Wednesday, October 31, 2007

Και αυτά παιδιά μας είναι...

Εναν δικό τους ύμνο προς την ελευθερία συνθέτουν με τις νότες της ψυχής τους οι νέοι του θεραπευτικού προγράμματος «18 Ανω». Με την τέχνη οδηγό, δύναμη λυτρωτική, πρώην χρήστες ναρκωτικών διαγράφουν μέρα με τη μέρα κι ένα κομμάτι από το εφιαλτικό παζλ της προηγούμενης ζωής τους, που ήταν άμεσα συνυφασμένη με την εξάρτηση. Και κάθε μέρα που κυλάει στις ομάδες μουσικής, θεάτρου, λογοτεχνίας, ζωγραφικής, οι νέοι της απεξάρτησης όχι μόνο γιατρεύουν τις πληγές τους, αλλά πλησιάζουν όλο και πιο κοντά στο συμβόλαιο που θα υπογράψουν με τη νέα τους ζωή. Η Γωγώ, ο Δήμος, η Μαρία και η Χριστίνα δείχνουν πως έχουν το σθένος να σπάσουν τις αλυσίδες και να αντικαταστήσουν την εξάρτηση των ουσιών με μια νέα εξάρτηση, πιο δημιουργική και απελευθερωτική, την εξάρτηση από τις τέχνες.

«Ξαναβρήκα τη χαρά»

«Τα πάντα έχουν αλλάξει· δύσκολα αλλά με αρκετή θέληση. Στην ομάδα της μουσικής ξαναβρήκα τη χαρά και τον πόνο. Είχα φτάσει σε σημείο να μη νιώθω τίποτα και τώρα που τραγουδάω και γράφω μουσική, νομίζω ότι άρχισαν και πάλι να διακινούνται συναισθήματα χαμένα», λέει στην «Κ» η Γωγώ, 26 ετών, που βρίσκεται στην ομάδα κοινωνικής επανένταξης του «18 Ανω» εδώ και 5 μήνες. Η Γωγώ γεννήθηκε στα Χανιά και από πολύ μικρή έπαιζε λύρα. Στα 11 της χρόνια «γνώρισε» από πρώτο χέρι τις ουσίες. Ο πατέρας της αλκοολικός, ο αδερφός της και ο θείος της τοξικομανείς. «Ηταν σχεδόν αναπόφευκτο. Η οικογένειά μου και οι παρέες μου ήταν στη χρήση. Κάποια στιγμή κουράστηκα ψυχολογικά και αναζήτησα τη θεραπεία. Τώρα που είμαι καθαρή, νιώθω έτοιμη να ξαναπιάσω τη λύρα, αλλά και να δουλέψω την έκφρασή μου στη θεατρική ομάδα»...

Ανάσες ελευθερίας

Ο 27χρονος Δήμος μετράει 10 μήνες στο πρόγραμμα απεξάρτησης και αμέτρητες ανάσες ελευθερίας στις ομάδες τέχνης. Εχει αδυναμία στη ζωγραφική. «Νιώθω ελευθερος. Χαίρομαι που καταφέρνω και νιώθω. Οταν έχω καλή διάθεση, ζωγραφίζω τοπία. Οταν είμαι χάλια, ζωγραφίζω ανθρώπους».Ο Δήμος δεν θα ξεχάσει την πρώτη του μέρα στο πρόγραμμα όταν ο θεραπευτής του τον ρώτησε «μιλάς καθόλου με τον Δήμο» κι εκείνος απορημένος τού απάντησε: «Τρελός είμαι να μιλάω με τον εαυτό μου»...«Κι όμως, τώρα συνειδητοποιώ πως όταν δεν μιλάω με τον εαυτό μου, δεν είμαι καλά. Εκανα χρήση ηρωίνης από 13 ετών. Είχα πρόβλημα με την καρδιά μου. Μάλιστα, είχα κάνει και εγχείρηση. Οταν άκουσα τη μητέρα μου να λέει ότι έπρεπε να κάνω κι άλλες εξετάσεις, νόμιζα ότι θα πέθαινα. Και τότε πήρα την απόφαση ν’ αρχίσω τη χρήση ουσιών, για να μη σκέφτομαι τίποτα».Η Μαρία, ύστερα από 5 χρόνια στο «18 Ανω», ολοκληρώνει και τη διαδικασία της επανένταξης. Είναι συνέχεια χαμογελαστή και μιλάει με πάθος για τη μουσική. «Παλιά έπαιζα αρμόνιο και φλογέρα. Κάποια στιγμή τα παράτησα. Οταν έμπλεξα. Ηταν η εποχή που δεν ήθελα να νιώθω έντονα. Με τρόμαζαν τα δυνατά συναισθήματα. Οταν μπήκα στις ομάδες τέχνης του προγράμματος, άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Η μουσική και ειδικά το τραγούδι μού δίνει χαρά και ικανοποίηση. Ο,τι νιώθω, το εκφράζω πλέον με τη μουσική».

Στη δραματική σχολή

Ποτέ δεν είναι αργά, για να εκπληρώσει κανείς το όνειρο που έχασε στη μέση μιας λάθος διαδρομής. Ετσι, η 25χρονη Χριστίνα αποφάσισε να ξαναπιάσει το νήμα από την αρχή και να τελειώσει τη δραματική σχολή που άφησε κάποτε στη μέση. «Ηταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν μπήκα στην ομάδα θεάτρου του “18 Ανω”. Παλιά φοιτούσα στη σχολή Διαμαντόπουλου αλλά τα παράτησα λόγω χρήσης. Είχα πολλά οικογενειακά προβλήματα αλλά ουσιαστικά με νίκησε η περιέργεια. Κάποια στιγμή κατέληξα στη φυλακή... Σήμερα όμως νιώθω πολύ ικανοποιημένη, γιατί είμαι 380 μέρες καθαρή. Για πρώτη φορά στη ζωή μου. Αυτή την περίοδο ανεβάζουμε τις Ευμενίδες του Αισχύλου και σε κάθε πρόβα νιώθω να ξεπηδούν πολλά από τη ζωή μου. Ειλικρινά, χωρίς αυτές τις ομάδες τέχνης, η προσπάθεια για απεξάρτηση θα ήταν και πολύ δύσκολη και μονότονη. Ομως, τώρα έχω κερδίσει πολλά. Βελτίωσα τον λόγο και την κίνησή μου· νιώθω πιο άνετα με το σώμα μου. Νομίζω ότι σιγά σιγά θα είμαι πιο έτοιμη, για να ξαναφτιάξω επιτέλους και τη σχέση μου με την οικογένειά μου».

«Απελευθέρωση από τα δεσμά των ουσιών»

Tο ρόλο της τέχνης στη θεραπεία απεξάρτησης αναλύει στην «Κ» η επιστημονική υπεύθυνη του προγράμματος «18 Ανω», κ. Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρος με αφορμή τη χθεσινή ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στο πνευματικό κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Σύμφωνα με την κ. Μάτσα «η τέχνη βοηθάει τον άνθρωπο που έχει ελλειμματικό ψυχισμό και δυσκολία να εκφραστεί με λόγο ή να δημιουργήσει, να βρει τον τρόπο, ώστε να βγάλει στην επιφάνεια το φορτίο που βίωνε ως πόνο, να έρθει πιο κοντά στους άλλους, να μοιραστεί ιδέες και συναισθήματα. Η τέχνη σε όλες τις μορφές της είναι μια μορφή διαμεσολάβησης που συμβάλλει στη χειραφέτηση του ανθρώπου, στην απελευθέρωσή του από τα δεσμά των ουσιών». Οι ομάδες τέχνης του θεραπευτικού προγράμματος «18 Ανω» λειτουργούν συστηματικά τα τελευταία δέκα χρόνια και μία έρευνα 20ετίας της μονάδας δείχνει ότι χάρη στη συμβολή της τέχνης το ποσοστό απεξάρτησης αγγίζει το 70% των εξαρτημένων.

"Η Τέχνη στην υπηρεσία απεξάρτησης τοξικομανών", της Ελενας Καρανάτση, Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 31/10/2007

Η "σελίδα" του "18 Ανω" ΕΔΩ

Στους δρόμους δίπλα στα παιδιά μας

«Στο άθλιο παρόν και στο ακόμα πιο μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν δε θα καθίσουμε ήσυχοι! Οι αγώνες μας είναι νόμιμοι, γιατί είναι δίκαιοι». Οι μαθητές, τα παιδιά μας, ξαναβγαίνουν στους δρόμους, με κεντρικό μέλημα την οργάνωση και το συντονισμό των αγώνων που θα απαιτηθούν, συνεχίζοντας τις πολύμορφες κινητοποιήσεις τους σε όλη τη χώρα, απαιτώντας «σχολείο που να μορφώνει και όχι να εξοντώνει», ενιαίο δημόσιο και δωρεάν, το σχολείο των αναγκών τους.

Στην Αθήνα έχει προγραμματιστεί για την Κυριακή 4 του Νοέμβρη να συγκληθεί το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας, ενώ ορισμένα τοπικά Συντονιστικά έχουν αποφασίσει να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις και για αύριο, Πέμπτη, σε διάφορες περιοχές της χώρας. Μαθητές από σχολεία του κέντρου της Αθήνας θα συγκεντρωθούν αύριο, στις 12 το μεσημέρι, στην Ομόνοια και θα ακολουθήσει πορεία. Τοπικές κινητοποιήσεις έχουν προγραμματιστεί για αύριο στις 11 το πρωί στο δημαρχείο κάθε περιοχής, όπως Πετρούπολη, Περιστέρι, Ζωγράφου, Αγ. Ανάργυροι, Ν. Ιωνία, Καλλιθέα. Παράλληλα, οι μαθητές προσανατολίζονται στην ανάδειξη αγωνιστικών 5μελών και 15μελών τις επόμενες μέρες.

Την ίδια στιγμή όλο και περισσότερα σχολεία παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις, μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις τους. Μέχρι στιγμής πάνω από 40 σχολεία έχουν πάρει αποφάσεις για συμμετοχή στη συνάντηση του Συντονιστικού Αγώνα Σχολείων Αθήνας και στην πορεία που θα γίνει στις 9 του Νοέμβρη στο κέντρο της Αθήνας: 3ο ΕΛ Ιλίου, 3ο Γυμνάσιο Βύρωνα, 61ο και 2ο ΕΛ Γκράβας, 5ο ΕΛ Βύρωνα, 5ο ΕΛ Ηλιούπολης, 1ο ΕΛ Καματερού, 5ο και 2ο ΕΛ Ζωγράφου, ΕΛ και Γυμνάσιο Καρέα, 1ο, 2ο και 3ο ΕΛ Βύρωνα, 1ο και 2ο ΕΛ Καισαριανής, 1ο, 2ο και 3ο ΕΛ Αγίων Αναργύρων, 18ο ΕΛ Αθήνας, 2ο, 4ο, 5ο, 7ο, 9ο, 10ο και 12ο ΕΛ και ΕΠΑΛ Περιστερίου, 3ο ΕΛ Ν. Ιωνίας, 1ο και 5ο Γυμνάσια Ζωγράφου, ΕΠΑΣ Ιλίου, 1ο, 2ο και 4ο ΕΛ και ΕΠΑΛ Πετρούπολης, 6ο ΕΛ Αιγάλεω, 2ο και 5ο ΕΛ Καλλιθέας, ΕΛ Σιβιτανιδείου, 1ο και 2ο ΕΠΑΛ Ιλίου. Χτες, περίπου 70 σχολεία βρίσκονταν σε κατάληψη.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Σε εξέλιξη είναι οι αγωνιστικές διεργασίες και στα σχολεία της Μακεδονίας και της Θράκης με επίκεντρο τα οξύτατα προβλήματα των σχολείων και το αίτημα για πραγματικά δημόσια και δωρεάν Παιδεία. Κλειστά είναι πάνω από 70 σχολεία στο Νομό Θεσσαλονίκης, 23 σχολεία σε Καβάλα, Ροδόπη, Εβρο, 2 σχολεία στη Φλώρινα, 7 σχολεία σε Κιλκίς, Βέροια και Σέρρες. Το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Θεσσαλονίκης (ΣΑΣΘ) με χτεσινή ανακοίνωσή του, όπου καταγγέλλει κάθε προσπάθεια ποινικοποίησης των μαθητικών αγώνων, καλεί τους μαθητές αύριο, Πέμπτη 1η του Νοέμβρη, στις 12 μ., να κλείσουν ταυτόχρονα τους κεντρικούς δρόμους στις γειτονιές και στα σχολεία. Το ΣΑΣΘ υπογραμμίζει σχετικά ότι ο αγώνας των μαθητών για τη μόρφωση και τη ζωή είναι δίκαιος. Επίσης, το τοπικό Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Βορειοδυτικών Συνοικιών Θεσσαλονίκης καλεί τους μαθητές αύριο, Πέμπτη 1η του Νοέμβρη, στις 10 το πρωί, μπροστά στο δημαρχείο της Σταυρούπολης. Το ΣΑΣΘ καλεί όλα τα σχολεία σε κινητοποίηση, στις 9 του Νοέμβρη, 11.30 π.μ., στο Αγαλμα Βενιζέλου.

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ: Οι μαθητές δεν είναι μόνοι τους στον αγώνα που δίνουν. Ηδη, ο ένας μετά τον άλλο, σύλλογοι γονέων παίρνουν θέση, υιοθετώντας τα αιτήματα των παιδιών τους, καθώς οι επιπτώσεις από την έλλειψη καθηγητών, την έλλειψη βιβλίων, τις υποβαθμισμένες σπουδές που γίνονται βάση για την ανάπτυξη της παραπαιδείας, τα ακατάλληλα κτίρια, αντανακλούν μέσα στην ίδια την οικογένεια. Οι αποφάσεις που έχουν ήδη παρθεί σε μια σειρά συλλόγους για έμπρακτη αλληλεγγύη στον αγώνα των μαθητών θα παρουσιαστούν και στη διάρκεια κοινής σύσκεψης, που οργανώνεται για σήμερα, στις 6 το απόγευμα, από τις Ομοσπονδίες Γονέων Αθήνας, Πειραιά και Αν. Αττικής, για το συντονισμό της δράσης τους στα θέματα Παιδείας. Η σύσκεψη θα γίνει στην αίθουσα της Ομοσπονδίας Οικοδόμων (Ζήνωνος 7-9).

...ΚΑΙ Η ΟΛΜΕ ΣΙΩΠΑ: Μαθητές και γονείς είναι στον αγώνα για καλύτερη, δημόσια, δωρεάν παιδεία όμως η ηγεσία των καθηγητών, η πλειοψηφία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ κάνει το... κορόιδο. Αντί να βρεθεί από την πρώτη στιγμή διπλά στους αγώνες των μαθητών και να τον στηρίξει με κάθε τρόπο η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ με ψήφους της ΠΑΣΚ, της Συνεργασίας (ΣΥΝ) και της Παρέμβασης αποφάσισε να επαναλάβει τη γνωστή ετήσια «τουφεκιά», σύμφωνα με την οποία οι γενικές συνελεύσεις των καθηγητών θα συζητήσουν και ίσως (!!!) αποφασίσουν την πραγματοποίηση 24ωρης απεργίας στις ...26 Νοέμβρη, περίοδο που συμπίπτει με την επίσης ...επετειακή «τουφεκιά» που αποφασίζουν κάθε χρόνο η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ για τον προϋπολογισμό.

Tuesday, October 30, 2007

"Εμείς χρειαζόμαστε και ελπίδα και Αντίσταση"

Το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου λαού (ΑΚΕΛ) τίμησε την επέτειο του 1940 με μεγάλη εκδήλωση όπου ομιλητής ήταν ο γ.γ. του κόμματος και υποψήφιος για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας. Η ομιλία του Χριστόφια ήταν (στο μεγαλύτερο μέρος της...) ευχάριστη έκπληξη, καθώς με αυτά που είπε ο γ.γ. του ΑΚΕΛ κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί... "εθνικιστής" από τους διάφορους κοσμοπολίτες, νεοτροτσκιστές που "κυκλοφορούν" σε Ελλάδα και Κύπρο. Φαίνεται ότι το ΑΚΕΛ και ο Δ. Χριστόφιας έχουν καταλάβει πολλά πράγματα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για το σχέδιο Αναν το 2004. Η "Κόκκινη Πιπεριά" δημοσιεύει εκτενή αποσπάσματα από την ομίλια του Χριστοφία. Ολόκληρη η ομιλία του ΕΔΩ

«Το Σαράντα γέννησε την ελπίδα. Η Εθνική Αντίσταση έκτισε την προοπτική. Ελπίδα και προοπτική χρειαζόμαστε και μεις σήμερα», υπογράμμισε καταχειροκροτούμενος από μια κατάμεστη αίθουσα από επώνυμους και ανώνυμους, που ξέρουν να τιμούν και την Αντίσταση αλλά και να την κάνουν ζωή και πράξη όταν χρειάζεται, όταν τους καλεί η πατρίδα...»

«Όταν η ενότητα διασαλεύτηκε τον βρήκαν νέες οδυνηρές περιπέτειες. Η ενότητα είναι απαραίτητη για ένα αγωνιζόμενο λαό. Ενότητα δεν σημαίνει ισοπέδωση των όποιων διαφορών. Με δεδομένες τις διαφορές μπορούμε όμως να θέτουμε κοινούς στόχους και να επιδιώκουμε από κοινού την υλοποίηση τους με μοναδικό γνώμονα την επίλυση του Κυπριακού. Χρειάζεται να εργαζόμαστε συνεχώς για την ενότητα, για την συναίνεση, για τη συναντίληψη για το σεβασμό στη διαφορετική άποψη, για τη σύνθεση των απόψεων. Και αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε».

«Όχι μόνο γιατί μας δένουν ακατάλυτοι δεσμοί με τον ελληνικό λαό, αλλά και γιατί η Κύπρος είχε τη δική της σημαντική συμβολή στον μεγάλο αντιφασιστικό πόλεμο των λαών. Οι Κύπριοι ζώντας σε καθεστώς βρετανικής αποικίας δεν ήταν υπόχρεοι να στρατευτούν και να πολεμήσουν. Παρόλα αυτά δεκάδες χιλιάδες Κύπριοι κατατάχθηκαν εθελοντικά στις ένοπλες δυνάμεις και πολέμησαν τον φασισμό στα μέτωπα της Βαλκανικής, της Ευρώπης και της Β. Αφρικής. Ένα από τα πιο ισχυρά κίνητρα της μαζικής εθελοντικής στράτευσης ήταν και η επιθυμία να πολεμήσουν για την ελευθερία της Ελλάδας».

Ο Δ. Χριστόφιας υπενθύμισε ιδιαίτερα το σκεπτικό της απόφασης της 16ης Ιουνίου με την οποία το νεοϊδρυτο τότε ΑΚΕΛ καλούσε τα μέλη του να καταταγούν στο στρατό: «Η Κ.Ε. του ΑΚΕΛ αποφάσισε ομόφωνα να γίνει έκκλησις προς όλα τα μέλη του Κόμματος δι' εθελοντικήν κατάταξιν εις τας ενόπλους δυνάμεις προς ενίσχυσιν του αγώνος δι' απελευθέρωσιν της Ελλάδος από την Χιτλερικήν τυρρανίαν, απελευθέρωσιν των υποδούλων χωρών και εξασφάλισιν του εθνικού, πολιτικού και κοινωνικού μέλλοντος της Νήσου».

«Στον ιταλικό φασισμό ο ελληνικός λαός πρόταξε ένα μεγάλο όχι. Το ίδιο όχι επανάλαβε όταν η ναζιστική Γερμανία επιτέθηκε κατά της Ελλάδας. Δεν υπήρχε άλλη αξιοπρεπής και εθνικά παραδεχτή απάντηση. Στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής ο ελληνικός λαός συνέχισε να ανθίσταται. Στα βουνά και στους κάμπους, στις πόλεις και τα χωριά. Δεν περιορίστηκε όμως μόνο στην αντίσταση. Μέρα με τη μέρα μαζί με την αντίσταση έκτιζε και το δημοκρατικό μέλλον της Ελλάδας. Ο πόλεμος, η κατοχή, η αντίσταση αξιοποιήθηκαν για να γεννηθεί μέσα από τις στάχτες μια καινούργια Ελλάδα, που δεν θα είχε καμιά σχέση με την προπολεμική μιζέρια και τον εφιάλτη της 4ης Αυγούστου. Στα βουνά της ελεύθερης Ελλάδας συγκροτήθηκε κυβέρνηση και βουλή τροχοδρομήθηκαν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, δόθηκαν πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες, άνοιξαν σχολειά για τα παιδιά όλου του κόσμου. Το ΕΑΜ δεν ήταν μόνο αντίσταση ήταν και δημιουργία και πρόταση ήταν φορέας ενός μεγάλου οράματος».

Πηγή: Εφημερίδα Χαραυγή

Monday, October 29, 2007

Η 28η Οκτωβρίου


Του Νίκου ΣΒΟΡΩΝΟΥ

Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, για έναν ιστορικό να συνθέσει και ν' απαγγείλει πανηγυρικούς λόγους. Η φυσική του κίνηση είναι η ανάλυση, πολιτική και κοινωνική, ενός σημαντικού γεγονότος και των άμεσων ή έμμεσων συνεπειών του. Κινδυνεύει έτσι να μεταβάλει μια εθνική συγκέντρωση, που αποσκοπεί στη διαιώνιση της ιστορικής μνήμης μιας μεγάλης και πολυσήμαντης στιγμής για τον ελληνισμό, σε συνάντηση επιστημονικού ιστορικού συνεδρίου. Θα προσπαθήσω στη σύντομη αυτή ομιλία που η ελληνική κοινότητα του Παρισιού μου έκανε την τιμή να μου ζητήσει, να μη σας κουράσω με λεπτομερειακές αναλύσεις.

Ύστερα από τη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση του 1821, σε καμία άλλη στιγμή της νεότερης ιστορίας, η παρουσία του ελληνικού λαού στην ευρωπαϊκή πράξη δεν βεβαιώνεται με τέτοια ενέργεια και δύναμη, όσο στον τελευταίο πόλεμο. Σε μια στιγμή όπου μεγάλες χώρες της Ευρώπης γονατίζουν, η μία ύστερα από την άλλη, κάτω από τα ραγδαία πλήγματα των χιτλερικών ορδών, η αντίσταση των Ελλήνων εναντίον των φασιστικών δυνάμεων υψώθηκε από τους υπεύθυνους κριτές του τελευταίου πολέμου στη σημασία ενός συμβόλου. Σε μια στιγμή μάλιστα που ο κοινός κίνδυνος και η κοινή μοίρα μπροστά στον θάνατο έδινε στους λόγους των ανθρώπων βαθύτερη ειλικρίνεια….

Ο ελληνικός λαός και τα στρατευμένα παιδιά του, αναλαμβάνοντας ολόψυχα, ομόθυμα (εδώ οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες) και ανυστερόβουλα τον άνισο αγώνα διαισθάνονταν ότι η διάρκειά του και οι προεκτάσεις του ήταν απροσδιόριστες για την Ελλάδα και ότι το περιεχόμενό του υπερέβαινε κατά πολύ τη σημασία ενός απλού πολιτικού γεγονότος.
Ο ιστορικός του μέλλοντος, που με τη βοήθεια της προοπτικής του χρόνου θα θεωρήσει με μεγαλύτερη σαφήνεια τις μεγάλες ενότητες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, θα δείξει νομίζω, ότι η 28η Οκτωβρίου 1940 αποτελεί τομή χαρακτηριστική που σημαίνει το τέλος μιας ολόκληρης περιόδου, που αρχίζει από το 1909, και την απαρχή μιας καινούργιας περιόδου.

Είναι, πράγματι, βαρύ λάθος και παραχάραξη της εθνικής μας ιστορίας, αν επιμένουμε να αγνοούμε ότι το πραγματικό νόημα στην περίοδο που αρχίζει με τον Οκτώβρη του '40, και συνεχίζεται στα κατοχικά και μετακατοχικά χρόνια είναι, για την τεράστια πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ενιαίο και έχει διπλό χαρακτήρα, εθνικό μαζί και κοινωνικοπολιτικό: απόκρουση της εξωτερικής απειλής εναντίον της εθνικής ακεραιότητας και μαζί αντίσταση εναντίον κάθε φασιστικής απειλής και η εξασφάλιση για την Ελλάδα μιας ανεξάρτητης από οποιαδήποτε εξωτερική επέμβαση δημοκρατικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Αυτόν τον διπλό χαρακτήρα είχε ο αλβανικός πόλεμος, τον ίδιο χαρακτήρα και η συνέχειά του, το αντιστασιακό ελληνικό κίνημα, ένα από τα βαθύτερα της Ευρώπης.
Οι ιδιαίτερες συνθήκες της Ελλάδας, έκαναν ώστε το μεγαλειώδες αυτό αντιστασιακό κίνημα να μην μπορέσει να διατηρήσει την αρχική του ενότητα και να διασπαστεί στην Ελλάδα και έξω από την Ελλάδα, σε αντιμαχόμενες αντιστασιακές οργανώσεις -ΕΑΜ, ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ- που έφτασαν ως τον εμφύλιο πόλεμο.

Δεν πρόκειται να επιχειρήσω εδώ τη βαθύτερη εξήγηση του φαινομένου ούτε τη δύσκολη κατανομή ευθυνών. Θα θυμίσω απλώς ότι η περίοδος για την οποία μιλάμε εδώ αρχίζει σε μια, έστω και φαινομενική, αντίφαση: Μια χώρα με φιλοφασιστικό καθεστώς παίρνει μέρος στο πλευρό των αντιφασιστικών δυνάμεων, στον αγώνα τους εναντίον του φασισμού. Εδώ ίσως βρίσκεται η βάση της εξήγησης της διάσπασης: Η πολιτική ζωή, που είχε σταματήσει στη διάρκεια της δικτατορίας του '36-'40, αντανακλώντας τον επιταχυνόμενο ρυθμό της κοινωνικής εξέλιξης της χώρας, ξαναρχίζει δεμένη αξεδιάλυτα με την εθνική αντίσταση.

Το εθνικό ζήτημα τίθεται βέβαια ακόμη. Το πρόβλημα της Κύπρου αποτελεί μια από τις κυριότερες εκφράσεις του. Οι τουρκικές απειλές, αντιπερισπασμοί των τουρκικών κυβερνήσεων που είναι ανίκανες να λύσουν τα εσωτερικά τους οξύτατα κοινωνικά προβλήματα, μας φέρνουν πίσω σε άλλες εποχές, στον 19ο και στις αρχές του 20ού αιώνα.
Για την Ελλάδα όμως, ο χαρακτήρας του εθνικού προβλήματος είναι διαφορετικός από τις παλιές εθνικές εκδηλώσεις, που παρ' όλη τη γνησιότητά τους καταντούσαν απλοί εσωτερικοί αντιπερισπασμοί ή περιβεβλημένοι με την αχλύ της Μεγάλης Ιδέας, κατέληγαν συχνά σε οδυνηρές περιπέτειες και χώριζαν τον ελληνισμό. Το πρόβλημα της Κύπρου και η αντιμετώπιση των τουρκικών απειλών γίνονται σήμερα σημεία επαφής ολόκληρου του ελληνισμού, υπεράνω πολιτικών ή κοινωνικών αντιθέσεων, και δείχνουν την ωριμότητα και την ψυχραιμία ενός λαού στην αντιμετώπιση των εθνικών του ζητημάτων.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία, που ελλιπέστατα και ελλειπτικά και με πολλά κενά διατυπώθηκαν, συγκλίνουν σ' ένα κοινό αποτέλεσμα και δημιουργούν ένα καινούργιο πνευματικό και πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα.

Τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι η ανάπτυξη ενός πνεύματος ανεξαρτησίας, που επεκτείνεται στην πολιτική και πολιτισμική ζωή, κι ενός γνήσιου πατριωτισμού που δεν μοιάζει καθόλου με τις αλλοπρόσαλλες και πολλές φορές θεατρικές εκδηλώσεις ενός Περικλή Γιαννόπουλου, ή με την αποκλειστικότητα και τη στενότητα του ορίζοντα ενός Ίωνα Δραγούμη, παρ' όλη την ειλικρίνεια και την ευγένεια που χαρακτηρίζει τη σκέψη του. Γιατί βέβαια, δεν μπορεί να γίνει λόγος εδώ για τις άδειες και ύποπτες κραυγές της Ελλάδας των "Ελλήνων Χριστιανών", για τις οποίες ο μεγάλος μας Σεφέρης έχει γράψει τους γνωστούς στίχους στους οποίους δίνει την επιγραφή:
Από βλακεία
Ελλάς~ πυρ! Ελλήνων πυρ~ Χριστιανών~ πυρ!
Τρεις λέξεις νεκρές.
Γιατί τις σκοτώσατε;

Οι στίχοι γράφτηκαν το 1968 (Τετράδιο Γυμνασμάτων Β' σ. 103).
Με άλλα λόγια, βρισκόμαστε για άλλη μια φορά στην Ελλάδα σε μια προσπάθεια πνευματικής αναθεώρησης. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε φορά που το έθνος βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή της ιστορίας του αισθάνεται την ανάγκη να μελετήσει τον εαυτό του, την ανάγκη ενός "γνώθι εαυτόν" και οι στιγμές αυτές συμπίπτουν με μια γενική τάση προς αναγέννηση, με μια άνοδο κι ένα νέο ξεκίνημα.
Κάθε νεοελληνικό ξεκίνημα συνδέεται με την ανασκόπηση της ιστορίας μας και την ενδοσκόπησή μας. Τέτοια ήταν η ώρα του '21, τέτοια είναι η ώρα του 1900-1920. Τέτοια είναι η σημερινή μας ιστορική στιγμή.

Ο τελευταίος πόλεμος ανάγκασε τους Έλληνες για πρώτη φορά στην ιστορία τους ν' αναμετρηθούν με ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο, είτε σαν σύμμαχοι είτε σαν αντίπαλοι. Στο αναμέτρημα αυτό οι αρετές του λαού μας τονίστηκαν πιο καθαρά.
Η αντίστασή του εναντίον κατακτητών με πολιτισμό ανώτερο από τον δικό μας, τους έδωσε για πρώτη φορά στη νεοελληνική ιστορία μια τέτοια αυτοπεποίθηση. Έτσι και τώρα ξαναπαρουσιάστηκε η ίδια ανάγκη αυτοανάλυσης και αυτογνωσίας. Μα αυτή τη φορά περισσότερο βαθιά και ριζική.
Ο ελληνισμός δεν θέλει μονάχα, όπως ήταν το κύριο αίτημα των παλαιότερων τάσεων, ν' ανακαλύψει την ιστορική του συνέχεια, θέλει ακόμη να δει τι ο ίδιος τυχόν δημιούργησε και τι είναι ικανός να δημιουργήσει~ όχι μόνο να δει τα στοιχεία που τον δένουν με το παρελθόν, αλλά και ποια είναι τα στοιχεία που τον ξεχωρίζουν από το παρελθόν και του προετοιμάζουν το μέλλον. Τι είναι το καινούργιο, το καθαρά νεοελληνικό δημιούργημα.
Εκείνο που ζητάμε σήμερα είναι να ξεχωρίσουμε την αυτοτελή μας ύπαρξη, ξεχωρίζοντάς την από τις προηγούμενες μορφές της ιστορικής ύπαρξης του λαού μας.
Η μελέτη της παράδοσης θα μας βοηθήσει να δούμε τι χρωστάει το σημερινό ελληνικό έθνος στην κλασική Ελλάδα, στο Βυζάντιο, στη Δύση, αλλά και τι ζει μέσα του από τους πολιτιστικούς αυτούς σχηματισμούς. Όχι για να ταυτιστεί μαζί τους, ή με τον καθένα χωριστά απ' όλα αυτά τα πολιτισμικά συγκροτήματα ή μ' ένα τεχνητό εκλεκτικό και επομένως συμβατικό σχήμα που είναι έξω από την πραγματικότητα και τη ζωή, αλλά ίσα ίσα για να διαχωριστεί απ' όλα αυτά και να γνωρίσει τα καινούργια ζωντανά σπέρματα που οι σημερινοί Έλληνες κλείνουν μέσα τους και ν' αναπτύξει έτσι δική του αυτοτελή ζωή.

Το ιδανικό, που οι θαρραλέες έστω κι αν ακόμη αδέξιες προσπάθειες προβάλλουν σήμερα στους Έλληνες, είναι να φτάσουμε σε έναν ελληνισμό που δεν θα έχει ανάγκη ούτε να ταυτιστεί με μια μερίδα του πολιτισμένου κόσμου για να διαλυθεί μέσα σ' αυτή την ταύτιση σαν μια μικρή πνευματική επαρχία, χωρίς αυτοτέλεια φωνής, ούτε να επιχειρεί να σβήσει τον άλλο κόσμο, κλείνοντας τα μάτια και μένοντας με την ψευδαίσθηση ότι καταφάσκει έτσι τον εαυτό του. Σ' έναν ελληνισμό που, μένοντας γερά στον ξερό και καθαρό βράχο του, ν' αντικρίζει με θάρρος και αυτοπεποίθηση, σαν έθνος υγιές, τον κόσμο φιλικό.
Η 28 Οκτωβρίου 1940 σημειώνει την είσοδο του ελληνισμού στην ανδρική του υπεύθυνη ηλικία.

Ομιλία στη συγκέντρωση της Ελληνικής Κοινότητας Παρισίων και Περιχώρων, στις 27 Οκτωβρίου 1979, στο Hotel Lutetia 47 brd, Raspail, Paris. Δημοσιεύθηκε στα ΑΝΑΛΕΚΤΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ και ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑΣ εκδ. Θεμέλιο, 1982. Δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη ΑΥΓΗ 28/10/2007. Ολόκληρο το κείμενο ΕΔΩ


Ξυπόλητο τάγμα


Tο χαμένο κινηματογραφικό ντοκουμέντο του Γκρεγκ Tάλας, Ξυπόλητο Tάγμα, ξετυλίγει μετά από πολλά χρόνια, τις συγκινητικές εικόνες του στο σκοτάδι της αίθουσας. Tο Φεστιβάλ σε συνεργασία με την Tαινιοθήκη της Eλλάδος προβάλλουν την αναπαλαιωμένη κόπια της ταινίας- σταθμό για τον ελληνικό κινηματογράφο.
O Γκρεγκ Tάλλας ήταν ο πρώτος έλληνας κινηματογραφιστής που τιμήθηκε με διεθνές βραβείο, αποσπώντας για το Ξυπόλητο Tάγμα, το Πρώτο Bραβείο στο Φεστιβάλ του εδιμβούργου και τη Xρυσή Δάφνη του Nτέιβιντ O' Σέλτσνικ, ενώ η ιστορία των μικρών παδιών του ορφανοτροφείου, που ο σκηνοθέτης αποτύπωσε με γλαφυρό τρόπο, συγκίνησε κοινό και κριτικούς.
Eμπνευσμένος από το δράμα της Γερμανικής Kατοχής στην Eλλάδα, γράφει και σκηνοθετεί την ταινία, επιλέγοντας ως ήρωές του160 παιδιά που διωγμένα από το ορφανοτροφείο και τους Γερμανούς, μεταβάλλοντας μέσα στην τυρρανισμένη και πεινασμένη Eλλάδα του 1943 σε ένα είδος καλόκαρδης και ηρωϊκής συμμορίας που κλέβει τους κατακτητές και τους μαυραγορίτες για να συντηρεί τα μέλη της και όσους μπορεί.
Mε το ξυπόλητο Tάγμα, ο Γκρεγκ Tάλλας, πέτυχε μια σπουδαία νεοραλιστική ταινία και αποφεύγοντας τις μελοδραματικές παγίδες που έστηνε το θέμα, μας έδωσε την ατμόσφαιρα της μαύρης απελπισίας που ζούσε η θεσσαλονίκη την εποχή του '40. Έτσι η ταινία του γίνεται ένα ντοκουμέντο της Nαζιστικής τρομοκρατίας και μία μαρτυρία συγκλονιστική.

Σκηνοθεσία: Gregg Tallas
Σενάριο: Gregg Tallas
Φωτογραφία: Μιχάλης Γαζιάδης
Μοντάζ: Gregg Tallas
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ηθοποιοί: Μαρία Κωστή, Νίκος Φέρμας και τα παιδιά του Αναμορφωτηρίου Θεσσαλονίκης
Παραγωγή: Πέτρος Βουδούρης
35mm, Ασπρόμαυρο 80'

Προβάλεται στο ΦΙΛΙΠ Πλ. Αμερικής, Θάσου 11, 210 8612476. 18.30, 20.30. 22.30

Friday, October 26, 2007

Για την 28η Οκτώβρη του '40

Στις 3 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Εμμ. Γκράτσι επισκέφτηκε τον δικτάτορα Ι. Μεταξά, στο σπίτι του τελευταίου στην Κηφισιά, και του επέδωσε εκ μέρους της κυβέρνησης της χώρας του ένα άκρως προκλητικό τελεσίγραφο: η φασιστική κυβέρνηση του Μουσολίνι, επικαλούμενη το γεγονός ότι βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Αγγλία, ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση - ως απόδειξη της ουδετερότητάς της - να επιτρέψει στις ιταλικές ένοπλες δυνάμεις να καταλάβουν ορισμένα στρατηγικά σημεία επί του ελληνικού εδάφους.
Ο Γκράτσι διευκρίνισε στον Ελληνα δικτάτορα ότι αν οι όροι του τελεσιγράφου δε γίνουν δεκτοί, τα ιταλικά στρατεύματα θα εισβάλουν στην Ελλάδα στις 6 το πρωί.
«Λοιπόν, έχουμε πόλεμο», ήταν η απάντηση του Μεταξά, σύμφωνα με τη μαρτύρια του Ιταλού πρεσβευτή. Η φράση εκείνη τα έλεγε όλα. Η ελληνική πλευρά δεν είχε περιθώρια κάποιας άλλης επιλογής. Ο πόλεμος ήταν γεγονός και η ιταλική επίθεση δεν άργησε. Εκδηλώθηκε στις 5.30 π.μ., δηλαδή μισή ώρα πριν εκπνεύσει το τελεσίγραφο, σ' ολόκληρο το μέτωπο, από το Ιόνιο ως τη λίμνη Πρέσπα.
Δύο ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου, στις 30 Οκτωβρίου 1940, ο Μεταξάς εξήγησε στους ιδιοκτήτες και στους αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού Τύπου ότι αν δεχόταν το ιταλικό τελεσίγραφο, η Ιταλία και η Βουλγαρία θα έκοβαν τα χέρια της Ελλάδας, η Αγγλία θα της έκοβε τα πόδια, καταλαμβάνοντας την Κρήτη και τα νησιά και η κυβέρνησή του θα απομονώνονταν πλήρως από τον ελληνικό λαό. Επρόκειτο για μια ομολογία που αποδείκνυε πως το δικό του «ΟΧΙ» στην ιταλική πρόκληση καμία σχέση δεν είχε με το πραγματικό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στον ιταλικό φασισμό. Ο δικτάτορας βρισκόταν σε αναντιστοιχία με τη λαϊκή ψυχή, δεν την κατανοούσε και αναμφίβολα δεν την εξέφραζε. Γι' αυτό κι έγραφε στο ημερολόγιο του στις 29 Οκτωβρίου 1940: «Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος Κοινή Γνώμη».
Σε αντιστοιχία όμως με τις διαθέσεις του λαού, εκείνες τις κρίσιμες ημέρες, βρέθηκαν οι κομμουνιστές, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι και το Κόμμα τους είχαν χτυπηθεί άγρια από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

Η κατάσταση του ΚΚΕ κατά την έναρξη του πολέμου

Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος βρήκε το ΚΚΕ αποδεκατισμένο, την ηγεσία και τα στελέχη του στις φυλακές και τις εξορίες, τις οργανώσεις του σμπαραλιασμένες και όσες υπήρχαν ακόμη, υπό το καθεστώς του άγριου διωγμού. Η μεταξική δικτατορία, από την πρώτη στιγμή που εγκαθιδρύθηκε, είδε το ΚΚΕ σαν τον κύριο και ανυποχώρητο εχθρό της.
Την 28η Οκτωβρίου 1940, περίπου δυο χιλιάδες κομμουνιστές, πρωτοπόρα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, βρίσκονταν κρατούμενοι σε 22 φυλακές, στρατόπεδα και τόπους εξορίας. Επίσης, όλη σχεδόν η κομματική ηγεσία που είχε εκλεγεί από το 6ο Συνέδριο (Δεκέμβρης 1935) βρισκόταν ανάμεσα στους φυλακισμένους και στους εξόριστους. Ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Ν. Ζαχαριάδης, από τις αρχές του 1940, είχε μεταφερθεί από τις φυλακές της Κέρκυρας στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών. Στην Κέρκυρα βρίσκονταν τα μέλη του ΠΓ Γιώργης Σιάντος, Βασίλης Νεφελούδης και Μήτσος Παρτσαλίδης, καθώς και το μέλος της ΚΕ Γιάννης Ζέβγος. Στην Ακροναυπλία βρίσκονταν ο Γιάννης Ιωαννίδης, μέλος του ΠΓ, και τα μέλη της ΚΕ Κώστας Θέος, Βασίλης Βερβέρης, Μήτσος Παπαρήγας, Μιχάλης Σινάκος και Ανδρέας Τσίπας. Στην Κίμωλο τα μέλη της ΚΕ Μιλτιάδης Πορφυρογένης, Πέτρος Ρούσος και Χρύσα Χατζηβασιλείου. Στη Φολέγανδρο τα μέλη της ΚΕ Στέργιος Αναστασιάδης και Παντελής Καραγγίτσης - Σίμος. Στη Γαύδο το μέλος της ΚΕ Λεωνίδας Στρίγκος. Τέλος στο σανατόριο της Αθήνας «Σωτηρία» νοσηλευόταν το μέλος της ΚΕ Ν. Πλουμπίδης.
Ο κεντρικός παράνομος καθοδηγητικός μηχανισμός ουσιαστικά έπαψε να υπάρχει μετά τη σύλληψη του Γιώργη Σιάντου και του Γρηγόρη Σκαφίδα, το Νοέμβριο του 1939. Η ομάδα στελεχών που αποτελούσε τη λεγόμενη «παλιά ΚΕ» ήταν απομονωμένη από τις κομματικές δυνάμεις και δεν τις επηρέαζε.
Επίσης στις αρχές του 1940 εμφανίστηκε η λεγόμενη «Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ» που διεκδικούσε την ηγεσία του Κόμματος και καθοδηγούνταν απευθείας από τον Μανιαδάκη, υφυπουργό Ασφαλείας του Μεταξά. Χαρακτηριστικό είναι δε ότι τόσο η «παλιά ΚΕ», όσο και η «Προσωρινή Διοίκηση» έβγαζαν η καθεμία το δικό της «Ριζοσπάστη».
Παρά την τρομοκρατία που είχε επιβάλει το Μεταξικό καθεστώς, είχαν διατηρηθεί ορισμένοι κομματικοί πυρήνες που συνέχιζαν τη δράση τους τόσο σε Αθήνα - Πειραιά, όσο και στις άλλες περιοχές της χώρας. Κατά κανόνα, οι οργανώσεις αυτές δεν είχαν εμπιστοσύνη ούτε στην «παλιά ΚΕ» ούτε στην «Προσωρινή Διοίκηση» και δρούσαν ανεξάρτητα η μία από την άλλη. Εμπιστεύονταν μόνο τις ομάδες των φυλακισμένων και εξόριστων στελεχών του Κόμματος, με τις οποίες επιδίωκαν να αποκτήσουν επαφή. Το ανώτερο κομματικό όργανο που κατάφερε να διατηρηθεί ήταν το Μακεδονικό Γραφείο της ΚΕ, που είχε την ευθύνη της καθοδήγησης των οργανώσεων στη Μακεδονία και τη Θράκη.


Η ιταλική επιδρομή και η στάση των κομμουνιστών

Αμέσως μόλις εκδηλώθηκε η στρατιωτική επιδρομή της Ιταλίας, και παρά την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το ΚΚΕ, η ηγεσία του, τα μέλη και τα στελέχη του από τις φυλακές και τις εξορίες παρενέβησαν και η παρέμβασή τους αυτή ήταν αποφασιστικά δίπλα στο δοκιμαζόμενο λαό. Χρονολογικά πρώτοι αντέδρασαν οι Ακροναυπλιώτες, οι οποίοι στις 29 Οκτωβρίου 1940 - μια μέρα μετά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου - με υπόμνημά τους (που υπογραφόταν από τον Γ. Ιωαννίδη και τον Κ. Θέο) προς την κυβέρνηση Μεταξά ζητούσαν να πάνε στην πρώτη γραμμή του πυρός για να πολεμήσουν.
Το πιο γνωστό, όμως, κείμενο του ΚΚΕ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο είναι το περίφημο γράμμα «Προς το Λαό της Ελλάδας» του Ν. Ζαχαριάδη, που χαρακτήριζε τον πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, υπογραμμίζοντας ότι «δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ». Το γράμμα αυτό που δημοσιεύτηκε στον Τύπο της Αθήνας στις 2/11/1940 άσκησε τεράστια επίδραση στην εργατική τάξη και στον ελληνικό λαό, στα μέλη και στα στελέχη του Κόμματος, είτε βρίσκονταν ελεύθερα, είτε στις φυλακές και στις εξορίες, στους φίλους και τους οπαδούς του. Ελάχιστες ήταν οι εξαιρέσεις των κομματικών μελών και στελεχών που αντιμετώπισαν το γράμμα με δυσπιστία ή το χαρακτήρισαν πλαστό. Ετσι, απ' όλους τους τόπους εξορίας και φυλακής οι κομμουνιστές απευθύνθηκαν στην κυβέρνηση του Μεταξά, εκφράζοντας το αίτημα να τους επιτραπεί να πάνε στο μέτωπο για να πολεμήσουν.
Η στάση αυτή των κομμουνιστών ήταν μια στάση αρχής, στάση πατριωτική, ηρωική, περήφανη. Ομως το καθεστώς της 4ης Αυγούστου - και η οικονομική ολιγαρχία που εκφραζόταν μέσα απ' αυτό - όχι μόνο δεν τους επέτρεψε να πάνε στο μέτωπο, αλλά και παρέδωσε τα φυλακισμένα και εξόριστα μέλη και στελέχη του Κόμματος στους Γερμανο-ιταλούς κατακτητές, όταν η χώρα λύγισε κάτω από το βάρος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Είναι και αυτό ένα χαρακτηριστικό στοιχείο που φανερώνει πως το αληθινό «ΟΧΙ» στον ιταλικό φασισμό δεν το είπε ο Μεταξάς και το καθεστώς που εκπροσωπούσε, αλλά ο ελληνικός λαός και οι οργανώσεις του, με το ΚΚΕ στην πρώτη γραμμή. Η λαϊκή διαίσθηση κατάλαβε πολύ καλά τους κομμουνιστές σ' εκείνη την κρίσιμη ιστορική στιγμή, ο απλός άνθρωπος ένιωσε το μήνυμα του Κόμματος. Γι' αυτό και μετά τη γερμανική εισβολή και την ήττα, εμπιστεύτηκε στο ΚΚΕ την οργάνωση και την καθοδήγηση του αντιστασιακού αγώνα, πυκνώνοντας, απ' άκρη σ' άκρη της χώρας τις ΕΑΜικές οργανώσεις.


Το γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη από τη φυλακή


"Προς το λαό της Ελλάδας. Ο φασισμός του Μουσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλεύουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλαίβει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.

Αθήνα 31 του Οχτώβρη 1940

Νίκος Ζαχαριάδης

Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ"

Το 2ο γράμμα του Ζαχαριάδη ΕΔΩ, το 3ο γράμμα ΕΔΩ

Thursday, October 25, 2007

Τι θυμήθηκα τώρα...

Πήγα να πάρω ένα cd με παιδικά τραγούδια για τον γιό μου και εκεί που έψαχνα το μάτι ξέρετε που έπεσε; Στο cd «Τα τραγούδια μας» του Μάνου Λοϊζου σε στίχους Φώντα Λάδη με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα. Ξέρετε «Πάγωσε η τζιμινιέρα», «Λιώνουν τα νιάτα μας» και φυσικά «Το Δένδρο». «Στην Αθήνα μες στο κέντρο φύτρωσε καινούργιο δένδρο. Εχει κόκκινα τα φύλλα και ολόδροσα τα μήλα...». Μιλάμε ότι το έλιωσα. Το άκουγα ακόμα και την ώρα της μετάδοσης του αγώνα Χέλσινμποργκ – Πανιώνιος. Ο Τζιμπούρ είχε τη μπάλα με μουσική υπόκρουση το «Πάγωσε η τζιμινιέρα...». Σοσιαλιστικός ρεαλισμός κανονικός...! Ο Μάνος Λοϊζος μαζί με τον Φώντα Λάδη έγραψαν αυτό τον δίσκο στα 1976. Τότε που όταν δήλωνες αριστερός και κομμουνιστής, ήταν συνώνυμο του αγώνα, της πάλης για ένα καλύτερο αύριο. Ειλικρινά αξίζει να πάρετε αυτό το cd. Τραγούδια "αθάνατα" και συνάμα επίκαιρα. Θα νιώσετε μια γλυκιά νοσταλγία τα νιάτα σας...

Στην Αθήνα μες το κέντρο
φύτρωσε καινούργιο δέντρο
έχει κόκκινα τα φύλλα
και ολόγλυκα τα μήλα

Σε πέντε έξι δεν αρέσει
το χτυπάνε για να πέσει
μα εκείνο δε λυγάει
κι όλο φυλλωσιές πετάει

Γύρω του λαός κι εργάτες
το φυλάνε με τις βάρδιες
σ' ένα χρόνο σ' ένα μήνα
θα σκεπάσει την Αθήνα

Wednesday, October 24, 2007

Περί παρελάσεως...

Δεν ήθελα να μπω στη συζήτηση για τις παρελάσεις. Με κουράζει το θέμα. Στη "Ρήξη"που κυκλοφόρησε το Σάββατο υπήρχε ένα εξαιρετικό κείμενο που μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ Η έκπληξη ήρθε από τον Ριζοσπάστη της Τετάρτης όπου δημοσιεύθηκε άρθρο της Βασιλείας Παπαρήγα με τίτλο: "Η μονοφωνία της πολυφωνίας". Παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρων γι' αυτό το "φιλοξενώ" στη "Πιπεριά".

"Εδώ και πολύ καιρό ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., υποστηρικτής της «πολυφωνίας», της «ανοχής», της «διαφορετικότητας», έχει κηρύξει ανένδοτο με όποιον τολμά να ασκεί κριτική ή να αντιπαρατίθεται στις θέσεις ή επιμέρους απόψεις του. Οποιος τολμάει να απορρίψει τις θεωρήσεις του, κατατάσσεται αμέσως στο κλαμπ των «ακροδεξιών κι εθνικιστών», ταυτίζεται συνήθως με το ΛΑ.Ο.Σ. και θεωρείται εχθρός του διαλόγου και της επιστημοσύνης. Αντίθετα, όποιος συμφωνεί με το ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ ανακηρύσσεται αυτομάτως σε μαχητή της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και του διαλόγου.

Η αρχή έγινε με το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, όπου κάθε είδους κριτική σε ένα πόνημα, που ένα μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας και του λαού απέρριψε ως αντιεπιστημονικό, ακατάλληλο προς χρήση, αντιστοιχούσε σε ψήφο εμπιστοσύνης στον εθνικισμό, στη μισαλλοδοξία και τη θρησκοληψία. Αίφνης το δικαίωμα στην άποψη και στην πολυφωνία αντικαταστάθηκε με το θέσφατο του ότι μόνο η επιστημονική ομάδα της Ιστορίας - και συγκεκριμένα εκείνη που συνέγραψε το εν λόγω βιβλίο - έχει δικαίωμα στην κρίση έναντι του έργου. Οσοι, δε, ιστορικοί δε συνεμορφώθησαν προς την παραπάνω υπόδειξη αντιμετώπιζαν πολύ σοβαρά την αμφισβήτηση του κύρους και της επιστημοσύνης τους. Οσο για τον απλό λαό, αυτός ταυτιζόταν με τη χιτλερική οχλοκρατία και τον ακροδεξιό συντηρητισμό, αν τόλμαγε όχι μόνο να διεκδικήσει ένα άλλο βιβλίο Ιστορίας που δε θα πρόσβαλλε την ιστορική μνήμη αλλά ακόμα κι αν ασκούσε μια απλή κριτική ή ζητούσε κάποιες διορθώσεις. Αλήθεια, πού πήγε το δικαίωμα στην «πολυφωνία» που ευαγγελίζεται το εν λόγω σχήμα; Και ας μας πει επιτέλους τι είναι αυτή η πολυδιαφημιζόμενη πολυφωνία; Είναι μήπως η διατύπωση της ίδιας στοιχημένης άποψης με άλλα λόγια; Πώς αντιμετωπίζεται η αντιπαράθεση θέσεων στο βασίλειο της «πολυφωνίας»;

Η απάντηση πως κάθε διαφωνία με τον κοσμοπολιτισμό της Ρεπούση υποκρύπτει ταύτιση με ακροδεξιά αναθέματα αποτελεί από μόνη της τον ακρογωνιαίου λίθο του συντηρητισμού και της ισοπέδωσης των ιδεολογιών και της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, μια πρακτική που εφαρμόζεται από τη δεκαετία του '90 τόσο από τις ΗΠΑ όσο κι από την ΕΕ, όταν, π.χ., ταυτίζουν τα σοσιαλιστικά καθεστώτα με το ναζισμό και το φασισμό.

Μάλλον αποδεικνύεται πως τα όρια αυτής της «πολυφωνίας» δεν αντέχουν στην ιδεολογική αντιπαράθεση και στην ανατροπή τους γιατί στην ουσία έχουμε να κάνουμε με τη μία και μόνη φωνή του κοσμοπολιτισμού, που ως διαφορετικότητα ορίζει και αντέχει μόνο τον εαυτό του. Πρόκειται για μια «μονοφωνική πολυφωνία» που απαιτεί οι λαοί να στρογγυλεύουν την ιστορία, τα λόγια, τις αντιπαραθέσεις τους με τη «νέα τάξη», τις διεκδικήσεις και τα δικαιώματά τους για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο μέλλον σε ένα ανώδυνο και συζητήσιμο σχήμα που βολεύει κάθε Αφέντη και δίνει μια ψευδή εικόνα της επαναστατικότητας σε κάθε Δούλο.

Η ιστορία όμως συνεχίστηκε όταν από τη 17η του Σεπτέμβρη ήρθαμε αντιμέτωποι και με τη λογική της «ανοχής» διά χειρός ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο οποίος αίφνης ανακάλυψε την Αμερική, όταν κήρυξε ανένδοτο κατά της ορκωμοσίας. Για την ιστορία, το ΚΚΕ από την είσοδό του στη Βουλή το 1974 έχει κατακτήσει το δικαίωμα να μη μετέχει στη θρησκευτική τελετή της ορκωμοσίας, με μια στάση αξιοπρέπειας, λεβεντιάς, χωρίς υστερίες και τυμπανοκρουσίες. Μια στάση που αναδεικνύει την άτεγκτη θέση του από κάθε θεοκρατικό θεσμό που κρατά το λαό δούλο της καπιταλιστικής εξουσίας, αλλά και το σεβασμό στο ατομικό δικαίωμα κάθε πολίτη να πιστεύει στο όποιο δόγμα.
Αλήθεια, σε τι αποσκοπούν οι «εφετζίδικες» δηλώσεις των βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι εκείνοι θα ορκιστούν μόνο στην τιμή τους και η επιδεικτική αποχώρησή τους την ώρα του αγιασμού;

Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, σήμερα, ακολουθεί τις θρησκευτικές παραδόσεις ως μέρος πολιτισμικής παράδοσης της χώρας. Πολλοί δεν αποτολμούν τον πολιτικό γάμο, γιατί φοβούνται τον κοινωνικό αποκλεισμό ή την κριτική από την οικογένεια και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Αποδέχονται το θρησκευτικό όρκο περισσότερο ως εθιμοτυπικό τελετουργικό παρά ως θρησκευτική ή μεταφυσική αναγκαιότητα. Συνεπώς, η επιδεικτική αποχώρηση από τη θρησκευτική τελετή της ορκωμοσίας των βουλευτών δεν πλήττει ούτε το σύστημα, ούτε το δικομματισμό, ούτε την Εκκλησία. Επί της ουσίας δείχνει τον ελιτισμό ενός κόμματος απέναντι σε ένα κοινωνικό φαινόμενο, η ύπαρξη του οποίου χρησιμοποιείται σαν απαραίτητο ντεκόρ για «άσκηση εναλλακτικών επαναστατικών γυμνασμάτων», για τη δημιουργία μιας εντύπωσης «διαφορετικότητας».

Ο ελιτισμός τιμωρεί τους «αδαείς» και τους «πληβείους», τους πολλούς και τους «μη εκλεκτούς», αλλά ταυτόχρονα τους χρειάζεται για να ξεχωρίζει η μοναδικότητά του, η οποία χρησιμοποιείται ως δικαιολογία στην επιβολή του ως εξουσίας των λίγων επί των πολλών. Γι' αυτό κι ο ελιτισμός δείχνει τεράστια «ανοχή» αποκλειστικά και μόνο στη μοναδικότητά του.

Πλησιάζοντας η 28η Οκτώβρη, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. επανέφερε το ζήτημα των παρελάσεων ζητώντας εντόνως την κατάργησή τους ως φασιστικών και μιλιταριστικών γυμνασμάτων. Και φυσικά όπως πάντα κάθε αντίθετη άποψη δαιμονοποιείται ως συγχρωτισμός με το ΛΑ.Ο.Σ. και τη Μεταξική ιδεολογία. Και το ερώτημα επανέρχεται με επιμονή: Κάθε διαφορετική άποψη απ' αυτή του εν λόγω συνασπισμού είναι εκ προοιμίου φασιστική; Αυτή είναι η κοινωνία της «διαφορετικότητας» που ευαγγελίζονται; Από τη στιγμή που η παρέλαση δεν είναι υποχρεωτική για όλους τους μαθητές, αλλά μόνο για όσους επιλέξουν να συμμετέχουν, γιατί δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα αυτών που επιλέγουν τη συμμετοχή;

Δηλαδή, στην κοινωνία της «διαφορετικότητας» που προτείνουν θα γίνεται δεκτό μόνο ό,τι αυτοί ορίζουν ως διαφορετικό κι εξαιρετικό; Πρόκειται για ένα ιδεολογικό νεφέλωμα που νομιμοποιεί μόνο ό,τι ορίζει κι εξυπηρετεί έναν κοσμοπολιτισμό ως διαφορετικότητα γι' αυτό και προτείνει παρελάσεις διδύμων παιδιών στην Αμερική, ή άλλες ατόμων με την όποια σεξουαλική προτίμηση στο βωμό του θεάματος και του ευτελισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας. Οποιαδήποτε άλλη συλλογική μορφή έκφρασης που μπορεί εν δυνάμει να αποκτήσει ταξικά χαρακτηριστικά και να διασώζει και να διαιωνίζει την ιστορική μνήμη την αποκαλούν εθνικιστική ή συντηρητική, και ζητούν τη «διά ροπάλου» κατάργησή τους. Αλήθεια, γιατί δεν προτείνουν οι ίδιοι μια εναλλακτική μορφή μαζικής συμμετοχής για να γιορτάζεται η Αντίσταση του ελληνικού λαού έναντι του ναζισμού; Πώς χαρακτηρίζουν οι ίδιοι τις παρελάσεις του ΕΛΑΣ κατά την είσοδό του στις περιοχές που απελευθέρωνε; Μήπως αποτελούσαν κι αυτές δείγμα εθνικισμού και μισαλλοδοξίας;

Ο πολιτικός ελιτισμός υπήρξε πολλές φορές στην ιστορία το καλύτερο όχημα για τη διαιώνιση του καπιταλισμού στην πιο ακραία του μορφή. Σε τι διαφέρει η ισοπέδωση της «καθαρότητας» που αναβιώνουν τα σύγχρονα ακροδεξιά ιδεολογήματα από αυτή που διατυμπανίζει η «πολυφωνία», η «ανοχή», η «διαφορετικότητα» σχημάτων τύπου ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;

Ορισμένες φορές αναρωτιέσαι σε τι ακριβώς διέφεραν ο Αγών του Χίτλερ με τις ταινίες της Ρίφενσταλ. Και πάντα καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα: Αντικαθρεφτίσματα του ίδιου νομίσματος...".

Στη φωτογραφία ο Ε.Λ.Α.Σ. μπαίνει με παρέλαση στη πόλη του Βόλου. Προσέξτε μπροστά οι ελληνικές σημαίες (τότε οι επαναστάτες δεν τις έκαιγαν...), πίσω οι παπάδες, τα τάγματα και ο λαός να χειροκροτεί...

Tuesday, October 23, 2007

Δημοτικές εκλογές στη Κούβα

Μαζική ήταν η συμμετοχή των Κουβανών στη διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων για τα δημοτικά όργανα της Λαϊκής Εξουσίας, η θητεία των οποίων διαρκεί δυόμισι χρόνια. Οπως υπογράμμισε η Μαρία Εστέρ Ρέους, πρόεδρος της Εθνικής Εκλογικής Επιτροπής, η διαδικασία αυτή έχει θετικό αποτέλεσμα, μιας και ο λαός άσκησε το δικαίωμά του με πειθαρχία και οργάνωση και τόνισε ότι δεν υπήρξαν αρνητικά περιστατικά. Πρόσθεσε επίσης ότι η Εθνική Εκλογική Επιτροπή θα συνεχίσει να συλλέγει πληροφορίες για τις εκλογές και να τις δημοσιοποιεί.

Σύμφωνα με τον γραμματέα της Εθνικής Εκλογικής Επιτροπής, Τομάς Αμαράν, σχεδόν το 90,32% των 8.376.234 Κουβανών είχε ψηφίσει μέχρι τις 3 το μεσημέρι (τοπική ώρα της Κυριακής). Σημειώνεται ότι όλοι οι Κουβανοί από την ηλικία των 16 ετών είχαν το δικαίωμα να συμμετάσχουν στις εκλογές για να επιλέξουν τους 15.236 αντιπροσώπους τους (μετά τη διαδικασία επιλογής τους από χιλιάδες λαϊκές συνελεύσεις) οι οποίοι θα απαρτίζουν τα 169 Δημοτικά Συμβούλια της Λαϊκής Εξουσίας. Ετσι ο ίδιος ο λαός επιλέγει, προτείνει και τελικά εκλέγει αυτούς που θα τον εκπροσωπήσουν.

Ο Κουβανός ηγέτης, Φιντέλ Κάστρο που εξακολουθεί να αναρρώνει, άσκησε το εκλογικό του δικαίωμα παραδίδοντας την ψήφο του σε εκπρόσωπο της εφορευτικής επιτροπής του εκλογικού τμήματος όπου ανήκει, όπως εξάλλου προβλέπεται και από τη νομοθεσία για όποιον πολίτη αδυνατεί να προσέλθει στον τόπο εκλογής.


Πηγή: Εφημερίδα Ριζοσπάστης

Αντάρτες μέχρι το 1962 κυνηγημένοι ώς το 1974...

Από αριστερά: Γιάννης Λιονάκης, Ντονάτο Καρμπόνε, Αργυρώ Κοκοβλή, Τζίνο Πολίτι. Ο Γ. Λιονάκης και η Αργυρώ Κοκοβλή ήταν στην ομάδα των ανταρτών και οι δύο Ιταλοί ήταν μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας και της ομάδας που τους περιέθαλψε

Η περιπετειώδης ζωή του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή, του Γιάννη Λιονάκη αλλά και συντρόφων τους, που έζησαν ως παράνομοι όλη τη δεκαετία του '50 μέχρι τη φυγή τους στην Ιταλία το '62, γίνεται ταινία-ντοκιμαντέρ από τον Χανιώτη σκηνοθέτη Σταύρο Ψυλλάκη με συμπαραγωγούς το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ), την ΕΡΤ Α.Ε., τη Massive Productions και την Indigo View. Αφορμή αποτελεί το βιβλίο του Νίκου και της Αργυρώς «Αλλος δρόμος δεν υπήρχε», το οποίο ζωντανεύει την ιστορία της Ελλάδας κατά την Εθνική Αντίσταση, τον εμφύλιο και την πολιτική προσφυγιά μέσα από τη δική τους πραγματική και πολιτική διαδρομή.

Ηδη έχουν ξεκινήσει τα γυρίσματα τα οποία πραγματοποιούνται στο νομό Χανίων (στις Πλακούρες στο Ακρωτήρι όπου ήταν το κρησφύγετο του Νίκου και της Αργυρώς, στις σπηλιές που κρύβονταν στον Αποκόρωνα, τον Ομαλό και τη Σαμαριά και γενικά σε όλα τα κρησφύγετα στις Μαδάρες στα Λευκά Ορη), αλλά και στην Ιταλία.
Ηταν το 1962, δηλαδή πριν από περίπου μισό αιώνα, όταν ο Νίκος Κοκοβλής, σήμερα 87 χρόνων, η Αργυρώ Κοκοβλή, 81 ετών και ο Γιάννης Λιονάκης, 86 χρόνων, μαζί με άλλους τρεις αντάρτες οι οποίοι δεν ζουν πια, έφυγαν κρυφά από το λιμανάκι της Γλυφάδας με ένα μικρό πλεούμενο για να φτάσουν στις ακτές της νότιας Ιταλίας. Ολοι τους ήταν καταδιωκόμενοι και επικηρυγμένοι. Οταν έφτασαν, τους περιέθαλψαν οι Ιταλοί σύντροφοί τους.
Υστερα από 45 χρόνια, στις 28 Σεπτεμβρίου 2007, με αφορμή την ταινία και το βιβλίο, πραγματοποιήθηκε μια συγκινητική συνάντηση στην πόλη Λέτσε της νότιας Ιταλίας όσων ακόμα ζουν. Από τους έξι Ελληνες δεν ζουν πια οι Κώστας Λιονάκης, Σταμάτης Μαριόλης και Παγώνα Κατερίνα Κοκοβλή Λιονάκη (σύζυγος του Γιάννη Λιονάκη). Ο Νίκος Κοκοβλής ζει αλλά δεν ήταν δυνατόν να πραγματοποιήσει ένα τόσο μακρινό ταξίδι και εκπροσωπήθηκε από τον γιο του Γιώργο Κοκοβλή και τα εγγόνια του Νίκο και Φραγκίσκο. Οι συμμετέχοντες στο ταξίδι ήταν από τα τιμώμενα πρόσωπα ο Γιάννης Λιονάκης (αντάρτης) και η κόρη του Βασιλική, η Αργυρώ Κοκοβλή και ο γιος της Γιώργος Κοκοβλής.
Ψυχή της πρωτοβουλίας αυτής ήταν η Ιταλίδα πρ. ευρωβουλευτής της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, Luciana Castellina η οποία μίλησε στην εκδήλωση, την οποία διοργάνωσαν οι Apulia Film Commission, Regione Puglia, Spazio Sociale, και εξήρε τον αγώνα και τη στάση των τιμωμένων. Επίσης, παρευρίσκοντο και οι Ιταλοί Donato & Carmela Carbone, Gino Politi και Sigfrido & Lory Chironi, που εκείνα τα χρόνια περιέθαλψαν και βοήθησαν τους έξι Ελληνες.
Ο σκηνοθέτης Σταύρος Ψυλλάκης σημείωσε: «Το βιβλίο με συγκλόνισε. Προσπάθησα όμως μέσα από το βιβλίο που καταγράφει πολλά πράγματα να δω τι είναι αυτό που θα μπορούσε να ενδιαφέρει και τους σημερινούς θεατές και κυρίως τα νέα παιδιά και ποιο είναι το διαχρονικό στοιχείο όλης αυτής της ιστορίας. Με ενδιαφέρει η υπαρξιακή διάσταση της ιστορίας τους. Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να μπουν σε όλη αυτή την περιπέτεια, να αντέξουν, να μην το μετανιώσουν και ακόμη και σήμερα να προχωράνε με ψηλά το κεφάλι. Και πιστεύω ότι εκτός από την ιδεολογική διάσταση, υπάρχει ένα κομμάτι βαθιάς εντιμότητας. Η έντιμη στάση είναι αυτό που καθορίζει όλη την πορεία των ανθρώπων αυτών».


Πηγή: Ελευθεροτυπία. Πλήρες ρεπορτάζ του Γιάννη Λυβιάκη ΕΔΩ

90 χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση (έκδοση του ΝΑΡ)

Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 90 χρόνια από τον Οκτώβρη του 1917, από τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Το Νέο Αριστερό Ρεύμα, θέλοντας να συμβάλλει στη συζήτηση και τη στρατηγική προσπάθεια για την Κομμουνιστική Επαναθεμελίωση, εξέδωσε βιβλίο με κείμενά του σε σχέση με την ιστορική διαδρομή του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Συγκεκριμένα, το βιβλίο περιέχει στο Α΄ μέρος του το κείμενο «Για τη φύση και το χαρακτήρα των χωρών του ¨υπαρκτού σοσιαλισμού¨ - η διπλή εμπειρία της Επανάστασης και της κατάρρευσης» (αποτελεί το 3ο κεφάλαιο των Θέσεων του 1ου Συνεδρίου του ΝΑΡ), ενώ στο Β΄ μέρος το κείμενο «Ορισμένα ζητήματα γύρω από την ιστορική διαδρομή του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος – το εργατικό και επαναστατικό κίνημα στη Δύση» (αποτελεί το 4ο κεφάλαιο των Θέσεων του 1ου Συνεδρίου του ΝΑΡ), ενώ προηγείται μια εισαγωγή για την Κομμουνιστική Επαναθεμελίωση σε σχέση με την ιστορία.

Στόχος είναι η συμβολή στη συζήτηση για τις νίκες και ήττες του επαναστατικού κινήματος, για τις επαναστατικές δυνατότητες, την αποτίμηση, τα λάθη και τη θεωρητική αναζήτηση σε σχέση με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της επαναστατικής προσπάθειας για την κομμουνιστική απελευθέρωση.

Το βιβλίο θα διατίθεται στις εκδηλώσεις που διοργανώνει το ΝΑΡ για την Οκτωβριανή Επανάσταση σε πολλές πόλεις μέχρι το τέλος του χρόνου, καθώς και σε κεντρικά βιβλιοπωλεία. Επίσης μπορείτε να το βρείτε στα γραφεία των οργανώσεων του ΝΑΡ σε όλη την Ελλάδα.

Monday, October 22, 2007

Ο περίπατος στο Λόφο Φιλοππάπου


Πραγματοποιήθηκε τη Κυριακή 21 Οκτωβρίου, η ξενάγηση στους λόφους Φιλοπάππου. Ο υπέροχος καιρός και η λαμπερή Αθήνα μετά τη χτεσινή βροχή, δημιουργούσαν μια υπέροχη ατμόσφαιρα και διάθεση. Στην ξενάγηση είχαν καλεστεί, δημοσιογράφοι, φίλοι και φίλες των κινημάτων πόλης και δημοτικών παρατάξεων, εργαζόμενοι/ες και σωματεία του υπουργείου πολιτισμού (ΥΠΠΟ), φυσικά γείτονες και γειτόνισσες αλλά και όλοι οι αρμόδιοι φορείς του ΥΠΠΟ. Από τους αρχαιολόγους της ‘Α ΕΠΚΑ μέχρι τον υπουργό πολιτισμού Μ. Λιάπη.

Παραθέτουμε απόσπάσμα από το e-mail που στάλθηκε σε όλους τους αρμόδιους φορείς και τους προϊσταμένους τους. ‘Α ΕΠΚΑ, ΕΑΧΑ, ΚΑΣ, ΔΙΠΚΑ, Α. Μάντης και αλλού:
«Με ιδιαίτερη χαρά θα θέλαμε να παρευρεθούν στην ξενάγηση οι φορείς που έχουν την αρμοδιότητα να προστατεύουν τους λόφους». Και προς τον ίδιο τον υπουργό πολιτισμού:
«Η ξενάγηση δεν μπορεί πάρα να έχει ειδικό ενδιαφέρον για εσάς κ. Υπουργέ Πολιτισμού, αφού πλέον προΐστασθε αυτών των παρανομιών και καλό είναι να τις γνωρίζετε. Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να παραστείτε, η κάποιος/α εκ μέρους σας, θα ήταν καλό για εσάς, να ενημερωθείτε για τις καταπατήσεις στους λόφους από την επιτροπή μας, για τις οποίες διαθέτουμε όλα τα απαραίτητα έγγραφα και αποδείξεις, και καταγγέλλουμε και παραβάσεις καθήκοντος της ‘Α ΕΠΚΑ. Ακόμα και αν διαφωνείτε μαζί μας είναι χρήσιμο για όλους μας να γνωρίζετε τι συμβαίνει.»

Τα παραθέτουμε για να τονίσουμε ότι η συντονιστική επιτροπή για πολλοστή φορά καλεί τους υπευθύνους σε ανοιχτό διάλογο. Και επίσης για πολλοστή φορά αυτοί/ες δεν εμφανίζονται, ούτε καν ως απλοί πολίτες. Είναι φανερό ότι γνωρίζουν πως δεν θα αντέξουν στο δημόσιο διάλογο και γι’ αυτό προτιμάνε να αναπτύσσουν τις θέσεις τους αποκλειστικά σε χώρους που δεν ακούγεται η άποψη των πολιτών, όπως το ΚΑΣ (Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο). Εκεί μπορούν ανενόχλητοι, χωρίς τη βάσανο της απόδειξής ή της αντιπαράθεσης, να συκοφαντούν τους δραστήριους πολίτες της περιοχής μας.

Η αλήθεια όμως είναι ότι οι φορείς εκπροσωπήθηκαν από την αστυνομία! Η ξενάγηση μας δεν είχε διαδοθεί παρά μόνο μέσω e-mail στους ενδιαφερόμενους. Δηλαδή δεν ήταν μια δημόσια εκδήλωση, με αφισάκι κλπ. Συνεπώς η παρουσία της αστυνομίας δικαιολογημένα αποδίδεται σε κάποιους από τους παραλήπτες των e-mail, που αντί να ανταποκριθούν στο κάλεσμα, προτίμησαν να μας στείλουν την αστυνομία, για μία απλή ξενάγηση. Αυτή είναι η ποιότητα αντίληψης που επικρατεί στην ‘Α ΕΠΚΑ και συναρμόδιους φορείς. Δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά. Το γνωρίζαμε ότι δεν θα έχουμε αρχαιολόγους, αλλά θα έχουμε αστυνομικούς. Είναι όμως θλιβερό να βλέπείς ότι ο ευγενής σκοπός της προστασίας των αρχαίων, για τον οποίο δηλώνει ότι εργάζεται ή ‘Α ΕΠΚΑ, αντί να υπηρετείται από τον εξίσου ευγενή διάλογο, στηρίζεται στην καθόλου ευγενή αστυνομική παρουσία. Αν ο σκοπός καθορίζει τα μέσα, τότε ποιος είναι ο σκοπός της ‘Α ΕΠΚΑ και του ΥΠΠΟ; Στην κρίση σας".

Πλήρες ρεπορτάζ ΕΔΩ

Sunday, October 21, 2007

Πές μου το όνομά σου (Για να μην ξεχνιόμαστε...)

"Φουντώνει" (ξαφνικά;) η συζήτηση για το όνομα της γειτονικής FYROM. Το Σάββατο 20/10 ο υπουργός εξωτερικών της γείτονος κ. Α. Μιλοσόσκι δήλωσε στα "Νέα": «Βάλτε βέτο, δεν αλλάζουμε όνομα. Υπάρχουν διαφορετικές θέσεις και στάσεις. Η Ελλάδα θέλει μια διεθνή λύση (σ.σ.: ονομασία). Εμείς λέμε πως μόνον η Αθήνα έχει πρόβλημα με τη συνταγματική μας ονομασία, εκατόν είκοσι μία άλλες χώρες την έχουν αναγνωρίσει. Βλέπουμε λοιπόν μια διμερή διάσταση- κι ως εκ τούτου πρέπει διμερώς να επιλύσουμε το θέμα». Μάλιστα. Μια... ψιλοαδιαλλαξία την βλέπετε νομίζω; Πάμε παρακάτω...

Στην
Καθημερινή της Κυριακής (21/10) ο υποψήφιος πρόεδρος του ΠαΣοΚ Βαγγέλης Βενιζέλος υποστηρίζει: "Μια κοινώς αποδεκτή λύση είναι εφικτή στο πλαίσιο αυτό. Η ελληνική θέση είναι υπεύθυνη και η συμπεριφορά μας φιλική. Η αλαζονεία και η αδιαλλαξία της άλλης πλευράς είναι απαράδεκτη. Η ένταξη της FYROM στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ χωρίς κοινώς αποδεκτή λύση στο όνομα δεν είναι εφικτή". Τι εννοεί ο... υποψήφιος πρόεδρος;

Επειδή η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως η "Κόκκινη Πιπεριά" θυμίζει ότι ΜΙΑ είναι η άποψη για την ονομασία της FYROM. Διαβάστε: «Οχι σε μια διαπραγμάτευση για εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης, στην οποία περιλαμβάνεται με οποιοδήποτε τρόπο το όνομα "Μακεδονία" και όποια παράγωγα. Θα πρέπει ρητά να γίνει αποδεκτό μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός. Να μπεί τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, να υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των δύο κρατών». Αλέκα Παπαρήγα. Οι δηλώσεις της γ.γ. του ΚΚΕ για το ζήτημα της FYROM ΕΔΩ

Το «Σπιρτόκουτο» στο θέατρο...

Σκληρό, βίαιο, απωθητικό. Το χρονικό ενός πολέμου σε τέσσερις τοίχους. To «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη δεν είναι από τις ταινίες που χαϊδεύουν τον θεατή. Τον κάνουν να αισθάνεται άβολα και βασανιστικά με την απάνθρωπη ρεαλιστική ατμόσφαιρα που περιγράφει. Το θεατρικό ανέβασμα της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Γ. Οικονομίδη που διακρίθηκε με το βραβείο της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου το 2003, ήταν πρόκληση για την ομάδα 90οC. Πολύ περισσότερο που η πρόταση προήλθε από τον ίδιο τον δημιουργό της.

Ηταν αυτό ακριβώς που έψαχνε ο Δημήτρης Κομνηνός. «Το θέατρο ζει μια κρίση δραματολογίου. Αναζητώντας το νέο, αρχίζει να πειράζει το κλασικό σε βαθμό κακουργήματος, τα καινούργια έργα είναι περισσότερο εικαστικά παρά ουσίας. Το Σπιρτόκουτο είναι σκληρό, με πολλά στοιχεία κλασικού. Διαδραματίζεται σε ένα σπίτι, οι χαρακτήρες είναι σχεδόν αρχετυπικοί παρότι η γλώσσα τους είναι επιφανειακή και χυδαία». Ο σκηνοθέτης περιγράφει την ελληνική πραγματικότητα χωρίς να μασάει τα λόγια του. «Τοποθετείται στη δεκαετία του ’80. Την εποχή που έχουμε την άνοδο της μεσαίας τάξης, την άνθηση του νεοπλουτισμού, το σύνθημα “Τσοβόλα δώσ’ τα όλα”. Μια εποχή που πολλοί έφυγαν από τα χωριά για το εύκολο χρήμα. Εχουμε τη γενιά της καφετέριας και του φραπέ. Οι ήρωές του τότε είναι οι 50άρηδες του έργου, μια γενιά που την κρέμασαν. Παρούσα και σήμερα δυστυχώς, έχει αναπαράξει την ίδια νοοτροπία και στα παιδιά της».

Με επτά ηθοποιούς

Κεντρικό πρόσωπο ο Δημήτρης. Ο φωνακλάς πάτερ φαμίλιας, ιδιοκτήτης καφετέριας στον Κορυδαλλό, με όνειρο ένα κυριλέ ρεστοράν με πιάνο. Επτά ηθοποιοί –Κώστας Μπάρας, Τζένη Σκαρλάτου, Μελέτης Γεωργιάδης, Μαριάννα Λαμπίρη, Γιώργος Κατινάς, Χριστίνα Δενδρινού, Αρης Τσαμπαλίκας– σε ένα ανοιχτό σκηνικό (κατατομή του σπιτιού) αναλαμβάνουν το φορτίο αυτής της εφιαλτικής και αφόρητα οικείας δράσης. «Τονίζουμε τους χαρακτήρες, τη μάχη των δύο φύλων, τη μάχη της εξουσίας μεταξύ των μελών μιας οικογένειας». Συμπαθής δεν είναι κανείς εδώ. Είναι η ελληνική οικογένεια στη χειρότερή της στιγμή.

Το περιγράφει «θέατρο στα μούτρα». Οπως της Σάρα Κέιν. «Το Σπιρτόκουτο είναι η μοναδική ελληνική ταινία που γνωρίζω, η οποία έχει οργανωμένο φαν κλαμπ. Υπάρχει μια γενιά πιστή σ’ αυτό το είδος. Νέα παιδιά που δηλώνουν φανατικοί σπιρτοκουτάκηδες».

Η εμπειρία της φρέσκιας ομάδας του, τού αποκαλύπτει κι άλλες συνήθειες. «Η γενιά των 25άρηδων έκλεισε την τηλεόραση, βγήκε από το σπίτι και πήγε θέατρο. Φαίνεται και στο Αμόρε, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Πορεία, το Επί Κολωνώ, το Εθνικό… Συμβαίνει την τελευταία τετραετία. Είναι παιδιά που τα απωθούν τα εμπορικά ονόματα και τα τηλεοπτικά πρότυπα. Είναι η ελπίδα».
ΘΕΑΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ Μαγνησίας 5 (Γ' Σεπτεμβρίου 119)
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 9:30 μ.μ.Λαϊκή απογευματινή Κυριακή: 8:15 μ.μ. Κρατήσεις στο 210 - 8233125.

Saturday, October 20, 2007

Αν δεν βρέχει τη Κυριακή ελάτε στο Φιλοπάππου...

Κυριακή 21 Οκτ.07, ώρα 11:30 Συνάντηση στην αρχή του λιθόστρωτου προς το Λουμπαρδιάρη. Η συντονιστική επιτροπή της λαϊκής συνέλευσης για τους λόφους Φιλοπάππου, σας καλεί σε μια διαφορετική ξενάγηση.

Με αυτόν το τρόπο θα θέλαμε να γιορτάσουμε μαζί σας την γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) στις 9 Οκτωβρίου 2007, που ανακηρύσσει και επισήμως πια, την επιτροπή μας καθώς και κάθε δραστήριο πολίτη της περιοχής μας σε: «λούμπεν στοιχεία» που δεν σέβονται τίποτε, «άτομα του Νεάντερταλ» που δεν ξέρουν τι θα πει πολιτισμός, «ψευτοεπαναστάτες» που φορούν κουκούλες και καταστρέφουν κάτι που έχει πληρωθεί από τον Έλληνα φορολογούμενο. (Ελευθεροτυπία - 11/10/2007)

Το γεγονός αυτό αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της περιοχής μας, καθώς μέχρι σήμερα η επιτροπή μας είχε κηρυχθεί μόνο «βάνδαλοι» και «30 οικολόγοι» και δυστυχώς όχι επισήμως. Η νέα απόφαση του ΚΑΣ ήρθε επιτέλους να καλύψει το κενό και να απαντήσει με τον πιο πλήρη τρόπο στο ερώτημα: «Τι είναι όσοι και όσες δεν επιθυμούν κάγκελα, ωράρια, εισιτήρια, καταπατήσεις και ιδιωτικές χρήσεις στους ελεύθερους χώρους της πόλης μας;»

Με την ευκαιρία λοιπόν αυτή, καλούμε δημοσιογράφους, αρχαιολόγους, την Α΄ ΕΠΚΑ, τη διοίκηση του ΥΠΠΟ, προσωπικά τον γ.γ. Χ. Ζαχόπουλο, τους εργαζόμενους του ΥΠΠΟ, προσωπικά τους αρχαιολόγους, Α. Μάντη, Π. Λαζαρίδου, Ο. Βογιατζόγλου, Α. Χωρέμη, όλους τους εργαζόμενους στους λόφους Φιλοπάππου, την ΕΑΧΑ, τους γείτονες των λόφων, κάθε Αθηναίο πολίτη και τα κινήματα πόλης να συμμετάσχουν στην ξεχωριστή ξενάγηση που θα κάνουμε στους λόφους.

Ελάτε στην ξενάγησή μας να θαυμάσετε τα σύγχρονα μνημεία υποκρισίας στους λόφους Φιλοπάππου. Συντονιστική Επιτροπή Λαϊκής Συνέλευσης Λόφων Φιλοπάππου

*Σε περίπτωση βροχής, η ξενάγηση θα αναβληθεί και θα σας ειδοποιήσουμε ξανά.

ΠΡΟΣΒΑΣΗ: ΗΣΑΠ σταθμός ΘΗΣΕΙΟ. ΜΕΤΡΟ σταθμός ΑΚΡΟΠΟΛΗ.Με ΙΧ, παρκάρουμε στο δημόσιο πάρκινγκ, δίπλα στο Διόνυσο.ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: 6977220391

Friday, October 19, 2007

RAF - "Κανένας επαναστάτης δεν σκέφτεται να ανατρέψει μόνος του το σύστημα, είναι παράλογο..."

Η κηδεία των Α. Μπάαντερ, Γκ. Ενσλιν, Γ. Ράσπε

Στις 18 Οκτώβρη 1977, τέσσερις φυλακισμένοι της RAF, o Andreas Baader, η Gudrun Ensslin, ο Jan-Carl Raspe και η Ingrid Schubert, βρίσκουν το θάνατο στις γερμανικές φύλακες του Stammheim και του Stadelheim. O Ron Augustin, φυλακισμένος την ίδια εποχή και έχοντας ζήσει εκείνη την περίοδο από τα μέσα γνωρίζει τι λεει όταν περιγράφει τις συνθήκες κράτησης, την καμπάνια παραπληροφόρησης για να επιβληθεί η άποψη της αυτοκτονίας και τη συνέχιση της μέχρι σήμερα, 30 χρόνια μετά.

Απόσπασμα από άρθρο (http://linter.over-blog.com/article-12814620.html) στο linter.over-blog.com
"...Δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς το λαό. [...] Δεν πρόκειται για ένα μοναχικό αγώνα, αλλά για τη δημιουργία μέσα από καθημερινούς αγώνες, κινητοποιήσεις και διαδικασίες οργάνωσης της νόμιμης αριστεράς, μιας πρωτοπορίας, ενός πολιτικό-στρατιωτικού πυρήνα που θα στήσει μια παράνομη δομή - απαραίτητη προϋπόθεση, αναγκαία για τη δυνατότητα δράσης ώστε με δεδομένους τους διωγμούς, την παρανομία και την πράξη, να μπορέσει να δώσει στους νόμιμους αγώνες στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στους δρόμους και στα πανεπιστήμια, προσανατολισμό, δύναμη και στόχο για να φτάσουμε εκεί που οδηγεί η ανάπτυξη της οικονομικής και πολιτικής κρίσης του ιμπεριαλισμού: στην κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. [...] Είναι ηλίθιο, με τη σημερινή κατάσταση των αντί-ιμπεριαλιστικών αγώνων στην Ασία, στη Λατινική Αμερική, στο Βιετνάμ, τη Χιλή, την Ουρουγουάη, την Αργεντινή, την Παλαιστίνη, να λέγεται ότι είμαστε μόνοι. [...] Κανένας επαναστάτης δεν σκέφτεται να ανατρέψει μόνος του το σύστημα, είναι παράλογο".

Πηγή: Athens Indymedia

ΕΔΩ
κείμενο του Φίλιππα Κυρίτση για τα 30 χρόνια από την δολοφονία των Αντρέα Μπάαντερ, Γκουντρουν Εσλιν, Ινγκριντ Σούμπερτ και Γιαν Καρλ Ράσπε


RAF - Αυτό ήταν για μας Απελευθέρωση
Μια συζήτηση με την Ίρμγκαρντ Μέλερ για την ένοπλη πάλη, τη φυλακή και την Αριστερά του Όλιβερ Τόλμαϊν Εκδόσεις ΚΨΜ

Η Ίρμγκαρντ Μέλερ, κρατούμενη πάνω από 22 χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, μέλος της πρώτης γενιάς της RAF και μοναδική επιζήσασα από τη Νύχτα Θανάτου (18η προς 19η Οκτωβρίου 1977) στα λευκά κελιά του Στάμχαϊμ, σε μια εκτενή συζήτηση με τον δημοσιογράφο Όλιβερ Τόλμαϊν. Μια συζήτηση για την ένοπλη πάλη, τη φυλακή και την Αριστερά.

Τριάντα χρόνια ακριβώς μας χωρίζουν από το πολύκροτο «Γερμανικό Φθινόπωρο», κι όμως τα γεγονότα που σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά που επιχείρησε την «έφοδο στον ουρανό» στον απόηχο του Μάη του ’68 και των νικηφόρων τότε απελευθερωτικών κινημάτων του Τρίτου Κόσμου απέχουν πολύ από το να κατατάσσονται σε κάποιο μακρινό και αδιάφορο παρελθόν. Στο πλαίσιο αυτό οι εκδόσεις ΚΨΜ παρουσιάζουν στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μια μοναδική, ίσως, μαρτυρία για τη γερμανική οργάνωση του αντάρτικου πόλης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός), η θυελλώδης και αποφασιστική δράση της οποίας επί δύο δεκαετίες τουλάχιστον προσέκρουσε στο πιο άγριο ανθρωποκυνηγητό, στην πιο σκληρή κρατική καταστολή που γνώρισε ποτέ η μεταπολεμική Ευρώπη.

Η Ίρμγκαρντ Μέλερ, κρατούμενη πάνω από 22 χρόνια σε φυλακές υψίστης ασφαλείας, μοναδική επιζήσασα από τη Νύχτα Θανάτου (18η προς 19η Οκτωβρίου 1977) στα λευκά κελιά του Στάμχαϊμ, αντικρούει τα επίσημα κρατικά σενάρια αλλά και τους μύθους που αναπτύχθηκαν γενικότερα γύρω από τα πρόσωπα και τη δράση της οργάνωσης. Σε μια εκτενή συνομιλία με το δημοσιογράφο Όλιβερ Τόλμαϊν και μέσα από μια οπτική που εξακολουθεί να εμμένει στο όραμα της ανατροπής, συζητά αφηγούμενη την προσωπική της διαδρομή για τη γέννηση, την πορεία και το τέλος του εγχειρήματος της RAF, αφηγείται τις συνθήκες κράτησης που βίωσε και τις απεργίες πείνας που ως έσχατο μέσο πάλης αντέταξαν σε αυτές, καθώς επίσης και τις εμπειρίες της μετά την αποφυλάκισή της το 1994.

Η συνομιλία συμπληρώνεται από μια σειρά άγνωστων εν πολλοίς στην Ελλάδα κειμένων της RAF.

Τίτλος πρωτοτύπου: Oliver Tolmein, »RAF - Das war für uns Befreiung «Ein Gespräch mit Irmgard Möller über bewaffneten Kampf, Knast und die Linke, (Konkret Literatur Verlag, Hamburg, Germany).

Σάββατο μέρα για Ποδηλατοπορεία

Αφού δεν φτιάχνουν ποδηλατόδρομους...

Οι αρμόδιοι φορείς αδιαφορουν για την αναγκαιότητα δημιουργίας ποδηλατόδρομων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Δήμος Αθηναίων που αρνείται να υλοποιήσει τη μελέτη για ποδηλατόδρομους που ο ίδιος έχει εκπονήσει από το 2003

Θα τους φτιάξουμε εμείς

Επειδή δεν θέλουμε να περάσουμε τη ζωή μας περιμένοντας και επειδή η κυκλοφοριακή και περιβαλλοντική κατάσταση στην Αθήνα έχει φτάσει στα όριά της, αποφασίσαμε να πάρουμε κάποιες πρωτοβουλίες. Κατά τη διάρκεια της ποδηλατοπορείας, θα χαράξουμε ένα τμήμα ποδηλατόδρομου, σε σημείο που έχει οριστεί από τη μη υλοποιημένη μελέτη του Δήμου

Ποδηλατοπορεία

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2007 Πεδίον του Αρεως (Αγαλμα Αθηνάς) 12:00


Πληροφορίες: www.podilates.gr

Wednesday, October 17, 2007

Παρουσίαση του "1204"

Την Πέμπτη 18/10 και ώρα 8:00 μ.μ. θα πραγματοποιηθεί συζήτηση σχετικά με το νέο βιβλίο του Γ. Καραμπελιά “Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου ελληνισμού”.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον ΙΑΝΟ (Σταδίου 24) και ομιλητές, εκτός από τον συγγραφέα, θα είναι οι: Γιώργος Κοντογιώργης (συγγραφέας, καθηγητής πανεπιστημίου) και Θ. Ζιάκας (συγγραφέας).

Tuesday, October 16, 2007

Οι ετικέτες αριστερός - δεξιός είναι παραπλανητικές

Του Χανς Εντσερσμπέργκερ

«Σήμερα κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει ακριβώς να είσαι αριστερός, γιατί απέτυχαν όλες οι εναλλακτικές απέναντι στον καπιταλισμό. Βρισκόμαστε μπροστά από έναν κόσμο καπιταλισμών, γιατί ο σουηδικός δεν έχει καμία σχέση με αυτόν της Ινδίας ούτε με αυτόν της Παραγουάης ούτε της Κίνας», γράφει σε εκτενές άρθρο του στο περιοδικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» ο φιλόσοφος, ποιητής και δοκιμιογράφος Χανς Εντσερσμπέργκερ.

«Βεβαίως, η Αριστερά και η Δεξιά έχουν διαφορετικές παραδόσεις. Και δυστυχώς και κοινά σημεία. Στη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, οι μετακινήσεις μεταξύ ακροδεξιάς και ακροαριστεράς ήταν μαζικές. Στην πρώην Ανατολική Γερμανία, σαράντα χρόνια δικτατορίας αποπροσανατόλισαν πολλούς ανθρώπους και μια κομμουνιστική ψήφος μπορεί να είναι είτε αντιδραστική είτε επαναστατική.
Σε εμάς πολλοί ευκατάστατοι αστοί δηλώνουν αριστεροί αλλά δεν συμμετέχουν σε τίποτε. Οι ετικέτες είναι σαφώς παραπλανητικές.
Το 1955, μετά τις σπουδές μου αποφάσισα πως το να είσαι Γερμανός δεν είναι επάγγελμα. Επρεπε να σπάσω αυτόν τον εσωτερικό φραγμό. Τότε λοιπόν άρχισα να ταξιδεύω. Εμεινα οκτώ χρόνια στη Νορβηγία, στην Ιταλία, στη Σοβιετική Ενωση, στις ΗΠΑ και στη Γαλλία. Εμαθα ξένες γλώσσες. Ηθελα να ξεφύγω, να αναπνεύσω. Σήμερα, η Γερμανία έγινε μια χώρα τόσο εύκολη να ζήσεις σε αυτήν ώστε διοικείται από μια νοικοκυρά. Είναι τελικά καλύτερα, έτσι. Είναι καθησυχαστικό. Ονειρεύομαι την πολιτική ως μια δημόσια υπηρεσία όπως τόσες άλλες, χρήσιμη όσο και το μάζεμα των σκουπιδιών. Μια πολιτική που να μη μολύνεται από πάθη που μας έχουν κάνει τόσο κακό. Δεν πρέπει να καταλαμβάνει τα πάντα. Γι' αυτό ακριβώς, από αυτοάμυνα, επέλεξα τη λογοτεχνία, την ποίηση, τον έρωτα και τα ταξίδια. Επειτα από μια ποιητική συλλογή, ξεκινώ ένα μυθιστόρημα, απολαμβάνω μια έκθεση, μια όπερα ή ασχολούμαι με την έκδοση ενός περιοδικού. Οικονομικά, είμαι ένας έμπορος λέξεων. Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν δουλειές στις οποίες πλήττουν. Δεν καταλαβαίνω τους συγγραφείς που παραπονιούνται. Είναι μεγάλο προνόμιο να διαχειρίζεσαι ο ίδιος το χρόνο σου, να κάνεις μια δουλειά χωρίς αφεντικό».

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/10/2007

Monday, October 15, 2007

Αμβλυωπία και αφασία

του Γιάννη Τριάντη, Ελευθεροτυπία 15/10

...Ενας από τους ευγενέστερους αγώνες παγκοσμίως, μια από τις λαμπρές, εξόχως ανιδιοτελείς διεκδικήσεις, υπήρξε -και είναι- ο αγώνας της Ελλάδος για το Ονομα Μακεδονία. Ούτε εδάφη διεκδίκησε η χώρα μας ούτε την εξαφάνιση του νεοπαγούς κράτους επιδίωξε. Το μεράδι της στην ιστορική αλήθεια αξιώνει. Τη σχέση της με τους Μακεδόνες ως αναπόσπαστο στοιχείο της ιστορικής της διαδρομής (...Συντριπτική η απόφανση της Ιστορίας. Ξεκάθαρο το έργο των ιστορικών πασών των περιόδων: αν ένας λαός δικαιούται να διεκδικεί μια σχέση με τους Μακεδόνες είναι οι Ελληνες)... Επομένως, καταρρίπτεται και βυθίζεται στην ανυποληψία το περί εθνικισμού των Ελλήνων επιχείρημα. Αντιθέτως, καταστατική συνθήκη της γείτονος είναι ακριβώς ο εθνικισμός: η FYROM επιχειρεί μέσω του Ονόματος Μακεδονία να οικειοποιηθεί αυθαίρετα και προκλητικά την ιστορική διαδρομή ενός λαού, με τον οποίο ουδεμία σχέση έχουν οι σημερινοί κάτοικοί της. Και ιδού ένα μελαγχολικό παράδοξο: ορισμένοι προοδευτικοί της Αριστεράς ουδόλως ενοχλούνται από το γεγονός ότι οι γείτονες επιχειρούν να στήσουν γέφυρα με το παρελθόν, παρακάμπτοντας μερικούς... αιώνες, ώστε να ποζάρουν -παίρνοντας το Ονομα Μακεδονία- ως κληρονόμοι και συνεχιστές των παλαιών εκείνων Μακεδόνων. Ενοχλούνται όμως οι ίδιοι προοδευτικοί από το ότι οι Ελληνες θεωρούν εαυτούς απογόνους των αρχαίων Ελλήνων, και αδιάσπαστη τη συνέχεια του Ελληνισμού (...Τα βρίσκουν σκούρα, βέβαια, με τη γλώσσα, η οποία στον πυρήνα της είναι ίδια κι απαράλλαχτη. Και αρχίζουν να ψελλίζουν επιστημονικοφανείς ισχυρισμούς λέγοντας ότι η γλώσσα δεν αποτελεί κριτήριο συνέχειας. Το αστείο είναι πως δεν καταλαβαίνουν ότι ακριβώς το κριτήριο αυτό, η γλώσσα, αντιστρατεύεται τις εθνικιστικές και ρατσιστικές προσεγγίσεις περί συνέχειας, και αποδίδει μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, η οποία αίρεται αίματος, φυλής κ.τ.λ.)... Χθες, δημοσιεύτηκε ένα τραγικό και αστείο άρθρο στην «Αυγή», υπογεγραμμένο από τον κ. Νάσο Θεοδωρίδη, μέλος του Τμήματος Δικαιωμάτων του Συνασπισμού. Τραγικό και αστείο, ναι. Χωρίς κανένα επιχείρημα. Με μια τρεμάμενη, επιφανειακή, δήθεν μαρξίζουσα λογική, η οποία συνοψιζόταν στην ακόλουθη προτροπή προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ: αναγνωρίστε την FYROM ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας»... Τι να πεις;


Το άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη στην "Κυριακάτικη Αυγή", ΕΔΩ

«Οποιος υπερασπίζεται τη γη του δεν είναι τρομοκράτης»

Ο Ισμαήλ Ναουάχντα έχει μπάσα και δυνατή φωνή. Μιλάει με σιγουριά και ηρεμία. Για τον ιμάμη του Αλ Ακσά όσα λέγονται περί τρομοκρατίας για τη Χεζμπολάχ ή τη Χαμάς δεν έχουν βάση. Ο ίδιος πιστεύει ότι μια οργάνωση που βοηθάει τον κόσμο, που τον υπερασπίζεται, δεν μπορεί να αποκαλείται τρομοκρατική. Ο ίδιος ζητάει ειρήνη και δικαιοσύνη, δεν ασπάζεται τη βία και καλεί όσους βρεθούν στους ιερούς τόπους να επισκεφθούν τις περιοχές όπου ζουν οι Παλαιστίνιοι.

*Και τι σημαίνει ειρήνη και δικαιοσύνη για εσάς;

**«Ειρήνη και δικαιοσύνη σημαίνει να μη ζουν κάποιοι εις βάρος άλλων. Οσοι έρθουν στην Παλαιστίνη καλό θα ήταν να επισκεφθούν και να δουν πώς ζουν οι άνθρωποι. Εμείς στο Αλ Ακσά δεν μπορούμε να προσευχηθούμε όποτε θέλουμε. Οι Ισραηλινοί όποτε θέλουν μας το επιτρέπουν και όποτε θέλουν μας το απαγορεύουν. Σε όλο τον κόσμο η λατρεία του θεού είναι ελεύθερη. Στα Ιεροσόλυμα όχι».

Με τη βοήθεια του μεταφραστή Ιμπραήμ Ελ Γαντούρ ρωτάμε τον ιμάμη του Αλ Ακσά για τις διαφορές που χωρίζουν τη Φατάχ από τη Χαμάς. «Πονάω από τις διαφορές που έχουν προκύψει. Εύχομαι να ενωθούν και να συμφιλιωθούν. Δική μας επιθυμία είναι να σταματήσουν να λύνουν τις διαφορές τους με τη βία».

*Η «Χαμάς» είναι τρομοκρατική οργάνωση;

**«Υπάρχουν άνθρωποι που τους έδιωξαν από τα σπίτια τους, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στον δρόμο. Αυτοί που προκάλεσαν αυτή την κατάσταση είναι οι τρομοκράτες».

*Τι χωρίζει τους μουσουλμάνους από τους εβραίους που ζουν στα Ιεροσόλυμα;

**«Το θέμα δεν είναι ότι εμείς είμαστε μουσουλμάνοι και εκείνοι εβραίοι. Το πρόβλημα είναι ότι εκείνοι ξεκινούν κάποιες πράξεις που ενοχλούν τον παλαιστινιακό λαό. Δεν είναι θρησκευτική διαμάχη. Σας λέω ότι τρομοκράτης είναι αυτός που διώχνει τους ανθρώπους από τα εδάφη τους, όχι εκείνος που τα υπερασπίζεται. Δεν μπορείς να αποκαλέσεις κάποιον που υπερασπίζεται τη γη του τρομοκράτη. Οποιος υπερασπίζεται τα εδάφη του είναι τρομοκράτης;».

*Να περάσουμε σ' ένα άλλο θέμα. Είδαμε σήμερα τις γυναίκες να συμμετέχουν στην προσευχή ξεχωριστά από τους άνδρες. Αυτό δεν είναι διάκριση;

**«Το Ισλάμ δίνει στη γυναίκα τα δικαιώματά της. Τα δικαιώματα που έχει η γυναίκα στο Ισλάμ δεν τα έχουν οι γυναίκες στις άλλες θρησκείες. Οι γυναίκες στη διάρκεια της προσευχής κάθονται πίσω για λόγους οργάνωσης. Δεν θέλει κανείς να υποβιβάσει τις γυναίκες, αλλά θέλει να τις προστατέψει. Ξέρετε, οι γυναίκες δεν είναι για να τις εκμεταλλεύονται για να προωθούν κάποιοι τα εμπορικά τους προϊόντα. Δεν είναι εμπορεύσιμο είδος».

Στη συζήτηση παρεμβαίνει η μορφωτική ακόλουθος της Πρεσβείας του Ιράν. Ντυμένη στα μαύρα, το μόνο που ξεχωρίζει κανείς είναι το πρόσωπο και τα χέρια της. Εχει την όψη καλόγριας. Μιλάει στον ιμάμη χαμογελαστή, σαν να συναινεί σε όσα εκείνος λέει. «Απόδειξη όσων σας λέω είναι και ο διάλογος με την κυρία που συναντώ πρώτη φορά», λέει ο Ισμαήλ Ναουάχντα.

Το τελευταίο μέρος της συζήτησης αφορά τις σχέσεις με τους ορθόδοξους χριστιανούς στα Ιεροσόλυμα, τους οποίους ο Ισμαήλ Ναουάχντα θεωρεί «αδελφούς». Οσα έγιναν πριν από δύο χρόνια πόσο επηρέασαν τις σχέσεις σας; Κάποιοι πούλησαν ακίνητα στην παλιά πόλη. «Οσα έγιναν δεν ήταν τόσο σπουδαία, διογκώθηκαν. Τα αδέλφια μας, ενωμένα, αποφάσισαν να διώξουν τον Πατριάρχη. Το θέμα διογκώθηκε από τα Μέσα Ενημέρωσης».

Πηγή: Του Θωμά Τσάτση, Ελευθεροτυπία (15/10/07)



Υπονομεύονται τα Ελληνικά Βιολογικά Προϊόντα

ΟΧΙ στις κρυφο-μεταλλαγμένες ζωοτροφές
Ο Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων (ΥΑΑ&Τ) υπέγραψε πράξη υπονόμευσης των Ελληνικών Βιολογικών Κτηνοτροφικών Προϊόντων([i]), υποβαθμίζοντας την τροφή των ζώων με συμβατικές ζωοτροφές! Έτσι εν’ ονόματι της ακρίβειας των βιολογικών ζωοτροφών στις καμένες περιοχές αντί να βάλει το χέρι στην τσέπη και να ενισχύσει τους βιο-κτηνοτρόφους για να τις αγοράσουν, προχώρησε σε μέτρο υπονόμευσης της ελληνικής βιολογικής παραγωγής.

«Ποιός καταναλωτής θα αγοράσει ελληνικά κτηνοτροφικά προϊόντα, όταν τα ζώα θα μπορούν να τρέφονται με συμβατικές ζωοτροφές, που είναι πιθανόν να περιέχουν μεταλλαγμένους([ii]) οργανισμούς ; », δήλωσε ο Γιωργάκης Κωστής πρόεδρος της ΒΙΟΖΩ και συνέχισε «Καλούμε τον κ. Κοντό, που τον διέκρινε ευαισθησία απέναντι στα βιολογικά προϊόντα, να αποσύρει την υπουργική απόφαση υπονόμευσης της ελληνική βιολογικής παραγωγής([iii]). Οι καταναλωτές δεν θα αγοράσουν υποβαθμισμένα σε συμβατικά, τα ελληνικά βιολογικά κτηνοτροφικά προϊόντα πληρώνοντάς τα σαν βιολογικά».

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΒΙΟΖΩ καλεί τον Υπουργό ΑΑ&Τ να αποσύρει άμεσα την σχετική απόφαση και να επανεντάξει τους βιο-καταναλωτές στους συνομιλητές του, αποφεύγοντας τις σειρήνες των πελατειακών σχέσεων. Ζητά στην συνέχεια να επιδοτήσει άμεσα τις βιολογικές κτηνοτροφές, τις μοναδικές, που πιστοποιούνται εκτός των άλλων ότι δεν περιέχουν μεταλλαγμένους οργανισμούς.

Καλεί τους βιο-κτηνοτρόφους να μην εφαρμόσουν την νέα υπουργική απόφαση, αποστέλλοντας σχετική δήλωση - επιστολή τους στους οργανισμούς πιστοποίησης με κοινοποίηση στην ΒΙΟΖΩ, ώστε να σχηματιστεί κατάλογος βιο-κτηνοτρόφων, που εφαρμόζουν τον κανονισμό της βιολογικής κτηνοτροφίας ως είχε. Το ΔΣ της ΒΙΟΖΩ θα εκδώσει κατάλογο κτηνοτροφικών επιχειρήσεων, που δεν χρησιμοποιούν συμβατικές ζωοτροφές.

Καλεί τα υπουργεία ΑΑ&Τ και Ανάπτυξης, επιτέλους να εφαρμόσουν την ιχνηλασιμότητα των μεταλλαγμένων οργανισμών, με βάση τους κανόνες του ISO και όχι των πελατειακών σχέσεων, υποχρεώνοντας παραγωγούς και εμπόρους ζωοτροφών να αναγράφουν στα φορολογικά, τα μοναδικά ευρέως ελεγχόμενα έγγραφα, όπως το τιμολόγιο και το δελτίο αποστολής, αν οι διακινούμενες ζωοτροφές περιέχουν μεταλλαγμένους οργανισμούς.

Οι καιροί ου μενετοί

Καλεί καταναλωτές, παραγωγούς, επιστήμονες και εμπόρους της βιολογικής γεωργίας να συσπειρωθούν και να δημιουργήσουν ενωτικό κίνημα, γιατί οι εχθροί είναι πια εντός των τειχών.


Πηγή: http://www.biozo.org/