: στην Παγανή της Λέσβου, στη Βέννα της Ροδόπης και στο Φυλάκιο στον Έβρο.
Η έκθεση «Μετανάστες χωρίς έγγραφα: Ζωές υπό κράτηση» καταδεικνύει ότι οι συνθήκες στα κέντρα κράτησης δεν ανταποκρίνονται στα εθνικά και διεθνή πρότυπα. Συχνά χρησιμοποιούνται ακατάλληλα κτίρια για την κράτηση των μεταναστών. Τόσο στη Βέννα, όσο και στην Παγανή, τα κέντρα κράτησης είναι παλιές αποθήκες, οι οποίες δεν ενδείκνυνται για ανθρώπινη διαβίωση. Ο συνωστισμός αποτελεί επίσης μόνιμο πρόβλημα σε κάποιους από αυτούς τους χώρους. Κατά περιόδους αντιστοιχούν λιγότερα από 1,5 τετραγωνικά μέτρα ανά άτομο.
Οι συνθήκες υγιεινής είναι συνήθως πολύ άσχημες. Και στα τρία κέντρα κράτησης πόσιμο νερό είναι διαθέσιμο μόνο από τις βρύσες στο χώρο των αποχωρητηρίων. Όταν το κέντρο κράτησης είναι υπερπλήρες υπάρχει μόνο ένα αποχωρητήριο και ένα ντους σε λειτουργία για να καλύψει τις ανάγκες 150 ατόμων. Επιπλέον, δεν επιτρέπεται στους κρατούμενους μετανάστες να βγαίνουν έξω από τα κελιά τους τακτικά και οι οικογένειες δεν μπορούν να μένουν μαζί. Σύμφωνα με την έκθεση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα έντονο στα κέντρα κράτησης του Φυλακίου και της Παγανής. Επίσης, υπάρχει ελάχιστη δυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ των μελών μιας οικογένειας που κρατούνται συνήθως σε χωριστούς θαλάμους.Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για την κάλυψη των αναγκών ευάλωτων ομάδων, όπως οι ασυνόδευτοι ανήλικοι, οι έγκυες γυναίκες και τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Επίσης, οι μετανάστες και οι αιτούντες άσυλο δεν έχουν επαρκή πληροφόρηση για τη νομική τους κατάσταση και το σύστημα κράτησης, ενώ δεν υπάρχουν διερμηνείς.
Οι μετανάστες εξέφραζαν συχνά παράπονα στις ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα για την ανεπαρκή ιατρική φροντίδα και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν στην επικοινωνία με τους γιατρούς.
Μαρτυρίες μεταναστών
Επιβιώνοντας από ένα επικίνδυνο ταξίδι προς την Ελλάδα και έχοντας την ελπίδα ότι το μέλλον τους θα είναι σαφώς καλύτερο από αυτό που θα τους εξασφάλιζε η πατρίδα που άφησαν πίσω τους, πολλοί από τους μετανάστες καταλήγουν να φυλακίζονται στα κέντρα κράτησης της χώρας μας ακόμη και για έξι μήνες.«Οι άνθρωποι μπορούν να τρελαθούν εδώ μέσα. Δεν σκοτώσαμε κανέναν. Δεν ληστέψαμε κανέναν. Γιατί είμαστε στη φυλακή; Είμαι εδώ 10 μέρες και νομίζω ότι η ζωή μου πηγαίνει προς τα πίσω. Θέλω η ζωή μου να πάει μπροστά. Εδώ το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι να σκέφτομαι και να κοιμάμαι. Δεν θέλω να σκέφτομαι τη ζωή μου. Στενοχωριέμαι και μπορεί να κάνω κακό στον εαυτό μου ή σε άλλους. Αν μείνω εδώ για πολύ ακόμα θα κάνω κακό στον εαυτό μου». Έφηβος από το Αφγανιστάν, 16 ετών
«Εδώ μέσα είναι πολύ άσχημα. Κάνει πολύ κρύο. Στο κελί μας η θέρμανση δεν λειτουργεί εδώ και τρεις μέρες. Δεν μας δίνουν πιρούνια και μαχαίρια να φάμε το φαγητό. Αυτό δεν είναι Ευρώπη». Έφηβος από το Αφγανιστάν, 16 ετών
«Τον επόμενο μήνα θα κλείσουμε τρία χρόνια γάμου με τη γυναίκα μου. Αυτή είναι η πρώτη φορά που χωρίζουμε. Είναι πολύ δύσκολο για μένα. Όταν μας συνέλαβαν δεν ήθελα να την αφήσω να φύγει, αλλά οι αστυνομικοί μας έσπρωξαν μακριά. Αυτή είναι τώρα σε άλλο κέντρο κράτησης και δεν μπορώ να τη δω. Δεν ξέρω πότε θα απελευθερωθεί. Ελπίζω να μας απελευθερώσουν μαζί. Μίλησα μαζί της μόνο μία-δύο φορές στο τηλέφωνο. Έχει πρόβλημα με την καρδιά της και ανησυχώ πολύ για αυτή». Άνδρας από το Ιράν, 28 χρονών«Ανησυχώ πολύ ότι το παιδί μου θα γεννηθεί και ο πατέρας του δε θα είναι εδώ. Δεν μπορώ να είμαι εδώ μόνη μου. Θέλω να είμαι με τον άνδρα μου». Γυναίκα από την Παλαιστίνη, έγκυος 20 ετών

Πάμε σαν άλλοτε ή αλλιώς της πολιτικής το Remix

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Το remix είναι μία εναλλακτική εκδοχή ενός τραγουδιού με βάση την αρχική έκδοση του τραγουδιού(στοίχος, μουσική). Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται επίσης για κάθε μεταβολές από το τραγούδι, ταινία η λογοτεχνικό έργο. Στην Πολιτική τι γίνεται;

Το remix είναι μία μόδα τελευταίων 15 χρονών στην ελληνική μουσική. Ξάφνιασε πολλούς λάτρεις των παλιών επιτυχιών. Μερικά, πράγματι, ήταν πετυχημένα ("ας ερχόσουν για λίγο…") Η εφαρμογή του Surround sound περιλαμβάνει μια σειρά από τεχνικές για τον εμπλουτισμό της αναπαραγωγής ήχου θα επέμβουν στην ποιότητα μιας πηγής ήχου με τα ακουστικά κανάλια αναπαράγονται με νέα διακριτά ηχεία. Η τρισδιάστατη (3D) σφαίρα της ανθρώπινης ακοής μπορεί να είναι πετυχημένη με κανάλια ήχου πάνω και κάτω από τον ακροατή. Συχνά το αποτέλεσμα είναι χειρότερο από το αρχικό μουσικό κομμάτι. Νιώθεις, σε όλο το μεγαλείο της, την απελπισία και την έλλειψη φαντασίας του "καλλιτέχνη". Αντιλαμβάνεσαι., από πρώτο χέρι ότι στέρεψε η φαντασία και δημιουργικότητά του και τρώει από τα περσινά ξινά σταφύλια. Γαντζώνεται με κόλπα, ενορχηστρώσεις και εναλλαγή ρυθμού(hip hop) στην φήμη, στην ιστορία, την δόξα και την χάρη ενός παλιού τραγουδιού. Τρέφει κρυφή ελπίδα ότι θα τραβήξει πάνω του την προσοχή του κόσμου για να καρπωθεί την επιτυχία με την νέα εκδοχή. Παίρνει το αρχικό κομμάτι, το κόβει και το ράβει στα μέτρα του, το βαφτίζει μοντέρνο και ισχυρίζεται ότι το κομμάτι κερδίζει επειδή του προσθέτει ένα κράμα δροσιάς και ρυθμού.


Στην χώρα μας υπάρχουν πολιτικοί που δοκιμάζουν την συνταγή του
remix στην πολιτική αρένα .Πατάνε πάνω στην ιστορία, στα παλιά συνθήματα και τα οράματα του παλαιού κινήματος για να στήσουν το δικό τους κάστρο. Έτσι δεν ξέρουμε που πήγε η άκρα δεξιά, η κεντροδεξιά και η νέα πράσινη ανάπτυξη. Όπως ήταν φυσιολογικό μολύνθηκε και η Αριστερά. Το remix που δεν μας βρήκα καθόλου σύμφωνους, μας εξόργισε τους περισσότερους ήταν αυτό του ΠΑΣΟΚ. Από σοσιαλιστικό κόμμα κοντά στο λαό, ισχυριζόμενο ότι υπηρετεί το λαό, έφτασε τσιράκι του Δ.Ν.Τ. που εφαρμόζει σκληρά μέτρα τόσο στο ασφαλιστικό όσο και στο εργασιακό τοπίο της Ελλάδας μας. Η νέα Τάξη Πραγμάτων εφαρμόζετε στην δύνη των καιρών και οι "ευεργέτες" μας κάνουν επώδυνες διαπραγματεύσεις και βλαβερές δηλώσεις. Πως γίνεται και υπάρχει τέτοια διάσταση ανάμεσα σε αυτά που δηλώνει ο κύριος Λοβέρδος και αυτά που δηλώνει το ΔΝΤ ότι απαίτησε από την Ελλάδα; Πονάει ο κύριος Γ.Α. Παπανδρέου όταν εφαρμόζει το ασφαλιστικό! Υποφέρει όταν ο κόσμος υποχρεούται να ζήσει κάτω από το επίπεδοι φτώχιας! Κατανοεί ότι εκπροσωπεί μεγάλα ιδανικά και υπάρχει πρόβλημα στην εφαρμογή της λιτότητας αλλά προχωράει στα δύσκολα και όποιον πάρει ο Χάρος! Δεν βλέπει ότι η ανεργία έχει πάρει την ανιούσα (να μην φτάσουμε την Ισπανία 19%) και ότι το ασφαλιστικό καταδικάζει τον συνταξιούχο. Αν θα άλλαζε θέση με έναν ασφαλισμένο που πλησιάζει την στιγμή της συνταξιοδότησης θα έβλεπε καθαρά ότι τον καταδικάζει σε μιζέρια και σε αφανισμό.


Το
remix, όταν εφαρμόζεται στην πολιτική, είναι ριψοκίνδυνο παιχνίδι. Πάμε σαν άλλοτε λέει ο Κ. Γιαννίδη Που πάει η Πράσινη Ανάπτυξη; Ανησυχεί για το μέγεθος της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής αλλά δεν ελέγχει πώς μπήκαν στην πολιτική τα δικά της πράσινα παιδία και πως ζούνε τώρα. Δείχνει διατεθειμένη να μας βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπουτσάκι αλλά έχει επιλεκτική αμνησία αδυνατώντας να θίξει τα του οίκου της. Πήγε κανείς φυλακή; Θα μεταφέρει στα εξεταστικά κέντρα βαθμολογητές ,από την επαρχεία ,που δεν απεργούν. Κάποτε φέρνανε τα Unimog του στρατού τους απεργοσπάστες για να καλύψουν με τους χώρους των επιχειρήσεων όπου οι εργάτες έκαναν απεργία και κατάληψη. Θα τω κάνει και σε άλλες απεργίες; Που πήγαν οι : η Εθνική Ανεξαρτησία η Λαϊκή Κυριαρχία ,η Κοινωνική Απελευθέρωση και η Δημοκρατική διαδικασία του 1977;

Η ΑΡ.ΣΗ. μετέχει στην πανελλαδική συνδιάσκεψη της «Πρωτοβουλίας για τη Δημοκρατική και Ανανεωτική Αριστερά».

Συνεπής με τις καταστατικές αρχές της για την υπεράσπιση των ιδεών της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς, η ΑΡ.ΣΗ. χαιρετίζει την απόφαση της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ να αναλάβει πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του ευρύτερου χώρου της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς. Είχαμε από νωρίς επισημάνει την επικίνδυνη διολίσθηση του Συνασπισμού, κομματικού φορέα του χώρου, σε συμμαχίες και πολιτικές που αλλοίωναν τόσο το ιστορικό όσο και το σύγχρονο περιεχόμενο της ανανεωτικής αριστεράς, συρρικνώνοντας το συμβολικό της κύρος αλλά και την πολιτική απήχησή της, μέσα στη ελληνική κοινωνία.

Από την ίδρυση του ομίλου μας, παρουσιάζοντας μια δέσμη ιδεών και επεξεργασμένων προτάσεων, επικεντρώσαμε τις παρεμβάσεις μας, στην προσπάθεια επαναφοράς της δημοκρατικής αριστεράς στο πολιτικό προσκήνιο, μακριά από τον αδιέξοδο καταγγελτισμό και την ψευδεπίγραφη επαναστατική ρητορεία. Παράλληλα, ανοίγοντας συζητήσεις για τα μεγάλα θέματα της ελληνικής κοινωνίας (παιδεία, ασφαλιστικό, εθνικά θέματα, Ευρώπη, βία, πολιτικό σύστημα κλπ) απευθυνθήκαμε σε ένα ευρύτερο ακροατήριο διανοουμένων, επιστημόνων και εν γένει προοδευτικών πολιτών που μοιραζόταν μαζί μας το προγραμματικό αίτημα του εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας με άξονα τις δομικές μεταρρυθμίσεις και γνώμονα την κοινωνική συνοχή και δικαιοσύνη.

Σήμερα, και με δεδομένες τις συνθήκες της κρίσης, πιστεύουμε ότι οι διαδικασίες συγκρότησης του καινούργιου φορέα της ανανεωτικής αριστεράς, περνάνε υποχρεωτικά μέσα από νέες επεξεργασίες, νέες δομές και νέα προτάγματα, που επιβάλει η συγκυρία και τα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας. Θεωρούμε επίσης ότι η πορεία προς την ανασυγκρότηση της ανανεωτικής αριστεράς δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει ένα συνολικότερο αναστοχασμό, που αφορά τις ιδεολογικές διαδρομές, τα διανοητικά εργαλεία, καθώς και τις κρίσιμες πολιτικές επιλογές του χώρου μας μέσα στη χρεοκοπημένη πια «μακρά μεταπολίτευση». Οργανικό στοιχείο αλλά και προϊόν αυτού του αναστοχασμού πρέπει να αποτελέσει και η διατύπωση ενός επίκαιρου πολιτικού σχεδίου, που θα διεκδικεί με ρεαλιστικό τρόπο την έξοδο από την κρίση σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Με αφετηρία αυτές τις εκτιμήσεις, ο όμιλός μας εκφράζει την πρόθεση να συμβάλει ουσιαστικά στη δημιουργία ενός νέου «δημόσιου χώρου» συζήτησης των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς αλλά και πολιτικής δράσης, στο πλαίσιο του υπό διαμόρφωση ανανεωτικού εγχειρήματος.

Συμμετέχουμε ενεργά στο συντονισμό των δυνάμεων που στηρίζουν αυτό το εγχείρημα και καλούμε τον κόσμο της ανανεωτικής αριστεράς να πάρει μέρος στην αναγέννηση των ιδεών της. Μετέχουμε στην πανελλαδική συνδιάσκεψη της 27ης Ιουνίου της «Πρωτοβουλίας για τη Δημοκρατική και Ανανεωτική Αριστερά». Έχουμε τη βούληση να αλλάξουμε την πορεία της ανανεωτικής αριστεράς, διεκδικώντας την αυτοτελή δυναμική της ως υπαρκτού και δοκιμασμένου νεωτερικού ρεύματος ιδεών στην κοινωνία.

Η ΑΡ.ΣΗ. καλεί τα μέλη και τους ανένταχτους φίλους της να συμβάλουν στην αποτελεσματικότητα αυτής της προσπάθειας.

Το Δ. Σ. της ΑΡ.ΣΗ.

Saturday, June 19, 2010

Νεα εμφάνιση...

Η "Κόκκινη Πιπεριά" αλλάζει... εμφάνιση. Ανανεώνεται... Πάντα μαχητική, ανανεωτική. Με αριστερή άποψη για τη ζωή και τη κοινωνία...

Φώτης Κουβέλης: "Οχι" σε συνεργασία με ΠΑΣΟΚ

"Οχι σε συνεργασία με ΠΑΣΟΚ. Δεν ετεροκαθοριζόμαστε και δεν συγκροτούμε την Δημοκρατικη Ανανεωτική Αριστερά για να λειτουργήσουμε ως παραπλήρωμα της όποιας άλλης πολιτικής δύναμης. Ο πολιτικός αυτοπροσδιορισμός μας και η διακριτή μας θέση ορίζονται από τις δικές μας ξεκάθαρες θέσεις.
Οσοι επιλέγουν να μας επιτεθούν -και μάλιστα με πρόδηλο τον προσχηματικό λόγο- το πράττουν για να δικαιολογήσουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες για την διάσπαση της πολιτικής ενότητας του Συνασπισμού.

Δεν θα παρακολουθήσουμε συμπεριφορές που θυμίζουν άλλες εποχές. Να τους θυμίσω μόνο ποιοι κράτησαν όρθιο τον Συνασπισμό, όταν τα προηγούμενα χρόνια πολλοί έφυγαν για το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, πολίτες που επένδυσαν με την ψήφο τους στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, ανζητούν κοινωνικές και πολιτικές διεξόσους.

Οφείλουμε να χτίζουμε γέφυρες διαλόγου και κοινής δράσης με τον κόσμο αυτό, που θα ξεκινούν από την αντίσταση, την ανατροπή και την αλλαγή των οικονομικών μέτρων και θα διεκδικούν την άπόκρουση της νεοφιλελέυθερης πολιτικής ".


"Η επιλογή μας είναι συγκεκριμένη. Θέλουμε να εκφράσουμε μια Αριστερά της ευθύνης, να συσπειρώσουμε δυνάμης της εργασίας, ζωντανές δυνάμεις που διεκδικούν να βελτιώνουν τη θέση τους σε μια κοινωνία που αλλάζει. Επιλέξαμε υπεύθυνα να υπηρετήσουμε τη Δημοκρατική Αριστερά, που θέλει και ξέρει να αγωνίζεται με συγκεκριμένες θέσεις για να δίνει λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας και της χώρας, λύσεις προοπτικής, χωρίς να κλείνεται σε "ασφαλείς" απαντήσεις των περασμένων δεκαετιών. Μας αφορά η δυναμική θεώρηση των πραγμάτων και η διεκδικήση νέων κατανομών της πολιτικής και κοινωνικής ισχύος προς όφελος των εργαζομένων.

Την απόφαση μας να αποχωρήσουμε από τον Συνασπισμό καθόρισαν αποκλειστικά η αντίθεση μας και οι διαφορές μας για την πολιτική του.
Η πρωτοβουλία μας προσδιορίζεται από το περιεχόμενο της πολιτικής της Δημοκρατικής & Ανανεωτικής Αριστεράς. Αυτή η πολιτική θα καθορίζει τις ενέργεις και τις επιλογές μας. Κοιτάμε μπροστά"...

Απόσπασμα από τη συνέντυξη του σ.Φώτη Κουβέλη που θα δημοσιευθεί στη κυριακάτικη Real News

Thursday, June 17, 2010

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ

Το αντισυνταγματικό κυβερνητικό σχέδιο ΠΔ είναι πολλαπλή επίθεση στην εργασία. Καταργεί επί της ουσίας το συνταγματικό δικαίωμα των εργαζομένων να συνάπτουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας με ελεύθερες διαπραγματεύσεις, διευκολύνει ακραία τις απολύσεις και ανάλγητα συμπιέζει την αμοιβή των νέων κάτω από τα 600 ευρώ.

Η κυβέρνηση στο πλαίσιο της πολιτικής του “Μνημονίου” στέλνει μήνυμα υπέρ των μαζικών απολύσεων και υπέρ της μείωσης της αμοιβής της εργασίας. Είναι η πολιτική που φορτώνει κυρίως στους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους το έλλειμμα και το χρέος, ωθώντας προς την οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της χώρας.

Οι προοδευτικοί πολίτες που ψήφισαν για να φύγει η δεξιά είναι αντίθετοι σε αυτή την πολιτική, δεν πάλεψαν για να εφαρμοστεί η νεοφιλελεύθερη δεξιά πολιτική από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Τώρα είναι η στιγμή της πλατιάς συσπείρωσης, των ενωτικών αγώνων των εργαζομένων. Της υπεύθυνης εναλλακτικής πολιτικής.