Saturday, February 28, 2009

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης εξομολογείται όσα του δίδαξε η ζωή «Γερνώντας έγινα λίγο πιο εξτρεμιστής»

Συνέντευξη του Μιχάλη Παπαγιαννάκη στον Σταύρο Θεοδωράκη

Τα τελευταία χρόνια κάποια σαββατιάτικα
μεσημέρια τον συναντούσα στο «Φίλιον», στις παρυφές του Κολωνακίου. Και βέβαια, στα βιβλιοπωλεία. Να «ανακατεύει» λογοτεχνία, πολιτική, ιστορία, οικολογία. Τώρα που το σκέφτομαι, γι΄ αυτό τον αγαπούσαμε τότε στο Εργαστήρι Δημοσιογραφίας. Μας δίδασκε- αρχές της δεκαετίας του ΄80- για την ΕΟΚ, αλλά μας μιλούσε και για τον έρωτα. ΄Η «πηδούσε» από τη Μεσόγειο στην Κίνα με την άνεση του κοσμοπολίτη που δεν τον βαραίνουν τα σύνορα. Και ο λόγος του είχε πάντοτε μια απλότητα που σε γοήτευε. Ένας δάσκαλος της λογικής με απαντήσεις γεμάτες ερεθιστικά ερωτηματικά.

Τους τελευταίους μήνες τον έχασα. Οι σύντροφοί του ανησυχούσαν και αυτοί. Τελικά, ήταν μόνο μια περιπέτεια. Γενικό Κρατικό, θεραπεία, φάρμακα και επιστροφή στο σπίτι. Τα παράθυρα σε έναν κατηφορικό δρόμο πίσω από του Φιλοπάππου ήταν φωτισμένα το βράδυ που πλησίαζα. Σαν να φώναζαν, «γύρισε». Η χαρά ήταν φανερή και όταν άνοιξε η σιδερένια πόρτα. Η Λιλή Σφήκα- 21 χρόνια στο πλευρό του- χαμογελούσε και ο Βody στα πόδια του κουνούσε συνεχώς την ουρά του.

Φαίνεται ότι του έχετε λείψει.

Μπα. Πάντα έτσι χαδιάρης ήταν.

Τον έχετε πολλά χρόνια;

Από μωρό. Τον πήραμε πριν από 7 χρόνια στις Βρυξέλλες. Και όταν έγινε τριών μηνών μετακομίσαμε στην Ελλάδα.

Ένας μετανάστης δηλαδή.

Στην ουσία Έλληνας είναι. Όπως Έλληνες είναι και οι χιλιάδες μετανάστες που μεγαλώνουν ανάμεσά μας.

Το ελληνικό κράτος δεν φαίνεται να συμφωνεί με αυτό. Εδώ αρνείται να δώσει την υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη χώρα μας.

Και γι΄ αυτό πρέπει να υπάρχει μια Αριστερά που να συγκρούεται σκληρά με αυτούς που χτυπάνε τις ελευθερίες, την ισότητα, τον ανθρωπισμό δηλαδή μιας κοινωνίας.

Υπάρχουν πάντως κάποιοι που λένε ότι το κόμμα σας δεν νοιάζεται για τίποτε,παρά μόνο για συγκρούσεις.

Ναι, το έχει κάνει ο Συνασπισμός και είναι λάθος. Γιατί Αριστερά δεν είναι μόνο σύγκρουση. Ο Συνασπισμός έχει στο DΝΑ του τη «συνεργασία» και τον «διάλογο». Και υπάρχουν προβλήματα που για να λυθούν απαιτούν ευρύτατες συσπειρώσεις. Αν κάποια στιγμή βάλουμε μυαλό και αποφασίσουμε να αλλάξουμε τη ρότα της χώρας, θα πρέπει να συνεργαστούμε.

Με το ΠΑΣΟΚ;

Εγώ δεν βλέπω αυτή τη στιγμή καμία δυνατότητα συνεργα σίας με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να λες, «αποκλείω την οποιαδήποτε συνεργασία εσαεί». Είναι χαζό.

Ποιο θέμα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς ευρύτατες συσπειρώσεις;

Ε, το θέμα της Παιδείας. Υπάρχουν βέβαια διαφορές, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να τολμήσουμε.

Εσείς από πού θα αρχίζατε;

Από την πλήρη αυτοτέλεια των πανεπιστημίων. Και από την κατάργηση της φασιστικής αντίληψης ότι η επιστήμη είναι κλεισμένη μέσα σε ένα σύγγραμμα.

Διαβάσατε ένα άρθρο στο «Βήμα» που έλεγε ότι «η Παιδεία είναι τόσο χάλια γιατί οι καθηγητές είναι τόσο χάλια»;

Το διάβασα. Με αυτό το δυναμικό θα δουλέψουμε όμως. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Υπάρχουν πάντως δυνάμεις που είναι απογοητευμένες και κάθονται στην μπάντα. Αν ενεργοποιηθούν, θα αλλάξουν μερικές ψηφίδες.

Πάντως,συνήθως η συζήτηση για την Παιδεία σταματάει στο θέμα του ασύλου.

Δυστυχώς. Εγώ είμαι υπέρ του ασύλου, να μη σε εμποδίζει δηλαδή κανείς να αναπτύξεις τις ιδέες σου. Δεν συμμερίζομαι όμως την άποψη ότι «το άσυλο αφορά όλη την κοινωνία» και όλες τις πράξεις. Και μερικοί που φωνάζουν υπέρ του ασύλου, το έχουν κακομεταχειριστεί πολλαπλώς. Στο Πάντειο προπηλάκισαν καθηγητές. Έχουμε τον ξυλοδαρμό του καθηγητή Πανούση. Με συγχωρείς, με ποιο δικαίωμα;

Τον Μάη του ΄68 ήσασταν στο Παρίσι,έτσι δεν είναι;

Τον Μάη, από μία περίπου σύμπτωση βρέθηκα να είμαι πρόεδρος της κατάληψης της Νομικής Σχολής. Και κάναμε τις φοβερές διαδηλώσεις μπροστά στο Χρηματιστήριο. «Να καεί, να καεί το μπορντέλο», όχι η Βουλή αλλά το Χρηματιστήριο.

Πετούσατε και μολότοφ;

Όχι. Η Αστυνομία πετούσε καπνογόνα και χειροβομβίδες κρότου- λάμψης της εποχής.

Τις καταλήψεις εδώ τις δικαιολογείτε;


Γενικώς όχι. Θα ήθελα όμως να τις κουβεντιάσουμε μία μία. Προφανώς υπάρχουν καταλήψεις που έχουν νόημα. Και υπάρχουν κι άλλες που γίνονται από μόδα ή από αλληλεγγύη. Ε, δεν μπορείς να εξευτελίζεις τόσο σοβαρά πράγματα. Δηλαδή τι ζητάνε όλες αυτές οι καταλήψεις;

Καλύτερη Παιδεία.

Και πώς θα γίνει αυτό, αύριο το πρωί; Και πού θα εφαρμοστεί αφού είναι κατειλημμένα τα πανεπιστήμια; Αυτά είναι αδιέξοδα. Καλό θα ήταν, όλοι αυτοί που βράζει το αίμα τους, να προβάλλουν διεκδικήσεις που θα μπορούσαν να τις κερδίσουν.

Παρακολουθήσατε τις διαδηλώσεις
του Δεκεμβρίου;

Ναι, από μακριά, από το Γενικό Κρατικό δηλαδή. Ήμουν εντυπωσιασμένος από τη μαζικότητα, που δείχνει ότι είχε συσσωρευτεί πολλή τσαντίλα, αλλά δεν σου κρύβω πως είμαι και απογοητευμένος λιγάκι. Ξεφούσκωσε το πράγμα, δεν άφησε ένα ίχνος, ένα αποτύπωμα.

Το «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι»δεν
αρκεί;

Αστεία πράγματα.

Κάποιοι σύντροφοί σας πάντως είπαν ότι προέχει η αντίσταση στο αστυνομικό κράτος.

Κάτι πιο σοβαρό μπορούμε να πούμε;

Πώς βλέπετε την επανεμφάνιση των «επαναστατικών οργανώσεων»;

Καλλιεργούν μια αντίληψη της βίας χωρίς στόχο. Η οποία θα κάνει τι; Θα δώσει κουράγιο στο μαζικό κίνημα; Αυτές είναι παλιομοδίτικες θεωρίες. Ελπίζω όλα αυτά που βλέπουμε, οι πυροβολισμοί, τα γκαζάκια και τα κείμενα με τις αμερικανιές για «τα donuts που έχουν μια τρύπα», ότι είναι ένα είδος επίδειξης που όπου να ΄ναι θα υποχωρήσουν. Για φαντάσου να αρχίσουν να σκοτώνονται άνθρωποι χωρίς να ξέρεις γιατί. Όχι ότι άμα ήξερες θα ήταν καλύτερα, αλλά εν πάση περιπτώσει θα μπορούσες να καταλάβεις πού πάει το πράγμα.

Στο παρελθόν πάντως η δράση της 17Ν είχε βρει αρκετούς σιωπηλούς υποστηρικτές.

Δεν νομίζω ότι ζούμε κάτι ανάλογο σήμερα. Αυτή η διάχυση της βίας δημιουργεί μικρά γκέτο. Όλοι ψάχνουν σεκιουριτάδες, με αυτοκίνητο, χωρίς αυτοκίνητο, μέσα στο σπίτι, έξω από το σπίτι. Και γίνεται αυτό που οι Γάλλοι λένε banalization, δηλαδή κοινότοπο θέμα. Ση κώνεσαι το πρωί και ακούς το δελτίο εκρήξεων. Αυτό όμως δεν είναι καλαμπούρι, δημιουργεί ένα γενικό κλίμα φόβου. Βία, φόβος, αποχή από τα κοινά. Αυτή είναι η πορεία.

Κομμουνιστής υπήρξατε ποτέ;

Με την έννοια που μας κατηγορούσε η Ασφάλεια, σίγουρα. Αλλά κομμουνιστής στα χρόνια μου ήταν συνώνυμο του φιλοσοβιετικός.

Και εσείς δεν μαγευτήκατε ποτέ από τον «υπαρκτό σοσιαλισμό»;

Όχι. Στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 έκανα ένα ταξίδι στη Μόσχα και γυρνώντας είπα στους καθοδηγητές μου, «παιδιά με συγχωρείτε, εγώ δεν θέλω να έχω σχέση με όλα αυτά».

Φτώχεια;

Δεν ήταν μόνο η φτώχεια. Υπήρχε παντού μιζέρια. Αυτά που λένε, για τα κορίτσια και τις νάιλον κάλτσες, δεν είναι ψέματα. Ο άλλος πούλαγε την ψυχή του για ένα τζιν. Εμένα έτυχε να με σταματήσει άνθρωπος στον δρόμο και να μου ζητήσει την μπλούζα μου.

Τόσο μοντέρνα ήταν;

Μπα, ήταν μια μπλούζα που είχε πλέξει η μακαρίτισσα η μάνα μου και της είχε βάλει ένα κομμάτι δέρμα μπροστά στο στήθος. Και με παρακαλούσε να του την πουλήσω. Μετά πήγα στη Ρουμανία. Με κάλεσε ένας πανεπιστημιακός να φάμε και στο τραπέζι είχε μια κονσέρβα τουρσί και μια γεμιστή ντομάτα. Μία. Εντάξει, δεν λέω, η Σοβιετία απέκτησε υποδομές και έγινε βαριά βιομηχανική δύναμη, αλλά με τι κόστος; Πόσοι θυσιάστηκαν και τι οικολογικές καταστροφές έγιναν;

Τι τίτλο θα βάζατε σήμερα στην ιδεολογία σας;

Σοσιαλδημοκράτης. Παλιά το έλεγα για να πειράξω τους συντρόφους μου, αλλά τελικά αυτό είμαι. Εξάλλου, αν εξαιρέσουμε ίσως την μπολσεβίκικη επανάσταση, ό,τι άλλο έχει γίνει, έγινε από σοσιαλδημοκρατική παρέμβαση. Γιατί μη μου πει κανείς ότι ήταν κοινωνική αλλαγή η δημιουργία ανελεύθερων καθεστώτων από τον Κόκκινο Στρατό. Άλλο τι ταμπέλα τούς έβαζαν από πάνω. Δείτε τώρα το μίσος που έχουν εκεί οι λαοί για οτιδήποτε σοσιαλιστικό.

Πάντα είχατε αυτές τις απόψεις; Ή γερνώντας γίνατε πιο...σοσιαλδημοκράτης;

Νομίζω ότι γερνώντας έγινα λίγο πιο εξτρεμιστής.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να οδηγηθεί μόνος του σε διάλυση»

Δεν έχω τίποτα με κανέναν στον ΣΥΡΙΖΑ και υπάρχουν και πολλοί που είναι και συμπαθέστατοι. Πολιτικά όμως και πολιτιστικά, τι το
κοινό έχουμε;

Ένα μάτσο ταλαιπωρημένες εφημερίδες με πρώτη πρώτη την «Αυγή» μαρτυρούν ότι αυτός ο άνθρωπος δεν θέλει να είναι ποτέ απών. Η τηλεόραση παίζει Ειδήσεις αλλά στο σαλόνι ακούγεται χαμηλά μια όπερα. Το γραφείο του είναι πνιγμένο στα βιβλία, πού και πού ξετρυπώνω και μια ασπρόμαυρη φωτογραφία. Οι γιοι του, η Λιλή, οι διακοπές στη Ναύπακτο, η μητέρα του, ο πατέρας του που τον σκότωσαν στην Κατοχή. Σε μια γωνία παρατημένες και οι πίπες του και ένας φορητός υπολογιστής σε θέση standby.

Για τους συντρόφους σας της ηγεσίας θέλετε να μιλήσουμε; Τον κ.Αλαβάνο και τον κ.Τσίπρα.

Τι να πω; Και οι ίδιοι είναι πολύ μπλεγμένοι. Δείτε τώρα τι τραβάνε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το λένε, αλλά έχουν προβλήματα κάθε φορά πώς θα πείσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως τι να τους πω. Ας προσέχατε;

Επιμένετε ότι ήταν λάθος η
δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν έχω τίποτα με κανέναν στον ΣΥΡΙΖΑ και υπάρχουν και πολλοί που είναι και συμπαθέστατοι. Πολιτικά όμως και πολιτιστικά, τι το κοινό έχουμε; Οι περισσότεροι είναι αντιευρωπαίοι, πολλοί απ΄ αυτούς είναι εθνικιστές και κρατιστές. Όχι όλοι αλλά πολλοί.

Αν ήταν στο χέρι σας σήμερα θα διαλύατε τον ΣΥΡΙΖΑ;

Νομίζω ότι κινδυνεύει να οδηγηθεί μόνος του σε διάλυση και όχι επειδή το θέλω εγώ. Αλλά πάντα υπάρχει η ελπίδα ότι οι διάφορες ομάδες θα μετεξελιχθούν σε κάτι πιο σύγχρονο. Κι εγώ δε θέλω να σβήνω την ελπίδα κανενός.

Σας προβληματίζει αυτό το πάνω-κάτω στις επιδόσεις του Συνασπισμού;

Βέβαια και επιμένω ότι θέλουμε οπωσδήποτε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. Πού στο διάολο πάει αυτή η κοινωνία σήμερα και τι πρέπει να αλλάξουμε. Αυτό το πρόγραμμα δεν το έχουμε.

Δεν αρκούν οι γενικές θέσεις του κόμματός σας;

Η πραγματική ζωή δεν θέλει θεωρίες, θέλει απαντήσεις.

Μπορείτε να μου πείτε το πρώτο πράγμα που θα προωθούσατε
σε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- Συνασπισμού;


Η εισαγωγή νέων φόρων και κατάργηση άλλων. Γιατί οι φόροι είναι εκείνοι που δίνουν την πολιτική σου αντίληψη. Δηλαδή να βάλουμε πράσινους φόρους και βέβαια φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας.

Ό,τι και να λέμε στην οικολογία το γυρνάτε.

Μα δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να έχει χαμηλότερες επιδόσεις από τη Γερμανία, στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, στη βιολογική γεωργία.

Το ίδιο είπε και ο Ομπάμα. «Να οργανώσουμε αλλιώς τις ανάγκες της κοινωνίας».

Αυτά που λέει ο Ομπάμα έχουν ενδιαφέρον, ιδίως τα οικολογικά του. Δεν ξέρω αν ακούγεται banalite, αλλά εγώ θεωρώ ότι είναι πραγματικά ιστορικό, που βγήκε ένας Αφροαμερικάνος πρόεδρος. Κάποιοι λένε «δεν είναι τίποτα». Κάτσε βρε μεγάλε. Είναι εξίσου σημαντικό με την εκλογή στη Βολιβία του Έβο Μοράλες. Του Ινδιάνου που έφαγε 600 χρόνια σφαγές και τώρα βγήκε πρόεδρος.

Πολιτικά σχέδια έχετε πια;

Ε, σιγά σιγά θα αρχίσω κι εγώ να περνάω στην εφεδρεία. Θα είμαι βέβαια πάντοτε ενεργός πολίτης.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Γνώρισα τον σ. Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Εγώ μέλος του Ρήγα και αυτός ένας από τους πολλούς Ανένταχτους Αριστερούς που πάντα πορεύοντουσαν δίπλα μας. Στη συνέχεια έγινε μέλος της Ε.ΑΡ. και στη συνέχεια του Συνασπισμού. Βρεθήκαμε στην οργάνωση του Κουκακίου, όπου οργανώθηκα για πρώτη φορά στον ΣΥΝ γύρω στα μέσα της δεκαετίας του '90. Από τα πιο φωτισμένα μυαλά της Ελληνικής Αριστεράς. Με σταθερές ριζοσπαστικές απόψεις. Στην σημερινή εποχή που ο λαϊκισμός και ο όψιμος (& παρωχημένος) αριστερισμός έχει κατακλύσει την Αριστερά οι απόψεις του σ. Μιχάλη είναι όαση!

Friday, February 27, 2009

Οχι στη βία ότι χρώμα και να έχει...

Ο Στάθης σώζει την τιμή της Αριστεράς με το σκίτσο του στην σημερινή "Ε"
Την Τρίτη το βράδυ το Στέκι των Μεταναστών στα Εξάρχεια δέχθηκε μια τρομοκρατική - δολοφονική ενέργεια με ρήξη χειρομβομβίδας. Πρόκειται για μια "τυφλή" εκδικητική ενέργεια από "κύκλους" που το μόνο που θέλουν είναι να δημιουργήσουν "κλίμα εμφυλίου πολέμου", πιθανόν σε απάντηση των δεκεμβριανών μου "ονειρεύτηκε" κομμάτι της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Από τύχη δεν θρηνήσαμε θύματα, καθώς κάθε βράδυ το Στέκι των Μεταναστών είναι γεμάτο από ανθρώπους Ελληνες και ξένους.

Την Πέμπτη το βράδυ έγινε διαδήλωση διαμαρτυρίας για την επίθεση στο Στέκι. Την κατάληξη της διαβάζω στην "Ελευθεροτυπία: "Επεισόδια στα Εξάρχεια και επίθεση στα γραφεία της εφημερίδας «Απογευματινή» πραγματοποίησαν περίπου 20 άτομα, μετά το τέλος της πορείας. Ομάδα νεαρών εκσφενδόνισαν πέτρες, ξύλα και μπογιές στο κτίριο, χωρίς να προκαλέσουν ζημιές, δεδομένου ότι οι φύλακες κατέβασαν τα ρολά, που έχουν τοποθετηθεί στα γραφεία μετά την τελευταία επίθεση. Από την επίθεση προκλήθηκαν ζημιές σε 12 Ι.Χ., τα οποία ανήκουν σε εργαζομένους της εφημερίδας και ήταν σταθμευμένα απ' έξω, ενώ -όπως έγινε γνωστό- οι ειδικοί φρουροί έκαναν χρήση χειροβομβίδων κρότου-λάμψης".

Την Τετάρτη ο ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση (διαβάστε εδώ) για την δολοφονική επίθεση στο Στέκι. Επίσης την επίθεση καταδίκασε και το ΠΑΣΟΚ (διαβάστε εδώ). Μάταια αναζητώ ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ή του Συνασπισμού για την επίθεση στην "Απογευματινή". Μόνο ο Γιάννης Μπαλάφας, μέλος της Π.Γ του ΣΥΝ, μιλώντας σε συνέλευση κομματικών μελών στον Πειραιά, όπου παρουσίασε το νέο πρόγραμμα του κόμματος, τόνισε μεταξύ άλλων: "Η φάση που διανύουμε σφραγίζεται από τη μεγάλη οικονομική κρίση, παράλληλα, όμως, πιθανότατα εξαιτίας και της κρίσης, παρακολουθούμε να πυκνώνουν τα τρομοκρατικά χτυπήματα, με στόχο ακόμα και ανθρώπινες ζωές. Η χειροβομβίδα που ρίφθηκε στο Στέκι των Μεταναστών το βράδυ της Τρίτης είναι το τελευταίο κρούσμα και μόνο από καθαρή τύχη δεν υπήρξαν νεκροί και σοβαροί τραυματισμοί. Είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με οργανωμένο σχέδιο ή σχέδια, που συντηρούν και κλιμακώνουν μια στρατηγική έντασης. Οι εμπνευστές και εκτελεστές των σχεδίων αυτών, απʼ όπου κι αν προέρχονται, είναι εχθροί της Δημοκρατίας και με τις ενέργειές τους στοχεύουν ακριβώς τη δημοκρατική ομαλότητα. Χρέος της Αριστεράς, χρέος των προοδευτικών και δημοκρατικών πολιτών και της νεολαίας, χρέος των κομμάτων είναι να υψώσουν ένα πανδημοκρατικό μέτωπο ενάντια στους τρομοκράτες για την υπεράσπιση και ενίσχυση των δημοκρατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Ο ΣΥΝ πρέπει και μπορεί να πρωταγωνιστήσει στις προσπάθειες αυτές".

Πολύ φοβάμαι ότι η ηγεσία του Συνασπισμού (για του ΣΥΡΙΖΑ είμαι σχεδόν βέβαιος...) έχει μπει σε ένα τούνελ χωρίς επιστροφή σ' ότι αφορά τη βία, τους τραμπουκισμούς και τα επεισόδια. Οταν δεν καταδικαζείς τις πυρπολήσεις βιβλιοπωλείων, τις επιθέσεις σε εφημερίδες με ποιο ηθικό ανάστημα θα καταδικάσεις αύριο (και θα μιλάς για "φασισμό") όταν οι... "άλλοι" θα πυρπολήσουν κάποιο αριστερό βιβλιοπωλείο ή επιτεθούν σε έντυπο της αριστεράς; Το φίδι από τη φύση του δαγκώνει το χέρι που το χαϊδεύει...

Tuesday, February 24, 2009

Ούτε θύτης ούτε θύμα

Κανένας στρατηλάτης
δεν νίκησε τον εαυτό του

Λ. Αξελός, Ο δικός σου πόλεμος

Του Γιάννη Πανούση

Εχει κανείς την εντύπωση πως η ελληνική κοινωνία είναι κομμένη στη μέση. Η πρώτη εκδοχή αυτού του τεμαχισμού σχετίζεται με την εξουσία και τον πλούτο. Από τη μια μεριά έχουν «βολευτεί» οι έχοντες και οι κατέχοντες, το κατεστημένο, το σύστημα κι από την άλλη επιβιώνουν (με λιγότερες ή περισσότερες πιθανότητες) οι χαμένοι του οικονομικού ανταγωνισμού. Η άλλη εκδοχή δεν τέμνει τα κοινωνικά στρώματα καθέτως όπως η προηγούμενη αλλά οριζοντίως. Ανεξαρτήτως δηλαδή των ποσοτικών χαρακτηριστικών κάθε ομάδας (χρήμα, θέσεις, αγαθά) αυτές διακρίνονται κυρίως από τα ποιοτικά τους στοιχεία.

ΕΤΣΙ π.χ. μπορείς να βρεις έντιμους και ευγενείς καθαρούς ανθρώπους ή ανέντιμους και βρώμικους ανθρώπους και σ' αυτούς που κινούνται στις ανώτερες και σ' αυτούς που κινούνται στις κατώτερες τάξεις.

ΜΙΑ τρίτη εκδοχή είναι η ένταξη των ατόμων και ομάδων σε μορφώματα βίας ή σε ειρηνικά, δυναμικά, διεκδικητικά κινήματα. Αυτή η επιλογή, ακόμη κι όταν γίνεται κάτω από συνθήκες που τη «νομιμοποιούν», εγγράφεται και μέσα στον τρόπο σκέψης και στο ηθικό/ιδεολογικό πεδίο του καθενός.

ΣΤΟ θανάσιμο παιχνίδι της ανακύκλωσης και κλιμάκωσης της βίας πάντοτε θα υπάρχει κάποιος ισχυρότερος στα όπλα και πάντοτε θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Στους ειρηνικούς (όχι προσχηματικούς ή κλισέ) κοινωνικούς αγώνες πάντοτε το όνειρο των πολλών στο τέλος θα νικήσει. Αυτό άλλωστε μας διδάσκουν όλη η Ιστορία και η πορεία της ανθρωπότητας.

Η φαυλότητα, η διαφθορά, η ανισότητα, η αδικία στη χώρα μας είναι εκτεταμένα φαινόμενα. Μπορεί να βρίσκονται και να κινούνται και πιο κοντά από όσο φανταζόμαστε. Τούτο σημαίνει ότι θα «σκοτώσουμε» τον πατέρα ή τον αδελφό μας επειδή τον κρίνουμε εμείς (άλλωστε ποιοι «είμαστε εμείς»;) ως αναλώσιμο; Αντί να κηρύξουμε διαρκή πόλεμο κατά της φτώχειας ή της αδικίας, θα αρχίσουμε να χτυπάμε αδιάκριτα όποιον δεν συμφωνεί με τα μέσα πάλης μας;

ΔΗΛΑΔΗ οι φαύλοι είναι χρήσιμοι διότι μας δίνουν το άλλοθι και οι έντιμοι είναι στόχοι διότι δεν είναι μαζί μας;

ΤΟ 'χω ξαναγράψει. Αν μερικοί πιστεύουν ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», πρέπει όλοι οι συν-πολίτες και συν-άνθρωποι να συμφωνήσουμε «ποιος αγιάζει τον σκοπό». ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, αντί να επανενώσουμε την τεμαχισμένη κοινωνία (με νέους όρους διαφάνειας, εντιμότητας και αλληλεγγύης) θα μετράμε κάθε μέρα τα θύματα ενός αδιέξοδου για όλους πολέμου.

ΥΓ.: Το τίμημα της ελευθερίας, όταν δεν είσαι με τους ένθεν/κακείθεν θύτες, είναι να είσαι πάντοτε θύμα. Αισθάνεται όμως θύμα κάποιος που χιλιάδες φοιτητές του τον αγαπάνε;


Monday, February 23, 2009

"Τα όρια του πολιτικού ακτιβισμού. Στην πόλη, στην τέχνη, στα ΑΕΙ, στα σχολεία... και τα Τέμπη"

Της Ρένας Δούρου

Ο τίτλος της συζήτησης υπονοεί ότι υπάρχουν όρια στον πολιτικό ακτιβισμό, ο οποίος όμως για μας ταυτίζεται με την πολιτική δράση. Με αυτή την έννοια, θα πρέπει να δηλώσω εξ αρχής ότι για μας δεν υπάρχουν όρια στον πολιτική ακτιβισμό. Ξέρω, ότι αυτό ακούγεται πολύ βολονταριστικό. Όμως, μέσα στην ιστορία, δεν υπάρχουν μορφές πάλης που να αποκλείονται εξ αρχής. Ποιος θα τις αποκλείσει; Με τι κριτήριο; Με ποιους μηχανισμούς; Το μόνο κριτήριο είναι αν αυτές οι μορφές πάλης έχουν την κοινωνική νομιμοποίηση. Εδώ όμως ανακύπτει ένα άλλο, κρίσιμο θέμα.

Πώς διαπιστώνεται αλλά και πώς δημιουργείται η κοινωνική νομιμοποίηση;
Πάντως, σε καμιά περίπτωση η κοινωνική νομιμοποίηση δεν προηγείται του κοινωνικού ακτιβισμού. Γιατί, έτσι, θα οδηγούμαστε στην τραγελαφική κατάσταση, όπου θα χρειαζόταν μια δημοσκόπηση πριν από κάθε διαδήλωση, και ανάλογα με το αποτέλεσμα θα έπρεπε να αποφασιστεί αν θα γίνει ή όχι... Αλλά, όμως, αν η δημοσκόπηση δείξει ότι όντως υπάρχει νομιμοποίηση, γιατί να γίνει και η διαδήλωση; Δεν αρκεί να δημοσιοποιηθούν τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης; Όχι, δεν αρκεί, γιατί δεν είναι το ίδιο πράγμα η κοινωνική συναίνεση σε μια πιθανή διαδήλωση, με το ίδιο το γεγονός της διαδήλωσης.

Ο πολιτικός ακτιβισμός δεν προϋποθέτει αλλά προσβλέπει στην κοινωνική νομιμοποίηση, την δημιουργεί. Και πάλι όμως δεν προσβλέπει στην εκ των υστέρων δημοσκοπική νομιμοποίησή του. Η ίδια η πολιτική πράξη αλλάζει τα δεδομένα της κοινωνικής νομιμοποίησης, αλλά και της κοινωνικής αντίδρασης. Τουλάχιστον ο αριστερός πολιτικός ακτιβισμός, δεν προσβλέπει στη νομιμοποίησή του από τους πολίτες ως θεατές, αλλά τους εγκαλεί ως υποκείμενα, τους εγκαλεί ως την ουσία που νοηματοδοτεί τη δημοκρατία, δηλαδή τους εγκαλεί ως λαό.
Αλλά ακόμα κι εδώ, μπορεί να υπάρξει ο αντίλογος, ότι μια σειρά από ακτιβιστικές ενέργειες δεν δείχνουν να ενδιαφέρονται για την κοινωνική συμμετοχή, δηλαδή πως οι πολιτικοί ακτιβιστές λειτουργούν ερήμην του κοινωνικού συνόλου, κάποτε μάλιστα επ’ ονόματί του αλλά ερήμην του, δηλαδή λειτουργούν σαν Ζορό.

Ας πάρουμε μια ακραία εκδοχή. Όταν ο Μανόλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας κατέβαζαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, δεν είχαν δεδομένη καμιά κοινωνική νομιμοποίηση. Αν μάλιστα την επομένη οι Γερμανοί εκτελούσαν 2000 Αθηναίους ως αντίποινα, είναι πολύ πιθανό πως μια δημοσκόπηση θα έδειχνε ότι δεν υπήρχε κοινωνική νομιμοποίηση. Όμως, αυτή η πράξη εγκαλούσε τον λαό, όχι ως πληθυσμιακό άθροισμα αλλά ως «υποκείμενο δ’ εαυτό», δηλαδή τον εγκαλούσε να αντισταθεί. Και επειδή αυτό συνέβη τα αμέσως επόμενα χρόνια, δηλαδή ο λαός αντιστάθηκε, ο ηρωϊκός ακτιβισμός των δύο νεαρών απέκτησε εθνική νομιμοποίηση, ακόμα και πανευρωπαϊκό συμβολικό χαρακτήρα. Δηλαδή, αυτός ο πολιτικός ακτιβισμός δικαιώθηκε ιστορικά.

Αλλά ακόμα και στο πλαίσιο μια συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας, ο κινηματικός ακτιβισμός ποτέ δεν είναι ταυτόσημος με ολόκληρη την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκει. Οι αγρότες που έκλεισαν τις εθνικές οδούς ήσαν μερικές χιλιάδες, όμως οι αγρότες στην Ελλάδα είναι εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως κι ένα εκατομμύριο. Τι θα πούμε εδώ; Πως μια μειοψηφία έκλεισε τους δρόμους, ενώ η περιβόητη σιωπηρή πλειοψηφία διαφωνούσε;

Θέλω να πω, ότι δεν πρέπει να ταυτίζουμε ένα κοινωνικό κίνημα με μια κοινωνική τάξη ή ένα κοινωνικό στρώμα. Παντού και πάντα, τα κοινωνικά κινήματα αποτελούσαν ένα μέρος, δηλαδή το ενεργό μέρος μιας κοινωνικής κατηγορίας. Το ερώτημα, κάθε φορά, είναι αν εκφράζουν και το υπόλοιπο τμήμα αυτής της κοινωνικής κατηγορίας ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της. Ναι, αλλά δεν θα πρέπει να εκφράζουν την πλειοψηφία; Και πώς διαπιστώνεται αυτό; Πάλι με δημοψήφισμα; Εδώ θα πρέπει να δούμε αν μια κινητοποίηση μπορεί να καταστεί πλειοψηφική μέσα στην εν λόγω κοινωνική κατηγορία. Πώς γίνεται αυτό; Μα μόνο μέσα από την κινηματική πράξη. Ας μη φοβόμαστε λοιπόν τα κοινωνικά κινήματα και ας μην τα καταγγέλλουμε ελαφρά τη καρδία. Αν δεν εκφράζουν ένα πλειοψηφικό ρεύμα, θα ατονήσουν και θα εκφυλιστούν. Αν όμως εκφράζουν ένα πλειοψηφικό ρεύμα, και αν με τα αιτήματά τους μπορούν να αποκτήσουν μια εν δυνάμει πλειοψηφική κοινωνική συναίνεση, τότε βλέπουμε να έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Στις διαδηλώσεις για το άρθρο 16, παρά τη μαζικότητά τους, δεν συμμετείχε η πλειοψηφία των εγγεγραμμένων φοιτητών. Αυτό επαναλάμβαναν κάποιοι και μάλιστα μονότονα. Ναι, έτσι ήταν. Επειδή όμως εκείνο το φοιτητικό κίνημα εξέφραζε ένα πλειοψηφικό ρεύμα εντός του φοιτητικού σώματος, αλλά και εντός της κοινωνίας, κατάφερε το μέγιστο αποτέλεσμα, θα έλεγα ένα πρωτοφανές αποτέλεσμα, δηλαδή την παρέμβαση επί του συνταγματικού πλαισίου.
Ας μη δαιμονοποιούμε, αλλά και ας μην φετιχοποιούμε τον πολιτικό και κοινωνικό ακτιβισμό. Είναι η διαδικασία όπου κρίνονται οι βεβαιότητές μας, όπου εμείς οι ίδιοι αλλάζουμε. Είναι η διαδικασία όπου αποκτούμε την ταυτότητα του πολίτη.

* Ομιλία σε συνέλευση φίλων, συνδρομητών, μελών της Ένωσης Πολιτών για την Παρέμβαση την Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009.

Saturday, February 21, 2009

"Σας αγαπάω. Μη σταματάτε" Χειρόγραφα μηνύματα της Κ. Κούνεβα

«Δηλώνω ότι δεν πρόκειται να είμαι υποψήφια κανενός κόμματος για τις ευρωεκλογές». «Σας αγαπώ πολύ και σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Μη σταματάτε». Υπογραφή: Κότσε- Κωνσταντίνα Κούνεβα.

Με αυτά τα δύο χειρόγραφα μηνύματά της, που δημοσιεύουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ», η κ. Κούνεβα αποδεικνύει ότι γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει έξω από τη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας του «Ευαγγελισμού» όπου και νοσηλεύεται, αλλά και ότι δεν πρόκειται να ενδώσει στο πολιτικό φλερτ συγκεκριμένων παρατάξεων.

«Η πρώτη φορά που τη συνάντησα ήταν το 2006, όταν είχαν προκύψει προβλήματα με τα συνεργεία καθαρισμού του ΟΤΕ. Τότε υπήρχαν καταγγελίες ότι καθαριστές πληρώνονταν για πεντέμισι ώρες ενώ δούλευαν επτά. Έτσι, επισκεφθήκαμε μαζί τον αρμόδιο διευθυντή του Οργανισμού για τις εργολαβίες και του θέσαμε το ζήτημα σχετικά με υπογραφές που αναγκάζονταν να βάλουν οι καθαρίστριες σε αποδείξεις πληρωμής, οι οποίες δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Από τότε, το παράπονο της Κωνσταντίνας ήταν ότι καμία από τις κυρίαρχες παρατάξεις δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για τα προβλήματα του κλάδου της: από τη μια έπρεπε να αντιμετωπίσει τα εμπόδια των εργοδοτών κατά τους ελέγχους που πραγματοποιούσαν με την Επιθεώρηση Εργασίας και από την άλλη εισέπραττε παγερή αδιαφορία από πολιτικά ενεργούς συνδικαλιστές. Γι΄ αυτόν τον λόγο, ποτέ δεν εντάχθηκε σε κάποιο κόμμα. Ήταν και είναι αυτό που λέμε αυτόνομη συνδικαλίστρια», λέει ο κ. Παναγιώτης Μπρόφας από την Πανελλήνια Ένωση Τεχνικών του ΟΤΕ, που ανήκει στον κλειστό κύκλο των συναγωνιστών της κ. Κούνεβα τα τελευταία τρία χρόνια. «Μετά τη δολοφονική επίθεση, συνδικαλιστές από διάφορα κόμματα προχώρησαν σε μεθοδεύσεις για την καλύτερη προσέγγισή της και διαγκωνίζονται πάνω από το κρεβάτι του πόνου της. Όμως η Κωνσταντίνα μένει σταθερή στις αξίες της», συμπληρώνει ο κ. Μπρόφας.

Απόλυτα συνεπής. Ήταν το 2002 όταν η κ. Κούνεβα επισκέφθηκε τα γραφεία της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ), στη γωνία των οδών 3ης Σεπτεμβρίου και Μάρνη, για να εγγραφεί στο σωματείο και να ενημερωθεί για τα δικαιώματά της. Λίγο καιρό αργότερα εγγράφηκε και η μητέρα της Ελένη. Εντύπωση στα μέλη της διοίκησης της ΠΕΚΟΠ είχε προκαλέσει από τότε το γεγονός ότι η κ. Κούνεβα ήταν πολύ συνεπής στις υποχρεώσεις της, ζητούσε να ενημερώνεται άμεσα για όποιες αλλαγές σε εργασιακά ζητήματα, ενώ όταν της προέκυπτε κάποιο πρόβλημα, άμεσα προσέτρεχε στο σωματείο για συμβουλές. «Το 2004 τής προτείναμε αν θέλει να μπει στη διοίκηση. Είχαμε εντυπωσιαστεί από το ότι ήταν πολύ δραστήρια και κοινωνική, καθώς και πάρα πολύ μορφωμένη», λέει η σημερινή πρόεδρος της ΠΕΚΟΠ κ. Βλασία Παπαθανάση. Η κ. Κούνεβα είχε αρχικά κάποιες αμφιβολίες, καθώς δεν γνώριζε καλά τη γλώσσα, όμως σύντομα τις ξεπέρασε. «Εντάξει, μπορεί να μην ξέρω να μιλάω καλά και να γράφω, αλλά θα είμαι στη διάθεση του σωματείου», είχε πει δεχόμενη την πρόταση για υποψηφιότητα. Ωστόσο, από το 2004 που εκλέχθηκε έως το 2006 η ιδιότητά της ως συνδικαλίστρια παρέμεινε μυστική: αν και από αυτό το σημείο και έπειτα ο εργοδότης της δεν μπορούσε να την απολύσει, οι συνάδελφοί της κρατούσαν κρυφή την εκλογή της στη διοίκηση του σωματείου, «επειδή γνωρίζουμε εκ των έσω τον πόλεμο των εργοδοτών κατά των συνδικαλιστών». Έπρεπε το 2006 να απειλήσει την κ. Κούνεβα επόπτης, που την τράβηξε από τα μαλλιά και τα αυτιά, για να αποκαλυφθεί ότι ήταν μέλος της διοίκησης της ΠΕΚΟΠ και ότι δεν μπορούσαν να την απολύσουν. Έκτοτε πρωταγωνιστούσε στις μάχες του σωματείου για τα εργασιακά δικαιώματα των καθαριστριών. «Πολεμούσε για το μισάωρο διάλειμμα που είχαν επιβάλει οι εργολάβοι στους εργαζομένους, για τα βαρέα και ανθυγιεινά, για τα λευκά χαρτιά που έβαζαν τις καθαρίστριες να υπογράφουν. Δεχόταν εξώδικα για τη δράση της, τόσα πολλά που το παιδί της όταν χτυπούσε η πόρτα νόμιζε ότι πάλι κάποιος έφερε εξώδικο», λένε συνάδελφοί της.

Ήταν εκεί για όλους. Η κ. Κούνεβα δεν διεκδικούσε μόνο για τις καθαρίστριες του ΗΣΑΠ τα βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα και την πληρωμή τού μισάωρου διαλείμματος που είχε επιβληθεί από την πλευρά της εργοδοσίας. Πήγαινε με τα υπόλοιπα μέλη της διοίκησης της ΠΕΚΟΠ για ελέγχους- αυτοψίες σε νοσοκομεία, σε οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, σε ιδιωτικές επιχειρήσεις, σε τριμερείς συναντήσεις στο υπουργείο Εργασίας. Όπου υπήρχε πρόβλημα μεταξύ καθαριστριών και εργοδοτών, η Κωνσταντίνα ήταν εκεί για τους εργαζομένους.

«Παρακαλείσθε μην την πυροβολείτε... έστω και με προτάσεις»

Από τα μέσα του 2008 τα πράγματα πήραν διαφορετική τροπή: μέσα σε έξι μήνες η κ. Κούνεβα αναγκάστηκε, σύμφωνα με μαρτυρίες συναδέλφων της, να αλλάξει βαγόνι και σταθμό τρένου δύο φορές γιατί αισθανόταν ότι την παρακολουθούσαν, ενώ ανέφερε και πλήθος απειλητικών τηλεφωνημάτων. Την τελευταία εβδομάδα πριν από την επίθεση στις 22 Δεκεμβρίου φαινόταν ότι κάτι την απασχολεί ιδιαίτερα. Οι συνάδελφοί της είχαν ανησυχήσει πολύ, είχε εκνευρισμό, άγχος, ένιωθε πόνους στην καρδιά. Της πρότειναν να πάνε σε γιατρό, αλλά εκείνη είπε «δεν πειράζει» και έφυγε. Νόμιζαν ότι είχε οικονομικά προβλήματα και έτσι αποφάσισαν να της αγοράσουν ένα δώρο για το παιδί. Δεν πρόλαβαν. Τέσσερις ημέρες μετά την επίθεση με το βιτριόλι οι κοντινοί της άνθρωποι αντιμετώπισαν το παράλογο. «Προσπαθούσαμε να βρούμε φύλαξη για το δωμάτιο όπου την είχαν στον Ευαγγελισμό, γιατί φοβόμασταν μήπως έρθει κάποιος την νύχτα και την αποτελειώσει. Δεν είχαν κάνει αναλύσεις στα ρούχα της, δεν είχαν πάρει δείγματα από το οξύ, τα προλάβαμε λίγο πριν τα πετάξουν. Κανένας από τους αρμόδιους για την εξιχνίαση αυτού του εγκλήματος είχε ευαισθητοποιηθεί», λέει ο κ. Μπρόφας.

«Δεν προσφέρεται».

«Θέλουμε να ευχαριστήσουμε άλλη μία φορά όλο το κίνημα συμπαράστασης προς την Κωνσταντίνα Κούνεβα. Η γραμματέας του σωματείου μας όμως, δεν προσφέρεται ούτε για δακρύβρεχτα ρομάντζα ούτε για πολιτική εκμετάλλευση από καμία πλευρά. Δεν ήταν ούτε τώρα ούτε πριν μέλος κανενός πολιτικού κόμματος. Αγωνιζόταν για τα δικαιώματα όλων των καθαριστριών. Μετά τη βάρβαρη επίθεση δίνει την πιο μεγάλη της μάχη. Πάλι με το ίδιο πείσμα, την ίδια υπερηφάνεια και κυρίως με αξιοπρέπεια. Παλεύει για την υγεία της, για να ξανασταθεί όρθια, για να ξαναδεί το παιδί της, για να συνεχίσει να αγωνίζεται γι΄ αυτά που πίστευε και εξακολουθεί να πιστεύει. Ενημερώνεται και τα ξέρει όλα. Δεν θέλει και δεν προτίθεται να πολιτευτεί», γράφει η πρόσφατη ανακοίνωση της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) και καταλήγει: «Παρακαλείσθε μερικοί, μην πυροβολείτε την Κωνσταντίνα... έστω και με προτάσεις».

ρεπορτάζ: Χάρης Καρανίκας


ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Friday, February 20, 2009

Για την Κωνσταντίνα Κούνεβα

Η "ιδέα" να τεθεί η Κωνσταντίνα Κούνεβα επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ, μου προκάλεσε δυσάρεστη έκπληξη καθώς την θεωρώ λαϊκίστικη και επικοινωνιακή. Γιατί τι άλλο εξυπηρετεί αυτή η πρόταση; Γιατί δεν πρότεινε η ΑΚΟΑ στα ψηφοδέλτια των εθνικών εκλογών του 2007 να είναι ένας εργάτης από την Ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος ή ένας άνεργος από την Εύβοια; Γιατί εγώ δεν διάβασα καμία τέτοια πρόταση (αντίθετα μ' αυτά που υποστηρίζει η ΑΚΟΑ στην ανακοίνωση της...). Μα πολύ απλά γιατί για κανέναν δεν έχει δοθεί τόση δημοσιότητα, όσο για την δολοφονική επίθεση κατά της Κ. Κούνεβα. Η πρόταση της ΑΚΟΑ (της οποίας υπήρξα μέλος για πολλά χρόνια...) για την αγωνίστρια Βουλγάρα μετανάστρια ήταν πραγματικά απογοητευτική. Στη σημερινή ΑΥΓΗ δημοσιεύεται ανακοίνωση της ΑΚΟΑ με την οποία υποστηρίζεται η πρόταση. Διαβάστε τη:

"Να ακουστούν αυθεντικά οι "χωρίς φωνή"

Με αφορμή την πρόταση που έχει καταθέσει σχετικά με την υποψηφιότητα της Κ. Κούνεβα για το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΚΟΑ με ανακοίνωσή της υπογραμμίζει ότι "οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής, κινηματικής αριστεράς δεν είναι χθεσινές στους αγώνες για την ανάδειξη των δικαιωμάτων των εργαζομένων, των ανέργων, των 'χωρίς φωνή', των 'εκτός'. Δεν ανακαλύψαμε τις ελαστικές και επισφαλείς σχέσεις εργασίας, τη βαρβαρότητα της εργοδοσίας, τα 'ψυγεία', τις ουρές των ανέργων, τους άστεγους, το trafficking, σήμερα".
Στο πλαίσιο αυτό, αφού σημειώνει ότι "η αντίληψή μας δραπετεύει από τη λογική των 'κάτω' και των 'πάνω', της κορυφής' και της 'βάσης', της στείρας διαμεσολάβησης του 'κοινωνικού' από το 'πολιτικό", τονίζει ότι πρέπει "οι 'χωρίς φωνή', οι 'χωρίς χαρτιά', οι 'απ' έξω', οι 'από κάτω' να ακουστούν αυθεντικά".
Σε αυτό πλαίσιο, διευκρινίζει η ΑΚΟΑ, εντάσσεται και η πρότασή της για την Κ. Κούνεβα. Σημειώνει ότι "δεν έχουμε πρόθεση να προσθέσουμε μια ακόμη έδρα στην (ευρω)κοινοβουλευτική μας ομάδα", εκτιμώντας ότι "μια ιστορικός στην πατρίδα της και καθαρίστρια στην Ελλάδα θα είναι μια βόμβα, ένα αγκάθι στην καρδιά της Ευρώπης της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, μια βόμβα, επίσης, στα θεμέλια ενός κοινωνικού και πολιτικού συντηρητισμού, που θέλει το κόμμα, το όποιο κόμμα, να είναι αυτό που θα διαχειρίζεται αποκλειστικά σε αυτό το επίπεδο, τα ζητήματα των από κάτω'".
Υπενθυμίζει ότι η ΑΚΟΑ έχει κάνει αντίστοιχες προτάσεις, όπως αυτές στις εκλογές του 2007, δηλαδή να υπάρξουν υποψηφιότητες που να σηματοδοτούν την κοινωνική απελευθέρωση και να είναι συμβατές με τις υπαρκτές κοινωνικές και κινηματικές διεργασίες".

Ο Συνασπισμός από τη πλευρά του δια του Αντρέα Καρύτζη δηλώνει στα "Νέα" "Τα ζητήματα του εργασιακού μεσαίωνα αποτελούν κομβικό σημείο της παρέμβασής μας. Περιβάλλουμε με μεγάλο σεβασμό την κ. Κούνεβα και δεν θέλουμε να εμπλακεί το όνομά της σε σενάρια μικροπολιτικής".

Η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (Κ.Ο.Ε.), συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ. τοποθετήθηκε για την πρόταση της ΑΚΟΑ με το παρακάτω κείμενο (που "ανέβηκε" και στο Indymedia):

Για ένα στενάχωρο ζήτημα… μικροπολιτικής, λαϊκισμού και τραυματισμού του ΣΥΡΙΖΑ

Τα όσα έγιναν γύρω από τις προτάσεις για συμμετοχή της Κ. Κούνεβα σε ευρωψηφοδέλτια δημιούργησαν μια άσχημη εικόνα και κατάσταση που δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη. Η ιδέα κυκλοφορούσε από καιρό σε διάφορους χώρους, αλλά κανείς δεν έβγαινε ή δεν είχε κάτι συγκεκριμένο επί της ουσίας αφού δεν ήταν γνωστά ούτε η πραγματική κατάσταση και πορεία της υγείας της ούτε το τι θέλει, ποια η γνώμη της κλπ. Και ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση πρώτα ερωτάται και συζητιέται μια πρόταση με τον ενδιαφερόμενο, στην περίπτωση αυτή τα πράγματα έγιναν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Για την ιστορία, ο Αλέκος Αλαβάνος με υπεύθυνο τρόπο έκφρασε έναν προβληματισμό και συνέστησε να μην γίνουν γνωστά δημόσια τα όσα πρότεινε, είπε πως μια τέτοια πρόταση θα την χρωστούσε η Ελλάδα, η αριστερά και το κίνημα στην Κ. Κούνεβα. Τόνισε ότι πρέπει να διερευνηθεί η δυνατότητα μιας τέτοιας πρότασης, να ρωτηθεί και η ίδια και να κινηθούμε υπεύθυνα για να μην λειτουργήσει άσχημα μια δημοσιοποίηση.

Στη συνέχεια έγιναν δημόσια γνωστές δύο προτάσεις (στις εφημερίδες), μία από το ΠΑΣΟΚ, ότι μελετά ένα ενδεχόμενο να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ, και μία από την ΑΚΟΑ που πρότεινε η Κούνεβα να τεθεί επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησαν διάφορα δημοσιεύματα που παρουσίαζαν την κατηγορηματική άρνηση της Κούνεβα και των οικείων της σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Επίσης σχολιάστηκε πολύ αρνητικά η πρόταση ως έντονα ψηφοθηρική, έξω από αρχές ή ακόμα ως προκάλυμμα για άλλα παζαρέματα. Η ΑΚΟΑ προτίμησε να επιμένει στην πρότασή της έως ότου η ίδια η Κούνεβα να αρνηθεί (λες και γίνονται έτσι οι προτάσεις με δελτία τύπου και με δηλώσεις στα ΜΜΕ).

Έτσι η Κ. Κούνεβα μετά την απόπειρα δολοφονίας της βρίσκεται μπροστά σε μια απόπειρα εκμετάλλευσης και ενσωμάτωσής της σε ένα πολιτικάντικο παιχνίδι. Όσο πιο γρήγορα σταματήσει αυτό το θλιβερό γαϊτανάκι τόσο το καλύτερο. Με σεβασμό προς την Κούνεβα και σεβασμό προς τον εαυτό μας.

Φυσικά η όλη στενάχωρη διαχείριση του θέματος θα χρεωθεί συνολικά στο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην Γραμματεία του δεν έχει γίνει συζήτηση γι’ αυτό (άλλο ένα φάουλ των μεθοδεύσεων που ακολουθήθηκαν).

Κάτω από άλλους όρους και με σοβαρότητα –κι όχι τέτοια επιπολαιότητα– και αφού θα υπήρχαν ορισμένοι όροι, μια τέτοια πρόταση θα μπορούσε να προχωρήσει και να αποτελέσει ένα παράδειγμα για μια ενωτική παρουσία όλης της αριστεράς ώστε μέσα από μια εκλογική διαδικασία να τεθεί ένα κρίσιμο και κεντρικό θέμα όπως η επισφάλεια, οι νέες εργασιακές σχέσεις, το δουλεμπόριο. Με κριτήριο πάντα να απελευθερώνονται δυνάμεις και να αλλάζουν οι συσχετισμοί και όχι να είναι το μυαλό μας στα ποσοστά και στις έδρες.
Το ότι έχουμε μπει σε μια προεκλογική περίοδο οδηγεί πολλούς και σε νευρικές κινήσεις, και σε «καψίματα» προτάσεων, και σε διάφορα παζαρέματα.

Αν μας ενδιαφέρει η αριστερά να ξαναποκτήσει την αξιοπιστία της πρέπει να φροντίσουμε να μην παίζουμε με σοβαρά θέματα. Ο χειρισμός του ζητήματος έβλαψε σημαντικά τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να έχουν ευθύνη τα όργανά του ή όλες οι συνιστώσες και οι ανένταχτοι που τον απαρτίζουν. Αποκλειστική ευθύνη έχει η ΑΚΟΑ που παρακάμπτοντας διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ εξέθεσε τον ΣΥΡΙΖΑ με λαϊκίστικο και ψηφοθηρικό τρόπο. Οι σκοπιμότητες αλλά και η πολιτική του κρεοπωλείου δημιουργούν προβλήματα στο προχώρημα του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Η δε μεγάλη δημοσιότητα που πήρε το θέμα –όχι με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ– μας αναγκάζει να τοποθετηθούμε σε αυτό το άκρως στενάχωρο (όπως το κατάντησαν) ζήτημα…"¨.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Μ' όλο το σεβασμό στους συντρόφους της ΑΚΟΑ όμως η πρόταση για την Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι λαϊκίστικη και επικοινωνιακού χαρακτήρα. Γιατί σύντροφοι δεν καταθέσατε την πρόταση για υποψηφιότητα της Κ. Κούνεβα πριν από π.χ. πέντε μήνες; Τότε που η αγωνιζόμενη γυναίκα έδινε τη μάχη για αξιοπρεπή εργασία όλων καθαριστριών; Γιατί δεν είχαμε ξανακούσει το όνομα της Κ. Κούνεβα, παρά μόνο μετά την δολοφονική απόπειρα εναντίον της; Δυστυχώς για μια ακόμη φορά βλέπουμε στην αριστερά να γίνεται "μάχη" για μια καρέκλα. Είχαμε συνηθήσει (δυστυχώς...) αλλά δεν περίμενα ότι στο "παιχνίδι των εντυπώσεων" θα έμπαινε και μια πραγματικά ηρωϊκή γυναίκα, η οποία εν αγνοία της έγινε "μπαλάκι" σε παιχνίδια κομματικών ηγεσιών...

Thursday, February 19, 2009

Υπάρχει μια πρόταση...

Tου Φώτη Γεωργελέ

Υπάρχει μια πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων. Να επιδοτεί το κράτος για 4 χρόνια τις ασφαλιστικές εισφορές των νεοπροσληφθέντων που είναι νεότεροι των 30 ετών. Ξέρουμε ότι οι κρατήσεις, το κομμάτι της αμοιβής δηλαδή που δεν πάει στα χέρια των εργαζομένων, είναι πολύ υψηλές στην Ελλάδα και δυσκολεύουν τις προσλήψεις. Λέμε ότι πρέπει να διοχετεύσουμε χρήμα στην αγορά, το δημόσιο δίνει 28 δις στις τράπεζες για να τροφοδοτήσουν τις επιχειρήσεις με δάνεια ώστε να περάσουν την κρίση. Γιατί αυτά τα χρήματα να μην είναι ακόμα πιο πολύ στοχευμένα, ώστε να κατευθυνθούν στην καταπολέμηση της ανεργίας των νέων που είναι κοινωνικό πρόβλημα; Σωστό μου φαίνεται ως πρόταση. Μπορεί πάλι και να κάνω λάθος, να μου διαφεύγει κάποια άλλη οπτική γωνία.

Ακούω όμως σε μια πολιτική συζήτηση τον εκπρόσωπο αριστερού κόμματος να είναι κάθετα αντίθετος. Λέει ότι η πρόταση είναι νεοφιλελεύθερη, ότι είναι θατσερικής προέλευσης. Είναι προφανές ότι οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους, η επιδότηση της εργασίας τώρα είναι νεοφιλελεύθερη. Σημασία δεν έχει μόνο αν διαφωνείς με κάτι. Σημασία έχει και πώς διαφωνείς, για ποιους λόγους. Δεν θα επιδοτήσουμε εμείς, λέει, τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων. Δεν μιλάμε εμείς, συμπληρώνει αυτάρεσκα, απ’ τη μεριά της Φόλκσβάγκεν. Κι εδώ αρχίζουμε να έχουμε πρόβλημα. Γιατί δεν έχουμε Φόλκσβάγκεν.

Για να ακριβολογούμε, δεν έχουμε ούτε Φόλκσβάγκεν ούτε Φίατ ούτε Τογιότα. Δεν έχουμε ούτε τηλεοράσεις Σόνι ούτε Φίλιπς. Δεν έχουμε ούτε Γιαμάχα ούτε Καβασάκι. Δεν έχουμε ούτε Μicrosoft ούτε Apple. Δεν έχουμε κινητά Νόκια ούτε Mοτορόλα. Δεν έχουμε ούτε Ακάι ούτε Άιβα. Δεν έχουμε ούτε Macintosh ούτε Intel. Ούτε mp3 ούτε i-pod. Δεν έχουμε ούτε pc ούτε προγράμματα. Δεν έχουμε ψυγεία Ζίμενς ούτε Ίντεζιτ. Ούτε φωτογραφικές μηχανές Κάνον ούτε Πένταξ. Δεν έχουμε Ικέα ούτε Χάμπιτατ. Δεν έχουμε Αρμάνι ούτε Ντιόρ. Ούτε Χόλιγουντ ούτε Μπόλιγουντ. Δεν έχουμε ούτε φακούς επαφής. Τι λέω; Δεν έχουμε ούτε υγρά για φακούς επαφής.

Πάμε πάλι. Η μεγαλύτερη ελληνική εταιρεία είναι ο ΟΠΑΠ. Δηλαδή ο τζόγος. Ο κρατικός τζόγος. Περίπου το 11% του ελληνικού χρηματιστηρίου μόνη της. 260 εταιρείες –300 είναι περίπου όλες– αξίζουν 14 δισεκατομμύρια ευρώ. Όλες μαζί όσο μια μεσαία ευρωπαϊκή εταιρεία. Τα μισά από τα 28 δις που δώσαμε άπαξ στις τράπεζες. Για να καταλάβουμε την τάξη μεγέθους, σ’ αυτή τη χώρα ακόμα κι όταν μιλάμε για καρτέλ, λέμε για τα καρτέλ στα γιαούρτια. Όταν μιλάμε για μεσάζοντες, λέμε για τους μεσάζοντες στα λεμόνια στις λαϊκές.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα, λέει ένας άλλος βουλευτής του ίδιου κόμματος, είναι η αναδιανομή. Πρέπει να φορολογήσουμε τις επιχειρήσεις. Περίεργο, εγώ νόμιζα ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η παραγωγή. Δεν ακούγονται όμως πολύ ωραία, πολύ προοδευτικά όλα αυτά; Να φορολογήσουμε τις επιχειρήσεις, την Apivita, τον Κορρέ, το Μαστίχα-Shop. Εκεί πάει ο πλούτος της χώρας.

Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δουλειές, εργάζονται λίγοι άνθρωποι, περίπου το 45%. Στις άλλες χώρες το ποσοστό αυτό φτάνει στο 65%. Δεν είναι αλήθεια βέβαια, οι υπόλοιποι είναι η κρυφή ανεργία, αυτή που δεν δηλώνεται και η μαύρη εργασία. Απ’ όσους εργάζονται, περίπου 1.800.000 μόνο είναι μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα. Πού δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι; 140.000 επιχειρήσεις εστίασης, δηλαδή ταβέρνες, καφετέριες, μπουγάτσες. 15.000 περίπτερα, 16.000 έβγες, 15.000 ψιλικατζίδικα. Πολλές δεκάδες χιλιάδες τουριστικές επιχειρήσεις. Το 90% των εργαζομένων δουλεύει σε μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις. Να τις φορολογήσουμε σκληρά, εμείς δεν μιλάμε απ’ την πλευρά της Φόλκσβάγκεν…

Είναι κάμποσα χρόνια τώρα, που διαβάζουμε ότι η ιδιωτική παραγωγή συνεχώς συρρικνώνεται. Ότι τα τελευταία 5 χρόνια στην παγκόσμια κατάταξη ανταγωνιστικότητας πέσαμε από την 37η στην 67η θέση. Είναι κάμποσα χρόνια που με ρυθμό ένα σκάνδαλο τη βδομάδα, ανακαλύπτουμε με ποιο τρόπο παράγεται το χρήμα στην Ελλάδα. Είτε πρόκειται για τη δημόσια γη, τα οικόπεδα του Αγίου όρους ή της Μητρόπολης Δημητριάδος. Την κρατική διαφήμιση, τα λεφτά των ταμείων που γίνονται δομημένα ομόλογα, τις προμήθειες των νοσοκομείων, τα δημόσια έργα, τις απευθείας αναθέσεις, τις αγορές όπλων, τις επιδοτήσεις της κοινότητας, που κατευθύνονται σε μη κυβερνητικές οργανώσεις που συστήνουν οι σύζυγοι των κρατικών αξιωματούχων. Τις επιχορηγήσεις των υπουργείων, τις ζημιογόνες δημοτικές επιχειρήσεις που δεν υποβάλλουν ισολογισμούς, τα «αγροτικά» κανάλια τηλεόρασης, τα χρεωμένα κομματικά, κρατικά, δημοτικά, εκκλησιαστικά μέσα ενημέρωσης, τους ειδικούς λογαριασμούς και τα μυστικά κονδύλια των υπουργείων. Παντού, ένα μοτίβο επαναλαμβάνεται το ίδιο: Κομματικά στελέχη και κρατικοί λειτουργοί διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα με οργανωμένα συμφέροντα, 5-10 ονόματα, τα ίδια πάντα, αυτούς που μπορούν να συναλλάσσονται με την εξουσία. Σε επιχειρήσεις στα όρια της νομιμότητας, μέσα σε μια γκρίζα ζώνη, με συμβόλαια που συντάσσουν οι σύζυγοί τους και επικυρώνουν οι κουμπάροι τους. Αυτά όλα αντιμετωπίζονται με υψηλότερη φορολόγηση επιχειρήσεων ή είναι πρόβλημα πολιτικού συστήματος;

Τα πελατειακά συμφέροντα, η λαφυραγώγηση της δημόσιας περιουσίας, ο παρασιτισμός ως οικονομικό σύστημα, η κομματοκρατία που στραγγαλίζει την πραγματική οικονομία και δεν αφήνει χώρο για παραγωγικές δραστηριότητες, η διαπλοκή, είναι ο μόνος τρόπος δημιουργίας χρήματος στην Ελλάδα.

Αν εσύ αποκρύπτεις αυτό το γεγονός, παραπλανείς την κοινή γνώμη, αποσιωπάς πού βρίσκεται το χρήμα, ποιοι το κατέχουν, με ποιο τρόπο δημιουργείται. Αν με βολικές αλήθειες παραμορφώνεις την πραγματικότητα, τότε, για να λέμε και καμιά φορά τα πράγματα με το όνομά τους, είσαι ο καλύτερος στυλοβάτης του διεφθαρμένου, διαπλεκόμενου συστήματος, το οποίο δήθεν καταγγέλλεις.

Πηγή: Athens VOICE

Tuesday, February 17, 2009

«Δεν θέλει να δει κανέναν τους»

«ΤΩΡΑ ΤΗ ΘΥΜΗΘΗΚΑΝ;»

Από τον Ευαγγελισμό στην Ευρωβουλή; Κι όμως. Ήδη στελέχη από δύο κοινοβουλευτικά κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ και ο
ΣΥΡΙΖΑ άνοιξαν κάποιες δειλές συζητήσεις για συμμετοχή της Κωνσταντίνας Κούνεβα, της μετανάστριας που δέχτηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι για την «ενοχλητική» συνδικαλιστική της δράση, στο ευρωψηφοδέλτιό τους.

Η ίδια φαίνεται ωστόσο πως απορρίπτει με κατηγορηματικό τρόπο την ένταξή της σε κάποια κομματική ευρωλίστα. Την άποψή του ότι το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να δει πολύ σοβαρά ως κόμμα και σε επίπεδο συμβολισμού τη συμμετοχή της Κούνεβα στο ευρωψηφοδέλτιο του Κινήματος- ακόμη και σε εκλόγιμη θέση- διατύπωσε χθες το στέλεχος του κόμματος Νίκος Μπίστης. «Θα ήταν ένα σήμα προς την κοινωνία, μια συμβολική κίνηση τιμής και αξιοπρέπειας σε μια γυναίκα που η χώρα που τη φιλοξένησε δεν ήταν εξαιρετικά φιλόξενη προς αυτήν», δήλωσε στον Flash ο κ. Μπίστης. Την ίδια ώρα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και επικεφαλής της ΑΚΟΑ Γιάννης Μπανιάς πρότεινε να τεθεί η Κωνσταντίνα Κούνεβα επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του κόμματος τονίζοντας ότι «πρόκειται για μία επιλογή εξαιρετικά υπεύθυνη και πολιτική με βάση όλα όσα συμβολίζει η εργαζόμενη γυναίκα, μετανάστρια, αγωνίστρια και συνδικαλίστρια».

Βροντερό «όχι»

Πάντως η ίδια σύμφωνα με ανθρώπους του περιβάλλοντός της θα πει ένα βροντερό «όχι» σε όποια πρόταση δεχθεί από πολιτικό κόμμα: «Όταν τη ρωτήσαμε είπε με αυστηρό ύφος ότι δεν δέχεται να ενταχθεί ούτε στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ ούτε κανενός άλλου κόμματος. Μόνο αν κατέβει επίσημα στις εκλογές η Παναττική Ένωση Καθαριστριών, τότε θα δεχθεί να συμμετάσχει», λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Βάσω Τσούνη, αντιπρόεδρος της Παναττικής Ένωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού (ΠΕΚΟΠ) που επισκέπτεται σχεδόν καθημερινά την κ. Κούνεβα στον Ευαγγελισμό όπου και νοσηλεύεται μετά την επίθεση. «Η Κωνσταντίνα ήταν κατηγορηματική: δεν θέλει να την προσεγγίσει κανένα πολιτικό κόμμα για να της προτείνει θέση στο ψηφοδέλτιό του. Μέσα από τη δράση της για τα εργασιακά δικαιώματα των καθαριστριών γνώριζαν την ύπαρξή της. Κανένας όμως δεν της είχε προτείνει θέση όταν ήταν καλά. Τώρα που δέχθηκε την επίθεση τη θυμήθηκαν; Ε, τώρα η Κωνσταντίνα δεν θέλει να δει κανέναν τους μας είπε να μην επιχειρήσουν καν να την επισκεφτούν στο νοσοκομείο», συμπληρώνει η κ. Τσούνη. "Ντρέπομαι"

«Δεν άνηκα ποτέ σε καμία παράταξη, σε κανένα κόμμα και δεν θέλω να με ενοχλήσουν. Ντρέπομαι που ακούγονται αυτά τα πράγματα για υποψηφιότητά μου με κόμμα», φέρεται ότι είπε η γραμματέας της ΠΕΚΟΠ κ. Κούνεβα όταν οι συνάδελφοί της πήγαν στη μητέρα της δημοσιεύματα που ανέφεραν το ενδεχόμενο της ένταξής της σε ψηφοδέλτιο ευρωεκλογών. «Όταν το έμαθε η Κωνσταντίνα αναστατώθηκε πάρα πολύ. Μα καλά, δεν μπορούν να σεβαστούν ούτε την κατάστασή της; Η μητέρα της, η κ. Ευαγγελία, είπε ότι θέλει τον κόσμο δίπλα τους- όχι αυτούς», λέει η αντιπρόεδρος της ΠΕΚΟΠ. Η ίδια αναφέρει ότι η υγεία της κ. Κούνεβα βρίσκεται ακόμα σε κρίσιμο σημείο- χθες της έκλεισαν και πάλι με επίδεσμο το μάτι που δεν έχει καταστραφεί επειδή παρουσιάζει ευαισθησία και φοβούνται μήπως παρουσιαστεί βλάβη στον αμφιβληστροειδή χιτώνα. «Της έχουν κάνει τραχειοτομή και μιλάει μερικά λεπτά κάθε μέρα με τη βοήθεια ειδικού μηχανήματος, ενώ έχει διαρκώς πυρετό και παίρνει ισχυρή αντιβίωση. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι γίνεται με τα εσωτερικά όργανα, πόσο τα έχει επηρεάσει το ότι κατάπιε το βιτριόλι. Όπως μας είπαν οι γιατροί, πρέπει να περιμένουμε αρκετόν καιρό ακόμα», λέει η κ. Τσούνη.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Αξιοπρεπής για μια ακόμη φορά η Κωνσταντίνα Κούνεβα δεν δέχεται να γίνει "εκλογικό παιχνιδάκι". Τώρα για το Πασόκ είναι φυσιολογικό. Ο άκρατος λαϊκισμός του Παπανδρέου δεν ξεριζώνεται εύκολα (αν ξεριζωθεί ποτέ...). Ομως στην Αριστερά (κμαι μάλιστα αυτή που αυτοαποκαλείται Ανανεωτική) είναι δυνατόν να επικρατεί τόσος λαϊκισμός;


Monday, February 16, 2009

Η ομιλία του Μιχ. Σαμπατακάκη στο Διαρκές συνέδριο του ΣΥΝ

Με τον Αλέξη Τσίπρα έχουμε φιλία από παλιά. Έτσι μπορώ να είμαι κριτικός, όταν κρίνω ότι πρέπει να είμαι, χωρίς να προσωποποιείται αυτή η κριτική. Και, βεβαίως, να κρίνομαι και εγώ με τη σειρά μου γι’ αυτήν την κριτική μου.

Άκουσα με έκπληξη την πρόταση του Αλέξη για κατάληψη των θέσεων 1 και 3 από τον ΣΥΝ στο ευρωψηφοδέλτιο. Δεν υπάρχει τέτοια απόφαση στην Πολιτική Γραμματεία Το αντίθετο, μάλιστα, στην Πολιτική Γραμματεία η συζήτηση ήταν για τις θέσεις 1 και 2. Στις ευρωεκλογές οι εξασφαλισμένες έδρες είναι δύο. Έτσι, σύμφωνα με την πρόταση του Αλέξη, ο ένας εκ των δύο, είτε ο Ν. Χουντής είτε ο Δ. Παπαδημούλης, που θα έχουν ψηφιστεί από 15.000 μέλη στο δημοψήφισμα, αποκλείεται και δεν θα πάει στην ευρωβουλή. Ο ένας είναι ο Γραμματέας του κόμματος και ο άλλος ο πιο δραστήριος έλληνας ευρωβουλευτής. Αντί λοιπόν για τον Ν. Χουντή ή τον Δ. Παπαδημούλη, που ο ένας θα έχει αποκλειστεί, θα γίνει ευρωβουλευτής κάποιος ή κάποια που θα έχει επιλεγεί με απόλυτα παραγοντικές διαδικασίες κορυφής. Γιατί θα γίνει μήπως δημοψήφισμα στον ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη της 2ης θέσης; Ή μήπως κάποιος έχει παρόμοια δικαιώματα με αυτά που έχουν ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, να επιλέγει, δηλαδή, ποιος ή ποια θα γίνει ευρωβουλευτής, πέρα και αντίθετα από την επιλογή των χιλιάδων οργανωμένων μελών που θα ψηφίσουν;

Άκουσα με έκπληξη (αλλά και διάβασα στα υλικά του Συνεδρίου) στην εισηγητική ομιλία του Αλέξη να υπάρχει αναφορά μόνο 5 γραμμών αντιπαράθεσης στην κυβέρνηση της Ν.Δ. και πάνω από 50 γραμμές αντιπαράθεσης στο ΠΑΣΟΚ (το οποίο μου ήταν πάντα αντιπαθές και τότε που μεγάλο μέρος της Αριστεράς, και της εδώ παρευρισκόμενης, είχε μορατόριουμ με την κυβέρνησή του). Όμως, μάλλον, υπάρχει κάποιο λάθος. Υπάρχει κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και αναλύουμε γιατί είμαστε εναντίον της; Έχουν γίνει εκλογές και δεν το μάθαμε; Αλλά αν η κυβέρνηση είναι πράγματι της δεξιάς, γιατί δεν αναφερόμαστε σ’ αυτήν;

Δεν άκουσα, με ευχάριστη έκπληξη, στην ομιλία του Αλέξη για την «Μεγάλη Αριστερά» μαζί με το ΚΚΕ. Τι έγινε η απόφαση του τελευταίου Συνεδρίου; Ήταν λάθος; Μήπως χρειάζεται να ειπωθεί ότι ήταν λάθος;

Δεν άκουσα, με έκπληξη, να υπάρχει η λέξη, δηλαδή η έννοια Δημοκρατία στην ομιλία του Αλέξη, που είχε πάνω από 6000 λέξεις, με πρόχειρο υπολογισμό. Εκτός από τον όρο «Σοσιαλισμός με Δημοκρατία και Ελευθερία», η ίδια η λέξη Δημοκρατία δεν υπάρχει ούτε μια φορά. Δεν υπάρχει, δηλαδή, στην ομιλία η πιο βασική έννοια της Αριστεράς από τον Εμφύλιο μέχρι σήμερα. Όχι απλώς με την έννοια των δικαιωμάτων. Η Δημοκρατία, που στη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου είναι το βασικό πεδίο της ταξικής πάλης. Εκεί, δηλαδή, που διεξάγεται η αντιπαράθεση των τάξεων και των κομμάτων. Η απουσία της έννοιας της Δημοκρατίας σημαίνει απουσία της πολιτικής.

Δεν άκουσα, με έκπληξη, στην ομιλία του Αλέξη καμία κριτική στα φαινόμενα της βίας. Ακόμη δεν κατανοήσαμε ότι αυτή η σιωπή μας έχει βλάψει;

Άκουσα, με έκπληξη, μια ομιλία του Αλέξη που συνολικά ήταν γραμμένη για τότε που είχαμε 18%, ως αποτέλεσμα της κρίσης τότε του ΠΑΣΟΚ και του νεανικού προφίλ του Αλέξη. Δεν κατανοήσαμε ότι από τότε κάτι δεν πήγε καλά, ότι δεν μπορέσαμε να ανταποκριθούμε στο ρόλο ενός μεγάλου κόμματος που δίνει ορατές λύσεις και ότι πρέπει να μελετήσουμε γιατί ξαναβρεθήκαμε στο 7%, ώστε να το αλλάξουμε;

Άκουσα, με έκπληξη, στην ομιλία του Αλέξη, στο κομμάτι για την Ευρώπη, να απουσιάζει ο βασικότερος στόχος του ΣΥΝ, που συμπυκνώνει όλους τους άλλους, η ανάγκη, δηλαδή, για δημοκρατικό και κοινωνικό Σύνταγμα στην Ε.Ε. Και, ενώ υπάρχει στο σχέδιο Προγράμματος που κουβεντιάζουμε, στον «στόχο 22» για την Ευρώπη, δεν υπάρχει στην ομιλία του Αλέξη. Γιατί αφαιρέθηκε ο βασικότερος στόχος του ΣΥΝ για την Ευρώπη;

Τέλος, άκουσα, με μεγάλη έκπληξη, στην ομιλία του Γ. Δραγασάκη τον σχολιασμό του ότι η πρόταση της Ανανεωτικής Πτέρυγας αφορά ένα ρυθμιζόμενο καπιταλισμό. Φοβάμαι ότι υπάρχει ένα πρόβλημα αυτογνωσίας και αίσθησης του μέτρου. Όταν η Ανανεωτική Αριστερά διαμόρφωνε τη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου για σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, κάποιοι ήταν υπέρ των 5χρονων πλάνων του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης που ρεζίλεψαν την έννοια του σοσιαλισμού. Φοβάμαι ότι υπάρχει δυσκολία κατανόησης της στρατηγικής του δημοκρατικού δρόμου. Δυσκολία κατανόησης της βασικής έννοιας του δημοκρατικού δρόμου, που είναι ο συνασπισμός κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, η νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Η νέα πλειοψηφία δεν μπορεί, προφανώς, να είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως υπονοεί το σχέδιο Προγράμματος. Δεν είναι νέα πλειοψηφία το 5% ή το 10% ή το 15%. Πλειοψηφία, ως γνωστόν, είναι πάνω από 51%. Αρα χρειάζονται και άλλες πολιτικές δυνάμεις. Όποιος θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποτελέσει τη νέα πλειοψηφία, απλώς επαναλαμβάνει τη μονοκομματική αντίληψη του τεθνεώτος «υπαρκτού σοσιαλισμού». Όταν, όμως, δεν κατανοείς όλα αυτά, τότε είσαι πραγματικά ακίνδυνος για τον καπιταλισμό. Φτιάχνεις ένα απομονωμένο μαγαζάκι, όπως το ΚΚΕ που είναι στον χώρο του πολιτικού φολκλόρ. Και εκεί μπορείς να λες και για «οικονομία των αναγκών» και για 5χρονα πλάνα και για ό,τι άλλο θες. Τσάμπα είναι.

Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού και στέλεχος της Ανανεωτικής Πτέρυγας

Sunday, February 15, 2009

Τα Εξάρχεια είναι ακόμη ζωντανά

Επαγγελματίες που ζουν χρόνια εκεί περιγράφουν την κρίση των χώρων πολιτισμού και ψυχαγωγίας της περιοχής

Των Γιουλης Επτακοιλη,
Ηλια Μαγκλινη

Για τους εφήβους των αρχών της δεκαετίας του ’80, ειδικά για όσους ζούσαν εκτός του αθηναϊκού κέντρου, τα Εξάρχεια ήταν ένα μυθικό τοπίο. Μια βόλτα στην πλατεία των Εξαρχείων, συχνά, κρυφά από τους γονείς, ισοδυναμούσε με επίδειξη «εμπειρίας» στους συμμαθητές. Η μυθολογία των Εξαρχείων δεν έχει σβήσει. Μπορεί να έχει μεταβληθεί, αλλά στην ουσία ο μύθος συντηρείται και βιώνεται ακόμα από αντίστοιχους σημερινούς εφήβους και νέους, που βρίσκουν εκεί καταφύγιο, μια μικρή πατρίδα. Ενα τέτοιο νέο παιδί ήταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος που σκοτώθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο.

Με μια χρονική απόσταση που επιτρέπει στην ψυχραιμία και τη λογική να βρουν πάλι θέση, επισκεφθήκαμε τα Εξάρχεια και μιλήσαμε με επαγγελματίες που ζουν εκεί από χρόνια: ιδιοκτήτες βιβλιοπωλείων, θεάτρων, χώρων εστίασης και πολιτιστικών δράσεων. Τους ρωτήσαμε πόσο έχουν επηρεαστεί από τα πρόσφατα γεγονότα, τι έχει αλλάξει, τι «πληγές» τους άφησαν τα πρόσφατα γεγονότα. Ακούσαμε πανσπερμία απόψεων, αναγνώσεων και ερμηνειών, που συγκλίνουν όμως, σε ένα βασικό σημείο: Ναι μεν τα Εξάρχεια είναι μια περιοχή με αρκετά άλυτα ζητήματα, παραμένει όμως μια ολοζώντανη γειτονιά. Ενας χώρος όχι μόνο διασκέδασης αλλά και ελεύθερης διακίνησης ιδεών και πολιτισμού. Σε αυτό το σημείο, βέβαια, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε μια αντίφαση: Οτι πολλοί από τους συνομιλητές μας δεν ήθελαν να «υπογράψουν» τις απόψεις τους...

Είναι μηδενισμός αν μείνουμε στη βία

«Πολύς κόσμος έρχεται στα Εξάρχεια, στο πλαίσιο του μύθου που συνοδεύει την περιοχή. Ειδικά τα πιτσιρίκια», λέει στην «Κ» ο Δ., ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου στα Εξάρχεια. «Το παιδί που σκοτώθηκε τον Δεκέμβριο δεν έμενε στα Εξάρχεια αλλά ήταν μέσα στο “κόλπο” των Εξαρχείων. Εμείς το περιμέναμε ότι θα συνέβαινε». Γιατί; «Διότι, αν κάθε μέρα ομάδες νεαρών κάνουν 2 - 3 επιθέσεις στα ΜΑΤ, χωρίς προηγουμένως να έχουν προκληθεί, κάποια στιγμή θα βρεθεί ο ασυνείδητος που θα πυροβολήσει».

Για τον συνομιλητή μας, άτομο πολιτικοποιημένο και με πολύχρονη εμπειρία στον ακτιβισμό, «αν ο νεκρός ήταν ένας εικοσιπεντάχρονος αναρχικός, θα πήγαινε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Θα τον έκλαιγαν μόνον οι δικοί του. Αλλά ο Γρηγορόπουλος ήταν “το δικό μας παιδί”, το παιδί του καθενός. Αν ήταν ένας ενήλικας αναρχικός θα είχαν καεί τα Εξάρχεια αλλά μόνον τα Εξάρχεια, δεν θα είχαν εξαπλωθεί οι φασαρίες με αυτόν τον τρόπο. Δυστυχώς, η έκρηξη ήρθε με τον χειρότερο τρόπο».

Πώς έζησε τις πρόσφατες ταραχές ο Δ., ως ιδιοκτήτης βιβλιοπωλείου; «Η δουλειά έπεσε πολύ τις πρώτες μέρες. Ανθρωποι που συχνάζουν εδώ, πολιτικοποιημένοι, του χώρου, έρχονταν μόνο για να πάρουν ένα βιβλίο και να φύγουν. Σιγά σιγά ισορρόπησε πάλι το πράγμα. Προσωπικά, είχα θυμώσει και με τους μεν και με τους δε». Αν οι «μεν» είναι η αστυνομία, με τους «δε» γιατί θύμωσε; «Κοιτάξτε, ζω τα Εξάρχεια από το 1980. Τότε, κολλούσες αφίσα και σε “βούταγαν”. Συγκρουόμασταν με την αστυνομία όχι σε πορείες, αλλά για να κάνουμε πορεία. Είναι αστείο να μιλάνε σήμερα για τρομοκρατία. Τότε, υπήρχαν χαφιέδες και ρουφιάνοι της αστυνομίας σε κάθε γωνιά. Οι αστυνομικοί σήμερα υπάρχουν σε τρία σημεία, στο ΠΑΣΟΚ, στο υπουργείο Πολιτισμού και στην Ακαδημίας. Ρωτώ όμως: Αν εξαφανιστούν αύριο τα ΜΑΤ, δεν θα καεί την επόμενη μέρα το ΠΑΣΟΚ; Εγώ λέω ότι θα καεί. Επίσης, στην περιοχή έχουν παρατηρηθεί κάποια φαινόμενα που δεν ταιριάζουν στο αγωνιστικό πνεύμα των Εξαρχείων, παραπέμπουν σε τακτικές άλλων εποχών. Παράδειγμα: πήγαν σε ένα εστιατόριο της περιοχής 35 άτομα, έκαναν λογαριασμό 800 ευρώ κι έφυγαν χωρίς να πληρώσουν. Σημειωτέον, το εστιατόριο ανήκει σε έναν μετανάστη. Πήγαν άλλα πέντε άτομα σε ένα άλλο εστιατόριο, έγιναν πάλι τα ίδια. Αυτή την πρακτική την ακολουθούσαν τα κινήματα στην Ιταλία, αλλά ποτέ δεν θα πήγαιναν σε ένα εστιατόριο “εντός έδρας”, εκ του ασφαλούς δηλαδή, θα πήγαιναν σε μια “Μεγάλη Βρεταννία”. Δεν θα πήγαιναν ποτέ στο μαγαζί ενός μετανάστη. Ακόμη: προβαίνουν σε κινήσεις χωρίς νόημα. Τι νόημα είχε να καταλάβουν το κτίριο της ΓΣΕΕ; Ολα αυτά είναι τελικά ερήμην της κοινωνίας, παρότι αφορούν ένα τεράστιο μέρος της νεολαίας, κι αυτό είναι κρίμα».

«Για αναρωτηθείτε», συμπλήρωσε ο Δ. «Ποιοι συμμετείχαν στα επεισόδια; Μαθητές των μεσαίων στρωμάτων. Γιατί άραγε εξεγείρεται ένα παιδί που έχει τα πάντα; Να κάνω μια εικασία; Επειδή οι γονείς τους δουλεύουν όλη μέρα, βαριέται, δεν έχει πρόσβαση σε ελεύθερο χώρο, πνίγεται και τα σπάει. Το πρόβλημα όμως είναι συνολικό. Τι σχολεία έχουμε; Τι πανεπιστήμια έχουμε; Ας είμαστε λίγο ψύχραιμοι λοιπόν. Μια μεγάλη έκρηξη έγινε, και πολύ καλά έγινε ό,τι έγινε, μέσα ήμουν σε όλες τις πορείες, αλλά δεν ήταν ούτε εξέγερση ούτε επανάσταση».

Ο ίδιος άνθρωπος πάντως επιμένει ότι «τα Εξάρχεια είναι ζωντανά, αυτό δεν έχει αλλάξει. Το πρώτο κατάστημα με οικολογικά προϊόντα στη χώρα άνοιξε εδώ, επί της Ανδρέου Μεταξά. Τα Εξάρχεια δεν είναι μόνον μολότοφ. Γίνονται εξαιρετικές εκδηλώσεις, τελευταία πάρα πολλές. Αλλά δεν μπορούμε να μη μιλήσουμε και για υπερβολές. Συγκρίνουν τον Δεκέμβρη του ’08 με τον Μάη του ’68. Μα ο Μάης του ’68 έφερε πράγματα, ριζικές αλλαγές στη ζωή μας. Εδώ, πέρα από τη βία, δεν έφερε κάτι. Την καταλαβαίνω τη βία, είναι τόσο άθλια η πολιτική κατάσταση που σε ωθούν στη βία, αλλά αν είναι να μείνουμε στη βία, είναι μηδενισμός, δεν βλέπω κάτι νέο σε αυτό. Στο τέλος, φοβάμαι ότι θα έχει μείνει ένα νεκρό παιδί που το σκύλευσαν οι πάντες, από τους δημοσιογράφους μέχρι τους αναρχικούς».

«Ουγκ από δω, ουγκ κι από κει»

Για τον Μ., ιδιοκτήτη ενός μικρού δισκάδικου με βινύλια, φταίει η ανωριμότητα και των δύο «πλευρών». Η άποψή του ξεκινάει από τη βεβαιότητα ότι «τέτοιου τύπου συμπεριφορές αποκλείεται να προέρχονται από τους αναρχικούς. Ολο αυτό ήταν μια ανεξέλεγκτη αγέλη, όχι αναρχικοί και αριστεροί. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι πρέπει να φύγει η αστυνομία, όμως η αστυνόμευση θα πρέπει να γίνει πιο διακριτική. Γιατί να μην μπορούμε να έχουμε μια φυσιολογική καθημερινότητα; Ναι στις ιδεολογίες, αλλά να ζήσουμε κιόλας. Γιατί να συντηρούμε τη γυφτιά του Πολυτεχνείου; Ο,τι έγινε το 1973 είχε ένα σκοπό, όλοι αυτοί τώρα πού στοχεύουν; Πάνκηδες ήμαστε κι εμείς κάποτε, αλλά στα 15 μας δεν βρίζαμε τους αστυνομικούς. Δεν λέω ότι καλά έκαναν του παιδιού, προς Θεού, αλλά από την άλλη, τα παιδιά αυτά φοράνε ένα μπλουζάκι με τους Sex Pistols και νομίζουν ότι κάνουν επανάσταση. Θυμάμαι, όταν ήμαστε έφηβοι, πηγαίναμε να ακούσουμε new wave σε μπαράκια εδώ στην περιοχή και είχαμε αίσθηση του κινδύνου, δεν κάναμε τζάμπα μαγκιές. Αυτοί τώρα είναι αναρχικοί; Ο αναρχικός δεν είναι κανένας τυχάρπαστος. Οι αναρχικοί δεν σπάνε ποτέ βιβλιοπωλεία ή δισκάδικα, όπως έκαναν οι χιτλερικοί. Δεν πιάνεται από πουθενά το πράγμα. Ουγκ από δω, ουγκ κι από κει».

Με λογαριασμό 800 ευρώ, δεν πλήρωσαν τίποτε

O Α. ένας πράος και ευγενικός άνθρωπος, ήρθε από την Αλβανία να δοκιμάσει την τύχη του στην Ελλάδα και πέτυχε με σκληρή δουλειά. Είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου και μέσα στον Δεκέμβριο αντιμετώπισε μιαν εξαιρετικά δυσάρεστη κατάσταση. «Μένω δέκα χρόνια στα Εξάρχεια, από τότε που άνοιξα το μαγαζί. Τα Εξάρχεια είχαν μιαν ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια, πολύς κόσμος από άλλες περιοχές ερχόταν εδώ, υπήρχε ζωή. Μετά τη δολοφονία του παιδιού, ερήμωσε ο τόπος. Είχαμε έναν νεκρό μήνα, τον Δεκέμβριο, που κανονικά είναι ο καλύτερός μας μήνας. Από τους εκατό πελάτες την ημέρα πέσαμε στους τρεις - τέσσερις. Ο κόσμος φοβόταν να έρθει. Τώρα, ξαναζωντανεύουν και πάλι. Ωστόσο, τον Δεκέμβριο είχα και δύο ενοχλήσεις. Τη μία φορά ήρθε εδώ μια παρέα 35 ατόμων, ηλικίας από 20 έως 40 ετών. Παράγγειλαν φιλέτα, ακριβά εμφιαλωμένα κρασιά, έκαναν λογαριασμό 800 ευρώ. Στο τέλος, άφησαν 50 ευρώ για το γκαρσόνι και μου είπαν, “Βάρα το κεφάλι σου. Τα υπόλοιπα θα σου τα πληρώσει το αφεντικό”. Τους λέω, ρε παιδιά, εγώ είμαι το αφεντικό, μετανάστης είμαι, χρεωμένος είμαι. Δεν άκουγαν τίποτα. Μόνο ένας έμεινε πίσω και μου είπε, έγινε παρεξήγηση, έπαθες μια μικρή ζημιά αλλά τι να κάνουμε τώρα. Ομως, συνέβη και σε ένα άλλο εστιατόριο, στο οποίο είμαι συνεταίρος: μια παρέα πέντε ατόμων, νέα παιδιά, έκανε λογαριασμό 100 ευρώ. Εδωσαν είκοσι ευρώ στην κοπέλα και της είπαν: “Πες στο αφεντικό σου, εδώ δεν είναι Κολωνάκι”. Δεν είναι τα χρήματα που ενοχλούν, είναι η πράξη. Τα ίδια έκαναν και σε ένα μίνι μάρκετ, όταν έκαναν κατάληψη στο Πολυτεχνείο, κάθε μέρα ψωνίζανε χωρίς να πληρώνουνε, τα ίδια έκαναν παίρνοντας μπίρες από περίπτερα. Τους είπαν ότι αν φώναζαν την αστυνομία, θα τους έσπαγαν τα μαγαζιά. Δηλαδή, φασισμός από τη μία, φασισμός από την άλλη. Ξέρουν ότι είμαι δεμένος χειροπόδαρα. Δεν έχω πειράξει ποτέ κανέναν, αν σου φαίνεται ακριβό το μαγαζί, μην έρθεις. Θα περάσει κι αυτό όμως. Θα το αντέξουμε. Πολλές οικογένειες, βέβαια, συζητούν το ενδεχόμενο να φύγουν από τα Εξάρχεια. Αμα έχεις μικρά παιδιά, πώς να τα βγάλεις πέρα με τους τραμπουκισμούς, τα χημικά και τα δακρυγόνα;»

Ολο το εξαιρετικό ρεπορτάζ της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ

Friday, February 13, 2009

Η κατάντια

Γράφει η Τέτα Παπαδοπούλου στην Ελευθεροτυπία (13/2/2008)

*Στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, την προηγούμενη εβδομάδα, ήμουν παρούσα σε ένα γεγονός θλιβερό αλλά και ενδεικτικό των ημερών που διανύουμε. Δεν βρίσκω λέξεις για να το προσδιορίσω παρά μόνον τις εξής: μεγάλη κατάντια. Πρώτα όμως τα στοιχεία.

*Δύο καθηγητές του Παντείου, η Πέρσα Ζέρη και ο (και δημοσιογράφος) Νίκος Μπακουνάκης, οργάνωσαν στο αμφιθέατρο Σάκης Καράγιωργας εκδήλωση-συζήτηση με καλεσμένους τον δημοσιογράφο Πάσχο Μανδραβέλη και τον Αμερικανό δημοσιολόγο πρώην διπλωμάτη Μπρέιντι Κίσλινγκ. Ποιο ήταν το θέμα; «Τα ΜΜΕ τον Δεκέμβριο».

*Λίγο πριν αρχίσει η εκδήλωση, οι δύο καθηγητές μπαίνοντας στο αμφιθέατρο το βρήκαν σε άθλια κατάσταση. Πεταμένα κάτω όλα τα μικρόφωνα και κομμένα τα καλώδιά τους. Η αχρήστευση των μικροφώνων σημαίνει ένα και μόνον πράγμα: δεν θέλω να μιλήσεις, θα σε εμποδίσω να μιλήσεις. Να 'ταν μόνον αυτό...

*«Μπάτσοι-ΜΜΕ-Ακαδημαϊκοί, όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί». Με αυτό το σύνθημα γραμμένο σε πανό και με πολλά άλλα ιδίας έμπνευσης, γραμμένα στους τοίχους, ήταν «διακοσμημένο» το αμφιθέατρο. Πολύ προκομένοι οι αναρχοαυτόνομοι φοιτητές (τα συνθήματα είχαν την υπογραφή τους) φρόντισαν να στολίσουν την αίθουσα. Να 'ταν μόνον αυτό...

*Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης φώναζαν, διέκοπταν, αποδοκίμαζαν τους ομιλητές. Και όταν πήραν τον λόγο, τι έκαναν; Εκτόξευσαν ρουκέτες αρλουμπολογίας και επαναστατικούς φετφάδες -π.χ. «το BBC είναι κέντρο συνωμοσίας»- που θα τους ζήλευε και ο Αχμαντινετζάντ. Να 'ταν μόνον αυτό... Το χειρότερο ακολούθησε μόλις τελείωσε η εκδήλωση.

*Στην έξοδο, οι αναρχοαυτόνομοι φοιτητές περίμεναν τους ομιλητές -καθηγητές και καλεσμένους- και τους πέταξαν αυγά. Ναι, αυγά. Ηταν η κορυφαία στιγμή της φασίζουσας συμπεριφοράς τους.

*Εδώ που φτάσαμε, πρέπει να διαθέτει θάρρος ένας πανεπιστημιακός για να διοργανώσει στο πανεπιστήμιο μια τέτοια εκδήλωση, η οποία δεν είχε την έγκριση των αναρχοαυτόνομων φοιτητών και δεν ξέρω ποιων άλλων «παιδιών»... Πάντως, «τα παιδιά» βρίσκουν και τα κάνουν. Ας μην κρυβόμαστε. Αυτό το ελεεινό καθεστώς τρομοκράτησης και βίας στα πανεπιστήμια, στο Πάντειο εν προκειμένω, συντηρείται με την ανοχή μεγάλου μέρους της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ


Σχόλιο "Πιπεριάς": Αυτά (τα σωστά) γράφει η Τέτα Παπαδοπούλου. Αλήθεια γιατί η αγαπητή δημοσιογράφος δεν είχε γράψει ένα ανάλογο (σωστό) σχόλιο όταν "αναρχοαυτόνομοι" καίνε ελληνικές σημαίες, όταν κατάστρεψαν την βιβλιοθήκη, όταν έκαιγαν "εθνικιστικά" (sic) βιβλιοπωλεία; Μήπως γιατί τότε ήταν... "διεθνιστές" και τώρα έγιναν... "αναρχοαυτόνομοι";


Να αναζητήσουμε εθνική στρατηγική

Του Γιάννη ΜΑΥΡΟΥ

Στο κείμενο που τιτλοφορείται «Συμβολή του Συνασπισμού στο Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ»* (βλ. πρώτο μέρος στην “Κυριακάτικη Αυγή” της 8.2.2009), σε ένα σύνολο τριακοσίων τριάντα σελίδων, μόνο δύο αφιερώνονται στην ευρωπαϊκή πολιτική και …μιάμιση στην ελληνική εξωτερική πολιτική και τη «νέα αντίληψη για την άμυνα»! Το προφανές και κραυγαλέο έλλειμμα, βρίσκεται σε απόλυτη αναντιστοιχία τόσο με τη γεωπολιτική μας θέση και τα ανοιχτά εθνικά μας θέματα όσο και με την πρόσφατη ιστορία μας, γιʼ αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να ανοίξει ο διάλογος επί της ουσίας για την κάλυψη του κενού.

Εισαγωγικά θα παρατηρήσουμε πως το κείμενο του Συνασπισμού, αντίθετα απ’ ό,τι διακηρύσσεται στην αρχή, δεν αποτελεί «πρόγραμμα» αλλά μάλλον συλλογή θέσεων και στόχων -κυρίως οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής- που πρέπει να αξιολογηθούν, να ιεραρχηθούν και να συναρμολογηθούν, βάσει συγκεκριμένης στρατηγικής ώστε, αφού προηγουμένως κοστολογηθούν, να προκύψει πραγματικό πρόγραμμα, που θα πρέπει να περιλαμβάνει και πρόβλεψη των μέσων (ανθρώπινων, φυσικών και χρηματικών πόρων) για την πραγματοποίησή του.

Στο μέτρο που δρούμε ως πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας, διεκδικούμε την πολιτική ηγεμονία και φιλοδοξούμε να εκπονήσουμε εναλλακτική πρόταση εξουσίας, είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε εθνική στρατηγική. Αυτό σημαίνει:

πολιτική ασφαλείας (άμυνα και διπλωματία) ως θεμελιώδη/ υπαρξιακή συνθήκη

πολιτική ανάπτυξης (οικονομικής και κοινωνικής / εθνικής και περιφερειακής) ως βασική υλική προϋπόθεση για την επίτευξη των κυρίως στόχων που ακολουθούν

πολιτιστική πολιτική , με την ευρύτερη έννοια της καλλιέργειας εθνικής ταυτότητας μέσα από την λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών, της παιδείας, της έρευνας, των ΜΜΕ, του αθλητισμού και γενικότερα της διαχείρισης και ανάπτυξης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς

Υπό αυτό το πρίσμα, η μεγαλύτερη αδυναμία του «Προγράμματος» είναι η απουσία εθνικής στρατηγικής. Στο εδάφιο που τιτλοφορείται «Η Στρατηγική μας κατεύθυνση: Το όραμα ενός άλλου κόσμου» (Μέρος Δεύτερο, Ενότητα Δ, Στόχος 22) διαβάζουμε (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Οι εξελίξεις που συντελούνται φέρνουν στο προσκήνιο τις ιδέες και τις αξίες της Αριστεράς. Υπογραμμίζουν την αυξανόμενη σημασία της συνεργασίας και της κοινής δράσης των δυνάμεών της, στην ευρύτερη δυνατή βάση, σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο. Η αντίστοιχη προβολή εναλλακτικών προτάσεων καθίσταται πιο επιτακτική σήμερα με κύριο στόχο την ήττα του νεοφιλελευθερισμού και την προώθηση αλλαγών για κοινωνίες και έναν κόσμο αλληλεγγύης και ισότητας, ειρήνης και οικολογικής προστασίας, στην προοπτική του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία.

Η δική μας εναλλακτική πρόταση έχει μονίμως ανοιχτό ιδεολογικό και πολιτικό μέτωπο ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την πατριδοκαπηλία. Στηρίζεται στις αρχές της διεθνιστικής αλληλεγγύης, της ισότιμης διεθνούς συνεργασίας, του σεβασμού των δικαιωμάτων των λαών, των πολιτών και των μειονοτήτων.

Προτεραιότητά μας είναι η υπεράσπιση της ειρήνης. Οι τερματισμοί των πολέμων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, η λύση του Μεσανατολικού με τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967,η ειρηνική επίλυση των προβλημάτων, η μη απειλή και η μη χρήση βίας είναι για μας η μόνη επιλογή. Γιʼ αυτό υπερασπιζόμαστε το διεθνές δίκαιο και υποστηρίζουμε πρωτοβουλίες αφοπλισμού, αποστρατιωτικοποίησης και αποπυρηνικοποίησης σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο. Αγωνιζόμαστε κατά των στρατιωτικών συνασπισμών και των ξένων βάσεων παντού στον κόσμο.

Διεκδικούμε την επικράτηση μιας πολυδιάστατης, μη στρατιωτικής αντίληψης για την ασφάλεια, πολιτική, οικονομική, οικολογική, ανθρώπινη. Μια τέτοια αντίληψη μπορεί να υπηρετηθεί από έναν εκδημοκρατισμένο και ενισχυμένο ΟΗΕ και απαιτεί τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος καθολικής ασφάλειας, καθώς και δημοκρατικά διαμορφωμένες περιφερειακές δομές ασφάλειας και συνεργασίας, στο πλαίσιο των οποίων μπορεί η θέση και ο ρόλος των μικρότερων χωρών να αναβαθμιστεί.

Θεωρούμε απαραίτητη προϋπόθεση για έναν κόσμο ειρήνης και ασφάλειας την καταπολέμηση των μεγάλων ανισοτήτων και την οικολογική προστασία του πλανήτη, την εξάλειψη της φτώχειας και της πείνας στον κόσμο.

Εκ πρώτης όψεως ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει; Σε δεύτερη ανάγνωση όμως αναδεικνύονται όσα παραλείπονται. Ενώ αναφέρονται το Ιράκ, το Αφγανιστάν και το παλαιστινιακό, απουσιάζει κραυγαλέα το κυπριακό! Η παράλειψη δεν είναι τυχαία. Σε τρίτη ανάγνωση διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά σε οτιδήποτε το «εθνικό». Το κείμενο είναι τόσο «διεθνιστικό» που θα μπορούσε να είχε γραφεί από οποιονδήποτε «αριστερό» οπουδήποτε! Παραμένει σε ένα γενικό ιδεολογικό επίπεδο χωρίς εδραίωση στη συγκεκριμένη πραγματικότητα. Αρμόζει περισσότερο σε διακήρυξη του Παγκόσμιου ή Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ παρά σε πρόγραμμα ελληνικού κόμματος ή συνασπισμού κομμάτων, τη στιγμή μάλιστα που τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος βρίσκονται αντιμέτωπες με σοβαρές απειλές εναντίον της εδαφικής μας ακεραιότητας και των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Υπό αυτές τις συνθήκες, η «υπεράσπιση της ειρήνης» στο πλαίσιο «μιας πολυδιάστατης μη στρατιωτικής αντίληψης για την ασφάλεια» με «νέα αντίληψη για την άμυνα» και «μη χρήση βίας» ως «μόνης επιλογής» μόνο ανασφάλεια εμπνέει και ασφαλώς δεν πείθει.

Με δεδομένη τη σημερινή γεωπολιτική και γεωοικονομική πραγματικότητα, το πολιτικό ερώτημα που τίθεται είναι πώς μπορούμε να χαράξουμε και να βαδίσουμε στον ελληνικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, εννοείται με ελευθερία και δημοκρατία. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι ιδεολογική. Δεν μπορεί να εκκινεί από την ισοπεδωτική ασάφεια του «μετώπου ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και την πατριδοκαπηλία». Χρειάζεται ιεράρχηση και συγκεκριμενοποίηση. Ποιο είναι το κύριο μέτωπο; Είναι ο ιμπεριαλισμός γενικά και αόριστα ή ο αγγλοαμερικάνικος πρωτίστως; Υπάρχουν αντιθέσεις με τον γαλλικό, τον γερμανικό και τον ρωσικό ενδεχομένως και πώς μας αφορούν; Ποιος εθνικισμός συνιστά κύρια απειλή και ποιος δευτερεύουσα; Ο ελληνικός, ο βουλγαρικός, ο αλβανικός ή ο τουρκικός και ο σλαβομακεδονικός; Ποιος ρατσισμός; Αν είχε κανείς αμφιβολίες ως προς το τι υπονοεί το κείμενο, η αναφορά-κατακλείδα στην «πατριδοκαπηλία» τις διαλύει. Το μέτωπο που αυτή φωτογραφίζει είναι βέβαια εσωτερικό και η καραδοκούσα ιδεολογική ενοχοποίηση του πατριωτισμού ακυρώνει στην πράξη το όποιο διακηρυγμένο αντιιμπεριαλιστικό «μέτωπο».

Το ίδιο συμβαίνει με την πολιτική του «Προγράμματος» για το μεταναστευτικό (Στόχος 10). Στο όνομα του «θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης κυκλοφορίας προσώπων» και της «ελευθερίας του ατόμου για την πραγμάτωση της προσωπικότητάς του και τη δυνατότητά του να απολαμβάνει από κοινού και ισότιμα τα αγαθά του παραχθέντος κοινωνικού πλούτου» και του αξιώματος ότι «όλοι οι άνθρωποι είναι φορείς δικαιωμάτων που δεν πρέπει να υπόκεινται σε περιορισμό εξαιτίας της εθνικότητας, της γλώσσας, των θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων, του φύλου, του σεξουαλικού προσανατολισμού κ.λπ.» υποστηρίζεται ουσιαστικά μια «πολιτική» ανοικτών θυρών (το «δικαίωμα στην ελεύθερη και ασφαλή είσοδο και το άσυλο», ενός «συστήματος ανοιχτής και διαρκούς νομιμοποίησης») η οποία εξυπηρετεί μόνο το ντόπιο κεφάλαιο -προσφέροντάς του φτηνή εργατική δύναμη- και την άρχουσα τάξη, διασπώντας το προλεταριάτο και πλήττοντας το συνδικαλιστικό κίνημα. Η ειρωνεία είναι ότι ενώ είναι ακριβώς αυτή η «πολιτική» που υποθάλπει τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, φαινόμενα που ήταν άγνωστα στο παρελθόν, το «Πρόγραμμα», αναφερόμενο (σελ. 153) στις «άθλιες συνθήκες διαβίωσης των μεταναστών στους καταυλισμούς στην ύπαιθρο και τα εξευτελιστικά μεροκάματα», συμπεραίνει βαρύγδουπα ότι «η ξενοφοβία και ο ρατσισμός ενυπάρχουν ακόμη σε κοινωνικό επίπεδο»! Έτσι, μαζί με την δυνάμει ενοχοποίηση του πατριωτισμού ως πατριδοκαπηλίας έχουμε και την δυνάμει ενοχοποίηση της υπεράσπισης του εργασιακού δικαιώματος, καθώς και του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης, μέσω της εύλογης απαίτησης για αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης, ως ξενοφοβία και ρατσισμό!

Όσο δεν συμφωνούμε στην σύμπηξη -στην πράξη και όχι στα λόγια- αντιιμπεριαλιστικού και αντιμονοπωλιακού μετώπου ως κεντρικού στρατηγικού στόχου, οι όποιες, σωστές ενδεχομένως, θέσεις μας στα επί μέρους θέματα αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής (π.χ. Κυπριακό, ΝΑΤΟ, βάσεις, ελληνοτουρκικά, μακεδονικό) θα παραμένουν γράμμα κενό και άνευ αποτελέσματος. Μόνο εφʼ όσον υπάρξει αυτό το μέτωπο, καθοδηγούμενο από άξια ηγεσία, οπλισμένη με καλά επεξεργασμένη εθνική στρατηγική και πρόγραμμα εξουσίας, μπορεί να ελπίζει κανείς ότι η χώρα μας θα αντιμετωπίσει επιτυχώς τους κινδύνους που την απειλούν και θα ξεπεράσει την συστημική κρίση που την μαστίζει.

ΠΗΓΗ:
Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ - Προσυνεδριακός διαλόγος του ΣΥΝ

Thursday, February 12, 2009

Ο καλός στρατιώτης Ράιαν





Τουλάχιστον 19 χρόνια θα συμπληρώσει με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο Ράιαν Γκιγκς, καθώς ο 35χρονος παίκτης συμφώνησε με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και θα παραμείνει στον αγγλικό σύλλογο μέχρι τον Ιούνιο του 2010. «Νιώθω καλά αγωνιστικά και απολαμβάνω το ποδόσφαιρο περισσότερο από ποτέ. Υπάρχει πολύ καλό κλίμα στα αποδυτήρια. Θέλω να είμαι μέρος αυτής της ομάδας και να πετύχω ακόμα περισσότερα», δήλωσε στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου ο Ουαλός μεσοεπιθετικός.

Δηλώσεις έκανε και ο προπονητής της ομάδας, Σερ Άλεξ Φέργκιουσον: «Ο Ράιαν είναι πραγματικός επαγγελματίας , προσέχει πολύ τον εαυτό του. Η επιθυμία του να πετύχει είναι μεγάλη, σαν ενός νεαρού ποδοσφαιριστή που ξεκινάει τώρα την καριέρα του. Επίσης, μοιάζει με νεαρό ποδοσφαιριστή και όταν αγωνίζεται. Θέλει να παίζει συνέχεια, αλλά καταλαβαίνει πόσο μπορεί να παίξει, ώστε να βοηθήσει με την εμπειρία του την ομάδα, αλλά και να υπάρξει όφελος και για τον ίδιο. Θα μπορούσε να έχει κορεστεί μετά από όσα έχει καταφέρει, αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και για αυτό του είπαμε πως θέλουμε να ανανεώσουμε, διότι με την εμπειρία του μπορεί να μας βοηθήσει».

Ο Ράιαν Γκικς ανήκει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τον Ιούλιο του 1990 και έκανε το ντεμπούτο του στις 2 Μαρτίου του 1991 κόντρα στην Έβερτον. Στις 21 Μαΐου του 2008 έγινε ο ρέκορντμαν συμμετοχών στην ιστορία του συλλόγου, ξεπερνώντας τις 758 του σερ Μπόμπι Τσάρλτον. Με τους «διαβόλους» έχει κατακτήσει 2 Champions League, 10 πρωταθλήματα, 4 Κύπελλα, 2 Λιγκ Καπ, 7 Σούπερ Καπ, 1 Διηπειρωτικό, 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων και 1 Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Ο Ουαλός άσος την περασμένη Κυριακή σκοράροντας στο παιχνίδι με την Γουεστ Χαμ έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία που έχει βρει δίχτυα και στις 17 διοργανώσεις της Πρέμιερ Λιγκ.

Ράιαν σ' ευχαριστούμε για τις πολύ όμορφες στιγμές που μας έχεις χαρίσει με την μπάλα στα πόδια...



Monday, February 9, 2009

Χριστιανοί & Πολιτική

Κυκλοφόρεί από 12-2 το νέο διπλό τεύχος του περιοδικού ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ με εκτενές αφιέρωμα “Χριστιανοί και Πολιτική” (A. Aργυρόπουλος, Θ. Κουρταλίδης, Β. Κρομμύδας, μοναχός Μωϋσής ο αγιορείτης, Θ. Ν. Παπαθανασίου, Στ. Παπαθεμελής), το οποίο κοσμούν έργα του Cerezo Barredo.

Πέρα από τις μόνιμες στήλες του περιοδικού μπορείτε να διαβάσετε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία του Χρήστου Γιανναρά με τον Δ. Κοσμόπουλο για το Αίνιγμα του κακού, την παρουσίαση του Αντρέ Μπαζέν από τον Κων. Μπλάθρα και μια ανάλυση του Φ. Μαλκίδη για τους Πομάκους της ελληνικής Θράκης. Στο τεύχος έχουμε κείμενα για τα πρόσφατα γεγονότα, το μεταναστευτικό, τα αξιανάγνωστα βιβλία του 2008 κ.ά

Η εξέγερση της αερολογίας

Tου Πασχου Μανδραβελη

Υπάρχουν άραγε πολλοί Ελληνες αστυνομικοί που τρώνε «ντόνατς»; Το αμερικανικό έδεσμα είναι σχεδόν άγνωστο στη χώρα. Κάποιοι τα γνωρίζουν από τις αστυνομικές ταινίες του Χόλιγουντ, οι οποίες δείχνουν Αμερικανούς αστυνομικούς να τα προτιμούν. Από κει φαίνεται τα έμαθε και η «Σέχτα Επαναστατών» στην προκήρυξη της οποίας αναγράφεται το φριχτό ευφυολόγημα (προφανώς, ξεπατικωμένο από κάποια ταινία) ότι οι αστυνομικοί «όπως τα ντόνατς που τρώνε, δεν είναι ωραίοι χωρίς μια τρύπα στην μέση».

Ας προσπεράσουμε την ειρωνεία ότι ο αμερικανικός πολιτισμός προσφέρει άστοχα για την ελληνική πραγματικότητα, ευφυολογήματα. Ετσι κι αλλιώς, όλη η προκήρυξη είναι ένα ανόητο μείγμα μπροσούρας και «Βρώμικου Χάρι». Πέρα από τα αριστερίστικα στερεότυπα περί «μισθοφορικού στρατού του καθεστώτος» προέκυψαν και χολιγουντιανές ατάκες δευτεροκλασάτων ταινιών, όπως «η ζωή κάθε μπάτσου κοστίζει όσο και μία σφαίρα».

Ενα σημείο της προκήρυξης κάτι θυμίζει. Γράφουν οι σεχταριστές: «Ισως κάποιοι να σοκάρονται απ’ την κυνικότητά μας και να μιλάνε για “έλλειψη πολιτικού και ιδεολογικού υπόβαθρου”. Εμείς όμως δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε ή ακόμα και να επεξηγήσουμε τη δράση μας. Δεν κάνουμε πολιτική, κάνουμε αντάρτικο».

Μια παραλλαγή αυτού ακούσαμε τον Δεκέμβριο: «Δεν είναι ανάγκη να υπάρχει αίτημα. Εχουμε εξέγερση». Μια άλλη παραλλαγή υπάρχει και στη Λυρική όπου οι καταληψίες (που συστήνονται ως «οι μαύροι κύκνοι, τα όμορφα παπιά, η στριγκλιά της Ζιζέλ, το παραπάτημα της μπαλαρίνας») διακηρύσσουν: «Απελευθερώνουμε (!) την Εθνική Λυρική Σκηνή, γιατί εξ ορισμού μας ανήκει. Εχουμε την ανάγκη να πούμε τα πράγματα από την αρχή...». Σε άλλο κείμενό τους επισημαίνουν ότι «όλα είναι υπό συζήτηση, όλοι μαζί, προσπαθούμε να συνδιαμορφώσουμε μέρα με τη μέρα τους όρους που θέλουμε να ζούμε και να εκφραζόμαστε». Σημείωση: κι εδώ απουσιάζει το αίτημα. Υπάρχει μόνο η φλου αναφορά «μια άλλη τέχνη είναι εφικτή». Ποια; Κανείς δεν ξέρει. «Ολα είναι υπό συζήτηση».

Δεν υπονοούμε ότι τα τρία αυτά γεγονότα έχουν οργανική σχέση. Υπάρχει όμως μια κοινή αντίληψη που διατρέχει αυτό τον λόγο, ο οποίος δυστυχώς γίνεται μόδα. Το έλλειμμα νοήματος και η απουσία στόχου της δράσης. Δεν εξηγούν και δεν αποσκοπούν. Χειρότερα: δεν νιώθουν την ανάγκη να το κάνουν. Τους ενδιαφέρει μόνο το Συμβάν (με σίγμα κεφαλαίο) μια ανοησία που κάποτε περιοριζόταν σε πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τώρα ξεχύθηκε στους δρόμους. Το συμβολικό ιεραρχείται υψηλότερα από το πραγματικό και φυσικά δεν εξετάζονται οι συνέπειες. Το πολιτικό -που είναι αίτημα και διεκδίκηση- έχει εξοστρακιστεί. Το «εξεγερσιακό» έχει θεοποιηθεί και διαρκώς υμνείται ως «χαρά» και «μέθεξη», κάτι που γενικώς προσφέρει· ασχέτως αν δεν έχει στόχο. Η γλώσσα δεν επιχειρείται καν να γίνει κατανοητή. «Η τέχνη του καπιταλισμού», γράφουν οι «απελευθερωτές» της Λυρικής, «είναι κακό όνειρο της σύγχρονης αλυσοδεμένης κοινωνίας που τελικά δεν εκφράζει παρά την επιθυμία της να κοιμηθεί (Γκι Ντεμπόρ)».

Το χειρότερο αυτού που ζούμε δεν είναι η αναταραχή. Δεν είναι καν η απουσία νοήματος. Είναι κυρίως η παραίτηση από το νόημα. Και όσο αυτή η παραίτηση ήταν στη θεωρία γινόταν χαριτωμένη αερολογία. Τώρα που βγαίνει στους δρόμους γίνεται επικίνδυνη.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ