Tuesday, March 31, 2009

Του αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιεται


Το κορμί του Γρηγόρη Αυξεντίου μετά το ολοκαύτωμα στον Μαχαιρά
Οι μαθητές στη πρώτη γραμμή του αγώνα

Μέχρι και τους τάφους των αγωνιστών φυλάκισαν οι Αγγλοι!

Ηταν 1 Απρίλη του '55

Ο Σωτήρης Μουστάκας...

Από τον αείμνηστο Εθνάρχη Τάσσο Παπαδόπουλο είχαμε μάθει για την «δράση του Σωτήρη Μουστάκα στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, ενδεικτική της φιλοπατρίας του και της αγάπης του για την Κύπρο». Όπως ο ίδιος έχει εξομολογηθεί σε συνέντευξή του, ο Σωτήρης Μουστάκας, που γεννήθηκε το 1940 στην Λεμεσσό, από την ηλικία των 15 ετών και για δύο χρόνια ήταν αγγελιοφόρος του Γεωργίου Γρίβα - Διγενή. Μετέφερε διαταγές σε διάφορες ομάδες, ενώ παράλληλα μοίραζε φυλλάδια, έγραφε συνθήματα στους τοίχους και έκανε ό,τι άλλο απαιτούσε η συνωμοτική δουλειά.

Σε παλαιότερη συνέντευξή του έλεγε χαρακτηριστικά: «Περάσαμε από τη μια στιγμή στην άλλη στην ενηλικίωση. Ήταν ένα διάστημα πολύ ωραίο, είχε εξάρσεις, είχε πατριωτισμό, είχε δράση. Διαβάζαμε λίγο, την κοπανούσαμε από το σχολείο συμμετέχοντας όπως μπορούσε ο καθένας στον αγώνα για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Εμείς οι μικρότεροι παρακολουθούσαμε πότε περνούσαν τα τζιπ των Εγγλέζων με τις ώρες, καταγράφαμε τους αριθμούς τους, μοιράζαμε φυλλάδια, κολλούσαμε αφισέτες, μεταφέραμε μηνύματα του Διγενή, κρατούσαμε τσίλιες σε υπόγεια όπου δούλευαν πολύγραφοι…»

Κάποιο βράδυ σε μία από τις μυστικές αποστολές του «καρφώθηκε» από έναν Τούρκο σε διερχόμενη Αγγλική περίπολο, συνελήφθη και φυλακίσθηκε για επτά μήνες. Για την «θητεία» του στην φυλακή, στην ίδια συνέντευξη ο Σωτήρης Μουστάκας ανέφερε: «Καταλαβαίνετε, δύσκολες μέρες. Ψωμί, ελιές, ρέγγα, άντε και καμιά φασολάδα. Είχαμε εκεί μέσα κι ένα πλουσιόπαιδο ­ που ο πατέρας του, ο οποίος είχε σχέσεις, ως μεγαλοδικηγόρος, με τους Εγγλέζους, του ‘φερνε πότε πότε γλυκά. Θυμάμαι μια 25η Μαρτίου είχε φέρει ένα ταψί με πάστες με γαλάζιο και άσπρο γλάσο κι ενώ τρέχανε τα σάλια μας προτιμήσαμε να τις χαραμίσουμε φτιάχνοντας με τις πάστες μια ελληνική σημαία πάνω στον τοίχο. Στη θέα της και μόνο χορτάσαμε…»

Για το Κυπριακό είχε πει: «Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα ότι τον πλανήτη μας τον κυβερνούν νονοί. Την εισβολή και κατοχή της Κύπρου τη βάφτισαν “διαφορά δύο κοινοτήτων”. Αντί να υποχρεώσουν την Τουρκία να αποχωρήσει από την Κύπρο, ζητούν από την Κυπριακή Δημοκρατία να υποχωρήσει στις τουρκικές αξιώσεις. Απειλούν την Κύπρο ότι αν δεν υπάρξει πολιτική λύση, δεν θα μπει στην Ε.Ε. γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η λύση της συνομοσπονδίας που προτείνουν ισοδυναμεί με την παράνομη κατοχή της μισής Κύπρου. Συμπέρασμα: Ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών έχει καταντήσει χαρτί τουαλέτας».

Δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να δηλώνει ότι το μεγαλύτερό του όνειρο είναι να δει την Κύπρο ελεύθερη - για την ελληνοτουρκική φιλία είχε πει χαρακτηριστικά το αμίμητο «Φύλαγε τα ρούχα σου για να ‘χεις τη μισή Κύπρο!», χαρακτήριζε τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο «μία γνήσια ελληνική φωνή»

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο Σωτήρης Μουστάκας ήταν από εκείνους που είχαν πρωτοστατήσει στις αντιδράσεις κατά των δηλώσεων του Βασίλη Διαμαντόπουλου που είχε χαρακτηρίσει την σημαία «ένα κουρελόπανο που το έραψε μία ράφτρα», έχοντας αντιπαρατεθεί και δημοσίως μαζί του, ενώ όταν τον Αύγουστο του 2001 είχε ερωτηθεί για την πιθανότητα συνδιοργανώσεως του EURO 2008 από την Ελλάδα και την Τουρκία είχε πει χαρακτηριστικά: «…Είναι θετικές τέτοιες πρωτοβουλίες, όταν όμως δεν υπάρχουν δικτατορικά καθεστώτα, διότι τότε, όλα τα θετικά πέφτουν στο κενό. Εκτός και αν αλλάξει η κατάσταση στην Τουρκία, προκειμένου να εξευρωπαϊσθεί».

Αύριο ξημερώνει 1η του Απρίλη...

Friday, March 27, 2009

Νέο τεύχος ΑΡΔΗΝ: 25 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009: Το ανολοκληρωτο ’21

Το 74ο τεύχος του περιοδικού Άρδην είναι αφιερωμένο στην 25η Μαρτίου και το 1821. Το 1821 είναι η επιτομή της ρωμιοσύνης. Η λεβεντιά, ο ηρωισμός, η έφοδος των ξυπόλητων προς τον ουρανό. Και ταυτόχρονα οι εμφύλιοι, η αδυναμία της σύνθεσης, η αδυναμία της ολοκλήρωσης. Ο καημός της ρωμιοσύνης.
Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως η διαμάχη για το ’21, που το κάνει τόσο ζωντανό ακόμα και στις μέρες μας, δεν γίνεται μόνο περί «τεθνεώτων» και «ζώντων», αλλά και υπέρ των «επερχομένων γενεών». Διότι το ’21 παραμένει όντως ανολοκλήρωτο. Διότι, δύο αιώνες μετά, όχι μόνο δεν έχουμε ξεπεράσει τον «καημό της ρωμιοσύνης», ώστε να γίνουμε πραγματικά αυτόνομοι, αλλά κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε κάτω από το πέλμα του οθωμανισμού, στη σύγχρονη εκδοχή του, τον νεο-οθωμανισμό. Γι’ αυτό και παραμένουν τόσο επίκαιροι ο Κολοκοτρώνης, και ο Μακρυγιάννης. Γι’ αυτό και οι εθνομηδενιστές θέλουν να αμαυρώσουν την εικόνα τους, διότι αποτελούν σύμβολα αντίστασης για το σήμερα. Τα κείμενά τους δεν πρέπει να τα δει ο αναγνώστης «επετειακά», αλλά να σκύψει στην ουσία τους, το αίτημα της ελευθερίας, της αυτεξουσιότητας, και του θάρρους, αυτού του θάρρους που τόσο χρειαζόμαστε σήμερα.
Το αφιέρωμα αρχίζει με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον Στρατηγό Μακρυγιάννη, τον Νικηταρά, τον αγωνιστή Δήμο Τσέλιο, που διηγούνται πώς άρχισαν όλα, για τη Φιλική Εταιρεία, την Επανάσταση και τη βαθειά απόφαση των Ελλήνων να λευτερωθούνε μόνοι τους. Ο π. Γεώργιος Μεταλληνός αναλύει τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στις δυνάμεις της συντήρησης του ελληνισμού και αυτές που ήθελαν την επαναστατική αλλαγή του. Ο Νίκος Σβορώνος και ο Κώστας Μοσκώφ περιγράφουν και αναλύουν εκτενώς την οικονομική και κοινωνική δομή του ελληνικού χώρου και τα οικονομικά αίτια της έκρηξης της επανάστασης του 1821. Ο Λεωνίδας Στρίγγος, από το παλιό ΚΚΕ, επισημαίνει τον πρωταρχικά εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα της επανάστασης, ενώ ο Γιώργος Καραμπελιάς, με ένα απόσπασμα από υπό έκδοσιν βιβλίο του, εξετάζει τη σχέση μεταξύ της διάσπαρτης ανάπτυξης και του Διαφωτισμού, μεταξύ των ανώτερων τάξεων, των λογίων και του λαού στα πλαίσια της επανάστασης. Και βέβαια αποσπάσματα από τον Ανδρέα Κάλβο, τον Διονύσιο Σολωμό και τον Ρήγα Φεραίο.

Το 74ο τεύχος περιλαμβάνει επίσης κείμενα και αναλύσεις για την εγχώρια και τη διεθνή επικαιρότητα, καθώς και τον πολιτισμό. Ο Θεόδωρος Ντρίνιας γράφει για τον εθισμό των κοινωνικών χώρων στη ανεξέλεγκτη βία και τις ευθύνες της Αριστεράς σε αυτή την εξέλιξη, ενώ ο Θανάσης Μπούνταλης αναφέρεται στον «Ιό της Ελευθεροτυπίας» και την ιδεολογική του συγγένεια με βουλγάρικες εθνικιστικές προπαγανδιστικές ιστοσελίδες σε σχέση με το Μακεδονικό· ο Γιώργος Καπαρός αναφέρεται στην παγκόσμια πολιτική και κοινωνική κρίση και ο Σωτήρης Γουνελάς στην σχέση της «οικονομοκρατικής λογικής» με την ανθρώπινη φύση. Ο καθηγητής της Γεωπονικής Σχολής, Π. Καρανικόλας σε μελέτη του αναλύει το σύγχρονο αγροτικό ζήτημα, ενώ ο φοιτητής Κωσταντής Σεβρής αναφέρεται στη γραφειοκρατικοποίηση του δημοσίου πανεπιστημίου. Ο Θ. Ντρίνιας και ο Λάζαρος Μαύρος γράφουν για τις εξελίξεις στο Κυπριακό και η «Porta Aurea» επιχειρεί μια σφαιρική ανάλυση του μεταναστευτικού ζητήματος στην Ελλάδα. Ο Τάσος Χατζηαναστασίου γράφει για την διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας στην Β΄βάθμια εκπαίδευση, ο δε Βλάσης Αγτζίδης δημοσιεύει το δεύτερο μέρος της εκτενούς μελέτης του για το προσφυγικό ζήτημα, και για τον αντιπροσφυγικό ρατσισμό μιας ορισμένης ακροδεξιάς. Ο Γάλλος αντισιωνιστής Εβραίος Πιέρ Σταμπούλ, σε ένα κείμενο με αφετηρία τις σφαγές της Γάζας ανατέμνει τον σύγχρονο σιωνισμό, ενώ παρουσιάζονται νέες εκδόσεις και βιβλία.

Το νέο τεύχος του Άρδην κυκλοφορεί την Τρίτη 31 Μαρτίου.

Thursday, March 26, 2009

Πέστα (άλλη μια φορά..) ρε Στάθη!

Γενικώς χλωμά γιορτάζουμε τα τελευταία χρόνια τις κοινές μας γιορτές (ήγουν τις εθνικές, τις γιορτές του αυτεξούσιου και του συνανήκειν) και πιο χλωμά απ' όλους η Αριστερά; Γιατί;

Επί παραδείγματι στη φετινή επέτειο του '21, λίγο ακούστηκε η Αριστερά, ως επί το πλείστον απουσίαζε ή απείχε. Κι απ' όσα ακούστηκαν και γράφηκαν περίσσεψε μια γκρίνια κι ένας «φωτισμένος» (τρομάρα του) πτωχοπροδρομισμός. Γιατί;

Ποιους κατ' εξοχήν αφορά το 1821, αν όχι τους Αριστερούς;

Ποιος άλλος μπορεί να 'χει προίκα και πρόταγμα το μήνυμα της Επανάστασης του '21, αν όχι η Αριστερά;

Σε ποιους, τα (πολλά ήδη) τελευταία χρόνια κάνουμε «δώρο» αυτήν τη γιορτή; Στους επιγόνους των κοτσαμπασήδων; Γιατί αφήνουμε να μονοπωλεί αυτή τη γιορτή (και συχνά να της διαστρέφει το νόημα) η εξουσία; το κράτος! και μάλιστα η «δεξιά του Κυρίου». Γιατί αφήνουμε να αλωνίζουν πάνω στη μνήμη του '21 ακόμα και οι πατριδοκάπηλοι; οι απόγονοι του δωσιλογισμού, αυτοί που παρουσιάζουν τον εθνικισμό τους ως πατριωτισμό

κι ακόμα χειρότερα γιατί αφήνουμε να ξεπλένουν την υποτέλειά τους και την υποταγή τους στους ξένους (άλλοτε στους Γερμανούς κι άλλοτε στους Αμερικανούς) με δεκάρικους εθνικοφροσύνης όλοι αυτοί οι νεοραγιάδες, οι αιώνιοι γραικύλοι και οι γενίτσαροι; Γιατί;

Δηλαδή το μόνο που μας έμεινε ημών των αριστερών απ' το «αθάνατο κρασί του '21» είναι η ευκαιρία σε κάθε επέτειο να κάνουμε κριτική στους εθνικούς μύθους για το κρυφό σχολειό και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό; Τι κόλλημα είναι αυτό; Τι ζόρι τραβάμε;

Μήπως δεν ήταν πασίγνωστο (ή έστω γνωστό) ότι όλα αυτά και άλλα τέτοια ήταν μια προσπάθεια της αστικής τάξης να δημιουργήσει «γόνιμους μύθους» για να στυλώσει την εθνική ταυτότητα; Εμείς πότε «ανακαλύψαμε την Αμερική» και σε κάθε επέτειο σκούζουμε σαν τη γριά μέσα απ' την κοφίνα για το μέγα ψεύδος (που ούτε μέγα ούτε ολοσχερώς ψεύδος είναι) του κρυφού σχολειού; Αλλο τίποτα να γιορτάσουμε δεν έχουμε; Δεν έχουμε Μπάυρον και Υψηλάντη; Δεν έχουμε Κολοκοτρώνη και τον εμπρηστή μουρλόπαπα τον Παπαφλέσα; δεν έχουμε ούτε τον μπούτζον του Καραϊσκάκη να δείχνουμε; ούτε Ρήγα ούτε Θούριο; Τι έχουμε; τη μιζέρια και τη χολερικότητα του αποσυνάγωγου; του χώρια-του-ψωριάρη που κόλλησε στις «παρελάσεις» και δεν μπορεί να γεμίσει η ψυχή του με την έξοδο του Μεσολογγιού;
Αστειότητες. Θλιβερές αστειότητες.

Τι είδους Αριστερά είναι αυτή που δεν μπορεί να γιορτάσει; Πότε λιγόστεψε η ψυχή μας;

Πότε την πάθαμε τη ζημιά;

Αν δεν γουστάρουμε τις παρελάσεις (και καλώς) γιατί δεν βγαίνει η Αριστερά στις πλατείες να γιορτάσει το '21 με τον λαό, να βάλει πρώτους στο χορό τους ποιητές, να δείξει τη δύναμή της -αν είναι όντως λαϊκή- και να χαρεί ο κόσμος;

Χάρισε ποτέ η γαλλική Αριστερά τη Μασσαλιώτιδα στη γαλλική Δεξιά; εμείς γιατί χαρίζουμε Σολωμό και Κάλβο και Βρεττάκο και Σικελιανό; γιατί (ξε)πουλάμε; γιατί ιδιωτικοποιούμε;

Μήπως νομίζουμε ότι το 1821 ξεσηκώθηκαν τίποτε ελληναράδες εθνικιστές κι έστειλαν στον αγύριστο κάποιους καλόβολους πολυπολιτισμικούς Οσμανλήδες; Μήπως νομίζουμε ότι τσίμπησε κάποια μύγα το «εθνικό φαντασιακό» του Νικηταρά κι έγινε μπουρλότο ο Κανάρης, με αποτέλεσμα την επέμβαση του καπετάν Κάνιγκα, ώστε να αποκτήσουμε εθνική ταυτότητα (εξ επιλογής του Κοραή);

Κι αν τέτοιες σαχλαμάρες λένε για ιδιοτελέστατους λόγους οι νεοφιλελεύθεροι (και τους ακολουθούν ανοίγοντας σαν χάννοι το στόμα οι αμόρφωτοι) η Αριστερά τι δουλειά έχει να λέει τα ίδια; Να 'ταν αλήθεια, θα 'ταν επαναστατική, σε αυτήν θα έπρεπε να ορκιζόμαστε.

Ομως γνωρίζοντας ότι είναι ψέμα, γιατί παραδινόμαστε; Δεν ντρεπόμαστε τους μεγάλους ιστορικούς, Ελληνες και ξένους, τη λαϊκή παράδοση, τις ίδιες τις δικές μας παλιές γιορτές -τις διαδηλώσεις του ΕΑΜ μέσα στην Κατοχή για την Επανάσταση του 1821, τις ξεχάσαμε;

Και με ποιο δικαίωμα απέναντι στην ίδια της την ιστορία και τη σύσταση έχει αφήσει σήμερα η Αριστερά το μέρος εκείνο της νεολαίας που επηρεάζει να μένει εν πολλοίς άσχετο κι αμέτοχο κι ακοινώνητο του πιο μεγάλου μας θησαυρού (και του πιο χρήσιμου όπλου τώρα στον καιρό της κρίσης) της κληρονομιάς του '21; Μήπως δεν ήταν και κοινωνική αυτή η Επανάσταση;

«Τα κράτη θέλουν ανεξαρτησία. Τα έθνη θέλουν ελευθερία. Οι λαοί θέλουν δικαιοσύνη».

Από πότε ξεχάσαμε ότι η λαϊκή κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι δική μας Αγία Τριάδα;

ΥΓ. Ελπιδοφόρα εξαίρεση σε όλα αυτά η πρωτοσέλιδη χθεσινή φωτογραφία της «Αυγής» με μια κοπελούδα-μετανάστρια σημαιοφόρο, αλλά επ' αυτού ες αύριον...

Πηγή: Ναυτίλος, Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Wednesday, March 25, 2009

25 Μάρτη 1821

Θεωρώ ότι η 25η Μαρτίου 1821 είναι η σημαντικότερη ημερομηνία στην ιστορία του Ελληνικού Εθνους. Πιστεύω ότι για διάφορους λόγους (πολιτικούς, ιδεολογικούς, κοινωνικούς, θρησκευτικούς) η συντεταγμένη πολιτεία του κράτους που αποκαλείται Ελλάδα, στο περάσμα των χρόνων, κατάφερε να "καλύψει" την Επανάσταση του 1821 με αρκετό... φολκλόρ! Και όμως μια ματιά μόνο αν ρίξετε στην Επανάσταση του '21 θα δείτε όλη την μετέπειτα πορεία του Ελληνικού έθνους. Οκτω χρόνια κράτησε ο αγώνας για την απελευθέρωση και την αυτοδιάθεση και όμως "καταφέραμε" να τα κάνουμε όλα. Ανδραγαθήματα, θυσίες, δυο εμφυλίους, διχόνοιες. Ευτυχώς πολλοί ιστορικοί (θα αναφέρω τα ονόματα του μεγάλου Τάσου Βουρνά και του Σπύρου Ασδραχα γιατί προέρχονται από τον χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς χωρίς να υποτιμώ πολλούς άλλους) έχουν καταθέσει μεγάλα & σημαντικά έργα σχετικά με το 1821. Μάλιστα στα τελευταία χρόνια είδαν το φως της δημοσιότητας πτυχές της Επανάστασης που ήταν παντελώς άγνωστες. Για μένα το σημαντικότερο είναι να μαθαίνουμε για την ιστορία μας. Γι΄αυτό σήμερα στην "Πιπεριά" φιλοξενώ δυο άρθρα που μ' άρεσαν. Του Νίκου Θεοτοκά από την "Αυγή" (που είχε ένα πολύ καλό αφιοέρωμα για την Επανάσταση του 1821) και του Αντώνη Καρκαγιάννη από την "Καθημερινή".

Η οικουμενική δυναμική μιας εθνικής επανάστασης

Του Νίκου Θεοτοκά*

Στις «Αναγνώσεις» της περασμένης Κυριακής υπήρξαν σημαντικές παρεμβάσεις του Δ. Δημηρούλη, της Μ. Πύλια, του Τ. Καγιαλή, του Π.-Ι. Στανγκανέλλη και του Σ. Ροζάνη για το Εικοσιένα, τα διανοητικά ρεύματα και τις ιδεολογικές συγκρούσεις που τροφοδότησε η Επανάσταση. Το αφιέρωμα, όπως διάβασα, συνεχίζεται και σήμερα, ανήμερα της επετείου.

Στο σύντομο αυτό σημείωμα θα ήθελα να επιμείνω σε μια «λεπτομέρεια» που, υπονοούμενη ή αποσιωπούμενη, μένει συχνά έξω από την κουβέντα. Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, να θυμίσω κάποιες κοινοτοπίες.

Από το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, η Αμερικανική και η Γαλλική Επανάσταση δημιούργησαν μια δυναμική που προσέβαλε αμετάκλητα τα θεμέλια του παλαιού κόσμου. Είναι η «εποχή των επαναστάσεων», καθώς το ορίζει ο Έρικ Χόμπσμπομ. Από τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του δέκατου ένατου αιώνα, παρά τις μεγάλες ανακατατάξεις και τα κύματα της παλινόρθωσης που σήμανε η ήττα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τα παλαιά βασίλεια συγκλονίζονται ξανά από τα φιλελεύθερα προτάγματα των επαναστάσεων.

Μετά το τέλος των πολέμων του Βοναπάρτη και μέσα στο κλίμα της παλινόρθωσης και της Ιεράς Συμμαχίας, οι ιδέες των μεγάλων επαναστάσεων του δεκάτου ογδόου αιώνα και τα φιλελεύθερα αστικά προτάγματα των αρχών του δεκάτου ενάτου κινητοποιούν κοινωνικές διεργασίες, που θέτουν ξανά ως διακύβευμα την παραδοσιακή πολιτική και οικονομική τάξη. Οι ιδέες και οι ανατρεπτικές δράσεις που συνεχίζουν να ζωογονούν τα «φαντάσματα των Ιακωβίνων» απλώνονται από την Ιβηρική έως την Κεντρική Ευρώπη και τη Ρωσία, από τη Βαλκανική ώς τη Βόρεια Αφρική κι από τις εστίες των παλιών ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών μέχρι τις αποικίες τους στην Ασία και την Αμερικανική Ήπειρο.

Πέρα από την «Ελληνική υπόθεση», το 1821 είναι το έτος της εξέγερσης στο Μεξικό μετά τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του, της ενοποίησης της Αϊτής από τον Ζαν Πιέρ Μπουαγιέ, της διακήρυξης της ανεξαρτησίας του Περού, της Κόστα Ρίκα, του Ελ Σαλβαντόρ, της Γουατεμάλα, της Νικαράγουα, του Σάντο Ντομίνκο, του Παναμά. Η φυσιογνωμία του Σιμόν Μπολιβάρ δεν είναι δυνατόν να απαλειφθεί από τις βασικές πολιτισμικές και πολιτικές παραμέτρους που συγκροτούν το «δυτικό κλίμα» δεξίωσης της Ελληνικής Επανάστασης και το «Φιλελληνικό κίνημα».

Το Εικοσιένα είναι η πιο ευρωπαϊκή στιγμή της ιστορίας του νεότερου ελληνισμού, έγραψε κάποτε ο Σπύρος Ασδραχάς. Η πιο οικουμενική, θα μπορούσα να μεταφράσω. Διότι, όπως το έδειξε τεκμηριωμένα η διδακτορική έρευνα της Γιάννας Τζουρμανά, η επανάσταση και ο πόλεμος της ελληνικής Ανεξαρτησίας δεν μπορούν να «διαβαστούν» έξω και πέρα από την οικουμενική δυναμική των μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων της νεωτερικότητας, των συγκρούσεων και των επαναστάσεων που, μέσα σε λίγες δεκαετίες, οδήγησαν σε ριζικές ρηγματώσεις του Παλαιού Καθεστώτος.

Ασφαλώς, η διάθλαση των επαναστατικών και ριζοσπαστικά φιλελεύθερων ιδεών στη Βαλκανική και στην Ελλάδα υπήρξε εξόχως σύνθετη διαδικασία, οι χρονικότητες της οποίας υπερβαίνουν τις επιταχύνσεις αλλά και τις αδράνειες που έφερε η δεκαετία του 1820. Οι καταναγκασμοί τους οποίους επέβαλε ο μακρόχρονος πόλεμος, οι κοινωνικές ανακατατάξεις, οι παραδοσιακές αντιδράσεις αλλά τα διακυβεύματα της ηγεμονίας συγκρότησαν, με τη βία εν τέλει, το σύστημα της εθνικής εξουσίας που ανέλαβε, μέσα στις αντιφάσεις του, την πολιτική διαχείριση του πολέμου και του προτάγματος της Ανεξαρτησίας.

* O Nίκος Θεοτοκάς διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Το θαύμα του 1821

Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη

Κάθε φορά που σκέφτομαι την Επανάσταση του 1821, νομίζω πως τότε έγινε ένα θαύμα: Μια ασήμαντη επαρχία της απέραντης και κραταιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας, ουσιαστικά η Πελοπόννησος, η Στερεά και τα Νησιά, ξεσηκώθηκε, επαναστάτησε, αγωνίσθηκε επί οκτώ χρόνια και τελικά κατάφερε να γίνει κράτος, το οποίο επιβιώνει έως σήμερα, περίπου δύο αιώνες τώρα. Αν ζούσα τότε και με ρωτούσαν οι πλανόδιοι Φιλικοί, ασήμαντοι και αυτοί και φτωχοπρόδρομοι, θα έλεγα ότι το εγχείρημα είναι απονενοημένο, ότι θα αποτύχει και θα καταστρέψει τη χώρα και τον λαό της.

Αλλοτε πάλι, όταν τυχαίνει να διαβάσω βιβλία ξένων περιηγητών, που επισκέφθηκαν την Ελλάδα πριν από το 1821, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, αναρωτιέμαι: Μήπως δεν ήμασταν τόσο ασήμαντοι και τόσο ανήμποροι όσο μας επιβάλλει να δεχθούμε η συντριπτική για μας σύγκριση με τις υλικές δυνάμεις του αντιπάλου. Και στις μέρες μας παρόμοιες συγκρίσεις αποδεικνύονται εσφαλμένες. Εντελώς πρόσφατα, μόλις προχθές, άρχισα να διαβάζω τον «Ρήγα Βελεστινλή» του Γουντχάουζ (του γνωστού από την Κατοχή Κρις και μετέπειτα καθηγητού της Ιστορίας), εκδόσεις Παπαδήμα, αφιερωμένο μάλιστα στον εκλεκτό φιλόλογο και ιστορικό από τα Γιάννενα, τον Λέανδρο Βρανούση, «συμπολεμιστή στον πρόσφατο αγώνα για την ανεξαρτησία» (εννοεί την κατοχική Αντίσταση). Μεθοδικά, αναλύει πώς γεννήθηκε και πώς αναπτύχθηκε και πέρα από τα όρια της ασήμαντης οθωμανικής επαρχίας, σαν ένα ευρωπαϊκό κίνημα, η ιδέα της επανάστασης για την ελληνική ανεξαρτησία. Σας το συνιστώ...

Φαίνεται πως δεν ήμασταν και τόσο ασήμαντοι και ανίσχυροι. Υπήρχε πρώτα εκείνη η μυστική «χημεία» ενός τόπου και ενός λαού. Μπορεί ο λαός να ήταν αγράμματος, ταπεινωμένος και αγνοημένος. Βρέθηκε, όμως, να ζει σ’ ένα τόπο με μεγάλη ιστορία, να αισθάνεται απόγονος ένδοξων προγόνων και προπαντός να μιλάει σχεδόν την ίδια γλώσσα με εκείνους. Ηταν σκλάβοι χριστιανοί και Ελληνες που μιλούσαν ελληνικά, την πανάρχαιη γλώσσα του πιο πλούσιου ώς τότε και πασίγνωστου πνευματικού έργου και της Χριστιανικής Εκκλησίας. Οι νεωτερικές αντιλήψεις για τη θρησκεία και την Εκκλησία όχι μόνο δεν εμποδίζουν, αντιθέτως επιβάλλουν να αναγνωρίσουμε ότι εκείνη την εποχή αποτελούσαν σταθερό σημείο αναφοράς, συσπείρωσης και οργάνωσης.

Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα μέσα από αυτή την αδιαμόρφωτη μάζα του λαού, άρχισαν να διαμορφώνονται μερικές επίλεκτες και δυναμικές ομάδες. Ηταν πρώτα οι έμποροι, οι βιοτέχνες και οι ναυτικοί. Οι πρώτοι Φιλικοί ήταν ασήμαντοι εμπορευόμενοι, ούτε καν έμποροι. Ο πατέρας του Ρήγα ήταν μεγάλος για την εποχή έμπορος και βιοτέχνης. Οι Οθωμανοί κατακτητές, εθισμένοι στην αρπαγή, ευτυχώς «περιφρονούσαν το εμπόριο και τη βιοτεχνία» (Γουντχάουζ). Οι έμποροι, οι βιοτέχνες και οι ναυτικοί άρχισαν να συσσωρεύουν πλούτο και δύναμη.

Σε πολλά μέρη της Ελλάδας, στην Πελοπόννησο, στα Νησιά, στην Ηπειρο, στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία, άρχισαν να διαμορφώνονται κέντρα ανάπτυξης όμοια με εκείνα της Ευρώπης. Εκείνο που τους έλειπε ήταν το «εθνικό κράτος» να τα προστατεύσει και να εγγυηθεί τη συνέχειά τους.

Δεν έφταναν οι έμποροι, οι ναυτικοί και ο πλούτος για να διαμορφώσουν την «άρχουσα τάξη» των σκλάβων, το εθνικό φρόνημα και την πολιτική της. Τολμηροί και εξωστρεφείς καθώς ήταν ταξίδευαν σε όλη την Ευρώπη, έστησαν πρακτορεία και ανθηρές παροικίες, γνώρισαν τις ευρωπαϊκές φιλελεύθερες ιδέες, καλλιέργησαν τα γράμματα και πολύ σύντομα, άρχισαν να περιβάλλονται από συγκροτημένη ελληνική διανόηση. Ηταν μια αναγέννηση και μια εποποιία που συντελέσθηκε 2-3 δεκαετίες πριν από την Επανάσταση. Αν πρέπει να αναζητήσουμε κάποιο θαύμα, εκεί θα το βρούμε.

Monday, March 23, 2009

Αχ Ελλάδα


Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά

και στο Σικάγο μέσα ζει στην Λευτεριά.

Εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά

-σάμπως φταις και συ καημένη-

και στην Αθήνα μέσα ζει στην ξενιτιά.


Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ

γιατί μ' έμαθες και ξέρω

ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ

και να μη σε υποφέρω.

Αχ Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσει πετεινό

δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι.

M' εκβιάζεις μου κολλάς, σαν τον ξένο με πετάς,

μα κι απάνω μου κρεμιέσαι.


Η πιο γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά

-Οδυσσέα γύρνα κοντά μου-

που τ' άγια χώματα της πόνος και χαρά.

Καθένας είναι ένας που σύνορο πονά

κι εγώ είμαι ένας κανένας που σας σεργιανά.

(Στίχοι Μαν. Ρασούλης)

25 Μαρτίου 1821 Χρόνια Πολλά Ελληνες...

Sunday, March 22, 2009

Τι κάνεις σύντροφε Αλέκο; Κουκιά σπέρνω...

Στην Αυγή της Κυριακής ο Αλέκος Αλαβάνος έδωσε συνέντευξη εφ' όλη της ύλης. Μπορείτε να την διαβάσετε ΕΔΩ και να βγάλετε τα συμπεράσμάτα σας. Ομως δεν μπορώ να μην σας μεταφέρω την απάντηση που έδωσε στο ερώτημα "τι άφησε πίσω ο Δεκέμβρης". Διαβάστε...

* Τον Δεκέμβριο είχατε μιλήσει για την εξέγερση των νέων που σας θύμιζε τον Μάη του '68. Τι άφησε πίσω της η μεγάλη κινητοποίηση των νέων;

Κατά σύμπτωση, προχθές, αργά το βράδυ έβλεπα ένα γαλλικό ντοκιμαντέρ για το 1968: Όχι μόνο για τον Μάη στη Γαλλία. Αλλά και για την δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, του Ρόμπερτ Κένεντι, την Άνοιξη της Πράγας, το αντιπολεμικό κίνημα για το Βιετνάμ, τη φοιτητική έκρηξη στο Μεξικό λίγο πριν τους Ολυμπιακούς, τους χίπις. Το 1968 είναι ίσως η μεταπολεμική χρονιά, η πιο πυκνή σε νέα κινήματα σε όλο τον πλανήτη. Την ίδια στιγμή, στο ντοκιμαντέρ αυτό έβλεπα κυβόλιθους από τα πεζοδρόμια της γαλλικής πρωτεύουσας να μετατρέπονται σε αυτοσχέδια όπλα, πλιάτσικο από τους αφροαμερικανούς στα μαγαζιά της Αλαμπάμα, γενίκευση του LSD στη γενιά του Woodstock.

Πιστεύω βαθιά στις ειρηνικές μορφές πάλης της αριστεράς. Ο Νέλσον Μαντέλα αποτελεί ένα μεγάλο πρότυπο. Όμως, δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να έχουμε ανάδειξη καθαρών κινημάτων αμφισβήτησης χωρίς τα παράπλευρα αυτά φαινόμενα. Είναι δυνατό μάλιστα να έχουμε αυτά τα φαινόμενα, χωρίς να έχουμε καν κοινωνικά κινήματα. Επαναλαμβάνω, πολλά εξαρτώνται από την ικανότητα της αριστεράς να ασκήσει έναν ηγεμονικό ρόλο στο επίπεδο των αξιών, των ιδεών, των πολιτικών πρωτοβουλιών. Από εκεί και πέρα, άφησε τίποτε ο Μάης του 1968, για να αφήσει και ο δικός μας Δεκέμβρης;

Αν βλέπατε το ντοκιμαντέρ, θα λέγατε: όχι. Όλα τελειώνουν με την τεράστια διαδήλωση της σιωπηλής πλειοψηφίας στο Παρίσι και την θριαμβευτική επάνοδο του Ντεγκώλ. Όμως όλοι γνωρίζουν ότι ο Μάης του '68 άφησε τη «φαντασία στην εξουσία», το «όσο περισσότερο καταναλώνουμε, τόσο λιγότερο θα ζήσουμε». Άνοιξε το δρόμο για τη συνάντηση της νεολαίας με τον αγώνα για τις ελευθερίες και την οικολογία. Κάθε κίνημα λοιπόν, και των δικών μας μαθητών, αφήνει πολλά πίσω του. Το θέμα είναι να μην αφήνει η αριστερά πίσω της τα κινήματα, να μη τα φοβάται και τα εξορκίζει, να μη σέρνεται με βαριά καρδιά ελπίζοντας στην εξάντλησή τους, όπως έγινε με το Γαλλικό Κ.Κ. το '68.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Η αμετρόπεια να συγκρίνεις τον γαλλικό Μάη (ή την εξέγερση των αφροαμερικάνων...) με τα όσα συνέβησαν τον Δεκέμβρη στην Αθήνα και μάλιστα να περιμένεις ότι θα αφήσει (σχεδόν...) τα ίδια ως παρακαταθήκη στο κίνημα της νεολαίας πως να απαντηθεί; Ας μας φέρει ο σ. Αλαβάνος ένα κείμενο (όχι κομματικό...) από τους... εξεγερμένους. Ενα. Μάλλον θα γεράσουμε περιμένοντας. Πάμε παρακάτω.

Το ερώτημα βέβαια δεν απαντήθει από τον σ. Αλαβάνο. Απλά ακολούθησε τη λαϊκή παροιμία που όταν ρωτήσαν το Γιάννη τι κάνει, αυτός απάντησε κουκιά σπέρνω. Η λεγόμενη εξέγερση (στα μυαλά ορισμένων νεόκοπων αριστεριστών και όψιμων ελευθεριακών - αντεξουσιαστών που βρίσκονται στη Κουμουνδούρου) άφησε πίσω της μόνο μερικές συμμορίες που στο ονομά της θα τραμπουκίζουν. Ισως ο σ. Αλαβάνος να μην είχε χρόνο να διαβάσει την παρέμβαση του σύντροφου Δαμιανού Παπαδημοτρόπουλου για τα όσα συνέβησαν τον Δεκέμβρη και την στάση της Ανανεωτικής Αριστερας. Αν και είναι μόλις μερικά ποστ παρακάτω του βάζω το λινκ να πάει γρήγορα ΕΔΩ

Φαίνεται ότι ακόμα και τα δημοσκοπικά ποσοστά του Σύριζα που κατρακυλάνε δεν βοηθούν τον σ. Αλαβάνο να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα από την λανθασμένη στάση που κράτησε αυτός και η πλειοψηφία του Συν και του Σύριζα.

Υ.Γ. Κάποτε η Ανανεωτική Αριστερά είχε επικεφαλής προσωπικότητες όπως ο Γιάννης Πασαλίδης, ο Ηλίας Ηλίου, ο Μπάμπης Δρακόπουλος, ο Λεωνίδας Κύρκος που σήμερα λείπουν όχι μόνο από την αριστερά αλλά από την πολιτική ζωή του τόπου.

Monday, March 16, 2009

Εχουν όρια τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Της ΜΕΛΙΤΤΑΣ ΓΚΟΥΡΤΣΟΓΙΑΝΝΗ*

Παραφράζοντας τα λόγια του Γερμανού ιερέα στον καιρό των ναζί: «Οταν έκαιγαν μαγαζιά δεν συμπαραστάθηκα στους ιδιοκτήτες γιατί δεν είμαι "μικροαστός μαγαζάτορας", όταν προπηλάκιζαν πανεπιστημιακούς δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι πανεπιστημιακός, όταν γρονθοκοπούσαν τον Πανούση δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι ο Πανούσης, όταν έβαλαν γκαζάκι στον Δοξιάδη δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι "κολωνακιώτης συγγραφέας", όταν επιτέθηκαν στον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι "κατεστημένο", όταν πυροβόλησαν το Alter δεν συμπαραστάθηκα γιατί δεν είμαι τηλεοπτικός σταθμός. Τώρα που μου έριξαν χειροβομβίδα ποιος θα μου συμπαρασταθεί;»
Ευτυχώς όμως και για τα παραλίγο θύματα και για την ίδια τη δημοκρατία υπάρχουν ακόμα πολλοί που συμπαραστέκονται και διαμαρτύρονται κατά της βίας, από όποια πλευρά κι αν προέρχεται.
Οσο κι αν ο κατ' εξοχήν στόχος της χειροβομβίδας, δηλαδή το «Δίκτυο για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα», σε αντίφαση με το όνομά του διαμαρτύρεται εναντίον της βίας επιλεκτικά, μόνο όταν η βία επιβεβαιώνει τα πολιτικά του στερεότυπα (π.χ. Κούνεβα), ενώ αντίθετα υποστηρίζει πολλές πράξεις βίας ως «κινηματικές», όπως τις βίαιες εκδηλώσεις του Δεκέμβρη 2008. Στο Πολυτεχνείο ένα τεράστιο πανό του Δικτύου απαιτεί «λευτεριά» για τους συλληφθέντες του Δεκέμβρη. Οχι δίκαιη δίκη, όχι ανθρωπιστική μεταχείριση, αλλά αποφυλάκιση!
Το ίδιο ισχύει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και για το νεφέλωμα Συνασπισμού/ ΣΥΡΙΖΑ - αριστεριστών - αναρχοαυτόνομων, μια συμμαχία που αποτελεί κράτος εν κράτει μέσα στα πανεπιστήμια και ασκεί ιδεολογική τρομοκρατία σε καθηγητές και φοιτητές. Αυτή τη στιγμή θα είχε νόημα μια πλατιά διαδήλωση υπέρ της δημοκρατίας και κατά της βίας και της τρομοκρατίας.
Οπως συνέβη πριν από λίγες μέρες στην Ουγγαρία, με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών κομμάτων, σε πορεία διαμαρτυρίας κατά της δολοφονίας δύο Ρομά από ρατσιστές, ή όπως στην Ισπανία σε επανειλημμένες παλλαϊκές διαδηλώσεις κατά της ΕΤΑ.
Πού είναι όμως οι δημοκρατικοί πολίτες; Αυτό που κάποτε ονομαζόταν «δημοκρατική κοινή γνώμη» βρίσκεται σε χειμερία νάρκη. Τριάντα τόσα χρόνια μετά τη δικτατορία, τα δημοκρατικά αντανακλαστικά έχουν ατονήσει. Στις διαδηλώσεις για τον Γρηγορόπουλο και την Κούνεβα θα έπρεπε να είναι παρών όλος ο κόσμος και όλα τα πολιτικά κόμματα. Αντί γι' αυτό, στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας δίνουν όλο και περισσότερο τον τόνο τα αντιδημοκρατικά έκτροπα (όπως η πρόσφατη εμπρηστική επίθεση κατά της «Απογευματινής»). Αυτό φυσικά αποτρέπει όλο και περισσότερο τους απλούς πολίτες να συμμετέχουν, προσελκύει όλο και περισσότερους ταραξίες και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Η δημοκρατία σε κίνδυνο

Υπερβολή; Μακάρι. Η κατάσταση είναι σοβαρή και ξεφεύγει από τον στενό περίβολο των Εξαρχείων. Η κουλτούρα βίας κερδίζει συνεχώς έδαφος -κατάσταση απαράδεκτη μέσα στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, όσο ανώριμο και αν είναι αυτό. Δεν αναφέρομαι μόνο στην καθαυτό ένοπλη τρομοκρατία που έκανε την επανεμφάνισή της με ακόμη πιο αποτρόπαια χαρακτηριστικά, όπως χτυπήματα σε μαζικούς χώρους. Με ανησυχεί ότι η ίδια η έννοια του απαραβίαστου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει μικρή θέση μέσα στην ελληνική κοινωνία. Αυτό βέβαια αφορά και το γενικότερο επίπεδο πολιτισμού. Κατακεραυνώνεται η ακραία βία κάποιων αναρχοαυτόνομων ομάδων, και πολύ σωστά, αλλά θεωρείται θεμιτό οι αγρότες να κόβουν τη χώρα στα δύο ή κάποιοι αρχαιολόγοι να μη σέβονται το πρώτο μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς!
Αυθαιρεσία, βία και γενικευμένη ανομία κυριαρχούν σε μια κοινωνία κατακερματισμένη, όπου από τους επικεφαλής έως τον τελευταίο πολίτη κανείς δεν θέλει ούτε να καταλογίσει ούτε ν' αναλάβει καμία ευθύνη για οτιδήποτε. Το κλίμα αυτό μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής κρίσης εμπνέει ανησυχίες για τα χειρότερα.

Στόχος και η ελευθερία του λόγου

Πολλές από τις πρόσφατες εκδηλώσεις βίας βάλλουν κατευθείαν κατά της ελευθερίας του λόγου. Καταφέρονται εναντίον όσων συμπολιτών μας έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Διανοούμενοι, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και άλλοι έχουν υποστεί ελαφρότερη ή σοβαρότερη βία -από αβγά και γιαούρτια έως σιδερογροθιές, γκαζάκια και σφαίρες, μόνο και μόνο επειδή οι δράστες δεν συμφωνούσαν με τις απόψεις που αυτοί είχαν διατυπώσει δημόσια. Το αν συμφωνεί κανείς με το περιεχόμενο όσων γράφονται δεν έχει καμία σημασία. Πάντα επίκαιρος ο Βολταίρος: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θ' αγωνιστώ για το δικαίωμά σου να το λες».
Επίσης, δεν έχει καμία σημασία με τι τίτλους αυτοπροσδιορίζονται οι ίδιοι οι δράστες αυτών των πράξεων βίας. Αυταπατώνται αν θεωρούν τους εαυτούς τους κληρονόμους του Μάη '68. Στην πραγματικότητα, τα ιδεολογικά τους πρότυπα μάλλον πρέπει να αναζητηθούν στην «Πολιτιστική Επανάσταση» του Μάο και στον Πολ Ποτ, ιδιαίτερα για το μίσος κατά των διανοουμένων.
Οι πράξεις καταστολής της ελευθερίας του λόγου ένα όνομα έχουν: Φασιστικές! Και το αποτέλεσμά τους είναι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας: Η αυτολογοκρισία!
Ας αποφασίσουμε: θέλουμε να ζούμε σε μιαν ανοιχτή κοινωνία ελευθερίας, πολιτισμού και διαλόγου, ή σε μια κοινωνία MAD ΜΑΧ;

* Αρχιτέκτων, μέλος του πανελλαδικού συμβουλίου των Οικολόγων Πράσινων.

(Οι απόψεις που εκφράζονται είναι προσωπικές)

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Friday, March 13, 2009

Που πας ρε Παπαδημούλη;

Το πρόβλημα που σχετίζεται με το όνομα της ΠΓΔΜ "δεν πρέπει να παρακωλύει την προσχώρηση της χώρας στην Ε.Ε., ή να έχει το προβάδισμα έναντι της διεργασίας της ευρωπαϊκής ενοποίησης" σημειώνεται σε ψήφισμα που υιοθέτησε χθες η Ευρωβουλή με μεγάλη πλειοψηφία: 478 υπέρ, 92 κατά και 42 αποχές.

Η έκθεση του Ολλανδού ευρωβουλευτή της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς Έρι Μέγιερ σημειώνει πάντως ότι το όνομα "λαμβάνεται υπόψιν" ως μια βασική εκκρεμότητα για την οποία πρέπει να αναζητηθεί λύση. Με τροπολογία των σοσιαλιστών απαλείφθηκε υπόδειξη στην Ελλάδα να μην χρησιμοποιεί το βέτο της εναντίον της ΠΓΔΜ και να στηρίξει την προσχώρησή της στην Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ.

Την έκθεση καταψήφισαν όλοι οι Έλληνες ευρωβουλευτές, ενώ σε γραπτές τους ανακοινώσεις οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ανέφεραν ότι η καταψήφισή τους οφείλεται αφενός στο ό,τι "δεν συμβαδίζει με τη διακηρυγμένη θέση της Επιτροπής ότι η γειτονική χώρα δεν είναι έτοιμη για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων" (Ν.Δ.) και αφετέρου διότι "παρουσιάζεται η Ελλάδα ως η μόνη υπαίτια για την καθυστέρηση στην έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων".

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΝ Δημήτρης Παπαδημούλης εξάλλου καταψήφισε την έκθεση στο σύνολό της, διότι "δεν υιοθετήθηκαν οι τροπολογίες που σκοπό είχαν μια περισσότερο ισορροπημένη προσέγγιση αναφορικά με το θέμα των σχέσεων Ελλάδας-ΠΓΔΜ".

Σχόλιο Πιπεριας: Με τέτοιες... "εθνικιστικές" απόψεις είχε απαίτηση ο Δημήτρης Παπαδημούλης να τεθεί επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ;

Παρέμβαση του Λεωνίδα Κύρκου

Όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά σε σχέση με το μέλλον του ΣΥΝ αφήνει ο Λεωνίδας Κύρκος, αφού για πρώτη φορά δεν απέκλεισε «ανησυχητικές εξελίξεις» μετά τη νέα κρίση που εκδηλώθηκε στην Κουμουνδούρου με αφορμή το εσωκομματικό δημοψήφισμα για την Ευρωβουλή, το οποίο ουσιαστικά εξωθεί τον νυν ευρωβουλευτή Δημήτρη Παπαδημούλη στην τρίτη και επισφαλή θέση της ευρωλίστας.

Ο κ. Κύρκος, που στηρίζει παραδοσιακά την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝ, επιτέθηκε με σκληρό τρόπο στην ηγεσία του κόμματος και έκανε λόγο για «προσπάθεια κάποιων να καταληφθεί ο χώρος του ΣΥΝ και να του επιβληθούν κάποιες λύσεις». Επίσης, μιλώντας στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ μαι αναφερόμενος στο επίμαχο δημοψήφισμα, μίλησε ανοιχτά για «κορυφαίο λάθος που επιδιώκεται να έχει και συνέχεια στον καταρτισμό των εθνικών ψηφοδελτίων».

Το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς συμφώνησε επίσης με την άποψη του Φώτη Κουβέλη ότι δρομολογούνται εκκαθαρίσεις στον Συνασπισμό. «Συμφωνώ απολύτως με την παρατήρηση του Κουβέλη και δεν βρίσκω καμία απολύτως δικαιολογία για τη στάση απέναντι στην υποψηφιότητα Παπαδημούλη», σχολίασε.

«Αν κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να του επιβάλουν μια ορισμένη πολιτική γραμμή, η οποία περισσότερο αριστερίστικη είναι παρά αριστερή, κάνουν πολύ μεγάλο λάθος. Η αντίσταση που θα υπάρξει μέσα στο σώμα των οπαδών του ΣΥΝ είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει και ανησυχητικές εξελίξεις» πρόσθεσε ο κ. Κύρκος.


Wednesday, March 11, 2009

Με πολλά μέτρα και σταθμά...

Tου Πασχου Μανδραβελη

Hταν πολλά τα στελέχη του Συνασπισμού που πανηγύρισαν για το πρόσφατο δημοψήφισμα της Βενεζουέλας, το αποτέλεσμα του οποίου «νομιμοποιεί» τον Ούγκο Τσάβες να διεκδικήσει και τρίτη θητεία στο προεδρικό αξίωμα. «Πρόεδρος για όσο θέλει ο λαός» έγραψε περιχαρής εις εκ των στελεχών του Αριστερού Ρεύματος. Τα ίδια στελέχη σήμερα επιχειρούν να θέσουν περιορισμό δύο θητειών στους βουλευτές του Συνασπισμού με το πρόσχημα της ανανέωσης. Ετσι, για τη Βολιβία ισχύει το «πρόεδρος για όσο θέλει ο λαός», ενώ για την Ελλάδα «βουλευτής για όσο θέλει το κόμμα», ασχέτως της θέλησης του λαού.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά χρησιμοποιεί πολλά μέτρα και σταθμά για να επιτύχει τους σκοπούς της. Μόλις πριν από μια εβδομάδα η «Αυγή» παρουσίαζε το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ ως σύγκρουση δύο πόλων: «Από τη μια η Συσπείρωση Πανεπιστημιακών (μια πολυσυλλεκτική αριστερή συμμαχία στην οποία μετέχουν πανεπιστημιακοί του ΣΥΡΙΖΑ, άλλων πολιτικών αριστερών σχημάτων ή ανένταχτοι αριστεροί). Από την άλλη, η Αντι-Συσπείρωση στη Συσπείρωση. Ενα μπλοκ ετερόκλητο...» (Αυγή 1.3.2009). Ετσι, οι του Αριστερού Ρεύματος πανεπιστημιακοί αποτελούσαν «μια πολυσυλλεκτική αριστερή συμμαχία», ενώ οι αντίπαλοί της «ένα μπλοκ ετερόκλητο». Η διαφορά του «πολυσυλλεκτικού» και του «ετερόκλητου» είναι ίδια με τη διαφορά μεταξύ Τσάβες και Κουβέλη. Στη μια ισχύει το «κανένας θεσμός, μόνο ο λαός», στην άλλη «κανένας λαός, μόνο το κόμμα».

Με τέτοιες τακτικές ιστορικά χαντακώθηκε η Αριστερά. Δεν ήταν η επαναστατικότητά της που δεν έθελγε τις μάζες ούτε το κατεστημένο που βυσσοδομούσε εναντίον της. Κυρίως ήταν η ιδεολογική αναξιοπιστία, που από τη μια ορθώς πάλευε για διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων στη δύση, ενώ από την άλλη έκλεινε τα μάτια στις δικτατορίες του ανατολικού μπλοκ. Ετσι, ενώ το ΚΚΕ μαχόταν κατά της πυρηνικής ενέργειας στην Ευρώπη, υποβάθμιζε (τρώγοντας μάλιστα φράουλες) το ατύχημα του Τσερνομπίλ. Στη δεκαετία του ’80 ήταν κατά των Πέρσινγκ και Κρουζ, δεν έλεγε όμως κουβέντα για τους σοσιαλιστικούς SS-20. Ενώ καταδίκαζε με τα πιο σκληρά λόγια τη φαιά τρομοκρατία, βάφτιζε την κόκκινη «πολιτικό έγκλημα».

Εχοντας τόσα μέτρα και σταθμά, η Αριστερά δεν μπόρεσε να γίνει αξιόπιστη λύση. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η λενινιστική - σταλινική προσέγγιση των πραγμάτων, ενώ ήταν κάποτε προνόμιο του ΚΚΕ, διαχέεται πλέον στον όμορο χώρο του, στην πάλαι ποτέ ανανεωτική Αριστερά. Μια Αριστερά που έφυγε από το ΚΚΕ επειδή υπήρχαν πολλά μέτρα και σταθμά. Το ΚΚΕ εσωτερικού γεννήθηκε επειδή πολλοί αριστεροί ένιωσαν γελοίοι να μάχονται κατά της ελληνικής δικτατορίας των συνταγματαρχών, ενώ ταυτόχρονα το κόμμα τούς υποχρέωνε να ευλογούν την εισβολή των σοβιετικών τανκ στην Τσεχοσλοβακία. Δεν ήταν μόνο προάσπιση της εσωκομματικής δημοκρατίας ούτε της δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη. Ηταν η προάσπιση της κοινής λογικής από τα στελέχη του εσωτερικού, σε αντίθεση με τα στελέχη του εξωτερικού που από την ασφάλεια των ανατολικών καθεστώτων έφτιαχναν την πραγματικότητα κατά τις επιταγές του Πολιτμπιρό.

Αυτή η παράδοση της λογικής που χαρακτήριζε την ανανεωτική Αριστερά σβήνει. Η πλειοψηφούσα συνιστώσα μετατρέπει τον ΣΥΝ σε ΚΚΕ, με όσα μέτρα και σταθμά χρειάζονται ο Τσάβες και ο σοσιαλισμός.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Saturday, March 7, 2009

Αποχαιρετισμός

Του Διονύση Γουσέτη

Από το ερχόμενο Σάββατο δεν θα βρίσκετε στην «Αυγή» τη στήλη «Άνθρωποι και Δικαιώματα», ούτε την «αχάριστο φωνή». Στις 28 Ιανουαρίου, ο νέος διευθυντής της εφημερίδας Νίκος Φίλης με κάλεσε στο γραφείο του και μου ανακοίνωσε ότι στο εξής η στήλη περιορίζεται σε μια φορά το μήνα. Δηλαδή συρρικνώνεται στο ένα τέταρτο. Μου ανέφερε ως αιτία τη διαφημιζόμενη ανανέωση της «Αυγής». Κατʼ αυτήν, θα μπουν περισσότεροι συνεργάτες (μάλιστα μου ζήτησε να του υποδείξω ονόματα) και ο λιγοστός χώρος της εφημερίδας δεν αρκεί.
Σʼ ένα μήνα εμφανίζεται ελαστικότερος: στις 27 Φεβρουαρίου μου ανακοινώνει ότι ο περιορισμός της στήλης θα είναι στις δυο φορές το μήνα. Ωστόσο, φαίνεται ότι μόνο η δική μου στήλη ενοχλεί την ανανέωση της Αυγής. Δεν άκουσα να ζητήθηκε τέτοια συρρίκνωση από άλλη μόνιμη στήλη χάριν της ανανέωσης. Αρνήθηκα τούτη την προσφορά, όπως και την προηγούμενη.

***Ένας αποχωρισμός δεν είναι ποτέ εύκολος. Πολύ περισσότερο ο αποχωρισμός από μια στήλη που την τροφοδοτώ και με τροφοδοτεί δώδεκα χρόνια και που μοιραία έχει γίνει τρόπος ζωής. Για τις ώρες και το μόχθο που ξόδεψα για τα περίπου 600 άρθρα μου δεν εισέπραξα ούτε μια δραχμή. Εισέπραξα όμως την ικανοποίηση της έρευνας και τη χαρά της δημιουργίας. Για δυο άρθρα μου τιμήθηκα με το βραβείο Ιπεκτσί και ευτύχησα να δω επιλεγμένα άρθρα μου σε βιβλίο με τίτλο «Αχάριστος φωνή». Είμαι, για όλα τούτα, ευγνώμων στην «Αυγή».

Στην εισαγωγή του βιβλίου μου, σε ανύποπτο χρόνο, γράφω: «Η Αυγή είναι ίσως η μόνη εφημερίδα που θα μπορούσε να ανεχτεί τούτες τις αντιδημοφιλείς απόψεις. Ανέχτηκε και κείμενα ιδιαίτερα κριτικά η και επικριτικά προς την αριστερά, ακόμη και προς τον πολιτικό φορέα που η εφημερίδα στηρίζει και που την στηρίζει (τον ΣΥΝ). Είναι λογικό, για έναν αρθρογράφο που επί δεκαετίες θητεύει στην ανανεωτική αριστερά να έχει αυξημένες απαιτήσεις από αυτήν και κυρίως να έχει διδαχτεί από αυτήν ότι ο συγκεντρωτισμός δεν μπορεί ποτέ να είναι δημοκρατικός. Είναι όμως δύσκολο για τον ιδεολογικό πατριωτισμό των αριστερών αναγνωστών να τα δεχτούν. Εκκρεμεί ένας τόμος με την κριτική μου αυτή». Αυτή την «Αυγή» γνώρισα, αυτή θέλω να διατηρώ στη μνήμη μου και με αυτή τη μνήμη θέλει η στήλη να αποχαιρετίσει τους αναγνώστες της.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Με τα κείμενα του Διονύση Γουσέτη στην "Αυγή", ελάχιστες φορές συμφωνούσα. Ελάχιστες. Τις περισσότερες διαφωνούσα κάθετα, όμως αυτό δεν μου απαγορεύει να θεωρώ απαράδεκτη και κόντρα σε κάθε άποψη της δικής μας Αριστεράς την αποπομπή του από την εφημερίδα που θέλει να λεει ότι εκφράζει την Ανανεωτική Αριστερά. Αν κάθε φορά που η "Αυγή" πρέπει να κάνει ανανέωση διώχνει αυτούς που δεν "αρέσουν", στο τέλος δεν θα μείνει κανείς...

Wednesday, March 4, 2009

Χθες κάψανε τον ηλεκτρικό, αύριο...

Των Αλεξανδρας Kασσιμη – Γιαννη Σουλιωτη

Οι «Συμμορίες Συνείδησης» ανέλαβαν την ευθύνη για τον εμπρησμό δύο συρμών του ΗΣΑΠ στον σιδηροδρομικό σταθμό της Κηφισιάς. Η ίδια ομάδα έχει πραγματοποιήσει εμπρηστικές επιθέσεις στο Α΄ αστυνομικό τμήμα Αιγάλεω και στην πρώην Σχολή Αρχιφυλάκων, στη Ν. Φιλαδέλφεια. «Το σαμποτάζ θα επανακτήσει τη θέση που του αρμόζει. Η δολιοφθορά μιας εγκατάστασης κοινής χρήσης είναι η απόδειξη ότι πολλά μπορούν να γίνουν», υποστήριξαν οι δράστες.

Περιμένουν τις εικόνες

Αστυνομικοί της κρατικής ασφάλειας αναμένεται να πάρουν στα χέρια τους εικόνες από τα κυκλώματα ασφαλείας στις αποβάθρες των σταθμών του ΗΣΑΠ με κατεύθυνση προς Κηφισιά, προκειμένου να διαπιστώσουν εάν αποτυπώνονται ευκρινώς τα πρόσωπα των δραστών. Οι εκτιμήσεις των αξιωματικών κατατείνουν στο συμπέρασμα ότι οι δράστες παρίσταναν τους επιβάτες και άρχισαν σταδιακά να επιβιβάζονται στον συρμό που πραγματοποιούσε το τελευταίο δρομολόγιο Πειραιάς - Κηφισιά, ξεκινώντας από του σταθμούς «Αγ. Ελευθέριος» και «Ανω Πατήσια». Αυτόπτες μάρτυρες ανέφεραν ότι οι δράστες ήταν άτομα ηλικίας 25 - 30 ετών που φορούσαν αποκριάτικες μάσκες («φέτος στις απόκριες αντί για τον καρνάβαλο κάψαμε δύο τρένα», αναφέρουν σχετικά).

Η επίθεση εκδηλώθηκε λίγο μετά τη 1 π. μ. κατά την άφιξη του συρμού στον σταθμό. Μόλις αποβιβάστηκαν οι λιγοστοί επιβάτες, από κάθε βαγόνι ξεπήδησαν ομάδες 3 - 4 μασκοφόρων οι οποίοι έσπασαν τα εξωτερικά τζάμια και πυρπόλησαν τα βαγόνια που είχαν νωρίτερα περιλούσει με εύφλεκτο υγρό. Προκλήθηκε πυρκαγιά από την οποία υπέστη σοβαρότατες καταστροφές ένας συρμός του ΗΣΑΠ και τρία επιπλέον βαγόνια από συρμό που ήταν σταθμευμένος ακριβώς δίπλα. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο επικοινωνίας του ΗΣΑΠ κ. Γιώργο Καμπέση, οι δράστες «απείλησαν με μαχαίρι νεαρή ηλεκτροδηγό, καθώς και δύο ακόμα υπαλλήλους», ενώ κατά πληροφορίες ένας υπάλληλος εταιρείας security δέχτηκε χτύπημα με λοστό στην πλάτη. Στο κείμενο που ανήρτησαν στο Διαδίκτυο, οι δράστες κάνουν ειδική αναφορά στην υπόθεση της Κων. Κούνεβα, στα σαμποτάζ των εθνικών σιδηροδρομικών δικτύων στη Γαλλία και τον θάνατο νεαρού από ηλεκτροπληξία τον περασμένο Σεπτέμβριο στα Ανω Πατήσια. Επίσης απευθύνουν χαιρετισμό στον Β. Παλαιοκώστα («Καλή λευτεριά Βασίλη, όπου και να ’σαι»). Το ύψος της ζημιάς ξεπερνάει τα 16 εκατ. ευρώ. Εκτός από τα βαγόνια σοβαρές ζημιές έχει υποστεί το στέγαστρο του σταθμού της Κηφισιάς και το σύστημα σηματοδότησης. Τα δρομολόγια πραγματοποιούνταν χθες από τον Πειραιά έως τον σταθμό Ειρήνη. Η κυκλοφορία ήταν αναγκαίο να διακοπεί, καθώς οι επόμενοι σταθμοί μετά την Κηφισιά (Κατ, Μαρούσι, Νεραντζιώτισσα) δεν διαθέτουν διπλή γραμμή, με αποτέλεσμα να μην μπορούν οι συρμοί να πραγματοποιήσουν τους απαιτούμενους ελιγμούς. Τα κατεστραμμένα βαγόνια απομακρύνθηκαν από τον σταθμό της Κηφισιάς χθες το απόγευμα, ενώ προχωρούσε η αποκατάσταση των βλαβών του συστήματος σηματοδότησης.
Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν 3ωρες δοκιμές στο τμήμα της γραμμής που υπέστη τις ζημιές, προκειμένου να διαπιστωθεί εάν έχουν αποκατασταθεί πλήρως τα προβλήματα στη γραμμή. Το τμήμα του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου μεταξύ Ειρήνης και Κηφισιάς εξυπηρετούνταν από λεωφορεία της ΕΘΕΛ με την ονομασία «Ειδικό Δρομολόγιο».

Κομμένη σιδηροτροχιά

Παράξενο περιστατικό, το οποίο εγείρει πολλά ερωτήματα σημειώθηκε χθες κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό στο Ζευγολατιό. Νωρίς το πρωί διαπιστώθηκε ότι οι γραμμές του ΟΣΕ είχαν κοπεί -τομή δέκα εκατοστών, στη σιδηροτροχιά- σε σημείο ανάμεσα στους σταθμούς Καλό Νερό και Ζευγολατιό και συγκεκριμένα 2,5 χλμ. πριν από τον δεύτερο σταθμό. Την προηγούμενη ημέρα, στις 23.40, άγνωστος είχε τηλεφωνήσει στον σταθμάρχη Καλαμάτας δηλώνοντας ότι εάν δεν του καταβληθεί άμεσα ποσό 1,5 εκατ. ευρώ θα προχωρήσει στην αποκοπή της σιδηροδρομικής γραμμής στο εν λόγω τμήμα. Προανάκριση διενεργείται από τις τοπικές αρχές σε συνεργασία με τη διεύθυνση Ασφαλείας Αττικής, ενώ επιτροπή του ΟΣΕ διερευνά εσωτερικά το συμβάν.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διαβάστε εδώ σχόλιο από τον mac Manus

Monday, March 2, 2009

Η πολιτική της αφωνίας

Του Δαμιανου Παπαδημητροπουλου

Όλοι συμφωνούμε ότι αυτό που ζήσαμε κατά την πρώτη (και αναφέρομαι μόνο στην πρώτη) εβδομάδα των κινητοποιήσεων του περασμένου Δεκέμβρη ήταν ένα κοινωνικό φαινόμενο. Συμφωνούμε επίσης ότι ένα κοινωνικό φαινόμενο δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να το καταδικάζεις, και μάλιστα μέσω κομματικών ανακοινώσεων, και ότι αυτό που καταρχάς απαιτείται είναι η αξιολόγηση και η ερμηνεία του. Όπως για παράδειγμα αυτή που επιχείρησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, η οποία τόσο ως περιεχόμενο, αλλά πολύ περισσότερο ως διάβημα, συνάντησε την αποδοχή ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας.

Εδώ όμως ελλοχεύει ένας κίνδυνος, να νομίσουμε δηλαδή ότι με την ερμηνεία, την όσο το δυνατόν πιο εμπεριστατωμένη και επιστημονική εξήγηση του τι και γιατί συνέβη, τελείωσαν και τα καθήκοντά μας απέναντι στο φαινόμενο. Αλλά κάτι τέτοιο θα εξέτρεπε τους αριστερούς καθιστώντας τους απλούς παρατηρητές και ερμηνευτές φαινομένων. Για να φέρω ένα κραυγαλέο παράδειγμα, χωρίς να θέλω κατά κανένα τρόπο να κάνω παραλληλισμό με τα σημερινά, και τα φασιστικά κινήματα του Μεσοπολέμου φαινόμενο ήταν, κανένας όμως αριστερός δεν διανοήθηκε τότε να πει ότι πρέπει απλώς να αφουγκραστούμε ή να στοχαστούμε τις εξελίξεις. Στην προτροπή αυτή, να αφουγκραστούμε και να ερμηνεύσουμε, ελλοχεύει --αθέλητα ίσως-- μια λαθροχειρία. Οι Γάλλοι λένε ότι το να ερμηνεύεις, να αιτιολογείς, σημαίνει να δικαιολογείς. Και νομίζω ότι πολλοί απ' όσους στέκονται αποκλειστικά στο θέμα της κατανόησης και της ερμηνείας υπονοούν ακριβώς αυτό. Θέλουν δηλαδή πλαγίως να αποφύγουν ή να αποκρούσουν την κριτική στάση απέναντι στο φαινόμενο, προφανώς γιατί οι ίδιοι έχουν άλλη άποψη και άλλη στάση.

Είναι λοιπόν άλλο πράγμα η ερμηνεία ενός φαινομένου, μιας εξέλιξης και άλλο πράγμα η στάση μας απέναντι σ' αυτή. Η στάση μας, εφόσον είμαστε πολιτικά άτομα, προκύπτει από τη σύγκριση, την πολιτική σύγκριση, των όσων συμβαίνουν με τις πρότυπες πολιτικές εξελίξεις, τις ιδεατές και επιδιωκόμενες, που έχουμε εμείς στο μυαλό μας και που είναι αυτές που θα μας έφερναν πιο κοντά στον τελικό ή τον ενδιάμεσο στόχο μας. Μετράμε λοιπόν κάθε φορά τα γεγονότα, τα φαινόμενα, με το μέτρο της πολιτικής μας συγκρότησης, και μετράμε σ' αυτά κατά πόσο μας φέρνουν πιο κοντά ή μας απομακρύνουν από τους πολιτικούς μας στόχους. Και ανάλογα με αυτούς τους στόχους προκύπτει και η διαφορετική μας στάση.

Αίτια και όψεις του Δεκέμβρη

Αν το παραπάνω σκεπτικό είναι σωστό θα πρέπει, ακολουθώντας το, να επιχειρήσουμε να δούμε πρώτα κάποιες όψεις των γεγονότων του Δεκέμβρη που θεωρούμε σημαντικές και ύστερα να δοκιμάσουμε να τις μετρήσουμε με βάση την πρότυπη πολιτική μας συγκρότηση.

Πρώτη διαπίστωση είναι ότι τα γεγονότα, ιδίως στην αρχική τους φάση, δεν είναι παρά ένας τρόπος. Εννοώ ότι δεν υπάρχει περιεχόμενο, αιτήματα, ή γενικότερα στόχευση στις κινητοποιήσεις αυτές, ότι το μέσο, ο άγριος, βίαιος, οργισμένος τρόπος έκφρασης της διαμαρτυρίας, ήταν και το μήνυμά τους. Ήταν ένα ξέσπασμα κοινωνικής και συνάμα αντικοινωνικής οργής παρόμοιο με αυτά που έχουν κατά καιρούς εμφανιστεί σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής με πρωταγωνιστές μετανάστες και άλλες μειονότητες και με αφορμή συνήθως περιστατικά αδικοπραγίας εκ μέρους της πλειοψηφίας, εκ μέρους της οργανωμένης κοινωνίας. Η διαφορά είναι ότι στη δική μας περίπτωση οι πρωταγωνιστές δεν είναι κάποιοι που καταστατικά βρίσκονται εκτός κοινωνίας και την εκδικούνται, αλλά είναι η ίδια η ελληνική νεολαία, ή ένα μεγάλο κομμάτι της, που συμπεριφέρεται όπως αυτοί που βρίσκονται απόβλητοι εκτός κοινωνίας, εκτός δημοκρατίας και εκτός θεσμών.

Στο σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή γιατί πολύ εύκολα μπορεί να γλιστρήσουμε στο συμπέρασμα ότι το συνεχές της σημερινής νεολαίας βρίσκεται, ή αισθάνεται ότι βρίσκεται, ή απειλείται να βρεθεί εκτός κοινωνίας και γι' αυτό εκδικείται υιοθετώντας αντικοινωνικές συμπεριφορές.. Τέτοιου είδους ερμηνείες έχουν υιοθετήσει για παράδειγμα, με βάση τις δικές τους εμπειρίες, πολλά δυτικά μέσα ενημέρωσης, που έχουν φθάσει να θεωρούν την ελληνική νεολαία τον πιο ευαίσθητο παγκοσμίως δείκτη της οικονομικής κρίσης που μόλις τώρα έρχεται και του αντίστοιχου φόβου των μεσαίων στρωμάτων ότι θα περιθωριοποιηθούν, ότι θα βρεθούν εκτός κοινωνίας. Κατά τη γνώμη μου ωστόσο οι αιτίες του δεκεμβριανού φαινομένου είναι πολύ πιο γηγενείς, όχι τόσο η κάθε μία ξεχωριστά, αλλά κυρίως στον τρόπο που διαπλέκονται ιστορικά όλες μαζί για να συγκροτήσουν μια νεοελληνική ιδιαιτερότητα. Ένας λόγος είναι η εγχώρια κρίση του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής γενικότερα, η περιφρόνηση, για να μην πούμε ο χλευασμός, της πολιτικής, ιδιαίτερα από τη νεολαία, πράγμα που συντελεί ώστε γι' αυτή τη νεολαία η πολιτική διέξοδος, η διέξοδος της έλλογης πολιτικής να είναι έξω από τις αναζητήσεις της. Αλλά με την έλλογη διέξοδο φραγμένη ο μόνος πρόσφορος, εύκολος --διότι είναι και σωματικός-- τρόπος να κάνουν πολιτική αυτά τα παιδιά, να προκαλέσουν πολιτικά γεγονότα και να αποκτήσουν πολιτική συμμετοχή (γιατί όλοι έχουμε ανάγκη να κάνουμε πολιτική --ακόμα και αυτοί που την περιφρονούν) είναι μέσα από πράξεις άναρθρης βίας και καταστροφής.

Αυτή λοιπόν η άναρθρη καταστροφή που αλλού, σε άλλες κοινωνίες, δεν είναι παρά πράξη αντεκδίκησης από εκείνους που βρίσκονται εκτός κοινωνίας, σε μας έχει σταδιακά καταλήξει να είναι ένας τρόπος, σχεδόν αποδεκτός θα έλεγα, πρόκλησης πολιτικών γεγονότων, ένας τρόπος εξωπολιτικής συμμετοχής στην πολιτική, ένας τρόπος που τείνει σχεδόν να ενσωματωθεί στο πάσχον πολιτικό σύστημα. Ο δεύτερος λοιπόν λόγος που μέσα σε ένα σκηνικό ελλείμματος πολιτικής παγιώνονται τέτοιου είδους συμπεριφορές έχει να κάνει με ένα ιστορικό. Ένα ιστορικό που ξεκινάει πριν μια-δύο δεκαετίες με τον αντιεξουσιαστικό χώρο να βρίσκεται απομονωμένος στο περιθώριο και μάλιστα να ονομάζεται έτσι, δηλαδή "πολιτικό περιθώριο", από μιαν Αριστερά που ακόμα έχει συγκεκριμένες στοχεύσεις και διατηρεί την παραδοσιακή της ταυτότητα. Μεσολαβεί ένα ενδιάμεσο στάδιο, ας πούμε της τελευταίας πενταετίας, όπου ο χώρος αυτός βγαίνει από την απομόνωση και ανάγεται σταδιακά σε εταίρο κάποιων κινητοποιήσεων, ιδίως των νεολαιίστικων που έχουν ως επίκεντρο τα εκπαιδευτικά. Για να φθάσουμε πια σήμερα, βοηθούσης και της φύσης του δολοφονικού περιστατικού που ήταν η αφορμή για το ξέσπασμα, όπου ο αντιεξουσιαστικός χώρος ανάγεται πια, έστω και για μια βδομάδα, σε πρωταγωνιστή των γεγονότων με την έννοια ότι επιβάλλει τις συμπεριφορές του, τον τρόπο του.

Θεωρώ λοιπόν ότι αν δεν είχε προηγηθεί το ενδιάμεσο στάδιο της σύμπραξης, που ουσιαστικά νομιμοποίησε, για να μην πω καθιέρωσε, στα μάτια της νεολαίας κάποιους τρόπους άσκησης πολιτικής, δεν θα είχαμε φθάσει στο τελευταίο, στο τρίτο στάδιο, όπου οι τρόποι αυτοί τείνουν να γίνουν κυρίαρχοι. Και θεωρώ επίσης ότι η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτό το ενδιάμεσο στάδιο ήταν καθοριστική, καθώς ήταν ο πολιτικός χώρος που έστω και μη διαχωριζόμενος επαρκώς εντός του διαδηλωτικού συνεχούς από αυτές τις συμπεριφορές, στην ουσία υποδέχθηκε και αποδέχθηκε τους αντιεξουσιαστές ως εταίρους. Δεν λέω κάτι καινούργιο εδώ, στην Εποχή του Δεκεμβρίου υπάρχει άρθρο του Νίκου Γιαννόπουλου που στηρίζει αυτή τη συμμαχία.

Η αποδοχή αυτής της σύμπραξης έχει ως προϋπόθεση κάποιες ιδεολογικές διεργασίες, οι οποίες προηγήθηκαν. Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η πλήρης επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, το θεωρητικό-ιδεολογικό ξεθώριασμα του σοσιαλιστικού προτύπου και το πολιτικό ξεθώριασμα της σοσιαλιστικής προοπτικής, με άλλα λόγια η υποχώρηση του εδάφους στο οποίο όλοι οι αριστεροί στεκόμασταν, συνετέλεσαν μεταξύ των άλλων και σε μια αναπροσαρμογή, μια μετάλλαξη θα λέγαμε, του Συνασπισμού από κόμμα θέσεων σε χώρο αρνήσεων. Πρωταρχικό ρόλο, καθώς το όραμα ξεθώριαζε, απέκτησε λοιπόν η άρνηση του παρόντος, η άρνηση του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού, όλων όσων μας περιβάλλουν και εντός των οποίων ζούμε, είτε είναι η υπαρκτή Ελλάδα, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, η παγκοσμιοποίηση κ.ο.κ. Η υποχώρηση των θέσεων προς χάριν των αρνήσεων έφερε σε δεύτερο πλάνο το ρόλο του κόμματος ως οργανωτή και διαμορφωτή πολιτικής και σε πρώτο πλάνο το ρόλο του κινήματος, ή μάλλον των κινημάτων διαμαρτυρίας προς ό,τι μας περιβάλλει, των κινημάτων άρνησης αυτού που μας περιβάλλει...

Αυτή η μετάλλαξη καθρεφτίστηκε στη μετατροπή του Συνασπισμού σε ΣΥΡΙΖΑ, στη συνάντηση δηλαδή και με άλλες συνιστώσες της Αριστεράς που ενώ μέχρι τότε διαχωρίζονταν μεταξύ τους με βάση τις αποκλίνουσες θέσεις τους για το αύριο, τώρα συναντώνται στη βάση των κοινών αρνήσεων του σήμερα. Σε αυτή τη βάση τέθηκε και το θέμα της σύμπραξης με το ΚΚΕ, αφού κι αυτός είναι ένας χώρος που αρνείται το σήμερα και τον καπιταλισμό --άσχετα βέβαια αν το ΚΚΕ λέει όχι στη σύμπραξη, καθώς εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως κόμμα σοσιαλιστικής θέσης, όσο αποκρουστική κι αν είναι για μας αυτή η θέση. Σε αυτή λοιπόν την ιδεολογική βάση της κοινής άρνησης, της κινηματικά κοινής άρνησης, δεν μπορεί να αποκλειστεί και η σύμπραξη στο δρόμο, η συνύπαρξη στο δρόμο, και με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, αφού κι αυτός είναι ένας χώρος άρνησης του σήμερα. Μόνο που όπως απέδειξαν και οι εξελίξεις η σύμπραξη αυτή είναι μια λεόντειο σύμπραξη που φέρνει το παιγνίδι στο γήπεδο της άλλης, της αντιεξουσιαστικής πλευράς.

Η βία ως θέαμα

Η ιδεολογική μετάλλαξη που μόλις περιγράψαμε αποτελεί την αναγκαία αλλά όχι ίσως ικανή συνθήκη για μια τέτοια σύμπραξη, καθώς την επιτρέπει μεν, δεν την επιβάλλει όμως. Υπάρχει λοιπόν και μια δεύτερη συνθήκη, αρκετά πιο κυνική, που κάνει τη σύμπραξη αυτή να "κουμπώνει".

Πρόκειται για το εξής: εδώ και κάμποσα χρόνια οι οργανωτές κινητοποιήσεων, συνδικαλιστικών ή πολιτικών, έχουν έστω και εμπειρικά συνειδητοποιήσει ότι μια ορισμένη δόση άσκησης έμμεσης ή και λιγότερο έμμεσης βίας και μια ορισμένη δόση του αντίστοιχου θεάματος της βίας, συντελεί σε ένα μεγαλύτερο αντίκτυπο και ένα ευρύτερο ενδιαφέρον για την κινητοποίηση. Ειδικότερα μάλιστα η βία ως θέαμα εξασφαλίζει για την κινητοποίηση μια σίγουρη θέση στα τηλεοπτικά δελτία των οκτώ, πολλές φορές και πρώτο τραπέζι πίστα. Τα δελτία αυτά κρίνουν ότι μόνον το θέαμα της βίας, ή ο εκβιασμός που αυτή ασκεί, μπορεί να προκαλέσει, να κεντρίσει το ενδιαφέρον σε ένα κοινό που είναι κατά πλειοψηφία βυθισμένο σε μια θάλασσα εγωιστικής κοινωνικοπολιτικής αδιαφορίας. Με άλλα λόγια η βία και το θέαμά της συμβάλλουν στην επιτυχία μιας κινητοποίησης καθιστώντας την υπολογίσιμο γεγονός.

Αυτό έγινε φανερό και στις διαδηλώσεις για τα εκπαιδευτικά των δύο-τριών τελευταίων χρόνων. Ήταν απολύτως σαφές ότι μια φωτιά στον Άγνωστο Στρατιώτη, ένα θεαματικό σπάσιμο πεζοδρομίων με λοστάρια, λίγο πλιάτσικο, με λίγα λόγια ότι το θέαμα της βίας γινόταν πρώτο και αποκλειστικό θέμα στα δελτία της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας, προσδίδοντας στη διαδήλωση μια δραστικότητα που παρόμοιά της, σε άλλες εποχές, θα απαιτούσε να μαζευτούν 500.000 άτομα στη διαδήλωση.

Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι ορισμένοι πολιτικοί χώροι αλλά και ορισμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν αντιληφθεί αυτή τη δραστικότητα και ότι άρρητα έχουν αποδεχθεί τη δράση του πάλαι ποτέ περιθωρίου προκειμένου να επωφεληθούν από τα αποτελέσματά της. Δεν συμμετέχουν βέβαια οι ίδιοι σε αυτού του είδους τη δράση, η οποία απλώς εξελίσσεται παράλληλα, αλλά και δεν κάνουν και κάτι ώστε να την εμποδίσουν, να την περιχαρακώσουν, έστω να την διαχωρίσουν από τη δική τους κινητοποίηση. Κινούνται όλοι εντός του συνεχούς, που λέει κι ο Μπαλτάς. Αλλά αυτό σημαίνει ότι το εν λόγω δεκεμβριανό συνεχές δεν είναι ένα τόσο αυτόνομο και αυθύπαρκτο κοινωνικό φαινόμενο, αλλά έχει πίσω του μια ιστορία, μια ιστορία την οποία αν κάποιοι σκύψουν για να την αφουγκρασθούν μπορεί να βρουν και τον εαυτό τους μέσα.

Γιατί σήμερα έχει μεγαλώσει μια γενιά παιδιών, αυτά που είναι μέχρι 20-22 χρονών, και διαπαιδαγωγείται και η αμέσως επόμενη, τα παιδιά που μόλις πριν ένα μήνα πρωτοβγήκαν στους δρόμους, η οποία έχει εξοικειωθεί πλέον με την ιδέα ότι έτσι γίνονται οι κινητοποιήσεις, αυτός είναι ο τρόπος πολιτικής ύπαρξης των νεολαιίστικων μαζών, έτσι προκαλούνται πολιτικά γεγονότα, άρα και έτσι ασκούμε πολιτική. Ο αντιεξουσιαστικός τρόπος άσκησης πολιτικής --ή να πούμε μη πολιτικής;-- διαδίδεται σε όλη τη νεολαία, κάθε χρόνο όλο και περισσότερο, με βίαια γεγονότα που θα πρέπει να γίνονται ολοένα και θεαματικότερα, όλο και εκρηκτικότερα, να ξεπερνούν τον εαυτό τους, σε έναν ιδιότυπο διάλογο κουφών με μια κοινωνία που με τη σειρά της βυθίζεται όλο και πιο πολύ στον δικό της εγωιστικό ατομικισμό. Σαν το ναρκομανή που πρέπει κάθε τόσο να αυξάνει τη δόση του μήπως και ανταποκριθεί όπως παλιά ο εθισμένος οργανισμός του.

Διπλό έλλειμμα κοινωνικότητας

Ας επανέλθουμε όμως στους καταρχάς γηγενείς λόγους για τη γενίκευση της αντιεξουσιαστικής συμπεριφοράς στην Ελλάδα. Η κρίση της πολιτικής, που είχαμε αναφέρει, δεν έχει βέβαια μόνο την εγχώριά της διάσταση. Είναι απόρροια της γενικότερης κρίσης της πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο, με την έννοια ότι η παραδοσιακή πολιτική που έχει για σκοπό την κατάληψη της εξουσίας του εθνικού κράτους έχει χάσει τη δραστικότητά της στο βαθμό που το ίδιο το εθνικό κράτος αποδυναμώνεται σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Με άλλα λόγια η πολιτική, η πολιτική που ξέραμε, δεν αλλάζει πια τα πράγματα --αυτό το διαπιστώνουμε καθημερινά, δεν είναι επομένως διέξοδος στα μάτια των νέων. Αλλά είναι η πολιτική αυτή που κοινωνικοποιεί στη συγχρονία τους ανθρώπους και άρα έλλειμμα πολιτικής σημαίνει έλλειμμα συγχρονικής κοινωνικοποίησης. Και απ' την άλλη μεριά είναι η παιδεία αυτή που κυρίως συντελεί στη διαχρονικού χαρακτήρα κοινωνικοποίηση των νέων, δεδομένου ότι σκοπός της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι η μετάδοση του μέχρι τώρα ιστορικά παραχθέντος πολιτισμού στη γενιά που έρχεται.. Η κρίση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος και η μετατροπή του σε σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης α λα καρτ έχει λοιπόν ως αποτέλεσμα ένα αντίστοιχο έλλειμμα διαχρονικής, δηλαδή ιστορικής κοινωνικοποίησης. Και τα δύο μαζί, δηλαδή η κρίση στην παιδεία και η κρίση της πολιτικής, συντελούν σε ένα διπλό, ολοσχερές έλλειμμα κοινωνικοποίησης. Είναι ίσως αδύνατο να φανταστούμε πώς είναι να γεννιέσαι και να μεγαλώνεις μέσα σε μια τέτοια κατάσταση αυτού του διπλού ελλείμματος, σε μια κοινωνία άκρατου ατομικισμού που αδυνατεί να σου προσφέρει διόδους ένταξης σε ένα συνανήκειν, την τραγικότητα του να είσαι εκ γενετής έγκλειστος σε ένα περιβάλλον όπου ο καθένας ενεργεί για τον εαυτό του και ο θεός εναντίον όλων.

Αλλά είναι πάντως βέβαιο ότι οι κινητοποιήσεις της νεολαίας, είτε φέτος το Δεκέμβρη είτε παλιότερα με τις καταλήψεις, αποτελούν μια προσπάθεια νεανικής αντίδρασης σ' αυτό το διπλό έλλειμμα κοινωνικοποίησης, μια ενστικτώδης προσπάθεια να βρουν οι νέοι εξωθεσμικά τη χαμένη τους κοινωνικοποίηση στο επίπεδο της γενιάς τους. Τι άλλο άραγε μας δείχνει η αυθόρμητη κινητοποίηση όλων των παιδιών μόλις μαθεύτηκε η είδηση της δολοφονίας ενός απ' αυτά, του Αλέξη, παρά ότι ακριβώς υπάρχει ένα υπόβαθρο, αν όχι ένα περίσσευμα, αλληλεγγύης και άρα κοινωνικότητας που αγωνιά να εκφραστεί, να αρθρωθεί; Αλλά αν αυτός, η αναζήτηση της χαμένης κοινωνικότητας, είναι ο υπόρρητος στόχος των γεγονότων του Δεκέμβρη, τότε μπορούμε, νομίζω, να κρίνουμε, να μετρήσουμε τα γεγονότα αυτά όχι μόνον με το μέτρο της δικής μας πολιτικής συγκρότησης, που λέγαμε προηγουμένως, αλλά ακόμα και με το μέτρο των ίδιων των υπόρρητων στόχων της νεολαίας που πρωταγωνίστησε σ' αυτά.. Νομίζω άλλωστε ότι αυτά τα δύο, οι στόχοι δηλαδή των ίδιων των νέων και οι στόχοι μιας ιδεατής Αριστεράς στην πραγματικότητα συμπίπτουν ακριβώς πάνω στην έννοια της κοινωνικοποίησης. Γι' αυτό και θεωρώ ότι τα παιδιά που βγήκαν στους δρόμους είναι δικά μας παιδιά, παιδιά που μπαίνουν στην κοινωνία από την αριστερή πόρτα της αμφισβήτησης, παιδιά που σε άλλες εποχές θα εντάσσονταν και θα στελέχωναν την Αριστερά.

Δεκέμβρης και Αριστερά

Μπαίνουμε, έτσι, σε ένα μεγάλο κεφάλαιο, να κρίνουμε δηλαδή τα γεγονότα του Δεκέμβρη ανάλογα με τους στόχους τους και τους στόχους τους δικούς μας ως αριστεροί. Ένα σημείο θέλω να θίξω μόνον από το κεφάλαιο αυτό, το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου, για να τελειώσω.

Αν τα παιδιά αυτά, η νέα γενιά, κι εμείς μαζί, αποζητούν και αναζητούν την κοινωνικοποίησή τους, τη συλλογικότητά τους, η υιοθέτηση του αναρχικού τρόπου διαλύει αυτή την κοινωνικοποίηση εν τη γενέσει της. Αυτή είναι η βασική αντίφαση του φετινού Δεκέμβρη και η τραγική μοίρα των πρωταγωνιστών του. Όλο αυτό το σκηνικό που στήνουν κάθε φορά οι αναρχικοί και εσχάτως υιοθετούν και τόσοι άλλοι με φωτιές, πέτρες, μολότοφ και κλέφτες κι αστυνόμους έχει για στόχο όχι μόνο το υπαρκτό κράτος και την υπαρκτή κοινωνία, αλλά τη διάλυση των ίδιων των συγκροτητικών διαδικασιών που δημιουργούν την κοινωνία, από την πιο στοιχειώδη κοινωνικότητα μέχρι βέβαια το επίσημο κράτος. Στόχος λοιπόν δεν είναι απλώς η κοινωνία αλλά αυτή καθεαυτή η κοινωνικότητα. Όμως ακριβώς αυτό, η κοινωνικότητα και η μέχρις έσχατης συνέπειας καλλιέργειά της είναι το πεδίο ορισμού της Αριστεράς. Η Αριστερά που βέβαια δεν βολεύεται με την υπάρχουσα κοινωνία και θέλει να την αλλάξει είναι καταδικασμένη να ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στην ανάγκη αλλαγής της κοινωνίας και διαφύλαξης, για να μην πούμε προαγωγής, της κοινωνικότητας, αν τουλάχιστον θέλει η κοινωνία στην οποία κατατείνουμε να διακρίνεται από μεγαλύτερη κοινωνικότητα από την υπάρχουσα.

Και βέβαια η ίδια δημιουργικά αντιφατική σχέση, η ίδια ακροβασία, ισχύει και για τη θεσμισμένη κοινωνία, για το κράτος. Το κράτος μπορεί να είναι ένας θεσμός σύνθετος που αποτυπώνει έναν υπό κυριαρχία συσχετισμό της πάλης των τάξεων, ταυτόχρονα όμως είναι και το όπλο της Αριστεράς για να μεταβληθεί αυτός ο συσχετισμός, για να αλλάξει η κυριαρχία.. Για να θυμηθούμε την Κασσιανή, το κράτος είναι για την Αριστερά και η αμαρτία αλλά κυρίως και η σωτηρία. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος δεν είναι απλώς ένας κατασταλτικός μηχανισμός, το απόλυτο εργαλείο καταπίεσης που υπάρχει μόνο διά των μπάτσων του, ιδεολογία διάχυτη πλέον σήμερα εντός του νεολαιίστικου συνεχούς, ακόμα και συριζιακής κοπής. Γιατί αν το κράτος ήταν μόνον αυτό, τι νόημα έχει να ζητάει απ' την άλλη ο Αλαβάνος την κρατικοποίηση κάποιων τραπεζών, την παραμονή του ΟΤΕ ή της Ολυμπιακής στο δημόσιο, το κράτος πρόνοιας, τη δημόσια δωρεάν παιδεία κ.ο.κ.;

Σε μια εποχή λοιπόν όπου ο ιδιωτικός χώρος αναπτύσσεται άνευ αντιστάσεων σε βάρος του δημόσιου, σε μια χώρα με ασθενικές συλλογικές δομές και έναν διάχυτο επελαύνοντα ατομικισμό, όποιος επικροτεί τη διάλυση της υπαρκτής κοινωνικότητας "και μετά βλέπουμε", θα πρέπει να εξηγήσει --αν τουλάχιστον επιμένει να δηλώνει αριστερός-- πώς και γιατί η διάλυση αυτή θα μας φέρει ιστορικά πιο κοντά σε μια κοινωνία αναπτυγμένης κοινωνικότητας --αν βέβαια εξακολουθούμε να έχουμε μια τέτοια επιδίωξη. Θα πρέπει να εξηγήσει ποιος και με ποιο τρόπο θα μπορέσει να αντλήσει τη θάλασσα του ατομικισμού που εισβάλλει ανεμπόδιστη στα κενά που δημιουργούνται, καθώς αποσυντίθενται τα υπολείμματα υπαρκτής κοινωνικότητας βαλλόμενα ένθεν κακείθεν από τη θρησκεία του ιδιωτικού και την αίρεση του αντιεξουσιασμού. Να εξηγήσει, γιατί πρέπει κι εμείς με τη σειρά μας, μαζί με τους αντιεξουσιαστές, να δώσουμε μια κλωτσιά ή να βάλουμε μια φωτιά στο εθνικό κράτος που μας κληροδότησε η Γαλλική Επανάσταση, σε μια εποχή που το κράτος αυτό, ούτως ή άλλως, δέχεται αλλεπάλληλες κλωτσιές και υποχωρεί αποδυναμωμένο από την επέλαση της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Να εξηγήσει ποιο άλλο, έστω και κουτσουρεμένο, εργαλείο προστασίας, ανάπτυξης και κοινωνικής απελευθέρωσης διαθέτουμε εμείς οι αριστεροί, ώστε να προσχωρούμε αβασάνιστα στην ιδεολογία του διάχυτου αντικρατισμού, που τόσο εντυπωσιακά ξεδιπλώθηκε μπροστά μας τούτο τον Δεκέμβρη, όταν ο αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα αντικρατισμός συνταυτίστηκε τόσο ταιριαστά και συνομίλησε τόσο αρμονικά με τον νεοελληνικό ραγιάδικο αντικρατισμό που εξακολουθεί να βλέπει το κράτος σαν ξεχωριστή οντότητα, έξω και πάνω απ' το λαό του, δηλαδή σα δυνάστη του λαού του που πρέπει να καταστραφεί. Να εξηγήσει, τέλος, πώς μια Αριστερά και κυρίως πώς οι αριστεροί, όταν εγκλωβίζουν τον ιδεολογικό τους ορίζοντα σε έναν αυτοαναφερόμενο κύκλο με τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα να είναι το πεζοδρόμιο, το κίνημα, οι κάμερες και οι μπάτσοι --γιατί τέτοιοι αριστεροί παράγονται μαζικά τον τελευταίο καιρό, πώς λοιπόν μια τέτοια Αριστερά θα μπορέσει να αλλάξει τον κόσμο;

Εκτός κι αν το πάρουμε απόφαση ότι η καθ' ημάς Αριστερά δεν είναι δύναμη αλλαγής, αλλά σύμπτωμα των καιρών, φαινόμενο των καιρών. Ένα φαινόμενο που πρέπει κι αυτό να το αφουγκραστούμε και να το ερμηνεύσουμε.

To κείμενο είναι η παρέμβαση (με μικρές περικοπές, αναγκαίες για λόγους χώρου) του Δαμιανού Παπαδημητρόπουλου σε εκδήλωση της ανανεωτικής πτέρυγας του Συνασπισμού, με θέμα "Αριστερά και πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις", Αθήνα, 28.1.2008.

Το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στο τεύχος Φεβρουαρίου της "Νέας Εστίας", που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ