Friday, October 31, 2008

«Mαριονέτες του κόσμου των επιχειρήσεων»

Ο Ραλφ Νέιντερ, ανεξάρτητος υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ που προασπίζεται τα συμφέροντα των καταναλωτών, κατηγόρησε τους υποψηφίους των δύο μεγάλων κομμάτων, τον Τζον Μακέιν και τον Μπαράκ Ομπάμα, ότι είναι «μαριονέτες του κόσμου των επιχειρήσεων». Όταν τα βάζει με τον “δικομματισμό”, μου θυμίζει βέβαια τους εγχώριους πολέμιους των δυο μεγάλων κομμάτων. Πάντως, οι διαφορές είναι μεγάλες.

Μιλώντας μπροστά από το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ο Νέιντερ, που οι δημοσκοπήσεις του δίνουν ποσοστό μόλις 5%, επιτέθηκε στο σχέδιο σωτηρίας του τραπεζικού τομέα, ύψους 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων, υποστηρίζοντας ότι «ο χρηματοπιστωτικός τομέας θα πρέπει να καταβάλει φόρο κερδοσκοπίας».

«Θα πρέπει να κάνουμε τη Γουολ Στριτ να πληρώσει για το σχέδιο διάσωσής της, εφαρμόζοντας ένα φόρο κερδοσκοπίας», τόνισε. Ο ίδιος πρόσθεσε ότι «οι διευθυντές των επιχειρήσεων που ευθύνονται για σοβαρά οικονομικά εγκλήματα θα πρέπει να προσαχθούν ενώπιον της δικαιοσύνης».

«Οι δύο αντίπαλοί του στις προεδρικές εκλογές της 4ης Νοεμβρίου, ο γερουσιαστής Ομπάμα και ο γερουσιαστής Μακέιν είναι, ενσυνείδητα ή όχι, μαριονέτες του επιχειρηματικού κόσμου. Συναγωνίζονται καθημερινά για το ποιος θα ζήσει στο Λευκό Οίκο και υπακούουν στις εντολές των αφεντικών τους του ιδιωτικού τομέα», υποστήριξε.

Τέλος, κατηγόρησε τον υπουργό Οικονομικών Χένρι Πόλσον ότι «ανέλαβε τη θέση αυτή για να βοηθήσει τους φίλους του στη Γουόλ Στριτ».

Είναι ανίκανοι...

Αφού τους έκραξε ο Τύπος (με την ευκαιρία γιατί Ριζοσπάστης & Αυγή δεν είχαν καμία αναφορά στο σημερινό πρωτοσέλιδο τους για το "χαράτσι";) έκανε στροφή 180 μοιρών. Διαβάστε:

"Με αφορμή σημερινά δημοσιεύματα εφημερίδων, το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών διευκρινίζει τα εξής:
Ο Νόμος 3634/2008 ως προς την απαλλαγή της κύριας κατοικίας από το ΕΤΑΚ, προβλέπει ότι το 2009 και τα επόμενα έτη, θα απαλλάσσεται η κύρια κατοικία μέχρι 200 τ.μ., της οποίας η αξία δεν υπερβαίνει τα 300.000 ευρώ. Η κύρια κατοικία θα δηλωθεί από τους φορολογούμενους στη φορολογική δήλωση του 2009.
Ειδικά για το 2008, πρώτο έτος εφαρμογής του ΕΤΑΚ, προβλέπεται η αφαίρεση ποσού έως 300.000 ευρώ από τη μεγαλύτερης αξίας κατοικία . Λόγω της μορφής και του περιεχομένου του εντύπου Ε9 δεν είναι σε όλες τις περιπτώσεις εφικτή για τεχνικούς λόγους η διάκριση των συνιδιοκτησιών στη μεγαλύτερης αξίας κατοικία.
Για το λόγο αυτό, στις περιπτώσεις συνιδιοκτητών που λαμβάνουν εκκαθαριστικά, στα οποία δεν ελήφθησαν υπόψη τα ποσοστά συνιδιοκτησίας μεταξύ συζύγων και ανηλίκων τέκνων τους στην μεγαλύτερη αξίας κατοικία, οι φορολογούμενοι με υπεύθυνη δήλωση στις αρμόδιες ΔΟΥ δεν θα καταβάλουν τον φόρο που αναλογεί στο ποσοστό συνιδιοκτησίας που δεν εξαιρέθηκε από το ΕΤΑΚ".

Σχόλιο "Πιπεριάς": Δεν είναι απλά ανίκανοι, δεν είναι μόνο επικίνδυνοι. Είναι μια κυβέρνηση απούσα από τη κοινωνία και τα προβλήματά της, που "κυβερνάει" με αυτόματο πιλότο... Οι σαλτιμπάγκοι... Δεν φτάνει που έκαναν "γκάφα" θα μας ταλαιπωρήσουν (για πολλοστή φορά...) καθώς θα πρέπει να πάμε στις εφορίες να κάνουμε υπεύθυνη δήλωση ότι είμαστε.. παντρεμένοι με παιδιά. Βρε "μαύρο", "μαύρο δαγκωτό" στους σαλτιμπάγκους!



Μας κυβερνούν ανίκανοι, ψεύτες & απατεώνες



Νέο χαράτσι για εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες ακινήτων, κυρίως νέα ζευγάρια, επιβάλλει η κυβέρνηση καλώντας τους να πληρώσουν φόρους για την πρώτη κατοικία παρά τη δέσμευση ότι εξαιρούνται από το ενιαίο τέλος ακινήτων (ΕΤΑΚ).
Συγκεκριμένα πρόκειται για ζευγάρια ή συγγενείς που είναι συνιδιοκτήτες πρώτης κατοικίας και ενώ το υπουργείο διαβεβαίωνε (με ανακοίνωση που εξέδωσε στις 19 Ιουνίου) ότι το αφορολόγητο ποσό των 300.000 ευρώ θα εξαντλείται σε όλους τους συνιδιοκτήτες παρά ταύτα τα εκκαθαριστικά σημειώματα που έχουν φθάσει στα χέρια υπόχρεων αποδεικνύουν το αντίθετο, δηλαδή απαλλάσσουν τον ένα σύζυγο και φορολογούν τον άλλο. Δηλαδή τη στιγμή που δεν θα έπρεπρε ουδείς από το ζευγάρι να πληρώνει φόρους, τώρα καλείται ο ένας από τους δύο να συνδράμει προκειμένου να γεμίσει ο κρατικός κορβανάς.

Ακόμα πιο τραγικό είναι το γεγονός ότι ενώ στο υπουργείο το γνώριζαν από την αρχή ότι δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός στους συνιδιοκτήτες, εν τούτοις άφησαν το θέμα να εξελιχθεί. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η ηγεσία του υπουργείου δεν προτίθεται να ρυθμίσει το θέμα στο τρέχον έτος, αλλά του χρόνου υποχρεώνοντας τους ιδιοκτήτες να καταβάλουν φόρο από το πουθενά. Σύμφωνα με ανώτατο παράγοντα του υπουργείου, η κατάσταση θα διορθωθεί το 2009, αλλά για το τρέχον έτος (σ.σ. λόγω και της μαύρης τρύπας που ξεπερνά τα 2,4 δισ. ευρώ) θα πληρωθεί ο φόρος κανονικά. Ο ίδιος παράγοντας αναφέρει παράλληλα ότι του χρόνου θα πρέπει να δηλώσουν οι ιδιοκτήτες ακινήτων την κύρια κατοικία, προκειμένου να εξαιρεθούν από τον φόρο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το μεγάλο αυτό πρόβλημα είχε επισημανθεί τόσο από την αγορά όσο και από στελέχη της ΓΓΠΣ, ενώ από το υπουργείο Οικονομικών είχε επισημανθεί ότι το θέμα θα ρυθμιζόταν με ειδική διευκρινιστική εγκύκλιο. Τέτοια εγκύκλιος ωστόσο δεν έχει συνταχθεί μέχρι σήμερα με αποτέλεσμα ο νόμος να ισχύει κανονικά με την ασάφεια αυτή.
Για μία ακόμη φορά η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών αποδεικνύεται ανακόλουθη και εντυπωσιακά πρόχειρη να αντιμετωπίσει ένα τόσο σοβαρό θέμα. Τα άδεια κρατικά ταμεία φανερώνουν την επιπολαιότητα των ιθυνόντων της κυβέρνησης που καλούν στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες να πληρώσουν το Ενιαίο Τέλος Ακινήτων. Το ίδιο είχε συμβεί και με την εξομοίωση των ειδικών φόρων κατανάλωσης σε πετρέλαιο θέρμανσης και κίνησης όπου χρειάστηκαν δύο αναβολές μέχρι να τεθεί σε λειτουργία το νέο σύστημα.

Τα πράγματα όμως με το ενιαίο τέλος ακινήτων είναι πολύ χειρότερα διότι το αφορολόγητο όριο των 300.000 ευρώ δεν ισχύει για όλους τους ιδιοκτήτες πρώτης κατοικίας, ενώ ταυτόχρονα αυξάνονται σημαντικά οι φορολογούμενοι που θα πληρώσουν το ΕΤΑΚ.
Στην ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών που είχε εκδοθεί τον περασμένο Ιούνιο διαψεύδοντας μάλιστα δημοσιεύματα τονίζονταν τα εξής: «Ο Νόμος 3634/2008 είναι σαφής ως προς την απαλλαγή της κύριας κατοικίας από το ΕΤΑΚ. Ειδικά για το 2008 προβλέπεται η αφαίρεση ποσού μέχρι 300.000 ευρώ από τη μεγαλύτερης αξίας κατοικία. Σε περίπτωση συνιδιοκτησίας το αφορολόγητο ποσό θα εξαντλείται σε όλους τους συνιδιοκτήτες. Εγκύκλιος του υπουργείου θα καθορίζει τον μηχανισμό κατανομής του αφορολόγητου ποσού μεταξύ των συνιδιοκτητών».

Του Προκοπη Χατζηνικολαου / phatzinikolaou@kathimerini.gr, από την "Καθημερινή"

Thursday, October 30, 2008

Ευρώπη και λαθρομετανάστευση

Του Σταυρου Λυγερου

Υστερα από μεγάλη καθυστέρηση και με τη λαθρομετανάστευση να έχει προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, η Ε.Ε. κατέληξε προ ημερών σ’ ένα σύμφωνο μεταναστευτικής πολιτικής. Αν και είναι κατώτερο των αναγκών για την αντιμετώπιση του προβλήματος αναμφίβολα αποτελεί ένα σημαντικό βήμα. Tα κύματα των λαθρομεταναστών που διεισδύουν από κάθε ρωγμή στις ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης δεν είναι τίποτα άλλο από τη σύγχρονη εκδοχή της εισβολής των βαρβαρικών φυλών στις αυτοκρατορίες της αρχαιότητας και του Mεσαίωνα. H μεγάλη διαφορά βιοτικού επιπέδου προκαλεί ροή από τον χώρο της υπανάπτυξης στον χώρο της υπερανάπτυξης. Πρόκειται για τη μεταφορά στο κοινωνικό επίπεδο της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων. Η διεύρυνση του χάσματος στην κατανομή του πλούτου, η δημογραφική έκρηξη στον Τρίτο Κόσμο και η υπογεννητικότητα στις αναπτυγμένες χώρες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διόγκωση του κύματος της λαθρομετανάστευσης. Καθημερινά, χιλιάδες ταλαίπωροι άνθρωποι, στοιβαγμένοι σε σαπιοκάραβα ή σε καρότσες φορτηγών, με κίνδυνο της ζωής τους αναζητούν μια καλύτερη ζωή, μια θέση στον «δυτικό ήλιο».

Τα ευρωπαϊκά κράτη ακολουθούν μια υποκριτική πολιτική ημιμέτρων. Eμποδίζουν την παράνομη είσοδο, αλλά στην πράξη ανέχονται όσους λαθρομετανάστες καταφέρουν να εγκατασταθούν στην επικράτειά τους. H αντιφατική αυτή πολιτική τροφοδοτεί το φαινόμενο. Tο γεγονός ότι αρκετοί καταφέρνουν να εγκατασταθούν στη «Γη της Eπαγγελίας» διατηρεί ζωντανό το όνειρο μιας νέας ζωής και σε όσους μένουν πίσω. Tο αποτέλεσμα είναι ότι έτσι ωθούνται ολοένα και περισσότεροι κάτοικοι του Tρίτου Kόσμου να επιχειρήσουν το άλμα, τροφοδοτώντας τα κυκλώματα των δουλεμπόρων.

Η Ευρώπη οφείλει πρώτα απ’ όλα να κάνει σαφή διάκριση μεταξύ πολιτικών προσφύγων και οικονομικών μεταναστών. Σε ό,τι αφορά τους δεύτερους, εάν οι χώρες-μέλη θεωρούν ότι χρειάζονται εργατικό δυναμικό και ευρύτερα μια πληθυσμιακή ένεση, ας εφαρμόσουν μια πολιτική οργανωμένης μετανάστευσης, που θα αποτρέψει και τα φαινόμενα υπερεκμετάλλευσης και μαύρης εργασίας.

Υποκριτική είναι και η γενική καταγγελία των μέτρων εναντίον της λαθρομετανάστευσης. Η πολιτική των ανοικτών συνόρων θα οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε κατάρρευση των δυτικών κοινωνιών. Η μόνη συνεπής λύση είναι η άμεση επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών, σε συνδυασμό με την άσκηση πιέσεων στις χώρες-αγωγούς (π.χ. Tουρκία) να τους δέχονται πίσω και να τους επαναπροωθούν με τη σειρά τους. Ακόμα και μια τέτοια πολιτική αναχαίτισης, όμως, θα καταστεί σισύφειο έργο, εάν δεν συνδυασθεί με την παροχή μεγάλης αναπτυξιακής βοήθειας για την άμβλυνση των κραυγαλέων διαφορών. Aυτό επιβάλλουν όχι μόνο οι ανθρωπιστικές αξίες, αλλά και το ιδιοτελές συμφέρον της Δύσης.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Το εξαιρετικό άρθρο του Σταύρου Λυγερού δημοσιεύθηκε στην "Καθημερινή" στις 23/10/08. Καθυστέρησα να το βάλω λόγω της εθνικής επετείου. Νομίζω όμως ότι πρόκειται για ένα πολύ καλό κείμενο που δίνει "τροφή" για σκέψη και συζήτηση... Διαβάστε και ένα πολύ καλό κείμενο του Βασίλη Στοϊλόπουλου που δημοσιεύθηκε στη "Ρήξη".

ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ, ΑΠΕΙΛΗ Ή ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑ;
Με την κρίση του «τουρμπο-καπιταλισμού» να βρίσκεται στο απόγειο, φάνηκε για μία ακόμη φορά πως, όταν στο ιστορικό προσκήνιο προβάλει η ωμή πραγματικότητα, τότε τα σαθρά ιδεολογήματα και οι ιδεοληψίες καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι. Έτσι, αυτές τις κρίσιμες ημέρες είδαμε αλαζόνες προπαγανδιστές της παγκοσμιοποίησης και του αχαλίνωτου καπιταλισμού όχι μόνο να χάνουν την όποια υπόληψη και την αισιοδοξία τους αλλά και τη σιγουριά με την οποία προπαγάνδιζαν τις ιδέες τους.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά αφού άπαντες γνωρίζουν πλέον ότι με την πολιτική οικονομία της απάτης, που πρέσβευαν, δεν δημιουργούσαν μόνο τις «φούσκες Γκρίνσπαν» και μια αλόγιστη και «παρατεταμένη ευφορία», αλλά και συστηματοποιούσαν, στη βάση των νεοφιλελεύθερων ιδεολογημάτων τους, τη διαφθορά και την απύθμενη πλεονεξία τους, με οδυνηρό αποτέλεσμα η ιστορική ρήση «enrichissez vous» να αναδειχτεί σε πρακτική ποικίλων golden boys, κερδοσκόπων - επιχειρηματιών και πολιτικών - μαφιόζων; Περιορίζονται όμως οι χρεωκοπημένες ιδεοληψίες που χαρακτηρίζουν την εποχή της παγκοσμιοποίησης μόνο σε καθαρά οικονομικά θέματα; Σίγουρα όχι, αν, για παράδειγμα, αναφερθούμε σ’ ένα άλλο φλέγον ζήτημα της παγκοσμιοποίησης, τη λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα.
Για τους φανατικούς υποστηρικτές της, πρόκειται για μια «ευκαιρία» δημιουργικής συνύπαρξης διαφορετικών ομάδων ανθρώπων, που θα διαβιούν σε μια κατά κανόνα εύπορη, ανεκτική και ευνομούμενη χώρα, πέρα από κοινωνικές διακρίσεις, αποκλεισμούς, ρατσισμούς, ευθυγραμμίσεις με κυρίαρχες ταυτότητες, πολιτιστική αφομοίωση μειονοτήτων ή μεταναστευτικά γκέτο! Για τους υποστηρικτές τέτοιων απόψεων, όπως π.χ. οι Γερμανοί Πράσινοι, που σε μεγάλο βαθμό στηρίζουν τα εκλογικά τους ποσοστά σε ψήφους μεταναστών, η πολυπολιτισμικότητα είναι «μονόδρομος» για το μέλλον και η πραγματικότητα μέσα από την οποία θα δημιουργηθεί μια νέα «κοινή ταυτότητα»1!
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που η αρχηγός των Πράσινων, Κλαούντια Ροτ προβάλλει ως πετυχημένο παράδειγμα πολυπολιτισμού τη Μερσέντες - Κράισλερ, που «χρησιμοποιεί το πνευματικό δυναμικό στελεχών που προέρχονται από πολλές και διαφορετικές κουλτούρες»2. Υπάρχουν βέβαια και οι «ακραίοι», που θεωρούν ότι η όποια προσπάθεια των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων έλεγχο, ανακοπή ή επιβράδυνση του μεταναστευτικού ρεύματος προς την Ευρώπη «συνιστά οργανωμένο έγκλημα»3. Το βέβαιο είναι ότι στο εξιδανικευμένο «σχέδιο πολυπολιτισμικότητα» στις ευρωπαϊκές χώρες ενυπάρχει ένα πλήθος από εσχατολογικά και φαντασιακά στοιχεία, που, ως γνωστόν, σαγηνεύουν τους κάθε είδους «προοδευτικούς» της λάιτ Αριστεράς4.
Στο πλαίσιο αυτό, οι άνθρωποι και οι ομάδες που στηρίζουν την πολυπολιτισμικότητα δίνουν σχεδόν αποκλειστική βαρύτητα στην ηθική και πολιτιστική διάσταση του θέματος, χωρίς να αναζητούν σε βάθος τις οικονομικές και πολιτικές αναγκαιότητες που συμβάλλουν στη δημιουργία των συνεχώς αυξανόμενων (λαθρο)μεταναστευτικών ρευμάτων, ούτε να επεξεργάζονται σε βάθος τα οικονομικά, κοινωνικά, δημογραφικά, πολιτιστικά και νομικά ζητήματα που μπορούν να δημιουργηθούν λόγω της οικονομικής (λαθρο)μετανάστευσης στη χώρα υποδοχής μεταναστών.
Με ακόμη μεγαλύτερη δε ευκολία αντιπαρέρχονται τη θρησκευτική διάσταση του προβλήματος, λησμονώντας ότι οι μεγάλες θρησκείες είναι, εκτός των άλλων, και φορείς πολιτισμού, έχουν πατριαρχική δομή και σχεδόν όλες επιδιώκουν, ενίοτε και με δυναμικό τρόπο, την επιβολή και την κυριαρχία των δικών τους αξιακών και νομικών προτύπων, γεγονός που εμπεριέχει συγκρουσιακή δυναμική, όπως άλλωστε φάνηκε πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία. Απόψεις ότι οι μετανάστες είναι συνήθως φορείς μιας αποκλίνουσας εθνικής, θρησκευτικής, γλωσσικής και πολιτιστικής ταυτότητας και ότι τα μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα προκαλούν εκ των πραγμάτων μεγάλες, συχνά ανεπιθύμητες για την κοινωνική πλειοψηφία, αλλαγές στις κοινωνίες υποδοχής τέτοιων ρευμάτων και ότι αλλοιώνουν την εθνολογική βάση, απορρίπτονται συλλήβδην ως υποκριτικές και εθνικιστικές.
Απόψεις ότι ένα μεγάλο ποσοστό, όχι μόνο «συντηρητικών μουσουλμάνων», απορρίπτει συλλήβδην τις «δυτικές αξίες» και προτιμά την περιθωριοποίηση, με τα όποια προβλήματά της, και την προσήλωση προς τη «μητέρα πατρίδα» αντί για τη λειτουργική ενσωμάτωση και ότι η δημιουργία «παράλληλων κοινωνιών» δεν οφείλεται μόνο στην ξενοφοβία και τον ρατσισμό αλλά και στη θέληση πολλών μεταναστών να μην απολέσουν τις δικές τους αξίες, θεωρούνται εξ ορισμού ως συντηρητικές και ξενόφοβες.
Δυστυχώς στην Ελλάδα, μια «χώρα συνόρων» που δέχεται τεράστια και –σε μεγάλο βαθμό– ανεξέλεγκτη μεταναστευτική πίεση, με το ιστορικό κέντρο της Αθήνας να έχει ήδη μετατραπεί σε ένα ραγδαία διευρυνόμενο γκέτο, ο όποιος «διάλογος» για την οικονομική (λαθρο)μετανάστευση εξαντλείται συνήθως σε αφορισμούς και υστερικές ιδεολογικές αντιπαλότητες, όπου κυριαρχεί το δίπολο: ρατσιστής/φασίστας – αντιρατσιστής/προοδευτικός. Εξυπακούεται πως το «σχέδιο πολυπολιτισμικότητα» φαντάζει στη χώρα μας ως κάτι το εντελώς απόμακρο, μια και η αδυναμία της Πολιτείας να αντεπεξέλθει στοιχειωδώς στη σοβαρότητα της κατάστασης είναι περισσότερο από εμφανής, όπως άλλωστε και η ανικανότητα των εν δυνάμει φορέων στήριξης της πολυπολιτισμικότητας (ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι-Πράσινοι κ.λπ.) να αντιμετωπίσουν με ρεαλισμό και υπευθυνότητα το συνεχώς ογκούμενο μεταναστευτικό ζήτημα και τους κινδύνους ριζοσπαστικοποίησης, ιδιαίτερα των λαθρομεταναστών, που σε πολλές περιπτώσεις είναι και πιο ευάλωτοι σε κάθε είδους παραβατική συμπεριφορά.
Ελλείψει αξιόπιστης μεταναστευτικής πολιτικής, το μόνο σίγουρο είναι πως στις περιοχές όπου έχουν ήδη διαμορφωθεί «εθνικές αποικίες» η συσσώρευση της αγανάκτησης, ιδιαίτερα στα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται περισσότερο και που αντιλαμβάνονται το όλο ζήτημα ως απειλή, θα συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς και κανείς δεν γνωρίζει πότε θα ξεσπάσει αυτή η οργή και ποια θα είναι τα θύματά της. Στο μεταξύ, μια και αξιόπιστα στοιχεία έρευνας για το μεταναστευτικό ζήτημα στη χώρα μας είναι σχεδόν ανύπαρκτα, καλό είναι να γνωρίζουμε τι συμβαίνει σε χώρες σοβαρές, οργανωμένες και με μεταναστευτική πολιτική που στοχεύει σαφώς στην κοινωνική ενσωμάτωση και στον σεβασμό στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες.
Για παράδειγμα, στη Γερμανία5, όπου σχεδόν το ένα πέμπτο του πληθυσμού (82,5 εκατομμύρια) έχει κάποια μεταναστευτική ρίζα και κάθε τέταρτη οικογένεια με παιδιά είναι οικογένεια μεταναστών και όπου υπάρχουν πολλές περιοχές στις οποίες ο πληθυσμός, σε ποσοστό 70%, είναι μετανάστες. Η Γερμανία είναι πλέον μια «πολύχρωμη χώρα υποδοχής μεταναστών»6, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των «εκ καταγωγής» Γερμανών επιμένει στη γερμανική «Leitkultur» και οι μετανάστες, κατά 89%, θεωρούν ότι είναι η γερμανική κοινωνία αυτή που «θα πρέπει να λάβει ακόμη περισσότερο υπόψη της τις συνήθειες και τις ιδιαιτερότητες των μεταναστών»7.
Κι όλα αυτά την ώρα που το ποσοστό των «αυστηρά θρησκευόμενων» μουσουλμάνων της Γερμανίας (3,4 εκατομμύρια) αυξήθηκε από 8% το 2000 σε 28% σήμερα8. Σε σχετική μάλιστα έρευνα του πανεπιστημίου του Αμβούργου αποδεικνύεται περίτρανα «η σχέση μεταξύ ελλειμματικής κοινωνικής ενσωμάτωσης και εξτρεμιστικού θρησκευτικού προσανατολισμού»9.
Τέτοιες αντιθέσεις είναι που οδήγησαν την καγκελάριο Μέρκελ να δηλώσει ότι «μπορεί η Γερμανία να είναι μια ανεκτική χώρα, όμως η ανεκτικότητα δεν μπορεί να είναι μονόδρομος», προδιαγράφοντας μάλιστα και το τέλος της πολυπολιτισμικής κοινωνίας10. Αυτό που είναι βέβαιο πλέον στη Γερμανία είναι ότι, παρά τις πολύχρονες προσπάθειες που έγιναν για κοινωνική ενσωμάτωση, τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που ξοδεύτηκαν, τις άπειρες μελέτες που εκπονήθηκαν, η συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών και των αλλοδαπών πολιτών θεωρεί ότι όλες οι προσπάθειες για την πολιπολιτισμικότητα και την κοινωνική ενσωμάτωση των μεταναστών στη Γερμανία απέτυχαν παταγωδώς11. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Αν όλα αυτά συμβαίνουν στη Γερμανία, τότε τι θα πρέπει να αναμένεται «στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας» όταν κάποια στιγμή η ωμή πραγματικότητα για το μεταναστευτικό θα κάνει ακόμη πιο έντονη την παρουσία της;
Σημειώσεις
1. Απόφαση Πράσινων Φραγκφούρτης, Δεκέμβριος 2004.
2. Κλαούντια Ροτ, «Πολυπολιτισμικές αλήθειες», 2006.
3. Αφίσα με ανάλογο περιεχόμενο κυκλοφόρησε τελευταία και στην Αθήνα σε περιοχές όπου κατοικούν πολλοί μετανάστες (Κυψέλη, Πατήσια, Άγ. Παντελεήμων, Βικτώρια κ.α.).
4. Ανδρέας Πανταζόπουλος, «Μεταναστευτική πολιτική», Ελευθεροτυπία, 23-8-2008.
5. Σε μια χώρα δηλαδή όπου έχουν ήδη κατασκευαστεί περισσότερα από 160 τζαμιά (σχεδιάζονται άλλα 180), λειτουργούν εκατοντάδες «σχολεία του Κορανίου» και, σύμφωνα με τον χριστιανοδημοκράτη υπουργό εσωτερικών Σόιμπλε, «το Ισλάμ αποτελεί μέρος της Γερμανίας» (Βλ. Spiegel Special, «Ο Αλλάχ στην Εσπερία», Τχ. 2/2008).
6. Frankfurter Allgemeine Zeitung, 6-8-2008.
7. Die Zeit, Ιούλιος 2008.
8. Spiegel Special, Τχ. 2/2008.
9. Spiegel Special, Τχ. 2/2008.
10. Spiegel – Online, 30-11-200611. Stefan Luft, «Τρόποι εξόδου από την κρίση της ενσωμάτωσης», 2006. Ανάλογες είναι και οι απόψεις του πρώην καγκελαρίου Χέλμουτ Σμιτ (Spiegel Special, Τχ. 2/2008).

Φεστιβάλ "Πόλη Και Ναρκωτικά Για Τη Ζωή Και το Περιβάλλον"

Διήμερο Φεστιβάλ αφιερωμένο στο περιβάλλον και τη ζωή με θέμα «Πόλη και Ναρκωτικά για τη ζωή και το περιβάλλον» διοργανώνει το Πρόγραμμα απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ με την υποστήριξη της «Τεχνόπολις» (Αίθουσα Δ12, «Σιδηρουργείο» & Πραύλειος χώρος, Πειραιώς 100, Γκάζι) την Πέμπτη 30 και την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2008.

Το αναλυτικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ έχει ως εξής:

ΠΕΜΠΤΗ 30/10/200819:00 - 20:00

Θεατρική παράσταση «Κεραμιδόγατοι και Μονόκεροι -ένα παραμύθι για τον πλανήτη γη» από την ομάδα Παιδικού Θεάτρου «οι Αστροναύτες».

20:00 - 21:00 Συναυλία από τους Purple Enclosure

21:15 - 22:15 Συναυλία από τα Κίτρινα Ποδήλατα

22:30 - 23:30 Συναυλία από τα Υπόγεια Ρεύματα

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31/10/200819:00 - 20:00

Παραδοσιακοί χοροί από χορευτικά τμήματα του ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ, ΠΟΦΠΑ και ΑΣΟΕΕ.

20:15 - 21:15 Θεατρική Παράσταση «Ο γλάρος Ιωνάθαν» από θεατρικές ομάδες και ομάδα μουσικής του ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ.

21:45 - 22:05 Συναυλία με έντεχνο τραγούδι από ομάδα μουσικής του ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ.

22:10 - 23:50 Μουσικοχορευτικό πρόγραμμα βασισμένο στην λαϊκή παραδοσιακή δημιουργία από τους «Λόγου Χάριν» και ομάδες χορού του ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ.

Ώρες λειτουργίας: 18:00 - 24:00

Είσοδος ελεύθερη.

Tuesday, October 28, 2008

Κύπριοι στα βουνά της Αλβανίας

Στην "Σημερινή" και στη στήλη του "Ειρήσθω" ο Λάζαρος Μαύρος γράφει "Κύπριοι ένοπλου «ΟΧΙ»", διαβάστε:

Π Α Ν Ω ΕΚΕΙ στης Πίνδου μας τις κορφές και στα παγωμένα κακοτράχαλα βουνά της Βορείου Ηπείρου, ανάμεσα στις δοξασμένες μορφές των Ημίθεων του Σαράντα, που με εφ’ όπλου λόγχη και την κραυγή «ΑΕΡΑ», υπερασπίστηκαν της μητέρας Ελλάδας τη λευτεριά κι ολόκληρου του έθνους μας την αξιοπρέπεια, ήσαν παρόντες ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ πολεμιστές και Έλληνες Κύπριοι. Στην Κλεισούρα και στο Τεπελένι, στο Λέκλι-Δόντι, στο Γκόλικο και στην Πέστανη, ώς τον Αυλώνα. Αποκρούοντας και την εαρινή αντεπίθεση των 12 φασιστικών μεραρχιών, με επικεφαλής παρόντα τον ίδιο τον Μουσολίνι.
Ήσαν εκεί στον τρίτο και στον ενδέκατο Λόχο του 39ου Συντάγματος Ευζώνων Μεσολογγίου, οι θυσιασθέντες ήρωες Λουκής Λιασίδης και Βαρνάβας Σερίφης από την Αμμόχωστο. Ήσαν εκεί οι μετέπειτα ηρωομάρτυρες Ροδίων και Μιλτιάδης Γεωργιάδης, του Προκόπη από τη Λεμεσό και της Θέκλας από την Κερύνεια, που εξοντώθηκαν, τελικά, το 1944 στις ναζιστικές φυλακές του Βραδεμβούργου. Ήταν εκεί ο αείμνηστος γυμνασιάρχης Κωνσταντίνος Γιαλλουρίδης από τη Μόρφου. Ο αείμνηστος γιατρός Ξάνθος Χαραλαμπίδης από την Κερύνεια, πατέρας της Τιτίνας Λοϊζίδου.
Εκεί κι ο ηρωικός Ανδρέας Αργυρού Δρουσιώτης από τη Λεμεσό, που θυσιάστηκε στην Εθνική Αντίσταση, μαχητής του ΕΛΑΣ, στην Κατερίνη. Ήσαν εκεί 46 τουλάχιστον οργανωμένα γραμμένοι από την Αθήνα, όπου σπούδαζαν, Κύπριοι εθελοντές πολεμιστές. Κι άλλοι που έσπευσαν κατά μόνας, όπως μπορούσαν: Όπως ο Ευάγγελος Λούη Λουίζος από την Αμμόχωστο, που ναύλωσε ταξί από την Αθήνα για να τον πάει να πολεμήσει στην Ήπειρο.
Ήσαν στην Κύπρο και οι χιλιάδες των πατεράδων μας, που γράφτηκαν στους καταλόγους του τοποτηρητή Αρχιεπισκόπου Λεοντίου, αδημονώντας να καταταγούν στον Ελληνικό Στρατό κι ανεμίζοντας τις απαγορευμένες από την αγγλική Παλμεροκρατία, γαλανόλευκες σημαίες του έθνους. Κι έλεγε ο Κων. Γιαλλουρίδης για τους δύο θυσιασθέντες συμπολεμιστές του, τους Βαρωσιώτες Λιασίδη και Σερίφη: Με βαθιά συγκίνηση θυμάμαι ότι και οι δύο ήταν τελειόφοιτοι της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και μπορούσαν, σύμφωνα με προτροπή του λοχαγού μας Σαραντίδη, στο Γουδί όπου εκπαιδευόμαστε, να υπηρετήσουν σε στρατιωτικά νοσοκομεία της Γραμμής των πρόσω.
Απέρριψαν την πρόταση, με τη δικαιολογία ότι «οι Έλληνες Κύπριοι εθελοντές μια φιλοδοξία έχουν, να προασπίσουν την ελληνική πατρίδα με τ’ όπλο στο χέρι πολεμώντας τον εχθρό της. Αν χρειαστούν οι ιατρικές μας γνώσεις θα τις προσφέρουμε στο πεδίο της τιμής». (Κων. Γιαλλουρίδης: «Το Οδοιπορικό μιας ζωής» εκδ. 2003 σ.16).
Ποιοι, λοιπόν, Εκείνων απόγονοι κρατάνε, άραγε, σήμερα το «άμες γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες τούτων»;

Monday, October 27, 2008

28/10/1940: Οταν η Ελλάδα γελοιοποίησε τον άξονα





Η ώρα της ιστορίας

Του Στρατή Μυριβήλη

Σε μιαν ώρα που κανείς δεν ξέρει, σε μια στιγμή που μόνο ο Θεός ορίζει, μέσα στο ναό της Ιστορίας σημαίνει ξαφνικά η βαθειά καμπάνα της Μοίρας πάνω στα ριζικά των λαών. Τότε τα άτομα που αποτελούν την εθνικήν ολότητα, πετούν θεληματικά ένα μεγάλο μέρος από τα πιο ακριβά προνόμιά τους, αυτά ίσα-ίσα που κατοχυρώνουν τη μονάδα μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Όλοι τότες, υποταγμένοι σε μιαν ακατανίκητη κεντρομόλο δύναμη, αναζητούν τον πυρήνα της ομογένειας, πυκνώνουνται γύρω εκεί, για να δώσουν, όσο γίνεται πιο υπεύθυνα, το μεγάλο «παρών» της φυλής,. Μπροστά στο κάλεσμα της Μοίρας. . Μια φυλή, ένα έθνος, ένας λαός, είναι προικισμένα με βιολογικά νειάτα τόσο περισσότερο, όσο πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά θα μπορέσουν να κάνουν τη σωτήρια προσαρμογή, από το άτομο στην ομαδική ολότητα.

Σαν γίνει αυτό, τότες πια η φυλή, οπλισμένη με όλα τα ψυχικά και ζωικά της χαρίσματα, παίρνει την ιστορική της φυσιογνωμία και από μια σκόνη ατόμων, που ήταν πριν, γίνεται ξαφνικά μια πελώρια ενιαία μορφή, εμψυχωμένη από μια μοναδική θέληση. Αναπνέει μέσα της ένας ολάκερος λαός, μ' ένα στήθος πελώριο, και το ρυθμό στις πράξεις και στους λογισμούς τους, τον δίνει μια θεόρατη καρδιά με το σφυροκόπημα του ρυθμού της.
Μόνο στους λαούς πού' ναι γερασμένοι βιολογικά, βλέπουμε τα άτομα και τις μικρές ομάδες, να τραβάνε παραζαλισμένα, το καθένα το δρόμο του, μπροστά στην κρίσιμη ώρα, όταν επίσημα θα βαρέσει η βαριά καμπάνα της Μοίρας.

Αυτή η ομοθυμία των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, με την οποίαν αντίκρυσαν το φοβερό γεγονός του πολέμου, είναι θαρρώ το πιο σπουδαίο φαινόμενο μέσα στην ιστορία του έθνους μας ολόκληρη. Η Ελλάδα σύσσωμη, σύψυχη, στάθηκε μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο της Μοίρας και υπαγορεύει το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της.
Δεν έγινε αυτό με εξαναγκασμούς ούτε με φοβέρες. Τα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων πρόσφεραν τους πληγωμένους εγωισμούς των, τις φιλοδοξίες και τα μίση και τα πάθη τους τα πολιτικά, και τους προσωπικούς φθόνους και τις ματαιοδοξίες τους, πρόσφεραν τις κοσμοθεωρίες τους και τις διαφωνίες τους και τις αυταρέσκειές τους, πρόσφεραν τις ελευθερίες τους στο βωμό της Ελλάδας, με τον ίδιο τρόπο που τα ζευγάρια πρόσφεραν τις χρυσές βέρες τους και οι πτωχές υπηρέτριες τις οικονομίες τους. Έτσι οι πεντακόσιες χιλιάδες των στρατευμένων νέων πρόσφεραν τα νειάτα και τη ζωή τους. Όλοι με λεύτερη τη θέληση, όλοι από το περίσσευμα της καρδιάς.

Αυτό το θάμα δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μέσα στην ιστορία της φυλής, Δε θα' ναι και η στερνή. Γιατί η Ελλάδα, μέσα στο προνομιούχο κύτταρό της, είναι ένας αιώνια νέος και ολοζώντανος οργανισμός. Είναι η ίδια η έννοια της νιότης, ενσαρκωμένη σε μια ράτσα εύστροφη, ευφάνταστη, γεμάτη πείσμα και γοητευτική τρέλα.
Απ' την άλλη μεριά των συνόρων μας χτυπά ένας λαός 45 εκατομμυρίων. Τον νικούμε γιατί είμαστε μια φυλή αρσενική και λεύτερη, κι είναι μια φυλή από 45 εκατομμύρια σκλάβους.
Είναι ένας αγώνας άνισος αυτός και οι λαοί του κόσμου, οχτροί και φίλοι και αδιάφοροι, τον παρακολουθούν με κατάπληξη. Ποιο θα' ναι το τέλος του;

Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό το τέλος. Ολάκερη η δικαίωσή μας στέκεται στην αρχή. Το πώς όλοι μαζί κάναμε τον πόλεμο, αυτό είναι η νίκη της φυλής. Όλα τ' άλλα είναι μηχανολογία. Και δεν είναι μόνο μια πράξη τιμής ετούτη η ομόψυχη ενέργεια. Είναι ακόμα μια πράξη υγείας και μια πράξη φαντασίας. Μόνο ένα οργανισμός πλημμυρισμένος από τη χαρά και τη δόξα της ζωής έχει τη δύναμη να ορμά προς τη θυσία με τόσο κέφι. Και μόνο ένας λαός με ισχυρή φαντασία, μπορεί να εξαρθεί πάνω από το υλικό βάρος των ατομικών συμφερόντων και να χυμήξει με τέτοια αποκοτιά, με ανοιχτές τις φτερούγες προς την αναμμένη φλόγα.
Σήμερα στεκόμαστε στην υψηλότατη κορφή της ιστορίας μας. Εκεί που ο αέρας είναι αμβροσία. Μπορούμε σήμερα να δεχτούμε τον Αισχύλο κοντά μας, δίχως να μας ταπεινώσει ο μεγάλος και ιερός ίσκιος του.

Και είναι μια υπεράνθρωπη χαρά για κάθε πνευματικό άνθρωπο, να μπορέσει να σταθεί με ασφάλεια και με επίγνωση σε τούτη την επικίνδυνη θέση, όπου το χώμα είναι σφραγισμένο από τα βήματα των θεών και των ηρώων. Να σταθεί με τη συνείδηση φωτισμένη από το μεγάλο ήλιο της φυλής, φωτισμένη ως τα βαθειά, έτσι όπως φωτίζεται ο καθάριος βυθός της θάλασσας, όταν τον χτυπάει κάθετα ο ήλιος, και ξεχωρίζεις μέσα να γαλανίζουν λογής-λογής πετράδια και νερολούλουδα.

Όρθιος πάνω στη βίγλα της επίσημης ώρας, γεμάτος από ολάκερο το παρελθόν της φυλής, γεμάτος από όλο το νόημα της Ελληνικής Γης, που γέννημα και φύτρο της είναι ο καθένας μας, έργο του ήλιου της και του χώματος και της θάλασσάς της. Να σταθεί ο καθένας μας δικαιωμένος και ήσυχος μπρος σ' οτιδήποτε κι αν πρόκειται να συμβεί. Φτάνει αυτό να 'ναι μέσα στο Νόμο της Ιστορίας της φυλής, που αυτός προστάζει και εμείς πράττουμε. Να σταθεί ευτυχισμένος και να αναπνεύσει με όλο του το στήθος τον αέρα των ελληνικών αιώνων, που' ναι μεθυστικός σαν κρασί, γιατί είναι γεμάτος από σπέρματα ζωής, από τραγούδια και μύθους και φαντασίες.

Ο καθένας να σταθεί έτσι με τη ψυχή γυμνή μπροστά στο Θεό, ώσπου να αισθανθεί την ασήμαντη μονάδα της ύπαρξής του απόλυτα ενσωματωμένη μέσα στην αιώνια μορφή της φυλής, αιώνιος κι αυτός μαζί της.
Γιατί σήμερα μέσα στον καθένα μας υπάρχει ολάκερη η Ελλάδα, ζει μέσα μας με όλους τους αιώνες της ιστορίας της, κοιτάζει μεσ' από τα μάτια μας με όλους τους ήρωές της, λατρεύεται στην προσευχή μας με όλους τους θεούς της, χορεύει μέσα στη φαντασία μας με όλα τα χρώματα, τους ήχους και τις γραμμές της.

Αν όλοι μπορέσουμε να φωτίσουμε την πράξη του πολέμου που πολεμούμε με αυτό το ήρεμο και σταθερό φως, δεν υπάρχει φόβος να λυγίσει κανένα γόνατο, ως το τέλος. Αυτό το φως, το « ιλαρόν φως », που λέει η εκκλησία, είναι κείνο που έκαμε και κάνει όλους τους ήρωες της πανανθρώπινης ιστορίας να τραβάνε χαμογελαστοί το δρόμο της αποστολής τους, με τόση ασφάλεια, με τόση χάρη.

Η ώρα της ιστορίας (Δημοσιεύθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1940 στο περιοδικό Νέα Εστία, τεύχος 334)


Saturday, October 25, 2008

Διαταγή "Εκτελέστε τους αιχμαλώτους"

“…Κοντά στην περιοχή της Κυθραίας , η οποία βρίσκεται βορειοδυτικά της Λευκωσίας και νοτιοανατολικά της Κερύνειας, αν δε με απατά η μνήμη μου, βρισκόταν το χωρίο των δύο Ελλήνων παπάδων που η φωτογραφία τους είχε δημοσιευτεί παλαιότερα στην εφημερίδα Γκιουναϊντίν. Όταν φτάσαμε εκεί, συλλάβαμε 40 με 50 άοπλους πολίτες, οι οποίοι δεν είχαν προλάβει να φύγουν. Ανάμεσά τους υπήρχαν ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Τους επιβιβάσαμε σε στρατιωτικά οχήματα. Επρόκειτο να μεταφερθούν στην Κερύνεια.


Από αυτούς ξεχωρίσαμε τέσσερις νεαρούς άντρες. Εγώ, μαζί με ένα υπολοχαγό που λεγόταν Χαϊρί και άλλους 2 λοχίες τους βάλαμε σε ένα μικρό φορτηγάκι που είχαμε πάρει από το χωρίο και τους πήγαμε σε ένα δασάκι ένα χιλιόμετρο μακρυά. Αντιστοιχούσε ένας αιχμάλωτος στον καθένα μας. Μόλις τους βγάλαμε από το αυτοκίνητο, ο υπολοχαγός Χαϊρί σκότωσε πρώτα τον ένα απ’ αυτούς για να μας δώσει θάρρος, ώστε να μπορέσουμε να σκοτώσουμε κι εμείς, οι “πρωτάρηδες”, τους δικούς μας. Μετά στράφηκε σε μένα και μου είπε “Πρέπει να πάρουμε εκδίκηση για τις έγκυες αδελφές μας που βίασαν οι Έλληνες και για τα Τουρκόπουλα που σκότωσαν ενώ ήταν στις φασκιές” και στη συνέχεια μου ζήτησε να σκοτώσω το δεύτερο, αφού τον ξεχώρισε από τους άλλους.

Ο “δικός” μου ήταν ένας ξανθός σγουρομάλλης νεαρός με γαλάζια μάτια. Αν και πριν από λίγο είδε τον άλλο συγχωριανό του να πεθαίνει, δεν ήταν καθόλου ταραγμένος. Τον πήρα και τον πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί. Ήμουν σε αδιέξοδο και σε αμηχανία. Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Όμως, παρ’ όλα αυτά δε μπορούσα να τον σκοτώσω εν ψυχρώ. Έψαχνα μια δικαιολογία για να τον σκοτώσω. Τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα “Γίνεσαι μουσουλμάνος;” Εκείνος στεκόταν όρθιος με τα χέρια δεμένα και με κοίταζε στα μάτια . Έδειξε να κατάλαβε και σχεδόν χαμογελώντας , κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και μου είπε μια λέξη άγνωστη σ’ εμένα: “οϊ, οϊ”. Κατάλαβα την άρνησή του , η οποία και ήταν η αφορμή που ζητούσα για να σηκώσω το όπλο μου. Έτσι απλά για να μη πέσω στα μάτια του αξιωματικού και των συναδέλφων μου, άδειασα μια ολόκληρη γεμιστήρα πάνω του. Τώρα όμως με τύπτει η συνείδηση και βασανίζομαι γι΄αυτό το έγκλημα. Τα μάτια αυτού του παιδιού και το χαμόγελο του δεν φεύγουν ποτέ από τη σκέψη μου.

Τους άλλους δύο Ελληνοκύπριους τους σκότωσαν οι δύο λοχίες. Αφήνοντας τα πτώματα άταφα, γυρίσαμε στο χωριό΄. Όπως έλεγε ο λοχαγός μας, είχαμε γίνει πια “άνθρωποι του παραδείσου”.

Μπορεί να σας φανεί περίεργο, αλλά κάναμε μεγάλες αδικίες και εις βάρος των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους υποτίθεται ότι είχαμε πάει να σώσουμε. Οι Τουρκοκύπριες ενώ στην αρχή μας αγκάλιαζαν και μας μοίραζαν φρούτα, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισαν να μας βλέπουν με μίσος και απέχθεια, επειδή είχαμε καταστρέψει την ανεμελιά τους και απλώσαμε χέρι στην τιμή τους. Όταν περνούσαμε μπροστά από τα σπίτια τους , μας έκλειναν τις πόρτες.

Πηγαίναμε στα χωριά Μόρα και Αφάνεια για να προμηθευτούμε νερό και οι Τουρκοκύπριοι , που στην αρχή ανταγωνίζονταν για το ποιος θα μας εξυπηρετούσε γρηγορότερα, τώρα, εξαιτίας της ανηθικότητας και των ασελγειών μας , φώναζαν “Να πάτε στο διάβολο!” Μια γυναίκα μας φώναξε “Ήρθατε να μας σώσετε ή να μας ατιμάσετε;”(…)

Οι μεγαλύτερες κτηνωδίες έγιναν στο χωριό Τύμπου. Δεν συναντήσαμε καμιά αντίσταση. Όταν οι κάτοικοι καταλάβαιναν ότι ερχόμαστε, όπως ανέφερα, άφηναν το γεύμα τους πάνω στο τραπέζι και το έσκαγαν. Δεν φρόντιζαν να φύγουν πιο νωρίς και δεν έπαιρναν καμία προφύλαξη. Δεν καταλαβαίνω βρε αδελφέ μου , πώς ήταν τόσο αμέριμνοι!

Το χωριό ήταν σχεδόν άδειο όταν φτάσαμε. Στην αυλή ενός σπιτιού υπήρχε μια κληματαριά. Κάθισα να ξεκουραστώ κάτω από τη σκιά της και δοκίμασα τα σταφύλια της, που ήταν, από ό,τι θυμάμαι , πολύ νόστιμα. Ξαφνικά ακούστηκαν ριπές από ένα αυτόματο και αμέσως μετά μια φωνή “Σκότωσα Διοικητά μου! Σκότωσα!” Πήγα προς το μέρος που ακούστηκαν οι πυροβολισμοί και ήρθα αντιμέτωπος με ένα φρικτό θέαμα. Είχαν αδειάσει δύο γεμιστήρες στη μήτρα μιας νεαρής γυναίκας που τα χέρια της ήταν δεμένα πισθάγκωνα και τα πόδια της ανοικτά. Η κοπέλα ήταν ευτραφής, με τα χέρια της δυσανάλογα μικρά ως προς το σώμα της. Έμοιαζε να ήταν με άτομο με ειδικές ανάγκες. Ζούσε ακόμα όταν τη πλησίασα .Σάλευε ελαφρά και από τη μήτρα της έτρεχαν τα αίματα πηχτά , κόμπους κομπους σαν μαύρα σταφύλια. Σε λίγο το φως έσβησε από τα μάτια της.

Ο φίλος μου ο Νετζιατίν, μόνιμος υπαξιωματικός, μου διηγήθηκε αργότερα με δάκρυα στα μάτια μια άλλη θηριωδία που έλαβε χώρα στο ίδιο χωριό : το διπλό βιασμό μιας Ελληνοκύπριας μπροστά στη μάνα και το παιδί της. Τη βίαζαν συγχρόνως δύο αξιωματικοί , τους οποίους μάλιστα ο Νετζιατίν τους γνώριζε ΄καλά. Αυτό το περιστατικό είχε γίνει ο εφιάλτης του…”

Από το βιβλίο του Ρόνι Αλάσορ : Διαταγή “Εκτελέστε τους Αιχμαλώτους!”, Εκδόσεις Καστανιώτη που κυκλοφόρησε το 2002. Ο Τούρκος (κουρδικής καταγωγής) δημοσιογράφος και συγγραφέας αφιέρωσε το βιβλίο στο φίλο του κουρδικού λαού, Κύπριο μάρτυρα Θεόφιλο Γεωργιάδη και παραχωρεί τα πνευματικά δικαιώματά του στα παιδιά του Γεωργιάδη.

Ο Ρ. Αλάσορ, μετά από μια έξοχη, συνοπτική εισαγωγική παρουσίαση όλων των κατακτητών της Κύπρου - από Φαραώ Τούθμωσι Γ', 3.500 χρόνια πριν, μέχρι και τους δύο σύγχρονους, αμερικανο-αγγλοκίνητους «Αττίλες», αποκαλύπτει, με στοιχεία και συγκλονιστικές μαρτυρίες -μαρτυρίες μετάνοιας- αρκετών «βετεράνων» της εισβολής στην Κύπρο το πολλαπλό έγκλημα. Εγκλημα, όχι μόνον κατά του ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού λαού, αλλά και κατά Αλεβήδων, Κούρδων και άλλων εθνικών και θρησκευτικών «ταπεινών και καταφρονεμένων» της Τουρκίας, οι οποίοι εξαπατημένοι από το «σοσιαλιστή» Ετζεβίτ, χρησιμοποιήθηκαν στο έγκλημα κατά της Κύπρου.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Αφού η "νέα τάξη πραγμάτων" στη Κύπρο θέλει να κάνει την παιδεία πιο "ανοιχτή" γιατί δεν τολμά να εισαγάγει το βιβλίο του Αλάσορ στα Λύκεια της χώρας; Δεν μας λένε ότι τα νέα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν όλη την αλήθεια; Θα τολμήσει λοιπόν ο υπουργός παιδείας της Κύπρου; ή "εγκλήματα" στη Κύπρο έκαναν μόνο οι Ελληνες;

"Πολιτικοί εν... αγνοία"

Μπορεί Αμερικάνοι και Αγγλοί να "σπρώχνουν" Χριστόφια - Ταλάτ σε οποιαδήποτε λύση (διαβάστε εδώ τη δήλωση του αρμοστή της Βρετανίας Πίτερ Μίλετ). Μπορεί ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας να πιστεύει ότι η λύση για τη Κύπρο είναι η δικοινωτική ομοσπονδία. Ομως η Τουρκία και ο Ταλάτ συνεπής στις θέσεις και τις απόψεις τους δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία: "Στη Κύπρο υπάρχουν δυο λαοί & δυο κράτη. Η μόνη λύση είναι ένας νέος συνεταιρισμός, μια χαλαρή συνομοσπονδία". Δυστυχώς ο Πρόεδρος Χριστόφιας "κολλημένος" σε ιδεολογήματα πιστεύει ότι η προσωπική φιλία του με τον Ταλάτ μπορεί να δώσει λύση. Μα είναι δυνατόν να πιστεύει κάτι τέτοιο ο πρόεδρος της Κύπρου; Την πολιτική των Τουρκοκύπριων καθορίζει (πάντα...) η Τουρκία. Οι λίγες ανεξάρτητες φωνές (βλέπε εφημερίδα "Αφρικα" και Λεβέντ) δεν μπορούν (δυστυχώς...) να καθορίσουν τη πορεία των εξελίξεων. Ομως σχετικά με τη φιλία και την "αριστεροσύνη" του Ταλάτ που τόσο διαφημίζουν διάφορα παπαγαλάκια έχει εξαιρετικό ενδιαφέρων το άρθρο του Λάζαρου Μαύρου στην εφημερίδα "Η Σημερινή" (25/10/08) με τίτλο "Πολιτικοί εν… αγνοία"! Γράφει λοιπόν ο Λάζαρος:

Ε Ι Ν Α Ι ΠΟΤΕ νοητό ένας υψηλόβαθμος πολιτικός, πολιτειακός και κομματικός αξιωματούχος, να «συλλαμβάνεται» σε πλήρη άγνοια, δημόσια γνωστών πληροφοριών; Και, δη, σημαντικότατων για την αρμοδιότητα που η πολιτεία (Βουλή) και τον κόμμα (ΑΚΕΛ) του έχουν εμπιστευθεί; Επιτρέπεται ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης της Κύπρου στο Συμβούλιο της Ευρώπης, βουλευτής κ. Άντρος Κυπριακού, που είναι και επικεφαλής των σχέσεων του ΑΚΕΛ με το κόμμα των Ταλάτ - Σογέρ, να αγνοεί ΔΗΜΟΣΙΑ ΓΝΩΣΤΗ παραδοχή και κόρδωμα του Ταλάτ για την ένοπλη υπηρεσία του στην ΤΜΤ; Του «μόνου» Τ/κ, επί του οποίου εναπέθεσαν την «πάσαν ελπίδα» και η κυβέρνηση Χριστόφια και το ΑΚΕΛ και ο ΔηΣυ κ.ο.κ.;

Δ Υ Σ Τ Υ Χ Ω Σ ΕΙΝΑΙ! Το διαπίστωσαν χθες οι ακροατές του «Ράδιο Πρώτο», όπου μιλούσε ο κ. Α. Κυπριανού και ρωτούσε τον υπογράφοντα «πού ανακαλύψατε ότι ο κ. Ταλάτ ήταν στον 71 λόχο της ΤΜΤ;» Ο ίδιος το αγνοούσε! Στον «Φάκελο Ταλάτ», που κάθε πολιτικός υποχρεούται να ΕΧΕΙ και να γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά, στον «Φάκελο Ταλάτ», που με δικό του διαρκή έλεγχο, κάθε πολιτικός οφείλει να φροντίζει, ώστε οι κρατικές και κομματικές (έμμισθες) υπηρεσίες να ενημερώνουν συνεχώς με πάσαν λεπτομέρεια, ο καθ’ ύλην αρμόδιος της Βουλής και του ΑΚΕΛ για τον Ταλάτ, κ. Α. Κυπριανού, αποδείχθηκε ΕΧΩΝ ΠΛΗΡΗ ΑΓΝΟΙΑ, ενός σημαντικότατου στοιχείου της ταυτότητας τού κ. Ταλάτ. Στοιχείου που ο ίδιος ο Ταλάτ διαφήμιζε με υπερηφάνεια σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΖΑΜΑΝ της 24ης Σεπτεμβρίου 2006!

Ε Ι Ν Α Ι «ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ» απίστευτο: Επί δύο χρόνια κι ένα μήνα, μετά τη συνέντευξη στη ΖΑΜΑΝ, η ηγεσία του ΑΚΕΛ ασκεί πολιτική με «κυριότερο κεφάλαιο» τον «σύντροφο και φίλο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ», τελώντας εν… αγνοία αχάπαρη! Κι ο εκ των κορυφαίων της ηγεσίας πολιτικός, εμφανίζεται αυτοπροσώπως από ραδιοφώνου να αγνοεί τα όσα ο ίδιος ο Ταλάτ δήλωσε στις 24/9/06: Για το ότι υπηρέτησε στον 71 λόχο της ΤΜΤ, για την εκπαίδευσή του στον Άγ. Ιλαρίωνα από Τούρκους αξιωματικούς της Διεύθυνσης Ειδικού Πολέμου (Ozel Harp Dairesi), για τις υπηρεσίες του πατρός του στην παράνομη εισαγωγή υλικών κι εξοπλισμού στους θυλάκους της ΤΜΤ, για το καύχημα Ταλάτ «το πρωί με το βιβλίο στο χέρι, το βράδυ με το ντουφέκι» το 1970 και για τις υπηρεσίες του ως ένοπλου «μουτζαχίντ» της ΤΜΤ, στην υποστήριξη των μονάδων εισβολής του Αττίλα, τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974, όταν κατέπλευσε από τη Μερσίνα στη μόλις καταληφθείσα Κερύνεια. Στοιχεία που κατ’ επανάληψιν υπενθύμιζε κι αυτή η στήλη από 26.9.2006 έως σήμερα.

Μ Ε Ν Ο Υ Μ Ε άναυδοι. Σε τέτοιων γνωστικών προσόντων πολιτικούς, στηρίζει ο λαός τις ελπίδες;"

Σχόλιο "Πιπεριάς": Δεν θα πρέπει ο Πρόεδρος Χριστόφιας να τοποθετηθεί για την "δράση" του Ταλάτ;


Friday, October 24, 2008

Με μουσική ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό

«Ο τίτλος "La Guerra Final" (Ο τελειωτικός πόλεμος) επιλέχθηκε γιατί εκφράζει πολύ καλά την κατάσταση που ζούμε, σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο. Είναι η κατάσταση που προσπαθούν απεγνωσμένα να κρύψουν τα δελτία ειδήσεων. Οτι δηλαδή τα φράγματα έχουν αρχίσει να υποχωρούν. Και ότι όσα θεωρήθηκαν δεδομένα ήταν δεδομένα επειδή τα υπερασπίστηκαν κάποιοι. Αντικατοπτρίζει, δηλαδή, το κλίμα κοινωνικού κανιβαλισμού που κυριαρχεί».

Οι δικοί μας μπαντίδος, οι Earthbound,
με μία δεκαετία πορείας πίσω τους, ξαναπήρανε τις κιθάρες και τα κρουστά, απελευθέρωσαν αυτό το μίγμα κάντρι, μπλουζ και ροκ εν ρολ, έφτιαξαν το τρίτο τους άλμπουμ στολίζοντάς το με ρέγκε και σόουλ στοιχεία. Ενώ οι δύο γυναικείες φωνές προσέδωσαν μια ονειρική χροιά στον «γήινο» ήχο τους. Πριν παρουσιάσουν αύριο το βράδυ και σε πλήρη σύνθεση στο Gagarin το νέο άλμπουμ μίλησαν για τη φιλοσοφία τους.

* Για την ανεξαρτησία:
«Καταφέραμε να κυκλοφορήσουμε τον δίσκο σε δική μας εταιρεία (Lab Records). Κάτι που επιθυμούσαμε εξαρχής και είναι ιδανικό για μας, που επιμένουμε να ακροβατούμε σε έναν τόπο όπου δεν είσαι ακριβώς επαγγελματίας μουσικός, αλλά ούτε και αμιγώς ερασιτέχνης. Οχι ότι αντιμετωπίσαμε προβλήματα με τις εταιρείες που συνεργαστήκαμε. Αλλά είναι τρομερά απελευθερωτικό να ξέρεις ότι σιγά σιγά δημιουργείται ένα νέο σκηνικό, όπου κανένας δεν χρειάζεται να πείσει μια εταιρεία ότι τα τραγούδια του αξίζει να ακουστούν παραέξω. Και είναι πιο εύκολο να διαχειριστείς τον εαυτό σου όταν το υλικό σού ανήκει».

* Για την μπάντα:
«Ξέραμε από την αρχή ότι η μουσική μας δεν είχε πολλές πιθανότητες μαζικής επιτυχίας στην Ελλάδα. Ετσι απαλλαχτήκαμε από το στερεότυπο σύμφωνα με το οποίο αποκλειστικός σκοπός κάθε μουσικού είναι η εξάπλωση της μουσικής του, με κάθε κόστος και κάθε μέσο. Τότε, για το κάθε συγκρότημα που γνώριζε τη φήμη υπήρχαν άλλα χίλια που δεν ικανοποιούσαν τα κριτήρια των εταιρειών και έμεναν στην αφάνεια. Τώρα δεν είναι δύσκολο να ακουστούν. Ενώ η πλήρης αφάνεια έγινε μάλλον δύσκολη υπόθεση την εποχή που ο καθένας έχει δική του ιστοσελίδα. Επιπλέον, η διάχυση της πληροφορίας ανέδειξε, μαζί με το παγκόσμιο, και το τοπικό. Οι τοπικές σκηνές δημιούργησαν ένα δίκτυο αλληλοενημέρωσης σε καιρούς που ο δημόσιος χώρος ως τόπος ανταλλαγής ιδεών εξαφανίζεται και οι πόλεις ερημοποιούνται».

* Για το Ιντερνετ:
«Το Ιντερνετ έχει αλλάξει όχι την ουσία, αλλά σίγουρα τις παραμέτρους διάδοσης της μουσικής. Μία παράμετρος που μέχρι πριν ήταν πολύ βασική, ότι η ηχογραφημένη μουσική έχει κάποιο αντίτιμο, περνάει μεγάλη κρίση με το downloading. Η συζήτηση που ανοίγει αφορά το copyright και το εμπορεύσιμο της μουσικής. Αντί να καταρρεύσει όμως το σύμπαν, ήρθε στο προσκήνιο η συναυλία. Το Ιντερνετ έχει αλλάξει τον τρόπο και το βάθος πρόσληψης της μουσικής. Ο χείμαρρος από ακούσματα σου δίνει λιγότερο χρόνο να μπορέσεις να ταυτιστείς με κάτι και να δώσεις στα τραγούδια ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο στη ζωή σου».

* Για την ελληνική σκηνή:
«
Η ψηφιακή τεχνολογία, το Ιντερνετ, η εύκολη πρόσβαση στην πληροφορία, η "άυλη" μουσική των αρχείων και το downloading έχουν αλλάξει το τοπίο. Τα τελευταία χρόνια μπορεί ο καθένας να φτιάξει και να ανεβάσει τη μουσική του χωρίς μεγάλο κόστος. Ετσι, οι παραγωγές νέων καλλιτεχνών μπήκαν από καιρό στη σφαίρα του δυνατού, με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ όμορφα καινούργια πράγματα, όπως τους δίσκους από νέες γυναικείες φωνές που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία».

* Gagarin LIVE, Σαββατο 25/10, Εναρξη 9.00 μ.μ. - είσοδος 16 ευρώ. Πριν παίζουν οι Dustbowl. *

Πηγή: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/10/2008



Wednesday, October 22, 2008

Manifesto: Αφιέρωμα στο Διονύση Σαββόπουλο

Κυκλοφορεί το 14ο τεύχος του περιοδικού ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ με εκτενές αφιέρωμα στον τραγουδοποιό Διονύση Σαββόπουλο. Το τεύχος πέρα από την αποκλειστική συνέντευξη και φωτογράφιση του τραγουδοποιού από την Δ. Πιλάτη φιλοξενεί προσεγγίσεις στο έργο του από τους Κ. Μπλάθρα, Γ. Καραμπελιά, Β. Φτωχόπουλο, Θ. Γκαϊφύλια, Λ. Ιωαννίδη, Τ. Ζωγράφου & Θ. Παντούλα. Στο ίδιο τεύχος φιλοξενούνται κείμενα για την πολιτική επικαιρότητα καθώς και βιβλιοκρισίες, σελίδες για τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, το θέατρο και την μουσική.Το πλούσιο τεύχος κοσμούν επίσης ένα εξαιρετικό δοκίμιο του Κ. Τσιρόπουλου, μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του Αλβανικού εθνικού ζητήματος από τον Φ. Μαλκίδη και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη με τον Κούρδο συγγραφέα Τζεμίλ Τουράν.
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΡΜΟΣ~ΑΘΗΝΑ: Μαυροκορδάτου 11, τηλ.: 210 3304196 ~ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πρασακάκη 5, τηλ.: 2310 220992 ~ΧΑΛΚΙΔΑ: Πορθμός, Μ. Κακαρά, τηλ.: 22210 62626 ~ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: 6932214189

Τα Οκτωβριανά της Κύπρου


Τον Οκτώβριο του 1931 οι Κύπριοι ξεσηκώθηκαν ενάντια στη βίαιη, στυγνή και απάνθρωπη μεταχείριση των Βρετανών ζητώντας την λύτρωση από την καταπιεστική Αγγλική κατοχή και την Ένωση με τον Εθνικό κορμό. Η ιστορική εκείνη στιγμή ήταν η κορύφωση μιας σειράς γεγονότων και αντιδράσεων του Κυπριακού λαού. Αφορμή για τον ξεσηκωμό ήταν δυο γεγονότα τα οποία πυροδότησαν την εξέγερση:
-Το διάταγμα των Άγγλων που τροποποιούσε το τελωνειακό δασμολόγιο
-Η αποφυγή να διατεθούν τα περισσεύματα του Κυπριακού προϋπολογισμού για να εξοφληθούν τα τοκοχρεωλύσια δάνεια Βρετανών ομολογιούχων που είχαν χορηγηθεί με την εγγύηση της Βρετανικής κυβέρνησης το 1855.

Τα γεγονότα

Οι αντιδράσεις του λαού για τα μέτρα της αποικιοκρατικής κυβέρνησης από τη μια, για το εθνικό θέμα από την άλλη, εκδηλώθηκαν με γρήγορο και εντυπωσιακό τρόπο. Ο μητροπολίτης Κιτίου Νικόδημος Μυλωνάς παραιτείται από το νομοθετικό συμβούλιο μαζί με άλλους Ελληνοκύπριους Βουλευτές στις 17 Οκτωβρίου 1931. Την ίδια μέρα με διάγγελμά του, κήρυσσε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και παρακινούσε τους συμπατριώτες του σε ανυπακοή προς τους δυνάστες της πατρίδας μας. Στις 18 Οκτωβρίου 1931 με εμπνευσμένη προκήρυξη της, η Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση Κύπρου (ΕΡΕΚ), οργάνωση που ιδρύθηκε από την εκκλησιαστική και την πολιτική ηγεσία με σκοπό το συντονισμό του αγώνα για την Ένωση, γνωστοποιεί στο λαό τις προγραμματικές της αρχές. Τόσο το διάγγελμα του μητροπολίτη Κιτίου, όσο και η προκήρυξη της ΕΡΕΚ προκάλεσαν ενθουσιασμό στο λαό.
Στις 21 Οκτωβρίου πραγματοποιείται μεγάλη συγκέντρωση στην εμπορική λέσχη στη Λευκωσία. Ο Αρχιμανδρίτης Δονύσιος Κυκκώτης, Πρωθιερέας της Φανερωμένης, μετά από σύντομη ομιλία, όρκισε το πλήθος στην Ελληνική σημαία. Ακολούθως, το πλήθος πορεύτηκε προς το κυβερνείο. Πολλοί οπλίστηκαν με ξύλα και πέτρες. Το κύμα των διαδηλωτών ήταν τόσο ορμητικό που ο αστυνομικός κλοιός που σχηματίστηκε ήταν αδύνατο να το συγκρατήσει. Βλέποντας τα γεγονότα να παίρνουν ανεπιθύμητες διαστάσεις, ο κυβερνήτης Σερ Ρόναλτ Στορς διερμήνευσε προς τους διαδηλωτές ότι είναι έτοιμος να δεκτεί επιτροπή εκ των μελών του Κυπριακού νομοθετικού συμβουλίου αλλά προηγουμένως θα πρέπει ν’ απομακρυνθούν τα πλήθη από το κυβερνείο. Οι διαδηλωτές άρχισαν να ρίχνουν πέτρες. Σε λίγο κατέφθασαν αστυνομικά αυτοκίνητα για να ενισχύσουν την ασφάλεια του κτηρίου. Ένα από τα αυτοκίνητα ανατράπηκε και κάηκε μεταδίδοντας τη φωτιά σε άλλα. Οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών. Το κυβερνείο όμως είχε πάρει φωτιά γιατί μερικοί έριχναν κομμάτια από το καιόμενο αυτοκίνητο στα παράθυρα. Σε λίγο η φωτία μεταφέρθηκε σ’ όλο το εσωτερικό και κατέστρεψε τα πάντα.

Την ίδια ώρα σ’ όλες τις πόλεις και τα χωριά της Κύπρου έγιναν συλλαλητήρια, καταλαμβάνονται αστυνομικοί σταθμοί και υψωνόταν η Ελληνική σημαία. Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος και τα συνθήματα δεν σταματούσαν να ακούγονται και να μεταδίδονται σε κάθε γωνιά του νησιού. Ο άοπλος λαός συγκρούεται με το στρατό σ’ όλο το νησί. Ο αριθμός των νεκρών Κυπρίων ανέβηκε στους 15 και των τραυματιών στους 60.

Αντίποινα

Οι Βρετανοί, νιώθοντας πως χάνουν τον έλεγχο, ενίσχυσαν το στράτευμά τους με άλλους Άγγλους στρατιώτες που έφθασαν αεροπορικώς από την Αίγυπτο. Η ‘’τάξη’’ αποκαταστάθηκε με τη σύλληψη 2 και πλέον χιλιάδων που καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν σε σχέση με τις ταραχές. Οι Μητροπολίτες Κιτίου και Κερήνειας και αρκετοί πολίτες εξορίστηκαν. Με ειδικό νόμο επιβλήθηκαν πρόστιμα συνολικού ύψους 34.315 λιρών στους κατοίκους πόλεων και χωριών. Θα ακολουθήσουν κατασταλτικά και προληπτικά μέτρα πολύ πιο αυστηρά, εξοντωτικά και απάνθρωπα. Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα από την κρίση του Οκτωβρίου η Κύπρος αλλάζει κυβερνήτη. Η περίοδος της διακυβέρνησης του νέου κυβερνήτη, σερ Χέρμπερτ Ρίτσμοντ Πάλμερ, ονομάστηκε ‘’Παλμεοκρατία’’ και χαρακτηρίστηκε ως μια από τις σκληρότερες λόγω των δικτατορικών μέτρων που πήρε κατά των Κυπρίων.

Απολογισμός των Οκτωβριανών

Το κίνημα του Οκτώβρη του 1931 δεν ήταν μεμονωμένο επεισόδιο και μια στιγμιαία αντίδραση του κυπριακού λαού. Ήταν η κορύφωση μιας σειράς γεγονότων και αντιδράσεων του λαού στα δυναστικά, καταπιεστικά και απάνθρωπα μέτρα που πήρε η βρετανική αποικιοκρατική κυβέρνηση για να καθυποτάξει την Ελληνική ψυχή των Κυπρίων και να ευνουχίσει κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελεύθερη έκφραση. Το αξιοσημείωτο είναι πως οι κύπριοι δεν δίστασαν να προτάξουν την αντίστασή τους μπροστά στην παντοδυναμία μιας αυτοκρατορίας. Ξεπέρασαν τις μικρότητες και μικροπολιτικές και ενωμένοι διεκδίκησαν το δίκαιό τους, άοπλοι μεν, αλλά με ψυχική δύναμη και θάρρος, που είναι τα κύρια όπλα του Ελληνισμού ανέκαθεν! Αυτή η αναμέτρηση ήταν αποτέλεσμα της κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής που πρόβαλαν εμπνευσμένοι ηγέτες και οδήγησαν το λαό σε μια γιορτή Ελευθερίας, σε μια αφύπνιση της συνείδησης, σε μια ανατροπή της συμβατικότητας και της εκμετάλλευσης!
Στη διάρκεια της εξέγερσης το Kομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (ο πατέρας του ΑΚΕΛ) προσπάθησε να υλοποιήσει τη θέση για ενιαίο αντιαποικιακό μέτωπο. Mετά την βίαιη καταστολή της εξέγερσης, το KKK δέχτηκε την ολομέτωπη επίθεση των αποικιοκρατών, που πίστεψαν ότι έφτασε η ώρα για την οριστική εξάλειψη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος στη Kύπρο. Tο KKK τέθηκε εκτός νόμου. Tα έντυπα του απαγορεύθηκαν. Oι ηγέτες του Kόμματος Xαράλαμπος Bατυλιώτης (Bάτης) και Kώστας Xριστοδουλίδης (Σκελέας) εξορίστηκαν εκτός Kύπρου. Eκατοντάδες στελέχη και μέλη του KKK βασανίστηκαν άγρια, ρίχτηκαν στις φυλακές ή εντοπίστηκαν σε μακρινά χωριά. Tο κτύπημα ήταν μεγάλο, όμως οι Βρετανοί δεν κατόρθωσαν να διαλύσουν το Kομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου.


Tuesday, October 21, 2008

Καταλλήλως, ισόπαλοι

Του Άριστου Μιχαηλίδη

Πριν από χρόνια ήρθε κοντά μου μια πρόταση από τη βρετανική πρεσβεία, για να οργανώσει η εφημερίδα όπου εργαζόμουν, μαζί με μια τουρκοκυπριακή εφημερίδα συμβολική δεντροφύτευση στη νεκρή ζώνη, «για να προωθήσουμε την επαναπροσέγγιση». Εγώ είπα, αν είναι να συνεισφέρουμε κι εμείς στην επαναπροσέγγιση θα δεχόμουν την πρόταση υπό έναν όρο: Η τουρκοκυπριακή εφημερίδα να είναι η Αφρίκα (που μετά έγινε Αβρούπα) και όχι η εφημερίδα που πρότειναν οι Βρετανοί και η οποία στήριζε με φανατισμό το κατοχικό καθεστώς. Μετά από αυτή την απάντηση οι Βρετανοί δεν επανήλθαν.
Προφανώς, ήθελαν να συμμετέχει στην εκδήλωση η εφημερίδα του καθεστώτος και όχι η Αφρίκα που ασκούσε κριτική στην ψευδοκυβέρνηση και στον κατοχικό στρατό. Αλλά, από τότε μου έμεινε η απορία: Σκοπός ήταν η επαναπροσέγγιση ή να γίνει ακόμα ένα βήμα για να ενισχυθούν οι σχέσεις καλής γειτονίας των δυο πλευρών και μάλιστα καλλωπίζοντας τα τραύματα της κατοχής που είναι ανοικτά ειδικά στη νεκρή ζώνη;
Το ξαναθυμήθηκα προχτές, διαβάζοντας την είδηση ότι διεξήχθη ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ προσφύγων Κατωκοπιάς και Τουρκοκυπρίων οι οποίοι διαμένουν τώρα στην Κατωκοπιά. Λεπτομέρεια: Ο αγώνας διοργανώθηκε από τη βρετανική πρεσβεία. Και μάλιστα η Υφυπουργός Εξωτερικών για Θέματα Ευρώπης, Κάρολαιν Φλιντ, έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα και ενθουσιάστηκε που ο αγώνας «έληξε καταλλήλως ισόπαλος 1-1», όπως ενημέρωσε η ίδια τη βρετανική Βουλή.
«Ήταν τιμή για μένα να μπορέσω να δώσω το εναρκτήριο σφύριγμα σε δικοινοτικό αγώνα ποδοσφαίρου μεταξύ των νυν Τουρκοκυπρίων κατοίκων του χωριού Κατωκοπιά και των πρώην Ελληνοκυπρίων κατοίκων», είπε. Δεν ξέρουμε πώς αισθάνονται οι πρόσφυγες της Κατωκοπιάς, που δεν είναι πια πρόσφυγες αλλά «πρώην κάτοικοι» και που οι Τουρκοκύπριοι, που λυμαίνονται (αυτή είναι η σωστή λέξη, έστω κι αν είναι ενοχλητική) τις περιουσίες τους είναι «νυν κάτοικοι» του χωριού, που δεν είναι πια Κατωκοπιά αλλά Zumrutkoy. Αλλά, είναι σίγουρο ότι ο ποδοσφαιρικός τους αγώνας, όπως και όλες οι ανάλογες εκδηλώσεις, μπορεί να συμβάλλει στην αλληλογνωριμία και την (περιβόητη) αλληλοκατανόηση, μα συμβάλλει επίσης σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό στην αποδοχή της πραγματικότητας, που περιγράφει η Κάρολαιν Φλιντ: Ότι οι πρώην κάτοικοι και οι νυν κάτοικοι είναι «καταλλήλως ισόπαλοι» και μπορούν πλέον να πορευτούν πλάι - πλάι προς το μέλλον σαν καλοί γείτονες.
Τώρα, αν θα μένει ο ένας στο σπίτι του άλλου, δεν έχει και τόση σημασία. Φτάνει, να υπάρχει αλληλοκατανόηση και ο αγώνας να είναι ισόπαλος. Στο Δίκωμο, για παράδειγμα, που δεν μεσολάβησε η βρετανική πρεσβεία για να φροντίσει την ισοπαλία, οι κατοχικές αρχές απαγόρευσαν στους συγχωριανούς του Προέδρου να εκκλησιαστούν στο ναό της Παναγίας των περβολιών, πρόσφατα στη γιορτή της. Τους είπαν, κοπιάστε αλλά δεν επιτρέπετε να κάνετε εκκλησιασμό. Αυτοί μάλλον είναι πρόσφυγες ακόμα, ενώ οι Κατωκοπίτες είναι «πρώην κάτοικοι». Κι άλλη λεπτομέρεια: Τόσο η Κατωκοπιά, όσο και το Δίκωμο, μέχρι την εισβολή ήταν αμιγώς ελληνοκυπριακά χωριά.

Φιλελεύθερος, 18/10/2008

Monday, October 20, 2008

«Η παγκόσμια κρίση, το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας και η Ελλάδα»

Όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες, ιδιαίτερα στην Ευρώπη και την Αμερική, ισοδυναμούν με μία «οικονομική 11η Σεπτεμβρίου», ο αντίκτυπος της οποίας έχει πλήξει ανεπανόρθωτα την ίδια την πρωτοκαθεδρία της Δύσης και έχει οδηγήσει στην εξάντληση του μοντέλου της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Μπαίνουμε κυριολεκτικά σε μια νέα ιστορική εποχή. Την Τρίτη 21/10/2008 και ώρα 7:30 μ.μ., το περιοδικό Άρδην και η Εφημερίδα Ρήξη θα πραγματοποιήσουν εκδήλωση στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) με θέμα: «Η παγκόσμια κρίση, το τέλος της αμερικανικής ηγεμονίας και η Ελλάδα» και ομιλητές τους: Κώστα Βεργόπουλο (καθ. Πανεπιστημίου), Γιώργο Καραμπελιά (εκδότη Ρήξης-Άρδην), Σταύρο Λυγερό (δημοσιογράφο) και Βαγγέλη Πισσία (καθ. ΑΤΕΙ).

Η νύχτα του θανάτου

Ο Αντρέας Μπάαντερ και η Γκούντρουν Εσλιν νεκροί στα "λευκά" κελιά

Οι "Γεφυρισμοί" δεν ξέχασαν (και ευτυχώς δηαλδή) ότι στις 18 Οκτωβρίου 1977 οι γερμανικές αρχές ανακοίνωσαν ότι βρέθηκαν νεκροί στα ειδικά διαμορφωμένα κελιά τους, στις φυλακές του Στάμχαϊμ, ο Αντρέας Μπάαντερ, η Γκούντρουν Έσλιν και ο Καρλ Ράσπε. Ως αιτία θανάτου καταγράφηκε η αυτοκτονία. Ωστόσο η μόνη επιζήσασα Ίρμγκαρντ Μέλερ δήλωσε ότι οι σύντροφοί της πυροβολήθηκαν ενώ η ίδια όταν συνήλθε ήταν βαρύτατα τραυματισμένη από μαχαίρι.

Οι τρεις νεκροί της Νύχτας του Θανάτου, όπως και η Μέλερ, υπήρξαν μέλη της ένοπλης οργάνωσης RAF - Φράξια Κόκκινος Στρατός, η οποία έδρασε στη Γερμανία το 1970. Μια οργάνωση η οποία αν και δεν υπάρχει πια, έχει αφήσει πίσω της ανοιχτούς λογαριασμούς με την Γερμανία, αφού πολλά μέλη της αναζητούνται μέχρι σήμερα. Η πρώτη ενέργεια της RAF θεωρείται η απελευθέρωση του Μπάαντερ που είχε συλληφθεί και καταδικασθεί για τον εμπρησμό πολυκαταστημάτων της Φρανκφρούρτης το 1968. Η επιχείρηση οργανώθηκε από την Ούρλικε Μάινχοφ και υλοποιήθηκε στις 14 Μαΐου 1970 δηλώνοντας ότι: «Δεν απελευθερώσαμε τον Μπάαντερ για προπαγανδιστικούς λόγους, αλλά απλά και μόνον για να ΄ναι ελεύθερος».

Όλα τα μέλη της οργάνωσης προέρχονταν από την Αριστερά με ιδιαίτερες επιρροές από τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής, συμμετοχές στα αντίστοιχα της Ευρώπης αλλά και σχέσεις με τους Παλαιστίνιους. Στη δράση τους περιλαμβάνονται βομβιστικές ενέργειες κατά των νατοϊκών βάσεων στη Γερμανία οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για την υποστήριξη της επίθεσης των Αμερικανών στο Βιετνάμ, όπως και διαφόρων κρατικών κτιρίων αλλά και 4 θάνατοι.
Τα μέλη της οργάνωσης κρατήθηκαν στα «λευκά κελιά» των φυλακών του Στάμχαϊμ υπό συνθήκες αυστηρής απομόνωσης μέχρι τη Νύχτα του Τέλους. Εκεί τους είχε επισκεφθεί ο Ζαν Πωλ Σαρτρ και άλλοι διανοούμενοι και πολιτικοί οι οποίοι αποτύπωσαν με τα μελανότερα χρώματα την κατάστασή τους. Πολλοί μάλιστα την παρομοίασαν με εκείνην της κατοχής από τη Βέρμαχτ. Τόσο πριν, όσο και μετά τη Νύχτα αυτή, σημειώθηκαν και άλλοι θάνατοι μελών της RAF στις γερμανικές φυλακές όπως η κατάληξη του Χόλγκερ Μάινς λόγω απεργίας πείνας (1974) και η αμφισβητούμενη αυτοκτονία της Ουρλίκε Μάινχοφ (1976).

Διαβάστε εδώ το εξαιρετικό αφιέρωμα των "Γεφυρισμών" στην "Φράξια Κόκκινος Στρατός-R.A.F."


Sunday, October 19, 2008

Το τέλος του Καπιταλισμού

Συνέντευξη Ιμάνουελ Βαλερεστάιν

Έχοντας συνυπογράψει τη διακήρυξη του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρε το 2005, θεωρείστε ως ένας από τους εμπνευστές του παγκόσμιου αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος. Ιδρύσατε και διευθύνετε το Κέντρο Φερνάντ Μπρωντέλ για τη μελέτη της οικονομίας των ιστορικών συστημάτων και πολιτισμών στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στο Μπίρχαμπτον. Πώς τοποθετείτε την παρούσα οικονομική και χρηματιστηριακή κρίση στο πλαίσιο της «μεγάλης διάρκειας» της ιστορίας του καπιταλισμού;

Ο Φερνάρντ Μπρωντέλ (1902-1985) διέκρινε στην ανθρώπινη ιστορία φάσεις «μεγάλης διάρκειας», οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη, και υποδηλώνουν την ύπαρξη διαφορετικών συστημάτων που καθορίζουν τη σχέση του ανθρώπου με το υλικό του περιβάλλον. Στο εσωτερικό αυτών των φάσεων, εμπεριέχονται οι οικονομικοί κύκλοι, τη λειτουργία των οποίων περιέγραψαν οικονομολόγοι όπως ο Ν. Κοντράτιεφ (1882-1930) ή ο Ζόζεφ Σουμπέτερ (1883-1950). Σήμερα, ζούμε το τέλος μιας «Β΄ φάσης» του κύκλου Κοντράτιεφ, η οποία ξεκίνησε πριν από τριάντα-τριανταπέντε χρόνια. Πριν από αυτή, υπήρξε μια «Α΄ φάση», η οποία μάλιστα ήταν από τις μεγαλύτερες φάσεις (διήρκεσε από το 1945 έως το 1975) στα πλαίσια της 500χρονης ιστορίας του καπιταλιστικού συστήματος.
Κατά τη διάρκεια της «Α΄ φάσης», τα κέρδη παράγονται μέσα από την υλική, βιομηχανική ή οποιασδήποτε άλλης μορφής, παραγωγή. Κατά τη διάρκεια της «Β΄ φάσης» ο καπιταλισμός αναγκάζεται, προκειμένου να συνεχίσει την κερδοφορία, να στραφεί στη χρηματιστική οικονομία και να επιδοθεί στην κερδοσκοπία. Εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια, οι επιχειρήσεις, τα κράτη και τα νοικοκυριά βρίσκονται σε τροχιά υπερχρέωσης. Σήμερα, βιώνουμε το τέλος της «Β΄ φάσης» του κύκλου Κοντράτιεφ, όταν η εικονική ύφεση μετατρέπεται σε πραγματική και οι φούσκες σκάνε η μία μετά την άλλη: Οι χρεωκοπίες πολλαπλασιάζονται, η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου εντείνεται, η ανεργία καλπάζει, και η οικονομία εισέρχεται σε μια περίοδο ύφεσης.

Σήμερα, το τέλος αυτής της συγκυριακής φάσης συμπίπτει με την περίοδο της μετάβασης μεταξύ δύο συστημάτων που λειτουργούν στη «μεγάλη διάρκεια», γεγονός που μεγιστοποιεί τις συνέπειές του. Νομίζω ότι, κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, έχουμε εισέλθει στην τελευταία φάση του καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό που διαφοροποιεί την παρούσα φάση του κύκλου από τις προηγούμενες είναι ότι ο καπιταλισμός αδυνατεί να λειτουργήσει ως «σύστημα», όπως το εννοεί ο φυσικός και χημικός Ίλια Πριγκοζίν (1917-2003): Όταν ένα βιολογικό, χημικό ή κοινωνικό σύστημα αποκλίνει τόσο συχνά από τις συνθήκες της σταθερότητας, αποτυγχάνει εντέλει να αποκαταστήσει τις ισορροπίες του και καταρρέει.
Τότε, η κατάσταση γίνεται χαοτική και ανεξέλεγκτη για τις δυνάμεις που κυριαρχούσαν και βλέπουμε την ανάδυση ενός ανταγωνισμού, όχι αυτή τη φορά μεταξύ των υπέρμαχων και των πολέμιων του συστήματος, αλλά μεταξύ όλων των ενεργών μερών που μάχονται για να καθορίσουν το τι θα το αντικαταστήσει. Γι’ αυτή την περίοδο, η καταλληλότερη λέξη είναι η λέξη κρίση. Λοιπόν, βρισκόμαστε σε κρίση. Ο καπιταλισμός οδεύει προς το τέλος του.

Και γιατί δεν πρόκειται για μια νέα μετάλλαξη του καπιταλισμού, ο οποίος, στο κάτω-κάτω, έχει ήδη γνωρίσει το πέρασμα από το μερκαντιλιστικό του στάδιο στο βιομηχανικό και από εκεί στο χρηματιστικό;

Ο καπιταλισμός είναι παμφάγος, αιχμαλωτίζει το κέρδος στα πεδία όπου μπορεί να μεγιστοποιηθεί· δεν περιορίζεται σε περιθωριακά μικροκέρδη, αλλά προσπαθεί να συγκροτήσει μονοπώλια – όπως προσπάθησε να κάνει τελευταία με τη βιοτεχνολογία και την τεχνολογία της πληροφορίας. Παρόλα αυτά, νομίζω ότι οι πραγματικές δυνατότητες για περαιτέρω συσσώρευση έχουν εξαντληθεί. Από τη στιγμή της γέννησής του, κατά τον 16ο αιώνα, ο καπιταλισμός τρέφεται από την αντίθεση του κέντρου και των περιφερειών (οι οποίες δεν προσδιορίζονται απαραίτητα γεωγραφικά).
Απ’ αυτή την άποψη, η οικονομική άνοδος των χωρών της Ανατολικής Ασίας, της Ινδίας και της Λατινικής Αμερικής συνιστά μια ανυπέρβλητη πρόκληση για την «οικονομία-κόσμος» που δημιουργήθηκε από τη Δύση και η οποία δεν είναι πλέον σε θέση να ελέγξει το κόστος της συσσώρευσης. Οι τρεις παγκόσμιες καμπύλες, αυτές του εργατικού κόστους, των πρώτων υλών και της φορολογίας, αυξάνονται διαρκώς σε μακροπρόθεσμο επίπεδο. Μπορεί το νεοφιλελεύθερο διάλειμμα να αντέστρεψε προσωρινά αυτήν την τάση και, κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990, αυτά τα κόστη να κινούνταν σε χαμηλότερα επίπεδα απ’ ό,τι το 1970, αλλά ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερα από το 1945. Στην πραγματικότητα, η τελευταία περίοδος πραγματικής συσσώρευσης υπήρξε αυτή της «Χρυσής Τριακονταετίας», η οποία επιτεύχθηκε λόγω του ότι τα κεϋνσιανά κράτη έθεσαν εαυτά στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Αλλά και πάλι, έφθασαν στα όριά τους!

Υπάρχουν προηγούμενα για την τρέχουσα φάση, όπως την περιγράψατε;

Υπήρξαν πολλά στην ανθρώπινη Ιστορία, σε αντίθεση με τον κοινό τόπο, που σφυρηλατήθηκε κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, και τη μαρξιστική του εκδοχή, περί μιας διαρκούς και ακατάπαυστης προόδου. Εγώ προτιμώ να μιλάω για την πιθανότητα και όχι για το αναπόφευκτο της προόδου. Βεβαίως, ο καπιταλισμός είναι το σύστημα που έχει παραγάγει στην πιο μεγάλη έκταση πλούτο και αγαθά. Κάποια στιγμή όμως θα πρέπει να κοιτάξουμε και το μέγεθος των καταστροφών που ο ίδιος έχει προκαλέσει στο περιβάλλον και την κοινωνία. Το μόνο καλό του είναι ότι επιτρέπει σ’ ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να διαμορφώσει μια ικανοποιητική και ορθολογικοποιημένη ζωή.
Ωστόσο, η πρόσφατη κρίση παρουσιάζει πολλές αναλογίες με εκείνη της κατάρρευσης του φεουδαλικού συστήματος στην Ευρώπη, η οποία συνέβη μεταξύ του 15ου και του 16ου αιώνα, και η οποία οδήγησε στην ανάδυση του καπιταλιστικού συστήματος. Η κρίση αυτή, που κορυφώνεται με τους θρησκευτικούς πολέμους, προκλήθηκε από την κατάρρευση της ισχύος της αριστοκρατίας, του κλήρου και του βασιλιά στις πλουσιότερες κοινότητες και πόλεις. Το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό διαμορφώθηκε ασυνείδητα, έπειτα από διαδοχικές δοκιμές και πειράματα, όταν απρόσμενες λύσεις προσέφεραν διεξόδους που οδήγησαν στη σταδιακή διαμόρφωση του καπιταλισμού.

Πόσο θα διαρκέσει η παρούσα μεταβατική περίοδος και σε τι μπορεί να οδηγήσει;

Το τέλος μιας «Β΄ φάσης» του κύκλου Κοντράτιεφ συνήθως διαρκεί τρία με πέντε χρόνια. Έπειτα, περνάμε στην απαρχή μιας νέας «Α΄ φάσης», όπου ξανά παράγεται πραγματικό κέρδος από νέες μορφές παραγωγής, όπως τις περιέγραψε ο Σουμπέτερ. Το γεγονός όμως ότι η παρούσα φάση συμπίπτει και με την ευρύτερη συστημική κρίση μάς οδηγεί σε μια μακρά περίοδο πολιτικού χάους, όπου οι μέχρι πρότινος κυρίαρχοι παίκτες, οι πολυεθνικές και η Δύση, θα κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους για να επιστρέψουν σε ισορροπία, αν και είναι πολύ πιθανόν να αποτύχουν.
Οι πιο έξυπνοι απ’ αυτούς έχουν ήδη κατανοήσει την ανάγκη να δημιουργηθεί κάτι εντελώς καινούργιο. Οι περισσότερες αντιδράσεις που αφορούν στην εύρεση νέων διεξόδων είναι σκόρπιες και χαοτικές, και δεν γνωρίζουμε ποιο σύστημα θα ανακύψει απ’ αυτές τις αναζητήσεις.
Βρισκόμαστε σε μια σπάνια στιγμή, όπου η κρίση και η αδυναμία των ισχυρών πολλαπλασιάζει την ελευθερία της βούλησης του κάθε ενός από εμάς: Σήμερα, όλοι έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να καθορίσουμε το μέλλον μας. Όμως, στο μέτρο που το μέλλον θα αποτελέσει την κοινή συνισταμένη όλων των επιμέρους αντιδράσεων στην κρίση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να γνωρίζουμε από τώρα το προς τα πού θα κινηθεί. Σε δέκα χρόνια, θα είναι πολύ πιο εύκολο να διακρίνουμε το περίγραμμά του, ενώ σε τριάντα-σαράντα χρόνια ένα νέο σύστημα θα έχει αναδυθεί. Νομίζω ότι σήμερα είναι εξίσου πιθανό να προκύψει ένα σύστημα ακόμα πιο βάρβαρης εκμετάλλευσης από τον καπιταλισμό ή ένα σύστημα περισσότερο εξισωτικό και αναδιανεμητικό.

Οι προηγούμενες αλλαγές στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος είχαν προκαλέσει μια μετατόπιση του κέντρου βάρους της «οικονομίας-κόσμος», από τη Μεσόγειο στα ευρωπαϊκά παράλια του Ατλαντικού, για παράδειγμα, κι από εκεί στις ΗΠΑ Κατ’ αναλογίαν, το μέλλον βρίσκεται στην Κίνα;

Η κρίση την οποία βιώνουμε σηματοδοτεί επίσης το τέλος ενός κύκλου αμερικανικής ηγεμονίας, ο οποίος ξεκίνησε κατά τη δεκαετία του 1970. Οι ΗΠΑ θα παραμείνουν ένας μείζων παίκτης στη διεθνή σκηνή, αλλά ποτέ ξανά δεν θα επανακτήσουν την κυριαρχία πάνω στα αναδυόμενα κέντρα της ισχύος, τη Δυτική Ευρώπη, την Κίνα, τη Βραζιλία, την Ινδία. Με τους όρους της μπρωντελιανής «μεγάλης διάρκειας», είναι πιθανόν να προκύψει μια νέα ηγεμονική δύναμη κατά τα επόμενα πενήντα χρόνια. Όμως, δεν γνωρίζω ποια θα είναι αυτή.
Εν τω μεταξύ, οι πολιτικές συνέπειες της παρούσας κρίσης θα είναι τεράστιες, καθώς τα αφεντικά του συστήματος θα προσπαθήσουν να βρουν εξιλαστήρια θύματα για την κατάρρευση της ηγεμονίας τους. Νομίζω ότι οι μισοί Αμερικανοί δεν θα αποδεχτούν ό,τι συμβαίνει σήμερα. Έτσι, θα αναδυθούν εσωτερικές συγκρούσεις στις ΗΠΑ, οι οποίες θα εξελιχθούν στην πολιτικά πιο ασταθή χώρα του κόσμου. Και μην ξεχνάτε ότι εμείς οι Αμερικανοί είμαστε όλοι οπλισμένοι…

*Η συνέντευξη δόθηκε στον Antoine Reverchon και δημοσιεύθηκε στην Le Monde που κυκλοφόρησε στις 12.10.2008. Δημοσιεύθηκε στις εφημερίδες ΡΗΞΗ, Κυριακάτικη ΑΥΓΗ, Η ΕΠΟΧΗ

Friday, October 17, 2008

Ο Δήμος Χανίων διέκοψε την οικονομική βοήθεια στα συσσίτια της Σπλάντζιας

Η «νέα φτώχεια» που επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη επίθεση παγκόσμια, και στην Ελλάδα, εκτός ότι πλήττει όλα τα κοινωνικά στρώματα από τη μεσαία τάξη και κάτω, εξαθλιώνει στο χειρότερο βαθμό τους άνεργους έλληνες και μετανάστες, τους άστεγους, τους ανήμπορους ηλικιωμένους χωρίς σύνταξη και περίθαλψη. Όλοι αυτοί, και κάθε μέρα περισσότεροι, στοιβαγμένοι στις λαϊκές συνοικίες των πόλεων, βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και την απομόνωση, τριγυρίζουν σα «φαντάσματα», στοιχειώνοντας την ζωή όσων τους βλέπουν. Και λέμε όσων τους βλέπουν, γιατί υπάρχει και η επιλογή να μην τους δεις… Όπως ανάλγητα κάνει εδώ και χρόνια το επίσημο κράτος, η Εκκλησία και η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κι όλα αυτά ενώ κατάπληκτοι παρακολουθούμε στις ειδήσεις, Υπουργούς, Τοπικούς Άρχοντες και κάθε λογής ιερομόναχους Εφραίμ, να πρωτοστατούν σε κτηματομεσιτικές μπίζνες.

Το ίδιο ανάλγητα και η Χανιώτικη Δημοτική Αρχή, κόβει σύμφωνα με πρόσφατες καταγγελίες την πενιχρή οικονομική βοήθεια φιλανθρωπικού χαρακτήρα, που έδινε στα φιλόπτωχα συσσίτια της Σπλάντζιας. Ενός θεσμού που 45 χρόνια τώρα, αφιλοκερδώς και με όρους αλληλεγγύης, εξασφάλιζε σε εκατοντάδες συμπολίτες μας που δεν είχαν φωνή και ελπίδα, το δικαίωμα στη ζωή και την επιβίωση. Μιας συλλογικότητας που κατά καιρούς συσπείρωνε επιφανείς και αφανείς αγωνιστές της αλληλεγγύης στην πόλη μας, όπως τον Κωστή Νικηφοράκη και τόσους άλλους. Μιας μοναδικής ίσως στην Ελλάδα πρωτοβουλίας, που αξιοποιούσε τις προσφορές και την αλληλεγγύη χιλιάδων Χανιωτών, δίνοντας ζωή και ελπίδα σ’ αυτούς που την είχαν ανάγκη. Μέχρι σήμερα, τα Φιλόπτωχα Συσσίτια στη λαϊκή και ιστορική συνοικία της Σπλάντζιας εξασφαλίζουν καθημερινά φαγητό για 80 περίπου άτομα και βασική ιατρική και οδοντιατρική βοήθεια, σε δικό τους χώρο. Οι δε υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας του Δήμου, αγνοούν επιδεικτικά εθελοντικές προσπάθειες όπως αυτή, και συντονίζουν τις λειτουργίες τους στην υπηρεσία …της ψήφου. Την ίδια ώρα προτάθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο να εγκρίνει δαπάνη για αγορά τροφών για τα αδέσποτα της πόλης μας (πρόταση σωστή παρεπιπτόντως, μιας και τα απροστάτευτα ζώα δε φταίνε σε τίποτα για την αναλγησία του Δήμου απέναντι στους ανθρώπους). Αυτό δε που κάνει εντύπωση, και αναδεικνύει ως απαράδεκτη τη στάση της Δημοτικής Αρχής, είναι ότι στο καταστατικό του Συλλόγου των συσσιτίων αναφέρεται ρητά, ότι μετά τη διάλυση του (μήπως αυτό ελπίζετε κ. Βιρβιδάκη ;), όλη η ακίνητη περιουσία του περιέρχεται στο Δήμο Χανίων, με σκοπό να συνεχίσει το έργο του.

Στο ίδιο μοτίβο και η τοπική Εκκλησία, μας γυρίζει πολλά χρόνια πίσω, με την προ ημερών απαίτηση του Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού, να δοθεί από το σύλλογο «πιστοποιητικό θρησκευτικών φρονημάτων» προκειμένου να τελεστεί αγιασμός στα εγκαίνια της παιδικής βιβλιοθήκης που οργάνωσε ο Σύλλογος έπειτα από δωρεές συμπολιτών μας. Με κατάπληξη οι Χανιώτες είδαν στις τοπικές εφημερίδες τον Μητροπολίτη να ζητά να ελέγξει το καταστατικό του συλλόγου, και να απαιτεί από τα μέλη του, να «ομολογήσουν και να συνταχθούν με την Τοπικήν μας Εκκλησίαν». Έτσι αντιλαμβάνεται η τοπική εκκλησία και ο Μητροπολίτης τα αισθήματα αλληλεγγύης και το έργο του, την ίδια στιγμή που «καθαγίαζε» με την παρουσία του την επέκταση των αμερικάνικων βάσεων του πολέμου και του θανάτου στη Σούδα. Υποθέτουμε ότι αυτοί οι σφαγείς ολόκληρων λαών, απέστειλαν στην Μητρόπολη το καταστατικό τους και «ομολόγησαν πίστη».

Ο ΣΥΡΙΖΑ Χανίων εξέδωσε ανακοίνωση και καλεί κάθε πολίτη των Χανίων, κάθε εργαζόμενο, κάθε μετανάστη, των οποίων τα δικαιώματα επίσης πλήττονται καθημερινά και περισσότερο, να συμβάλλει πιο αποφασιστικά στη στήριξη των συσσιτίων και των άλλων εθελοντικών παροχών και δράσεων, που έτσι κι αλλιώς δεν στηρίχτηκαν ποτέ στη «φιλανθρωπία» των Δημάρχων ή στον «καθαγιασμό» των Μητροπολιτών. Να αγκαλιάσει και να επεκτείνει με τη συμμετοχή του, όλη αυτή την δραστηριότητα, στέλνοντας μ αυτόν τον τρόπο μήνυμα αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, παντού.

Thursday, October 16, 2008

Οι Γερμανοί ξαναδιαβάζουν τον Καρλ Μαρξ

Ο Καρλ Μαρξ επιστρέφει. Ετσι τουλάχιστον αποφαίνονται οι εκδότες και οι βιβλιοπώλες στη Γερμανία, που λένε ότι τα βιβλία του ξεπουλάνε. Η αύξηση βεβαίως της δημοτικότητάς του έχει σχέση με την παρούσα οικονομική κρίση. «Ο Μαρξ είναι ξανά της μόδας», λέει ο Γιορν Στρουμπφ, διευθυντής του εκδοτικού οίκου Karl-Dietz, που εκδίδει τα έργα του Μαρξ και του Ενγκελς στα γερμανικά. «Παρατηρούμε αύξηση της ζήτησης για τα βιβλία του Μαρξ και πιστεύουμε ότι η ζήτηση θα αυξηθεί περαιτέρω μέχρι τα τέλη του έτους», προσθέτει. Το πιο δημοφιλές βιβλίο του, ωστόσο, είναι ο πρώτος τόμος του εμβληματικού «Κεφαλαίου».

Σύμφωνα με τον Στρουμπφ, οι αναγνώστες του βιβλίου είναι κυρίως νεότερης ηλικίας ακαδημαϊκοί που αναγνωρίζουν ότι οι υποσχέσεις του φιλελευθερισμού περί ευτυχίας διαψεύστηκαν. Και βιβλιοπώλες στην υπόλοιπη Γερμανία, όμως, καταγράφουν ανάλογες τάσεις, τονίζοντας ότι οι πωλήσεις αυξήθηκαν κατά 300%. (Παρά το γεγονός ότι δεν είναι σε θέση να παραθέσουν στοιχεία που να τεκμηριώνουν τα όσα λένε, υποδηλώνει ότι οι πωλήσεις δεν ήταν ποτέ τόσο υψηλές.)

Οι τάσεις στη λογοτεχνία έρχονται και παρέρχονται και είναι ευχάριστο να διαπιστώνει κανείς ότι δεν διαμορφώνονται πάντα από άψογες εκστρατείες μάρκετινγκ. Οπως ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ θα ενθουσιαζόταν αν έβλεπε πόσο επίκαιροι γίνονται οι στίχοι του που λένε, «Τότε οι Θεοί της Αγοράς κατέρρευσαν και οι μάγοι τους που μιλούσαν μελιστάλαχτα, εξαφανίστηκαν», έτσι κι ο Μαρξ θα χαιρόταν με το γεγονός ότι μια οικονομική κρίση γίνεται αφορμή για να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για το έργο του. Ολο και περισσότεροι Γερμανοί είναι πρόθυμοι να προσδιορίσουν τους εαυτούς τους ως θαυμαστές του Μαρξ σε μια περίοδο όπως η τωρινή, που είναι της μόδας να υποστηρίζει κανείς ότι ο υπερβολικός καπιταλισμός, με την απληστία του, στο τέλος θα αυτοκαταστραφεί.

Θαυμαστής του ο Στάινμπρουκ

Οταν ο Οσκαρ Λαφοντέν, ο ηγέτης του αριστερού κόμματος Die Linke, του οποίου τα ποσοστά αυξάνονται, είπε ότι θα συμπεριλάβει τη μαρξιστική θεωρία στο μανιφέστο του κόμματος, στο πλαίσιο του σχεδίου του να εθνικοποιήσει, τμήμα του οικονομικού και του ενεργειακού τομέα της Γερμανίας, η εφημερίδα Bild τον χαρακτήρισε τρελό αριστεριστή. Ωστόσο, ακόμη και ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο Πέερ Στάινμπρουκ, ο οποίος πρέπει να έμεινε αρκετά βράδια άϋπνος τις τελευταίες εβδομάδες, δήλωσε ότι είναι θαυμαστής του Μαρξ. «Γενικώς, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ορισμένα τμήματα της θεωρίας του Μαρξ δεν είναι και τόσο κακά», δήλωσε στην πολιτική επιθεώρηση Der Spiegel. «Αυτές τις μέρες, ο Μαρξ κερδίζει» σχολίαζε η εφημερίδα Hamburger Abendblatt. Οσοι πάντως δεν θέλουν να βυθιστούν στη μαρξιστική θεωρία, η αλληλογραφία του Μαρξ με τον Φρίντριχ Ενγκελς, με αφορμή μια παλιότερη οικονομική κρίση στις ΗΠΑ, είναι ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα.

Πηγή: Η Καθημερινή The Guardian


«Γκολ στη φτώχεια»

Ένα ξεχωριστό ντοκιμαντέρ ρίχνει φως στους «αόρατους» κατοίκους της πόλης. Στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που η ζωή τους πήγε αλλού, αλλά …δεν το βάζουν κάτω. Άστεγοι, άτομα εξαρτημένα από ψυχοτρόπες ουσίες και πρόσφυγες είναι οι πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ «Γκολ στη φτώχεια», που καταγράφει τις περιπέτειες και τις εμπειρίες της περσινής αποστολής της Ελληνικής Ομάδας Αστέγων στην Κοπεγχάγη.

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος, η Μαργαρίτα Αργυροπούλου, ο Χρίστος Βασιλόπουλος και οι συνεργάτες τους στην εκπομπή «Η Μηχανή του Χρόνου», του ALPHA, ακολούθησαν την ελληνική αποστολή στην πρώτη της συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων. Δεν κατέγραψαν απλώς την προετοιμασία της ομάδας, μπήκαν στο παιχνίδι και στην ψυχή της ελληνικής αποστολής και ζουμάρισαν στην ουσία: Τον ατομικό και συλλογικό αγώνα κατά του κοινωνικού αποκλεισμού. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Το ντοκιμαντέρ «Γκολ στη Φτώχεια» συμμετείχε στο Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Ecofilms, που πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο, τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου και έκλεψε την παράσταση.

Η προβολή του ντοκιμαντέρ, πραγματοποιείται στο πλαίσιο της καμπάνιας του περιοδικού ΓΑΛΕΡΑ «Γκολ στη Φτώχεια, στον ρατσισμό και στις εξαρτήσεις». Μια καμπάνια που έχει αφορμή ποδοσφαιρική, αλλά οι «σέντρες» που κάνει ξεπερνούν κατά πολύ τις τέσσερις λευκές γραμμές που ορίζουν το ποδοσφαιρικό γήπεδο. Κύριοι και ένθερμοι υποστηρικτές και σύμμαχοι σε αυτή την προσπάθεια είναι ο Δήμος Πειραιά, ο Δήμος Αθηναίων και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Πολύτιμοι υποστηρικτές και συμπαίκτες σε αυτόν τον σπουδαίο αγώνα είναι ο ΟΤΕ, η INTERAMERICAN και η εταιρεία As ATeam.

Το ντοκιμαντέρ «Γκολ στη φτώχεια» θα συνοδεύσει την ελληνική αποστολή στη δεύτερη, πλέον, συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων στην Μελβούρνη, όπου προβληθεί σε κινηματογραφική αίθουσα της αυστραλιανής μεγαλούπολης των 300.000 Ελλήνων.

Τι: Προβολή του ντοκιμαντέρ «Γκολ στη φτώχεια»

Πότε: Σάββατο 18 Οκτωβρίου, 17.00 μ.μ

Πού: Κινηματογράφος MIKROKOSMOS, Λ. Συγγρού 106, Φιξ

Είσοδος ελεύθερη