Friday, April 30, 2010

Αγώνας διαρκείας....

«Οικονομική μαφία το ΔΝΤ»

Του Μαξ Κάιζερ

Την ίδια στιγμή που η Ελλάδα διασύρεται και λοιδορείται από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, ο Μαξ Κάιζερ, ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και τολμηρούς οικονομικούς αναλυτές, στέκεται στο πλευρό μας και μιλά ανοιχτά για «οικονομική μαφία» και «οικονομικούς τρομοκράτες» που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.
Γνωρίζοντας άριστα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό σύστημα, καθώς υπήρξε χρηματιστής στην Γουόλ Στρητ για περίπου 25 χρόνια, ο Μαξ Κάιζερ, που είχε προβλέψει με απόλυτη ακρίβεια την οικονομική κατάρρευση της Ισλανδίας, ζητά την σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και προτρέπει τους Έλληνες να διεξάγουν δημοψήφισμα για την προσφυγή της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Παρουσιαστής οικονομικών εκπομπών στα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα του κόσμου, ανάμεσα στα οποία το BBC, το Αγγλικό Αλ Τζαζίρα και το Russia Today, ο Μαξ Κάιζερ μιλώντας στο «ΘΕΜΑ», χαρακτηρίζει ανούσια τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης, υποστηρίζοντας πως τα πραγματικά μέτρα θα μας τα επιβάλει το Δ.Ν.Τ.
Θεωρεί πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα θυσιαστεί από τις διεθνείς αγορές και προτρέπει τους Έλληνες να εμποδίσουν αυτήν την προοπτική.Είναι το Δ.Ν.Τ μονόδρομος για την Ελλάδα, ή υπάρχουν εναλλακτικές οδοί;Ο μονόδρομος για την Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι η σύλληψη των τραπεζιτών της Goldman Sachs και όλων όσων συμμετείχαν στην χάλκευση της ελληνικής οικονομίας το 2000, που μπήκατε στο ευρώ. Το επόμενο βήμα, η εθνικοποίηση των τραπεζών, όπως έκανε η Σουηδία το 1993. Το Δ.Ν.Τ είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεστε. Θα χάσετε την κυριαρχία σας. Ασκεί οικονομική τρομοκρατία. Χρησιμοποιεί οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Θα σας βιάσει με τέτοιον τρόπο, που δεν θα έχετε νιώσει ποτέ χειρότερο πόνο.Υπάρχει η άποψη πως το Δ.Ν.Τ δεν είναι ο «κακός λύκος» αλλά η μοναδική λύση για την Ελλάδα;
Αν κάποιος σας κάψει το σπίτι για να σας πουλήσει μετά κάρβουνο θα το θεωρούσατε λογικό; Αυτό ακριβώς έκανε και η Goldman Sachs στην ελληνική οικονομία. Σας έκαψαν σαν εμπρηστές και τώρα έρχονται και σας λένε μην ανησυχείτε θα σας δώσουμε κάρβουνο. Είναι εξωφρενικό. Το Δ.Ν.Τ διεμήνυσε στην Ελλάδα πως αν το χρειαστεί θα έρθει για βοήθεια. Τα επενδυτικά hedge funds της Γουόλ Στρητ επιτίθενται στην αγορά ομολόγων της Ελλάδας για να κατευθύνουν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Και ο λόγος που το κάνουν είναι απλός. Να αναγκάζουν τον ελληνικό λαό να ζητήσει τη βοήθεια του Δ.Ν.Τ. Και το Δ.Ν.Τ θα πει, αφού μας φωνάξατε για βοήθεια εμείς απλώς ήρθαμε. Οι τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ συνεργάζονται απόλυτα με το Δ.Ν.Τ.. Είναι μια οικονομική μαφία και τα hedge funds είναι οι εκτελεστές.
Οι έρευνες για την Goldman Sachs στις Η.Π.Α αλλά και στην Ευρώπη δείχνουν το μέγεθος της μαφίας. Είναι αναμεμειγμένοι σε παράνομες δραστηριότητες σε όλον τον κόσμο.Η Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται; Πως εξηγείτε την αντιμετώπιση της Γαλλίας και της Γερμανίας;
Η Γερμανία είναι στην πλευρά των τραπεζιτών της Γουόλ Στρητ. Δεν ενδιαφέρεται για την Ελλάδα ή το ευρώ. Το ευρώ αντικατέστησε ένα φθηνό μάρκο ώστε να διατηρήσει ανταγωνιστικές τις εξαγωγές της. Όσο η Ελλάδα είναι το πρόβλημα, το ευρώ πέφτει και η Γερμανία ευνοείται.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ ανταγωνίζονται το δολάριο. Δυστυχώς η κρίση θα καταστρέψει το ευρώ. Οι τραπεζιτικοί τρομοκράτες της Γουόλ Στρητ, έχουν σκοπό μετά την Ελλάδα, να καταστρέψουν την Πορτογαλία και να συνεχίσουν. Η καταστροφή του ευρώ θα βοηθήσει το δολάριο να παραμείνει το μοναδικό διεθνές νόμισμα, το μοναδικό «αποθεματικό νόμισμα». Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει πετρέλαιο, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Αν μια χώρα θέλει να αγοράσει χαλκό, πρέπει πρώτα να αγοράσει δολάρια. Γιατί αυτά και αρκετά ακόμα προϊόντα πωλούνται μόνο σε δολάρια. Αυτό σημαίνει πως οι Η.Π.Α κερδίζουν διαρκώς. Όλος ο κόσμος είναι υποχρεωμένος να αγοράζει συνεχώς δολάρια. Το ευρώ λοιπόν απείλησε την αυτοκρατορία του δολαρίου. Ήταν λογικό αυτό να μην αρέσει στους τραπεζίτες της Γουόλ Στρητ. Χρησιμοποιούν την κρίση για να καταστρέψουν το ευρώ. Οι Έλληνες πρέπει να σταθούν ενάντια στους τραπεζίτες, όπως κάνανε οι Ισλανδοί. Τι προτείνετε; Πώς θα καταφέρουμε να ζητήσουμε δάνεια από τις αγορές; Να κάνετε δημοψήφισμα. Όπως στην Ισλανδία. Οι Ισλανδοί αποφάσισαν με 93% να μην δώσουν σε μερικούς τραπεζίτες 5 δις ευρώ. Πρέπει εσείς οι Έλληνες να αποφασίσετε αν θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας. Η κυβέρνησή σας δεν έχει αυτήν την εντολή.
Σας θεωρούν ανόητους και δεν ζητάνε τη γνώμη σας; Θεωρούν πως είστε μωρά και δεν έχετε δικαίωμα λόγου; Πως δεν μπορείτε να αποφασίσετε για τις ζωές σας; Ζητείστε δημοψήφισμα. Θέλετε το Δ.Ν.Τ στη χώρα σας ή όχι; Εσείς έχετε τη δύναμη. Πρέπει να παλέψετε, να αγωνιστείτε. Αν δεν γίνει δημοψήφισμα τότε να γίνουν εκλογές. Να εθνικοποιήσετε άμεσα όλες τις τράπεζές σας, να δημιουργήσετε δύο ή τρεις κρατικές τράπεζες και να αναδομήσετε την οικονομία σας. Μην πάτε μακριά. Κοιτάξτε το μοντέλο που εφάρμοσε η Σουηδία το 1993.

Thursday, April 29, 2010

Οι Socrates βρήκαν τον εαυτό τους

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ Φωτ.: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Η θερμαντική αλοιφή για τους μυϊκούς πόνους σε κάποιο ραφάκι του στούντιο ήταν άθικτη. Μπορεί τα βασικά μέλη τών Socrates να έχουν πατήσει τα εξήντα αλλά μοιάζουν πιο alive από ποτέ. «Είναι και γιατί βγάζουμε τον καινούριο μας δίσκο» λένε ταυτόχρονα, σαν συνεννοημένοι, ο Γιάννης Σπάθας και ο Αντώνης Τουρκογιώργης. Νέο άλμπουμ 30 χρόνια μετά; «Μέχρι τον Σεπτέμβριο θα το έχουμε κυκλοφορήσει. Περνάμε πολλές ώρες καθημερινά στο στούντιο».
Βρισκόμαστε σ' ένα ημιυπόγειο στη Νέα Φιλαδέλφεια γεμάτο με ντραμς, κονσόλες, πολλές κιθάρες και μπάσα. Ωμό ροκ και μπλουζ ξεχύνεται από τα ηχεία. «Θα είμαστε πάλι τρίο, όπως πρέπει να είναι ένα σωστό ροκ συγκρότημα. Στα ντραμς θα βρίσκεται ο Μάκης Γιούλης». Πιθανόν το άλμπουμ να έχει τον τίτλο «Νεραντού», μία παραλία στους Παξούς όπου περνούν τις καλοκαιρινές τους διακοπές.
Τότε και τώρα
Ακούμε το «Life Goes On» και μετά το «Prisoners», καθώς ο Τουρκογιώργης ρυθμίζει τον ήχο στην κονσόλα. «Εκείνα τα χρόνια υπήρχε μία δυσφορία από κάποιους επειδή τραγουδούσαμε στα αγγλικά. Ο Γιάννης Μαρκόπουλος έλεγε πως είμαστε βαλτοί από τη CIA. Λες και μπορείς να πεις μπλουζ με ελληνικό στίχο, λες και μπορούσαμε στα 21 μας να έχουμε συμβόλαιο με τους Αμερικάνους. Μία παρέα ήμασταν: ο Μπονάτσος, ο Τουρνάς, τα Μπουρμπούλια, οι Πελόμα Μποκιού, ο Πουλίκας. Είχαμε ρεύμα και όλοι ήταν εναντίον μας. Από το ΚΚΕ μέχρι και τους τραγουδοποιούς της εποχής. Ισως γιατί παίρναμε ένα κομμάτι από την πίτα. Εκείνο που μας στενοχώρησε ήταν ότι μόλις το 2006 προσκληθήκαμε στο φεστιβάλ της ΚΝΕ, ενώ αντιθέτως από το 1979 είχαμε εμφανιστεί μετά τον Μάνο Χατζιδάκι στο φεστιβάλ του Ρήγα. Νιώσαμε επίσης μία στενοχώρια τότε, διότι ο Διονύσης Σαββόπουλος, από τους αγαπημένους μας τραγουδοποιούς, ήταν αρνητικός απέναντι σε εμάς και σε όλο το κύμα της ροκ. Ηθελε να τον αναφέρουμε πάντα, ενώ εκείνος δεν το έκανε ποτέ. Στις συνεντεύξεις του έλεγε πως μαϊμουδίζουμε. Τότε, βέβαια, άκουγαν όλοι ροκ. Ο Λαλιώτης, ο Βουλγαράκης, ο Λοβέρδος. Ούτε οι ίδιοι θα πίστευαν την μετέπειτα εξέλιξή τους. Και δεν το λέμε αρνητικά. Αλήθεια, δεν βλέπετε πώς κατάντησε ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, ο ηγέτης του γαλλικού Μάη;»
Οι Socrates είναι από τους λιγοστούς έλληνες καλλιτέχνες που γνώρισαν, επιτυχία στο εξωτερικό. «Και η Αρβανιτάκη μπορεί να κάνει διεθνή καριέρα» πιστεύει ο Σπάθας. «Εχει το στιλ, είναι ο τρόπος που εκφέρει τη λαϊκή κλίμακα. Ενώ η Αλεξίου δεν μπορεί. Ούτε ο Νταλάρας. Και οι παραδοσιακοί μουσικοί είναι ικανοί να παίξουν έξω».
Οσο για τις δικές τους συναντήσεις με διαφορετικούς ομοτέχνους τους, ξεχωρίζουν τις συνεργασίες με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι. «Μας εντυπωσίαζε», συμφωνούν και οι δυο μιλώντας για τον πρώτο. «Ηταν ένα βήμα μπροστά για το λαϊκό τραγούδι. Θυμάμαι μια φορά, κάποιο λάιβ μας στα Χανιά, όταν παίζαμε τους ασίκικους σκοπούς. Δύσκολοι ρυθμοί. Ενώ ξεκινάμε ένα τραγούδι, κάνει λάθος ένας, πάμε πάλι από την αρχή. Μετά έκανε κάποιο λάθος ένας δεύτερος κ.ο.κ. Πέντε φορές προσπαθήσαμε και τίποτε. Μέχρι που ο Μίκης έβαλε τον Τουρκογιώργη να το παίξει μόνος του στο μπάσο για να δείξει στον κόσμο πόσο δύσκολο ήταν.
»Αρχές της δεκαετίας του '80 μας κάλεσε και ο Χατζιδάκις για τη "Σκοτεινή Μητέρα" με τη Μαρία Φαραντούρη. "Είστε πολύ ευγενικά παιδιά αν και η μουσική σας δεν είναι στο στυλ μου" μας είπε. Του άρεσε η μελωδία μας, οι μπλουζ βάσεις των τραγουδιών μας. Περάσαμε θαύμα μαζί».
Ακούγοντας στο στούντιο τα καινούρια τους τραγούδια, τη βγάλαμε με καφέδες και νερό. Ούτε ένα ποτό. Υγιεινή ζωή; Γελούν. «Ξέρεις τι ναρκωτικά πήραμε τότε; Δεν καήκαμε όμως. Είναι παραμύθι ότι παίζεις καλά όταν είσαι φτιαγμένος», λέει ο Τουρκογιώργης. Υπερθεματίζει και ο Γ. Σπάθας: «Μια φορά που είχα πάρει διάφορα και έπαιζα με την κιθάρα μου, μείναμε και το ηχογραφήσαμε επίτηδες. Μόλις το άκουσα την επόμενη ημέρα, ανατρίχιασα».
- Πώς βλέπετε την κατάσταση σήμερα;
«Είναι τρομακτικό να βλέπεις να μειώνουν τη σύνταξη ενός 80χρονου συνταξιούχου που του έχουν ήδη πιει το αίμα. Χάθηκε η μπάλα πλέον. Αυτοί που έχουν λεφτά φοβούνται μην τα χάσουν κι εκείνοι που δεν έχουν, δυσκολεύονται ακόμα περισότερο. Το χειρότερο είναι η ανεργία. Νιώθεις πως δεν σε έχει κανένας ανάγκη».
- Και η κυβέρνηση;
«Δεν έχουμε βγάλει ακόμα συμπέρασμα αν είναι καλή ή όχι. Μας κάνει εντύπωση ωστόσο πως δεν έχει πέσει ακόμα πολύ ξύλο με τέτοιου είδους εξαγγελίες. Προφανώς ο κόσμος αισθάνεται πως ευθύνεται και αυτός σε ένα ποσοστό για ό,τι συμβαίνει. Μας έκαναν να νιώθουμε όλοι ένοχοι».
- Από την αριστερά μπορούμε να ελπίζουμε;
«Η αριστερά δεν επιθυμεί να κυβερνήσει. Εχουμε πειστεί πως το ΚΚΕ δεν θέλει ποτέ να έρθει στην εξουσία. Και αυτό μας χαλάει. Μακάρι το ΚΚΕ να συμμετείχε στις κυβερνήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, θέλει να κυβερνήσει αλλά δεν μπορεί. Είναι ένα κόμμα με μέλλον ωστόσο. Οσο για την τηλεόραση ακολουθεί το τρίπτυχο "αίμα, σπέρμα, ψέμα"».
Στρωματσάδα και Vangelis
- Θα βγείτε και για συναυλίες;
«Το καλοκαίρι. Εχουμε ανάγκη από λίγη ένταση. Θυμόμαστε ακόμα τις 16 συναυλίες που δώσαμε σε ΚΨΜ στρατοπέδων. Στην πρώτη μας, στον Εβρο, είχαν έρθει και ο δήμαρχος και ο παπάς του χωριού. Στο δεύτερο τραγούδι ο παπάς έφυγε».
- Εχω διαβάσει πως πήρατε πολλά λεφτά όταν υπογράψατε στη Virgin...
«Μας έδωσαν 50 χιλιάδες λίρες. Ομως από τους Socrates δεν βγάλαμε ποτέ χρήματα. Τα μοιράζαμε. Υπήρχε μία ομάδα από πενήντα φαν του γκρουπ, μεταξύ των οποίων και ο Αντώνης Καφετζόπουλος, που διέθεταν ελευθέρας για όλες τις συναυλίες μας. Μετά πηγαίναμε και τα τρώγαμε όλοι μαζί».
- Και όταν συνεργαστήκατε με τον Παπαθανασίου στο Παρίσι;
«Ενα πρωί κοιμόμασταν όλοι μαζί, στρωματσάδα, στο σπίτι του Βαγγέλη. Ξαφνικά με σκουντάει ο Τρανταλίδης, ο ντράμερ μας. "Αντωνάκη ξύπνα, ο Αλέν Ντελόν" λέει. Και όντως. Από πάνω μας στεκόταν ο Αλέν Ντελόν που είχε έρθει καλεσμένος του Βαγγέλη. Εκτοτε, ό,τι κι αν μας έλεγε ο Τρανταλίδης τον πιστεύαμε».

Socrates Drank The Conium (Live 1999) Starvation

Βάστα ρε Αντώνη, βάστα...

Σε σοβαρή κατάσταση νοσηλεύεται ο Αντώνης Τουρκογιώργης, ο ιδρυτής, τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός και μπασίστας των SOCRATES, μετά από σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Ο γνωστός τραγουδιστής βρίσκεται σε καταστολή στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του «Ευαγγελισμού» από προχθές το πρωί, ενώ σήμερα θα μεταφερθεί στο 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο, προκειμένου να υποβληθεί σε λεπτότατη εγχείρηση εμβολής.
Ώρες αγωνίας περνούν συγγενείς και φίλοι, που δεν φεύγουν από το νοσοκομείο, ενώ πολλά είναι τα μηνύματα συμπαράστασης των θαυμαστών του στην οικογένεια του.
Εν τω μεταξύ, η ειρωνεία της τύχης είναι ότι σήμερα θα ξεκινούσε τις live εμφανίσεις του στον «Ζυγό», ενώ πυρετωδώς ετοίμαζε το τελευταίο διάστημα μαζί με την υπόλοιπη μπάντα το νέο τους CD, που θα σηματοδοτούσε το δυναμικό comeback τους.
Παρόλο που η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, οι δικοί του άνθρωποι ελπίζουν πως θα ξεπεράσει σύντομα τον κίνδυνο και θα ανέβει ξανά στην σκηνή…



Monday, April 26, 2010

Η Ελλας Εάλω

Του Γιώργου Δελαστίκ

Λυγμούς θλίψης για την εθνική ταπείνωση θα προκαλούσε άλλες εποχές το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου, ανήμερα στην εορτή του, από το γραφικό Καστελόριζο, με φόντο βαρκούλες που αρμένιζαν ανέμελα. Διάγγελμα με το οποίο ο πρωθυπουργός ανήγγειλε στον ελληνικό λαό ότι οι «βάρβαροι» του ΔΝΤ και της ΕΕ έσπασαν τελικά τα σύνορά μας και η χώρα παραδόθηκε στο έλεός τους.Ποιος να το φανταζόταν τον Οκτώβριο που το ΠΑΣΟΚ αναδεικνυόταν πανίσχυρο από τις κάλπες, σαρώνοντας όχι μόνο τη ΝΔ αλλά και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις για την έκταση της νίκης του, ότι έξι μήνες αργότερα ο Γ. Παπανδρέου θα γινόταν ο πρωθυπουργός που θα παρέδιδε την Ελλάδα στην επίσημη επικυριαρχία της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών για να τη «σώσει».
Σχεδόν 120 χρόνια έχει να υποστεί η πατρίδα μας τέτοια ντροπή -από τη χρεοκοπία του τέλους του 19ου αιώνα. «Μια νέα Οδύσσεια για τον ελληνισμό», ανήγγειλε ο Γ. Παπανδρέου. Δραματικός ο όρος. Περιπέτειες άγνωστης διάρκειας. Δεκαετία και βάλε. Αλλωστε, σε όποια χώρα μπαίνει το ΔΝΤ αφήνει πίσω του ερείπια και η χώρα αυτή δεν ορθοποδεί ούτε μετά από δέκα ή δεκαπέντε χρόνια.
Ζοφερή η εικόνα της Ελλάδας σήμερα. Υπάρχει «σκοτάδι», «ασφυξία», «αδικία», «ανασφάλεια» δήλωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εχει δίκιο. Γι’ αυτό τον εξέλεξε ο ελληνικός λαός. Με την ελπίδα ότι ο Γ. Παπανδρέου θα τα αλλάξει όλα αυτά, με την υποστήριξη των πολιτών της χώρας μας. Ομως ο πρωθυπουργός αποφάσισε ότι αυτός κι εμείς δεν μπορούμε να υλοποιήσουμε αυτό το έργο. Γι’ αυτό αποφάσισε να εκχωρήσει την κυριαρχία της χώρας μας στους ξένους δυνάστες του ΔΝΤ -για να μας το επιβάλουν με το ζόρι! Ενστικτωδώς ο νους των Ελλήνων γυρίζει πολλά χρόνια πίσω.
«Ποιους προστάτες γυρεύουμε; Πού είναι ο νονός;» έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη Λέσβο, στις 22 Ιουλίου του 1976, πυρπολώντας τις καρδιές του λαού μας που μόλις είχε βγει από την πολιτική Οδύσσεια της αμερικανοκίνητης δικτατορίας και καταγγέλλοντας «μια εθελόδουλη στάση της ηγεσίας του τόπου μας απέναντι στους μεγάλους προστάτες μας». Εντονη η νοσταλγία για μια πολιτική εθνικής αξιοπρέπειας. Αλλες εποχές, μπορεί εύκολα να ισχυριστεί κανείς. Αλλοι ηγέτες, άλλα οράματα, άλλο μαχητικό σθένος του λαού μας.
Εξοργίζει η αλαζονεία του ΔΝΤ. Με ύφος επικυρίαρχου ο Ντομινίκ Στρος Καν, ο διευθυντής του, τινάζει στον αέρα την απεγνωσμένη προπαγανδιστική προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει την υπαγωγή της χώρας στον ζυγό του ΔΝΤ ως δήθεν ευρωπαϊκή λύση. «Φυσικά θα ακολουθήσουμε τους κανόνες του ΔΝΤ και δεν θα υπάρξει διαφορετική αντιμετώπιση της Ελλάδας», δήλωσε χωρίς περιστροφές. «Τώρα αρχίζουμε εμείς τις διαβουλεύσεις με την κυβέρνηση της Ελλάδας, η οποία είναι μέλος του ΔΝΤ. Η ΕΕ δεν είναι μέλος μας», πρόσθεσε απειλητικά, υπονοώντας ότι τίποτα από όσα έχει αποφασίσει η ΕΕ δεν ισχύει αν δεν το αποφασίσει και το ΔΝΤ, το οποίο θα βάλει επιπροσθέτως τους δικούς του όρους.
Παράξενη η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Πρώτα φέρνει τους ξένους δυνάστες του ΔΝΤ και της ΕΕ στη χώρα, στους οποίους παραδίδει οικειοθελώς την οικονομική και κοινωνική εξουσία -έστω και αν προσπαθεί να καλλιεργήσει τον μύθο ότι δήθεν αυτή η επιλογή ήταν «μονόδρομος», πράγμα που φυσικά δεν ισχύει.Στη συνέχεια, όμως, διακηρύσσει ότι «ο τελικός μας στόχος, ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες»!
Βαθιά διχασμένοι θα πορευθούν οι Ελληνες από εδώ και πέρα. Στη μια παράταξη θα βρεθούν οι δυνάμεις που θα συνεργάζονται με το καθεστώς του ΔΝΤ. Στην άλλη θα βρεθούν εκείνοι που θα αντιστέκονται στους ξένους επικυρίαρχους. Αλλο πράγμα να επιθυμείς την πάταξη της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, της σπατάλης στον δημόσιο τομέα και εντελώς άλλο να συνεργάζεσαι με ένα καθεστώς που στόχο έχει να κόψει τους μισθούς και τις συντάξεις, να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις και τα κατώτερα μεροκάματα, να απελευθερώσει τις απολύσεις, να εξανδραποδίσει τους εργαζόμενους, να φτωχύνει τους Ελληνες.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΘΝΟΣ της Κυριακής

«Νομίζω ότι η αριστερά που γνωρίζουμε έχει πει την τελευταία της λέξη»

Του Ρούντι Ρινάλντι
Αναζητώντας απάντηση σε έναν εύλογο προβληματισμό.
Η φράση αυτή, που ειπώθηκε σε ένα διάλειμμα χαλάρωσης από την πολλή δουλειά, έθεσε ένα ενδιαφέρον ζήτημα στην παρέα, αφού σαν εφημερίδα φαίνεται να δίνουμε άλλη απάντηση.
Δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς στην θέση αυτή. Δηλαδή είτε πει πως ισχύει η διαπίστωση και άρα η Αριστερά θα ξεπεραστεί από κάτι διαφορετικό, είτε ισχυριστεί πως «δεν τα έχει πει όλα» και επομένως υπάρχουν κύτταρα στο εσωτερικό της που πασχίζουν να πούνε κάτι καινούργιο, οφείλει να το αποδείξει και να μην αρκεστεί σε γενικολογίες.

Η απάντηση πρέπει να διατρέξει τρία τουλάχιστον επίπεδα: ένα φιλοσοφικό, κοσμοθεωρητικό, ένα ιστορικό, και ένα άμεσο πολιτικό-πραχτικό. Είναι απαραίτητες όμως ορισμένες προκαταρκτικές παραδοχές: α) Η αριστερά που γνωρίζουμε, δεν είναι ελκυστική, δεν τολμάει, έχει ξεκόψει σε μεγάλο βαθμό από αυτούς που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, έγινε τμήμα του συστήματος και όχι αντίπαλός του. Αυτή η εκδοχή αριστεράς λέει «τις τελευταίες της λέξεις» με τις συνδιαχειριστικές μεταμορφώσεις της. β) Την ίδια στιγμή, αυτή η ίδια η υπαρκτή αριστερά –αν δεν μεταμορφωθεί πλήρως σε μια ανοικτά σοσιαλδημοκρατική δύναμη- νοιώθει μεγάλες πιέσεις, γιατί η θέση που είχε στο μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο έχει αλλάξει ριζικά. Έχει υποβαθμιστεί, και ακόμα, στις συνθήκες της κρίσης, είναι αναγκασμένη –αν δεν θέλει να αυτοκτονήσει- κάτι να ψελλίζει. γ) Αυτή η αριστερά τρέφει αυταπάτες, δεν έχει πλήρη συνείδηση των ανακατατάξεων και σεισμών που θα προκαλέσει η παρούσα κρίση σε όλα τα κόμματα και δυνάμεις της αριστεράς, δεν θέλει να πιστέψει όσα γίνονται και νομίζει ότι κάπως θα τα κουτσοβολέψει. δ) Η «άλλη αριστερά», αναδιπλώνεται σε καθαρές θέσεις και γενικόλογες καταγγελίες του συστήματος, νομίζοντας ότι η αλλαγή της κατάστασης είναι θέμα πλαισίων. Διαχωρισμός, αναδίπλωση και σεχταρισμός είναι η πρακτική έκφραση της στάσης αυτής.

Όμως, για να συνεννοηθούμε πάλι, σε όλες τις εκδοχές της αριστεράς συναντάμε μια μάζα αγωνιστών που δεν είναι ευχαριστημένοι με την γραμμή που ακολουθείται από τον φορέα στον οποίο ανήκουν, δεν ικανοποιούνται από την στάση της Αριστεράς μέσα στην κρίση, δεν πιστεύουν ότι μπορούν να έρθουν καλύτερες μέρες με τις ηγεσίες που υπάρχουν, νοιώθουν το τεράστιο έλλειμμα αριστεράς στην κοινωνία. Τέλος σε όποιους σημαντικούς αγώνες εκδηλώνονται, έχουν κάποια εμπλοκή οι δυνάμεις που αναφέρονται γενικά στην αριστερά.

Δυνάμεις επιζητούν μια μεγάλη αλλαγή

Ο μαρξισμός είναι επίσης μια αγωνιστική κοσμοαντίληψη που δίνει έμφαση στην αέναη αλλαγή των πάντων και βλέπει τις αλλαγές σαν αποτέλεσμα των αντιθέσεων που υπάρχουν σε όλα τα φαινόμενα. Είναι γνωστό πως η Αριστερά ήταν υπέρμαχος του καινούργιου, του προοδευτικού, διακήρυσσε μια αγωνιστική στάση, καλούσε τον κόσμο να αγωνιστεί για να υπάρξουν καλύτερες μέρες, καλύτερος κόσμος. Όπως είναι γνωστό, έκφρασε την ζωντανή εργασία, τους εργαζόμενους του χεριού και του μυαλού(1).

Ο Μάο σε ένα ευχετήριο γράμμα προς τον Στάλιν (στα 60στά γενέθλια του) έθεσε κάπως έτσι το ζήτημα: Ο μαρξισμός έχει αρκετές αρχές. Αν θέλουμε όμως να τον συνοψίσουμε σε μία, τότε μπορούμε να το διατυπώσουμε έτσι: «είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι». Αυτή η διατύπωση έχει ένα μεγάλο φιλοσοφικό περιεχόμενο και μπορεί να είναι οδηγός για τον προσανατολισμό και τη δράση κάθε αριστερού σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Γιατί μπορεί να βρεθεί σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις, όπως συνέβη στον αιώνα που πέρασε. (Στην αντιπολίτευση, στην παρανομία, στις φυλακές, σε κοινοβούλια, σε νέες μορφές λαϊκής εξουσίας, σε κρατικές θέσεις κ.λπ.).

Από αυτήν την άποψη δεν έχει ειπωθεί η τελευταία λέξη της Αριστεράς. Ακόμα κι αν απομακρύνθηκε από αυτόν τον μαρξισμό η Αριστερά στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, ακόμα κι αν γνωρίσαμε την μεγάλη ήττα του 89-91, μέσα στους κόλπους της υπάρχουν πολλές δυνάμεις που υποκειμενικά επιζητούν μια μεγάλη αλλαγή. Από άλλους χώρους, π.χ. τον αναρχισμό και τον νεοαναρχισμό, προβάλλονται κάποιες ιδέες για την εξέγερση και την σύγκρουση αλλά δεν μπορεί να προβληθεί ένα άλλο κοινωνικό σχέδιο.

Τέλος, μόνο μέσα στο χώρο της Αριστεράς, με την πιο ευρεία έννοια του όρου, υπάρχει μια ανάγνωση του Μαρξ με όρους που μπορούν να ξαναφέρουν ή να ανακαλύψουν ένα πραγματικά επαναστατικό περιεχόμενο για την ανθρώπινη χειραφέτηση.

Όταν λέμε ιστορικό επίπεδο δεν εννοούμε να πάμε πολύ μακριά στο παρελθόν. Βέβαια στην ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος υπήρξαν περίοδες μεγάλης οπισθοχώρησης που το σημάδεψαν. Στην περίπτωσή μας, ζούμε τις συνέπειες μιας νικηφόρας αντεπανάστασης που δρομολογήθηκε με συστηματικό τρόπο από τις «απαντήσεις του κεφαλαίου» μέσα στην παρατεταμένη κρίση (από το 1973 μέχρι και τις μέρες μας). Διαδικασία που οδήγησε σε μια μεγάλη τροποποίηση του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα σε εργασία και κεφάλαιο υπέρ του δεύτερου, όπως σε μεγάλες πολιτικές και γεωπολιτικές αλλαγές, ανακατατάξεις, πολέμους. Οι δυνάμεις της αριστεράς δέχτηκαν μεγάλα πλήγματα, δεν μπόρεσαν να δώσουν καν μάχες οπισθοφυλακών και χρεώθηκαν με πολλά ζητήματα για το πώς συμπεριφέρθηκαν όταν βρέθηκαν στην εξουσία. Φυσικά δεν έχει γίνει μια μεγάλη και πραγματική αυτοκριτική για τα ζητήματα αυτά. Έτσι όμως δόθηκαν μεγάλες ιδεολογικές ανάσες στην αστική τάξη σε όλο τον κόσμο και κυρίως αφοπλίστηκαν οι εργαζόμενοι από ένα όραμα για ένα διαφορετικό μέλλον, αφού «όλοι είναι ίδιοι»(2).

Τα πρόσφατα παραδείγματα και η συγκυρία

Στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα διαπιστώνουμε πως η αμφισβήτηση του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης ήρθε από τα κάτω, από μεγάλα μαζικά κινήματα. Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση από το Σιάτλ και πέρα, βοήθησε πολύ στο να δημιουργηθούν όροι για μια απονομιμοποίηση των δογμάτων του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης. Μέσα από το κίνημα αυτό και τις διαδικασίες που τροφοδότησε, φάνηκε πως σε πλανητικό επίπεδο υπάρχουν δυνάμεις, κινήματα και διανοούμενοι που αντιστέκονταν και έδιναν με τη δράση τους νέα περιεχόμενα στην πάλη των λαών και των κινημάτων. Παράλληλα, την ίδια περίοδο, η Λατινική Αμερική έγινε πεδίο εφαρμογής μεγάλων λαϊκών συμμαχιών και ρήξεων με τον ιμπεριαλισμό και στην Ευρώπη ορισμένα κόμματα της Αριστεράς που ανακατεύτηκαν με το αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα (όσο και όπως έγινε αυτό), μετατοπίστηκαν πιο αριστερά. Τα ενωτικά παραδείγματα της Λίνκε στην Γερμανία, του Μπλόκο στην Πορτογαλία και γιατί όχι του ΣΥΡΙΖΑ(3) στην Ελλάδα, δείχνουν ότι υπάρχουν και υπήρχαν δυνατότητες μιας ελπιδοφόρας συσπείρωσης. Δυνατότητες και όχι βεβαιότητες, γιατί μέσα στα ίδια αυτά τα εγχειρήματα υπάρχουν και δυνάμεις που φοβούνται τα αντισυστημικά χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα στην σύγχρονη αριστερά. Όλα αυτά δεν συνέβησαν σε ένα μακρινό παρελθόν, για το οποίο δεν μπορούμε να έχουμε κάποιο λόγο. Τα ζήσαμε, πήραμε μέρος σε αυτά, μπορούμε να δούμε πιο καθαρά τις δυνατότητες και τα ελλείμματα που υπάρχουν.

Το πολιτικο – πραχτικό επίπεδο σχετίζεται με την συγκυρία που βρισκόμαστε, την επίθεση που γίνεται στην ζωντανή εργασία και τους λαούς, την ανάγκη αντίστασης και επιβίωσης, την ανάγκη οργάνωσης και στήριξης μιας διαφορετικής προοπτικής. Οι ιδέες του αγώνα, της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, του κοινωνικού σχεδίου, της υπέρβασης του καπιταλισμού, υπάρχουν σε ένα βαθμό μέσα στο κόσμο, στα μέλη, στους φίλους, στους ψηφοφόρους της υπαρκτής αριστεράς.

Σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης με τις αναταράξεις και εκρήξεις που αυτή φέρνει, η Αριστερά έχει πολλά να κάνει για να υπερασπίσει και να οργανώσει την ζωντανή εργασία, να δείξει ότι υπάρχει άλλη προοπτική, να ανοίξει νέους δρόμους. Οι πραγματικές και εκρηκτικές αντιθέσεις και οι ασίγαστες ανάγκες θα δώσουν πολλές ευκαιρίες και δυνατότητες να πούμε όχι την τελευταία κουβέντα μας αλλά να κάνουμε το καθήκον και το χρέος μας που προκύπτει από την κοσμοθεωρία μας, την ιστορική διαδρομή, την επιβίωσή μας. Μέσα από αυτήν την πολιτικο –πρακτική εμπλοκή θα προκύψουν οι νέες συνθέσεις και η νέα θεωρία που είναι απαραίτητες για τις νέες «εφόδους στον ουρανό»(4).

Επομένως, ακόμα κι αν τα μορφώματα της παλιάς αριστεράς, της συστημικής αριστεράς, είναι υπαρκτά και δίνουν τον τόνο, πόση βεβαιότητα μπορεί να υπάρχει σε μια φράση που δηλώνει πως η Αριστερά, ολόκληρη η Αριστερά ό,τι είχε να πει το έχει ήδη πει. Η βεβαιότητα μοιάζει με ταφόπλακα για ένα σώμα που δεν είμαστε σίγουροι ότι έχει πεθάνει. Αντί να την τοποθετούμε, γιατί να μην στρωθούμε στη δουλειά, να αφουγκραστούμε τα νέα στοιχεία, τις νέες τομές, που θα κάνουν την σύγχρονη Αριστερά ελκυστική, χρήσιμη, αποτελεσματική, ελπιδοφόρα;

Ένα επόμενο πρακτικό ερώτημα –με σημασία- είναι πώς ο Δρόμος μπορεί να συμβάλλει στην διαδικασία αυτή;

(1) Μερικοί συνδυάζουν την «τελευταία λέξη της Αριστεράς» με το τέλος της εργασίας, το τέλος του προλεταριάτου, το τέλος της εργατικής τάξης. Η επιμονή της αστικής μέσα στην κρίση να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, η φοβερή της προσπάθεια να μειώσει το εργατικό κόστος ανά μονάδα προϊόντος σε παγκόσμια κλίμακα, μαρτυρούν ακριβώς το αντίθετο.
(2) Το ότι δεν υπήρξε πουθενά μια κίνηση υποστήριξης ή αντίστασης των καθεστώτων που έπεφταν σαν τραπουλόχαρτα στο δίχρονο 89-90 αποδεικνύει το πόσο είχαν αποξενωθεί από τους εργαζόμενους των χωρών τους, το πόσο τα κόμματα αυτά που ήταν εξουσία είχαν απομακρυνθεί από τις διακηρύξεις τους.
(3) Ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να σηκώσει από τον καναπέ χιλιάδες ανένταχτους και απογοητευμένους αριστερούς, όπως κατάφερε να έχει σημαντική επιρροή στη νεολαία. Βέβαια η κρίση που τον διαπερνά επηρέασε και απογοήτευσε ξανά ένα δυναμικό που έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά…
(4) Ήδη η πρώτη δεκαετία του 21ου έδωσε αρκετό «υλικό» για τις συνθέσεις που πρέπει να γίνουν. Στο χώρο της διανόησης αυτό εκφράστηκε με σημαντικές τοποθετήσεις και με την αναζωογόνηση της συζήτησης για τον κομμουνισμό. Βέβαια το πώς θα κυλήσει η δεύτερη δεκαετία, ποιο θα είναι το γενικό ιδεολογικό περιβάλλον της, θα καθορίσει την συνέχεια των συνθέσεων και της θεωρίας. Πρακτικά αν υπάρξουν αξιόλογα εγχειρήματα, αν υπάρξουν εξεγέρσεις και μεγάλα κινήματα θα δούμε άλματα και στο χώρο της θεωρίας και των συνθέσεων.

Πηγή: Εφημερίδα Δρόμος

Friday, April 23, 2010

Πάνος Τζαβέλας - Έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή

Ολοι στους δρόμους...

Η επιλογή της Κυβέρνησης για την προσφυγή στο ΔΝΤ όχι μόνο δεν αποτελεί μονόδρομο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων στην οικονομία, αντίθετα τη ρίχνει στο γκρεμό ενώ παράλληλα οδηγεί στον σφαγιασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με μεγάλους αγώνες.

Οι εργαζόμενοι πρέπει τώρα να σηκώσουν ανάστημα και να εντείνουν την πάλη τους ενάντια σ’ αυτούς που χρόνια τώρα απορροφημένοι από το νεοφιλελευθερισμό παρέδωσαν τα κλειδιά της κοινωνίας και της οικονομίας στις αγορές και στις επιχειρήσεις σπρώχνοντας τη χώρα σήμερα στην αγκαλιά του Δ.Ν.Τ. Το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να σηκώσει αναχώματα παντού, μπορεί να οργανώσει την αντίσταση των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς.

Το Συντονιστικό των πρωτοβάθμιων σωματείων, το Δίκτυο συνδικαλιστών ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Αυτόνομη Παρέμβαση και άλλες αριστερές πολιτικές δυνάμεις καλούν σε έκτακτο συλλαλητήριο ενάντια στην απόφαση της κυβέρνησης για προσφυγή στο Δ.Ν.Τ.

Oλοι και όλες στις 6:30 μ. μ. στα Προπύλαια και στην πορεία στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ



...Υπέθεσα για μια στιγμή πως το έκαναν για να μισήσω το σώμα μου και να τους δώσω την ψυχή μου

ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΡΡΑ

...Τον Αύγουστο του 1968 συλλαμβάνομαι ως μέλος του ΠΑΜ και οδηγούμαι στο 3o Σώμα στρατού. Τις πρώτες μέρες κρατήθηκα στην πτέρυγα των Λοκατζήδων. Το «μενού» περιλάμβανε κτυπήματα, μπουνιές στο πρόσωπο, κλωτσιές, τράβηγμα μαλλιών, βρισιές, απειλές, αϋπνία και ασιτία. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν. Τι ζητούσαν από μένα; Να πω ότι ενημέρωνα τους σταθμούς του εξωτερικού: BBC, Deutsche Welle, Παρίσι. Δεν τους απαντούσα. Και αυτοί έχασαν την υπομονή τους, με πήραν μία μέρα και με κατέβασαν στο «μπαρ».

Εκεί με περικύκλωσαν διάφορες φάτσες απαίσιες και άρχισαν τις απειλές: «τι ωραία μάγουλα που έχεις! Θα σου τα κάνω εγώ με το ξυράφι…», «τι ωραία τα στήθια σου! Θα τα κάνω εγώ με το ξυράφι…»

Ξαφνικά κάποιος με κουκούλωσε, με σήκωσαν και με σύρανε με την κουβέρτα στο κεφάλι, καθώς έχω και το πρόβλημα, και βρέθηκα μέσα, κοντά στην πόρτα ενός γραφείου, μπροστά σε μια φάτσα που ήταν ίδιος ο Άιχμαν. Ένα πρόσωπο σκληρό και μάτια γυάλινα. Μου λέει «κάτσε είμαι γιατρός». Κάθομαι. Εξετάζει την καρδιά μου, εξετάζει και τα μέλη, το σώμα μου, τα χέρια μου και τα πόδια μου. Σημαδεύει τα γερά μέλη του σώματός μου, γιατί δεν είναι όλα γερά λόγω της πολιομυελίτιδας. Και ξαφνικά πάλι η κουβέρτα στο κεφάλι.

Κάπου με πήγαν. Με ξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι, όχι σε στρώμα αλλά πάνω στο σομιέ και η κουβέρτα πάνω στο κεφάλι. Δέσανε τα δύο μου πόδια μαζί από την μία πλευρά όπως του εσταυρωμένου. Μου ζήτησαν πάλι να τους αποκαλύψω πως έστελνα στο εξωτερικό τα σημειώματα και πως ενημέρωνα. Δεν απάντησα. Τότε τραβήξανε και το φόρεμα μου ψηλά και κάποιος έδωσε εντολή να λειτουργήσουν τα μοτέρ.

Αρχίσανε να ακουμπάνε ηλεκτροφόρα σύρματα στο δεξί μου χέρι που ήταν γερό, στο αριστερό μου χέρι και στον αφαλό. Τα μοτέρ δούλευαν και μία φωνή έλεγε: «δεξί χέρι, αριστερό πόδι, αφαλός! Δεξί χέρι- αριστερό πόδι για να μείνεις για πάντα στο κρεβάτι. Στον αφαλό για να μην κάνεις παιδιά κομμουνιστάκια!»

Ένα χέρι μπήχτηκε στα μαλλιά μου και κρατούσε γερά το κεφάλι μου κάτω, διότι το σώμα πάλλονταν, τινάζονταν, εγώ ούρλιαζα, ο πόνος μεγάλος, μα εκείνοι συνέχιζαν και απαιτούσαν να τους πω αυτό που ήθελαν.

Κάποτε κουράστηκαν και σταμάτησαν. Ζητούσαν πάλι να τους απαντήσω γιατί απειλούσαν ότι υπήρχαν και χειρότερα. Και επειδή δεν τους απάντησα η φωνή έδωσε εντολή: «τα μοτέρ να λειτουργήσουν δυνατότερα!» Και τότε άρχισαν πάλι τα ίδια, να ακουμπούν δηλαδή τα σύρματα στα μέλη του σώματός μου. Και όταν πάλι δεν τους έδωσα τις απαντήσεις που ήθελαν με ξεδέσανε, με την κουβέρτα μονίμως ριγμένη στο κεφάλι, με σπρώξανε κάτω από το κρεβάτι και αρχίσανε, έτσι όπως ήταν και το φόρεμα μου ψηλά να με μαστιγώνουν. Και όταν και πάλι κουράστηκαν τράβηξαν το φουστάνι χαμηλά και άρχισαν τις κλωτσιές. Όταν τελείωσε και αυτό με πήγαν στο δωμάτιο, όπου με κρατούσαν.

Την επόμενη μέρα αιμορραγούσα, ζητούσα κάτι να μου φέρουν, κάτι να βοηθήσουν. Ο φρουρός που ήταν από έξω απαντούσε: «Εγώ δεν έχω κλειδί». Στεκόμουν όρθια γιατί δεν μπορούσα να καθίσω, επειδή θα λέρωνα το φόρεμά μου, άσπρο φόρεμα καλοκαίρι, Αύγουστος ήταν. Κάποια στιγμή το αίμα πήγε κάτω από την πόρτα, βγήκε στον διάδρομο, το είδε ο φρουρός και φώναξε κάποιον. Αμέσως κάποιος ήρθε, άνοιξε την πόρτα και μου πέταξε δύο πακέτα χαρτοβάμβακα. Τι να κάνω όμως χωρίς σταγόνα νερό; Με αφήσανε έτσι, με τα ίδια εσώρουχα, χωρίς λίγο νερό, να έχω βρομίσει σε τέτοιο βαθμό, καθώς ήταν και το αίμα, και υπέθεσα για μια στιγμή πως το έκαναν για να μισήσω το σώμα μου και να τους δώσω την ψυχή μου. Ίσως… Μα εγώ το αγάπησα πιο πολύ, γιατί άντεξε.

Πηγή:Εφημερίδα ΑΥΓΗ Αφιέρωμα στο ¨ΕΝΤΟΣ ΦΥΛΛΟΥ" Οι γυναίκες στον αντιδικτατορικό αγώνα

Σχόλιο "Πιπεριάς": Αφιερωμένο στις χιλιάδες ανώνυμες αριστερές γυναίκες που στάθηκαν όρθιες στα βασανιστήρια της χούντας. Απάντηση στους κρυπτοφασίστες γιάππηδες που πίσω από από τον κομπλεξικό μικροαστισμό τους χλευάζουν την αριστερά...


Wednesday, April 21, 2010

Ολοι στους δρόμους


Πίσω στις μέρες τού πανκ

Του Δημήτρη Αναστασόπουλου

Μια χούφτα σύντομα, τραγούδια γεμάτα θόρυβο και έναν επιθετικό πανκ ρυθμό.
Το «Moonshine», φόρος τιμής στην ψυχεδέλεια, ανοίγει τον δίσκο. Το «Wake Up The Nation» παρά τον πολιτικό τίτλο κρύβει την απέχθεια του Γουέλερ για τις νέες τεχνολογίες. Μια χούφτα σύντομα, τραγούδια γεμάτα θόρυβο και έναν επιθετικό πανκ ρυθμό. Το «Moonshine», φόρος τιμής στην ψυχεδέλεια, ανοίγει τον δίσκο. Το «Wake Up The Nation» παρά τον πολιτικό τίτλο κρύβει την απέχθεια του Γουέλερ για τις νέες τεχνολογίες. Το πραγματικά πολιτικό τραγούδι είναι το «Find the Torch Burn the Plans», όπου ο Γουέλερ τσακίζει με τους στίχους του τούς πολιτικούς της Βρετανίας. Οπως και το «7+3 Is the Strikers Name», όπου ο Γουέλερ θυμίζει ότι τίποτε δεν άλλαξε στη βρετανική κοινωνία από τα χρόνια του πανκ, ενώ ο Κέβιν Σιλντς των My Bloody Valentine σκορπίζει θανατηφόρους κεραυνούς με την κιθάρα του.

Στα πενήντα δύο του χρόνια, επιζήσας των άγριων καιρών, ο Πολ Γουέλερ επιστρέφει στις μέρες των Jam. Αν αυτός ο δίσκος μουσικά αντλεί από όλη την πορεία του το επίφοβο ροκ των Jam, τη σόουλ και την τζαζ των Style Council και τους πειραματισμούς των προσωπικών του δίσκων, θεματικά μοιάζει να επιστρέφει στο 1977. Στην εποχή που κάποιοι βέβηλοι εικονοκλάστες κατάφεραν να ανατρέψουν την πορεία της σύγχρονης μουσικής.

Το «Wake Up The Nation» είναι ο εικοστός πέμπτος δίσκος του. Ο Τύπος τον αποκαλεί εθνικό θησαυρό και στα βρετανικά μουσικά blogs τον συγκρίνουν με τον Μπομπ Ντίλαν. Αλλά ο Γουέλερ δεν νιώθει τόσο θρυλικός. «Από τότε που μπήκα στη μουσική σκηνή με τους Jam, έλεγα, θα κάνω αυτό που θέλω, χωρίς να με ενδιαφέρουν οι συνέπειες» λέει στις συνεντεύξεις του. Τρεις δεκαετίες μετά, δεν έχει υποχωρήσει ούτε βήμα από αυτήν τη στάση.

«Ο λαός της Βρετανίας είναι ανοιχτόμυαλος και διορατικός» εξηγεί. «Οι πολιτικοί και η βασιλική οικογένεια, που βρίσκεται στην κορυφή αυτού του τρομακτικού σάπιου σωρού, είναι που επιμένουν να κινούνται σε λάθος κατεύθυνση». Σε όλο αυτό το θλιβερό θέατρο επιτίθεται ο Γουέλερ.

«Ο κόσμος λέει ότι αν είσαι οργισμένος πενηντάρης»
συνεχίζει, «είσαι ένας γερο-γκρινιάρης. Που σημαίνει ότι πρέπει να αποδέχομαι τα πάντα επειδή έζησα πενήντα χρονια. Λάθος, αν δεν αποδέχεσαι το σύστημα, παλεύεις εναντίον του, χωρίς να έχει σημασία η ηλικία». Οπότε ο Γουέλερ πήρε την κιθάρα του, έγραψε μερικά αγχωτικά και βίαια τραγούδια ανακατεμένα με μελωδικές μπαλάντες και μια ελεγεία για τον θάνατο του πατέρα του και κυκλοφόρησε ένα δίσκο.

Το «Wake Up The Nation» είναι η κατάθεση ενός πενηντάρη που συνοψίζει με μια επιθετική γλώσσα και με ροκ εν ρολ θόρυβο τους καιρούς του. Και είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του.

* www.myspace.com/paulweller

Πηγή: Ελευθεροτυπία

Χωρίς παπά και χωροφύλακα!

Ο δήμαρχος της Μαριναλέντα σ.Juán Manuel Sánchez Gordillo

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

Η Μαριναλέντα, µια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνοµικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται µε 15 ευρώ τον µήνα. Ο δήµαρχός της, ο κοµµουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.

Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδοµάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. «Ο δήµαρχός τους είναι τρελός», λένε στο γειτονικό χωριό. «Ενώ εµείς οι άλλοι Ισπανοί κάνουµε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 µέρες πάρτι». Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν µε τους χωρικούς της Μαριναλέντας.

Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο ήταν ο νεώτερος δήµαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώνων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πάρει από ένα γαιοκτήµονα 12.000 στρέµµατα γης και να δηµιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισµό από τον οποίο ζει σήµερα σχεδόν όλο το χωριό. «Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!», λέει ο δήµαρχος.

Στον συνεταιρισµό Εl Ηumoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ηµέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδοµάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο µισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκοµιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές κ.λπ.) συσκευάζονται στο µικρό εργοστάσιο Ηumar Μarinaleda που βρίσκεται στη µέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατµόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσοδα του συνεταιρισµού δεν µοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισµό για να δηµιουργηθούν δουλειές. Γι’ αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Οµως ακόµη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι µισθοί καταβάλλονται.

Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισµός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωµα. Μια θέση στον παιδικό σταθµό µε όλα τα γεύµατα κοστίζει 12 ευρώ τον µήνα. Από την άλλη, «εδώ δεν έχουµε χωροφύλακες, θα ήταν µια άχρηστη σπατάλη», λέει ο δήµαρχος. «Δεν έχουµε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!», προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυηµένη και το Πάσχα έγινε µια µικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόµους του χωριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.

«Εφαρµόζουµε µια συµµετοχική δηµοκρατία, αποφασίζουµε για όλα, από τους φόρους ώς τις δηµόσιες δαπάνες, σε µεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες», λέει ο Γκορντίγιο. «Ξέρουµε πως οι άνθρωποι µπορούµε να δουλεύουµε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήµα».

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

* Στο δημοτικό συμβούλιο εννέα (9) σύμβολοι ανήκουν στο ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς (Izquierda Unida) και δυο στο κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα (Partido Socialista Obrero Español-Andalucía).


Tuesday, April 20, 2010

«Εγώ ο (παράνομος) μικροπωλητής της οδού Ερμού»

Από τη Σενεγάλη στην Αθήνα, μέσω Μαρόκου, Λιβύης, Ιράν, Τουρκίας, για το μεροκάματο μιας Louis Vuitton-«μαϊμούς»

Της Παναγιώτας Μπίτσικα

Το μυθικό Ντακάρ για τους λάτρεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού και του περίφημου ράλι είναι τερματισμός- στη Σενεγάλη φρέναρε μέχρι πρότινος η off road περιπέτεια. Για τον 27χρονο Γκεΐ Μπανταρά, τον μικρέμπορο της πρωτεύουσας της Σενεγάλης, ήταν η αρχή μιας περιπέτειας επιβίωσης από τη φτώχεια που τον έδερνε στη χώρα του. Με κατάληξη την Αθήνα, την Ερμού, όπου έγινε ο μικροπωλητής μετανάστης, ο οποίος απλώνει την παράνομη πραμάτεια του στον πεζόδρομο και τον δέρνουν (αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν) αγανακτισμένοι έμποροι, οι οποίοι κυνηγούν τον ξένο που τους κόβει τις δουλειές.
Κατάγεται από τη Λουγκά, ένα χωριό 90 χιλιόμετρα μακριά από το Ντακάρ, όπου ζούσε ως πριν από δυόμισι χρόνια με τα άλλα τρία αδέλφια του και τους γονείς τουασχολούνται με τα χωράφια και την κτηνοτροφία. Οι πολεμικές συγκρούσεις στη σενεγαλέζικη επαρχία Καζαμάνς, περιοχή όπου δρουν αυτονομιστές, στα σύνορα με τη Γουινέα, δημιούργησαν προσφυγικό κύμα. Η ανέχεια εντάθηκε και τα αγόρια της οικογένειας Μπαραντά, ο Γκεΐ και ο αδελφός του, έφυγαν αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Εναν μήνα έκανε να φτάσει στην Ελλάδα, ακολουθώντας την off road διαδρομή πολλών προσφύγων.
Ας φαίνεται παράταιρο το δρομολόγιο: από τη Σενεγάλη στο Μαρόκο, από το Μαρόκο στη Λιβύη, από εκεί στο Ιράν, μετά στην Τουρκία, στην Ελλάδα, στην οδό Ερμού και ενίοτε έξω από την ΑΣΟΕΕ. Διαθέτει την κόκκινη κάρτα που του δίνει, για περιορισμένο χρόνο, άδεια παραμονής στην Ελλάδα. Ζει μαζί με άλλα πέντε άτομα σε ένα διαμέρισμα δύο δωματίων, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας.
Εξι μοιράζονται το νοίκι των 350 ευρώ. Αγοράζει την πραμάτειά του από την ελληνική αγορά, από Κινέζους στην Ομόνοια και από αποθήκες Ελλήνων στην περιοχή, όπως λέει. Δεν στέλνει λεφτά στους γονείς του στη Σενεγάλη, οι οποίοι είναι πίσω μαζί με τις δύο αδελφές του.
Γιατί; «Βγάζω ίσα ίσα για να ζω εδώ. Είναι δύσκολα τα πράγματα και ιδίως όταν η Αστυνομία μάς παίρνει τα πράγματα που πουλάμε και μετά δεν μπορούμε να δουλέψουμε, δεν έχουμε χρήματα για να αγοράσουμε καινούργια. Σιγά σιγά, πάλι από την αρχή...».
Περιγράφει μια τυπική ημέρα της ζωής του στην Αθήνα: «Σηκώνομαι το πρωί, πίνω έναν καφέ και τρώω ένα κομμάτι ψωμί. Καμιά φορά, για να πάει καλά η ημέρα, τραγουδάω ένα τραγούδι που λέει “αγαπώ τη Σενεγάλη” και βγαίνω έξω. Πηγαίνω στην Ερμού. Μένω ως τις 8 το βράδυ εκεί πουλώντας τσάντες και μικροπράγματα. Από κάθε τσάντα που πουλάω βγάζω 2-3 ευρώ. Εδώ κι έναν χρόνο όμως υπάρχει πρόβλημα, βγάζω μόνο 25-35 ευρώ την εβδομάδα. Μετά ξανά στο σπίτι. Γύρω στις 10 το βράδυ βράζουμε ρύζι, τρώμε και κοιμόμαστε.

Ομως, αν τα πράγματα είναι άγρια στην Ερμού το πρωί και έχει πολλή Αστυνομία, γυρνάω πίσω στο σπίτι. Οταν έχω λεφτά, παίρνω κρέας αρνίσιο, καμιά φορά ψάρι και ΚόκαΚόλα. Πηγαίνω και σε άλλα σημεία για να πουλήσω μικροπράγματα, αλλά στην Ερμού έχει πιο πολλή κίνηση και είναι καλύτερα». Τι του δίνει χαρά; «Οταν βλέπω έναν Ελληνα που έρχεται να μας υποστηρίξει και μας δίνει κουράγιο. Μια μέρα μπήκα σε ένα λεωφορείο και κουβαλούσα τα πράγματά μου σε μπόγο. Κάποιος με έβρισε. Μια Ελληνίδα αντέδρασε. Τον είπε ρατσιστή. Με ικανοποίησε αυτό». Το όνειρό του είναι μια ήρεμη ζωή και «αν είναι δυνατόν να μπορέσω να βοηθήσω την οικογένειά μου».
Του λείπει η εικόνα από τις πολύχρωμες βάρκες των ψαράδων στη Σενεγάλη, οι άνθρωποι που δουλεύουν στα χωράφια της χώρας του, άλλοι που βόσκουν αγελάδες και πρόβατα, η «Ροζ λίμνη» (Lake Retba), η φημισμένη λίμνη με την υψηλή περιεκτικότητα σε άλατα και ορυκτά, η μουσική «mbalakh», όπως ονομάζεται η σενεγαλέζικη χορευτική μουσική στη διάλεκτο των Βολόφ- η πλειονότητα του πληθυσμού στη Σενεγάλη ανήκει σε αυτή την εθνοτική ομάδα.
Ως τη χειρότερη στιγμή στην Αθήνα περιγράφει την επίθεση που δέχθηκε στην οδό Ερμού το Σάββατο 10 Απριλίου, κατά τη διάρκεια της κινητοποίησης της ομάδας «Παρεμπόριο Stop». Υπήρξαν επεισόδια που κατέληξαν σε τραυματισμούς από την πλευρά των αφρικανών μικροπωλητών αλλά και από την πλευρά εκείνων που εναντιώνονται στο παρεμπόριο. «Είχαν έρθει κάποιοι στην Ερμού που μας φωτογράφιζαν, μας καλούσαν να φύγουμε, μας έβριζαν. Οταν μάζεψα τα πράγματά μου και γύρισα να φύγω, ένιωσα κάτι να με χτυπά στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Είχαν πετάξει ένα μπουκάλι. Μετά πήγα στο νοσοκομείο. Θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα να δουλέψω. Θέλω να έχω μια ήρεμη ζωή. Αυτή τη στιγμή φοβάμαι. Με χτύπησαν γιατί έχω μαύρο χρώμα στο πετσί μου. Λένε ότι τους παίρνουμε τις δουλειές από τα μαγαζιά. Ομως πιστεύω ότι για τις απολύσεις, για το ότι πέφτει η δουλειά τους, φταίει η οικονομική κρίση. Ισως γι΄ αυτό έχουν κόψει οι δουλειές. Νιώθω θυμωμένος που με χτύπησαν».
Ο Γκεΐ χαίρεται που του συμπαραστάθηκε η Κίνηση «Ενωμένοι ενάντια στον ρατσισμό και τη φασιστική απειλή» και λέει ότι είναι σίγουρος πως χρειάζονται συλλογικότητα και αλληλεγγύη για να ξεριζωθεί ο ρατσισμός. Ρατσισμός, η λέξη που επαναλαμβάνει συνεχώς...

ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΘΟΛΟΥ «ΜΑΪΜΟΥ»
ΣΥΜΦΩΝΑ με εκτιμήσεις εμπορικών συλλόγων αλλά και επαγγελματοβιοτεχνικών επιμελητηρίων, το παρεμπόριο αντιπροσωπεύει το 30% του εμπορίου στην Ελλάδα, ξεπερνώντας κατά πολύ τα 5 δισ. ευρώ. Οι εμπορικοί σύλλογοι στις μεγάλες πόλεις της χώρας μας το χαρακτηρίζουν μάστιγα για την ελληνική οικονομία, καθώς οι τζίροι του ισοδυναμούν με φοροδιαφυγή μεγάλης τάξεως και με απώλειες εσόδων από το κράτος- συνδυασμός απωλειών από ΦΠΑ και φόρο εισοδήματος. Κοινωνικά ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, όπως οι οικονομικοί μετανάστες, βρίσκουν πεδίο επιβίωσης σε αυτό, την ίδια ώρα που γίνονται και οι ίδιοι θύματα εκμετάλλευσης. Οπως επεσήμανε ο Εμπορικός Σύλλογος Αθήνας σχετικά με τα πρόσφατα επεισόδια στην οδό Ερμού (10.4.2010),«αν δεν υπάρξει άμεση και αποτελεσματική παρέμβαση της πολιτείας στη ρίζα του προβλήματος, δηλαδή σε όλους εκείνους που εισάγουν και τροφοδοτούν με προϊόντα τούς παράνομους μετανάστες, θα πυκνώσουν. Πολύ φοβόμαστε ότι σύντομα οι αψιμαχίες θα μετατραπούν σε ωμή βία με ανεξέλεγκτες επιπτώσεις».

Πηγή: Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ρατσιστικά και δήθεν εξυπνακίστικα σχόλιο θα διαγράφονται άμεσα. Διάλογο με ρατσιστές δεν κάνω...

Στη μνήμη του David McComb

Οι Αυστραλοί Triffids υπήρξαν ένα από τα πιο αγαπημένα συγκροτήματα του Ελληνικού κοινού στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και τις αρχές εκείνης του ’90. Πέρα από αυτό, αποτελούν μέρος της άτυπης “συναυλιακής ιστορίας” της χώρας μας αφού με την δική τους εμφάνιση άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό το club Ρόδον, στις 6 Νοεμβρίου του 1987.
Τον Σεπτέμβριο του 1988, συμμετείχαν στο επεισοδιακό φεστιβάλ που διοργάνωσε ο Δήμος της Αθήνας στο Πεδίο του Άρεως. Στο πλαίσιό του, υποτίθεται πως θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε σπουδαίες μπάντες όπως οι Gun Club, οι Jesus & Mary Chain και οι Public Image Ltd, όμως οι Triffids έμελλε να είναι οι τελευταίοι που ανέβηκαν στη σκηνή πριν ξεσπάσουν οι ταραχές που τελικά οδήγησαν στη ματαίωση του υπόλοιπου προγράμματος.
Περίπου 22 χρόνια αργότερα, επιστρέφουν στην Αθήνα, μαζί με μια πολυμελή παρέα εκλεκτών φίλων (όπως ο Mick Harvey, ο Stef Kamil Carlens, o Chris Abrahams, η Melanie Oxley, οι Blackeyed Susans) για μία μοναδική συναυλία / αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα τους με επίκεντρο, τι άλλο, την υπέροχη μουσική του αδικοχαμένου front man τους, David McComb, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 1999. Η βραδιά της ερχόμενης Παρασκευής, 23/4, στο Gagarin 205, θα είναι αφιερωμένη σε εκείνον.
Φυσικά, δεν θα λείψουν και τραγούδια από τους Yeah! και τους Jaywalkers! Οι δύο εξαιρετικές Ελληνικές μπάντες θα ανοίξουν τη συναυλία των Triffids στο Gagarin, όπως ακριβώς είχε συμβεί και το 1987!

Sunday, April 18, 2010

Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας...

Τα δελτία ειδήσεων μας "βομβαρδίζουν" καθημερινά για την οικονομική κρίση, την οποία υποτίθεται ότι όλοι οι Ελληνες. Για διαβάστε παρακάτω ορισμένα παραδείγματα απλής πολιτικής οικονομίας από τον Χριστόφορο Παπαδόπουλο.

"Πίσω από τα σενάρια καταστροφής που φοβίζουν και συσκοτίζουν υπάρχει η πραγματικότητα των αριθμών που δεν ακούγονται στα δελτία των 8, ούτε στις αναλύσεις των «έγκυρων» οικονομικών αναλυτών, και τους οποίους είναι χρήσιμο να υπενθυμίζουμε:2,5 δισ. ευρώ θα κοστίσουν το 2010 μόνο οι 6 γαλλικές φρεγάτες που θα προμηθευτεί η χώραYπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (off-shore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δισ. ευρώ και το Δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δισ.O προϋπολογισμός προβλέπει 16 εκατομμύρια ευρώ από τη φορολόγηση των εφοπλιστών και 45 εκατομμύρια ως έσοδο από τις πράσινες κάρτες των μεταναστώνOι μισθωτοί (για ετήσιο εισόδημα κάτω από 30.000 ευρώ) θα φορολογηθούμε με 25%, ενώ με 20% φορολογούνται τα καθαρά κέρδη των ανώνυμων εταιρειών (πριν το 1996 φορολογούνταν με 45%)30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δισ. ευρώ 48.000 ευρώ είναι το τεκμαρτό και φορολογήσιμο εισόδημα κάποιου που διαθέτει βίλα με πισίνα, υπηρετικό προσωπικό, ιδιωτικό αεροπλάνο ή ελικόπτερο, στο όνομα πάντα της φορολογικής δικαιοσύνης. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ακόμα την ύψους 8 δισ. τον χρόνο εισφοροδιαφυγή της εργοδοσίας, όπως επίσης και την ανυπολόγιστη διαφθορά του μπλοκ εξουσίας".

Χριστόφορος Παπαδόπουλος στη σημερινή ΑΥΓΗ
Εδώ ολόκληρο το κείμενο του Χριστόφορου Παπαδόπουλου
Πηγή: Κυριακάτικη ΑΥΓΗ

Δύο διαφορετικοί Αλβανοί

Του Ανταίου Χρυσοστομίδη*

Η τύχη έφερε δύο Αλβανούς συγγραφείς να έχουν την ίδια εβδομάδα την ευκαιρία να αναλογιστούν τη σχέση τους με εμάς τους Έλληνες - κι εμάς τους Έλληνες να αναλογιστούμε τη σχέση μας με τη γειτονική μας χώρα.

Ο ένας συγγραφέας είναι ο παλιότερος -και διάσημος σε όλο τον κόσμο- Ισμαήλ Κανταρέ, ο άλλος είναι ο (μόλις σαράντα χρονών) Μπεν Μπλούσι, από τα μεγάλα ονόματα του Αλβανικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και συγγραφέας του πιο πετυχημένου λογοτεχνικού έργου τα τελευταία χρόνια στην Αλβανία. Και οι δύο είχαν προγραμματίσει από καιρό να έρθουν στην Ελλάδα να παρουσιάσουν τα βιβλία τους.

Όπως όλοι διαβάσαμε στις εφημερίδες, ο Κανταρέ, ξαφνικά, κι ενώ όλα ήταν προγραμματισμένα για μια εμφάνισή του στο Μέγαρο (ο Κανταρέ πρόσφατα μετακόμισε στον εκδοτικό οίκο «Ελληνικά γράμματα» και η εμφάνισή του θα σηματοδοτούσε κατά κάποιο τρόπο τη νέα εκδοτική παρουσία του στην Ελλάδα), αποφάσισε να μην έρθει διαμαρτυρόμενος για τη στάση εκείνων των ανεγκέφαλων στρατιωτών που διάλεξαν την 25η Μαρτίου για να διαφημίσουν σε όλο τον κόσμο τη ρατσιστική τους εκπαίδευση.

Ο Μπλούσι, αντίθετα, ήρθε, γέμισε ασφυκτικά το θεατράκι «104» της οδού Θεμιστοκλέους και, παρουσιάζοντας μαζί με τον Νίκο Παπανδρέου, το βιβλίο του «Να ζεις σε νησί» (εκδ. Καστανιώτη), δεν έχασε την ευκαιρία να δηλώσει ότι οι σχέσεις καλής γειτνίασης και συνεργασίας των δύο λαών είναι μονόδρομος και ότι η ανάπτυξη της Αλβανίας περνάει μονάχα μέσα από την Ευρώπη και τις καλές σχέσεις με τους γείτονές της.

(Παρένθεση προσωπικού χαρακτήρα: Πηγαίνοντας με τον Μπλούσι τις μέρες της παρουσίας του στην Αθήνα σε εστιατόρια και ταβέρνες έπεσα από τα σύννεφα όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι σερβιτόροι που γνωρίζω χρόνια είναι Αλβανοί: είναι τόσο άψογα τα ελληνικά τους, τόσο αξιοθαύμαστη η προσαρμοστικότητά τους, που ποτέ δεν είχα υποψιαστεί ότι δεν ήταν Έλληνες. Και συνειδητοποίησα, για μια φορά ακόμα, πόσο η κρατούσα άποψη για τους Αλβανούς μετανάστες στη χώρα μας είναι αλλοιωμένη, στρεβλή, ηλίθια: οι άνθρωποι αυτοί, που δουλεύουν ατέλειωτες ώρες σε διάφορες υπηρεσίες, που ήρθαν νέοι και δεν έχουν ακόμα αποφασίσει αν θα επιστρέψουν κάποτε στη χώρα τους, παρακολουθούν με την ίδια ζέση την πολιτική κατάσταση και των δύο χωρών -όλοι ήξεραν τον Μπλούσι, και οι περισσότεροι είχαν διαβάσει το βιβλίο του, στα αλβανικά βεβαίως- και θεωρούν τους εαυτούς τους πολίτες και των δύο χωρών - και, νομίζω, δίνουν όλο και λιγότερη σημασία στη μικρή εκείνη μερίδα των Ελλήνων ρατσιστών. Άλλωστε, όπως λέει ο Μπλούσι, βρισκόμαστε σε ένα νέο είδος μετανάστευσης σε σχέση με τις παλιές, αφού από την Κορυτσά στη Θεσσαλονίκη η απόσταση είναι μικρότερη από ό,τι η απόσταση Κορυτσάς-Τιράνων).

Για μια ακόμα φορά, μένω δύσπιστος απέναντι στις μεγάλες ρητορείες και στις κατασκευασμένες ιδεολογικές γραμμές που χωρίζουν τους ανθρώπους. Ο Κανταρέ (για τον οποίο οι κακές γλώσσες λένε ότι οι δημοκρατικές του ευαισθησίες είναι μάλλον όψιμες...), μπορεί να νιώθει ότι παίρνει το αίμα του πίσω τιμωρώντας όλους τους Έλληνες με την απουσία του, σίγουρα όμως δεν βοηθάει να αλλάξουν τα πράγματα μεταξύ των δύο λαών.

* Πηγή: Κυριακάτικη ΑΥΓΗ

Friday, April 16, 2010

Η ΔΕΞΙΑ ΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΤΣΗ

Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα εκατοντάδες αναρχικοί έχουν διωχθεί, φυλακιστεί, στιγματιστεί, κάποιοι έχουν σκοτωθεί για την προώθηση των κοινωνικών αγώνων, όπως τους αντιλαμβάνονται. Από καθαρά περιθωριακό κίνημα το 70 και το 80, σχηματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 90 και γιγαντώθηκε, τηρουμένων των αναλογιών, τα τελευταία χρόνια και κυρίως μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Η σχεδόν γεωμετρική διεύρυνση του χώρου δεν συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη εμβάθυνση. Ίσα – ίσα έγινε πιο χαλαρός. Στο σημείο αυτό άρχισαν τα προβλήματα που μπορούν να περιγραφούν ως μπαχαλοποίηση του χώρου όχι με την έννοια των μπαχάλων (πράξεων) τα οποία ενίοτε είναι από λογικά ως επιβεβλημένα, αλλά με την έννοια των μπάχαλων (ατόμων) που ενοποιούνται στη βάση των μπάχαλων πράξεων και τίποτε άλλο.

Ο αναρχικός χώρος δεν είναι άμοιρος ευθυνών για αυτήν την εξέλιξη, καθώς τα τελευταία χρόνια προκειμένου να εξυπηρετήσει την αναπάντεχη μαζικοποίηση του, έκανε ενστικτωδώς αν όχι συνειδητά, αυτό που κάνουν όλοι οι πολιτικοί χώροι σε τέτοιες περιπτώσεις: Δεξιά στροφή. Βασικές αξίες της αριστεράς στην οποία παντού και πάντα εγγραφόταν η αναρχία για να μην πούμε ότι τις υπερασπιζόταν ακόμα και όταν τις εγκατέλειπε η αριστερά, υποχώρησαν μπροστά σε μια τηλεοπτικοποιημένη εκδοχή, αυτεκπληρούμενη και αυτεξυπηρετούμενη, στερεοτυπική, εύκολη. Αλλά και εκεί που ο αναρχικός χώρος (που δεν είναι γραφειοκρατικοποιημένος σαν την αριστερά) βρέθηκε και πάλι στην πρωτοπορία των αγώνων, όπως ο πρωτοβάθμιος συνδικαλισμός, κι εκεί ακόμα εμφανίστηκαν και μάλιστα με κνίτικο τρόπο ιδιοκτησιακές αντιλήψεις και αποκλεισμοί, συχνά στα όρια του γελοίου.

Παράλληλα ο αναρχικός χώρος, νεολαιίστικος ως επί το πλείστον διολίσθησε σε εφηβοσχολικές προσεγγίσεις της έννοιας της συλλογικότητας “η συλλογικότητά μου να είναι καλά και οι άλλοι να πά να γαμηθούν”, της αλληλεγγύης που έγινε “ομερτά”, της ανεκτικότητας που έγινε ανοχή σχεδόν στα πάντα. Έτσι, με φρίκη είδαμε επιθέσεις αναρχικών σε γκέι πάρτι με την αιτιολογία ότι εν μέσω κοινωνικού πολέμου δεν μπορούν να χορεύουν οι αδερφούλες. Είδαμε ακόμη και επιθέσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Όχι για να γίνουν οδοφράγματα, αλλά επειδή τα χρησιμοποιούν οι αλλοτριωμένοι μικροαστοί μεροκαματιάρηδες. Κι απ’ αυτό φτάσαμε στις αμερικανιές – οι μπάτσοι πρέπει να έχουν τρύπα στη μέση όπως τα ντόνατς που τρώνε- και στην υιοθέτηση στη lingo του χώρου κλασικών ναζιστικών σχημάτων όπως αυτό που θέλει τους μπάτσους και τους φασίστες να είναι “ασπόνδυλα”, δηλαδή μη άνθρωποι στους οποίους πιθανόν αναγνωρίζονται δικαιώματα ασπονδύλων αλλά όχι ανθρώπινα δικαιώματα. Η εμφάνιση αναρχοναζιστών οι οποίοι φυσικά είναι ναζί κανονικότατοι και όχι αναρχικοί ήταν το επόμενο βήμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία V for Vendetta αποτέλεσε σημείο αναφοράς και για τους δύο χώρους, στη βάση του αντικοινοβουλευτισμού και της βόμβας.

Είναι προφανές ότι η παραπάνω προσέγγιση πάσχει κατά το ότι προχωρά σε γενικεύσεις και στην α λα καρτ ανάδειξη συγκεκριμένων χαρακτηριστικών που δεν μπορούν να περιγράψουν ολόκληρο τον χώρο. Αλλά η γενίκευση και ο μανιχαϊσμός δεν είναι βασικά χαρακτηριστικά του χώρου στην Ελλάδα;

Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΑΥΓΗ (3.4.2010)


Οι Specials στην Αθήνα...

Στις 11 Ιουνίου στο KOSMOS Festival στην Αθήνα θα εμφανιστούν οι θρυλικοί, οι κορφαίοι THE SPECIALS. Μείνετε συντονισμένοι. Σύντομα περισσότερες λεπτομέρειες για ΤΗΝ συναυλία!

Thursday, April 15, 2010

Hμέρα πανελλαδικής δράσης για τον Μάριο Ζέρβα

ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

για τον ΜΑΡΙΟ ΖΕΡΒΑ

την ΠΕΜΠΤΗ, 15/04/2010, στις 19:00

ΑΘΗΝΑ: προσυγκέντρωση στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Saturday, April 10, 2010

Viva Zapata

Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα (Emiliano Zapata Salazar, 1879-1919), υπήρξε ηγετική προσωπικότητα της Μεξικανικής Επανάστασης του 1910, η οποία κατευθυνόταν κατά του προέδρου της χώρας Πορφίριο Ντίαζ. Οργάνωσε και διοικούσε σημαντική επαναστατική δύναμη, ονομαζόμενη 'απελευθερωτικός στρατός του νότου'.

Ο ίδιος καταγόταν από οικογένεια της μεσαίας κοινωνικής τάξης. Γεννήθηκε σε χωριό της μεξικανικής πολιτείας Μορέλος, ενώ πηγές της εποχής αναφέρουν ότι παρόλο που δεν ήταν μορφωμένος είχε έντονα καλλιεργημένο το αίσθημα δικαίου καθώς ήταν μάρτυρας του ημι-φεουδαρχικού, καπιταλιστικού συστήματος του Μεξικού, που ευνοούσε τους ιδιοκτήτες τεράστιων εκτάσεων γης. Σε ηλικία 18 ετών φυλακίστηκε για μικρό διάστημα στην προσπάθειά του να υπερασπίσει τους φτωχούς χωρικούς της πατρίδας του.

Το 1909 ο Ζαπάτα εκλέχτηκε από τους συγχωριανούς του επικεφαλής της επιτροπής άμυνας για την περιφρούρηση των περιουσιών των μικρο-γαιοκτημόνων, οι οποίες είχαν καταπατηθεί. Τον Νοέμβριο του 1910 ξέσπασε μεγάλη αγροτική εξέγερση στην χώρα, υπό τον Φρανσίσκο Μαδέρο, πολιτικού αντιπάλου του Πορφύριου Δίαζ. Ο Ζαπάτα προσχώρησε στην Επανάσταση μαζί με τους Πάντσο Βίλα και Πασκουάλ Ορότσκο.

Τελικά όμως ο Μαδέρο, ενώ κατάφερε η επανάσταση να επιβληθεί, παρέκλεινε από τις θέσεις της Επανάστασης και αρνούμενος να διατάξει αναδιανομή της γης. Τότε, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα προχώρησε με την βοήθεια του αναρχικού, δασκάλου Οτίλιο Μοντάνιο Σάντσεζ, σε κατάρτιση δικού του επαναστατικού αγροτικού προγράμματος (με την ονομασία 'πρόγραμμα Αγιάλα'), που προέβλεπε δήμευση και διανομή στους ακτήμονες του ενός τρίτου των κτημάτων, επιστροφή στους μικροϊδιοκτήτες όλων των κατασχεθέντων λόγω χρεών περιουσιών τους και παροχή συντάξεων στις χήρες και τα ορφανά όλων των πεσόντων στην επανάσταση.

Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα σκοτώθηκε σε ενέδρα κυβερνητικών στρατευμάτων, στις 10 Απριλίου 1919.

Friday, April 9, 2010

Πείτε αλεύρι... Το ΔΝΤ μας γυρεύει...

Από το ΒΗΜΑ της Πέμπτης
Σκληρά μέτρα λιτότητας, όπως μείωση δημοσίων δαπανών, περικοπές συντάξεων και μισθών στο Δημόσιο, χιλιάδες απολύσεις, ήταν η συνταγή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουγγαρία. Το 2008 η Ουγγαρία ήταν η πρώτη χώρα της ΕΕ- όχι όμως μέλος της ευρωζώνης- που προσέφυγε στο ΔΝΤ και δοκιμάζει τους τελευταίους 16 μήνες την πικρή συνταγή λιτότητας που της επιβλήθηκε για τη... «σωτηρία» της.
Σε δραματικό όμως αδιέξοδο οδήγησε η παρέμβαση του ΔΝΤ τη Λετονία, όπου σε λιγότερο από δύο χρόνια τα σκληρά μέτρα που επέβαλε το Ταμείο- μειώσεις μισθών, απολύσεις στο Δημόσιο, ακόμη και περικοπές στις κλίνες των κρατικών νοσοκομείων- προκάλεσαν πρωτοφανή ύφεση 18%(!).
Η χώρα της Βαλτικής την περίοδο 2006-2007, προτού βυθιστεί στη σοβαρότατη ύφεση του 2008, κατέγραφε ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 10%. Το ΔΝΤ σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ενωση και την Παγκόσμια Τράπεζα ενέκρινε τον Δεκέμβριο του 2008 συνολικό πακέτο δανεισμού ύψους 7,5 δισ. ευρώ και υποχρέωσε την κυβέρνηση να εφαρμόσει σκληρά μέτρα προκειμένου να μειώσει το έλλειμμα στο 6% του ΑΕΠ το 2011 και στο 3% το 2012. Το έλλειμμα κινήθηκε στο 7% του ΑΕΠ το 2009 ξεπερνώντας και τις πλέον αισιόδοξες προβλέψεις του ΔΝΤ. Παρ΄ όλα αυτά προ ολίγων ημερών η Παγκόσμια Τράπεζα, που αποτελεί «δίδυμο» με το ΔΝΤ, ζήτησε νέα περικοπή δαπανών στην Υγεία.
Συγκεκριμένα απαίτησε τη μείωση του αριθμού των κλινών από 450 ανά 100.000 πληθυσμού το 2010 σε 350 ανά 100.000 πληθυσμού το 2011! Η Ουγγαρία, όπως και η Λετονία, εξασφάλισε «μεικτή δανειοδότηση» από το ΔΝΤ σε συνδυασμό με διμερή δανεισμό από χώρες της ΕΕ. Η προσφυγή έγινε επί των ημερών της σοσιαλιστικής κυβέρνησης και η πολιτική που εφαρμόστηκε προκάλεσε κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές στη χώρα.
Πριν από λίγο καιρό ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου επισκέφθηκε τη Βουδαπέστη και είχε την ευκαιρία να ακούσει διά ζώσης τα μέτρα που εφάρμοσε η ουγγρική κυβέρνηση και τον αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία και οικονομία. Επίσης είχε την ευκαιρία να θυμηθεί ότι παρά την ευρεία νίκη των Σοσιαλιστών στις βουλευτικές εκλογές, η προσφυγή στο ΔΝΤ οδήγησε στην ανατροπή του σοσιαλιστή πρωθυπουργού. Ο κ. Παπανδρέου είχε στον φάκελό του μια έρευνα που έγινε για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης.
Η συγκεκριμένη έρευνα, στοιχεία της οποίας έχει στη διάθεσή του «Το Βήμα», καταγράφει τι ακριβώς μέτρα υιοθέτησε η Ουγγαρία και ποιο ήταν ακριβώς το οικονομικό περιβάλλον στη χώρα. Το τέταρτο τρίμηνο του 2008 η διεθνής οικονομική κρίση έπληξε καίρια την ουγγρική οικονομία, με αποτέλεσμα να συρρικνωθεί το ΑΕΠ, να μειωθεί η βιομηχανική παραγωγή, να αυξηθεί η ανεργία, να περιοριστούν σημαντικά οι εξαγωγές και οι εισαγωγές, να διολισθήσει η αξία του εθνικού νομίσματος περίπου στο 20%. Υστερα από αυτή τη μαύρη εικόνα για την Ουγγαρία, οι διεθνείς οργανισμοί προσέτρεξαν για βοήθεια με σκοπό να σώσουν την οικονομία της χώρας.
Το ΔΝΤ ενέκρινε δάνειο 12,5 δισ. ευρώ, 6,5 δισ. ευρώ έδωσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και 1 δισ. ευρώ χορήγησε η Παγκόσμια Τράπεζα. Μετά την έγκριση του δανείου, το ΔΝΤ παρακολουθεί ασφυκτικά την πορεία εκτέλεσης των προϋπολογισμών, την πορεία του πληθωρισμού αλλά και των συναλλαγματικών αποθεμάτων. Παράλληλα η κεντρική τράπεζα της χώρας ανέλαβε τον πλήρη έλεγχο της διοίκησης των μεγάλων ουγγρικών τραπεζών.

Υ.Γ.: Ολοι στους δρόμους. Να πληρώσουν αυτοί (ξέρουμε ποιοι κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια) που έφαγαν τα λεφτά. Οχι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι!!!

Thursday, April 8, 2010

Αλληλεγγύη στην οικογένεια Νατζαφί

Οσοι θα ήθελαν να ενισχύσουν οικονομικά την οικογένεια 15χρονου Αφγανού Χαμίντ Νατζαφί, ο οποίος σκοτώθηκε απο τη βόμβα στα Πατήσια, έχουν ραντεβού στον κινηματογράφο Φιλίπ για να δούν την ταινία “Kabuli kid”.
Η είσοδος είναι ελεύθερη και ο καθένας μπορεί να δώσει ο,τι ποσό θέλει για να βοηθήσει τη μητέρα και την τραυματισμένη αδελφή του Χαμίντ.
Παρασκευή 9 ΑπριλίουΠροβολές: 18.30, 20.30, 22.30.
Cine Φιλίπ, Θάσου 11, πλατεία Αμερικής, τηλ: 210-8612476

Thursday, April 1, 2010

Καλή Ανασταση σ' αυτούς που την έχουν ανάγκη...


Κατὰ Σαδδουκαίων

Πλῆθος Σαδδουκαίων
Ῥωμαίων ὑπαλλήλων
μάντεις καὶ ἀστρονόμοι
(κάποιος Βαλβίλος ἐξ Ἐφέσου)
περιστοιχίζουν τὸν Αὐτοκράτορα.

Κραυγὲς ἀπ᾿ τὸν προνάρθηκα τοῦ Ναοῦ.
Ἀπ᾿ τὴ φατρία τῶν Ἐβιονιτῶν κραυγές:
Ὁ ψευδο-Μάρκελος νὰ παριστάνει τὸ Χριστό.
Διδάσκετε τὴν ἐπανάστασιν Κατὰ τοῦ πρίγκιπος
Οἱ Χριστιανοὶ νἄχουνε δούλους Χριστιανούς.

Ἡ ἀριστοκρατία τοῦ Ναοῦ νὰ ἐκλείψει.
Ἐγὼ ἀπέναντί σας ἕνας μάρτυρας
ἡ θέλησή μου ποὺ καταπατήθηκε
τόσους αἰῶνες.

Τοὺς ὕπατους ἐγὼ ἀνάδειξα στὶς συνελεύσεις
κι αὐτοὶ κληρονομήσανε τὰ δικαιώματα
φορέσαν πορφυροῦν ἀτίθασον ἔνδυμα
σανδάλια μεταξωτὰ ἢ πανοπλία-
ἐξακοντίζουν τὰ βέλη τους ἐναντίον μου ¬
ἡ θέλησή μου ποὺ καταπατήθηκε
τόσους αἰῶνες.

Τοὺς ἄλλους ἀπ᾿ τὴν πέτρα καὶ τὸ τεῖχος μου
καθὼς νερὸ πηγῆς τοὺς εἶχα φέρει
ἡ θρησκεία τους μυστηριώδης δεισιδαιμονία
τ᾿ ἄλογά τους ἀπ᾿ τὸν κάμπο μου.
δὲ μοῦ ἐπέτρεψαν νὰ δῶ τὸν Αὐτοκράτορα
τοὺς ὕπατους δὲν ἄφηναν νὰ πλησιάσω
σὲ μυστικὰ συμπόσια καὶ ἔνδοξα
τὴ θέλησή μου τὴν καταπατήσανε
τόσους αἰῶνες.

Τώρα κι ἐγὼ ὑποψιάζομαι
ὅλο τὸ πλῆθος τῶν αὐλοκολάκων
ὅλους τοὺς ταπεινοὺς γραμματικοὺς
τοὺς βραβευμένους μὲ χρυσὰ παράσημα
λεγεωνάριους καὶ στρατηλάτες
ὑποψιάζομαι τὶς αὐλητρίδες τὴ γιορτὴ
ὅλους τοὺς λόγους καὶ προπόσεις
αὐτοὺς ποὺ παριστάνουνε τοὺς ἐθνικοὺς
τὸν πορφυροῦν χιτώνα τοῦ πρίγκιπος
τοὺς συμβουλάτορες καὶ τοὺς αἱρετικοὺς
ὑποψιάζομαι συνωμοσία
νύκτα θὰ ρεύσει πολὺ αἷμα
νύχτα θὰ ἐγκαταστήσουν τὴ βασιλεία τους
νέοι πρίγκιπες μὲ νέους στεφάνους
οἱ πονηροὶ ρωμαῖοι ὑπάλληλοι τοῦ

*τοῦ αὐτοκράτορος

τοιμάζουνε κρυφὰ νὰ παραδώσουν
νὰ παραδώσουν τὰ κλειδιὰ καὶ τὴν
ὑπόκλισή τους.

Ἐγὼ πάλι μέσα στὸ πλῆθος διακλαδίζομαι
ἡ θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στὸ πλῆθος
μαζεύω τοὺς σκόρπιους σπόρους μου
γιὰ τὴν καινούρια μακρινή μου ἀνάσταση
μαζεύω.
Μιχάλης Κατσαρός