Saturday, September 29, 2007

Βοναπαρτισμός ή αλλιώς Βενιζελισμός...

"Σε ερώτηση του κ. Ευαγγελάτου στον ΑΝΤ1 τι θα έκανε με το βιβλίο της Ιστορίας, ο κ. Βενιζέλος απάντησε (μη παραλείποντας να δηλώσει τη θέση του ως θέση και του ΠΑΣΟΚ) ότι κακώς απεσύρθη το βιβλίο, ο ίδιος θα το άφηνε, αλλά θα έβγαζε και θα έδινε στα παιδάκια κι ένα δεύτερο (για να τα μουρλάνουμε τελείως), πλην όμως χωρίς τις ατέλειες και τα λάθη του προς μη απόσυρση! Ε;
Εμ με ατέλειες και λάθη, εμ όμως να μην αποσυρθεί, εμ να δώκουμε κι ένα ακόμη βιβλίο στα παιδάκια -κι αίφνης εφωτίσθη ο νους μου: τώρα κατάλαβα επιτέλους τι εννοεί ο κυρ Βενιζέλος όταν λέει το «όλον ΠΑΣΟΚ»! Εννοεί ότι πρέπει να 'ναι κανείς και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ". Το κείμενο από τον "Ναυτίλο" του Στάθη Σταυρόπουλου.


Σχόλιο "Πιπεριάς": Η περίπτωση του Ευάγγελου Βενιζέλου με έχει προβληματίσει έντονα. Δεν είναι μόνο ότι αποτελεί την... πολιτική εκδοχή των διαπλεκομένων, των ντερμπεντέρηδων και των mega καναλιών. Δεν είναι ο κενός (απόλυτα στρογγυλος...) πολιτικός του λόγος. Είναι και η ασυγκράτητη φιλοδοξία του για εξουσία που τον κάνει... κοινό σαλτιμπάγκο και κωλοτούμπα. Μέχρι πριν λίγες μέρες ορσμένοι προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι ο Βενιζέλος είναι πιο... "εθνικός" από τον Γιώργο (το "George" κόβεται...). Φυσικά μόλις δίπλα στον Βενιζέλο εμφανίστηκε σύσσωμο το Σημιτικό σκυλολόι (Δρυς, Πάχτας, Βερέλης, Πασχαλίδης, Κολιοπάνος, θεε μου με έπιασε αναγούλα...) καταλάβαμε καλά τι θα μας... πει! Εξου και η άποψη για το βιβλίο της ρεπούσειας ιστορίας και ακόμα δεν έχουμε ακούσει τίποτα. Ελπίζω ότι τελικά θα πάει μαζί του και ο Χρυσοχοίδης για να "δέσει το γλυκό"!

Στην μπλογκόσφαιρα έχει αρχίσει η πλάκα για τον Βενιζέλο. Δείτε ΕΔΩ

«Ρίχνουν ξύλο στον ίδιο τον Βούδα»

Γράφει ο Βρετανός ιστορικός Τίμοθι Γκάρτον Ας

«ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ να μείνει ασυγκίνητος βλέποντας αυτούς τους μοναχούς και τις καλόγριες, να περπατούν ρυθμικά με τους βυσσινί, ροζ και βαθυκίτρινους χιτώνες τους; Βλέποντας αυτή τη θολή φωτογραφία της Αούνγκ Σαν Σούου Κίι να προσεύχεται στην πόρτα της μέσα στη βροχή με τους μοναχούς να περνούν και να ψάλλουν “Μακρά ζωή και υγεία στην Αούνγκ Σαν Σούου Κίι, είθε να είναι σύντομα ελεύθερη!”; Σε αυτά απαντούν με πυροβολισμούς, ξύλο και δακρυγόνα οι υποτιθέμενοι Βουδιστές στρατηγοί. Στην πραγματικότητα, ξυλοκοπούν τον Βούδα».
Ο γνωστός Βρετανός ιστορικός Τίμοθι Γκάρτον Ας δεν κρύβει την οδύνη, ούτε όμως και την ελπίδα που του εμπνέουν οι εικόνες από τη Μυανμάρ. «Αυτά που μπορεί να επιτύχουν μόνες τους οι δυτικές δυνάμεις είναι απογοητευτικά λίγα», λέει στη βρετανική «Guardian». «Ακόμα και αν η Ευρώπη και οι ΗΠΑ ενεργήσουν σε απόλυτη αρμονία, τίποτε δεν θα γίνει αν οι ασιατικοί γείτονες της Μυανμάρ, η Κίνα και η Ινδία, δεν αρχίσουν να μιλούν δυνατά».
Ο Τίμοθι Γκάρτον Ας δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να μη στεφθεί με επιτυχία η εξέγερση. «Η ιστορία είναι πάντα ανοιχτή», σημειώνει. «Όμως ακόμα και αν αυτός ο γύρος διαδηλώσεων κατασταλεί, ο κόσμος θα έχει αφυπνιστεί στα δεινά της Βιρμανίας. Οι ασιατικοί γείτονες της Βιρμανίας δεν θα μπορέσουν να διατηρήσουν τη νωθρή παθητικότητά τους· και μπορούμε να ελπίζουμε πως η μη βίαια αντιπολίτευση της Βιρμανίας θα διδαχθεί κάτι για την επόμενη φορά. Σε αυτή την περίπτωση, η εξέγερση των μοναχών δεν θα ήταν μάταιη».

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Friday, September 28, 2007

Η συζήτηση έχει ανοίξει...

Παραμένω σε... βρετανικούς ρυθμούς. Ο Μπίλι Μπραγκ (Billy Bragg ) είναι από τους αξιολογότερους βρετανούς εκφραστές του πολιτικού ροκ. Ενεργό μέλος όλων των κοινωνικών κινημάτως στη Βρετανία, είναι από τους πρωτεργάτες της Love Music Hate Racism και της Anti Nazi League. Στο πρόσφατο συνέδριο των Εργατικών όπου στο λόγο που εκφώνησε ο πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν - λόγο που περιείχε, ούτε λίγο - ούτε πολύ, 80 αναφορές στη Βρετανία και στη βρετανικότητα. Όταν διαβεβαίωσε, για παράδειγμα, τους συνέδρους ο κ. Μπράουν ότι στόχος της κυβέρνησής του είναι η πλήρης απασχόληση, μίλησε, μεταξύ άλλων, και για δημιουργία "βρετανικών θέσεων εργασίας για Βρετανούς".
Μιλώντας στο συνέδριο, ο γνωστός τραγουδοποιός Μπίλι Μπράγκ έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου στην Αριστερά: "Η διστακτικότητά μας να συμμετάσχουμε στη συζήτηση περι βρετανικότητας, επέτρεψε στην άκρα δεξιά να θέσει υπό τον έλεγχό της αυτή τη συζήτηση" τόνισε ο Μπίλι Μπράγκ και επεσήμανε για ποιον ακριβώς λόγο η βρετανικότητα και θέματα ταυτότητας βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα: "Είναι γιατί, δυστυχώς, η μετανάστευση βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα του εκλογικού σώματος".

Κουίζ γνώσεων της "Πιπεριάς"...

"Είμαι υπερήφανος που είμαι Βρετανός. Πιστεύω στις βρετανικές τιμές. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου με δίδαξαν για την οικογένεια και τις μεγάλες αρετές της σκληρής εργασίας, του καθήκοντος και τις προσπάθειας να κάνουμε το σωστό. Και δεν έχω ξεχάσει ποτέ τον πατέρα μου που μου έλεγε: «να θεραπεύσω τον καθέναν εξίσου με σεβασμό». Ο πατέρας μου ήταν υπουργός της εκκλησίας, και η αγαπημένη ιστορία του ήταν η παραβολή των ταλέντων επειδή θεωρούσε ότι καθένας μας έχει ένα ταλέντο και πρέπει να είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει εκείνο το ταλέντο".

Ποιος λεει αυτά τα... "εθνικιστικά" και "σκοταδιστικά" λόγια; Ποιος;

Η απάντηση
ΕΔΩ

Περί ΠαΣοΚ ο λόγος...

Ακούγοντας τον Κώστα Σκανδαλίδη να καταθέτει την υποψηφιότητα του για πρόεδρος του ΠαΣοΚ αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω μερικές σκέψεις (και έτσι να ανοίξω μια κουβέντα...) για το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και που βρίσκεται σε μεγάλη ιδεολογική και κοινωνική κρίση. Οσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να γράψω κάτι αξιόλογο. Ψάχνοντας βρήκα ένα κείμενο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη που δημοσιεύθηκε στις 22/9/07 στην "Ελευθεροτυπία". Με τίτλο "Οταν η πολιτική δεν είναι πρόλογος είναι ένας παρακμιακός επίλογος" ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης υποστηρίζει: "Η εικόνα αυτού του χώρου που το 1974 ονομάσαμε ΠΑΣΟΚ είναι θλιβερή. Η θλίψη είναι μεγαλύτερη όταν κανείς όχι μόνο έχει προβλέψει αλλά έχει αγωνιστεί όσο κανείς άλλος για την ανατροπή του εκφυλισμού αυτού του ιστορικού εγχειρήματος. Οταν η πολιτική δεν είναι πρόλογος, τότε είναι ένας παρακμιακός επίλογος.

Ενα κίνημα που προσδοκούσαμε να διαμορφώσει μία πλούσια ως προς τις θεωρητικές επεξεργασίες, τις ιδέες αλλά και τις πρακτικές διακυβέρνησης μορφωτική, πολιτική ταυτότητα κατέληξε να είναι μια σημαία Παναμά.

Η ανάπτυξη αντικαταστάθηκε από την οικονομία καζίνο, η τοποφιλία από την τοποφαγία. Ο πατριωτισμός από τη νεοεθνικοφροσύνη, την πελατειακή δηλαδή σχέση με τους εταίρους και τον φιλοκεμαλισμό - λατρεία, προσκύνημα μιας ιδεολογίας του ρατσισμού και του θανάτου.

Η παιδεία της αυτονομίας των θεσμών από την κομματοκρατία στην αρχή, την κρατοκρατία αργότερα, τη δουλική και εκφυλιστική σχέση με την τηλεκρατία και τα λόμπι στη μέση του δράματος.

Οι πολιτικοί από τους καριερίστες και τη νομενκλατούρα. Η πολιτική ως η πλέον ευγενής διάσταση του ανθρώπου και αγάπη για την πόλη και την πατρίδα εκφυλίσθηκε σε μέσο πλουτισμού.

Τόσο η κοινωνιολογική παράδοση όσο και η ιστορία διδάσκουν ότι οι δυνάμεις του παλιού, στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ του ανακυκλωμένου πολλές φορές παλιού, δεν μπορούν να αναθερμάνουν τις καρδιές, τα πρόσωπα, τα υποκείμενα, να αναζωογονήσουν ένα πολιτικό κίνημα.

Η διαρκής ανακύκλωση του παλιού, όπως συνέβη με την τελευταία διοίκησή του, που αντιπροσώπευε το πολύ παλιό στο ΠΑΣΟΚ, προκαλεί έναν φαύλο κύκλο που καταστρέφει αντί να αναζωογονεί τις λέξεις, τις ιδέες, τις αξίες, τα υποκείμενα, τους ανθρώπους, τις ψυχές.

Δεν διακρίνει κανείς δυνάμεις υποκείμενα αξιών, αρχών, ιδεών, πολιτικής ηθικής, ειλικρινούς συγγνώμης που μπορούν ή τολμούν να αναδείξουν ένα λόγο, μια παιδεία, μια ηθική μνήμης και αλήθειας για το παρελθόν και σχεδίου για το μέλλον της χώρας.

Οταν αποπειρώνται το τελευταίο, πρόκειται για χυδαία, λαθραία κλοπή ιδεών μου, που επί δεκαετίες συκοφάντησαν και πολέμησαν βάρβαρα, όπως έγινε την προεκλογική περίοδο.

Απουσιάζει ο λόγος, η παιδεία, το πνεύμα, ο πολιτισμός του διαλόγου, του σεβασμού του άλλου, γιατί επί δεκαετίες ήταν εχθρικοί μ' αυτά.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, η οποία είναι πλέον ορατή όχι μόνο στην κομματική αλλά και στη δημόσια σφαίρα.

Ποτέ και σε καμία χώρα της Ευρώπης αλλά και του κόσμου, εξ όσων γνωρίζω, δεν υπήρξε ένα τόσο υπερβολικό επίπεδο ανευθυνότητας για τις τύχες ενός πολιτικού κόμματος, μιας πολιτικής παράταξης. Ακόμη και το σύστημα της άλλης παράταξης, της Νέας Δημοκρατίας, έδειξε πολύ μεγαλύτερη ευθύνη και σεβασμό για τις τύχες και το μέλλον της.

Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ επιβλήθηκαν από εξωθεσμικά κέντρα επιλογές οι οποίες εμπεριείχαν, όπως ήταν γνωστό γι' αυτούς που έχουν ειλικρινή και αληθινή μνήμη του ΠΑΣΟΚ, την ήττα και τον διασυρμό της παράταξης. Ο διασυρμός της 16ης Σεπτεμβρίου ήταν ένα προαναγγελθέν γεγονός. Μίλησα γι' αυτόν τότε.

Δυστυχώς στην πολιτική έρχεται η στιγμή που η Ιστορία σε εκδικείται γιατί την προσέβαλες. Στο ΠΑΣΟΚ προσεβλήθη βάναυσα και πολλές φορές. Τόσο γι' αυτόν τον με μεγάλες παθολογίες και δεσμά χώρο όσο και για τη δημόσια σφαίρα το ιστορικό αίτημα είναι: ο λόγος, η πολιτική παιδεία, ο διάλογος και όχι το επαρχιώτικο debate.

Μπορεί το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία πολιτών, η κυβέρνηση να εγγυηθεί συνθήκες ισηγορίας, διαλόγου; Δεν το κάνει το υπαρκτό επίσημο πολιτικό τοπίο. Δεν το έκανε η κυβέρνηση. Ακολουθεί τους διαδρόμους των προηγουμένων που οδηγούν στον καθεστωτισμό. Αυτός όμως είναι ο δρόμος της παρακμής, όταν η Ελλάδα έχει ανάγκη να σκέφτεται και να συνομιλεί. Ενώ σήμερα είναι άφωνη, βουβή, δύσλεκτη ή φλύαρη.

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ".

Thursday, September 27, 2007

"Εθνικιστής" και ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου;

Ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου, με τίτλο: "Μια συζήτηση που δεν έγινε στη TV", έγραψε ένα εξαιρετικό σχόλιο στην "Καθημερινή" το οποίο με χαρά "φιλοξενεί η "Κόκκινη Πιπεριά". Μια αριστερή απάντηση στις "μωρές παρθένες" του "εθνομηδενισμού". Γράφει: "Η απόφαση του κ. Ευρ. Στυλιανίδη να αποσύρει το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Υποστηρίχθηκε ότι η επιλογή των σχολικών βιβλίων δεν αφορά την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά αποκλειστικά τους ειδικούς επιστήμονες. Η άποψη αυτή θα είχε τύχη στην Πολιτεία του Πλάτωνα, αλλά όχι στις σύγχρονες Δημοκρατίες, όπου τα σχολικά εγχειρίδια ασφαλώς γράφονται από τους επιστήμονες, αλλά επηρεάζονται από τον κυρίαρχο, κάθε φορά, ψυχισμό της κοινωνίας και επιλέγονται, καλώς ή κακώς, από τους πολιτικούς.

Η διαμάχη γύρω από το εν λόγω σύγγραμμα ήταν εξ αρχής πολιτική και όχι αυστηρά «επιστημονική» υπόθεση. Μήπως ο πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας κ. Βερέμης τοποθετήθηκε ως επιστήμονας όταν εκτίμησε ότι η κυβέρνηση «σύρεται πίσω από το ΛΑΟΣ»; Ή μήπως ο καθηγητής κ. Λιάκος τοποθετήθηκε με το κρύο αίμα του αμερόληπτου ιστορικού όταν στηλίτευσε την κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι «τα άκρα βρίσκονται εγκατεστημένα για τα καλά στην καρδιά της»;

Εκεί που το πράγμα γίνεται απαράδεκτο, είναι όταν ταυτίζεται η όποια κριτική με τον κόσμο της ακροδεξιάς «εθνικοφροσύνης». Ακροδεξιά νοοτροπία αποπνέουν, άραγε, οι πολύ διαφορετικές κριτικές του Κ. Λαλιώτη ή της Α. Παπαρήγα – της μόνης πολιτικού αρχηγού, ας το υπενθυμίσουμε, που τόλμησε πριν από 14 χρόνια να διαχωριστεί από τον γελοίο διαγωνισμό πατριωτισμού για την ονομασία των Σκοπίων; Στην ακροδεξιά ανήκουν οι κινήσεις εκπαιδευτικών και διακεκριμένοι προοδευτικοί πανεπιστημικοί, όπως ο Γ. Μαργαρίτης, που άσκησαν κριτική μέσα από επιστημονικές ημερίδες και δημόσια αρθρογραφία;

Εξοστρακισμένη από τα τηλεοπτικά «παράθυρα», αυτή η πολύ διαφορετικής ποιότητας κριτική εστίασε όχι τόσο στις θέσεις, όσο στις εκκωφαντικές σιωπές του επίμαχου βιβλίου: Στο γεγονός, για παράδειγμα, ότι δεν υπάρχει ούτε μία αναφορά σε κοσμοϊστορικές εξελίξεις όπως η γέννηση του σύγχρονου εργατικού κινήματος και της σοσιαλδημοκρατίας, η ρωσική επανάσταση, η συγκρότηση και η κατάρρευση της ΕΣΣΔ (οι μαθητές μαθαίνουν ότι στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πολέμησε η… Ρωσία!) και η ανατροπή της αποικιοκρατίας. Στην ιδεοληπτική μονομέρεια ενός βιβλίου που μοιάζει να θεωρεί ότι οι τελευταίοι έξι αιώνες ήταν ένας μοναχικός περίπατος της Δυτικής Ευρώπης στην πλατιά λεωφόρο μιας Ιστορίας, που δεν καταδέχεται να αφιερώσει ούτε λέξη στην Ινδία του Γκάντι, την Κίνα του Μάο και την Αμερική του Τζέφερσον. Οσοι ταυτίζουν τέτοιου είδους κριτικές με τον κ. Καρατζαφέρη, όχι απλώς ασκούν ανερυθρίαστα ιδεολογική τρομοκρατία, αλλά και χαρίζουν στην ακροδεξιά όλους εκείνους που δυσκολεύονται να δεχθούν τον «εκσυγχρονισμό» ως εθνική λοβοτομή και τον «διεθνισμό» ως πολτοποίηση των ριζοσπαστικών στοιχείων του πολιτισμού τους".

Σχόλιο "Πιπεριάς: Επιτέλους η πραγματική Αριστερά αρθρογραφεί, μάχεται, "απαντά" στο εθνομηδενιστικό σκυλολόι που στα κανάλια και τις εφημερίδες κραδαίνει φωτογραφίες του Καρατζαφέρη και μας αποκαλεί "εθνικιστές" και "σκοταδιστές". Με χαρά και περηφάνια βλέπω την κοινωνική, επαναστατική, αριστερά (και όχι κάτι μεσήλικες τύπους της Νέας Πεντέλης με πολλά, πολλά λεφτά που ξαφνικά την είδαν... "αριστεριστές") όλων των αποχρώσεων να παίρνει θέση κόντρα στον "εθνομηδενισμό" και τον "κοσμοπολιτισμό".
Πηγή: Εφημερίδα: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Wednesday, September 26, 2007

«Ας λείπουν τα κροκοδείλια δάκρυα»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

Μετά τις περί απόσυρσης του σχολικού βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού υπουργικές δηλώσεις, θα υπάρξουν σίγουρα πολλοί που θα σπεύσουν να καταγγείλουν σκοτεινές κυβερνητικές παρεμβάσεις στη διδακτική πρακτική και διαδικασία. Θα βρουν έτσι ευκαιρία να υπερασπιστούν το εν λόγω βιβλίο στο όνομα αόριστων ελευθεριών που καταπατώνται και όχι στα επί της ουσίας: στα επιστημονικά και παιδαγωγικά του χαρακτηριστικά.Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς πού ήταν όλοι αυτοί όταν η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας πήρε την απόφαση να ευθυγραμμίσει απόλυτα τη διδασκαλία της Ιστορίας (και όχι μόνο) με τα αυτοκρατορικά διατάγματα (οδηγίες και ΕΠΕΑΕΚ) και τις πολιτικές θέσεις των Βρυξελλών, θέσεις που δεν υπόκεινται σε κανέναν άμεσο ή έμμεσο λαϊκό έλεγχο καθώς δεν λογοδοτούν σε κανένα εκλεγμένο όργανο. Αυτό δεν θεωρείται κυβερνητική παρέμβαση; Η σχολική διδασκαλία και τα διδακτικά της βιβλία δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα ούτε των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» ούτε της «Γκρινπίς». Δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα μεγαλοεκδοτών, επιχειρηματιών, ιδιωτικών σχολαρχών, «ευεργετών» και «προγραμμάτων». Το εθνικό κράτος και η εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνησή του συντονίζουν και διαμορφώνουν -με καλό ή κακό τρόπο- με βάση την ιδεολογία τους και τις πολιτικές τους θέσεις τη διδασκαλία των παιδιών με ενιαίο τρόπο: όχι άλλη για πλούσιους και άλλη για φτωχούς.Ας λείπουν λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα για το «λογοκριμένο» βιβλίο. Δεν υπάρχει λόγος εξάλλου. Γνωρίζοντας την ιδεολογία, το συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό στρατόπεδο στο οποίο ανήκει η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα βρουν κάτι χειρότερο για να αντικαταστήσουν το κακό..."

Από τη πλευρά του ο Στάθης Σταυρόπουλος έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο στο οποίο μεταξύ άλλων υποστηρίζει: "Είναι φανερό ότι στην υπόθεση αυτή συγκρούσθηκαν δύο διαφορετικά ρεύματα στην ελληνική κοινωνία, που όμως διατρέχουν όλα τα κόμματα. Η έννοια του έθνους κατά τον πολιτικό της προσδιορισμό (και συνεπώς κατά την εξέλιξή της στην ιστορική διάρκεια), του πατριωτισμού, του διεθνισμού, των τάξεων, της λαϊκής παράδοσης, της μυθολογίας, της αυτογνωσίας, του εθνικισμού, του κοσμοπολιτισμού, του αυτοπροσδιορισμού, του ρατσισμού, των μειονοτήτων, της καταγωγικότητας, ετέθησαν στο τραπέζι και συγκρούσθηκαν μεταξύ τους, είτε με τις παρεκβάσεις τους και τις αλλοιώσεις, αναλόγως της μεταχείρισής των απ' τους διαλεγόμενους. Το κόλπο, ας πούμε, της σύγχυσης μεταξύ «εθνικού» και «εθνικιστικού», «διεθνιστικού» και «κοσμοπολίτικου» έδωσε και πήρε. Το ίδιο και οι αφορισμοί («ασυνέχεια του έθνους» άνευ αποδείξεως του γεγονότος) ή τα κλισέ όπως: «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό» - τρίχες! Αληθινό είναι ό,τι μπορεί να αποδειχθεί και συνεπώς χρήσιμο στο έθνος και τον λαό ό,τι μπορεί να του αποδειχθεί επίσης, ώστε να το αποδεχθεί".


Εν Κατακλείδι

Μαρία Ρεπούση: «Σοβαρό θεσμικό και πολιτικό ολίσθημα. Μελετάμε την άμεση δημοσιοποίηση του εγχειριδίου». Ελπίζουμε κυρία Μαρία να το κάνετε με δικά σας χρήματα και όχι του δημοσίου, δηλαδή του ελληνικού λαού!

Πηγή: Εφημερίδα
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Tuesday, September 25, 2007

Με το πενάκι του Στάθη...

Γειά σου Στάθη με τα ωραία σου...

Μετά το σχέδιο Αναν, μας "τελείωσε" και το Ρεπούσειο βιβλίο

Το Ρεπούσειο (με Λιάκια επίβλεψη...) βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αποσύρθηκε. Ο νέος υπουργός Παιδείας Ευρυπίδης Στυλιανίδης στη διάρκεια έκτακτης συνέντευξης Τύπου, ανακοίνωσε ότι θα προκηρυχθεί νέος διαγωνισμός για το συγκεκριμένο βιβλίο. Όπως εξήγησε, η απόφαση ελήφθη έπειτα από τις σημαντικές επιφυλάξεις που εξέφρασε για το περιεχόμενο του βιβλίου το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Ο κ. Στυλιανίδης τόνισε η νέα γενιά δεν μπορεί να γίνει πειραματόζωο οποιουδήποτε εγχειρήματος. Οπως ήταν... φυσικό ο ΣΥΡΙΖΑ (καϋμένε Μανόλη Γλέζο...) και κάποιος Ραγκούσης απ' το ΠαΣοΚ (του George ακόμα, καθώς ο Μπένι δεν έχει μιλήσει..) διαμαρτυρήθηκαν για την απόσυρση. Δεν πειράζει... με ένα ποτήρι ξύδι θα τους περάσει!
Τώρα για τα νεοταξικά παπαγαλάκια που θα μιλήσουν για "φασίστες" και "σκοταδιστές" θα θυμήσω μερικούς... "εθνικιστές" αντιτάχθηκαν στην Ρεπούσεια εκδοχή της ελληνικής ιστορίας. Το Κομμουνιστικο Κόμμα Ελλάδας, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο κορυφαίος ιστορικός της Ανανεωτικής Αριστεράς Γιώργος Μαργαρίτης, οι διανοούμενοι Ευτύχης Μπιτσάκης, Χρίστος Γιανναράς, οι συγγραφείς Γιώργος Καραμπελιάς, Κώστας Ζουράρις, ο σκιτσογραφός Στάθης Σταυρόπουλος, οι εφημερίδες "Ρήξη", "Αριστερά!" (της ΚΟΕ συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ), όλα τα κόμματα στην Κύπρου (ούτε του ΑΚΕΛ εξαιρουμένου!) και ο κατάλογος δεν τελειώνει...

Υ.Γ. Η απόσυρση του Ρεπούσειου βιβλίου ιστορίας είναι η δεύτερη "νίκη" μετά το συντριπτικό ΟΧΙ του Κυπριακού λαού στο Σχέδιο Αναν. Εντελώς τυχαία αυτοί που υποστήριζαν την Γιαννάκου και τη Ρεπούση ήταν υπερ του Σχεδίου Αναν. Περαστικά τους...

"Εφυγε" ο Αντρε Γκορζ

Πέθανε ο Αντρε Γκορζ ένας από τους φιλοσόφους που ασχολήθηκαν με θέματα όπως η ηθική, ο καπιταλισμός, η οικολογία και το τέλος της εργασίας. Το 1972 είχε γράψει: «“Η οικολογία είναι μια επιστήμη βαθιά αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική”". Ο Αντρέ Γκορζ, θεμελιωτής της πολιτικής οικολογίας, αυτοκτόνησε χθες, σε ηλικία 84 χρονών, μαζί με την 82 χρονών σύντροφό του, Ντορίν.
Στα ελληνικά έχουν εκδοθεί τα εξής έργα του: (Μισέλ Μποσκιέ) Οικολογία και Πολιτική, Εκδόσεις Λιβάνη. Οι δρόμοι του Παραδείσου, Εκδόσεις Κομμούνα. Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός, Οικολογία, Εναλλακτικές Εκδόσεις. Η αθλιότητα του Σήμερα και οι προοπτικές για το αύριο, Εκδόσεις Λιβάνη. Περιβάλλον και Ποιότητα Ζωής, Εκδόσεις Επίκουρος (Από κοινού με τους Χανς Μαγκνους Εντσερμπέρκερ και Μιχαήλο Μάρκοβιτς).

Η οικολογία είναι μια επιστήμη βαθιά αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική, του Αντρε Γκορζ

«Από όλους τους ορισμούς θα προτιμούσα τον λιγότερο επιστημονικό, εκείνον που βρίσκεται στις απαρχές του οικολογικού κινήματος και που λέει ότι οικολογία είναι η φροντίδα για το περιβάλλον ζωής ως καθοριστικό παράγοντα της ποιότητας ζωής και της ποιότητας ενός πολιτισμού. Οι πρώτες μεγάλες εκδηλώσεις αυτής της φροντίδας αναπτύχθηκαν στη Βόρεια Αμερική, έπειτα στην Ιαπωνία, μετά στη Γερμανία, από όπου κέρδισαν και την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτές οι εκδηλώσεις πήραν τη μορφή κινημάτων διαμαρτυρίας – που συχνά κατεστάλησαν βίαια – ενάντια στον σφετερισμό του δημόσιου χώρου από τις μεγάλες βιομηχανίες, τα αεροδρόμια, τους αυτοκινητόδρομους, που έρχονταν να ανατρέψουν, να μπετονοποιήσουν, να ρυπάνουν και να καταστήσουν τεχνητό το λιγοστό “φυσικό” περιβάλλον που απέμενε. Η αντίσταση των κατοίκων σε αυτή την εισβολή στο περιβάλλον ζωής τους δεν ήταν μια απλή «υπεράσπιση της φύσης». Ήταν πάλη ενάντια στην κυριαρχία. Ενάντια στην καταστροφή ενός κοινού αγαθού από ιδιωτικές δυνάμεις υποστηριζόμενες από το κράτος, οι οποίες αρνούνταν το δικαίωμα των τοπικών πληθυσμών να επιλέγουν το δικό τους τρόπο για να συμβιώνουν, να παράγουν και να καταναλώνουν".

- Το 1972 γράφατε: “Η οικολογία είναι μια επιστήμη βαθιά αντικαπιταλιστική και ανατρεπτική”. Το ίδιο πιστεύετε και σήμερα;

«Η πολιτική οικολογία δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο. Γεννήθηκε το 1972 ακριβώς, μετά από μιαν έκθεση βρετανών επιστημόνων «”Blueprint for Survival”) και μιαν έκθεση που συντάχθηκε από τη Λέσχη της Ρώμης. Αυτή υπογράμμιζε την επείγουσα αναγκαιότητα μιας ρήξης με τον βιομηχανισμό και με αυτή τη θρησκεία της ανάπτυξης που είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό. Στο εξαιρετικό βιβλίο «Η βιώσιμη ανάπτυξη», που δημοσίευσαν οι Ντομινίκ Μπουρζ και Ζιλ-Λοράν Ραισάκ, διαβάζουμε φράσεις όπως αυτή: “Το εύρος της περιβαλλοντικής μεταβολής καθώς και η εξάντληση των πόρων επιβάλλουν έναν γρήγορο και ριζικό μετασχηματισμό των τρόπων παραγωγής και κατανάλωσης αλλά και της κοινωνικής μας οργάνωσης”. Επιβάλλουν μια δραστική μείωση της υλικής παραγωγής και κατανάλωσης. Όπως σημειώνουν όμως οι συγγραφείς του βιβλίου, “η δημιουργία αξίας, όρος του δυναμισμού των κοινωνιών μας, συνδέεται υποχρεωτικά με την αύξηση των ροών ενέργειας και πρώτων υλών”. Δεν μπορούμε να έχουμε έναν καπιταλισμό χωρίς ανάπτυξη. Δεν μπορούμε να θέλουμε τη μείωση των ροών υλικών εμπορευμάτων χωρίς να θέλουμε μιαν οικονομία ριζικά διαφορετική από την παρούσα, μιαν οικονομία στην οποία ο πρωταρχικός σκοπός δεν θα είναι το κέρδος και στην οποία ο πλούτος δεν θα εκφράζεται ούτε θα μετριέται με χρηματικούς όρους. Εκείνοι, όπως ο Σέρζ Λατούς, που ζητούν τη μείωση της ανάπτυξης δεν θέλουν ούτε τη λιτότητα ούτε τη φτώχεια. Θέλουν πάνω απ’ όλα να έρθουν σε ρήξη με τον οικονομισμό, να τραβήξουν την προσοχή μας στο γεγονός ότι στη βάση κάθε κοινωνίας, κάθε οικονομίας, υπάρχει μια μη οικονομία, που αποτελείται από πλούτη τα οποία δεν είναι ανταλλάξιμα, από δώρα χωρίς ανταπόδοση, από ανιδιοτελείς προσφορές, από κοινά αγαθά»

- Η οικολογία είναι κατά τη γνώμη σας φορέας ηθικής;

«Αυτό υποστήριζε ο Χανς Γιόνας όταν έγραφε – υπεραπλουστεύω τις θέσεις του – ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να υποθηκεύουμε τη ζωή των μελλοντικών γενεών υπηρετώντας το δικό μας βραχυπρόθεσμα συμφέρον. Δεν μου αρέσει η καντιανή προσέγγιση του Γιόνας. Αυτός επικαλείται το αίσθημα ευθύνης του καθένα μας, ατομικά. Εγώ δεν βλέπω όμως το πώς οι ατομικές επιλογές θα αλλάξουν «γρήγορα και ριζικά» το μοντέλο παραγωγής και κατανάλωσης. Αυτό το μοντέλο άλλωστε έχει σχεδιαστεί και επιβληθεί ακριβώς για να επεκτείνει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις σκέψεις, τις προτιμήσεις του καθένα και για να μας κάνει να αγοράζουμε, να καταναλώνουμε, να επιδιώκουμε αυτό που συμφέρει στον καπιταλισμό να παράγει. Πάει πολύς καιρός από τότε που η παραγωγή του αναγκαίου και του ωφέλιμου έπαψε να είναι κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης. Οι ανάγκες είναι περιορισμένες, οι επιθυμίες και οι φαντασιώσεις δεν είναι. Πρώτα στη δεκαετία του 1920 και έπειτα στη δεκαετία του 1950, η ανάγκη που είχε η βιομηχανία να παράγει περισσότερο ξεπέρασε την ανάγκη των ανθρώπων να καταναλώνουν περισσότερο και υποκίνησε την ανάπτυξη μιας παιδαγωγικής – το μάρκετινγκ, η διαφήμιση – που δημιουργεί νέες ανάγκες στο πνεύμα των ανθρώπων και τους κάνει να αυξάνουν την κατανάλωσή τους. Οι καταναλωτές και η παραγωγή πρέπει να τεθούν στην υπηρεσία του κεφαλαίου και όχι το αντίστροφο. Ο δεσμός ανάμεσα στη δημιουργία αξίας και στη δημιουργία πλούτου διερράγη. Δεν αναγνωρίζεται ως πλούτος παρά μόνον αυτό που μπορεί να εκφραστεί και να μετρηθεί σε χρήμα. Τα κοινά αγαθά προφανώς δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Οι συλλογικές υπηρεσίες πρέπει να καταργηθούν στο βαθμό που φρενάρουν ή εμποδίζουν την αύξηση της ατομικής κατανάλωσης. Βλέπετε λοιπόν ότι μια ηθική της ευθύνης προϋποθέτει πολλά πράγματα. Προϋποθέτει μια ριζική κριτική των ύπουλων μορφών κυριαρχίας που ασκούνται πάνω μας και μας εμποδίζουν να συγκροτηθούμε σε συλλογικό υποκείμενο που ενώνεται από μια κοινή άρνηση και μια κοινή δράση (…)».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ "Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ" ΤΟΥ ΑΝΤΡΕ ΓΚΟΡΖ

Monday, September 24, 2007

Ο Μπιπ έφυγε για ταξίδι στους ουρανούς

Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 84 ετών ο Μαρσέλ Μαρσό, ένας από τους διασημότερους μίμους στον κόσμο. «Πέθανε το βράδυ του Σαββάτου και σύντομα θα ανακοινώσουμε πότε θα γίνει η κηδεία του» δήλωσε η κόρη του Καμίλ Μαρσό, η οποία δεν διευκρίνισε την αιτία του θανάτου του πατέρα της. Ο Μαρσέλ Μαρσό γεννήθηκε το 1923 στο Στρασβούργο. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μαρσέλ Μανζέλ. Παρακολούθησε τη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών της Λιμόζ και το 1978 ίδρυσε τη δική του σχολή.
Ο ήρωας Μπιπ -ένας κλόουν με άσπρο πρόσωπο, αστείο καπέλο και τριαντάφυλλο στην κορυφή του, γεννήθηκε το 1947 και από τότε έγινε το σύμβολο της καριέρας του.
Ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Κίνα.
Ο Μ. Μαρσό αναβίωσε την τέχνη του μίμου μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία είχε εκλήψει για παραπάνω από δύο δεκαετίες μετά τις τελευταίες ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Αλλωστε ο Μαρσέλ Μαρσό εμπνεύστηκε από τις μεγάλες φιγούρες του «βωβού», τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Μπάστερ Κίτον και τον Χάρι Λάνγκτον. Γύρισε αρκετές ταινίες, ανάμεσά τους την Μπαρμπαρέλα με την Τζέιν Φόντα.
Πηγή: www.in.gr

Sunday, September 23, 2007

Σπονδή στο rock n roll

Μοναδική μουσική μυσταγωγία από την Πάτι Σμίθ το βράδυ του Σαββάτου στον Λόφο του Λυκαβηττού. Ενα ροκ εν ρολ αερικό μας καθήλωσε για δυο ώρες με καταιγιστικές κιθάρες, αχαλίνωτο πάθος, ύμνους στην ειρήνη και τον αγώνα για τη ζωή, την αγάπη! Οτι και να γράψω η συναυλία της Πάτι Σμιθ στον Λυκαβηττό δεν περιγράφεται. Ηταν μοναδική και νιώθω τυχερός που βρέθηκα. Χωρίς καμία γκλαμουριά, χωρίς κανένα στρας, βγήκε τραγούδησε, χόρεψε, μίλησε, μας είπε για το υπέροχο ηλιοβασίλεμα της Αθήνας, μας κάλεσε να προστατεύσουμε τη μάνα φύση, έσπασε τις χορδές από την κιθάρά της, μας χαιρέτησε και έφυγε. Να πω ότι όσοι θέλατε να πάτε και δεν πήγατε χάσατε; Ε λοιπόν μπορεί να ακουστεί «κακό», αλλά λυπάμαι είναι πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν ο κόσμος έχει τη δύναμη, “people have a power” αυτό που ξέρω είναι ότι ο Νίκος Νικολαϊδης από εκεί ψηλά που βρίσκεται θα είναι ευχαριστημένος βλέποντας ότι: «τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα...». Η συναυλία της Πάτι Σμιθ είναι από τις καλύτερες που έχω παρακολουθήσει...

Υ.Γ. 1 Οτι θα άκουγα διασκευασμένο το Smells Like Teen Spirit των Nirvana με μπουζούκι ειλικρινά δεν το περίμενα... Και όμως η Πάτι έχει προσθέσει και μπουζούκι στα όργανα της μπάντας της. Το οποίο μάλιστα παίζει Ελληνοαμερικανός.

Friday, September 21, 2007

«Το ροκ είναι πολιτικό και σέξι»

«Έγραψα τραγούδια διαμαρτυρίας σαν μια άμεση αντίδρασή μου σε καταστάσεις που με εξοργίζουν, με την αδικία και την αγριότητα που εξακολουθούν να συμβαίνουν γύρω μας».

Την άνοιξη που μας πέρασε η Πάτι Σμιθ κυκλοφόρησε το δέκατο άλμπουμ της, με τίτλο «Τwelve», μια συλλογή συνθέσεων άλλων δημιουργών που εκείνη διασκευάζει. Το «Αre Υou Εxperienced?» του Τζίμι Χέντριξ είναι από τα αγαπημένα της κομμάτια και η Σμιθ το περιλαμβάνει πολλές φορές στις πρόσφατες συναυλίες, ερμηνεύοντάς το με όλο τον ψυχεδελικό οίστρο που του ταιριάζει. Λέει με ένα πολύ ωραίο το «Εverybody Ηurts» των συντρόφων ρόκερ RΕΜ, ερμηνεύει Ντίλαν, Νιλ Γιανγκ, Βeatles και Stones αλλά και Τears For Fears (το «Εverybody Wants Τo Rule Τhe W orld»). Σε μια πρόσφατη συνέντευξή της στο «Rolling Stone» είπε: «Αυτό που αισθάνομαι για την τωρινή μας κατάσταση είναι πως έχω την ίδια ηλικία με τον Τζορτζ Μπους. Επομένως, δεν περιμένω από τη γενιά μου να σώσει τον κόσμο. Η ελπίδα είναι στο μέλλον. Δεν μπορώ να μιλήσω με περηφάνια για τη γενιά μου. Πρέπει να κοιτάω μπροστά, να ελπίζω στους νεώτερους να τα καταφέρουν καλύτερα από μας». Άλλωστε, το έχει τραγουδήσει με έναν τρόπο που δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει (όσο και αν προσπαθούν να καταφέρουν άλλες δυνάμεις το αντίθετο): ο λαός έχει τη δύναμη. Πηγή: Εφημερίδα
ΤΑ ΝΕΑ

Η Πάτι Σμιθ το Σάββατο (22/9) στον Λυκαβηττό (τηλ. 210-7227.233) και την Κυριακή (23/9) στο Συνεδριακό Κέντρο Ι. Βελλίδης στη Θεσσαλονίκη. Εισιτήρια: 35 ευρώ (προπώληση), 40 (στο ταμείο).

Joe Strummer: The Future Is Unwritten

Περισσότερο από έναν λατρευτικό φόρο τιμής σε μια από τις πιο επιδραστικές και προικισμένες φιγούρες της σύγχρονης μουσικής, περισσότερο από ένα υποδειγματικό βιογραφικό αφιέρωμα στον εκπληκτικό ηγέτη των Clash, το καινούριο φιλμ του Τεμπλ συνθέτει το συγκινητικό πορτρέτο ενός καλλιτέχνη, ενός γκρουπ και συνάμα μιας ολόκληρης, αλησμόνητης εποχής. Μέσα από αμέτρητες καταθέσεις συνεργατών και φίλων, επώνυμων και μη, μέσα από σπάνιες, εξομολογητικές συνεντεύξεις του σκηνοθέτη με τον ίδιο τον Στράμερ, μέσα από πλούσιο αρχειακό υλικό και ασταμάτητη μουσική, η θαυμάσια ταινία του Τεμπλ κατορθώνει να δώσει ανθρώπινο, οικείο πρόσωπο σε μια συναρπαστική καριέρα, μια περιπετειώδη ζωή και μια σύνθετη δημιουργική περσόνα. Η προβολή του ντοκυμαντέρ Σάββατο στις 10.30 το βράδυ στο "Αττικόν".

Σκηνοθεσία: Julien Temple
Φωτογραφία: Ben Cole
Μοντάζ: Niven Howie, Mark Reynolds, Tobias Zaldua
Συμμετέχουν: Joe Strummer, Bono, Steve Buscemi, John Cusack, Peter Cushing

Ιρλανδία / Η. Βασίλειο, Έγχρωμο
Αγγλικά, 123΄
Format: 35mm

Διεκδικούμε το δικαίωμα να περπατάμε ελεύθερα στη πόλη μας

Εφέτος η 22 Σεπτεμβρίου, ημέρα χωρίς αυτοκίνητα, γιορτάζεται στον απόηχο των δραματικών πυρκαϊών του καλοκαιριού και μέσα σε ένα κλίμα ευρύτερης συνειδητοποίησης των παγκόσμιων περιβαλλοντικών προβλημάτων και της κλιματικής αλλαγής. Επισημαίνουμε με ιδιαίτερη ανησυχία τη ραγδαία επιδείνωση των συνθηκών ζωής στα μεγάλα αστικά κέντρα. Υπόλογη γι' αυτό είναι η πολιτική που ασκείται από τις κυβερνήσεις, η οποία έχει στο στόχαστρό της την παράδοση των ελεύθερων χώρων της πόλης στα επιχειρηματικά συμφέροντα και την υποστήριξη της χρήσης των τετράτροχων και δίτροχων Ι.Χ. οχημάτων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα έκφρασης αυτής της πολιτικής είναι η προκλητική αγνόηση της ολοκληρωμένης πρότασης του συλλόγου μας για την αναθεώρηση του κώδικα οδικής κυκλοφορίας και η τροποποίησή του σε κατεύθυνση αντίθετη προς την προστασία των δικαιωμάτων των πεζών και της χρήσης των ήπιων μορφών μετακίνησης.

Ζ Η Τ Α Μ Ε

*Απελευθέρωση πεζοδρόμων, πεζοδρομίων και πλατειών από αυτοκίνητα, μηχανάκια και άλλα αντικείμενα που εμποδίζουν την κίνηση

*Διάσωση, διαφύλαξη και αναβάθμιση των ελεύθερων χώρων και των χώρων πρασίνου της πόλης και διαπλάτυνση των πεζοδρομίων

*Ανυποχώρητη εφαρμογή του ΚΟΚ και βελτίωσή του για το σεβασμό των πεζών, και ιδιαίτερα εκεί που έχουν προτεραιότητα, όπως οι διαβάσεις

*Αναστολή του προγράμματος κατασκευής γκαράζ σε ελεύθερους χώρους

*Μείωση των θέσεων στάθμευσης στις περιοχές του κέντρου της Αθήνας, του Πειραιά και των άλλων μεγάλων πόλεων. Το μέτρο της ελεγχόμενης στάθμευσης, όπως εφαρμόζεται έχει καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα και δεν αποτρέπει την προσέλκυση αυτοκινήτων

*Φθηνά δημόσια αναβαθμισμένα μέσα συλλογικής μεταφοράς. Αναδιάρθρωση και ενίσχυσή τους

*Βελτίωση λειτουργίας των συγκοινωνιών όπως κατά την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων (επέκταση ωραρίου λειτουργίας, συχνότητα δρομολογίων κλπ)

*Εκστρατεία ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης του κοινού για το σεβασμό των δικαιωμάτων των πεζών και ποδηλατών, για την ουσιαστική μείωση των ταχυτήτων των οχημάτων και τη χρήση κατά προτεραιότητα μέσων μαζικής μεταφοράς

*Ενθάρρυνση της χρήσης του σιδηρόδρομου και της ποδηλασίας

Καλούμε στην κοινή εκδήλωση οργανώσεων ποδηλατών και πεζών

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 12:00 το μεσημέρι
Στην Πλατεία Συντάγματος

ΠΟΛΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ

Πηγή:Π Ε Ζ Η Η κίνηση για την προστασία των δικαιωμάτων των πεζών

Thursday, September 20, 2007

H Αλίσια Σίλβερστοουν είναι χορτοφάγος...

Είναι η γνωστή Αμερικανίδα ηθοποιός Αλίσια Σίλβερστοουν και είναι ΧΟΡΤΟΦΑΓΟΣ. Και προκειμένου να προωθήσει τη χορτοφαγία, δέχθηκε να εμφανιστεί όπως τη γέννησε η μαμά της στο νέο διαφημιστικό σποτ της ΡΕΤΑ (Οργάνωση για την Ηθική Αντιμετώπιση των Ζώων) που έκανε το ντεμπούτο του στην αμερικανική τηλεόραση χθες (η ΡΕΤΑ υπόσχεται ακόμη πιο εκρηκτική συνέχεια). «Δεν ήμουν πάντα χορτοφάγος αλλά πάντα λάτρευα τα ζώα», δήλωσε η 30χρονη ηθοποιός κατά την παρουσίαση. «Πάντως τα αποτελέσματα που βλέπω στο σώμα μου από τότε που έγινα χορτοφάγος είναι εντυπωσιακά». Αυτό μπορεί να το πιστοποιήσει κανείς ακόμα και τυφλοίς όμμασι.
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ


Αν ξέραμε τι μας... "ταίζουν"... Οχι στα μεταλλαγμένα!

Αν νομίζεις ότι αυτό που τρως στα McDonald's είναι «κιμάς σόγια» ή κρέας αλόγου, αφού διαβάσεις αυτά που ακολουθούν, θα ευχόσουν να είχες φάει τον υγιεινό «κιμά σόγιας» και το μη τοξικό κρέας αλόγου. Σύμφωνα με πηγές εξουσιοδοτημένες από το πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, προέκυψε πρόσφατα, ότι το κρέας που χρησιμοποιούν τα McDonald's για τα Χάμπουργκερ, προέρχεται από τεράστια «ζώα», χωρίς πόδια και κέρατα, τα οποία τρέφονται μέσω συνδεδεμένων σωλήνων στα στομάχια τους και που στην πραγματικότητα δεν έχουν κόκαλα, αλλά μικρούς χόνδρους που δεν αναπτύσσονται ποτέ. Όποιοι τα έχουν δει, διαβεβαιώνουν ότι είναι πολύ αντιπαθή πράγματα, διότι πέρα από το ότι παραμένουν ακίνητα για όλη τους τη «ζωή», δεν έχουν μάτια, ούτε ουρά και σχεδόν δεν έχουν τρίχωμα (!), στην πραγματικότητα τα κεφάλια τους έχουν το μέγεθος της μπάλας του τένις και το μόνο που διαφαίνεται είναι αυτό που τους έχει μείνει για «στόμα». Δηλαδή δεν έχουν αυτά τα οποία δεν μπορούν να μετατραπούν σε τροφή, τα άχρηστα για τις εταιρείες fast food. Η γενετική παραποίηση την οποία έχουν υποστεί, τα έχει μετατρέψει σε άψυχα αντικείμενα με τρομακτική ζελατινώδη εμφάνιση. Όταν η κυβέρνηση προσπάθησε να τους αναγκάσει να αποσύρουν τις ανακοινώσεις τους που λένε ότι τα χάμπουργκερ τους έχουν βάση βοδινό κρέας, δικαιολογήθηκαν λέγοντας ότι στα λατινικά «βάση βοοειδών» σημαίνει ΠΡΑΓΜΑ, και ότι παράγουν κρέας ΠΡΑΓΜΑ, οπότε ναι, μπορούν να λένε ότι το κρέας που χρησιμοποιούν έχει ΒΑΣΗ ΒΟΟΕΙΔΩΝ. Παρόλο που το επιχείρημά τους δεν στέκει και είναι αρκετά δόλιο, η Οικονομική δύναμη είπε ότι το προσυπογράφει, αφoύδωροδοκήθηκαν πολλοί άνθρωποι, σε διαφορετικές θέσεις, σε πολύ υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια. Για αυτό το λόγο, ηMcDonalds έχει την πολυτέλεια να ανακοινώνει ότι αυτό που βάζουν στα χάμπουργκερ είναι 100% κρέας που έχει ΒΑΣΗ ΒΟΟΕΙΔΗ, δηλαδή κρέας «ΠΡΑΓΜΑ», εκείνων των πραγμάτων που ξέρουν ότι αφήνουν να μεγαλώνουν σε ψευδό-στάβλους και με διαδικασίες αμφιβόλου ηθικής. Αλλά ΠΟΤΕ δε θα δείτε να υπάρχει καμία επεξήγηση ή ανακοίνωση όπου τα McDonald's να λένε ότι το κρέας που χρησιμοποιούν είναι «Βοοειδών», που είναι η κατάλληλη ονομασία για τον γενικό καθορισμό των ταύρων και των αγελάδων. Το χειρότερο από όλα αυτά, δεν είναι ότι τα McDonalds χρησιμοποιούν τη γενετική παραποίηση για να διατηρήσουν μεγαλύτερη την παραγωγή, αλλά ότι αυτό το κρέας, έχει έμμεσες επιπτώσεις στην υγεία. Οι ουσίες και οι τοξίνες που αναπτύσσουν τα «ΠΡΑΓΜΑΤΑ» που εκτρέφουν τα McDonald's, προκαλούν με το πέρασμα του χρόνου μη αναστρέψιμες ζημιές στην υγεία. Αν νομίζατε ότι αυτό το κάνουν μόνο ταMcDonalds, πρέπει να ξέρετε ότι τα χάμπουργκερ των McNuggetsκαι των McPollo, γίνονται από τα περισσεύματα της παραγωγής των KFC (παρακάτω θα διαβάσετε το σημείωμα σχετικά με τα KFC,και θα μάθετε την ποιότητα «φαγητού» που μας πουλάνε).Τα πρώτα αποτελέσματα λοιπόν, φαίνονται την επομένη που έχετε φάει χάμπουργκερ των McDonald's. Μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, υφίστανται δυσπεψία και κολίτιδα. Αρχικά φαινόταν ότι αυτά τα συμπτώματα δεν ήταν ύποπτα αλλά με το πέρασμα του χρόνου, η ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ των έμμεσων επιπτώσεων είναι ευδιάκριτη. Είναι ένα φαινόμενο παρεμφερές με αυτό του AIDS. Εφόσον επωάζεται και παραμένει κρυμμένο για πολλά χρόνια, μέχρι τη στιγμή που λίγο λίγο φανερώνει τις κακοήθεις επιπτώσεις του. Παρόλο που δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις, σε μέρη όπως τον Καναδά, την Αυστραλία και φυσικά τις ΗΠΑ, έχει γνωστοποιηθεί από επιστήμονες ειδικευμένους στο αντικείμενο, ότι η νόσος του Αλτσχαϊμερ σχετίζεται με την κατανάλωση χάμπουργκερ των McDonald's, όπως και άλλες ασθένειες των οποίων η προέλευση δε σχετίζεται με άλλες αιτίες. Όπως διαπιστώνετε, όλα αυτά είναι εξαιρετικά δυσάρεστα, και για αυτό το λόγο, είναι πολύ σημαντικό όλοι να μάθουν, τι ποιότητα «φαγητού» μας προσφέρουν σε αυτά τα μέρη. Δεν θα επιτρέψουμε να μας πουλάνε κάτι που δεν είναι αυτό που λένε. Μόνο με την πίεση θα μπορέσουμε να προκαλέσουμε να χρησιμοποιούν τα McDonald's αληθινό κρέας βοδινού και όχι κρέας "ΠΡΑΓΜΑ".

Και το KENTUCKY; Τα KFC έχουν εδώ και χρόνια ξεφύγει από την παράδοση. Πολλοί είναι οι άνθρωποι που τρώνε στα KFC με θρησκευτική ευλάβεια. Δεν ξέρουν όμως τι πραγματικά τρώνε. Κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης έρευνας για τα KFC που έγινε στο πανεπιστήμιο του Νέου Χαμσαϊρ, ανακαλύφθηκαν ορισμένα ενοχλητικά γεγονότα. Πρώτα από όλα παρατηρήθηκε ότι η εταιρεία άλλαξε το όνομά της. Από Kentucky Fried Chicken(Τηγανιτά Κοτόπουλα Κεντάκι) έγινε KFC. Μπορεί κάποιοι να πουν, Ε και; Αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν λόγω του τρόπου παρασκευής «FRIED»(τηγανιτά). Δεν είναι όμως αυτό. Ο λόγος που μετονομάστηκε σεKFC είναι γιατί δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη λέξη«CHICKEN». Γιατί; Τα KFC δε χρησιμοποιούν«αληθινά κοτόπουλα». Χρησιμοποιούν γενετικά παραποιημένους οργανισμούς. Αυτά που αποκαλούν «κοτόπουλα» διατηρούνται ζωντανά μέσω διασωληνώσεων στο σώμα τους που διοχετεύουν αίμα και θρεπτικές ουσίες στη δομή τους. Δεν έχουν ράμφη, φτερά ούτε πόδια. Η δομή τους έχει περιοριστεί δραματικά ώστε να περιέχει μόνο κρέας. Αυτό είναι πολύ καλό για τα KFC εφόσον δεν έχουν μεγάλο κόστος παραγωγής. Δεν χρειάζεται να τα ξεπουπουλιάζουν, ή να αφαιρούν ράμφος ούτε πόδια. Η κυβέρνηση τους υπέδειξε να αλλάξουν όλα τα μενού τους έτσι ώστε να μην αναφέρεται πουθενά η λέξη «κοτόπουλο». Αν προσέξετε θα το παρατηρήσετε. Ακούστε και τις διαφημίσεις τους. Εγγυώμαι ότι δε θα δείτε ή θα ακούσετε τη λέξη «κοτόπουλο». Είναι ένα θέμα αρκετά ενοχλητικό.

Πηγή: Πράσινο Σταράκι

Wednesday, September 19, 2007

Μνημειώδης αμορφωσιά συγγραφέων σχολικών συγγραμμάτων ή εντολείς;

Όσα δεν κατάφεραν οι πολυεθνικές των εταιρειών βιοτεχνολογίας με τον πακτωλό χρημάτων για τη διαφήμιση των “πλεονεκτημάτων” των μεταλλαγμένων τροφίμων, όσα δεν κατάφεραν οι πρεσβείες και η διπλωματία των ΗΠΑ για να πιεσθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση να συγκατανεύσει στην είσοδο γενετικά τροποποιημένων στο έδαφός της ενάντια στη θέληση εκατομμυρίων ανθρώπων, όσα δεν κατάφεραν οι πληρωμένοι επιστήμονες από την MONSADO και τις άλλες εταιρείες να μας πείσουν ότι με τα μεταλλαγμένα θα λύσουν το πρόβλημα της πείνας στον κόσμο, προσπάθησε να το καταφέρει το Υπουργείο Παιδείας στη χώρα μας, το οποίο στόχευσε μέσα από το βιβλίο βιολογίας της Γ΄γυμνασίου, να διαμορφώσει μια στάση αποδοχής της νέας γενιάς γύρω από τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα.

1.Στη σελίδα 124 του βιβλίου με δύο εικόνες τα λέει όλα: στη μία εικονίζονται ντομάτες υγιείς, ελκυστικές , κόκκινες, με την υπόδειξη ότι είναι γενετικά τροποποιημένες και στην άλλη ντομάτες μουχλιασμένες, ζαρωμένες και καφεκόκκινες, με την υπόδειξη ότι είναι μη γενετικά τροποποιημένες. Το μήνυμα σαφές. Όχι απλά μια υπεροχή των μεταλλαγμένων αλλά η μοναδική υγιής τροφή. Οι φυσικές ντομάτες που καταναλώναμε τόσα χρόνια είναι για τη χωματερή.
2. Στην ίδια σελίδα πιο κάτω γράφει “…όταν καλλιεργούμε τέτοια φυτά (δηλαδή γενετικά τροποποιημένα), δεν χρειάζεται να κάνουμε χρήση παρασιτοκτόνων. Η σοδειά μας δεν κινδυνεύει, το κόστος παραγωγής μειώνεται και το προϊόν φτάνει στον καταναλωτή σε χαμηλότερη τιμή”. Πάλι η υπεροχή των μεταλλαγμένων, λες και διαβάζουμε διαφημιστικό εταιρειών βιοτεχνολογίας χωρίς καμία αναφορά για την καταστροφή της χλωρίδας και πανίδας του γύρω περιβάλλοντος και την αύξηση της χρήσης φυτοφαρμάκων, με μοναδικό κερδισμένο τις εταιρείες παραγωγής μεταλλαγμένων φυτών.
3. Στη σελίδα 13 χωρίς να κατονομάζει ευθέως ότι μιλάει για γενετικά τροποποιημένα, αλλά τα υπονοεί με σαφήνεια, γράφει ότι “…οι νέες ποικιλίες καλαμποκιού και σταριού, που είναι ανθεκτικές σε διάφορα έντομα και μικροοργανισμούς, έχουν μεγαλύτερη απόδοση”. Τούτο είναι λάθος καθώς οι μεταλλαγμένες ποικιλίες δεν έχουν μεγαλύτερη απόδοση, ούτε προκύπτει από πουθενά. Αυτό που προβάλλουν οι ίδιες οι εταιρείες, είναι το μικρότερο κόστος παραγωγής, εξαιτίας της μικρότερης κατανάλωσης ζιζανιοκτόνων και εντομοκτόνων (ακόμη και αυτό αμφισβητείται, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα)
4. Στην ίδια σελίδα λέει ότι τα τρόφιμα αυτά “ …προσφέρονται λύσεις σε πολλά κοινωνικά προβλήματα, όπως αυτά του υποσιτισμού …” Είναι αδιανόητο σχολικό εγχειρίδιο να αναπαράγει τα επιχειρήματα προώθησης των εταιρειών, όταν γνωρίζουμε ότι το πρόβλημα της πείνας θα επιδεινωθεί, όπως και η εξάρτηση των αγροτών.
Όσον αφορά στο κεφάλαιο όπου αναπτύσσονται οι προβληματισμοί, είναι τόσο επιφανειακή και συνοπτική η προσέγγιση για την ενδεχόμενη διατάραξη της ισορροπίας του περιβάλλοντος, που αναφέρεται μόνο και μόνο για να δείξει «το αμερόληπτον » του πράγματος.
Η όλη προσέγγιση είναι μια μεθοδευμένη προσπάθεια να διαμορφωθεί μια νέα μεταλλαγμένη γενιά που θα καταναλώνει οτιδήποτε αποφασίζουν οι πολυεθνικές της διατροφής.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης και του υπουργείου παιδείας είναι τεράστιες, γιατί δεν πρόκειται περί αβλεψίας και λάθους, αλλά για συνειδητή εφαρμογή υπερατλαντικών οδηγιών.

Πηγή: Οικολογική Κίνηση Θεσσαλονίκης

Tuesday, September 18, 2007

Ο παππούς χαμογελά από ψηλά, γιατί ένοιωσε τίμια την αριστερά ξανά

Από το blog του kaltsovrako ένα εξαιρετικό κείμενο. Διαβάστε: "Άφησε μισάνοιχτη την πόρτα ενός χιλιοτρακαρισμένου αυτοκινήτου αφημένου σχεδόν στη μέση του δρόμου ο Στέφανος και μπουκάρισε στο πατρικό του με βιασύνη. Εκεί τον περίμενε ο μικρότερος Παντέλος, ζαχαροπλάστης από τους λίγους, μα τούτη τη φορά δεν είχε καταφέρει να γλυκάνει ούτε στο ελάχιστο τον γέρο πατέρα του κι έτσι χρειάστηκε το Στέφο που ήταν μεγαλύτερος και πολύ πιό μπασμένος στα πράματα. Ετσι λέγαν τότε.
Μικρός θεατής τότε εγώ, ανάθεμα και αν καταλάβαινα Χριστό. Ο παππούς που με μεγάλωνε, δεν ήθελε να ακούσει διλήματα του τύπου δεξιά ή ΠΑΣΟΚ. Ένοιωθε Κουκουές, από αυτούς που δεν ήθελε να τον ξέρει ούτε το ΚΚΕ. Σκληρός, αγράμματος, παλαίος φούρναρης, άθεος και Σταλινικός. Αλλά αυτά τα έλεγε κρυφά πια, μονάχα στον εγγονό (που μάθαινε και γράμματα, όπως ήταν η ακριβής εκφρασή του). Να παρακαλούν οι γιοί του, ακλόνητος αυτός. Με τα πολλά -που θα λέγαμε αν είμασταν ομοτράπεζοι- δεν κατάφεραν να τον πείσουν ποτέ όσο και αν προσπάθησαν. Πρέπει να ήταν το ‘85 τότε και θυμάμαι πως γυρίζοντας από το εκλογικό τμήμα όπου και ψήφισε, ένοιωθε περισσότερο τσαντισμένος ακόμα και από εκείνη τη βραδιά δυο χρόνια μετά που κερδίσαμε το ευρωμπάσκετ. Μας άφησαν ρε, μην είσαι κορόϊδο, μου είπε τότε.
Οι θείοι μου εμφανώς ξαναμμένοι με την πολιτική κατάσταση εκείνη την εποχή, έτρεχαν από σπίτι σε σπίτι, μιλούσαν κάνα, ράναν. Το ΠΑΣΟΚ για αυτούς τότε, δεν έπρεπε να σβήσει την ώρα που η αριστερά είχε ήδη κυβερνήσει -έστω και άτσαλα- 4 χρόνια μονάχα. Νιώθανε πως αν έπεφτε, θα τελείωνε για πάντα αυτή η ευκαιρία της. Τόσο απλά, τόσο ενστικτώδη.
Τα χρόνια πέρασαν και οι αφίσσες του νεαρού Νιώτη, δε ξανακόλλησαν ποτέ ξανά με αλευρόκολλα στο αυτοκίνητο του Στέφανου, ο Παντέλος αφιερώθηκε στα μικρά παιδιά του και ο παππούς ξέσπασε δυο φορές ακόμα. Όταν είδε τον Γκορμπατσόφ να δίνει το χέρι του στον Ρέηγκαν και το ΚΚΕ να δίνει την αρχηγεία σε γυναίκα. Λίγα χρόνια μετά έφυγε και αυτός μαζί με το “σύστημα”.
Σήμερα, κοντά 20 χρόνια μετά, τα πραγματα έχουν αντιστραφεί εντελώς. Τέτοιοι άνθρωποι δεν φοβηθήκαν καμμιά δεξιά πως θα τους φακελώσει. Σιγά τα ωά. Αγανάκτησαν με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα επειδή τα τελευταία -αρκετά- χρόνια δεν ήταν ούτε Σοσιαλιστικό, ούτε κίνημα. Κουράστηκαν με τις βιαστικές κραυγές παραμονές όλων των εκλογών για ισότητα και λαϊκή κυριαρχία όταν οι φωνασκούντες βολεύονταν με γάμους στα Παρίσια και με lifestyle πόζες στα media και ύφος χιλίων καρδιναλίων κάθε φορά που τους συναντούσαν. Ντράπηκαν όταν σύντροφοί τους βολεύτηκαν οικογενειακώς με θέσεις σε κρατικά νοσοκομεία και πλέον τη συντροφικότητα την εκφράζουν μέσα από ακριβά αυτοκίνητα και αυτή επιλεγμένη. Προσβλήθηκαν όταν ο σοσιαλιστής Χρυσοχοϊδης τους έστειλε ένα προεκλογικό φυλλάδιο που οι 5 στις 7 φράσεις του περιείχαν τη λέξη “ασφάλεια”. Να χέσουν τέτοιους αριστερούς. Να χέσουν χίλιες φορές τους δικούς τους -σκέφτηκαν- και τους μαύρισαν όχι γιατί δεν τους έπεισε ο Γιώργος σαν αρχηγός. Δεν περίμεναν να τους πείσει κανένας πλέον. Είχαν δεί εδώ και πολλά χρόνια πώς στο κόμμα που πίστεψαν είχανε μπεί σόγαμπροι οι εκσυγχρονιστές και του γαμούσαν τη μάνα. Ποιά αριστερή βάση, λοιπόν κύριοι περιμένατε να στηρίξει ΕΣΑΣ; Πόσο μαλάκες μπορεί να θεωρείται τον κόσμο πια, και για πόσο καιρό;
Το ΠΑΣΟΚ πάντα στήριζε πολλά στο συναίσθημα του κόσμου και στην ελπίδα πως ήταν το μόνο κόμμα εξουσίας που θα μπορούσε να γεννηθεί κάτι νέο, ελπιδοφόρο και πραγματοποιήσιμο. Ο πυρήνας του δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλος όσο της ΝΔ, ούτε τόσο συμπαγής όσο του ΚΚΕ. Η μνήμη του Ανδρέα ξεφτούσε όλο και περισσότερο και η θύμηση του Σημίτη (κανείς δεν τον φώναξε με το μικρό του, σε ένα κόμμα που είναι στην κουλτούρα του αυτό) έφερνε αντίθετα αποτελέσματα. Ο τελευταίος πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ είχε μηδενίσει μόνος του αυτές τις αποστάσεις μεταξύ ΠΑΣΟΚ και δεξιάς στην πράξη. Έτσι δε μπορούσε να τις επικαλεστεί κανένας τους από εκεί και πέρα.
Στις εκλογές αυτές έγινε ένα ημιτελές θαύμα. Κάποιοι δε μάσησαν μπροστά στον καθρέφτη τους. Η αξιοπρέπεια είναι πίο σημαντική από το κόμμα στον καθένα ξεχωριστά. Η ψήφος είναι μοναχική και γρήγορη. Σαν πυροβολισμός. Όταν ψηφίζεις δεν μπορείς να υπολογίσεις τί θα κάνουν οι άλλοι. Και αυτή η σιωπηλή ομοβροντία έγινε σ’ αυτές τις εκλογές δίχως συνενόηση. Το αριστερό κομμάτι της κοινωνίας μας έδειξε άντερα, έκανε την αυτοκριτική του, ψήφισε τίμια με το συναίσθημα του και προτίμησε να τιμωρήσει αυτούς που αγάπησε κάποτε, ψηφίζοντας αριστερά κόμματα ξέροντας από την αρχή πως αυτή η ψήφος τους δε θα πήγαινε σε κόμμα που θα κυβερνήσει. Είμαι σίγουρος πώς αν ξαναγίνονταν αυριο εκλογές θα υπήρχαν ακόμα περισσότερες ομοβροντίες, ειδικά μετά τα γεγονότα που ακολούθησαν. Σκληρό μα και δίκαιο. Όπως πολλές φορές και η ζωή αυτών των ανθρώπων. Ημιτελές το θαύμα όμως, γιατί θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία και από άλλους χώρους. Αντί αυτής, το ένστικτο του φόβου και της συσπείρωσης που έδειξε η δεξιά πτέρυγα έδωσε συγχωροχάρτι στην επικίνδυνη ανικανότητα (ή στην παμπόνηρη ικανότητα να φαίνονται ανίκανοι). Κρίμα. Ισως να ήταν ακόμα πιό χρήσιμες οι ενδεχόμενες ζυμώσεις στο πολιτικό σκηνικό έτσι.
Αν λοιπόν ψάχνουν οι πράσινες γραβάτες να βρούν τί έφταιξε που ήταν οι μόνοι που χάσανε σε αυτές τις εκλογές, καλό θα είναι να χαλάσουν το μανικιούρ τους και να ψάξουν πιό βαθειά από την βραχύβια άχρηστη μνήμη τους. Καλό θα είναι να χαμηλώσουν τα μάτια τους μήπως και δούνε ποιούς στην πραγματικότητα προδώσανε με τη στάση και την παρουσία τους τόσα χρόνια. Όταν απαξιώσανε την πολιτική του πεζοδρομιού, όταν απαξιώσανε τα συναισθήματα των ανθρώπων που τους στήριζαν για χρόνια για να υιοθετηθούν από νούμερα και δείκτες που δεν είχαν κανένα αντίκτυπο στο λαό. Αφού έχασε την ανθρωπιά του ως κόμμα για να μπορεί να συνομιλεί με την αλαζονία με ίσους όρους, τότε θα έρθουν ακόμα χειρότερα αποτελέσματα. Όχι μόνο για το ΠΑΣΟΚ. Για όλη την συναισθηματικώς αόριστη αριστερά όπως την αντιλαμβάνομαι και τη ζώ χωρίς -ισμούς και δόγματα. Αν κάποιο κόμμα μπορούσε να την εκφράσει με μια κυβέρνηση κάποτε, αυτό χάθηκε πολλές δεκαετίες τώρα και καλό θα είναι να μη ψάχνει κανένας μόνο τα τελευταία χρόνια.
Παρόλα αυτά μοιάζει πως είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ λοιπόν αυτό το αποτέλεσμα. Είναι ένα δώρο που δεν δίνεται στον καθένα και συχνά. Την αρπάζει, αλλάζει πραγματικά προς όφελος πολύ περισσότερων ακόμα κι από τους ψηφοφόρους του, εκσυγχρονίζεται εντάσεται στις προσδοκίες του κόσμου, πετάει ό,τι ανήκει δεξιοτερα από το κέντρο του αλλά και δίνει θετικές κατευθήνσεις. Βλέπει χαμηλότερα, βλέπει αριστερότερα και προτείνει λύσεις μιας και ακόμα προλαβαίνει-δε προλαβαίνει να είναι κόμμα εξουσίας. Υπερβολική βιασύνη όμως δε χρειάζεται. Ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να δημιουργήσει τηλεοπτικού πολιτισμού εντυπώσεις, άκομψα και ιδιοτελή, τη στιγμή που η χοντροπετσιά του τον έκανε να μην αντιληφθεί τί ζημιά ενδεχομένως κάνει. Τα ωραία και στρόγγυλα λόγια είναι μόνο για να γράφουν όμορφα στις κάμερες Ευαγγελε κι αυτό είναι πλέον κατανοητό από τον καθενα πια. Δε πουλάει παρά μόνο στον “συναγωνιστή σου” Πρετεντέρη (και μάλλον αυτό προσμένεις). Ο Γιώργος το βράδυ της Κυριακής έμοιαζε -ακόμα και στον ουδέτερο παρατηρητή- τόσο προδομένος από τους γύρω του που ντράπηκα και εγώ. Λίγος ή μόνος και τόσο άκομψα, τελικά και… ξαφνικά; Μου μοιαζει η “κίνηση προς το Ζάππειο” πως θα μείνει ιστορική με αυτά τα δεδομένα. Θα θυμίζει τη διάλυση ή την κατηφόρα στην καλύτερη.
Σήμερα αν ζούσε ο παππούς και ο Παντέλος, ο Στέφανος θα μπουκάριζε μαζί τους στο εκλογικό κέντρο και δε θα ακουμπούσαν το ψηφοδέλτιο αυτού του ΠΑΣΟΚ. Ποια διαφορά θα του έκανε αν έβγαινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ στο κάτω κάτω της γραφής; Το πολύ να τσακώνονταν όπως παλιά, ποιό αριστερό κόμμα θα ψήφιζαν. Δεν είναι το δικό τους Πασοκ. Είναι των άλλων πια. Ή καλύτερα, αυτών που γίναν σαν τους άλλους. Όχι τους τότε, ευτυχώς. Της παράλληλης μετεξέλιξής τους.
Το βράδυ των αποτελεσμάτων γύρισα το κανάλι και έβαλα τον τελικό του Εurbasket. Ήταν ο πρώτος αγώνας που είδα σε αυτό το τουρνουά, μιας και δεν το κατέχω το άθλημα ιδιαίτερα. Χαμογέλασα στο τέλος, ενθυμούμενος τον παππού μου και την αγαπημένη του πια νικήτρια “Ρουσσία”… και το ποσοστό του ΚΚΕ του (έστω της Αλέκας) στο άλλο κανάλι. Θυμήθηκα την τότε στάση του και λύγισα.
Μαριέττα μπορείς να αφήσεις την καρέκλα γιατί είναι όρθιος ο Ευρυπίδης;

"Τούρκος να' ναι κι όποιος να' ναι"

Με τίτλο "Μεγάλη ανατροπή στη Θράκη", ο Σταύρος Τζίμας έγραψε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ένα πολύ καλό ρεπορτάζ για το πως ψήφισε η Μουσουλμανική μειονότητα. Γράφει ο Στ. Τζίμας: "Το «αόρατο» σύστημα χειραγώγησης της μουσουλμανικής μειονότητας, ή αλλιώς το «βαθύ κράτος», συνέβαλε αποφασιστικά στο να γίνει η μεγάλη ανατροπή στη Θράκη και να χάσει την πρωτιά της η Νέα Δημοκρατία. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: το όλο σύστημα, που παραδοσιακά ελέγχει και καθοδηγεί, μέσω υπόγειων διαύλων, τις πολιτικές συμπεριφορές των απλών μειονοτικών, δεν επέλεξε ΠΑΣΟΚ ή άλλο κόμμα. Απλώς κατηύθυνε έτσι τις ψήφους ώστε να εκλεγούν και στην Ξάνθη και στην Ροδόπη συγκεκριμένοι μειονοτικοί υποψήφιοι με αποτέλεσμα να ανατραπούν οι ισορροπίες και να έρθουν τα πάνω κάτω. Η κατεύθυνση του σκληρού πυρήνα των μειονοτικών και του κέντρου, που κινεί πίσω από αυτόν τα νήματα, ήταν να εκλεγούν τρεις βουλευτές, δύο στη Ροδόπη και ένας στην Ξάνθη. «Τούρκος να ’ναι κι όποιος να ’ναι», ήταν το σύνθημα που μεταδιδόταν στα χωριά και τους μαχαλάδες και όπως αποδείχθηκε οι εκλογείς πειθάρχησαν.
Ετσι, εξελέγησαν δύο μουσουλμάνοι με το ΠΑΣΟΚ, ο ιμάμης και στέλεχος του κόμματος του εκλιπόντος φανατικού Αχμέτ Σαδίκ, κ. Αχμέτ Χατζηοσμάν στη Ροδόπη και ο γιατρός και πρώην πρόεδρος της «Τουρκικής Ενωσης Ξάνθης» κ. Τσετίν Μαντρί. Οι δυο τους θεωρούνται ακραίων τάσεων, λαϊκιστές, μη γνώστες των πραγματικών προβλημάτων της μειονότητας ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι δεν επανεξελέγη ο μετριοπαθής και νηφάλιος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στη Ροδόπη κ. Ιλχάν Ιλχάν μολονότι έλαβε περισσότερες ψήφους από το 2004. Και αυτό γιατί το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έχασε την πρωτιά στο νομό, με τη «συνδρομή» του ΛΑΟΣ και του κόμματος του κ. Στέλιου Παπαθεμελή, που της αφαίρεσαν σημαντικό και καθοριστικό, όπως αποδείχθηκε, αριθμό ψήφων. Οσο για την Ξάνθη για πρώτη φορά η Νέα Δημοκρατία χάνει την πρωτιά μετά τη μεταπολίτευση, γεγονός που αποδίδεται μεταξύ άλλων στη μεθοδευμένη κατεύθυνση του συμπαγούς όγκου των μειονοτικών ψηφοφόρων προς τον κ. Μαντρί, αλλά και για έναν επιπλέον λόγο: ότι οι μειονοτικοί υποψήφιοι του κυβερνώντος κόμματος δεν έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης στους μουσουλμάνους. Ολα αυτά βεβαίως δίχως να ανοίξει ουδεμία συζήτηση γύρω από τα ζέοντα ζητήματα της μουσουλμανικής κοινωνίας και ειδικά αυτό των καπνών στην ορεινή Ροδόπη, που αποτελεί μονοκαλλιέργεια για χιλιάδες οικογένειες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία μειονοτικές. Για την ιστορία: στην Ξάνθη και στη Ροδόπη εξελέγησαν βουλευτές, εκτός των προαναφερθέντων μειονοτικών, οι κ. Αλέξανδρος Κοντός (Ν.Δ.), Παναγιώτης Σγουρίδης (ΠΑΣΟΚ), Ευρυπίδης Στυλιανίδης (Ν.Δ.) και Γιώργος Πεταλωτής (ΠΑΣΟΚ)".


Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 18/09/07

Το πρώτο βιβλίο του Δ. Κουφοντίνα

Το Ιστολόγιο του Εξαποδώ δημοσιεύει τη παρακάτω... ενδιαφέρουσα είδηση. Εκδίδεται αυτήν την εβδομάδα το βιβλίο της Χιλιανής ερευνήτριας Μάρτα Χαμέκερ (Marta Hamecker), με τίτλο “Πραγματοποιώντας το αδύνατο - Η Αριστερά στο κατώφλι του 21ου αιώνα” από τις εκδόσεις Οδυσσέας. Στο βιβλίο η συγγραφέας παρουσιάζει και αναλύει τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Λατ. Αμερική τα τελευταία 40 χρόνια. Ο Δ. Κουφοντίνας έχει κάνει την μετάφραση του έργου και έχει γράψει τον πρόλογο της έκδοσης, υπό δύσκολες συνθήκες μέσα στη φυλακή, καθώς δεν του επιτρέπεται η επίσκεψη στην βιβλιοθήκη των φυλακών ή η αναζήτηση πληροφοριών και κειμένων στο Διαδίκτυο.Ο Β. Πισσίας έχει κάνει την επιμέλεια του βιβλίου κι έχει γράψει το επίμετρο. Ο Δ. Κουφοντίνας, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ”, την Κυριακή των εκλογών 16 Σεπτεμβρίου, αποκάλυψε ότι έχει ξεκινήσει τον σχεδιασμό για τη συγγραφή ενός βιβλίου που θα αναφέρεται στην ιστορία της 17Ν. Αποσπάσματα του βιβλίου μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ

Monday, September 17, 2007

Ας αρχίσει η... αριστερή συζήτηση...

Στο μπλογκ ΥΠΕΡΤΑΣΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ δημοσιεύθηκε το παρακάτω κείμενο για την μετεκλογική κατάσταση της αριστεράς. Το κείμενο δίνει... τροφή για σκέψεις και φυσικά συζήτηση. Διαβάστε: "Οι εκλογές του 2007 τελείωσαν και τα συμπεράσματα από τα αποτελέσματα είναι σαφή.

Ο δικομματισμός σε καμία περίπτωση δεν ηττήθηκε.

Καψαλίστηκε ναι μεν όπως θα έλεγε κι ο Βύρων Πολύδωρας, αλλά με συνολικό ποσοστό 79,94% σίγουρα δεν ηττήθηκε.

Πληγώθηκε, και η επίθεσή του θα είναι σίγουρα πιο άγρια από εδώ και πέρα.

Η αριστερά ενισχύθηκε σημαντικά και το συνολικό της ποσοστό έφτασε το 14,98%, με περισσότερους από 1.000.000 πολίτες να στρέφονται προς αυτήν.

Το μήνυμα προς την Αριστερά ήταν σαφές. Ενότητα στην δράση.

Κάποιοι το έχουν καταλάβει και κάποιοι όχι. Κάποιοι, ενώ το έχουν καταλάβει (έτσι τουλάχιστον δείχνουν τα λεγόμενα τους), είτε λόγω μικροκομματικών σκοπιμοτήτων είτε λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων, κάνουν ότι δεν άκουσαν.

Η Αλέκα Παπαρήγα προεκλογικά κάλεσε τους πολίτες να υπερψηφίσουν το ΚΚΕ, ακόμα κι αν δεν έχουν ιδεολογική συγγένεια μαζί του, ακόμα κι αν διαφωνούν, γιατί μόνο η Αριστερά μπορεί να περιφρουρήσει τις κοινωνικές κατακτήσεις και να διεκδικήσει νέες.

Ζήτησε, πολύ σωστά, ενίσχυση και συμμετοχή στη δράση, πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις και εντάξεις, και απ' ότι δείχνουν τα αποτελέσματα το πέτυχε σε ιδιαίτερα ικανοποιητικό βαθμό.

Το ίδιο ζήτησαν το ΜΕ.ΡΑ και η ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α με λιγότερο ικανοποιητικά αποτελέσματα βέβαια, αλλά και με πολύ λιγότερα μέσα στη διάθεση τους.

Το ίδιο έπραξε και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α με ιδιαίτερα ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Έπραξε κι όχι ζήτησε, γιατί βρέθηκαν σ' ένα κοινό ψηφοδέλτιο, απέκτησαν δηλαδή κοινή φωνή και κοινή δράση πολιτικοί χώροι που ιδεολογικά δεν συγκλίνουν, π.χ. η ΚΟΕ και το ΔΗΚΚΙ.

Ο στόχος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α δεν ήταν, και όλοι ελπίζουμε να μην γίνει, η ιδεολογική σύγκλιση ή η απορρόφηση των συνιστωσών του στον Συνασπισμό.

Ο στόχος ήταν και πρέπει να παραμείνει η κοινή δράση της κοινωνικής αριστεράς.

Το άθροισμα των ποσοστών της Αριστεράς και της Ριζοσπαστικής Οικολογίας στις φετινές εκλογές είναι 14,98%.

Μια κοινή κάθοδος της Αριστεράς στις εκλογές, όχι σαν ένα κόμμα, αλλά σαν κοινή πλατφόρμα δράσης, θα είχε σίγουρα κατά πολύ υψηλότερα ποσοστά άρα και δυνατότερη φωνή, και δεν πιστεύω ότι κάποιος σε όποιο χώρο και να ανήκει θα είχε αντίρρηση σε αυτό.

Ένα τέτοιο σχήμα θα απελευθέρωνε μεγάλα τμήματα της κοινωνικής αριστεράς που βρίσκονται εγκλωβισμένα στον δικομματισμό.

Ένα τέτοιο σχήμα θα δυνάμωνε τη δικιά μας φωνή.

Έχω ξαναπεί και δεν θα κουραστώ να το λέω σε όλους τους τόνους:

Η κοινή εκπροσώπηση της αριστεράς, δεν ακυρώνει τις δυνάμεις που τη συγκροτούν, ούτε τις διαφορετικές επιμέρους απόψεις και ιδεολογικές θέσεις. Αντίθετα τις προβάλλει και διευκολύνει το διάλογο, το πλαίσιο δηλαδή μέσα στο οποίο η αριστερά, ως στοιχείο προόδου και εξέλιξης, θα έπρεπε να κινείται.

Σε μια ιδανική ενιαία αριστερά, οι ιδεολογικές θέσεις κι οι διαφορές θα είναι διακριτές, τα κόμματα, οι κινήσεις, οι πρωτοβουλίες θα λειτουργούν αυτόνομα, όλοι όμως θα συμμετέχουν σ' έναν ενιαίο πόλο και θα βρίσκονται ενωμένοι στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες.

Σε μια ιδανική ενιαία αριστερά δεν θα υπάρχουν μέλη, δεν θα υπάρχει καθοδήγηση, δεν θα υπάρχει πειθαρχικό, γιατί όλα αυτά δεν έχουν θέση σε μια κοινωνική τάξη.

Ας κρατήσουν τα κόμματα της αριστεράς την οργάνωση τους, το ιδεολογικό status quo τους και τα κεκτημένα τους, ας δώσουν όμως σ' εμάς να την ευκαιρία ν' αγωνιστούμε όλοι μαζί για μια καλύτερη κοινωνία.

Αν οι ηγεσίες της Αριστεράς επαναπαυθούν στα υψηλά ποσοστά που συγκέντρωσαν η πορεία τους θα είναι αντιστρόφως ανάλογη. Η κοινωνία δοκιμάζει την Αριστερά και ζητάει αλλαγή νοοτροπίας.

Οι εκλογές του 2007 θα πρέπει να γίνουν η αφετηρία για την ουσιαστική αλλαγή του τοπίου στη χώρα.

Φάνηκε ότι είναι εφικτό.

Η ιστορική και κοινωνική ευθύνη ανήκει στις ηγεσίες των αριστερών κομμάτων και σχημάτων".

* Το ΚΚΕ έκανε την πρώτη αποτίμηση του (πολύ καλού για το κόμμα...) εκλογικού αποτελέσματαος. Μπορείτε να την διαβάσετε ΕΔΩ
* Η άποψη του ΚΚΕ (μ-λ) ΕΔΩ, του ΣΕΚ (ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α) ΕΔΩ, του ΕΕΚ (ΜΕ.Ρ.Α.) ΕΔΩ, του ΑΣΚΕ ΕΔΩ, των Οικολόγων - Πράσινων ΕΔΩ
* Η άποψη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΔΩ

Δια χειρός Στάθη...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.ΙΧ.2007 stathis@enet.gr

Μια χαρά ψήφισαν οι Ελληνες...

Κάπως έτσι τα περίμενα τα εκλογικά αποτελέσματα. Λίγα λόγια λοιπόν. Ο ελληνικός λαός στο δίλημμα "Κώστας ή George" για πρωθυπουργός επέλεξε τον πρώτο. Παράλληλα όμως έστειλε στο σπίτί τους τη Γιαννάκου και τον ανεκδιήγητο Γεωργιάδη από την Κέρκυρα. (Απλά θα θυμίσω τα λόγια του Κ. Καραμανλή στην κεντρική συγκέντρωση της ΝΔ στην Αθήνα. "Ευχαριστώ τους αδελφούς μας από την Κύπρο, από τον Πόντο, από τη Β. Ήπειρο, από τις εστίες του Οικουμενικού Ελληνισμού"). Το μήνυμα νομίζω ότι είναι σαφές. Για το Πασόκ τι να πεις και τι να γράψεις; Φαίνεται ότι ο ελληνικός λαός έχει καλή, πολύ καλή, μνήμη. Δεν ξέχασε τα 20 χρόνια Πασοκρατίας. Μάλιστα ο George Papandreou φρόντισε να μας θυμίσει τις χειρότερες μέρες της Πασοκρατίας βγάζοντας την Πέμπτη το βράδυ (τρεις μέρες πριν τις εκλογές...) τον Σημίτη στην εξέδρα.
Κερδισμένο το ΚΚΕ, αλλά μένει να δούμε πως θα διαχειριστεί το μεγάλο ποσοστό. Επιτυχία για τον Σύριζα. Θετική εξέλιξη η εκλογή του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ Εσωτερικού Γιάννη Μπανιά, ενός από τους σεμνότερους και τιμιότερους αριστερούς. Μεγάλη επιτυχία και για τον ΛΑ.Ο.Σ που μπήκε στη βουλή με το σπαθί του και παρά τον "βρώμικο" πόλεμο των τελευταίων ημερών. Η παρουσία του Συναγερμού στη βουλή είναι ένα στοίχημα...

Μαριέττα άντε στη Ρεπούση να σε παρηγορήσει...

Στο καλό κυρία Μαριέττα. Στο καλό και να μας γράφεις. Πήγαινε στη Ρεπούση και στο Λιάκο. Ολο και κάποια δουλειά θα σου βρουν. Θα σε βάλουν σε καμία επιτροπή (με καλά λεφτά βεβαίως...) ενάντα στους... πατριδοκάπηλους. Στο καλό κυρία Μαριέττα.

Υ.Γ. Και επειδή κυρία Γιαννάκου θα αναρωτηθείτε ποιος σας "μαύρισε" πρώτος διαβάστε παρακαλώ τα παρακάτω λόγια: "...Έχω, εν πάση περιπτώσει, σοβαρή διαφωνία με πάρα πολλά σημεία. Και σε κάποια αισθάνθηκα ότι θίγομαι κιόλας σε σχέση με την ταυτότητά μου, τη συναισθηματική αν θέλετε προσέγγιση... Και έρχομαι εκεί που ξεκινήσατε εσείς. Αισθάνομαι πολύ έντονα για την ιστορία μας και είμαι βέβαιος ότι το έχετε καταλάβει. Όμως, η ιστορία δεν μπορεί να είναι αντικείμενο διαμάχης. Διότι με αυτή την έννοια ένα έθνος, ή ένα γένος σαν το δικό μας, που έχει 4.500 χρόνια ιστορίας, το μόνο που θα κάναμε είναι να αντιπαλεύουμε κομματικά... Η ιστορία είναι κάτι πολύ σημαντικό και πολύ ευαίσθητο για να γίνεται εργαλείο για τον οποιονδήποτε. Και δεν μιλώ τώρα μόνο για κόμματα. Ξέρετε πολύ συχνά πως την ιστορία προσπάθησαν πολλά κράτη να την αξιοποιήσουν για να προωθήσουν τον εθνικισμό τους, να προωθήσουν τις διεκδικήσεις τους, να προωθήσουν την αντιπαλότητα έναντι άλλων... Σήμερα βεβαίως όλοι μας αισθανόμαστε έναν έντονο πατριωτισμό. Και πάντως σίγουρα ο ομιλών. Αλλά από την άλλη πλευρά είμαστε και σε μια εποχή, ζούμε σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια και θέλουμε να έχουμε μέσα μας την προοπτική ότι κάποια στιγμή αυτού του είδους οι αντιπαραθέσεις του παρελθόντος θα εκλείψουν από τη ζωή μας...". Οχι κυρία Μαριέττα τα λόγια δεν ανήκουν στον... Καραμπελιά. Ούτε στον... Καρατζαφέρη. Στον αρχηγό της ΝΔ και πρωθυπουργό της χώρας Κώστα Καραμανλή ανήκουν.

Saturday, September 15, 2007

Καλό βόλι σύντροφοι...

Πρόσεξε βλέπω τη ψηφίζεις...

Στη καρδιά να σημαδεύσετε το... τέρας! Στη καρδιά να πιάσει τόπο το βόλι. Οχι τίποτα άλλο, αλλά να είναι λίγα ρε συντρόφια και πρέπει όλα να βρουν στόχο. Καλό βόλι λοιπόν. Οδηγίες, προτάσεις, νουθεσίες δεν υπάρχουν. Μόνο λίγες σκέψεις για να μην ξεχάσουμε. Μην ξεχάσουμε τα καμένα χωριά. Τους ανθρώπους που χάθηκαν. Να μην ξεχάσουμε ποιοι υποστήριξαν το απαράδεκτο βιβλίο ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού. Να μην ξεχάσουμε και να τους μαυρίσουμε. Να μην ξεχάσουμε ότι κάποιοι ετοιμάζουν νέο σχέδιο Αναν με δούρειο ίππο τον Χριστόφια. Μαύρο, μαύρο δαγκωτό στους Ανανιστές! Να μην ξεχάσουμε το σκουπιδαριό που μας "ταϊζουν". Να μην ξεχάσουμε τον καθημερινό μας αγώνα για μια αξιοπρεπή ζωή. Να μην ξεχάσουμε ότι η πατρίδα από εμάς περιμένει... Καλό βόλι!

Friday, September 14, 2007

Μεταδημοκρατία της δυσφορίας


Του ΝΙΚΟΥ ΞΥΔΑΚΗ

Μετά το Xanadu των βασάλων και των χλιδεμπόρων, μετά τον κουρέλα μπερντέ της μεταπολίτευσης, μετά την «Αυτή–είναι–η–Ελλάδα» του Σαμίνα Σημίτη, μετά τους νταβατζήδες Μπαϊρακτάρη και τις υποκλοπές Βόνταφον, μετά τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού με πέτσινα ομόλογα, μετά το «να σ’ αλείψω ασύμμετρα τριχίλιαρα και λάδι» ολοκαύτωμα, μετά… Μετά, τι;

Μεταδημοκρατία.

Η πολιτική ξόφλησε, οι μάζες εγκατέλειψαν τις πλατείες, επικοινωνιολόγοι και γκαλοπιτζήδες κουρδίζουν εικόνες, το νέο ηγεμονικό consesus εξόρισε συγκρούσεις και ανταγωνισμούς, οι πανομοιότυπα κεντρώοι πολιτικοί διαχειρίζονται, οι μάνατζερ κυβερνούν, και η απέραντη μεσαία τάξη, εξουθενωμένη, στα γόνατα, δεν μπορεί καν να φωνάξει, μονάχα δυσφορεί: βαθιά, δομικά, ασταμάτητα.

Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία επιτέλους εκσυγχρονίστηκε· υπερέβη την πολιτική και τις ενοχλητικές συγκρούσεις της, και πότισε μεταπολιτική το συλλογικό σώμα: άχρωμη, εργαλειακή μεταπολιτική, απαξιωτική θεσμών και αξιών, περιφρονούσα τα πρόσωπα, υποσκαπτική της συμμετοχής. Είμαστε μεταδημοκρατία.

Δημοκρατία στα χαρτιά, καζίνο και τσίρκο στην πράξη. Το βίντεο της λαοπρόβλητης Εφης Σαρρή (βλ. YouTube) εκφράζει την κορύφωση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στο real estate agency «Hellas»: απλό, ανεπιτήδευτο, low budget, ένα b–movie που χαρίζει γέλιο και αναστοχασμό. Είναι η χειροποίητη απάντηση της απρόβλεπτης αγέλης απένταντι στη χλιδάτη υπερπαραγωγή του ντιμπέιτ των μπότοξ. Είναι το συμβολικό πύκνωμα της Μεταδημοκρατίας του Φρέντο. Είναι το «Ολοι ίδιοι είναι».

Kομμένη η πλάκα.

Το πλήθος δυσφορεί γιατί το νόημα αποδήμησε, γιατί η καθημερινότητα είναι δυσβάσταχτη έτσι α–νόητη, γιατί καμιά πολιτική δεν πηγάζει πια από το υποκείμενο που κάποτε ονομαζόταν «Λαός», γιατί οι εναλλακτικές δεν φαίνονται στον ορίζοντα, γιατί η καταφυγή στην κατανάλωση αντί να ανακουφίζει οδηγεί στα Prozac και βουλιάζει το ήδη αδύναμο νοικοκυριό, γιατί το New Age είναι ακόμη πιο ρηχό απ’ όσο ακούγεται, γιατί η φυγή και ο αναχωρητισμός βυθίζουν βαθύτερα στην ξένωση, γιατί η ερημιά κατοικεί εντός.

Το πλήθος δυσφορεί. Η αισθητική πρόσληψη της φύσης (ωραίο το τοπίο!), η οικοπεδοφαγία, οι ταχείς αυτοκινητόδρομοι, τα παϊδάκια μες στο δάσος, η αφθονία δικτύων 3G, δεν γεμίζουν το κενό, δεν γεμίζουν νόημα την άδεια ζωή. Η λατρεία του σμιλεμένου σώματος και της cool νεότητας, τα σκετς των τηλεκηρύκων, οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες των κάθε λογής μανατζαρέων, δεν γεμίζουν νόημα τη γυμνή ζωή.

Το πλήθος σαλεύει. Αντιδρά. Φορά μαύρα. Στέλνει sms. Αναζητά την απολεσθείσα συλλογικότητα, το χαμένο σώμα, και το βρίσκει πρόχειρο, ψηφιοποιημένο ήδη, στο address book του κινητού και του λάπτοπ: το τέτοιο συλλογικό σώμα είναι απελπιστικά ρικνό, μια σκιά, είναι ουσιαστικά η παρέα και οι γνωστοί, αλλά είναι το μόνο ίσως σημείο εκκίνησης για την επανεύρεση του συλλογικού παιχνιδιού. Και μπορεί να πολλαπλασιαστεί, να πάει μακριά, σαν αλυσίδα από φρυκτωρίες. Οταν τα νεωτερικά δίκτυα ξεμένουν από σήμα, τα μεταδίκτυα συγκροτούνται ξαναβρίσκοντας το αρχαϊκό φλόγα-με–φλόγα, σώμα-με–σώμα.

Η μεσαία Ελλάδα δυσφορεί. Ξεφυσάει, σιχτιρίζει. Μα όπου κι αν στραφεί, αντικρίζει τοίχους. Εχασε την πίστη, έχασε τον λόγο. Η πίστη έγινε δεισιδαιμονία, έγινε φανατισμός· ο λόγος έχασε την κριτική του δύναμη, έγινε εργαλειακός, έγινε σύμβαση και χειραγώγηση. Η πολιτική διεξάγεται με αναθέσεις σε εργολάβους, με outsourcing. Η έκλειψη όλων αυτών επιτείνει τη δυσφορία. Κενό.

Στην πολιτική δεν υπάρχει κενό. Ούτε νοείται κοινωνία χωρίς συγκρούσεις. Κάποιος θα σπεύσει να συμπληρώσει το κενό. Και οι απωθημένες συγκρούσεις όσο κι αν μετατεθούν, θα εκδηλωθούν πιο βίαιες από ποτέ, τυφλές· και τότε, διόλου δημοκρατικές.

Οι εκλογές είναι μια στιγμή, η δυσφορία είναι διαρκής· θα συνοδεύει το μεσαίο πλήθος διαρκώς, όσο δεν αίρονται οι αιτίες που τη γεννούν, όσο η οντολογική, η υπαρξιακή διάσταση της πολιτικής, αυτή που εννοηματώνει τη ζωή, θα παραμένει εξόριστη, όσο η υπόσχεση για πραγμάτωση της επιθυμίας και πλήρωση του εαυτού θα παραμένει κενή και ανεκπλήρωτη. Οσο η ζωή κυλά ορισμένη τεχνοκρατικά σε ράγες, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, η δυσφορία είναι η συνθήκη μας, είναι το πεπρωμένο μας, είναι η ζωή μας.

Σηκώστε τον ποδόγυρο! Διαπλέουμε τη Μεταδημοκρατία της Δυσφορίας…


Ένα βλέμμα, Καθημερινή 09.09.2007

Thursday, September 13, 2007

Αυτή είναι η παιδεία της Γιαννάκου

To φως από τα μάτια δύο μικρών μαθητών και τη μόρφωση στερούν τα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Η δασκάλα του Σεβαστού και του Αργύρη που αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης αποσπάστηκε από το πρώτο δημοτικό σχολείο Πεύκων Θεσσαλονίκης. Η εκπαιδευτικός είχε μάθει το σύστημα Μπράιγ για να επικοινωνεί και να βοηθάει τους δύο μαθητές. Μάλιστα είχε συμβάλει στο να αναδειχθούν οι ικανότητες του μικρού Αργύρη, ο οποίος ήρθε τρίτος στον περυσινό πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό φυσικής. Κραυγή αγωνίας για το μέλλον των παιδιών του απευθύνει ο πατέρας τους Σωτήρης Κουμτζής ο οποίος τονίζει ότι δικαίωμα στη μόρφωση έχουν όλοι. Η δασκάλα γενικής αγωγής είχε πάει στο σχολείο κατ' εξαίρεση περιορίστηκαν να απαντήσουν οι αρμόδιοι και δεσμεύτηκαν να επανεξετάσουν το θέμα.

Πηγή: www.skai.gr

Σχόλιο "Πιπεριάς": Που να βρει χρόνο η κυρία Γιαννάκου και οι επιτελείς της να ασχοληθουν με τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής παιδείας; Εχει... "σοβαρότερα" θέματα, όπως να "κατακεραυνώνει" τους... πατριδοκάπηλους (sic)... Βρε ΜΑΥΡΟ, ΜΑΥΡΟ ΔΑΓΚΩΤΟ ΣΤΗ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ...

Λεντ Ζέπελιν, μαζί για μια συναυλία

Καλές οι εκλογές, αλλά καλύτεροι οι Λεντ Ζέπελιν. Το θρυλικό ροκ γκρουπ γνωστό και ως «οι Πικάσο της ροκ», δεν μας έχει συνηθίσει σε εκπλήξεις. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον βλέπαμε τον Ρόμπερτ Πλαντ, τον Τζίμι Πέιτζ, τον Τζον Πολ Τζόουνς σε σόλο εμφανίσεις και δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα ακολουθούσαν το παράδειγμα άλλων γκρουπ-φαντασμάτων του παρελθόντος (όπως Πολίς και Τζένεσις) για να ξαναθυμηθούν τα παλιά, έστω κι αργά.
Τα... αγόρια το είπαν, δεσμεύτηκαν και θα το κάνουν. Χθες μάλιστα έδωσαν και συνέντευξη Τύπου για να μην... αλλάξουν γνώμη. Ετοιμαστείτε λοιπόν -και ψυχολογικά- για την επανένωση των θρυλικών Λεντ Ζέπελιν για μία και μοναδική συναυλία του συγκροτήματος στο Λονδίνο.
Και μπορεί να διαλύθηκε το γκρουπ το 1980, με τον θάνατο του ντράμερ τους, Τζον Μπόναμ, όμως αυτή τη φορά θα έχουν κοντά τους στη σκηνή τον γιο του, Τζέισον, που θα συνοδέψει το τρίο στην πρώτη συναυλία Λεντ Ζέπελιν των τελευταίων 19 χρόνων.
Χέβι, σκληροπυρηνική ροκ και κάτι παραπάνω. Το σόου αναμένεται να φιλοξενηθεί στην αρένα Ο2 του Λονδίνου, γνωστή ως το Millenium Dome. Ο διοργανωτής Χάρβεϊ Γκόλντσμιθ γνωρίζει καλά ότι οι 20.000 θέσεις δεν θα είναι σίγουρα αρκετές καθώς τα εισιτήρια θα εξαντληθούν πολύ γρήγορα, με τους θαυμαστές του γκρουπ ανά τον κόσμο να διεκδικούν ένα εισιτήριο για την τελευταία ίσως εμφάνιση των Λεντ Ζέπελιν.
Η συναυλία αναμένεται να συμπέσει με την κυκλοφορία του νέου τους διπλού άλμπουμ με τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους, με τίτλο «Mothership», το οποίο έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει διεθνώς στις 13 Νοεμβρίου.
Οι οπαδοί του γκρουπ έχουν αρχίσει ήδη να το κουβεντιάζουν διαδικτυακά και η μεγαλύτερη τους ανησυχία για την ώρα είναι πώς θα κατορθώσουν να εξασφαλίσουν εισιτήριο και πόσο θα πρέπει να το πληρώσουν. «Ποιος θέλει να μου κάνει παρέα για να κοιμηθούμε έξω από το 02 μέχρι να μπορώ να εξασφαλίσω εισιτήριο;» γράφει ένας. «Διαφορετικά θα δημοπρατήσω το αίμα μου, τα ζωτικά μου όργανα και άλλα πολύτιμα. Νομίζετε ότι αστειεύομαι; Θέλω να πάω από νοσταλγία και μόνο».

Tuesday, September 11, 2007

Η «Αποχή», ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ …

Του Ηλία Σιαμέλα

«Απ’ τη θάλασσα έφτασα ως εδώ, με φορτίο από κλέφτες…»* κι οι κλέφτες σε μια νύχτα πλήθυναν κι έγιναν αμέτρητες χιλιάδες, εκατομμύρια…

Ένας ολόκληρος κόσμος γιομάτος από τομάρια και σκύλας γέννες. Μια τυραννία και μια κατάπτυστη προπαγάνδα, που μας θάβει μέσα στο λάκκο του δοσίλογου και στο πρόστυχο γυαλί του τηλεκαναλάρχη. Παντού μια κακορίζικη πολιτική φάρα κι ένα φαρμακερό πλιατσικόμαυρο παζάρι! Μια τεχνητή σκηνή όπου μαλακοδέρνοται τα μανιακά πολιτικά θεριά και οι απανταχού καθεστωτικοί ρουφιάνοι. Εκεί όπου συφοριασμένοι μινίστροι καραδοκούν για ν’ αρπάξουν την ψήφο του φτωχού, για να του αφαιρέσουν μετά με άνεση το γλίσχρο πορτοφόλι του. Εκεί όπου ο βλάμης τηλεπαρουσιαστής επιδεικνύει τις σπάνιες ράτσες των πολιτικών αιλουροειδών προσκαλεσμένων του, για να δούμε ποιος θα μιμηθεί καλύτερα τη γάτα, την ώρα που σκεπάζει τις βρωμιές της. Εκεί όπου ο πληρωμένος εμπρηστής τρέχει πότε στις φωτιές και πότε στις πλατείες για να ενισχύσει τον προεκλογικό αγώνα των αφεντικών του.

Πάνε λίγες μέρες που ένας φίλος μου έβαλε στ’ αυτί κάποια αναπάντητα ρωτήματα: Ποιος θα αλλάξει, μου είπε, τούτο το λαό το θεομπαίχτη; Ποιος θα φωνάξει για τούτη την αγιάτρευτη φραγκοραγιάδικη νοοτροπία του; Που είναι αυτοί που θα τον βγάλουν απ’ τον πουλημένο δρόμο του; Ποιοι θα μας αποτραβήξουν από τη νοοτροπία του διακονιάρη; Νισάφι πια! Χρόνια και χρόνια παρακμής, ντροπής και σιχασιάς. Οι διαχρονικοί στίχοι του ποιητή, συνέχισε ο καλός μου φίλος, μιλάνε μόνοι τους: Ακόμη και «Τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά/ και τα σκατά λιβάνι / οι γύφτοι γίναν δήμαρχοι / κι οι κλέφτες καπετάνιοι…»**

Κι εγώ ο φουκαράς μ’ ένα δάκρυ σαν ουλή στο πρόσωπό μου, δε βρήκα τίποτ’ άλλο να του πω, παρά του απάγγειλα με τη σειρά μου τους στίχους του μεγάλου ποιητή της Χιλής, που στις δύσκολες στιγμές σαν άγιο προσκυνάω:

«Εσύ θ’ αγωνιστείς για ν’ αλλάξεις τη ζωή, εσύ θ’ αγωνιστείς για να σβήσεις το κοπριασμένο στίγμα απ’ το χάρτη, εσύ, χωρίς άλλο θ’ αγωνιστείς για να λείψει το αίσχος…».*** Όμως, σαν τέλειωσα την απαγγελία, το «Εσύ» έμεινε εκεί και κόλλησε μέσα στη γλώσσα μου πεντάρφανο κι ανάξιο. Το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω μέσα μου ήταν κάποια λόγια θλιβερά, κάποια ανέραστα μαντάτα:

Μα ποιος είσαι εσύ λαέ μου που δε σ’ αναγνωρίζω; Ποια λάσπη και ποια κατάρα σου κλείνει τα μάτια για να μη βλέπεις πέρα απ’ τη μικροαστική μύτη σου; Που είναι ο αγώνας σου και που η πάλη σου;

«Εκλογές» κάνουν οι κλέφτες, και ξέρεις καλά ότι μια παράσταση ακόμη του καραγκιόζη αρχίζει. Και είσαι Εσύ λαουτζίκε που θ’ αναδείξεις τον καλύτερο έμπορο που θα πουλήσει την πατρίδα σου. Αυτόν που θα βρει κι άλλους έξυπνους τρόπους για να κλέβει τα Ταμεία σου. Που θα φέρει ακόμη μερικά εκατομμύρια αλλοδαπούς για ν’ αρπάξουν τις δουλειές σου. Αυτόν που θα «εισάγει» κι άλλους Αλβανούς επιβήτορες για να πιάσουμε σπόρο.

«Εκλογές» κάνουν οι απατεώνες, για να ξεπουλήσουν πιο άνετα και τα τελευταία ξεροβούνια στις πολυεθνικές, για να βάλουν τα τσιράκια τους ν’ ανάψουν κι άλλες φωτιές, να κάψουν κι άλλες σημαίες, να στείλουν κι άλλους στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Να κάνουν κι άλλες υποκλίσεις στα κεμαλικά θεριά της Τουρκιάς. Να σκύψουν κι άλλο στις επιταγές του ευρωπαϊκού σκουπιδαριού. Να πουλήσουν και το τελευταίο ελεύθερο λιθαράκι της Κύπρου.

«Εκλογές» κάνουν οι απάτριδες, για να φέρουν πάλι τη Γιαννάκου και τη Ρεπούση στο προσκήνιο, να «χρίσουν» και πάλι το Λιάκκο σκιώδη υπερυπουργό, για να θάψει ο Σόρος ανεμπόδιστα την ιστορία μας και τη φυλή μας.

«Εκλογές» κάνουν οι μασκαράδες, κι εσύ προσκυνημένε, φτηνέ οπαδέ λαουτζίκο, είδα που βγήκες πάλι στους δρόμους κι έριξες τόνους λούλουδα στου «αρχηγού» το αμάξι κι έριξες «φύλα πολλά μυρτιάς, / στεφάνια από τριαντάφυλλα κι άλλ’ από μενεξέδες…», αντί για χίλια φάσκελα κι άλλες τόσες μούντζες «χεροποδαράτες»! ****

Απ’ τη θάλασσα έφτασα ως εδώ με φορτίο από απατεώνες, κι οι απατεώνες σε μια νύχτα πλήθυναν κι έγιναν αμέτρητες χιλιάδες, εκατομμύρια...

Ξέρω καλά φίλε μου. Δεν είναι λόγια τούτα δω, δεν είναι για ανθρώπους. Το παράπονο της θάλασσας έχουν μέσα τους και τ’ άπιαστα μαυροντυμένα μοιρολόγια της φυλής μας.

Ξέρω καλά φίλε μου. Δεν είναι λόγια τούτα δω για τους πολιτικάντηδες. Μα τι να κάνω. Τούτοι οι κλέφτες με τίποτα δεν ταράζονται κι εξακολουθούνε τον τούρκικο «χαβά» τους. Ακόμη κι αν κλέψουνε όλο το «ινδικό χρυσάφι κι όλο το κεχριμπάρι από τις Σάρδεις», πάλι δε θα ησυχάσουνε! Ξέρω καλά φίλε μου, ότι πάλι η πέννα μου του κάκου θα φωνάξει. Θα είναι μια αιχμή και μια βροντή στο σκοτάδι μου και τίποτα παραπάνω. Τούτοι οι Νέοι Άρπαλοι είναι όλοι τους κουφοί, ανέγγιχτοι απ’ της ψυχής τους θρήνους.***** Είναι όλοι τους μικροί και θλιβεροί, που δεν αξίζουν για γροθιές, ούτε καν για ένα φτύσιμο! Πέρα μακριά σέρνεται ένας απρόσωπος τύραννος. Κι εδώ σιμά μας τα τσιράκια του, ασύδοτοι παραστάτες, χωρίς ντροπή και φόβο ασχημονούν και παίζουν πότε με τις εκλογές και πότε με τη νοημοσύνη μας. Κι όλα αυτά, σε μια κοινωνία που στέρφεψε και δε γεννάει πια τυραννοκτόνους!

Όμως εμείς ας κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας! Εμείς, δε θα νομιμοποιήσουμε με την ψήφο μας την «κλεφτο-τυραννία» τους. Δε θα βάλουμε πάλι τα χέρια μας, για να βγάλουμε τα μάτια μας. Η «Αποχή» πλέον, είναι η Νέα Πατρίδα μας. Η οργή και η περιφρόνηση, είναι η Νέα Σημαία μας. Εμείς δεν θα συναινέσουμε στη Νέα Κοροϊδία. Εμείς δεν ζητήσαμε εκλογές. Ζητάμε Απελευθέρωση! Ζητάμε ανυπόταχτες ψυχές, για να πιάσουμε και πάλι τα βουνά, να βαφτιστούμε στην φτεροσάλαγη ανάσα του 21!

Λιμποβίσι Αρκαδίας Πέμπτη, 23 Αυγούστου 2007

* Λουί Αραγκόν (Λόγος σε πρώτο πρόσωπο)

** Γ. Σουρής

*** Πάμπλο Νερούντα (Εσύ θα παλέψεις)

**** Στησίχορος Μετ. Ηλ. Βουτιερίδης

***** Άρπαλος : Ο άνθρωπος που καταχράστηκε τα ταμεία του Μ. Αλεξάνδρου.

Υστερόγραφο: Το άρθρο αυτό γράφτηκε σε μια αμφίβολη μέρα, πριν οι πολιτικές όχεντρες σφυρίξουν μέσα απ’ τις φωτιές του Μοριά. Ήδη, το «Θείο τοπίο δίπλα στου Αλφειού και Κλαδέου την μέχρι χθες αβρή συντυχιά, είναι παραδομένο στις φλόγες, - Ω κακόμοιρη Ολυμπία! Ώ «κατακαημένε Μοριά» – στου αψηλού σατανά και χυδαίου, έχεις μπλέξει τριχιά.»* Ώ κακόμοιρη Ελλάδα, Εσύ που δε μπορείς τους πολιτικούς δημίους σου να καταραστείς και να φτύσεις, πριν ολόκληρη ένα κάρβουνο γίνεις!


ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗΣ" ΤΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ