Thursday, July 30, 2009

Αριστερά, τα αίτια της καταστροφής

Αρθρο της Ροσάνα Ροσάντα

Με αφορμή το ακόλουθο άρθρο της Ροσάνα Ροσάντα, μια μεγάλη συζήτηση (ίσως όμως όχι τόσο μεγάλη όσο θα έπρεπε) έχει αναπτυχθεί στους κόλπους της ιταλικής αριστεράς. Διατυπώνονται απόψεις που αντικρούουν τη θεωρία της Ροσάντα περί «ανθρωπολογικής επανάστασης», θεωρώντας ότι υπ’ αυτή την έννοια υπάρχει μια υποτιθέμενη «ανθρωπολογική υπεροχή της αριστεράς», μια νέα εκδοχή του καλού και του κακού. Ένας μάλιστα αναγνώστης της εφημερίδας, σε επιστολή του ισχυρίζεται ότι πάντα η αριστερά είχε αυτή τη θέση και θυμίζει τον Τολιάτι, που κάποτε, γκρινιάζοντας για την ήττα της αριστεράς, μίλησε για Ιταλούς της πίτσας και του μαντολίνου.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η Ροσάντα μιλάει στραμμένη προς το παρελθόν, ενώ το να αναλύει κανείς τη σύγχρονη ιστορία μπορεί να είναι μια ενδιαφέρουσα ασχολία για να περνάει τον καιρό του, μα η πολιτική γίνεται για να σχεδιάσουμε το μέλλον.
Η συζήτηση αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα και για τη δική μας αριστερά, μιας που υπάρχουν πολλά κοινά σημεία με την ιταλική (ας ελπίσουμε όχι τόσο πολλά ώστε να έχουμε τη δική της κατάληξη) και ίσως τα λάθη της να μας διδάξουν…

Τ.Τ

Η διάγνωση της κατάστασης της πολιτικής στην Ιταλία είναι απλή: οι μισοί πολίτες απείχαν από τις εκλογές, και μάλιστα, στη δεύτερη ψηφοφορία (στις νομαρχιακές) και στο δημοψήφισμα απείχαν ακόμη περισσότερο. Η εικόνα είναι παρόμοια σε όλη την Ευρώπη. Οι σοσιαλιστές έχασαν παντού, η ευρωβουλή είναι ευρέως κεντροδεξιά. Η ριζοσπαστική αριστερά είναι πιο αδύναμη από όσο προβλέπαμε, η ιταλική εξαφανίστηκε από τη σκηνή. Στην Ιταλία απουσιάζει μια σοσιαλδημοκρατία, που έχει εξασθενήσει αλλού. Επομένως, ξεπροβάλλει ή δυναμώνει η ακροδεξιά. Το σήμα είναι αντίθετο απ’ αυτό που ήρθε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί στην Ευρώπη δεν έγινε καθόλου αντιληπτό.
Στην Ιταλία, ο Μπερλουσκόνι δεν υπερβαίνει, όπως έλπιζε, το 35% και είναι λιγότερο δυνατός από όσο ήταν πριν από ένα χρόνο. Η Λέγκα φθάνει στο 10, είναι αχώριστοι. Ο Φίνι παίζει ένα δικό του παιχνίδι. Αν αυτό οδηγήσει σε μια κυβερνητική κρίση, θα παραχθεί από την πλειοψηφία και εκείνη θα τη διαχειριστεί (και θα τη στηρίξει το Βατικανό, μέσω του Καζίνι). Η μειοψηφία είναι διχασμένη, ανάμεσα σε ένα Δημοκρατικό Κόμμα που μειώνεται, είναι χωρισμένο και βρίσκεται σε σύγχυση, και ανάμεσα σε μια κατακερματισμένη ριζοσπαστική αριστερά. Ούτε οι Πράσινοι δεν φαίνεται να είναι έξω από την κρίση, παρόλο που ο Ομπάμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και πολλοί στην Ευρώπη βλέπουν την οικολογία ως μια απαραίτητη επένδυση και ως μια αξία- καταφύγιο. Η δικομματική επιλογή που ήταν κοινή για τον Μπερλουσκόνι και τον Βελτρόνι κατέρρευσε.
Αν συμφωνούμε πάνω σ’ αυτή την εικόνα σύνθεσης, μένει να δούμε αν συμμεριζόμαστε το γιατί αυτού του αποτελέσματος.

Οι αιτίες

Κατά τη γνώμη μου, όσον αφορά την Ιταλία, αυτό πρέπει να το αναζητήσουμε μακριά, στην περίοδο της γενιάς μου, που εξάλλου δεν είναι κάτι περισσότερο από μια ιστορική στιγμή. Πράγματι, η σημερινή καταστροφή φαίνεται πολύ πιο μεγάλη επειδή η αριστερά της μεταπολεμικής περιόδου ήταν πιο δυνατή από αλλού. Δεν ήταν ποτέ πλειοψηφία, όπως παρατήρησε ο Νορμπέρτο Μπόμπιο, αλλά αυτό συνέβαινε επειδή εκπροσωπούνταν, σε μια χώρα που έμεινε έξω από τη χοάνη ιδεών της δεκαετίας του είκοσι και του τριάντα στην Ευρώπη, από κομμουνιστές και σοσιαλιστές και από ένα ισχυρό συνδικάτο, που συνέθλιψαν, μεταξύ αυτών και των Χριστιανικής Δημοκρατίας, μια σημαντική τρίτη δύναμη (τη Δικαιοσύνη και Ελευθερία).
Αυτή η μορφή που πήρε η αριστερά από την εποχή της Αντίστασης μέχρι το 1956 είναι πολύ διαφορετική από τις άλλες της δύσης. Οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές, ελεύθεροι από τις αντιδικίες της δεκαετίας του τριάντα που καλύφθηκαν από τον φασισμό, είναι ακόμη ενωμένοι και οι κομμουνιστές φαίνονται σε όλους, εκτός από τη Χριστιανοδημοκρατία και το «αμερικάνικο κόμμα», αρκετά αποδεσμευμένοι από την ΕΣΣΔ (που εξάλλου κι εκείνη προσλαμβανόταν όχι ως ένας επικείμενος κίνδυνος). Έτσι, μετά το 1956 και το χωρισμό από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Ι.Κ.Κ. θα ξεπεράσει βαθμιαία σε ποσότητα και ποιότητα ακρόασης το ήδη δυνατότερο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, κάνοντας δική του μια ευρεία ζώνη της κοινής γνώμης. Είναι δύσκολο να χωρίσουμε απ’ αυτό τη θεμελίωση του ρεπουμπλικανικού, συνταγματικού, αντιφασιστικού κοινού αισθήματος. Κι αυτό, επιπλέον, ήταν χρωματισμένο με μια χροιά ταξικής αντίληψης (που ήταν ζωηρότατη στην Αντίσταση και στη Δικαιοσύνη και Ελευθερία και μετά στον καθολικισμό του Ντοσέτι και στο ρεύμα της βάσης της Χριστιανικής Δημοκρατίας).

Οι δεκαετίες του ΄60 και του ΄70

Η εικόνα αλλάζει στις δεκαετίες εξήντα- εβδομήντα, σε αντιστοιχία με τον μεγάλο εκσυγχρονισμό της χώρας ως προς την κοινωνική, παραγωγική και πολιτιστική σύνθεσή της. Το Σοσιαλιστικό κόμμα άλλαξε μέτωπο, στο Ι.Κ.Κ. ανοίγει μια αντιπαράθεση, το συνδικάτο μεγαλώνει και αλλάζει τη βασική του δομή, μια περιοχή της ριζοσπαστικής αριστεράς αρχίζει να εμφανίζεται χωριστά από τους κομμουνιστές, που όμως αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα.
Το βραχυκύκλωμα οφείλεται στο κίνημα του 1968. Αντίθετα από την υπόλοιπη Ευρώπη, δημιουργείται -ενώ υπάρχει- ένα μεγάλο κομμουνιστικό κόμμα, στο οποίο το κίνημα δεν επιτίθεται κατά μέτωπο, αλλά το οδηγεί στο τέλος της ηγεμονίας του.
Το 1968 έχει στην Ιταλία συνέπειες που θα κρατήσουν μια δεκαετία. Άλλαξε πολλές παραμέτρους της κουλτούρας, παρήγε την έντονη πολιτικοποίηση των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων –διαφορετική από εκείνη του κομμουνιστικού κινήματος- οδήγησε σε έναν ευρεία δραστηριότητα συλλόγων βάσης και επαγγελματικών σωματείων που οι πολίτες τη βίωσαν σαν αντικουλτούρα και αντιεξουσία. Είναι ένας δεύτερος και ταραχώδης εκσυγχρονισμός της χώρας που τοποθετείται στα αριστερά του Ι.Κ.Κ. αλλά δεν περιορίζει τη δύναμή του σε επίπεδο μαζικής επιρροής, το αντίθετο. Οι κομμουνιστές θα φτάσουν στο ένα τρίτο των ψήφων, το συνδικάτο είναι ισχυρό, η διανόηση είναι όσο ποτέ πολιτικοποιημένη και διαδομένη. Το «κίνημα» κριτικάρει το Ι.Κ.Κ. και το συνδικάτο Cgil, αλλά αυξάνει τα μέλη του συνδικάτου (εκείνου που άλλαξε περισσότερο) και την ψήφο στο Ι.Κ.Κ.: οι εκλογές του 1975 δίνουν στην αριστερά όλες τις μεγάλες πόλεις.
Αυτή η τάση δεν φαίνεται να βλάπτεται από τον ιστορικό συμβιβασμό (1973), που δεν γίνεται πολύ αντιληπτός σε επίπεδο κοινής γνώμης. Είναι σαν να αποκαλύπτεται το πραγματικό νόημά του μόνο από την αποχή των κομμουνιστών το 1976 απέναντι στην κυβέρνηση Αντρεότι. Εκείνο το καλοκαίρι είναι που τσακίζεται κάθε ελπίδα των μειοψηφιών του κινήματος, το ίδιο το κίνημα διασπάται και ένα μικρό μέρος απ’ αυτό (δεν χρειάζονται πολλοί για να πυροβολούν) πάει προς τα όπλα (δολοφονία Κόκο στη Γένοβα).
Παρόλα αυτά οι ψηφοφόροι θα στηρίξουν όλο και περισσότερο το Ι.Κ.Κ. μέχρι το θάνατο του Μπερλινγκουέρ: ο οποίος πραγματοποιεί, τα τελευταία χρόνια και απομονωμένος από την υπόλοιπη ηγεσία, μια αριστερή στροφή. Αργοπορημένη. Σε παγκόσμιο επίπεδο το 1968 δεν διέφυγε από τις άρχουσες τάξεις, που επανοπλίζονται. Το Ι.Κ.Κ. δεν κατανόησε το νόημα της κατάργησης του gold standard, ούτε αυτό της ενεργειακής κρίσης του 1974 και ακόμη λιγότερο τις δομικές αλλαγές του κεφαλαίου και των τεχνολογιών που υλοποιούνται και την επανασύνθεση των στρατηγικών που συνεπάγονται (την Trilateral).
Ούτε κατάλαβε πραγματικά τα υποκείμενα που μάχονται ενάντιά του. Δεν αντιλαμβάνεται καν, εκτός από ένα σύντομο σκίρτημα που αφορά τις γυναίκες, την παθητική επανάσταση που πραγματοποιείται από την αρχή μεταξύ των γενεών, στις οικογενειακές σχέσεις και στις σχέσεις εξουσίας. Δεν καταλαβαίνει το βεληνεκές των ιδεών του αντικαταναλωτισμού του κινήματος.
Του είναι εντελώς ξένο το ιταλικό 1977, αντιδρά σε μεγάλο βαθμό στις αλλαγές της εργασίας αλλά με λάθος προβλέψεις, όπως δεν είχε καταλάβει νωρίτερα τη διαμόρφωση του εξτρεμισμού, των Ερυθρών Ταξιαρχιών και της Πρώτης Γραμμής, στις οποίες δεν βλέπει παρά τον κίνδυνο που συνιστούν για τη διαπίστευσή του ως κυβερνητική δύναμη. Ο Μπερλινγκουέρ εφαρμόζει σκληρά την πολιτική έκτακτης ανάγκης ακολουθώντας τον Μόρο, που είναι κι εκείνος αβέβαιος και απομονωμένος μέσα στη Χριστιανική Δημοκρατία.
Στη δεκαετία του ογδόντα πραγματοποιήθηκε το τεχνολογικό άλμα, ιδιαίτερα στην πληροφόρηση και στα επακόλουθά του που αφορούν την κίνηση των κεφαλαίων και τη χρηματιστικοποίηση, μα οι κομμουνιστές αντιλαμβάνονται μόνο υπό όρους αντισοβιετικής πολιτικής την παλινόρθωση της Θάτσερ και του Ρέιγκαν, υποτιμώντας τη στασιμότητα της ΕΣΣΔ του Μπρέζνιεφ, δεν καταλαβαίνουν την προσπάθεια του Αντρόποφ, διστάζουν στο ζήτημα της Σολιντάρνος στην Πολωνία, όπως δίστασαν στο ζήτημα της Πράγας. Η θέση του Μπερλινγκουέρ για το «τέλος της προωθητικής δύναμης» του 1917 έρχεται όταν η αποσύνθεση του ΚΚΣΕ είναι πια προχωρημένη και όλες οι σχέσεις με τους ακόμη αριστερούς αντιφρονούντες των ανατολικών χωρών έχουν εκλείψει. Έτσι είχαν τα πράγματα μέχρι την εποχή του Γκορμπατσόφ.
Με τον Κράξι και στη συνέχεια με το θάνατο του Μπερλινγκουέρ η κρίση του Ι.Κ.Κ. προχώρησε πάρα πολύ, αν και όχι υπό εκλογική έννοια. Αρχίζει τότε και η κρίση της Cgil. Το τέλος της πρώτης Δημοκρατίας είναι πάνω απ’ όλα το δικό τους τέλος.

Η δεκαετία του ΄80

Στη δεκαετία του ογδόντα το κίνημα του ‘68 τελειώνει οριστικά, χτυπημένο μαζί με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, με τις οποίες όμως δεν είχε καμία σχέση, γιατί ο ριζοσπαστισμός και ο εξτρεμισμός είναι ένα ζήτημα, το να περάσεις στα όπλα ένα άλλο. Διαμορφώνεται και δομείται, ξανά, μόνο το κομμάτι της δεύτερης φάσης του φεμινισμού.
Το 1989 η κρίση του Ι.Κ.Κ. απλά ολοκληρώνεται, η «στροφή» οδηγεί σε ένα άλλο κόμμα, από ιδεολογικής και οργανωτικής άποψης, και γίνεται χωρίς να εξεγερθεί η βάση. Η Επανίδρυση γεννιέται σαν μια επιστροφή στο χθες και θα παραδέρνει χωρίς γαλήνη αναζητώντας τον τρόπο με τον οποίο θα αποτελέσει το κλειδί για το αύριο. Το Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς και η Κομμουνιστική Επανίδρυση δεν θα κάνουν ένα ιστορικό απολογισμό, ούτε του κομμουνισμού ούτε του ίδιου του ρόλου τους στην Ιταλία. Ολόκληρος ο χώρος που ανήκε στην αριστερά βυθίζεται στην απογοήτευση και στην αποδυνάμωση, ενώ καταποντίζονται οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές.
Απότομα κομματιάζεται αυτό που για είκοσι χρόνια φαινόταν ως κοινό αίσθημα, η άρνηση του «συστήματος». Η αριστερά περιορίζεται σε μικρές ομάδες, κάποιες αποδυναμώνονται περαιτέρω, δεν θα καταφέρουν ούτε θα θελήσουν πια να ενωθούν. Από τότε μια μόνιμη ασυνέχεια παράγει θραύσματα συνεπούς κινήματος που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Το σκίρτημα του τεράστιου κινήματος για την ειρήνη και στη συνέχεια του συνδικάτου στον ρωμαϊκό ιππόδρομο Τσίρκο Μάσιμο δεν θα δημιουργήσουν μια σταθερή ανάκαμψη, κι αυτό οφείλεται επίσης στην αίσθηση ανημποριάς που είναι η απόρροια του μηδενικού αποτελέσματος.

Αντιλήψεις του ’68 ανατρέπονται

Το ’89 το διαχειρίζεται ολόκληρο η ανάκαμψη του κεφαλαίου, στην προ-κεϊνσιανή μορφή του. Η ιδεολογία των Φουκουγιάμα και Χάτσινσον –αποτυχία για πάντα του σοσιαλισμού και αναπόφευκτη σύγκρουση πολιτισμών- πλήττει σε βάθος την ιστορική αριστερά, που την βασανίζουν οι αποτυχίες των σοσιαλιστικών ρεαλισμών, δεν τους αντιμετωπίζει και παραδίνεται. Οι σοσιαλδημοκρατίες αλλού και οι πρώην κομμουνιστές στην Ιταλία εφαρμόζουν με ζήλο και μετάνοια τις φιλελεύθερες πολιτικές.
Μα και η διαδεδομένη κουλτούρα της ριζοσπαστικής αριστεράς με δυσκολία επιπλέει. Πολλές αντιλήψεις του ’68 ανατρέπονται μέσα στη μνησικακία απέναντι σ’ αυτό που το εργατικό κίνημα, το πρώην τιμημένο, δεν κατανόησε: θυσίασε τον άνθρωπο για τη συλλογικότητα, το άτομο για το κόμμα, τη σύγκρουση των φύλων για τον «οικονομισμό», τη γη για την καταστροφική ανάπτυξη. Υποτίμησε το μέγεθος του ιερού, της εθνότητας, των κύκλων. Εξύμνησε τη λογική ενάντια στη συγκίνηση, τη δύση ενάντια στις διαφορετικότητες, το μέλλον σε σχέση με το παρόν. Το μεταμοντέρνο του έδωσε ένα χεράκι. Αυτή είναι η κύρια τάση. Παραμένουν, αλλά πολύ μειοψηφικά, κάποια κινήματα. Η στροφή προς την οικολογία είναι το πιο δυνατό κίνημα.
Η κατάντια της πολιτικής που στράφηκε προς τη διαφθορά και στη χαμέρπεια, η ανάδυση του Μπερλουσκόνι, δεν βρίσκουν εμπόδια. Ο πρώην κομμουνιστικός και σοσιαλιστικός χώρος δεν προσπαθεί καν να πετύχει μια αναδίπλωση προς τη σοσιαλδημοκρατία. Η αποπολιτικοποίηση ακολουθεί την απογοήτευση. Ζούμε το σήμερα γιατί η μνήμη του παρελθόντος είναι καταραμένη και δεν ξέρουμε τι θέλουμε από το μέλλον. Αβεβαιότητα, μνησικακία, φόβος. Προστατευτισμός αυτών που ακόμη απασχολούνται μπροστά σε μια κρίση που δεν κατανοούν. Ποτέ, για να παραφράσω τον Γκουιτσαρντίνι (ΣτΜ Ιταλός πολιτικός στοχαστής [1483-1540] που ισχυριζόταν ότι οι άνθρωποι είναι κακοί και κάνουν το καλό μόνο με εξαναγκασμό), οι Ιταλοί δεν ήταν τόσο δυστυχισμένοι και τόσο κακοί.

Τα αδιανόητα του ’68

Αν η λέξη «αριστερά» είχε κάποιο νόημα στον 19ο και στον 20ο αιώνα, αυτό ήταν ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, στο πλαίσιο της κληρονομιάς της γαλλικής επανάστασης. Η πρώτη με την ιδέα της δημοκρατίας, η δεύτερη από τον Μαρξ, η τρίτη (με διαφορετικό νόημα απ’ αυτό που είχε το 1789) ως αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων. Αυτές οι ιδέες θα διατρέξουν όλο τον 20ο αιώνα, ανάμεσα στις τραγωδίες.
Η αποποίησή τους δε σημαίνει ότι επήλθε ένας επαναπροσδιορισμός τους. Σημαίνει ότι η ελευθερία υποχωρεί απέναντι στον ατομικισμό και ότι η ανάγκη του ανθρώπου να ανήκει κάπου στρέφεται προς μετα-ιστορικές κατηγορίες (θρησκείες, εθνικισμούς, εθνότητες και άλλες υποτιθέμενες προελεύσεις). Σημαίνει να αρνιέσαι την ισότητα των δικαιωμάτων (και όχι μόνο με την ερμηνεία που δίνει ένα τμήμα του γυναικείου κινήματος) και να κάνεις την κυριαρχία του ισχυρότερου την αρχή και τον κινητήρα της κοινωνίας. Σημαίνει να πνίγεις την αδελφοσύνη μέσα στο μίσος και στο φόβο του άλλου και του διαφορετικού. Ήταν αδιανόητοι ο Μπερλουσκόνι και ο Μπόσι στη δεκαετία του ’60.
Αυτή είναι σήμερα η μισή Ιταλία που μιλάει. Η ηγεμονία πέρασε στη δεξιά. Η εδραίωσή της σηματοδοτεί πρώτα μια ανθρωπολογική επανάσταση και έπειτα μια πολιτική. Ο εκφυλισμός της πολιτικής είναι το συναίτιο και η συνέπειά της. Τουλάχιστον αν πολιτική σημαίνει, όχι υπό την έννοια του Μαρξ αλλά της Άρεντ, «να νοιαζόμαστε για τον κόσμο».
Αυτή τη χοντροκομμένη προσπάθεια σκιαγράφησης του πλαισίου, θα ήθελα να τη συζητήσω.

Πηγή: Εφημερίδα Η Εποχή

Μετάφραση από το «Μανιφέστο» Τόνια Τσίτσοβιτς

Wednesday, July 29, 2009

«Δεν θα κάνω botox στη μουσική μου»

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε με τα ροκ γκρουπάκια, εκείνα τα χρόνια «με την πρόχειρη μόνωση με αβγοθήκες στους τοίχους». Ακολούθησαν οι πρώτες συναυλίες, τα πρώτα κλαμπάκια και οι... αφραγκίες. «Εμείς και κάποιοι άλλοι γυρνούσαμε -σκιές μιας άλλης πραγματικότητας, ρέπλικες του Ιγκι Ποπ, του Ελβις Κοστέλο, του Τζόνι Ρότεν (...) Οι "Ροκάδες" έτσι μας αποκαλούσαν...».

Τριάντα χρόνια και 9 δίσκους αργότερα ο Γιώργος Δημητριάδης (που πρωτοεμφανίστηκε στη δισκογραφία το '94 με τους «Μικρούς Ηρωες») παραμένει αμετανόητος. «Σαν να μην πέρασε μια μέρα», όπως τραγουδούσε στην επιτυχία του το '94. Ή όπως τραγουδάει τώρα στην «Ουτοπία», ένα από τα 14 τραγούδια του νέου του δίσκου «Σάββατο» (που κυκλοφορεί από το label «μικρός Ηρως»), «Κρατάω μέσα μου σαν φυλαχτό (...) της αθωότητάς μου την πρώτη ορμή». Ενας μικρός ροκ ήρωας της ελληνικής μουσικής σκηνής...

Τα Σάββατα της εφηβείας σας;
«Κάναμε τα γυμνασιακά μας πάρτι ή βγαίναμε. Το ίδιο και ως φοιτητές. Αλλα χρόνια βέβαια τότε: τα στέκια μας είχαν μουσική ταυτότητα, είχαν το χρώμα της "φυλής", ήταν δικά μας...».
Και σήμερα;
«Προτιμώ να μη βγαίνω τα Σάββατα, εκτός κι αν πρόκειται για κανένα ουζερί με καλή συντροφιά για κουβέντα, παρέα με τσιπουράκια. Κατά τα άλλα ζούμε σε μια υστερική εποχή που την έννοια "ψυχαγωγία" την έχει τραβήξει από τα μαλλιά και τη σέρνει στα εκκωφαντικά μεγαλομάγαζα με τον απρόσωπο κόσμο και τις οξυζενέ κουνίστρες».
«Αστικούς ύμνους» χαρακτηρίζετε τα τραγούδια σας.
«Δεν εννοώ ότι είναι απολυτίκια! Απλά, μερικά λειτουργούν σαν τραγούδια ρόλων, που φωτογραφίζουν μια πόλη αντιφατική αλλά κι αγαπημένη».
Κι εσείς παιδί της πόλης δεν είστε;
«Φυσικά. Μεγάλωσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης κι έπειτα πήρα το καπελάκι μου, θέλοντας να αφήσω πίσω δυσάρεστες καταστάσεις και προσωπικά αδιέξοδα και κατηφόρισα στον Λυκαβηττό. Ηρθα δηλαδή στην καρδιά μιας πόλης που πολλοί βρίζουν ενώ την αγαπούν».
«Ενας γέρος στο τιμόνι κοιμάται και παραμιλά, σ' ένα αμάξι δίπλα κάποιος άγρια με κοιτά..»: Πώς οι εικόνες μιας περιπλάνησης στην πόλη με τη μοτοσικλέτα σας έγιναν τραγούδι;
«Η φαντασία μου τα φταίει, όπως τραγουδούσε κι ο Καζαντζίδης... Η μηχανή μου δεν είναι παρά μονάχα ένα scooter που είναι κι η αδυναμία μου. Χρησιμεύει όμως σαν το σιδερένιο άλογο ενός οργισμένου και μπουχτισμένου τύπου που έτσι "δραπετεύει". Ηθελα να γράψω ένα πραγματικά "λαϊκό" τραγούδι που να μη συνθηματολογεί φτηνά και μίζερα, αλλά να πετάει σπίθες θυμού κι απόγνωσης».
Ξεκινήσατε με τα ροκ γκρουπάκια της Θεσσαλονίκης. Πόσο άλλαξε έκτοτε το τοπίο ως προς αυτό που λέμε ροκ;
«Εκείνη την περίοδο δεν θα την ξεχάσω ποτέ γιατί μοιράστηκα τα πρώτα μου rock' n' roll όνειρα με ταλαντούχους ανθρώπους που είχαν πάθος κι αληθινή αγάπη για ό,τι έπαιζαν. Ημασταν νέα παιδιά κι είχαμε ήρωες κάτι τρελούς, ιδιοφυείς, επαναστάτες. Θέλαμε να τους μοιάσουμε... Και σήμερα όμως βλέπω πως, πάλι μέσα στις νέες αντιφάσεις που ζούμε, βγαίνουν νέες μπάντες και καινούργια παιδιά με δικό τους λόγο. Ακόμα περισσότερο χαίρομαι που η "δημοκρατία" του Διαδικτύου κατήργησε στην πράξη τα υπερμεγέθη και έφερε μπροστά νέα πρόσωπα που δεν ελέγχονται από δισκογραφικές και media».
Υπάρχει ελληνικό ροκ;
«Υστερα από δεκαετίες ηλεκτρικού ήχου, τόσων γκρουπ, τόσης δισκογραφίας, φυσικά και υπάρχει, βέβαια μέσα από διαφορετικές εκφάνσεις -καλές ή κακές δεν έχει σημασία... Για μένα το ελληνικό ροκ υπάρχει μέσα στα προβάδικα, εκεί που ιδρώνουν οι πιτσιρικάδες, υπάρχει εκεί που κάποιος βγαίνει με θάρρος να τα πει όπως θέλει αυτός κι όχι όπως θέλουν άλλοι, π.χ. ροκοπατέρες, ινστρούχτορες, ξινοί μουσικοκριτικοί, κόμματα, αποκόμματα και βάλε... Το ροκ, όσο κι αν συνεχώς το αμφισβητούν σε αυτή τη σοβαροφανή χώρα με τα δεινοσαυρικά μεγέθη, θα εμφανίζεται πάντα ενοχλητικά και όμορφα στο πρόσωπο ενός νέου που θέλει να μιλήσει για τη γενιά του και που ξέρει να λέει "όχι"...».
Τι λέτε για τα καινούργια γκρουπάκια που γράφουν αγγλόφωνο στίχο;
«Εχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα, αλλά αυτή η μερίδα νέων παιδιών που χρησιμοποιούν τον αγγλικό γλωσσικό κώδικα καλά κάνει... Ο κόσμος πλέον έχει διευρυνθεί, τα σύνορα στην ουσία πέφτουν, ο κόσμος μεγαλώνει μικραίνοντας...».
Εσείς διατηρήσατε στον ήχο κάτι από τα '60's. Είναι το σήμα κατατεθέν σας...
«Μουσικά αυτή η δεκαετία με επηρέασε πάρα πολύ! Το σήμα κατατεθέν σημαίνει "φίλε εδώ είμαι και πάλι. Κοίτα, προσπαθώ να μη βαριέμαι πρώτα εγώ βέβαια, αλλά δεν πρόκειται και να σου έρθω έχοντας κάνει παραμορφωτικό botox στη μουσική μου"».
«Δεν θα τους περάσει», γράφετε στο κείμενο που συνοδεύει τον δίσκο σας. Ποιους εννοείτε;
«Το "τους" μ' αρέσει που είναι θολό γιατί έτσι δεν κινδυνεύω να φανώ σαν ο πρώτος της πορείας με την ντουντούκα. Το αφήνω ανοιχτό στις ερμηνείες...».

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Το ιδιωτικό τσιμέντο είναι καλύτερο, ενώ το δημόσιο;

Της ΡΑΝΙΑΣ ΚΛΟΥΤΣΙΝΙΩΤΗ*

Σχετικά πρόσφατα, κατέβαινα οδηγώντας την Πειραιώς προς την Χαμοστέρνας, αργά το πρωινό. Από πολλά χρόνια συμβαίνει πολύ σπάνια να είμαι στο κέντρο της πόλης με Ι.Χ. Με την άκρη του ματιού μου -δεξιά, πίσω από τα κτίρια στο Γκάζι- αντιλήφθηκα ότι κατασκευάζεται κάποιο κτίριο, μάλλον μεταλλική κατασκευή, πολύ μεγάλου κυβισμού… Ξαφνιάστηκα. Φυσικά δεν μπορούσα να σταματήσω. Σκέφτηκα, χτίζεται ακόμη ένας ναός της νύχτας. Μα καλά, τέτοια θηριώδη κατασκευή δεν την βλέπει κανείς από τους νέους ανθρώπους που κυκλοφορούν στην πλατεία Κεραμεικού ή και στις δημοτικές εγκαταστάσεις του Γκάζι; Γιατί κανείς δεν διαμαρτύρεται;

Είναι μια σκέψη που με ταλανίζει από καιρό. Άλλο παράδειγμα: Η συνεχιζόμενη καταστροφή του μοναδικού και ευαίσθητου φυσικού τοπίου της χώρας από τους ιδιώτες, κτίζοντας οπουδήποτε νεόπλουτα και ακαλαίσθητα μεγαθήρια, τα προβεβλημένα στις κορυφογραμμές σύγχρονα παλάτια, με τη συνδρομή της απίστευτης νεοελληνικής νομοθεσίας που ακούει στο όνομα “εκτός σχεδίου” δόμηση, δεν φαίνεται να κινητοποιεί τους ενεργούς πολίτες. Το έχω ξαναγράψει και το έχω πει επανειλημμένα. Ακόμη σήμερα, το σύνολο του ελληνικού χώρου εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ακόμη και από το ενεργό τμήμα της κοινωνίας ως “οικόπεδο προς εκμετάλλευση”. Είναι ο λόγος που, παρʼ όλες τις κοινά αποδεκτές διαπιστώσεις για την ανησυχητική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ποιότητα του περιβάλλοντος, αυτή η ζοφερή πρακτική διαιωνίζεται, δίχως να προβάλλονται οι πρέπουσες αντιστάσεις από το ευαίσθητο τμήμα του κοινωνικού σώματος.

Επίσης, το τελευταίο και πιο πρόσφατο μέτρο, με το οποίο θα έπρεπε να πέφτουν τα μαλλιά των αριστερών πολιτών της χώρας, αυτό το απίστευτο αντισυνταγματικό συμπίλημα αύξησης των συντελεστών δόμησης με την «τακτοποίηση» των παράνομων ημιυπαίθριων και υπογείων, δεν δημιούργησε τις λογικά αναμενόμενες αντιδράσεις. Τι δηλαδή, μας βρίσκουν σύμφωνους οι ασκούμενες από την κυβέρνηση -αλλά και από όλες τις προηγούμενες- πρακτικές της συστηματικής επιβράβευσης της αυθαιρεσίας και των «κακόμοιρων» αυθαιρετούντων;

Τι περιμένουμε; Να κτιστεί και να καλυφθεί από «ιδιωτικό» τσιμέντο, η παρουσία του οποίου κινείται στα όρια της ανεκτικότητας, το σύμπαν. Ωραίος στόχος!!!
Μόλις όμως μιλάμε για δημόσια παρέμβαση συναντάμε απέναντί μας -από τους ίδιους ενεργούς πολίτες- τη στάση «μηδενική ανοχή στο κρατικό τσιμέντο». Και όταν μεν πρόκειται, για παράδειγμα, να δημιουργηθούν νέοι αυτοκινητόδρομοι, αεροδρόμια ή και ποδοσφαιρικά γήπεδα, τότε τέτοια στάση είναι απόλυτα κατανοητή. Λειτουργεί υπέρ της διασφάλισης του δημοσίου συμφέροντος, που είναι πρωτίστως η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Όταν όμως πρόκειται να δημιουργηθούν δημόσιες υποδομές μορφωτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων, τότε δεν θα έπρεπε να εξετάζονται οι προϋποθέσεις πιο προσεκτικά; Μάλιστα σε μια χώρα που καυχάται λεκτικά και κομπορρημονεί για τη μοναδική και υψηλή θέση της στην παγκόσμια κλίμακα πολιτιστικών αξιών, ενώ δεν έχει να επιδείξει σε τέτοιου είδους νέες υποδομές τίποτε άλλο από την αμφισβητούμενη -για να το πω ευγενικά- αποτυχία του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης.

Παρατηρήθηκε μια τέτοιου είδους μιζέρια και τελείως πρόσφατα, από τους ανθρώπους του δικού μας χώρου, του χώρου της αριστεράς, με τη δωρεά του Ιδρύματος Νιάρχου να δημιουργηθούν στον τέως Ιππόδρομο πολιτιστικές υποδομές, δηλαδή η Εθνική Βιβλιοθήκη και η Εθνική Λυρική Σκηνή, καθώς και να διαμορφωθεί ένας νέος μεγάλος πνεύμονας πρασίνου. Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν στήριξε ούτε την επένδυση, ούτε την χωροθέτηση.

Δεν γνωρίζω ακριβώς και με ποια επιχειρήματα.

Τέτοια στάση όμως υποστηρίζει τον προβληματισμό μου: όλοι συμφωνούμε ότι οι εκτεταμένες χωρικές αλλοιώσεις στο τοπίο της υπαίθρου Ελλάδας και των πόλεών της ασφαλώς δεν οφείλονται στη δημιουργία δημόσιων πάρκων πρασίνου και πολιτιστικών υποδομών. Οφείλονται στο ότι η διατεταγμένη Πολιτεία, αλλά και οι πολίτες, δεν έχουν καταδικάσει ακόμη στη συνείδησή τους την καθημερινή καταστροφή του τόπου από τους ιδιώτες, τα αυθαίρετα και τους αυθαιρετούντες.
Τι άλλο να πει κανείς;

* Η Ρ. Κλουτσινιώτη είναι αρχιτέκτων-πολεοδόμος

Πηγή: Κυριακάτικη ΑΥΓΗ 26/7/2009

Tuesday, July 28, 2009

Για ένα νέο αριστερό μεταρρυθμισμό

Του Γιάννη Παπαθεοδώρου

1. Χαμένες Προσδοκίες

Ανεξάρτητα από ποια άποψη υιοθετεί κανείς για τα αποτελέσματα του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες ευρω-εκλογές, («καθαρή», «ταπεινωτική» ή σκέτη «ήττα») σίγουρα όλοι συμφωνούμε πως ο συγκεκριμένος πολιτικός φορέας δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις πολιτικές προσδοκίες ενός διευρυμένου κοινωνικού σώματος που είχε, για μεγάλο χρονικό διάστημα, εκφράσει το ειλικρινές ενδιαφέρον του αλλά και την ενεργή διαθεσιμότητά του για μια αλλαγή των παγιωμένων συσχετισμών μέσα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ήδη «υπό δοκιμή», βρέθηκε στο επίκεντρο των εξελίξεων, με μια άνοδο που, αν και συχνά χαρακτηρίστηκε «δημοσκοπική», είχε ωστόσο, συγκεκριμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά και πιθανά πολιτικά διακυβεύματα (μετακίνηση ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, ανάδειξη μιας νέας «κοινωνικής αριστεράς», προσανατολισμός των προοδευτικών κοινωνικών στρωμάτων στην κατεύθυνση μιας νέας εναλλακτικής ηγεμονίας με επίκεντρο την αριστερά). Το στοίχημα αυτό χάθηκε οριστικά, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει αλλά συρρίκνωσε αυτές τις πολιτικές προσδοκίες, επιλέγοντας μια στρατηγική που τον έκανε να μοιάζει περισσότερο με «κόμμα διαμαρτυρίας» παρά με υπεύθυνη πολιτική δύναμη. Ακόμη περισσότερο, το αρχικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ως πολυφωνικής συνύπαρξης διαφορετικών αριστερών σχημάτων που θα μπορούσαν, δυνητικά έστω, να συμπορεύονται με ενιαίο στόχο ανεστάλη, ακριβώς επειδή - και αυτό είναι σημαντικό- για πρώτη φορά στην πορεία του προέκυψαν μείζονα ζητήματα εσωτερικής ιδεολογικής διαφοροποίησης, που τα έθεσε η ίδια η κοινωνία και όχι ο εσωτερικός «πόλεμος των τάσεων». (εκπαιδευτικό, «Δεκέμβρης», Ευρώπη).

2. Γκρίζες Ζώνες

Η σταδιακή «απόσυρση» του ενδιαφέροντος των πολιτών ενισχύθηκε από πολιτικές επιλογές, πράξεις και παραλείψεις του ΣΥΡΙΖΑ, που συστηματικά καλλιεργούσαν μια πολιτική «γκρίζων ζωνών» : ανολοκλήρωτες πολιτικές διεργασίες διεύρυνσης (οικολόγοι, «σοσιαλιστική συνιστώσα»), αδυναμία προσδιορισμού πολιτικών συμμαχιών, θολός επαναστατικός βερμπαλισμός για τη βία του Δεκέμβρη, ψηφοδέλτιο «ποσοστώσεων» για τις ευρωεκλογές, τυχοδιωκτικές επινοήσεις ενός «τρίτου πόλου» χωρίς αντίστοιχες διεργασίες με υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις. Όλες οι κεντρικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον από την έκθεση της ΔΕΘ και μετά, ήταν προσδιορισμένες από μια ευκαιριακή επικοινωνιακή στρατηγική, που δεν άφηνε περιθώρια για μια ουσιαστική κεφαλαιοποίηση αυτής της κοινωνικής διαθεσιμότητας, που τον έφερε στο προσκήνιο. Αρκεί κανείς να εξετάσει, την ίδια την προεκλογική καμπάνια για να διαπιστώσει πως ακόμη και το πολυσέλιδο «πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ «πολτοποιήθηκε» κάτω από το βάρος των «15 σημείων πάλης» και από τα ακαθόριστα ευχολόγια για τις «ανάγκες των πολλών». Οι «πολλοί», ωστόσο, επέλεξαν την αποχή, δηλώνοντας έτσι πως δεν τους αφορούσαν ούτε οι αριστερίστικες κορώνες («όλα είναι βία»), αλλά ούτε και τα πιστοποιητικά «αριστεροφροσύνης» που μοίραζε ο σύντροφος Τσίπρας για τη δήθεν ελλειμματική «ριζοσπαστικοποίηση» των μαζών.

3. Ηγεμονισμοί χωρίς ηγεμονία

Τα όσα ιλαροτραγικά συνέβησαν, μετά τις εκλογές, ανέδειξαν ένα πρωτοφανές πρόβλημα, που γυρίζει το χώρο μας πίσω στις χειρότερες παραδόσεις «αρχηγισμού» και προσωποκεντρικού ανταγωνισμού. Ωστόσο, παρ' όλες τις ρητορικές κόντρες των «μονομάχων», το κοινό πολιτικό τους σχέδιο για τη διαμόρφωση ενός συγκεντρωτικού μορφώματος που αφυδατώνει τον ΣΥΝ, αποτελεί την οριστική μετάλλαξη της αριστεράς σε ένα αθροιστικό σύνολο καταγγελτικών φωνών, χωρίς προοπτική ηγεμονίας χωρίς, δηλαδή, την απαραίτητη ωριμότητα που θα έδινε έμφαση σε μια σύγχρονη ιδεολογική ταυτότητα της κοινωνικής αριστεράς και όχι στα (υπαρκτά) οργανωτικά προβλήματα μιας εκλογικής συμμαχίας. Η επινόηση της «κόκκινης κάρτας» του ΣΥΡΙΖΑ που προτάθηκε ως «μέσο» για την εκπλήρωση αυτού του «ηγεμονισμού», απομακρύνεται, όλο και περισσότερο, από τα πραγματικά προβλήματα της πολιτικής και ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς. Η περαιτέρω «συριζοποίηση» του ΣΥΝ, μέσω αιφνιδιαστικών εξαγγελιών, όχι μόνο δεν απαντά στο αίτημα για την ανασυγκρότηση του χώρου αλλά, αντίθετα, επιταχύνει τη γραφειοκρατική διολίσθηση ενός κόμματος, με ιστορία είκοσι χρόνων, στον «αστερισμό του αριστερισμού». Η παραίτηση από τις κεντρικές πολιτικές εξελίξεις, η αδιαφορία για την πρόταση διακυβέρνησης και η έμφαση στον «αντισυστημικό» ακτιβισμό είναι ο πιο σύντομος δρόμος για τον εκτοπισμό της αριστεράς στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς, το «ηγετικό δίδυμο» (Τσίπρας-Αλαβάνος) επέλεξε μετεκλογικά τις ατομικές «κινήσεις μοναξιάς», ενισχύοντας, έτσι, τη σύγχυση των ψηφοφόρων και ακυρώνοντας έμπρακτα το ρόλο της καθ' ημάς αριστεράς στη δημόσια σφαίρα. Οι εκατέρωθεν «ηγεμονισμοί» βρίσκονται, ωστόσο, σε πλήρη αναντιστοιχία με το αίτημα μιας νέας εναλλακτικής ηγεμονίας, απέναντι στη σταθερή παρουσία της δεξιάς και την ανησυχητικό άνοδο της ακροδεξιάς.

4. Ο «εσωτερικός εχθρός»

Στην επίσημη ρητορική που ακολουθήθηκε μετά τις εκλογές, οι μελοδραματικές εκκλήσεις για ενότητα και ομοψυχία, στεγάστηκαν κάτω από το κοινότυπο σύνθημα : «Κανείς δεν περισσεύει». Στις δημοσιευμένες, ωστόσο, αναλύσεις πολλών συνιστωσών και τάσεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως υιοθετήθηκε πλήρως η αντίληψη πως η βασική αιτία για τα χαμηλά ποσοστά των εκλογών είναι η θεσμική λειτουργία, ο πολιτικός λόγος αλλά και η δημόσια παρουσία της Ανανεωτικής Πτέρυγα. Στις αναλύσεις αυτές έχει διατυπωθεί ακόμη και το αίτημα για οριστική εκδίωξη των μελών της από το κοινό τους σπίτι, στο οποίο υπήρξαν ιδρυτικά μέλη. Με την ανοχή της ηγεσίας του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η συνωμοτική θεωρία για την ύπαρξη του «εσωτερικού εχθρού» νομιμοποιήθηκε και υιοθετήθηκε ως πολιτική συμπεριφορά και ως τακτική διάχυσης ευθυνών για τα αποτελέσματα των εκλογών. Φαίνεται, λοιπόν, πως «κανείς δεν περισσεύει» εκτός από την Ανανεωτική Πτέρυγα. Το γεγονός αυτό καθαυτό, σε μια άλλη συγκυρία, δεν θα δήλωνε τίποτε περισσότερο από τα αδιέξοδα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στη συγκεκριμένη φάση, σηματοδοτεί μια αντίληψη «καθαρότητας», που απλώς περιορίζει την ίδια την κοινωνική ορατότητα του χώρου. Γιατί, ας μη γελιόμαστε : το «ειδικό βάρος», η κοινωνική και πολιτισμική εμβέλεια της Ανανεωτικής Πτέρυγας υπερβαίνει κατά πολύ τα στενά όρια των κομματικών ποσοστών και το άθροισμα των «συνιστωσών», ακριβώς επειδή η ανανεωτική αριστερά «βγαίνει» μέσα από ιστορικές διεργασίες της «μακράς διάρκειας». Όσοι είχαν τη φαεινή ιδέα να εκποιήσουν αυτή την περιουσία σε περιστασιακούς κληρονόμους, που επενδύουν ακόμη στις φραξιονιστικές φαντασιώσεις του '70 και του '80, ας μετρήσουν, έστω και την ύστατη ώρα, τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής. Το πρόσφατο «ευρωψηφοδέλτιο χωρίς Ευρώπη» είναι, πάντως, ένα αρκετά ενδεικτικό παράδειγμα για το τι σημαίνει ο αποκλεισμός της Ανανεωτικής Πτέρυγας από την κεντρική σκηνή του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιος πάρει το ρίσκο να οδηγήσει αυτό το χώρο σε μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση με αποκλειστική αρχή τη λογική το συσχετισμό πλειοψηφίας- μειοψηφίας, θα πρέπει να είναι έτοιμος να αποδεχτεί και το κόστος αυτής της επιλογής : δηλαδή, την οριστική εξαφάνιση όχι μόνο της ανανεωτικής αλλά και της ριζοσπαστικής αριστεράς στο σύνολό της.

5. Πολιτικός Ανακαθορισμός

Από την επομένη, κιόλας, των εκλογών τέθηκε το ζήτημα για μια γενναία «πολιτική στροφή», που θα σηματοδοτούσε τη δυναμική επανεμφάνιση των ανανεωτικών ιδεών στο πολιτικό προσκήνιο. Ως τώρα, από την πλευρά της πλειοψηφίας του ΣΥΝ και των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν επικρατήσει σιωπές, επιθέσεις και διολισθήσεις που δεν ανταποκρίνονται στα μηνύματα των εκλογών. Το πολιτικό πλαίσιο που έθεσε η Ανανεωτική Πτέρυγα είναι σαφές σε ό,τι αφορά τις πολιτικές δράσεις, τις συμμαχίες και τις προκλήσεις της «μη αυτοδυναμίας». Σε κάθε περίπτωση, αυτό που ενδιαφέρει πλέον δεν είναι μια νέα ισορροπία συμβίωσης αλλά η προγραμματική στροφή του ΣΥΝ στον «αριστερό μεταρρυθμισμό» : στην ανάγκη προώθησης δομικών μεταρρυθμίσεων με θεσμικές παρεμβάσεις στο κοινωνικό κράτος, στην οικονομική πολιτική, στην παιδεία, στο κράτος Δικαίου, στο μεταναστευτικό, στην οικολογία. Ο «αριστερός μεταρρυθμισμός» μπορεί να αποτελέσει, στις σημερινές συνθήκες, ένα αξιόπιστο πλαίσιο δράσης που επιχειρεί να ανασυγκροτήσει αλλά και να συγκεράσει διαφορετικές όψεις της δημόσιας σφαίρας της αριστεράς : από την εμπειρία των κινημάτων ως το κοινοβουλευτικό έργο, και από τις επιστημονικές και κοινωνικές οργανώσεις ως εκείνο το κομμάτι της νεολαίας που θα αναζητήσει το θεσμικό ισοζύγιο του ανατρεπτικού δυναμισμού του. Πρώτος και κύριος στόχος, ως τι επόμενες εκλογές, δεν μπορεί παρά να είναι η απόκρουση της δεξιάς στροφής με την ανάληψη πρωτοβουλιών, οι οποίες θα ορίζουν ένα νέο κοινωνικό ορίζοντα προσδοκιών για τους αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες. Η ουσιαστική επανασύνδεση με τη δέσμη των ανανεωτικών ιδεών αλλά και με το κοινωνικό σώμα που προέρχεται από την ιστορική κομμουνιστική ανανέωση και φτάνει ως την αριστερή σοσιαλδημοκρατία μπορεί να αποτελέσει μια πρώτη δυναμική επανεμφάνιση της ανανεωτικής αριστεράς.

Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτόν τον πολιτικό ανακαθορισμό είναι η ιδεολογική διαφοροποίηση του χώρου της ανανεωτικής αριστεράς, από όλες εκείνες τις αντιλήψεις που προτάσσουν ως λύση τη μετωπική ρήξη με τις δυνάμεις του «αστικού πολιτικού συστήματος», αντιμετωπίζοντας συχνά ακόμη και τους ίδιους τους κρατικούς θεσμούς ως μια απόλυτα «αρνητική εξωτερικότητα». Η ιστορική εμπειρία της «μετωπικής ρήξης» με το «σύστημα», στο όνομα μιας δήθεν επαναστατικής πρωτοπορίας, έχει οδηγήσει συχνά την αριστερά σε αρχαϊκές οπισθοδρομήσεις που δεν ανταποκρίνονται στη σημερινή κρίση και κατάσταση του καπιταλισμού. Ο νέος αριστερισμός που δυστυχώς αποτυπώνεται όλο και περισσότερο στον «αντισυστημικό» λόγο του ΣΥΡΙΖΑ αφήνει ανυπεράσπιστους πολλούς χώρους θεσμικής παρέμβασης, οι οποίοι θα ήταν προνομιακό πεδίο δράσης για την αριστερά. Η ξεκάθαρη και οριστική τοποθέτηση της ανανεωτικής αριστεράς στην αναζήτηση του «δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό», δηλώνει πως, ιδιαίτερα σήμερα, ο δρόμος αυτός μας ενδιαφέρει εξίσου, τόσο ως προς το σκέλος των δημοκρατικών θεσμών όσο και ως προς το σκέλος της σοσιαλιστικής στρατηγικής. Επομένως, για την ανανεωτική αριστερά, το ζήτημα των μεταρρυθμίσεων από τα αριστερά είναι ουσιαστικό γιατί αποτελεί παρέμβαση στις διαδικασίες μεταχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων και αγώνων που διαπερνούν τους θεσμούς. Εδώ ακριβώς πρέπει να υπάρξει μια σαφής διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις εκκλήσεις για συναισθηματική ενότητα και στις απαιτήσεις για πολιτική ενότητα της καθ' ημάς αριστεράς. Καμιά αριστερή συλλογικότητα δεν επέζησε με αποκλειστικό γνώμονα την αθροιστική της συνύπαρξη. Η μόνη σταθερή «συγκολλητική» της ουσία ήταν και είναι η ιδεολογική της συνοχή. Ακόμη και αν έχει κόστος αυτή η διαδικασία διαλόγου και αντιπαράθεσης, θα πρέπει να την αποδεχτούμε ως στοιχείο μετάβασης σε μια νέα πραγματικότητα, που θα συσπειρώνει το ενεργό κοινωνικό δυναμικό της ανανεωτικής και διαρκώς ανανεούμενης αριστεράς, κεφαλαιοποιώντας τις παραδόσεις της και ανακαθορίζοντας τις προοπτικές της. Η πολιτική συζήτηση, άλλωστε, είναι το μόνο μέσο που πρέπει και μπορεί να αντικαταστήσει τις «ασκήσεις επί χάρτου». Το στοίχημα για ένα νέο «αριστερό μεταρρυθμισμό» είναι ανοιχτό και επίκαιρο.

Monday, July 27, 2009

Αν δεν αλλάξουμε, δεύτερη ξέρα θα είναι οι βουλευτικές

Φώτης Κουβέλης Συνέντευξη στο Νίκο Παπαδημητρίου, Freesunday, 26/07/2009

Kρίσιμο για μένα ζήτημα είναι η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής ουσιαστικής προγραμματικής πρότασης,και βεβαίως η υποχρέωση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ να κινηθούν στη διαμόρφωση εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, η οποία θα πρέπει να στηρίζεται στη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας.

Ηχηρή παρέμβαση στο ταραγμένο εσωκομματικό τοπίο του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί ο Φώτης Κουβέλης με τη συνέντευξή του στη «FreeSunday», σε μια συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη για το μέλλον των δύο πολιτικών σχηματισμών. Κρισιμότητα ου αναδεικνύεται και από τις, δημόσιεςς και μη, τοποθετήσεις όλων των παικτών του σκηνικού. Ο Αλ. Αλαβάνος προσπαθεί να βρει το ρόλο της επόμενης ημέρας, ο Αλ. Τσίπρας να ισορροπήσει σε τεντωμένο σχοινί, με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ να
επιτίθενται κατά των «ανανεωτικών», και τους τελευταίους να προβληματίζονται για την παραμονή τους στο σχήμα.

Ξεκινώντας, κ. Κουβέλη, από όσα αναφέρει στην τελευταία της ανακοίνωση, η «Aνανεωτική Πτέρυγα» του Συνασπισμού υποστηρίζει ότι τα λάθη που έγιναν προκλογικώς συνεχίζονται και σήμερα. Ποια είναι τα περιθώρια αντίδρασης σε αυτή τη λαθεμένη, όπως εκτιμάτε, πορεία;

Θεωρώ ότι εκείνο που επιβάλλεται είναι ο ανακαθορισμός κρίσιμων πολιτικών ζητημάτων. Ο αριστερός ευρωπαϊσμός πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να επανέλθει τόσο ως πολιτική πρόταση όσο και ως πολιτική θέση στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ο αριστερός ευρωπαϊσμός όχι μόνο υποχώρησε, αλλά σε πάρα πολλές στιγμές εγκαταλείφθηκε από την πολιτική που εξέπεμψε ο ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ο μεταρυθμισμός είναι ο κόκκινος πυρήνας ενός βαθύτατου ριζοσπαστισμού, στον οποίο πρέπει να θητεύει η Αριστερά. Δεν αρκεί ο καταγγελτισμός, όσο χρήσιμος και αν είναι για να απαξιώνει τη νεοφιλελεύθερη συντηρητική πολιτική. Την ώρα που υπάρχει η καταγγελία της νεοφιλελεύθερης συντηρητικής πολιτικής, την ίδια ώρα θα πρέπει να υπάρχει και η κατάθεση της εναλλακτικής προγραμματικής πρότασης για την αντιμετώπιση και τη λύση των προβλημάτων της κοινωνίας. Κατά συνέπεια, κρίσιμο για μένα ζήτημα είναι η διαμόρφωση μιας εναλλακτικής ουσιαστικής προγραμματικής πρότασης, και βεβαίως η υποχρέωση του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ να κινηθούν στη διαμόρφωση εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, η οποία θα πρέπει να στηρίζεται στη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει συμμετοχή σε έναν άκρατο κυβερνητισμό. Αντίθετα, σημαίνει τη διαμόρφωση μιας δυναμικής που μπορεί να αμφισβητεί και να ρηγματώνει το δικομματισμό. Διαφορετικά, ο δικομματισμός επανέρχεται, και μάλιστα εξωραϊσμένος, από εκείνους που χρόνια ολόκληρα υπηρετούν το πολιτικό στερεότυπο του δικομματισμού. Το μεγάλο ζήτημα είναι τι κάνει η Αριστερά για να αμφισβητήσει, να υπερβεί το δικομματισμό.

Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το δικομματισμό συνεργαζόμενος με ένα κομμάτι του, εν προκειμένω το ΠΑΣΟΚ;

Όχι έτσι. Οι συνεργασίες δεν είναι αυτοσκοπός. Οι συγκλίσεις για να μπορούν να μετακινούν την πολιτική ζωή από τη συντηρητική θέση που σήμερα βρίσκεται προς ουσιαστικά προοδευτική κατεύθυνση χρειάζονται προϋποθέσεις. Κυρίως προϋποθέσεις προγραμματικού χαρακτήρα. Αυτές οι προϋποθέσεις απουσιάζουν σήμερα. Και είναι άλλης τάξεως ζήτημα ότι θα μπορούσαν και θα πρέπει να διαμορφωθούν. Αλλά αυτό είναι ζητούμενο.

Το Σεπτέμβριο θα διεξαχθεί το Διαρκές Συνέδριο του Συνασπισμού και ένα μήνα μετά η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιες οι προσδοκίες σας;

Το ζητούμενο από τέτοια σώματα είναι κάθε φορά η αντιμετώπιση των πολιτικών θεμάτων. Αν τα σώματα αυτά μείνουν οχυρωμένα και περιχαρακωμένα σε εσωτερικές πλειοψηφίες διαμορφωμένες από το παρελθόν και διατηρήσουν βεβαιότητες και εφησυχασμούς, τότε οι προσδοκίες μου για το αποτέλεσμά τους είναι εξαιρετικά περιορισμένες, για να μην πω ελάχιστες.

Παρεμπιπτόντως, είδαμε τα μέλη της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» να απέχουν από τη συνεδρίαση του πανελλαδικού συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη εβδομάδα. Γιατί συνέβη αυτό;

Η απουσία δεν ήταν τυχαία. Είχε σχέση με όλες τις προηγούμενες επιθέσεις που είχε δεχθεί η «Ανανεωτική Πτέρυγα» και αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε ότι η συμμετοχή σε ένα σώμα –και δεν αναφέρομαι τώρα στο πώς αυτό συγκροτήθηκε– το οποίο θα κατέγραφε επιθέσεις, και πολλές φορές επιθέσεις με τρόπο εξαιρετικά υπερβολικό όσο και πολιτικά απρεπή, θα έπρεπε να τύχει πολλών απαντήσεων. Και αυτές θα έριχναν λάδι στη φωτιά. Κατά συνέπεια, τα στελέχη της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» επέλεξαν να μην τροφοδοτήσουν σε αυτή τη φάση μια ένταση, που ούτως ή άλλως θα προέκυπτε και προέκυψε.

Ο πολίτης έχει γίνει περισσότερο δύσπιστος έναντι των πολιτικών. Πόσο ενισχύουν τη δυσπιστία του αυτή συμπεριφορές του τύπου «αποχωρώ από την πολιτική και το κόμμα μου, αλλά αργότερα το… ξανασκέφτομαι»;

Είναι προφανές ότι αναφέρεστε στην αρχική δήλωση του Αλ. Αλαβάνου για την παραίτησή του. Πράγματι, αυτό δημιούργησε μια κατάσταση, όχι μόνο στον Συνασπισμό αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ συνολικότερα. Ας ξεπεράσουμε το γεγονός αυτό και, κυρίως, ας καταγράψω αυτό που προέχει, το οποίο είναι η εξασφάλιση ομαλής συλλειτουργίας του Συνασπισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι διελκυστίνδες σε κάθε περίπτωση υπονομεύουν την αποτελεσματικότητα της πολιτικής δράσης και παρουσίας. Αν θα εξασφαλιστεί αυτή η συλλειτουργία, είναι ζητούμενο. Σπεύδω να πω ότι σε καμία περίπτωση δεν θα ήμουν σύμφωνος με τη διάχυση του Συνασπισμού στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ήμουν αντίθετος με τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σχήμα με συγκεντρωτικές δομές που θα επικάλυπτε με έναν σημαντικό τρόπο την πολιτική λειτουργία του Συνασπισμού. Η ανεύρεση του κοινού πολιτικού τόπου μέσα στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ζητούμενο. Και αυτός ο κοινός πολιτικός τόπος σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστά το σύνολο των πολιτικών επιλογών του Συνασπισμού.

Υπέρμαχος αυτού του αυτόνομου ρόλου του Συνασπισμού είναι και ο κ. Τσίπρας, και σε αυτό τουλάχιστον δείχνει να έχετε κοινές απόψεις...

Αν οι θέσεις του Αλέξη Τσίπρα είναι αυτές στις οποίες και εγώ αναφέρθηκα, αυτό το θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρον πολιτικό στοιχείο. Εάν όμως αυτές οι θέσεις προβάλλονται στο πλαί-
σιο μιας διελκυστίνδας, και μάλιστα προσωποποιημένης, τότε θεωρώ ότι είναι πολιτικά ελάχιστο ή και αδιάφορο.

Διαβάσαμε τις προηγούμενες ημέρες ρεπορτάζ που προβλέπουν ως βέβαιη την αποχώρηση της «Ανανεωτικής Πτέρυγας» του Συνασπισμού. Κάποιοι μάλιστα θυμήθηκαν ότι εσείς προσωπικώς, ως τελευταίος γραμματέας της «Eλληνικής Αριστεράς», έχετε κατοχυρωμένο και τον σχετικό τίτλο. Πιστεύετε ότι το ζήτημα βρίσκεται στην κατοχύρωση ενός τίτλου;

Προφανώς όχι. Η «Ανανεωτική Πτέρυγα» δίνει τον δικό τηςαγώνα προκειμένου τα πολιτικά ζητήματα να αλλάξουν. Αυτό είναι το ενδιαφέρον μας, γιατί πιστεύουμε ότι αν δεν αλλάξει ρότα ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε η δεύτερη ξέρα θα είναι οι εθνικές εκλογές. Κατά συνέπεια, η δική μας διεκδίκηση είναι ο ανακαθορισμός των κρίσιμων πολιτικών μεγεθών της φυσιογνωμίας του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα τη δώσουμε αυτή τη μάχη με όρους πολιτικής συνέπειας, λειτουργώντας ως μία τάση καταστατικά αναγνωρισμένη και πάντοτε φανερά. Όχι υπονομευτικά, διότι οι ιδέες όταν προβάλλονται δεν υπονομεύουν. Εκείνο που υπονομεύει την πορεία του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ είναι η περιχαράκωση σε βεβαιότητες και εφησυχασμούς. Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε και θα ήταν εξαιρετικά πρόχειρο να μιλήσει κανείς για διάσπαση. Η ελληνική κοινωνία βιώνει μια σκληρή πραγματικότητα, ανακαθορίζονται οι κοινωνικοί συσχετισμοί στη βάση της νεόφαντης οικονομικής πραγματικότητας, που αποτελεί αρνητική δραματική εξέλιξη του νεοφιλελεύθερου συντηρητικού μοντέλου, το οποίο μετατοπίζει πολλά κοινωνικά στρώματα προς τα κάτω. Και οφείλει η Αριστερά αυτόν τον ανακαθορισμό κοινωνικών συσχετισμών να θέλει και να μπορεί να τον εκφράσει και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο, για να αλλάξουν και οι πολιτικοί συσχετισμοί. Και αλλάζοντας τους πολιτικούς συσχετισμούς είναι δυνατόν να ελπίζουμε και να διεκδικούμε λύσεις στα μεγάλα προβλήματα αυτής της κοινωνίας.

Sunday, July 26, 2009

Για το έλλειμμα της αριστεράς

Σώτη Τριανταφύλλου, Athens Voice

Παρέα της πλατείας Εξαρχείων στήνεται έξω από καφέ που μόλις έχει ανοίξει, σχολιάζοντας: «Πολύ κυριλέ είναι... Να του χώσουμε κανένα γκαζάκι;». Αργότερα, συσπειρωμένοι, εκβάλλουν την επαναστατική φωνή: «Γιάπηδες έξω! Να πάτε στο Κολωνάκι!». Το σύνθημα μού θυμίζει, αναπόφευκτα, εκείνο του φιλήσυχου μικροαστού: «Πρεζάκια έξω! Να πάτε στην πλατεία Βάθη!». Στο μεταξύ, λαμβάνω ένα e-mail που γράφει: «Άλλαξε μυαλά, θα πάθεις ό,τι έπαθε η Κούνεβα! Ξέρουμε πού μένεις...».

Η προειδοποίηση δεν προέρχεται από τα εγκληματικά αφεντικά, προέρχεται από θερμοκέφαλους «εξεγερμένους»: από εκείνους που κατέστρεψαν τη βιβλιοθήκη της Νομικής, το βιβλιοπωλείο του «Παπασωτηρίου», το πολυκατάστημα «Πλαίσιο». Δεν είναι οι «περιουσίες» που με απασχολούν, είναι ο συμβολισμός τους: όταν καις βιβλία, καις το κεφάλι σου. Σκέφτομαι το πόσο απέχει η πράξη από τις ιδέες, από τον «εξεγερμένο άνθρωπο» του Αλμπέρ Καμύ, από τους ευγενείς, σοφούς επαναστάτες: τον Τσερνιτσέφκι, τον Μαγιακόβσκι· τον Γιουτζήν Ντεμπς· τον Γκράμσι· σε πόση αμηχανία βρίσκεται οποιοσδήποτε αριστερός και αναρχικός με ιδεολογικές αποσκευές, μπροστά σ’ αυτές τις τυραννικές μειοψηφίες.

Περνάω από το απαλλοτριωμένο «πάρκο» στη γωνία Ζωοδόχου Πηγής και Ναυαρίνου: μεγάλη νίκη του κινήματος· το βασίλειο της ασχήμιας. Αλλά μην κάνετε κύματα, μην ενοχλείτε: τα «παιδιά» επαναστατούν. Το γιατί το ξέρω, νομίζω μάλιστα ότι το ξέρω καλύτερα από τα μέλη του «κινήματος». Το πώς (οι μέθοδοι) και το προς τι (με ποιο αίτημα, με ποιο όραμα) με προβληματίζουν. Επιπλέον, με προβληματίζει η κοινή γνώμη: γιατί τόσοι άνθρωποι χαίρονται επειδή καταστράφηκαν μεγάλα, επιτυχημένα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας; Γιατί, ακόμα περισσότερο, απειλούν ότι θα τα ξανακαταστρέψουν; Στην Ελλάδα, οτιδήποτε ωραίο, καλοκουρδισμένο, θριαμβικό, πρέπει να εξολοθρεύεται: κτίρια, άνθρωποι, αντικείμενα, ιδέες, όλα στα σκουπίδια, στα σκουπίδια που καίγονται. Τhe bonfire of the vanities.

Αντιθέτως, το να βάφεις, λόγου χάρη, μια τράπεζα κόκκινη, συνιστά μια συμβολική πράξη· κάτι εκφράζεις με το κόκκινο χρώμα, κάτι διακινδυνεύεις τη στιγμή που ρίχνεις την μπογιά. Η καταστροφή, η πυρά, παραείναι εύκολη και γρήγορη· ανέξοδη: στο τέλος της μέρας, τις αποζημιώσεις επωμίζεται ο φορολογούμενος πολίτης. Εξάλλου, το τοπίο μετά τη μάχη είναι θλιβερό: πώς μπορεί να ζει κανείς μέσα σε ερείπια;

Μένω σχεδόν απέναντι από το Πολυτεχνείο. Κάθε μέρα αναρωτιέμαι: πώς έχει επιτραπεί μια τέτοια καταπάτηση, ένας τέτοιος βιασμός του χώρου, του περιβάλλοντος; Έχω απαντήσεις που δεν αρέσουν σε κανέναν: οι άνθρωποι –νέοι και λιγότερο νέοι– χρειάζονται νομικό πλαίσιο για να κινηθούν (ή για να ακινητοποιηθούν)· χρειάζονται υποχρεώσεις και δικαιώματα. Ακόμη και η χρήση των δικαιωμάτων οφείλει να είναι υποχρεωτική (για παράδειγμα, η δωρεάν παιδεία πρέπει να είναι υποχρεωτική). Ο χώρος του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα πεδίο όπου ξεδιπλώνεται η σημερινή Ελλάδα: εγκατάλειψη, ανημπόρια, «άσυλο» για ανθρώπους που δεν αξίζουν κανενός είδους ασυλία. Οι φοιτητές ζουν μέσα στην ελεεινότητα, σ’ έναν αργόστροφο κόσμο, δίπλα σε καθηγητές-δημοσίους υπαλλήλους, κόλακες της νεολαίας και απολογητές ενός βαθιά επαρχιακού «νεοτερισμού». Το πανεπιστήμιο υπονομεύεται από την παθητική στάση των καθηγητών για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια: εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά δεν επαρκούν. Ο χώρος –η πόλη– βρίσκεται στο έλεος των εμπρηστών: οι εμπρηστές μπαίνουν και στρογγυλοκάθονται στο σπίτι σου όπως στο θεατρικό έργο του Μαξ Φρις. Ψηφοθηρία, καλόπιασμα του όχλου, σύγχυση αξιών και ανατροπή αξιών, παραπομπή στις προτροπές του Μπακούνιν μαζί με άγνοια περί αναρχισμού και περί Μπακούνιν. Ο αναρχισμός είναι σκληρή δουλειά, δεν εξαντλείται σε τσιτάτα, σαν εκείνα που ξέρουν οι Κνίτες από τον Λένιν κι από τον Μαρξ διασκευασμένο και παραμορφωμένο από τους Σοβιετικούς. Ο αναρχισμός, η επανάσταση, είναι μεγάλες περιπέτειες του ανθρώπινου μυαλού, δεν είναι γιορτές μίσους.

Ξανά και ξανά, στην επέτειο του Πολυτεχνείου, με αφορμές αστυνομικής βίας ή και χωρίς έκδηλες αφορμές, στην Ελλάδα μάς χαρακτηρίζει το πνεύμα του Μάη του ’68 βαλκανοποιημένο και καθυστερημένο σαράντα χρόνια. Εξηγήσεις υπάρχουν, δικαιολογίες μπορούμε να επινοήσουμε: εκτός από τον Διαφωτισμό και τη βιομηχανική επανάσταση, χάσαμε και τη δεκαετία του ’60, τα εναλλακτικά κινήματα, τα αιτήματα της ατομικής ελευθερίας, τη ριζοσπαστικοποίηση της πολυφυλετικής, πολυπολιτισμικής αριστεράς. Έτσι, το κοινωνικό μας κίνημα είναι φτωχό, δογματικό· πρωτόγονο· στερείται φαντασίας, εμφορείται από διεστραμμένη σκέψη· μεταφράζει το λεγόμενο «ταξικό μίσος» σε φθόνο, εκδηλώνει τον φθόνο με πράξεις ασχήμιας και αφανισμού. Τι συμβαίνει; Βρισκόμαστε ακόμα στη σκοτεινή εποχή πριν από τον Διαφωτισμό; Και γιατί δεν μιλάει κανείς για όλ’ αυτά από τον χώρο (the horror, the horror!) της αριστεράς; Γιατί αποδέχονται την ανοησία και την αυθαιρεσία ενός «κινήματος» που δεν ενδιαφέρεται για τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη εφόσον διακόπτει βιαίως θεατρικές παραστάσεις, απειλεί με τρομοκρατικές επεμβάσεις και καθυβρίζει οποιονδήποτε διαφωνεί;

Η ποιότητα της ζωής εξαρτάται από την ποιότητα της αριστεράς: η συνάρτηση είναι απλή. Η δική μας αριστερά περιγράφεται ακόμα με όρους της δεκαετίας του ’30· λενινιστές, τροτσκιστές, σταλινικοί και αναρχοφασίστες, όλοι μαζί, ενωμένοι, χωρίς συγκεκριμένα ανθρωπιστικά αιτήματα, με τους μεν να επιμένουν στην κομματική συνείδηση, με τους δε να κραυγάζουν με την ορολογία που είχε νόημα (και αίμα) τον καιρό της βιομηχανικής επανάστασης. Ο χρόνος στην Ελλάδα μοιάζει παγωμένος· τα ρολόγια σταματημένα. Γι’ αυτό –και για πολλούς ακόμα λόγους– το αριστερό μας κίνημα, εκτός από την ενάρετη εποχή της ΕΔΑ (ένα κόμμα ξεχασμένο λόγω της γενικευμένης αμνησίας και αμορφωσιάς), παραπαίει ανάμεσα στον οπισθοδρομικό πατριωτισμό και το προλεταριακό όνειρο της ταξικής δικτατορίας.

Η δικτατορία είναι μια πραγματικότητα: η «Νέα Αριστερά» δεν έχει φτάσει ακόμα στις ακτές μας για να αποκαταστήσει τις αληθινές αρχές του ανθρωπισμού. Ίσως να μη φτάσει ποτέ. Κοντολογίς, η αριστερά στην Ελλάδα είναι μια δεξιά που αφαιρεί από τον άνθρωπο την προσωπική του ευθύνη, που τον παρουσιάζει σαν κακορίζικο θύμα των περιστάσεων. Όσοι από τους ακτιβιστές δεν έχουν άδειο κεφάλι, έχουν γραφειοκρατικές ιδέες, υπεραπλουστευτικές (πλούσιοι-φτωχοί, καταπιεστές-καταπιεζόμενοι, καλοί-κακοί): όταν αγνοείς τη σύνθετη φύση της ζωής και της οργανωμένης κοινωνίας, την ανάγκη της πολιτικής πραότητας και της ομορφιάς, δεν είσαι παρά ένας ακόμα βάνδαλος.

*** O πίνακας είναι του μοναδικού Γιάννη Γαίτη

Wednesday, July 22, 2009

«Travels with Myself and Another» - Future of the Left

Είναι καλό να ανακαλύπτουμε καινούργια συγκροτήματα. Αν και είμαι "κολλημένος" με διάφορα γκρουπ και μουσικούς (βλέπε Paul Weller, Clash, Ramones, Tom Robinson, MC5, 13 Floor Elevetor, Bob Dylan k.a.) μ' αρέσει να μαθαίνω νέα γκρουπ. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι Future of the Left. Διάβασα το παρακάτω κείμενο του Δημήτρη Αναστόπουλου στην "Ελευθεροτυπία" (15/7/09) και πείστηκα. Διαβάστε και εσείς...

«Τριάντα έξι λεπτά αδυσώπητης συμπαγούς μουσικής». Ετσι το αποκαλεί ο Αντριου Φάλκους ή σκέτο Φάλκο, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Future of The Left. Και από τις πρώτες νότες νιώθεις την ένταση να κόβεται με το μαχαίρι. Οι τρεις Ουαλοί σφηνώνουν δώδεκα κομμάτια στον δίσκο, ωμά, βρώμικα και γεμάτα οργή και σαρκασμό.

Αν στον πρώτο τους δίσκο, το «Curses», η ροκ εν' ρολ αγριάδα ήταν διάχυτη και στιγμές στιγμές ξέφευγε, εδώ ο Φάλκο μοιάζει να τη χώνει σε ένα κανάλι. Και από εκεί ξεπηδάει ακόμα πιο έντονα ένας λίβελος για τη μουσική βιομηχανία και τον Γκόρντον Μπράουν και πάνω από όλα η κραυγή απόγνωσης μιας γενιάς που πνίγεται σε έναν κόσμο που μοιάζει να καταρρέει. Και επιτέλους τέρμα με τους κλώνους τής μετά πανκ σκηνής. Αυτό είναι το πανκ του 21ου αιώνα, χωρίς στολίδια, χωρίς φτηνές πόζες και χωρίς καβάτζες. Οι Future Of the Left παίζουν με πάθος και τσαμπουκά και μιλάνε για τους εφιάλτες τους.

# Στο www.myspace.com/futureoftheleft ακούστε κομμάτια από τον νέο δίσκο.

Tuesday, July 21, 2009

Αποφυλάκιση του Θοδωρή Ηλιόπουλου

Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος συνελλήφθη στις 18 Δεκέμβρη 2008 στην οδό Ακαδημίας στην Αθήνα μετά από τυφλή επιχείρηση των ΜΑΤ , οπως επιβεβαιώνουν με τις καταθέσεις μάρτυρες και δημοσιογράφοι.

Από τις 22 Δεκεμβρίου βρίσκεται προφυλακισμένος στις Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού κατηγορούμενος για 3 κακουργήματα και 2 πλημμελήματα.

Οι κατηγορίες στηρίζονται αποκλειστικά στις μαρτυρίες δύο αστυνομικών των ΜΑΤ. Ο Θοδωρής από την πρώτη στιγμή έχει αρνηθεί τις κατηγορίες και φωνάζει για την αθωότητά του μέσω επιστολών και συνεντεύξεων του στα ΜΜΕ.

Οι αιτήσεις του για άρση της προσωρινής του κράτησης απορρίπτονται σκανδαλωδώς με αποκορύφωμα την 8η Ιουλίου όπου το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών αποφάσισε με βούλευμα τη συνέχιση της κράτησης του ακόμη 6 μήνες στην φυλακή προσθέτοντας αυθαιρέτως στο κατηγορητήριο κι άλλα επιβαριντικά στοιχεία. Είναι το μόνο βούλευμα που αποφάσισε εξακολούθηση της κράτησης για μια τέτοια υπόθεση, όταν όλοι οι υπόλοιποι προφυλακισμένοι από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, με ίδιες ή και άλλες κατηγορίες , έχουν όλοι αποφυλακιστεί.

Έπειτα από την απόρριψη κάθε νομικής διαδικασίας για τη άρση της προφυλάκισης του ξεκίνησε απεργία πείνας την Παρασκευή 10 Ιουλίου στην φυλακή ,

«Κατεβαίνω σε απεργία πείνας. Είναι το μόνο μέσο που μου έμεινε σαν κρατούμενος για να φωνάξω την αλήθεια και να καταγγείλω την τεράστια αδικία. Να καταγγείλω το μίσος και την εμπάθεια των μηχανισμών του «ποινικού νόμου». Να καταγγείλω την αυθαιρεσία και τη βία μιας τυφλής «δικαιοσύνης» και των ακόμη περισσότερο «τυφλών» υπαλλήλων της.».

Θοδωρής Ηλιόπουλος

Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΤΕΙ ΤΩΡΑ!

Συνέντευξη του Θοδωρή Ηλιόπουλο στο TV Χωρίς Σύνορα εδώ

Monday, July 13, 2009

ΟΙ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗ ΓΗ

Γιγαντιαία φράγματα και αυτοκινητόδρομοι, αιολικά και φωτοβολταϊκά “πάρκα”, τουριστικές αποικίες, χιονοδρομικά κέντρα και ορυχεία, είναι μορφές της καταστροφής της φύσης από το κεφάλαιο και το κράτος. Ο Αχελώος ποταμός, φυλακισμένος από τα φράγματα της ΔΕΗ (στα Κρεμαστά, το Καστράκι, το Στράτο, τη Μεσοχώρα) και παραδομένος στο πλιάτσικο (αμμοληψίες) των εργολάβων, δέχεται το έσχατο χτύπημα με την επιχειρούμενη εκτροπή του. Ένα φαραωνικό έργο για το οποίο οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κυριαρχίας επικαλούνται τη συντήρηση του υδροβόρου βιομηχανικού μοντέλου αγροτικής εκμετάλλευσης που έχει ήδη εξαντλήσει τον Πηνειό, τη γη και τους πόρους της Θεσσαλίας, και μαζί με τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες καταστρέφουν και λεηλατούν τον ποταμό και τα βουνά αποκομίζοντας αμύθητα κέρδη.

Η ανάπτυξη επίσης ξεριζώνει και τις τοπικές κοινωνίες, καίγοντας ή κατακλύζοντας τα χωριά, δηλητηριάζοντας τη γη, τα νερά και τον αέρα. Οι κάτοικοί τους καταλήγουν όμηροι της ενεργειακής, μεταλλευτικής, τουριστικής και πράσινης βιομηχανίας ή απόκληροι στις πόλεις. Η Μεσοχώρα Τρικάλων απειλείται να κατακλυστεί με την έναρξη λειτουργίας του τεχνητού ταμιευτήρα άνω Αχελώου και τ’ απομεινάρια της να μετατραπούν σε παραλίμνιες κερδοσκοπικές επενδύσεις. Οι θεσμικοί μεσολαβητές - χειραγωγοί συστρατεύονται στο άρμα της ανάπτυξης, σπέρνοντας την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρεία, την αδράνεια. Στον αντίποδα, η ιστορία, η κοινωνική εμπειρία των τοπικών αντιστάσεων και ο αγωνιστικός αυθορμητισμός δείχνουν την αναγκαιότητα της συλλογικής πρωτοβουλίας και της σύγκρουσης.

Στον Αχελώο συναντιούνται οι αντιστάσεις των κατοίκων της Μεσοχώρας απέναντι στην εξαγορά, τους εκβιασμούς και τους σχεδιασμούς εκκένωσης του χωριού, με τις αντιστάσεις αγωνιστών απ’ όλα τα πλάτη της χώρας ενάντια στα καταστροφικά αναπτυξιακά σχέδια της εξουσίας. Η πολυμέτωπη επίθεση στη φύση και στην κοινωνία, από τους ελεύθερους χώρους στο αστικό πεδίο μέχρι τις βουνοκορφές της Πίνδου και την κοίτη του Αχελώου, είναι η εφαρμογή της ενιαίας στρατηγικής κράτους και κεφαλαίου για τον έλεγχο κάθε πιθαμής γης και την άγρια εκμετάλλευσή της. Η υπεράσπιση της φύσης και της ελευθερίας είναι η αντεπίθεσή μας σε κάθε σημείο που επελαύνει η ανάπτυξη και περνά μέσα από τη συνάντηση και την αλληλεγγύη των εγχειρημάτων αυτοοργάνωσης και αντίστασης.

Ο ΠΟΤΑΜΟΣ ΑΧΕΛΩΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ !

Πρωτοβουλία Αγώνα από το λόφο του Στρέφη για τη ΓΗ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ


Η "εξαφάνιση" των προσφύγων...

Κρυμμένη πίσω από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, η πολιτική ηγεσία της περιοχής (Περιφέρεια και Νομαρχία) αποφάσισε τη βίαιη εκκένωση και κατεδάφιση του προσφυγικού καταυλισμού της Ηρώων Πολυτεχνείου. Αναιρώντας πρόσφατες δικές τους αποφάσεις για δημιουργία χώρου φιλοξενίας των προσφύγων, ο Νομάρχης και ο Περιφερειάρχης γκρέμισαν τα παραπήγματα των «Αθλίων» της Πάτρας και απήγαγαν, προς άγνωστη κατεύθυνση, 200 περίπου ανθρώπους μεταξύ των οποίων και ανηλίκους. Κινούμενοι στα όρια της νομοτυπίας και πάντως εκτός πλαισίου του νομικού μας πολιτισμού και των διεθνών συμβάσεων δεν τόλμησαν να εμφανιστούν στις επανειλημμένες κλήσεις μας για να μην αναγκαστούν να ομολογήσουν την πολιτική τους ανεπάρκεια.

Γιατί βεβαίως:

·
Είναι πολιτική ανεπάρκεια η καταφυγή σε στρατιωτικές λύσεις προκειμένου να αντιμετωπιστούν κοινωνικά προβλήματα.

·
Είναι πολιτική ανεπάρκεια η αδυναμία μακροπρόθεσμου σχεδιασμού μεταναστευτικής πολιτικής.

·
Είναι πολιτική ανεπάρκεια η αγνόηση των αιτίων της προσφυγιάς.

Αύριο, σε μια βδομάδα, σε ένα μήνα τα προσφυγόπουλα θα είναι πάλι εδώ.

Γι’ αυτό εμείς θα επιμένουμε

ΑΣΥΛΟ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ – ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΧΩΡΟΙ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΤΩΡΑ

Κίνηση Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών/τριών


Thursday, July 9, 2009

ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο

του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Λιαζόµουν σε µια παραλία, όταν µου ζήτησαν τηλεφωνικά αυτό το άρθρο. Λογικά θα ’πρεπε να αρνηθώ ευγενικά και να ρίξω άλλη µια βουτιά. Αυτό που δεν ήξεραν, όµως, οι σύντροφοι από τη ΓΑΛΕΡΑ ήταν ότι το υλικό το είχα εκεί δίπλα, έτοιµο. Ήταν αποσπάσµατα από το πολιτικό µυθιστόρηµα που µατσακονίζω εντατικά τους 3 τελευταίους µήνες, µε τίτλο «Η Αριστερά και ο κακός ο λύκος». Το γαµώτο ενός αριστερού, που βλέπει µια ζωή το κόµµα του να υπολείπεται των περιστάσεων.

Ακόµα ηχούν στ’ αυτιά µου τα λόγια του νεαρού Αλέξη Τσίπρα (αλλά θα µπορούσε κάλλιστα να είναι στη θέση του και ο Αλέκος Αλαβάνος) στην προεκλογική συγκέντρωση της πλατείας Κοτζιά: «Την Κυριακή θα αναδειχθούµε τρίτη πολιτική δύναµη, µε διψήφιο ποσοστό και τρεις ευρωβουλευτές». Δεν έχω καταλήξει αν έχω µετανιώσει που… χειροκρότησα.
Αλλά µου θύµισε αµέσως µια άλλη ατάκα, 32 χρόνια πριν, όταν ο γηραιός ηγέτης της Συµµαχίας, Ηλίας Ηλιού, διακήρυττε ότι «σ’ αυτές τις εκλογές αναµετριώνται τρία ισοδύναµα άλογα». Η οµοιότητα σπάει κόκκαλα.

Προτάθηκαν πολλές ερµηνείες για την αδυναµία του ΣΥΡΙΖΑ να πετύχει ένα αποτέλεσµα αντάξιο των προσδοκιών του: Για πρώτη φορά ο χώρος άνοιξε τόσα µέτωπα, κρατώντας αµείωτη τη δραστηριότητά του πέραν της προεκλογικής καµπάνιας. Ανέτρεψε συσχετισµούς, ηγήθηκε κινητοποιήσεων, αγνόησε το πολιτικό κόστος, άσκησε αντιπολίτευση -για ένα διάστηµα, µάλιστα, προνοµιακή-, είδε τα δηµοσκοπικά ποσοστά του να απογειώνονται.

Θεωρώ ότι οι περισσότερες από τις εξηγήσεις που έχουν δοθεί (η επίθεση που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ µετά το Δεκέµβριο, το εσωκοµµατικό δηµοψήφισµα που εξελήφθη ως πόλεµος για τις καρέκλες, ο δυϊσµός στην ηγεσία, η θολή ευρωπαϊκή γραµµή, οι διεθνείς τάσεις, η αποχή των νέων, η οργανωτική αµορφία), έχουν βάση. Έχω να υποδείξω τρεις άλλες ερµηνείες, κατά τη γνώµη µου πιο αποφασιστικές.

Εξήγηση Νο 1: Κόντρα στην παράδοση

Μπορεί πολλοί να πιστεύουν ότι είµαστε οι συνεχιστές του Τσε Γκουεβάρα. Κατά βάσιν, όµως, είµαστε απλώς οι συνεχιστές του ΚΚΕ εσωτερικού. Δεν υποτιµώ τη µετατόπιση των στελεχών που απεγκλωβίστηκαν κατά τη δεκαετία του ’90 από το ΚΚΕ, ούτε τις δυνάµεις που συναθροίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αγνοώ επίσης τον νέο συσχετισµό δυνάµεων εντός του Συνασπισµού. Η καρδιά του χώρου, ωστόσο, δεν παύει να είναι ΚΚΕ εσωτερικού, ό,τι κι αν µπορεί να σηµαίνει σήµερα αυτό. Μοιάζει απλοϊκή η ερµηνεία, αλλά δεν είναι. Δεν πρόκειται τόσο για πρόβληµα γραµµής, όσο για ζήτηµα πολιτικής κουλτούρας: τον παραδοσιακό ψηφοφόρο του Συνασπισµού δεν τον ενοχλεί κατ’ αρχήν η ηγεσία στο πρόσωπο του Αλαβάνου ή του Τσίπρα (ψευτοδίληµµα κι αυτό, ε;), ούτε έχει αντιρρήσεις επί της αρχής σχετικά µε την κινηµατική στροφή του κόµµατος ή µε τη σύµπηξη του ΣΥΡΙΖΑ Τον απασχολεί όµως η γενική εικόνα που εκπέµπει ο χώρος, οι στρατηγικοί προσανατολισµοί του, η φρασεολογία, το στυλ, τα πρόσωπα.

Αυτή η περίσταση, τώρα, δεν είναι και τόσο καταδικαστική όσο φαίνεται. Η ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού, παρά τα κουσούρια της, είχε στην εποχή της αντιληφθεί δυο τρία πράγµατα που ο Τσε ίσως και να τα υποτίµησε. Το µαρξιστικό-λενινιστικό υπόδειγµα υπέθετε ότι οι κρίσεις ενδυναµώνουν την Αριστερά και της προσφέρουν επιχειρήµατα, µέλη και ευκαιρίες. Αλλά η σύγχρονη ιστορία κατά κανόνα το διαψεύδει. Ενώ λοιπόν σε συνθήκες πολέµου ή δικτατορίας παρατηρήθηκε στην Ελλάδα ένα κενό εξουσίας που κάλυψε η Αριστερά, σε κοινοβουλευτικές συνθήκες, το αριστερό κίνηµα ανθίζει περισσότερο κατά τη διάρκεια φάσεων οικονοµικής και πολιτικής ευφορίας, παρά σε περιόδους κρίσης. Η κρίση γεννά συντηρητικά αντανακλαστικά, ξενοφοβία, εσωστρέφεια, αποπολιτικοποίηση. Η ευφορία γεννά ελπίδες, γονιµοποιεί ρεύµατα σκέψης και κινήµατα, οιστρηλατεί τις νεότερες γενιές, κάνει την Αριστερά να φαίνεται -ή και να είναι- καλύτερη από τον στάνταρ εαυτό της.

Εξήγηση Νο 2: Δεν παίζουµε µε την κρίση

Οι γέρικες εκείνες αλεπούδες το είχαν αντιληφθεί αυτό, εξ ου και απέβλεπαν στη διαµόρφωση ενός οµαλού κοινοβουλευτικού βίου, όσο ξενέρωτο κι αν ηχούσε αυτό στα αµφιθέατρα και στα πηγαδάκια. (Και φυσικά είχαν συλλάβει την ιδέα ότι η Ενωµένη Ευρώπη αποτελεί προνοµιακό πεδίο για την ανέλιξη της ελληνικής κοινωνίας και της Αριστεράς, πράγµατα για τα οποία δικαιώθηκαν, και τα οποία έχουν ως ένα βαθµό απεµπολήσει οι ηγεσίες του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλληθωρίζοντας προς τη γραµµή του ΚΚΕ). Μπορεί να το τράβηξαν λίγο παραπάνω τότε, αλλά η βασική ανάλυση ήταν σωστή. Το υποψιαζόµουν όλο αυτό, αλλά δεν είχα αντιληφθεί το βάθος και την έκτασή του προτού εκδηλωθεί η τρέχουσα χρηµατοπιστωτική κρίση, που συµφύεται σε παγκόσµιο επίπεδο µε µια µακρά κρίση διακυβέρνησης, καθώς και µε την ανυπαρξία οραµάτων.

Είναι δείγµα πολιτικής µυωπίας το γεγονός ότι ενώ αναδύεται µια Ευρώπη γεµάτη φυγόκεντρες και ξενοφοβικές δυνάµεις και αναπαράγονται καταστάσεις του µεσοπολέµου που θα τις βρούµε µπροστά µας, εµείς οµφαλοσκοπούµε.

Πολύ περισσότερο που όλ’ αυτά έχουν άµεση σχέση µε τα δικά µας. Το 2007, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επίσης δεχτεί µεγάλη επίθεση µε αφορµή τις κινητοποιήσεις για την Παιδεία. Σ’ εκείνη τη συγκυρία όχι µόνο δεν πτοήθηκε, αλλά άντλησε µεγάλα οφέλη, εκλογικά και δηµοσκοπικά. Οφείλουµε να εξηγήσουµε τι µεσολάβησε και η ίδια πολιτική λειτούργησε, µόλις δύο χρόνια αργότερα, ως µαξιµαλιστική. Αυτό που µεσολάβησε ήταν η διεθνής οικονοµική κρίση. Και σε συνθήκες κρίσης δεν προσπαθείς ν’ ανοίξεις νέα µέτωπα, αλλά αναζητείς συναινέσεις και συµµαχίες. Δεν προτάσσεις «προχωρηµένα» ιδεολογικά µανιφέστα, αλλά ένα µίνιµουµ πολιτικό πρόγραµµα. Σε συνθήκες κρίσης δεν επιτίθεσαι, αµύνεσαι.

Εξήγηση Νο 3: Φύγε εσύ, έλα εσύ

Πολύ φοβάµαι, πάντως, ότι υπάρχει και µια τρίτη εξήγηση, σύµφυτη µε τις άλλες δύο. Πίστεψε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι το παλιό εκλογικό δυναµικό του χώρου δεν την εκφράζει, ότι µπορεί να πετάει σε κάθε εκλογική διαδικασία ένα 0,5% και να το υποκαθιστά µε ένα φρέσκο 1%. Όσο η εξίσωση λειτουργεί, µπορεί η τακτική αυτή να δικαιώνεται –προσωρινά µόνο. Αλλά ως πότε; Σε συνθήκες κρίσης (να την πάλι η κρίση), λειτουργεί και αντιστρόφως…
Αυτού του είδους τα µαθηµατικά, ωστόσο, υποκρύπτουν µια διπλή υποτίµηση. Υποτιµούν την ποιότητα, την αξία και την επαναστατικότητα ενός δοκιµασµένου κόσµου, εκτίµηση από αφελής έως αλαζονική. Πολύ περισσότερο, όµως, υποτιµούν την ηγεµονική διάσταση, το εύρος και τη δυναµική της νέας –υποτίθεται ακραιφνώς αριστερής– πολιτικής γραµµής. Τόσο ακραιφνούς, που δεν µπορεί να εµπνεύσει δεκάδες χιλιάδες αριστερούς πολίτες. Κι ύστερα σου λέει, εντελώς υποκριτικά, ότι «δεν περισσεύει κανείς».

Ανασύνθεση τώρα

Η τραγωδία του Συνασπισµού είναι ότι ενώ η ψυχή του ήταν και παραµένει ΚΚΕ εσωτερικού, είναι σχεδόν αδύνατον να επανασυνδεθεί µαζί της οργανικά, ενόσω µοναδική οργανωµένη έκφραση αυτής της παράδοσης θα παραµένει η λεγόµενη Ανανεωτική Πτέρυγα, για την ακρίβεια το κοµµάτι της που έχει αποµείνει µετά από τις απανωτές µεταγγίσεις στελεχών της προς το ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει ούτε το εύρος, ούτε το κύρος ούτε την ιστορικότητα να συµβάλει καταλυτικά. Κι όλ’ αυτά, σε ένα εσωκοµµατικό τοπίο όπου η παγίωση και η αναπαραγωγή των τάσεων και της γραφειοκρατίας υπονοµεύει το διάλογο, την ελεύθερη αναζήτηση και τη σύνθεση απόψεων.

Όσοι νοιάζονται για τον Συνασπισµό ας πιάσουν το νήµα από την αρχή, όπως το είπε κάποια στιγµή ο Αλαβάνος αλλά για άγνωστους λόγους άλλαξε ρότα.
Κι όσοι νοιάζονται για τον ΣΥΡΙΖΑ, ας αρχίσουν να ψάχνονται αν έχει νόηµα αυτός ο δυϊσµός, ή µήπως θα ’πρεπε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσουν στην άµεση συγχώνευσή τους, ανεξάρτητα από τους τρέχοντες τακτικισµούς, ενσωµατώνοντας στις γραµµές του χιλιάδες ανένταχτους αριστερούς που «περισσεύουν» σήµερα από όλες τις συνιστώσες. Μέσα σε µια τέτοια κοσµογονία, υπάρχει το ενδεχόµενο να ανασυντεθούν -αν όχι και να διαλυθούν- οι τάσεις.
Η κοινωνία δεν περιµένει, ούτε τα ανοιχτά µέτωπα, ούτε η επέλαση του ρατσισµού, ούτε η οικονοµική κρίση. Και, βέβαια, ούτε οι εκλογές.

SMS

Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραµµές, µε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τα διλήµµατα Αλαβάνος ή Τσίπρας και ΣΥΝ ή ΣΥΡΙΖΑ είναι πλαστά και απολιτικά, πήρα ένα SMS µε θέµα: «Να µην παραιτηθεί ο Αλαβάνος».

Ζηλεύω αυτούς που µπορούν να κλείσουν όλη τη σύνθετη διαδικασία που απαιτείται σε ένα SMS των 5 λέξεων. Κάποιος άλλος θα έγραφε «Να µην τσαλακωθεί ο Τσίπρας» και κάποιος τρίτος «Σας τα ’χαµε πει – Καλά να πάθετε». Επειδή θα ήταν αναχρονιστικό να γράψω «Ζήτω το ΚΚΕ εσωτερικού!», σας στέλνω το δικό µου SMS στην οικονοµική συσκευασία των 1.297 λέξεων.

Πηγή: Περιοδικό ΓΑΛΕΡΑ τεύχος Ιουλίου 2009

Wednesday, July 8, 2009

Συναυλία για το περιβάλλον


ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ

Για ακόμα μια φορά, το Indymedia (athens.indymedia.org, patras.indymedia.org) αποτελεί στόχο των εξουσιαστών, με την επίθεση να κορυφώνεται μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Αισθανόμενοι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, την επικινδυνότητα του μέσου προς αυτούς ως μοναδική πηγή αντιπληροφόρησης και ενημέρωσης των κινηματικών διαδικασιών, προσπαθούν με όλα τα μέσα να το φιμώσουν. Ξεκινώντας με γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα από τα φύλλα του Ριζοσπάστη, αστικών φυλλάδων και ιστοχώρων εθνικιστικών-φασιστικών ιδεολογιών φτάνει να γίνει μέχρι και συζήτηση στο κ(υ)νοβούλιο με αφορμή την επερώτηση βουλευτή του χουντικού-φασιστικού λα.ο.ς. Κορύφωση όλων αυτών αποτελούν οι εξαγγελίες του Σανιδά για άρση της ανωνυμίας σε κάθε πτυχή του διαδικτύου και τα εξώδικα του ΟΤΕ στον ΕΔΕΤ (Εθνικό Δίκτυο Έρευνας και Τεχνολογίας), αναφορικά με τη χρήση των οπτικών ινών του Πολυτεχνείου από πλευράς Indymedia.

Η συγκεκριμένη επίθεση πέραν του σκοπού να πλήξει το Indymedia ως μέσο, είναι μέρος της γενικευμένης επίθεσης εναντίων του πανεπιστημιακού ασύλου, της ελευθερίας στο διαδίκτυο και της ελεύθερης πρόσβασης κάθε κομματιού της κοινωνίας στους δημόσιους πόρους. Αυτοί που τόσο καιρό σκυλιάζουν με τα δήθεν ορμητήρια “κουκουλοφόρων” μέσα από το πανεπιστημιακό άσυλο και τη δήθεν κατάργηση της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, είναι οι ίδιοι που απαιτούν με εισαγγελική παρέμβαση την κατάσχεση ενός διακομιστή (server) που στηρίζει την ελεύθερη αυτή διακίνηση των ιδεών. Πέρα από αυτό, με μια σειρά διατάξεων και νόμων που προσπαθούν να περάσουν (επωνυμία των blogs, παρακράτηση προσωπικών δεδομένων κ.α.) θέλουν να τιθασεύσουν, αλλά κυρίως να καταργήσουν την ελευθερία ενός ανεξέλεγκτου μέσου, όπως είναι το διαδίκτυο. Τέλος, έχουν φτάσει στο σημείο να αμφισβητούν-καταργούν τα αυτονόητα που είναι η πρόσβαση στους δημόσιους πόρους από όλη την κοινωνία. Όλες οι παραπάνω ενέργειές τους, δεν είναι κάτι καινούργιο, απλά τώρα απροκάλυπτα συνθλίβουν με τα ίδια τους τα χέρια τη μάσκα της δημοκρατίας που φοράνε τόσα χρόνια.

Το Indymedia είναι ένα δίκτυο αντιπληροφόρησης, ελεύθερης έκφρασης και αδιαμεσολάβητης ενημέρωσης. Η συντονιστική του ομάδα λειτουργεί με χαρακτηριστικά αυτοδιαχείρισης και αυτοοργάνωσης, μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και οι κριτικές που δέχεται είναι γνωστά, αλλά είναι επίσης γνωστό ο τόπος και χρόνος συνάντησης της συντονιστικής ομάδας. Η εύκολη κριτική μπορεί και οφείλει να γίνει έμπρακτη βοήθεια και υποστήριξη του μέσου.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΔΕΝ ΦΙΜΩΝΕΤΑΙ

A.F.K

Away From Keyboard

Ανοιχτή Συνέλευση - Συζήτηση για την υπεράσπιση του Indymedia

Παρασκευή 10 Ιούλη, 8μμ, Πολυτεχνείο

Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος


Friday, July 3, 2009

14ο Αντιρατσιστικό Φεστιβαλ

Για 14η χρονιά τo Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ ανοίγει τις πύλες του. Έλληνες και ξένοι, ελληνίδες και ξένες μαζί θα υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας, τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Γιατί ο ρατσισμός δεν πλήττει μόνο όσους τον υφίστανται, θίγει εξίσου και όσους τον ανέχονται. Το κυνήγι των μεταναστών και των προσφύγων δεν βελτιώνει τη ζωή των ντόπιων, αντίθετα προετοιμάζει την αφαίρεση των δικαιωμάτων όλων μας, αποκτηνώνει τις κοινωνίες και οπλίζει τη ρατσιστική Ακροδεξιά. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες δεν είναι πρόβλημα, έχουν προβλήματα. Πάνω τους οι κυρίαρχοι μεταθέτουν τα βάρη της δικής τους κρίσης, όπως κάνουν με τους εργαζόμενους και τους φτωχούς, εξαπολύοντας αστυνομίες και στρατούς ενάντια στα θύματα της δικής τους πολιτικής. Μαζί, λοιπόν, στο δρόμο που άνοιξε η Κωνσταντίνα Κούνεβα, στο δρόμο της ενότητας ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων και ανέργων, στο δρόμο της αλληλεγγύης, της ζωής και της αξιοπρέπειας.

Στο χώρο του Φεστιβάλ θα διεξαχθούν κεντρικές συζητήσεις για την ανεργία, την κρίση και το ρατσισμό, για το πολιτικό άσυλο και τα σύνορα, για το no border camp της Λέσβου, για τον αγώνα της Κωνσταντίνας Κούνεβα και την καταπίεση των μεταναστριών. Παράλληλα θα εξελίσσονται εργαστήρια με θεματικές, από τα δικαιώματα και τη βία ως το σεξισμό και την ομοφοβία. Από τους αγώνες των φυλακισμένων ως τα κινήματα για την υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων της πόλης. Από την άρνηση στράτευσης ως τους αγώνες στο Μεξικό και την Παλαιστίνη.

Για άλλη μια χρονιά, στις δύο μουσικές σκηνές του Φεστιβάλ θα εμφανιστούν έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες. Οι Last Drive, oι Sancturia, o Big Fat Lips, οι Pink Tank Project, οι Melody Vice, η Dorretta Carter, οι Bilbomatiks, καθώς και μεταναστευτικά συγκροτήματα από διάφορες χώρες. Η δεύτερη γενιά μεταναστών συμμετέχει με τους Black Jack (hiphop), Renovatio (hiphop), Άκης (hiphop), Te ver8et , Neoyorubapeople. Τέλος η Μάρθα Φριντζήλα, ο Φοίβος Δεληβοριάς, η Ματούλα θα περιηγηθούν, με πλοηγό την ενορχήστρωση του Παναγιώτη Τσεβά, σε τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι.

Από το Φεστιβάλ δε θα λείψουν και φέτος, το θέατρο, ο χορός, το κουκλοθέατρο, το διαδραστικό παιχνίδι, οι καλλιτεχνικές παρεμβάσεις στο χώρο, οι θεματικές εκθέσεις φωτογραφίας και ένα εργαστήρι μουσικής για μικρούς και μεγάλους. Στο χώρο θα λειτουργούν παιδότοπος και πολυεθνικές κουζίνες. Για περισσότερες πληροφορίες και το πλήρες πρόγραμμα του Φεστιβάλ επισκεφτείτε το http://www.antiracistfestival.gr/index_html.
Στο χώρο φτάνουν τα λεωφορεία Β18, Γ18 και το τρόλεϊ 21. Επίσης, θα υπάρχει δωρεάν μεταφορά από το σταθμό μετρό του Ελαιώνα στο χώρο του φεστιβάλ (λεπτομέρειες και χάρτες στην ενότητα Πρόσβαση).