Saturday, October 31, 2009

Ψυχή βαθιά


Δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου. Δεν είμαι καλά, καλά φανατικός κινηματογραφόφιλος. Προτιμώ το θέατρο. Επιλέγω τις ταινίες που θα δω στον κινηματογράφο. Στις πρώτες επιλογές μου είναι ο λεγόμενος πολιτικός κινηματογράφος. Λοιπόν είδα το "Ψυχή βαθιά" του Παντελή Βούλγαρη. Δάκρυσα. Συγκινήθηκα. Είχα να δακρύσω στο σινέμα από την ταινία "Γη και Ελευθερία" του Κεν Λόουτς.



Αυτό που είδα είναι μια ταινία ύμνο στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Ναι ύμνο. Ισως κάποιοι (λέγε με ΚΚΕ και όχι μόνο) θα ήθελαν ο Βούλγαρης να δείξει τους μαχητές του ΔΣΕ είτε ως νικητές, άτρωτους, αήττητους (που φυσικά δεν ήταν...), είτε ως κατατρεγμένους, κυνηγημένους, κακομοίρηδες (που επίσης δεν ήταν...). Οχι ο Βούλγαρης επιλέγει να δείξει τους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ όπως ήταν. Απλοί άνθρωποι που βγήκαν στο βουνό είτε γιατί το επέλεξαν ιδεολογικά, είτε γιατί αναγκάστηκαν από διάφορες καταστάσεις. Που πολέμησαν για τις ιδέες και τα ιδανικά τους και που στο τέλος ηττήθηκαν. Εξαιρετική ταινία...


Ο Δημήτρης Γκιώνης έγραψε στην "Ελευθεροτυπία:


Έτσι & Αλλιώς

Διαβάζοντας τις -εξ αριστερών κυρίως- αρνητικές κριτικές για τη νέα ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», θυμήθηκα ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ένα «συμφιλιωτικό» για τον Εμφύλιο έργο προκαλεί αντιδράσεις.
Εχει προηγηθεί, το 1962, «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» του Μίκη Θεοδωράκη (αρχικά σε μπαλέτο, αργότερα σε θεατρικό έργο και, φυσικά, σε δίσκο). Είναι και το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη «Οι αδερφοφάδες» (που γράφτηκε το 1949, όταν ακόμα ο Εμφύλιος βρισκόταν σε εξέλιξη και κυκλοφόρησε μετά τον θάνατο του συγγραφέα – στην Ελλάδα το 1963). Ηταν τότε που η νικήτρια παράταξη αποκαλούσε τον -παράλογο- Εμφύλιο, με τους 70.000 νεκρούς, συμμοριτοπόλεμο -κι αυτό κράτησε ώς το 1974.
***
Με τις αρνητικές κριτικές κατά νου πήγα να ιδώ την ταινία. Κι ας πω ευθύς εξ αρχής ότι, με την ολοκλήρωση της προβολής, πήρα απόσταση από την εκτίμηση ότι εξισώνονται νικητές και ηττημένοι. Η νικήτρια παράταξη, με την ενίσχυση και του ξένου παράγοντα, εμφανίζεται σαφώς ανάλγητη απέναντι στον ηττημένο αντίπαλο -στάση άλλωστε που τήρησε, προκειμένου να διαιωνίσει την εξουσία της, επί 25 χρόνια- ώς την πτώση της χούντας, που ήταν δικό της δημιούργημα. Οπότε, υποθέτω, αυτοί που ενοχλούνται είναι όσοι διατηρούν προσωπικές μνήμες ή αναγνώσεις -είτε από εδώ είτε από εκεί.
Η ικανότητα του Βούλγαρη να αποσπά, εκτός των άλλων, τη συγκίνηση του θεατή, καταφαίνεται και σ’ αυτή την ταινία (ενδεικτική η σκηνή μεταξύ του ταξίαρχου του στρατού και του παππού, που ζητάει το πτώμα του εγγονού του, που αποδίδουν αντίστοιχα έξοχα ο Κώστας Κλεφτόγιαννης και ο Θανάσης Βέγγος). Πειστικές οι ερμηνείες και οι πολεμικές σκηνές, ενώ αν πηγαίνεις γυρεύοντας αρνητικά, όλο και κάτι θα βρεις. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, αξίζει να ιδωθεί -χωρίς προκαταλήψεις- και να εκτιμηθεί, πέρα από τα θέμα της, και ως έργο τέχνης – που είναι.

ΣΗΜ. «Ποιος φταίει; Ποιος φταίει; Κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το ‘πε ακόμα» (Κ. Βάρναλη «Οι μοιραίοι»).
ghionis@enet.gr

Και ο Στρατής Μπουρνάζος στην "Αυγή"


Επιτεύγματα και αδυναμίες

Υπάρχουν, νομίζω, δύο κύριοι άξονες, με βάση τους οποίους μπορούμε να συζητήσουμε μια τέτοια ταινία. Ο πρώτος είναι ο ιστορικός: κατά πόσον αναπλάθει την εποχή, πόσο μας βοηθάει να νιώσουμε το κλίμα της, πόσο --όχι πιστή, αλλά-- πειστική είναι. Μια σκηνή μπορεί να συμπυκνώσει πραγματικότητες που διαφεύγουν εξ ορισμού από μια μελέτη ή απαιτούν πολυσέλιδες αναλύσεις. Και ένας δεύτερος, υπαρξιακός, άξονας: τα μεγάλα πανανθρώπινα θέματα που αναδεικνύονται μέσα από τα συγκεκριμένα γεγονότα: τα πάθη, ο πόνος, η τραγωδία (προφανώς, και στα δύο παραπάνω, το κρίσιμο είναι πώς πραγματώνονται αισθητικά και γίνονται ταινία).

Όσον αφορά τον πρώτο άξονα, η εικόνα είναι αντιφατική. Έχουμε σκηνές σπουδαίες, όπως οι στιχομυθίες με χωνιά μεταξύ ανταρτών και στρατιωτών (με μια πολύ πειστική Βικτώρια Χαραλαμπίδου-αντάρτισσα Γιαννούλα), ενώ η ταινία συλλαμβάνει ορισμένα ουσιώδη (μια λαϊκότητα και αφέλεια στους διαλόγους των φαντάρων όσο και των ανταρτών), ενώ ευστοχεί σε καίριες λεπτομέρειες (τα ονόματα Γιαννούλα και Ζαχαρούλα από μόνα τους, η αφήγηση «ο πατέρας κυνηγούσε να πιάσει το χοίρο» ή οι «λαχανόπιτες» που θα έφτιαχνε η μάνα του Βλάση για να καλωσορίσει τον Στάλιν, μας διασώζουν πραγματολογικά θραύσματα εκείνης της εποχής). Από την άλλη, σκηνές προβληματικές: οι στρατοδίκες που δεν μιλάνε καν καθαρεύουσα και αποπνέουν πατερναλισμό, το τραγούδι των ανταρτών, η συχνά καρικατουρίστικη απεικόνισή τους, καθώς και μια --αστήριχτη πραγματολογικά-- συμπόνια που δείχνουν ταξίαρχοι και στρατηγοί.

Όσον αφορά τον δεύτερο άξονα, η ταινία αποδεικνύεται αδύναμη. Οι σκηνές με τα γράμματα της μάνας, τον παππού Βέγγο που ζητάει τον νεκρό εγγονό για να τον θάψει, καθώς και το διαρκές πάρε-δώσε των δύο αδελφών δεν έχουν τίποτα κακό, ύποπτο ή αντιδραστικό, όπως έσπευσαν πολλοί να πούνε, ωστόσο είναι «λίγες» για να αποδώσουν τα όσα συγκλονιστικά και τρομερά συνθέτουν την τραγωδία του Εμφυλίου.

***
Η ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος δείχνει πόλεμο: μάχες, επιθέσεις, τραυματίες που σφαδάζουν, νεκρούς, βόμβες ναπάλμ. Αυτό είναι το μεγάλο προσόν της, καθώς αναδεικνύει τη συγκεκριμένη, υλική διάσταση του πολέμου· και, ταυτόχρονα, ένα σοβαρό πρόβλημα, αφού έτσι διαφεύγει κάτι ουσιώδες: γιατί γίνεται αυτός ο πόλεμος, γιατί αλληλοσκοτώνονται οι άνθρωποι, πώς μπόρεσε να διαρκέσει τρία χρόνια;

Η ταινία κατηγορήθηκε ότι καλλιεργεί την άποψη πως «για όλα φταίνε οι ξένοι». Σύμφωνοι, στον εξωραϊσμό των Ελλήνων στρατηγών σε συνδυασμό με την εικόνα του στυγνού Βαν Φλητ, λανθάνει ένα τέτοιο σχήμα, ωστόσο είναι αδύνατον να μιλήσεις για Εμφύλιο χωρίς Αμερικανούς. Δεν χρειάζεται να επαναλάβω πασίγνωστα πράγματα για το σχεδόν αποικιακό καθεστώς που διαμορφώνεται μετά το 1947. Ο τονισμός του ρόλου των Αμερικανών δεν σημαίνει αναγκαστικά και δαιμονοποίηση.

Πιστεύω ότι η «Ψυχή βαθιά» είναι ένα φιλόδοξο και σοβαρό εγχείρημα, που υστερεί στην πραγμάτωσή του. Ξέρω, βέβαια, πως χρειάζεται ένα μόνο λεπτό για να γράψεις αυτή τη φράση, δύο ώρες και δέκα λεπτά για να δεις την ταινία, αλλά χρόνια ολόκληρα μελέτης, προετοιμασίας και γυρισμάτων. Γιʼ αυτό πρέπει να την κρίνουμε με σοβαρότητα και σεβασμό στον εμφανή μόχθο των συντελεστών, όχι με ευκολία.

ΥΓ. Ένα ακόμα πρόβλημα: τα πρόσωπα. Οι εικοσάρηδες και τριαντάρηδες ηθοποιοί του 2009 είναι προφανώς πολύ πιο εύρωστοι και καλοζωισμένοι, έχουν λιγότερη αγριάδα από τους συνομηλίκους τους του 1949. Αλλά αυτό το ανθρωπολογικό πρόβλημα δεν μπορούν, βέβαια, να το λύσουν ο σκηνοθέτης, ο ενδυματολόγος ή ο μακιγιέρ.


Η «ώρα της Αριστεράς» και η απαίτηση της Κοινής Δράσης

«Ήρθε η ώρα της Αριστεράς» είναι ένα συνηθισμένο σύνθημα που ακούγεται προεκλογικά σε διάφορες εκδοχές από τα κόμματα της επίσημης-ρεφορμιστικής Αριστεράς και όχι μόνο. Έχουμε την άποψη πως τώρα, αμέσως μετά τις εκλογές, σε ένα δύσκολο και απαιτητικό τοπίο για τους εργαζόμενους και τη νεολαία ήρθε η ώρα για την εν γένει Αριστερά να δείξει αν «ήρθε η ώρα της». Αν θέλει και μπορεί να αναλάβει τις ευθύνες της και όπως αυτές προκύπτουν από την κρίση, την επίθεση , από όσα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προετοιμάζει ενάντια στον λαό και στη νεολαία για το αμέσως επόμενο διάστημα. Εδώ, στο πεδίο της πραγματικής καθημερινής ζωής -και για την ακρίβεια στο πεδίο της ταξικής πάλης- διαμορφώνεται και κρίνεται η σχέση που η Αριστερά οικοδομεί με την τάξη της, με την υπόθεση για την οποία (υποτίθεται ότι) υπάρχει. Σε αυτή τη σκληρή καθημερινότητα ορίζονται οι ταξικοί-πολιτικοί συσχετισμοί, μέσα σε αυτήν συγκροτείται το κίνημα. Το κίνημα που αποτελεί τη μοναδική δύναμη με την οποία η εργατική τάξη και ο λαός μπορούν να σταθούν απέναντι στην καπιταλιστική- ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Με αυτό και μόνο μπορούν να αντισταθούν, να αντιπαλέψουν τη χειροτέρευση των όρων της εκμετάλλευσης και καταπίεσης που αντιμετωπίζουν. Με αυτό και μόνο μπορούν να πετύχουν ανατροπές πλευρών της επίθεσης, να πετύχουν μερικές νίκες στα μικρά και μεγαλύτερα μέτωπα πάλης που καθημερινά προκύπτουν. Με αυτό και μέσα από αυτό μπορούν να συνενώνονται, να συγκροτούνται σε δύναμη πάλης, να οργανώνουν τις δυνάμεις τους, να αποκτούν υπόσταση, περιεχόμενο και στόχους τα σωματεία, οι σύλλογοι, οι κάθε είδους λαϊκές συγκροτήσεις. Με αυτό οι μάζες μπορούν να κάνουν πολιτική, να παίρνουν δηλαδή οι ίδιες την υπόθεσή τους στα χέρια τους. Μόνο έτσι -με τις μάζες στο δρόμο, στον αγώνα, στην πάλη ενάντια στο σύστημα, στην κυβέρνηση του και στην πολιτική του- γίνεται η πολιτική πάλη αυτό στο οποίο η Αριστερά (πρέπει να) προσβλέπει: πάλη τάξης ενάντια σε τάξη, πάλη του λαού ενάντια στο σύστημα. Μόνο έτσι μπορεί να οικοδομείται, να ανασυντίθεται η κομμουνιστική Αριστερά που χρειάζεται η εποχή μας.

Οι προτάσεις που κυκλοφορούν

Όλα αυτά γίνονται ιδιαίτερα επίκαιρα και επιτακτικά κατά τη γνώμη μας, καθώς τις μέρες αυτές επιχειρείται να διαμορφωθεί μια αίσθηση ασφυκτικής κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ από όλα τα κέντρα του συστήματος. Από τις ΗΠΑ και τον Σπέκχαρντ, ως το ΔΝΤ, την Κομισιόν, τον ΣΕΒ, το σύνολο των ΜΜΕ και μέχρι τη ...; ΝΔ και τη WWF, οι πάντες αναγορεύουν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στον ...; υπέρτατο άρχοντα στον οποίο οφείλει να υποκλιθεί ο λαός! Αρκεί ίσως από μόνη της αυτή η πρωτόγνωρη αντιδραστική πολιτική συγχορδία για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της επερχόμενης επίθεσης σε όλα τα μέτωπα. Αρκεί να δει κανείς την γκάμα των «επιχειρημάτων», των εκβιασμών και των εντυπωσιασμών που επιστρατεύονται από όλα μαζί τα κέντρα εξουσίας και τους παρατρεχάμενούς της, για να αντιληφθεί ότι επιχειρείται να διαμορφωθεί ως απόλυτος νόμος η υποταγή σε όσα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα επιχειρήσει να προωθήσει. Και αν αναλογιστούμε το πόσο στηρίχθηκε η επιλογή ΠΑΣΟΚ από όλα τα κέντρα εξουσίας προεκλογικά, αλλά και τη φάση που διανύει ο άλλος στυλοβάτης του συστήματος σήμερα, το κόμμα της ΝΔ, θα καταλάβουμε ακόμα περισσότερο πόσο αναγκαίο είναι για το σύστημα να εξασφαλιστεί σε αυτή τη φάση ο παραγκωνισμός του λαού και της νεολαίας, η κατάπνιξη κάθε αντίστασης και αγώνα. Εξάλλου -και αυτό είναι το κυριότερο- ο λαός και η χώρα μπαίνουν τώρα σε μια πιο βαθιά και άγρια θάλασσα. Και όσον αφορά την κρίση και τις συνέπειές της και αναφορικά με τις περιπλοκές και εντάσεις των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στη χώρα και στην περιοχή.

Τι αντιλαμβάνονται από όλα αυτά και πώς λογαριάζουν να σταθούν απέναντι σε αυτή την κατάσταση οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά; Τα «μέχρι τώρα» δεδομένα κάθε άλλο παρά αντίστοιχα αυτών των απαιτήσεων είναι. Ο ΣΥΝ εγκαταλείπει ακόμα και τον κυβερνητικό κινηματισμό χάριν της «προγραμματικής αντιπολίτευσης», η οποία δεν του «επιτρέπει» ακόμα να έχει καθαρή γνώμη για την πολιτική που θα εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ! Τελευταίο δείγμα γραφής, η ανοιχτή κάλυψη του Παπαδημούλη στις δηλώσεις Κύρκου ο οποίος πρόσθεσε -όπως πάντα- τη φωνή του σε όλους τους παραπάνω, ζητώντας να «στηριχθεί το ΠΑΣΟΚ». Το ΚΚΕ απαντά στις αντικειμενικές πιέσεις που η κατάσταση αυτή προκαλεί, ενισχύοντας μια παραλλαγή του κυβερνητικού κινηματισμού, τον ...; κομματικό κινηματισμό. Έξω από τον λαό, μακριά και ενάντια σε κάθε δυνατότητα διαμόρφωσης μαζικού μετώπου πάλης, περιστρέφει τις δυνάμεις του γύρω από τον εαυτό του. Όμως δεν «παραλείπει» να προφυλάσσει τα νώτα του, επιχειρώντας -η ΚΝΕ- μαζί με ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΑΡΕΝ την παρασκηνιακή «ανασυγκρότηση» (!) της ΕΦΕΕ ...; Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αφού έπαψε να διεκδικεί τον χαραχτήρα «πόλου» και ποτέ δεν επεδίωξε να γίνει εργαλείο κοινής δράσης, ταλαντεύεται τώρα υπό τις εγγενείς αντιφάσεις της για το πολιτικό της στίγμα.

Τι πρέπει να κάνει σήμερα η Αριστερά;

Όποιες περιπλοκές και να επικαλεστεί κανείς, όποια υπαρκτά ή τεχνητά, αντικειμενικά ή υποκειμενικά εμπόδια να λογαριάσει, δεν μπορεί να «απαλλαχτεί» ή να ξεφύγει από την ανάγκη που βρίσκεται μπροστά μας. Την ανάγκη μέσω της Κοινής Δράσης να αναπτυχθούν αγώνες και εστίες αντίστασης στα μέτωπα που ορίζει η ταξική πάλη και η καθημερινή ζωή! Αυτός είναι σήμερα ο μόνος δρόμος όχι μόνο για να «αθροιστούν δυνάμεις», αλλά για να εμπνευστεί και να εμπιστευτεί τον αγώνα και να «τραβηχτεί» σε αυτόν ευρύτερος κόσμος από τους αγωνιστές της Αριστεράς και συνολικά από τον λαό που όλοι διαπιστώνουν ότι είναι οργισμένος και με ισχυρές τις τάσεις απαξίωσης του συστήματος και των κομμάτων του. Αυτός είναι ο δρόμος για να ενισχύεται η εμπιστοσύνη του λαού και της νεολαίας στις δυνάμεις του απέναντι στο σύστημα και στους σημερινούς συσχετισμούς. Αυτός είναι ο δρόμος για να αλλάζουν τα «μέχρι τώρα» δεδομένα στην Αριστερά, γιατί είναι πολλαπλά πληρωμένη απάτη και αυταπάτη η θεωρία ότι οι ηγεσίες αυτών των δυνάμεων θα «μετατοπίσουν προς τα αριστερά» τις παρακαταθήκες της ήττας και της υποταγής με τις οποίες δρουν και υπάρχουν. Αυτός είναι ο δρόμος και το πεδίο ζύμωσης, ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, για να μπαίνουν οι όροι για την ανασύσταση του εργατικού κομμουνιστικού επαναστατικού κινήματος που χρειάζεται η εποχή μας.

Υπάρχουν βέβαια ορισμένες -αυτονόητες αλλά όχι επιθυμητές για πολλούς- διευκρινίσεις για το «τι είναι» κοινή δράση. Κοινή δράση λοιπόν είναι η με όρους κινήματος συγκέντρωση δυνάμεων για την ανάπτυξη αγώνα με συγκεκριμένο στόχο. Αγώνα που για να υπάρξει προϋποθέτει συγκεκριμένο «έδαφος» και «χώρο» δράσης κόσμου είτε σε επιμέρους είτε σε συνολικότερα ζητήματα της γειτονιάς, των εργαζομένων, της νεολαίας. Άρα η κοινή δράση δεν είναι η κοινή καμπάνια προβολής «σώματος θέσεων» για το όποιο μικρότερο ή μεγαλύτερο ζήτημα, γιατί απλούστατα αυτό προϋποθέτει ήδη μια ανώτερη (σε επίπεδο κόμματος, οργάνωσης, παράταξης, σχήματος) συμφωνία.

Για παράδειγμα, κοινή δράση ήταν -όσο υπήρξε- η πάλη για τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16, αλλά όχι η κοινή ζύμωση για το «εργατικό σύνταγμα που θέλουμε». Κοινή δράση θα ήταν η πάλη για να μην περάσει το Ασφαλιστικό της «Πετραλιά», αλλά όχι η κοινή ζύμωση των ιδεών για «το ύψος των επιτοκίων που πρέπει να έχουν τα αποθεματικά των Ταμείων» και ούτε η προβολή των προτάσεων προς το σύστημα με το «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα». Κοινή δράση είναι η δημόσια συγκρότηση και προώθηση στόχων πάλης απέναντι στις αιχμές της επίθεσης για τους εκπαιδευτικούς από σχήματα, κινήσεις, πρωτοβουλίες και ανένταχτους αγωνιστές, αλλά όχι η ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ (ή στο ΠΑΜΕ) ως προϋπόθεση για να υπάρξει αυτή η πάλη. Η κοινή δράση λοιπόν αναφέρεται στο κίνημα και είναι έκφρασή του και για αυτό δεν μπορεί να έχει ως προϋπόθεση ούτε την «οργανωτική της ένταξη» ούτε την «ολοκληρωμένη» (δηλαδή κάποια κομματική) ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα. Έχει κάθε φορά την ταυτότητα που οι συγκεκριμένες δυνάμεις και ο κόσμος που κινείται μπορεί να κατακτήσουν ως «κοινή». Η μόνη απαράβατη προϋπόθεσή της είναι ο στόχος της αντίστασης, της ανατροπής του ζητήματος που αντιμετωπίζει. Όπως επίσης η κοινή δράση δεν μπορεί να υπονομεύεται στο όνομα της συγκρότησής της «μόνο στη βάση σωματείων» ή με όποιο ανάλογο επιχείρημα μορφής. Για παράδειγμα, την κοινή δράση ενάντια στο ΑΣΕΠ του '98 συνυπέγραψαν και στήριξαν και σωματεία και άλλες συλλογικότητες και σίγουρα δεν ήταν αυτός ο λόγος που ανακόπηκε η εξέλιξή της μετά την πρώτη φάση του μεγάλου εκείνου αγώνα ...;

Ασφαλώς ο κατάλογος των «διευκρινίσεων» είναι ενδεικτικός, μια και πάντα μπορούν να υπάρξουν νέες εφευρέσεις που να αρνούνται την κοινή δράση στο όνομα της ...; υπεράσπισής της. Τι άλλο βεβαιώνει όμως αυτό εκτός από την αναγκαιότητά της, ότι δηλαδή αποτελεί απαράβατο όρο για να ανοίξει δρόμος για τον λαό και το κίνημα; Το ΚΚΕ(μ-λ) έχει επίγνωση αυτής της αναγκαιότητας. Έχει επίγνωση ότι η αγωνία του κόσμου της Αριστεράς για ενότητα σε αυτήν ουσιαστικά την αναγκαιότητα αναφέρεται. Αυτή -η ενότητα στον αγώνα- είναι η «επείγουσα» αλλά και ουσιαστική αναζήτηση ενός ολόκληρου κόσμου. Ταυτόχρονα αυτή είναι και η διαδικασία που τον αφορά πραγματικά και που τα βήματά της μπορεί να τα ελέγχει κάθε φορά με βάση τα συγκεκριμένα ζητήματα που τίθενται απέναντι στο κίνημα αλλά και στον λαό συνολικά. Γι' αυτό θα παλέψουμε πιο επίμονα και αποφασιστικά για να γίνεται πράξη η αναγκαιότητα αυτή, για να γίνουν βήματα εκεί που υπάρχει μεγάλη και πρωταρχική ανάγκη. Στο πεδίο του κινήματος. Θα αντιληφθούν και άλλες δυνάμεις ότι η άρνηση -με ή χωρίς προσχήματα- της κοινής δράσης δεν είναι ότι «ενοχλεί» το ΚΚΕ(μ-λ), αλλά ότι ουσιαστικά πλήττει τον κόσμο και την υπόθεση στην οποία αναφέρονται;

Πηγή: Εφημερίδα Προλεταριακή Σημαία

Thursday, October 29, 2009

Συνάντηση για τον Φιλοπάππου τη Κυριακή


Μετά τη συνέλευση μας την Κυριακή 18 Οκτώβρη, συνεχίζουμε για την υπεράσπιση και τη φροντίδα του λόφου μας. Επειδή ο χειμώνας και η κατάλληλη εποχή για φυτεύσεις φθάνει, καλούμε όσους και όσες μπορούν να έρθουν σε μια ανοιχτή συζήτηση και προγραμματισμό για το θέμα της βλάστησης του λόφου και της στάσης του Δήμου στο θέμα αυτό. Θέλουμε να προγραμματίσουμε φυτεύσεις αλλά και να οργανώσουμε την πίεση μας προς το Δήμο, καθώς η φροντίδα των επτακοσίων στρεμμάτων του Φιλοπάππου είναι αδύνατο να εξαρτάται μόνο από την καλή θέληση των πολιτών.

Το ραντεβού είναι όπως πάντα απολύτως ανοιχτό και είμαστε ευπρόσδεκτοι όλοι και όλες καθώς και φίλοι και γείτονες που πιθανά θέλουν να συνεισφέρουν.

Η συνάντηση είναι αυτή την Κυριακή στις 12:30 μμ. Ήταν να γίνει στου Λουμπαρδιάρη, αλλά καθώς τα δελτία καιρού μιλάνε για πολύ κρύο το Σαββατοκύριακο, ο μόνος διαθέσιμος χώρος είναι αυτός του ανοιχτού κοινωνικού χώρου και συμβουλευτικού χώρου υγείας, (πρώην ΠΙΚΠΑ) στα Άνω Πετράλωνα.

Ο χώρος βρίσκεται στα γνωστά πέτρινα σπίτια, κοντά εκεί που η οδός Τρώων γίνεται πεζόδρομος και αρχίζουν τα σχολεία. Η οδός είναι Τιμοδήμου και Ευαγγέλου Αντωνιάδου 29. Θα φροντίσουμε να υπάρχει καφές, τσάι, βουτήματα και όλα τα σχετικά.

Επισυνάπτουμε χάρτη καθώς είναι λίγο δύσκολο να το βρει κανείς την πρώτη φορά.




Πόσο απέχει η Αγία Παρασκευή από την Κομοτηνή;

Την στιγμή που τα κανάλια, ο Χρυσοχοϊδης και δεκάδες (;) όψιμα ευαίσθητοι για την σωματική ακεραιότητα των σωμάτων ασφαλείας, μας βομβαρδίζουν για την επίθεση στο Α.Τ. Αγ. Παρασκευής μερικές εκατοντάδες άνθρωποι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Βλέπετε είναι εργαζόμενοι στα Κλωστήρια Ροδόπης και επειδή αργοπεθαίνουν στην ανεργία ουδείς επώνυμος, καναλικός, δημοσιογράφος θα ασχοληθεί μαζί τους.

Και όμως αυτοί οι άνθρωποι (και μαζί τους οι οικογένειες τους...) δέχονται "σφαίρες" συνεχώς και καθημερινά. Τα Κλωστήρια Ροδόπης που λέτε χρηματοδοτήθηκε με 34.000.000 (δλδ 11 δισεκατομμύρια 585 εκατομμύρια 50ο χιλιάδες παλιές δραχμούλες) , αλλά τα εργοστάσια είναι κλειστά και στους εργαζόμενους οφείλονται 7,5 μηνών μισθοί. Τον Ιούνιο του 2008 υπήρχαν 300 εργαζόμενοι και σήμερα 192 και από τις 60 μηχανές δουλεύει 1.


Γι' αυτούς τους ανθρώπους θα μιλήσει κανείς από τους όψιμα ευαίσθητους για την σωματική ακεραιότητα των σωμάτων ασφαλείας; Αλλά πως να μιλήσουν. Αφού όταν οι εργαζόμενοι στα Κλωστήρια Ροδόπης κάνουν διαδήλωση διεκδικόντας το ψωμί της οικογένειας τους, τα... σώματα ασφαλείας τους πλακώνουν στο ξύλο! Για το καλό τους πάντα!

Υ.Γ.: Προφανώς και καταλαβαίνουμε ότι η προχειροστημένη προβοκάτσια στο αστυνομικό τμήμα Αγ. Παρασκευής (όπου "τρομοκράτες" και αστυνομικοί αντάλλαξαν πυροβολισμούς χωρίς, ευτυχώς, θύματα) έχει σαν στόχο τα στοπιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα των ελλήνων πολιτών. Σημαίνει περισσότερες κάμερες, περισσότερη αστυνόμευση, περισσότερους "δήθεν επαναστάστες". Είναι φανερό μας θέλουν φοβισμένους και κλεισμένους στο σπίτι να καταπίνουμε αμάσητα τα τηλεοπτικά προϊόντα που λέγονται... ειδήσεις!

Από το μπλογκ "Αντίσταση στις γειτονιές"

Πράξεις "επαναστατικής" βίας ή νερό στο μύλο του συστήματος;

Η απόπειρα δολοφονίας των αστυνομικών στην Αγ. Παρασκευή έρχεται τις μέρες που εξελίσσεται ένα ανελέητο πογκρόμ διώξεων από αυτά που δεν είχε ξαναγνωρίσει τα τελευταία χρόνια το κέντρο της Αθήνας. Οι δυνάμεις της αστυνομίας με προτεταμένα τα όπλα καταλαμβάνουν στην κυριολεξία την πλατεία Εξαρχείων και τους γύρω δρόμους, μπαίνουν σε καταστήματα και σε σπίτια της περιοχής κάνοντας έρευνες και ανακρίνοντας δεκάδες κόσμου. Γίνονται δεκάδες προσαγωγές ανυποψίαστων που κυκλοφορούν στο δρόμο, σωματικοί έλεγχοι σε νέους που κυκλοφορούν στην περιοχή. Υπάρχουν καταγγελίες για βίαιες συμπεριφορές από περαστικούς που επέστρεφαν στα σπίτια τους. Αποκλείστηκε όλη η περιοχή, η ελεύθερη πρόσβαση και η κυκλοφορία, ακόμα και στους περίοικους, είναι επικύνδινη όχι λόγω των «τρομοκρατών» αλλά λόγω αυτών που «φυλάσσουν» τη τάξη.

Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες εδώ και μήνες είναι στο στόχαστρο του συστήματος, συλλαμβάνονται, δέρνονται , βασανίζονται, κλείνονται σε στρατόπεδα και δολοφονούνται.
Οι εργάτες αντιμετωπίζονται με τη βία όταν διαδηλώνουν. Όπως και όποιος τολμήσει να διαδηλώσει ενάντια στις δολοφονίες των μεταναστών, ενάντια στη καταστολή.
Το σύστημα ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Αλέξη, και με νέο διαχειριστή, ξεμυτίζει. Προσπαθεί να αναστηλώσει το …χαμένο γόητρο της αστυνομίας. Προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα φόβου και τρόμου απέναντι σε κάθε φωνή που αντιστέκεται. Φωνάζουν οι «νέοι» κυβερνώντες για τη «προστασία του πολίτη», απειλούν τους πάντες, καλούν σε πανστρατιά όλου του επίσημου πολιτικού κόσμου για να διαφυλάξουν τη δημοκρατία. Συνδέουν την απόπειρα δολοφονίας με το ξέσπασμα της νεολαίας, με την επικείμενη επέτειο του Δεκέμβρη, και δηλώνουν ότι θα είναι «αμείλικτοι απέναντι σε όσους επιβουλεύονται την τάξη». Και το αποδεικνύουν. Δεκάδες είναι οι δίκες εργατών, μαθητών, φοιτητών και αγωνιστών τοπικών κινημάτων που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες, εφαρμόζουν το κουκουλονόμο.

Οι δήθεν επαναστατικές πράξεις αυτού του είδους φαίνεται να μην κατανοούν τι μας άφησαν οι προηγούμενες φάσεις της αντιτρομοκρατικής υστερίας εκτός αν επιδιώκουν να δεθεί ο λαός και η νεολαία και με καινούρια προικοσύμφωνα του συστήματος.
Η επιχείρηση εξάρθρωσης της τρομοκρατίας, στο κοντινό παρελθόν και στο παρών, οδηγεί στην πραγματικότητα σε ένταση της κρατικής τρομοκρατίας όπως το απαιτούν τα συμφέροντα των αφεντικών της αστικής τάξης, ντόπιων και ξένων.

Το εργατικό και λαϊκό κίνημα κληρονόμησε τον εφιάλτη του τρομονόμου. Ενός νόμου που δίνει τη δυνατότητα στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και στις μυστικές τους υπηρεσίες, με ή χωρίς τη συνεργασία της αστυνομίας και των ντόπιων μυστικών υπηρεσιών της χώρας να προχωρούν σε συλλήψεις μαζικές ή ατομικές. Είναι ο νόμος με τον οποίο κατηγορούνται μαθητές στο Πειραιά, φοιτητές στη Ξάνθη, που βγήκαν στο δρόμο με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη για να εκφράσουν την αντίθεσή τους σ’ αυτή καθ’ αυτή τη δολοφονία αλλά και στη ζωή που τους επιφυλάσσει το σύστημα και η πολιτική του.

Διαφεύγει από τους εμπνευστές τέτοιων ενεργειών ότι τίθεται ερώτημα για το αν τα επόμενα συλλαλητήρια πρέπει να γίνουν (που αποσκοπούν άλλωστε οι κραυγές Χρυσοχοίδη τις τελευταίες μέρες;) και αν γίνουν ποια θα είναι η επίπτωση της έντασης της κρατικής καταστολής στη μαζικότητα τους.
Δεν τους απασχολεί όμως αυτό. Φαίνεται ότι κινούνται κι αυτοί στη λογική ότι είναι οι σωτήρες και κάνουν αυτό που ο λαός, η εργατική τάξη και η νεολαία είναι ανίκανοι να κάνουν, κατά την άποψή τους.

Αποφάσισαν και αυτοί για το λαό και τη νεολαία χωρίς αυτούς. Μα τούτο το προνόμιο το μονοπωλούν οι αντιδραστικές δυνάμεις του συστήματος που έχουν συμφέρον να είναι η νεολαία και ο λαός στη γωνία.

Γνωρίζουμε ότι οι κινήσεις και οι ενέργειες των αυτόκλητων σωτήρων ποτέ δε βοήθησαν διόλου το μυαλό και την καρδιά ούτε ενός αγωνιστή. Αντίθετα, την επόμενη μέρα των κινήσεών τους ήταν πιο δύσκολο να γίνει απεργία στο εργοστάσιο, την οικοδομή, το γραφείο και ήταν πιο δύσκολο ο μαθητής και ο φοιτητής να κατέβουν σε διαδήλωση.
Μετά από κάθε χτύπημα, τα ξένα αφεντικά, οι ιμπεριαλιστές, δηλώνουν πρόθυμοι να βοηθήσουν στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας δηλαδή να ενισχύσουν τους πράκτορες και τους μηχανισμούς τους. Για να παρεμβαίνουν έτσι αποτελεσματικότερα στις εξελίξεις στη χώρα.

Το κράτος με μεγαλύτερη άνεση και χωρίς ιδιαίτερες πολιτικές ταλαιπωρίες εξοπλίζεται καλύτερα. Μετά από κάθε χτύπημα το σύστημα βρίσκει ευκαιρία να επιτεθεί στη διαδικασία οργανικής και ζωντανής σύνδεσης της οργανωμένης πάλης με τους χιλιάδες οργισμένους που η επίθεση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος βγάζει στο δρόμο.
Τούτες οι ενέργειες, συνειδητά ή ασυνείδητα, χρησιμοποιούμενες ή όχι από κέντρα εξουσίας πάντα ρίχνουν νερό στο μύλο της επίθεσης του συστήματος στο λαό και τη νεολαία.
Τούτες οι ενέργειες καθόλου δεν ενδιαφέρονται για τη νεολαία, για το λαό, που πρέπει όχι μόνο να τους γυρίσει την πλάτη αλλά και να τις φτύσει κατάμουτρα.

Γιατί τούτες οι ενέργειες όχι μόνο δεν καλούν σε αγώνες που θα ανατρέπουν αυτά που σχεδιάζονται για το λαό χωρίς αυτόν. Κυρίως έχουν προϋπόθεση η νεολαία, ο λαός να μην αντιδρά, να είναι τρομοκρατημένοι, να μην κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις και να κάθονται σπίτι τους. Αλλιώς πώς θα’ ναι καρφωμένοι στην τιβί να παρακολουθούν το αστυνομικό θρίλερ με πρωταγωνιστές τους αυτόκλητους σωτήρες να πολεμούν …ποιους τελικά;
Οι ενέργειες όμως που θα δώσουν απάντηση στη καταστολή και στην επίθεση του συστήματος είναι αυτές που θα μαζικοποιήσουν τις αντιστάσεις και τους αγώνες του λαού. Είναι αυτές που το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς επίσημης και μη δεν έχει αναλάβει ακόμη παραμένοντας μέχρι τώρα μόνο στις φραστικές καταδίκες της καταστολής. Δυστυχώς τα πρώτα δείγματα γραφής δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά παρά τα μεγάλα λόγια που ακούστηκαν πριν λίγες μέρες!

Tuesday, October 27, 2009

Αντίο Ελλη

Πέθανε η αγωνίστρια, συγγραφέας και δημοσιογράφος Έλλη Παππά. Την τελευταία της πνοή άφησε τα ξημερώματα η Έλλη Παππά, σε ηλικία 89 ετών. Η κηδεία της θα είναι πολιτική και θα γίνει στο Γ΄ Νεκροταφείο, όπου εκεί και θα ταφεί, δίπλα στον σύντροφο της ζωής της, Νίκο Μπελογιάννη.Η Έλλη Ιωαννίδη της ιστορίας, η Έλλη Παππά, δημοσιογράφος και συγγραφέας, η μαχήτρια της Αριστεράς, αντιπροσωπεύει έναν ολόκληρο κόσμο που «βούτηξε βαθιά στα νερά» του 20ου αιώνα.Αποχαιρέτησε τον αιώνα της, για να συναντήσει τον 21ο, με την ίδια κριτική συγκροτημένη σκέψη που την χαρακτήριζε και την διαφοροποιούσε από πολλούς της γενιάς της. Στόχος της , όπως η ίδια έλεγε, «η κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις».

Πραγματοποίησε μελέτες για την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, όπως «Ο Πλάτωνας στην εποχή μας» και η «Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας – Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό», και μελέτες για τον μαρξισμό και τον λενινισμό, όπως ο «Μύθος και ιδεολογία στη ρωσική επανάσταση -οδοιπορικό από το ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στο λαϊκισμό του Στάλιν» και «Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου».

Οι μαρτυρίες της σε χειρόγραφα από τη φυλακή, διηγήματα και θεατρικά που επίσης έγραψε έγκλειστη στις φυλακές Αβέρωφ πάνω από μια δεκαετία, δημοσιευμένα και αδημοσίευτα άρθρα της στον παράνομο Τύπο του ΚΚΕ, στις εφημερίδες και στα περιοδικά της μεταπολίτευσης όπου εργάστηκε, αναδεικνύουν τοανήσυχο πνεύμα της.Ο μύθος της προσωπικής της ιστορίας ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920. Μεγάλωσε στον Πειραιά, τέλειωσε το γυμνάσιο της Κοκκινιάς, σπούδασε φιλοσοφία και νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στην Γαλλική Ακαδημία της Αθήνας.

«Γεννήθηκα στην Σμύρνη, παραμονή της καταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο», γράφει αυτοβιογραφούμενη. «Η μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει», δήλωσε. «Δεν ήμουν παιδί, ήμουν άλλο πράμα και με πέταξε. Επέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της μητέρας μου. Η καταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Την υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Τότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο «άγγελος της ζωής μου», η Διδώ (Σωτηρίου), που ζούσε με την πλούσια αντιδραστική θεία, αδελφή του πατέρα μας.Από τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά κι η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές».

Η Ελλη Παππά ήταν ήδη από τα γυμνασιακά της χρόνια οργανωμένη σε αντιδικτατορική ομάδα και μετά, στην κατοχή, προσχώρησε στο ΕΑΜ και στο Κ.Κ.Ε.Διέτρεξε όλo τον εμφύλιο και έως τη σύλληψή της, το 1950, δούλεψε για τα παράνομα έντυπα, σε στενή συνεργασία με διαπρεπείς αριστερούς διανοούμενους και κυρίως, στους παράνομους μηχανισμούς του Κ.Κ.Ε.Καταδικάστηκε κι εκείνη σε θάνατο, στη δίκη Μπελογιάννη, αλλά η ποινή της δεν εκτελέστηκε, γιατί ο γιος που απέκτησε από τον Νίκο Μπελογιάννη, και που είχε στο μεταξύ γεννηθεί στη φυλακή, ήταν μόλις επτά μηνών.

«Απελευθέρωση, Δεκεμβριανά, προσπάθειες ανασυγκρότησης της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, οι πρώτες εκλογές, ο ερχομός του Μπελογιάννη και του μεγάλου έρωτα», έγραψε η ίδια.Αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Αβέρωφ το 1963, δούλεψε στη σύνταξη της «Δημοκρατικής Αλλαγής» και σε τέσσερα χρόνια η απριλιανή χούντα την εξόρισε στη Γυάρο. Αποφυλακίστηκε σε ενάμιση χρόνο, γιατί είχε αρρωστήσει σοβαρά. Η Σοβιετική Ένωση την προσκαλεί να τη φιλοξενήσει με τον γιο της, αλλά η ίδιααρνείται γιατί είχε διαφωνήσει με την εισβολή των στρατιωτικών τανκς στην, τότε, Τσεχοσλοβακία. Μέχρι την πτώση της δικτατορίας δεν εργάστηκε σε εφημερίδες της εποχής, αλλά σε εγκυκλοπαίδειες και περιοδικά και αργότερα στην εφημερίδα «Μακεδονία», με ψευδώνυμο.

Στη μεταπολίτευση, η Έλλη Παππά συνοψίζει την επανασύνδεσή της με το ΚΚΕ, ως εξής: «η επανένωση της Αριστεράς ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και είχε οικτρό τέλος. Απεχώρησα από το ΚΚΕ, πράγμα που και η ηγεσία του επιθυμούσε». Επαγγελματικά δούλεψε στις εφημερίδες «Έθνος», «Μακεδονία» και στο περιοδικό «Γυναίκα» έως το 1990, οπότε και αφιερώθηκε αποκλειστικά στο συγγραφικό της έργο. Τα τελευταία πολιτικά βιβλία της είναι «Αποχαιρετισμός στον αιώνα μου» (εκδόσεις Κέδρος) και «Μακιαβέλι ή Μαρξ» (εκδόσεις Αγρα), κυκλοφόρησαν το 2006.
Το αρχείο της Έλλης Παππά φυλάσσεται στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (Ε.Λ.Ι.Α).

Πορεία ενάντια στην Αστυνομοκρατία

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων καλεί όλους τους κατοίκους των Εξαρχείων και των γειτονιών της Αθήνας, τους μαθητές και τους γονείς τους, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, τις οργανώσεις, τις συλλογικότητες και τους πολιτικούς φορείς που δραστηριοποιούνται στα Εξάρχεια και όχι μόνο, να διαδηλώσουν ενάντια στην αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια την Πέμπτη 29/10/2009 στις 6.00μμ από την Πλατεία Εξαρχείων στη Βουλή

Αγωνιζόμαστε ενάντια στην υποβάθμιση της γειτονιάς μας

Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα όλων να ζουν, να δρουν, να εργάζονται, να διασκεδάζουν ελεύθερα στα Εξάρχεια και στην πόλη

Διεκδικούμε δημόσιους χώρους όπου όλοι θα μπορούν να κυκλοφορούν και να εκφράζονται ελεύθερα

ΕΞΩ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΕΞΩ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Sunday, October 25, 2009

"Λωρίδα της Γάζας" ή "Τζουράσικ Παρκ";;;

Εξαιρετικό κείμενο απο το μπλογκ Anemos για τα Εξάρχεια.

"Μάγκες, μήπως...

...λέω, μήπως...
...έχετε εγκλωβιστεί στα Εξάρχεια και δεν το έχετε καταλάβει;

Μήπως...
...λέω, μήπως...
...Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μας κτίζουμε τείχη;

Τείχη πολύ βολικά και για τους "έξω" και για τους "μέσα";

Διότι βολεύει, πολύ βολεύει η "κατάσταση πολιορκίας".
ΚΑΙ τον έλεγχο από τους "έξω"...
ΚΑΙ τον ναρκισσισμό των από "μέσα"...

Ομως τα Εξάρχεια ουτε Μεσολόγγι είναι ούτε Κούγκι ούτε Αρκάδι ούτε και Χάνι της Γραβιάς!
Κι όσο συμβολική και κενή νοήματος μπορεί να είναι η μετονομασία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη...
...άλλο τόσο συμβολική και κενή νοήματος είναι η μετονομασία του θλιβερού μικρόκοσμου των Εξαρχείων σε "Λωρίδα της Γάζας"...

Αυτά τα σύμβολα να τα φοβάστε! Ποτέ δεν βγήκαν σε καλό!
Μυρίζουν λιβάνι ηθικής...
Μυρίζουν τάφο...
Μυρίζουν φανατισμό...

ΟΛΟΙ ξέρουν -ή θα έπρεπε να ξέρουν- πως ΟΛΟΙ οι Πόλεμοι που διεξάγονται σε επίπεδο συμβόλων είναι ΠΟΛΥ πιο αιματηροί από τους άλλους.

Διότι δεν βρίσκουν τρόπο να τελειώσουν!

Διότι όταν αντιμάχονται Φαντάσματα, την πληρώνουν οι άνθρωποι. Την πληρώνουν τα κινήματα. Την πληρώνει η κοινωνία.

Και αυτό κάποιους εξυπηρετεί!

Ομως -θα το χοντρύνω τώρα, μπας και το καταλάβουμε!- τα Εξάρχεια ΔΕΝ είναι καν σύμβολο. Ηταν!

Και πριν ακόμη γίνει σύμβολο ήταν πραγματικά ένας χώρος αυτονομίας, ελευθερίας και δημιουργικότητας.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα, πήγα σχολείο στα Εξάρχεια. Εζησα για πολλά χρόνια στο Λόφο του Στρέφη. Τα έχω ζήσει εκείνα τα χρόνια.

Τότε που "κάτι λειτουργούσε μέσα εκεί". Τότε που το Πολυτεχνείο ήταν Πολυτεχνείο και η Νομική ήταν Νομική. Και οι φοιτητές και οι διανοούμενοι ήταν φοιτητές και οι διανοούμενοι. Τότε που οι βάρδοι της αυτονομίας κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας σας άγγελοι και σαν δαίμονες. Ο Παύλος, ο Νικόλας, η Κατερίνα...

Ανάμεσά τους και οι μορφές του Πόλε, του Σερίφη, του Μαρίνου, του Πισιμίση... Αντεξουσιαστές πραγματικοί με "άντερα", όχι χουλιγκάνοι! Οχι μπαχαλάκιδες!
Που πλήρωσαν στο τομάρι τους τις ιδέες τους. Που πλήρωσαν με τις ζωές τους.

Και ο Λεωνίδας Χρηστάκης! Και άλλοι... Που έφυγαν για πάντα!

Αυτά, κάποτε...

Σήμερα τον Νικόλα τον προσφέρει δώρο το ...Ti-Vo! Τον Παύλο η ..."Ημερησία"! Την Κατερίνα ο ..."Star"!

Σήμερα τα Εξάρχεια είναι ΜΠΙΖΝΑ. Χοντρή μπίζνα!

Και τίποτα άλλο! Ομως, τίποτα άλλο!
Κι αυτή η ΜΠΙΖΝΑ είναι που έθαψε την (παλιά μου) γειτονιά και τους κατοίκους της!!!
Ανθρωποι της νύχτας. Εμποροι πρέζας.
"Χαφιέδες και πρεζάκιδες και ταξικά κωθώνια".
Και ανίδεοι τσόγλανοι...

Και μαζί τους οι άνθρωποι-σφραγίδες. Οι ίδιοι και οι ίδιοι εδώ και 30 χρόνια. "Ηγέτες" "κομμάτων", "κινήσεων" και "οργανώσεων" που μέλη τους είναι αυτοί οι ίδιοι, μια ξαδέλφη, δύο πρώην φοιτητές από την επαρχία, ετών 47!
"Αναρχοπατέρες" απείρως σταλινικότεροι της Παπαρήγα.
"Τσιρκολάνοι" της "αριστερής" σαχλαμάρας που άθελά τους (;;;) προσφέρουν δωρεάν "μεταπτυχιακά" σε πρακτορίσκους, μυστικούς και ασφαλήτες που παριστάνουν τους ...ακτιβιστές.
Ολο το χαφιεδότσουρμο εκεί έχει θητεύσει!

(Τα ξέρουμε, τα έχουμε ζήσει αυτά! Ας μην παριστάνουν κάποιοι τις παρθένες!)

Χάρη σ' αυτόν το συρφετό, το Κράτος μετέτρεψε τα Εξάρχεια σε ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ και εξάσκησης κατά "ζωντανού στόχου"!

Κι αυτός ο συρφετός είναι ο παθητικός ΣΥΝΕΝΟΧΟΣ της δολοφονίας του Αλέξη, πέρσι!

Αυτοί συντηρούν ένα ιδιότυπο Τζουράσικ Παρκ της (τάχα μου) αναρχίας και αυτονομίας και κόβουν εισιτήριο στις εισόδους! Με σπέσιαλ τριτμεν στις εξόδους από τα συνεταιράκια της ΓΑΔΑ!

Η ταύτιση αυτού του Τσουράσικ Παρκ με τη "Λωρίδα της Γάζας" ήταν μια μάλλον ατυχής υπερβολή. Δικαιολογημένη από το βάρος της προηγούμενης νύχτας.
(Αδικαιολόγητη όμως για εκείνους που ξέρουμε τι σημαίνει Λωρίδα της Γάζας! Και οτι της πλατειούλας ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΞΙΖΕΙ τέτοια τιμητική ονομασία)

Η ταύτιση όμως της Αριστεράς με τα σημερινά Εξάρχεια δεν είναι υπερβολή. Είναι ολέθριο πολιτικό λάθος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να μετονομασθεί σε "Κόμμα των Εξαρχείων".
Η Αριστερά δεν μπορεί τα ετεροκαθορίζεται από έναν παρακμιακό μικρόκοσμο.
Δεν μπορεί να αυτο-εγκλωβίζεται μέσα σε δέκα τετράγωνα.

Δεν μπορεί να πέφτει ξανά και ξανά στην ίδια ΠΑΓΙΔΑ! Γιατί τα Εξάρχεια είναι μια έξυπνα στημένη παγίδα και τίποτα περισσότερο.

Η κοινωνία, οι πολίτες, η Αριστερά δεν χρωστούν τίποτα στα Εξάρχεια!
Αυτά μας χρωστάνε!
Τις κάμερες, τις παρακολουθήσεις, την ενίσχυση της καταστολής, τα περίπολα, την αστυνομοκρατία. Γιατί στο όνομά τους γίνονται όλα αυτά!

Και είναι η ώρα, ΤΩΡΑ, να απεγκλωβιστεί από αυτόν τον μικρόκοσμο. Μια και καλή.
Πριν να είναι ΠΟΛΥ αργά!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Τις επόμενες εβδομάδες, χαφιέδες, πρεζάκηδες, ταξικά κωθώνια, ακροδεξιοί και παρακρατικοί είναι ΠΙΘΑΝΟΝ να ετοιμάζουν μια άνευ προηγουμένου προβοκάτσια. Το ξέρετε. Το έχετε ακούσει. Ολοι το έχουμε ακούσει. Ή μήπως όχι;
Πρόκειται για ενέδρα. Και ο στόχος ξέρουμε καλά ποιος είναι... Το μάθαμε πέρσι"!


Saturday, October 24, 2009

"Ρόζα Λούξεμπουργκ - Γράμματα από τη φυλακή"


Βερολίνο. 19 Δεκέμβρη του 1919. Ενενήντα χρόνια από τη δολοφονία της Ρόζας…
κι ακόμα δεν είναι σίγουρος ο κόσμος, αν το σώμα που βρίσκεται στον τάφο με το όνομά της είναι το δικό της…

Η παράσταση, ακολουθεί από φυλακή σε φυλακή τη γυναίκα, τη ζωή, τις ιδέες, τις μύχιες σκέψεις και το έργο της κατά τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της, από το 1917 έως το 1919.

Αγγίζει την προσωπικότητα, την ξεκάθαρη και τίμια πολιτική σκέψη, αλλά, την ίδια στιγμή, και τη λυρική ψυχή ενός μοναδικού, πραγματικά ελεύθερου, πραγματικά δυνατού και πραγματικά αδούλωτου ανθρώπου που έβαλε τη σφραγίδα του στον αιώνα που πέρασε, αλλά και σε αυτούς που θα έρθουν. Που διαμόρφωσε πολιτικές και πολιτικούς, στοχαστές και διανοητές και που συνεχίζει να απασχολεί το ίδιο ή και περισσότερο έντονα ακόμα και σήμερα.

Η Ρόζα μάς αποκαλύπτεται μέσα από τα γράμματά της κυρίως προς τη νεαρή φίλη της Σόνια, σύζυγο του στενού συνεργάτη της Καρλ Λίμπκνεχτ, που ήταν τον ίδιο καιρό κρατούμενος και που δολοφονήθηκε μαζί της. Αλλά και μέσα από τα γράμματά της προς συνεργάτες της στη Γερμανία και τη Ρωσία.

Συντελεστές

Γράμματα - Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα - Καλογήρου
Σύνθεση κειμένων: Μαρία Κατσανδρή
Σκηνοθεσία - Κίνηση: Σεσίλ Μικρούτσικου
Μουσική για την παράσταση: Θάνος Μικρούτσικος

Το ρόλο της Ρόζας Λούξεμπουργκ ενσαρκώνει η Μαρία Κατσανδρή. Στη σκηνή, ένας βιολιστής συνοδεύει τη Ρόζα.

ΘΕΑΤΡΟ ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ
Σατωβριάνδου 36 ΟΜΟΝΟΙΑ, ΑΘΗΝΑ από 13 Οκτωβρίου 2009 κάθε Δευτέρα και Τρίτη 9:15 μ.μ. Γενική Είσοδος: 20 € Φοιτητικό: 15 € Διάρκεια: 60 λεπτά



Thursday, October 22, 2009

Οι ρήξεις της Β' Πανελαδικής

Σε μια περιδιάβαση στο διαδίκτυο ανακάλυψα ένα εξαιρετικό κείμενο του συντρόφου Αντώνη Μαούνη για την θρυλική ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β' Πανελαδική. Την πρώτη εξ αριστερών διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού και του Ρήγα. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην "Εργατική Αλληλεγγύη" Διαβάστε το αξίζει το κόπο:

Η νεολαία για τον κομμουνισμό;


Στην Α΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Ρήγα Φεραίου (ΡΦ) και στο 1°(9) Συνέδριο του ΚΚΕ εσ., το 1976, η ανάπτυξη της θέσης ότι «Η νεολαία αποτελεί κοινωνική κατηγορία, όπως προσδιορίζει την έννοια αυτή ο Νίκος Πουλατζάς» με αναφορές στον Γκράμσι, στο Μάο, στο Μαρξ και στο Λένιν, έγινε αντικείμενο έξαλλης επίθεσης, εκ μέρους των τότε ηγεσιών του κόμματος και της νεολαίας, με την κατηγορία του «θεωρητικισμού». Η διαφωνία δεν ήταν ακαδημαϊκού περιεχομένου. Εξ ου και η οξύτητα της αντίδρασης:


Η νεολαία έπαυε να αναλύεται ως σύνολο ανθρώπων υπό διαμόρφωση, χωρίς κοινωνική ταυτότητα, σχεδόν μη άνθρωποι δηλαδή. Αναγνωριζόταν ως ιδιαίτερη κοινωνική δύναμη, με το δικό της διαπλαστικό ρόλο, για την κοινωνική αλλαγή. Με αυτή τη θέση, (και απαντώντας στο δίλημμα για το χαρακτήρα και την ονομασία του: «κομμουνιστική» ή «πανελλήνια» οργάνωση;), ο ΡΦ απέρριπτε οριστικά το ρόλο που του επεφύλασσε η κομματική ηγεσία, ως «σχολείου για τον κομμουνισμό» (Δημητρώφ), κληροδότημα των τριτοδιεθνιστικών αντιλήψεων για τη νεολαία και ειδικότερα της ελληνικής παράδοσης των Λαμπράκηδων και της ΕΠΟΝ. Διεκδικούσε τη συμμετοχή του στη διαμόρφωση της στρατηγικής για τον κομμουνισμό, ως πολιτική οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ εσ.


Η ιστορική εδραίωση αυτής της αντίληψης είχε ολοκληρωθεί κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας: Οι φοιτητικές εξεγέρσεις του 68, η έκρηξη της ροκ τη δεκαετία του 60, η αντιπολεμική συμβολή, ιδιαίτερα για το Βιετνάμ, η κριτική και η κρίση θεσμών και συμπεριφορών και πρωτευόντως, ο ρόλος του Ελληνικού φοιτητικού κινήματος για την ανατροπή της δικτατορίας, είχαν δημιουργήσει ισχυρά αποθέματα αυτοπεποίθησης και ελπίδων. Η μαζική στράτευση ήταν φυσικό επακόλουθο.


Από τη διάσπαση του 68 στη Β΄ Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΡΦ (Β΄Π)


Η ομάδα που ηγήθηκε του ΚΚΕ εσ., ουσιαστικά από τη διάσπαση του 68 αλλά οριστικά από το 1973, επέδειξε παροιμιώδη πολιτική ανεπάρκεια. Μετά τους απαράδεχτους προβληματισμούς στον καιρό της χούντας (για συνεργασία με τον βασιλιά, για την «φιλελευθεροποίηση» Μαρκεζίνη και τους «κύκλους της ανωμαλίας» που παραμόνευαν στο Πολυτεχνείο το 73) συνέχισε με μία σειρά καταστροφικές επιλογές: την Ενωμένη Αριστερά, την ΕΑΔΕ, την ΑΣΔΗΣ, την ΣΥΜΜΑΧΙΑ των 5. Αποτελέσματα: Το χάσιμο του κομμουνιστικού χώρου από το ΚΚΕ στο επίπεδο της πολιτικής γραμμής και η διευκόλυνση του ΠΑΣΟΚ να αυτοπροβάλλεται ως νέα αριστερά με επιστράτευση των πιο χρεοκοπημένων στερεότυπων της παραδοσιακής, για να πάρει εύκολα την εξουσία και να εξευτελίσει κάθε έννοια της αριστεράς στην συνέχεια.


Το χειρότερο, η ηγεσία του ΚΚΕεσ επεχείρησε να «κλείσει» την υπόθεση της κομμουνιστικής ανανέωσης παρουσιάζοντας όσους διετύπωναν αντιρρήσεις ως συνειδητούς ή αντικειμενικά υπονομευτές του. Τα διοικητικά μέτρα ήταν το έσχατο καταφύγιο της. Το 1976 δε δίστασε να διαλύσει το Γραφείο Συνοικιών Αθήνας του Ρήγα για να υπονομεύσει έναν χώρο που διετύπωνε οξύτατη κριτική στις επιλογές της. Το 78, μετά την εκλογική συντριβή (2,7 % για την «Συμμαχία των 5») και με την γενναιόδωρη διατύπωση «ο λαός έχει δικαίωμα να σφάλει» επεδίωξε να αποκλείσει τον Ρήγα συνολικά, από μια διαδικασία αυτοκριτικής, έστω και την ύστατη στιγμή.


Όμως μετά την διάσπαση του ΄68 τίποτε στον ελληνικό κομμουνιστικό χώρο δεν μπορούσε να κρατηθεί εύκολα «κλειστό».


Η ανάπτυξη του ΡΦ (με τα περισσότερα εκλεγμένα μέλη στην συντονιστική του Πολυτεχνείου το 73, παρά την τουλάχιστον αμηχανία της ηγεσίας του ΚΚΕ εσ.) διαμορφωνόταν σε στενή σχέση με το αντιδικτατορικό κίνημα χωρίς κατ΄ανάγκη ισχυρή αντιστοιχία με τις κεντρικές κομματικές συλλήψεις. Το 1975 όταν οι λογοκριτικές διαθέσεις της κομματικής ηγεσίας εκδηλώθηκαν με απόλυτη σαφήνεια, ξεκίνησε η φάση των ομαδοποιήσεων. Το 1977, λίγο πριν τις εκλογές, η κομματική ηγεσία είχε χάσει τον έλεγχο της Νεολαίας. Μετά την συντριβή του 77 οι ομαδοποιήσεις πήραν άμεσα μαζικό χαρακτήρα. Έστω και μέσα στην φθορά που δημιούργησε αυτή η κατάσταση, αναπτύχθηκε το μοναδικό ρεύμα μαζικής και ολοκληρωμένης εσωκομματικής αντιπολίτευσης, που δεν περιορίστηκε στον χώρο της νεολαίας ούτε εμπλεκόταν στις υπαρκτές, κάποτε οξείες, όμως περιορισμένης έκτασης διαφωνίες κορυφής. Η κομματική ηγεσία αποφάσισε να καταστείλει την έκφραση αυτού του ρεύματος καλώντας τη νεολαία σε Συνέδριο κατόπιν εορτής. Σε σύγκρουση με αυτή την επιλογή, ο ΡΦ αρνήθηκε την εκτέλεση προειλημμένων αποφάσεων και προχώρησε στη συγκρότηση της Β΄ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψής του, ενόψει του επικείμενου κομματικού συνεδρίου. Η Β΄Π θεωρούσε ότι έδινε την ύστατη μάχη για τη συγκρότηση μιας άλλης εκδοχής της κομμουνιστικής ανανέωσης, σε φορέα αυτόνομο από το ΚΚΕ, όπου κυριαρχούσε η γνωστή χρεοκοπημένη αντίληψη και πολιτική. Με τη σύγκλιση της Β΄Π επήλθε η οριστική ρήξη με το ΚΚΕεσ.


Στις εκλογές του ΄81, το ΚΚΕεσ, τέθηκε εκτός Βουλής. Το ΄86, οι υποθηκοφύλακες της «ανανέωσης» που το έλεγξαν και το χαρακτήρισαν, αποφάσισαν τη διάλυσή του. Σήμερα, έχουν το δικαίωμα να περιφέρονται και να αναζητούν, στις υπεράνω πολιτικών και ταξικών διαφορών παρέες τους, τη δικαίωσή τους. Αυτό που δεν τους επιτρέπεται, είναι να μιλούν διατηρώντας, κατά τη γνωστή παλιά συνήθεια, το δάχτυλο σηκωμένο.


Εκείνη η κομματική ηγεσία διακήρυσσε την κομμουνιστική ανανέωση αναμασώντας ευρωκομμουνιστικές κοινοτυπίες. Στην πράξη διαμόρφωνε μια φιλοσοφία που υποκαθιστούσε τον τριτοδιεθνιστικό ιστορικισμό, με μια νεοθετικιστική ανάγνωση της πραγματικότητας. Με διατύπωση της Β΄Π: Η τεχνοκρατική παρέκκλιση του μαρξισμού υποκατέστησε την γραφειοκρατική, εκσυγχρονίζοντας τους όρους κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος.

Καταβολές της Β΄Π, όρια, και παρακαταθήκες.


Ευρύτερες αναφορές της Β΄ Π υπήρξαν οι απορριπτικές κριτικές του σοβιετικού μοντέλου όπως αναπτύχθηκαν στον ευρωπαϊκό χώρο υπό το πρίσμα των ζητημάτων που άνοιξαν τα αντιαποικιακά κινήματα η σινοσοβιετική διένεξη (η κριτική της τριτοδιεθνιστικής παράδοσης, η αμφισβήτηση του απόλυτου ρόλου της βαριάς βιομηχανίας από τον Μάο, το στήριγμα στις μάζες και ο ρόλος της πολιτικής και της ιδεολογίας, η κριτική στον οικονομισμό, η αμφισβήτηση της εντεινόμενης διάκρισης διανοητικής και χειρονακτικής εργασίας και των συνακόλουθων ιεραρχικών δομών κλπ.) οι επεξεργασίες των φιλοσόφων περί τον Αλτουσέρ, οι σχετικές κριτικές τάσεις που αναπτύχθηκαν στο χώρο του ΚΚΕεσ. στο διάστημα της δικτατορίας με επίκεντρο το περιοδικό «Αγώνας» της κομματικής οργάνωσης Παρισιού και πρωτεργάτη τον Άγγελο Ελεφάντη και πρωτίστως η σκέψη του Νίκου Πουλατζά.


Η Β΄ Π διεκδίκησε ένα άνοιγμα της κομμουνιστικής ανανέωσης στον κατακερματισμένο χώρο της αριστεράς, εντός και εκτός των τότε υπαρκτών κομμάτων και ομάδων για την δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα.


Η έλλειψη ανταπόκρισης σε αυτή την επιδίωξη δυνάμεων που μπορούσαν να αναλάβουν το βάρος της καταγραφής στο επίπεδο της πολιτικής σκηνής (άλλοι βρήκαν την στιγμή να επιστρέψουν μετά από χρόνια με την «κριτική τους υποστήριξη» στο ΚΚΕ εσ, άλλοι να γίνουν στυλοβάτες, «αττικάρχες» κλπ του ΠΑΣΟΚ), επέφεραν την ακύρωση του εγχειρήματος στις εκλογές του 81. Οι δυνάμεις που ανταποκρίθηκαν και προχώρησαν στο εγχείρημα της καθόδου με το σχήμα της «Επαναστατικής Αριστεράς» -πρώτη εκδοχή των σημερινών προσπαθειών συγκρότησης της ριζοσπαστικής αριστεράς με τα σχήματα ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΣΥΡΙΖΑ- επέδειξαν μια πρωτόγνωρη ωριμότητα. Η παρουσία τους όμως στο επίπεδο της πολιτικής σκηνής ήταν περιορισμένη και εκείνο το εγχείρημα, εκτός της πείρας που τους κληρονόμησε, δεν είχε συνέχεια. Καταδείχθηκε έτσι το όριο που δεν μπορούσε να υπερβεί η Β ΄Π. Εντός ολίγου θα ακολουθούσε το τέλος της ιστορίας της. Η τελική αδυναμία καταγραφής αυτού του χώρου στις εκλογές του ΄81, οδήγησαν, πλην εξαιρέσεων, τα πολύμορφα κινήματα κοινωνικής κριτικής που άνθισαν σε εκείνη την περίοδο, στην ύφεση και στο περιθώριο. Για τη συνέχεια της κοινωνικής κριτικής είχε σημάνει η ώρα του αναρχικού φαινομένου της δεκαετίας του ΄80.


Όμως η Β΄Π. επαγγέλθηκε πρωτίστως έναν νέο τρόπο οικοδόμησης μαζικού κινήματος. Παρότι οι προσδοκώμενοι εταίροι δεν ανταποκρίθηκαν στην επί πολιτικής σκηνής πρόσκλησή της, η Β ΄Π υπήρξε συνεπής στο δικό της ραντεβού με το μαζικό κίνημα. Η συμβολή της υπήρξε καθοριστική για την πρώτη - και μια από τις ελάχιστες μετά την μεταπολίτευση- ανατροπή του Νόμου 815 για την ανώτατη εκπαίδευση με όρους κινήματος: Τις φοιτητικές καταλήψεις του 1979. Αποκαλύπτοντας τον επιθετικό χαρακτήρα του εκσυγχρονισμού (Πουλατζάς 1975) και την πολιτική του στόχευση κατά του φοιτητικού κινήματος, άφηνε άφωνη την τότε επικρατούσα αριστερά (ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και ΚΚΕες.) της στρατηγικής των θεσμικών αλλαγών. Επρόκειτο για παρακαταθήκη πολιτική, πρωτόγνωρη τότε για τον ελληνικό χώρο που αποτελεί πλέον κτήμα, τουλάχιστον για το χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Παράλληλα με τη οξύτητα εκείνης της μάχης, η Β΄Π είχε πάντα ανοικτό μέτωπο στον φετιχισμό των μορφών πάλης επιμένοντας στην θεμελίωσή τους επί πολιτικών δεδομένων και επιδιώξεων αποφεύγοντας να μεταμφιέζει θεωρητικές ή ιδεολογικές θέσεις σε πολιτική.


Η συνεχής ανάδειξη των αγώνων και συγκρούσεων σε επί μέρους μαζικά μέτωπα ως κεντρικά σημεία πολιτικής αναφοράς για τη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της, παραμένει μία ακόμα παρακαταθήκη για τον άνισο δρόμο που οφείλει να διανύσει μια αριστερά που βρίσκεται σε κρίση.

Για το ίδιο θέμα: Η σύγκρουση, με δύο νεκρούς, στο Πολυτεχνείο΄ 80 ανέδειξε την αναπόφευκτη ασυνέχεια των παρεμβάσεων, υπό όρους κρίσης, σε ζητήματα κεντρικής πολιτικής (αν κάπως σχηματικά τα διακρίνουμε από αυτά που αναδεικνύει η δυναμική των επί μέρους μαζικών μετώπων).


Τέτοιες καταβολές και παρακαταθήκες του Ρεύματος της Β΄Π που ενδεικτικά αναφέρθηκαν πάγωσαν μετά την πασοκική λαίλαπα του΄ 81, έμειναν στην αφάνεια ή στο περιθώριο, ξεχάστηκαν. Κάποιες μοιάζουν να μην υπήρξαν, όπως η εκ βάθρων κριτική στο Σχολικό σύστημα και το Πανεπιστήμιο, που έχει απολύτως υποσταλεί από τη σημερινή ανάπτυξη όλων των εκδοχών του αριστερού κινήματος στον Πανεπιστημιακό χώρο.


Και όμως, ακόμα και έτσι, αυτές οι παρακαταθήκες σα στοιχειωμένες παραμένουν διαθέσιμες. Καμιά φορά, μοιάζουν εκκωφαντικά καινοτόμες όποτε επιστρατεύονται στους σημερινούς κοινωνικούς αγώνες.


Την μάχη αυτή η Β΄Π δεν την έδωσε μόνη της. Ένας ευρύτερος πολιτικός χώρος εγκατέλειψε τις αγκυλώσεις της αυτοδικαίωσης και προσχώρησε στην από κοινού αντιμετώπιση της κυβερνητικής επίθεσης. Άφησαν τις παρατάξεις - προθάλαμους των οργανώσεων και προχώρησαν σε κοινά συσπειρωτικά σχήματα με ισότιμη συμμετοχή και όχι δια αντιπροσώπων. Πρόκειται για μια αντίληψη που έχει επίσης ατονήσει με την ανάπτυξη των τελευταίας γενιάς ενωτικών παραταξιακών σχημάτων του χώρου της ριζοσπαστικής αριστεράς, προς όφελος ενός μετωπικού- δι αντιπροσώπων - τρόπου συγκρότησής τους. Είναι προφανές ότι θα πρέπει να αναζητηθεί ένας δρόμος που, αξιοποιώντας αυτή την εμπειρία που επί δεκαετίες έχει συσσωρευτεί, θα συνδυάσει τους δυο τρόπους για τη δημοκρατικότερη, συλλογικότερη, δημιουργικότερη και αποτελεσματικότερη συγκρότηση ενωτικών μαζικών παρατάξεων αντί κομματικών προαυλίων.


Η φωτό είναι η κλασσική από τον Μάη του 1968, την οποία χρησιμοποίησε η ΕΚΟΝ Ρ.Φ. Β' Πανελαδική στην αφίσα της για την Β' Πανελαδική συνδιάσκεψη.



Η σύλληψη του Δημήτρη Παπαχρήστου χθες στα Εξάρχεια & Η συνέντευξη Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ




Στο μεταξύ συνέντευξη Τύπου έδωσαν ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Αλ.Τσίπρας και οι Θ.Δρίτσας, βουλευτής Α' Πειραιά ΣΥΡΙΖΑ, Μανιός Ν., Στ.Eλληνιάδης, ο Χριστοφ.Κάσδαγλης και ο Σωτ.Δαματόπουλος για το χθεσινό κρούσμα αστυνομικής κατά τη διάρκεια παρουσίασης βιβλίου στο βιβλιοχώρο Φλωράλ.

ΑΛ.ΤΣΙΠΡΑΣ: «Ήμουν από τους ομιλητές και ήμουν μάλλον από τους τυχερούς γιατί είχα προλάβει να φύγω 2-3 λεπτά πιο πριν …ή τους άτυχους.

Ξεκινώντας, θέλω να πω ότι έχουμε ένα πολύ σοβαρό κρούσμα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Έχουμε ένα συμβάν με σοβαρές πολιτικές προεκτάσεις.

Αν κανείς δεν γνώριζε όλα όσα έχουν συμβεί όλο το προηγούμενο διάστημα, αν κανείς δεν γνώριζε δηλαδή αυτό το σχέδιο νόμου και τάξης που λαμβάνει χώρα στην ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων, μόλις λίγες ώρες μετά την αποχώρηση του Συνηγόρου του Πολίτη από το νέο υπουργικό συμβούλιο, και μάθαινε ότι σε μια εκδήλωση παρουσίασης βιβλίου, με τη συμμετοχή πολιτικών προσώπων, βουλευτών, αγωνιστών της δημοκρατίας, ενεργών πολιτών, θα είχαμε μια τόσο ωμή επέμβαση αστυνομικών δυνάμεων, θα θεωρούσε ότι πρόκειται για προβοκάτσια.

Επειδή δεν είμαι φίλος των θεωριών συνωμοσίας, και επειδή κακή τύχη ίσως του ίδιου του Υπουργού όλο το προηγούμενο διάστημα ζήσαμε όλοι όσοι έχουμε την κακή συνήθεια να μένουμε σʼ αυτή την περιοχή ή να συχνάζουμε σ αυτή την περιοχή, ξέρουμε ότι αυτό που συνέβη χτες είναι κάτι συνηθισμένο τις τελευταίες δέκα μέρες στην ευρύτερη περιοχή.

Δεν έχουμε την απαίτηση οι αστυνομικοί να γνωρίζουν ποιος είναι ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου -άλλωστε δεν τους το έχει μάθει κανείς.

Δεν έχουμε την απαίτηση οι αστυνομικοί να γνωρίζουν ποιοι είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και βουλευτές.

Δεν έχουμε την απαίτηση να γνωρίζουν ποιοι είναι δημοσιογράφοι.

Έχουμε όμως την απαίτηση να μην προχωρούν σε συλλήψεις χωρίς στοιχεία, να μην προχωρούν σε συλλήψεις όσων διαμαρτύρονται για την αυταρχική τους συμπεριφορά, να μην προχωρούν σε συλλήψεις ανηλίκων χωρίς κανένα λόγο.

Έχουμε την απαίτηση να σταματήσει επιτέλους αυτό το καλά σχεδιασμένο κλίμα αστυνομοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων και σε άλλες περιοχές της Αθήνας,

Έχουμε την απαίτηση να σταματήσει η στοχοποίηση όλων όσων ντύνονται διαφορετικά, όλων όσων σκέφτονται διαφορετικά.

Το χθεσινό περιστατικό βάζει δύσκολα θέματα στο νέο υπουργό. Δεν είναι απομονωμένο. Επαναλαμβάνω αυτό που είπε ο Θ. Δρίτσας, θυμίζω δηλαδή τη σύλληψη του κοινωνιολόγου Δημ. Παρτσάνογλου, που έχει πραγματοποιήσει πολλές έρευνες για το Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής. Έχουμε τη μετατροπή μιας ολόκληρης περιοχής σε Λωρίδα της Γάζας και εδώ δεν χωράνε δικαιολογίες. Γιατί η πρώτη δικαιολογία είναι τα κρούσματα βίας.

Υπάρχουν κοινωνικά τέτοια φαινόμενα, δεν το κρύβουμε. Πρέπει όλους να μας απασχολήσουν. Αλλά δεν οριοθετούνται σε μια συγκεκριμένη περιοχή της Αθήνας. Κρούσματα βίας μπορεί να έχουμε στο Κολωνάκι, είχαμε προχθές στο Παγκράτι, εκτεταμένα κρούσματα βίας ανάμεσα σε ομάδες χούλιγκαν και βανδάλων -όπως λέει ο Υπουργός- οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Δεν είχαμε αυτή την αντιμετώπιση. Και φαντάζομαι ότι δεν θα δούμε στην περιοχή του Κολωνακίου εκτεταμένες επιδρομές ΜΑΤ σε καφετέριες εκεί που συνηθίζουν να συχνάζουν και να πίνουν τον καφέ τους τα μέλη του κυβερνητικού συμβουλίου ή συνάδελφοί μου βουλευτές. Φαντάζομαι ότι δεν θα τους άρεσε αυτή η συμπεριφορά.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι εδώ αυτή η αντιμετώπιση των κατοίκων των Εξαρχείων σαν να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας έχει κάποιο στόχο. Και θεωρούμε ότι αυτός ο στόχος ουδόλως εξυπηρετεί την αντιμετώπιση της βίας, αλλά έχει σαν στόχο να στοχοποιήσει συγκεκριμένο πολιτικό χώρο αν θέλετε και κυρίως να στοχοποιήσει τους ανθρώπους που σκέφτονται.

Από την πλευρά μας, με αφορμή αυτά τα περιστατικά, θέλουμε να καταθέσουμε συγκεκριμένες προτάσεις για άλλη μια φορά.

• Πρώτον, έχει φτάσει πια η ώρα να περάσει ο έλεγχος της αστυνομίας σε διακομματική επιτροπή της Βουλής. Το προτείναμε αμέσως μετά τον Δεκέμβρη. Συμφωνεί και η ΠΟΑΣΥ. Είχε συμφωνήσει τότε και το ΠΑΣΟΚ όταν ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ήρθε η ώρα να γίνει πράξη αυτή η πρόταση.

• Δεύτερον. Γνωρίζω ότι δεν είναι κολακευτικό 35 χρόνια μετά την πτώση της χούντας να εξακολουθούμε να συζητάμε και να ζητάμε τον εκδημοκρατισμό των Σωμάτων Ασφαλείας, είναι όμως αναγκαίο. Χρειαζόμαστε μια αστυνομία που θα υποτάσσεται στις κοινοβουλευτικές αρχές και θα έχει τον κοινωνικό ρόλο που της αναλογεί, προστατεύοντας και όχι καταστέλλοντας τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.

Άρα λοιπόν είναι ανάγκη να υπάρξει μια συνολική αλλαγή πλεύσης στην αστυνομία, με την εκπαίδευση των αστυνομικών για την μη χρήση βίαιων μεθόδων και μέτρων, για την εφαρμογή της ελληνικής και διεθνούς νομοθεσία για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για την κατάργηση των ΜΑΤ, για αλλαγές στο σώμα που θα χειρίζεται επικίνδυνες καταστάσεις.

• Και, τρίτον, επαναλαμβάνουμε για άλλη μια φορά την ανάγκη να καταργηθεί εδώ και τώρα ο αντισυνταγματικός νόμος για την κουκούλα.

Κατά τη συζήτηση και την ψήφιση αυτού του νόμου το ΠΑΣΟΚ, τότε αξιωματική αντιπολίτευση, μιλούσε για αντισυνταγματικό και αυταρχικό νόμο και τον καταψήφισε. Υπάρχει η ευκαιρία τώρα να καταργηθεί αυτός ο νόμος γιατί προσβάλει τον πολιτικό και νομικό κόσμο, γιατί προσβάλει τη νοημοσύνη μας.

Με αφορμή λοιπόν ένα ακραίο περιστατικό ακραίας αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας με σημαντικότατες πολιτικές προεκτάσεις, που κατά τη γνώμη μας δεν εξαντλείται στη δήλωση συγνώμης από τους υπευθύνους σε όσους έτυχαν αυτής της μεταχείρισης, εμείς ζητάμε από την κυβέρνηση να προχωρήσει σε τρία συγκεκριμένα μέτρα. Και επιπλέον ζητάμε από τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις. Και ως προς αυτό εγώ προσωπικά του δίνω την ευκαιρία, λίγο πριν κατέθεσα στη Βουλή ερώτηση για το χθεσινό το περιστατικό στον ίδιο τον Υπουργό».

ΘΟΔ. ΔΡΙΤΣΑΣ, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ: «Είναι γνωστό και αναφερθεί πολλές φορές και σε βιβλία και σε σχόλια και σε προσεγγίσεις σχετικά με την πλατεία Εξαρχείων ότι αυτή η πλατεία είναι συνδεδεμένη πολύ στενά με την πορεία της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Και μπορεί κανείς να κάνει μια ολόκληρη πραγματεία πώς συνδέεται η περιοχή των Εξαρχείων με τα κορυφαία γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας. Σήμερα η πλατεία είναι πάλι στο επίκεντρο σε μια καμπή της ελληνικής ιστορίας που μπορούμε να την πούμε ρευστή, μεταβατική ή μπορούμε να την πούμε και επικίνδυνη. Απέναντι σε όλα αυτά, πρέπει κανείς να σταθεί, όχι μόνο ιστορικά όχι μόνο με το φορτίο που κουβαλάει η πλατεία αλλά και με τις ανάγκες που προκύπτουν στην σημερινή πραγματικότητα. Η παρουσίαση ενός βιβλίου στο κέντρο της πλατείας χθες το βράδυ είναι μια παρουσία, πέρα από τις άλλες διαστάσεις που έχει ένα βιβλίο και μια συζήτηση γύρω από αυτό, έχει ένα φορτίο υπεράσπισης του χαρακτήρα της πλατείας. Κι όμως, και η σημερινή κυβέρνηση με κάποιες διαφορές αλλά στο ίδιο μοτίβο θέλουν να μας πείσουν ότι η υπεράσπιση της πλατείας Εξαρχείων, της κοινωνικής της ζωής, του πολιτισμού της, της διαβίωσης των ανθρώπων, είναι έργο της αστυνομίας. Δεν είναι όμως έργο της αστυνομίας. Είναι έργο μιας ολόκληρης κίνησης πολιτιστικής, κοινωνικής, καθημερινής και πολιτικής πρωτίστως. Από αυτή την άποψη, τα σχέδια και του νέου υπουργού Προστασίας του Πολίτη, του κ. Χρυσοχοΐδη, είναι σχέδια που χθες το βράδυ έδειξαν τα όριά τους. Και έδειξαν και την πραγματική τους επικινδυνότητα. Τα είχαν δείξει και τις προηγούμενες ημέρες αλλά είναι αυτή η φοβερή προσαρμογή, ακόμα και η δική μας προσαρμογή, ότι όταν είναι ένα μικρό παιδί, ο συμβολισμός ότι είναι άτακτος, είναι χουλιγκάνος, παραβατικός, δικαιολογεί τέτοιες συμπεριφορές του κράτους. Χθες το βράδυ δεν υπήρχε καμιά τέτοια δικαιολογία. Κι όμως δεν υπήρχε κανένα τέτοιο επεισόδιο. Η στάση του υπουργού χθες το βράδυ και της αστυνομικής διεύθυνσης την οποία επισκέφθηκα μαζί με τον Μανώλη Γλέζο ήταν μια στάση απολογίας και καθησυχασμού. Μια στάση μείωσης της σημασίας του γεγονότος. Ότι ήταν ένα έργο που ξέφευγε από τον σχεδιασμό, που παρέβαινε τις διαταγές, που οφειλόταν σε υπερβάλλοντα ζήλο. Τους εξηγήσαμε ότι δεν ήταν έτσι. Ότι και το επεισόδιο με τον ερευνητή επιστήμονα, τον κ. Παρτσάνογλου που ζητώντας να υπάρχει μια πιο ανθρώπινη συμπεριφορά σε κάποιους μετανάστες που είχαν συλληφθεί και ακριβώς επειδή αυτός ασχολείται με τα μεταναστευτικά ζητήματα υπέστη την βίαιη συμπεριφορά της αστυνομίας και κρατήθηκε δυο τρεις μέρες στο αστυνομικό τμήμα και ακόμα βρίσκεται μπλεγμένος με μια δικαστική κατηγορία εναντίον του. Πέραν αυτού, έχουμε καθημερινά σε όλη αυτή την επιχείρηση τέτοιου είδους παραβάσεις και παραβιάσεις της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της νομιμότητας. Δεν νοείται έρευνα υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτούς τους όρους. Πιστεύουμε ότι όλη αυτή η σχεδιασμένη επιχείρηση από τον νέο υπουργό Προστασίας του Πολίτη είναι αδιέξοδη κα επικίνδυνη. Ζητήσαμε όχι μόνο να υπάρξει μια αντιμετώπιση για το χθεσινό επεισόδιο που αφορούσε ανθρώπους που ήταν γνωστοί και αυτό δημιούργησε και μια αμηχανία στην αστυνομία και στο υπουργείο αλλά να επανασχεδιαστεί η πολιτική αυτή, να ακυρωθεί αυτή η πολιτική γιατί προσβάλλει και τα δικαιώματα και τις ελευθερίες και την αξιοπρέπεια των πολιτών και γίνεται επικίνδυνη. Νομίζω ότι και η χτεσινή παρέμβαση του Μανώλη Γλέζου επικεντρώθηκε στις πολιτικές ευθύνες και όχι στις ευθύνες κάποιων αρμόδιων, υπεύθυνων αστυνομικών που διοικούσαν την συγκεκριμένη μονάδα. Η δε δικαιολογία ότι αυτή η παρέμβαση που έγινε ήταν συνέχεια ενός επεισοδίου που είχε συμβεί στην Ζωοδόχου Πηγής και Σόλωνος λίγη ώρα πριν όπου η αστυνομία δέχτηκε πετροβολισμό και ήταν ένα επεισόδιο που απʼ ότι φαίνεται συνέβη, δεν δικαιολογεί αυτή την συμπεριφορά διότι όπως ξέρετε η απόσταση είναι μεγάλη, ο χώρος δεν έχει καμία σχέση με αυτό και εν πάση περιπτώσει η παρέμβαση στο Floral και η γενικότερη παρέμβαση στην περιοχή έγινε με διαταγή. Δεν έγινε εν βρασμώ και εν θερμώ ως συνέχεια του προηγούμενου επεισοδίου. Έγινε με συγκεκριμένη διαταγή για να ελεγχθούν κάποιοι χώροι με αυτό τον αυθαίρετο τρόπο».

ΣΩΤ. ΔΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΣ: «Βρισκόμασταν εδώ μετά την παρουσίαση του βιβλίου. Είχαμε κάτσει συντροφιά και κουβεντιάζαμε όταν απʼ έξω συνέβησαν όσα ακούσατε. Η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι πήρα το κινητό μου να καταγράψω την εικόνα απλά δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα γιατί πάρα πολύ γρήγορα ένας από τις αστυνομικές δυνάμεις προκλητικά μου έκανε νόημα σαν να μου λέει τραβάς την φάτσα μου και το επόμενο ήταν να είμαι μπρούμυτα στον δρόμο, ακινητοποιημένος και μετά ήρθε άλλος ένας συνάδελφός του και μου έβαλαν χειροπέδες, με άφησαν να περιμένω στο πεζοδρόμιο και σε όλες τις διαμαρτυρίες μου και στο ότι θα βρείτε την ταυτότητά μου στην τσέπη μου μαζί με την ταυτότητα της Ένωσης Συντακτών, αγνόησαν επιδεικτικά όλες τις διαμαρτυρίες όπως και όλων των υπολοίπων που είχαν συγκεντρωθεί και διαμαρτύρονταν για να μας αφήσουν. Μας προσήγαγαν στην ΓΑΔΑ, περίμεναν λίγη ώρα και όταν κατάλαβαν τι ακριβώς έχει συμβεί εμένα προσωπικά με κάλεσε ο επικεφαλής της βάρδιας και μου ζήτησε πολλές συγγνώμες, μου είπε ότι ήταν λάθος, δεν θα έπρεπε να έχουμε προσαχθεί μʼ αυτό τον τρόπο. Κατόπιν της συγγνώμης του επικεφαλής, μου είπαν ότι έγινε από λάθος και με άφησαν να φύγω. Δεν θέλω να κάνω κανένα άλλο σχόλιο για αυτό. Ανεξαρτήτως όμως της δημοσιογραφικής ιδιότητας ουσιαστικά μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε και εντελώς συμπτωματικά. Βρίσκεσαι σε ένα χώρο συνάθροισης και ξαφνικά κάποιοι σε συλλαμβάνουν για οποιοδήποτε λόγο, χωρίς κανένα πραγματικό λόγο».

ΣΤΕΛΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΑΔΗΣ: «Εμένα με συνέλαβαν επειδή χρησιμοποίησα ως δημοσιογράφος τη φωτογραφική μου μηχανή για να γράψω σε βίντεο την σύλληψη του Δημήτρη Παπαχρήστου. Τους είπα ότι είμαι δημοσιογράφος, ότι συνεργάζομαι με την Ελευθεροτυπία, με τον ραδιοφωνικό σταθμό ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ και ότι κάνω την δουλειά μου. Αφού τράβηξα το ολιγόλεπτο βίντεο στην συνέχεια μπήκα ξανά στην αίθουσα και με ακολούθησαν χωρίς να τους έχω δει οχτώ αστυνομικοί με κράνη οι οποίοι με έπιασαν από πίσω και ο επικεφαλής τους, ένας αρχιφύλακας μου γύρισε με πολύ βία το χέρι στην πλάτη ενώ οι άλλοι με τραβούσαν από σακάκι και μʼ αυτό τον τρόπο με οδήγησαν έξω. Στην συνέχεια παρά τις διαμαρτυρίες μου με οδήγησαν με την συνοδεία αστυνομικών στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας όπου ήρθε ένα περιπολικό και με παρέλαβε και με πήγε στη ΓΑΔΑ. Δεν ξέρω γιατί αλλά μας πήγαν στο τμήμα που είχε μια επιγραφή που γράφει Τμήμα Προστασίας Κράτους και Πολιτεύματος. Προφανώς είχαν σκοπό να μας παραπέμψουν με κάποιο νόμο περί κατασκοπείας. Εγώ άσκησα το απλούστερο δικαίωμά μου ως δημοσιογράφος να καταγράψω ένα συμβάν το οποίο μάλιστα εμπεριείχε πολλά στοιχεία κατάχρησης εξουσίας. Στην ΓΑΔΑ όπου είχαν μάλλον αντιληφθεί ότι δεν είμαστε κατάσκοποι είχε αλλάξει η συμπεριφορά, οι Γενικοί Διευθυντές που μας δέχτηκαν στα γραφεία τους ήταν πάρα πολλοί ευγενικοί, απολογήθηκαν, είπαν ότι δεν είναι αυτή η πολιτική της αστυνομίας και το ίδιο μου επανέλαβε και ο υπουργός ο οποίος τηλεφώνησε την ώρα που ήμουν στο γραφείο του Γενικού Διευθυντή και ζήτησε να μου μιλήσει και μου ζήτησε συγγνώμη και μου είπε ότι προσπαθεί να εφαρμόσει μια πολιτική αλλά ξεφεύγει στη εφαρμογή της. Τον ενημέρωσα ότι είναι λάθος να αποδίδονται ευθύνες στους κοινούς αστυνομικούς την στιγμή μάλιστα που πολλοί από αυτούς που με συνόδευαν μου ζήτησαν και συγγνώμη. Είναι φανερό ότι είχαν μια άνωθεν εντολή για να ενεργούν μʼ αυτό τον τρόπο και του είπα ότι εμείς είμαστε πολίτες που είμαστε γνωστοί στο χώρο των ΜΜΕ λόγω της δουλειάς μας και λόγω της πολιτικής μας δραστηριότητας έχουμε μια υποστήριξη. Παρʼ όλα αυτά, η μεταχείριση είναι πάρα πολύ κακή. Θέλω με την ευκαιρία να ευχαριστήσω όλους όσους κινητοποιήθηκαν και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τον ΣΥΝ και τον Θ. Δρίτσα και τον Μ. Γλέζο που ήρθαν στην ΓΑΔΑ, την Ιωάννα Κούρτοβικ και όλους τους δικηγόρους που ήρθαν να συμπαρασταθούν. Είπα στον κ. Χρυσοχοΐδη ότι ακόμη και αν έχει τις καλύτερες προθέσεις, μʼ αυτή την πολιτική πιθανά τα πράγματα οδηγούνται σε πολύ μεγάλες αναταραχές διότι ασκείται μια τρομοκρατία σε μια από τις καλύτερες πολιτιστικά περιοχές των Βαλκανίων που είναι τα Εξάρχεια και θα έχει όλη την ευθύνη εάν συμβεί ένας καινούργιος Δεκέμβρης και εάν έχουμε άλλο ένα θύμα σαν το Αλ. Γρηγορόπουλο. Γιατί όταν εμείς που έχουμε και κάποια ηλικία και είμαστε και γνωστοί μας επιφυλάσσουν μια τέτοια μεταχείριση μπορεί κανείς να αντιληφθεί τι μεταχείριση επιφυλάσσουν στους υπόλοιπους πολίτες που συλλαμβάνονται καθημερινά στη ευρύτερη περιοχή των Εξαρχείων χωρίς καμιά άλλη κάλυψη».

ΧΡΙΣΤΟΦ. ΚΑΣΔΑΓΛΗΣ: «Μιλώντας πρώτα ως δημοσιογράφος θέλω να κρατήσουμε ένα πράγμα το οποίο θεωρώ πολύ σημαντικό. Σήμερα στο Ιντερνέτ κυκλοφορεί ένα βίντεο που δείχνει ακριβώς τη σύλληψη του Δ. Παπαχρήστου. Είναι το βίντεο που τράβηξε ο Στέλιος. Και τώρα έχουμε τη εξίσωση και την λύση. Ο Στέλιος συνελήφθηκε για το βίντεο που τράβηξε και συνελήφθηκε για να παίξει αυτό το βίντεο. Πρέπει να πω ότι ως δημοσιογράφος ζηλεύω και εγώ θα ήθελα να το έχω τραβήξει. Νομίζω ότι αυτό δείχνει γιατί ακριβώς μιλάμε όπως και η σύλληψη του Παπαχρήστου ήταν γιατί συμπαραστάθηκε στα παιδιά. Αυτό που κάνουμε εμείς τώρα και που πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα, όχι επειδή βρεθήκαμε τυχαία, αλλά και όταν ακούμε στις ειδήσεις ότι κάτι έγινε στα Εξάρχεια και απʼ το μυαλό μας μπορεί να περνάνε διάφορα και να μπαίνουμε και εμείς στην παγίδα ότι εκεί το παιχνίδι είναι δεδομένο και το γκέτο είναι γκέτο γιατί δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Αυτό πρέπει να σπάσουμε και είναι ευτύχημα τελικά το ότι χτες πάρα πολύς κόσμος βρέθηκε εδώ και είχε την ευκαιρία να συμπαρασταθεί, να αντισταθεί, να βιντεοσκοπήσει, να δώσει συνέχεια σε αυτό και είναι μια συνέχεια που πρέπει από σήμερα να μεγαλώσει και να πολλαπλασιαστεί. Για το ίδιο το περιστατικό θα μόνο το εξής. Εγώ έγραψα ένα βιβλίο για να μιλήσω για τους; Δαίμονες που ταλανίζουν την Αριστερά. Χτες, όμως, είχαμε την ευκαιρία πέρα από το μιλήσουμε γιʼ αυτούς τους δαίμονες, να δούμε και τους άλλους δαίμονες που είναι άλλου τύπου και συχνά ομφαλοσκοπώντας στα δικά μας μπορεί και να τους ξεχνάμε. Υπήρχαν εδώ τόσα άτομα χτες που ήρθαν στα Εξάρχεια για να συμμετάσχουν σε μια κουβέντα και βρεθήκαν μπροστά σε μια απειλή. Και θέλω να το κρατήσουμε αυτό γιατί όταν ζητάει συγγνώμη ο κ. Χρυσοχοΐδης, ζήτησε συγγνώμη όπως το κατάλαβα εγώ από τα φυσικά πρόσωπα αλλά αυτό δεν μας φτάνει. Συγγνώμη για το σοκ, που το σοκ δεν είναι και τόσο σπουδαίο, αριστεροί είμαστε και δεν είναι η πρώτη φορά που τα ζούμε αυτά αλλά για το μήνυμα το ποιος θα ζητήσει συγγνώμη και το μήνυμα είναι φύγετε, τραβηχτείτε από τα Εξάρχεια, έρχεται επέτειος του Πολυτεχνείου, έρχεται επέτειος της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου και εμείς θέλουμε να καθαρίσουμε αυτό το πεδίο όπως το κάνουν οι ισραηλινοί στην Γάζα γιατί έτσι αισθανθήκαμε χτες και λέγοντάς το αυτό εκπροσωπώ και αυτούς που ήρθαν να συμμετάσχουν σʼ αυτή την παρουσίαση».

Με αφορμή ένα βιβλίο...

Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου "Η αριστερά και ο κακός ο λύκος" του Χριστόφορου Κάσδαγλη στο "Φλωράλ" των Εξαρχείων, ο Μανόλης Βαρδής κατά κόσμο MacManus (!!!) έγραψε τα παρακάτω με τα οποία συμφωνο ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Ετσι θα τα έγραφα και εγώ! Διαβάστε...

"Αυτές είναι οι πολιτικές αναφορές μου διάολε, αυτές είναι οι ρίζες μου. Μ΄αυτούς τους ανθρώπους αισθάνομαι συνδεδεμένος με δεσμούς αίματος (που λένε), όχι μόνο ιδεολογικά, αυτό το προσπερνώ σε δεύτερη μοίρα, άλλωστε πλέον μας χωρίζουν σοβαρές διαφωνίες σε πολλά θέματα· αλλά αισθητικά και πολιτιστικά αν με νοείς!
Χάρηκα που είδα φίλους και συντρόφους απ’ τα παληά (Μαούνης, Β’ Πανελλαδική)… παληές πελάτισσες: μάνα και κόρη, αλλά και τη συντρόφισα που της είχα αφιερώσει εκείνο το post που άρεσε τόσο πολύ στον Old Boy (καθώς κι άλλους/ες) που περιέγραφε τη Κυριακή των Δημοτικών Εκλογών στο Χαλάνδρι (τσάμπα χάθηκαν εκείνα τα κείμενα και τ’ αναζητώ, στο http://www.manosvarrdis.wordpress.com/ αναφέρομαι. Α ρε Τσαγκαρουσιάνε τι μας έκανες τότες με τις μαλακίες σου…)
Τέλος πάντων. Μη μας πάρουν και τα ζουμιά τώρα!

Αν εξαιρέσεις τον τύποις συντονιστή Σταύρο Θεοδωράκη (είναι πιό σαχλαμάρας απ’ότι φανταζόμουν) το πάννελ ήτο εξαίσιο καθώς και ο ίδιος ο συγγραφέας που μίλησε τελευταίος! Με εξέπληξε ο λόγος του φίλου Θανάση Μήνα (από την εποχή του παληού Rock FM) που αν κι άσχετος με τον αριστερό χώρο, έδωκε μιά άλλη διάσταση, λογοτεχνική, στο εν λόγω βιβλίο.

Το θέμα του βιβλίου με τριβελίζει κι εμένα εδώ και καιρό.

Αλλά όχι σαν μιά απλή πεζή περιγραφή/καταγραφή γεγονότων και καταστάσεων. Γιατί εγώ, ως γνωστόν, πατούσα πάνω σε δύο βάρκες. Πέραν από το Κόμμα, υπήρχε και το Rock’n'Roll που ήταν άρρητα συνδεδεμένο με την εφηβική ζωή μου…

Δε λέει τίποτα στο αναγνωστικό κοινό η απαρρίθμηση ονομάτων: ΔΗΜΑΚ, Ρήγας Φεραίος, «Συμμαχία», Β’ Πανελλαδική, πράσινη ΕΑΔΕ, ΑΣΔΗΣ, Κύρκος, Συνέδριο Διάσπασης: Αναβάθμιση-Μετεξέλιξη, Ε.ΑΡ., ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά, Μπανιάς, ΑΚΟΑ και τα σχετικά.

Ειλικρικά, ΔΕΝ λένε τίποτα όλα αυτά, από μόνα τους!

Κι όποιος θέλει ν’ αναζητήσει μνήμες πάνω στα ανωτέρω, ο Χριστόφορος Κάσδαγλης μας πρόλαβε κι έκανε μιά εξαιρετική δουλειά. Και πάλι μπράβο του!

Αλλά στο δικό μου μυαλό, ΟΛΟ αυτό το σκηνικό λειτουργεί σαν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Θέλει από κάτω μουσική επένδυση, μουσικό χαλί. Τη μουσική των late seventies-early eighties, το Punk, το New Wave, τον ήχο της γενιά μας. Κάτι σαν μεταπολιτευτικό «Τέλος Εποχής».

Όπου ο Πετρίδης θα είναι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ Πετρίδης, κι όχι ο Νίκος Μαστοράκης που ντρεπόμαστε ν’ αναφέρουμε τ’όνομά του και τον βαφτίζουμε ψευδεπίγραφα ως «Γιάννη Πετρίδη» σ’ ένα ιστορικό αναχρονισμό μιάς ταινίας εποχής. Τα δισκάδικα: ο «Μανάκος», εκείνο το μικρό: στο διαμέρισμα του ημιόροφου, επί της Θεμιστοκλέους, το Pop Eleven επί της Σκουφά του συγχωρεμένου Φαληρέα, το Jazz+Rock του Μπάμπη (το παληό, πίσω από την Ακαδημίας, στη Βησσαρίωνος), το Happening με τον Ηλία Ασλάνογλου στο πατάρι με τα singles, τις πρώτες συναυλίες στο Σπόρτινγκ, την Creep Records, τον Ήχο&HiFi με Ζήλο και Μαλαθρώνα, το Ποπ&Ροκ του Γιάννη και δεκάδες άλλες παραπλήσιες αναφορές…
Γιατί η «Κοκκινοσκουφίτσα» του Κάσδαγλη ΔΕΝ ήτο κουφή. Ήταν πλημμυρισμένη από ήχους.
Δες και τα περίφημα Φεστιβάλ του Ρήγα. Όπου απ’ το ένα αυτί άκουγε ροκιές κι απ’ το άλλο: αντάρτικα στο λημέρι του Πάνου Τζαβέλλα στη Πλάκα, Θεοδωράκια, Χατζιδάκια και Σαββοπουλάκια!

Άρα δε μιλάμε γιά ένα απλό βιβλίο. Μιλάμε για μιά ταινία με γαμώ-τα-soundtrack αν με νοείς.

Να τ’ αγοράσετε το βιβλίο του Κάσδαγλη. Κι όσοι ζήσατε αυτά τα υπέροχα χρόνια, κι όσοι-όσες δεν τα έζησαν.

Μπράβο και στον Αλέξη Τσίπρα, που ήρθε και μίλησε για ένα βιβλίο που πέρναγε γενεές δεκατέσσερεις τις λογοίς-λογοίς ηγεσίες αλλά και τη Κομματική Νομεκλατούρα! Πόντος υπέρ του"!

Μπράβο ρε Μάνο τα έγραψες τέλεια...

Wednesday, October 21, 2009

Δελτίο Τύπου της Επιτροπής Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων ενεργοποιείται εδώ και δυο χρόνια σε ζητήματα που αφορούν την ποιότητα της καθημερινής ζωής στη γειτονιά. Ζητήματα όπως η καθαριότητα και η φροντίδα της περιοχής, η συρρίκνωση και υποβάθμιση των ελεύθερων χώρων, η ηχορρύπανση, οι κεραίες κινητής τηλεφωνίας και η συνεχής παρουσία ειδικών δυνάμεων στην περιοχή με ρίψη χημικών, διαρκείς και αναίτιες προσαγωγές και συλλήψεις, ξυλοδαρμούς και χυδαίες προκλήσεις που όχι μόνο δε λύνουν προβλήματα, αλλά δημιουργούν. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τη δολοφονία του μαθητή Αλ. Γρηγορόπουλου από την αστυνομία τον προηγούμενο Δεκέμβρη.

Τις τελευταίες μέρες σε μία γελοία όσο και επικίνδυνη επίδειξη ισχύος στην περιοχή μας οι Ειδικές Δυνάμεις σε συνδυασμό με μονάδες δέλτα κλπ. οργώνουν τα Εξάρχεια προσάγοντας στο τμήμα άτομα που απλώς κυκλοφορούν ή πίνουν το ποτό τους, εκφοβίζοντας και υβρίζοντας χυδαία ανθρώπους κάθε ηλικίας και δη γυναίκες χωρίς κανένα προκάλυμμα. Η κατάσταση την οποία συνεχίζει και εντείνει η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση εις «επίδειξη έργου» έχει δημιουργήσει συναισθήματα αγανάκτησης σε κατοίκους και ανθρώπους που κυκλοφορούν και εργάζονται στα Εξάρχεια, που εμποδίζονται στις καθημερινές τους δραστηριότητες. Πέρα από το γεγονός ότι οι κινήσεις αυτές προσβάλλουν την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου, σε τελική ανάλυση ακυρώνουν τη συλλογική προσπάθεια αλλαγής των όρων της καθημερινής μας ζωής με ένα κλίμα αποδιοργάνωσης και εκφοβισμού που καλλιεργούν. Αποδεικνύεται έτσι περίτρανα ότι οι αστυνομικές δυνάμεις καμία υπηρεσία δεν προσφέρουν στους πολίτες των Εξαρχείων όταν καλούνται να επέμβουν για καθημερινές κλοπές,για παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή όταν γίνονται καταγγελίες για εμπόριο ναρκωτικών, επικαλούμενες το «άβατο» το οποίο πολύ εύκολα προσπερνούν όταν κατεβαίνουν ως κομάντο σε «θεαματικές ενέργειες» που (συν)ταράσσουν τη ζωή της γειτονιάς.

Θέλουμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια να κάνουμε τα Εξάρχεια ζωντανή, ανθρώπινη και βιώσιμη γειτονιά, με πράσινο, φροντίδα, καθαριότητα, ελεύθερους χώρους και με συνεχείς δραστηριότητες πολιτισμού και συνεύρεσης, θέλουμε τα Εξάρχεια να συνεχίσουν να είναι μια γειτονιά ελεύθερης έκφρασης και δημιουργικής δράσης. Δεν θα δεχθούμε, λοιπόν, κλίμα εκφοβισμού από οποιαδήποτε κατεύθυνση, πολύ περισσότερο από το κράτος, και επειδή βαρεθήκαμε τα παχιά λόγια προχωρούμε σε στήριξη και δημοσιοποίηση δικαστικής καταγγελίας κατοίκου που συμμετέχει στην Επιτροπή Πρωτοβουλίας και δέχθηκε χυδαία λεκτική επίθεση από διμοιρία ΜΑΤ στην οδό Μεσολογγίου όταν τους ζήτησε να σταματήσουν τη χυδαιολογία και τις προκλήσεις απέναντι σε νεαρούς. Το επόμενο διάστημα θα προχωρήσουμε επίσης σε μηνύσεις για τα χημικά, καθώς και σε άλλες μορφές διαμαρτυρίας, ώστε να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε τις κινήσεις μας σε όλα τα επίπεδα, για τη διεκδίκηση και προστασία των κοινωνικών και πολιτικών μας δικαιωμάτων.

Καλούμε όλες και όλους:

*Σε συμμετοχή και στήριξη συναυλίας μαθητικών μουσικών συγκροτημάτων από σχολεία της γειτονιάς στην πλατεία Εξαρχείων, την Παρασκευή 23/10 το απόγευμα
*Σε μαζικό μοίρασμα του κειμένου μας και ενημέρωση της γειτονιάς το Σάββατο 24/10, 12.00, στη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου
*Σε πορεία διαμαρτυρίας από την πλατεία Εξαρχείων προς τη Βουλή την Πέμπτη 29/10, 6μ.μ.