Friday, January 30, 2009

"Εφυγε" ο Αντάρτης...


«Εφυγε» ο τραγουδιστής και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Πάνος Τζαβέλλας που έχει μείνει γνωστός για τον αγώνα του στις τάξεις του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, την πορεία του στο πολιτικό τραγούδι και τη στρατευμένη τέχνη, με την ερμηνεία των πιο γνωστών αντάρτικων τραγουδιών.

Η ζωή του Π. Τζαβέλα

Ο Πάνος Τζαβέλας γεννήθηκε το 1925 στην Κοζάνη. Μαθητή του γυμνασίου τον βρίσκει ο παγκόσμιος πόλεμος και εντάσσεται στην ΕΠΟΝ. Τον επόμενο χρόνο βγαίνει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. Ξαναβγαίνει στο βουνό με το Δημοκρατικό στρατό, όπου τραυματίζεται, συλλαμβάνεται και ακρωτηριάζεται στο δεξί του πόδι.

Από εκεί αρχίζει ο δρόμος για τις φυλακές. Δικασμένος τρεις φορές σε θάνατο, αρρωσταίνει βαριά το 1959 από τη νόσο του Burgen και πηγαίνει στη Σοβιετική Ένωση για θεραπεία. Έμεινε μέχρι το 1965. Αφού θεραπεύτηκε, του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει μουσική. Εκεί γνωρίζει και το μεγάλο Ντιμίτρι Σοστακόβιτς.

Γυρνά στην Ελλάδα το 1965, αλλά το 1968 φυλακίζεται πάλι, από το καθεστώς των συνταγματαρχών αυτή τη φορά, για παράνομη δράση ενάντια στη χούντα.

Αποφυλακίζεται το 1971 με «ανήκεστο βλάβη» και ξεκινά ως μουσικός να παίζει στις μπουάτ της Πλάκας. Εκεί τον βρίσκει η μεταπολίτευση, όπου πλέον ελεύθερα τραγουδά τα τραγούδια της εθνικής αντίστασης. Χιλιάδες νέοι αλλά και μεγαλύτεροι άνθρωποι κατακλύζουν το μαγαζί της οδού Κυδαθηναίων όπου τραγουδά, επτά μέρες τη βδομάδα. Πολλές φορές κάνει τρεις παραστάσεις τη νύχτα ώστε να χωρέσουν όλοι όσοι ήθελαν να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα.

Ήταν ο άνθρωπος που γνώρισε στους νεότερους το μουσικό, αλλά και ιστορικό έπος της εθνικής αντίστασης.

Saturday, January 24, 2009

«Μεγάλη εποχή, σπαταλημένη», ο στίχος του Μπρεχτ παραμένει επίκαιρος

Του Πετρου Μαρκαρη*


Διάβαζα στην «Καθημερινή» της 11ης Ιανουαρίου 2009 την αλληλογραφία των Θεοτοκά-Σεφέρη-Καραγάτση για το Κυπριακό και σκεφτόμουν νοσταλγικά πόσο διαφορετικό ήταν το ύφος και το επίπεδο της συζήτησης, ακόμα και σε μια τόσο δύσκολη εποχή, όπως το 1954.

Και δεν το λέω μόνο για τους τρεις «ευπρεπείς αστούς» συγγραφείς, όπως τους αποκαλούσαν τότε οι «στρατευμένοι» Αριστεροί. Και η πολεμική ανάμεσα στους «αστούς» και στους «στρατευμένους» είχε το ίδιο υψηλό επίπεδο ύφους και ευπρέπειας. Αρκεί να διαβάσει κανείς τη διαμάχη ανάμεσα στην «Επιθεώρηση Τέχνης» και τις «Εποχές», για να καταλάβει σε ποιο επίπεδο διεξαγόταν η σύγκρουση.

Αυτές τις σκέψεις τις έκανα, με αφορμή δύο κείμενα που είχα διαβάσει νωρίτερα, στα τέλη του περασμένου έτους, τα «Αντικάλαντα» στην Αυγή της 24ης Δεκεμβρίου 2008, και το διήγημα του Κ. Γρηγοριάδη «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά» στον Ριζοσπάστη της 28ης Δεκεμβρίου 2008.

Η διαφορά ανάμεσα στα κείμενα πολεμικής του τότε και του σήμερα εκφράζει στην ουσία την απόσταση στο επίπεδο σκέψης, λόγου και ύφους που χωρίζει τη σημερινή Αριστερά από την προχουντική. Είναι το ίδιο, όπως αν συγκρίνεις το πρόσφατο κίνημα των νέων με το κίνημα της νεολαίας στη διάρκεια των «Ιουλιανών».

Η νεολαία του 1965 είχε ηγεσία, είχε πολιτικούς στόχους και στρατηγική. Συνεπώς, αποτελεί ένα μέτρο για το σήμερα που θα ’πρεπε να το θυμόμαστε, όταν χειροκροτάμε.

Το ίδιο και στον γραπτό λόγο. Δεν μπορείς να μιλήσεις για έναν φονιά, όπως κάνει ο Κ. Γρηγοριάδης, χωρίς να έχεις ως μέτρο (και το λέω εκ πείρας) τους στίχους του Ελύτη: «Αξιον εστί το χέρι που επιστρέφει / από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει / ποιος αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει / ποιο το “νυν” και πιο το “αιέν” του κόσμου». Γιατί μπορεί ο Κορκονέας να ανήκει στο «λεπιδοπτέρων το νέφος το κινούμενο», αλλά ο κ. Γρηγοριάδης δεν ανήκει σίγουρα με το κείμενο του στο «μυστηρίων το φως το περιιπτάμενο».

Ετσι και τα «Αντικάλαντα».

Αν ο στιχουργός Κώστας Παπαγιάννης είχε ανατρέξει στα φύλλα της Αυγής, θα διαπίστωνε ότι ο Τάσος Βουρνάς είχε καταξιώσει τον λίβελλο ως λογοτεχνικό είδος και θα τον είχε για μέτρο.

Οταν κοιτάω το τότε και το σήμερα, το κάποτε και το τώρα, μοιραία μου έρχεται στο νου ο τίτλος ενός ποιήματος του Μπρεχτ: «Μεγάλη Εποχή, Σπαταλημένη».

* Ο Πέτρος Μάρκαρης είναι συγγραφέας.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ


Friday, January 23, 2009

O ModFather Paul Weller στην Αθήνα!!!!



"Τσιμπίστε με" ο Πολ Γουέλερ, ο άνθρωπος που κράτησε μουσικά ζωντανό το κίνημα των Mods πάνω από 20 χρόνια έρχεται στην Αθήνα. Διαβάστε τη έγραψε η "Ελευθεροτυπία":

«Υπάρχει σόουλ και μπλουζ, υπάρχουν ψυχεδελικές ενορχηστρώσεις, υπάρχουν φολκ μελωδίες και φυσικά υπάρχει ροκ εν ρολ. Είναι ένα άλμπουμ με αρχή, μέση και τέλος, λίγο ρετρό, σε μια εποχή που ο κόσμος "κατεβάζει" ένα-δυο τραγούδια από το Ιντερνετ. Αλλά για μένα τα είκοσι ένα τραγούδια, ανάμεσά τους κάποια ορχηστρικά, ολοκληρώνουν έναν κύκλο».
Στα 50 του χρόνια ο Πολ Γουέλερ κυκλοφόρησε τον Ιούνιο το άλμπουμ «22 Dreams», που έφτασε την πρώτη εβδομάδα στο Νο1 στη Βρετανία. Υστερα ξεκίνησε μια παγκόσμια περιοδεία, που θα τον φέρει και στην Αθήνα στις 14 Ιουλίου -πιθανότατα στη σκηνή του Λυκαβηττού.«Θα το περιέγραφα ως εκλεκτικό», λέει για το άλμπουμ του. «Δεν υπάρχει ούτε ένα τραγούδι που να ηχεί όμοιο με τα υπόλοιπα. Είχα μια εμμονή όταν το ηχογραφούσα να φτάσω τον ήχο μου στα όριά του, όχι να ικανοποιήσω απλά το κοινό μου, αλλά να πειραματιστώ ως μουσικός. Ενα πλεονέκτημα που αποκτάς καθώς μεγαλώνεις, είναι ότι νιώθεις πιο ελεύθερος να κάνεις αυτό που επιθυμείς». Και όλα αυτά με συμμετοχές του Νόελ Γκάλαχερ των Oasis και του Γκράχαμ Κόξον των Blur.

Ο Πολ Γουέλερ μπορεί να επαίρεται ότι έχει σημαδέψει τη μουσική σκηνή από την εποχή που με τους Jam ανατίναζε τα ηχεία των κλαμπ τούς καιρούς του πανκ. Σε αντίθεση με τον άτεχνο θόρυβο των Pistols ή των Clash, οι Jam δεν δίσταζαν να ανακατεύουν σόουλ και φανκ στοιχεία στο άγριο ροκ τους, φτιάχνοντας ύμνους της εποχής, όπως το «In The City» και το «Town Called Malice». Το '82 ενώ βρίσκονταν στο απόγειο της πορείας τους διαλύθηκαν και ο Γουέλερ την επόμενη χρονιά έφτιαξε τους Style Council, που κινούνταν στην άλλη άκρη του πανκ ήχου -έπαιζαν ένα μελωδικό μίγμα από ποπ, τζαζ και σόουλ. Πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους οι Style Council δεν είχαν την ανάλογη επιτυχία και διαλύθηκαν στο τέλος της δεκαετίας του '80. Ηταν οι καιροί που η Britpop ξανακέρδιζε το χαμένο έδαφος με μπάντες όπως οι Blur και οι Oasis, που χρωστούσαν πολλά στη μουσική των Jam. Ετσι ο Γουέλερ ξαναβρέθηκε στο προσκήνιο και ξεκίνησε μια προσωπική πορεία με άλμπουμ όπως το «Stanley road» ή το «Illumination». «Ολα προέρχονται από την ίδια πηγή», έλεγε όταν τον ρωτούσαν για το ευρύ πεδίο πειραματισμών του.

«Μπορώ να ακούω Ντεμπισί, ύστερα αβάντγκαρντ τζαζ και μετά Κέρτις Μέιφιλντ. Και όλα αυτά βρίσκονται στα τραγούδια μου».Το ένατο άλμπουμ του, το «22 dreams», γράφτηκε στα πεντηκοστά του γενέθλια. «Ηθελα να σπάσω το κλισέ, σύμφωνα με το οποίο όταν είσαι στα πενήντα σου νιώθεις ότι οι καλύτερες δουλειές σου ανήκουν στο παρελθόν», λέει. Στις συναυλίες του, πάντως, δεν ξεχνάει να παίξει τραγούδια από τους Jam και τους Style Council. «Δικά μου τραγούδια είναι και αυτά», σχολιάζει. «Ειδικά τα παλιά τραγούδια των Jam για την πολιτική κατάσταση μοιάζουν να γράφτηκαν σήμερα. Οι ίδιοι μαλάκες μάς κυβερνούν, απλώς άλλαξαν πρόσωπο».
Tα "NEA" γραφούν: Συναυλιακή «βόμβα» έσκασε χθες. Και είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο. Στις 14 Ιουλίου στην Αθήνα θα είναι ο Πολ Γουέλερ. Ένας από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες της μουσικής σκηνής των τελευταίων χρόνων, ο «modfather» που έχουν λατρέψει οι μουσικόφιλοι από την εποχή των Jam ώς το πιο φρέσκο άλμπουμ του, το 22 Dreams. Κάθε φορά που ετοίμαζε περιοδεία, περιμέναμε κάτι. Και αν σκεφθεί κανείς πως από το τέλος της δεκαετίας του ΄70- ξεκινούσε με τους θρυλικούς Jam, συνέχιζε με τους Style Council και μόνος του ύστερα από αυτούς- είναι πολλά χρόνια, πάνω- κάτω είχαμε πιστέψει πως τον Γ ουέλερ θα τον βλέπαμε αλλού, όχι στα μέρη μας. Κι αυτό γιατί σε αντίθεση με τον επίσης Βρετανό Έλβις Κοστέλο, που ζει πια εκτός Μεγάλου Νησιού, ο Γουέλερ παραμένει τυπικός Βρετανός, ένας σούπερ σταρ που απολαμβάνει την μπίρα στην παμπ και τα λάιβ που παίζει. Τα τραγούδια του όμως, η κιθάρα του και η «μαύρη» σόουλ φωνή του έχουν κάνει δουλειά. Τόσο που να θεωρείται από τους πιο δημιουργικούς συνθέτες/ τραγουδοποιούς και περφόρμερ με πολλούς θαυμαστές μέσα και έξω από την Αγγλία. Και για εμάς εδώ, μεγάλο- συναυλιακό- απωθημένο.

Ιστορικά κομμάτια με τους Jam (Going Underground, Εton Rifles, Down at Τhe Tube Station, Ρretty Green, Τhats Εntertainment, Α Τown Called Μalice και άλλα πολλά) και τραγούδια- πολύ μεγάλες επιτυχίες από τη σόλο καριέρα του, σαν τα W ild Wood, Υou Do Something Τo Μe, Stanley Road που συνδυάζουν σόουλ και φανκ με ρυθμ εν μπλουζ και τον χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας, του εξασφαλίζουν μια ανεκτίμητη δεξαμενή τραγουδιών για τα σόου του. Υποψήφιος και φέτος για Βrit award, ο Γουέλερ έλεγε πρόσφατα στην «Τelegraph»: «Πιστεύω πως έχω μεγαλώσει αρκετά ώστε να μπορώ να κάνω κάτι απλά για να ευχαριστήσω τον εαυτό μου. Και από την άλλη, το πώς είναι η μουσική σήμερα, με τις πωλήσεις των δίσκων να πέφτουν, το downloading και όλα αυτά, δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συμβεί με τον δίσκο σου. Έτσι, απλά φτιάχνεις τον καλύτερο δίσκο που μπορείς».

Προβλέπεται επίσης πως η εμφάνιση του Πολ Γουέλερ στην Αθήνα θα είναι, εκτός από μουσικό γεγονός, και εκδήλωση... μόδας. Αφού όλα αυτά τα χρόνια σαν mod «δάσκαλος» προτείνει στυλ και άποψη με 60ς αναφορές. Και δεν αστειεύεται πολύ όταν λέει πως τον ενδιαφέρουν δύο πράγματα, η μουσική και τα ρούχα. «Το κούρεμα, τα ρούχα, ο ήχος. Το πήρα όλο το πακέτο. Και συνεχίζω» λέει και πάντα βγαίνει στην τρίχα για να τραγουδήσει.

Wednesday, January 21, 2009

Επιτέλους... η Ντάφυ στην Αθήνα!

Η Ουαλή πιτσιρίκα, που με το «Mercy» έφτασε τον περασμένο Φεβρουάριο στην κορυφή της βρετανικής σκηνής, θα τραγουδήσει στις 19 Ιουνίου στο Ελληνικό

«Η πορεία μου στη σκηνή δεν θα είναι ένα one night stand». Με αυτήν τη φράση είχε απαντήσει η Ντάφι σε όσους πίστευαν ότι δεν έχει μέλλον αυτή η πιτσιρίκα από την Ουαλία, πρώην σερβιτόρα, που τον περασμένο Φεβρουάριο με το τραγούδι «Mercy» βρέθηκε στην κορυφή της βρετανικής σκηνής. Τώρα, με το ντεμπούτο της, το «Rockferry», να έχει πουλήσει πάνω από τεσσεράμισι εκατομμύρια αντίτυπα και ένα νέο άλμπουμ να ετοιμάζεται μέσα στον χρόνο, η Ντάφι έρχεται να παίξει ζωντανά επιτυχίες της, όπως το «Stepping Stone» και το «Mercy», στις 19 Ιουνίου, πρώτη μέρα του διήμέρου Φεστιβάλ Ejekt (Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας, Ελληνικό).

«Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι ο κόσμος θεωρεί τη μουσική μου σαν μια αναβίωση της σόουλ από το '60», έλεγε η ίδια, όταν το πρώτο της τραγούδι, το «Rockferry», προκάλεσε θόρυβο γύρω από το όνομά της. «Το άλμπουμ μου έχει λίγο από όλα. Εχω επηρεαστεί και από τη θρυλική σόουλ της Motown του '60 και από τον ρυθμό της φανκ του '70 και από τη Sade του '80 και από τις παραγωγές του '90».

Με αυτήν τη μουσική η Εϊμι Αν Ντάφι, που ως έφηβη διώχθηκε από τη σχολική χωρωδία επειδή η φωνή της ήταν πολύ έντονη, έγινε μέσα σε μερικούς μήνες η νέα σταρ της βρετανικής σκηνής. Ενώ φέτος είναι υποψήφια για τρία Γκράμι.

«Στην αρχή ήμουν πολύ φοβισμένη και ανασφαλής», έχει πει. Ηταν η εποχή που άλλοι την συνέκριναν με την Αρίθα Φράνκλιν και την Ντάστι Σπρίνγκφιλντ και άλλοι δεν της έδιναν παρά μερικούς μήνες διάρκεια. «Δεν ξεχνάω ποτέ ότι μερικά χρόνια πριν κανείς δεν έδινε σημασία στη μουσική μου, δεν είχα δεκάρα και ένιωθα απελπισμένη και χωρίς σκοπό». Οπότε δεν θέλει να μεταμορφωθεί σε ντίβα της σκηνής αλλά να συνεχίσει να κυκλοφορεί τα τραγούδια της. «Το μόνο που μπορώ να κάνω», εξηγεί, «είναι να διηγούμαι ιστορίες μέσα από τα τραγούδια μου. Το καθένα από αυτά αποκαλύπτει και μια άλλη πλευρά μου». *

Πηγή: Εφημερίδα Ελευθεροτυπία

Barack Hussein Obama is the forty-fourth President of the United States of America

«Πριν από 60 χρόνια, θα αρνούνταν ακόμη και να σερβίρουν τον πατέρα μου στα εστιατόρια αυτής της πόλης. Σήμερα, ορκίζομαι εδώ μπροστά σας στο ύπατο των αξιωμάτων». Barack Obama

Διαβάστε την ομιλία του νέου προέδρου των ΗΠΑ



Αλλοιώθηκε η εικόνα του ΣΥΝ

Λεωνίδας Κύρκος, Συνέντευξη στον Βασίλη Σκουρή, Realnews

Κύριε Πρόεδρε, που πηγαίνει η χώρα;

Κατά διαβόλου. Είναι δύσκολο να δει κανείς κάποιες θετικές προοπτικές. Ο ορίζοντας είναι πολύ σκοτεινός. Και ο φόβος περιπλοκών μεγάλος. Ανησυχώ για τις εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας, αλλά βλέπω και τους κινδύνους που διαφαίνονται στα εσωτερικά θέματα. Η πορεία έντασης με την Τουρκία δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας και όσο κρατάει η φωτιά στη Μέση Ανατολή, υπάρχει πάντα κίνδυνος εμπλοκής.

Στο εσωτερικό φοβάστε νέες κοινωνικές εντάσεις;

Κοινωνικές εντάσεις θα υπάρχουν. Η εξέγερση των νέων είναι προάγγελος μεγάλων εσωτερικών εντάσεων. Ήδη άρχισαν να κινητοποιούνται πάλι και οι αγρότες, ενώ στο χορό θα μπουν σιγά – σιγά και οι εργάτες.

Η γνώμη σας για τη βία;

Ο Αλέξης και ο Διαμαντής, τα δύο σύμβολα των ημερών είναι δικά μας παιδιά. Να φράξουμε το δρόμο του αίματος. Κατάρα σε όποιον εδώ ενεργήσει διαφορετικά! Πολλοί και ιδίως οι νέοι φλογίζονται από την ιδέα της επανάστασης. Δεν ξέρουν τι είναι ούτε τι προϋποθέτει. Νομίζουν ότι είναι μια βόμβα Μολότοφ που καίει το κατεστημένο. Ή μια πέτρα στη βιτρίνα ενός πολυκαταστήματος. Αυτά είναι εργαλεία της ήττας. Της ήττας μας.

Τι λέτε σ’ αυτά τα παιδιά;

Σας σπρώχνουν να τα κάνετε. Μπείτε και στο Πανεπιστήμιο, σπάστε τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αχρηστέψτε τους σκληρούς δίσκους και την ερευνητική δουλειά χρόνων, μπράβο (;). Με τέτοια θαυμαστά έργα τσακίζεται ο ταξικός εχθρός. Ποιος; Ο ταξικός εχθρός. Κοιτάξτε πίσω σας. Ο δρόμος άδειασε. Οι μαγαζάτορες κατέβασαν ρολά. Οι γονείς πήραν τα παιδιά τους. Η κοινωνία αποσύρθηκε. Να τους υποστηρίξουμε; Δεν είστε καλά. Αυτοί είναι τρελοί από φανατισμό. Είναι για δέσιμο! Η κοινωνία θυμάται. Ξέρει. Τον τρόμο της Δεξιάς. Τον τρόμο της Αριστεράς.
Ξέρει ποιος θα νικήσει στην αναμέτρηση των οπλικών συστημάτων και ανησυχεί. Της αρέσει η ιδέα μια δίκαιης, σαρωτικής επανάστασης. Μιας επανάστασης όχι ενάντια στο Λαό, όχι για την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά για τη νίκη των απλών ανθρώπων, για τη νίκη της ελευθερίας, της ανθρώπινης αλληλεγγύης, το θρίαμβο της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό και το πιο επαναστατικό σύνθημα, το πιο προχωρημένο είναι: Ζήτω η Δημοκρατία. Κάτω η τρομοκρατία.

Αυτή η τοποθέτηση είναι θέση του ΣΥΝ;

Είναι προσωπική μου θέση. Είναι γνωστό ότι δεν μετέχω σε κανένα αποφασιστικό όργανο.
Συνεπώς όσα εκθέτω δεσμεύουν μόνον εμένα. Θα μου πουν: είσαι εκτός της γραμμής που επεξεργάστηκε το Συνέδριο και στη συνέχεια οι Κεντρικές Επιτροπές. Απαντώ: Υπό μίαν έννοια, είμαι εκτός γραμμής. Και ευτυχώς, γιατί έτσι δεν έχω καμιά ευθύνη για τα λάθη που διαπράχθηκαν το τελευταίο διάστημα και κατέστρεψαν την εικόνα συνεπούς δημοκρατικού κόμματος, που είχαμε οικοδομήσει τα τελευταία χρόνια.

Το Συνέδριο είναι δεσμευτικό πάντως. Τι είναι αυτό που σας ανησυχεί περισσότερο;

Το συνέδριο έγινε πριν 10 μήνες κι από τότε η κατάσταση μεταβλήθηκε ριζικά. Έξω - όχι από το συνέδριο, αλλά από τις αρχές της αριστερής ανανέωσης - είναι όσοι μας ζητούν να εφαρμόσουμε αποφάσεις αντίστοιχες προς ξεπερασμένες καταστάσεις. Αυτό μας γυρνάει χρόνια πίσω.
Το κόμμα μας ήταν πάντα πιστό στην επαναστατική αρχή: θέλουμε Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία.
Αυτό χωρίς ναι μεν, αλλά και φυσικά με ασφυκτική απομόνωση των κουκουλοφόρων και της βίας, των Μολότοφ, των τάχατες αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Αυτά τα έλεγα από χρόνια. Αγνοήθηκαν όμως. Κρίμα!

Σε λιγότερο από δυο μήνες έχουμε και το Συνέδριο του ΚΚΕ. ΤΙ πιστεύετε;

Δυστυχώς, αυτό το μεγάλο κόμμα – το οποίο υπηρετήσαμε οι περισσότεροί μας χρόνια πολλά και κάποτε ήμασταν υπερήφανοι για τις επιδόσεις του – έχει αποφασίσει, για περίεργους λόγους, να αυτοπεριορισθεί στη γωνία. Μπορεί να καταγγέλλει τους πάντες ως ενόχους γι’ αυτή την πορεία, ο μόνος ένοχος ωστόσο είναι το ίδιο.
Οι αναλύσεις που κάνει είναι χοντροκομμένες, απέχουν πολύ από το να εξηγούν την πραγματικότητα στην Ελλάδα και να χαράζουν προοπτική.

ΝΑ ΔΟΚΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΥΤΙΓΚΑ

Μπορεί να υπάρξει κυβερνητική συνεργασία ΠΑΣΟΚ – ΣΥΝ;

Στις μέρες μας υπάρχει η δυνατότητα να σχηματιστεί προοδευτική κυβέρνηση ριζοσπαστικής αλλαγής, ανάμεσα κυρίως σε δύο κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ) ανοιχτά σε συνεργασία, με όποιον θα ήθελε να προχωρήσει.
Για να γίνει αυτό, πρέπει να απαντήσουμε ανοιχτά, μπροστά στην κοινωνία σε ορισμένες ερωτήσεις.

Πρώτον, οι ενδεχόμενοι συμμέτοχοι στη συνεργασία θέλουν πραγματικά να γίνει και να πετύχει; Ναι ή όχι;

Δεύτερον, είναι δυνατή η συμφωνία σ’ ένα ελάχιστο πρόγραμμα ή δεν είναι δυνατή δεδομένων των ιδεολογικών και πολιτικών διαφορών; Το ερώτημα επιβάλλει έρευνα. Μόνο μέσα σε επίπονες και συνεχείς συζητήσεις μπορεί να προκύψει μια κατ’ αρχήν απάντηση. Προϋπόθεση να απαντηθεί ειλικρινά το πρώτο ερώτημα. Γιατί εύκολα μπορεί οι δυσκολίες στο δεύτερο ερώτημα να γίνουν το άλλοθι για να μη γίνει η συμφωνία..

Τρίτον, αν δεν είναι δυνατή η συμφωνία στο σύνολο μιας ατζέντας, μήπως είναι δυνατή σε ορισμένα βασικά σημεία;

Τέταρτον, γενικότερα ιδεολογικά θέματα παραπέμπονται σε μεταγενέστερη φάση των συζητήσεων;

Πέμπτον, τι εγγυήσεις μπορούν να υπάρξουν για την τήρηση των συμφωνημένων;

Πιστεύετε ότι ο Παπανδρέου είναι ειλικρινής όταν προτείνει συνεργασία;

Νομίζω ναι. Πρέπει όμως να αφήσουμε να μιλήσουν τα ίδια τα πράγματα. Σας θυμίζω μια ωραία εγγλέζικη παροιμία, ότι να θες να μάθεις τι σόι είναι αυτή η πουτίγκα πρέπει να τη δοκιμάσεις. Εμείς, χωρίς να δοκιμάσουμε την πουτίγκα, είτε την εξορκίζουμε, είτε την υμνολογούμε. Καλύτερο απ’ όλα είναι να τη δοκιμάσουμε.

Tuesday, January 20, 2009

Ο Αγιος Ευθύμιος

Ο άγιος Ευθύμιος (377-473) γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Αρμενίας από γονείς που είχαν μεγάλη πίστη και θεάρεστη ζωή, τον Παύλο και τη Διονυσία. Καθότι η μητέρα του ήταν στείρα έλαβε το όνομα Ευθύμιος από τους γονείς του για τη χαρά και ευθυμία που ένιωσαν για τη γέννησή του. Σε ηλικία τριών χρόνων έχασε τον πατέρα του, αλλά η μητέρα του διατήρησε την ψυχική της δύναμη και προστάτευσε το παιδί της.

Ο επίσκοπος Ευτρώιος διέκρινε τα χαρίσματα του παιδιού και το προστάτευσε. Αφού σπούδασε ο Ευθύμιος, χειροτονήθηκε διάκονος και κατόπιν ιερέας και μάλιστα κρίθηκε κατάλληλος να διευθύνει το μοναστήρι της Μελιτηνής. Έζησε ασκητικά κοντά στη Λαύρα της Φαράν, όπου γνωρίστηκε με τον όσιο Θεόκτιστο. Έζησαν και οι δυο τους στην έρημο. Κατά το πρότυπό της Λαύρας της Φαράν ιδρύθηκαν εκεί πολλά μοναστήρια με την επίβλεψή τους. Συμβούλευε τους μοναχούς να μην έχουν δικό τους θέλημα, να κρατούν στην κορυφή την ταπεινοφροσύνη και την υπακοή, να περιμένουν και να μεριμνούν πάντοτε για την ώρα του θανάτου και τη φοβερή της κρίσεως ημέρα.

Τα πολλά χαρίσματα του αγίου Ευθυμίου τράβηξαν κοντά του πλήθος ανθρώπων. Αξιώθηκε από το Θεό να μη βλάπτεται από τα σαρκοβόρα και φαρμακερά θηρία που είχε δίπλα του. Επίσης, έθρεψε θαυματουργικά τετρακόσιους Αρμένιους που πέρασαν από το μοναστήρι του. Ακόμη, αξιώθηκε να απολαμβάνει την κοινωνία και μετάληψή του Αγίου Πνεύματος, να τον καταυγάζει θείο φως και να ‘χει το διορατικό χάρισμα.

Την εποχή που οι αιρετικοί αλώνιζαν παντού ο όσιος στήριξε λαϊκούς και μοναχούς στην ορθή πίστη. Ελάχιστοι έμειναν αμετακίνητοι στην Ορθοδοξία. Ανάμεσά τους και οι μοναχοί του αγίου, που έμειναν πιστοί και στην Δ’ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας (451) και η στάση τους δικαιώθηκε. Ο άγιος Ευθύμιος με ιεραποστολική εργασία χριστιανικού φωτισμού μεταξύ των αραβικών πληθυσμών οδήγησε στη χριστιανική πίστη πολλούς από τους Σαρακηνούς (Άραβες) και καταπολέμησε τις αιρέσεις των Νεστοριανών, Μονοφυσιτών και Μανιχαίων. Η αυτοκράτειρα Ευδοκία, σύζυγος Θεοδοσίου του Β’, που έκλινε προς το μονοφυσιτισμό επανήλθε στους κόλπους της ορθόδοξης Εκκλησίας, αφού πείστηκε από τον Ευθύμιο.

Η Εκκλησία γιορτάζει τη μνήμη του στις 20 Ιανουαρίου.

Απολυτίκιο Ευφραίνου έρημος η ου τίκτουσα, ευθύμησον η ουκ ωδίνουσα. ότι επλήθυνέ σοι τέκνα, ανήρ επιθυμιών των του Πνεύματος, ευσεβεία φυτεύσας, εγκρατεία εκθρέψας, εις αρετών τελειότητα. Ταις αυτού ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τας ψυχάς ημών.

Αν δεν το καταλάβατε το Μάκης βγαίνει απο το... Ευθυμάκης! Χρόνια Πολλά σ' όλους τους Ευθύμιους και της Ευθυμίες...


Monday, January 19, 2009

Για την επικαιρότητα πολιτικής διεξόδου από την κρίση

Του Βασίλη Ζουναλή

Η συζήτηση για τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου καλά κρατεί. Η νηφάλια και αναλυτική διερεύνηση του φαινομένου απαιτεί να μην αποσπάσει την προσοχή μας, αποκλειστικά και μόνον, το ένα και μοναδικό «Συμβάν της εξέγερσης», αλλά και τα συμβάντα που επισκιάζει η «Αλήθεια του ενός Συμβάντος». – Παραδείγματος χάριν, δεν πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας, μεταξύ άλλων, και στο γεγονός ότι ο Συνασπισμός (ΣΥΡΙΖΑ) δεν είχε να πει και πολλά στους εξεγερμένους μαθητές; Γιατί αρνήθηκε να γονιμοποιήσει πολιτικά την οργή τους, ακριβέστερα γιατί αρνείται να συνδράμει σε μια πολιτική διέξοδο από την κρίση που καθρεφτίστηκε στην οργή τους; Γιατί περιορίστηκε στο «να ακούσουμε τους νέους»; Γιατί περιορίστηκε στη διαμαρτυρία;

Εχει δίκιο ο Παντελής Μπασάκος που τονίζει ότι «ένας τρόπος να καλύπτεις τα συμβάντα είναι να τους στερείς την ιδιαιτερότητά τους, το να αναιρείς την πληθυντικότητά τους με την αναγωγή σ’ένα μοναδικό (υψηλό) Συμβάν»

1. Αλλωστε, η «Αλήθεια του ενός Συμβάντος», η Αλήθεια με Α κεφαλαίο, είναι ένας θρησκευτικός και ιδεαλιστικός μύθος.Ας ξαναθυμηθούμε, λοιπόν, κάποιες από τις ιδιαιτερότητες (τις «αλήθειες») των συμβάντων του Δεκεμβρίου, αποφεύγοντας τον πειρασμό της Αλήθειας και τα στερεότυπα. Στερεότυπα που παραπέμπουν στο φαντασιακό μιάς κομμουνιστικογενούς εξεγερτικής παράδοσης, «η οποία κατά κανόνα χαρακτηριζόταν από την πίστη και την ελπίδα ότι η εκάστοτε «εξέγερση» των νέων περιέχει τα σπέρματα μιάς μελλοντικής ανάτασης», όπως επισημαίνει και ο Γιάννης Βούλγαρης

2. Στερεότυπα, τα οποία αντιπαραθέτουν στην τυφλή οργή ή/ και βία της σημερινής νεολαίας, την πολιτικοποίηση και τους προγραμματικούς στόχους αλλοτινών νεολαιών, ταυτίζοντας ανεπίτρεπτα εντελώς διαφορετικές εποχές και συγκυρίες. Οπως γράφει και ο Γιώργος Γιαννουλόπουλος, «ο λόγος που δεν καίγαμε τις τράπεζες ήταν επειδή μπροστά μας βλέπαμε ανοιχτό ένα δρόμο προς μια κοινωνία χωρίς τράπεζες. Βλέπαμε δηλαδή τη διέξοδο και την ελπίδα του σοσιαλισμού»

3. Ενώ σήμερα τι βλέπουν οι μαθητές και γενικότερα οι νέοι; Δεν βλέπουν καμιά συλλογική διέξοδο, καμία εναλλακτική προοπτική, παρά αμφίβολες προσωπικές προοπτικές. Είναι παγιδευμένοι. Απόρροιες αυτής της παγίδευσης είναι η απαισιοδοξία, ο φόβος, η απόγνωση, η τυφλή οργή και ένας άγουρος ατομισμός, ελλείψει συλλογικής προοπτικής.Πως φτάσαμε ως εδώ και γιατί; Μολονότι τελείωσε μία εποχή, γιατί αργεί να ξημερώσει η επόμενη; Υπάρχει, πράγματι, κενότητα του παρόντος; Αν πράγματι υπάρχει, αν τα συμβάντα του Δεκεμβρίου εξέφρασαν αυτήν την κενότητα (όπως ισχυρίζεται και ο Γιάννης Βούλγαρης), επείγει πρωτίστως για την Αριστερά που θέλει να αλλάξει τον κόσμο να καινοτομήσει, να προβάλλει μιά θετικότητα, ένα υλικό πλήρωσης του κενού για να στηριχθούμε πριν βουλιάξουμε σ’αυτό.
Το θέλει και το μπορεί ο Συνασπισμός (ΣΥΡΙΖΑ); Ζήτημα στο οποίο θα επανέλθω αφού σχολιάσω επιτροχάδην ένα πρόσφατο κείμενο του Αριστείδη Μπαλτά.

4. Ενα κείμενο ενδεικτικό του ιδεολογικοπολιτικού κλίματος που επικρατεί στην ηγεσία του ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ). Ο φίλος Αριστείδης, θέλοντας να δείξει με το δάκτυλο (και όχι απλώς με τη λέξη) το συνεχές των αντιδράσεων που προκάλεσε ο φόνος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, προβάλλει την εικόνα μιας χορταριασμένης πεδιάδας που λαμπάδιασε από ένα απολύτως αστάθμητο συμβάν : το φόνο του δεκαπεντάχρονου. «Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη... σχεδόν παντού ό,που υπάρχει Γυμνάσιο ή Λύκειο, οι μαθητές ξεσηκώθηκαν ανεξάρτητα από το αν προέρχονταν από οικογένειες πλούσιες ή φτωχές,..», γράφει. Αυτή είναι η πρώτη συνέχεια. «Η κίνηση του σώματος που πετούσε το νεράτζι ή την πέτρα ... ήταν ίδια με την κίνηση του σώματος που πετούσε αντίστοιχα τη μολότοφ». Ιδού μία άλλη, δεύτερη, μορφή συνέχειας. Για να προκαταλάβει, μάλιστα την εύλογη ένσταση του τύπου για ποιά συνέχεια μιλάει;, απαντά ότι «υπήρχαν τόσες ασυνέχειες και τόσες καίριες διαφορές ανάμεσα σε διαδηλωτές που αναφέρονταν ευθέως στο γεγονός του φόνου και σε «επαγγελματίες» διαδηλωτές, σε «μπάχαλους» και σε κοινούς προβοκάτορες» και δηλώνει πως αυτές οι διαφορές δεν ακυρώνουν τη συνέχεια, καθόσον δεν είναι εντοπίσιμες (!).

Εδώ σηκώνω ψηλά τα χέρια. Εντοπίσιμες ή μη εντοπίσιμες αυτές οι καίριες διαφορές υπήρξαν, το γνωρίζει και το γνωρίζουμε. Το γνωρίζει και επιπλέον οφείλει να τις εντοπίζει ένας πολιτικός οργανισμός αντάξιος του ονόματός του. Εξάλλου, όλοι διαπιστώσαμε ότι το αρχικό ξέσπασμα των μαθητών πέρασε γρήγορα σε άλλη φάση, στην «αντιεξουσιαστική εξουσία» των μπαχαλάκηδων και των οργανώσεων «σφραγίδα». Αυτό το δεύτερο συνεχές ήταν ανύπαρκτο. Αλλά και το πρώτο συνεχές της πυρπολημένης πεδιάδας χωλαίνει. Οι μαθητές ξεσηκώθηκαν σχεδόν απανταχού της χώρας, αλλά η όποια συνέχεια αυτού του γεγονότος περιορίστηκε στη σωματική διαμαρτυρία τους. Αν ειχαν τη δυνατότητα να αρθρώσουν έναν δικό τους λόγο, πέραν της κατακραυγής τους για τον φόνο του Αλέξανδρου, αυτός ο λόγος θα ήταν μιά κακοφωνία ατομικών λόγων. Κακοφωνία, όχι επειδή ο λόγος τους θα ήταν έτσι και αλλιώς άγουρος αλλά επειδή δεν θα μπορούσε να είναι ο λόγος ενός κάποιου «εμείς οι μαθητές». Δεν θα μπορούσε, διότι είναι πολύ δύσκολο να φτιαχτεί ένα «εμείς» σήμερα στη χώρα μας, και μάλιστα στον μαθητικό χώρο. Σ’αυτό το γεγονός έχουν συμβάλλει τα μέγιστα και ο ξύλινος κομματικός λόγος, και ο λόγος του «εκπαιδευτικού κινήματος» και η ανυπαρξία εναλλακτικής πρότασης για το μέλλον. Η υπόθεση του «δημοκρατικού δρόμου για το σοσιαλισμό» έχει παραπεμφθεί στις καλένδες.

Κραδαίνοντας αυτό το μη συνεκτικό, ατελές και γεμάτο ασυνέχειες «συνεχές των αντιδράσεων» (μη αποδειχθέν στην ίδια τη διαδικασία παραγωγής του, άρα ψευδές – Σπινόζα), ο Αριστείδης αποφαίνεται ότι «το συνεχές των αντιδράσεων αντιπαρατέθηκε με το συνεχές των θεσμών. Εδώ έχουμε μία αυθαίρετη αξιολογική αναβάθμιση κάποιων επιμέρους μορφών διαμαρτυρίας (καταλήψεις μη πανεπιστημιακών χώρων, παρέμβαση στην ΕΡΤ, πανό στον Ακρόπολη, αποκλεισμοί δρόμων, διακοπή θεατρικών παραστάσεων κ.λ.π.), καθόλου αυθόρμητη πλην εξαιρέσεων, λες και επρόκειτο για μια γενικευμένη και μαζική αντιπαράθεση στο «συνεχές των θεσμών». Προσπερνώ, χάριν συντομίας, το πόσο συνεχές είναι το διάτρητο «συνεχές» των θεσμών στη χώρα μας.Ολα τα παραπάνω (και όσα παρόμοια θα μπορούσε να εντοπίσει μια πιο διεισδυτική ματιά), τα οποία αμφισβητούν το «συνεχές των αντιδράσεων» που αντιπαρατέθηκε στο «συνεχές των θεσμών», ίσως ήταν και θα είναι ψιλά γράμματα για τον Αριστείδη. Σκοπός του δεν ήταν αυτές καθ’αυτές οι κατασκευές του, αλλά το να στηρίξει πάνω τους ότι δεν υπάρχει πολιτική διέξοδος στην κρίση (εγχώρια και οικουμενική). «Ισως είναι αυτός ένας από τους λόγους», εννοώντας ρητά την καθολική αντιπαράθεση, «που απέτρεψε την ανάδειξη κάποιου κεντρικού αιτήματος. Ακόμη και το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση θα πριμοδοτούσε θεσμικά την αντιπολίτευση», συμπεραίνει.

Δεν υπάρχει για τον Αριστείδη πολιτική διέξοδος και, το χειρότερο, «εκείνα που μας επιφυλάσσει το σωτήριο έτος 2009 παραμένουν απολύτως και επικινδύνως άδηλα». Για το «συνεχές των θεσμών» ή για όλους μας; Σύμφωνα με το τελικό σχήμα του Αριστείδη, απέναντι και ενάντια «στο συνεχές του κοινωνικού φαινομένου» συγκροτήθηκε ένα ενιαίο «πολιτικο-τηλεοπτικό συνεχές» (εξαιρέσει του ΣΥΡΙΖΑ και των οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς). Υπάρχει, κοντολογίς, ένα δίπολο: σύστημα – αντισύστημα. Φαίνεται ότι αυτό το σχήμα κυριαρχεί και στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις κατά καιρούς αντιφατικές δηλώσεις των Αλαβάνου – Τσίπρα. Μόλις πρόσφατα, πάντως, ο πρόεδρος του Συνασπισμού δήλωσε σε τηλεοπτική εμφάνισή του ότι το σύστημα επιτίθεται στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ το αποσταθεροποιεί. Το αποσταθεροποιεί, αν το αποσταθεροποιεί, ώστε να προκύψει τι; Αντί συγκεκριμένων πολιτικών απαιτήσεων, εισπράττουμε «δεκαπέντε στόχους δράσης από τον ΣΥΡΙΖΑ»5, ευχολόγια και «αντισυστημική» γυμναστική.Πολλά από τα κακώς κείμενα στον τόπο μας (απαξιωμένοι θεσμοί, διαπλοκή, διαφθορά, σκάνδαλα, γενικευμένη ανομία, ξεχαρβαλωμένη παιδεία και τόσα άλλα συναφή) οφείλονται, κυρίως, στις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης.

Επομένως, η θεραπεία πολλών από τα κακώς κείμενα και γενικότερα η αλλαγή του κλίματος προς το καλύτερο, δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Η δημοκρατία, η οποία δεν ταυτίζεται με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής (αυτός τα πάει μιά χαρά και με αντιδημοκρατικά καθεστώτα), παρέχει δυνατότητες εναλλακτικών πολιτικών επιλογών. Είναι ασυγχώρητο λάθος να εξαντλούμε τις δυνάμεις μας και να απογοητεύουμε όσους είναι πρόθυμοι να ακούσουν το θετικό μας λόγο αρμενίζοντας στα θολά νερά του «αντισυστημισμού» και ενός μπαγιάτικου και κακοχωνεμένου Νέγκρι.

Η συζήτηση για το πολιτικό σχέδιο της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς πρέπει να ξαναρχίσει. Είμαστε κι εμείς μέρος του προβλήματος, ας το χωνέψουμε. Θα ήταν κρίμα να μείνουν στείρα τα συμβάντα του Δεκεμβρίου, τα οποία ακόμη και με αρνητικό τρόπο (οργής και βίας) εγκαλούν την Αριστερά να συμβάλλει σε μια πολιτική διέξοδο από την κρίση. Διαφορετικά το μέλλον θα είναι, πράγματι, «απολύτως και επικινδύνως άδηλο» όχι μόνον για τους αντιπάλους μας, αλλά και για όλους εμάς.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ

Οι Δημοκρατικοί...

Δημοκρατικοί, ένα διαφορετικό κόμμα

Το κόμμα των Δημοκρατικών ιδρύθηκε ως διαφορετικότητα, ως κάτι νέο, πρωτόγνωρο για τα δεδομένα του πολιτικού μας συστήματος, όπου, εδώ και πολλά χρόνια, οι δημοκρατικές κομματικές λειτουργίες έχουν υποκατασταθεί από τους τριτοκοσμικούς «θεσμούς» της οικογενειοκρατίας, της αναξιοκρατίας και των κομματικών μηχανισμών που απαξιώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Οι θέσεις του κόμματος των Δημοκρατικών τοποθετούνται στον χώρο του Ριζοσπαστικού Κέντρου. Διαμορφώθηκαν μετά από μια ευρεία και ανοιχτή ηλεκτρονική διαβούλευση μεταξύ των μελών, ως καρπός μιας ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης που απουσιάζει πλήρως από τον πολιτικό λόγο των πολιτικών καριέρας.

Στόχος μας είναι η ειρηνική και δημοκρατική ανατροπή του φαύλου κύκλου στον οποίο έχει περιέλθει το πολιτικό μας σύστημα, με αποκλειστική ευθύνη των κυρίαρχων σήμερα πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες αναπαράγοντας έναν κενό πολιτικό λόγο, έχουν ως μοναδικό σκοπό την διατήρησή τους στην εξουσία είτε πρόκειται για την διακυβέρνηση της χώρας στην περίπτωση των κομμάτων εξουσίας είτε πρόκειται για την παρουσία στα κοινοβουλευτικά έδρανα στην περίπτωση των μικρότερων κομμάτων διαμαρτυρίας.

Σε τι διαφέρουμε;

Στα πρόσωπα: Είμαστε Πολίτες και όχι πολιτικοί καριέρας που σκοπό έχουν τη ανούσια διατήρησή τους στην εξουσία χρησιμοποιώντας το πελατειακό σύστημα. Από το κόμμα μας αποκλείονται ρητώς όσοι έχουν θητεύσει ως υπουργοί και βουλευτές, καθώς τα πρόσωπα αυτά – με ελάχιστες εξαιρέσεις- φέρουν μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση πολύπλευρης κρίσης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα.

Στις θέσεις: Καταθέτουμε ρεαλιστικές προτάσεις για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, με εφαρμόσιμες και τεκμηριωμένες λύσεις, μακριά από κάθε μορφής λαϊκισμό, λύσεις που δεν διαλύουν αλλά αντιθέτως ενισχύουν την κοινωνική συνοχή. Θέσεις που εδράζονται στον πολιτικό χώρο του Ριζοσπαστικού Κέντρου με άξονα την ανατροπή του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας και της οικογενειοκρατίας. Δημοκρατία από όλους για όλους.

Στην πολιτική: Δεν ασκούμε στείρα πολιτική, δεν αποσκοπούμε σε ατομικές διακρίσεις και δεν προσεγγίζουμε την πολιτική ως ευκαιρία για πλουτισμό και προσωπική ανάδειξη. Αποσκοπούμε στο να διατυπώσουμε, με αίσθημα ευθύνης, αξιόλογη, ρεαλιστική κυβερνητική πρόταση, χωρίς προκαταλήψεις, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον της χώρας και όχι μια ακόμη δήλωση διαμαρτυρίας.

Στην ουσία: Είμαστε αποφασισμένοι, συνειδητοποιημένοι και ψύχραιμοι. Ό,τι λέμε το εννοούμε διότι δεν έχουμε σχέσεις εξάρτησης με κανέναν, διότι είμαστε Πολίτες αυτής της χώρας και όχι πιόνια οιασδήποτε μορφής συμφερόντων.

Στη διαφάνεια: Γινόμαστε το πρώτο κόμμα που θα διαθέτει ΑΦΜ, έτσι ώστε να ελέγχονται τα οικονομικά του στην βάση νόμιμων και δικαιολογημένων δαπανών, όπως ακριβώς ισχύει για κάθε Έλληνα και Ελληνίδα που ασκούν οποιασδήποτε φύσης οικονομική δραστηριότητα. ΚΑΝΕΝΑ κόμμα δεν έχει ΑΦΜ σήμερα, με αποτέλεσμα την πλήρη αδιαφάνεια στα οικονομικά τους, τη βασική δηλαδή προϋπόθεση για την εισροή και εκροή μαύρου χρήματος. Ταυτόχρονα θέτουμε ως όριο ετήσιας χρηματοδότησης τα 12.000 Ευρώ κατ’ άτομο τον χρόνο, μια θεσμική ρύθμιση της ΕΕ που στην Ελλάδα παραμένει ανενεργή και καθιερώνουμε την κατάρτιση ετήσιου προϋπολογισμού, τυχόν πλεόνασμα του οποίου – είτε προέρχεται από ιδιωτικές συμβολές είτε από την κρατική χρηματοδότηση- θα επιστρέφεται στο ελληνικό Δημόσιο προς ενίσχυση του κρατικού προϋπολογισμού πρόνοιας.

Στην οργάνωση: Τα μέλη μας από όλη την Ελλάδα εντάσσονται στο κόμμα μέσα από τη συμμετοχή τους σε ομάδες εργασίας. Χρησιμοποιούνται τα σύγχρονα διαδικτυακά εργαλεία (blogs, πλατφόρμες wiki κα.), έτσι ώστε να έχουμε ουσιαστικές και ταχείες ηλεκτρονικές διαβουλεύσεις, χωρίς αποκλεισμούς, μέσα από τις οποίες συνδιαμορφώνονται οι θέσεις μας. Οι ομάδες σε όλα τα επίπεδα της κομματικής μας δομής, αυτό-οργανώνονται και αναδεικνύουν τα στελέχη τους με εσωτερική εκλογή ή κλήρωση. Στο κόμμα μας δεν χωράνε κομματικοί στρατοί και συντεχνιακές λογικές. Τα πρόσωπα αναδεικνύονται μέσα από την εργασία τους και την προσφορά στην κοινή υπόθεση. Το φαινομενικά δημοκρατικού χαρακτήρα τμήμα νεολαίας που διατηρούν τα σημερινά κόμματα, στην πραγματικότητα αποκλείει τους νέους από τις πραγματικές αποφάσεις και τους καθιστά υποχείρια της ηγεσίας και των αναξιοκρατικών εσωκομματικών μηχανισμών. Στο κόμμα μας, καταρρίπτουμε έμπρακτα την άνιση αυτή πρόσβαση των νέων στη λήψη αποφάσεων, αφού όλα τα μέλη μας συμμετέχουν εξίσου στα όργανα διοίκησης και στις ομάδες εργασίας χωρίς ηλικιακές διακρίσεις. Ο Πρόεδρος και ο Αναπληρωτής Πρόεδρος εκλέγονται από όλα τα μέλη μας και προΐστανται του Πολιτικού Συμβουλίου, στο οποίο τα εκλεγμένα μέλη του κόμματος συναποφασίζουν δημοκρατικά.

Η πολιτική για μας αποτελεί προσφορά στην πατρίδα μας και στη Δημοκρατία.

Η ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ

Την Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (Ξενοδοχείο Αμαλία) Συνδιάσκεψη στελεχών απ’ όλη την Ελλάδα, με αντικείμενο την ίδρυση νέου πολιτικού κόμματος. Η Συνδιάσκεψη υπήρξε η κατάληξη τρίμηνης προεργασίας, κατά την οποία 9 ομάδες εργασίας εργάστηκαν συστηματικά με αυτόν τον σκοπό.

Την εισαγωγική ομιλία εκφώνησε ο δικηγόρος-δημοσιογράφος Αντώνης Παπαγιαννίδης, ο οποίος ανέλυσε την πολιτική συγκυρία και αναφέρθηκε στις προοπτικές του νέου πολιτικού κόμματος. Στη συνέχεια, ο Νίκος Ράπτης, εκπαιδευτικός, Διδάκτωρ Παιδαγωγικών Επιστημών και διευθυντής του ιστότοπου ανάλυσης και διαλόγου «Προοδευτική Πολιτική», παρουσίασε τις βασικές προγραμματικές θέσεις και την πολιτική φιλοσοφία του νέου κόμματος. Ακολούθως, ο Γιάννης Σακιώτης παρουσίασε το καταστατικό, δίδοντας έμφαση στις καινοτόμες διατάξεις και προβλέψεις του. Η Συνδιάσκεψη ενέκρινε το καταστατικό και τις θέσεις που πρότειναν οι αρμόδιες ομάδες εργασίας, συγκρότησε το πρώτο πολιτικό συμβούλιο του κόμματος και το εξουσιοδότησε να καταρτίσει την λίστα των υποψηφίων ευρωβουλευτών.

Επίσης η Συνδιάσκεψη αποφάσισε για την ονομασία του κόμματος, η οποία είναι: Δημοκρατικοί, με έμβλημα, ένα κλαδί ελιάς, που συμβολίζει την Ελλάδα, την Ειρήνη και τη Δημιουργία και που φιλοτέχνησε ο γλύπτης Φοίβος Σαργέντης.

Τέλος, η Συνδιάσκεψη εξέλεξε Πρόεδρο του κόμματος τον Μελέτη Μελετόπουλο, εκπαιδευτικό, Διδάκτορα Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών, διευθυντή των περιοδικών «Νέα Κοινωνιολογία» και «Νέα Πολιτική» και Αναπληρωτή Πρόεδρο τον Γιάννη Σακιώτη, εκπαιδευτικό, Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και διευθυντή των περιοδικών «Οικοτοπία» και «Νέα Πολιτική». Εξελέγη επίσης τριμελή επιτροπή τήρησης του καταστατικού και τριμελής εξελεγκτική επιτροπή. Η Συνδιάσκεψη έκλεισε με ομιλία του κ. Μελετόπουλου στην οποία ο ομιλητής αναφέρθηκε στις αξίες και στο όραμα του νέου κόμματος.

To Πολιτικό Συμβούλιο αποτελείται από τους (σε παρένθεση αναγράφεται ο οργανωτικός ή θεματικός τομέας αρμοδιότητας): Όθωνα Ιακωβίδη (Οργανωτικά), Χρήστο Χατζημιχαήλ (Γραφείο Τύπου), Μιλτιάδη Γκουζούρη (Επικοινωνιακός Σχεδιασμός), Θεόδωρο Πολυζωίδη (Οικονομικοί Πόροι), Χρήστο Λυντέρη (Νομική Αρωγή), Νίκο Ράπτη (Θέματα Θεωρίας), Κωνσταντίνο Ζιάβρα (Οικονομική Πολιτική), Αντώνη Τσαμούλη (Προετοιμασία Ευρωεκλογών), Απόστολο Μαλλά (Περιβάλλον και Ποιότητα Ζώής), Δημοσθένη Μπακόπουλο (Εθνικά Θέματα), Μπάμπη Πετρά (Θέματα Νεολαίας), Σωτήρη Μητραλέξη (Διάδοση Ελληνικής Γλώσσας και Πολιτισμού), Χρήστο Βρούστη (Θέματα Δικαιοσύνης), Κώστα Λυντέρη (Παιδεία), Δημοσθένη Κυριαζή (Ψηφιακή Δημοκρατία), Νίκο Γεωργιόπουλο (Θέματα Μεταναστευτικής Πολοιτικής) και Γιώργο Γκέκα (Συντονιστή Περιφέρειας Θεσσαλονίκης).

Την Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009, στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου, παρουσιάστηκαν στα ΜΜΕ το όνομα, το έμβλημα, η αιρετή ηγεσία, το πρόγραμμα και το καταστατικό του νέου κόμματος. Τη συζήτηση συντόνισε ο κ Αντώνης Παπαγιαννίδης. Στο τέλος της συνέντευξης ο πρόεδρος του νέου κόμματος απάντησε σε ερωτήσεις των εκπροσώπων των ΜΜΕ.

Ο ιστότοπος των Δημοκρατικών λειτουργεί στη διεύθυνση
http://www.dimokratikoi.gr. Εκεί παρέχονται πληροφορίες και παρουσιάζονται οι θέσεις, το καταστατικό, το μοντέλο συμμετοχής και οικονομικής στήριξης και η ταυτότητα του νεοϊδρυθέντος κόμματος.

Αποψη "Πιπεριάς": Ενα ακόμα νέο κόμμα; Μια ακόμη προσπάθεια ανανέωσης του πολιτικού σκηνικού; Σ' αυτά θα απαντήσουν οι πολίτες που προχώρησαν στη δημιουργία των "Δημοκρατικών". Εγώ απλά θα περιμένω να ακούσω απόψεις πάνω στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών. Μια επισήμανση. Νέο κόμμα με ριζοσπαστικές απόψεις και δεν υπάρχει ούτε μια γυναίκα στη ηγεσία του;

Sunday, January 18, 2009

«GOOD MORNING AND GOOD LUCK» my dear Obama...

Της Zέζα Ζήκου

Στο σημερινό σκηνικό της παγκόσμιας οικονομικής ισορροπίας του τρόμου, η οποιαδήποτε «νέα Γιάλτα» που φιλοδοξούν ορισμένοι να εκβιάσουν από τον Μπαράκ Ομπάμα δεν μπορεί να είναι, στην καλύτερη περίπτωση, παρά ένας πρόσκαιρος συμβιβασμός, για τον οποίο όλοι οι πρωταγωνιστές θα μετανιώσουν. Σήμερα, το 2009, καλείται ο 44ος πρόεδρος των ΗΠΑ να καθοδηγήσει τη μεγάλη στροφή της υπερδύναμης. Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ εξέφρασε κάποτε την πεποίθηση ότι «η Αμερική πάντα βρίσκει, τελικά, τη σωστή λύση, αφού προηγουμένως έχει εξαντλήσει όλες τις κακές». Και ο Μπαράκ Ομπάμα προσφέρει την ελπίδα αυτής της λυτρωτικής «αλλαγής».

Ωστόσο, οι ανισότητες στην Αμερική είναι σήμερα πιο άγριες από κάθε άλλη φορά μετά το 1929. Οι προκλητικές εκδηλώσεις σπατάλης και παρασιτικής διαβίωσης, τη στιγμή που επιχειρήσεις κλείνουν, εργαζόμενοι απολύονται μαζικώς και συντάξεις κόβονται επειδή «το κράτος δεν έχει λεφτά» (...αλλά έχει για τους τραπεζίτες), αποτελούν πραγματική πρόκληση και θέτουν το αίτημα της αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου στο κέντρο των εντεινόμενων κοινωνικών και πολιτικών απαιτήσεων.

Και ο Ομπάμα έχει μια ιερή οργή για όλες τις κοινωνικές ανισότητες που χαρακτηρίζουν τη σημερινή Aμερική.

Ομως, η μεταπολεμική πραγματικότητα παραχωρεί τη θέση της στην πραγματικότητα του 21ου αιώνα όπου μεταξύ άλλων αναβιώνει στην Aμερική και στον υπόλοιπο κόσμο η ύπαρξη ενός «ύπουλου προστατευτισμού». Mετά τη βιομηχανική επανάσταση του 19ου αιώνα οι πλούσιες χώρες του πρώτου «κόσμου» δέσποσαν στην παγκόσμια οικονομία. Oύτως ή άλλως, πάντως, η εποχή αυτή έφθασε στο τέλος της. Αλλά, η οικονομική ισορροπία του τρόμου που έχει ενσκήψει και οι κρίσιμες αποφάσεις για την αμερικανική οικονομία που καλείται να πάρει ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, θα κρίνουν τις τύχες του κόσμου. Δυστυχώς, η σημερινή μισητή ανά τον κόσμο πολιτική του Mπους αφήνει σε «βρώμικη» ομηρία την Αμερική. Οι χώρες πτωχεύουν βαθμιαία, με το να δανείζονται τόσο πολλά χρήματα ώστε οι πιστωτές να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητά τους να αποπληρώσουν το χρέος. Κατόπιν πτωχεύουν ξαφνικά, όταν οι πιστωτές παύουν να τις δανείζουν. Αυτό έχει συμβεί σε κάμποσα έθνη του Tρίτου Kόσμου και εξαιτίας του γεγονότος ότι ήταν αναγκασμένα να δανείζονται σε δολάρια. Καθώς το νόμισμά τους έχανε την εμπιστοσύνη των παγκόσμιων αγορών, κατέρρεε η αξία του έναντι του δολαρίου. Αλλά έτσι αυξανόταν το βάρος του πραγματικού τους χρέους.

Οι αισιόδοξοι λένε... «αυτό δεν μπορεί να συμβεί στις ΗΠΑ». Μολονότι κανένας ηγέτης στον κόσμο δεν θα βύθιζε εκούσια τον κόσμο στην οικονομική καταστροφή, όμως δεν λειτουργούν έτσι οι αγορές ούτε φυσικά η Wall Street. Οι αγορές είναι καθαρά ιδιοτελείς. Και όταν αντιληφθούν ότι οι επενδυτές -Αμερικανοί ή ξένοι- σταματήσουν να επενδύουν μεγάλο μέρος του πλούτου τους σε δολάρια και σε δολαριακά χρεόγραφα, εταιρικά και κρατικά ομόλογα, τότε θα γίνουν όλα γης Μαδιάμ.

Η κυβέρνηση Μπους αφήνει το οικονομικό μέλλον της Αμερικής σε σοβαρό κίνδυνο. Ας μην ξεχνάμε ότι το μέλλον είναι μεγαλύτερο από το παρόν και ότι μια υγιής οικονομία ποτέ δεν αποκτάται με μηδενικό αντάλλαγμα. Τώρα ο Ομπάμα πρέπει να υψώσει φραγμούς στην «ομηρία» της Αμερικής. Ωστόσο, αυτό που θα πρέπει κυρίως να κάνει είναι να αλλάξει τις πολιτικές που εξαναγκάζουν την Aμερική να εκποιεί περιουσιακά της στοιχεία σε ξένους. Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό όταν προϋποθέτει βαρύτατες οικονομικές θυσίες για τον αμερικανικό λαό. Τώρα διασώζουν τις τράπεζες.

Kαθώς, όμως, η αμερικανική οικονομία έχει εισέλθει σε εξαιρετικά αβέβαιη εποχή και βαθιά ύφεση το «πιστωτικό σύμπαν» πάνω στο οποίο είναι δομημένος ολόκληρος ο καπιταλιστικός κόσμος τρίζει, οι κυριότερες οικονομικές προκλήσεις τείνουν να αποτελέσουν επικίνδυνες εξελίξεις. Η εύθραυστη σχέση οικονομικής αλληλεξάρτησης - γεωπολιτικής σύγκρουσης ανάμεσα στη μόνη υπερδύναμη του μεταψυχροπολεμικού κόσμου, τις ΗΠΑ, και στην ανερχόμενη μεγάλη δύναμη του 21ου αιώνα, την Κίνα, θεωρείται μία από τις κυριότερες παραμέτρους αβεβαιότητας.

Η περίοδος ηγεμονίας των ΗΠΑ παρήλθε και ο Λευκός Οίκος του Μπους έχει χτυπήσει με σεβασμό την πόρτα της Κίνας. Μετά τη «διπλωματία του πιγκ πογκ», που οδήγησε στην ιστορική χειραψία του Ρίτσαρντ Νίξον με τον Μάο Τσε Τουνγκ το 1972, ο «στρατηγικός οικονομικός διάλογος» του Μπους με το Πεκίνο έχει αποτύχει. Oντως, η πολιτική του Πεκίνου είναι γεμάτη από οξυμένες αντιφάσεις. Tο αντιφατικό σχήμα «άγριος» καπιταλισμός με κόκκινη σημαία, η συνύπαρξη ακραίου φιλελευθερισμού στην οικονομία με το αυταρχικό πολιτικό σύστημα, ισορροπεί σε τεντωμένο σκοινί. Ο στόχος του Πεκίνου να δημιουργήσει με τη συσσώρευση δολαριακών ομολόγων ένα ικανό οπλοστάσιο για την περίπτωση που θα χρειασθεί να αντιμετωπίσει μία μελλοντική κρίση με τις HΠA, είναι δίκοπο μαχαίρι.

Βρισκόμαστε πλέον στην εποχή της πάλης μεταξύ δημοκρατικού καπιταλισμού και μονοκομματικού καπιταλισμού, μια μάχη μεταξύ της Ουάσιγκτον με λάβαρο την πολυκομματική ελευθερία και το Πεκίνο με λάβαρο την ανάπτυξη χωρίς περιοριστικούς όρους.

Φυσικά και οι ΗΠΑ έχουν καλούς λόγους να μην εκτοξεύσουν οικονομικούς «πυραύλους» και να μην ενισχύσουν τους κινεζικούς φόβους... Ομως, το Πεκίνο υπενθυμίζει όλο και πιο συχνά προς το αμερικανικό Κογκρέσο την «ισορροπία του τρόμου» στο οικονομικό επίπεδο μεταξύ Αμερικής και Κίνας. Οπως ακριβώς η βεβαιότητα της αμοιβαίας πυρηνικής καταστροφής συγκρατούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ενωση στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, η προοπτική της αμοιβαίας οικονομικής κατάρρευσης καταπραΰνει την καχυποψία και τις εχθρικές διαθέσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου.

Η νέα μορφή ισχύος της Κίνας είναι πραγματική. Αλλά είναι πιο εύθραυστη απ’ όσο αντέχει το Πεκίνο. Αυτή είναι μια αλήθεια που ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου δεν έχει την πολυτέλεια να παραγνωρίσει.

...και ο χειρότερος πρόεδρος στην Ιστορία

Tου Αθανασιου Ελλις

Την Τρίτη, η Αμερική και μεγάλο μέρος του υπόλοιπου κόσμου θα υποδεχθούν με ικανοποίηση την επίσημη ανάληψη της εξουσίας από τον Μπαράκ Ομπάμα. Με ανάλογα συναισθήματα θα δουν τον Τζορτζ Μπους να αποχωρεί. Τους τελευταίους δυόμισι μήνες μετά τη νίκη του δημοκρατικού υποψηφίου, ο κ. Μπους ξεθωριάζει, εγκλωβισμένος στο τελευταίο κεφάλαιο της αποτυχημένης θητείας του, της χειρότερης ίσως στη σύγχρονη ιστορία της Αμερικής. Το 75% των Αμερικανών δηλώνει απογοητευμένο από την οκταετία του και χαρούμενοι που αποχωρεί. Χρειάζεται ξεχωριστή ικανότητα από έναν ηγέτη για να προκαλέσει τόση δυσαρέσκεια στον λαό του.

Από την αρχή η πορεία του κ. Μπους και της κυβέρνησής του ήταν προβληματική. Είχαν λάβει πολλές προειδοποιήσεις για τη δράση του Οσάμα Μπιν Λάντεν και την αυξανόμενη κινητικότητα της Αλ Κάιντα και δεν αντέδρασαν. Πολλοί γνώστες της Μέσης Ανατολής τους είχαν επισημάνει ότι η εισβολή στο Ιράκ θα οδηγούσε σε εμφύλιο πόλεμο, τα θύματα θα ήταν πολλά, και η Αλ Κάιντα θα δραστηριοποιείτο σε μια χώρα όπου έως τότε δεν υπήρχε. Και, όμως, προχώρησαν. Τον Αύγουστο του 2005, είχαν ενημερωθεί ότι πλησίαζε με επικίνδυνες διαθέσεις ο τυφώνας «Κατρίνα» και δεν προετοιμάσθηκαν, ενώ οι χειρισμοί που ακολούθησαν ήταν μια πλήρης αποτυχία. Στην οικονομία, η προκλητική απελευθέρωση των αγορών φλέρταρε με την καταστροφή, κι όμως...

Ο άνθρωπος που εξελέγη υποσχόμενος μια ταπεινή εξωτερική πολιτική και έναν διαφορετικό συντηρητισμό με ανθρωπιά και ευαισθησία, έπραξε το ακριβώς αντίθετο και τραυμάτισε την εικόνα της χώρας του διεθνώς. Ο διευθυντής της οργάνωσης Human Rights Watch, κατά την προχθεσινή παρουσίαση της ετήσιας έκθεσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ουάσιγκτον, ζήτησε από τις ΗΠΑ να αποκαταστήσουν τη φήμη τους σε σχέση με τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατήγγειλε ότι «η αμερικανική κυβέρνηση υπό τον Μπους μετατράπηκε από συνήγορο σε αντίπαλο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Το 2000, ο Μπους «κέρδισε» δηλώνοντας ότι η Αμερική χρειάζεται έναν ηγέτη που θα ενώνει την κοινωνία και όχι κάποιον που θα την διαιρεί (υπονοώντας τον Αλ Γκορ). Τελικά, αποδείχθηκε με τον πιο επώδυνο τρόπο ότι και εδώ πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Τα οικονομικά αποτελέσματα της οκταετίας Μπους είναι τα χειρότερα των τελευταίων εξήντα ετών. Οι θέσεις εργασίας αυξήθηκαν μόλις 2%, έναντι αύξησης 20% κατά τη θητεία του Μπιλ Κλίντον, ενώ ο μέσος όρος όλων των προέδρων κατά την μεταπολεμική περίοδο ήταν 12%. Δικαιολογημένα πολλοί μιλούν για μια «χαμένη δεκαετία».

Ο κ. Μπους εξασφάλισε την προεδρία έχοντας χάσει την λαϊκή ψήφο και επικρατώντας οριακά στους εκλέκτορες χάρις στην απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου να τερματίσει την επανακαταμέτρηση στην Φλώριδα, όπου κέρδισε με διαφορά 537 ψήφων σε 6 εκατομμύρια ψήφους. Η διαδικασία με την οποία εξελέγη αλλά και ο τρόπος που κυβέρνησε θα μείνουν στη μνήμη όλων ως παράδειγμα προς αποφυγήν...

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Saturday, January 17, 2009

Τα προβλήματα της Παιδείας

Στην "Πιπεριά" ήρθε το παρακάτω μέιλ από τον Γιάννη, φοιτητή στην Πάτρα, ο οποίος περιγράφει το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν με τα συγγράματα και τις εξετάσεις. Διαβάστε το: "...Είμαι ένας 2oετης φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Πατράς, σε Πολυτεχνική σχολή, και αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα με το νέο νόμο. Για να μην σας κουράσω με ενά μεγάλο κείμενο θα σας αναφέρω το κυριότερο-σημαντικότερο πρόβλημα. Στις 26 Ιανουαρίου ξεκινάει η εξεταστίκη περιόδος και μέχρι στιγμής τα συγγράματα που έχουν μοιραστεί είναι λίγα,εως ελάχιστα, για παράδειγμα εγώ έχω πάρει μονο 2 απο τα 6 συγγράματα,και μαλιστα το πρώτο, το πήρα πριν απο 2 μέρες. Θεωρώ οτι αυτή η κατάσταση είναι τουλάχιστον ντροπιάστικη και προσπάθουν μέσα απο αύτη την κατάσταση να υποβαθμίσουν το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Θα ήθελα να ακούσω και την δικιά σας άποψη πάνω σε αυτο το θέμα, καθώς φτάσαμε 10 μερες πριν την εξεταστίκη και δεν έχουμε βιβλία. Στο τέλος θα την πληρώσουν πάλι οι φοιτητές με διπλές εξεταστίκες και θα φταίνε παλι οι φοιτητές".

Friday, January 16, 2009

Ατυχής η φράση «πόλεμος στην τρομοκρατία»

Του David Miliband* / The Guardian

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Βομβάη πριν από επτά εβδομάδες προκάλεσαν σοκ σε ολόκληρο τον κόσμο. Σήμερα, τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας είναι στραμμένα προς τη Μέση Ανατολή, όπου η σκληρή απάντηση του Ισραήλ στις επιθέσεις της Χαμάς έχει ήδη αφήσει πίσω της 1.000 Παλαιστινίους νεκρούς.

Επτά χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, έχει καταστεί πλέον σαφές ότι θα πρέπει να αποτιμήσουμε τις προσπάθειές μας για την καταστολή του εξτρεμισμού και του φρικιαστικού αποκυήματός του, της τρομοκρατίας. Από την ημέρα του χτυπήματος στους Δίδυμους Πύργους, η φράση «πόλεμος στην τρομοκρατία» έγινε κεντρικό σημείο αναφοράς σε αυτές τις προσπάθειες. Το θετικό στοιχείο της παραπάνω φράσης είναι ότι υπογραμμίζει τη σοβαρότητα της απειλής και την ανάγκη αλληλεγγύης ώστε να αντιμετωπιστεί κατά προτεραιότητα και –εφόσον είναι απαραίτητο– με στρατιωτικά μέσα. Συνολικά, όμως, η χρήση του όρου υπήρξε ατυχής. Το ερώτημα, άλλωστε, δεν είναι αν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις ρίζες του τρόμου, κάτι τέτοιο είναι αυτονόητο, το ερώτημα είναι το πώς.

Η φράση «πόλεμος στην τρομοκρατία» παραπέμπει ευθέως σε ενιαίο εχθρό, ο οποίος προσωποποιείται στην Αλ Κάιντα και τον ηγέτη της Μπιν Λάντεν. Η αλήθεια είναι όμως ότι οι ιδέες και η ταυτότητα των τρομοκρατικών οργανώσεων διαφέρουν πολύ μεταξύ τους. Η Λασκάρι Τάιμπα εδρεύει στο Πακιστάν και ο διακηρυγμένος σκοπός της είναι η απόσυρση της Ινδίας από το Κασμίρ. Η Χεζμπολάχ διατείνεται ότι είναι αντιστασιακή ομάδα που μάχεται εναντίον της κατοχής των Υψωμάτων του Γκολάν. Οι σιιτικές και σουνιτικές εξτρεμιστικές ομάδες στο Ιράκ έχουν μυριάδες αιτήματα. Είναι τόσο διαφορετικές αυτές οι ομάδες, όσο οι ακραίες οργανώσεις της δεκαετίας του 1970 στην Ευρώπη. Ολες τους ήταν τρομοκρατικές και ενίοτε συνεργάζονταν, αλλά οι στόχοι τους δεν ήταν κοινοί και η συνεργασία τους ήταν συγκυριακή. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα.

Οσο επιμένουμε να θεωρούμε τον κόσμο πεδίο μάχης ανάμεσα σε δύο ενιαία στρατόπεδα, τους μετριοπαθείς και τους εξτρεμιστές, τους καλούς και τους κακούς, στην ουσία παίζουμε το παιχνίδι εκείνων που θέλουν να συνενώσουν ακραία στοιχεία με ελάχιστα κοινά σημεία αναφοράς. Ενα άλλο προβληματικό σημείο της φράσης «πόλεμος στην τρομοκρατία» είναι ότι υπονοεί πως ο δέων τρόπος για την αντιμετώπιση του προβλήματος είναι η χρήση βίας. Η απάντησή μας στην τρομοκρατία όμως πρέπει να είναι η υπεράσπιση του κράτους δικαίου, όχι η υπονόμευσή του. Η φράση αποτελεί εντέλει ένα κάλεσμα στα όπλα εναντίον ενός κοινού εχθρού. Η βάση της αλληλεγγύης μας όμως δεν πρέπει να είναι η επίκληση όσων μας χωρίζουν από τους εχθρούς μας, αλλά οι αξίες που ενώνουν εμάς τους ίδιους.

*Ο κ. David Miliband είναι υπουργός Εξωτερικών του Ηνωμένου Βασιλείου milibandd@parliament. uk

Tuesday, January 13, 2009

"Ακούστε" 50 χρόνια Motown

Η θρυλική εταιρία SOUL μουσικής συμπληρώνει 50 χρόνια ζωής και "κυκλοφορεί" συλλογή με 3 cd που περιλαμβάνει μερικά (γιατί όλα δεν χωράνε...) από τα διαμάντια της SOUL μουσικής. Επίσης για τα 50 χρόνια της η MOTOWN έχει δημιουργήσει ειδικό σάιτ το MOTOWN 50 κάντε κλικ και μπείτε στον υπέροχο κόσμο της SOUL μουσικής...

Περισσότερα στο All Mod Cons

Sunday, January 11, 2009

«Δεν καταγγείλαμε όσο έπρεπε τις ακρότητες»

«Οσοι καίνε είναι υπονομευτές της Αριστεράς», δηλώνει ο Φώτης Κουβέλης


"Επρεπε να είμαστε πιο καταγγελτικοί» λέει στην «Κ» ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Φώτης Κουβέλης σχετικά με τη στάση του Συνασπισμού απέναντι στα γεγονότα βίας που διαδέχθηκαν τον θάνατο του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια. Μάλιστα, η Ανανεωτική Πτέρυγα, μετά από εσωτερικό κείμενο που κυκλοφόρησε «προς προβληματισμό» στις 20 Δεκεμβρίου, προσανατολίζεται και σε μεγάλη ανοικτή εκδήλωση σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας τις αμέσως επόμενες μέρες («μένει ο καθορισμός της ημερομηνίας, πάντως η εκδήλωση θα γίνει πριν από το τέλος του μήνα»).

Πλήρης διαφωνία

«Δυστυχώς», λέει ο κ. Φ. Κουβέλης, «ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίσαμε τα γεγονότα βανδαλισμών και ακραίων συμπεριφορών στην Αθήνα, που ακολούθησαν τον φόνο του Αλέξανδρου, δεν ήταν κατά τη γνώμη μου όσο καταγγελτικός θα έπρεπε. Αν και διαφωνώ με τις απόψεις πως δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ “χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων”, ωστόσο πρέπει να σημειώσω πως η πλήρης διαφωνία μας με τέτοια φαινόμενα βίας δεν καταγράφηκε ούτε τόσο καθαρά ούτε τόσο καταγγελτικά όσο θα περίμενε κανείς από τη σύγχρονη δημοκρατική Αριστερά».

«Οι αθλιότητες στο κέντρο της Αθήνας, οι φωτιές, τα σπασμένα και λεηλατημένα μαγαζιά, τα καμένα αυτοκίνητα, το πλιάτσικο (που επιχειρήθηκε να αποδοθεί στους δύστυχους μετανάστες) δεν οδηγούν παρά στην ακόμη μεγαλύτερη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, στην ακόμη μεγαλύτερη ένταση της κρατικής καταστολής». Από την Ανανεωτική Πτέρυγα πληθαίνουν τον τελευταίο καιρό οι συζητήσεις και η απογοήτευση για τον «ασαφή πολιτικό λόγο» του Συνασπισμού, παραπέμποντας ευθέως στους κ. Αλαβάνο και Τσίπρα. Ο κ. Φώτης Κουβέλης θα επιμείνει στα τελευταία γεγονότα: «Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση μια σύγχρονη Αριστερά να μη διευκρινίζει πλήρως τη θέση της απέναντι στη βία. Οι εκδηλώσεις βίας είναι ενέργειες κατάτμησης και κατακερματισμού της κοινωνίας. Και γι’ αυτό χρειάζεται ένα σαφές “Οχι” στη στρατηγική κλιμάκωσης της βίας. Ούτε καν στην “κλιμάκωση” δεν σταθήκαμε όσο έπρεπε αντίθετοι και καταγγελτικοί».

Ο κ. Κουβέλης θα σημειώσει επίσης, με αφορμή τις πορείες διαμαρτυρίας που οργανώθηκαν από τον ΣΥΝ, πως οφείλουμε «όχι μόνο να διαδηλώνουμε, αλλά και με πολιτικά μέτρα να απομονώνουμε όλους αυτούς που καίνε, καταστρέφουν και λεηλατούν. Αυτοί δεν είναι “λαϊκοί αγωνιστές με λαθεμένες μεθόδους και μορφές πάλης” όπως ακούστηκε. Αυτοί είναι υπονομευτές και της Αριστεράς και της Δημοκρατίας».

Πάντως, στο θέμα του «ημερολόγιου» της ΑΥΓΗΣ που προκάλεσε μεγάλη συζήτηση και εντός του ΣΥΝ, ο κ. Κουβέλης θα μιλήσει για υπερβολές: «Νομίζω πως η κριτική που ασκήθηκε για το περιεχόμενο του ημερολογίου είναι υπερβολική. Αν κάποιοι θέλουν να κρίνουν τον Συνασπισμό να τον κρίνουν ως Συνασπισμό και όχι ευκαιριακά από ένα ημερολόγιο. Οι προτάσεις πολλών από μας απέναντι στη βία είναι γνωστές εδώ και χρόνια. Αλλά –ανεξάρτητα από τη θέση καθενός σχετικά με το ημερολόγιο– είναι γνωστό πως η ΑΥΓΗ δεν λογοκρίνει κείμενα ή απόψεις και νομίζω πως η συγκεκριμένη συζήτηση θα μπορούσε να σταματήσει εκεί».

Καταδικαστέα πράξη

Αναφερόμενος στη δολοφονική επίθεση εναντίον του 21χρονου αστυνομικού των ΜΑΤ στα Εξάρχεια και την επίσης σύμφωνα με ορισμένους «χλιαρή» αντίδραση του ΣΥΝ, ο κ. Κουβέλης προτιμά απλώς να υπενθυμίσει πως «εγώ –συγχωρήστε μου τη χρήση του α΄ ενικού– αμέσως, μαζί με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τάσο Κουράκη, επισκεφθήκαμε τον Ευαγγελισμό και στις σχετικές δηλώσεις δηλώσαμε απερίφραστα πως όχι μόνον είναι ευλόγως και απερίφραστα καταδικαστέα η τρομοκρατική πράξη, αλλά και πως τέτοιες ενέργειες συνιστούν (και) ιδεολογικές ακυρώσεις κάθε δημοκρατικού κινήματος».

Τέλος, σχετικά με πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες πολλά στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας προτείνουν τη συλλογή υπογραφών γύρω από κείμενο –πλατφόρμα απέναντι στην πολιτική του ΣΥΝ, ο κ. Κουβέλης θα επιβεβαιώσει πως «υπήρξε και αυτή η σκέψη. Ομως κρίναμε προτιμότερο, σ’ αυτή τη φάση, να πάμε σε μια κεντρική εκδήλωση με ομιλητές και ανοιχτή συζήτηση».

Συνέντευξη στον Τακη Καμπυλη

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Friday, January 9, 2009

Ο βλακώδης αυτοχειριασμός μέσω ενός ημερολογίου

Ο φίλος και σύντροφος Γιάννης στο Left Liberal Synthesis έγραψε το καλύτερο κείμενοσ χετικά με το ημερολόγιο (ήμαρτον...) που εξέδωσε η "Αυγή" με φωτογραφίες από τα πρόσφατα γεγονότα στην Αθήνα. Συμφωνώ απολύτως με το κείμενο. Διαβάστε: "Αν κάτι έχει η ανανεωτική αριστερά είναι ο θεωρητικός εξοπλισμός της να συλλάβει τα φαινόμενα του λεγόμενου «επικοδομήματος». Θέματα παιδείας , πολιτισμού, καθημερινότητας είναι τα σημεία υπεροχής αυτού του χώρου. Το τι καταναλωτική μαλακία είναι ένα ημερολόγιο, το ξέρει και ένας καλός μαθητής έφηβος Α λυκείου. Ημερολόγια βγάζει η Pirelli με υποψήφιες εργάτριες sex, ημερολόγια βέβαια και ο πιο intellectual εκδοτικός οίκος μέ τα πιο προωθημένα χαρακτικά. Αλλά όλα είναι σύμβαση. Το να πάρεις στην ονομαστική τους αξία 12 φωτογραφίες από τα επεισόδια και να τις κάνεις ημερολόγιο, έχει αξία μόνο ως ειρωνεία, ως γκροτέσκο, δηλαδή ως καταχώριση τους επισήμως στην επικοινωνιακη διαχείριση. Δεν είναι η κριτική μας ότι προωθούν τους κουκουλοφόρους,είναι ότι δεν καταλαβαίνουν ότι «μουμιοποιούν» ένα κίνημα πριν την ώρα του. Το κάνουν life style πριν δούμε τι είναι. Εκλογικό άγχος, τσαπατσουλιά, βλακεία, ίσως όλα μαζί. Κρίμα".
Εδω διαβάστε το ρεπορτάζ της "Καθημερινής" για τις ¨αναταράξεις" εντός ΣΥΝ σχετικά με το ημερολόγιο

Tuesday, January 6, 2009

Η ομελέτα και τα αυγά

Του Γιωργου Παγουλατου*


Ομολογώ ότι μπήκα στους κατεστραμμένους χώρους του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών με μια ενδόμυχη ελπίδα. Οτι τουλάχιστον θα ανακάλυπτα στα δεκάδες συνθήματα που λέρωναν τους τοίχους, κάποια ίχνη πρωτοτυπίας και φρεσκάδας που θα παρηγορούσαν κάπως για τις ισοπεδωμένες γραμματείες, το ρημαγμένο εργαστήριο, τον εξοπλισμό που έγινε στάχτη. Ομως, εκτός από τα γνωστά και στερεότυπα, ένα σύνθημα μάλλον αποτύπωνε τη «φιλοσοφία» των καταληψιών, επαναλαμβανόμενο σε διάφορες εκδοχές: «σπάσε, κάψε, κλέψε», «κλέψτε, σπάστε, διασκεδάστε».

Οι κατ’ επάγγελμα απολογητές της κάθε εξέγερσης θα προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι αυτό που βλέπουμε με τα μάτια μας, αλλά κάτι διαφορετικό. Οπως η περίφημη ομπρέλα του Νίτσε, που οι Γάλλοι μεταμοντερνιστές μας ζητούσαν να δούμε ως ένα ερμηνευτικό στρατήγημα και όχι ως κάτι που προφύλασσε τον κάτοχό της από το να μουσκεύει όποτε έβρεχε. Ετσι θα μας πουν ίσως ότι και οι καταλήψεις δεν ήταν ένα πάρτι μηδενιστικής καταστροφής, αισθητικής υποβάθμισης και πλιάτσικου, αλλά το προανάκρουσμα ενός τάχα νέου καλύτερου κόσμου.

Οι απολογητές του σταλινισμού και του μαοϊσμού συνήθιζαν να δικαιολογούν την επαναστατική βία υποστηρίζοντας ότι δεν μπορείς να φτιάξεις ομελέτα χωρίς να σπάσεις αυγά. Μετά από αλλεπάλληλους γύρους ρημαδιού, ήρθε η ώρα να διερωτηθούμε (όπως ο Τζορτζ Οργουελ όταν αντιμετώπιζε τη σταλινική επιχειρηματολογία): και πού είναι η ομελέτα;

Ομελέτα δεν διακρίνεται, μόνο αυγά σπασμένα παντού. Εχουμε αντίθετα έναν άλλο απολογισμό. Το ένα είναι ότι η κοινωνία αντιμετωπίζει πλέον αυτή τη θεσμοθετημένη καταστροφή δημόσιας περιουσίας με διογκούμενη αγανάκτηση. Αντιλαμβάνεται ότι η τοτεμική κατάχρηση του ασύλου μετατρέπει ανοιχτές κοινότητες μάθησης σε κλειστά στρατόπεδα ανομίας, τα πανεπιστήμια του ελληνικού λαού σε εφαλτήρια από τα οποία οι σύγχρονοι σκοταδιστές εφορμούν να εκτονώσουν την καταστροφική τους μανία.

Το δεύτερο είναι η παταγώδης αδυναμία του φοιτητικού κινήματος και των οργάνων της πανεπιστημιακής συνδιοίκησης να προστατεύσουν το πανεπιστήμιο. Η συνδιοίκηση έχει εκτραπεί σε κακόγουστη φάρσα, ισοδυναμεί με κενό διοίκησης που αφήνει τα ιδρύματα ανοχύρωτα μπροστά στο μένος των εισβολέων τους. Το φοιτητικό κίνημα άλλωστε ελάχιστες ενδείξεις υπεύθυνης πρωτοπορίας μας έχει δώσει τις τελευταίες δεκαετίες, έρμαιο παραταξιακού συντεχνιασμού και ανίκανο να συμφωνήσει ακόμα και στη συγκρότηση της ΕΦΕΕ. Και όσοι διδάσκουμε στα αμφιθέατρα γνωρίζουμε καλά ότι οι όποιες δυνάμεις φιλομάθειας, διανοητικής περιέργειας και ετερόδοξης σκέψης, βρίσκονται συνήθως έξω από τον κύκλο του φοιτητικού συνδικαλισμού, στους φοιτητές που είναι παρόντες όχι στα παραταξιακά τραπεζάκια αλλά στα έδρανα των διαλέξεων και των βιβλιοθηκών.

Οπως σε κάθε μεγάλη κρίση, έτσι και τώρα το παλιό και παρωχημένο αρνείται να μας εγκαταλείψει και το καινούργιο δυσκολεύεται να γεννηθεί. Οι χιλιάδες νέοι που διαδήλωσαν ειρηνικά την οργή τους για το φόνο του συνομηλίκου τους ήταν μια απόδειξη ότι η κοινωνία μας διαθέτει ακόμα υγιή αντανακλαστικά. Το ίδιο και οι εκατοντάδες που πραγματοποίησαν ειρηνική πορεία συμπαράστασης στη συνδικαλίστρια μετανάστρια που δέχθηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι.

Προς το παρόν η κυβέρνηση αντιδρά επιδεικνύοντας λαϊκιστικά ρεφλέξ. Απαντά στην εξέγερση των νέων ανοίγοντας μια ψευδεπίγραφη συζήτηση αλλαγής του συστήματος εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Λες και το πρόβλημα της παιδείας είναι οι – τουλάχιστον αδιάβλητες – πανελλαδικές εξετάσεις, και όχι η δραματική υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, τα παρωχημένα προγράμματα σχολικών σπουδών και το ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο των πανεπιστημίων. Λες και η λύση είναι η ελεύθερη είσοδος στα πανεπιστήμια ή η λειτουργία προπαρασκευαστικού έτους, που θα βούλιαζε τις σχολές από τον φοιτητικό υπερπληθυσμό ή θα τις μετέτρεπε επισήμως σε εξεταστικά κέντρα.

Η κοινωνική έκρηξη επιτάσσει γενναίο θεσμικό ξεσκαρτάρισμα μαζί με πραγματική ενδυνάμωση και διεύρυνση της προστασίας των δικαιωμάτων του πολίτη. Απέναντι στις κρατικές υπηρεσίες που ταλαιπωρούν, στη δικαιοσύνη που επιβάλλει χρόνια υπομονής για να βρεις το δίκιο σου, στο σύστημα υγείας που διαλύει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στην κατεξοχήν στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας. Αφορά το δικαίωμα του πολίτη να ελέγχει τους διοικούντες για την κακοδιοίκηση και την αποτυχία του κράτους να προστατεύσει την ασφάλεια και περιουσία του. Την πραγματική λογοδοσία του κράτους, πέρα από την κενή συνεπειών ρητορική «ανάληψη ευθυνών» από την πολιτική ηγεσία. Αφορά επίσης τα δικαιώματα των μεταναστών, που σέρνονται εξευτελιζόμενοι από υπηρεσία σε υπηρεσία, και των παιδιών τους που η πολιτεία τα θεωρεί νομικά ανυπόστατα, κι ας μην γνώρισαν άλλη πατρίδα από την Ελλάδα. Αφορά τέλος τη μεταρρύθμιση ενός άθλιου σωφρονιστικού συστήματος, που παραλαμβάνει δυστυχισμένους τοξικομανείς και τους παραδίδει στην κοινωνία έτοιμους εγκληματίες.

Αν η κρίση αφήσει πίσω της μόνο αποκαΐδια, λαϊκισμό και «μια από τα ίδια», θα έχουμε χάσει μια ιστορική ευκαιρία.

*Ο κ. Γ. Παγουλάτος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ